Κόμματα, Δεξιά-Αριστερά,”Λάθη Τοκετού”, Εξωπραγματικότητα,”Περίκλειστη Χώρα”, Απελπιστική Κατάσταση, Διαφθορά, Ελλειψη Περιβαλλοντικής Συνείδησης, Αδράνεια, Αναξιοπιστία

-Κρίση , Ενοχοι, Συνένοχοι

Σύμφωνα με την „Συνθήκη“ του Επικούρου η σύγκλιση των συμφερόντων των ατόμων οδηγεί στην δημιουργία του κράτους και του συντάγματος. Σύμφωνα με το „ „Κοινωνικό Συμβόλαιο“( „Contrat social“) του J. J. Rousseau συντελείται μία σύσμειξη της βούλησης των ατόμων σε μία „Volonte generale“ ( “Γενική θέληση” ).

Όμως στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία ο λαός δεν ασκεί άμεσα την εξουσία αλλά έμμεσα μέσω των εκλεγμένων πολιτικών. Αυτοί θεωρούνται γενικά ικανοί να ασκήσουν την εξουσία πρωτίστως σκεπτόμενοι το „κοινόν καλόν“ ( Αριστοτέλης ), δηλαδή το συμφέρον του συνόλου.
Αν όχι, τότε οι πολίτες έχουν την δυνατότητα να εκλέξουν στις επόμενες εκλογές άλλους πολιτικούς ή αν είναι τελείως απαραίτητο, λαμβάνει χώραν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, το οποίο συνήθως δεν συμβάλλει στην επίλυση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων.

Οι πολιτικοί πάλι βγαίνουν από τα σπλάχνα ενός συγκεκριμένου λαού και επομένως έχουν τα ίδια προτερήματα αλλά και τα ίδια κουσούρια που σημαίνει, ότι και οι δύο μεριές έχουν σε γενικές γραμμές την ίδια νοοτροπία. Αυτό ισχύει ανεξαιρέτως για όλες τις πληθυσμιακές ομάδες και τις πολιτικές παρατάξεις. Οι πολιτικοί όμως με αξιώματα, π.χ. ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός, οι υπουργοί και οι ανώτεροι κρατικοί λειτουργοί έχουν ορκισθεί να τηρούν το Σύνταγμα και τους νόμους και να εξυπηρετούν τον λαό ( minister σημαίνει στα λατινικά υπηρέτης).

Στις προηγμένες δημοκρατικές χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά είναι πασίγνωστη η έκφραση ανωτάτων κρατικών αξιωματούχουν , ότι αυτοί είναι „υπηρέτες του λαού“ Η καγκελάριος της Γερμανίας Μέρκελ π.χ. την χρησιμοιποιεί συχνότατα.

Αλλά στην Ελλάδα ισχύει το „κοινωνικό συμβόλαιο“ της αμοιβαίας διαφθοροποίησης, μεταξύ λαού και κυβέρνησης μέσω των βαλκανοανατολίτικων κομμάτων της κακιάς ώρας (Ιδέ εδώ στο Μπλογκ μου τη μελέτη »Κοινωνικό Συμβόλαιο της Αμοιβαίας Διαφθοροποίησης ).

Δημοσιευθέν από το 2012 συχνά στην Καθημερινή, στο Εθνος, στο Βήμα και στα Νέα.

———————————————————————————

Τί είναι ένα πολιτικό κόμμα ; Τί είναι ένα πολιτικό κίνημα ;

Προσδιοριστικά χαρακτηριστικά στοιχεία ενός πολιτικού κόμματος στην προηγμένη Ευρώπη :
α) οργανισμός υπό την έννοια ενός κομματικού μηχανισμού (ηγεσία, στελέχη, δομή ιεραρχικής μορφής).
β) Ιδρυση για μεγάλο χρονικό διάστημα, δηλαδή όχι μόνον ευθύς εξ αρχής χρονικά περιορισμένα, στην ουσία όχι καιροσκοπικά.
γ) Επιδίωξη πολιτικών ιδεών και συμφερόντων.
δ) Ανάληψη της πολιτικής εξουσίας (κυβέρνηση ή σε κομμουνιστικά κόμματα πολιτικοκοινωνική αλλαγή).
ε) Υπαρξη ενός συγκεκριμένου προγράμματος που αφορά όλα τα κύρια πεδία του κράτους (πολιτική, οικονομία, παιδεία κοκ.).

Σε ό,τι αφορά την ελληνική πραγματικότητα, διαπιστώνουμε , όπως συχνά ένα τεράστιο εννοιολογικό χάος, λεκτική επιπολαιότητα αφάνταστου βαθμού και γελοία ψευτοκομματικά μορφώματα σαν ένδειξη έλλειψης πολιτικής κουλτούρας και σαν έκφραση φιλοδοξίας και ματαιοδοξίας πρωτίστως πολιτικών μικρού βεληνεκούς.

Πολιτικό κίνημα :

μόρφωμα πολιτικού χαρακτήρα επί τη βάσει κοινών ή παρόμοιων πολιτικών ιδεών και συμφερόντων και με υποτυπώδη οργάνωση.

