Πόντιοι, Προέλευση , Ελληνικότητα , Φυσιογνωμία , Φιλομάθεια, Υψηλάντηδες

Πόντιοι, Προέλευση, Γένεση, Ελληνικότητα, Φυσιογνωμία, Φιλομάθεια, Υψηλάντηδες

Η έννοια “Πόντιος”

Οι σημερινοί Πόντιοι είναι ως επί το πλείστον απόγονοι των Ιώνων αποίκων από την Μίλητο οι οποίοι  μεταξύ του 8ου και του 5ου αι. π.Χ. εγκαταστάθηκαν στα παράλια του Ευξείνου Πόντου.

Είναι αυτονόητο , ότι έλαβαν χώραν και συγχωνεύσεις με αυτόχθονους λαούς, όπως με τους Χιττίτες ιδιαιτέρως στην πόλη Χάνουσα (Hanousha, ελληνικά Αργυρούπολις, τουρκικά Γκουμουσχανέ ), με την δυτική καυκάσια εθνότητα των Λάζων, ανατολικά της Τραπεζούντας ( συχνά γίνεται σύγχιση μεταξύ Ποντίων και Λάζων ) καθώς και με Παφλάγωνες ( το μείγμα ονομάζεται Πάφραληδες ) καθώς και με άλλες εθνότητες.

Εκτός τούτου στην περίοδο των Διαδόχων και Επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του Βυζαντίου εν μέρει και άλλα μικρότερα μικρασιατικά φύλα εξελληνίσθηκαν. Η γλώσσα ήταν τα Ιωνικά, αργότερα η Κοινή και κατόπιν τα ομιλούμενα Ελληνικά κάπως παραλλαγμένα.

Ελληνικότητα των Ποντίων

Ονόματα των πιό σπουδαίων πόλεων : Ηράκλεια, Σινώπη, Κοτύωρα , Αμισός ( Πατρίδα του μεγαλύτερου γεωγράφου της Αρχαιότητας Στράβωνα ), Κερασούντα, Τραπεζούντα, Φάσις, Διοσκουριάς, Παντικάπαιων, Αμισός και πολλές άλλες.

Μερικές διαπιστώσεις του Ξενοφώντος ( “Ανάβασις”, 4ος αι.π.Χ. “Θάλαττα, Θάλαττα”) : Οι Μύριοι έφθασαν στην Τραπεζούντα “πόλιν Ελληνίδα οικουμένην εν τω Ευξείνω Πόντω” . Κατόπιν έφθασαν στην “Κερασούντα…πόλιν Ελληνίδα επί θαλάττη”. Ξενοφών προς τους Ποντίους : “Τώρα όμως ήρθαμε σε ελληνικές πόλεις”.
Ένας Σινωπαίος ονόματι Εκατώνυμος προς Ξενοφώντα : “Έχουμε την απαίτηση, επειδή είμαστε Έλληνες, να απολαύσουμε μερικές ευεργεσίες από σας, που είσαστε Έλληνες.”

Ο ελληνικός πολιτισμός του Πόντου έχει μίαν ιστορία πάνω από 2500 ετών.
Σε όλην την διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας  ο Πόντος και ειδικά η Τραπεζούντα ύστερα από την Κωνσταντινούπολη ήταν το σπουδαιότερο πολιτισμικό κέντρο του Ελληνισμού ( ελληνική γλώσσα, ελληνικός πολιτισμός, επιστήμες ).
Οι Τούρκοι Σουλτάνοι παρεχώρησαν μέσα στην τεράστια αυτοκρατορία τους μόνον στον Πόντο μία μεγάλη αυτονομία ( παιδεία, γλώσσα, πολιτισμός κτλ.).

Γνώμη ευρωπαίων ιστορικών : Γνήσιες ελληνικές φυσιογνωμίες μπορεί κανείς να βρει μόνον στα παράλια του Πόντου και στη Σικελία , όπου είχα την δυνατότητα πράγματι να το διαπιστώσω.

Οι Πόντιοι, δηλαδή πρωτίστως αυτοί που ζούσαν πάνω από 2.500 έτη στα παράλια του Πόντου από την Σινώπη έως την Τραπεζούντα μιλούσαν την Ποντιακή, μίαν αναγνωρισμένη διάλεκτο της ελληνικής γλώσσας.

Είναι η μόνη διάλεκτος , η οποία διατήρησε εν μέρει προφορά, καταλήξεις και γραμματική της αρχαίας ιωνικής διαλέκτου ( Ιδέ και Χ.Σαμουηλίδης, Ιστορία του Ποντιακού Πολιτισμού (σ.343), Günther S. Henrich, Γερμανός Καθηγητής Πανεπιστημίου διεθνώς αναγνωρισμένος ειδικός για την Ποντιακή Διάλεκτο, “Die Pontier und ihre Sprache ( Vortragsmanuskript vom 7.5.201, Leipzig ) , D.E. Oeconomides,(Τραπεζούντιος, Καθηγητής στην “Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή Κωνσταντινούπολις), Lautlehre des Pontischen, Leipzig , 1908. Πρόκειται για την διδακτορική διατριβή του,την οποία υπεράσπισε επιτυχώς στα τέλη του 19ου αι. στην πόλη μου Λειψία (Γερμανία) !

Οι Πάφραληδες  ήταν τουρκόφωνοι. Στο Γυμνάσιο της Κατερίνης γνώρισα  στην δεκαετία του 50 μερικούς. Τα τουρκικά ήταν η επίσημη γλώσσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως τα ρωσσικά της Ρωσσικής Αυτοκρατορίας.

Φυσιογνωμία των Ποντίων

Η επιστήμη Εθνολογία έχει γενικά τρεις πυλώνες : Εθνογέννηση, Νοοτροπία, Φυσιογνωμία .
Στην γενέτειρά μου διεπίστωνα ήδη στην παιδική ηλικία μεγάλες διαφορές, σε ό,τι αφορά την φυσιογνωμία μεταξύ των ετερογενών κατοίκων (Πόντιοι, Μικρασιάτες, Θρακιώτες, Ντόπιοι, Βλάχοι, Αρβανίτες).
Αλλά και μεταξύ των Ποντίων υπήρχαν και ακόμη υφίστανται διαφορές, τις οποίες πολύ αργότερα μπόρεσα να ερμηνεύσω ( καθαροί Πόντιοι, Λαζοί και Καρσλίδες ( Καυκάσιοι ), Πάφραληδες, “Κλωστοί” (εσωτερική Μικρά Ασία), δύο Αρμένοι, δύο Κούρδοι και ένας απόγονος Τουρκομάνων ! ).
Αναμφιβόλως όλοι έχουν ελληνική εθνική συνείδηση. Αλλά ακόμη και ύστερα από δεκάδες χρόνια μπορεί να διαπιστώσει κανείς πολύ διαφορετικό τρόπο συμπεριφοράς , ο οποίος οδηγούσε δυστυχώς στην δεκαετία του  20 σε τραγικές παρεξηγήσεις και συγκρούσεις.

Ενώ οι περισσότεροι Πόντιοι είναι βραχυκέφαλοι, ανήκουν οι άλλοι στους δολυχοκέφαλους. Μερικοί Πόντιοι ξεχωρίζουν από όλους τους άλλους : κοντόσωμοι, φαρδειές πλάτες, κοντό και πολύ γερό σβέρκο, μπράτσα και αληθώς στρογγυλά κεφάλια.

Χρειάστηκα πολλά χρόνια μελετών , ώσπου να βρω την λύση αυτού του προβλήματος. Οι πρόγονοί τους κατάγονται ανεξαιρέτως από την αρχαιότατη πόλη Hanousha ( Αργυρούπολη ), η οποία ήταν ύστερα από την πρωτεύουσα του χιττιτικού βασιλείου Χάττουσα ( Hattousha ) η πιό σπουδαία πόλη , κέντρο της μεταλλουργίας και της κατασκευής όπλων.
Ακριβώς έτσι τους περιέγραψαν οι Ασσύριοι και οι Αιγύπτιοι, με τους οποίους οι Χιττίτες είχαν συχνά πολέμους.
Οι απόγονοί τους έχουν εξελληνισθεί περίπου προ 2500 ετών και έχουν αναμειχθεί με αρχαίους Έλληνες (Ίωνες).

Σε αυτούς ανήκουν και οι πρόγονοί μου. Άλλοι Ίωνες συγχωνεύθηκαν με Παφλάγωνες , με Γαλάτες -Κέλτες ( Κοτύωρα, Ορντού) πατρίδα της γιαγιάς μου (σώμα, πρόσωπο, δολιχοκέφαλη , γαλανοπράσινα μάτια, κατάξανθα μαλλιά όπως στην δυτική Ευρώπη ). Έγινε και μεγάλο κράμα με τους καυκάσιους Λάζους.
( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ την  γνωμάτευση “Περί της Γενοκτονίας των Ποντίων” ).

Συμπέρασμα

Οι Πόντιοι είναι απόγονοι πρωτίστως Ιώνων , κραμάτων με άλλους λαούς και εξελληνισθέντων αυτοχθόνων λαών, όχι μόνον των Καυκάσιων !
Όλα τα άλλα περί τελείας εθνοτικής γνησιότητας είναι αποκυήματα φαντασίας και παιδαριώδη.

Δημοσιευθέν από το 2012 συχνά στο Βήμα και αργότερα στην Καθημερινή ( ηλεκτρονική έκδοση), Facebook (29.9.21)

———————————————-

Βιβλία, γνώσεις , Ποντιακή παράδοση   στο “μάθε γράμματα”

Τα βιβλία ανήκουν στην προσωπική μου ταυτότητα από τα παιδικά μου χρόνια.
“Σοφίαν καὶ ἐπιστήμην…κράτιστον φάναι εἶναι τῶν ἀνθρωπείων πραγμάτων» Πλάτων (Πρωταγόρας, 352 D) η και “”Γνώσις υψίστη ευτυχία του ανθρώπου εστί”.

Στην παράδοση των Τραπεζουντίων η γνώση (βιβλία) ήταν και είναι  το ύψιστο ιδανικό, όχι η περιουσία, τα χρήματα και παρόμοια. Αυτές οι αξίες μεταδίδονται από γενεά σε γενεά εδώ και 2500 έτη. Δηλαδή υπάρχει κάποιο καθοριστικό πολιτισμικό υπόβαθρο.

Δεν είναι τυχαίο, που οι περσσότεροι Ελληνες πανεπιστημιακοί στην Γερμανία έχουν ποντιακές ρίζες και ποντιακές ηθικές αξίες που διαφέρουν από αυτές των άλλων Ελλήνων., π.χ. ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ισχυρή ΒΟΥΛΗΣΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΕΠΙΜΟΝΗ, ΑΥΤΟΠΕΙΘΑΡΧΙΑ και ΕΥΘΥΤΗΤΑ του χαρακτήρα.

