Πολιτικός  Συντηρητισμός,

Η εννοιολογική σαφήνεια είναι η conditio sine qua non για ένα λογικό και νηφάλιο διάλογο, αλλά στην Ελλάδα επικρατεί ένα σχεδόν ενοχλητικό εννοιολογικό χάος, πρωτοστατούντων των δημοσιογράφων  και των πολιτικών.

Υπό την σκοπιά  των Πολιτικών Επιστημών (Πολιτολογία) ο
πολιτικός Συντηρητισμός αναδεικνύει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά στοιχεία :

α ) Διατήρηση της υπάρχουσας κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής και πολιτισμικής τάξης των πραγμάτων. Δηλαδή αντιτίθεται με όλες τις δυνάμεις του σε κάθε αλλαγή ή μεταρρύθμιση.

β ) Η βασική πολιτική της τοποθέτησης του Συντηρητισμού δεν στηρίζεται μεν σε μίαν ενιαία κοσμοαντίληψη, αλλά αυτός προσπαθεί να προασπισθεί τις παραδοσιακές αξίες και τους θεσμούς, την πίστη σε μίαν θεϊκή τάξη των πραγμάτων, τις κοινωνικές ιεραρχίες, την προτεραιότητα της κρατικής εξουσίας έναντι του ατόμου, την ιδιοκτησία και φυσικά απορρίπτει την επανάσταση.

Ο Συντηρητισμός  ήθελε έως τις αρχές της δεκαετίας του  70 ένα ίσχυρό κράτος, ενώ υπογραμμίζει ο Νεοσυντηρητισμός τώρα δίπλα στις παραδοσιακές αξίες όπως την οικογένεια και την Εκκλησία ( στην Ελλάδα η γνωστή τριάδα Πατρίς, Θρησκεία και Οικογένεια) την προσωπική αρχή της επίτευξης και επιδιώκει μείωση των κοινωνικών παροχών έναντι των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.

γ) Ως Συντηρητισμός έχει ονομασθεί τον 19οαι. στην Ευρώπη η απόρριψη της Γαλλικής Επανάστασης εκ μέρους των φεουδαλικών ευρωπαϊκών χωρών.

Προς το παρόν σημειώνεται ένας σχετικά ισχυρός συντηρητισμός σε συνδυασμός με εθνικιστικές τάσεις.
Διαπιστώνουμε, ότι στην Ελλάδα ισχύει ακόμη η παραδοσιακή Δεξιά (Ν.Δ.), αλλά υπάρχουν δεξιά από αυτήν και άλλα κόμματα, όπως το τελείως περιττό και σχεδόν νομοτελειακά θνήσκον κομματικό μόρφωμα ΑΝΕλ, στο επίκεντρο του οποίου εστιαζόταν ο αντιμνημονιακός αγώνας επί τη βάσει ενός υπερπατριωτικού μονοπωλίου. Στην ουσία πρόκειται όμως για ένα βερμπαλιστικό ανέξοδο, άκρως υποκριτικό  και όντως γελοίο υπερπατριωτισμό
(Ελληναράδες,  πατριδοκάπηλοι).

Πηγές

-D. Nohlen , F. Grotz (Hrsg), Kleines Lexikon der Politik,
2015.
-K. Schubert/M. Klein, Das Politiklexikon, 2011.
-F. Bösch ,  Daskonservative Milieu, Göttingen 2002.
-P. Kondylis , Konservativismus, Stuttgart 1986
-G. Rohrmoser , Konservatives Denken im Kontext
der Moderne, Bietigheim/Baden 2006.
-O. Nay,  La pensée conservatrice après la Révolution 2007.
-N. Robert, Conservatism, Dream and Reality, Minnesota
2001.

Καθημερινή (22.1.17, 9.7.17, 15.5.18)