Δημοκρατία (Παρλαμενταρισμός) , Δημοκρατία (Γερμανία) και Ατομο-Πολίτης

Περί της Δημοκρατίας και του Παρλαμενταρισμού (Κοινοβουλευτισμού)

Η Δημοκρατία (Δ.) και ο Παρλαμενταρισμός (Π.) ανήκουν στα πρυτανεύοντα αντικείμενα της Πολιτικής Φιλοσοφίας , των Πολιτικών, εν μέρει και των Νομικών  Επιστημών. Περί του περιεχομένου κτλ.  αμφοτέρων των  εννοιών επικρατεί  στα πλαίσια του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού (Δύση) μία γενική ομοφωνία των ειδικών επιστημόνων (Consensus generalis  Professorum  et Doctorum  ).

Φορείς  των   επιστημονικών γνώσεων είναι πρωτίστως τα πανεπιστημιακά εγχειρίδια και τα λεξικά. Σε σύγκριση με αυτά δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί η  Wikipedia  πηγή σοβαρών γνώσεων ιδιαιτέρως  όταν μη ειδικοί επιστήμονες την χρησιμοποιούν .

Τοιουτοτρόπως δημιουργείται ένα αφάντατο εννοιολογικό χάος, το οποίο ενδυναμώνεται μέσω μίας νεοελληνικής ιδιαιτερότητας να απορρίπτει η Αριστερά τις «αστικές γνώσεις» ως μη επιστημονικές και να χρησιμοποιεί με μεγίστη αυτοπεποίθηση δικές της ιδεοληψίες ως τις μοναδικές «επιστημονικές» γνώσεις. Αυτό ισχύει σχεδόν για όλες τις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες.

Περί της Δημοκρατίας

Λόγω χώρου δεν αναφέρονται οι γλωσσικές και ιστορικές πτυχές του όρου της Δ. Στην ουσία αποτελεί η Δ. έναν  τρόπο εξουσίας με τα εξής χαρακτηριστικά στοιχεία :

1. Κυριαρχία του λαού ( μετάφραση από τα Γαλλικά : souverainete du peuple ήδη στην εποχή της Γαλλικής Αστικής Επανάστασης , 1789) που σημαίνει, ότι η ανώτατη εξουσία σε ένα κράτος προέρχεται από τον λαό ( τότε όχι από την φεουδαλική αριστοκρατία).

2. Η πολιτική ισότητα που στην πραγματικότητα σημαίνει θεωρητικά ισότιμη συμμετοχή ΟΛΩΝ των πολιτών στην διαδικασία της πολιτική διαμόρφωσης της βούλησης και την λήψη των απαραιτήτων αποφάσεων.

3. Ελευθερία και βασικά δικαιώματα ΟΛΩΝ των πολιτών, δηλαδή τα ανθρώπινα δικαιώματα τίθενται υπό την προστασία του κράτους του δικαίου.

4. Πολυποίκιλες δυνατότητες συμμετοχής ΟΛΩΝ των πολιτών μέσω του δικαιώματος των εκλογών, της διαφάνειας  στην διαμόρφωση των αντιλήψεων , χρονικά περιορισμένων  αποφάσεων και  μέσω της προστασίας των δικαιωμάτων της αντιπολίτευσης.

5. Εμπέδωση ενός μίνιμουμ ισότητας και δικαιοσύνης ως προϋπόθεση της ενεργούς συμμετοχής ΟΛΩΝ των πολιτών στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι.

Η Δημοκρατία δεν είναι τέλεια, αλλά έως σήμερα δεν έχει αποδειχθεί, ότι άλλα πολιτικά συστήματα είναι καλύτερα.Ο Αρισττοτέλης  έχει αναλύσειΣτο περίφημο έργο του Πολιτικά (ΑΡΙΣΤ Πολ 1279a22–1281a10: Τα είδη των πολιτευμάτων) τα πολιτικά συστήματα καθώς και τους πέντε διαφορετικούς τύπους της Δημοκρατίας. Απορρέει το συμπάρασμα , ότι η Δημοκρατία είναι σχετική.

