Η σύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων υπό την σκοπιά  του Διεθνούς  Δικαίου

1. Αμφότεροι, ο ισραηλινός και ο
παλαιστίνιος λαός, κατέχουν το μέσω του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου καθιερωμένο
δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.

Ο ισραηλινός λαός κατόρθωσε κάτω από ειδικές ιστορικές συνθήκες να υλοποιήσει
αυτό το δικαίωμα μέσω της εγκαθίδρυσης του Ισραήλ ως κράτος σε μία περιοχή, η οποία δεν ήταν terra nulius (γη ουδενός).

Ο παλαιστίνιος λαός όμως μπόρεσε
έως τώρα να πραγματοποιήσει το δικό του δικαίωμα της αυτοδιάθεσης μόνο εν μέρει
και δη μέσω της δημιουργίας της Αρχής της Αυτονομίας. Αλλά και αυτός έχει το
πρωταρχικό δικαίωμα για δικό του κράτος.

Κράτη, τα οποία τον εμποδίζουν να εγκαθιδρύσει δικό του κράτος, παραβιάζουν
βαρέως και διπλά το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο:

α ) Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης
του λαού ανήκει στις επτά βασικές αρχές του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου , οι
οποίες θεωρούνται ως ένα είδος συντάγματος όλης της διεθνούς νομικής τάξης.
β ) Το Δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του λαού ανήκει το αργότερο από το 1966 στο ύψιστο ομαδικό ανθρώπινο δικαίωμα και στις δύο διεθνείς Συμφωνίες περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

2. Το ιστραηλινό κράτος κατέχει
σύμφωνα με το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο κυριαρχία, η οποία σημαίνει υψίστη εδαφική
και προσωπική εξουσία. Από αυτήν απορρέει το δικαίωμα και το καθήκον να
προστατεύσει τους πολίτες του προ εξωτερικών κινδύνων.
Εχει πέραν τούτου το μέσω του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου καθιερωμένο δικαίωμα
για το απαραβίαστο του εδάφους και για σίγουρα σύνορα. Οι γείτονές του είναι σύμφωνα με το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο υποχρεωμένοι να σεβασθούν άνευ επιφυλάξεων αυτό το δικαίωμα, ειδάλλως παραβιάζουν το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο. Αυτό μπορεί να συμβεί με πράξεις ή με παραλήψεις.

Αλλά δέον να υπογραμμισθεί εντόνως το εξής: Η προστασία εκ μέρους του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου αφορά μόνον τα σύνορα, τα οποία ανταποκρίνονται σε αυτό και δεν είναι συνοριακές γραμμές ως αποτέλεσμα βίας. Αυτό σημαίνει, ότι οι συνοριακές γραμμές ύστερα από το 1967 δεν μπορούν να απαιτήσουν απεριόριστα την προστασία του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου.

3. Το ισραηλινό κράτος εχει μέσω του πολέμου (1967) κυριεύσει περιοχές των γειτόνων του (οccupatio bellica). Αμέσως ύστερα από τον πόλεμο το Ισραήλ έκανε όμως ένα ολέθριο βήμα και
έχει προσαρτήσει εν μέρει αραβικά εδάφη. Τοιουτοτρόπως το Ισραήλ έχει παραβιάσει
βαρέως την διεθνή νομική τάξη. Στα προσαρτημένα εδάφη έχουν χτισθεί και ακόμη

και τώρα χτίζονται κατοικίες για Εβραίους μετανάστες από άλλες χώρες με τον
σκοπό να δημιουργηθούν fait accompli (τετελεσμένα γεγονότα). Αλλά αυτό είναι
στην διεθνή ιστορία ύστερα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο κάτι το σπάνιο.

Εδώ δεν πρόκειται μόνον για μίαν
μετωπική επίθεση κατά όλου του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου, αλλά πέραν τούτου και
για μία πλάνη του Ισραήλ. Στην Διακήρυξη του ΟΗΕ περί των αρχών της ειρηνικής
συνύπαρξης μεταξύ των κρατών από το 1970 , η οποία έχει ψηφισθεί ομόφωνα και
είναι ύστερα από την Χάρτα του OHE το πιό σημαντικό διεθνές ντοκουμέντο, έχει διατυπωθεί χωρίς αμφιβολία το εξής :
„Μία μέσω απειλής με βία ή με άσκηση βίας πραγματοποιηθείσα προσάρτιση εδαφών
δεν επιτρέπεται να αναγνωρισθεί ως νόμιμη“.

