Συμφωνίες και τρίτοι

Αμέσως ύστερα από τις εκλογές  ο κ. Τσίπρας έχει διατυπώσει την άποψη, ότι τώρα  υπάρχει  ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Ας υπενθυμίσουμε, ότι  ύστερα από την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ ο κ. Γ. Παπανδρέου έχει  χρησιμοποιήσει ακριβώς την ίδια έκφραση.

Αμέσως όταν  άρχισαν οι πρώτες επαφές μεταξύ της κυβέρνησης και των εκπροσώπων των πιστωτών ΕΕ, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο   ο κ. Τσίπρας έθεσε στο  επίκεντρο των προσπαθειών του το συμβόλαιο χωρίς δυστυχώς  να λάβει υπ όψη, ποιά σημασία έχει μια τέτοια άποψη στις διεθνείς διασυμβατικές σχέσεις.

Αν και η διεθνής συνθήκη της Βιέννης από το 1969 περί του Δικαίου των Συμφωνιών (  Vienna Convention on the Law of Treaties)  αφορά  τις συμφωνίες μεταξύ κρατών καθώς και μεταξύ κρατών και διεθνών διακρατικών οργανισμών και επομένως δεν είναι δυνατόν να εφαρμοσθεί επί του «Κοινωνιού Συμβολαίου» μεταξύ του ΣΥΡΙΑ και του «Ελλήνικού λαού» (στην πραγματικότητα μόνον τα 35 %, τα  65% δεν ανήκουν στον λαό , θα μπορούσαμε να λάβουμε υπ όψη το βασικό νόημα του άρθρου 35  («Συμφωνίες εις βάρος τρίτων κρατών» ) :

Τέτοιες συμφωνίες δεν συνεπάγονται υποχρεώσεις  για τρίτα κράτη, εκτός εάν αυτά εκ των υστέρων δώσουν την συγκατάθεσή τους.

Επομένως εδώ πρόκειται  υπό το πρίσμα του Διεθνούς Συμβατικού Δικαίου ως του πρυτανεύοντος κλάδου του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου για μίαν αποκλειστική υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μέσω απερίσκεπτων υποσχέσεων  κατόρθωσε  να κερδίσει τις εκλογές χωρίς ουδόλως να σκεφθεί, τι θα συμβεί με τις υποσχέσεις του στις σχέσεις  με τους όχι και τόσο συναισθηματικούς πιστωτές.

Εν κατακλείδι , το κίνημα ΣΥΡΙΖΑ έγινε το πρώτο θύμα του τριτικοσμικού λαϊκισμού του.  Καθημερινή (19.2.15)

Αυτό το ειδικό σχόλιο είναι απαραίτητο για  να προσέχει στο μέλλον ο ελληνικός λαός καλύτερα. Ι