Και ο ρήτορας Ισοκράτης εκφράζει μερικές επιφυλάξεις : “Καίτοι πῶς χρὴ ταύτην τὴν πολιτείαν ἐπαινεῖν ἢ στέργειν τὴν τοσούτων μὲν κακῶν αἰτίαν πρότερον γενομένην, νῦν δὲ καθ’ ἕκαστον τὸν ἐνιαυτὸν ἐπὶ τὸ χεῖρον φερομένην; πῶς δ’ οὐ χρὴ δεδιέναι μὴ τοιαύτης ἐπιδόσεως γιγνομένης τελευτῶντες εἰς τραχύτερα πράγματα τῶν τότε γενομένων ἐξοκείλωμεν” ( “Πως γίνεται να επαινούμε και να ευνοούμε αυτό το πολίτευμα που έγινε η αιτία τόσων κακών και σήμερα φαίνεται να πηγαίνει προς το χειρότερο; Πως γίνεται να μην φοβόμαστε ότι, αφού η κατάσταση πάει προς το χειρότερο, δεν θα καταντήσουμε σε κατάσταση ακόμα πιο άσχημη από την εποχή εκείνη ;”
Οι βασικοί πυλώνες της δημοκρατίας είναι  κυριαρχία του λαού, η ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα  και η ισότητα όλων των πολιτών.
Σε γενικές γραμμές σημειώνονται δύο είδη της  Δ. :

α) Η άμεση Δ., στην οποία ο λαός αποφασίζει μέσω δημοψηφισμάτων (π.χ. στην Ελβετία επιτυχέστατα) περί σημαντικών πολιτικών υποθέσεων.

β) Η αντιπροσωπευτική Δ., στην οποία η εξουσία της λήψης αποφάσεων ανατίθεται σε εκλεγμένους αντιπροσώπους. Σε αυτήν ανήκει ο σύγχρονος Κοινοβουλευτισμός (Παρλαμενταρισμός).

Στην πολιτική πράξη διαπιστώνονται δύο βασικές μορφές της Δ. :

α) Η φιλελεύθερη Δ. στην οποία η γενική δημοκρατική διαδικασία εξυπηρετεί την εξεύρεση επίλυσης του  μεγάλου κοινωνικού και πολιτικού  προβλήματος διαφορετικών ή και αντιθέτων συμφερόντων επί τη βάσει αμοιβαίων συμβιβασμών (παρανοϊκό κόκκινο πανί στην αριστερή ορολογία).

β) Η ρεπουμπλικανική Δ., η οποία δεν χρησιμοποιεί τις δημοκρατικές διαδικασίες ως μέσο διευθέτησης  συγκρουομένων συμφερόντων , αλλά πρωτίστως ως ευκαιρία και δυνατότητα να δημιουργήσει κοινές αξίες και επιδιώξεις.  Στα τελευταία χρόνια διαδραματίζονται σε μερικά εξελιγμένα κράτη προσπάθειες δημιουργίας ενός κράματος των προαναφερθέντων μορφών της Δ. Συγκεκριμένα καταβάλλονται προσπάθειες πραγματοποίησης  μίας γενικής συνεννόησης ίσως και συμφωνίας  ακόμη κα σε περίπτωση αποφάσεων εκ μέρους της πλειοψηφίας.

Ο απώτερος σκοπός είναι η δημιουργία ευνοϊκών προϋποθέσεων για την πραγματοποίηση των ληφθεισών αποφάσεων  και με την συγκατάθεση της μειοψηφίας. Αλλά η κυβέρνηση από το ένα μέρος και η αντιπολίτευση από το άλλο μέρος δεν ενεργούν ως πολιτικοί εχθροί. Ετσι είναι εφικτό, να εμπεδώνεται μία κυβέρνηση της ¨Μεγάλης Συμμαχίας»  όπως π.χ. στην Γερμανία η επιτυχέστατη κυβέρνηση μεταξύ των Χιστιανοδημοκρατών και των Σοσιαλδημοκρατών επί έτη.

