Πόντιοι, Προέλευση , Ελληνικότητα , Φυσιογνωμία , Φιλομάθεια, Υψηλάντηδες

Πόντιοι, Προέλευση, Γένεση, Ελληνικότητα, Φυσιογνωμία, Φιλομάθεια, Υψηλάντηδες

Η έννοια “Πόντιος”

Οι σημερινοί Πόντιοι είναι ως επί το πλείστον απόγονοι των Ιώνων αποίκων από την Μίλητο οι οποίοι  μεταξύ του 8ου και του 5ου αι. π.Χ. εγκαταστάθηκαν στα παράλια του Ευξείνου Πόντου.

Είναι αυτονόητο , ότι έλαβαν χώραν και συγχωνεύσεις με αυτόχθονους λαούς, όπως με τους Χιττίτες ιδιαιτέρως στην πόλη Χάνουσα (Hanousha, ελληνικά Αργυρούπολις, τουρκικά Γκουμουσχανέ ), με την δυτική καυκάσια εθνότητα των Λάζων, ανατολικά της Τραπεζούντας ( συχνά γίνεται σύγχιση μεταξύ Ποντίων και Λάζων ) καθώς και με Παφλάγωνες ( το μείγμα ονομάζεται Πάφραληδες ) καθώς και με άλλες εθνότητες.

Εκτός τούτου στην περίοδο των Διαδόχων και Επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του Βυζαντίου εν μέρει και άλλα μικρότερα μικρασιατικά φύλα εξελληνίσθηκαν. Η γλώσσα ήταν τα Ιωνικά, αργότερα η Κοινή και κατόπιν τα ομιλούμενα Ελληνικά κάπως παραλλαγμένα.

Ελληνικότητα των Ποντίων

Ονόματα των πιό σπουδαίων πόλεων : Ηράκλεια, Σινώπη, Κοτύωρα , Αμισός ( Πατρίδα του μεγαλύτερου γεωγράφου της Αρχαιότητας Στράβωνα ), Κερασούντα, Τραπεζούντα, Φάσις, Διοσκουριάς, Παντικάπαιων, Αμισός και πολλές άλλες.

Μερικές διαπιστώσεις του Ξενοφώντος ( “Ανάβασις”, 4ος αι.π.Χ. “Θάλαττα, Θάλαττα”) : Οι Μύριοι έφθασαν στην Τραπεζούντα “πόλιν Ελληνίδα οικουμένην εν τω Ευξείνω Πόντω” . Κατόπιν έφθασαν στην “Κερασούντα…πόλιν Ελληνίδα επί θαλάττη”. Ξενοφών προς τους Ποντίους : “Τώρα όμως ήρθαμε σε ελληνικές πόλεις”.
Ένας Σινωπαίος ονόματι Εκατώνυμος προς Ξενοφώντα : “Έχουμε την απαίτηση, επειδή είμαστε Έλληνες, να απολαύσουμε μερικές ευεργεσίες από σας, που είσαστε Έλληνες.”

Ο ελληνικός πολιτισμός του Πόντου έχει μίαν ιστορία πάνω από 2500 ετών.
Σε όλην την διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας  ο Πόντος και ειδικά η Τραπεζούντα ύστερα από την Κωνσταντινούπολη ήταν το σπουδαιότερο πολιτισμικό κέντρο του Ελληνισμού ( ελληνική γλώσσα, ελληνικός πολιτισμός, επιστήμες ).
Οι Τούρκοι Σουλτάνοι παρεχώρησαν μέσα στην τεράστια αυτοκρατορία τους μόνον στον Πόντο μία μεγάλη αυτονομία ( παιδεία, γλώσσα, πολιτισμός κτλ.).

Γνώμη ευρωπαίων ιστορικών : Γνήσιες ελληνικές φυσιογνωμίες μπορεί κανείς να βρει μόνον στα παράλια του Πόντου και στη Σικελία , όπου είχα την δυνατότητα πράγματι να το διαπιστώσω.

Οι Πόντιοι, δηλαδή πρωτίστως αυτοί που ζούσαν πάνω από 2.500 έτη στα παράλια του Πόντου από την Σινώπη έως την Τραπεζούντα μιλούσαν την Ποντιακή, μίαν αναγνωρισμένη διάλεκτο της ελληνικής γλώσσας.

Είναι η μόνη διάλεκτος , η οποία διατήρησε εν μέρει προφορά, καταλήξεις και γραμματική της αρχαίας ιωνικής διαλέκτου ( Ιδέ και Χ.Σαμουηλίδης, Ιστορία του Ποντιακού Πολιτισμού (σ.343), Günther S. Henrich, Γερμανός Καθηγητής Πανεπιστημίου διεθνώς αναγνωρισμένος ειδικός για την Ποντιακή Διάλεκτο, “Die Pontier und ihre Sprache ( Vortragsmanuskript vom 7.5.201, Leipzig ) , D.E. Oeconomides,(Τραπεζούντιος, Καθηγητής στην “Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή Κωνσταντινούπολις), Lautlehre des Pontischen, Leipzig , 1908. Πρόκειται για την διδακτορική διατριβή του,την οποία υπεράσπισε επιτυχώς στα τέλη του 19ου αι. στην πόλη μου Λειψία (Γερμανία) !

