Ισραήλ και Αραβικά Κράτη, Στρατιωτικά

Ισραήλ και Αραβικά Κράτη, Στρατιωτικά
Διατί υπερέχει το Ισραήλ υπερέχει στρατιωτικά ;
1.Το Ισραήλ εκπροσωπεί στη Μέση Ανατολή τον τεχνολογικά υπερεξελιγμένο “1ο Κόσμο”, ενώ τα γειτονικά αραβικά κράτη εστιάζονται εν μέρει στο Μεσαίωνα και γενικά είναι τόσο καθυστερημένα που ανήκουν στον “3ο Κόσμο”.
2. Το Ισραήλ παράγει και εξάγει υπερσύγχρονο οπλισμό. Κατέχει την ατομική βόμβα.
3. Το Ισραήλ αποτελεί στις επιστήμες “υπερδύναη” (πολλά Νομπέλ στις φυσικές επιστήμες).
4. Σε περίπτωση πολέμου οι γυναίκες μπορούν να αντικαταστήσουν επιτυχέστατα τους άνδρες.
5. Στον στρατό υπηρετούν όλοι , αν θυμάμαι καλά τους αριθμούς μεταξύ του 18ου και 65ου έτους της ηλικίας. Οι άνδρες υπηρετούν τρία έτη και οι γυναίκες 21 μήνες.
6. Οι αεροπόροι ανήκουν στους καλύτερους του κόσμου, εν μέρει πρόκειται για Αμερικανοεβραίους.
7. Οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ είναι διεθνώς οι πιο επιτυχείς. Προ του πολέμου το 1967 π.χ. ο αρχηγός της στρατιωτικής μυστικής υπηρεσίας και σύμβουλος του Σύρου προέδρου ήταν ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ της στρατιωτικής μυστικής υπηρεσίας του Ισραήλ (!!!).
7. Οι ΗΠΑ προστατεύουν το Ισραήλ.
8. Ισως το πιο σημαντικό : Ξέρουν , τί θα συμβεί σε περίπτωση νίκης των Αράβων. Δηλαδή η στρατιωτική υπεροχή έχει υπαρξιακό χαρακτήρα.
θα ήθελα να επισημάνω, ότι το θέμα ανήκε επί έτη στην πολυδιάστατη πανεπιστημιακή δίαλεξη υπο το πρίσμα της Θεωρίας των Διεθνών Σχέσεων και του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου ειδικά για μεταπτυχιακούς περί την σύγκρουση του Ισραήλ με τα αραβικά γειτονικά κράτη . Παρόντες ήταν και ειδικοί σπουδαστές από αραβικά κράτη . Ποτέ δεν διαμαρτηρήθηκαν.
Καθημερινή (16.2.18)

Δικαιοσύνη, Σουμερία, Κίνα, Ελληνες,Φιλόσοφοι (Πλάτων, Αριστοτέλης), Κινέζοι Φιλόσοφοι, Ευρωπαίοι Φιλόσοφοι

Δικαιοσύνη, Σουμερία, Κίνα, Ελληνες,Φιλόσοφοι (Πλάτων, Αριστοτέλης), Κινέζοι Φιλόσοφοι, Ευρωπαίοι Φιλόσοφοι

Αντιπαράθεση με Χρήστο Γιανναρά ( Αρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής, 29.12.13)

Εγείρονται πολλά ερωτήματα. Εδώ αναφέρουμε μόνο τα σημαντικότερα:
α) Περί ποιάς Δικαιοσύνης  γίνεται στο άρθρο λόγος; Περί της υποκειμενικής ή περί της αντικειμενικής; Περί της οικονομικοκοινωνικής, της ηθικής ή της νομικής;
β) Ποιός και με ποιά κριτήρια προσδιορίζει το περιεχόμενο της Δικσαιοσύνης.;
γ) Ποιοί θα μπορούσαν να είναι υποκείμενα και ποιοί αντικείμενα της Δικαιοσύνης;
Περί της Δικαιοσύνης

Υποκειμενική Δικαιοσύνη: Πρόκειται για μίαν αρετή, για μία γενική τοποθέτηση του ανθρώπου που σημαίνει, ότι αυτή είναι η βασική αρετή, η οποία επιδρά επί όλων των άλλων αρετών και έτσι προσδιορίζει τον βασικό κώδικα συμπεριφοράς ενός ανθρώπου, ο οποίος ζει επί τη βάσει αρετών. Υπό αυτή την έννοια η Δικαιοσύνη αποτελεί  ένα βασικό όρο της χριστιανικής Θεολογίας και Φιλοσοφίας και έγκειται στην υπακοή του πιστού χριστιανού στη βούληση του Θεού που είναι ο μόνος νόμος της βούλησης και των πράξεών του.

Αντικειμενική Δικαιοσύνη: Πρόκειται για μίαν ιδέα ή για μίαν αρχή ως κριτήριο αξιολόγησης κανόνων (συνταγμάτων, νόμων και κοινωνικών κανόνων), ενεργειών και πράξεων απλών πολιτών ή και πολιτικών.
Εδώ εγείρονται δύο ερωτήματα:

α) Πως είναι δυνατόν να αποδοθεί σε κάθε άνθρωπο το δίκιο του; Εδώ προκύπτει το πρόβλημα της κοινωνικής ισότητας.

β) Πως μπορούμε να θεωρήσουμε ηθικούς και νομικούς κανόνες συμπεριφοράς ως δίκαιους, ακόμη αν και αυτοί αντιτίθενται στην κατά τη γνώμη μας ηθική μας βούληση; Οι κανόνες εκφράζουν την γενικότητα (Ιδέ J. Mittelstraß (Edit., Enzyklopädie, Philosophie und Wissenschaftstheorie, vier Bände, Mannheim, 2004, Band 1, S. 745/746).

Αυτά τα ερωτήματα έχουν απασχολήσει μερικούς αρχαίους φιλόσοφους, ιδιαιτέρως τον Αριστοτέλη.
Εχουμε αποδείξει σε ένα  συγκριτικό σύγγραμμα, ότι στη Μέση Ανατολή, όπου έχουν δημιουργηθεί οι πρώτοι μεγάλοι πολιτισμοί της ανθρωπότητας, η Δικαιοσύνη έπαιζε έναν ιδιαίτερο ρόλο.
Στη Σουμερία (προ 3500 έως 4000 έτη) τη θεωρούσαν ως δώρο ενός θεού (όπως σήμερα ο Χριστιανισμός) ή του Βασιλέως. Από τα πολλά ανάλογα κείμενα θα αναφέρουμε μόνον αυτά που εμπεριέχουν ακόμη και στο παρόν κάποιαν επικαιρότητα.

Ο βασιλεύς Lipitischtar επαινεί τον εαυτό του ως εμπεδωτή της Δικαιοσύνης και επισημαίνει : «Ο ισχυρός δεν κάνει ληστείες, ο ισχυρός δεν αδικεί τον ανίσχυρο».
Εχει διασωθεί στην Αίγυπτο ένα πολύτιμο και πανάρχαιο κείμενο από το 2220 π.χ., από το οποίο απορρέει το συμπέρασμα, ότι οι αντιλήψεις περί της Δικαιοσύνης έχουν πράγματι ταξικό χαρακτήρα. Στην εποχή εκείνη έλαβε χώραν η πρώτη κοινωνική επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο Φαραώ έχει εκδιωχθεί και οι επαναστάτες ανέλαβαν όλη την εξουσία. Ενας αυλικός και μεγάλος ιερεύς έγραψε μεταξύ άλλων τα εξής: «Η Δικαιοσύνη επικρατεί δήθεν στη χώρα. Αλλά είναι άδικο αυτό που κάνουν στο όνομά της. Οι πλούσιοι είναι δυστυχισμένοι και οι φτωχοί χαίρονται…».

Οπωσδήποτε θα είναι ενδιαφέρον για τους αναγνώστες να μάθουν, ότι Κινέζοι φιλόσοφοι έχουν ασχοληθεί εντατικά με την κοινωνική Δικαιοσύνη. Ο φιλόσοφος Mong Dsi 4ος αι. π.Χ. έχει διατυπώσει π.χ.  την άποψη, ότι η Δικαιοσύνη έγκειται στη σωστή σχέση μεταξύ των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων („Gau Dsi“, VI, A, 17). Εiναι απίστευτο, αλλά αληθές, ότι 2400 έτη αργότερα στη βασική τοποθέτηση των Νεοελλήνων οι υποχρεώσεις παίζουν ουδένα ρόλο, γιατί αυτοί δεν έχουν νομική συνείδηση, αλλά ένα υπεραναπτυγμένο “αίσθημα του δικαίου” !
Ενας άλλος Κινέζος φιλόσοφος και εκπρόσωπος της μεσαίας τάξης, ο Mo Dsi έχει πρεσβεύσει την εξής άποψη: »Ανθρωπισμός είναι αγάπη, Δικαιοσύνη είναι μία ωφέλημη πράξη» . Αυτό μας θυμίζει κάπως τον Επίκουρο.
Ο φιλόσοφος Hsün Dse (3ος αι. π.Χ.) γνωστός για τη λίαν αρνητική εικόνα του ανθρώπου, έκανε αντιπαράθεση υπογραμμίζοντας, ότι υφίσταται μία αντίθεση μεταξύ της Δικαιοσύνης και της ωφελιμότητας («η επιθυμία επίτευξης του συμφέροντος καταπιέζει τη Δικαιοσύνη.» ).
Το παρακάτω θα ενδιαφέρει πολύ τον κ. Γιανναρά : Σημειώνονται δύο ειδών του συμφέροντος: α) το ατομικιστικό συμφέρον, το οποίο είναι άδικο και β) το συμφέρον του συνόλου, το οποίο είναι δίκαιο. Ο Νταοϊσμός, μία ανθρωπιστική θρησκεία και φιλοσοφία, απαιτούσε τη Δικαιοσύνη μόνον για τους αγρότες, ενώ οι θετικιστές νομικιστές απέρριπταν την Δικαιοσύνη και έβλεπαν το δίκαιο στους συγκεκριμένους νόμους.

Σε ό,τι αφορά τους αρχαίους Ελληνες φιλόσοφους, διαπιστώνουμε μία
μεγάλη εξάρτηση των φιλοσοφικών τους απόψεων από την κοινωνική καταγωγή και τα πολιτικά φρονήματά τους. Ο υλιστής φιλόσοφος, δημοκράτης και εκπρόσωπος των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων Δημόκριτος π.χ. δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με την αόριστη και γενική Δικαιοσύνη, αλλά την έχει συνδυάσει με τις πράξεις του ατόμου για το συμφέρον του συνόλου, στο οποίο ανήκει και το ατομικό συμφέρον. Αυτή η άποψη είναι συναρπαστική και ακόμη επίκαιρη. Κάτι το παρόμοιο έχει διατυπώσει 2400 έτη αργότερα και ο Αγγλος Ουτιλιταριστής John Mill («Utilitarianism).
Ο Θρασύμαχος επισημαίνει στο διάλογο με τον Σωκράτη (Πλάτων, Πολιτεία, Ι, 343α-3444c) το εξής: Ο Σωκράτης ξέρει, ότι η δικαιοσύνη και το δίκαιο είναι στην πραγματικότητα το όφελος του δυνατότερου και αυτού που κατέχει την εξουσία, αλλά είναι η ζημιά του υπακούοντος και του υπηρετούντος( απόδοση του νοήματος). Δηλαδή ο Θρασύμαχος ήθελε να επισημάνει, ότι το όφελος του ισχυρού είναι ταυτόσημο με το δίκαιο!
Είναι φυσικότατο που ο φιλοσοφικός αντίπαλος του Δημόκριτου, ο ιδεαλιστής φιλόσοφος αριστοκράτης και εκπρόσωπος του δουλοκτητικού συστήματος Πλάτων σκεπτόταν όλως ετατιστικά ακόμη και στο ζήτημα της Δικαιοσύνης: «Αυτό που θεωρεί κάθε κράτος δίκαιο και καλό, αυτό είναι και στην πραγματικότητα δίκαιο και καλό, όσο το κράτος το θεωρεί δίκαιο και καλό» (Πολιτεία, Θεαίτητος, 167Β, 168Β, δική μου μετάφραση).
Αξίζει τον κόπο να το ερμηνεύσουμε αυτό.
α) Το κράτος λειτουργεί στην ουσία ως ανατολίτης δεσπότης, ο οποίος εμπεδώνει σύμφωνα με το γούστο του τη Δικαιοσύνη και ορίζει τα όριά της.
β) Μεταξύ του κράτους και του πολίτου επικρατεί μία σχέση υπηκοότητας που σημαίνει απόλυτη προτεραιότητα του κράτους έναντι του πολίτου.
γ) Ο πολίτης δεν έχει ούτε το δικαίωμα ούτε γενικά τη δυνατότητα να συμπράξει σε ζητήματα της Δικαιοσύνης.
δ) Ο Πλάτων είχε ως σκοπό τη διαιώνιση του δουλοκτητικού συστήματος.
ε) Δεν είναι υπερβολή να διατυπώσουμε την άποψη, ότι ο Πλάτων σκεφτόταν εν μέρει ολοκληρωτικά. Ισως να ήταν αυτός ο λόγος που οι Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές έχουν αναγνωρίσει από όλους τους αρχαίους Ελληνες φιλόσοφους μόνο τον Πλάτωνα ;

Ο μαθητής του Αριστοτέλης ήταν πιό ρεαλιστής και πιό δημιουργικός και έχει εμπεδώσει στα έργα του »Πολιτική» και «Ηθικά Νικομάχεια» (όλο το 5ο κεφάλαιο) ολόκληρη θεωρία περί της Δικαιοσύνης.Θα αναφέρουμε μόνο τα πιό σημαντικά στοιχεία αυτής της θεωρίας:
α) Οι απαιτήσεις πολιτικοκοινωνικών ομάδων ή στρωμάτων περί της Δικαιοσύνης είναι υποκειμενικές και περιορισμένες σε αυτές.
β) Οι αδύναμοι μίας κοινωνίας απαιτούν Δικαιοσύνη, ενώ οι ισχυροί δεν πολυενδιαφέρονται γι αυτήν.
γ) Οι νόμοι εμπεριέχουν σε γενικές γραμμές τη Δικαιοσύνη.
δ) Υπάρχουν τριών ειδών του δικαίου: «δίκαιον διορθωτικόν», «δίκαιον συναλλάγμασι διορθωτικόν» και «δίκαιον διανεμητικόν».