Ενα κίνημα μπορεί στο μέλλον να εξελιχθεί βαθμιαία σε κόμμα (π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ που στην πραγματικότητα όμως είναι ένα συνονθύλευμα πολιτικών ομάδων με αντικρουόμενες ιδεολογικές τοποθετήσεις και πολιτικές απόψεις : “Τσιπριστές”, “Λαφαζανιστές”κτλ.).

Δεν μου είναι στην Ευρώπη κανένα κόμμα τέτοιου είδους γνωστό.
Συμπέρασμα : Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακόμη ένα σύγχρονο κόμμα, αλλά ένας συνασπισμός. Το Βήμα (3.3.15)

—————————————————————–___________________________________________________-

Του Εμμανουήλ Ροΐδη | Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ασμοδαίος» στις 8 Ιουνίου 1875

Τοιούτον επάγγελμα μετέρχονται εναλλάξ από τριακονταετίας οι πολιτικοί ημών τροφοδόται, αγωνιζόμενοι έκαστος, ως καλός ποιμήν, προς συμφερωτέραν υπέρ της αγέλης του λύσιν του μόνου παρ’ ημίν πολιτικού ζητήματος: τις δηλαδή πρέπει να τρώγη και τις να νηστεύη και επί πόσον χρόνον να τρώγη ή να νηστεύη”.

——————————————————————————————————————————————————-

Κόμματα , Αξιολόγηση

Το ΠΑΣΟΚ ήταν τριτοκοσμικό, φαυλοκρατικό, αναξιοκρατικό, μετριοκρατικό, ευνοιοκρατικό,οικογενειοκρατικό, κλεπτοκρατικό, ολίγον τι και αλητοκρατικό κόμμα.
-Η ΝΔ ήταν λιγότερο ευνοιοκρατική, φαυλοκρατική και κλεπτοκρατική και επίσης οικογενειοκρατική.
-Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σουρεαλιστοκρατικός, κίβδηλοκρατικός, ανικανοκρατικός και τεμπελοκρατικός.

Καθημερινή (10.1.16)

————————————- ————– -

Η Δεξιά και η Αριστερά στην Ελλάδα χωρίς ευρωπαϊκό επίπεδο

Ακριβώς, η βαλκανοανατολίτικη ελληνική δεξιά δεν έχει ουδεμία σχέση με την Δεξιά των προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών.
Το ίδιο ισχύει και για την ελληνική Αριστερά σε σύγκριση με την ευρωπαϊκή.
Πέραν τούτου, δεν είναι οπαδός της χαοτικής και νεποτιστικής ΝΔ ή του άκρως διεφθαρμένου ΠΑΣΟΚ, όποιος κάνει κριτική στον τελείως ανίκανο και ακατάλληλο για την εξουσία ΣΥΡΙΖΑ.

Στην χώρα , όπου ζω, ψηφίζω το κόμμα που έχει hic et nunc (εδώ και τώρα) την σωστή πολιτική, αλλά ταυτόχρονα αποκλείω τα ακραία κόμματα που σημαίνει την Ακρα Αριστερά και την Ακρα Δεξιά.
Τα πολιτικά κόμματα δεν είναι ποδοσφαιρικές ομάδες. Καθημερινή (10.5.15)

————————————————————–

Εξωπραγματικότητα, Φαντασιώσεις, Παραλογισμοί, Νεοελληνικό Κράτος

Πολλές φορές έχω διαπιστώσει, ότι ο κ. Πάγκαλος διεισδύει με λίγα λόγια στον πυρήνα σημαντικών ελληνικών προβλημάτων, ενώ άλλοι πολιτικοί αρκούνται με κοινοτοπίες, ίσως γιατί δεν είναι τόσο ευφυείς ή θαρραλέοι όπως αυτός.

Δυστυχώς λείπει μία εξήγηση των διαπιστώσεών του, οι οποίες είναι το αποτέλεσμα εντατικών και πολύχρονων παρατηρήσεων. Δεν απαντά στο καθοριστικό ερώτημα, γιατί οι Νεοέλληνες έχουν τέτοιον χαρακτήρα και ένα βασικό κώδικα συμπεριφοράς, ο οποίος διαφέρει κατά πολύ από την γενική συμπεριφορά άλλων ευρωπαϊκών λαών.

Αυτό το “διατί”αποτελεί εδώ και 2600 έτη το προσδιοριστικό γνώρισμα της Φιλοσοφίας και γενικά της επιστημονικής σκέψης. Και τα δύο έχουν εμπεδωθεί μεν από τους Αρχαίους Έλληνες, όμως οι Νεοέλληνες έχουν σε ό,τι αφορά την γνώση και την αξιοποίησή  τους μεγάλα προβλήματα.
Ιδιαιτέρως η κατάπτωση της Ελλάδας είναι ο κύριος λόγος που δεν πραγματοποιούμε μία κριτική ενδοσκόπηση, πράγμα που είναι ένδειξη μίας βαθιάς κρίσης της εθνικής μας ταυτότητας.