Οι παππούδες μας έπαθαν πολιτισμικό σοκ, όταν ήρθαν στήν δεκαετία του  20 στην Ελλάδα και διεπίστωσαν την βαλκανοβλάχικη πονηριά ,πανουργία και πρωτίστως την ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.

Εν κατακλείδι : Πρόκειται για μίαν διαφορετική Εικόνα του ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Καθημερινή (6.9.15)

————————————————

Πόντιοι Υψηλάντηδες γνήσιοι πατριώτες και Ελλαδίτες κατσαπλιάδες

Γράφει κάποιος : “Φίλε δεν υπάρχουν πάλι πόντιοι (Υψηλάντηδες) που θα σηκώσουν την Ελλάδα . Αυτή έβαλαν το όραμα και οι Παλαιοελλαδίτες έφαγαν τα λεφτά”.xri

Δική μου παρατήρηση :

Οι συμπόντιοι Υψηλάντηδες είχαν ιδανικά, ενώ οι Ελλαδίτες έκαναν τον πρώτο εμφύλιο πόλεμο για τα δανεικά από την Αγγλία με συμπεριφορά κατσαπλιάδων.

Διάβασα βιβλία Φιλελλήνων που τα βίωσαν αυτά τα επαίσχυντα. Συχάθηκαν τους υπαίτιους του εμφυλίου. Από τότε άρχισε η αρνητική αξιολόγηση των Νεοελλήνων εκ μέρους ακόμη και των ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ.
(Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ήταν στρατηγός του ρωσικού στρατού και έχει τιμηθεί απο τον Τσάρο με τον τίτλο Ηγεμών).

Και όμως, ήταν πάντα Ελληνας πατριώτης.

Στη μεγάλη “Μάχη των Εθνών” (1813) στην Λειψία έχασε το ένα του χέρι.
Το γένος των Υψηλάντηδων καταγόταν από την περιοχή νοτίως της Τραπεζούντας, η οποία ονομάζεται ακόμη περιοχή των Υψηλάντων (ποντιακή κατάληξη).
Το Βήμα, Νοέμβριος 2015

———————————————————————————-

 

Πατριωτισμός και Διεθνισμός, Η Ακρα Αριστερά και το Εθνικό Ζήτημα

Πατριωτισμός-Διεθνισμός , Η Αριστερά και το Εθνικό Ζήτημα

Τον 19ο αι. το διεθνές προλεταριάτο ίδρυσε την δική του διεθνή οργάνωση, της οποίας οι πολιτικοί σκοποί είχαν καθαρώς ταξικό χαρακτήρα. Έχει ανακηρυχθεί ο προλεταριακός διεθνισμός, και ταυτόχρονα έχει επισήμως υποτιμηθεί το εκάστοτε έθνος. Έτσι έχει δημιουργηθεί η προτεραιότητα του ταξικού διεθνισμού έναντι του επίσης ταξικού (αστική τάξη) εθνικισμού .Θεωρητικά π. χ. ο Γερμανός προλετάριος έβλεπε τον Γάλλο προλετάριο ως ταξικό του αδελφό, αλλά τον Γερμανό καπιταλιστή ως ταξικό του εχθρό .
Αυτός ήταν ο λόγος, που πράγματι η αστική τάξη π.χ. της Γερμανίας θεωρούσε και ονόμαζε τους σοσιαλιστές και αργότερα τους κομμουνιστές “άπατρεις” η “προδότες της πατρίδας” ( “Vaterlandsverräter”).

Αυτό όμως δεν ήταν για τους Ευρωπαίους προλετάριους εμπόδιο να αλληλοσκοτώνονται στην διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου. Άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη. Ειδικά στην Γερμανία στην δεκαετία του 30 συνέβει κάτι το σχεδόν αφάνταστο και απρόοπτο. Οι Γερμανοί προλετάριοι, ακόμη και αυτοί που ανήκαν στην Rotfront ( Κόκκινο Μέτωπο), έγιναν στην πλειονότητά τους μέλη των SA ( Τάγματα Εφόδου).
Αλλά και στην πάλαι τότε Σοβιετική Ένωση έλαβε χώραν μία τεράστια μεταλλαγή.Ο ημιπολιτισμένος και μοχθηρός Γεωργιανός (όχι Ρώσος ! ) Στάλιν αναγκάσθηκε σε μίαν στρατιωτικά δύσκολη συγκυρία να ανακηρύξει τον “Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο”, ο οποίος όμως στην αρχή θεωρήθηκε ταξικός πόλεμος . Ταυτόχρονα έχουν εξαφανισθεί χιλιάδες διεθνιστές από πολλές καπιταλιστικές χώρς (και από την Ελλάδα) δια παντός στην Σιβηρία.

Η Κίνα δεν είχε τέτοιες μεταλλαγές, γιατί ευθύς εξ αρχής είχε συνειδητοποιηθεί ο εθνικός χαρακτήρας του απελευθερωτικού πολέμου κατά της Ιαπωνίας. Το αργότερο, όταν υτο 1968 έγιναν πραγματικές μάχες στα κινεζοσοβιετικά σύνορα ( Αμούρ, Ουσούρι), το πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού έχει θαφτεί εσαεί Υπήρχαν και πιό καθοριστικές εξελίξεις πρώτα στην Γιουγκοσλαβία, κατόπιν στην Αλβανία, στην Ρουμανία, στο Βιετνάμ, στην Βόρεια Κορέα και σε άλλες “σοσιαλιστικές” χώρες, όπου το εθνικό στοιχείο έπαιζε έναν τόσο σημαντικό ρόλο , που έχει ονομασθεί από εδικούς επιστήμονες “Εθνικοκομμουνισμός”. Στην Γερμανία επί Χίτλερ έχει χρησιμοποιηθεί η έκφραση “Εθνικοσοσιαλισμός” !

Και τα δύο συστήματα ήταν, ως γνωστόν, ολοκληρωτικά και απάνθρωπα.Tο απίστευτο είναι, ότι το ΚΚΕ , μια που ευτυχώς για τον ελληνικό λαό δεν κατέκτησε την εξουσία , έμεινε στον ρομαντικό διεθνισμό του 19ου αι. και στην προτεραιότητα της κοινωνικής τάξης προ του έθνους. Τώρα τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ ανεκάλυψε και το ΚΚΕ το έθνος .Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μερικά ιδεολογικά και ψυχολογικά προβλήμαστα με το Εθνος, αλλά εν τω μεταξύ έχει πραγματοποιήσει λόγω της στενής συνεργασίας (ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ !) με το άκρως εθνικιστικολαϊκιστικό κόμμα των ΑΝΕΛ έναν επικίνδυνο συνδυασμό ριζοσπαστικών , μαρξιστικών και εν μέρει λενινιστικών αντιλήψεων με τον εθνικολαϊκισμό, κάτι που ήδη έχει γίνει σε γενικές γραμμές προ πολλών ετών στην Λατινική Αμερική ( Χιλή, Βενεζουέλα, Περού, Βολιβία ).

Οι πολιτολόγοι έχουν ονομάσει αυτό το πολιτικό φαινόμενο Αριστεροεθνικισμό. Ας υπενθυμίσουμε, ότι κάτω από διαφορετικές ιστορικές συνθήκες ένας παρόμοιος συνδυασμός έχει οδηγήσει στον ιταλικό φασισμό και στον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό. Πάντως παρακολουθώ με μέγιστο ενδιαφέρον και με κάποια ανησυχία τα ιδεολογικά πειράματα του ΣΥΡΙΖΑ.

Σημειώνεται πέραν τούτου και ο Εθνικοκομμουνισμός. Ο μεγαλύτερος και γνωστότερος εκπρόσωπός του στην Ελλάδα είναι ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος ως γνωστόν έχει ως μεγάλος ιδεολογικός χαμαιλέων πραγματοποιήσει πολλές οβιδιακές μεταμορφώσεις νομίζωντας σε κάθε ιδεολογική στροφή ότι έχει απόλυτα δίκιο.

Ιδέ εδώ  στο Μπλογκ  μου το άρθρο “Πατριωτισμός, Φιλοπατρία». Δημοσιευθέν από το 2012 συχνά στον ηλεκτρονικό τύπο (Το Βήμα, Τα Νέα, Καθημερινή,  iefimerida (τελευτία φορά στις 5.2.18, 22.7.18).

Αμοιβαιότητα υπό τον Πρίσμα του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου και ιδιαιτέρως του Διεθνούς Συμβατικού Δικαίου

Αμοιβαιότητα υπό το Πρίσμα  του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου και ιδιαιτέρως του Διεθνούς Συμβατικού Δικαίου

Αμοιβαιότητα , Reciprocity, Reciprocite, Reciprocidad

Αν και πρόκειται για γνώσεις minimum  περί των  διεθνών διακρατικών σχέσεων ,  έχω την εντύπωση, ότι αυτές δεν είναι και τόσο γνωστές σε ιθύνοντες πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως φαίνεται  οι μαρξιστικές-λενινιστικές ιδεοληπτικές αγκυλώσεις, ο αριστεροστρεφής υπερεξυπνακισμός καθώς και η εύκολη πολυετής «επαναστατική» ρητορεία έχουν μειώσει τη νοητική ικανότητα. Γι αυτό παραθέτω παρακάτω υπό τον φακό του Διεθνούς Συμβατικού Δικαίου μερικές απαραίτητες εξηγήσεις.

Ενας από τους σημαντικότερους όρους της νομικής σκέψης του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού είναι το „do ut des“ , το οποίο σημαίνει „ δίδω για να δώσεις“, και πιό απλά , „κάνω κάτι για σένα,για να κάνεις και συ κάτι για μένα“.
Μαζί με το Ρωμαϊκό Δίκαιο στο οποίο στηρίζονται σχεδόν όλοι οι νομικοί όροι Δικαίου, έχουμε παραλάβει απο τους αρχαίους Ρωμαίους και την έννοια αυτή.
Η αμοιβαιότητα είναι η γενική βάση κάθε συμβολαίου, συνθήκης κτλ. ιδιαιτέρως στα πεδία των διεθνών οικονομικών και χρηματιστικών σχέσεων. Πρόκειται για ένα αυτονόητο φαινόμενο.

Αλλά στην δεκαετία του 70 του περασμένου αιώνα έχει δημιουργηθεί και ένας άλλος όρος , η „Mη Αμοιβαιότητα“( Non Reciprocity , No Reciprocidad ) πράγμα που έχουν απαιτήσει οι αναπτυσσόμενες χώρες και ειδικά οι φτωχές. Στην ουσία  οι χώρες αυτές επιθυμούσαν βοήθεια και αλληλεγγύη χωρίς αντιστάθμισμα. Εν μέρει είχαν σε σπουδαίες διεθνείς συμβάσεις , π.χ. στα πλαίσια του Διεθνούς Δικαίου της Θαλάσσης επιτυχία ( μη αμοιβαιότητα, προνομιούχα μεταχείριση κτλ. ).

