Ευρωπαϊκή Ενωση και Εθνική – Κρατική Κυριαρχία, Προτεκτοράτο ; Εποπτεία, Εθνική “Αξιοπρέπεια” ;

Ευρωπαϊκή Ενωση και Εθνική – Κρατική κυριαρχία

Στις διεθνείς σχέσεις συμμετέχουν υπό την ιδιότητα του player (παίκτη) όχι άμεσα τα έθνη, αλλά τα κράτη, τα οποία εκπροσωπούνται από την εκάστοτε κυβέρνηση.

Αυτή συνάπτει επί τη βάσει πολυποίκιλων διεθνών συμφωνιών σχέσεις, οι οποίες στηρίζονται στον γενικό κανόνα της αμοιβαιότητας και πιό συγκεκριμένα στο αμοιβαίο συμφέρον ( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ  το άρθρο „Αμοιβαιότητα“ και την μελέτη “Συμφέρον, Οφελος, Χρήσιμο, “Χρησιμοθηρία” ). Οι συμφωνίες είναι στην ουσία συμβιβασμοί που στηρίζονται σε αμοιβαίες υποχωρήσεις.

Τα κυρίαρχα κράτη αποφασίζουν έχοντας ως  αφετηρία τα δικά τους συμφέροντα, με ποιό άλλο κράτος  περί τίνος αντικειμένου και κάτω από ποιές συνθήκες (μερικες φορές κάνουν επώδυνες παραχωρήσεις) θα συνάψουν συγκεκριμένες συμφωνίες , για τις οποίες αυτονοήτως ισχύει η αρχή του Διεθνούς Συμβατικού Δικαίου „pacta sunt servanda“ ( ειλλημμένες υποχρεώσεις δέον να τηρούνται“ ( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ το άρθρο „ Pacta sunt servanda, Διεθνείς υποχρεώσεις“ ).

Σε περίπτωση μη υλοποίησης τέτοιων υποχρεώσεων εφαρμόζεται ο ειδικός κανόνας της υπευθυνότητας των κρατών.

Πρόκειται για διεθνείς αρχές , οι οποίες έχουν αναγνωρισθεί από όλα τα κράτη του κόσμου και οι οποίες ισχύουν σε διεθνή κλίμακα. Η συμμετοχή της Ελλάδας σε διεθνείς οργανισμούς, όπως π.χ. στον ΟΗΕ, στην Ευρωπαϊκή Ενωση ( ΕΕ ) και στην Ευρωζώνη είναι στην ουσία της ένδειξη της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους και έμμεσα του ελληνικού Εθνους.

Δηλαδή σημειώνεται μία ιδιαίτερη μορφή της αυτοπραγμάτωσης του κράτους. Στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Δικαίου έχουν τα κράτη-μέλη της ΕΕ εκχωρήσει μερικά κυριαρχικά δικαιώματα σε όργανά της. Στο μέλλον θα είναι η εκχώρηση των δικαιωμάτων πιό εντατική με σκοπό να επιτευχθεί η πολιτική ένωση της ΕΕ.

Αυτή η αυτονόητη διαδικασία προσκρούει όμως στην απόρριψη εκ μέρους εθνικιστικών δυνάμεων (δεξιών και αρστερών) σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες ιδιαιτέρως του Νότου, οι οποίες θέλουν και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα αφάγωτη.

Η αρνητική τοποθέτηση εθνικιστικών και άκρως αριστερών δυνάμεων έναντι της εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ενωποιητικής διαδικασίας έχει ήδη φθάσει στα όρια της συλλογικής πολιτικής παράνοιας.

Εχουν κομματικοί σχηματισμοί ιδρυθεί από αυτοκληθέντες εθναμύντορες της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας. Σύμφωνα με την άποψη των εθναμυντόρων ή εκπροσώπων του φραστικού και ανέξοδου πατριωτισμού   η κυβέρνηση αποτελούνταν από „εθνοπροδότες“, ενώ ένα μικρό κόμμα της συγκυβέρνησης  έχει ως οπαδούς τους „υπερπατριώτες”.

Αυτό είναι παράκρουση par excellence. Στην ιστορία της Ευρώπης είναι παραδείγματα γνωστά που „υπερπατριώτες“ έχουν τελικά καταστρέψει την πατρίδα τους.

Ο κανονικός έμπρακτος πατριωτισμός είναι επαρκής ( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ  τα άρθρα “Πατριωτισμός”, “Πατριωτισμός, Φιλοπατρία”, “Συμφέρον, έθνος, λαός, κοινωνία, κράτος”, “Εθνική, κοινωνική και κρατική συνείδηση” ).

Καθημερινή (29.5.13 και 13.11.14).