Γιατί μας διακρίνει ένας σχετικά δυνατός εθισμός σε εθνικές φαντασιώσεις, σε υπερσυναισθηματισμό , σε νοσηρή ομφαλοσκόπηση και σε εξωπραγματικότητα ;

Η ενασχόληση με τέτοια προβλήματα μπορεί να διαπιστωθεί ειδικά σε Έλληνες επιστήμονες του εξωτερικού, οι οποίοι εχουν ευκαιρία και λόγο να ασχοληθούν εντατικά με τον εαυτό τους σε σύγκριση με άλλους λαούς. Εν μέρει ήταν τέτοια θέματα αντικείμενο πανεπιστημιακών διαλέξεών μου. Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν για αυτά τα δυσάρεστα φαινόμενα οι εξής λόγοι:

1.Το νεοεληνικό κράτος είναι στενά συνυφασμένο με “λάθη τοκετού”.

α ) Το πιό μεγάλο “λάθος τοκετού” ήταν ευθύς εξ αρχής η επίσημη άποψη, ότι οι Γραικοί ή Ρωμιοί, οι οποίοι μετονομάσθηκαν σε Έλληνες, ήταν ανεξαιρέτως όλοι κατ ευθείαν απόγονοι των Αρχαίων Έλλήνων. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε μία πλαστική αυτοπεποίθηση ως σημαντικό στοιχείο της νεοελληνικής εθνικής ταυτότητας.

β ) Με ανέξοδο τρόπο  ο Νεοέλληνας θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι το ιδιαίτερο (“περιούσιος λαός΅). Εδώ πρόκειται για μία γελοία εθνικιστική  φαντασίωση.

2. Όπως είναι γνωστό , ο Νεοέλληνας δεν γνώρισε  την Αναγέννηση, τον Ευρωπαϊκό  Διαφωτισμό και την Αστική Επανάσταση .

Δεν δημιουργήθηκε έως τώρα το σύγχρονο άτομο και ο συνειδητός πολίτης, η λογική και κριτική σκέψη δεν είναι διαδεδομένη (Ιδέ και Στέλιος Ράμφος, Ο καημός του ενός). Το “Jus rationis” ( “Το Δίκαιο του ( ορθού )λόγου”, της λογικής ) του είναι ακόμη άγνωστο.
Δεν είναι σε θέση να αντικατοπτρίσει την πραγματικότητα (Θεωρία της αντανάκλασης του Δημοκρίτου), αλλά τις επιθυμίες, τις προσδοκίες και τις φαντασιώσεις του. Δηλαδή συντελείται άκρως σουρεαλιστικά μία τελείως τεθλασμένη αντανάκλαση της πραγματικότητας ( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ “Ευρωπαίκή αντικειμενικότητα vs Ελληνικού σουρεαλισμού”.

3. Η φιλοσοφία της ζωής του Νεοέλληνα έγκειται στην απόλαυση και στην γνωστή ολέθρια αρχή της ήσσονος προσπάθειας. Οι φαντασιώσεις και ο συναισθηματισμός είναι στην ουσία τους ανέξοδα φαινόμενα, ενώ η λογική σκέψη και οι γνώσεις  απαιτούν  μείζονα προσπάθεια.

4. Με την συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους δημιουργήθηκε μία δυνατή εθνική συνείδηση, η οποία δεν επέτρεψε την ύπαρξη της για τα ευρωπαϊκά κράτη απαραίτητης κρατικής συνείδησης, από την οποία απορρέουν υποχρεώσεις του πολίτου απέναντι στο κράτος του. Ο γνήσιος πολίτης αναγνωρίζει την διαλεκτική αλληλουχία των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεών του , αλλά όχι ο Νεοέλληνας, ο οποίος ξέρει μόνον τα δικαιώματά του. Η έννοια υποχρεώσεις του είναι μάλλον άγνωστη.

5. Ο Νεοέλληνας αγνοεί την προβληματική πραγματικότητα , γιατί αυτή τον ενοχλεί , του ταράσσει τους κύκλους” και ταυτοχρόνως του δείχνει , ότι και αυτός έχει συμβάλλει κατά κάποιον τρόπο στην δημιουργία των τεραστίων προβλημάτων. Προτιμά να σιωπήσει, γιατί δεν έμαθε να κάνει ειλικρινή αυτοκριτική ως άτομο ( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ τα άρθρα και τις μελέτες : “Ατομο, Κοινωνία, Ευρώπη, Ελλάδα”,”Εθνική, κοινωνική και κρατική συνείδηση”, “Ατομο και κοινωνία, Πολίτης και κράτος”, “Ελληνες και Γερμανοί, Εθνολογική σύγκριση”, “Deutsche und Griechen, Mentalität, eine komparative Studie”.

Δημοσιευθέν από το 2012 συχνά σε όλες τις κεντρικές ελληνικές εφημερίδες (Το Βήμα, Τα Νέα, Καθημερινή,iefimerida).

