“Pax Germanica et Imperium Germanicum ? Υποχρεώσεις Μελών του ΟΗΕ
Παρακάτω παρουσιάζω ένα σχόλιο επί τη βάσει της Θεωρίας των διεθνών σχέσων (δεν είναι όμως επιστημονικό) που οπωσδήποτε θα ενδιαφέρει τους
κανονικούς αναγνώστες.
Pax Germanica“ και „Imperium Germanicum Politicum et Oeconomicum”?
1. Εδώ και 70 έτη επικρατεί στην Ευρώπη , εκτός από τις δύο περιπτώσεις της πρώην Γιουγκοσλαβίας και της Ουκρανίας, ειρήνη. Αυτό δεν είναι και τόσο αυτονόητο, αν λάβουμε υπ όψη, ότι από την Ευρώπη και ειδικά από την Γερμανία έχουν ξεκινήσει δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, και στους παρελθόντες αιώνες ήταν ο πόλεμος ο κανώνας και η ειρηνική περίοδος η μεγάλη εξαίρεση, αν και 300 έτη ( από τον 16ο έως τον 19ο αι. έχει εφαρμοσθεί το Justum Potentiae Aequilibrium Europaeum (Δίκαιη Ευρωπαϊκή Ισορροπία της Δύναμης). Είναι γνωστότατο, ότι η Γαλλία και η Γερμανία ήταν και είναι από κοινού οι αρχιτέκτονες και εγγυητές της ευρωπαϊκής ειρήνης.
2. Αλλά εν τω μεταξύ έχουν προκύψει στην Γαλλία τεράστια οικονομικά προβλήματα, γιατί στο παρελθόν δεν έχουν πραγματοποιηθεί οι απαραίτητες δομικές μεταρρυθμίσεις. Ετσι είναι τα γαλλικά βιομηχανικά προϊόντα λόγω του υψηλού κόστους παραγωγής μέσω των υψηλών αποδοχών των εργαζομένων πολύ ακριβά. Εκτός τούτου αυτά δεν ανταποκρίνονται σε όλες τις περιπτώσεις στις υψηλές τεχνολογίες. Εν ολίγοις, τα γαλλικά προϊόντα δεν κατέχουν στις διεθνείς αγορές την απαραίτητη ανταγωνιστικότητα. Προ μερικών ετών ο Γάλλος πρόεδρος γνωστοποίησε μεγαλόστομα και με πάθος το πρόγραμμά του για μεταρρυθμίσεις και παραγωγικότητα. Εως τώρα δεν είδαμε τίποτα το συγκεκριμένο.
Η Γερμανία όμως έχει υλοποιήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις έγκαιρα, ταχέως, συστηματικά, μεθοδικά και άκρως αποτελεσματικά επί τη βάσει μίας πολιτικής της ομοφωνίας ( consensus politicus ) μεταξύ των δύο κυρίαρχων κυβερνητικών κομμάτων, του Χριστιανοδημοκρατικού και του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (αυτό ξεκίνησε
με τις μεταρρυθμίσεις !!), τα οποία για δεύτερη φορά συγκυβερνούν.
Μία τέτοια ομοφωνία είναι δυστυχώς στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας λόγω του παντοδύναμου και καταστροφικού συγκρουσιακού πνεύματος, της
έλλειψης μίας ΓΝΗΣΙΑΣ εθνικής συνείδησης καθώς και του γελοίου νεοελληνικού υπερεξυπνακισμού τελείως ακατανόητη και αδιανόητη.
3. Εν τω μεταξύ η Γερμανία έχει εξελιχθεί διεθνώς σε μίαν οικονομική και πολιτική μεγαλοδύναμη και είναι η οικονομική υπερδύναμη της Ευρώπης (γνώμη του αμερικανού νομπελίστα των οικονομικών επιστημών Krugman, Potentia Oeconomica Germanica Maxima Europae ).
Ύστερα από την αποκατάσταση του ενιαίου γερμανικού κράτους έχει Γερμανία αποκτήσει μεγίστη αυτοπεποίθηση. Είναι λίαν ενδιαφέρον να διαπιστώσουμε, ότι αυτή η διαδικασία είχε την αφετηρία της στην πολιτική του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Schröder και του πράσινου αντικαγκελάριου και επιτυχέστατου υπουργού των εξωτερικών Fischer και όχι την πολιτική του επιτυχέστατου χριστιανοδημοκράτη καγκελάριου Kohl.