Υπό τον φακό της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας του ατέρμονου συγκρουσιασμού , μερικές φορές και της παροξυστικής σχεδόν εμφυλιοπολεμικής διάθεσης πρόκειται εδώ για εξελίξεις σε έναν άλλον αστερισμό.

Παρλαμενταρισμός (Κοινοβουλευτισμός)

Ο Π. (εμπέδωση για πρώτη φορά στην Αγγλία) ορίζεται ως πολιτικό σύστημα, στα πλαίσια του οποίου  το κοινοβούλιο ως  αντιπρόσωπος ενός μέρους του λαού έχει την δυνατότητα ενεργούς συμμετοχής σε πολιτικές αποφάσεις. Στην ουσία πρόκειται για ένα κοινοβουλευτικό κυβερνητικό σύστημα, στο οποίο το κοινοβούλιο προσδίδει στα κρατικά όργανα και ιδιαιτέρως στην κυβέρνηση την απαραίτητη πολιτική νομιμότητα, μια που τα μέλη της κυβέρνησης ψηφίζονται από αυτό.

Συνοπτικά αναδεικνύει αυτό το κυβερνητικό σύστημα τα εξής βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα :

α) Οι υπουργοί προέρχονται λόγω νομιμότητας στην πλειονότητά  τους από το κοινοβούλιο.

β) Η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για το έργο της έναντι του κοινοβουλίου, έτσι ώστε  αυτό έχει υπό ορισμένων προϋποθέσεων το δικαίωμα να απολύσει την κυβέρνηση.

γ) Στενή συνεργασία μεταξύ της κυβέρνησης και της πλειοψηφίας του κοινοβουλίου, κάτι που επιδρά μάλλον αρνητικά στον διαχωρισμό μεταξύ της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας. Αυτό όμως ισοφαρίζεται μέσω του πραγματικού αναβιβασμού του ρόλου της αντιπολίτευσης μέσα στο κοινοβούλιο.

Εν ολίγοις, η αντιπολίτευση ελέγχει τις ενέργειες της κυβέρνησης. Σχήμα, τρόπος και ουσία του ελέγχου είναι συνήθως ένδειξη της πολιτικής ωριμότητας και της κοινωνικής συνείδησης των εκπροσώπων της αντιπολίτευσης.

Το αντίθετο της Δ. αποτελούν τα ολοκληρωτικά ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΑ καθεστώτα. Αυτό άς το λάβουν υπ όψη όσοι ανεύθυνα, επιπόλαια και άδικα απορρίπτουν την Δημοκρατία, η οποία όπως όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα δεν μπορεί να είναι τέλεια, ιδανική και απόλυτη.

Μερικές πηγές

-D. Nohlen/F. Groetz, Kleiners Lexikon der Poltik, München 2015 ( πρόκειται για πανεπιστημιακό λεξικό 800 πυκνογραμμένων σελίδων ).
-C. Lenz / N.Ruchlak, Kleines Politik – Lexikon, München / Wien / Oldenbourg , 2001, S.35/36, 162-164.
-Duden, Das große Fremdwörterbuch, Herkunft und Bedeutung der Fremdwörter, Mannheim /Leipzig / Wien / Zürich, 2000, S.310, 999.
-Philosophisches Wörterbuch, hrsg. von G. Klaus / M. Buhr, Band 1,Leipzig, 1969, S.224-/225
-P.Nolte”,Was ist Demokratie? Geschichte und Gegenwart, München 2012.
-H. Vorländer, Demokratie. Geschichte, Formen, Theorien , München, 2010.

Καθημερινή (27.12.14).

——————————————————

Ορισμός της Δημοκρατίας

( Αντιπαράθεση με Γιώργο Μαλούχο, „Που γεννήθηκε ή που πέθανε η δημοκρατία ;“, Βήμα ( ηλεκτρονική έκδοση, 21.11.2013 )
Συστηματικά, νηφάλια και πολιτισμένα χωρίς υπερεθνικιστικές εξάρσεις, ψευτοπατριωτικές ανέξοδες κορώνες και νεοελληνικό υπερεξυπνακισμό.