——————————————————

Ελλάς, μία «περίκλειστη» χώρα ;

Εγείρεται όντως το ερώτημα , γιατί  πολλοί Νεοέλληνες έχουν το “σύνδρομο της περίκλειστης χώρας” , το οποίο είναι ιδιαιτέρως σε πολιτικούς των άκρων κομματικών σχηματισμών , δηλαδή στην άκρα Δεξιά και στην άκρα Αριστερά υπεραναπτυγμένο , σχεδόν ένα Credo.

Είναι μία τέτοια άποψη ένδειξη ιδεολογικής, πολιτικής ή ίσως διανοητικής ή μάλλον μίας πολιτισμικής καθυστέρησης ; Και τα δύο άκρα αντιδρούν στην πολυδιάστατη και πανίσχυρη παγκοσμιοποίηση , γιατί αισθάνονται φόβο για διαφορετικούς λόγους. Η άκρα Δεξιά φοβάται, μήπως η παγκοσμιοποίηση καταστρέψει την ελληνική εθνική ταυτότητα. Συνδέει τον φόβο της με ισχυρό, σχεδόν παράλογο μίσος. Η άκρα Αριστερά φοβάται τον αιώνιο εχθρό της, τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, που ισοπεδώνει κατά τη γνώμη της όλα τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Συνδέει τον φόβο και την αδυναμία της με θανάσιμο μίσος και με μία καταστροφική διάθεση.

Αλλά εδώ και μερικά χρόνια μπορεί κανείς να διαπιστώσει μίαν επικίνδυνη σύγκλιση των δύο άκρων στα εθνικά ζητήματα. Εν τω μεταξύ υπάρχουν στην Ελλάδα και εθνικιστές κομμουνιστές ( “εθνικοκομουνιστές”). Αυτό το φαινόμενο δεν είναι και τόσο νέο. Σε πολλές πρώην κομμουνιστικές χώρες επικρατούσαν ολοκληρωτικά εθνικοκομμουνιστικά συστήματα. Ακόμη και σήμερα δεν είναι διαφορετικά ( Κίνα, Κορέα, Βιετνάμ, Κούβα).

Ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο άκρων είναι στην ουσία του πολιτισμικού χαρακτήρα, γιατί βασίζεται σε μία νοοτροπία , η οποία είναι σε γενικές γραμμές βαλκανοανατολίτικου τύπου με καθοριστικό χαρακτηριστικό τις “περίκλειστες” κοινωνίες της προκαπιταλιστικής εποχής. Η αυτοπεριχαράκωση, ο αυτοαποκλεισμός από τις ραγδαίες διεθνείς εξελίξεις , η διαρκής σχεδόν ρατσιστική και μαζοχιστική ομφαλοσκόπηση, η έλλειψη αυτογνωσίας και αυτοκριτικής είναι η βάση μίας παράφρονης κινδυνολογίας και της σχιζοφρενικής ψευτοθεωρίας της συνωμοσίας.

Κοντολογίς, η λογική έχει αντικατασταθεί με τον υπερσυναισθηματισμό, τον υπερσουρεαλισμό, τον αυτοβαυκαλισμό κτλ., ο οποίος θα μπορούσε κάτω από ορισμένες συνθήκες να οδηγήσει σε κοινωνική και εθνική καταστροφή. Μην ξεχνάμε, ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δημιούργησαν σοφία και επιστήμες μέσω  του ΛΟΓΟΥ και όχι μέσω  ανέξοδων , γελοίων  και επιζήμιων  συναισθηματισμών.

Δημοσιευθέν στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Τα Νέα ( 21. 4. 12 ).

————————————————–

Απελπιστική Κατάσταση

Σύμφωνα με την συγκριτική μέθοδο η Ελλάδα δεν είναι  η μόνη χώρα της Ευρώπης που βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση, όπου επικρατούν διαφθορά, ανικανότητα των πολιτικών, οικονομική μιζέρια και κατάπτωση των αξιών. Σε καμία χώρα δεν υπάρχουν ιδανικές συνθήκες ζωής που είναι πασίγνωστες μόνον στις κοινωνικές ουτοπίες, που καταπατούνται, αφού οι φορείς τους αποκτείσουν την εξουσία. Σε αυτούς ανήκουν ιδιαίτερα οι πολιτικοί της Ακρας Αριστεράς, οι οποίοι ανέξοδα υπόσχονται “λαγούς με πετραχήλια”. Στην Ελλάδα επαναλαμβάνονται από την ίδρυση του ελληνικού κρατους σχεδόν πάντα τα ίδια.

Όταν π.χ.  η ελληνική κυβέρνηση παρακάλεσε στην δεκασετία του 20 του 19ου αι. την Αγγλία για το πρώτο δάνειο, ρώτησε η κυβέρνηση τον ναύαρχο Γκόρντον τί γνώμη έχει για την ελληνική κυβέρνηση. Η απάντησή του δεν ήταν ούτε ανθελληνική, ούτε συκοφαντική αλλά ρεαλιστική : Οι Έλληνες πολιτικοί είναι ίσως με εξαίρεση τον Ζαϊμη ( πρωθυπουργός ) ψεύτες και κλέφτες. Κάτι το ίδιο είπε και ο φίλος του Μπάϊρον.