Tο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει όμως εισαγάγει κάτι το τελείως νέο στις διεθνείς σχέσεις : μη αμοιβαιότητα επί τη βάσει μίας συγκεκριμένης συμφωνίας (αμοιβαιότητα) ως κανόνας των συμβάσεων με τα αναπτυσσόμενα κράτη.
Είναι αξιοσημείωτο, ότι στην ελληνική περίπτωση ενεργούν από κοινού το ΔΝΤ , η ΕΕ και η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Η ονομασία, Τρόϊκα ή Θεσμοί ή κάτι άλλο  έχει μόνον συμβολική σημασία.

Οι απαιτήσεις για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι η εφαρμογή της αμοιβαιότητας στις γνωστές συμφωνίες, για την οποία ισχύει η αρχή „pacta sunt servanda“ ( „ συμφωνίες δέον να τηρούνται“).
Δεν ενδιαφέρει ουδόλως τους χρηματοδότες που στην νεοελληνική παράδοση τέτοιες αρχές δεν είναι γνωστές.

Η Πορτογαλλία και προ αυτής η Τουρκία, η Βραζιλία και άλλες χώρες  (π.χ. η Ιρλανδια) έχουν υλοποιήσει τα καθήκοντά τους  έναντι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ή  έναντι της ΕΕ και της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας πραγματοποιώντας τις απαραίτητες δομικές αλλαγές, ενώ η Ελλάδα δεν έκανε σχεδόν τίποτα το ουσιώδες. Υπό την αριστερή κυβέρνηση συνεχίζεται αυτονοήτως αυτή η ολέθρια αρνητική στάση.

Ιδέ  εκτενέστερα εδώ στο Μπλογκ  τα ειδικά σχόλια  «Βona fides , Pacta sunt servanda, Clausula rebus sic stantibus», «Νέα Κυβέρνηση , υποχρεώσεις  από  διεθνείς  συμφωνίες»,  «Αντιμεταρρυθμισμός ως εγγενής διαχρονική παθογένεια»,  ”Ευρωπαϊκή Ενωση, αλληλεγγύη”,  «Διαχρονική  έλλειψη  φερεγγυότητας» κτλ.

Παρατήρηση :
Δύο μεταπτυχιακοί μου υπεράσπισαν το 1986 την διδακτορική διατριβή τους επί των θεμάτων Αμοιβαιότητα και Μη-Αμοιβαιότητα.

Δημοσιευθέν από το 2012 συχνά στις σπουδαιότερες ελληνικές εφημερίδες ( ηλεκτρονική έκδοση (τελευταία στην Καθημερινή, 14.3.17)

Βona fides , Pacta sunt servanda, Clausula rebus sic stantibus

Βona fides , Pacta sunt servanda, Clausula rebus sic stantibus

Γράφω το σχόλιο αυτό ως ειδικός
επί ζητημάτων ζητήματα του Διεθνούς Συμβατικού Δικαίου , ιδιαιτέρου τμήματος του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου.

Είχα στο παρελθόν τη δυνατότητα να συγγράψω περί αυτού και συναφών ζητημάτων πολλα επιστημονικά συγγράμματα και επιστημονικές γνωματεύσεις για κυβερνήσεις καθώς και για τα Ηνωμένα Έθνη.   Ειδικές πτυχές της CLAUSULA αποτελούσαν θέμα της υφηγεσίας μου, υπερασπισθείσας το 1975.

Η αρχή του Ρωμαϊκού Δικαίου bona fides ( Αξιοπιστία ) αναβιβάσθηκε το 1648 ( Ειρήνη της Βεστφάλης ύστερα από τον 30ετή εξoντωτικό θρησκευτικό πόλεμο μεταξύ των καθολικών και των προτεσταντικών κρατών ) σε βασικό κανόνα του jus publicum europaeum (jus inter gentes: Διεθνές Δικαιο) pacta sunt servanda, o οποίος το 1945 έχει αναγνωρισθεί στον Χάρτη του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών σαν μία απο τις επτά βασικές αρχές του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου και το 1969 ( Vienna Convention on the law of treaties ) σαν βάση του Διεθνούς Συμβατικού Δικαίου. Η αρχή Pacta sunt servanda (Δεσμεύσεις δέον να τηρούνται ) θεωρείται διεθνώς σαν κάτι το καθαγιασμένο (“καθαγιασμένος κανώνας”) και σαν μία ιδιαίτερη πολιτιστική επίτευξη της ανθρωπότητας).

Όποιος δεν τηρεί πιστά τις ειλλημμένες υποχρεώσεις του παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο, συμπεριφέρεται ανήθικα, θεωρείται απολίτιστος , είναι περιφρονητέος καθώς και τιμωρητέος ! Αυτή η άποψη είναι διαδεδομένη ειδικά στις χώρες με προτεσταντική παράδοση ( Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, μεταξύ άλλων Γερμανία, Σουηδία, Ολλανδία και Φιννλανδία ).

Η Τρόϊκα αποτελείται ως επί το πλείστον από προτεστάντες, οι οποίοι
διαπιστώνουν κάτι γι αυτούς τελείως  ακατανόητο και αδιανόητο : Για την Ελλάδα είναι σχεδόν αυτονόητο  να αναλαμβάνει επίσημες υποχρεώσεις και κατόπιν με δικαιολογίες εκ των υστέρων (μερικές φορές ύστερα από λίγες εβδομάδες) επανειλλημμένως να μην τις τηρεί.

Οι  διεθνείς συμφωνίες ισχύουν για το κράτος υπό την ιδιότητα του υποκειμένου (φορεύς δικαιωμάτων και υποχρεώσεων)  του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου και δη ανεξάρτητα από  τις επιθυμίες και απόψεις της νέας κυβέρνησης . Σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί ένα κράτος να επιδιώξει  επαναδιαπραγμάτευση  των συμφωνιών  ( άρθρο 62 , Ριζική αλλαγή των συνθηκών μίας συμφωνίας : clausula rebus sic stantibus“) της Συνθήκης της Βιέννης (1969) .  Είναι υποχρεωμένο να αποδείξει συγκεκριμένα, ότι οι συνθήκες  κάτω από τις οποίες  έχει υπογραφεί μία συνθήκη, έχουν αλλάξει ριζικά και επομένως πρέπει  να λάβει χώραν μία επαναδιαπραγμάτευση της συνθήκης. Τελικά καταλείγει η υπόθεση σε ένα διεθνές δικαστήριο.

Στις γλώσσες των προαναφερθέντων χωρών υπάρχουν και παροιμίες περί αυτής της αρχής. Αναφέρω μόνο μία στα γερμανικά : ” Ein Mann, ein Wort” (“Ένας άνδρας μία λέξη”) με τη σημασία “Ένας άνδρας τηρεί την υπόσχεσή του” . Τοιουτοτρόπως συνδέονται στενά η αξιοπρέπεια και η τιμή του άνδρα (ανθρώπου) με την αξιοπιστία του.

Για μας τούς Έλληνες υπάρχουν άλλα ρητά, τα οποία έχουν εν τω μεταξύ εξελιχθεί : “Ένας Έλληνας, ένα λεξικό” ή “Ένας Έλληνας, μία βιβλιοθήκη” ή πιό χειρότερα “Ένας Έλληνας, μία βιβλιοθήκη με διασύνδεση στο Ιντερνέτ”.

ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΑΚΥΡΩΣΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟΥ.  Ολα τα άλλα είναι περιπετειώδεις και επικίνδυνες φαντασίες διεστραμμένων   πολιτικών. Η Ελλάδα θα γίνει διεθνής παρίας.

Ιδέ επίσης εδώ στο Μπλογκ μου μου τα άρθρα “Διαχρονική Ελλειψη
Φερεγγυότητας”,”Αμοιβαιότητα” και “Pacta sunt servanda, Διεθνείς Υποχρεώσεις”.

Δημοσιευθέν  από 2012 συχνά ως  ειδικό σχόλιο στον ηλεκτρονικό τύπο, την τελευταία φορά στην Καθημερινή ( 15.1.15. ).

————————————————————-

Αναξιοπιστία και Συνέπειες

Αναξιοπιστία ,  Δάνεια (μονομερές σβήσιμο δανείων)

Υπάρχουν σε γενικές γραμμές δύο μεγάλες κατηγορίες αντίδρασης άλλαν κρατών.Α. Αντιδράσεις σύμφωνα με το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο : 1. Μη αναγνώριση της  ενέργειας. 2. Αυτοπροστασία-Αυτοαάμυνα. 3. Ανταπόδωση των ίσων . 4. Μονομερής περάτωση της συμφωνίας. 5. Αποποίηση   υπηρεσιών  ή παροχών  επί τη βάση συμφωνιών. 6. Δέσμευση  περιουσιών .

Β. Λήψη μέτρων , μή  απαγορευμένων  από το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο : 1. Διακοπή  των οικονομικών σχέσεων (π.χ. διακοπή των εισαγωγών από αυτό  το κράτος). 2. Παράκληση έναντι φιλικών κρατών να κάνουν το ίδιο. Δηλαδή δημιουργείται  ένα διεθνές μέτωπο κατά τέτοιου κράτους. 3. Λόγω  αναξιοπιστίας  αποκλεισμός  από την διεθνή δανειοδοτική αγορά. Αυτό έχει  εφαρμοσθεί έναντι της Αργεντινής προ 25 ετών και διαρκεί ακόμη ! Η χώρα έχι καταστραφεί. 4. Σε σπάνιες περιπτώσεις διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με στόχο την διεθνή απομόνωση.  Συνέπεια :  Το κράτος εξελίσσεται σε διεθνή παρία.

