Στις διεθνείς σχέσεις συμμετέχουν υπό την ιδιότητα του player (παίκτη) όχι άμεσα τα έθνη, αλλά τα κράτη, τα οποία εκπροσωπούνται από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Αυτή συνάπτει επί τη βάσει πολυποίκιλων διεθνών συμφωνιών σχέσεις, οι οποίες στηρίζονται στον γενικό κανόνα της αμοιβαιότητας και πιό συγκεκριμένα στο αμοιβαίο συμφέρον ( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ το άρθρο „Αμοιβαιότητα“ και την μελέτη “Συμφέρον, Οφελος, Χρήσιμο, “Χρησιμοθηρία” ). Οι συμφωνίες είναι στην ουσία συμβιβασμοί που στηρίζονται σε αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Τα κυρίαρχα κράτη αποφασίζουν έχοντας ως αφετηρία τα δικά τους συμφέροντα, με ποιό άλλο κράτος περί τίνος αντικειμένου και κάτω από ποιές συνθήκες (μερικες φορές κάνουν επώδυνες παραχωρήσεις) θα συνάψουν συγκεκριμένες συμφωνίες , για τις οποίες αυτονοήτως ισχύει η αρχή του Διεθνούς Συμβατικού Δικαίου „pacta sunt servanda“ ( ειλλημμένες υποχρεώσεις δέον να τηρούνται“ ( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ το άρθρο „ Pacta sunt servanda, Διεθνείς υποχρεώσεις“ ).
Σε περίπτωση μη υλοποίησης τέτοιων υποχρεώσεων εφαρμόζεται ο ειδικός κανόνας της υπευθυνότητας των κρατών.
Πρόκειται για διεθνείς αρχές , οι οποίες έχουν αναγνωρισθεί από όλα τα κράτη του κόσμου και οι οποίες ισχύουν σε διεθνή κλίμακα. Η συμμετοχή της Ελλάδας σε διεθνείς οργανισμούς, όπως π.χ. στον ΟΗΕ, στην Ευρωπαϊκή Ενωση ( ΕΕ ) και στην Ευρωζώνη είναι στην ουσία της ένδειξη της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους και έμμεσα του ελληνικού Εθνους.
Δηλαδή σημειώνεται μία ιδιαίτερη μορφή της αυτοπραγμάτωσης του κράτους. Στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Δικαίου έχουν τα κράτη-μέλη της ΕΕ εκχωρήσει μερικά κυριαρχικά δικαιώματα σε όργανά της. Στο μέλλον θα είναι η εκχώρηση των δικαιωμάτων πιό εντατική με σκοπό να επιτευχθεί η πολιτική ένωση της ΕΕ.
Αυτή η αυτονόητη διαδικασία προσκρούει όμως στην απόρριψη εκ μέρους εθνικιστικών δυνάμεων (δεξιών και αρστερών) σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες ιδιαιτέρως του Νότου, οι οποίες θέλουν και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα αφάγωτη.
Η αρνητική τοποθέτηση εθνικιστικών και άκρως αριστερών δυνάμεων έναντι της εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ενωποιητικής διαδικασίας έχει ήδη φθάσει στα όρια της συλλογικής πολιτικής παράνοιας.
Εχουν κομματικοί σχηματισμοί ιδρυθεί από αυτοκληθέντες εθναμύντορες της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας. Σύμφωνα με την άποψη των εθναμυντόρων ή εκπροσώπων του φραστικού και ανέξοδου πατριωτισμού η κυβέρνηση αποτελούνταν από „εθνοπροδότες“, ενώ ένα μικρό κόμμα της συγκυβέρνησης έχει ως οπαδούς τους „υπερπατριώτες”.
Αυτό είναι παράκρουση par excellence. Στην ιστορία της Ευρώπης είναι παραδείγματα γνωστά που „υπερπατριώτες“ έχουν τελικά καταστρέψει την πατρίδα τους.
Ο κανονικός έμπρακτος πατριωτισμός είναι επαρκής ( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ τα άρθρα “Πατριωτισμός”, “Πατριωτισμός, Φιλοπατρία”, “Συμφέρον, έθνος, λαός, κοινωνία, κράτος”, “Εθνική, κοινωνική και κρατική συνείδηση” ).
Καθημερινή (29.5.13 και 13.11.14).
——————————————————–
Η Ελλάς Προτεκτοράτο ; Οχι
Και σε αυτήν την περίπτωση διαπιστώνουμε μίαν εννοιολογική ασυδοσία.
Στις διεθνείς σχέσεις δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιεί ο καθείς όρος του επιπέδου των termini scientifici (ειδικοί (επιστημονικοί) όροι), όπως του συμφέρει ή γενικά κατά το δοκούν.
Δέον να λαμβάνουμε υπ όψη, τι γράφουν τα εγχειρίδια κα τα ειδικά λεξικά του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου και όχι τί γνώμη έχουν οι ως επί το πλείστον άσχετοι και αδαέστατοι πολιτικοί ή κάποιοι υπερεξυπνάκηδες τσαρλατάνοι, ένα είδος ανθρώπων πολύ διαδεδομένο στην Ελλάδα. Οι ειδικοί σύμβουλοι των πολιτικών είναι υποχρεωμένοι να προσέχουν καλά, ειδάλλως υπάρχει κίνδυνος διεθνούς γελοιοποίησης.
Η λατινογενής έννοια Προτεκτοράτο προέρχεται από την λέξη Protector ( σωματοφύλακας, προστάτης), καταγόμενη από το ρήμα protegere (,protego : καλύπτω, προστατεύω ). Αυτονοήτως το αντικείμενο της προστασίας δεν είναι σε θέση να αυτοπροστατευθεί.