Οι Πάφραληδες  ήταν τουρκόφωνοι. Στο Γυμνάσιο της Κατερίνης γνώρισα  στην δεκαετία του 50 μερικούς. Τα τουρκικά ήταν η επίσημη γλώσσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως τα ρωσσικά της Ρωσσικής Αυτοκρατορίας.

Φυσιογνωμία των Ποντίων

Η επιστήμη Εθνολογία έχει γενικά τρεις πυλώνες : Εθνογέννηση, Νοοτροπία, Φυσιογνωμία .
Στην γενέτειρά μου διεπίστωνα ήδη στην παιδική ηλικία μεγάλες διαφορές, σε ό,τι αφορά την φυσιογνωμία μεταξύ των ετερογενών κατοίκων (Πόντιοι, Μικρασιάτες, Θρακιώτες, Ντόπιοι, Βλάχοι, Αρβανίτες).
Αλλά και μεταξύ των Ποντίων υπήρχαν και ακόμη υφίστανται διαφορές, τις οποίες πολύ αργότερα μπόρεσα να ερμηνεύσω ( καθαροί Πόντιοι, Λαζοί και Καρσλίδες ( Καυκάσιοι ), Πάφραληδες, “Κλωστοί” (εσωτερική Μικρά Ασία), δύο Αρμένοι, δύο Κούρδοι και ένας απόγονος Τουρκομάνων ! ).
Αναμφιβόλως όλοι έχουν ελληνική εθνική συνείδηση. Αλλά ακόμη και ύστερα από δεκάδες χρόνια μπορεί να διαπιστώσει κανείς πολύ διαφορετικό τρόπο συμπεριφοράς , ο οποίος οδηγούσε δυστυχώς στην δεκαετία του  20 σε τραγικές παρεξηγήσεις και συγκρούσεις.

Ενώ οι περισσότεροι Πόντιοι είναι βραχυκέφαλοι, ανήκουν οι άλλοι στους δολυχοκέφαλους. Μερικοί Πόντιοι ξεχωρίζουν από όλους τους άλλους : κοντόσωμοι, φαρδειές πλάτες, κοντό και πολύ γερό σβέρκο, μπράτσα και αληθώς στρογγυλά κεφάλια.

Χρειάστηκα πολλά χρόνια μελετών , ώσπου να βρω την λύση αυτού του προβλήματος. Οι πρόγονοί τους κατάγονται ανεξαιρέτως από την αρχαιότατη πόλη Hanousha ( Αργυρούπολη ), η οποία ήταν ύστερα από την πρωτεύουσα του χιττιτικού βασιλείου Χάττουσα ( Hattousha ) η πιό σπουδαία πόλη , κέντρο της μεταλλουργίας και της κατασκευής όπλων.
Ακριβώς έτσι τους περιέγραψαν οι Ασσύριοι και οι Αιγύπτιοι, με τους οποίους οι Χιττίτες είχαν συχνά πολέμους.
Οι απόγονοί τους έχουν εξελληνισθεί περίπου προ 2500 ετών και έχουν αναμειχθεί με αρχαίους Έλληνες (Ίωνες).

Σε αυτούς ανήκουν και οι πρόγονοί μου. Άλλοι Ίωνες συγχωνεύθηκαν με Παφλάγωνες , με Γαλάτες -Κέλτες ( Κοτύωρα, Ορντού) πατρίδα της γιαγιάς μου (σώμα, πρόσωπο, δολιχοκέφαλη , γαλανοπράσινα μάτια, κατάξανθα μαλλιά όπως στην δυτική Ευρώπη ). Έγινε και μεγάλο κράμα με τους καυκάσιους Λάζους.
( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ την  γνωμάτευση “Περί της Γενοκτονίας των Ποντίων” ).

Συμπέρασμα

Οι Πόντιοι είναι απόγονοι πρωτίστως Ιώνων , κραμάτων με άλλους λαούς και εξελληνισθέντων αυτοχθόνων λαών, όχι μόνον των Καυκάσιων !
Όλα τα άλλα περί τελείας εθνοτικής γνησιότητας είναι αποκυήματα φαντασίας και παιδαριώδη.

Δημοσιευθέν από το 2012 συχνά στο Βήμα και αργότερα στην Καθημερινή ( ηλεκτρονική έκδοση), Facebook (29.9.21)

———————————————-

Βιβλία, γνώσεις , Ποντιακή παράδοση   στο “μάθε γράμματα”

Τα βιβλία ανήκουν στην προσωπική μου ταυτότητα από τα παιδικά μου χρόνια.
“Σοφίαν καὶ ἐπιστήμην…κράτιστον φάναι εἶναι τῶν ἀνθρωπείων πραγμάτων» Πλάτων (Πρωταγόρας, 352 D) η και “”Γνώσις υψίστη ευτυχία του ανθρώπου εστί”.

Στην παράδοση των Τραπεζουντίων η γνώση (βιβλία) ήταν και είναι  το ύψιστο ιδανικό, όχι η περιουσία, τα χρήματα και παρόμοια. Αυτές οι αξίες μεταδίδονται από γενεά σε γενεά εδώ και 2500 έτη. Δηλαδή υπάρχει κάποιο καθοριστικό πολιτισμικό υπόβαθρο.

