Διεθνείς Σχέσεις, Μεθοδολογικά, Κανόνες, Αντιπαράθεση με Χρήστο Γιανναρά

Διεθνείς Σχέσεις, Μεθοδολογικά, Κανόνες, Αντιπαράθεση με Χρήστο Γιανναρά

Συστηματική ακαδημαϊκή αντιπαράθεση ( Αρθρο του κ. Χρήστου Γανναρά “Γεωπολιτική” της δουλοκτησίας στην Καθημερινή, 7.7.13 ) σε εκλαϊκευμένο επιστημονικό στιλ επί τη βάσh της Γενικής Μεθοδολογίας των βασικών και προγνωστικών επιστημονικών ερευνών.

Η τοποθέτησή μου δεν είναι ούτε έκθεση ιδεών, ούτε λογοτεχνικό κείμενο, ούτε δημοσιογραφικό άρθρο και βασίζεται στη νηφαλιότητα της σκέψης και του λόγου. Ηδη είχα τοποθετηθεί επί ενός  άρθρου του κ. Γιανναρά συστηματικά και εμπεριστατωμένα με επτά τεμάχια ( Μία ρεαλιστική „πολιτική ουτοπία“, Καθημερινή, 28. 5. 13 ) εφαρμόζωντας την προαναφερθείσα μεθοδολογία, αλλά με άλλο περιεχόμενο.

Κατ αρχάς θα ήθελα να κάνω μερικές κριτικές παρατηρήσεις :

α ) Και το σημερινό άρθρo του κ. Γιανναρά εμπεριέχει πολλές υπερβολές, τις οποίες δεν θέλω να χαρακτηρίσω.

β ) Το στυλ είναι απόλυτο υπό το νόημα της απόλυτης αλήθειας.

γ ) Υφίσταται μεν συνδυασμός των λέξεων, αλλά λείπει ενμέρει η λογική συνοχή.

δ ) Λείπει πέραν τούτου και μία πειστική μεθοδολογική προσέγγιση.

ε ) Διαπιστώνουμε μίαν τάση προς ναρκισσισμό και λαϊκισμό. Και τα δύο δεν αρμόζουν σε έναν καταξιωμένο πανεπιστημιακό.

ζ ) Η θεώρησή του είναι μονόπλευρη και δη θεολογική, ιδεαλιστική φιλοσοφική και στην ουσία ελληνοκεντρική.

η ) Είναι ακατανόητο να αγνοούνται καθοριστικά φαινόμενα των παρόντων διεθνών σχέσεων, όπως π.χ. η παγκοσμιοποίηση, ο νεοφιλελευθερισμός, οι άλλοι Κύκλοι πολιτισμού και τα πολυποίκιλα συμφέροντα των εθνών και των χωρών. Σύμφωνα με την Θεωρία των διεθνών σχέσεων υπάρχει μεταξύ της γεωπολιτικής και των συμφερόντων των κρατών μία ισχυρή αλληλουχία.

Εφαρμογή των κανόνων της μεθοδολογίας

Αντικειμενικότητα

Σύμφωνα με την Θεωρία της αντανάκλασης (Δημόκριτος) αντικατοπτρίζουμε τα φαινόμενα, τα οποία είναι αντικειμενικά που σημαίνει ότι αυτά εστιάζονται έξω από τον εγκέφαλο του ανθρώπου μεν, αλλά αυτός πρέπει να τα εξετάσει με τον απώτερο σκοπό να διεισδύσει στο punctum quaestionis ( πυρήνας ενός ζητήματος ) και να διαπιστώσει τί είναι αυτό. Ακριβώς αυτό το Τίείναι ο πυρήνας της Θεωρίας ήδη από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Ο Δημόκριτος ονομάζει το αποτέλεσμα της αντανάκλασης „σκοτεινή αλήθεια“ και συνιστά μίαν έρευνα εμβάθυνσης.

Αλλα πώς πραγματοποιείται μία τέτοια έρευνα ; Το Πώς είναι ο πυρήνας της Μεθοδολογίας (Παρμενίδης  (Ιδέ ιδιαιτέρως Karl R. Popper, The World of Parmenides- Essays on the Presocratic Enlightenment, New York, 1998 ).