——————————————————–

Η Ελλάς Προτεκτοράτο ; Οχι

Και σε αυτήν την περίπτωση διαπιστώνουμε μίαν εννοιολογική ασυδοσία.

Στις διεθνείς σχέσεις δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιεί ο καθείς όρος του επιπέδου των termini scientifici (ειδικοί (επιστημονικοί) όροι), όπως του συμφέρει ή γενικά κατά το δοκούν.

Δέον να λαμβάνουμε υπ όψη, τι γράφουν τα εγχειρίδια κα τα ειδικά λεξικά του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου και όχι τί γνώμη έχουν οι ως επί το πλείστον άσχετοι και αδαέστατοι πολιτικοί ή κάποιοι υπερεξυπνάκηδες τσαρλατάνοι, ένα είδος ανθρώπων πολύ διαδεδομένο στην Ελλάδα. Οι ειδικοί σύμβουλοι των πολιτικών είναι υποχρεωμένοι να προσέχουν καλά, ειδάλλως υπάρχει κίνδυνος διεθνούς γελοιοποίησης.

Η λατινογενής έννοια Προτεκτοράτο προέρχεται από την λέξη Protector ( σωματοφύλακας, προστάτης), καταγόμενη από το ρήμα protegere (,protego : καλύπτω, προστατεύω ). Αυτονοήτως το αντικείμενο της προστασίας δεν είναι σε θέση να αυτοπροστατευθεί.

Tο κύριο νόημα αυτής της έννοιας έγκειται στη παραχώρηση επί τη βάσει μίας συμφωνίας όλης της εξωτερικής πολιτικής από ένα κρατικό μόρφωμα με αυτονομία στην εσωτερική πολιτική σε ένα άλλο κράτος ( Protektor ).

Aυτό το φαινόμενο ανήκε στο »κλασσικό», στην ουσία ιμπεριαλιαστικό Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο, το οποίο μεταξύ άλλων στηριζόταν στο ius ad bellum ( δικαίωμα πολέμου ). Στο σύγχρονο Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο δεν υφίσταται πλέον το Προτεκτοράτο, αλλά χησιμοποιείται ακόμη η έννοια μόνον  στην επιστήμη του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου και δη στην ιστορία του.

Παραδείγματα από τον 19οαι. Από το 1815 -1864 ήταν τα Ιόνια ( Επτάνησα ) αγγλικό Προτεκτοράτο, από το 1815-1846 ήταν το „Κράτος Κρακοβία“ ( Πολωνία ) αυστριακό, πρωσσικό και ρωσικό Προτεκτοράτο.
Η Τυνισία έγινε το 1881 και το Μαρόκκο το 1912 γαλλικό Προτεκτοράτο. Ήδη άρχισε η χρησιμοποίηση του όρου Προτεκτοράτο ως καμουφλάρισμα της αποικιοκρατίας.

Εξέλιξη

Ύστερα από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο έχει εισαχθεί από τις νικητήριες δυνάμεις ο όρος Mandates ( καθεστώς εντολής ), που αφορούσε πρώην κατακτήσεις της Γερμανίας και της Τουρκίας (Ιράκ και Νοτιο-Δυτική Αφρική ( Namibia ) εκ μέρους της Αγγλίας και την Συρία εκ μέρους της Γαλλίας.

Ύστερα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο το trusteeship ( Καθεστώς κηδεμονίας ) έχει εμπεδωθεί στα πλαίσια της κατάρρευσης του αποικιοκρατικού συστήματος  με σκοπό την προετοιμασία των πρώην αποικιών για την ανεξαρτησία τους. Πέραν τούτου έχει εξαλειφθεί το ius ad bellum, και έχει δημιουργηθεί το „Διεθνές Δίκαιο των φιλειρηνικών Εθνών“.

Όχι μόνον ο απλός Νεοέλληνας έχει ισχυρότατη ροπή στην επιπολαιότητα και στο εννοιολογικό χάος, αλλά και πολλοί „διανοούμενοι“( π.χ. δημοσιογράφοι ) καθώς και πολιτικοί, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον όρο Προτεκτοράτο στις σχέσεις της Ελλαδας με την Τρόϊκα ή την Γερμανία λόγω κομματικών συμφερόντων άκρως δημαγωγικά και λαϊκιστικά.
Δεν υφίσταται ουδεμία σχέση της Ελλάδας με ένα Προτεκτοράτο ! Ας παρατήσουμε επί τέλους αυτά τα αποκυήματα της νοσηρής φαντασίας αυτοκληθέντων εθναμυντόρων.

Δημοσιευθέν από το 2014 συχνά στον ηλεκτρονικό τύπο (Το Βήμα, Τα Νέα, iefimerida, ΠΡΩΤΘΕΜΑ.

