Αρχαία Ελληνικά, Φιλολογία, Φιλοσοφία, Διδασκαλία, Ευρώπη – Αρχαία Ελλάδα
Οι σπουδαστές στο εξωτερικό σπουδάζουν την ελληνική φιλοσοφία σε μετάφραση. Το ίδιο έκανα και εγώ μια που στα Γερμανικά έχουν γραφεί τα έργα των κορυφαίων φιλόσοφων Kant Hegel. Το ίδιο συμβαίνει και με την Φιλοσοφία της Ινδίας και της Κίνας.
Στην Ελλάδα μαθαίναμε αρχαία ελληνικά αποκλειστικά υπό την έννοια της Φιλολογίας , αλλά δεν μπορούσαμε να μπούμε ποτέ στο νόημα των φιλοσοφικών έργων.
Καθημερινή (17.1.16)
—————————————-
Παπαγγελής: «Η Ευρώπη με την αρχαία Ελλάδα είχε εκρηκτικά ειδύλλια, με τη Ρώμη σταθερή συζυγία»
Ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης συνομιλεί με τον ακαδημαϊκό και καθηγητή Λατινικής φιλολογίας για τη στρεβλή αρχαιογνωσία των σύγχρονων Ελλήνων και τους «φονταμενταλιστές» της ελληνοφροσύνης
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 02/04/2017
Η γλωσσική διδασκαλία έχει μεν αξία καθεαυτήν, το σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι οι κλασικές γλώσσες είναι φορείς παραδειγματικών, τουλάχιστον για τη Δύση, πολιτισμικών αξιών. Μαθαίνουμε τη γλώσσα για να αποκτήσουμε ευθεία πρόσβαση σε γλωσσικά μνημεία που οξύνουν τελικά την ιστορική μας νοημοσύνη. Η ιστορική νοημοσύνη εγγυάται πιο συνειδητοποιημένους, πολιτικά και πολιτισμικά, πολίτες. Εδώ έγκειται η χρησιμότητα της αρχαιογνωσίας γενικότερα».
Γιώργης Γιατρομανωλάκης: Ο κ. Α. Ρεγκάκος κι εσείς, νεωτερικοί και εγκρατείς φιλόλογοι, είστε στην Ακαδημία. Τι σχεδιάζετε για τα κλασικά γράμματα; Αναφέρομαι σε προγράμματα, εκδόσεις κ.λπ.Θεόδωρος Παπαγγελής: «Η Ακαδημία διαθέτει Κέντρο έρευνας και μελέτης της κλασικής γραμματείας, το οποίο, ακολουθώντας την οικονομική μας μοίρα, είναι εξαιρετικά αποψιλωμένο και υποστελεχωμένο. Σε πείσμα των καιρών, ο κ. Ρεγκάκος κι εγώ επιχειρούμε να δρομολογήσουμε μια νέα εκδοτική σειρά με “ζωντανές” μεταφράσεις κλασικών κειμένων και εκτενείς, εκσυγχρονισμένες εισαγωγές. Σκοπός: η υψηλού τύπου εκλαΐκευση των κλασικών, που δεν θα παίρνει τη μορφή του ερασιτεχνισμού. Εχουν συντελεσθεί πολύ σημαντικές αλλαγές στην ανάγνωση και ερμηνεία των κλασικών κειμένων όπου τώρα συμβάλλουν διάφοροι κλάδοι, η ανθρωπολογία, η ιστορία των ιδεών κ.λπ. Αυτό το είδος του εκσυγχρονισμού είναι απαραίτητο. Επιπλέον, εδώ και λίγο καιρό το Κέντρο μας διοργανώνει επιστημονικές συναντήσεις με έλληνες και ξένους μελετητές».
Γ.Γ.: Πολλά λέγονται για παρεξηγήσεις, ιδεοληψίες και στρεβλώσεις σχετικά με την αρχαιομάθειά μας.
Θ.Π.: «Από στρεβλώσεις και παρεξηγήσεις άλλο τίποτε. Ομως προτού περάσω στις στρεβλώσεις, να πω το εξής. Εδώ και μερικά χρόνια έχουμε την απόλυτη κυριαρχία της αγγλόγλωσσης φιλολογικής έρευνας. Η ελληνική φιλολογική επιστήμη συνεχίζει να είναι καχεκτική. Ο τρόπος για να ενθαρρύνουμε την αρχαιογνωσία είναι να γραφούν πρωτότυπες, ερμηνευτικές κυρίως, μελέτες στα ελληνικά, να γραφούν κείμενα θελκτικά, χωρίς την άνυδρη, στεγνή φιλολογική γλώσσα. Παραμένουμε μεταπράτες και εισαγωγείς ξένης αρχαιογνωσίας όσο δεν γίνεται αυτό.
Οι στρεβλώσεις της αρχαιογνωσίας μας τώρα… Νομίζω ότι η υπ’ αριθ. 1 στρέβλωση είναι ότι κατά κανόνα απαλείφουμε τον έναν από τους δύο πυλώνες του κλασικού κόσμου, τη Ρώμη. Οι λόγοι πολλοί, αλλά όχι του παρόντος. Το φαινόμενο αυτό είναι τόσο ελληνικό όσο η ρετσίνα και το σουβλάκι. Μιλάμε για Αρχαιότητα και είναι σαν να ανακρούομε τον Εθνικό μας Υμνο. Ομως η Ρώμη αποτελεί συνέχεια της κλασικού και του ελληνιστικού κόσμου. Ταυτόχρονα διατηρεί την ιδιοπροσωπία της. Η αποσιώπηση του ρωμαϊκού κόσμου προκαλεί ιδιότυπες στρεβλώσεις και εθνοναρκισσισμούς. Οι μικρές στρεβλώσεις σωρευτικά γεννούν μεγάλες ιδεοληψίες - αυτό δεν το συνειδητοποιούμε πάντα. Αλλά και στην ελληνική αρχαιότητα αν περιοριστούμε, έχουμε “θέματα”: διεκδικούμε μεν την αρχαιοελληνική κληρονομιά μας, αρνούμαστε όμως, κατά κανόνα, να καταβάλουμε το τίμημα αποδοχής της κληρονομιάς. Διαθέτουμε μπόλικους πανηγυριστές του “ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού” και άλλους τόσους ερασιτέχνες, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο πληροφορημένους. Διαθέτουμε επίσης μια καθαρά τοπική ποικιλία “κιτς” αρχαιογνωσίας που καλλιεργείται κυρίως από “φονταμενταλιστές” της ελληνοφροσύνης - εδώ εμφανίζονται συχνά ως “γκεστ σταρ” και οι πολιτικοί μας. Αυτό που μας χρειάζεται είναι περισσότερη γνώση και λιγότερος επαρχιωτισμός».Το Βήμα (2.4.17)