Φαινόμενα, γεγονότα κλπ. μπορούν να ερμηνευθούν μεν, αλλά δεν επιτρέπεται μέσω ιδεοληψιών και επί τη βάση του υποκειμενισμού ή και χειρότερα του βολονταρισμού να παρερμηνευθούν ή και εκουσίως να διαστρεβλωθούν. Ο αιώνιος Αριστοτέλης έχει εφαρμόσει στα έργα του την εξής προσέγγιση : Πρώτα να θεωρούμε την φύση και την κοινωνία . Κατόπιν να διαβάσουμε, τί έγραψαν άλλοι περί αυτών. Και στο τέλος να βγάλουμε επί τη βάση των κανόνων της Λογικής συμπεράσματα.

Στην εποχή της παγκοσμιότητας σημειώνονται αλληλοεξαρτήσεις μεταξύ των οικονομιών όλων των χωρών, αλλά υπάρχουν και φτωχές χώρες , όπως η Ελλάδα, οι οποίες εξαρτώνται από άλλες χώρες ή διεθνείς οργανισμούς ( Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Τράπεζα ), οι οποίοι αναμφιβόλως δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Εάν η ΕΕ , το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα δεν  διέθεταν αστρονομικά δάνεια στην Ελλάδα,  αυτή  δεν θα ήταν σε θέση θα χρηματοδοτήσει τους εργαζομένους και τους συνταξιούχους της , μια που στην διεθνή χρηματοπειστωτική αγορά ουδείς δεν ήθελε να της δώσει δάνεια, γιατί η Ελλάδα διεθνώς δεν κατέχει φερεγγυότητα ( Ιδέ στο Μπλογκ μου  το άρθρο „Διαχρονική έλλειψη φερεγγυότητας“).

Συνθετικότητα

Ο Αριστοτέλης ήταν ο πρώτος, ο οποίος έχει εφιστήσει την προσοχή στην συνθετικότητα των φαινομένων, κάτι που όπως φαίνεται είναι στα ελληνικά ΜΜΕ ανεπαρκώς γνωστό, γιατί οι ιδεοληψίες επιτρέπουν μόνο μονόπλευρες θεάσεις και έτσι επιδρούν άκρως αρνητικά στην σκέψη, η οποία τελικά έχει θολωθεί.

Η Αριστερά υπογραμμίζει την οικονομική πτυχή, η Δεξιά την πολιτική, η άκρα δεξιά βλέπει μόνον τους παράνομους μετανάστες, το ΚΚΕ βρίζει τον ιμπεριαλισμό και την πλουτοκρατία, ο κορυφαίος διανοητής Στέλιος Ράμφος τονίζει πρωτίστως την εικόνα του ανθρώπου στην νεοελληνική παράδοση και ο κ. Γιανναράς , ένας από τους κορυφαίους διανοουμένους και αρθρογράφους, ασχολείται με την ηθική και άλλες αρετές.

Εχω βιώσει πολλές φορές οξύτατες „συζητήσεις“ περί των αιτιών της κρίσης, εάν π.χ. αυτές είναι πολιτικού ( ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ ) ή οικονομικού ( ΚΚΕ ) χαρακτήρα. Από αυτήν την μονόδρομη τοποθέτηση απορρέουν διαφορετικές απόψεις περί της επίλυσης του υπάρχοντος προβλήματος.
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα  π.χ. πεπεισμένος , ότι τα προβλήματα επιλύονται με νόμους, καταγγελίες , με ανέξοδες αντιμνημονιακές ρητορίες και τριτοκοσμικές φαντασιώσεις (οικονομικός κρατισμός, μεγέθυνση του Δημοσίου κτλ.).

Αλλά στα άρθρ του κ. Γιανναρά δεν γίνεται λόγος για επίλυση των σύνθετων προβλημάτων μέσω επίσης συγκεκριμένων συνθέτων μέτρων και μεθόδων και αναφέρονται επανειλλημμένα η ηθική, η αγάπη μεταξύ   των ανθρώπων  και η απαραίτητη αυτοθυσία, δηλαδή ηθικολογίες και γενικολογίες.

Στην πραγματικότητα είναι οι αιτίες της γενικής κρίσης, ηθικές ( κατάπτωση των αξιών στην εποχή της Μεταπολίτευσης), πολιτικές ( λαϊκιστική και ψηφοθηρική πολιτική των υπερδανείων), οικογενειοκρατία, φαυλότητα και ανικανότητα της ψευτοελίτ ( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ μου τη μελέτη „ Νεοέλλην άνήρ Πολιτικός, Αλήτης, Κάθαρμα, Μπάσταρδο“ ), εθνολογικές ( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ μου τα άρθρα „Ελληνες και Γερμανοί, Εθνολογική σύγκριση“ και τη μελέτη „Deutsche und Griechen, Mentalität, Eine komparative Studie“ καθώς και τα άρθρα „Αδράνεια- Εθνοψυχολογία“, “Περί του νεοελληνικού Σουρεαλισμού“, „Νεοέλλην Βαλκανοανατολίτης“), και ιστορικές ( εγγενείς διαχρονικές παθογένειες εδώ και 200 έτη ! ) και άλλες.