Ο Αριστοτέλης έχει συνδυάσει τη Δικαιοσύνη με την ισότητα και δη ως εξής
:Υπάρχουν στην κοινωνία διαφορετικοί άνθρωποι όπως π.χ. πλούσιοι και
φτωχοί, μικρές και μεγάλες οικογένειες. Εάν εφαρμοσθούν οι νόμοι έναντι
αυτών σύμφωνα με τη νομική ισότητα, τότε θα είναι το αποτέλεσμα άδικο. Η Δικαιοσύνη όμως απαιτεί να εφαρμοσθούν διαφορετικοί νόμοι επί διαφορετικών
ανθρώπων για να είναι το αποτέλεσμα δίκαιο. Εν ολίγοις, το κράτος είναι
υποχρεωμένο να βοηθά με ειδικούς νόμους τους φτωχούς και
ανίσχυρους.Αυτή η σκέψη ανήκει αναμφιβόλως στις »αιώνιες αλήθειες»
(«aeternae veritates“).Ποδοχή : εδώ τοσρχαιο ελληνικοΤσιτατο
Ακριβώς 1700 έτη αργότερα  ο θεολόγος, φιλόσοφος και άριστος γνώστης του τεράστιου έργου του Αριστοτέλη ο Thomas de Aquin (Ακινάτης) εχει επί τη βάσει της θεωρίας του Σταγειρίτη έεπεξεργασθεί τη δική του θεωρία : „iustitia commutativa“, «iustitia distributiva“ και „iustitia legalis“. Σε αυτήν βασίζεται η Καθολική Κοινωνική Διδασκαλία.

Για τον υλιστή Επίκουρο ήταν αυτονόητο, ότι το συμφέρον προσδιορίζει τη Δικαιοσύνη. (»το συμφέρον ως μητέρα της Δικασιοσύνης»(.
Ενώ οι στωϊκοί φιλόσοφοι (π.χ. ο Χρύσιππος) θεωρούσαν τη Δικαιοσύνη αποκλειστικά ως όρο της γενικής ηθικής, ο σχόλαρχος της Ακαδημίας Καρνεάδης έχει διατυπώσει μίαν άποψη, η οποία ακόμη και σήμερα είναι επίκαιρη: «η Δικαιοσύνη απαιτεί να αποδώσεις στον καθένα το δικό του» που σημαίνει αυτό που ανταποκρίνεται σε αυτόν ή αυτό που του αξίζει.Αυτό έγινε στην ευρωπαϊκή ιστορία των ιδεών γνωστό ως γνώμη του Ρωμαίου νομικού Ulpianus: „Iustitia est …suum cuique tribuere». Αλλά γενικά έγινε πιο γνωστό ως κάτι το αποτρόπαιο, γιατί το έχουν χρησιμοπoιήσει οι Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές για να εξοντώσουν τους Εβραίους («Jedem das Seine“: ΅Στον καθένα αυτό που του αξίζει”) στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Buchenwald.Ο προαναφερθείς Κινέζος φιλόσοφος Hsün Dse έχει διατυπώσει σχεδόν το ίδιο όπως ο Χρύσιππος λαμβάνοντας υπ όψη την ύπαρξη διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων και τάξεων »Σε όλους αυτούς πρέπει να δοθεί, ό,τι τους ανήκει».

Συμπεράσματα

α) Οι φλόσοφοι εκπρόσωποι των ανωτέρων κοινωνικών στρωμάτων θεωρούν το νομικό αυτόματα και δίκαιο.
β) Σύμφωνα με την άποψη των ιδεαλιστών φιλοσόφων η Δικαιοσύνη είναι ένας όρος της γενικής ηθικής.
γ) Οι φτωχοί και ανίσχυροι απαιτούν Δικαιοσύνη, ενώ οι πλούσιοι και ισχυροί δεν την παραδέχονται.
δ) Δεν υπάρχει πουθενά απόλυτη δικαιοσύνη. Αυτή είναι σχετική και συγκεκριμένη.
ε) Η εφαρμογή των «οριζόντιων μέτρων» είναι έναντι των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων στην κοινωνία ένδειξη έλλειψης της Δικαιοσύνης.
Δημοσιευθέν στην ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής (πρώτη φορά 4.1.14 και 16.2.17 τελευταία φορά).

——————————————————————————————————————-

Αρχαία Γνωμικά, Ρητά, Αφορισμοί  (διεθνώς) περί την δικαιοσύνη

-Το δίκαιον ουκ άλλο τι ή του κρείττονος ξυμφέρον.Πλάτων, 427-347 π.Χ.

-Μηδενί δίκην δικάσης, πριν αμφοίν μύθον ακούσης.

Φωκυλίδης, ~5ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής από τη Μίλητο

(αναφέρεται και από τον Αριστοφάνη στις «Σφήκες»).

-Έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πάνθ’ ορά.

Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής.

-Ώσπερ το ευθύ ευθέος ου δείται, ούτως ουδέ το δίκαιον δικαίου.

-Επίκτητος, 50 μ.Χ.-120 μ.Χ, Στωικός φιλόσοφος (όπως το ίσιο δεν χρειάζεται χάρακα, έτσι και το δίκαιο δεν χρειάζεται δικαιοσύνη).

-Νικά δ’ ο μείων τον μέγαν δίκαι’ έχων, Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός ‐ Ικέτιδες (ο μικρός νικάει τον μεγάλο όταν έχει δίκιο).

-Δει εν μεν τοις όπλοις φοβερούς, εν δε τοις δικαστηρίοις φιλανθρώπους είναι.

Δημοσθένης, 384-322 π.Χ. (οι άνθρωποι στον πόλεμο πρέπει να εμπνέουν φόβο, αλλά στα δικαστήρια να είναι συμπονετικοί).

-Οψέ θεών αλέουσι μύλοι, αλέουσι δε λεπτά (οι μύλοι των θεών αργούν αλλά αλέθουν λεπτά (καλά), αρχαιοελληνική Παροιμία.

-Δίκαια δράσας, συμμάχους έξεις θεούς. Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής (αν κάνεις δίκαιες πράξεις, θα έχεις συμμάχους τους θεούς).

-Οξύς θεών οφθαλμός ες το πανθ’ οράν, Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής (είναι κοφτερό το μάτι των θεών στο να τα βλέπουν όλα).

-Εμέ δε Άνυτος και Μέλητος αποκτείναι μεν δύνανται, βλάψαι δε ού.

Σωκράτης, 469-399 π.Χ.(Ο Άνυτος και ο Μέλητος [οι κατήγοροι στη δίκη του] μπορούν να με σκοτώσουν αλλά όχι να με βλάψουν).

-Ανεξέταστον μη κόλαζε μηδένα. Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής

-Δικαιότερος σταχάνης (σταχάνη=ζυγαριά), Αρχαία παροιμιακή φράση (για δίκαιο άνθρωπο)

—Εκκλησιαστικά Ρητά

-Οδός κακού και πους παρανόμου ολείται εν ημέρα κακή.Παλαιά Διαθήκη ‐ Παροιμοίαι ΚΕ’ 16 (ο δρόμος του κακού και η πορεία του παρανόμου θα εξολοθρευτούν όταν ξεσπάσει η οργή του Θεού)

-Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται.κατά Ματθαίον ‐ ε’ 6.

—Λατινικά Ρητά

-Fiat iustitia, et pereat mundus (ας επικρατήσει η δικαιοσύνη, κι ας χαθεί ο κόσμος),Πάπασ Αδριανός VI. (1459–1523) και μόττο του αυτοκράτορα της Αγ. Ρωμ. Αυτοκρατορίας Φερδινάνδου Ι (1503-1564).

-Summum jus, summa injuria, Cicero, De officiis 1,33 (υπέρτατη (υπερβολική) δικαιοσύνη, υπέρτατη αδικία).

-Audiatur et altera pars (ακούστε και την άλλη πλευρά) , κανόνες του Ius Romanum (Ρωμαϊκού Δικαίου(.

-Abusus non tollit usum (η κατάχρηση δεν καταργεί (απαξιώνει) τη χρήση), επίσης κανόνας του Ρωμαίκού Δικαίου.

——————————

Ο ανώτερος άνθρωπος σκέφτεται μόνο τη δικαιοσύνη. Ο κατώτερος άνθρωπος σκέφτεται μόνο τα συμφέροντά του. Kung fu Tse (Κομφούκιος), 551-479 π.X., o μεγαλυτερος Κινέζος φιλόσοφος.

 

 

Τσίπρας Πολιτικός

Τσίπρας, Πολιτικός

Τσίπρας έχει τεράστια μειονεκτήματα :

α) Ελλειψη μόρφωσης, η οποία είναι απαραίτητη για την άσκηση του δύσκολου αξιώματος του πρωθυπουργού σε μίαν από πολιτιστική και εθνολογική άποψη ιδιαιτέρως δύσκολη χώρα. Ας υπενθυμίσουμε, ότι το πολιτικό του ίνδαλμα Ανδρέας Παπανδρέου έχει διατελέσει καθηγητής σε αμερικανικό πανπιστήμιο και κατείχε πέραν τούτου μεγάλη εγκυκλοπαιδική μόρφωση !
β) Δεν έχει εργασθεί ποτέ στην ζωή του για να ξέρει τι εστί το κερδίζειν τον άρτον. Δηλαδή, αυτός δεν ξέρει τι εστί εργασία και ιδρώτας. Είναι τουναντίον σύμφωνα με την φυγόπονη αριστερή παράδοση ένας επαγγελματίας πολιτικός, κατ αρχάς ένας βερμπαλιστικός ψευτοεπαναστάτης. Τέτοιοι πολιτικοί είναι συνήθως για ένα έθνος λίαν επικίνδυνοι.
Ο κ. Τσίπρας είναι ίσως ο μεγαλύτερος πολιτικός χαμαιλέων, πρωτόγονος υπερλαϊκιστής καιροσκόπος και εξουσιομανής τυχωδιώκτης της σημερινής ελληνικής πολιτικής σκακιέρας χωρίς ιδεολογικές και αξιόλογες πολιτικές αρχές και αξίες. Αυτό τον κάνει πολύ επικίνδυνο. Κάπως έτσι άρχισαν και άλλοι τυχοδιώκτες στο ευρωπαϊκό παρερλθόν.
Iefimerida (20.10.17)
—————————————————-
Τσίπρας, Ετερον Εκάτερον (2012)
Το ΠΑΣΟΚ έχει καταρρεύσει, ο κ.Σαμαράς αντιμετωπίζει υπαρξιακά προβλήματα ( πρώτα η Υβρις(“Ζάπεια”) , και τώρα η τρομερή Νέμεσις, αυτό το έχουμε αναφέρει συχνά).
Αν δεν γίνει κανένα θαύμα για το Ancien regime, θα κερδίσει το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές . Και κατόπιν τι θα κάνει ο Τσίπρας ; Θα μπορέσει να επιλύσει τα τεράστια οικονομικά προβλήματα της καταχρεωμένης και ξεχαρβαλωμένης χώρας με κρατικοποιήσεις, με διορισμό πάνω από 100 χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων και με άλλα εργαλεία από το „χρονοντούλαπο“ της ιστορίας , δηλαδή με στρατηγικές τελείως αποτυχημένες και καταστροφικές ; Πιστεύει ότι με τις αιτίες , οι οποίες έχουν οδηγήσει στην τωρινή καταστροφή, θα επιτύχει την ποθητή υπέρβαση των αντικειμενικών προβλημάτων ;
Η παγκόσμια ιστορία των κοινωνικών κινημάτων και των ουτοπιών έχει αποδείξει, ότι οικονομικά προβλήματα δεν επιλύνονται με υποσχέσεις , ρητορείες, με βολονταρισμό ή και με βία, αλλά με τα κατάλληλα μέτρα, τα οποία στην ουσία τους έχουν οικονομικό και όχι πρωτίστως πολιτικό χαρακτήρα.
Ο Τσίπρας θυμίζει πολύ μεσσίες και μάγους ή και τις πρώτες λέξεις της Παλαιάς Διαθήκης : „ Και είπεν ο θεός, γενηθήτω Φως και έγεινε Φως ). Εδώ “Και είπεν ο Τσίπρας, ελθέτω το χρήμα και ήλθεν το χρήμα. Αλλά από που , από ποιόν και πως θα έλθει το απαραίτητο χρήμα ; Το ιστορικό μέλος της ελληνικής Αριστεράς , ο αξιότιμος κ.Μανώλης Γλέζος, το έχει αυτό εντόνως εντοπίσει : “Πού θα βρούμε τα χρήματα ;”Αυτό είναι ένδειξη λογικής σκέψης. Δηλαδή υπάρχουν όπως φαίνεται και αριστεροί που δεν είναι σουρεαλιστές.
Όι αντιλήψεις του αγνοούν την παγκόσμια και την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Μόνον ονειροπόλοι σε τριτο- ή τεταρτοκοσμικές χώρες πραγματοποιούν κρατικοποιήσεις και διατηρούν ένα δυσανάλογα μεγάλο Δημόσιο. Ύστερα από λίγον καιρό επικρατούν συνήθως δυστυχία και πείνα .
Η „κομμουνιστική“ Κίνα έχει ιδιωτικοποιήσει εν μέρει την οικονομία της και ξαφνικά εκτινάχθηκε στο ύψος μίας υπερδύναμης. ο ίδιο έκανε και η Τουρκία, η οποία ύστερα από ευρείες αποκρατικοποιήσεις έχει αναπτυχθεί ραγδαία και εξάγει σχεδόν σε όλον τον κόσμο προϊόντα της. Ενα άλλο διεθνώς γνωστό παράδειγμα είναι η Βραζιλία, η οποία έχει τα πρωτεία σε όλην την Λατινική Αμερική.Συμπέρασμα : Μόνον η ατομική ιδιοκτησία και η επιχειρηματική πρωτοβουλία δημιουργούν τις προϋποθέσεις για παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα και σωτήριες εξαγωγές.
Όλα τα άλλα είναι καταστροφικές τριτοκοσμικές φαντασιώσεις. Σε σύγκριση με αυτά τα βασικά και υπαρξιακά προβλήματα είναι οι γνωστές δυσχέρειες σε σχέση με την εφαρμογή του Μνημονίου παιγνιδάκια. Δημοσιευθέν στον ηλεκτρονικό τύπο τον Δεκέμβρη 2012. ———————————————————————–
ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, ΤΩΡΑ» :Μίκης Θεοδωράκης: Ο Τσίπρας πούλησε την Ελλάδα για 100 χρόνια στους ξένους,
———————————————————————
Ο Μανώλης Γλέζος έχει απόλυτα δίκιο : “Ντρέπομαι για τον Τσίπρα που παρέδωσε ολοκληρωτικά τη χώρα στις ΗΠΑ” :
Σφοδρή επίθεση εναντίον του πρωθυπουργού, τον οποίο κατηγορεί ότι παρέδωσε την Εθνική κυριαρχία της χώρας, εξαπέλυσε ο Μανώλης Γλέζος, με αφορμή την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και με μια σκληρή δήλωση.
«Όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός αγωνίζεται για να μειωθεί η ανεργία στις ΗΠΑ, αγοράζοντας τα F-16.
Όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός προσφέρει γη και ύδωρ στη μητρόπολη της παγκοσμιοποίησης , επεκτείνοντας την παραχώρηση της Σούδας.
Όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός ξαναγυρίζει την Ελλάδα στην εποχή του Πιουριφόι, όταν οι ΗΠΑ διόριζαν τους πρωθυπουργούς.
Όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός υμνεί τον πλανητάρχη για τα “δημοκρατικά του αισθήματα”.
Τότε η υποταγή της χώρας στις ΗΠΑ είναι όχι μόνο φανερή, αλλά και ολοκληρωτική.Λυπάμαι και οργίζομαι, που η Ελληνική κυβέρνηση αντί να αγωνίζεται για την Εθνική Ανεξαρτησία, διαπραγματεύεται, το σε ποιον συμφέρει περισσότερο να την παραδώσει.»
iefimerida (19.10.17)
—————————————————————-