Tο κύριο νόημα αυτής της έννοιας έγκειται στη παραχώρηση επί τη βάσει μίας συμφωνίας όλης της εξωτερικής πολιτικής από ένα κρατικό μόρφωμα με αυτονομία στην εσωτερική πολιτική σε ένα άλλο κράτος ( Protektor ).
Aυτό το φαινόμενο ανήκε στο »κλασσικό», στην ουσία ιμπεριαλιαστικό Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο, το οποίο μεταξύ άλλων στηριζόταν στο ius ad bellum ( δικαίωμα πολέμου ). Στο σύγχρονο Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο δεν υφίσταται πλέον το Προτεκτοράτο, αλλά χησιμοποιείται ακόμη η έννοια μόνον στην επιστήμη του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου και δη στην ιστορία του.
Παραδείγματα από τον 19οαι. Από το 1815 -1864 ήταν τα Ιόνια ( Επτάνησα ) αγγλικό Προτεκτοράτο, από το 1815-1846 ήταν το „Κράτος Κρακοβία“ ( Πολωνία ) αυστριακό, πρωσσικό και ρωσικό Προτεκτοράτο.
Η Τυνισία έγινε το 1881 και το Μαρόκκο το 1912 γαλλικό Προτεκτοράτο. Ήδη άρχισε η χρησιμοποίηση του όρου Προτεκτοράτο ως καμουφλάρισμα της αποικιοκρατίας.
Εξέλιξη
Ύστερα από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο έχει εισαχθεί από τις νικητήριες δυνάμεις ο όρος Mandates ( καθεστώς εντολής ), που αφορούσε πρώην κατακτήσεις της Γερμανίας και της Τουρκίας (Ιράκ και Νοτιο-Δυτική Αφρική ( Namibia ) εκ μέρους της Αγγλίας και την Συρία εκ μέρους της Γαλλίας.
Ύστερα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο το trusteeship ( Καθεστώς κηδεμονίας ) έχει εμπεδωθεί στα πλαίσια της κατάρρευσης του αποικιοκρατικού συστήματος με σκοπό την προετοιμασία των πρώην αποικιών για την ανεξαρτησία τους. Πέραν τούτου έχει εξαλειφθεί το ius ad bellum, και έχει δημιουργηθεί το „Διεθνές Δίκαιο των φιλειρηνικών Εθνών“.
Όχι μόνον ο απλός Νεοέλληνας έχει ισχυρότατη ροπή στην επιπολαιότητα και στο εννοιολογικό χάος, αλλά και πολλοί „διανοούμενοι“( π.χ. δημοσιογράφοι ) καθώς και πολιτικοί, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον όρο Προτεκτοράτο στις σχέσεις της Ελλαδας με την Τρόϊκα ή την Γερμανία λόγω κομματικών συμφερόντων άκρως δημαγωγικά και λαϊκιστικά.
Δεν υφίσταται ουδεμία σχέση της Ελλάδας με ένα Προτεκτοράτο ! Ας παρατήσουμε επί τέλους αυτά τα αποκυήματα της νοσηρής φαντασίας αυτοκληθέντων εθναμυντόρων.
Δημοσιευθέν από το 2014 συχνά στον ηλεκτρονικό τύπο (Το Βήμα, Τα Νέα, iefimerida, ΠΡΩΤΘΕΜΑ.
——————————————————-
Περί αξιοπρέπειας του έθνους και του κράτους, Εννοιολογικό χάος
Στον ελληνικό τύπο έχουν δημοσιευθεί άρθρα περί της απώλειας της αξιοπρέπειας του ελληνικού έθνους και του κράτους, χωρίς όμως, όπως συνήθως, να ερμηνεύσουν αυτή την βαρυσήμαντη έννοια.
Σύμφωνα με την νοελληνική γλωσσική ασυδοσία και αναρχία ο κάθε αδαής και εξυπνάκιας πολίτης ή και πολιτικός έχει την δική του ερμηνεία. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ πρωτοστατούν. Ερμηνείες όρων δεν είναι οπωσδήποτε καθήκον των δημοσιογράφων, οι οποίοι ούτως η άλλως έχουν άλλα καθήκοντα, ίσως και άλλα συμφέροντα. Επίσης δεν είναι οι δημοσιογράφοι ούτε υποχρεωμένοι, αλλά ίσως και ούτε σε θέση να διεισδύσουν στον πυρήνα, στην κύρια ουσία των εκάστοτε όρων και των ανάσλογων προβλημάτων .
Έτσι διαπιστώνουμε την ύπαρξη ενός εννοιολογικού χάους , το οποίο , δήλον εστί, ανταποκρίνεται πλήρως στον ανορθολογικό και χαοτικό τρόπο σκέψης των Νεοελλήνων στην πλειονότητά τους. Ένα τέτοιο φαινόμενο είναι στις ευρωπαϊκές χώρες βορείως των Αλπεων ακατανόητο και αδιανόητο. Εκεί ισχύει ακόμη και σε ό,τι αφορά σημαντικές έννοιες σοβαρότητα και νηφαλιότητα. Αλλά σε αυτές τις χώρες δεν είναι διαδεδομένα τα φαινόμενα του υπερεξυπνακισμού, της ρηχότητας και της επιπολαιότητας.
Η αξιοπρέπεια είναι ήδη από την εποχή του μεγάλου Γερμανού Φιλόσοφου Immanuel Kant στενά συνδεδεμένη με τον άνθρωπο ( αξιοπρέπεια του ανθρώπου) . Ιδίως μετά τον 2ου Παγκόσμίο Πόλεμο θεωρείται η αξιοπρέπεια στην Φιλοσοφία του Δικαίου και σε μερικά συντάγματα expressis verbis ως γενική πηγή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων . Επικρατεί η ομόφωνη άποψη, ότι κάθε ανθρώπινο ον έχει αξιοπρέπεια.