Συστημικότητα

Από φιλοσοφική άποψη υφίστανται μεταξύ των προαναφερθέντων πτυχών αλληλοσυνδέσεις, αλληλοεξαρτήσεις και αλληλοεπιδράσεις. Αν φαντασθούμε έναν κύκλο, στον οποίο εστιάζονται σε ίδιες αποστάσεις πτυχές του προβλήματος υπό την ιδιότητα στοιχείων , τότε διαπιστώνουμε, ότι κάθε στοιχείο είναι με κάθε άλλο στενότατα συνδεδεμένο έτσι , ώστε να δημιουργείται μία νέα ενιαία οντότητα, η οποία εμπεριέχει μεγίστη δυναμικότητα και αναδεικνύει μίαν ανώτερη ποιότητα σε σύγκριση με τις ποιότητες των πρώην μεμονομένων στοιχείων.

Από τον συστημικό χαρακτήρα της κρίσης απορρέει το συμπέρασμα, ότι ευθύς εξ αρχής πρέπει να αρχίσει η βαθμιαία ενασχόληση με  όλες τις βασικές της πτυχές.
Γι αυτόν τον σκοπό είναι μία αναδιάρθρωση όλης της Ελλάδας η conditio sine qua non ( η τελείως απαραίτητη προϋπόθεση ) για να επιτευχθούν επί τέλους ο εκσυγχρονισμός και ο εξευρωπαϊσμός. Της. Δεν είμαστε όμως ονειροπόλοι. Ξέρουμε, ότι οι πολιτικοί παλαιοκομματικού τύπου δεν είναι σε θέση , ούτε επιθυμούν να πραγματοποιήσουν ριζικές μεταρρυθμίσεις. Μόνον μία νέα γενεά πολιτικών με γνήσια εθνική συνείδηση, με αρετές και με επιστημονική κατάρτιση θα μπορούσε να πραγματοποιήσει αυτό το όραμα. Εχει  ήδη αποδειχθεί, ότι  ούτε  η κυβέρνηςη της Ακρας (Ριζοσπαστικής) Αριστεράς είναι διατεθειμένη ή γενικά ικανή να υλοποιήσει τις απαραίτητες διαρθρωτκές μεταρρυθμίσεις.

Παγκοσμιοποίηση

Διαπιστώνουμε πολλές εκφάνσεις της παγκοσμιοποίησης όπως π.χ. τις οικονομικές αλληλοεξαρτήσεις, τον ολέθριο νεοφιλελευθερισμό με τα καταστροφικά hedge funds, τo διαδίκτυο με το Facebook, τις πολιτισμικές ( η ραγδαία εξάπλωση του American way of life με τα καλά , αλλά και με τα πολλά μειονεκτήματά του ) και την συνεργασία μεταξύ των επιστημόνων σε συνδασμό με την πολυγλωσσία.
Οι εθνοκεντρισμοί και οι γελοίες εθνικές ομφαλοσκοπήσεις, όπως π.χ. „περιούσιος λαός“, „ελληνικό δαιμόνιο“ και άλλα χαρίεντα ανήκουν πλεον σε παρελθούσες εποχές.

Αυτές οι εξελίξεις δεν έχουν όμως σχέση με τον υγιή πατριωτισμό, ο οποίος εργαλειοποιεί τον πατριωτισμό για ιδιοτελείς σκοπούς. Οι υπερπατριώτες ήταν στην ευρωπαϊκή ιστορία συνήθως επικίνδυνοι για την πατρίδα τους και την έχουν εν μέρει καταστρέψει.
Απαιτούνται γνώσεις και περί των άλλων ευρωπαϊκών λαών ( ιστορία, λογοτεχνία, εθνολογία, γλώσσα κλπ.) και πέραν τούτου και περί των άλλων Κύκλων πολιτισμού ( Κονφουκιανικός , Ισλαμικός και Ινδουϊστικός Κύκλος Πολιτισμού ).