Δεν είναι τυχαίο, που οι περσσότεροι Ελληνες πανεπιστημιακοί στην Γερμανία έχουν ποντιακές ρίζες και ποντιακές ηθικές αξίες που διαφέρουν από αυτές των άλλων Ελλήνων., π.χ. ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ισχυρή ΒΟΥΛΗΣΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΕΠΙΜΟΝΗ, ΑΥΤΟΠΕΙΘΑΡΧΙΑ και ΕΥΘΥΤΗΤΑ του χαρακτήρα.

Οι παππούδες μας έπαθαν πολιτισμικό σοκ, όταν ήρθαν στήν δεκαετία του  20 στην Ελλάδα και διεπίστωσαν την βαλκανοβλάχικη πονηριά ,πανουργία και πρωτίστως την ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.

Εν κατακλείδι : Πρόκειται για μίαν διαφορετική Εικόνα του ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Καθημερινή (6.9.15)

————————————————

Πόντιοι Υψηλάντηδες γνήσιοι πατριώτες και Ελλαδίτες κατσαπλιάδες

Γράφει κάποιος : “Φίλε δεν υπάρχουν πάλι πόντιοι (Υψηλάντηδες) που θα σηκώσουν την Ελλάδα . Αυτή έβαλαν το όραμα και οι Παλαιοελλαδίτες έφαγαν τα λεφτά”.xri

Δική μου παρατήρηση :

Οι συμπόντιοι Υψηλάντηδες είχαν ιδανικά, ενώ οι Ελλαδίτες έκαναν τον πρώτο εμφύλιο πόλεμο για τα δανεικά από την Αγγλία με συμπεριφορά κατσαπλιάδων.

Διάβασα βιβλία Φιλελλήνων που τα βίωσαν αυτά τα επαίσχυντα. Συχάθηκαν τους υπαίτιους του εμφυλίου. Από τότε άρχισε η αρνητική αξιολόγηση των Νεοελλήνων εκ μέρους ακόμη και των ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ.
(Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ήταν στρατηγός του ρωσικού στρατού και έχει τιμηθεί απο τον Τσάρο με τον τίτλο Ηγεμών).

Και όμως, ήταν πάντα Ελληνας πατριώτης.

Στη μεγάλη “Μάχη των Εθνών” (1813) στην Λειψία έχασε το ένα του χέρι.
Το γένος των Υψηλάντηδων καταγόταν από την περιοχή νοτίως της Τραπεζούντας, η οποία ονομάζεται ακόμη περιοχή των Υψηλάντων (ποντιακή κατάληξη).
Το Βήμα, Νοέμβριος 2015

———————————————————————————-

 

Πατριωτισμός και Διεθνισμός, Η Ακρα Αριστερά και το Εθνικό Ζήτημα

Πατριωτισμός-Διεθνισμός , Η Αριστερά και το Εθνικό Ζήτημα

Τον 19ο αι. το διεθνές προλεταριάτο ίδρυσε την δική του διεθνή οργάνωση, της οποίας οι πολιτικοί σκοποί είχαν καθαρώς ταξικό χαρακτήρα. Έχει ανακηρυχθεί ο προλεταριακός διεθνισμός, και ταυτόχρονα έχει επισήμως υποτιμηθεί το εκάστοτε έθνος. Έτσι έχει δημιουργηθεί η προτεραιότητα του ταξικού διεθνισμού έναντι του επίσης ταξικού (αστική τάξη) εθνικισμού .Θεωρητικά π. χ. ο Γερμανός προλετάριος έβλεπε τον Γάλλο προλετάριο ως ταξικό του αδελφό, αλλά τον Γερμανό καπιταλιστή ως ταξικό του εχθρό .
Αυτός ήταν ο λόγος, που πράγματι η αστική τάξη π.χ. της Γερμανίας θεωρούσε και ονόμαζε τους σοσιαλιστές και αργότερα τους κομμουνιστές “άπατρεις” η “προδότες της πατρίδας” ( “Vaterlandsverräter”).

Αυτό όμως δεν ήταν για τους Ευρωπαίους προλετάριους εμπόδιο να αλληλοσκοτώνονται στην διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου. Άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη. Ειδικά στην Γερμανία στην δεκαετία του 30 συνέβει κάτι το σχεδόν αφάνταστο και απρόοπτο. Οι Γερμανοί προλετάριοι, ακόμη και αυτοί που ανήκαν στην Rotfront ( Κόκκινο Μέτωπο), έγιναν στην πλειονότητά τους μέλη των SA ( Τάγματα Εφόδου).
Αλλά και στην πάλαι τότε Σοβιετική Ένωση έλαβε χώραν μία τεράστια μεταλλαγή.Ο ημιπολιτισμένος και μοχθηρός Γεωργιανός (όχι Ρώσος ! ) Στάλιν αναγκάσθηκε σε μίαν στρατιωτικά δύσκολη συγκυρία να ανακηρύξει τον “Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο”, ο οποίος όμως στην αρχή θεωρήθηκε ταξικός πόλεμος . Ταυτόχρονα έχουν εξαφανισθεί χιλιάδες διεθνιστές από πολλές καπιταλιστικές χώρς (και από την Ελλάδα) δια παντός στην Σιβηρία.

