Ελληνες και Εβραίοι, Προβλήματα στην Ιστορία , Εβραίοι στην Θεσσαλονίκη, Αρχαίοι Εβραίοι

Προβλήματα μεταζύ Ελλήνων και Εβραίων

Από πότε και διατί ;

Υστερα από τη μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης μεταξύ του 3ου και του 2ου αι.π.Χ. στην Αλεξάνδρεια, είχαν οι μορφωμένοι εκείνης της εποχής είχαν επί τέλους την
δυνατότητα να διαβάσουν όλο το κείμενο και να γνωρίσουν καλύτερα, τί γνώμη
οι Εβραίοι είχαν περί του εαυτού τους και περί άλλων λαών της περιοχής και ποια θρησκεία έχουν. Η Παλαιά Διαθήκη, ονομάσθηκε αργότερα Septuaginta, βρίθει όντως από πολέμους, μίσος και πρωτόγονο ρατσισμό κατά των γειτονικών λαών.

Το αποκορύφωμα της πολιτισμικής, θρησκευτικής και εθνικής ομφαλοσκόπησης και του αυτοαναβιβασμού ήταν και είναι ακόμη η γνωστότατη έκφραση, ότι οι Εβραίοι είναι ο «επίλεκτος λαός« του θεού  οι Νεοέλληνες έχουν το περιβόητο «περιούσιος λαός»…).

Οι λόγιοι της ελληνικής αρχαιότητας άρχισαν να κάνουν τους Εβραίους λόγω των ιδιαιτέρων συνηθειών τους αντικείμενο ερευνών. Ο διευθυντής του Μουσείου (Βιβλιοθήκη) της Αλεξάνδρειας ο γραμματικός και φανατικός αντισημίτης Απιος π.χ. έφθασε στο σημείο να συλλέξει και να δημοσιεύσει, ότι αντισημιτικό έχει λεχθεί στους τότε παρελθόντες αιώνες σε όλον τον ελληνισμό.

Ο Εβραίος εκπρόσωπος της υψηλής αριστοκρατίας, κατόπιν και Ρωμαίος Flavius Josephus (Γιωσάφατ, Ιώσηπος)) ένας από τους μεγαλύτερους ιστορικούς της αρχαιότητας, διεπίστωσε έναν βαθμιαίο εξελληνισμό (πολιτισμός, γλώσσα, ονόματα) της ανώτερης τάξης των Εβραίων στην πλειοψηφία της και ήταν πεπεισμένος, ότι υπάρχει κίνδυνος εξαφανισμού των Εβραίων. Δηλαδή έβλεπε μίανκρίση της ταυτότητας των Εβραίων.

Με την επιδίωξη να τονώσει το εθνικό φρόνημα των Εβραίων, αποφάσισε να αποδείξει σε ένα σύγγραμμα, ότι οι Εβραίοι έχουν λαμπρό παρελθόν και πέραν τούτου έκανε μία μετωπική αντιπαράθεση με τον Απιο και γενικά με τον ελληνικό πολιτισμό. Εχει ασχοληθεί συστηματικά και με μεγάλη λεπτομέρεια με όλες τις αντισημιτικές θέσεις του Απιου χησιμοποιώντας πολλά τσιτάτα και άλλων αντισημιτών.

Το παράξενο έγκειται, στο ό,τι ο Ιώσηπος έχει στο εκθοθέν έργο του «Κατά του Απιου» („Contra Apionem“) σώσει το σύγγραμμα του Απιου, γιατί κανονικά δεν είχε σωθεί τίποτα από αυτό. Εν ολίγοις, ο Εβραίος ιστορικός ήθελε να κάτι  το καλό για τους Εβραίους και τελικά πυροδότησε τον αντισημιτισμο ! Ετσι έγνε γνωστό, ποιές αντισημιτικές απόψεις έχουν πρεσβεύσει γνωστοί φιλόσοφοι και άλλοι λόγιοι στην αρχαία Ελλάδα. Αναφέρω τα πιό γνωστά ονόματα: ο Θεόφραστος, ο καλύτερος μαθητής και διάδοχος του Αριστοτέλη στην Περιπατητική Σχολή, ο ιστορικός Λυσίμαχος, ο σοφιστής Ποσειδώνιος, ο σχεδόν εξελληνισμένος Αιγύπτιος Μανέθων, ο Βηρωσσός, ο Διόδωρος και ο ιστορικός Δαμόκριτος (δάμος δωρικά, δήμος ιωνικά-αττικά).

