Monthly Archives: April 2020

Menschenbild im Orient (Türkei) und im Okzident (Deutschland), Überblick

Posted on by
Reply

 

Endlich hat man geschnallt :Tradition, Mentalität.

Menschen- und Gesellschaftsbild, Unterschiede zwischen dem Kulturkreis des Westens (Westen) und dem Orientalisch-Islamischen Kulturkreis (Orient-Islam) .
1.Anthropozentrismus bereits in der Antike (Protagoras :“Der Mensch ist das Maß aller Dinge“, “) im Westen. Theozentrismus (Gott ist das Maß aller Dinge) im Orient Islam.
2. Demokratie schon in der Antike im Westen.- Alleinherrscher, Despoten. autoritäre Regime, Diktatoren seit 5.500 Jahren ohne Unterbrechung im Orient-I.
3. Individuum (Individualität) im Westen.- Familie und Sippe im Orient-Islam.
4. Citoyen (Staatsbürger) im Westen .-Masse im Orient-Islam .
5. Rechtsstaat im Westen.-Vorwiegend Scharia im Orient-Islam.
6. Individuelle Menschenrechte und Freiheiten im Westen .- Unfreiheit, Unterdrückung im Orient-Islam.
7. Vernunft und Logik im Westen.- Glaube und Spekulation im Orient-Islam. Vom 8. bis zum 11. Jh. sah es hoffnungsvoll aus.
8. Prinzipiell Gleichberechtigung der Geschlechter im Westen. Patriarchalismus und Fallokratie im Orient-Islam.
9. Im Bildungswesen kritisch-kreatives Denken im Westen.- Auswendig lernen im Orient-Islam.
10. Kreativität im Westen (Erfindungen, Hochtechnologien, Nobelpreisträger ) –Geistige und wissenschaftliche Agonie im Orient-Islam.
11. Im Westen explodieren die Produktivkräfte, während der Orient-Islam auf diesem entscheidenden Gebiet hoffnungsvoll zurückgeblieben ist.

Erschienen als Fachkommentar in der Internet-Ausgabe der Zeit vom 23.4.20 unter dem Artikel “Eine Epidemie, zwei Länder, Die Türkei verhängt eine viertägige Ausgangssperre. Die wird aber nicht gegen das Coronavirus helfen. Warum Deutschland zu Hause bleibt, die Türkei aber nicht” von

Προτεσταντισμός-Καλβινισμός

Posted on by
Reply

Προτεσταντισμός-Καλβινισμός

1. Ο Προτεσταντισμός ήταν αρχικά αντίδραση του μοναχού Martin Luther ((γλωσσομαθής : Λατινικά, Αρχαία Ελληνικά, Εβραϊκά) στη διαφθορά, ασωτία, αυταρχία, υποκρισία, ψευτιά και πορνεία της τότε Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Βαθμιαία έχει βγάλει το συμπέρασμα, ότι ο Πάπας στη Ρώμη ήταν ο Αντίχριστος, δηλαδή ο Διάβολος ! Με σκοπό να διαδώσει το σωστό Χριστιανισμό μετέφρασε την Αγία γραφή στα Γερμανικά, για να την καταλαβαίνουν οι πιστοί καλύτερα.

Οι οπαδοί του πέταξαν από τους ναούς τα εικονοστάσια, τα λιβανιστήρια, τα κεριά, τα “ιερά οστέα” αγίων και ότι άλλο ήταν κατά τη γνώμη τους ειδωλολατρικό. Διέλυσαν τα μοναστήρια, έστειλαν μοναχούς και καλογριές στα σπίτια τους, τους προέτρεψαν να παντρευτούν και να δημιουργήσουν οικογένειες και ο ίδιος παντρεύτηκε μίαν ωραία γυναίκα πρώην καλογριά, η οποία ίδρυσε μίαν εμπορική επιχείρηση και είχε μεγάλες οικονομικές επιτυχίες.

2.  Μερικοί ηγεμόνες τον υποστήριξαν, κατόπιν έγινε ο τρομερός και καταστροφικός “Τριακονταετής Θρησκευτικός Πόλεμος” (“Dreißigjähriger Religionskrieg”) ο οποίος  κατέστρεψε τόσο την Κεντρική Ευρώπη, που τελικά αποφάσισαν οι ηγέτες και των δύο θρησκευτικών παρατάξεων να συνάψουν το 1648 τη Συνθήκη  Ειρήνης της Βεστφάλης  (Westfälischer Frieden ).

