Αξιοπρέπεια, Εθνική, Κρατική
Η χρησιμοποίηση της έννοιας συντελείται τώρα σχεδόν πληθωρικά και φυσικά άκρως λαϊκιστικά πρωτίστως από τα δύο κυβερνώντα κόμματα. Η ερμηνεία της είναι αυτονοήτως υποκειμενική έως βολονταριστική. Στον ελληνικό τύπο έχουν δημοσιευθεί άρθρα περί της απώλειας της αξιοπρέπειας του ελληνικού έθνους και κράτους, χωρίς όμως, όπως συνήθως, να ερμηνεύσουν αυτή την βαρυσήμαντη έννοια. Σύμφωνα με την νοελληνική γλωσσική ασυδοσία και αναρχία έχει ο κάθε αδαής και εξυπνάκιας πολίτης ή και πολιτικός την δική του ερμηνεία. Οι Ερμηνείες όρων δεν είναι οπωσδήποτε καθήκον των δημοσιογράφων, οι οποίοι ούτως η άλλως έχουν άλλα καθήκοντα, ίσως και άλλα συμφέροντα. Επίσης οι δημοσιογράφοι δεν είναι ούτε υποχρεωμένοι να διεισδύσουν στον πυρήνα, στην κύρια ουσία των εκάστοτε όρων και προβλημάτων .
Έτσι διαπιστώνουμε την ύπαρξη ενός εννοιολογικού χάους , το οποίο , δήλον εστί, ανταποκρίνεται πλήρως στον ανορθολογιστικό και χαοτικό τρόπο σκέψης των Νεοελλήνων στην πλειοψηφία τους. Ένα τέτοιο φαινόμενο είναι στις ευρωπαϊκές χώρες βορείως των Αλπεων ακατανόητο και αδιανόητο. Εκεί ισχύει ακόμη και σε ό,τι αφορά σημαντικές έννοιες σοβαρότητα και νηφαλιότητα. Αλλά σε αυτές τις χώρες δεν είναι διαδεδομένα τα φαινόμενα του υπερεξυπνακισμού, της ρηχότητας και της επιπολαιότητας.
Η αξιοπρέπεια είναι ήδη από την εποχή του μεγάλου Γερμανού Φιλόσοφου Immanuel Kant στενά συνδεδεμένη με τον άνθρωπο ( αξιοπρέπεια του ανθρώπου) . Ιδίως μετά του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου η αξιοπρέπεια θεωρείται στην Φιλοσοφία του Δικαίου και σε μερικά συντάγματα expressis verbis ως γενική πηγή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων . Επικρατεί η ομόφωνη άποψη, ότι κάθε ανθρώπινο ον έχει αξιοπρέπεια.
Όταν όμως πρεσβεύεται η γνώμη , ότι υπάχει πέραν τούτου και μία αξιοπρέπεια του κράτους, τότε πρέπει να εστιάσουμε αυτήν την έννοια στο επίκεντρο μίας μελέτης. Κανονικά θα έπρεπε να αποδειχθεί, με ποιά καθοριστικά συστατικά στοιχεία του κράτους η αξιοπρέπειά του είναι συνυφασμένη. Αφετηρία των σκέψεων είναι το γεγονός, ότι το κράτος είναι υποκείμενο του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου και κύριος παίκτης στις διεθνείς σχέσεις. Με αυτές τις ιδιότητες το κράτος συμμετέχει στις διεθνείς σχέσεις και συνάπτει συμφωνίες, τις οποίες όμως πρέπει να υλοποιεί , ειδάλλως γίνεται αφερέγγυο ( αναξιόπιστο ) και έτσι χάνει την αξιοπρέπειά του. Μέσω της κυβέρνησης φροντίζει το κράτος έχοντας ως αφετηρία το συμφέρον του συνόλου για την ευημερία του λαού του. Εάν δεν λειτουργεί με τέτοιον τρόπο, διαπιστώνουμε την απώλεια της αξιοπρέπειάς του και απέναντι στον λαό του.
Οι περισσότεροι πολίτες δεν σέβονται πλέον τα θεσμικά όργανα του κράτους. Οι κυβερνήσεις όμως στηρίζονται σε κόμματα , ενώ γενικά η κοινωνία , η οικονομία κτλ. βασίζονται στον λαό και στις έλιτες, στις οποίες ανήκουν και κυβερνητικά στελέχη. Αλλά οι νεοελληνικές έλιτες απέτυχαν επανειλλημμένως παταγωδώς.
Υστερα από την εξεύρεση της βασικής ουσίας της κρατικής αξιοπρέπειας ας ασχοληθούμε με το πρόβλημα της επανάκτησης και διασφάλισης της αξιοπρέπειας του ελληνικού κράτους.
Δέον να δημιουργηθούν οι εξής απαραίτητες προϋποθέσεις :
α ) Δημιουργία δύο πολιτικών κινημάτων και κατόπιν κομμάτων , ενός της κεντροδεξιάς και ενός της κεντροαριστεράς υπό την ηγεσία νέων πολιτικών με κατάρτιση και γνήσιο, δηλαδή όχι μόνον λεκτικό πατριωτισμό (Ιδέ εδώ στο Μπλογκτο άρθρο «Πατριωτισμός, Φιλοπατρία») .
β ) Επί τέλους βαθμιαία πραγματοποίηση των απαραιτήτων ριζικών μεταρρυθμίσεων ( εκμοντερνισμός, εξορθολογισμός ) στα πλαίσια του υπάρχοντος ( καπιταλιστικού ) πολιτικοοικονομικού συστήματος και του αστικού κράτους, μια που η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Μία ολοσχερής αντικατάσταση αυτού του συστήματος με αφηρημένες ουτοπίες θα είχε ως αποτέλεσμα την τελεία καταστροφή. Αυτό το έχει εν τω μεταξύ αντιληφθεί και ο πρώην δεινός ανέξοδος ατακαδόρος και λεκτικός επαναστάτης κ. Τσίπρας.
γ ) Απαραίτητες επενδύσεις στην πραγματική οικονομία με σκοπό την ενίσχυση και επιτάχυνση της παραγωγής.
δ ) Να μην επαναλειφθεί το ολέθριο και καταστροφικό φαινόμενο του υπερδανεισμού , ο οποίος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απώλεια της αξιοπρέπειας του κράτους και παρεμπιπτόντως σε συνωμοσιολογίες, κινδυνολογίες και σε συλλογική παράνοια (Ιδέ εδώ στο Μπλογκ το άρθρο «Εθνικιστική (Δεξιά, Αριστερά) και Συνωμοσιολογία»).
Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται όχι εν ριπή οφθαλμού αλλά βαθμιαία, οι απαραίτητες προϋποθέσεις και ισχυρές βάσεις για την επανάκτηση της απολεσθείσας αξιοπρέπειας του ελληνικού κράτους στις διεθνείς σχέσεις καθώς και απέναντι του ελληνικού λαού.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν και όχι ανέξοδα συνθήματα και γελοίες περικοκλάδες για ηλιθίους. Θα ‘ήθελα να επισημάνω, ότι τα περί του Μνημονίου αποτελούν στην ουσία το προοίμιο , κατόπιν θα αρχίσει το πρυτανεύον πρόβλημα της παραγωγής ανταγωνιστικών προϊόντων για την εξαγωγή.
Ακριβώς εκεί θα αποδειχθεί εκ νέου (Ιδέ την κατάρρευση του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού »), ότι η μαρξιστική-λενινιστική Αριστερά ουδόλως είναι σε θέση να επιτύχει την επίλυση οικονομικών προβλημάτων.
Βήμα (27.12.14)