Η Κίνα δεν είχε τέτοιες μεταλλαγές, γιατί ευθύς εξ αρχής είχε συνειδητοποιηθεί ο εθνικός χαρακτήρας του απελευθερωτικού πολέμου κατά της Ιαπωνίας. Το αργότερο, όταν υτο 1968 έγιναν πραγματικές μάχες στα κινεζοσοβιετικά σύνορα ( Αμούρ, Ουσούρι), το πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού έχει θαφτεί εσαεί Υπήρχαν και πιό καθοριστικές εξελίξεις πρώτα στην Γιουγκοσλαβία, κατόπιν στην Αλβανία, στην Ρουμανία, στο Βιετνάμ, στην Βόρεια Κορέα και σε άλλες “σοσιαλιστικές” χώρες, όπου το εθνικό στοιχείο έπαιζε έναν τόσο σημαντικό ρόλο , που έχει ονομασθεί από εδικούς επιστήμονες “Εθνικοκομμουνισμός”. Στην Γερμανία επί Χίτλερ έχει χρησιμοποιηθεί η έκφραση “Εθνικοσοσιαλισμός” !

Και τα δύο συστήματα ήταν, ως γνωστόν, ολοκληρωτικά και απάνθρωπα.Tο απίστευτο είναι, ότι το ΚΚΕ , μια που ευτυχώς για τον ελληνικό λαό δεν κατέκτησε την εξουσία , έμεινε στον ρομαντικό διεθνισμό του 19ου αι. και στην προτεραιότητα της κοινωνικής τάξης προ του έθνους. Τώρα τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ ανεκάλυψε και το ΚΚΕ το έθνος .Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μερικά ιδεολογικά και ψυχολογικά προβλήμαστα με το Εθνος, αλλά εν τω μεταξύ έχει πραγματοποιήσει λόγω της στενής συνεργασίας (ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ !) με το άκρως εθνικιστικολαϊκιστικό κόμμα των ΑΝΕΛ έναν επικίνδυνο συνδυασμό ριζοσπαστικών , μαρξιστικών και εν μέρει λενινιστικών αντιλήψεων με τον εθνικολαϊκισμό, κάτι που ήδη έχει γίνει σε γενικές γραμμές προ πολλών ετών στην Λατινική Αμερική ( Χιλή, Βενεζουέλα, Περού, Βολιβία ).

Οι πολιτολόγοι έχουν ονομάσει αυτό το πολιτικό φαινόμενο Αριστεροεθνικισμό. Ας υπενθυμίσουμε, ότι κάτω από διαφορετικές ιστορικές συνθήκες ένας παρόμοιος συνδυασμός έχει οδηγήσει στον ιταλικό φασισμό και στον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό. Πάντως παρακολουθώ με μέγιστο ενδιαφέρον και με κάποια ανησυχία τα ιδεολογικά πειράματα του ΣΥΡΙΖΑ.

Σημειώνεται πέραν τούτου και ο Εθνικοκομμουνισμός. Ο μεγαλύτερος και γνωστότερος εκπρόσωπός του στην Ελλάδα είναι ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος ως γνωστόν έχει ως μεγάλος ιδεολογικός χαμαιλέων πραγματοποιήσει πολλές οβιδιακές μεταμορφώσεις νομίζωντας σε κάθε ιδεολογική στροφή ότι έχει απόλυτα δίκιο.

Ιδέ εδώ  στο Μπλογκ  μου το άρθρο “Πατριωτισμός, Φιλοπατρία». Δημοσιευθέν από το 2012 συχνά στον ηλεκτρονικό τύπο (Το Βήμα, Τα Νέα, Καθημερινή,  iefimerida (τελευτία φορά στις 5.2.18, 22.7.18).

Βona fides , Pacta sunt servanda, Clausula rebus sic stantibus

Βona fides , Pacta sunt servanda, Clausula rebus sic stantibus

Γράφω το σχόλιο αυτό ως ειδικός
επί ζητημάτων ζητήματα του Διεθνούς Συμβατικού Δικαίου , ιδιαιτέρου τμήματος του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου.

Είχα στο παρελθόν τη δυνατότητα να συγγράψω περί αυτού και συναφών ζητημάτων πολλα επιστημονικά συγγράμματα και επιστημονικές γνωματεύσεις για κυβερνήσεις καθώς και για τα Ηνωμένα Έθνη.   Ειδικές πτυχές της CLAUSULA αποτελούσαν θέμα της υφηγεσίας μου, υπερασπισθείσας το 1975.

Η αρχή του Ρωμαϊκού Δικαίου bona fides ( Αξιοπιστία ) αναβιβάσθηκε το 1648 ( Ειρήνη της Βεστφάλης ύστερα από τον 30ετή εξoντωτικό θρησκευτικό πόλεμο μεταξύ των καθολικών και των προτεσταντικών κρατών ) σε βασικό κανόνα του jus publicum europaeum (jus inter gentes: Διεθνές Δικαιο) pacta sunt servanda, o οποίος το 1945 έχει αναγνωρισθεί στον Χάρτη του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών σαν μία απο τις επτά βασικές αρχές του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου και το 1969 ( Vienna Convention on the law of treaties ) σαν βάση του Διεθνούς Συμβατικού Δικαίου. Η αρχή Pacta sunt servanda (Δεσμεύσεις δέον να τηρούνται ) θεωρείται διεθνώς σαν κάτι το καθαγιασμένο (“καθαγιασμένος κανώνας”) και σαν μία ιδιαίτερη πολιτιστική επίτευξη της ανθρωπότητας).