Η μόρφωση ενός ανθρώπου εκλαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις. Κάθε λαός πρέπει να είναι διατεθειμένος να παραλάβει γνώσεις από άλλους λαούς, ιδίως από τους υπερεξελιγμένους και ας λησμονήσει τυχόν προβλήματα από το παρελθόν.
Οι εθνοκεντριστές έχουν ισχυρό εθισμό στην αυτοπεριχαράκωση, στην ξενοφοβία , στην κινδυνολογία και στην βαλκανοανατολίτικη συνωμοσιολογία.
Ας υπενθυμίσουμε, ότι οι πρόγονοί μας ήταν κατ αρχάς μαθητές των ανατολίτικων λαών με τους αρχαιότατους πολιτισμούς τους, αλλά κατόπιν κατόρθωσαν να τους υπερφαλαγγίσουν και να γίνουν δάσκαλοί τους.

Σχετικότητα

Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις είναι όλα π. χ. η αλήθεια, η δικαιοσύνη , η ελευθερία, οι επιστημονικές γνώσεις, η πίστη, η αγάπη κλπ. σχετικά.
Αλλά το πρόβλημα στην Ελάδα έγκειται κυρίως στο ό,τι κόμματα της Αριστεράς και πολλοί συνδικαλιστές έχουν απόψεις περί της απόλυτης αλήθειας, της απόλυτης κοινωνικής δικαιοσύνης, της απόλυτης ελευθερίας κοκ.
Στην παγκόσμια ιστορία εχει όμως αποδειχθεί, ότι σε περίπτωση που έχουν τέτοιες κοινωνικές δυνάμεις αναλάβει τα ηνία της  πολιτικής εξουσίας, όχι μόνον όλα αυτά έχουν μεταλλαχθεί σε σχετικούς όρους , αλλά πέραν τούτου έχουν εξαφανισθεί τελείως.

Εγείρεται ούτως ή άλλως το εύλογο ερώτημα, πώς είναι δυνατόν να επιλυθούν οικονομικά προβλήματα πρωτίστως με ιδεολογικά και πολιτικά μέτρα και μέσω του απαρχαιομένου και ανίκανου κρατισμού, μια που σημειώνεται μεταξυ του κρατισμού και της οικονομικής προόδου μία contradictio in adiecto( οξύμωρον) .
Απαιτήσεις για απόλυτη κοινωνική δικαιοσύνη είναι πέραν τούτου και έκφραση του σουρεαλισμού και της ουτοπίας. Ηδη ο Κικέρων (Cicero έχει ασχοληθεί με  το λίαν ενδιαφέρον θέμα του απόλυτυ δικαίου :“Summum ius, summa iniuria“(„Απόλυτο δίκαιο, απόλυτο άδικο“ ).

Διαφοροποίηση

Λαμβάνονται υπόψη οι υπάρχουσες ιδιαιτερότητες και διαφορές μεταξύ ανθρώπων, εθνών και φαινομένων, ειδάλλως μπορεί να είναι μία αξιολόγηση επί τη βάση της απλούστευσης και της γενίκευσης όχι μόνον εσφαλμένη, αλλά και άδικη. Εφαρμόζεται συνήθως ένας κανόνας, εάν πρόκειται π.χ. για εθνολοψυχολογικά ζητήματα για την πλειοψηφία ή την μειοψηφία.
Δεν είναι π.χ. σωστό να πρεσβεύσουμε την άποψη ότι όλοι οι Γερμανοί είναι εργατικοί και πειθαρχικοί. Πιό σωστή είναι η διαφοροποιημένη αποτίμηση, ότι οι Γερμανοί είναι στην πλειοψηφία τους εργατικοί και πειθαρχικοί. Επίσης θα ήταν λίαν εσφαλμένο και άδικο να διατυπώσουμε την άποψη, ότι όλοι οι δημοσιογράφοι είναι εντεταλμένοι.

Ούτως ή άλλως διαθέτουν οι μορφωμένοι αναγνώστες του τύπου την διανοητική ικανότητα να ξεχωρίσουν τους έντιμους από τους πολλούς εντεταλμένους δημοσιογράφους. Τα γενικά γνωστά κλισέ περί ανθρώπων και εθνών αντιτίθενται στους κανόνες της λογικής , δεν δύνανται να ανταποδώσουν την πραγματικότητα και μπορούν να θεωρηθούν άδικα.

Συγκριτικότητα

Μόνον μέσω της σύγκρισης με άλλους ανθρώπους μπορεί κανείς να εννοήσει καλύτερα, πού αυτός βρίσκεται, σε ό,τι αφορά μόρφωση, επαγγελματικές επιτυχίες κλπ.
Το ίδιο ισχύει και για τους λαούς. Συγκρίνοντας π.χ το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων με εκείνο των άλλων βαλκανικών λαών , διαπιστώνουμε , ότι οι Ελληνες ζουν πολύ καλύτερα, αν και μερικοί πιστεύουν, ότι φυτοζωούν.