Κρίση, Λαϊκισμός, Μεσσίας, κίβδηλες υποσχέσεις
Ως γνώστης της Αριστεράς ( theoria cum praxi ) και σε διεθνή κλίμακα θα προσπαθήσω να εξεύρω τις αιτίες για την πασίγνωστη ροπή της σε ουτοπίες, ιδεολογικές ονειρώσεις , σε πολιτικούς μεσσιανισμούς και σε κίβδηλη προπαγάνδα.
Η γενική ιστορική αφετηρία είναι η κοινωνική ουτοπία ( απόλυτη ισότητα, απόλυτη δικαιοσύνη, απόλυτη ελευθερία ), την οποία μπορεί κανείς ανέξοδα να προπαγανδίζει. Αλλά οι προσπάθειες πραγματοποίησής της πάντα απέτυχαν οικτρά π.χ. οι ουτοπίες ( προ 3500 ετών στην Αίγυπτο, τον 5ο αι. μ.Χ. οι Μαζδακίστες στο Ιράν και το τελείως αποτυχημένο „Κομμουνιστικό“ πείραμα). Αλλά οι ουτοπίες παραμένουν και νέοι Μεσσίες εμφανίζονται. Ο Γερμανός κοινωνιολόγος Karl Marx έχει αναλύσει συστηματικά το καπιταλιστικό σύστημα του 19ου αι. Οι γνώσεις του έχουν θεωρηθεί από τους οπαδούς του οργανωμένους σε πολιτικά κόμματα αιώνιες αλήθειες(„aeternae veritates“) .
Όποιος τις κατέχει ή άκουσε κάτι περί αυτών έχει την πεποίθηση, ότι είναι „κοινωνικά μορφωμένος“ και ανώτερος από όλους τους συνανθρώπους του. Αυτό ισχύει για όλα τα αριστερά κινήματα. Έτσι έχει γεννηθεί ο αριστερός υπερεξυπνακισμός, ο οποίος διατηρείται και τώρα, αν και η ουτοπία κατέρρευσε παταγωδώς. Συνέχεια

Η Ριζοσπαστική  Αριστερά δεν είναι σε θέση να αντικατοπτρίσει την αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά μόνον τις πεπαλαιωμένες ιδεοληψίες της ( π.χ. οικονομικός κρατισμός, δαιμονοποίηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και επιχειρηματικότητας κτλ. ). Η Αριστερά λαϊκεύει και ψεύδεται εκουσίως, αν και είναι τελείως ανίκανη να αναλάβει και να διατηρήσει την εξουσία προς όφελος του λαού. Σήμερα βιώνουν οι Έλληνες ένα από ιστορική άποψη πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο , το οποίο έχει αρχαία πρότυπα, δηλαδή παρόμοιες περιπτώσεις επαναλαμβάνονται σε άλλη ιστορική συγκυρία.

Η όξυνση των συνθηκών ζωής ιδιαιτέρως των λαϊκών μαζών έχει συνήθως ως λογικό αποτέλεσμα την απελπισία, την οργή , πολλές φορές και το μίσος εναντίων των υπαιτίων  της οικονομικοκοινωνικής καταστροφής. Η πλειοψηφία του λαού βλέπει, ότι η πολιτική τάξη δεν μπορεί να συμβάλλει στην επίλυση των υπαρχόντων προβλημάτων . Ακριβώς σε τέτοιες περιπτώσεις γεννιέται η ελπίδα για ηγέτες Μεσσίες, που ταχέως , δηλαδή επαναστατικά, θα λύσουν στο συμφέρον του λαού όλα τα προβλήματα. Υπάρχουν στην ιστορία πολλά παραδείγματα, όπως ο πρώην κομμουνιστής και πρώην σοσιαλιστής Μουσολίνι. Ο πόθος για λύτρωση οδηγεί όμως σε μίαν επικίνδυνη έλλειψη της κριτικής σκέψης που αγγίζει τα όρια της μαζικής παράνοιας, γιατί οι λαϊκές μάζες είναι διατεθειμένες να πιστέψουν στις υποσχέσεις κάθε μεγάλου δημαγωγού και λαϊκιστή και να τον ακολουθήσουν. Θέλουν ταχέως να δουν αποτελέσματα χωρίς όμως να σκεφθούν ορθολογιστικά τις συνέπειες της τοποθέτησής τους . Μάλλον οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται , οτι πρόκειται για κίβδηλες υποσχέσεις, στην ουσία για ψεύδη και απάτες, αλλά έχουν σαγηνευθεί από αυτό το ναρκωτικό του αυτοβαυκαλισμού που αγγίζει ήδη τα όρια του (πολιτικού) αυνανισμού.Λογική και κριτική σκέψη γιοκ.
Ο εξουσιομανής πολιτικός κ. Τσίπρας εκμεταλλεύεται την τωρινή κρίση, ψεύδεται ασυστόλως ,υπόσχεται “λαγούς με πετραχήλια“, διεκήρυττε ότι θα κάνει το αντίθετο από τις απαιτήσεις της Τρόϊκας, απειλούσε συχνά ξένους επενδυτές ( σχεδόν εγκληματικό ), τώρα άλλαξε την τακτική (θυμίζει Λένιν : στρατηγική και τακτική) και ως ένας Deus ex machina ( εξ μηχανής θεός ) θα λύσει όλα τα οικονομικοκοινωνικά προβλήματα εν μία νυκτί και εν ριπή οφθαλμού. Αλλά τοιουτοτρόπως κατάφερε να πολλαπλασιάσει τον αριθμό των οπαδών του, δεν σκέπτεται όμως ,τι θα συμβεί , όταν ίσως σε λίγο αναλάβει τα ηνία της εξουσίας και φυσικά θα αποτύχει και αυτός γιατί μέσω  βολονταρισμού δεν λύνονται προβλήματα οικονομικού και γενικά αντικειμενικού χαρακτήρα. Αναρτηθεν προ της πρώτης  εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ( Ιδέ μέσω του Ιστοτόπου μου στο Μπλογγ περισσότερα άρθρα και μελέτες περί της τριτοκοσμικής ελληνικής Ακρας Αριστεράς σαν παράδειγμα : Τσίπρας, έτερον εκάτερον, -Τσίπρας, El griego Chaves ? , -Tσίπρας και H. Schmidt, ένα οξύμωρον, -Λαφαζάνειον άσμα ή ο σουρεαλισμός της Ακρας Αριστεράς,-ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικοί της Ακρας Αριστεράς en general,-Ανορθολογισμός και εξυπνακισμός της Αριστεράς, -Αντιμνημονιακοί, Αντιπαράθεση με Γλέζο και Τσίπρα, – Τριτοκοσμικός παραλογισμός, -Αριστερή ροπή σε αποσχισμό, -Ανορθολογισμός, συνωμοσιολογία, μεσσιανισμός, -Κρατισμός και ιδιωτική πρωτοβουλία,- Ανορθολογικός κρατισμός, – ΣΥΡΙΖΑ λατινοαμερικανοποίηση,- Πατριωτισμός και διεθνισμός. Αναρτηθεν προ της πρώτης  εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ., Γενάρης 2015. Τελευταία φορά στο Βήμα (28.8.18).
—————————————————————————
Ο Μέγας ΑΡΧΗΓΟΣ | (Α. Τσίπρας), Ολίγον τι σατιρικόν

1. Το άρθρο (του Γ. Μαλούχου, υμνητού του Τσίπρα) ανήκει στην κατηγορία της πολιτικών λυρικών ποιημάτων, πολύ διαδεδομένων ιδιαιτέρως στην εποχή του Στάλιν, στην «κομμουνιστική» Ρουμανία, στην «κομμουνιστική» Αλβανία, στην Κούβα, στην Βόρεια Κορέα και στην Ρωσία (Πούτιν).
2. Ακολουθεί κατόπιν η προσωπολατρεία μέσω ποιημάτων ίσως και ασμάτων περί του Μέγα Αρχηγού.
3. Εξιδανίκευση και πρόσδωση μαγικών ικανοτήτων (Μεσσίας, θαυματουργός) στον Μέγα Αρχηγό.
4. Ηρωϊκοποίηση και σταδιακή θεοποίηση του Μέγα Αρχηγού.
5. Ο Μέγας αρχηγός ως παντογνώστης και πανίσχυρος αλλάζει το σύνταγμα και εξελίσσεται βαθμιαία σε δικτάτορα.
6. Ο Μέγας Αρχηγός εκδίδει την πρώτη συλλογή αυτονοήτως υπέροχων λυρικών ποιημάτων.
7. Ο Μέγας Αρχηγός εκδίδει το πρώτο συγκλονιστό φιλοσοφικό του έργο . Η Ακαδημία Επιστημών της Βόρειας Κορέας τον αναγορεύει σε επίτιμο διδάκτορα των φιλοσοφικών επιστημών (Dr.phil. honoris causa). Η Ακαδημία των πολιτικών επιστημών της Βενεζουέλας τον αναγορεύει σε επίτιμο διδάκτορα των πολιτικών επιστημονικών ( Dr.rer.pol. hon. Causa). κλπ., κλπ.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα τέτοιων εξελίξεων. Κάπως έτσι κατόρθωσαν δημαγωγοί και λαϊκιστές να εξελιχθούν σε δικτάτορες.
Ελαφρά επεξεργασμένο σχόλιο, δημοσιευθέν στην ηλεκτρονική εφημερίδα Τo Bήμα (13.2.15).

————————————————————————————————

Ο ημιαμόρφωτος Τσίπρας είναι γεννημένος ηθοποιός (ψευτοεπαναστάτης, ψευτομαρξιστής, ψευτολενινιστής).

Θυμάμαι καλά, όταν ήταν στην αντιπολίτευση και αξαπόλυε μύδρους κατά της κυβέρνησης με προσποιημένο “ιερό θυμό” (μέγας ηθοποιός του κερατά), έτσι ώστε πολλοί νόμισαν , ότι ο “Μεσσίας” θα αλλάξει τα πάντα και θα εγκαθιδρύσει την απόλυτη κοινωνική δικαιοσύνη.
Τελικά έκανε πολλές οβιδιακές μεταμορφώσεις, άλλαξε τελείως και πρόδωσε όλα τα ιδανικά της ελληνικής Αριστεράς (Μανώλης Γλέζος, Μίκης Θοδωράκης, Αλαβάνος).

—————————————————————————————————————————————————-

Αλαβάνος περί Τσίπρα

«Νομίζω πως τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα τον εξέλεξε ο ελληνικός λαός, δεν είχα εγώ τη δύναμη,. Εκανα μία προσπάθεια να φύγει από το παλιό η Αριστερά πιστεύοντας πως ένας νέος άνθρωπος θα συμβάλει. Επεσα εντελώς έξω. Το έχω πει και πολλές φορές και ο Ιησούς έπεσε έξω με τον Ιούδα». «Θέλω να πω ότι είναι η πλήρης αποτυχία. Αυτή η προδοσία της Αριστεράς και αυτή η απαξίωση της Αριστεράς μέσα στην κοινωνία την οποία έχει κάνει ο κύριος Τσίπρας δεν την έχει κάνει ο χειρότερός μας αντίπαλος μέχρι τώρα και με τόσο μεγάλη επιτυχία. 
Ο δεξιός είναι επικριτικός απέναντι στη θέση της Αριστεράς, αλλά θα έλεγα ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις της Αριστεράς υπήρχε μία εκτίμηση από τους συντηρητικούς. 
Πιστεύω πως προσωπικά ο κ.Τσίπρας είναι υπεύθυνος για την ηθική απαξίωση της Αριστεράς, αλλά και όλη η παρέα Δραγασάκηδες, Φλαμπουράρηδες και λοιπά, οι οποίοι έχουν κάνει ένα θίασο, τον οποίο τον σκηνοθετεί σήμερα ο εξωτερικός παράγοντας».