Ο Προτεσταντισμός σώθηκε πρωτίστως από τους τότε στρατιωτικά ισχυρότατους Σουηδούς. Η Συνθήκη διεκήρυξε μεταξύ άλλων δύο Αρχές καθοριστικής σημασίας όχι μόνο για τη Γερμανία αλλά και για την Ευρώπη, εν μέρει και για όλον τον κόσμο:

(α) ” Ejus Regio cujus Religio” (” Όποιου η Xώρα, αυτουνού (και) η Πίστη”, δηλαδή η θρησκεία των υπηκόων ήταν εξαρτημένη από τη θρησκεία του εκάστοτε ηγεμόνα.

(β) Συμφώνησαν  επί τη βάσει μίας πρότασης των Προτεσταντών στην εισαγωγή, τη διατύπωση και την πιστή εφαρμογή της νέας  Αρχής ” Pacta sunt servanda”  (“Συμφωνίες δέον να τηρούνται “). Αν όχι, τότε θα υπάρχουν σοβαρές συνέπειες. Απέδωσαν στην Αρχή αυτή το επίθετο “καθαγιασμένη”.  Όποιος δεν τη σέβεται, είναι ανήθικος, απολίτιστος,  αξιοπεριφρόνητος, τιμωρητέος και εκτός τούτου αμαρτωλός. Εως τη Συνθήκη της Βεστφάλης ήταν γνωστή μόνον η γενική Αρχή ” bona fides” (“Καλή πίστη”, “Αξιοπιστία”  του Ρωμαϊκού Δικαίου

3. Ηθικές Αρχές του Προτεσταντισμού

(1)  Η ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ της εργασίας με λίαν ενδιαφέρουσες πτυχές : Ο καλός Χριστιανός έχει το ΙΕΡΟΝ ΚΑΘΗΚΟΝ να είναι εργατικός. Για αυτόν η εργασία αποτελεί μία ιδιαίτερη μορφή της “Αυτοπραγμάτωσης” (“Selbstverwirklichung”) του ανθρώπου.  Περί αυτού υπάρχουν ως βάση φιλοσοφικές απόψεις. Στην προτεσταντική λογοτεχνία η εργασία θεωρείται ως “Αυτοσυνάντηση” ( “Sebstbegegnung” ) του ανθρώπου.

Αυτό σημαίνει ότι η εργατικότητα είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης ταυτότητας. Μέσω της εργασίας του ο Προτεστάντης τιμά το Θεό, ο οποίος έτσι τον αγαπά και τον ευλογεί. Μέσω της εργατικότητάς του ο Προτεστάντης δημιουργεί τις απαραίτητες προüποθέσεις για να εισέλθει κάποτε κατ ευθείαν στον Παράδεισο. Να δημιουργεί ” “hic et nunc” (“εδώ και σήμερα”) και να μή ασχολείται τόσο με τη “Δευτέρα Παρουσία”, δηλαδή με την “Αιωνιότητα”. Ο τεμπέλης θα πάει αναμφιβόλως και αιωνίως στην Κόλαση.

(2) Η καλβινιστική ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ της Επίτευξης (Αποτελεσματικότητας): Ο καλός Χριστιανός είναι όχι μόνον εργατικός, αλλά έχει το ΙΕΡΟΝ ΚΑΘΗΚΟΝ να είναι επιτυχής και να κάνει κέρδος. Αυτό είναι. Πρωτίστως έτσι γεννήθηκε ο Εμπορικός Καπιταλισμός στην Ολλανδία και κατόπιν ο Βιομηχανικός Καπιταλισμός στην Αγγλία. Αυτό είναι χωρίς υπερβολή συναρπαστικό. Πρωτίστως από το κράμα των παραγωγικών δυνάμεων με τον Προτεσταντισμό απέρρευσε το καπιταλιστικό σύστημα (Max Weber, Die protestantische Ethik und der Geist des Kapitalismus , Η προτεσταντική Ηθική και το πνεύμα του  Καπιταλισμού).