——————————————————-

Περί  αξιοπρέπειας  του έθνους και του κράτους,  Εννοιολογικό χάος

Στον ελληνικό τύπο έχουν δημοσιευθεί άρθρα περί της απώλειας της αξιοπρέπειας του ελληνικού έθνους και του κράτους, χωρίς όμως, όπως συνήθως, να ερμηνεύσουν αυτή την βαρυσήμαντη έννοια.

Σύμφωνα με την νοελληνική γλωσσική ασυδοσία και αναρχία ο κάθε αδαής και εξυπνάκιας πολίτης ή και πολιτικός έχει την δική του ερμηνεία. Εδώ  ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ πρωτοστατούν. Ερμηνείες όρων δεν είναι οπωσδήποτε καθήκον των δημοσιογράφων, οι οποίοι ούτως η άλλως έχουν άλλα καθήκοντα, ίσως και άλλα συμφέροντα. Επίσης δεν είναι οι δημοσιογράφοι ούτε υποχρεωμένοι, αλλά ίσως και ούτε σε θέση να διεισδύσουν στον πυρήνα, στην κύρια ουσία των εκάστοτε όρων και των ανάσλογων προβλημάτων .

Έτσι διαπιστώνουμε την ύπαρξη ενός εννοιολογικού χάους , το οποίο , δήλον εστί, ανταποκρίνεται πλήρως στον ανορθολογικό και χαοτικό τρόπο σκέψης των Νεοελλήνων στην πλειονότητά τους. Ένα τέτοιο φαινόμενο είναι στις ευρωπαϊκές χώρες βορείως των Αλπεων ακατανόητο και αδιανόητο. Εκεί ισχύει ακόμη και σε ό,τι αφορά σημαντικές έννοιες σοβαρότητα και νηφαλιότητα. Αλλά σε αυτές τις χώρες δεν είναι διαδεδομένα τα φαινόμενα του υπερεξυπνακισμού, της ρηχότητας και της επιπολαιότητας.

Η αξιοπρέπεια είναι ήδη από την εποχή του μεγάλου Γερμανού Φιλόσοφου Immanuel Kant στενά συνδεδεμένη με τον άνθρωπο ( αξιοπρέπεια του ανθρώπου) . Ιδίως μετά τον 2ου Παγκόσμίο Πόλεμο θεωρείται η αξιοπρέπεια στην Φιλοσοφία του Δικαίου και σε μερικά συντάγματα expressis verbis ως γενική πηγή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων . Επικρατεί η ομόφωνη άποψη, ότι κάθε ανθρώπινο ον έχει αξιοπρέπεια.

Όταν όμως πρεσβεύεται η άποψη , ότι υπάχει πέραν τούτου και μία αξιοπρέπεια του κράτους, τότε πρέπει να εστιάσουμε αυτήν την έννοια στο επίκεντρο του σχόλιου.

Αφετηρία των σκέψεων είναι το γεγονός, ότι το κράτος είναι υποκείμενο (φορέας δικαίων και υποχρεώσεων) του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου και κύριος παίκτης (player) στις διεθνείς σχέσεις. Μέσω αυτών των  ιδιοτήτων συμμετέχει το κράτος στις διεθνείς σχέσεις και συνάπτει συμφωνίες, τις οποίες όμως πρέπει να υλοποιεί , ειδάλλως γίνεται αφερέγγυο ( αναξιόπιστο ) και έτσι χάνει την αξιοπρέπειά του.
Μέσω της κυβέρνησης φροντίζει το κράτος έχοντας αφετηρία το συμφέρον του συνόλου για την ευημερία του λαού του. Εάν δεν λειτουργεί με τέτοιον τρόπο, διαπιστώνουμε την απώλεια της αξιοπρέπειάς του και απέναντι στον λαό του.

Οι περισσότεροι πολίτες δεν σέβονται πλέον τα θεσμικά όργανα του κράτους. Οι κυβερνήσεις όμως στηρίζονται σε κόμματα , ενώ γενικά η κοινωνία , η οικονομία κτλ. βασίζονται στον λαό και στις έλιτες, στις οποίες ανήκουν και κυβερνητικά στελέχη. Αλλά οι νεοελληνιές έλιτες απέτυχαν ως βαλκανοανατολίτικες επανειλλημμένως παταγωδώς.

Υστερα από την εξεύρεση της βασικής ουσίας της κρατικής αξιοπρέπειας ας ασχοληθούμε με το πρόβλημα της επανάκτησης και διασφάλισης της αξιοπρέπειας του ελληνικού έθνους και κράτους.