Όταν όμως πρεσβεύεται η άποψη , ότι υπάχει πέραν τούτου και μία αξιοπρέπεια του κράτους, τότε πρέπει να εστιάσουμε αυτήν την έννοια στο επίκεντρο του σχόλιου.
Αφετηρία των σκέψεων είναι το γεγονός, ότι το κράτος είναι υποκείμενο (φορέας δικαίων και υποχρεώσεων) του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου και κύριος παίκτης (player) στις διεθνείς σχέσεις. Μέσω αυτών των ιδιοτήτων συμμετέχει το κράτος στις διεθνείς σχέσεις και συνάπτει συμφωνίες, τις οποίες όμως πρέπει να υλοποιεί , ειδάλλως γίνεται αφερέγγυο ( αναξιόπιστο ) και έτσι χάνει την αξιοπρέπειά του.
Μέσω της κυβέρνησης φροντίζει το κράτος έχοντας αφετηρία το συμφέρον του συνόλου για την ευημερία του λαού του. Εάν δεν λειτουργεί με τέτοιον τρόπο, διαπιστώνουμε την απώλεια της αξιοπρέπειάς του και απέναντι στον λαό του.
Οι περισσότεροι πολίτες δεν σέβονται πλέον τα θεσμικά όργανα του κράτους. Οι κυβερνήσεις όμως στηρίζονται σε κόμματα , ενώ γενικά η κοινωνία , η οικονομία κτλ. βασίζονται στον λαό και στις έλιτες, στις οποίες ανήκουν και κυβερνητικά στελέχη. Αλλά οι νεοελληνιές έλιτες απέτυχαν ως βαλκανοανατολίτικες επανειλλημμένως παταγωδώς.
Υστερα από την εξεύρεση της βασικής ουσίας της κρατικής αξιοπρέπειας ας ασχοληθούμε με το πρόβλημα της επανάκτησης και διασφάλισης της αξιοπρέπειας του ελληνικού έθνους και κράτους.
Δέον να δημιουργηθούν οι κάτωθι απαραίτητες προϋποθέσεις :
α ) Επί τέλους βαθμιαία πραγματοποίηση των απαραιτήτων ριζικών μεταρρυθμίσεων ( εκμοντερνισμός, εξορθολογισμός ) στα πλαίσια του υπάρχοντος ( καπιταλιστικού ) πολιτικοοικονομικού συστήματος και του αστικού κράτους, μια που η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Μία ολοσχερής αντικατάσταση αυτού του συστήματος με αφηρημένες ουτοπίες θα είχε ως αποτέλεσμα την τελεία καταστροφή. Αυτό το έχει εν τω μεταξύ αντιληφθεί και ο πρώην δεινός ανέξοδος ατακαδόρος και λεκτικός επαναστάτης στην ουσία μικροαστός με ψευτοεπαναστατικό περιτύλιγμα Τσίπρας.
β) Απαραίτητες επενδύσεις στην πραγματική οικονομία με σκοπό την ενίσχυση και επιτάχυνση της παραγωγής.
γ) Να μην επαναλειφθεί το ολέθριο και καταστροφικό φαινόμενο του
υπερδανεισμού , ο οποίος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απώλεια της αξιοπρέπειας του έθνους και του κράτους και παρεμπιπτόντως σε συνωμοσιολογίες, κινδυνολογίες και σε συλλογική παράνοια .
Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται όχι εν ριπή οφθαλμού αλλά βαθμιαία, οι απαραίτητες προϋποθέσεις και ισχυρές βάσεις για την επανάκτηση της απολεσθείσας ελληνικής αξιοπρέπειας στις διεθνείς σχέσεις και του κράτους έναντι του ελληνικού λαού.
Δημοσιευθέν από το 2014 επανειλλημμένως στον κεντρικό τύπο ( Το Βήμα (27.12.14) Τα Νέα, iefimerida, Καθημερινή (συχνά , τελευταία 14.5.17).
——————————————————————————–
Εποπτεία υπό την σκοπιά της Ιστορίας του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου (Εποπτεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου,της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας επί της ελληνικής οικονομικής πολιτικής)
Ύστερα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο στα πλαίσια της βαθμιαίας κατάρρευσης του αποικιοκρατικού συστήματος έχει από τον ΟΗΕ
εμπεδωθεί το trusteeship ( Καθεστώς ΚΗΔΕΜΟΝΙΑΣ ) με σκοπό την
προετοιμασία των πρώην αποικιών για την ανεξαρτησία τους. Απλά : Επειδή δεν είχαν πείρα, να τους πάρουν στο χέρι όπως οι ηλικιωμένοι τα παιδιά και να τους δείξουν τον σωστό δρόμο.
Το απίστευτο, αλλά αληθές έγκειται στο ό,τι αυτή η παρωχημένη έννοια χρησιμοποιείται στην ουσία τον 21ο αι. εκ νέου έναντι ενός (τυπικά) αναξαρτήτου, αλλά τόσο ανίκανου κράτους, που χρειάζεται απαραιτήτως ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ.
Αντιλαμβάνεστε, τί σημαίνει αυτό εθνολογικά (νοοτροπία), ιστορικά, νομικά και εθνοψυχολογικά ;
Και οι εδώ αυτοκληθέντες εθναμύντορες , τρισκατάρατοι και εμετικοί εθνοκάπηλοι Ελληναράδες να μην αξιολογήσουν αυτό που γράφω σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο ως κάτι το αντεθνικό.