Ο κ.Roman Herzog ήταν καθηγητής πανεπιστημίου σε Κρατικό Δίκαιο και Πολιτική, έχει ασκήσει τα αξιώματα του κοσμήτωρα και του πρύτανη, ήταν δικαστής και απο το 1987 έως το 1994 πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου και έχρησε πρόεδρος του κράτους από το 1994 έως το 1999. Εχει τοποθετεθεί πολυάριθμες φορές σε πολύπλοκα προβλήματα γενικά της Δημοκρατίας και ειδικά της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

Οι μορφωμένοι Γερμανοί θεωρούν αυτονοήτως την Ελλάδα ως Geburtsland der Demokratie (Γεννήτρια χώρα της Δημοκρατίας) . Ταυτόχρονα κάνουν διαχωρισμό μεταξύ της αρχαίας και της νέας Ελλάδας. Γενικά αισθάνονται θαυμασμό και σχεδόν λατρεία για τους αρχαίους Ελληνες και εν μέρει περιφρόνηση για τους Νεοέλληνες τους οποίους θεωρούν τελείως ανάξιους των αρχαίων Ελλήνων.

Οταν όμως γίνονται επιστημονικές συζητήσεις, αναφέρονται, σε ό,τι αφορά την εποχή ύστερα από τον Μεσαίωνα σε θέματα Δημοκρατίας, πρωτίστως η Αγγλία, η Ελβετία,η Γαλλία και οι ΗΠΑ. Σε τέτοια περίπτωση γίνεται λόγος περί της Αγγλίας και της Ελβετίας ως γεννήτριες της σύγχρονης Δημοκρατίας. Περίπου το ίδιο συμβαίνει και με τους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, των οποίων η γεννήτρια χώρα είναι μεν η Αγγλία, αλλά είναι πασίγνωστο, ότι από ιστορική άποψη έχουν αυτοί εφευρεθεί από τους αρχαίους Ελληνες . Αυτό δεν το αμφιβάλλει ουδείς.

Αφετηρία για μίαν σωστή και δίκαιη αξιολόγηση των δημοκρατικών θεσμών είναι η τοποθέτηση, ότι από την μια μεριά η Δημοκρατία είναι σε παγκόσμια κλίμακα το πιό εξελιγμένο πολιτικό σύστημα, αλλά από την άλλη μεριά δεν έχει αποκτήσει ποτέ την ποιότητα του απόλυτου, πράγμα που ούτως ή άλλως δεν μπορεί να επιτευχθεί στην πραγματικότητα ποτέ. Και όμως σημειώνονται μεγάλες διαφορές στην εφαρμογή των δημοκρατικών θεσμών μεταξύ των χωρών, οι οποίες αυτονομάζονται δημοκρατικές. Κατά την ταπεινή μου γνώμη κατέχει όντως η Ελβετία παγκοσμίως την πρώτη θέση.

Κατόπιν ακολουθούν οι χώρες της Κεντρικής και της Βόρειας Ευρώπης καθώς και της Βόρειας Αμερικής, οι χώρες της Νότιας Ευρώπης , ενώ οι χώρες της Ανατολικής και οι περισσότερες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης καθώς και οι χώρες της Λατινικής Αμερικής ειναι στην ουσία μάλλον καρικατούρες της Δημοκρατίας. Αυτές έχουν παραλάβει μόνον τα σχήματα των αστικών συνταγμάτων και πολλών νόμων από τα προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη , αλλά εκλείπει το ανάλογο περιεχόμενο.

Η Δημοκρατία στηρίζεται στο Ατομο και στον Πολίτη. Σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα έχει το άτομο στα πλαίσια του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού ( terminus scientificus : επιστημονικός όρος) τα εξής βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα :

αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμός, βούληση, ελευθερία των επιλογών, αυτονομία ( αυτεξουσία ), αυτογνωσία, αυτοπειθαρχία, αυτοκριτική, εργατικότητα, συνείδηση της ευθύνης και πρωτίστως κοινωνική συνείδηση, η οποία σημαίνει κυρίως αποδοχή της προτεραιότητας του γενικού προ του ατομικού συμφέροντος.