Είμαι ενάντια και στον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη. Ο Τσίπρας είναι πιο δεξιός από το Μητσοτάκη. Υπάρχει άλλη ελληνική κυβέρνηση, ακόμα και πραξικοπηματική, η οποία να παρέδωσε το σύνολο σχεδόν της δημόσιας περιουσίας και της πολιτιστικής κληρονομιάς διαχείριση σε έναν οργανισμό που ελέγχεται από ξένους; Μόνο η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου. Ο Τσίπρας αυτοτοποθετήθηκε σε κάποια ζητήματα πιο δεξιά και από τη ΝΔ», πηγή : iefimerida (13.12.18)

Αθηνά Θεά, Ετυμολογία, Γέννηση από την Κεφαλή του Δία (Ερμηνεία)

Αθηνά Θεά, Ετυμολογία, Γέννηση από την Κεφαλή του Δία (Ερμηνεία)

1.Βασίλισσα του Ουρανού. Από την Θεά των Σουμερίων ΑΝΑΘΑ (αννα = βασίλισσα, θα = ουρανός.
2. Αυτή που ανήκει στον πατέρα της. Από το Ασενέθ, όνομα που μαρτυρείται στις πινακίδες της Γραμμικής Β (μυκηναϊκή).
Το όνομα Ασενέθ δεν θεωρείται ούτε ελληνικό ούτε ιαπετικό. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο το όνομα προέρχεται από την αρχαία αιγυπτιακή γλώσσα. Μερικοί πρεσβεύουν την άποψη , οτι το όνομα Αθηνά είναι σανσκριτικό αχάνα ( καίουσα , λάμπουσα ). Νομίζω, ότι αυτή η ετυμολόγηση είναι τελείως εσφαλμένη.

Ο Πλάτων έχει μίαν άλλη ετυμολόγηση (Κρατύλος, 407, b), “= …λέγει ότι ” εστίν αύτη , ” ά θεονόα” , το άλφα ξενικώς αντι τιου ήτα χρησάμενος και το ιώτα και το σίγμα αφελών” ( “”…. λέει ότι αυτή είναι “α θενόα”, χρησιμοποιώντας το άλφα αντί του ήτα,όπως κάνουν οι ξένοι, και αφαιρώντας το ιώτα και το σίγμα” και την ονομάζει Θεονόην ή Ηθονόην .
Αυτή η ερμηνεία δεν είναι κατά τη γνώμη των ειδικών πειστική. Εν τούτοις ο Γ. Γεωργαλάς στο βιβλίο του “Πρωτοέλληνες” ( Θεσσαλονίκη, σελ. 53) αποδέχεται την πλατωνική ερμηνεία ως ορθή.
Ο Α. Γωργοπαπαδάκος (Λεξικόν ανωμάλων ρημάτων, έκδ. 18η, σελ. 272 ) έχοντας ως αφετηρία την λέξη άνθος γράφει : “ρίζα αθ-, εξ ης και αθήρ (=αθέρας), ίσως και Αθήνη, Αθήναι”. Αγόρασα αυτό το Λεξικό το 1958 ( έκδ. 4η ) και είμαι σε γενικές γραμμές ευχαριστημένος. Ο συγγραφέας ήταν καθηγητής του Αμερικανικού Κολλεγίου Θεσσαλονίκης.

Βλέπε Πέτρου Α. Αλεξιάδη, Ετυμολογικο Λεξικό κυρίων Ονομάτων, ISBN 960-91318-0.8, έκδ. 1η έκδ., Θεσσαλονίκη, σελ. 66.
Εχω την εντύπωση, ότι ο συγγραφέας έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά με την ετυμολογία ονομάτων. Εχει την κακή συνήθεια να υποβιβάζει συλλήβδιν όλους τους πανεπιστημιακούς, ιδιαιτέρως τους Ευρωπαίους (sic). Οπωσδήποτε θα υπάρχουν στην Ελλάδα καλύτερα βιβλία.

Ο Μπαμπινιώτης (Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσης, Αθήνα, σελ. 71/72 ) γράφει απλούστατα : (αρχ.Αθηνά Αθάνα Αθήνη ( ήδη μυκ. a-ta-na-po-ti-ni-ja : Αθάνα πότνια “σεβαστ’η Αθηνά”"), αγν. ετύμου, προελλην. θεωνύμιο. Βλέπε κ. Ατθίς, Αττική.
Και σε αυτήν την περίπτωση μετάνοιωσα που αγόρασα αυτο το βιβλίο ( 60 Ευρώ).

Γέννηση της Αθηνάς από την κεφαλή του Δία (Μυθολογία)

Για να εννοήσουμε , τί εστιάζεται πίσω από το μύθο, ας εφαρμόσουμε την ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ Μέθοδο. και δη πέραν της ελληνοκεντρικής προσέγγισης στο μύθο.

Οι μύθοι των Σουμερίων είναι οι αρχαιότατοι στη ιστορία της ανθρωπότητας. Σε έναν από αυτούς περιγράφεται λεπτομερειακά ο σκληρότατος πόλεμος μεταξύ των “παλαιών” θεών ( όλοι θηλυκοί ) και των “νέων” θεών (όλοι αρσενικοί). .
Μια νικούσαν οι “παλαιοί” και μια οι “νέοι” θεοί. Τελικά νίκησαν οι “νέοι” θεοί. Δηλαδή ΤΙΑΤΑΝΟΜΑΧΙΑ α λα σουμερικά.
Ερμηνεία : Μυθολογικα-ποιητικά λαμβάνει χώραν ο κοσμϊστορικός αγώνας μεταξύ του Πατριαρχαλισμού και του Μητριαρχαλισμού. Στη Μέση Ανατολή ο Πατριαρχαλισμός κατόρθωσε να επικρατήσει εδώ και έξι χιλιάδες έτη. Οι νικητές έχουν όχι μόνον γράψει την ιστορία, αλλά και τους μύθους.

Κάτι το παρόμοιο έxει συμβεί αργότερα ακριβώς προ 4200 ετών και στον ελληνικό χώρο : Συμβολικά για τους αγώνες μεταξύ των Ινδευρωπαίων (Ιαπετικοί) και των Πελασγών (αυτόχθονοι) έχει συντελεσθεί σύμφωνα με τον Εύδηλο τον Κορίνθιο ή τον ποιητή Μουσαίο η τιτανομαχία μεταξύ των θεών των Πελασγών (υπερτερούσαν οι θηλυκές θεότητες) και των ως επί το πλείστον αρσενικών θεών των Ινδοευρωπαίων. Και στον ελληνικό χώρο έχει επικρατήσει ο Πατριαρχαλισμός. Στην εποχή του έχει γραφεί η Τιτανομαχία.
Συμπέρασμα : Αυτονοήτως ή Αθηνά έχει ξεπηδήσει από την κεφαλή του Δία και όχι αντίστροφα. Ας υπενθυμίσουμε και τον διακοσμητικό ρόλο της Ηρας.
Καθημερινή (8.2.18)

Ελληνική Γώσσα, Δημοτική και Καθαρεύουσα

Ελληνική Γλώσσα, Δημοτική και Καθαρεύουσα

Το γλωσσικό πρόβλημα με έχει στο παρελθόν απασχολήσει, γιατί δεν είχα κατανόηση για το παράξενο φαινόμενο της ελληνικής διγλωσσίας : Η Καθαρεύουσα για τους δήθεν μορφωμένους και η Δημοτική για τον απλό λαό, αν και σε αυτήν έχει γραφεί η νεοελληνική λογοτεχνία. Από ό,τι έχω έως τώρα διαβάσει, μια τέτοια διγλωσσία δεν σημειώνεται σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, οι οποίες έχουν εξελιχθεί φυσιολογικά και χωρίς τεχνάσματα.

Από αυτά που έχω τα παρελθόντα έτη όχι τόσο συστηματικάσυλλέξει και διαβάσει γύρω από την ελληνική γλώσσα , καταλήγω στο εξής αποτέλεσμα :

Η Καθαρεύουσα (έως το 1976)) αποτελεί μία τεχνιτή γλώσσα, η οποία εστιάζεται μεταξύ της Ελληνιστικής Κοινής ( από το 330 π.Χ. έως το 700 μ.Χ.,τελευταίο στάδιο της Αρχαίας Ελληνικής) , από την οποία έχει παραλάβει πολλά χαρακτηριστικά στοιχεία και της Δημοτικής.

Σε ό,τι αφορά τα στάδια της Ελληνικής γλώσσας , σημειώνεται και άλη γνώμη :
α)Ελληνιστική Κοινή (300 π.Χ. -565 μ. Χ.).
β) Μεσαιωνικά Ελληνικά (565-1453).
δ) Νεοελληνικά (από το 1453 έως σήμερα).

Η Δημοτική (από το 1700 ) είναι η σύγχρονη Νέα Ελληνική γλώσσα και μπορεί να χαρακτηρισθεί ως κόρη της Μεσαιωνικής Ελληνικής (από το 700 έως το 1700, μόνον οι πολύ μορφωμένοι , ιεράρχες και θεολόγοι μιλούσαν την Ελληνιστική Κοινή και μερικοί ακόμη και την Κλασική) , η οποία έπεται της Ελληνιστικής Κοινής.
Η Δημοτική έχει εμπλουτισθεί σημαντικά με λέξεις μεν από την καθαρεύουσα, αλλά με άλλες καταλήξεις.
Εν τω μεταξύ η Δημοτική έχει τόσο εξελιχθεί που ο μέσος Ελληνας δεν την κατέχει, πολλοί δεν την καταλαβαίνουν. Μερικοί ποιητές έφθασαν στο σημείο να αξιοποιούν ομηρικές λεξεις κα επί τη βάσει των να γράφουν ποιήματα, τα οποία είναι για έναν που δεν κατέχει την Ομηρική ακατανόητα. Εχω μια τέτοια εμπειρία με έναν γνωστό ποιητή.

Συμπέρασμα : Η Δημοτική δεν είναι κόρη, αλλά το πολύ εγγονή της Ελληνιστικής Κοινής.

Λοιπόν πιο συγκεκριμένα.
1. Είναι γνωστό, ότι οι μορφωμένοι Ελληνες έγραφαν στη μεσαιωνική Γλώσσα, ενώ ταυτόχρονα ο λαός μιλούσε την Δημοτική που περιείχε πολλες ξένες λέξεις.
Ο Κοραής σκέφθηκε να τονώσει την ελληνική εθνική συνείδηση και ταυτόχρονα να ενδυναμώσει τον δεσμό με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, γι αυτό έχει επί τη βάσει πρωτίστως της Ελληνιστικής Κοινής να εμπεδώσει την Καθαρεύουσα . Στην ελληνική Φιλολογία έχει αυτή ονομασθεί ως τεχνητή γλώσσα. Εχει αναβιβασθεί σε επίσημη γλώσσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους και παραμελήθηκε η σχεδόν περιφρονημένη αλλά ζωντανή Δημοτική. Ετσι έχει δημιουργηθεί η διγλωσία ελληνικής sui generis. Τωρα επικρατεί στη γλώσσα μας ένα αφάνταστο χάος που είναι ΑΓΝΩΣΤΟ στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μία γλώσσα, μία γραμματική.

2. Στην Ευρώπη έχει επικρατήσει ως επίσημη γλώσσα (διοίκηση, διπλωματία, επιστήμη) η Λατινική γλώσσα (όχι τεχνητή) έως τον 18ο αι. αυτονοήτως έχει κάπως απλοποιηθεί, και οι γλωσσολόγοι την ονόμασαν σε σύγκριση με την υπερεξελιγμένη Κλασική Λατινική Vulgata , στα Γερμανικά Vulgärlatein (υποδεέστερα Λατινικά). Ο λαός μιλούσε την εκάστοτε εθνική γλώσσα.
Στις χώρες με νεολατινική γλώσσα ομιλείται μόνον η επίσημη γλώσσα και όχι ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ και τα κλασικά ή τα μεσαιωνικά Λατινικά.

3. Από τον 15ο αι. μ.Χ. γίνεται λόγος για μία Σύγχρονη κινεζική γλώσσα. Δίπλα σ αυτήν δεν υπάρχει άλλη μορφή της κινεζικής γλώσσας.
Πηγή : Bernhard Karlgren, Schrift und Sprache der Chinesen, ISBN 3-540-42138-6, Berlin 2001.

4.Στην Ινδία μιλούνται 15 γλώσσες, αλλά στην διοίκηση έχει επικρατήσει η Αγγλική. Απο τις 1,3 κατοίκους μιλούν Σανσκριτική περίπου 200 χιλιάδες άτομα, μεταξύ αυτών πολλοί ινδουιστές ιερείς (Βραχμάνοι).
Πηγές
-K. Μylius, Sanskrit − Deutsch, Deutsch − Sanskrit, SBN ,Wiesbaden 2005. Αυτός ήταν πανεπιστημιακός στο πανεπιστήμιό μας στη Λειψία (Εδρα: Ινδολογία , Σανσκριτική Γλώσσα). Με βοήθησε πολύ να ασχοληθώ με την φιλοσοφία και την λογοτεχνία της αρχαίας Ινδίας, λίγο και με την Σανσκριτική.
-Κ. Μylius, Geschichte der Literatur im alten Indien, Leipzig 1983.
-Carl Capeller, Sanskrit-Wörterbuch, Straßburg 1887, Berlin 1966.