Μόνον σε σύγκριση με την „Χρυσή εποχή“ της Μεταπολίτευσης με την επίπλαστη ευημερία και τον πρωτόγονο ηδονισμό επί τη βάση τεραστίων δανείων βγαίνει το συμπέρασμα, ότι το βιοτικό επίπεδο έχει δραστικά επιδεινωθεί. Σε σύγκριση με τους λαούς των χωρών της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης είναι σήμερα το βιοτικό επίπεδο στην Ελλάδα όντως χαμηλό.

Αλλά μπορούμε να κάνουμε και άλλες συγκρίσεις, όπως στην παραγωγικότητα και στην διεθνή ανταγωνιστικότητα των προϊόντων , στην αποδοτικότητα του Δημοσίου, στο επίπεδο της παιδείας , στην οργανωτικότητα, συστηματικότητα, μεθοδικότητα και αποτελεσματικότητα. Σε αυτούς τους τομείς είναι η καθυστέρηση της Ελλάδας σε αφάνταστο βαθμό μεγάλη.

Κανονικά θα έπρεπε οι Ελληνες να καταβάλλουν αυτοβούλως τις απαραίτητες προσπάθειες για να φθάσουν στο επίπεδο των προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών. Εν τούτοις, κάθε προσπάθεια εκμοντερνισμού της Ελλάδας προσκρούει στην λυσσώδη αντίδραση των συνδικαλιστών και των αριστερών κομμάτων, τα οποία ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί, ότι η ανέμελη ζωή με δανεικά ( και αγύριστα) έχει παρέλθει εσαεί.

Ιστορικότητα

Αυτή σημαίνει σε γενικές γραμμές, ότι φαινόμενα και απόψεις του παρελθόντος δέον να αξιολογούνται στο συγκεκριμένο τους ιστορικό πλαίσιο και   όχι επί τη βάση κριτηρίων του παρόντος. Σε περίπτωση της θεματικής απομόνησης υπάρχει ο κίνδυνος της μη διείσδυσης στον πραγματικό πυρήνα τους και της εσφαλμένης εφαρμογής γνώσεων του παρελθόντος επί φαινομένων του παρόντος. Αναφέρουμε μόνο δύο παραδείγματα.

Ο υλιστής φιλόσοφος Δημόκριτος προερχόταν από τα μεσαία δημοκρατικά στρώματα, κάτι που επηρέασε σημαντικά και τον τρόπο της σκέψης του, ενώ ο ιδεαλιστής Πλάτων ήταν εκπρόσωπος του δουλοκτητικού συστήματος με ανάλογες επιδράσεις επί της  θεωρίας του, όπως  π.χ. η άποψή  του , ότι δίκαιο είναι αυτό που εμπεριέχει ο νόμος. Σχεδόν στην ίδια εποχή είπε ακριβώς το ίδιο ο λίαν πραγματιστής Κονφούκιος> σαν εκπρόσωπος της κινεζικής αριστοκρατίας !

Πιό σπουδαίο από ιστορική άποψη είναι το γεγονός, ότι μία από τις προϋποθέσεις για τις πνευματικές επιτυχίες στην αρχαία Ελλάδα ήταν το ατομικό, όχι το ατομικιστικό και εγωϊστικό συμφέρον.

Από μίαν σωστή εφαρμογή του κανώνα της ιστορικότητας επί των Νεοελλήνων δεν μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα, ότι ως απόγονοι των ευφυέστατων αρχαίων Ελλήνων είμαστε a priori ( ευθύς εξ αρχής ) διανοητικά τέρατα.
Κάτι τέτοιο δεν λένε άλλοι λαοί με επίσης επιτυχέστατους προγόνους, όπως π.χ. οι Αιγύπτιοι και οι Ιρακινοί  σαν απόγονοι των Σουμερίων, των Ακκάδων και των Βαβυλωνίων, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει τους πρώτους μεγάλους πολιτισμούς στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ρεαλισμός

Σχεδόν κάθε μέρα σκοντάφτει ο ξύπνιος παρατηρητής στον σουρεαλισμό ,ο οποίος  ήδη εξέλαβε την διάσταση ενός  ηδονιστικού  εθισμού. Ο Νεοέλληνας αισθάνεται ευτυχέστατος , όταν αυτοβαυκαλίζεται και συγχίζει την σκληρή πραγματικότητα με τις αυταπάτες του. Αυτό το έχω πάμπολες φορές διαπιστώσει και σε ατομικό επίπεδο, ιδίως όταν μία από τις πολλές εκφάνσεις του σουρεαλισμού είναι η υπεραυτοεκτίμηση σε βαθμό παράνοιας.