Το Ισραήλ προσπαθεί εκτός τούτου
να μετατρέψει την παράνομη κατάληψη των αραβικών εδαφών σε εθιμικό δίκαιο. Τα
αραβικά κράτη-γείτονες του Ισραήλ έχουν όμως επανειλλημμένα διαμαρτυρηθεί κατά την άκρως παράνομη πράξη του Ισραήλ. Επομένως δεν μπορεί να δημιουργηθεί
εθιμικό δίκαιο. Εδώ ισχύει ο ειδικός νομικός κανώνας „ex iniuria non ius oritur“ („από παρανομία δεν πηγάζει δίκαιο“).
Ακριβώς η κατάληψη και η εν μέρει προσάρτηση αραβικών εδαφών είναι το punctum quaestionis (πυρήνας του ζητήματος) της σύγκρουσης μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων.

4. Ο παλαιστίνιος λαός είναι μέσω
της διεθνούς εκπροσώπησης μέσω της Αρχής της Αυτονομίας ένα υποκείμενο (προσωπικότητα) του Διεθνούςς Δημοσίου Δικαίου που σημαίνει, ότι έχει όχι μόνον
δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις.

Στην παραγματικότητα η Αρχή της Αυτονομίας αποτελεί ένα κράτος in statu nascendi (σε κατάσταση του γίγνεσθαι). Επομένως η παλαιστίνια κυβέρνηση έχει το
νομικό καθήκον, να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αποτρέψει πράξεις βίας
κατά του Ισραήλ από το παλαιστίνιο έδαφος.

Σε περίπτωση που η παλαιστίνια
κυβέρνηση δεν παρεμποδίζει ή το χειρότερο ενθαρρύνει απόπειρες αυτοκτονίας,
πρόκειται για επίθεση κατά του Ισραήλ σύμφωνα με το άρθρο 3 περί του ορισμού
της Επίθεσης (UΝΟ, 1974).
Το ίδιο ισχύει και για την εκτόξευση ρουκετών κατά του ισραηλινού πληθυσμού από
παλαιστίνιο έδαφος. Τελικά η κυβέρνηση των Παλαιστινίων
είναι για τέτοιες πράξεις υπεύθυνη.

Αλλά σε ό,τι αφορά τα τελευταία γεγονότα στα σύνορα, είναι αποκλειστικά η Χαμάς υπεύθυνη για όσα συμβαίνουν στην Λωρίδα της Γκάζας
κατά του Ισραήλ, το οποίο έχει ήδη εκουσίως εγκαταλείψει την Λωρίδα, δηλαδή δεν
είναι πλέον κατοχική δύναμη. Επομένως δεν υφίσταται λόγος για την εκτόξευση
πυραύλων κατά του Ισραήλ. Στη περιοχή της υπευθυνότητας της Φατάχ δεν
συμειώνονται τέτοια ακραία πράγματα.

Σε τέτοιες περιπτώσεις το Ισραήλ έχει σύμφωνα με το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο το δικαίωμα της αυτοϋπεράσπισης (άρθο 53 του Χάρτη του ΟΗΕ), αλλά χωρίς exzess (ασύμμετρη υπερβολή). Και οι δύο πλευρές είναι υποχρεωμένες να σεβαστούν τους κανόνες του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου (Ius in bello, Δίκαιο του Πολέμου), το οποίο σημαίνει μεταξύ άλλων να αποφεύγονται θύματα μεταξύ του άμαχου πληθυσμού.