Όποιος δεν τηρεί πιστά τις ειλλημμένες υποχρεώσεις του παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο, συμπεριφέρεται ανήθικα, θεωρείται απολίτιστος , είναι περιφρονητέος καθώς και τιμωρητέος ! Αυτή η άποψη είναι διαδεδομένη ειδικά στις χώρες με προτεσταντική παράδοση ( Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, μεταξύ άλλων Γερμανία, Σουηδία, Ολλανδία και Φιννλανδία ).

Η Τρόϊκα αποτελείται ως επί το πλείστον από προτεστάντες, οι οποίοι
διαπιστώνουν κάτι γι αυτούς τελείως  ακατανόητο και αδιανόητο : Για την Ελλάδα είναι σχεδόν αυτονόητο  να αναλαμβάνει επίσημες υποχρεώσεις και κατόπιν με δικαιολογίες εκ των υστέρων (μερικές φορές ύστερα από λίγες εβδομάδες) επανειλλημμένως να μην τις τηρεί.

Οι  διεθνείς συμφωνίες ισχύουν για το κράτος υπό την ιδιότητα του υποκειμένου (φορεύς δικαιωμάτων και υποχρεώσεων)  του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου και δη ανεξάρτητα από  τις επιθυμίες και απόψεις της νέας κυβέρνησης . Σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί ένα κράτος να επιδιώξει  επαναδιαπραγμάτευση  των συμφωνιών  ( άρθρο 62 , Ριζική αλλαγή των συνθηκών μίας συμφωνίας : clausula rebus sic stantibus“) της Συνθήκης της Βιέννης (1969) .  Είναι υποχρεωμένο να αποδείξει συγκεκριμένα, ότι οι συνθήκες  κάτω από τις οποίες  έχει υπογραφεί μία συνθήκη, έχουν αλλάξει ριζικά και επομένως πρέπει  να λάβει χώραν μία επαναδιαπραγμάτευση της συνθήκης. Τελικά καταλείγει η υπόθεση σε ένα διεθνές δικαστήριο.

Στις γλώσσες των προαναφερθέντων χωρών υπάρχουν και παροιμίες περί αυτής της αρχής. Αναφέρω μόνο μία στα γερμανικά : ” Ein Mann, ein Wort” (“Ένας άνδρας μία λέξη”) με τη σημασία “Ένας άνδρας τηρεί την υπόσχεσή του” . Τοιουτοτρόπως συνδέονται στενά η αξιοπρέπεια και η τιμή του άνδρα (ανθρώπου) με την αξιοπιστία του.

Για μας τούς Έλληνες υπάρχουν άλλα ρητά, τα οποία έχουν εν τω μεταξύ εξελιχθεί : “Ένας Έλληνας, ένα λεξικό” ή “Ένας Έλληνας, μία βιβλιοθήκη” ή πιό χειρότερα “Ένας Έλληνας, μία βιβλιοθήκη με διασύνδεση στο Ιντερνέτ”.

ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΑΚΥΡΩΣΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟΥ.  Ολα τα άλλα είναι περιπετειώδεις και επικίνδυνες φαντασίες διεστραμμένων   πολιτικών. Η Ελλάδα θα γίνει διεθνής παρίας.

Ιδέ επίσης εδώ στο Μπλογκ μου μου τα άρθρα “Διαχρονική Ελλειψη
Φερεγγυότητας”,”Αμοιβαιότητα” και “Pacta sunt servanda, Διεθνείς Υποχρεώσεις”.

Δημοσιευθέν  από 2012 συχνά ως  ειδικό σχόλιο στον ηλεκτρονικό τύπο, την τελευταία φορά στην Καθημερινή ( 15.1.15. ).

————————————————————-

Αναξιοπιστία και Συνέπειες

Αναξιοπιστία ,  Δάνεια (μονομερές σβήσιμο δανείων)

Υπάρχουν σε γενικές γραμμές δύο μεγάλες κατηγορίες αντίδρασης άλλαν κρατών.Α. Αντιδράσεις σύμφωνα με το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο : 1. Μη αναγνώριση της  ενέργειας. 2. Αυτοπροστασία-Αυτοαάμυνα. 3. Ανταπόδωση των ίσων . 4. Μονομερής περάτωση της συμφωνίας. 5. Αποποίηση   υπηρεσιών  ή παροχών  επί τη βάση συμφωνιών. 6. Δέσμευση  περιουσιών .

Β. Λήψη μέτρων , μή  απαγορευμένων  από το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο : 1. Διακοπή  των οικονομικών σχέσεων (π.χ. διακοπή των εισαγωγών από αυτό  το κράτος). 2. Παράκληση έναντι φιλικών κρατών να κάνουν το ίδιο. Δηλαδή δημιουργείται  ένα διεθνές μέτωπο κατά τέτοιου κράτους. 3. Λόγω  αναξιοπιστίας  αποκλεισμός  από την διεθνή δανειοδοτική αγορά. Αυτό έχει  εφαρμοσθεί έναντι της Αργεντινής προ 25 ετών και διαρκεί ακόμη ! Η χώρα έχι καταστραφεί. 4. Σε σπάνιες περιπτώσεις διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με στόχο την διεθνή απομόνωση.  Συνέπεια :  Το κράτος εξελίσσεται σε διεθνή παρία.