Τα βασικά γνωρίσματα του πολίτου είναι τα εξής : κρατική συνείδηση ( διαλεκτική αλληλοσύνδεση πολίτου και κράτους ), νομική συνείδηση ( σεβασμός των νόμων και όχι “αντιεξουσιαστικός” νομομηδενισμός ), αναγνώριση και εφαρμογή της διαλεκτικής αλληλουχίας δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, φορολογική συνείδηση, υπεράσπιση του κράτους προ εξωτερικών κινδύνων.

Η Γερμανία είναι πράγματι μία ειδική περίπτωση, γιατί αυτή έχει καθυστερήσει σε σύγκριση με άλλα ευρωπαϊκά κράτη στην πολιτιστική και πολιτική εξέλιξη πάρα πολύ. Στην Γερμανία άρχισαν να εξελίσσονται το άτομο και ο πολίτης στην „Δημοκρατία της Βαϊμάρης“ (Weimarer Republik, 1919-1933 !). Εως αυτήν δεν υπήρχαν ούτε το άτομο , ούτε ο πολίτης, αλλά ο Untertan ( υποτεταγμένος ) ως μέλος της τεράστιας και όπως έχει αποδειχθεί γερμανικής αγέλης ( Herde ), επάνω στην οποία στηρίχθηκαν ο Αυτοκράτορας (Kaiser ) και ένας από τους μεγαλύτερους εγκληματίες σε όλην την ιστορία της ανθρωπότητας, ο τρισκατάρατος Hitler. Υστερα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο έμαθαν οι ηττημένοι Γερμανοί πρωτίστως από τις ΗΠΑ και από την Μεγάλη Βρεττανία να εισαγάγουν και να εφαρμόζουν δημοκρατικούς θεσμούς.

Σημερα όμως αξιολογείται γενικά η Γερμανία ως μία δημοκρατική χώρα, στην οποία λειτουργεί τυπικά η Δημοκρατία με επιτυχία, αλλά έχω στα παρελθόντα 55 έτη επίσης διαπιστώσει , ότι σε ό,τι αφορά την δημοκρατική συνείδηση του πληθυσμού, υφίστανται ακόμη μερικά προβλήματα ιδιαιτέρως στην πρώην Ανατολική Γερμανία.

Συνήθως δεν λαμβάνουμε υπ όψη, ότι οι Ανατολικογερμανοί έχουν βιώσει την αστική Δημοκρατία μόνον 25 έτη Οι πρόγονοί τους έζησαν στο αυταρχικό καθεστώς του Αυτοκράτορα, μόνο 14 έτη μίαν υποανάπτυκτη Δημοκρατία, 12 έτη την φασιστική δικτατορία και 45 έτη την κομμουνιστική δικτατορία. Επομένως διαρκεί η διαδικασία της εξέλιξης μίας δημοκρατικής συνείδησης ακόμη πολύν καιρό.
Και όμως, δύο Ανατολικογερμανοί ασκούν τα ανώτερα αξιώματα του Γερμανικού κράτους : Η πρώην επιστημονικός συνεργάτης των φυσικών επιστημών στην Ακαδημία Επιστημών Angela Merkel επί πάνω απο μία δεκαετία  ως καγκελάριος και ο πρώην προτεστάντης ιερέας J. Gauck ως πρόεδρος . Καθημερινή και Το Βήμα, συχνά δημοσιευθέν από το 2014.

——————————————————————————————————————–

Δημοκρατία, Αποφθέγματα , Γνωμικά, Αφορισμοί

Αναρχισμός, Τριτοκοσμικός Νεοελληνικός Αναρχισμός, Αναρχικοί “Σπουδαστές”

Περί του αναρχισμού

Ευκαιρίας δοθείσης είναι όντως απαραίτητο να ασχοληθούμε κάπως με τον αναρχισμό και δη με μερικές πτυχές του για να κατανοήσουμε
καλύτερα, με ποιό τρόπο σκέπτονται οι αναρχικοί.  Θα αναφέρουμε μόνον τις βασικές τοποθετήσεις των πιό γνωστών  εκπροσώπων του διεθνούς
αναρχισμού.