Συμπέρασμα: Οποιο κράτος ενεργεί έτσι , είναι σαν να αυτοκτονεί όχι μόνο οικονομικά. Καθημερινή (27.11.12)

————————————————————————–

Εγγενής διαχρονική παθογένεια : Aναξιοπιστία

Εμβαθύνοντας στο πρόβλημα ας δούμε την Ελλάδα από την μια μεριά ως δανειζόμενη και την Ευρώπη-Διεθνές Νομισματικό Ταμείο  από την άλλη μεριά ως πιστωτή υπό την ιδιότητα των  παικτών  στις διεθνείς σχέσεις, στις οποίες η αμοιβαία αξιοπιστία είναι ένας καθοριστικός όρος του παιγνιδιού. Οι παίκτες ήταν και ακόμη είναι τελείως διαφορετικοί και τα προβλήματα είναι σχεδόν τα ίδια ή παρόμοια. Τα κύρια χαρακτηριστικά του παίκτη Ελλάδα είναι διαχρονικά τα κάτωθι : Οικονομικά προβλήματα, δυσβάσταχτα χρέη, αδύναμη παραγωγικότητα, έλλειψη ανταγωνιστικότητας, αναποτελεσματικό δημόσιο, διαφθορά σε όλα τα επίπεδα της ζωής ως κανόνας ,  υπεραναπτυγμένη δημαγωγία, εδώ και τριάντα χρόνια τριτοκοσμικός λαϊκισμός ( ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατίαμ  ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ) , έλλειψη ειλικρινούς και αποτελεσματικής συνεργασίας μεταξύ των κυρίων πολιτικών δυνάμεων, έλλειψη της πολιτικής βούλησης για ριζικές δομικές μεταρρυθμίσεις , ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ στην Ευρώπη και στο ΔΝΤ για παροχή δανείων, ποτέ υλοποίηση των ειλλημμένων υποχρεώσεων, δηλαδή ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ. Τα καθοριστικά χαρακτηριστικά των  παικτών  Ευρώπη –ΔΝΤ είναι τα εξής : Σε γενικές γραμές οικονομική δύναμη και πρόοδος, ύπαρξη ανταγωνιστικότητας, αποτελεσματικότητα του δημοσίου, διαφθορά ως εξαίρεση (ισχύουν για τις οικονομικά ισχυρές χώρες) , διάθεση για παροχή δανείων προς την Ελλάδα, απογοήτευση λόγω της ελληνικής αναξιοπιστίας , πιέσεις και ενίοτε προσβλητική συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα, «επεμβάσεις» στις ελληνικές εσωτερικές υποθέσεις, κυρώσεις. Προκύπτει το μεγάλο ερώτημα, αν υπάρχει μία έξοδος από την μειονεκτική θέση της Ελλάδας. Κατά την γνώμη μου υπάρχει μία γενική λύση του προβλήματος με την προüπόθεση, ότι θα πραγματοποιηθούν επί τέλους ο εξευρωπαϊσμός, ο εκμοντερνισμός και ο εξορθολογισμός. Η βασική προüπόθεση για τέτοια τολμηρά βήματα είναι η ριζική μεταλλαγή της μεσαιωνικής βαλκανοανατολίτικης νεοελληνικής νοοτροπίας. – Κουρουμπλής. Ο οποίος σε δηλώσεις του είχε διευκρινίσει ότι “και να πάρουμε μέτρα, αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα εφαρμόσουμε κι’ όλας!”   iefimerida (24.2.17).

 

Internationale Normenbildung ,International Proces of Creation of Norms, Δημιουργία Δεθνών Κανόνων

Internationale Normenbildung ,International Proces of Creation of Norms, Δημιουργία Δεθνών Κανόνων

Es handelt sich nur um eine Zusammenfasung der wichtigsten Forschungsergebnisse in Englisch und Deutsch aus dem folgenden Buch:
Panos Terz, Cuestiones teoricas fundamentales del proceso de formacion de las normas internacionales , Con especial analisis de las resoluciones de la ONU , In honorem patrum hispanorum scientiae iuris inter gentes Francisco de Vitoria et Francisco Suarez, Universidad Santiago de Cali, 1999.

Zusammenfassung in Englisch

1. The Science of international public law consists of the following components : Theory of international law, Filosophy of international law, Metodology of international law, Sociology of international law, History of international law, Dogmatic of international law, History of the Science of international law.

2. The International proces of the creation of norms ( following : IPCN ) is characterized by high complexity. Therefore a complex method of investigation based on several sciences is necessary. This involves not only the science of International law but also especially the Philosophy and the Theory of international relations.

3. The system of International law constitutes a subsystem within the system of  international relation. Just as the norms of International law represent a subsystem within the system of the norms in international relations.  The Science of international law has a system of its own.

4. In principle, the formation of norms is no unique act but a process. Here the aspect of consensus prevails. As for international agreements a consensus generalis or even a consensus omnium is developing. The consensus of the states always relates  to contents and matters. It results in rules of conduct, i.e. norms. The state decide whether these norms shall have legal or non-legal character. Their intentio , the voluntas or their opinio are decisive for that. The principle applies : ex consenso norma iuris oritur.

5. The IPCN can de divided into two pillars : a legal one and a non-legal one. On the other hand the non-legal pillar involves political or moral norms.

6. The norms of International law are the central element of the system of legal settlement, of the whole process of forming and implementing norms and therefore they constitute the core of International law.

7. As a rule, political norms are included in political agreements. In this case they are the result of a consensus voluntatis politicae generalis They can also occur in resolutions of the UN General Assembly. In this case they are result of a consensus opinionis politicae generalis.

8. Political norms have obligatio politica. It is not the principle pacta sut servanda that applies to them but rather the principle bona fides does.

9. Violation of political norms entails political responsibility in the form of political sanctions ( reactive measures ).

10. Moral principles in international relations are an expression of aconsensusopinionis moralis generalis. There is an obligatio moralis. Here the principle pacta sunt servanda does not apply, but rather the general principle bona fides does. Violation of moral principles may entail morally-orientated reactive measures.

11. The noms included in the resolutions of the UN General Assembly are an expression of a consensus opinionis  generalis. Depending on the contents they may express a consensus opinionis moralis generalis. But if it is about legally  binding principles and norms, they will be an expression of a consensus iuris generalis.12. Resolutions of the UN General Assembly are not legally binding. They do not represent another legal source of International law. They are rather like a recommendation. They may havepolitical or moral binding force. On their basis there may possibly arise treaties under International law or International custom law.

Schlußfolgrungen

1. Der Internationale Normenbildungsprozeß ( folgend : INBR ) weist eine hohe Komplexität auf. Daher bedarf es einer komplexen Untersuchungsmethode, die sich nicht nur auf die Völkerrechtswissenschaft, sondern auch vor allem auf die Philosophie und die Politikwissenschaft stützt. Weitere Wissenachaften spielen ebenfalls eine Rolle.

2.  Die Völkerrechtswissenschaft hat die folgenden bestandteile : Völkerrechtstheorie, Völkerrechtsphilosophie, Völkerrechtsmethodologie, Völkerrechtsogmatik, Völkerrechtssoziologie, Völkerrechtsgeschichte und Geschichte der Völkerrechtswissenschaft,

3. Die fogenden methodologischen Grundsätze sind für die Untersuchung der verschiedenen Aspekte des INBP von Bedeutung : Objektivität, Komplexität, Historismus, Entwicklung, Dynamik, Globalität, Analyse, Synthese, Deduction, Einheit von empirischer und logischer Erkenntnis, Differenziertheit, Systemhaftigkeit.

4. Das System des Völkerrechts ist im Rahmen des Systems der internationalen Beziehungen ein Subsystem. Die Völkerrechtswissenschaft weist ein eigenes System auf . Die Völkerrechtsnormen stellen im Rahmen des Systems der Normen in den internationalen Beziehungen ein Subsystem dar.

5. Die Gerechtigkeitspostulate von Entwicklungsländern sind Ausdruck ihrer Interessen sowie ihres Gerechtigkeitsempfindens. Die grundlegenden Prinzipien des Völkerrechts sind der völkerrechtlich allgemeinverbindlich aufgehobene universelle konsensfähige Nenner der Gerechtigkeitswerte der Staaten. Sie sind konzentrierter Ausdruck der Gerechtigkeit des Völkerrechts. Die Gerechtigkeit ist aber kein selbständiges Völkerrechtsprinzip.

6. Die Normenbildung ist prinzipiell kein einmaliger Akt, sondern ein regelrechter Prozeß. Dabei überwiegt in der Tendenz der konsensuale Aspekt. Bezüglich internationaler Vereinbarungen entsteht allmählich ein consensus generalis oder sogar ein consensus omnium. Daran sind unterchiedliche Faktoren beteiligt.

Der consensus der Staaten ist stets inhalts- und sachbezogen. Er hat als Ergebnis Verhaltensregeln, d.h. Normen. Die Staaten entscheiden darüber, ob  diese Normen rechtlichen oder nichtrechtlichen Charakters sind. Ihre intentio , die voluntas oder ihre opinio sind hierfür ausschlaggebend. Es gilt der Grundsatz : ex consenso norma iuris oritur.

7. Der INBP kann in zwei Säulen zerfallen : in eine rechtliche und in eine nichtrechtliche. Bei der nichtrechtlichen Säule geht es wiederum um politische oder um Moralnormen.

8. Aus der Existenz eines Normierungsgegenstandes darf nicht auf das Bestehen entsprechender Normen geschlossen werden. Die Regelungsnotwendigkeit wird zumeist durch das Rechtsbewußtsein signalisiert. Dieses existiert hauptsächlich in Gestalt von Rechtsanschauungen und rechtspolitischen Forderungen und widerspiegelt die rechtsnormative Regelungsbedürftigkeit,  – fähigkeit und – möglichkeit gesellschaftlicher Verhältnisse. Es gilt aber nicht  ein solcher Grundsatz wie z.B.  ex opinione norma iuris oritur.

9. Die Normen sind das zentrale Element des Systems der rechtlichen Regelung der internationalen Beziehungen , des gesamten Normenbildungs- und  Normendurchsetzungsprozesses und damit das Kernstück des Völkerrechts. Dies gilt  vor allem für Prinzipien und Normen mit ius cogens-Charakter.

10. Politische Normen sind in der Regel in politischen Abmachungen enthalten. In diesem Falle sind sie das Ergebnis eines consensus voluntatis politicae generalis.  Sie können ferner in Resolutionen  dev UN -Generalversammlung vorkommen. In diesem Falle sind sie das Ergebnis eines consensus opinionis politicae generalis. Es gilt der Grundsatz :ex consenso norma politica oritur.

11.  Die politischen Normen besitzen obligatio politica. Sie haben eine Widerspiegelungs- ,Regulierungs-. und Gestaltungsunktion. Für diese Normen gilt nicht das Prinzip pacta sunt servanda, sondern vielmehr der allgemeine Grundsatz bona fides<.

12. Die Verletzung politischer Normen zieht die politische Verantwortlichkeit ( das politische Einstehenmüssern ) in Form poltischer Sanktionen ( Reaktivmaßnahmen ) nach sich.

13. Moralprinzipien in den internationalen Beziehungen sind Ausdruck eines consensus opinionis moralis generalis. Zu ihnen gehörenin erster Linie das commune bonum humanitatis, die Gerechtgkeit , die Verantwortung und die Pflicht. Die Verletzung von Moralprinzipien und -normen kann moralisch ausgerichtete Reaktivmaßnahmen zur Folge haben. Für die obligatio moralis gilt nicht das Prinzip pacta sunt servanda, sondern vielmehr der allgemeine Grundsatzbona fides.