Ας αναφέρουμε μερικά παραδείγματα : Οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ κυρίες Βάσω Παπανδρέου και Αννα Διαμαντοπούλου έχουν προ δύο ετων επανειλλημένως με ιδιαίτερη υπερηφάνεια  υπογραμμίσει  ότι τουςThatcher ή εκπρόσωποι της ΕΕ )  τα είπαν : „Ποιοί είστε εσείς που θα μας πειτέ εμάς… „ ή  „Ποιός είναι ο κ. Αλμούνια… „ . Ακόμη και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε το τσαμπουκάδικο ερώτημα : „Τί είναι οι  Ολλανδοί, οι Φιννλανδοί…“. Είχα λόγο να θυμηθώ από τα παιδικά μου χρόνια την γραφική ερώτηση  : „Ξέρεις , ποιός είμαι εγώ ρε… „. Τοιαύτα που είναι και στις αραβικές χώρες γνωστά και πολύ συνηθισμένα,  δείχνουν την πολιτιστική καθυστέρηση των Νεοελλήνων.

Ο σουρεαλισμος είναι πολύ διαδεδομένος στον πολιτικό βίο, όπου κάποιος πολιτικός υπόσχεται, ότι θα ανοικοδομήσουμε μίαν νέα Ελλάδα, ότι σε λίγους μήνες θα περάσει η μπόρα και ότι το επομενο έτος θα βρεί η  Ελλάδα  στην διεθνή αγορά δάνεια και άλα ακατανόητα.

Αυτό είναι παροξυσμός par excellence. Είναι οθαλμοφανές , ότι ο Νεοέλληνας δεν δύναται να υπερβεί τον παθολογικό του σουρεαλισμό , γιατί αυτός ανήκει στα καθοριστικά χαρακτηριστικά του γνωρίσματα. Η έλλειψη ρεαλιστικού πνεύματος είναι ένδειξη της έλλειψης του ορθολογισμού μεν , αλλά αυτό δεν σημαίνει , ότι στην Ελλάδα ζουν μόνον σουρεαλιστές. Ο σουρεαλισμός σε συνδυασμό με τον υπερεξυπνακισμό είναι ευρέως διαδεδομένος σε πολιτικίζοντες καλλιτέχνες ιδιαιτέρως της Αριστεράς.

Εξέλιξη και μεταλλαγή

Οι Νεοέλληνες έχουν την ακατανόητη συνήθεια να λαμβάνουν υπόψη σε ό,τι αφορά τον εαυτό τους, μόνον τις επιτεύξεις των αρχαίων Ελλήνων, αλλά όταν πρόκειται για τους Ευρωπαίους και ιδίως για τους Γερμανούς, αναφέρουν τους όχι και τόσο πολιτισμένους αρχαίους Γερμανούς καθώς και τα εγκλήματα των εθνικοσοσιαλιστών.

Δεν είναι διατεθειμένοι ούτε σε θέση να δουν την πραγματικότητα, ότι „ πάντα ρεί“( αποδίδεται στον Ηράκλειτος) που σημαίνει ότι οι λαοί εξελίσσονται, προοδεύουν , αλλάζουν συνήθειες και συμπεριφορές και προσαρμόζονται στα νέα διεθνή δεδομένα.
Ο εθνικοσοσιαλισμός έχει επικρατήσει στην Γερμανία μόνον  12 έτη , από το 1933 έως το 1945, αλλά η γερμανική ιστορία έχει μία πιό μεγάλη διάρκεια και είναι συνυφασμένη ιδίως από τον 18ο αι. με πολιτιστικές και επιστημονικές επιτεύξεις διεθνούς βεληνεκούς ( μεταξύ άλλων 86 βραβεία Νομπέλ ).

Διαπιστώνουμε όμως και συμπεριφορές , όπως τον ολέθριο συγκρουσιασμό, ο οποίος κατέστρεψε την αρχαία Ελλάδα ( Σπάρτη κατα Αθηνών ) και ακόμη παίζει έναν αρνητικό ρόλο στον σημερινό πολιτικό βίο. Το ίδιο συμβαίνει και με το διογκωμένο, ανίκανο και εν μέρει διεφθαρμένο Δημόσιο, για το οποίο, όπως φαίνεται, δεν ισχύει το απόφθευγμα του Ηρακλείτου. Μάλλον δεν είναι ουδεμία κυβέρνηση σε θέση να επιτύχει τον απαραίτητο εκσυγχρονισμό και εξορθολογισμό αυτού του πολιτικοκοινωνικού τέρατος, το οποίο καταστρέφει καθημερινώς την χώρα.