Αλλά κατ αρχάς θα διατυπώσουμε έναν ορισμό αυτού του κοινωνικοπολιτικού φαινομένου :

Πρόκειται για μίαν ουτοπική μικροαστική ψευτοεπαναστατική ιδεολογία, η οποία
αποκρούει τον οργανωμένο πολιτικό και ταξικό αγώνα, την πειθαρχία,  και  την εξουσία και επιδιώκει την «απόλυτη  ελευθερία» , την «απόλυτη
δικαιοσύνη» , την «απόλυτη  ισότητα»  καθώς και την εξουδετέρωση όλων των κρατικών οργανισμών και των  μέσων καταστολής.

Ο αναρχισμός έχει εμφανισθεί στην εποχή της μετάβασης του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο (19ος-20ος αι.) στις πιό εξελιγμένες βιομηχανικές χώρες. Στην ουσία του οαναρχισμός αποτελεί μίαν ιδιαίτερη μορφή της αστικής ιδεολογίας. Απορρίπτει τον πολιτικό αγώνα της εργατικής τάξης , τον “ηγετικό ρόλο” του κομμουνιστικού κόμματος, την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης και την
“δικτατορία του προλεταριάτου”.

Αντ αυτού απαιτεί τον «άμεσο κοινωνικό αγώνα» την γενική απεργία εθνικά και διεθνώς  με τον σκοπό μέσω μίας αυθόρμητης βίαιας  επαναστατικής πράξης  όλων των  αντιεξουσιαστικών δυνάμεων να καταστρέψει  όλες τις δομές του καπιταλιστικού κράτους και να εγκαθιδρύσει τον σοσιαλισμό όμως χωρίς  κρατική διοργάνωση. Προσπαθεί να πραγματοποιήσει τους σκοπούς του μέσω  μίας ριζοσπαστικής, ψευτοεπαναστατικής ρητορείας και τρομοκρατικών μεθόδων.

Είνα  λίαν ενδιαφέρον να διαπιστώσουμε, ότι  οι αρχιερείς της σοσιαλιστικής κοσμοαντίληψης έχουν αποκρούσει δριμύτατα  όλες τις εκφάνσεις του αναρχισμού.  Αναφέρουμε ως  παράδειγμα τον Λένιν («Αναρχισμός και Σοσιαλισμός»), ο οποίος έγραψε μεταξύ άλλων τα εξής  : «Ο αναρχισμός είναι ένα προϊόν της απελπισίας. Εκφράζει τηνιδιοσυγκρασία του ανεπιτυχούς διανοουμένου ή του λούμπεν προλετάριου , αλλά όχι του κανονικού προλετάριου» και “O κοσμος μας δεν αλλαξε απ’ το κόμμα που έβαζε βόμβες αλλα απ’ το κόμμα που είχε σαν σημαία του τον διαλεκτικό υλισμο.”

Ο Λένιν έχει επισημάνει και το εξής, εννοώντας τον τρομοκράτη  κατά του τσάρου αδελφό του : “O κόσμος μας δεν αλλαξε απ’ το κόμμα που έβαζε βόμβες αλλά  απ’ το κόμμα που είχε ως σημαία του τον διαλεκτικό υλισμό”. Και όμως ας υπενθυμίσουμε ότι ο Λένιν έχει εισαγάγει και εφαρμόσει την ΚΡΑΤΙΚΗ τρομοκρατία, την οποία ο διαδοχός του, ο ημιπολιτισμένος καυκάσιος Στάλιν έχει εξελίξει ως κύριο μέσον εξουσίας και βάρβαρης καταπίεσης.