Παρακάτω θα αναφερθούν μόνον οι πιό σημαντικές κατηγορίες κατά των Εβραίων:
α) Είναι αθεϊστές, γιατί δεν πιστεύουν σε ανθρωπόμορφους θεούς, αλλά σε κάποιον δήθεν θεό που κανείς δεν μπορεί να δει.
β) Θεωρούν τον εαυτό τους ως «επίλεκτο λαό», έτσι προσβάλλουν άλλους λαούς και άλλους ανώτερους πολιτισμούς, όπως π.χ. τον ελληνικό και εκτός τούτου διαχωρίζονται από τους γειτονικούς λαούς.
γ) Απορρίπτουν ως μόνος λαό της περιοχής την επιμειξία με άλλους λαούς. Αυτό είναι προσβλητικό και αποτελεί φυλετική διάκριση.
δ) Δεν τρώνε χοιρινό κρέας, όπως οι άλλοι λαοί. Αυτό είναι ακατανόητο.
ε) Εχουν (δήθεν) στο ναό τους ένα κεφάλι γαϊδάρου από χρυσό.
ζ) Μισούν τους Ελληνες και άλλους λαούς.
η) Δεν συναναστρέφονται με άλλους λαούς.
θ) Θυσιάζουν ζωντανά ζώα).
ι) Αντί να εργάζονται όλη την εβδομάδα, χάνουν εκουσίως την έβδομη ημέρα.

Κατόπιν έχει στο σύγγραμμά του “Ιουδαϊκή Αρχαιότητα” επιτεθεί κατά του ελληνικού πολιτισμού και ιδιαιτέρως κατά της πολυθεϊστικής θρησκείας και προσπάθησε να αποδείξει την ανωτερότητα του εβραϊκού πολιτισμού, πρωτίστως της μονοθεϊστικής θρησκείας.

Αμέσως όταν ο λίβελλος του Ιωσήπου έγινε στην Αλεζάνδρεια , τότε το κέντρο του ελληνικού πολιτισμού  γνωστός, οι Ελληνες αντέδρασαν σφοδρότατα στην κατά τη γνώμη τους θρασύτατη πρόκληση του Εβραίου ιστορικού, εκπροσώπου ενός ασήμαντου πολιτισμού. Ελαβαν χώραν μεγάλες διαμαρτυρίες των Ελλήνων και εξελληνισθέντων Αιγυπτίων κατά των Εβραίων, τους έχουν επιτεθεί για πρώτη φορά και έχουν θανατώσει χιλιάδες Εβραίων. Τελικά έλαβε χώραν το πρώτο πογκρόμ κατά των Εβραίων στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Αυτό το γεγονός έχει προκαλέσει αξέχαστο σοκ σε όλους τους Εβραίους ανά τον κόσμο.

Επιστημονικές πηγές

-Flavius Josephus, Geschichte des Judäischen Krieges, Leipzig 1978.
-P. Schafer, Judeophobia : Attitudes toward the Jews in the Ancient, Harvard University Press, 1997. Ο συγγραφέας ερευνά την ιστορική (από την αρχαιότητα) και πολιτισμική πτυχή του φαινομένου. Ισως το σημαντικότερο βιβλίο περί του θέματος.
-C.-P. Thiede/ U. Stingelin, Die Wurzeln des Antisemitismus, Judenfeindschaft
in der Antike, im frühen Christentum und im Koran, Basel 2002. Επίσης ένα πολύτιμο βιβλίο με πολυάριθμες αρχαίες πηγές.
-P. Birnbaum, Sur un nouveau moment antisémite, Paris 2015.
-R. Finzi, L’antisemitismo,Giunti 1997.
-F.Lillian, C., Antisemitism in the New Testament, University Press of America, 1994.
-C. Andersen et alt. (Edit. ), Lexikon der Alten Welt, Bände 1, 2, Tübingen und
Zürich 1990.
-M. Hengel, Judentum und Hellenismus, Tübingen 1988.
-Yavetz, Judenfeindschaft in der Antike, München 1997. Πάμπολλες αρχαίες πηγές.
-Th. Klein et alt., Judentum und Antisemitismus von der Antike bis zur
Gegenwart, Düsseldorf 1984.
-L. Poliakov, Geschichte des Antisemitismus, I: Von der Antike bis zu den
Kreuzzügen, Worms 1977.
-Gustavo Perednik, La Judeofobia, Barcelona 2001.

Καθημερινή (2014, 13.6.18)

Στέλιος Ράμφος

Στέλιος Ράμφος.