(3) Ο Προτεστάντης είναι άτομο, κατέχει ατομικότητα, αλλά αποκρούει τον ατομικισμό και τον εγωϊσμό (οι   ορθόδοξων κληρικοί και θεολόγοι συγχύζουν σκοπίμως αυτές αυτές τις έννοιες ! ). Αναγνωρίζει, ότι μεταξύ των ιδιωτικών και των κοινωνικών συμφερόντων υφίσταται μία διαλεκτική αλληλεξάρτηση. Σε αμφιλεγόμενες περιπτώσεις όμως πρυτανεύει το συμφέρον του συνόλου. Αυτό σημαίνει, ότι η κοινωνική συνείδησή του είναι υπεραναπτυγμένη.

(4) Ως συνειδητός πολίτης κατέχει και κρατική συνείδηση αναγνωρίζοντας και εδώ τη διαλεκτική αλληλουχία μεταξύ δικαιωμάτων και καθηκόντων έναντι του  κράτους του.

(5) Είναι πέραν τούτου αυτονοήτως νομοταγής έως νομολάγνος, δηλαδή κατέχει επίσης μίαν υπεραναπτυγμενη νομική συνείδηση ( όχι απλώς την ανέξοδη γενικολογία του  όρου “αίσθημα δικαίου”).

(6) Ο Προτεστάντης είναι πολύ οικονομικός, αποφεύγει τα χρέη και για αυτόν είναι αδιανόητο και ακατανόητο να ξοδεύει περισσότερα από ό,τι κερδίζει. Περιφρονεί τους άσωτους. Είναι αυτοί και οκνηροί, τότε τους απεχθάνεται από τα κατάβαθα της ψυχής του.

(7) Είναι πολύ σεμνός σε όλα τα επίπεδα της ζωής π.χ. κατοικία, αυτοκίνητο, ρουχισμός, αποδοχές για μέλη της κυβέρνησης και του κοινοβουλίου (πολύ χαμηλές), ολιγομελείς κυβερνήσεις, μικρά Κοινοβούλια (π.χ. το ολλανδικό κοινοβούλιο έχει μόνο 100 βουλευτές σε μία χώρα με 18 εκατομύρια κατοίκους), λίγους δημοσίους υπαλλήλους  (Ολλανδία μόνον 265 χιλ.) .

(8) Ο Προτεστάντης δε δείχνει πλούτο, γιατί είναι κάτι τετοιο σύμφωνα με την προτεσταντική του παράδοση και κοσμοαντίληψη αμάρτημα και απολίτιστο. Δεν είναι τυχαίο, που οι σκανδιναβικές χώρες έχουν, όπως κάθε χρόνο διαπιστώνεται από ειδικούς διεθνείς οργανισμούς, ελάχιστη διαφθορά. Υφίσταται γενικά  αξιοκρατία. Στις άλλες ευρωπαϊκές προτεσταντικές χώρες διαπιστώνεται επίσης λίγη διαφθορά.

4. Στη Γερμανία έγινε ένα ιδιαίτερο κράμα μεταξύ του προτεσταντικού και του πρωσικού πνεύματος με ιδιαίτερα αποτελέσματα.

Προτεσταντικοπρωσικό κράμα, χαρακτηριστικά

α) Τάξη και αξιοπιστία σε ατομικό, κοινωνικό και κρατικό επίπεδο. Π.χ. “να είσαι ακριβής στην ώρα σου”, να τηρείς τις υποσχέσεις σου σύμφωνα με το ρητό “Ein Mann , ein Wort” ” Ένας άνδρας, μία λέξη, δηλαδή ένας άνδρας τηρεί τις υποσχέσεις του που σημαίνει, ότι η τιμή ενός ανδρός είναι στενά συνδεδεμένη με την αξιοπιστία του !

β) Να δημιουργείς προüποθέσεις για την πραγματοποίηση των σκοπών σου. “Προτού πετάξεις, μάθε πρώτα να περπατάς”. “Πρώτα η δουλειά και ύστερα το γλέντι”. Μίλα λίγο και κάνε πολλά.

γ) Να έχεις υπομονή και αντοχή. Να προσέχεις το χαρακτήρα της διαδικασίας. Αυτό σημαίνει συστηματικότητα, μεθοδικότητα, οργανοτικότητα, αποτελεσματικότητα.