Αιτιολόγηση
Είναι σε γενικές γραμμές γνωστό, ότι η επιστήμη, όχι μόνον οι μεμονομένες γνώσεις, έχει εμφανισθεί για πρώτη φορά στη ιστορία της ανθρωπότητας τον 6ο αι. π.Χ. στην Ιωνία με την χρησιμοποίηση της λέξης Διατί, μέσω της οποίας έχει εισαχθεί η κριτική σκέψη. Ακριβώς αυτό το Διατί είναι ο πυρήνας της Φιλοσοφίας.

Το Διατί απαιτεί λογικές και πειστικές απαντήσεις χωρίς ιδεοληψίες και παρωπίδες, τις οποίες διαπιστώνουμε κάθε μέρα στα ελληνικά ΜΜΕ. Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις , δεν είναι οι δημοσιογράφοι ούτε διατεθειμένοι , ούτε σε θέση να εφαρμόσουν το Διατί και να γράφουν δομημένα, λογικά και πειστικά κείμενα. Στα άρθρα των περισσότερων εφημερίδων επικρατούν επιπολαιότητα, ρηχότητα, υπερεξυπνακισμός, δημαγωγία και φθηνός λαϊκισμός. Οι σοβαρές εφημερίδες είναι δύο έως τρεις ( η Καθημερινή, το Βήμα και το Εθνος ίσως και τα Νέα ), αλλά και σε αυτές δημοσιεύονται μερικές φορές άρθρα αυτού του είδους. Αυτονοήτως κατέχουν κείμενα των λίγων πανεπιστημιακών αρθρογράφων ( π.χ. Χ. Γιανναράς και Π.Ιωακειμίδης ) υψηλό επίπεδο, αν και δεν συμφωνούμε με κάθε άποψη, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι σε κάθε περίπτωση απαραίτητο.

Διατί έχει αυτοκαταστραφεί η Ελλάδα ; Ποιές είναι οι κύριες αιτίες και ποιοί πολιτικοί είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την κατάπτωση ; Εχω λόγο να αμφιβάλλω, ότι οι πολιτικοί και πολλοί δημοσιογράφοι θα ήταν σε θέση να δώσουν λογικές και πειστικές απαντήσεις.
Μόνον ειδικοί επιστήμονες διαθέτουν τα αναγκαία μεθοδολογικά εργαλεία, την πείρα, τις γνώσεις και τις απαραίτητες ειδικές προϋποθέσεις όπως π.χ. εργατικότητα, συστηματικότητα, οργανωτικότητα, ισχυρή βούληση, αντοχή , υπομονή και επιμονή για να πραγματοποιήσουν έρευνες βάθους με αντικειμενικότητα και επιτυχία.

Ο σοβαρός ερευνητής εστιάζει την προσοχή του στην επιστημονική έρευνα και όχι στα κανάλια , δηλαδή δεν πάσχει από αρρωστημένο ναρκισσισμό. Οι ναρκισσιστές πολιτικοί αρκούν.

Προγνωστικότητα

Μία από τις διαχρονικές εγγενείς παθογένειες είναι  η τσαπατσουλιά στα οικονομικά και γενικά στην διεύθυνση του κράτους. Αντί να προετοιμάζουν ένα σοβαρό χρονοδιάγραμμα σαν αποτέλεσμα πολυετών συστηματικών μελετών, παρασκευάζουν μέσα σε μερικές εβδομάδες τελείως πρόχειρα κάτι , το οποίο ονομάζουν με υπερηφάνεια „χρονοδιάγραμμα“ , το οποίο  ούτως ή άλλως ποτέ δεν υλοποιούν.Το κακό έγκειται στο ό,τι κάθε νέα κυβέρνηση επεξεργάζεται τα δικά της υπερεξυπνακίστικα  και τσαπατσούλικα „χρονοδιαγράμματα“.
Δεν υπάρχει δυστυχώς ουδεμία παράδοση της συνέχειας και υλοποίησης χρονοδιαγραμμάτων όπως στις εξελιγμένες ευρωπαϊκές χώρες.
Αφετερία της προγνωστικότητας είναι η γνώση περί της σημερινής κατάστασης στην ολότητά της. Λαμβάνονται υπόψη μεταξύ άλλων εθνικές και διεθνείς διαστάσεις των υπαρχόντων προβλημάτων στην διαλεκτική τους αλληλοεξάρτηση. Επί τη βάση των κανόνων της λογικής βγάζουμε συμπεράσματα για πιθανές εξελίξεις μεσοπρόθεσμα ή και μακροπρόθεσμα. Αδιάκοπα παρακολουθούμε τις πραγματικές εξελίξεις των φαινομένων ( κοινωνιολογική μέθοδος στην ουσία του Αριστοτέλη ). Αυτός ο τρόπος προσέγγισης στα προβλήματα διαφέρει φυσικά από προφητείες, πολύ διαδεδομένες στους κόλπους της Ακρας Αριστεράς.