Το έργο του μου είναι γνωστό μέσω των κάτωθι βιβλίων του : 1. Το αδιανόητο τίποτα, Φιλοκαλικά ριζώματα του νεοελληνικού μηδενισμού, Δοκίμιο φιλοσοφικής ανθρωπολογίας, Αθήνα 2010. 489 σελ. 2. Ο καημός του ενός, Κεφάλαια της ψυχικής ιστορίας των Ελλήνων, Αθήναι 2000, 412 σελ. 3. Ελευθερία και γλώσσα, Η γλώσσα και η παράδοση, Στάσιμα και έξοδος,Αθήνα 2010, 235 σελ. 4.Το μυστικό του Ιησού, Να ζούμε την πίστη από μέσα μας, Αθήνα 2006, 538 σελ.5. Η λογική της παράνοιας, Αθήνα 2011, 405 σελ.6.Το αίνιγμα και η μοίρα, Αθήνα 1997, 196 σελ. 7.Ο «άλλος» του καθρέφτη, Ψυχολογία της αγωνίας μας, Αθήνα2012, 84 σελ. 8.Time out, Η ελληνική αίσθηση του χρόνου, Αθήνα 2012, 57 σελ. 8. Γενάρχες πεπρωμένων, Το αίσθημα της »μορφής» στον Σολωμό και της «συνέχειας» στον Παπαρηγόπουλο, Αθήνα 2007, 73 σελ.

Ιδιαιτέρως τα βιβλία του « Ο καημός του ενός» και « Το αδιανόητο τίποτα» ήταν για μένα μεγάλη έκπληξη, γιατί με βοήθησαν να καταλάβω καλύτερα το μεσαίο Νεοέλληνα. Γενικά έχω αποκομίσει την εξής εντύπωση :

Ο Στέλιος Ράμφος είναι ένας πολύ παραγωγικός, δημιουργικός και πρωτότυπος στοχαστής.Παρεμπιπτόντως υα ήθελα να επισημάνω, ότι αυτός από οικονομική άποψη είναι ανεξάρτητος.Διαφέρει κατά πολύ από άλλους Έλληνες επιστήμονες, οι οποίοι εργάζονται άμεσα σε πανεπιστήμια και σε άλλες ανώτατες σχολές και έτσι είναι εξαρτημένοι και επομένως πολύ προσεκτικοί έως δειλοί. Ο Ρ. έχει τοιουτοτρόπως περισσότερη εσωτερική γαλήνη ως προϋπόθεση για δημιουργική επιστημονική εργασία. Σε σύγκριση με αυτόν οι περισσότεροι Έλληνες πανεπιστημιακοί είναι repetitores (επαναλαμβάνουν τις θεωρίες άλλων).

Ο Ρ. έχει κατορθώσει ως πρώτος Έλληνας στοχαστής να διεισδύσει στα κατάβαθα της νεοελληνικής ψυχής. Η άποψή του περί της εικόνας του ανθρώπου του Νεοέλληνα είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη και πείθει. Κάτι το λογικότερο ειδικά περί της ψυχοσύνθεσης του Νεοέλληνα δεν διάβασα έως τώρα. Οι λίαν επιτυχείς μελέτες του είναι αναφβιβόλως κατάλληλες για την καλύτερη κατανόηση του βασικού κώδικα συμπεριφοράς του Νεοέλληνα. Γι αυτό νομίζω, ότι πρέπει να αισθανόμαστε απέναντί του ευγνωμοσύνη. .
Και όμως, ας μου επιτρέψει να του κάνω δύο ίσως απαραίτητες συστάσεις. Η πρώτη σύσταση αφορά την εφαρμογή της συγκριτικής μεθόδου όχι μόνον στην εικόνα του ανθρώπου του Προτεσταντισμού , αλλα εκτενέστερα και του Καθολικισμού. Η δεύτερη έχει σχέση με την αναγκαία ενασχόληση με την εικόνα του ανθρώπου και άλλων κύκλων πολιτισμού, π.χ. του Κονφουκιανισμού, του Ισλάμ και του Ινδουϊσμού, ειδάλλως υφίσταται μεγάλος κίνδυνος μίας μάλλον παρωχημένης ελληνοκεντριστικής θεώρησης που στην ουσία σημαίνει αυτοπεριχαράκωση και διεθνώς επιστημονική απομόνωση. Το Βήμα (2015), Καθημερινή (20.12.17)

Αρβανίτες , Ελληνες

Αρβανίτες, Ελληνες

Πάγκαλος: Οι Σουλιώτισσες ήταν αλβανόφωνες -Ελληνας είναι όποιος αισθάνεται, όχι όποιος γεννήθηκε εδώ, iefimerida (18.12.17)