Σολωμός : Το αληθές είναι πατριωτικό (και όχι υποκριτικά το αντίθετο).
Αλλά υπάρχει και χειρότερο καθεστώς , το ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ που Ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει αναφέρει επί χρόνια και εντόνως, όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Ετσι αλλάζουν τα πράγματα υπό το νόημα των οβιδιακών μεταμορφώσεων των πολιτικών υπεραπατεώνων τριτοκοσμκικής κοπής. Καθημερινή (27.6.18)
———————————————————————————————————
Η “Αναδιανομή του Πλούτου: Από τον Βορρά προς τον Νότο” είναι μία χίμαιρα.
Η ΕΕ χρειάζεται και μιά πολιτική βάση , κάτι που προϋποθέτει το μεταβιβασμό περισσότερων εξουσιών από τα κράτη-μέλη προς τα ΚΟΙΝΑ όργανα της ΕΕ με τον σκοπό της επίτευξης των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.
Αλλά προς το παρόν αντιτίθενται τα υπερεθνικιστικά στοιχεία ιδιαιτέρως στα μικρά και οικονομικά αδύναμα κράτη σαν την Ελλάδα που θέλουν και την πίτα αφάγωτη. και τον σκύλο χορτάτο. Καθημερινή (19.121.18)
Αρχαίοι Ελληνες, Λογοι για τις Πολιτισμικές και Επιστημονικές Επιτυχίες
Οι λόγοι για τις κοσμοϊστορικές επιτεύξεις των αρχαίων Ελλήνων με έχουν απασχολήσει πολύ στις περασμένες δεκαετίες. Εφθασα στο εξής συμπέρασμα, το οποίο δημοσίευσα φυσικά πιο λεπτομερειακά στο πανεπιστήμιό μας :
α) Οι αρχαίοι ημών είχαν την τύχη να ζουν δίπλα σε πολύ αρχαιότερους και κατ αρχάς ανώτερους πολιτισμούς. Εχουν παραλάβει από αυτούς θησαυρό γνώσεων.
β) Δεν υπήρχε ένα κεντρικό ιερατείο για να καταπιέζει και να αποπλανεί τον άνθρωπο. Ετσι έχουν τεράστιες δημιουργικές δυνάμεις απεγκλωβισθεί. Τέτοιες δεν υπάρχουν στην σημερινή Ελλάδα.
γ) Δημοκρατικό πολίτευμα με το ελεύθερο άτομο με αυτοπεποίθηση, δημιουργικότητα και δυναμικότητα.
δ) Η ανακάλυψη του ατομικού συμφέροντος και της ιδωτικής επιχειρηματικότητας. Δεν υπήρχαν κρατικές επιχειρήσεις !
ε) Η ανακάλυψη της αρχής της άμιλλας (ανταγωνιστικότητας) : “Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων” !
ζ) Η αλληλουχία μεταξύ του έρωτα/σεξουαλικότητας και της σοφίας/επιστήμης. Και αυτό είχε ως συνέπεια την απελευθέρωση δημιουργικών δυνάμεων. Αυτός ο συνδυασμός είναι σε όλην την ιστορία της ανθρωπότητας μοναδικός.
Παρατήρηση
Η εθνικιστική άποψη, ότι οι αρχαίοι Ελληνες είχαν δήθεν ανώτερα γονίδια και επομένως ήταν πιό ευφυείς από τους άλλους λαούς ,είναι γελοίες, ρατσιστικές και μη επιστημονικές. Καθημερινή (9.3.14).
——————————————————–
Ελλάδα, Παλαιοανθρωπολογία
Η Παλαιοανθρωπολογία επί τη βάσει του DNA έχει εμπεδωθεί από Αμερικανούς και Ευρωπαίους επιστήμονες, ενώ οι λίγοι Παλαιοανθρωπολόγοι που έχουμε, τα έμαθαν στα αμερικανικά και ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και έμειναν στο εξωτερικό, γιατί αυτή η άκρως δύσκολη επιστήμη είναι στα ελληνικά πανεπιστήμια υποανάπτυκτη.
Ξέρω , ότι για την καθηγήτρια Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Tübingen κ. Χαρβάτη (εργάσθηκε στο Max-Planck- Institut στην πόλη μας) έχει ενδιαφερθεί ένα κρητικό πανεπιστήμιο, αλλά οι δυνατότητες ερευνών και τα οικονομικά δεν ανταποκρίνονται σε διεθνή κριτήρια.Το Βήμα (8.2.16)
———————————————————–
Αρχαιολογία, Γνώσεις, Πηγές
Πρόκειται για το consensus generalis professorum et doctorum ( Γενική ομοφωνία των καθηγητών και των δοκτόρων), το οποίο αποτελεί έναν από τους κανώνες της Γενικής Μεθοδολογίας των επιστημονικών ερευνών. Οι γνώσεις που στηρίζονται στον κανώνα αυτό αντανακλώνται στα πανεπιστημιακά εγχειρίδια, λεξικά κτλ.
Σε όλους τους επιστημονικούς κλάδους σημειώνονται υπερεξειδικευμένοι επιστήμονες σύμφωνα και με το ρητό chacun a sa place. Ειδάλλως υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να επικρατήσουν οι αδαείς και οι τσαρλατάνοι.