Το επισημαίνω εντόνως : Με έναν σοσιαλδημοκράτη και έναν πράσινο πολιτικό έχει ξεκινήσει η διεθνής πολιτική και διπλωματική άνοδος της νέας Γερμανίας.
Το πρώην γερμανικό Μάρκο, ένα από τα πιό ισχυρά νομίσματα του κόσμου, είναι η κυρία βάση του Ευρώ. Σε περίπτωση οικονομικών δυσχεριών της Γερμανίας υφίσταται ο μεγάλος κινδυνος να πάει το Ευρώ στα τάρταρα. Αυτός είναι ο λόγος, γιατί η γερμανική κυβέρνηση είναι σε οικονομικά και χρηματιστικά ζητήματα πολύ προσεκτική. Αλλά μία εξασθένηση του ευρωπαϊκού νομίσματος δεν συνεπάγεται αυτόματα την διάλυση της ΕΕ, η οποία ως γνωστόν προüπήρχε του Ευρώ. Εδώ είναι η
κινδυνολογία εκ μέρους του ευρωπαϊκού Νότου άσχετη, περιττή και κάπως επικίνδυνη.
Μερικά κράτη , όπως οι ΗΠΑ , η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο καθώς και όχι και τόσο σημαντικά κράτη όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλλία έχουν μεγάλα ψυχολογικά προβλήματα αναπροσαρμογής στα νέα ευρωπαϊκά δεδομένα. Ιδιαιτέρως υπερεθνικιστικές πολιτικές δυνάμεις σε νότιες ευρωπαϊκές χώρες προσπαθούν συχνά να πλήξουν τους σημερινούς Γερμανούς αναφέρωντας τα όντως μεγάλα εγκλήματα των προγόνων τους.
Σύμφωνα με την νοοτροπίας τους τα ακούν και τα καταγράφουν αυτά και κάποτε θα αντιδράσουν με τον δικό τους τρόπο όλως ξαφνικά.
4. Η σημερινή Γερμανία έχει την πολιτική πρόθεση ( intentio politica ) και την δυνατή πολιτική βούληση (voluntas politica ) να σφυρηλατήσει μίαν οικονομικά, βιομηχανικά και επιστημονικά ισχυρότατη Ευρώπη , η οποία θα μπορούσε στο μέλλον να υπερφαλλαγγίσει τις ΗΠΑ και την Κίνα και έτσι να εξελιχθεί σε παγκόσμια οικονομική και διπλωματική υπερδύναμη.
Είναι πεπεισμένη, ότι αυτός ο ανώτερος και απώτερος σκοπός μπορεί να επιτευχθεί μόνον με υψηλή παραγωγικότητα, με αρίστη ποιότητα των προϊόντων ιδίως των υψηλών τεχνολογιών και μέσω της ανταγωνιστικότητας καθώς και με μεγίστη ς ευθύνη σε οικονομικά και δημοσιονομικά ζητήματα.
Κατανοούμε, τί σημαίνει αυτό για τον ευρωπαϊκό Νότο και ιδιαιτέρως για την βαλκανοανατολίτικη Ελλάδα (ριζικές μεταρρυθμίσεις κτλ.).
Το πρόβλημα των νοτίων Ευρωπαίων έγκειται στο εάν αυτοί είναι αντικειμενικά σε θέση και υποκειμενικά λόγω της διαμετρικά αντίθετης νοοτροπίας διατεθειμένοι να συμπράξουν.
5. Ακόμη προ μερικών ετών παρακαλούσαν ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Sarkozy και ο πρωθυπουργός της Πολωνίας να αναλάβει ταχέως η Γερμανία την ηγεσία της Ευρώπης. Αυτονοήτως έχει η Μέρκελ αντιδράσει λόγω του πολύπλοκου παρελθόντος αρνητικά.