5. Ιδιαιτερότητες των οικογενειών των προτεσταντών ιερέων: Στα παρελθόντα περίπου 400 έτη προήλθαν 45 τοις εκατό της γερμανικής ελίτ από τέτοιες οικογένειες. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα: μεγάλες ανθρώπινες και κοινωνικές αξίες, υψηλή ουμανιστική και εγκυκλοπαιδική μόρφωση, διαπαιδαγώγηση στο πνεύμα των καθηκόντων απέναντι στην κοινωνία και στο κράτος και στο πνεύμα της δικαιοσύνης.

Προσθήκες

α ) Οι προαναφερθείσες Αρχές του Προτεσταντισμού είχαν επικρατήσει βαθμιαία ιδιαίτερα μετά τη δημιουργία της Γερμανικής Αυτοκρατορίας (Deutsches Reich) το 1871 σε όλη τη Γερμανία, δηλαδή τις αναγνώρισαν και οι Καθολικοί (π.χ. οι Βαυαροί ) και τον 20ο αι. ακόμη και οι αθεϊστές  Γερμανοί.

Με αυτό τον τρόπο αυτές οι Αρχές έχουν από πολλού ανεξαρτητοποιηθεί από την προτεσταντική πίστη και ανήκουν στην παράδοση καθώς και στην καθημερινότητα των Γερμανών. Υπογραμμίζω εκ νέου ιδιαιτέρως, ότι δεν είναι αναγκαίο να έχει κανείς την προτεσταντική πίστη, αν είναι διατεθειμένος να ενστερνισθεί αυτές τις Αρχές.

Διαπιστώνω σχεδόν κάθε ημέρα, ότι η μεγάλη πλειοψηφία των νέων Γερμανών ιδιαιτέρως των σπουδαστών έχει τέτοιες ικανότητες. Υπάρχουν όμως και ενδείξεις του χαλαρώματος των αρχών υπό την επίδραση του ευρωπαϊκού Νότου.

β) Είναι πασιφανές και πασίγνωστο, ότι οι χώρες με προτεσταντικές Αρχές (Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, Βόρεια Αμερική και Αυστραλία) έχουν στην οικονομία, στις υψηλές τεχνολογίες (σχεδόν όλες οι μεγάλες εφευρέσεις), στις επιστήμες κτλ. τα πρωτεία.

γ) Είναι δυνατόν να διαπιστωθεί τελείως αντικειμενικά, ότι οι χώρες με παράδοση της Ορθοδοξίας είναι σε απίστευτο βαθμό καθυστερημένες. Οπως φαίνεται, ακόμη δεν έχουν απογαλακτωθεί  επαρκώς από το Μεσαίωνα. Η εικόνα της του ανθρώπου  ουδόλως ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποιημένης ανθρωπότητας. Έχει αποδειχθεί, ότι ο ορθόδοξος μυστικισμός εμποδίζει την απελευθέρωση των πνευματικών ικανοτήτων του ανθρώπου. Ο κοινός νους και η λογική απαιτούν να βγάλει η Ορθοδοξία κάποτε τον δικό της Λούθηρο.

Δημοσιευθέν  συχνά στον κεντρικό ηλεκτρονικό τύπο, μεταξύ άλλων ά στο Βήμα, 21.7.14.και την Καθημερινή (29.2.20)

 

 

 

Αγάπη προς αλλήλους Παγκοσμίως

Posted on by
Reply

Αγάπη προς αλλήλους

Συνήθως αναφέρεται η αγάπη προς αλλήλους ως μία αρχή της χριστιανικής ηθικής σε συνδυασμό με την πεποίθηση, ότι μόνον η χριστιανική θρησκεία γνωρίζει αυτήν την όντως υψίστη ηθική αρχή.
Σκοπός του παρόντος σχόλιου είναι να αποδείξει, ότι αυτή είναι γνωστή και έξω από τον χριστιανικό αστερισμό. Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο και τις πολυάριθμες πηγές, το σχόλιο βασίζεται στο βιβλίο μου  Panos Terz, Menschenbild und Recht in den alten Hochkulturen, Eine universalhistorische und komparative Betrachtung,  ISBN: 978-620-0-27129-7, 2019 ( Καπ. 2.2.2., S.51-57).

Οι Φιλόσοφοι ήταν οι πρώτοι, οι οποίοι έχουν κηρύξει με ιδιαίτερο τρόπο την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων και ιδιαιτέρως των καταδυναστευμένων και των πτωχών, δηλαδή αγάπη μεταξύ  των  μελών των απλών  κοινωνικών στρωμάτων, αν και αφετηρία της ανθρωποαντίληψης ήταν το γεγονός, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια. Γι αυτόν τον λόγο πρέπει να ασκηθεί μεταξύ τους φιλανθρωπία και αγάπη  χωρίς αντίτιμο.