14. Die in den Resolutionen der UN-Generalersammlung enthaltenen Normen sind Ausdruck eines consensus opinionis generalis. Dabei können sie je nach Inhalt einen consensus opinionis politicae generalis oder einenconsensus opinionis moralis generalis ausgrücken. Geht es aber um bereits rechtlich verbindliche Prinzipien und Normen , dann sind diese  Ausdruck eines consensus iuris generalis.

15. Resolutionen der UN- Generalversammlung sind rechtlich nicht verbindlich. Sie stellen keine Rechtsquelle des Völkerrechts dar.  Sie besitzen vielmehr  einen empfehenden Charakter. Sie können politische oder moralische Verbindlichkeit haben. Sie können  eine große politische Bedeutung  besitzen. Auf ihrer Grundlage können ferner unter Umständen völkerrechtlich Verträge oder Völkergewohnheitsrecht entstehen.

Bemerkung : Bereits in den 7oer Jahren hat es sich für mich als erforderlich erwiesen , neue Termini Technici in Latein zu prägen, die als linguistische Hilfsmittel  eine endscheidende Role bei der Grundlageforschung zu spielen vermögen.

Theorie, Philosophie und Methodologie des Völkerrechts, Unterschiede, Θεωρία, Φιλοσοφία και Μεθοδολογία του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου, Διαφορές

Theorie, Philosophie und Methodologie des Völkerrechts, Unterschiede, Θεωρία, Φιλοσοφία και Μεθοδολογία του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου,

Bemerkung: Mit diesem wissenschaftlichen Beitrag ist die Hexalogie ” Dimensionen der Völkerrechtsswissenschaft” nach jahrzehntelanger  Forschungsarbeit 2010 beendet worden. Nach bereits erfogter Überarbeitung wird gegenwärtig das Buch-Manuskript an einer besonderen Vatikan-Universität aus dem Deutschen ins Spanische übersetzt .

Hier geht es aber lediglich um die Zusammenfassung des gleichnamigen Artikels:
Panos Terz,Völkerrechtstheorie, Völkerrechtsphilosophie und Völkerrechtsmethodologie, Unterschiede. Demonstratio et Defensio Scienciae latae iuris inter Gentes , Ηράκλειτος : ” Εκ πάντων έν και εξ ενός πάντα”,  Ιn : Archiv für Rechts- und Sozialphilosophie , 2010/96/3 , S.322-336.

Mit dieser Hexalogie ist ohne Zweifel international betrachtet, wissenschaftliches Neuland beschritten worden. Der erzielte Erkenntniszuwachs ist entsprechend .

Zusammenfassung

1. Die Völkerrechtswissenschaft ist die Summe und das System von Kenntnissen , Erkenntnissen und Methoden über völkerrechtlich bedeutsame Materien. Ihr Gegenstand ist viel breiter als jener des Völkerrechts als internationale Rechtsordnung.

2. Die Völkerrechtswissenschaft hat folgende Bestandteile und zugleich Wissenschaftsgebiete in statu nascendi : Völkerrechtstheorie, Völkerrechtsphilosophie, Völkerrechtssoziologie. Weitere integrale Bestandteile der Völkerrechtswissenschaft existieren bereits : Völkerrechtsdogmatik, Geschichte des Völkerrechts und Geschichte der Völkerrechtswissenschaft.

3. In epistemischer Hinsicht geht es bei der Theorie um das “Was”, bei der Philosophie um das “Warum” und bei der Methodologie um das “Wie”.

4. Die Völkerrechtstheorie stellt eine systematisch-logisch geordnete Menge von Aussagen und Erkenntnissen über die gesamte Völkerrechtsordnung, über ihre eigenen Bestandteile sowie über ihr Verhältnis zu der Völkerrechtsphilosophie und zu der Völkerrechtsmethodologie dar.

5. Die Völkerrechtstheorie hat folgende funktionen : Empirische, Durchdringungs-, Analytische, Ordnungs-, Normative, Prognostische und Erklärungsfunktion.

6. Die Völkerrechtsphilosophie versteht sich als die Wissenschaft von der Anwendung philosophischer bzw. rechtsphilosophischer Erkenntnisse auf völkerrechtlich bedeutsame Materien in den internationalen Beziehungen.

7. Die Theorie der Völkerrechtsphilosophie untersucht in erster Linie Wesen und Bedeutung der Völkerrechtshilosophie, das Verhältnis der Völkerrechtsphilosophie zu den anderen Bestandteilen der Völkerrechtswissenschaft und durchdringt theoretisch alle Gegenstände der Völkerrechtsphilosophie selbst.

8. Die Völkerrechtsmethodologie besteht aus der Methodologie der Völkerrechtsdogmatik und der Methodologie der Völkerrechtswissenschaft. Die Methodologie der Völkerrechtsdogmatik hat die folgenden Grundsätze : Reflexivität, Normativität, Funktionaliträt, Rechtsanalyse und Komparativität.
Die Grundsätze der Methodologie der Völkerrechtswissenschaft sind Komplexität, Systemhaftigkeit, Globalität, Historismus, Differenziertheit und Realitätsbezogenheit.

9. Die Theorie der Völkerrechtsmethodologie befasst sich hauptsächlich mit Wesen und Bedeutung der Völkerrechtsmethodologie, mit ihrem Verhältnis zu den anderen Bestandteilen der Völkerrechtswissenschaft und wirkt theoretisch auf alle Gegenstände der Völkerrechtsmethodologie ein.

10. Von der Methodologie der Völkerrechtswissenschaft sind Methodiken zu unterscheiden, die eher einen technischen Charakter besitzen ( Verfahren , Arbeitstechniken ).

11. Jedes Bestandteil der Völkerrechtswissenschaft hat bei Beachtung auch der Grundsätze der Allgemeinen Methodologie der Völkerrechtswissenschaft eine eigene Methodologie.

12. Die Methodologie der Völkerrechtsphilosophie stellt die Lehre von den völkerrechtsphilosophischen Methoden , Mitteln und Verfahren dar.

13. Der Völkerrechtsphilosoph muß vor allem die Forschungsergebnisse des Völkerrechtstheoretikers, des Völkerrechtsmethodologen , des Völkerrechtsdogmatikers und des Völkerrechtssoziologen kennen.

14. Zwischen den Bestandteilen der Völkerrechtswissenschaft als System gibt es Wechselbeziehungen , die in ihrer Gesamtheit die gnoseologische Struktur der Völkerrechtswissenschaft ausmachen.

15. Theorie, Methodologie und Geschichte der Völkerrechtphilosophie als Teilsystem der Völkerrechtswissenschaft sind Subsysteme. Ihre Beziehungen untereinander stellen die Struktur der Völkrrechtsphilosopie dar.

16. Das Völkerrecht ist ein IUS COEXISTENTIAE zwischen Staaten unterschiedlicher Kultur- und Rechtskreise( meine Position, entwickelt zum erstenmal 2006 ).

Methodologie des Völkerrechts ,Methodology of International Public Law, Metodologia del Derecho Internacional Publico, o Μεθοδολογία του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου

Methodologie des Völkerrechts ,Methodology of International Public Law, Metodologia del Derecho Internacional Publico, Μεθοδολογία του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου

Bemerkung : Hierbei handelt es sich nur um die Annotationen in Englisch, Spanisch und Deutsch sowie um die Schlußfolgerungen/Erkenntniszuwachs in Deutsch. Dies stützt sich auf einen bereits erschienene theoretischen Beitrag :
Panos Terz, Die Völkerrechtsmethodologie, Versuch einer Grundlegung in den Hauptzügen, Ad promotionem Gradus Investigationis Scientiae Iuris inter Gentes , In honorem illustris Parmenides, in: Papel Politico, 2007/12/1 , p.173-208 ,Facultad de Ciencias Politicas y Relaciones Internacionales , Pontificia Universidad Javeriana.Vollständiger Text im Internet : Panos Terz, Die Völkerrechtsmethodologie.

International Public Law Methodology-An Attempt to lay the Foundation of its basic elements

Abstract

The Methodology of International Public Law ( IPL ) is a component of the science of this same discipline as well as a knowledge area in statu nascendi. It is the teaching handbook on methods for understanding the discipline of  IPL. The methodology of IPL above all is made up of knowledge drawn fom the disciplines of the methodology of philosophy und sociology in IPL. As a legal order, their most important methods are regulation, genetic process, functionality, analysis,systematisation, structure, comparison, empirical methods, stability, change and prediction. IPL does not require the International Relations theories developed in the United States.

This work has been written in the context of basic research conducted, with the view to conribute to the continual development of the science of IPL.

Resumen

La metodologia del derecho internacional publico ( DIP ) es un component de ciencia del DIP, asi como un campo del conocimiento in statu nascendi. Representa la doctrina sobre los metodos para lograr los conocimientos en el campo del DIP. La metodologia del DIP se constituye sobre todo de los conocimientos generados en la metodologia de la filosofia y la sociologia del DIP. Como orden juridico, sus metodos mas importantes son la normatividad, el proceso genetico, la funcionalidad, el analisis, la sistematizacion, la estructuracion, la comparacion, el metodo empirico, la estabilidad, el cambio y el pronostico. La metodologia del DIP no necesita de los conceptos de la teoria de las relaciones internacionales estadounidense

El presente trabajo se ubica en el contexto de la investicacion basica y tiene como proposito el contribuir al desarrollo continuo de la ciencia del DIP.

Resümee

Die Völkerechtsmethodologie ( VRM ) ist Bestandteil der Völkerrechtswissenschaft ( VRW ) sowie ein Wissenschaftsgebiet in statu nascendi. Sie stellt die Lehre über die Methoden dar, um Völkerrechtliche ) Methodologie des Völkerrechts ) und völkerrechtswissenschaftliche ( Methodologie der VRW ) Erkenntnisse zu erlangen . Die Methodologie der Völkerrechtswissenschaft setzt sich vorrangig aus der Methodologie der Völkerrechtsphilosophie und aus der Methodologie der Völkerrechtssoziologie zusammen. Die wichtigsten Methoden der VRM sind  die Normativität, der Geneseprozeß, die Funktionalität,  die Analyse, die Systemhaftigkeit, die Strukturalität, die Differenziertheit, die Komparativät, die empirische Methode, dfie Stabilität, die Veränderung und die Prognose. Die VRM benötigt nicht die Konzeptionellen Konstrukte der US-amerikanischen ” Theory of International Relations “.

Der vorliegende Beitrag stellt Grundlagenforschung dar  und dient dem Zweck, die Völkerrechtswissenschaft weiter zu entwickeln.

Schlußfolgerungen/Erkenntniszuwachs

1.Theorie, Philosophie und Methodologie sind Bestandteile der Wissenschaft. Bei der Theorie geht es um das “Was”, bei der Philosophie um das “Warum” und  bei der Methodologie geht es um das”Wie”. Die Theorie wiederum besitzt eine eigene Methodologie. Die Philosophie hat eine eigene Theorie und eine eigene Methodologie. Und die Methodologie besitzt eine eigene Theorie und eine eigene Philosophie.