Απαραίτητες παρατηρήσεις

1. Η γιαγιά του κ. Πάγκαλου ήταν ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΗΣ καταγωγής. Θυμάμαι πολύ καλά που όταν ήταν υπουργός έχει επισκεφθεί ένα αρβανίτικο χωριό, όπου οι κοπέλλες τον έχουν υποδεχτεί τραγουδώντας στα αρβανίτικα. Κατάγεται από μίαν οικογένεια μεγάλων στρατιωτικών (στρατηγοί, ναύαρχοι κτλ.).
2. Υπό τον φακό του Εθνους η εθνική ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ είναι καθοριστικό στοιχείο για την εθνική ταυτότητα ενός ατόμου. Δηλάδή η εθνικότητα είναι ζήτημα συναισθηματισμού.
3. Υπό τον φακό του κράτους η υπηκοότητα είναι καθοριστικό στοιχείο για την κρατική ταυτότητα ενός πολίτου. Σύμφωνα με το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο κάθε άτομο που έχει την ελληνική υπηκοότητα θεωρείται ως Ελληνας. Αυτό που ισχύει για όλα τα κράτη, είναι στην Ελλάδα μάλλον άγνωστο. Γι αυτό γίνονται πολλές συγχίσεις και σοβαρές παρεξηγήσεις.
4. Εθνικότητα και υπηκοότητα δεν συμπορεύονται πάντα.
5. Εθνικότητα, υπηκοότητα και γλώσσα επίσης δεν συμπορεύονται σε κάθε περίπτωση. Μερικοί Τούρκοι με γερμανική υπηκοότητα π.χ. δεν μιλούν γερμανικά. Σε μερικές αφρικανικές χώρες επίσημη γλώσσα είναι τα Αγγλικά ή τα Γαλλικά. Αυτό δεν μπορεί φυσικά να σημαίνει, ότι πρόκειται για Αγγλους ή για Γάλλους.
6. Τα ειδικά πανεπιστημιακά εγχειρίδια και λεξικά της Εθνολογίας και της Ιστορίας των βαλκανικών εθνών στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ διατυπώνουν την άποψη, ότι οι Σουλιώτες στην πλειονότητα μιλούσαν Αρβανίτικα (Αλβανικά διανθισμένα με πολλές ελληνικές λέξεις).
7. Τα σημερινά Αλβανικά αποτελούν ένα ιλλυρολατινικό κράμα, ενώ τα Ρουμανικά είναι μιά νεολατινική γλώσσα με μερικές θρακικές και με πολλές σλαβικές λέξεις. Τα Ελληνικά, τα Λατινικά, και τα Αλβανικά ανήκουν στις χάτεμ (από τον αριθμό (χ)εκατόν-Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες.
8. Στον ελληνικό χώρο ξεσηκώθηκαν οι κάτοικοι ελληνικής, αρβανίτικες και βλάχικης προέλευσης υπό την ιδιότητα των ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ κατά των Τούρκων. Εξέχοντες πολεμιστές ήταν Αρβανίτες. Η ελληνική ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ έχει διαμορφωθεί βαθμιαίως. Το επίσημο εθνωνύμιο ΕΛΛΗΝ έχει εισαχθεί στα μέσα του 19ου αι. Εως τότε χρησιμοποιούνταν τα εθνωνύμια ΓΡΑΙΚΟΙ (Αθανάσιος Διάκος ” Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θέλ΄ αποθάνω”) και ΡΩΜΙΟΙ.
9.Πολλοί Νεοέλληνες έχουν οικογενειακά ονόματα ΑΛΒΑΝΙΚΗΣ προέλευσης. Εχω διαπιστώσει συχνά, ότι μεταξύ αυτών σημειώνονται πάμπολλοι Ελληναράδες.
iefimerida (18.12.17)
——————————————————
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
Οι Σουλιώτισσες και ο Πάγκαλος
Καθημερινή, ΠΟΛΙΤΙΚΗ 22.12.2017
«Να προσθέσω, προς επίρρωση, μερικά ακόμη χρήσιμα ιστορικά στοιχεία για τους Σουλιώτες. Εμφανίζονται στην περιοχή μόλις στις αρχές του 18ου αιώνα και ήσαν ως επί το πλείστον χριστιανοί Τσάμηδες, βεβαίως αλβανόφωνοι. Μόνη τους ενασχόληση ο πόλεμος – όρος με τον οποίον εννοούσαν τις ένοπλες ληστρικές επιδρομές. Ζούσαν καταδυναστεύοντας την αγροτική οικονομία των περιοχών που εξουσίαζαν, είτε με την πληρωμή φόρου εκ μέρους των καλλιεργητών είτε με επιδρομές και λαφυραγωγίες εις βάρος τους – μια ιδιότυπη μεσαιωνική κατάσταση σε βαλκανική βερσιόν, με άλλα λόγια. Να σημειωθεί, για όποια αξία έχει, ότι οι καλλιεργητές που υφίσταντο την καταπίεση των Σουλιωτών και προσέβλεπαν στην προστασία του πασά των Ιωαννίνων ήσαν κυρίως Ελληνες χριστιανοί.»