Eνας από τους πιό σπουδαίους εκπροσώπους της „Τρίτης γενεάς“, της „Ρωμαϊκής“ Στωάς, ο Ρωμαίος φιλόσοφος Lucius Annaeus Seneca, έχει εξελίξει στις “Επιστολές περί της διδασκαλίας των ηθών προς τον Lucilius“ με το γνωστό του απόφθεγμα „Homo res sacra homini“ ( „Ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο ένα ιερόν πράγμα“) την αντίληψη περί της αγάπης. Αυτό επιτρέπει τις κάτωθι διαφορετικές ερμηνείες:

α) Ο άνθρωπος ως αδελφός του ανθρώπου είναι κάτι το ιερόν και επομένως απαραβίαστος. β) Ο άνθρωπος είναι υπό την ιδιότητά του ως δημιούργημα του θεϊκού ιερός και επομένως αξιοσέβαστος. γ) Ο άνθρωπος είναι επίσης κάτι το θεϊκό (πανθεϊστική ερμηνεία). δ) Το απόφθεγμα αφορά κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από την κοινωνική θέσ, π.χ. ακόμη και ένα σκλάβο και από την εθνική προέλευση. Επομένως η άποψη του Seneca διακατέχεται με το πνεύμα του γενικού και πανανθρώπινου ουμανισμού.

Αναμφιβόλως θα προκαλέσει στους ως επί το πλείστον ελληνοκεντρικά και το πολύ ευρωποκεντρικά θεάμενους και σκεπτόμενους Ευρωπαίους αναγνώστες αυτό που ακολουθεί παρακάτω μεγάλη έκπληξη. Εδώ εφαρμόζεται η μεθοδολογική αρχή της παγκοσμιότητας (κανονικά ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 70).

Οι αρχαίοι Κινέζοι Φιλόσοφοι ήταν οι πρώτοι, οι οποίοι έχουν ασχοληθεί συστηματικά με την αγάπη προς αλλήλους, φυσικά με τον δικό τους τρόπο. Ανεξάρτητα από τη φιλοσοφική σχολή έχει διατυπωθεί βαθμιαία η βασική ηθική αρχή Shen (Djenai ) με την έννοια του ουμανισμού, της γενικής αγάπης, της ανθρώπινης αγάπης, και της αγάπης προς αλλήλους.

Ακριβώς αυτή η υψίστη αρχή έχει αναγνωρισθεί από το μεγαλύτερο Κινέζο φιλόσοφο και θεωρητικό Κονφούκιο στο έργο του  „Lun Yü“ ως ηθική βάση της οικογένειας και του κράτους: Αυτοί που ασκούν „αδελφική αγάπη“ δεν κάνουν αντίσταση εναντίον των ανώτερων στην κοινωνία (sic). Αλλά μεταβάλλοντας την αγάπη σε ιδεολογικό και πολιτικό εργαλείο, κατόρθωσε ο Κονφούκιος (6ος/5ος αι.π.Χ.) να συμβάλλει κατά πολύ στην περάτωση των ταξικών αγώνων στην αχανή Κίνα.

Ο φιλοσοφικός αντίπαλος του Κονφούκιου Mo ti ( Mo-Tzu, Motius, 5oς αι. π. Χ. ) έκανε αντιπαράθεση, επισημαίνοντας τη „γενική αγάπη”  „ενωτική αγάπη”) με το εξής ηθικό περιεχόμενο :
α) Ολοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση, πρέπει να αλληλοβοηθούνται. Ο ουρανός (λέξη για το θείον) είναι η υψίστη αρχή και το ανώτατο ον, το οποίο αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπου με την ίδια αγάπη. Σύμφωνα με τη βούληση του ουρανού πρέπει οι άνθρωποι να αγαπούν αλλήλους.
γ) Έτσι θα επιτευχθεί μία υπέρβαση των κοινωνικών αντιθέσεων  (Ιδέ E. Steinfeld, Die sozialen Lehren der altchinesischen Philosophen Mo-Tzu, Meng-Tzu und Hsün-Tzu, Berlin 1971, S. 162).