2. Die Völkerrechtsmethodologie setzt sich aus der Methodologie des Völkerrechts als internationale Rechtsordnung  sowie aus der Methodologie der Völkerrechtswissenschaft zusammen.

3. Die Methodologie des Völkerrechts als internationale Rechtschtsordnung stellt die Lehre über völkerrechtliche Methoden dar, um völkerrechtsspezifische Erkenntnisse zu erlangen sowie pproblemlösungen zu erzielen. Zu diesen Methoden gehören die Deskriptivität, die Normativität, der Geneseprozess ( historische Methode ), die Funktionalität, die Analyse, die Systemhaftigkeit, die Strukturalität, die Differenziertheit, die Komparativität, die empirische Methode, die Stabilität, die Veränderung  und die Prognose.

Darüber hinaus bestehen spezielle Methoden für die Völkerrechtszweige sowie für Probleme  mit Querschnittscharakter ( z. B. Interpretationsmethoden ). Die Methodologie des Völkerrechts hat eine eigene Theorie ( “Was”) und eine eigene Philosophie (“Warum “).

4. Die Methodologie der Völkerrechtswissenschaft besteht aus den Methodologien  der Bestandteile der Völkerrechtswissenschaft, vor allem aus der Methodologie der Völkerrechtsphilosophie und aus der Methodologie der Völkerrechtssoziologie.

5. Die Methodologie der Völkerrechtsphilosophie als Bestandteil der Völkerrechtswissenschaft sowie als Wissenschaftsgebiet in statu nascendi ist die Lehre  über die Methoden , um völkerrechtsphilosophische Erkenntnisse zu erzielen. Sie besitzt eine Reihe von Methoden, wie z.B. die Objektivität, die Komplexität, die Globalität, die Differenziertheit, die Systemhaftigkeit, de Analyse-Synthese, die Historizität, die Normativität, die Funktionalität, die Komparativität und die Prognose. Sie beziehen sich auf die Gegenstände der Völkerrechtsphilosophie, d.h. sie weisen einen spezifischen  Inhalt auf

6. Die Methodologie der Völkerrechtssoziologie stellt die Lehre über Methoden dar, um völkerrechtssoziologische Erkenntnisse zu erlangen, Sie weist eine Reihe   von gegenstandsbezogenen Methoden auf, wie z.B. die Priorität des  Völkerrechts geenüber der Politik, die Priorität der Völkerrechtswissenschaft gegenüber der Lehre ( Wissenschaft ) von den internationalen Beziehungen, die Objektivität, die Komplexität, die Differenziertheit, de Systemhaftigkeit, die Analyse-Synthese, die Historizität, die Normativität, die Funktionalität und die Komparativität.

7. Die Völkerrechtsmethodologie und speziell die Methodologie der Völkerrechtssoziologie benötigt nicht die von den Vertretern der “political sciences” ( ” Theory of International Relations” ) in den USA entwickelten konzeptionellen Konstrukte.

Το αναφερθέν πόνημα είναι αφιερωμένο στον αρχαίο  Έλληνα φιλόσοφο Παρμενίδη ( ” Αφιέρωμα στον έξοχο Παρμενίδη” ), ο οποίος  ήδη στον 6ο αι. π.Χ. έχει θέσει τις βάσεις της επιστημονικής Μεθόδου. Το πόνημα στηρίζεται στις αθάνατες επιστημονικές γνώσεις των Αρχαίων Ελλήνων Φιλόσοφων και ιδιαιτέρως στον Παρμενίδη, τον οποίο με αυτόν τον τρόπο τιμώ και ευγνωμονώ. Ο Παρμενίδης μου έγινε γνωστός μέσω του έργου του διεθνώς περίφημου επιστήμονα  Karl Popper, Die Welt des Parmenides, Der Ursprung des europäischen Denkens, München, Zürich 2005( Orig. “The World of Parmenides – Essays on the Presocratic Enlighnmen” ). O Πόππερ είναι
Γερμανοαμερικανοεβραίος.

Αργότερα θα προσθέσω μία μετάφραση στα Ελληνικά.

Theorie des Völkerrechts, Theory of International Public Law, Teoria del Derecho Internacional Publico, Θεωρία του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου

Theorie des Völkerrechts, Theory of International Public Law, Teoria del Derecho Internacional Publico, Θεωρία του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου

Hier geht es lediglich um Annotationen in Englisch, Spanisch und Deutsch sowie um Schlußfolgerungen in Deutsch eines bereits verröffentlichten theoretischen Beitrages als Ergebnis von Grundlagenforschung : Panos Terz, Die Völkerrechtstheorie, Versuch einer Grundlegung in den Hauptzügen, Pro theoria generalis Scientiae Iuris inter Gentes, in : Papel Politico, 2006/11/2, S.683-737. hrsg, von der Facultad de Ciencias Politicas y Relaciones Internacionales , Pontificia Universidad Javeriana. Im Internet : Panos Terz, Die Völkerrechtstheorie.

Abstract

The International Public Law Theory constitutes a part of the International Law Science, just as area of a science in statu nascendi. This theory represents a set of statements logically and systematically organized, that is, the sums of knowledge about the International Public Law order. Its research aims are, above all the essence of International Public Law, its functions, its system and structure, its principles and rules, the Customary International Law, the “General Principles of Law”,  the rules hierarchy, the formation and imposition of rules, the branches and institutes of the International Public Law and, last but no least, its relations with other components of the International Public Law ( Philosophy, Methodology, Sociology, Dogmatic etc.). This paper seeks to open the path towards a deep research of the International Public Law Science through a basic investigation. Likewise, it attempts to formulate a solid conception of the International Law Science.

Resumen

La teoria del derecho internacional publico constituye una parte integranteda la ciencia del derecho internacional, asi como un area da la ciencia en statu nascendi. Dicha teoria representa un conjunto de enunciados organizados logica y sistematicamente , o sea, la suma de conocimientos sobre el orden del derecho internacional publico. Sus objetos de investigacion son, sobre todo, la esencia del derecho internacional publico, sus funciones, su sistema y estructura,sus principios y normas, el derecho internacional consuetudinario, “los principios generales del derecho”, la jerarquia de las normas, los procesos de formacion e imposicion de las normas, las ramas e institutos del derecho internacional publico y por ultimo , y no menos importante, sus relaciones con otros componentes de la ciencia del derecho internacional publico ( filosofia, metodologia, sociologia, dogmatica e historia ). El presente trabajo pretende abrir el camino hacia una especializacion profunda de la ciencia del derecho internacional. Se realiza una investigacion basica. Asi mismo, se lleva a cabo el intento de formular una concepcion solida de la ciencia del derecho internacional.

Resumee

Die  Völkerrechtstheorie ist Bestandteil der Völkerrechtswissenschaft sowie ein Wissenschaftsgebiet in statu nascendi. Sie stellt eine systematisch-logisch geordnete Menge von Aussagen bzw. von Erkenntnissen über die Völkerrechtsordnung dar. Ihre Untersuchungsgegenstände sind vor allem das Wesen des Völkerrechts und der Völkerrechtswissenschaft, seine Prinzipien und Normen, das Völkergewohnheitsrecht, die “Allgemeinen Rechtsgrundsätze”, die Normenhierarchie, der Normenbildungs- und Normendurchsetzungsprozeß, die Zweige und die Institute des Völkerrechts und nicht zuletzt ihr eigenes Verhältnis zu den anderen Bestandteilen der Völkerrechtswissenschaft ( Philosophie, Methodologie, Soziologie, Dogmatik und Geschichte ). Der vorliegende Beitrag soll zu einer weitestgehenden Feinspezialisierung der Völkerrechtswissenschaft führen. Es wird Grundlagenforschung betrieben und größtenteils Forschungsneuland beschritten.

Zugleich wird der Versuch unternommen, eine abgerundete Konzeption der Völkerrechtstheorie zu erarbeiten. Hier geht es nicht , wie bisher international, um theoretische Aspekte des Völkerrechts, sondern um eine neue Wissenschaftsdisziplin.

Schlußfolgerungen ( Erkenntniszuwachs )

1. Die Völkerrechtstheorie ist Bestandteil der Völkerrechtswissenschaft sowie ein Wissenschaftsgebiet in statu nascendi. Sie stützt sich größtenteils auf philosophische und teilweise auch auf rechtsphilosophische Grunderkenntnisse. Sie hat einen allgemeinen Charakter ( Allgemeine Völkerrechtstheorie ).

2. Die Völkerrechtstheorie stellt eine systematisch-logisch gepordnete Menge von Aussagen bzw. Erkenntnissen über die gesamte Völkerrechtsordnung  sowie über das Verhältnis der Bestandteile der Völkerrechtswissenschaft untereinander dar.

3. Die Vökerrechtstheorie unterscheidet sich von  der Völkerrechtsmethodologie. Beide haben unterschiedliche Gegenstände und Funktionen. Bei der Völkerrechtstheorie geht es um das  ” Was “, bei der  Völkerrechtsmethodologie geht es hingegen um das ” Wie “.

4. Zu den Gegenständen  der Völkerrechtstheorie gehören vor allem das Wesen des Völkerrechts als Recht, das System und die Struktur  des Völkerrechts und der Völkerrechtswissenschaft,  die Prinzipien und Normen, die Normenhierarchie, die Normenbildung und  Normendurchsetzung, die Zweige und die Institute.

5. Die Völkerrechtstheorie besitzt empirische, Durchdringungs-, analytische, Ordnungs-, Erklärungs-, normative und prognostische Funktion.

6. Das Völkerrecht besitzt Ordnungs-, Friedens-, Kooperations-, Stabilisierungs-, Anpassungs-/ Umgestaltungs-, Sicherungs-, / Konfliktreguleirungs-, Gerechtigkeits-/Entwicklungs-, Legitimierungs-, Sanktions-, und scließlich Schutzfunktion.

7. Das Völkerrechtssystem macht ein Ordnungsgefüge in  den internationalen Beziehungen aus, das eine nach Ordnungskriterien gegliederte Mannigfaltigkeit von Prinzipien und Normen sowie anderen Elementen  darstellt, wodurch das Verhalten der Völkerrechtssubjekte untereinander geregelt wird. Dies ist das ” Innere ” System des Völkerrechts.

8. Die Völkerrechtswissenschaft ist das ” Äußere ” System des Völkerrechts. Sie bildet ein ideelles System , das sich aus mehreren Bestandteilen zusammensetzt. Sie besteht aus Teil- sowie aus Subsystemen.

