Βία Πολιτική, Βία Ρητορική

Ευκαιρίας δοθείσης ( χαστούκισμα μίας πολιτικού της άκρας Αριστεράς ( Κανέλλη ) από ένα πολιτικό της άκρας Δεξιάς ( Κασσιδιάρης ) στην τηλεόραση ) συντελείται μία αναγκαία ενασχόληση όχι γενικά με την βία, αλλά με την πολιτική βία και δη των  ελληνικών πολιτικών άκρων , του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ από το ένα μέρος και με την Χρυσή Αυγή από το άλλο μέρος.

Επειδή πρόκειται για ένα πολυσύνθετο και πολυφασικό φαινόμενο, δέον να είναι η προσέγγιση στην πολιτική βία επίσης πολυσύνθετη και πολυφασική. Εδώ εφαρμόζεται η μέθοδος του αρχαίου ρωμαίου ρήτορα, κρατικού ανδρός και επιστημονικού συγγραφέα Κικέρωνα ( Cicero ) : Quis ( Ποιός ; ), Quid ( Τί; ),Quomodo ( Πώς ; ), Ubi ( Πότε ; ), Cur ( Διατί ; ).

Σε ό,τι αφορά τις αιτίες της, πρέπει κατ αρχάς να αναφερθούν οι υποκειμενικές , γιατί συγκεκριμένα άτομα εξασκούν την βία. Ίσως έχουν αυτά διανοητικά η ψυχικά προβλήματα. Ίσως έχει κάποιος ροπή σε τραμπουκισμό, ίσως  είναι κάποια κυρία τσαμπουκάς, αθυρόστομη και ναρκισσιστική. Δεν αποκλείεται, να επιθυμούσαν και οι δύο μιά κατάλληλη ευκαιρία, για να δείξουν στους πολιτικούς τους φίλους, τί “ικανότητες” έχουν. Λόγοι της πολιτικής σταδιοδρομίας παίζουν  αυτές οι πτυχές του ζητήματος οπωσδήποτε ένα ρόλο.

Εκτός τούτου να ληφθούν υπ όψη αντικειμενικές αιτίες για βίαιες, απολίτιστες και βάρβαρες συμπεριφορές. Σε αυτές ανήκει πρωτίστως ο οικογενειακός μικροκόσμος. Χειροδοκούσε π. χ. ο πατέρας κατά των άλλων μελών της οικογένειας ; Ήταν κάποιος θύμα σωματικής κακομεταχείρησης ;

Πιό σημαντικοί είναι ο κοινωνικός και ο πολιτικός μακροκόσμος. Από ποιό κοινωνικό στρώμα κατάγεται κάποιος και με ποιούς είχε συναναστροφή ; Του έχει γίνει πολιτική “πλύση εγκεφάλου” , ετσι ώστε να διακατέχεται από μίσος κατά των συνανθρώπων του και να έχει μία φανατισμένη ιδεολογική και πολιτική τοποποθέτηση ;

Στην περίπτωσή μας είναι και οι δύο εκπρόσωποι των πολιτικών άκρων φανατισμένοι. Αλλά υπάρχει μία δυσαναλογία μεταξύ των πράξεων βίας : Από τη μιά μεριά η προσβολή ως λεκτική βία και από την άλλη μεριά η άνανδρη και ανέντιμη σωματική βία. ( Barbari ante portas : Βάρβαροι προ των θυρών ).

Στην ουσία της έχει η παρούσα συγκεκριμένη πολιτική βία τις ρίζες της στην γενική κατάπτωση των ανθρώπινων και κοινωνικών αξιών στη διάρκεια της μεταπολίτευσης ως διαδικασίας.

Η έλλειψη της κοινωνικής, της κρατικής και ιδιαιτέρως της νομικής συνείδησης ( ο όρος “αίσθημα του δικαίου” ειναι τελείως ανεπαρκής ) έγινε εντατικότητα αισθητή με την εν μέρει καταστροφή του κέντρου της Αθήνας από “εξοργισμένους” νέους. Αυτό όμως έχει εκ των υστέρων δικαιολογηθεί μόνον από την ριζοσπαστική Αριστερά. Πασίγνωστη και καταστροφική ήταν η βία των συνδικαλιστών ,σαν να επρόκειτο για φυσικό δίκαιο.