Το χειρότερο όμως για μένα ως Έλληνα πανεπιστημιακό στο εξωτερικό έγκειται στο γεγονός, ότι ακόμη και τώρα, σε γαλλικά λεξικά το εθνωνύμιο Grec (Έλληνας) σημαίνει απατεώνας ! Το διεπίστωσα τυχαία προ δύο εβδομάδων.

Από μία ρεαλιστική θεώρηση των πραγμάτων απορρέει μάλλον το ακόλουθο συμπέρασμα : Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ συν ένα μικρό κόμμα θα σχηματίσουν την κυβέρνηση με έναν κομματικά ουδέτερο μάλλον τεχνοκράτη, πού όπως φαίνεται θα είναι ο κ. Παπαδήμος.

Δημοσιευθέν στα Νέα (ηλεκτρονική έκδοση, 12. 4. 12 ).

——————————————————————-

Μίζα και Διαφθορά

Το θέμα του άρθρου (Τάκης Θεοδωρόπουλος, Οι ζηλωτές της μίζας, Καθημερινή, ηλεκτρονική έκδοση, 24.1.14 ) είναι μετέωρο, γιατί λείπει το πλαίσιο και δη η πολύπτυχη, πολυεπίπεδη και πολυφασική διαφθορά.
Στη ουσία είναι το φαινόμενο της μίζας μία ιδιαίτερη μορφή της διαφθοράς, η οποία πάλι εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Επομένως θα εστιάσουμε στο επίκεντρο της ανάλυσης την διαφθορά.

Κατ αρχάς θα ασχοληθούμε με την έννοια διαφθορά, όπως αυτή ερμηνεύεται σε ελληνικά λεξικά για να ξέρουμε περί τίνος ομιλούμε, ειδάλλως υπάρχει ο κίνδυνος της γνωστής νεοελληνικής επιπολαιότητας και ρηχότητας. Το ένα νεοελληνικό λεξικό δίνει την εξής ανεπαρκέστατη πληροφορία : « καταστροφή, αφανισμός» (ήδη στον Αισχύλο ) από το ρήμα διαφθείρω , το οποίο σημαίνει καταστρέφω ολοσχερώς-σκοτώνω, εξολοθρεύω» και αναφέρει αρχαίες ελληνικές πηγές : πβ. Θουκ. Ιστ. 1.100: «είλον τριήρεις Φοινίκων και διέφθειραν τας πάσας ες διακοσίας» και πβ. Ξενοφ. Απομνημ. 1.2 : «θαυμαστόν δε φαίνεταί μοι και το πεισθήναί τινας ως Σωκράτης τους νέους διέφθειρεν» ( Ιδέ Γ. Μπαμπινιώτης, Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα, 2010, σελ. 365 ).
Μία πιό πειστική ερμηνεία δίνει ένα άλλο λεξικό : «Η πράξις του διαφθείρω : έκλυσις ηθών, ηθική κατάπτωσις» από το ρήμα διαφθείρω : «καταστρέφω τι καθ ολοκληρίαν, αφανίζω, βλάπτω τινά ηθικώς ή πνευματικώς, καθιστώ χειρότερον από καλυτέρου, εκμαυλίζω¨. Το επίθετο διεφθαρμένος ερμηνεύεται ως  αισχρός, κακοήθης , φαύλος (Ιδέ Λεξικόν Νέας Ελληνικής Γλώσσης, Πρωϊας, πρώτος τόμος, σελ. 756 ). Διαπιστώνουμε εκ νέου, ότι το δεύτερο λεξικό είναι πολύ καλύτερο από το λεξικό του Γ.Μπαμπινιώτη.

Και από εδώ μέσα θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου προς τον αείμνηστο Δεσπότη Κίτρους και Κατερίνης, κ. Βαρνάβα, ο οποίος στα πλαίσια μίας επίσημης τελετής μου δώρησε το 1956 το πολύτιμο δίτομο λεξικό της Πρωϊας ως ιδιαίτερη διάκριση για τα πρωτεία σε εκθέσεις ιδεών των Γυμνασίων των Πιερίων.

Επειδή όμως αυτή η έννοια στα Λατινικά (corruptio ) έχει εμπεδωθεί διεθνώς σχεδόν σε όλες τις γλώσσες με την σημασία της δωροδοκίας και μέσω αυτής της ηθικής έκλυσης (Ιδέ Duden, Das große Fremdwörterbuch, Leipzig, Wien et alt., 2000, S. 764 καθώς και το περίφημο K.E. Georges, Latein-Deutsches Handwörterbuch, Leipzig, 1890, S. 616/617). Εν ολίγοις η διαφθορά είναι σε θέση να καταστρέψει τις βασικές ηθικές αξίες, οι οποίες είναι η βάση του κοινωνικού ιστού.