Η κοινωνική βάση του αναρχισμού  ήταν κατ αρχάς η παραγωγή προϊόντων εκ μέρους μεμονομένων μικροπαραγωγών καθώς και η αντιφατική οικονομικοκοινωνική  θέση και κατάσταση του μικροπαραγωγού, ο οποίος αισθανόταν τελείως ανίσχυρος  λόγω του καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Αυτός ήταν  ο λόγος να αντιτίθεται
στον ισχυρό καπιταλισμό των μεγαλοεπιχειρηματιών  και να επιδιώκει αενάως την καταστροφή του. Από το άλλο μέρος όμως καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες να αυξάνει εγωϊστικά την δική του ιδιοκτησία.
Ταυτόχρονα ο Αναρχισμός στρέφεται εναντίον του αστικού κράτους, το οποίο είναι κατά τη γνώμη του υπηρέτης και προστάτης των μεγαλοκαπιταλιστών. Ο μικροπαραγωγός είναι πέραν τούτου και εχθρός ενός  σοσιαλιστικού κράτους, γιατί  αυτό θέτει σε κίνδυνο την ιδιοκτησία του.  Ετσι βρίσκεται σε μίαν δύσκολη θέση  υπερασπίζοντας τα εγωϊστικά του συμφέροντα  ταυτόχρονα προ των δεξιών και των αριστερών κινημάτων.
Το ιδανικό του είναι μία κοινωνία  χωρίς κρατικές δομές, στην οποία έχει την δυνατότητα να αχολείται ανεξάρτητα από κοινωνικές και πολιτικές δεσμεύσεις αποκλειστικά με την περιουσία του

Παρακάτω θα παρουσιάσουμε  συνοπτικά  τις σπουδαιότερες αντιλήψεις  των εμπεδωτών του διεθνούς αναρχισμού :

-William Godwinn (Αγγλος) , «Enquiry concerning Political Justice», εκπρόσωπος των Αγγλων μικροεπιχειρηματιών :  Η (μεγάλη) ατομική ιδιοκτησία και  η κρατική εξουσία είναι η αιτία όλων των κακών φαινομένων, όπως π.χ. της αδικίας,  της ανισότητας, των πολέμων και του μίσους μεταξύ των εθνών.
Επομένως πρέπει να παραμερισθούν και τα δύο όχι  μέσω βίας αλλά μέσω της διαφώτισης, της αγωγής και της παιδείας.

-Pierre Josef Proudhon (Γάλλος ), «Τί είναι η ιδιοκτησία», «Σύστημα των οικονομικών αντιξοοτήτων ή  Φιλοσοφία της δυστυχίας», εκπρόσωπος των Γάλλων μικροεπιχειρηματιών :Μέσω της δικαιοσύνης , της αμοιβαιότητας,
δανείων χωρίς τόκους και μίας «Λαϊκής τράπεζας» ,της μεταλλαγής όλων των εργατών σε μικροπαραγωγούς θα ήταν δυνατό να αλλάξει  ο καπιταλισμός ειρηνικά και γενικά να εξαλειφθεί  η εκμετάλευση του ανθρώπου από άλλον  άνθρωπο. Ο πολιτικός αγώνας με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας  δεν είναι αναγκαίος. Επίσης και ο οικονομικός αγώνας των συνδικάτων είναι περιττός.

-Μax Stirner (Γερμανός), «Der Einzige und sein Eigentum», εκπρόσωπος των Γερμανών μικροαστών και διανοουμένων  : υπερυποκειμενισμός , ατομικισμός, εγωϊσμός , εχθρός του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, αντιεξουσιαστικός αναρχισμός.

-Μπακούνιν (Ρώσος), μεγάλος εχθρός του Μαρξισμού, του εργατικού επαναστατικού κινήματος, του αστικού κράτους και της “δικτατορίας του προλεταριάτου”,  γεωργοί και λούμπεν προλετάριοι ως κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης, πραγματοποίηση των αναρχικών επιδιώξεων  πρωτίστως μέσω της τρομοκρατίας.