Εγείρεται το ερώτημα, τί άραγε κάνουν οι πολλοί „ειδικοί σύμβουλοι“, μεταξύ αυτών και απόφοιτοι με διδακτορικά γνωστών διεθνών πανεπιστημίων. Ισως να μην είναι οι υπεύθυνοι πολιτικοί , οι οποίοι στην Ελλάδα έτσι ή αλλιώς ασχολούνται πρωτίστως με την κομματική τους πελατεία , σε θέση να εκτιμήσουν τις συστάσεις των επιστημόνων, ενώ στα προηγμένα κράτη οι πολιτικοί εισακούουν προθύμως τους ειδικούς επιστήμονες, γιατί σέβονται τις επιστημονικές γώσεις. Εχω περί αυτού προσωπική πείρα.

Σημειώνεται και ένα γνωστότατο φαινόμενο στο να είναι ένας πολιτικός τόσο πεπεισμένος από τις ex officio ικανότητες και δήθεν γνώσεις του, ώστε να μην χρειάζεται τις συμβουλές των επιστημόνων.

Παρατήρηση

Το κείμενο έχει δημοσιευθεί ως εκτενέστατο σχόλιο κάτω από το αναφερθέν άρθρο του κ. Χ. Γιανναρά στην ηλεκτρονική  έκδοση της Καθημερινής. Εδώ πρόκειται για εκλαϊκευμένη επιστημονική αντιπαράθεση αυτονοήτως νηφάλια, ψύχραιμα και πολιτισμένα, κάτι που είναι στην Ελλάδα σχεδόν άγνωστο.

Δημοσιευθέν στην ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής (Ιούλιος 2013 και 18.7.15)

———————————————————————————

Διεθνείς Σχέσεις, Αλλαγές

Είναι ζήτημα λογικής και νηφάλιας προσέγισης στην αντικειμενική πραγματικότητα .

Ακριβώς σήμερα αναδύεται βαθμιαία η δεύτερη υπερδύναμη , η Κίνα. Η μέλλουσα τρίτη υπερδύναμη ,η Ινδία αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς. Η Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελεί σύμφωνα με την αξιολόγηση εκ μέρους του αμερικανού νομπελίστα της οικονομίας Stieglitz μίαν οικονομική υπερδύναμη.

Στην Δύση συντελούνται συγκλονιστικές επιτεύξεις στο πεδίο των υψηλών τεχνολογιών. Οι επιστήμονές της ερευνούν επιτυχέσταστα το σύμπαν, τα βάθη των ωκεανών, τον βιολογικό μικροκόσμο και τις πιο λεπτές πτυχές του ανθρώπινου εγκεφάλου, ενώ οι θεολόγοι της Ορθοδοξίας και οι Ελληναράδες κάνουν αενάως ασκήσεις “πνευματικής” και πατριδοκάπηλης αυτοικανοποίησης, αποχαυνωτικής ομφαλοσκόπης και αυτοκαταστροφικής αυτοπεριχαράκωσης.

Ο κ. Γιανναράς επιθυμεί το πλατωνικό απόλυτο το ηθικά τέλειο (σύμφωνα με τα μεσαιωνικά κριτήρια της Ορθοδοξίας), αλλά τέτοια πράματα σημειώνονται αποκλειστικά σε ουτοπίες και στην τελείως παρωχημένη θρησκευτική μεταφυσική.

Συνιστώ λοιπόν να εγκαταλείψουμε την αποκλειστικά ελληνοκεντρική θεώρηση του κόσμου και την βαρετή και παλιμπαιδιστική παρελθοντολογία. Αυτό όμως προϋποθέτει συστηματικές γνώσεις ανταποκρινόμενες στις αναγκαιότητες της εποχής της παγκοσμιοποίησης.

Καθημερινή (22.1.17)

 

 

Hinterlasse eine Antwort

Deine E-Mail-Adresse wird nicht veröffentlicht.

Du kannst folgende HTML-Tags benutzen: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>