Συμπέρασμα: Οποιο κράτος ενεργεί έτσι , είναι σαν να αυτοκτονεί όχι μόνο οικονομικά. Καθημερινή (27.11.12)

————————————————————————–

Εγγενής διαχρονική παθογένεια : Aναξιοπιστία

Εμβαθύνοντας στο πρόβλημα ας δούμε την Ελλάδα από την μια μεριά ως δανειζόμενη και την Ευρώπη-Διεθνές Νομισματικό Ταμείο  από την άλλη μεριά ως πιστωτή υπό την ιδιότητα των  παικτών  στις διεθνείς σχέσεις, στις οποίες η αμοιβαία αξιοπιστία είναι ένας καθοριστικός όρος του παιγνιδιού. Οι παίκτες ήταν και ακόμη είναι τελείως διαφορετικοί και τα προβλήματα είναι σχεδόν τα ίδια ή παρόμοια. Τα κύρια χαρακτηριστικά του παίκτη Ελλάδα είναι διαχρονικά τα κάτωθι : Οικονομικά προβλήματα, δυσβάσταχτα χρέη, αδύναμη παραγωγικότητα, έλλειψη ανταγωνιστικότητας, αναποτελεσματικό δημόσιο, διαφθορά σε όλα τα επίπεδα της ζωής ως κανόνας ,  υπεραναπτυγμένη δημαγωγία, εδώ και τριάντα χρόνια τριτοκοσμικός λαϊκισμός ( ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατίαμ  ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ) , έλλειψη ειλικρινούς και αποτελεσματικής συνεργασίας μεταξύ των κυρίων πολιτικών δυνάμεων, έλλειψη της πολιτικής βούλησης για ριζικές δομικές μεταρρυθμίσεις , ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ στην Ευρώπη και στο ΔΝΤ για παροχή δανείων, ποτέ υλοποίηση των ειλλημμένων υποχρεώσεων, δηλαδή ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ. Τα καθοριστικά χαρακτηριστικά των  παικτών  Ευρώπη –ΔΝΤ είναι τα εξής : Σε γενικές γραμές οικονομική δύναμη και πρόοδος, ύπαρξη ανταγωνιστικότητας, αποτελεσματικότητα του δημοσίου, διαφθορά ως εξαίρεση (ισχύουν για τις οικονομικά ισχυρές χώρες) , διάθεση για παροχή δανείων προς την Ελλάδα, απογοήτευση λόγω της ελληνικής αναξιοπιστίας , πιέσεις και ενίοτε προσβλητική συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα, «επεμβάσεις» στις ελληνικές εσωτερικές υποθέσεις, κυρώσεις. Προκύπτει το μεγάλο ερώτημα, αν υπάρχει μία έξοδος από την μειονεκτική θέση της Ελλάδας. Κατά την γνώμη μου υπάρχει μία γενική λύση του προβλήματος με την προüπόθεση, ότι θα πραγματοποιηθούν επί τέλους ο εξευρωπαϊσμός, ο εκμοντερνισμός και ο εξορθολογισμός. Η βασική προüπόθεση για τέτοια τολμηρά βήματα είναι η ριζική μεταλλαγή της μεσαιωνικής βαλκανοανατολίτικης νεοελληνικής νοοτροπίας. – Κουρουμπλής. Ο οποίος σε δηλώσεις του είχε διευκρινίσει ότι “και να πάρουμε μέτρα, αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα εφαρμόσουμε κι’ όλας!”   iefimerida (24.2.17).

 

Theorie des Völkerrechts, Theory of International Public Law, Teoria del Derecho Internacional Publico, Θεωρία του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου

Theorie des Völkerrechts, Theory of International Public Law, Teoria del Derecho Internacional Publico, Θεωρία του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου

Hier geht es lediglich um Annotationen in Englisch, Spanisch und Deutsch sowie um Schlußfolgerungen in Deutsch eines bereits verröffentlichten theoretischen Beitrages als Ergebnis von Grundlagenforschung : Panos Terz, Die Völkerrechtstheorie, Versuch einer Grundlegung in den Hauptzügen, Pro theoria generalis Scientiae Iuris inter Gentes, in : Papel Politico, 2006/11/2, S.683-737. hrsg, von der Facultad de Ciencias Politicas y Relaciones Internacionales , Pontificia Universidad Javeriana. Im Internet : Panos Terz, Die Völkerrechtstheorie.

Abstract

The International Public Law Theory constitutes a part of the International Law Science, just as area of a science in statu nascendi. This theory represents a set of statements logically and systematically organized, that is, the sums of knowledge about the International Public Law order. Its research aims are, above all the essence of International Public Law, its functions, its system and structure, its principles and rules, the Customary International Law, the “General Principles of Law”,  the rules hierarchy, the formation and imposition of rules, the branches and institutes of the International Public Law and, last but no least, its relations with other components of the International Public Law ( Philosophy, Methodology, Sociology, Dogmatic etc.). This paper seeks to open the path towards a deep research of the International Public Law Science through a basic investigation. Likewise, it attempts to formulate a solid conception of the International Law Science.