9. Die Beziehungen  zwischen den Elementen , vor allem zwischen den Normen des Völkerrechts, bilden die Völkerrechtsstruktur. Es gibt horizontale  und vertikale Strukturbeziehungen. Die Beziehungen  der Bestandteile der Völkerrechtswissenschaft untereinander machen die Struktur der Völkerrechtswissenschaft aus.

10. Ein Völkerrechtszweig ist ein geregelter Bereich der internationalen Beziehungen mit besonderen Normen  sowie mit speziellen Rechten und Pflichten, der sich auf ein grundlegendes Völkerrechtsprinzip stützt, dessen Normierungsnotwendigkeit von der Staatenmehrheit akzeptiert worden ist und außerdem ein modifiziertes Rechtserzeugungsverfahren aufweist.

11. Ein Völkerrechtsinstitut ist ein durch die internationalen Konventionen geschaffenes Rechtsgebilde oder Rechtsphänomen , zu dem in der Regel mehrere Normen gehören. In gnoseologischer Hinsicht besteht eine Kette : Grundlegende Völkerrechtsprinzipien – Völkerrechtszweige – Völkerrechtsinstitute – Völkerrechtsnormen.

Αργότερα θα προστεθεί μία μετάφραση στα Ελληνικά.

Soziologie des Völkerrechts ,Sociology of International Public Law.Sociologia del Derecho Internacional Publico, Κοινωνιολογία του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου

Soziologie des Völkerrechts ,Sociology of International Public Law.Sociologia del Derecho Internacional Publico, Κοινωνιολογία του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου

Hierbei handelt es sich lediglich um das Resümee in Englisch, Spanisch und Deutsch sowie um die Schlußfolgerungen in Deutsch eines bereits erschienenen Beitrages : Panos Terz, Die Völkerrechtssoziologie , Versuch einer Grundlegung in den Hauptzügen, Defensio Scientiae Iuris inter Gentes , in : Papel Politico , Facultad de Ciencias Politicas y Relaciones Internacional, Pontificia Universitad Javeriana, Bogota, 2006/11/1 , p. 260-303 ).

Abstract

The main ojectice of this paper is not to analyse the problem of International Law as a legal tool but it seeks to raise the question of International Law as a science, as well as focus specially on the Sociology of International Law of which one of its most integral components, as a special discipline in statu nascendi. Other elements of the Science of International Law are : International law Theory, International Law Dogma, International Law History und History of the Science of the International Law. In addition,  The Sociology of international Law has its own set of komponents such as theory, dogma, methodology and istory and it is based primarly on Sociology, on Sociology of Law and The International Relations Theories.

Political Rules are one of the most important elements of the Sociology of International Law ; on the other hand, however, one of the key functions of Sociology of International Law is the defense of the Science of International Law with respect to its intentions to discard the theories of political sientists from the United States ( International Relations Theory ). In addition, it tackles certain tendencies related to rejected judicial positivism. The Sociology of International Relations is an adequate scientific response to certain destructive nihilistic positions that have tacen root in certain important theories of International Relations Theory with respect to the role of International Relations.

Resumen

El presente trabajo no se plantea como objeto central de su analysis la problematica del derecho internacional como orden juridico, sino que aborda la cuestion de la ciencia del derecho internacional y de manera especial la sociologia del dereco internacional – una de su partes integrantes- como una disciplina especial en statu nascendi.

Otras partes integrantes de la ciencia del derecho internacional son la teoria del derecho internacional, la filosopfia del derecho internacional, la metodologia del derecho internacional, la dogmatica del derecho internacional, la historia del derecho internacional y la historia
de la ciencia del derecho internacional. Asimismo, la sociologia del derecho internacional posee sus propias partes integrantes, tales como teoria, metodologia, dogmatica e historia. La sociologia del derecho internacional se fundamenta, principalmente, en la sociologia general, la sociologia del derecho y las teorias de las relaciones internacionales. Las normas politicas constituyen uno de los elementes mas importantes de la sociologia del derecho internacional.

De otra parte, la sociologia del derecho internacional tiene como una de sus funciones clave la defensa de la ciencia del derecho internacional , sobre todo, de los intentos de erosion provenientes de representes de las ciencias politicas norteamericanas ( ” Theory of International Relations” ) . Ademas, confronta ciertas tendencias de un positivismo juridico esteril. La sociologia del derecho internacional es la respuesta cientifica adecuada a aquellas posiciones de carakter nihilista y un tanto destructivas, que tienen arraigo en ciertos enfoque teoricos de las relaciones internacionales, con respecto al rol del derecho internacional.

Resümee

Im Mittelpunkt des vorliegenden Beitrages steht nicht das Völkerrecht als Rechtsordnung, sondern die Völkerrecchtswissenschaft, speziell ihr integraler Bestandteil Völkerrechtssoziologie als eine Disziplin in statu nascendi. Weitere bestandteile der Völkerrechtswissenschaft sind die Völkerrechtstheorie, die Völkerrechtsphilosophie, die Völkerrechtsmethodologie, die Völkerrechtsdogmatik, die Geschichte des Völkerrechts und die Geschichte der Völkerrechtswissenschaft.

Die Völkerrechtssoziologie wiederum hat ihre  eigenen Bestandteile, wie Theorie, Methodologie, Dogmatik und Geschichte. Die Völkerrechtssoziologie stützt sich in erster Linie auf die Allgemeine Soziologie, auf die Rechtssoziologie und auf die Wissenschaft von den Internationalen beziehungen.

Eine der wichtigsten Funktionen der Völkerrechtssoziologie ist die Verteidigung der Völkerrechtswissenschaft vor Verwässerungsversuchen vor allem seitens der US-amerikanischen “political scienses” ( ” Theory of International Relations” ) . Sie richtet sich außerdem gegen Erscheinungen eines sterilen Rechtspositivismus. Die Völkerrechtssoziologie ist die passende völkerrechtswissenschaftliche und völkerrechtsverteidigende Antwort auf die vorwiegend völkerrechtsnihilistisch , völkerrechtsleugnerisch und teilweise völkerrechtszertörerisch bertiebene Wissenschaft von den Internationalen Beziehungen.

Schlußfolgerungen

Die Völkerrechtswissenschaft hat die Aufgabe, das Völkerrecht zu erkennen und zu erklären. Sie besteht aus den folgenden Säulen : Völkerrechtstheorie, Völkerrechtsphilosophie, Völkerrechtsmethodologie, Völkerrechtsdogmatik, Völkerrechtsgeschichte, Geschichte der Völkerrechtswissenschaft und Völkerrechtssoziologie.

2. Die Völkerrechtssoziologie ist eine Wissenschaft in statu nascendi. Sie stützt sich in erster Linie auf die allgemeine Soziologie, die Rechtssdoziologie und die Wissenschaft von den Internationsalen Beziehungen. Sie besteht aus den folgenden Teilen : Theorie, Methodologie, Dogmatik, Geschichte der Völkerrechtssoziologie.

3. Die wichtigsten Gegenstände der Völkerrechtssoziologie sind die folgenden : die globalen Herausforderungen der Menschheit ; die Interessen der Menschheit, der Völker und der Staaten ; der politische Wille der Staaten ; die Macht, der Einflluß , das internationale Kräfteverhältnis und nunmehr das fehlende Gleichgewicht ; die Problemstellungen der Stabilität, der Entwicklung, und Veränderung in den internationalen Beziehungen, die geopolitischen und geostrategischen Faktoren, das Verhalten der Staaten; die internationale öffentliche Meinung ; Die Verhandlungen, die politischen Abmachungen und die politischen Normen sowie ihr Verhältnis zu den Rechtsnormen ; die politische Verbindlichkeit und die politische Verantwortlichkeit sowie die politischen Reaktivmaßnahmen ; das Verhältnis zwischen der Völkerrechtswissenschaft und der Wissenschaft von den Internationalen Beziehungen.

4. Die Völkerrechtssoziologie hst eine Reihe von methodologischen Grundsätzen mit spezifischem Inhalt , wie z,B. die Objektivität, die Analyse/ Synthese, die Induktion, die Komplexität, die Systemhaftigkeit und die Globalität. Bei dem internationalen Normenbildungsprozeß gilt die “goldene” Kette Bedürfnisse-Interessen-Wille-Normen-Verhalten. Dieser Prozeß hat weitestgehend einen konsensualen Charakter. Durch ihn entstehen drei Normkategorien, namentlich die  Rechtsnormen, die politischen Normen und die Moralnormen. Für die politischen Normen gilt der Grundsatz “ex consenso norma politica”.

5. Normen in Deklarationen/Resolutionen der  UN-Generalversammlung bringen einen consensus opinionis politicae generalis der Staaten zum Ausdruck. Politische Normen in  konkreten Abmachungen politischen Charakters sind Ausdruck eines consensus voluntatis politicae der daran beteiligten Staaten. Aus politischen Normen erwachsen politische Verpflichtungen bzw. die politische Verbindlichkeit. Solche Verpflichtungen sind nach dem Grundsatz bona fides zu erfüllen. Andernfalls kommt es auf der Grundlage der politischen Verantwortlichkeit zu politischen Reaktivmassnahmen. In diesem Falle sind vor allem die grundlegenden Prinzipien des Völkerrechts sowie spezielle Grundsätze, wie die Verhältnismässigkeit, zu respektieren. Politische Normen können sich zu Rechtsnormen entwickeln.

6. Die Völkerrechtssoziologie ist die absolut notwendige und auch die passende völkerrechtswissenschaftliche, völkerrechtsfreundliche sowie völkerrechtsverteidigende Antwort auf die vorwiegend völkerrechtsnihilistisch, völkerrechtsleugnerisch und mitunter völkerrechtszertörerisch ausgerichtete, betriebene und wirkende Wissenschaft von den Internationalen Beziehungen , insbesondere im Sinne der US-amerikanischen”political sciences”( ” Theory of International Relations” ) .

7, Die Völkerrechtsoziologie weist  die Vorzüge der Wissenschaft von den Internationalen Beziehungen auf, ohne jedoch ihre Mängeln zu enthalten.

Αργότερα θα προστεθεί μία μετάφραση στα Ελληνικά.

Philosophie des Völkerrechts , Φιλοσοφία του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου

Philosophie des Völkerrechts , Φιλοσοφία του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου

Hierbei handelt es sich nur um die Zusammenfassung eines bereits veröffentlichten theoretischen Artikels ( Panos Terz, Die Völkerrechtsphilosophie, Versuch einer Grundlegung in den Hauptzügen, Pro scientia ethica iuris inter gentes , In honorem patrum hispanorum scientiae iuris inter gentes,  Victoria etSuarez, in : Archiv für Rechts- und Sozialphilosophie , 2000/86/2 , S.168-184 ).