Τελικά αναφέρουμε και το φαινόμενο του
αναρχοσυνδικαλισμού,το οποίο έχει εμφανισθεί  στα τέλη του 19ου αι. στην Γαλλία , έχει εξαπλωθεί κυρίως στην Λατινική Αμερική και στην Ελλάδα,
αποτελεί  μία μικροαστική και  αναρχική  έκφανση  του εργατικού κινήματος, τίθεται εναντίον του πολιτικού αγώνα της εργατικής τάξης και της “δικτατορίας του προλεταριάτου” και θεωρεί τα συνδικάτα ως την πιό σημαντική πολιτική δύναμη κατά του καπιταλισμού.

Ο νεοελληνικός αναρχισμός αναδεικνύει όπως και ο λατινοαμερικανικός  επί πλέον τα εξής  πολιτιστικά και εθνοψυχολογικά  χαρακτηριστικά στοιχεία : υπερεξελιγμένος ναρκισσισμός, μέγιστος αυτοαναβιβασμός, αυτοηρωοποίηση, σουρεαλισμός,  ολίγον τι και ρομαντισμός.

Ιδέ επίσης εδώ στο Μπλογκ μου τις εξής μελέτες σε συναφή θέματα : «Τρομοκρατία», « Επανάσταση και Τρομοκρατία», «Τρομοκράτες ως ήρωες ή το νεοελληνικό χάος, Μία συστηματική θέαση».

Πηγές
-Klaus, G., /Buhr, M., Philosophisches Wörterbuch, Band 1, Leipzig, 1969, S. 68-71.
-Lenz, C. / Ruchlak, N., Kleines Politisches Lexikon, München, Wien, 2001, S.7.
-Mittelstraß, J., Enzyklopädie, Philosophie und Wissenschaftstheorie, Band 1, Stuttgart 2014, S. 107-109.
Δημοσιευθέν συχνά στον κεντρικό ελληνικό ηλεκτρονικό τύπο (Καθημερινή, Το Βήμα, iefimerida)

————————————-

Η κατάρα των αναρχοψευτοφοιτητών

Πρόκειται για σχόλιο-απάντηση σε κάποιον συσχολιαστή, ο οποίος διαπιστώνει μια σχέση μεταξύ των αναρχικών  και «επαναστατικών» φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστήμια από το ένα μέρος και του εμφυλίου πολέμου από το άλλο μέρος.

Τα έχω βιώσει στα 40χρονα, έβλεπα και εβγαζα συμπεράσματα, τα οποία πολύ αργότερα στο εξωτερικό ύστερα από πολυποίκιλες σπουδές  και πολλά βιώματα με βοήθησαν για να κατανοήσω, τί ακριβώς έχει συμβεί.

Ο πρώτος γύρος ήταν πατριωτικός και αντιφασιστικός, ο δεύτερος ιδεολογικός (κομμουνιστικός). Οι περισσότεροι μαχητές του δεύτερου γύρου ήταν αντικειμενικά θύματα. Στην γενέτειρά μου έχει θυσιασθεί μία ολόκληρη γενιά (μεταξύ αυτών πολλοί στενοί συγγενείς μου).

Σε ό,τι αφορά τους αναρχικούς “φοιτητές” , πρόκειται για ένα τριτοσμικό (λατινοαμερικανικό : eviva la revolucion) μείγμα αποτελούμενο από ψευτοεπαναστατικό ρομαντισμό, ιδεολογικό μεσσιανισμό, πολιτικό σουρεαλισμό, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ κοσμοαντίληψη (εν μέρει φασίζουσες συμπεριφορές), καταστρεπτικό μένος, κοινωνική ανωριμότητα και πρωτοφανή ανευθυνότητα, πρωτόγονο φανατισμό, “ταξικό” μίσος , έλλειψη λογικής σκέψης, υπομονής, διαλλακτικότητας , πολιτιστική καθυστέρηση, τεμπελιά και εξυπνακισμό.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μίαν ιδεολογική και πολιτική κατάρα.

Δημοσιευθέν ως σχόλιο στην Καθημερινή , 3.12.14. Κατόπιν συχνά.