Resumen

La teoria del derecho internacional publico constituye una parte integranteda la ciencia del derecho internacional, asi como un area da la ciencia en statu nascendi. Dicha teoria representa un conjunto de enunciados organizados logica y sistematicamente , o sea, la suma de conocimientos sobre el orden del derecho internacional publico. Sus objetos de investigacion son, sobre todo, la esencia del derecho internacional publico, sus funciones, su sistema y estructura,sus principios y normas, el derecho internacional consuetudinario, “los principios generales del derecho”, la jerarquia de las normas, los procesos de formacion e imposicion de las normas, las ramas e institutos del derecho internacional publico y por ultimo , y no menos importante, sus relaciones con otros componentes de la ciencia del derecho internacional publico ( filosofia, metodologia, sociologia, dogmatica e historia ). El presente trabajo pretende abrir el camino hacia una especializacion profunda de la ciencia del derecho internacional. Se realiza una investigacion basica. Asi mismo, se lleva a cabo el intento de formular una concepcion solida de la ciencia del derecho internacional.

Resumee

Die  Völkerrechtstheorie ist Bestandteil der Völkerrechtswissenschaft sowie ein Wissenschaftsgebiet in statu nascendi. Sie stellt eine systematisch-logisch geordnete Menge von Aussagen bzw. von Erkenntnissen über die Völkerrechtsordnung dar. Ihre Untersuchungsgegenstände sind vor allem das Wesen des Völkerrechts und der Völkerrechtswissenschaft, seine Prinzipien und Normen, das Völkergewohnheitsrecht, die “Allgemeinen Rechtsgrundsätze”, die Normenhierarchie, der Normenbildungs- und Normendurchsetzungsprozeß, die Zweige und die Institute des Völkerrechts und nicht zuletzt ihr eigenes Verhältnis zu den anderen Bestandteilen der Völkerrechtswissenschaft ( Philosophie, Methodologie, Soziologie, Dogmatik und Geschichte ). Der vorliegende Beitrag soll zu einer weitestgehenden Feinspezialisierung der Völkerrechtswissenschaft führen. Es wird Grundlagenforschung betrieben und größtenteils Forschungsneuland beschritten.

Zugleich wird der Versuch unternommen, eine abgerundete Konzeption der Völkerrechtstheorie zu erarbeiten. Hier geht es nicht , wie bisher international, um theoretische Aspekte des Völkerrechts, sondern um eine neue Wissenschaftsdisziplin.

Schlußfolgerungen ( Erkenntniszuwachs )

1. Die Völkerrechtstheorie ist Bestandteil der Völkerrechtswissenschaft sowie ein Wissenschaftsgebiet in statu nascendi. Sie stützt sich größtenteils auf philosophische und teilweise auch auf rechtsphilosophische Grunderkenntnisse. Sie hat einen allgemeinen Charakter ( Allgemeine Völkerrechtstheorie ).

2. Die Völkerrechtstheorie stellt eine systematisch-logisch gepordnete Menge von Aussagen bzw. Erkenntnissen über die gesamte Völkerrechtsordnung  sowie über das Verhältnis der Bestandteile der Völkerrechtswissenschaft untereinander dar.

3. Die Vökerrechtstheorie unterscheidet sich von  der Völkerrechtsmethodologie. Beide haben unterschiedliche Gegenstände und Funktionen. Bei der Völkerrechtstheorie geht es um das  ” Was “, bei der  Völkerrechtsmethodologie geht es hingegen um das ” Wie “.

4. Zu den Gegenständen  der Völkerrechtstheorie gehören vor allem das Wesen des Völkerrechts als Recht, das System und die Struktur  des Völkerrechts und der Völkerrechtswissenschaft,  die Prinzipien und Normen, die Normenhierarchie, die Normenbildung und  Normendurchsetzung, die Zweige und die Institute.

5. Die Völkerrechtstheorie besitzt empirische, Durchdringungs-, analytische, Ordnungs-, Erklärungs-, normative und prognostische Funktion.

6. Das Völkerrecht besitzt Ordnungs-, Friedens-, Kooperations-, Stabilisierungs-, Anpassungs-/ Umgestaltungs-, Sicherungs-, / Konfliktreguleirungs-, Gerechtigkeits-/Entwicklungs-, Legitimierungs-, Sanktions-, und scließlich Schutzfunktion.

7. Das Völkerrechtssystem macht ein Ordnungsgefüge in  den internationalen Beziehungen aus, das eine nach Ordnungskriterien gegliederte Mannigfaltigkeit von Prinzipien und Normen sowie anderen Elementen  darstellt, wodurch das Verhalten der Völkerrechtssubjekte untereinander geregelt wird. Dies ist das ” Innere ” System des Völkerrechts.

8. Die Völkerrechtswissenschaft ist das ” Äußere ” System des Völkerrechts. Sie bildet ein ideelles System , das sich aus mehreren Bestandteilen zusammensetzt. Sie besteht aus Teil- sowie aus Subsystemen.

9. Die Beziehungen  zwischen den Elementen , vor allem zwischen den Normen des Völkerrechts, bilden die Völkerrechtsstruktur. Es gibt horizontale  und vertikale Strukturbeziehungen. Die Beziehungen  der Bestandteile der Völkerrechtswissenschaft untereinander machen die Struktur der Völkerrechtswissenschaft aus.

10. Ein Völkerrechtszweig ist ein geregelter Bereich der internationalen Beziehungen mit besonderen Normen  sowie mit speziellen Rechten und Pflichten, der sich auf ein grundlegendes Völkerrechtsprinzip stützt, dessen Normierungsnotwendigkeit von der Staatenmehrheit akzeptiert worden ist und außerdem ein modifiziertes Rechtserzeugungsverfahren aufweist.