Κάθε χρόνο επιβεβαιώνεται το γνωστότατο, ότι οι Νοτιοευρωπαίοι είναι στο πεδίο της διαφθοράς οι πρωταθλητές της Ευρώπης. Στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποτελεί η Ελλάδα σχεδόν αυτονοήτως τον Champion. Αυτό είναι δυστυχώς το crescendo της εθνικής αναξιοπρέπειας. Εδώ δεν πολυενδιαφέρουν οι περικοκλάδες των γελοίων Ελληναράδων. Το απίστευτο όμως έγκειται στο ό, τι αν και αυτό το λίαν δυσάρεστο φαινόμενο διαπιστώνεται σχεδόν κάθε έτος , δυστυχώς δεν το εξηγεί πειστικά ουδείς. Σε ό,τι αφορά τους Νοτιοευρωπαίους ίσως να μην αισθάνονται καλά και να ντρέπονται που έχουν διεθνώς μίαν τόσο κακή φήμη.
Οι Βορειοευρωπαίοι δεν έχουν κανένα λόγο να ασχοληθούν με ένα φαινόμενο, το οποίο δεν παίζει σημαντικό ρόλο στην καθημερινή ζωή τους. Η διαφθορά είναι μεν κάτι το ανθρώπινο, αλλά εξαρτάται από το εάν αυτή αποτελεί στην ουσία «κοινωνικό» κανόνα, όπως στην Νότια Ευρώπη και ειδικά στην Ελλάδα η μία μεγάλη εξαίρεση, όπως στις χώρες βορείως των Αλπεων.

Για μένα είναι μεγάλο προτέρημα, που οι σπουδαστές μου (προ- και μεταπτυχιακοί, δοκτορά ) καταγόταν σχεδόν από όλον τον κόσμο και συγκεκριμένα σχετικά με το παρόν θέμα από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Ετσι είχα την ιδανική δυνατότητα να συγκρίνω την γενική συμπεριφορά πολυαρίθμων ανθρώπων , οι οποίοι προερχόνταν από διαφορετικές χώρες και ιδιαιτέρως από τελείως διαφορετικούς “Κύκλους Πολιτισμού.”

Αλλά έχω διαπιστώσει, ότι υφίστανται διαφορετικές έως αντίθετες αντιλήψεις περί της έννοιας “διαφθορά”. Η ίδια πράξη π.χ. η δωροδοκία θεωρείται σε όλον τον ” Ισλαμικό Κύκλο Πολιτισμού” ως ένδειξη εκτίμησης και συμπάθειας, ενώ στην παράδοση των βορειοευρωπαϊκών λαών είναι αυτή αναμφιβόλως ένδειξη διαφθοράς.

Σε διεθνή κλίμακα επικρατούν συνθήκες διαφθοράς ως κανόνας στις πιό φτωχές χώρες, π.χ. στην Υποσαχάρια Αφρική, σε πολλές ισλαμικές χώρες, σε όλη την Λατινική Αμερική, στην Κεντρική Ασία , στην Ανατολική Ευρώπη, στον Καύκασο και σε όλες τις βαλκανικές χώρες. Κατόπιν ακολουθούν οι νοτιοευρωπαϊκές χώρες ( Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλλία ).

Πράγματι  οι Βορειοευρωπαίοι καθώς και οι Βορειοαμερικανοί διαφέρουν σε ό,τι αφορά την διαφθορά από όλους τους άλλους λαούς. Η διαφθορά αποτελεί σε αυτούς εξαίρεση.
Ποιές άραγε να είναι οι αιτίες γι αυτό το ενδιαφέρον φαινόμενο ; Στην Βόρεια Ευρώπη πρόκειται για λαούς με προτεσταντική παράδοση, η οποία επηρεάζει τους ανθρώπους , ανεξάρτητα αν θεωρούν τον εαυτό τους πιστό χριστιανό. Στα πλαίσια της παράδοσης αυτής ισχύουν εδώ και μισή χιλιετηρίδα δύο αρχές ως βάση της Εικόνας του Ανθρώπου και δη η αγάπη προς την εργασία ( εργατικότητα ) και η επίτευξη, δηλαδή οι επαγγελματικές επιτυχίες. Ο καλός προτεστάντης χριστιανός έχει το ιερό καθήκον να εφαρμόζει πιστά τις αρχές αυτές.

Τοιουτοτρόπως έχει διαμορφωθεί βαθμιαία στην προτεσταντική Βόρεια Ευρώπη το σύγχρονο άτομο ως βάση της κοινωνίας με τα εξής προσδιοριστικά χαρακτηριστικά : εργατικότητα, αποτελεσματικότητα, αυτοσεβασμός, βούληση, ελευθερία των επιλογών,αυτονομία, αξιοπιστία, αυτογνωσία, αυτοπεποίθηση, αυτοπειθαρχία, αυτοσυγκράτηση, αυτοκριτική, συνείδηση της υπευθυνότητας, κοινωνική συνείδηση, σεμνότητα (η επίδειξη πλούτου είναι ταμπού και θεωρείται ως κάτι το απολίτιστο) , οικονομικότητα, αποδοχή της προτεραιότητας του γενικού συμφέροντος (Δημόκριτος) η του κοινού καλού (Αριστοτέλης).