Diese international hochrenommierte Fachzeitschrift wird in der Tradition von Hegel und Kant von der “Internationalen Vereinigung für Rechts- und Sozialphilosophie” herausgegeben.  International für die Wissenschaftler ist es eine große Ehre, in dieser Zeitschrift publizieren zu dürfen.
Zusammenfassung

1. Die Völkerrechtswissenschaft besteht aus den folgenden Teilen und zugleich neuen Wissenschaftsgebieten in statu nascendi : Völkerrechtstheorie, Völkerrechtsphilosophie, Völkerrechtssoziologie, Völkerrechtsdogmatik, Völkerrechtsgeschichte, Geschichte der Völkerrechtswissenschaft, Völkerrechtsmethodologie.

2. Durch die teilweise naturrechtlich begründeten Forderungen von Entwicklungsländern in den 70/80er Jahren haben philosophische bzw. rechtsphilosophische Fragestellungen des Völkerrechts an Bedeutung gewonnen.

3. Die Völkerrechtsphilosophie kann nicht isoliert von den anderen Säulen der Völkerrechtswissenschaft, vor allem von der Völkerrechtstheorie und der Völkerrechtssoziologie betrachtet und betrieben werden. Es darf nämlich zu keiner Verwechslung von Idealität und Realität, von Moralität und Normativität, von Rechtsvorstellungen und Rechtsnormen kommen.

4. Die Völkerrechtsphilosophie setzt sich aus den folgenden Bestandteilen zusammen : Unter Theorie der Völkerrechtsphilosophie wird eine systematisch geordnete Menge von Aussagen bzw. Aussagesätzen über einen bestimmten Bereich der internationalen Beziehungen und der sich darauf beziehenden Dimensionen der Völkerrechtswissenschaft verstanden. Die Theorie der Völkerrechtsphilosophie befasst sich mit den folgenden Gegenständen : Bedeutung der Völkerrechtsphilosophie als wichtiger Bestandteil der Völkerrechtswissenschaft ; Verhältnis der Völkerrechtsphilosophie zu den anderen Bestandteilen der Völkerrechtswissenschaft ; Ihr Verhältnis  zur Philosophie und zur Rechtsphilosophie; Werte und andere Gegenstände der Völkerrechtsphilosophie ;  Verhältnis von Moral und Völkerrecht und Moralnormen in den internationalen Beziehungen.

5. Die Methodologie der Völkerrechtsphilosophie bezieht sich als die Lehre von den völkerrechtsphilosophischen Methoden auf Mittel, Wege und Verfahren mit dem Zweck, völkerrechtsphilosophische Erkenntisse zu erzielen.

6. Die Völkerrechtsphilosophie hat die fogenden Aufgaben :
a) Ihr eigenes Verhältbnis zu den genannten Wissenschaften zu untersuchen und inhaltliche Verbindungen nachzuweisen. b) Den Humanitäts-und Sittlichkeitswert des Völkerrechts als einer internationalen Rechtsordnung aufzudecken. c) Erscheinungen eines sterilen Rechtspositivismus und Rechtsformalismus sowie den Soziologismus innerhalb der Völkerrechtswissenschaft zu bekämpfen.

7. Zum Gegenstand der Völkerrechtsphilosophie gehören vor allem : Werte, Gerechtigkerit und Billigkeit, Gleichheit/ Ungleichheit, Commune bonum humanitatis, Solidarität/Hilfeleistung, Moral, Moralnormen, Verantwortung, Pflicht, Rechtsgefühl, Rechtsbewußtsein, System und Struktur.

8. Zu den Hauptkategorien der Völkerrechtshilosophie gehören insbesondere : Gerechtigkeit, Billigkeit, Gleichheit, Commune bonum humanitatis Solidarität und spezielle Moralnormen.

9. Die in den Resolutionen der UN-Generalversammlung enthaltenen konkreten Moralnormen sind Ausdruck eines Consensus opinionis moralis. Die allgemeinen Moralprinzipien ( Commune bonum humanitatis, Gerechtigkeit, Solidarität , Verantwortung, Pflicht ) bringen einen Consensus opinionis moralis generalis zum Ausdruck.

10. Die Moralprinzipien und -normen haben mehrere Funktionen : a) Sie vermögen, den internationalen Normenbildungsprozeß vorzubereiten, zu erleichtern und voranzutreiben. b) Sie können zur Vertiefung der friedlichen internationalen Zusammenarbeit im Interesse der gesamten Menschheit bzw. des Gemeinwohls auf internationaler Ebene beitragen. c) Sie beeiflussen bereits das Verhalten der Staaten, auch wenn dies nicht immer auf den ersten Blick zu sehen ist. d) Sie können zur Humanisierung der Internationalen Beziehungen einen doch wichtigen Beitrag leisten.

11. Aus der opinio moralis ergibt sich die moralische Verantwortung. Bezüglich der Verpflichtungen aus den Moralnormen gilt nicht das Prinzip Pacta sunt servanda, sondern vielmehr der allgemeine Grundsatz bona fides.Die Verletzung von Moralnormen zieht moralisch ausgerichtete Reaktivmassnahmen ( Sanktionen ) nach sich.

Bemerkung : Bereits in den 70er Jahren hat es sich als notwendig erwiesen, neue Termini technici in Latein selber zu prägen, um neuere Phenomena in den internationalen Beziehungen einfangen und eklären zu können.
——————————————————-

Φιλοσοφία του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου
Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης ήταν μεν σε γενικές γραμμές οι εμπεδωτές της Φιλοσοφίας του Δικαίου, αλλά οι Γερμανοί Φιλόσοφοι την έχουν εξελίξει σε πραγματική επιστήμη.

Εν τω μεταξύ έχει εμπεδωθεί ως επιστήμη και η Φιλοσοφία του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου στο επιστημονικό περιοδικό ανωτάτου διεθνούς επιπέδου ” Archiv für Rechts- und Soziaphilosophie” 86/2/2000, S.168-184 (Panos Terz, Die Völkerrechtsphilosophie, Versuch einer Grundlegung in den Hauptzügen, Pro scientia ethica iuris inter gentes, In honorem patrum hispanorum Vitoria et Suarez).
Το Βήμα (8.1.16)

Polydimensionalität der Völkerrechtswissenschaft , Επιστήμη του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου

Polydimensionalität der Völkerrechtswissenschaft , Επιστήμη του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου

Hierbei handelt es sich lediglich um die Wiedergabe der Schlußfolgerungen eines bereits veröffentlichten Beitrages als Ergebnis jahrelanger wissenschaftlicher Grundlagenforschung in der international illustren Fachzeitschrift  “Archiv des Völkerrechts” 1992/30/4, S.442-481 ( Panos Terz, Die Polydimensionalität der Völkerrechtswissenschaft oder Pro scientia lata iuris inter gentes ) und als Auftakt für die Veröffentlichung einer Hexalogie, die im Jahre 2010 abgeschlossen worden ist.

Sie bildet die wesentliche Grundlage einer Monographie, deren vollständiger Text im Verlag einer besonderen Universität des Vatikans ins Spanische übersetzt wird. Das Buch soll  2013/2014 herausgegeben werden.
Πρόκειται μόνον για μία περίληψη ενός ήδη δημοσιευθέντος θεωρητικού πονήματος.

Schlußfolgerungen

1. Die Völkerrechtswissenschaft stellt die Summe und das System von Kenntnissen, Erkenntnissen und Methoden über die Entstehung ( Normenbildungsprozeß ), die Struktur und das Wirken des Völkerrechts ( hauptsächlich Normendurchsetzungsprozeß ) in den internationalen Beziehungen dar. Während das Völkerrecht eine selbständige Rechtsordnung  darstellt, ist die Völkerrechtswissenschaft breiter und als Bestandteil der Rechtswissenschaft zu betrachten.

2. Es ist Aufgabe der Völkerrechtswissenschaft, das Völkerrecht zu erkennen, zu beschreiben und zu erkären, d.h. die völkerrechtsnormativen Sinngehalte, welche die Völkerrechtsordung bilden, zu erfassen und systematisch geordnet dazustellen. Dabei ist das Völkerrecht polydimensional, komplex, inter- und transdisziplinär zu untersuchen. Es ist erforderlich, vor allem rechtstheoretische, philosophische, soziologische, historische und methodologische Aspekte zu berücksichtigen. Eine weitere Aufgabe der Völkerrechtswissenschaft ist, Methoden der Völkerrechtsentwicklung zu erabeiten.

3. Die Völkerrechtswissenschaft besteht aus den folgenden Säulen : Völkerrechtstheorie, Völkerrechtsphilosophie, Völkerrechtssoziologie, Völkerrechtsdogmatik, Völkerrechtsgeschichte , Geschichte der Völkerrechtswissenschaft, Völkerrechtsmethodologie.

4. Die Völkerrechtstheorie ist als eine systematisch geordnete Menge von Aussagen bzw. Aussagesätzen über das Völkerrecht aufzufassen. Die Völkerrechtstheorie hat eine Reihe von Funktionen : Selektions-,Ordnungs-, Erklärungs-, und operativ-praktische Funktion.

5. Die Völkerrechtsphilosophie stellt die Anwendung philosophischer bzw. rechtsphilosophischer Erkenntnisse auf völkerrechtlich relevante Materien der internationalen Beziehungen dar. In ihrem Mittelpunkt stehen die Gerechtigkeit und die Moral.

6. Die Völkerrechtssoziologie ist als die Anwendung soziologischer und rechtssoziologischer Erkenntnisse und Methoden auf Materien der internationalen Beziehungen aufzufassen, die mit dem Völkerrecht direkt oder indirekt in Verbindung stehen.

7. Bei der Geschichte der Völkerrechtswissenschaft geht es in erster Linie um die wertende Darstellung von Ideen, Konzeptionen und Theorien in der Vergangenheit. Zum besseren Verständnis der Geschichte der Völkerrechtswissenschaft bedarf es der adäquaten Kenntnis der Völkerrechtsgeschichte.

8. Die Völkerrechtsmethodologie bezieht sich als Lehre von den völkerrechtlichen Methoden auf Mittel und Verfahren mit dem Ziel, völkerrechtswissenschaftliche Erkenntnisse zu erzielen und auch zu erkunden, wie Völkerrecht geschaffen ( Völkerrechtserzeugungsprozeß ) und angewandt ( Völkerrechtsdurchsetzungsprozeß ) wird. Das Völkerrecht ist in genetischer, struktureller und funktioneller Beziehung zu untersuchen.

9. Die Völkerrechtsmethodologie bedient sich allgemeinwissenschaftlicher bzw. philosophisch-logischer Methoden, wie  z.B. der Objektivität, der Analyse und der Synthese, der Deduktion und der Induktion. Zu den wichtigsten Methoden der Völkerrechtsmethodologie gehören die Komplexität, die Systemhaftigkeit, die Globalität, die Historizität, die Differenziertheit und die Realitätsbezogenheit.