Ειδικά στην αρχαιολογία εφαρμόζονται σύγχρονες μέθοδοι (πρωτίστως υψηλές τεχνολογίες και DNA) , οι οποίες επιβεβαιώνουν, ότι ο πρώτος άνθρωπος κατάγεται από την Αφρική, οι πρώτοι γεωργοί της Ευρώπης προήλθαν από την Μέση Ανατολή και οι Ινδοευρωπασίοι ήρθαν στην Ευρώπη από τις αναφερθείσες περιοχές. Η τελευταία περίπτωση δεν έχει διατυπωθεί από Γερμανούς αλλά από την Marija Gimbutas: The Kurgan Culture and the Indo-Europeanization of Europe. Selected Articles From 1952 to 1993. Institute for the Study of Man, Washington DC 1997. ISBN 0-941694-56-9.
Ιδέ επίσης άλλη άποψη C. Renfrew, K. Boyle (Ed.) : Archaeogenetics. DNA and the population prehistory of Europe. McDonald Institute, Cambridge 2000. ISBN 1-902937-08-2 καθώς καθώς και Venceslas Kruta,L Europe des origines. La Protohistoire 6000-500 avant J..C., Paris, ISBN 3 406 37136 1. Αναφέρω μόνον τα βιβλία από την οικιακή μου βιβλιοθήκη.
Οπως βλέπετε, πρόκειται για σύγχρονες εκδόσεις.
Λοπόν γενικά :
Οταν πρόκειται οι σπουδαστές να γράψουν τις πρώτες επιστημονικές εργασίες, τους κάνουμε την ακόλουθη σύσταση :
Να μελετούν κατά σειράν τα κείμενα περί του εκάστοτε αντικειμένου ως εξής : πρώτα τα έγκριτα λεξικά, κατόπιν τα εγχειρίδια, ύστερα τις
εξειδικευμένες μονογραφίες και στο τέλος τις υπερεξειδικευμένες και κάπως δύσκολες μελέτες σε επιστημονικά περιοδικά. Να μην αρχίσουν ποτέ ανάποδα.
Να χρησιμοποιούν μόνον ΕΓΚΡΙΤΕΣ πηγές !
Iefimerida (11.15.15)
———————————————————–
Πηγές, Κείμενα, Διαδίκτυο, Βικιπεδια
1. Η Γενική Μεθοδολογία των επιστημονικών ερευνών εμπεριέχει μεταξύ άλλων και τον κανόνα της Συγκριτικότητας ή σε ό,τι αφορά τις πηγές την Διασταύρωση των πληροφοριών.
2. Ενας άλλος κανόνας ειδικά για τις πηγές και τις πολυάριθμες απόψεις ονομάζεταο consensus generalis professorum et doctorum (γενική ομοφωνία καθηγητών και δοκτόρων) . Πρόκειται για την ομοφωνία υπερεξειδικευμένων επιστημόνων στον εκάστοτε κλάδο. Η ομοφωνία αντανακλάται πρωτίστως στα επιστημονικά εγχειρίδια και λεξικά ή και σε δύσκολες μονογραφίες. Αυτά δέον να διαβάζουμε και εμείς , ειδάλλως υφίσταται μεγάλος κίνδυνος της παραπληροφόρησης ίσως και του τσαρλατανισμού, όπως αυτός κυριαρχεί ιδιαιτέρως στην WIKIpedia, στην οποια γράφει κάθε καρυδιάς καρύδι τις ανοησίες και ασυναρτησίες του.
Περί Βρύγων και Φρύγων καθώς και περί την προέλευση των Πρωτομακεδόνων υφίσταται ομοφωνία των…
3. Αυτονοήτως ακόμη και οι περισσότερες επιστημονικές γνώσεις δεν είναι αιώνιες και απόλυτες. Εδώ ισχύει ο κανόνας της Σχετικότητας.
4. Για αντικείμενα ερευνών, μεθόδους και γνώσεις ισχύει ο κανόνας της Μεταλλαγής ( “Πάντα ρει”, Ηράκλειτος).Καθημερινή (30.12.17)
—————————————————————————
Μερικά αρχαία θέματα (απάντηση)
Στηριζόμενος εδώ και δεκαετίες σε ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ πηγές (πανεπιστημιακά εγχειρίδια, εγκυκλοπαίδειες, λεξικά κτλ.) που εκφράζουν την γενική ομοφωνία των ειδικών επιστημόνων (consensus generalis professorum et doctorum) , τοποθετούμαι σύντομα :
1. Ο μυκηναϊκός πολιτισμός είναι προϊόν των Αχαιών (Πελοπόννησος) και προηγείται των Ιώνων (Αττική).
2.Οι Τρώες είχαν ουδεμία φυλετική, γλωσσική η πολιτιστική σχέση με τους Αχαιούς. Ο ύψιστος θεός τους ήταν ο Απαλλούνια, τον οποίο καθώς και την Αρτεμη έχουν παραλάβει οι αρχαίοι Ελληνες. Σε όλα τα έπη διεθνώς ομιλείται η εθνική γλώσσα του ποιητού.
3.Η λέξη βάρβαρος είναι χιττικής προέλευσης. Η χιττική γλώσσα θεωρείται ως η αρχαιότατη ινδοευρωπαϊκή γλώσσα. Εχω σε αγγλική μετάφραση το χιττικό έπος Ουλικούμι.
4. O Κυκλαδικός (Πρωτοκυκλαδικός) πολιτισμός χρονολογείται από το 3 χιλιάδες έτη π.Χ. και υπήρχε παράλληλα με τον Μινωϊκό πολιτισμό που σημαίνει ότι προηγήθηκε του Μυκηναϊκού πολιτισμού.
5. Ο σεισμός και το τσουνάμι στην Σαντορίνη το 1600 π.χ. είχαν καταστροφικές συνέπειες στην Κρήτη.
6.Οι Υκσώς που κατέλαβαν την Αίγυπτο καταγόνταν από την Συρία.