5. Η επίλυση του υπάρχοντος προβλήματος εξαρτάται πρωτίστως από το
Ισραήλ, το οποίο όντως καταπατεί κάθε έννοια δικαίου στην περιοχή και εστιάζει
τα εγωϊστικά εθνικά του συμφέροντα στο επίκεντρο της εξωτερικής του πολιτικής. ΅Χουμε την εντύπωση, ότο η κυβέρνηση του Ισραήλ προσπαθεί  να πραγματοποιήσει το όνειρο των υπερεθνικιστών περί του  του «Μεγάλου Ισραήλ» (εβραϊκά : ארץ ישראל השלמה, Eretz Israel HaSchlema» που αντιστοιχεί στην ουσία στην ελληνική ιδέα της «Μεγάλης Ελλάδας».  : Τέτοιες φαντασιώσεις οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε εθνικές καταστροφές. Ας το σκεφθούν αυτό οι τωρινοί υπερεθνικιστές πολιτικοί του Ισραήλ.
Μία τέτοια τοποθέτηση αποτελεί Υβριν με ολέθριες συνέπειες στο απώτερο μέλλον
για τον ισραηλινό λαό, όταν οπωσδήποτε  θα λάβει χώραν μία στρατιωτική ενδυνάμωση των
αραβικών χωρών.

Καθημερινή  (26.7.14 , 25.5.18) ,  Βήμα (8.8.14)  iefimerida 18.3.19). Το παρόν κείμενο έχει ήδη δημοσιευθεί ως ειδικό σχόλιο στα Γερμανικά στις κορυφαίες γερμανικές εφημερίδες (ηλεκτρονική έκδοση) Frankfurter Allgemeine Zeitung, Die Welt, Süddeutsche Zeitung , στο Focus, και στον Tagesspiegel.

——————————————————————————

Το πρόβλημα είναι αληθώς πολυδιάστατο και άκρως μπερδεμένο. Σύμφωνα με τον κοινό νου θα ήταν σχετικά εύκολο να εγκαθιδρυθεί ένα παλαιστινιακό κράτος αποτελούμενο από το Δυτικό Γιόρνταν και την Γκάζη. Δηλαδή στην περιοχή θα πάρχουν ΕΠΙΣΗΜΩΣ δύο  κράτη,  το Ισραήλ και η Παλαιστίνα. Το Ισραήλ είναι μεν ήδη ένα κράτος , αλλά όχι αναγνωρισμένο από όλες τις πολυάριθμες ισλαμικές χώρες. Και οι Παλιστίνιοι  διαθέτουν ένα κρατικό μόρφωμα, αλλά αυτό είναι αναγνωρισμένο πρωτίστως από όλες τις ισλαμικές  και από μερικές μη ισλαμικές χώρες.

Παρακάτω αναφέρω τις καθοριστικές προϋποθέσεις για την επίλυση του προβλήματος :
1. Αναγνώριση του Ισραήλ  από όλες τις ισλαμικές χώρες φυσικά στα σύνορα προ του πολέμου του 1967.

2. Το Ισραήλ να περατώσει τις βαθμιαίες κατακτήσεις  παλαιστινιακού εδάφους. Αυτό που σήμερα συμβαίνει, είναι πρωτοφανές στην παγκόσμια ιστορία ύστερα απο το 1945. Το Ισραήλ αγνοεί όμως όλο το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο, την Χάρτα του ΟΗΕ και τις πολυάριθμες αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσής του. Μία τέτοια τοποθέτηση αποτελεί για το μέλλον του κράτους Ισραήλ υπαρξιακό  κίνδυνο.
3. Οι Παλάστίνιοι  να έχουν μόνο μία εκπροσώπηση με εξουσία και κύρος.

4. Οι ισλαμικές χώρες να είναι σύμφωνοι με μία τελική επίλυση του υπαρχόντος προβλήματος. Στην πραγματικά όμως οι αραβικές χώρες αλλοιλοτρώγονται αενάως και εκμεταλλεύονται το παλαιστινιακό ζήτημα εδώ και πολλά έτη αποκλειστικά  για εγωϊστικούς σκοπούς.

5. Για  μία τελική λύση  δέον να υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και ιδιαιτέρως μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Διαπιστώνουμε όμως,  ότι οι ΗΠΑ   υποστηρίζουν   μονόπλευρα το Ισραήλ.