Πηγές για Δημοτική και Καθαρεύουσα

-Γ. Κορδάτος, Ιστορία του γλωσσικού μας ζητήματος, Αθήνα 1973.
-Νεοελληνική Γραμματική (της Δημοτικής), Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο
Θεσσαλονίκης, Ινστιτούτο Νεοελληνικων Σπουδών, ΙδρυμαΤριανταφυλλίδη, Θεσσαλονίκη 1991.
-J.Chadwick, Η γέννεσις της ελληνικής γλώσσας, Αθήνα 1961/1962.
- R. Rowning, Robert, Medieval and Modern Greek, Cambridge 1983.
-L.R.Palmer, The Greek language, London 1996.
- H. Tonnet, Histoire du grec moderne, Paris, 1993-2003.
-F. R. Adrados, Geschichte der griechischen
Sprache. Von den Anfängen bis heute, Tübingen/Basel 2002.
- C. García Gual, J. M. Lucas de Dios, O. , Historia de la lengua griega , familia lingüística indoeuropea, Santillana 2004.
Καθημερινή ( 5.2.18)

_________________________________________________________________________________

Γιώργος Μπαμπινιώτης: «Η επένδυση στη γλώσσα είναι επένδυση στην ποιότητα της σκέψης» | tovima.gr, 13.02.2023
Ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών μιλάει για την τριαδικότητα γλώσσας, σκέψης και κόσμου, τη θέση των νεολογισμών και το «δημοκρατικό» ελληνικό αλφάβητο με αφορμή την προσφορά από «Το Βήμα» του βιβλίου του «Η γλώσσα μας. 180 κείμενα για τη γλώσσα»
Γεραντώνη Μαριλένα
Το να κατέχεις τη γλώσσα σου δεν είναι ούτε απλό ούτε αυτονόητο. Είναι ένα σύνθετο, επίπονο και μακροχρόνιο εγχείρημα που απαιτεί σύστημα, μέθοδο και μεράκι, «είναι ένα έργο ζωής». Σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στο «Βήμα», ο διακεκριμένος έλληνας φιλόλογος, γλωσσολόγος, λεξικογράφος και πανεπιστημιακός Γεώργιος Μπαμπινιώτης, με αφορμή την προσφορά του βιβλίου του Η γλώσσα μας. 180 κείμενα για τη γλώσσα από την εφημερίδα την Κυριακή, 19 Φεβρουαρίου, αναλύει την τριαδικότητα γλώσσας, σκέψης και κόσμου. Εξηγεί γιατί ως Ελληνες ευτυχήσαμε να έχουμε μια τόσο μαγική και ξεχωριστή γλώσσα  ενώ αποδαιμονοποιεί τους νεολογισμούς που έχουν εισβάλει στα ελληνικά τα τελευταία χρόνια, απόρροια της ραγδαίας ανάπτυξης της τεχνολογίας.
Κύριε καθηγητά, κρατώ στα χέρια μου το βιβλίο «Η γλώσσα μας. 180 κείμενα για τη γλώσσα». Πρόκειται για κείμενα «που μέχρι πρόσφατα δεν είχαν βρει μόνιμη στέγη», όπως γράφετε στον πρόλογο. Ποια ήταν η ανάγκη να εκδοθούν όλα μαζί;
«Αυτό το βιβλίο το αγαπάω ιδιαίτερα. Γιατί είναι 40 χρόνια δουλειάς μου, επαφής μου, έρευνας, μελέτης, διδασκαλίας με τη γλώσσα και έχω επιλέξει 180 κείμενα να μείνουν ως παρακαταθήκη για τις απόψεις μου, και αυτό θέλω να περάσω στον κόσμο μέσα από αυτό το βιβλίο. Δηλαδή, θέλω να μεταδώσω – το λέω καθαρά – το πάθος μου για τη γλώσσα, θέλω να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο ώστε να προβληματιστεί για τα θέματα της γλώσσας και να τον πείσω ότι η γλώσσα πάνω από όλα είναι αξία. Είναι ο πολιτισμός μου, είναι η ιστορία μου, είναι η σκέψη μου, είναι η ταυτότητά μου. Δεν είναι, επομένως, ένα απλό εργαλείο. Είναι αυτό που μας χαρακτηρίζει και μας σφραγίζει ως χώρα, ως λαό, ως πολιτισμό».
Είναι σημαντική η προσφορά του «Βήματος» γιατί το βιβλίο αυτό θα φτάσει σε κάθε ελληνικό σπίτι, κάτι που φαντάζομαι αποτελεί και διαχρονικό σας στόχο. Να φέρετε, δηλαδή, τη γλώσσα κοντά στους πολλούς.
«Αυτό το έχω επιδιώξει μονίμως στη ζωή μου. Εβγαλα τη γλωσσολογία από το εργαστήριο και το γραφείο. Πέρασα στον κόσμο μέσα από την τηλεόραση, από το ραδιόφωνο, από τον Τύπο, με τα βιβλία μου, με τα δέκα λεξικά μου. Θέλησα δηλαδή να πλησιάσω τον κόσμο για κάτι που αποτελεί ένα μόνιμο χαρακτηριστικό για όλους τους ανθρώπους. Τη γλώσσα, την ομιλία και η γραφή. Γιατί; Γιατί η γλώσσα – δεν θα κουραστώ να το λέω – είναι η σκέψη μου και κατ’ επέκτασιν ο κόσμος μου. Το είπε ο Βίτγκενσταϊν. Η γλώσσα μου είναι ο κόσμος μου. Πάντοτε μιλάω για αυτή την τριαδικότητα, για αυτό το τρίπτυχο. Η γλώσσα υπάρχει για να δηλώνουμε τη σκέψη. Από το ζεύγος «γλώσσα-σκέψη» περνάμε στον κόσμο που μας περιβάλλει και τον καταλαβαίνουμε καλύτερα μέσα από τις έννοιες της νόησης και τις λέξεις της γλώσσας».
«Οταν έχεις έναν Πλάτωνα, έναν Αριστοτέλη, έναν Ομηρο, έναν Αισχύλο, έναν Θουκυδίδη, έναν Πλούταρχο, όταν έχεις όλους αυτούς, δεν έχεις απλώς μια προαγωγή του πολιτισμού και της καλλιέργειας του νου των ανθρώπων. Εχεις μαζί και μια καλλιέργεια της γλώσσας γιατί όλα αυτά πρέπει να εκφραστούν γλωσσικά»
Το να χειρίζεται ωστόσο κάποιος με ευχέρεια και επάρκεια τη μητρική του γλώσσα δεν είναι αυτονόητο, ούτε έχει να κάνει μόνο με το ταλέντο. Προϋποθέτει πολλή δουλειά.
«Πάρα πολλή δουλειά. Τίποτα δεν είναι εύκολο στη γλώσσα, χωρίς από την άλλη μεριά να είναι ακατόρθωτο. Δηλαδή σε όλη μας τη ζωή, από τότε που θα γεννηθούμε μέχρι την ώρα που φεύγουμε από αυτόν τον κόσμο, αυτό που κάνουμε σε σχέση με τη γλώσσα είναι μια προσπάθεια να εκφραστούμε όσο γίνεται πιο εύκολα, πιο καλά, πιο σωστά με μεγαλύτερη ακρίβεια, γιατί η γλώσσα, θα το πω αυτό καθαρά, είναι έργο ζωής. Δεν είναι υπόθεση κάποιων ετών στο σχολείο, ή κάποιων άλλων σε πανεπιστήμιο ή κάποιων άλλων στη ζωή. Είναι από τη γέννησή μας μέχρι την έξοδο από αυτόν τον κόσμο. Κατ’ εξοχήν έργο ζωής».
Στο βιβλίο εκφράζετε μια συγκρατημένη αισιοδοξία ότι η γλώσσα μας – παρά τις όποιες «κακοποιήσεις» υφίσταται – βρίσκεται στον σωστό δρόμο και βελτιώνεται διαρκώς. Θέλετε να μας το αναλύσετε;
«Θέλω να δηλώσω ότι τα πράγματα με το επίπεδο της γλώσσας δεν είναι τέτοια που να μας προκαλούν μια απογοήτευση. Ναι, υπάρχουν προβλήματα. Ναι, υπάρχει ένα πρόβλημα ποιότητας στη γλώσσα. Αλλά, ούτε αγλωσσία υπάρχει ούτε οι άνθρωποι περιορίζονται στη χρήση 100 λέξεων. Ολα αυτά είναι στη φαντασία μας. Στην πράξη δεν υπάρχει ομιλητής που δεν χρησιμοποιεί κάποιες χιλιάδες λέξεις – οποιοσδήποτε ομιλητής. Επομένως, αυτό που λέω πάντοτε είναι ότι πρέπει να υπάρχει ευαισθητοποίηση των ομιλητών στη γλώσσα, για καλύτερα ελληνικά. Αλλά η γλώσσα μας και πλούσια είναι και έχει και μια πορεία που μας εξασφαλίζει τη δυνατότητα να εκφραζόμαστε για όλα τα θέματα με σχετική ευκολία και δεν είναι σε ένα επίπεδο που πρέπει να θρηνούμε».
Συνεπώς, τι χρειάζεται από μέρους μας;
«Χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή. Μια προσοχή που πρέπει να ξεκινάει από τη σχολική εκπαίδευση. Εκεί ξεκινάμε και αποκτούμε συνείδηση της λειτουργίας της γλώσσας, αλλά και μια σχέση μας με τη γλώσσα που να μην παύει ποτέ. Το διάβασμα βιβλίων, η προσεκτική ακρόαση ομιλιών, η σχέση μας με το Διαδίκτυο – την έχουμε δαιμονοποιήσει ότι είναι ο όλεθρος της γλώσσας. Δεν είναι έτσι. Είναι όλεθρος, αν εγκαταλείψουμε όλα τα άλλα. Μέσα στο Διαδίκτυο μπορώ να βρω άριστα κείμενα, μπορώ να βρω δηλαδή υλικό που να εμπλουτίσει τη γνώση μου της γλώσσας. Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι η σχέση μας με το Διαδίκτυο να είναι δημιουργική εκ μέρους μας και να μη γίνουμε δούλοι οποιουδήποτε υλικού που μας προσφέρεται».
Παρ’ όλα αυτά, πολλοί ισχυρίζονται ότι τα ελληνικά κινδυνεύουν από τον καταιγισμό των νεολογισμών, επί το πλείστον τεχνολογικών, που έχουν εισβάλει στη γλώσσα. Πιστεύετε ότι οι νέοι σήμερα χρησιμοποιούν σωστά την ελληνική γλώσσα; Κινδυνεύει η ελληνική γλώσσα από τους νεολογισμούς;
«Οι νεολογισμοί σε κάθε γλώσσα είναι απαραίτητοι γιατί είναι ο εκσυγχρονισμός της γλώσσας. Οταν δημιουργούνται νέα τεχνολογικά ευρήματα, εφευρέσεις, μέσα, όταν υπάρχουν νέες ιδέες, όταν ο πολιτισμός προάγεται, χρειαζόμαστε λέξεις να τον εκφράσουμε. Αρα, δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς τους νεολογισμούς. Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι να μην υιοθετούμε άκριτα, εύκολα, οτιδήποτε ακούμε ως ξενισμό και να τον μεταφέρουμε στην ελληνική γλώσσα. Ούτε το να αποφύγουμε τελείως τις ξένες λέξεις είναι σωστό. Ούτε όμως και να αποδεχόμαστε στίφη ξένων λέξεων και να πρέπει να ξέρω αγγλικά ή γαλλικά ή κάποια άλλη γλώσσα για να μιλήσω καλά ελληνικά. Ο Ελληνας στον Ελληνα πρέπει να μιλάει ελληνικά και θα ήθελα να πω μέσα από την καρδιά μου και τη γνώση που έχω της γλώσσας ότι για τα ελληνικά αυτό είναι και εύκολο και δυνατό.  Γιατί αξιώθηκε η ελληνική γλώσσα να έχει μια μοναδική καλλιέργεια. Οταν έχεις έναν Πλάτωνα, έναν Αριστοτέλη, έναν Ομηρο, έναν Αισχύλο, έναν Θουκυδίδη, έναν Πλούταρχο, όταν έχεις όλους αυτούς, δεν έχεις απλώς μια προαγωγή του πολιτισμού και της καλλιέργειας του νου των ανθρώπων. Εχεις μαζί και μια καλλιέργεια της γλώσσας γιατί όλα αυτά πρέπει να εκφραστούν γλωσσικά. Ετσι, ευτυχήσαμε να έχουμε μια πολύ καλλιεργημένη γλώσσα γιατί ευτυχήσαμε να έχουμε τα πιο δυνατά μυαλά που έχουν περάσει στον κόσμο. Αυτή την κληρονομιά, αυτό το κεφάλαιο είναι που πρέπει να αξιοποιούμε. Γι’ αυτό η σχέση μας με τη γλώσσα πρέπει να είναι και διαχρονική. Δηλαδή, ο αρχαίος λόγος είναι ένα σημείο αναφοράς. Γιατί; Γιατί η ελληνική γλώσσα έχει ένα χαρακτηριστικό. Τη συνέχεια. Συνέχεια 40 αιώνων. Ουδέποτε έπαψε να ομιλείται επί 40 αιώνες και να γράφεται επί 35 αιώνες, αν λάβουμε υπόψη τη Γραμμική Β΄, ή αν λάβουμε υπόψη τη χρήση του ελληνικού αλφαβήτου επί 28 αιώνες. Ολα αυτά δεν είναι συνηθισμένα. Δημιουργούν μιαν άλλη σχέση του Ελληνα με τη γλώσσα του. Με τον προφορικό και τον γραπτό λόγο. Αυτό θέλει πολλή δουλειά, θέλει ευαισθησία, θέλει οργάνωση και εκ μέρους της πολιτείας στην εκπαίδευση, από εμάς στα πανεπιστήμια, αλλά και ατομικά, ο καθένας μας, πρέπει να επενδύει στη γλώσσα. Γιατί κάθε επένδυση στη γλώσσα, το λέω, είναι επένδυση στην ποιότητα της σκέψης και στην ποιότητα να βλέπουμε τον κόσμο μας».
Ενας μεγάλος γάλλος γλωσσολόγος του περασμένου αιώνα, ο καθηγητής της Σορβόνης Ζοζέφ Βαντριές, είχε πει για τα ελληνικά ότι «ουδέποτε σφυρηλατήθηκε ωραιότερο εργαλείο για να εκφραστεί η ανθρώπινη σκέψη». Πόσο δυνατή είναι τελικά η ελληνική γλώσσα;
«Ο περίφημος Βαντριές, ένας από τους μεγαλύτερους γλωσσολόγους που έχουν περάσει, είπε αυτό που είναι μια αλήθεια και μια πραγματικότητα. Οτι, δηλαδή, η ελληνική γλώσσα γνώρισε μια καλλιέργεια και απέκτησε μια δύναμη δηλωτική, εκφραστική, που είναι σπάνια, ακριβώς γιατί αξιώθηκε να ομιληθεί και να γραφεί από αυτά τα μεγάλα πνεύματα. Αυτό που χαρακτηρίζει την ελληνική και που είναι η προίκα μας, αλλά και μια κατάκτηση μεγάλη, είναι το ελληνικό αλφάβητο. Ο ελληνικός πολιτισμός είναι ένας πολιτισμός του γραπτού λόγου. Ο πολιτισμός μας είναι τα κείμενά μας. Ο κόσμος μας έμαθε μέσα από τα κείμενά μας, από τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Ομηρο. Αλλά τα κείμενά μας δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν, να αποτυπωθούν, να διασωθούν, να διαδοθούν, χωρίς ένα πολύ εύκολο, οικονομικό – δημοκρατικό, το λέω εγώ – αλφάβητο. Ευτυχήσαμε να έχουμε αυτό το αλφάβητο και μέσα από αυτό καταγράφηκε η ελληνική σκέψη, ο ελληνικός πολιτισμός. Και δεν έχουμε παρά αυτό τον πολιτισμό, αυτή τη διαχρονία της ελληνικής γλώσσας να την πλησιάζουμε με σεβασμό, με αγάπη, με ευαισθησία και με υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας και σε αυτή τη χώρα της οποίας είμαστε πολίτες».
«Χρειάζεται πάντοτε να είσαι προσεκτικός ομιλητής»
επιστημονικών εννοιών με απόλυτα εύληπτο τρόπο. Πόσο δύσκολο είναι κανείς να μιλάει και να γράφει με απλότητα;
«Είναι κάπως δύσκολο. Δεν θα το πω εξαιρετικά δύσκολο. Λίγο δύσκολο. Χρειάζεται πάντοτε – αυτό που λέω – να είσαι προσεκτικός ομιλητής. Oχι σοφός. Oχι λογιότατος. Αλλά να είσαι ο ευαίσθητος ομιλητής που θα προσέξει πώς θα πει έναν όρο, μια λέξη για να έχει δηλωτικότητα, να έχει ευστοχία και κυρίως να αποκαλύπτει τη σκέψη του. Γιατί υπάρχει η γλώσσα; Η γλώσσα είναι η αποκάλυψη, η δήλωση της σκέψης μας και η επικοινωνία. Είναι συνάντηση ανθρώπου με άνθρωπο με σκοπό να αποκαλύψω αυτά που σκέπτομαι και να ερμηνεύσω σωστά αυτά που ακούω. Oλα αυτά λοιπόν για να γίνουν χρειάζονται έναν προσεκτικό, ευαίσθητο ομιλητή που θα διαβάσει και τα βιβλία του, θα προσέχει και πώς θα γράψει και γενικά θα έχει μια ευαισθησία στη γλώσσα».
«Ιδανικό για μαθητές και εκπαιδευτικούς»
Ποια είναι η διάρθρωση του βιβλίου «Η γλώσσα μας»;
«Ολο το υλικό σε αυτό το βιβλίο περνάει μέσα από 13 θεματικές ενότητες. Μιλάω για βασικές έννοιες λειτουργίας της γλώσσας, για σημαντικά γεγονότα της ιστορίας της γλώσσας, για τη γοητεία της ετυμολογίας, τη μαγεία της γραμματικής, για τη σχέση της ελληνικής με τη θρησκεία, τον πολιτισμό, τη διδασκαλία της γλώσσας, την πολιτική και πάνω από όλα για τη λογοτεχνία. Θεωρώ αυτό το βιβλίο ιδανικό για μαθητές, για εκπαιδευτικούς και για όποιον θέλει να μπει σε αυτόν τον μαγικό κόσμο της γλώσσας και της γλωσσολογίας χωρίς προαπαιτούμενες γνώσεις γιατί αυτό είναι θεμελιώδες».