Αυτή η φιλοσοφική άποψη είναι η βάση της υλιστικής κοσμοαντίληψης του Μοχισμού, της ιδεολογίας των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων των πόλεων. Ο πιό γνωστός φιλόσοφος αυτής της αντίληψης Lao-Tze (Laozi, 5ος/4οςαι. π. Χ.) ήθελε οπωσδήποτε να περιορίσει τη „γενική αγάπη“ μόνο μεταξύ των μελών του καταδυναστευμένου και βασανισμένου λαού (κάτι σαν την προλεταριακή αλληλεγγύη). Αυτός ήταν ο προασπιστής των συμφερόντων των εργαζομένων, των απλών κα πτωχών ανθρώπων και μισούσε ταξικά τους εκμεταλλευτές. Ο Lao-Tze ήταν όμως φαταλιστής (Ιδέ το περίφημο έργο του και φιλοσοφικό ποίημα Daudedshing: Το Βιβλίο του Dau  und  De, Leipzig 1973 ).

Ένας άλλος Φιλόσοφος, ο πραγματιστής Meng-Tzu, έδιδε ενδιαφέρουσες συμβουλές στον αυτοκράτορα : Χωρίς καλοσύνη μπορείς να ηγηθείς ενός βασιλείου, αλλά όχι μίας μεγάλης αυτοκρατορίας. Οποιος είναι καλός, αγαπά τους ανθρώπους (Βιβλίο Meng-Tzu, IV, II, 28 ). Σκοπός της αλληλοαγάπης των ανθρώπων ήταν η βελτίωση των συνθηκών βίου των εργαζομένων λαϊκών μαζών, ιδίως των αγροτών. Αυτό είναι αληθώς ανθρωπισμός par excellence.

Ο μεγάλος Κινέζος δημοκράτης και πατριώτης Sun Yat-sen ( 20οςαι.) έχει εκφράσει δικαιολογημένα την υπερηφάνειά του για τον κινεζικό ουμανισμό επισημαίνοντας τον ρόλο της αγάπης ως εξής : Και τα δύο, ανθρωπισμός και αγάπη είναι βαθιά ριζωμένα στις ηθικές αξίες του κινεζικού λαού. „Στην πολιτική μας φιλοσοφία υπήρχαν δύο αρχές : „Να αγαπάς τον λαό όπως τα παιδιά σου“ και „Να αγαπάς τους ανθρώπους και να συμπεριφέρεσαι ανθρώπινα σε όλα τα όντα“, Αυτό αποδεικνύει, πόσο ευρύ ήταν το νόημα της έννοιας αγάπη στην κλασσική μας φιλοσοφία“( Ιδέ G.K. Kindermann ( Hrsg.),Sun Yat -sen , Drei Grundlehren vom Volk, Dokumente,  Freiburg/Br. 1963, S. 93).

Συμπεράσματα
α) Το „αγαπάτε αλλήλους“ ήταν μεν και στον Κύκλο Πολιτισμού του Κονφουκιανισμού γνωστό, αλλά όχι σε όλες τις θρησκείες. Αλλά μόνο η χριστιανική θρησκεία το έχει ανακηρύξει  σε υψίστη αρχή. Ο Βουδισμός γνωρίζει την Ευσπλαχνία ως ανώτατη ηθική αρχή.
β) Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι γενικά στον Χριστιανισμό δεν υπάρχουν προβλήματα εφαρμογής.
γ) Εν τούτοις  ας υπενθυμίσουμε, ότι ο εκχριστιανισμός των πολιτισμικά καθυστερημένων πολλών αρχαίων γερμανικών φύλων και ιδιαιτέρως το „αγαπάτε αλλήλους“ έχει κατά πολύ μεταβάλλει τη συνήθως ημιπολιτισμένη και άκρως επιθετική βασική συμπεριφορά των.
δ) Εδώ έχει εν μέρει αποδειχθεί, ότι σχεδόν στην ίδια εποχή παράλληλα στην  Ελλάδα  και η Κίνα είχε αξιόλογους φιλόσοφους μεν, αλλά αυτοί δεν κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ανώτερη  φιλοσοφία, θεωρία  και μεθοδολογία.