Ομολογώ, ότι ύστερα από οκτώ  έτη προετοιμασίας (σπουδές, μεταπτυχιακό, δοκτοράτο) ένας ιδαίτερος Παλαιστίνιος έχει συγγράψει υπό την επιστημονική μου εποπτεία  τη διατριβή του με το θέμα  “Επίλυση της ισραηλοπαλαιστινιακής αντιπαράθεσης μέσω ενός Συμφώνου Ειρήνης επί τη βάσει της εμπέδωσης ενός Παλαιστινιακού κράτους”. Εχει προτείνει  συγκεκριμένο  σχέδιο της συμφωνίας, το οποίο ήταν η βάση για την Συμφωνία του Οσλο  μεταξύ του Ισραήλ και της ΠΛΟ το 1993. Αυτονοήτως έπρεπε να επιτευχθεί η λύση με αμοιβαίες παραχωρήσεις, αλλά η Χαμάς σήκωσε μπαϊράκη και απέτρεψε την συμφωνία.
Πάντως ο Παλαιστίνιος έχει υπερασπίσει το 1990 τη διατριβή του με  magna cum laude.

Καθημερινή (20.5.18)

—————————————————————————————–

Ισραήλ και Αραβικά Κράτη, Στρατιωτικά

Διατί υπερέχει το Ισραήλ υπερέχει στρατιωτικά ;

1.Το Ισραήλ εκπροσωπεί στη Μέση Ανατολή τον τεχνολογικά υπερεξελιγμένο “1ο Κόσμο”, ενώ τα γειτονικά αραβικά κράτη εστιάζονται εν μέρει στο Μεσαίωνα και γενικά είναι τόσο καθυστερημένα που ανήκουν στον “3ο Κόσμο”.
2. Το Ισραήλ παράγει και εξάγει υπερσύγχρονο οπλισμό. Κατέχει την ατομική βόμβα.
3. Το Ισραήλ αποτελεί στις επιστήμες “υπερδύναμη” (πολλά Νομπέλ στις φυσικές επιστήμες).
4. Σε περίπτωση πολέμου οι γυναίκες μπορούν να αντικαταστήσουν επιτυχέστατα τους άνδρες.
5. Στον στρατό υπηρετούν όλοι , αν θυμάμαι καλά τους αριθμούς μεταξύ του 18ου και 65ου έτους της ηλικίας. Οι άνδρες υπηρετούν τρία έτη και οι γυναίκες 21 μήνες.
6. Οι αεροπόροι ανήκουν στους καλύτερους του κόσμου, εν μέρει πρόκειται για Αμερικανοεβραίους.
7. Οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ είναι διεθνώς οι πιο επιτυχείς. Προ του πολέμου το 1967 π.χ. ο αρχηγός της στρατιωτικής μυστικής υπηρεσίας και σύμβουλος του Σύρου προέδρου ήταν ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ της στρατιωτικής μυστικής υπηρεσίας του Ισραήλ (!!!).
8. Οι ΗΠΑ προστατεύουν το Ισραήλ.
9. Ισως το πιο σημαντικό : Ξέρουν , τί θα συμβεί σε περίπτωση νίκης των Αράβων. Δηλαδή η στρατιωτική υπεροχή έχει υπαρξιακό χαρακτήρα.
θα ήθελα να επισημάνω, ότι το θέμα ανήκε επί έτη στην πολυδιάστατη πανεπιστημιακή δίαλεξη υπο το πρίσμα της Θεωρίας των Διεθνών Σχέσεων και του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου ειδικά για μεταπτυχιακούς περί την σύγκρουση του Ισραήλ με τα αραβικά γειτονικά κράτη . Παρόντες ήταν και ειδικοί σπουδαστές από αραβικά κράτη . Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκαν. Καθημερινή (16.2.18, 25.5.18, 18.3.19), Το Βήμα (18.5.18), iefimerida (18.3.19)

————————————————————————————-

Μεγάλο Ισραήλ (εβραϊκά : ארץ ישראל השלמה, Eretz Israel HaSchlema : Γενικά όλη η χώρα Ισραήλ„), όπως η δική μας “Μεγάλη Ιδέα”, η φασιστική “Μεγάλη Γερμανία”, η σερβική “Μεγάλη Σερβία” και τώρα τελευταία “Μεγάλη Αλβανία¨.
Τέτοιες φαντασιώσεις οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε εθνικές καταστροφές. Ας το σκεφθούν αυτό οι τωρινοί υπερεθνικιστές πολιτικοί του Ισραήλ. Καθημερινή (22.1.17)