Άτομο αυτού του είδους οδηγεί κατ ευθείαν στον πολίτη με τα ακόλουθα χαρακτηριστικά : κρατική συνείδηση (αλληλοεξάρτηση πολίτου και κράτους), νομική συνείδηση ( εκουσίως σεβασμός των νόμων ), περιβαλλοντική συνείδηση , αναγνώρηση της αλληλουχίας δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ συνείδηση. Σημειώνονται φυσικά και μερικές αρνητικές εξαιρέσεις.

Επομένως δεν είναι τυχαίο, που αυτές οι χώρες είναι σε όλα τα πεδία ( οικονομία, παιδεία,επιστήμη, πολιτισμός, κοινωνικό κράτος του δικαίου κλπ.) υπεραναπτυγμένες.
Επίσης δεν είναι τυχαίο, που οι βορειοευρωπαϊκές προτεσταντικές χώρες με εξαίρεση της μικροσκοπικής Ισλανδίας ) δεν έχουν οικονομικά και δημοσιονομικά προβλήματα.

Δεν υπάρχει λόγος για διεφθαρμένες συμπεριφορές, εκεί ισχύει η αξιοκρατία . Οι ελάχιστες εξαιρέσεις δεν επηρεάζουν την γενικά πολύ θετική εικόνα τους.Τα όργια της διαφθοράς στις νοτιοευρωπαϊκές χώρες είναι γι αυτούς αδιανόητα και ακατανόητα και για αυτό τα απεχθάνονται.

Κατά τη γνώμη μου θα ήταν ευθύς εξ αρχής πιό σωστό να βασιζόταν η ΕΕ πρωτίστως στον ευρωπαϊκό Βορρά και ύστερα από συστηματική προετοιμασία να γινόταν μέλη και τα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου. Όπως ήδη έχει περίτρανα και πολλάκις αποδειχθεί , χώρες όπως η Ελλάδα δεν ταιριάζουν στον αστερισμό των εργατικότατων “μυρμηγκιών”.

Αν είχαμε λίγη αυτογνωσία θα το είχαμε αντιληφθεί αυτό προ πολλού καιρού. Η Ελλάδα δεν μπορεί ακόμη να περπατήσει, αλλά θέλει να πετά. Αυτό είναι Ύβρις, η οποία συνεπιφέρει γρήγορα τη Νέμεση. Ιδέ εδώ στο Μπλογκ τη μελέτη “Ευρώπη, Βορράς-Νότος, Ιστορία, Σύγκριση” και «Ελλάς, Ανατολή και Δύση».

Δημοσιευθέν στην ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής (24.1.2014 και στις  23.9.16.

—————————————————–

Ελλάδα, Ελλειψη Περιβαλλοντικής Συνείδησης

Ο αναγνώστης Β. Βασιλείου έχει εκφράσει την γνώμη του επί του άρθρου του Τάκη Θεοδωρόπουλου « Των δασκάλων μου οι φωνές». Εδώ πρόκειται για δική μου τοποθέτηση.
Συνάδω πλήρως και επαυξάνω. Αλλά τοποθετούμαι σύντομα, γιατί έχω δημοσιεύσει στην παρούσα σελίδα ήδη μία εκτενέστατη μελέτη . Λείπει στους Νεοέλληνες όντως “η στοιχειώδης περιβαλλοντική ευαισθησία”, αλλά το πρόβλημα είναι πιό σύνθετο. Αυτό αποτελείται από δύο καθοριστικά συστατικά στοιχεία:

α ) Από το νεοελληνικό κράτος, το οποίο δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ευρωπαϊκό, γιατί είναι από ιστορικούς λόγους χωρίς Αναγέννηση, Διαφωτισμό, Αστική επανάσταση κτλ. βαλκανοανατολίτικο (Ιδέ εδώ στο Μπλογκ λεπτομερειακά : “Ελλάς, Ανατολή, Δύση”).

β) Από τον Νεοέλληνα, ο οποίος δεν είναι σύγχρονο άτομο που κανονικά σημαίνει πρωτίστως φορέας της κοινωνικής συνείδησης ( αναγνώριση του “συμφέροντος του συνόλου” (Δημόκριτος) ή του “Κοινού καλού”"(Αριστοτέλης).
Αυτός δεν είναι εκτός τούτου ούτε πολίτης που σημαίνει πρωτίστως διαλεκτική αλληλουχία δικαιωμάτων και υποχρεώσεων .
Συστατικά στοιχεία του πολίτη είναι πέραν τούτου η κρατική συνείδηση ( όχι γενικά, αόριστα και ανέξοδα εθνική συνείδηση ) που σημαίνει επίσης αναγνώριση της διαλεκτικής αλληλοεξάρτησης μεταξύ του πολίτη και του κράτους ΤΟΥ και όχι το κράτος ως εχθρός του ( Ιδέ εκτενέστατα στις μελέτες : “Ατομο και Κοινωνία, Πολίτης και Κράτος”, “Ατομο, Ατομικότητα, Ατομικισμός, Εγωϊσμός, Φιλοτομαρισμός”) .

