Πατριωτισμός-Διεθνισμός , Η Αριστερά και το Εθνικό Ζήτημα
Τον 19ο αι. το διεθνές προλεταριάτο ίδρυσε την δική του διεθνή οργάνωση, της οποίας οι πολιτικοί σκοποί είχαν καθαρώς ταξικό χαρακτήρα. Έχει ανακηρυχθεί ο προλεταριακός διεθνισμός, και ταυτόχρονα έχει επισήμως υποτιμηθεί το εκάστοτε έθνος. Έτσι έχει δημιουργηθεί η προτεραιότητα του ταξικού διεθνισμού έναντι του επίσης ταξικού (αστική τάξη) εθνικισμού .Θεωρητικά π. χ. ο Γερμανός προλετάριος έβλεπε τον Γάλλο προλετάριο ως ταξικό του αδελφό, αλλά τον Γερμανό καπιταλιστή ως ταξικό του εχθρό .
Αυτός ήταν ο λόγος, που πράγματι η αστική τάξη π.χ. της Γερμανίας θεωρούσε και ονόμαζε τους σοσιαλιστές και αργότερα τους κομμουνιστές “άπατρεις” η “προδότες της πατρίδας” ( “Vaterlandsverräter”).
Αυτό όμως δεν ήταν για τους Ευρωπαίους προλετάριους εμπόδιο να αλληλοσκοτώνονται στην διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου. Άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη. Ειδικά στην Γερμανία στην δεκαετία του 30 συνέβει κάτι το σχεδόν αφάνταστο και απρόοπτο. Οι Γερμανοί προλετάριοι, ακόμη και αυτοί που ανήκαν στην Rotfront ( Κόκκινο Μέτωπο), έγιναν στην πλειονότητά τους μέλη των SA ( Τάγματα Εφόδου).
Αλλά και στην πάλαι τότε Σοβιετική Ένωση έλαβε χώραν μία τεράστια μεταλλαγή.Ο ημιπολιτισμένος και μοχθηρός Γεωργιανός (όχι Ρώσος ! ) Στάλιν αναγκάσθηκε σε μίαν στρατιωτικά δύσκολη συγκυρία να ανακηρύξει τον “Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο”, ο οποίος όμως στην αρχή θεωρήθηκε ταξικός πόλεμος . Ταυτόχρονα έχουν εξαφανισθεί χιλιάδες διεθνιστές από πολλές καπιταλιστικές χώρς (και από την Ελλάδα) δια παντός στην Σιβηρία.
Η Κίνα δεν είχε τέτοιες μεταλλαγές, γιατί ευθύς εξ αρχής είχε συνειδητοποιηθεί ο εθνικός χαρακτήρας του απελευθερωτικού πολέμου κατά της Ιαπωνίας. Το αργότερο, όταν υτο 1968 έγιναν πραγματικές μάχες στα κινεζοσοβιετικά σύνορα ( Αμούρ, Ουσούρι), το πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού έχει θαφτεί εσαεί Υπήρχαν και πιό καθοριστικές εξελίξεις πρώτα στην Γιουγκοσλαβία, κατόπιν στην Αλβανία, στην Ρουμανία, στο Βιετνάμ, στην Βόρεια Κορέα και σε άλλες “σοσιαλιστικές” χώρες, όπου το εθνικό στοιχείο έπαιζε έναν τόσο σημαντικό ρόλο , που έχει ονομασθεί από εδικούς επιστήμονες “Εθνικοκομμουνισμός”. Στην Γερμανία επί Χίτλερ έχει χρησιμοποιηθεί η έκφραση “Εθνικοσοσιαλισμός” !
Και τα δύο συστήματα ήταν, ως γνωστόν, ολοκληρωτικά και απάνθρωπα.Tο απίστευτο είναι, ότι το ΚΚΕ , μια που ευτυχώς για τον ελληνικό λαό δεν κατέκτησε την εξουσία , έμεινε στον ρομαντικό διεθνισμό του 19ου αι. και στην προτεραιότητα της κοινωνικής τάξης προ του έθνους. Τώρα τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ ανεκάλυψε και το ΚΚΕ το έθνος .Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μερικά ιδεολογικά και ψυχολογικά προβλήμαστα με το Εθνος, αλλά εν τω μεταξύ έχει πραγματοποιήσει λόγω της στενής συνεργασίας (ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ !) με το άκρως εθνικιστικολαϊκιστικό κόμμα των ΑΝΕΛ έναν επικίνδυνο συνδυασμό ριζοσπαστικών , μαρξιστικών και εν μέρει λενινιστικών αντιλήψεων με τον εθνικολαϊκισμό, κάτι που ήδη έχει γίνει σε γενικές γραμμές προ πολλών ετών στην Λατινική Αμερική ( Χιλή, Βενεζουέλα, Περού, Βολιβία ).
Οι πολιτολόγοι έχουν ονομάσει αυτό το πολιτικό φαινόμενο Αριστεροεθνικισμό. Ας υπενθυμίσουμε, ότι κάτω από διαφορετικές ιστορικές συνθήκες ένας παρόμοιος συνδυασμός έχει οδηγήσει στον ιταλικό φασισμό και στον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό. Πάντως παρακολουθώ με μέγιστο ενδιαφέρον και με κάποια ανησυχία τα ιδεολογικά πειράματα του ΣΥΡΙΖΑ.
Σημειώνεται πέραν τούτου και ο Εθνικοκομμουνισμός. Ο μεγαλύτερος και γνωστότερος εκπρόσωπός του στην Ελλάδα είναι ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος ως γνωστόν έχει ως μεγάλος ιδεολογικός χαμαιλέων πραγματοποιήσει πολλές οβιδιακές μεταμορφώσεις νομίζωντας σε κάθε ιδεολογική στροφή ότι έχει απόλυτα δίκιο.
Ιδέ εδώ στο Μπλογκ μου το άρθρο “Πατριωτισμός, Φιλοπατρία». Δημοσιευθέν από το 2012 συχνά στον ηλεκτρονικό τύπο (Το Βήμα, Τα Νέα, Καθημερινή, iefimerida (τελευτία φορά στις 5.2.18, 22.7.18).