11. Ein Völkerrechtsinstitut ist ein durch die internationalen Konventionen geschaffenes Rechtsgebilde oder Rechtsphänomen , zu dem in der Regel mehrere Normen gehören. In gnoseologischer Hinsicht besteht eine Kette : Grundlegende Völkerrechtsprinzipien – Völkerrechtszweige – Völkerrechtsinstitute – Völkerrechtsnormen.

Αργότερα θα προστεθεί μία μετάφραση στα Ελληνικά.

Polydimensionalität der Völkerrechtswissenschaft , Επιστήμη του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου

Polydimensionalität der Völkerrechtswissenschaft , Επιστήμη του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου

Hierbei handelt es sich lediglich um die Wiedergabe der Schlußfolgerungen eines bereits veröffentlichten Beitrages als Ergebnis jahrelanger wissenschaftlicher Grundlagenforschung in der international illustren Fachzeitschrift  “Archiv des Völkerrechts” 1992/30/4, S.442-481 ( Panos Terz, Die Polydimensionalität der Völkerrechtswissenschaft oder Pro scientia lata iuris inter gentes ) und als Auftakt für die Veröffentlichung einer Hexalogie, die im Jahre 2010 abgeschlossen worden ist.

Sie bildet die wesentliche Grundlage einer Monographie, deren vollständiger Text im Verlag einer besonderen Universität des Vatikans ins Spanische übersetzt wird. Das Buch soll  2013/2014 herausgegeben werden.
Πρόκειται μόνον για μία περίληψη ενός ήδη δημοσιευθέντος θεωρητικού πονήματος.

Schlußfolgerungen

1. Die Völkerrechtswissenschaft stellt die Summe und das System von Kenntnissen, Erkenntnissen und Methoden über die Entstehung ( Normenbildungsprozeß ), die Struktur und das Wirken des Völkerrechts ( hauptsächlich Normendurchsetzungsprozeß ) in den internationalen Beziehungen dar. Während das Völkerrecht eine selbständige Rechtsordnung  darstellt, ist die Völkerrechtswissenschaft breiter und als Bestandteil der Rechtswissenschaft zu betrachten.

2. Es ist Aufgabe der Völkerrechtswissenschaft, das Völkerrecht zu erkennen, zu beschreiben und zu erkären, d.h. die völkerrechtsnormativen Sinngehalte, welche die Völkerrechtsordung bilden, zu erfassen und systematisch geordnet dazustellen. Dabei ist das Völkerrecht polydimensional, komplex, inter- und transdisziplinär zu untersuchen. Es ist erforderlich, vor allem rechtstheoretische, philosophische, soziologische, historische und methodologische Aspekte zu berücksichtigen. Eine weitere Aufgabe der Völkerrechtswissenschaft ist, Methoden der Völkerrechtsentwicklung zu erabeiten.

3. Die Völkerrechtswissenschaft besteht aus den folgenden Säulen : Völkerrechtstheorie, Völkerrechtsphilosophie, Völkerrechtssoziologie, Völkerrechtsdogmatik, Völkerrechtsgeschichte , Geschichte der Völkerrechtswissenschaft, Völkerrechtsmethodologie.

4. Die Völkerrechtstheorie ist als eine systematisch geordnete Menge von Aussagen bzw. Aussagesätzen über das Völkerrecht aufzufassen. Die Völkerrechtstheorie hat eine Reihe von Funktionen : Selektions-,Ordnungs-, Erklärungs-, und operativ-praktische Funktion.

5. Die Völkerrechtsphilosophie stellt die Anwendung philosophischer bzw. rechtsphilosophischer Erkenntnisse auf völkerrechtlich relevante Materien der internationalen Beziehungen dar. In ihrem Mittelpunkt stehen die Gerechtigkeit und die Moral.

6. Die Völkerrechtssoziologie ist als die Anwendung soziologischer und rechtssoziologischer Erkenntnisse und Methoden auf Materien der internationalen Beziehungen aufzufassen, die mit dem Völkerrecht direkt oder indirekt in Verbindung stehen.

7. Bei der Geschichte der Völkerrechtswissenschaft geht es in erster Linie um die wertende Darstellung von Ideen, Konzeptionen und Theorien in der Vergangenheit. Zum besseren Verständnis der Geschichte der Völkerrechtswissenschaft bedarf es der adäquaten Kenntnis der Völkerrechtsgeschichte.

8. Die Völkerrechtsmethodologie bezieht sich als Lehre von den völkerrechtlichen Methoden auf Mittel und Verfahren mit dem Ziel, völkerrechtswissenschaftliche Erkenntnisse zu erzielen und auch zu erkunden, wie Völkerrecht geschaffen ( Völkerrechtserzeugungsprozeß ) und angewandt ( Völkerrechtsdurchsetzungsprozeß ) wird. Das Völkerrecht ist in genetischer, struktureller und funktioneller Beziehung zu untersuchen.

9. Die Völkerrechtsmethodologie bedient sich allgemeinwissenschaftlicher bzw. philosophisch-logischer Methoden, wie  z.B. der Objektivität, der Analyse und der Synthese, der Deduktion und der Induktion. Zu den wichtigsten Methoden der Völkerrechtsmethodologie gehören die Komplexität, die Systemhaftigkeit, die Globalität, die Historizität, die Differenziertheit und die Realitätsbezogenheit.