____________________________________________________________________________
Η ελληνική και η σχέση της με τις άλλες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες
Ποια είναι η προέλευση της ελληνικής γλώσσας;- Πώς διαμορφώθηκε στο πέρασμα των αιώνων; Οι διάλεκτοί της και η σχέση της με τις άλλες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες
Μετά το άρθρο μας για το ελληνικό αλφάβητο την προηγούμενη εβδομάδα που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και είχε πολλά, ενδιαφέροντα σχόλια σκεφθήκαμε να γράψουμε ένα σχετικό με το ελληνικό αλφάβητο άρθρο, συγκεκριμένα για την προέλευση της ελληνικής γλώσσας και τη σχέση της με τις άλλες ινδοευρωπαϊκές γλώ
Η προέλευση της ελληνικής γλώσσας
Η ελληνική γλώσσα ανήκει στην ινδοευρωπαϊκή γλωσσική οικογένεια. Πότε όμως διαμορφώθηκε ως ξεχωριστή ινδοευρωπαϊκή γλώσσα και ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της; Τα αρχαιότερα γραπτά τεκμήρια της ελληνικής γλώσσας είναι οι πινακίδες της Γραμμικής Β’ γραμμένες σε συλλαβική γραφή. Τα κείμενα αυτά πιστοποιούν ότι ήδη τον 13ο π. Χ. αιώνα η ελληνική υφίσταται ως ιδιαίτερη γλωσσική οντότητα. Συνεπώς η γέννησή της θα πρέπει να είναι ένα πολύ αρχαιότερο γεγονός. Η παραδοσιακή άποψη σχετίζει τη δημιουργία της ελληνικής με διαδοχικά μεταναστευτικά κύματα (ή εισβολείς), Αχαιοί, Ίωνες, Δωριείς που εισάγουν στον ελλαδικό χώρο τις βασικές διαλέκτους. Η Αρχαία Ελληνική είναι σύνολο διαλέκτων ενώ η έννοια της κοινής γλώσσας είναι μεταγενέστερη εξέλιξη. Η υπόθεση των διαδοχικών κυμάτων που χρησιμοποιεί τις παραδόσεις των αρχαίων αλλά και τις αρχαιολογικές μαρτυρίες, υποστηρίζει ότι τα κύματα αυτά μπορούν να συνδεθούν με αλλαγές στον υλικό πολιτισμό που έγιναν γύρω στο 2.200 π.Χ., 1.600 π.Χ. και 1.200 π.Χ. (καταστροφή του μυκηναϊκού πολιτισμού).
Η θεωρία των (διαδοχικών) κυμάτων τοποθετεί τη γένεση και διαμόρφωση της ελληνικής γλώσσας έξω από τον ελλαδικό χώρο. Ο αντίλογος στη θεωρία αυτή υποστηρίζει ότι τα αρχαιολογικά δεδομένα δεν τεκμηριώνουν τις ριζικές τομές που απαιτεί η υπόθεση μαζικών μεταναστεύσεων. Αντίθετα η αρχαιολογική έρευνα στηρίζει την άποψη της πολιτισμικής συνέχειας με κάποιες αλλαγές στο τέλος της Νεολιθικής εποχής και της εποχής του Χαλκού που όμως δεν είναι τέτοιες ώστε να δικαιολογούν τη θεωρία των κυμάτων.
Η απώτατη αρχή της ελληνικής γλώσσας θα πρέπει να τοποθετηθεί στη Νεολιθική εποχή (περ. 6.500-3.000 π.Χ.) και να συσχετιστεί με την ανάπτυξη της γεωργικής οικονομίας στον ελλαδικό χώρο. Οι βαθμιαίες μετακινήσεις που συνδέονται με την εξάπλωση του γεωργικού τρόπου παραγωγής από την Ανατολή προς τη Δύση είναι εκείνες που εγκαθιστούν και στον ελλαδικό χώρο τον ινδοευρωπαϊκό πρόγονο της ελληνικής γλώσσας. Συνεπώς η ελληνική γλώσσα διαμορφώθηκε στον ελλαδικό χώρο και δεν συγκροτήθηκε λόγω προϊστορικών ή πρωτοϊστορικών μεταναστεύσεων τις οποίες βέβαια δεν μπορούμε να αποκλείσουμε αλλά ήταν μικρής κλίμακας.
Οι ιδιαιτερότητες της ελληνικής γλώσσας
Ας δούμε τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής μέσα στο πλαίσιο της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας. Τα ηχηρά δασέα σύμφωνα *bh, *dh, *gh (ο αστερίσκος υποδηλώνει ότι πρόκειται για σύμφωνα που υποθέτουμε ότι διέθετε η κοινή ινδοευρωπαϊκή) στην ελληνική εμφανίζονται ως άηχα δασέα: ph(φ), th (θ), kh (x). Η σύγκριση με τα αρχαία ινδικά (που διατηρούν τα ηχηρά δασέα της κοινής ινδοευρωπαϊκής) δείχνει τη διαφοροποίηση: ινδικό bharami ,στα ελληνικά «φέρω». Το *j της κοινής ινδοευρωπαϊκής γίνεται h (δασύτητα) στην ελληνική, το ινδικό yah, ελληνικά os. Στο μορφολογικό επίπεδο εμφανίζονται σχηματισμοί που χαρακτηρίζουν την ελληνική: ο υπερθετικός –τατος, η μετοχή –μενος. Στο λεξιλόγιο λέξεις με ινδοευρωπαϊκή ετυμολογία εμφανίζονται με ιδιομορφίες που ταιριάζουν στην ελληνική: ίππος, άργυρος, άνθρωπος. Τέλος ιδιομορφία της ελληνικής είναι και η μεγάλη κατηγορία ουσιαστικών σε –εύς.
Η διαμόρφωση της ελληνικής γλώσσας
Κάθε γλώσσα διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό από τη «συνάντησή» της με άλλες γλώσσες. Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν ότι ο ελλαδικός χώρος φιλοξένησε παλαιότερους λαούς που μιλούσαν τις δικές τους γλώσσες: Πελασγοί, Κάρες και Λέλεγες, Τυρσηνοί, Φοίνικες, Δρύοπες, Καύκωνες, Αίμονες, Άονες, Τέμμικες. Τι οφείλει η ελληνική γλώσσα σε αυτό το πλούσιο γλωσσικό υπόβαθρο; Ολόκληρο το σώμα μιας γλώσσας επηρεάζεται από τις επιμειξίες, η περιοχή όμως όπου αυτές γίνονται άμεσα ορατές είναι το λεξιλόγιο. Από πολύ νωρίς παρατηρήθηκε ότι το λεξιλόγιο της αρχαίας ελληνικής περιέχει σημαντικό αριθμό στοιχείων ξένης προέλευσης. Τα δάνεια αυτά ανήκουν σε δύο κατηγορίες: δάνεια ινδοευρωπαϊκής προέλευσης (από μία έως τέσσερις γλώσσες κατά τους μελετητές) π.χ.: πύργος (πβ. Γερμανικό burg=πύργος), τύμβος και λέξεις που δεν έχουν ινδοευρωπαϊκό χαρακτήρα και ανήκουν ενδεχομένως σε γνωστές ή άγνωστες μεσογειακές και ανατολικές γλώσσες: λέξεις (τις περισσότερες φορές τοπωνύμια) με το πρόσθημα –νθ- (Κόρινθος, Ζάκυνθος, ασάμινθος=μπανιέρα, όλυνθος=αγριοσυκιά, ερέβινθος=ρεβίθι, Ερύμανθος κλπ), λέξεις με το πρόσθημα –σσ- το οποίο στα νέα ελληνικά έχει απλοποιηθεί σε –σ- στα τοπωνύμια όπως Ιλισ(σ)ός, Κηφισ(σ(ός, κυπάρισσος, νάρκισσος κλπ. και λέξεις με το πρόσθημα –μν- (Λάρυμνα, Μήθυμνα κλπ). Θα πρέπει να προστεθούν επίσης λέξεις όπως: ρόδον, θάλασσα, μόλυβδος, οίνος, χρυσός.
Ο J.P. Mallory γράφει σχετικά στο βιβλίο «Οι Ινδοευρωπαίοι»: «Πολλοί θα συμφωνούσαν ότι ουσιαστικό μέρος του ελληνικού λεξιλογίου που αφορά στον ειδικό περιβαλλοντικό χαρακτήρα της Μεσογείου δεν μπορεί να εξηγηθεί ως η ελληνική κατάληξη κληρονομημένων ινδοευρωπαϊκών λέξεων. Αυτές περιλαμβάνουν φυτά όπως όλυνθος=σύκο, ελαία, υάκινθος, άρκευθος, δάφνη, ορίγανος, ερέβινθος, κάστανον, κέρασος και δαύκος=καρότο.
Μεταξύ των ζώων είναι ο όνος, ο βόνασος (βόλινθος) και ο κάνθαρος (=το σκαθάρι αλλά και είδος αρχαίου αγγείου). Στοιχεία που αφορούν στο υλικό πολιτισμό είναι παρομοίως μη ελληνικά: μέταλλον, κασσίτερος, χαλκός, μόλυβδος, λήκυθος, κάδος, κρωσσός=υδροφόρο αγγείο, ξίφος, υσσός=ακόντιο, πύργος, αίθουσα, ασάμινθος και πλίνθος. Ορισμένες πολιτικές ή κοινωνικές έννοιες βασικές για την ελληνική κοινωνία εκφράζονται με λέξεις που θεωρούνται συνήθως προελληνικές. Αυτές περιλαμβάνουν τις λέξεις: βασιλεύς (μυκηναϊκά da-si-re-u), δούλος (μυκηναϊκά do-e-ro) και παλλακή. Επίσης, οι εξέχοντες ήρωες των ελληνικών επών –Οδυσσεύς, Αχιλλεύς, Θησεύς, καθώς και πολλές από τις ελληνικές θεότητες –Αθηνά, Ήρα, Αφροδίτη, Ερμής- δεν φέρουν εμφανώς ινδοευρωπαϊκά ελληνικά ονόματα».
Ενώ ο J Chadwick παρατηρεί: «… η μελέτη των τοπωνυμίων και των δανείων είναι ένα πολύ πιο περίπλοκο εγχείρημα απ’ ότι νομίζουν ορισμένοι. Άλλωστε τα σίγουρα δεδομένα είναι λίγα. Τα μόνα ασφαλή συμπεράσματα που μπορεί να συναγάγει κανείς… από γλωσσικές μαρτυρίες αυτού του τύπου είναι τα εξής: μία τουλάχιστον γλώσσα μιλιόταν στην Ελλάδα πριν τους Έλληνες. Η ελληνική γλώσσα γεννιέται από το μπόλιασμα ενός ινδοευρωπαϊκού ιδιώματος σε ένα μη ελληνικό κλωνάρι».
Οι διάλεκτοι της ελληνικής γλώσσας
Από τον 8ο αι. π.Χ. και έπειτα η ελληνική γλώσσα παρουσιάζει μεγάλη διαλεκτική ποικιλία. Από τους διαλεκτολόγους έχουν προταθεί διάφορες ταξινομήσεις των ελληνικών διαλέκτων. Ως τα μέσα του 20ου αιώνα ήταν γενικά αποδεκτή μια τριμερής διαίρεση σε: α) Αττικοϊωνική, β) Αχαϊκή (Βόρεια Αχαϊκή: Αιολική, Νότια Αχαϊκή: Αρκαδοκυπριακή), γ) Δωρική. Οι ίδιες ομάδες με γεωγραφικά κριτήρια ονομάζονται: α) ανατολική, β) κεντρική και γ) δυτική. Η διαίρεση αυτή είχε βασιστεί στην υπόθεση ότι τα ελληνικά φύλα εισήλθαν στην Ελλάδα σε τρία διαδοχικά κύματα: α) Ίωνες (γύρω στο 2.000 π.Χ.), β) Αιολείς ή «Αχαιοί» (γύρω στο 1.700 π.Χ.), γ) Δωριείς (γύρω στο 1.200 π.Χ.). Μετά την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β’ και την αποκάλυψη της αρχαϊκής Μυκηναϊκής διαλέκτου του 14ου-13ου αι. π. Χ. αμφισβητήθηκε η γενετική συγγένεια Αιολικής και Αρκαδοκυπριακής και επισημάνθηκαν οι ομοιότητες της τελευταίας με την Αττικοϊωνική. Επίσης ενισχύθηκε η άποψη ότι η διαλεκτική διάσπαση συντελέσθηκε σε ελληνικό έδαφος μετά την κάθοδο (ίσως γύρω στο 2.200 π.Χ.) των ελληνικών φύλων στην Ελλάδα. Έτσι η ονομασία Αχαϊκή περιορίστηκε για να δηλώσει μόνο την Αρκαδοκυπριακή.
Σήμερα είναι γενικά αποδεκτή η διαίρεση σε τέσσερις ομάδες: α) Αττικοϊωνική, β) Αρκαδοκυπριακή, γ) Αιολική (Θεσσαλική, Λεσβιακή, Βοιωτική), δ) Δυτική (Δωρική, Βορειοδυτική). Δύο άλλες διάλεκτοι, η Παμφυλιακή που ομιλούνταν στα νότια παράλια της Μικράς Ασίας και η Μακεδονική είναι δύσκολο να καταταγούν.
Όσο το ελληνικό έθνος ήταν κομματιασμένο σε πόλεις-κράτη υπήρχε διαλεκτική διάσπαση. Με τη δημιουργία όμως συμμαχικών και κοινών ιερών άρχισαν να χρησιμοποιούνται κοινοί γλωσσικοί τύποι στους οποίους παραμερίζονταν οι τοπικές μικροδιαφορές. Τέτοιες «κοινές» γλώσσες ήταν: η Δωρική που χρησιμοποιήθηκε στις δωρικές περιοχές τους τρεις τελευταίους αιώνες π.Χ., η Βορειοδυτική, γλώσσα της Αιτωλικής Συμπολιτείας και κυρίως η Αττική Κοινή που δημιουργήθηκε με βάση την Αττική διάλεκτο του 4ου αι. π.Χ. και υιοθέτησε και στοιχεία και από άλλες διαλέκτους ,κυρίως ιωνικά. Από τον 4ο αι. π.Χ. άρχισε να επιδρά σε άλλες διαλέκτους και τελικά τις υποκατέστησε πλήρως.
Η ινδοευρωπαϊκή γλώσσα
Στις 2 Φεβρουαρίου 1786 ο Άγγλος δικαστής και μελετητής των ανατολικών γλωσσών sir William Jones έδωσε διάλεξη στην Ασιατική Εταιρεία Βεγγάλης όπου ανάμεσα στα άλλα διατύπωσε και την εξής άποψη: «Η σανσκριτική γλώσσα (η γλώσσα στην οποία είναι γραμμένα τα αρχαία ινδικά λογοτεχνικά και θρησκευτικά κείμενα)… παρουσιάζει θαυμαστή δομή. Είναι τελειότερη από την αρχαία ελληνική, πλουσιότερη από τη λατινική… αλλά ταυτόχρονα συγγενεύει στενά και με τις δύο τόσο στις ρίζες των ρημάτων όσο και στους γραμματικούς τύπους. Η συγγένεια αυτή δεν μπορεί να είναι ένα τυχαίο συμπτωματικό γεγονός είναι τόσο εντυπωσιακή ώστε οδηγεί τον μελετητή στο συμπέρασμα ότι και οι τρεις αυτές γλώσσες προέρχονται από μια κοινή αφετηρία».
Η παρατήρηση αυτή αποτέλεσε ουσιαστικά την ανακάλυψη μιας ολόκληρης γλωσσικής οικογένειας που ονομάστηκε το 1816 από τον Άγγλο γλωσσολόγο Thomas Young ινδοευρωπαϊκή. Ο όρος υπονοεί τη γεωγραφική διασπορά των γλωσσών που συγκροτούν την ενότητα αυτή: από την Ινδία ως την Ευρώπη. Η ινδοευρωπαϊκή δεν είναι η μόνη γλωσσική οικογένεια. Με την ίδια λογική, εντοπίστηκαν και άλλες (ουραλική, αλταϊκή, καυκασιανή κλπ.). Το 1903 ο Δανός γλωσσολόγος H. Pedersen διατύπωσε τη θεωρία ότι υπάρχει μια μακρο- ή υπερ-οικογένεια από την οποία κατάγονται η ινδοευρωπαϊκή, η ουραλική κλπ. Τις ιδέες του ανέπτυξαν οι Σοβιετικοί V. Illic-Svityc και Α. Dogopolsky. Τη νοστρατική (από το λατινικό nostra που σημαίνει «δική μας») όπως λέγεται αυτή η θεωρία, την αντιμετωπίζουν επιφυλακτικά οι ιστορικοί γλωσσολόγοι.
Πάντως, ο C. Renfrew θεωρεί ότι το βάθος αυτής της πρωτοοικογένειας (αν υπάρχει αυτή) φτάνει το 15.000-10.000 π.Χ. Ποιες είναι όμως οι γλώσσες της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας; Είναι οι Κελτικές (Γαλατική, Ιρλανδική, Βρετονική, Ουαλική), η Λατινική (απ’ όπου προέρχονται οι νεολατινικές γλώσσες, γαλλικά, ισπανικά κλπ.), οι ιταλικές (Βενετική, Οσκική, Ουμβρική κλπ.), οι γερμανικές (Γοτθική, Γερμανική, σκανδιναβικές γλώσσες), η Ελληνική, η Αλβανική, οι βαλτικές (αρχαία πρωσικά, λιθουανικά, λετονικά), οι σλαβικές, οι ανατολικές γλώσσες (η Χεττιτική που έγινε γνωστή το 1915 με την αποκρυπτογράφηση των σφηνοειδών κειμένων της χεττιτικής πρωτεύουσας στο Boghazkoy, η Λουβική, η Παλαϊκή, η Λυδική και η Λυκιακή), οι ινδοϊρανικές γλώσσες και η Τοχαρική που ανακαλύφθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Στις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες δεν ανήκουν τα τουρκικά, τα βασκικά και οι φινοουγγρικές γλώσσες.
Τι ισχυρίζονται οι αρνητές της ινδοευρωπαϊκής θεωρίας;
Όπως και με τη φοινικική προέλευση του ελληνικού αλφαβήτου, έτσι και με την ινδοευρωπαϊκή θεωρία υπάρχουν, ιδιαίτερα στο διαδίκτυο, σε ελληνοκεντρικούς ιστότοπους, κάποιοι που ισχυρίζονται ότι «η ινδοευρωπαϊκή θεωρία έχει καταρρεύσει» ή ότι «είναι απάτη». Ο Πολιτικός Μηχανικός, Ομότιμος Καθηγητής του ΕΜΠ και Ακαδημαϊκός κύριος Αντώνης Κουνάδης, σε ομιλία του στην Ακαδημία τον Ιανουάριο του 2019 είπε μεταξύ άλλων ότι η ινδοευρωπαϊκή θεωρία αποτελεί αμφιλεγόμενο ζήτημα, αντικείμενο «συνεχιζόμενων μέχρι σήμερα εντόνων συζητήσεων και αμφισβητήσεων».
Παρά τα συντριπτικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ινδοευρωπαϊκή θεωρία, οι αρνητές θεωρούν ότι η ελληνική είναι η μητέρα-γλώσσα, επικαλούμενοι δήθεν πανάρχαιες ελληνικές επιγραφές ενώ άλλοι αγνοούν την ύπαρξης κοινής ινδοευρωπαϊκής ρίζας, θεωρώντας ότι κάθε ομοιότητα νεότερης ευρωπαϊκής λέξης με ελληνικά οφείλεται σε δανεισμό από τα ελληνικά κάτι που ισχύει μεν, αλλά σε μερικές μόνο περιπτώσεις.
Πηγές:Α.Φ. Χριστίδης, «Ινδοευρωπαϊκή γλωσσική ενότητα: το ιστορικό πρόβλημα» και «Η διαμόρφωση της Ελληνικής γλώσσας» στο συλλογικό έργο «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ», ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ, ΑΘΗΝΑ 1999ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΣ, «ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΛΑΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ εαπ, 2019
26.02.2023, Πρώτο Θέμα