Αυτές και άλλες μορφές της βίας εκ μέρους αναρχικών  και τραμπουκικώ ατόμων  έχουν πραγματοποιηθεί στα πλαίσια του ελληνικού πολιτεύματος, δηλαδή στα πλαίσια του αστικού κράτους. Το πολίτευμα στηρίζεται στους ελεύθερους πολίτες και αναγνωρίζει τα υποκειμενικά ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία όμως δεν είναι απόλυτα. Ούτε η κοινωνική δικαιοσύνη είναι απόλυτη.

Ο αντικειμενικός παρατηρητής διαπιστώνει, ότι οπαδοί της ριζοσπαστικής Αριστεράς καταπατούν σχεδόν αυτονοήτως τους νόμους και ενεργούν έτσι αντισυστημικά, ενώ η βία των οπαδών της άκρας Δεξιάς έχει άλλα ελατήρια και άλλους σκοπούς . Αλλά και οι δικές τους ενέργειες παραβιάζουν μεν τους νόμους , χωρίς να είναι όμως αντισυστημικές.

Από ιδεολογική άποψη διαπιστώνεται γενικά κάτι το προσδιοριστικό κοινό και δη η ολοκληρωτική κοσμοαντίληψη ως η καθ εαυτού ρίζα και των δύο πολιτικών άκρων. Τα δύο γνωστά ολοκληρωτικά συστήματα Κομμουνισμός και Εθνικοσοσιαλισμός ( Φασισμός) δεν αναγνωρίζουν το άτομο και τον πολίτη με τα υποκειμενικά ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες του. Και στα δύο συστήματα βασίζεται η εξουσία στον ΦΟΒΟ.

Ειδικά στο κομμουνιστικό σύστημα στην πράξη ήταν ο φόβος ο καθοριστικός πυλώνας της εξουσίας. Στις χώρες του “Υπαρκτού Σοσιαλισμού” έχει διαστεβλωθεί η θεωρία και στην πράξη δεν υπήρχε απολύτως καμία σχέση με την παραδεισιακή ουτοπία.

Από την “Δικτατορία του Προλεταριάτου” ( δεν υπήρξε ποτέ), έγινε βαθμιαία η δικτατορία του κομμουνιστικού κόμματος, κατόπιν η δικτατορία του κομματικού μηχανισμού, ύστερα η δικτατορία της Κεντρικής Επιτροπής, κατόπιν η δικτατορία του Πολιτικού Γραφείου και στο τέλος η δικτατορία του Γενικού Γραμματέα του κόμματος.

Δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε παράξενο, που ο “Υπαρκτός Σοσιαλισμός” έχει καταρρεύσει μόνος του χωρίς πόλεμο και εμφύλια σύρραξη. Έτσι έχει αποδειχθεί, ότι το καπιταλιστικό σύστημα και το αστικό κράτος με τους νόμους του είναι οι νικητές της Ιστορίας. Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Φυσικά δεν είναι δυνατό να συγκριθεί η βαλκανομεσοανατολίτικη Ελλάδα με την προηγμένη Ευρώπη.

Πρέπει να λάβουν επί τέλους χώρα ο εκμοντερνισμός, ο εξευρωπαϊσμός και ο εξορθολογισμός. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν. Αλλά τέτοιοι σκοποί δεν υλοποιούνται με πρωτόγονη πολιτική βία ούτε εκ μέρους της καθυστερημένης άκρας Δεξιάς ούτε εκ μέρους της εξωπραγματικής και ανορθολογικής άκρας Αριστεράς.

Πληροφορία

Στην δεκαετία του 70 είχα την επιστημονική εποπτεία για δύο διπλωματικές ( Βία κατά διπλωματών ) και για μία διδακτορική διατριβή ( Βία κατά των διεθνών αεροπορικών συγκοινωνιών ( Hijacking ).