Δέον να δημιουργηθούν οι κάτωθι απαραίτητες προϋποθέσεις :

α ) Επί τέλους βαθμιαία πραγματοποίηση των απαραιτήτων ριζικών μεταρρυθμίσεων ( εκμοντερνισμός, εξορθολογισμός ) στα πλαίσια του υπάρχοντος ( καπιταλιστικού ) πολιτικοοικονομικού συστήματος και του αστικού κράτους, μια που η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Μία ολοσχερής αντικατάσταση αυτού του συστήματος με αφηρημένες ουτοπίες θα είχε ως αποτέλεσμα την τελεία καταστροφή. Αυτό το έχει εν τω μεταξύ αντιληφθεί και ο πρώην δεινός ανέξοδος ατακαδόρος και λεκτικός επαναστάτης στην ουσία μικροαστός με ψευτοεπαναστατικό περιτύλιγμα Τσίπρας.
β) Απαραίτητες επενδύσεις στην πραγματική οικονομία με σκοπό την ενίσχυση και επιτάχυνση της παραγωγής.
γ) Να μην επαναλειφθεί το ολέθριο και καταστροφικό φαινόμενο του
υπερδανεισμού , ο οποίος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απώλεια της αξιοπρέπειας του έθνους και του κράτους και παρεμπιπτόντως σε συνωμοσιολογίες, κινδυνολογίες και σε συλλογική παράνοια .
Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται όχι εν ριπή οφθαλμού αλλά βαθμιαία, οι απαραίτητες προϋποθέσεις και ισχυρές βάσεις για την επανάκτηση της απολεσθείσας ελληνικής αξιοπρέπειας στις διεθνείς σχέσεις και του κράτους έναντι του ελληνικού λαού.

Δημοσιευθέν  από το 2014 επανειλλημμένως στον κεντρικό  τύπο ( Το Βήμα (27.12.14) Τα Νέα,  iefimerida, Καθημερινή (συχνά , τελευταία 14.5.17).

——————————————————————————–

Εποπτεία υπό την σκοπιά της Ιστορίας του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου (Εποπτεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου,της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας επί της ελληνικής οικονομικής πολιτικής)

Ύστερα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο στα πλαίσια της βαθμιαίας κατάρρευσης του αποικιοκρατικού συστήματος έχει από τον ΟΗΕ
εμπεδωθεί το trusteeship ( Καθεστώς ΚΗΔΕΜΟΝΙΑΣ ) με σκοπό την
προετοιμασία των πρώην αποικιών για την ανεξαρτησία τους. Απλά : Επειδή δεν είχαν πείρα, να τους πάρουν στο χέρι όπως οι ηλικιωμένοι τα παιδιά και να τους δείξουν τον σωστό δρόμο.

Το απίστευτο, αλλά αληθές έγκειται στο ό,τι αυτή η παρωχημένη έννοια χρησιμοποιείται στην ουσία τον 21ο αι. εκ νέου έναντι ενός (τυπικά) αναξαρτήτου, αλλά τόσο ανίκανου κράτους, που χρειάζεται απαραιτήτως ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ.

Αντιλαμβάνεστε, τί σημαίνει αυτό εθνολογικά (νοοτροπία), ιστορικά, νομικά και εθνοψυχολογικά ;

Και οι εδώ αυτοκληθέντες εθναμύντορες , τρισκατάρατοι και εμετικοί εθνοκάπηλοι Ελληναράδες να μην αξιολογήσουν αυτό που γράφω σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο ως κάτι το αντεθνικό.
Σολωμός : Το αληθές είναι πατριωτικό (και όχι υποκριτικά το αντίθετο).

Αλλά υπάρχει και χειρότερο καθεστώς , το ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ που Ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει αναφέρει επί χρόνια και εντόνως, όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Ετσι αλλάζουν τα πράγματα υπό το νόημα των οβιδιακών μεταμορφώσεων των πολιτικών υπεραπατεώνων τριτοκοσμκικής κοπής. Καθημερινή (27.6.18)

———————————————————————————————————

Η “Αναδιανομή του Πλούτου: Από τον Βορρά προς τον Νότο” είναι μία χίμαιρα.

Η ΕΕ χρειάζεται και μιά πολιτική βάση , κάτι που προϋποθέτει το μεταβιβασμό περισσότερων εξουσιών από τα κράτη-μέλη προς τα ΚΟΙΝΑ όργανα της ΕΕ με τον σκοπό της επίτευξης των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.

Αλλά προς το παρόν αντιτίθενται τα υπερεθνικιστικά στοιχεία ιδιαιτέρως στα μικρά και οικονομικά αδύναμα κράτη σαν την Ελλάδα που θέλουν και την πίτα αφάγωτη. και τον σκύλο χορτάτο.  Καθημερινή (19.121.18)