Σε σύγκριση με αυτή την ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ αγάπη  η «πατρική» αγάπη του θεού αποτελεί μία φαντασιακή αγάπη  του φαντασιακού πατέρα εβραϊκής προέλευσης , στην ουσία μία ανθρώπινη επινόηση, την οποία οι χριστιανοί θεολόγοι έχουν μετατρέψει σε »οντολογικό» φαινόμενο,  ως ένδειξη του ανατολίτικου πατριαρχισμού έναντι των «παιδιών» του, δηλαδή για ανθρώπους χωρίς αυτοπεποίθηση και χωρίς επιστημονικές γνώσεις. Και η «αγάπη» του θεού πατρός ανήκει στον φαντασιακό κόσμο του υπερβατικού μυστικισμού, ο οποίος στηρίζεται μεν στον πλατωνικό μυστικισμό, αλλά οι τεμπέληδες δεν έκαναν τον κόπο να μελετήσουν τις αρχαιότατες αιγυπτιακές πηγές του Ερμητισμού (Ερμής Τρισμέγιστος), τις οποίες ο Πλατων έμαθε στην Αίγυπτο, και οι «ΑγιοιΠατέρες» αργότερα  έχουν επίσης αξιοποιήσει. Στην ιστορία των θρησκειών σημειώνοντα πρωτίστως τρεις θρησκείες, οι οποίες είναι ολοσχερώς μυστικιστικές και δη η αρχαία αιγυπτιακή, ο Βουδισμός και  ο Ινδουισμός (Ιδέ I. Shaw et P. Nicholson, Lexikon des alten Ägypten, Stuttgart 2010 (Orig. Dictionary of Ancien Egypt, London 1995); F.Ebeling, Das Geheimnis des Hermes Trismegistos, Geschichte des Hermetismus, München 2009; K.Mylius (Edit.), Altindische Dichtung und Prosa, Vedische Hymnen, Legenden, Zauberlieder, philosophische und ritualistische Lehren, Leipzig 1978; H. Mehlig (Edit. et Übersetzer), Weisheit des alten Indien, Band 1: Vorbuddhistische und nichtbuddhistische Texte, Band :Buddhistische Texte, Leipzig und Weimar 1987 (1200 σελίδες).

Καθημερινή (29.3.20)

 

Χριστιανική Θρησκεία και βαρβαρότητες

Posted on by
Reply

Χριστιανική Θρησκεία και  βαρβαρότητες

O  Αυτοκράτωρ του ImperiumRomanum Flavius Thedosius Augustus (τα Λατινικά ήταν ακόμη η αυτοκρατορική γλώσσα, και αυτός ήταν ισπανικής και οχι ελληνικής καταγωγής) έχει   ανακηρύξει τον Χριστιανισμό σε επίσημη ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ θρησκεία υπογαμμίζωvτας στο περίφημο   Edictum “ Cunctos populos, quos clementiae nostrae regit temperamentum , in tali volumus religione versari, quam divinum petrum apostolum tradidisse romanis, religio usque ad nunc ab ipso insinuata declarat“ (Διάταγμα «επιθυμούμε όλα τα διάφορα υπήκοα έθνη να ακολουθήσουν την θρησκεία που έχει παραδοθεί από τον άγιο απόστολο Παύλο στους Ρωμαίους και όπως η  από αυτόν διακηρυχθείσα πίστη έως σήμερα υπάρχει». Δική μου μετάφραση). Αυτό το ιστορικό, απάνθρωπο και μισαλλόδοξο  ντοκουμέντο προέβλεπε σκληρές τιμωρίες κατα των «αποστατών», πρώην χριστιανών που επέστρεψαν στην παγανιστική θρησκεία όπως συστηματική κατεδάφιση  όλων των ναών (απάνω στα ερείπια κτίστηκαν χριστιανικές εκκλησίες), δήμευση της περιουσίας και σε πολλές περιπτώσεις  θανάτωση. Πέραν τούτου  έχουν σφαγιασθεί στο ιπποδρόμιο της Θεσαλονίκης χιλιάδες «αιρετικών».

Οποίον  «αγαπάτε αλλήλους» των διεστραμμένων, ανιστόρητων και άσχετων υποκριτών. Από την στιγμή που ο χριστιανισμός έχει ανακηρυχθεί σε αυτοκρατορική θρησκεία έχασε εσαεί την αγνότητά του και έγινε εργαλείο για επίγειους σκοπούς.

Καθημερινή (29.3.20)