Η τότε Σοβιετική Ενωση δικαιολογούσε την βία ως επαναστατική, αλλά όταν έγινε και αυτή θύμα μιας τέτοιας βίας , αμέσως την καταδίκασε και ήταν σύμφωνη να επεξεργασθούν στα Ηνωμένα Εθνη δύο διεθνείς συμβάσεις κατά της βίας !

Δημοσιευθέν από τις 10.12.2012 συχνά στον ηλεκτρονικό τύπο : Καθημερινή, Το Βήμα, Τα Νέα, iefimerida, To Πρωτο Θέμα.

————————————————-

Πολιτική ρητορική βία

Διαπίστωση: Σήμερα σημειώνονται κρούσματα της πολιτικής ρητορικής βίας πρωτίστως σε τρία κόμματα : Χρυσή Αυγή, ΣΥΡΙΖΑ και ΑνΕλλ. Λόγω όμως του διαφορετικού πολιτικού βάρους των αναφερθέντων κομμάτων μπορεί να χαρακτηρισθεί η ρητορική βία εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ ως ιδιαιτέρως επικίνδυνη και άκρως επιζήμια για τον ελληνικό πολιτικό βίο, γιατί τέτοια φαινόμενα οδηγούν συνήθως σε σωματική βία και όχι σπάνια σε φυσική εξολόθρευση του πολιτικού αντιπάλου. Η πολιτική ρητορική βία είναι ένα σύνθετο φαινόμενο, το οποίο αναδεικνύει τις εξής πτυχές :

α ) Πολιτισμική πτυχή : Εκφράζει ένα χαμηλό πολιτισμικό επίπεδο, το οποίο είναι διαδεδομένο στον Τρίτο κόσμο καθώς και στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ευρώπη ( Βαλκάνια ). Πολιτισμένοι πολιτικοί έχουν έναν επίσης καλλιεργημένο βασικό κώδικα συμπεριφοράς.

β ) Πολιτική πτυχή : Πρόκειται για μίαν ιδιαίτερη έκφανση του νεοελληνικού λαϊκισμού, ο οποίος σε ηπιώτερη μορφή έχει εισαχθεί μεν στον πολικό βίο από το ΠΑΣΟΚ, αλλά έχει εξελιχθεί περαιτέρω κατ αρχάς από τον ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαιτέρως από τον πρόεδρό του. Το punctum quaestionis (πυρήνας του ζητήματος ) είναι η κατασυκοφάντηση και δαιμονοποίηση του πολιτικού αντιπάλου. Συνήθως έπεται η φυσική του εξόντωση.

γ ) Εθνολογική πτυχή : Η ρητορική βία εκφράζει πέραν τούτου το παροξυστικό στάδιο του υπάρχοντος ελληνικού συγκρουσιασμού και με τέτοιον τρόπο που μεταβάλλεται η Βουλή σε τρελλοκομείο και ζούγκλα.

δ ) Μορφωτική πτυχή: Η ρητορική βία είναι ένδειξη μίας υπερεξελιγμένης αμετροέπειας συνυφασμένης με έλλειψη παιδείας.

ε ) Κομματική πτυχή ( ΣΥΡΙΖΑ ) : Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζεται μέσω της ρητορικής βίας ένας πολιτικός υπερεξυπνακισμός ως χαρακτηριστικό γνώρισμα σχεδόν όλων των αριστερών κομμάτων.

ζ ) Κομματική πτυχή ( Χρυσή Αυγή ) : Στην περίπτωση όμως της Χρυσής Αυγής πρόκειται για ένα αυτονόητο χαρακτηριστικό ολων των άκρως εθνικιστικών ή φασιζόντων κομμάτων  ως προοίμιο της επίσης αυτονόητης φυσικής βίας και της εξουδετέρωσης του πολιτικού αντιπάλου σύμφωνα με γνωστά πρότυπα στην ευρωπαϊκή ιστορία.

Σύσταση : Εδώ στο Μπλογκ moυ μπορείτε να διαβάσετε τα άρθρα “Καθημερινή βία”. “Πολιτική βία” και “Χρυσή Αυγή, μια προσωρινή ανάλυση”.

Δημοσιευθέν συχνά στον ηλεκτρονικό τύπο (Καθημερινή , Το Βήμα, Τα Νέα , Πρώτο Θέμα ).