Σήμερα όμως ωρίμασαν οι παγκόσμιες συνθήκες να παίξει η Γερμανία πλέον και σε διεθνή κλίμακα τον ρόλο ενός player. Αντικειμενικά η Γερμανία είναι όντως η ηγεμονική δözναμη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Το Βήμα (17.1.14) και επεξεργασμένο Καθημερινή (22.11.16, 19.3.19)
—————————————————————–
Υποχρεώσεις και Δικαίωμα ως μέλος του ΟΗΕ
Υπάρχει και μία σοβαρή θεώρηση, η οποία στηρίζεται σε γνώσεις και σε λογική σκέψη :
1.Οταν ένα κράτος επιθυμεί να γίνει μέλος του ΟΗΕ, εξετάζει ο Οργανισμός πρωτίστως δύο πράγματα : α) Αξιολογείται το ενδιαφερόμενο κράτος ως ειρηνικό ; β ) Είναι σε θέση να εκπληρώσει τις πολυποίκιλες υποχρεώσεις, οι οποίες απορρέουν από τον Χάρτη του ΟΗΕ ; Δηλαδή είναι σε θέση, να συμβάλλει στην διασφάλιση της παγκοσμίου ειρήνης και στην επικράτηση της διεθνούς ασφάλειας ;
Πιό συγκεκριμένα : Πρόκειται για περιπτώσεις των κατάλληλων και απαραίτητων μέτρων σύμφωνα με το Κεφάλαιο VII (7ο) του Χάρτη του διεθνούς Οργανισμού, στο οποίο γίνεται λόγος και για μέτρα στρατιωτικού χαρακτήρα.
Κοντολογίς : Η Γερμανία είναι υποχρεωμένη να συμμετάσχει όχι μόνον σε πολιτικές, διπλωματικές και οικονομικές ενέργειες αλλά και σε στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΟΗΕ που υλοποιούνται σύμφωνα με το καταστατικό του. Πέραν τούτου έχει και το δικαίωμα συμμετοχής σε τέτοιες ενέργειες του ΟΗΕ.
Το 1973 έχει εκ μέρους του Οργανισμού διαπιστωθεί, ότι τα τότε δύο γερμανικά κράτη εκπληρώνουν τις προανεφερθείσες προϋποθέσεις και έτσι κατόρθωσαν να γίνουν μέλη του ΟΗΕ.
2. Υστερα από την συγκρότηση του ενιαίου γερμανικού κράτους , έχουν άλλα κράτη εκφράσει πολλάκις την επιθυμία έναντι της Γερμανίας να δραστηριοποιηθεί στις διεθνείς σχέσεις. Οι Γερμανοί πολιτικοί είχαν όμως λόγω του γνωστού παρελθόντος ενδοιασμούς, έως ότου έχει συμβεί κάτι το εκπληκτικό : Οχι το συντηρητικό Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα, αλλά η κυβέρνηση του «Μικρού Συνασπισμού ( Σοσιαλδημοκράτες συν Πράσινοι) και δη ο τότε καγκελάριος G. Schröder και ο υπουργός των εξωτερικών J. Fischer ήταν οι πρώτοι Γερμανοι πολιτικοί , οι οποίοι πρότειναν έναν επαναπροσδιορισμό της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, επιδιώκοντας μίαν εξωτερική πολιτική πλέον ως κανονικό κράτος στις διεθνείς σχέσεις. Εν ολίγοις : Η άποψη του Προέδρου του γερμανικού κράτους J. Gauck έχει συγκεκριμενοποιήσει, αν και πιό ήπια, τα ήδη διατυπωθέντα.
3. Γενικά το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο καθώς και συγκεκριμένα ο Χάρτης του ΟΗΕ προβλέπουν σε μερικές περιπτώσεις την άσκηση ακόμη και βίας με στρατιωτικά μέσα, όταν υπάρχουν οι απαραίτητες νομικές προϋποθέσεις.
Αγαπητοί αναγνώστες, όπως μπορείτε εύκολα να διαπιστώσετε, μεταξύ της γενικής πολιτικής ή και δημοσιογραφικής τοποθέτησης από το ένα μέρος και της νηφάλιας εκλαϊκευμένης ( διατυπωμένη από επιστημονικά καταρτισμένο, αλλά απλά για να την καταλαβαίνουν και μη επιστήμονες) επιστημονικής τοποθέτησης από το άλλο μέρος υφίσταται μία τεράστια και λίαν ουσιώδης και καθοριστική διαφορά. Chacun sα place : Ο καθένας στον τόπο (κλάδο) του.
Δημοσιευθέν ως σχόλιο στο άρθρο του Γ. Μαλούχου «Οι Γερμανοί στα όπλα» , Βήμα, ηλεκτρονική έκδοση (17.6.14 ).