Στέλιος Ράμφος

Στέλιος Ράμφος.

Το έργο του μου είναι γνωστό μέσω των κάτωθι βιβλίων του : 1. Το αδιανόητο τίποτα, Φιλοκαλικά ριζώματα του νεοελληνικού μηδενισμού, Δοκίμιο φιλοσοφικής ανθρωπολογίας, Αθήνα 2010. 489 σελ. 2. Ο καημός του ενός, Κεφάλαια της ψυχικής ιστορίας των Ελλήνων, Αθήναι 2000, 412 σελ. 3. Ελευθερία και γλώσσα, Η γλώσσα και η παράδοση, Στάσιμα και έξοδος,Αθήνα 2010, 235 σελ. 4.Το μυστικό του Ιησού, Να ζούμε την πίστη από μέσα μας, Αθήνα 2006, 538 σελ.5. Η λογική της παράνοιας, Αθήνα 2011, 405 σελ.6.Το αίνιγμα και η μοίρα, Αθήνα 1997, 196 σελ. 7.Ο «άλλος» του καθρέφτη, Ψυχολογία της αγωνίας μας, Αθήνα2012, 84 σελ. 8.Time out, Η ελληνική αίσθηση του χρόνου, Αθήνα 2012, 57 σελ. 8. Γενάρχες πεπρωμένων, Το αίσθημα της »μορφής» στον Σολωμό και της «συνέχειας» στον Παπαρηγόπουλο, Αθήνα 2007, 73 σελ.

Ιδιαιτέρως τα βιβλία του « Ο καημός του ενός» και « Το αδιανόητο τίποτα» ήταν για μένα μεγάλη έκπληξη, γιατί με βοήθησαν να καταλάβω καλύτερα το μεσαίο Νεοέλληνα. Γενικά έχω αποκομίσει την εξής εντύπωση :

Ο Στέλιος Ράμφος είναι ένας πολύ παραγωγικός, δημιουργικός και πρωτότυπος στοχαστής.Παρεμπιπτόντως υα ήθελα να επισημάνω, ότι αυτός από οικονομική άποψη είναι ανεξάρτητος.Διαφέρει κατά πολύ από άλλους Έλληνες επιστήμονες, οι οποίοι εργάζονται άμεσα σε πανεπιστήμια και σε άλλες ανώτατες σχολές και έτσι είναι εξαρτημένοι και επομένως πολύ προσεκτικοί έως δειλοί. Ο Ρ. έχει τοιουτοτρόπως περισσότερη εσωτερική γαλήνη ως προϋπόθεση για δημιουργική επιστημονική εργασία. Σε σύγκριση με αυτόν οι περισσότεροι Έλληνες πανεπιστημιακοί είναι repetitores (επαναλαμβάνουν τις θεωρίες άλλων).

Ο Ρ. έχει κατορθώσει ως πρώτος Έλληνας στοχαστής να διεισδύσει στα κατάβαθα της νεοελληνικής ψυχής. Η άποψή του περί της εικόνας του ανθρώπου του Νεοέλληνα είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη και πείθει. Κάτι το λογικότερο ειδικά περί της ψυχοσύνθεσης του Νεοέλληνα δεν διάβασα έως τώρα. Οι λίαν επιτυχείς μελέτες του είναι αναφβιβόλως κατάλληλες για την καλύτερη κατανόηση του βασικού κώδικα συμπεριφοράς του Νεοέλληνα. Γι αυτό νομίζω, ότι πρέπει να αισθανόμαστε απέναντί του ευγνωμοσύνη. .
Και όμως, ας μου επιτρέψει να του κάνω δύο ίσως απαραίτητες συστάσεις. Η πρώτη σύσταση αφορά την εφαρμογή της συγκριτικής μεθόδου όχι μόνον στην εικόνα του ανθρώπου του Προτεσταντισμού , αλλα εκτενέστερα και του Καθολικισμού. Η δεύτερη έχει σχέση με την αναγκαία ενασχόληση με την εικόνα του ανθρώπου και άλλων κύκλων πολιτισμού, π.χ. του Κονφουκιανισμού, του Ισλάμ και του Ινδουϊσμού, ειδάλλως υφίσταται μεγάλος κίνδυνος μίας μάλλον παρωχημένης ελληνοκεντριστικής θεώρησης που στην ουσία σημαίνει αυτοπεριχαράκωση και διεθνώς επιστημονική απομόνωση. Το Βήμα (2015), Καθημερινή (20.12.17)

Hinterlasse eine Antwort

Deine E-Mail-Adresse wird nicht veröffentlicht.

Du kannst folgende HTML-Tags benutzen: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>