7. Οι Φιλισταίοι αποτελούσαν ένα κράμα από Καναανίτες και Βαλκανίους. Μερικοί ιστορικοί αναφέρουν τους Ιλλυρίους που ήταν όντως μεγαλόσωμοι. Αυτό μπορεί να διαπιστωθεί και σήμερα στην Βόρεια Αλβανία, στο Μαυροβούνιο και στην Κροατία.
8. Τα αρχαιότατα ελληνικά φύλα έχουν προέλθει όπως και τα άλλα ευρωπαϊκά από τις νοτιορωσικές στέπες μεταξύ της Κασπίας και της Μαύρης Θάλασσας κατ ευθείαν ή μέσω της Κεντρικής Ευρώπης όπως όλοι οι άλλοι Ινδοευρωπαίοι. ιefimerida (15.11.15)
Οι μεγάλοι θαλασσοπόροι Φοίνικες ήταν ο πρώτος λαός, ο οποίος έχει χρησιμοποιήσει την έννοια Δύση ( Βρπ =Βρεπ=Δύση= στα Ελληνικά Ευρώπη ) και εννοούσαν όλες τις χώρες δυτικά της Κύπρου. Στην Φοινικική γλώσσα (δυτικοσημιτική, αργότερα επίσημη γλώσσα της μεγαλοδύναμης Καρχηδώνα) σημαίνει βρπ σκότος ή δύση.
Στους ιστορικούς χρόνους έχουν οι Αρχαίοι Έλληνες ονομάσει την περιοχή της Δυτικής Μεσογείου Εσπερία ( Δύση ) , εξ ου και ο Εσπέριος ( Δυτικός ). Στην ελληνική μυθολογία οι Εσπερίδες ήταν θυγατέρες του Άτλα, εξ ου και η ονομασία ” Ατλας-Οροσειρά” στην Βορειοδυτική Αφρική (Μαρόκκο, Αλγερία).
Στους “Πέρσες ” του Αισχύλου γίνεται λόγος για την χώρα, στην οποία έχουν νικηθεί οι Πέρσες “εκεί όπου δύει ο ήλιος” (Δύση ).
Πολύ προ των Ελλήνων οι Αιγύπτιοι ονόμαζαν όλες τις περιοχές δυτικά της Αιγύπτου και της Λιβύης δύση ή σκότος.
Οι πρακτικοί Ρωμαίοι προσέδωσαν στις δυτικές περιοχές του Ιmperium Romanum την ονομασία Occidens ( Δύση ) και στις ανατολικές περιοχές την
ονομασία Oriens ( Ανατολή ) , στην οποία ανήκαν η Κυρηναϊκή ( Λιβύη), η Αίγυπτος, η Συρία-Παλαιστίνα και η Asia Minor ( κατόπιν μετάφραση στα Ελληνικά ως Μικρά Ασία).
Προ περίπου δύο χιλιάδων ετών έχει η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διαιρεθεί στην Δυτική (Imperium Romanum Occidentalis) και στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ( Imperium Romanum Orientalis ).
2. Ιστορική πτυχή
Ύστερα από την εδραίωση του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του αστικού κράτους έχει επικρατήσει σε όλα τα πεδία της ζωής ιδιαιτέρως στον 19ο αι. η Δύση ( Ευρώπη) . Προηγήθηκαν η Αναγέννηση, ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός και η Αστική Επανάσταση.
Οι βαλκανικές χώρες όμως δεν έχουν βιώσει αυτην την καθοριστική εξέλιξη. Αλλά οι ευρωπαϊκές μεγαλοδυνάμεις Αγγλία και Γαλλία έχουν ταπεινώσει με την αποικιοκρατική τους πολιτική τις ισλαμικές χώρες.
Η βιομηχανική και επιστημονική υπεροχή της Δυσης ήταν και είναι ακόμη το υπόβαθρο της αλαζονείας των Δυτικοευρωπαίων και των Αμερικανών έναντι άλλων χωρών , ιδιαιτέρως των καθυστερημένων ισλαμικών .
3. Πολιτισμική πτυχή
Από επιστημονική άποψη χρησιμοποιούνται οι όροι “Δυτικός Κύκλος Πολιτισμού” , “Ισλαμικός Κύκλος Πολιτισμού” , «Κονφουκιανικός Κύκλος Πολιτισμού» και «Ινδουϊστικός Κύκλος Πολιτισμού». Εχω διαπιστώσει, ότι αυτοί οι Terminini scientifici δεν είναι στην Ελλάδα γνωστοί.
Τα καθοριστικά χαρακτηριστικά του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού, στον οποίο ανήκουν και μη ευρωπαϊκές χώρες ( πρωτίστως ΗΠΑ, Καναδάς, Ισραήλ, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία ) είναι τα εξής : ανθρωποκεντρισμός ( δηλαδή όχι θεοκεντρισμός ), ατομοκεντρισμός ( δηλαδή όχι ετατισμός ), πολίτης ( citoyen ), κράτος του δικαίου, ατομικά (υποκειμενικά, όχι αντικειμενικά ) ανθρώπινα δικαιώματα, δημιουργικότητα, συστηματικότητα, οργανοτικότητα κτλ.
Τα κύρια χαρακτηριστικά του Ισλαμικού Κύκλου Πολιτισμού ( Ανατολή ) είναι τα κάτωθι : θεοκεντρισμός έως θεοκρατία, ανδροκρατία και φαλλοκρατία, δικτατορίες, νεποτισμός, διαφθορά, φανατισμός. Εκτός τούτου διαπιστώνουμε έλλειψη του ατόμου, του πολίτου, της δημοκρατίας, των ατομικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών,της κοινωνικής, της κρατικής και της νομικής συνείδησης, της αυτοκριτικής, του αισθήματος της ευθύνης για το σύνολο, του ορθού λόγου, της δημιουργικότητας κτλ.
