ΚΚΕ , Ουτοπία, Θρησκεία, Πραγματικότητα
Η σωστή προσέγγιση στο πολυσύνθετο και πολύπλοκο κοσμοθεωρητικό. ιδεολογικό, πολιτικό και κομματικό θέμα δεν συντελείται μέσω υποκειμενισμών, βολονταρισμών , συναισθηματισμών και συγκινήσεων, αλλά μέσω αντικειμενικότητας, συγκεκριμένων γνώσεων , λογικής σκέψης και ιδιαιτέρως στην περίπτωσή του ΚΚΕ μέσω των αρχών του Διαλεκτικού και του Ιστορικού Υλισμού, της κυρίας βάσης του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Μέσω αυτού του τρόπου είναι δυνατό να αποδειχθεί, ότι το ΚΚΕ , ένα εσωστρεφικό βαλκανικό κόμμα σταλινικού προσανατολισμού, δεν έχει καμία σχέση με την μαρξιστική κοσμοθεωρία.
Εδώ αναφέρονται μόνον μερικές καθοριστικές αρχές του Μαρξισμού :
1. Η οικονομία εξαρτάται από την παραγωγικότητα .
2. Η ποσότητα μπορεί να μεταβληθεί σε ποιότητα.
3. Εξέλιξη και μετασχηματισμός των φαινομένων, ιδαιτέρως των κοινωνιών.
4. Η αλήθεια είναι ιστορικά συγκεκριμένη, δεν είναι απόλυτη και έχει σχετικό χαρακτήρα.
5. Κοινωνική ισότητα. Αυτή προϋποθέτει υψηλή παραγωγικότητα, ειδάλλως μπορεί να υπάρξει κοινωνική ισότητα μόνον σε πολύ χαμηλό επίπεδο : η ισότητα της φτώχιας με μια εξαίρεση : Τα κομματικά στελέχη ζουν πλουσιοπάροχα, όπως έχει στην πραγματικότητα του “Υπαρκτού Σοσιαλισμού” αποδειχθεί.
Ο Κarl Marx, του οποίου ο παππους ήταν Εβραίος Ραββίνος και είχε το οικογενειακό όνομα Mardohai , ενώ ο πατέρας του ασπάσθηκε τον προτεσταντισμό και oνομάσθηκε Marx , ήταν πρωτίστως ανθρωπιστής, κοινωνιολόγος , αλλά όχι οπωσδήποτε ολοκληρωτικά σκεπτόμενος.
Ο Μαρξ εννοούσε τις πιό εξελιγμένες καπιταλιστικές χώρες, ενώ ο Λένιν προσπάθησε να πραγματοποιήσει την μαρξιστική ουτοπία σε μία καθυστερημένη χώρα, που δεν γνώρισε την Αναγέννηση, τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, την Αστική Επανάσταση, το άτομο, τον πολίτη, τις αστικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Δηλαδή η Ρωσία υπερπήδησε στην ουσία το καπιταλιστικό σύστημα και προσπάθησε να κάνει το τεράστιο σάλτο από τον φεουδαλισμό σε ένα φανταστικό “Κομμουνισμό”.
Με τον ημιπολιτισμένο καυκάσιο Στάλιν ως δικτάτορα par excellence επικράτησαν ο ολοκληρωτισμός και η κρατική τρομοκρατία, η οποία όμως ήδη άρχισε με τον Λενιν.
Το εγχείρημα του “Κομμουνισμού” απέτυχε παταγωδώς, γιατί δεν υπήρχαν δημοκρατία, ελευθερία, άτομο, πολίτης, υποκειμενικά ανθρώπινα δικαιώματα, ατομική πρωτοβουλία, δημιουργικότητα και επαρκής παραγωγικότητα. Τοιουτοτρόπως έλλειπαν οι προϋποθέσεις για πραγματική δημιουργικότητα και για την παραγωγή των απαραίτητων καταναλωτικών αγαθών.
Ήδη ο Λενινισμός βρισκόταν σε αντίθεση με τον Μαρξισμό . Ο Σταλινισμός δεν είχε απολύτως καμία σχέση με τον Μαρξισμό.
Αυτοί που είχαν την δυνατότητα να σπουδάσουν συστηματικά και επί χρόνια τον Μαρξισμό-Λενινισμό και εκτός τούτου να βιώσουν την τραγική πραγματικότητα, διεπίστωσαν το εξής και για τους Κομμουνιστές όλου του κόσμου λίαν ενδιαφέρον φαινόμενο :
Ο σκοπός του κινήματος ήταν η “Δικτατορία του Προλεταριάτου”. Ταχύτατα έγινε μία δικτατορία του Κομμουνιστικού Κόμματος, κατόπιν μία Δικτατορία του κομματικού μηχανισμού , ύστερα η Δικτατορία της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, κατόπιν η Δικτατορία του Πολιτικού Γραφείου και στο τέλος του τέλους του σαθρού συστήματος εμφανίσθηκε η υπέρτατη διαστροφή, η Δικτατορία του Γενικού Γραμματέα του κόμματος σε συνδυασμό με μία φαραωνική προσωπολατρεία. Αλλά αυτό το αποκρουστικό φαινόμενο υπήρχε ήδη στην εποχή του Στάλιν. Σήμερα διαπιστώνουμε το ίδιο και χειρότερο στην Βόρεια Κορέα.
Έτσι τα ιδανικά των κομμουνιστών έχουν προδοθεί ήδη πριν της ανάλλειψης της εξουσίας. Ο Μαρχισμός-Λενινισμός δεν είχε τίποτα το ανθρώπινο και αληθές. Εξελίχθηκε βαθμιαίως σε μία θρησκευτική σέχτα με το Πολιτικό Γραφείο ως ιερατείο και τον Γενικό Γραμματέα ως αρχιερέα.
Από την θεωρία του Μαρξισμού έμεινε μόνον η σε γενικές γραμμές σωστή μεθοδική ανάλυση του καπιταλισμού του 19ου αι.
Το ΚΚΕ δεν έχει τίποτα το μαρξιστικό. Οι πολιτικές τοποθετήσεις του είναι αναμφιβόλως εξωπραγματικές και ένδειξη μίας ιδεολογικής αρτηριοσκλήρωσης και αντιτίθενται στον Διαλεκτικό Υλισμό . Πρόκειται για ένα αφάνταστα καθυστερημένο και ατιδραστικότατο κομματικό σχηματισμό.
Οι Έλληνες κομμουνιστές λένε “πιστεύω στα ιδανικά του Κομμουνισμού”, πράγμα το οποίο αναδεικνύει ένα ιδιαίτερο θρησκευτικό χρώμα.
Ας υπενθυμίσουμε, ότι στα πρώτα θύματα της σταλινικής θηριωδίας ανήκαν και ουμανιστές κομμουνιστές.Τα κόκκαλά τους έλλιωσαν στην Σιβηρία. Πολλοί από αυτούς καταγόνταν από εξελιγμένες ευρωπαϊκές χώρες . Έγιναν θύματα των ιδεολογικών τους ψευδαισθήσεων και της ψευτοκομμουνιστικής ουτοπίας (Ιδέ εδώ στο Μπλογκ μου τα άρθρα “Μαρξισμός-Λενινισμός και “Υπαρκτός Σοσιαλισμός”, “Διαλεκτικός Υλισμός, Ιστορικός Υλισμός”).
Δημοσιευθέν από το 2012 συχνά στον ηλεκτρονικό τύπο (Καθημερινή, Το Βήμα, Τα Νέα).