Στην ταυτότητα του πολίτη ανήκουν επίσης η φορολογική συνείδηση και η περιβαλλοντική ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, η οποία δεν υπήρχε ούτε στην αρχαιότητα, όταν οι Ελληνες και κατόπιν οι Ρωμαίοι έχουν καταστρέψει τα περισσότερα δάση στην Νότια Ευρώπη και στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας. Οχι πλέον μόνον «Πάντων χρημάτων εστίν άνθρωπος » (Πρωταγόρας) αλλά σωστότερα «Πάντων χρημάτων εισίν φύσις και άνθρωπος ».

Εν κατακλείδι, η περιβαλλοντική συνείδηση, όχι γενικά η «ευαισθησία», είναι συστατικό στοιχείο του σύγχρονου πολίτη και του πολιτιστικού επιπέδου ενός ανθρώπου και γενικά ενός λαού. Αυτό όμως εξαρτάται όχι από σουρεαλισμό, θρύλους και παραμύθια, αλλά από έμπρακτη παιδεία, η οποία στην Ελλάδα είναι ακόμη βαλκανοανατολίτικη που εδώ σημαίνει άκρως αντιπεριβαλλοντική.

Δημοσιευθέν στην ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής ( 9. 1. 14 ).

———————————————————-

Αδράνεια, Εθνοψυχολογία

Εδώ πρόκειται για ένα πολυφασικό και μάλλον εθνολογικό φαινόμενο με βαθειές παραδοσιακές ρίζες και πολυποίκιλες εκφάνσεις. Η νοοτροπία του Νεοέλληνα είναι προϊον τουλάχιστον δύο χιλιάδων ετών, όταν ήδη πήρε  ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός την κατιούσα και οι Ρωμαίοι κατακτητές λοιδωρούσαν τους Ελληνες ως Graeculi ( Γραικύλοι : Μικροί Ελληνες ) που σημαίνει μηδαμινοί Ελληνες ανάξιοι των ένδοξων προγόνων. Αυτή η περιφρονητική αξιολόγηση της Δύσης σημειώνεται εν μέρει και σήμερα έναντι των Νεοελλήνων !

Έχουν εσαεί εξαλειφθεί τέτοια καθοριστικά γνωρίσματα, όπως η δυναμικότητα, η δημιουργικότητα και η αντοχή . Αργότερα, όταν έχει ανακηρυχθεί ο Χριστιανισμός σε επίσημη θρησκεία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δεν ήταν πλέον αναγκαία τέτοια χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Το χριστιανικό παρόν και παρελθόν έπαιζαν τον πιό σημαντικό ρόλο στη ζωη των Ρωμιών και Γραικών ( επίσημα των Ελλήνων από την δεκαετία του30  του 19ου αι.

Ειδικά το παρόν ήταν και ακόμη είναι η βαθμιαία προετοιμασία για την Δευτέρα Παρουσία . Μία μοντέρνα προετοιμασία της ζωής επί της γης hic et nunc ( εδώ και τώρα) του μέλοντος υπό την έννοια των προγνωστικών προσπαθειών είναι στη ελληνοχριστιανική παράδοση άγνωστη, ενώ στην Ευρώπη άλλαξαν τα πάντα ριζικά ( Αναγέννηση, Διαφωτισμός , Αστική Επανάσταση, Βασικές Ελευθερίες, Βασικά Ανθρώπινα Δικαιώματα, Κοινοβουλευτισμός, Βιομηχανική Επανάσταση κτλ. ).

Ιδιαιτέρως στο προηγμένο εξωτερικό   ο Νεοέλληνας αναπτύσσει δυναμικότητα, δημιουργικότητα και αντοχή, πράγματα που στην Ελλάδα λείπουν σχεδόν τελείως. Έτσι γίνεται κατανοητό, γιατί ο Νεοέλληνας έχει δυνατή ροπή να „απολαύσει“ την ζωή  και γιατί αυτός δεν είναι ούτε διατεθειμένος ούτε ικανός να πραγματοποιήσει τις άκρως απαραίτητες πολλυεπίπεδες δομικές μεταρρυθμίσεις, αν και υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να αυτοκαταστραφεί και εκτός τούτου το εξωτερικό απαιτεί ή και προτρέπει την Ελλάδα να υλοποιήσει στο δικό της συμφέρον τις δημοσιονομικές και δομικές μεταρρυθμίσεις ( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ το άρθρο “Αλλαγή, Μεταρρυθμίσεις, Πρόοδο,Ελίτ, Τεχνοκράτης”) .

Ακριβώς αυτό το δυσάρεστο εθνοψυχολογικό φαινόμενο, το οποίο μπορεί κάλλιστα να ονομασθεί εθνικός μαζοχισμός, βιώνουν σήμερα οι Ελλαδίτες. Κατά τα άλλα συνιστώ το βιβλίο  „Ο καημός του ενός“  του κορυφαίου διανοητή Στέλιου Ράμφου. Δημοσιευθέν από τον Μάρτη του 2012 συχνά στον ηλεκτρονικό τύπο.