“Χιτλερικός Χαιρετισμός”, “Saluto Romanum”

«Χιτλερικός χαιρετισμός»

Σοκ στο συλλαλητήριο: Ο πρόεδρος των Παραολυμπιονικών χαιρέτησε ναζιστικά -Δίπλα στον Μίκη Θεοδωράκη
————————————-

Ουδεμία σχέση με την αρχαία ελληνική ιστορία.

Σε ό,τι αφορά την Αρχαία Ρώμη, υπάρχει στην πραγματικότητα μόνο μία αναπαράσταση στον « Κίονα του
(καίσαρα) Τραγιανού» από το 113 π.Χ. με λεγεωνάριους που σηκώνουν το δεξί χέρι ίσως προς χαιρετισμό.

Ο Γάλλος ζωγράφος Jacques-Louis David (1784) δείχνει στο «Ορκο των Ορατίων» Ρωμαίους λεγεωνάριους να δίνουν όρκο με ανεβασμένο το δεξιό χέρι σε ξίφη που σηκώνει προς τα πάνω ένα από αυτούς.

Ο εμπεδωτής του ιταλικού φασισμού και μέγας αρχαιολάτρης Benito Mussolini το έχει παραλάβει και αναβιβάσει στον γνωστό „Saluto Romano“ ( «Ρωμαϊκός Χαιρετισμός»), δήθεν p.x. “Ave Caesar”( “Χαίρε Καίσαρ”).

Ο εμπεδωτής του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού Adolf Hitler παρέλαβε μεταξύ άλλων και τον «Ρωμαϊκό Χαιρετισμό», ό οποίος κατ αρχάς έχει ονομασθεί «Χιτλερικός Χαιρετισμός» που ύστερα από το 1933 έχει δια νόμου ανακηρυχθεί σε «Γερμανικό Χαιρετισμό» σε συνδυασμό με τις λεξεις „Heil Hitler“ (Χαίρε Χίτλερ) .
Εχω διαπιστώσει , ότι συντελείται μία μεγάλη σύγχιση μεταξύ των «ιστορικών» φιλμ και της ιστορικής πραγματικότητας.
Ο δυστυχώς ανεγκέφαλος και αφελής συμπόντιος δείχνει αναμφιβόλως τον χιτλερικό χαιρετισμό.

Πηγές (επιστημονικές)
- Francis Haskell, Die Geschichte und ihre Bilder. Die Kunst und die Deutung der Vergangenheit. München 1995.
-Hans-Jürgen Hillen (Hrsg.), Titus Livius,Römische Geschichte. Buch I-III, München/ Zürich 1987.
-Elmar Stolpe, Klassizismus und Krieg. Über den Historienmaler Jacques-Louis David.Frankfurt am Main/ New York 1985.
-Rolf Toman (Hrsg.), Klassizismus und Romantik. Köln 2000.
iefimerida (5.2.18)

Βαλκάνια, Κάθοδος των Ινδοευρωπαίων (Ελληνες, Θράκες, Ιλλύριοι)

Βαλκάνια, Κάθοδος των Ινδοευρωπαίων (Ελληνες, Θράκες, Ιλλύριοι)

Πρώτα έχουν εμφανισθεί προ περίπου 4220 ετών τα αρχαιότατα ελληνικά φύλα , τα οποία κατ αρχάς έμειναν μερικούς αιώνες στα Νοτιοδυτικά Βαλκάνια και ιδιαιτέρως στην περιοχή βορείως της ιστορικής Δυτικής Μακεδονίας και σε όλην την Ηπειρο ( επίσης στην Βόρεια Ηπειρο). Δηλαδή δεν είναι τυχαίο που το πρώτο ελληνικό μαντείο εστιαζόταν στην Δωδώνη. Κατόπιν άρχισαν να κατεβαίνουν προς το Νότο ξεκινώντας από την Θεσσαλία, όπου οι Αιολείς έχουν συγχωνευθεί με τους προινδοευρωπαίους Πελασγούς. Οι Δωριείς ήταν το τελευταίο ελληνικό φύλο που έχει εγκαταλείψει την Ηπειρο.