Αξίζει τον κόπο να συγκρίνουμε τον Νεοέλληνα ρεαλιστικά περισσότερο με τον Ανατολίτη και όχι τόσο με τον Δυτικοευρωπαίο.
Υπάρχει και η ειδική περίπτωση του Νεοέλληνα πολιτικού που είναι πολιτιστικό κράμα της Ανατολής και της Δύσης. Ο αντικειμενικός παρατηρητής και γνώστης της νεοελληνικής νοοτροπίας διαπιστώνει συχνά , ότι μερικοί πολιτικοί σκέπτονται και εκφράζουν γνώμη σε βαλκανοανατολίτικο πολιτισμικό επίπεδο : μεγαλοστομία, αθυροστομία, τσαμπουκισμός, συνωμοσιολογία, υπόνοιες , απειλές, συκοφαντίες, “επιθέσεις” και “αντεπιθέσεις” αντί επιχειρημάτων και αντεπιχειρημάτων, συγκρουσιασμός, έλλειψη της αυτοπεποίθησης, της λογικής σκέψης, της πολιτισμένης κριτικής και πρωτίστως της αυτοκριτικής.
Όποιος τονίζει μεγαλόφωνα, πολυποίκιλα και επανειλλημμένα, ότι είναι “100 τοις εκατό αθώος” και ότι “θα αστράψει η αλήθεια” κτλ.. αντί να περιμένει την απόφαση μίας ειδικής επιτροπής η ενός δικαστηρίου, έχει πολλά ψυχολογικά προβλήματα και ίσως να μην είναι και τόσο πεπεισμένος για την αθωότητά του. Αυτό συμβαίνει συχνότατα με πολιτικούς του παρακάτου είδους ( Ιδέ στο Μπλογκ μου την κοινωνιολογική, πολιτολογική και γλωσσολογική μελέτη «Νεοέλλην άνηρ πολιτικός, Κάθαρμα, Αλήτης, Μπάσταρδο» και το άρθρο «Νεοέλληνας, Βαλκανοανατολίτης» ).
Δημοσιευθέν συχνά στον κεντρικό ηλεκτρονικό τύπο, κυρίως στην Καθημερινή και στο Βήμα.
———————————————————–
Ευρώπη-Ελλάδα
(κάποιος χρήστης αξιολογεί την Ευρώπη ως άχρηστη, ανίκανη κτλ.)
Εννοείτε την πραγματική Ευρώπη ή την Ευρώπη των σουρεαλιστών και ονειροπόλων ; Η σημερινή Ευρώπη είναι το όνειρο και άλλων περιοχών της υφηλίου. Δηλαδή, επειδή η Ελλάδα έχει παντελώς ξεπέσει, μπατίρισε και η Ευρώπη ;
Ευνοήτως επιθυμείτε την Ευρώπη των τεράστιων πακέτων , τα οποία τα τρισκατάρατα και τελείως διεφθαρμένα τρωκτικά των κυβερνώντων κομμάτων έχουν καταβροχθίσει; Οι καιροί έχουν αλλάξει, οι “κουτόφραγκοι” ξύπνησαν.
Ακριβώς αύριο υπερασπίζει στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου κάποιος (Mario Arroyave) από τους πρώην μεταπτυχιακούς μου την διδακτορική διατριβή του με θέμα την δημιουργία μίας Λατινοαμερικανικής Ενωσης με πρότυπο την ΕΕ !
Είχα εν μέρει την επιστημονικκή εποπτεία επί του θέματος. Voila ! Προσθήκη. Εν τω μεταξύ έχει υπερασπίσει το δοκτοράτο του με magna cum laude : λίαν καλώς). Καθημερινή (22.6.15)
Ευρώπη, Εννοια, Προϊστορία, Ποιοι ανήκουν στην Ευρώπη ;
Προϊστορία
Ήδη προ 25χιλ. (γυναικεία είδωλα ίσως θεοτήτων ) και μία φλογέρα, προ 18χιλιάδων ετών (ζωγραφιές) έχουν συντελεσθεί στην Ευρώπη στην
Παλαιολιθική Εποχή (700χιλ-8χιλ. π.Χ.) μερικές πολιτισμικές επιτεύξεις.
Με την Νεολιθική Εποχή ( 5.500-2.500 π.Χ. ) έλαβε χώραν η „Γεωργική Επανάσταση“ και έχει αρχίσει ο συστηματικός εκπολιτισμός των Ευρωπαίων (
οικισμοί, καλλιέργεια δημητριακών , καταμερισμός εργασίας, κεραμική ( 5χιλ. π.Χ.) και αστεροσκοπείο (Stonehenge, 3χιλ. π.Χ.).
Οι πρώτοι αγρότες έχουν προέλθει από την περιοχή μεταξύ της Ανατολικής Μικράς Ασίας, της Συρίας και του Ιράκ ( DNA ! ) . Εκεί έχει εφευρεθεί 9 χιλιάδες έτη π.Χ. η γεωργία .
Η Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη είχαν γεωργικό πολιτισμό ήδη μεταξύ του 5.500 και του 4.500 π.Χ. Μερικές επιτεύξεις των Ευρωπαίων είναι πολύ
αρχαιότερες και από τις αιγυπτιακές πυραμίδες ! Και όμως, πολλοί αφελείς και αδαέστατοι Ελληναράδες νομίζουν , ότι οι Βόρειοι Ευρωπαίοι ζούσαν επάνω στα δένδρα και είχαν τα βελανίδια σαν διατροφή. Αυτό είναι το αποκορύφωμα της αμορφωσιάς , της άγνοιας και της μορφωτικής αυτοπεριχαράκωσης.Καθημερινή (28.8.16)
—————————————— —————-
Ευρώπη, Εννοια
1. Γλωσσολογικά : H λέξη Ευρώπη είναι η ελληνική εκδοχή (προφορά) της φοινικικής λέξης ΒΡΠ (μόνο σύμφωνα !) και σημαίνει η Δύση.