Οι πρόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων, ενός δωρικού φύλου, προερχόμενοι από την Ηπειρο έφθασαν κατ αρχάς στην Θεσσαλία και απο εκεί κινήθηκαν τον 8ο αι. π.Χ. προς την περιοχή του θρακικού φύλου των Πίερων. Τα άλλα είναι γνωστά.

Στα παράλια της Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης οι Νότιοι Ελληνες έχουν ιδρύσει πολλες “αποικίες’, οι οποίες έχουν εκπέμψει ελληνικό πολιτισμό προς τα θρακικά φύλα. Αλλά τα ιλλυρικά φύλα δεν έχουν ενδιαφερθεί για τον ελληνικό πολιτισμό ή δεν ήταν σε θέση να τον καταλάβουν.

Περίπου το 1900 π.Χ. ακολούθησαν τα αρχαιότατα πολυάριθμα θρακικά φύλα ( πάνω από πενήντα (50 !) και εποίκησαν τις σημερινές περιοχές της Σλαβομακεδονίας (ανατολικκή περιοχή) , της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, όλη την Θράκη (από Θράκες) καθώς και όλην την Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία.

Λίγο αργότερο έφθασαν τα ιλλυρικά φύλα, τα οποία εποίκησαν τα Δυτικά Βαλκάνια στις περιοχές τη Δυτικής Σλαβομακεδονίας, της Σερβίας, της Αλβανίας, του Μαυροβουνίου, και της Κροατίας έως την Τεργέστη.

Προ των Ινδοευρωπαίων σε όλα τα παράλια της σημερινής Ελλάδας, της Αλβανίας, του Μαυροβουνίου, της Κροατίας καθώς εν μέρει και της Ανατολικής Ιταλίας ζούσαν ήδη οι Πελασγοί.

Η ιστορία των μετακινήσεων λαών και φύλων μας διδάσκει, ότι στις συνοριακές περιοχές συντελούνται προσμίξεις διαφορετικών λαών και φύλων ως κάτι το αυτονόητο. Καθημερινή (31.1.18)

———————————————————————————————

Δαρδανοί, Κοσοβάροι

Δαρδανοί και Κοσοβάροι

Στο Κόσοβο ζούσαν Δαρδανοί, κατόπιν Σλάβοι-Σέρβοι ( εκσλαβισμός των Δαρδανών). Υστερα από τις μεγάλες ήττες των Σέρβων εκ μέρους των Τούρκων εγκατάλειψη της περιοχής, και κατόπιν έχει συντελεσθεί η εποίκηση εκ μέρους Αλβανών. Βλέπε K. Kaser, W. Petritsch, R. Pichler: Kosovo/Kosova. Mythen, Daten, Fakten. Klagenfurt/Celovec 1999.
4. Ιλλυρική Γλώσσα- Αλβανική Γλώσσα.

Υστερα από την κατάκτηση των παραλιακών περιοχών των Ιλλυρίων εκ μέρους των Ρωμαίων έχουν συντελεσθεί ο εκρωμαϊσμός και ο εκλατινισμός των κατοίκων, οι οποίοι έχουν συγχωνευθεί με του Ιλλυρίους και τους Θράκες της ενδοχώρας. Τοιουτοτρόπως έχουν δημιουργηθεί στις αρχές του Μεσαίωνα η αλβανική κουλτούρα και η αλβανική γλώσσα (θρακικά, λατινικά και ιλλυρικά (πού λίγα) στοιχεία). Στην Αλβανία σημειώνονται όμως και ιλλυρικά τοπωνύμια. Βλέπε H. H. Haarmann, Lexikon der untergegangenen Sprachen, München 2002, S. 99-100). Καθημερινή (9.9.18)

——————————————————————————————————————————–

Ιλλυρική Γλώσσα- Αλβανική Γλώσσα

Υστερα από την κατάκτηση των παραλιακών περιοχών των Ιλλυρίων εκ μέρους των Ρωμαίων έχουν συντελεσθεί ο εκρωμαϊσμός και ο εκλατινισμός των κατοίκων, οι οποίοι έχουν συγχωνευθεί με του Ιλλυρίους και τους Θράκες της ενδοχώρας. Τοιουτοτρόπως έχουν δημιουργηθεί στις αρχές του Μεσαίωνα η αλβανική κουλτούρα και η αλβανική γλώσσα (θρακικά, λατινικά και ιλλυρικά (πού λίγα) στοιχεία). Στην Αλβανία σημειώνονται όμως και ιλλυρικά τοπωνύμια. Βλέπε H. H. Haarmann, Lexikon der untergegangenen Sprachen, München 2002, S. 99-100).

——————————————————————————————————————————

Ιλλυρική, Θρακική

Μάλλον ήθελε να πει Δαρδανία. Ουσιαστικά είναι το Κοσσυφοπέδιο, αλλά περιελάμβανε και το βορειότερο τμήμα της Π.Γ.Δ.Μ. μαζί με την πόλη των Σκοπίων. Αρχίζει από Δα-, τελειώνει σε -ία, λογικό να μπερδευτεί αλλά δεν δικαιολογείται να μην το διασταυρώσει. Αλλά και το Δαρδανία δεν θα ήταν σωστό. Πιο πολύ για ονομασία του Κοσσυφοπεδίου ή ακόμα και της Αλβανίας (λόγω καταγωγής του θρακικού υποστρώματος της αλβανικής γλώσσας από τη Δαρδανία) θα ταίριαζε. Η γνήσια Ιλλυρία με ομιλητές της Ιλλυρικής (όχι το ρωμαϊκό θέμα Ιλλυρικού) υπήρξε στη σημερινή βόρεια Αλβανία, το Μαυροβούνιο, τη Βοσνία και τη νότια Δαλματία. Οι μόνες ακριβείς ονομασίες για την Π.Γ.Δ.Μ. θα ήσαν Παιονία ή Βαρδαρία (εναλλακτικά Βαρντάρσκα ή Βαρδάρης). Εννοείται ότι το Δακία ανήκει ολοκληρωτικά στους Ρουμάνους, Πιστεύω ότι θα δημιουργούσαν αντίστοιχο με τους Έλληνες θέμα για μια τέτοια ονομασία. Εντελώς ερασιτεχνική η τοποθέτηση του Μάρδα.

Αρχαίος προς Panos Terz

Σίγουρα οι Πίερες και τα ανατολικώς του Αξιού φύλα ήσαν θρακικά (ομιλούσαν τη θρακική η οποία ήταν satem). Τα δυτικώς του Αξιού (εκτός από τους Πίερες) όπως Βοττιαίοι, Άλμωπες, Εορδαίοι, Ελίμειοι, Τυμφαίοι, Ορέστες και Λυγκηστές ήσαν ελληνόφωνα ή έστω ομιλούσαν κάποιες διαλέκτους απογόνους της πρωτοελληνικής οι οποίες ήσαν centum. Στη Ρουμανία αλλά και τη Μοισία (βορείως του Αίμου και νοτίως του Δούναβη Βουλγαρία και νότια Σερβία) ομιλούσαν τον δακομοισικό κλάδο της θρακικής. Η Δαρδανία βρισκόταν στο μεταίχμιο της θρακικής με την ιλλυρική. Υπάρχει διχογνωμία για τη γλώσσα των Δαρδάνων. Αρκετοί θεωρούν βέβαιο ότι στην ανατολική Δαρδανία ομιλούσαν τη δακομοισική διάλεκτο της θρακικής, ενώ για τη δυτική Δαρδανία υπάρχουν ευρήματα και για τις δύο γλώσσες (θρακική και ιλλυρική). Oταν οι Θράκες των πόλεων και των παραλίων περιοχών εξελληνίστηκαν ή εκλατινίστηκαν γλωσσικά, οι ορεσίβιοι Θράκες διατήρησαν τη θρακοφωνία τους έως τον 7ο με 8ο μ.Χ. αιώνα και ήσαν γνωστοί με το όνομα Βέσσοι (όχι οι παλαιότεροι Βέσσοι ή Βησσοί ιερείς της Ροδόπης, από αυτούς πήραν το όνομα). Εκείνη την εποχή η Δαρδανία ήταν από τις τελευταίες θρακόφωνες (βεσσόφωνες) περιοχές. Η ιλλυρική είχε εξαφανιστεί. Δεν υπήρχε καμία αναφορά εδώ και αιώνες. Επειδή βρισκόταν βορείως της γραμμής Jirecek απέκτησε και πλούσιο λατινικό λεξιλόγιο. Η εξέλιξη αυτής της γλώσσας είναι η αλβανική την οποία διέδωσαν από τη Δαρδανία (Κοσσυφοπέδιο) οι απόγονοι των παλαιοτέρων Δαρδάνων (οι οποίοι πια ονομάζονταν Σκιπετάρηδες) αρχικώς προς στη βόρεια Αλβανία στην οποία κατοικούσαν και απόγονοι Ιλλυριών, έχοντας απολέσει παντελώς οποιαδήποτε σύνδεση με την ιλλυρική γλώσσα και τα ιλλυρικά ήθη και έθιμα. Το ότι το υπόστρωμα της αλβανικής είναι δακομοισικό και όχι ιλλυρικό, φαίνεται καιαπό το ότι η αλβανική είναι γλώσσα satem, ενώ για την ιλλυρική υπάρχουν πολύ λιγότερα τεκμήρια, αλλά πιθανολογείται ως centum. Στη συνέχεια η διάδοση της αλβανικής συνεχίστηκε και στο νότο όπου το ορεινό τμήμα ονομαζόταν Άρβανον, απ΄ όπου υιοθετήθηκε και ο όρος Αρβανίτες. Παρόμοια ιστορία αλλά με πολύ μεγαλύτερη την επίδραση της λατινικής έχει και η ρουμανική γλώσσα. Τα βλάχικα έχουν παρόμοια επίδραση από την λατινική των Βαλκανίων, αλλά πολύ μικρότερο θρακικό-βεσσικό-δακομοισικό υπόστρωμα από τη ρουμανική, λόγω του ότι διαμορφώθηκε νοτιότερα, περίπου στις περιοχές που διερχόταν η αρχαία Εγνατία οδός.

Αρχαίος προς Panos Terz Ασχολούμαι ερασιτεχνικά (οι σπουδές μου είναι σε θετική επιστήμη) και διαβάζω όλων των ειδών της πληροφορίες, τις σταθμίζω και βγάζω συμπεράσματα που θέλω να πιστεύω ότι βασίζονται στη λογική. Τα περισσότερα που έγραψα είναι κοινώς αποδεκτά από την επιστημονική κοινότητα και με μια απλή αναζήτηση πιστεύω θα τα διασταυρώσετε. Αυτά στα οποία υπάρχουν διχογνωμίες είναι δύο. Η θρακική και όχι ιλλυρική συσχέτιση της αλβανικής και η ξεχωριστή ανάπτυξη της βλαχικής από τη ρουμανική. Και στα δύο εμπλέκεται η κρατική προπαγάνδα της Αλβανίας και της Ρουμανίας αντίστοιχα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πλήθος κατευθυνομένων δημοσιεύσεων αλλοιώνοντας την αντικειμενική προσέγγιση. Για το πρώτο θέμα ο βασικότερος εκφραστής της θρακικής (βεσσικής) προέλευσης της αλβανικής είναι ο Γερμανός ιστορικός Gottfried Schramm.
http://www.albanianhistory….
https://de.wikipedia.org/wi…
Για το δεύτερο θέμα ένδειξη αποτελεί η διαφορά του θρακικού (δακομοισικού) υποστρώματος στις δύο γλώσσεςΗ ρουμανική έχει 170 τέτοιες λέξεις.
https://www.imxa.gr/balkans…
Η βλαχική έχει πολύ λιγότερες. Το βασικό όμως είναι η αιτία της λατινοφωνίας στα Βαλκάνια. Αν προσέξουμε οποιονδήποτε χάρτη των Βαλκανίων επί ρωμαιοκρατίας, θα διαπιστώσουμε ότι λατινοφωνία υπήρξε στα σύνορα (δηλαδή κατά μήκος του Δούναβη) λόγω ρωμαϊκών στρατοπέδων και οικισμών οι οποίοι αναπτύχθηκαν γύρω από αυτά (απόγονοι αυτών είναι οι Ρουμάνοι), αλλά και κατά μήκος των μεγάλων οδικών αρτηριών, λόγω της ανάπτυξης σταθμών αλλά και της παρουσίας ορεσίβιων αγωγιατών οδιτών όπως οι βλάχοι.
Δεν νομίζω ότι είναι παράξενο που οι που οι σλαβικές γλώσσες είναι satem.  Η κοιτίδα της πρωτοσλαβικής είναι στους βάλτους της δυτικής Ουκρανίας σε μια περιοχή η οποία νοτίως είχε τη satem θρακική, ανατολικώς τη satem ιρανική των Σκυθών και Σαρματών και βορείως την επίσης satem της πρωτοβαλτικής. ‘Oλες οι centum είναι προς τη δύση και όλες οι satem προς την ανατολή. Η μόνη εξαίρεση είναι η τοχαρική που υπήρξε η ανατολικότερη ινδοευρωπαϊκή γλώσσα και όμως υπήρξε centum.
Για το νέο έτος σας εύχομαι χρόνια πολλά και καλά με υγεία.»

_______________________________________________________

Δικό μου το κάτωθι κείμενο :

Πολύ σωστά, ή και Δαρδανία, Οι Δάρδανοι ήταν ένα ιλλυρικό φύλο.
Στην περιοχή των Θρακών ανήκαν η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Θράκη και η Μακεδονία προ του 8ου αι. π.Χ. Οι Πιερείς ήταν π.χ. γνήσιοι Θράκες, ο Ορφεύς ήταν ο ανώτατος θεός όλων των θρακικών φύλων.
Η αλβανική γλώσσα είναι μεν ιλλυρικής προέλευσης, αλλά εμπλουτισμένη με πολυάριθμες λατινικές λέξεις. Ιδέ Harald Haarmann, Weltgeschichte der Sprachen,ISBN: 978 3406 608025, München 2006, S.206.

Πηγή για τα σχόλια : iefimerida (29.12.17)