Μερικούς αιώνες αργότερα έχουν ονομάσει και οι αρχαίοι Ελληνες όλες τις περιοχές δυτικά από την Ελλάδα Δύση (Εσπερία).
Η λέξη Ευρώπη ερμηνεύεται στην Ελλάδα ακόμη και σε επίσημα λεξικά εσφαλμένα ως «ευρύα όψη».
2. Μυθολογικά : Η ωραία Ευρώπη ήταν κόρη του βασιλιά της Φοινίκης Αγένορα. Ο Δίας με μορφή του ταύρου την απήγαγε και την έφερε στην Κρήτη, όπου γέννησε τρία αγόρια : τον Μίνωα, τον Ραδαμάνθη , τον Κάδμο κτλ.
3. Ιστορικά : Η Μέση Ανατολή έχει προγηθεί της Ευρώπης στις παραγωγικές δυνάμεις (εμπέδωση της γεωργίας ήδη 9 χιλιάδες έτη π. Χ. στην δημιουργία κρατών 3 χιλ. έτη π. Χ., στην νομοθεσία (πρώτοι κώδικες 2.240 έτη π.Χ., πρώτα αλφάβητα περίπου 3 χιλ. έτη π.Χ. (το ελληνικό αλφάβητο έχει παρθεί τον 9ο αι. από τους Φοίνικες κτλ. Από τον 6 αι. π.Χ. άρχισαν να σπουδάζουν Ελληνες στις χώρες με πολύ αρχαιότερους πολιτισμούς ιατρική, νομοθεσία, διοικητικά συστήματα, αρχιτεκτονική και γεωμετρία (Αίγυπτος), μαθηματικά και αστρονομία.
α (Βαβυλωνία).
Ακόμη και η θεά Αφροδίτη προέρχεται από την Ανατολή και δη μέσω Συρίας (Aschterut, Αστάρτη) από την Βαβυλωνία (Ischtar).
Πρώτο Θέμα (1.6.15)
———————————-
Ευρώπη, ποιοί ανήκουν σ αυτήν ;
α) Στην Ευρώπη ανήκουν γεωγραφικά όλες οι χώρες μεταξύ της Πορτογαλλίας και της Ρωσίας και μεταξύ της Σκανδιναβικής και της Ελλάδας.
β) Στην Ευρώπη ανήκουν πολιτισμικά η Νότια ( στα Βαλκάνια μόνον η Ελλάδα λόγω της ιστορίας) , η Δυτική, η Κεντρική, η Βόρεια, και η Ανατολική Ευρώπη (η Ρωσία, η Λευκορωσία, η Ουκρανία και η Μολδαβία μόνον εν μέρει).
γ) Το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ευρώπης είναι ο Διαφωτισμός theoria cum praxi.
δ) Ηδη προ 26 ετών έχω στις διαλέξεις μου πρεσβεύσει την άποψη περί της Ευρώπης των δύο ταχυτήτων. Αυτή η αντίληψη έχει όμως τότε θεωρηθεί ως υπουτιμητική για τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.
Καθημερινή (3.2.17)
—————————————————————————–
Νεοέλληνες και Δύση (Ευρώπη)
Διαφοροποίηση (ένας από τους βασικούς κανόνες της Γενικής Μεθοδολογίας των επιστημονικών ερευνών )
Οι Κομμουνιστές και μερικοί εκπρόσωποι της Ριζοσπαστικής Αριστεράς διακατέχονται από αισθήματα απόρριψης, εν μέρει και μίσους κατά της καπιταλιστικής (ιμπεριαλιστικής) Δύσης. Δηλαδή πρόκειται για μάν ιδιαίτερη έκφανση του ταξικού αγώνα.
Μερικοί εκπρόσωποι της Ορθοδοξίας μισούν την Δύση λόγω της διάλυσης της Αυτοκρατορίας από τους Σταυροφόρους.
. Η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι Θεολόγοι της απορρίπτουν την Δύση λόγω του Ατομοκεντρισμού και της «ανηθικότητάς» της.
Ο μεσαίος Ελληνας θαυμάζει την Δύση λόγω του υψηλού βιοτικού επιπέδου.
Οι Ελληνες επιστήμονες θαυμάζουν την Δύση λόγω του υψηλού επιπέδου των επιστημονικών ερευνών και των επιστημονικών επιτεύξεων.
Οι πλούσιοι Ελληνες λατρεύουν τον δυτικό τρόπο ζωής. Ακριβώς αυτούς έχει επί δεκαετίες το ΚΚΕ δυσφημήσει ως κοσμοπολίτες.
Σημειώνονται πολιτισμικά συμπλέγματα κατωτερότητας σχεδόν όλων των βαλκανικών λαών έναντι της «Ευρώπης». Το ίδιο ισχύει και για τους Αραβες.
Αλλα παραδείγματα : Οι περισσότεροι Ρώσοι θαυμάζουν και ταυτόχρονα απορρίπτουν τους Γερμανούς. Οι περισσότεροι Πολωνοί θαυμάζουν και ταυτόχρονα απεχθάνονται τους Γερμανούς. Οι περισσότεροι Τσέχοι θαυμάζουν και ταυτόχρονα ζηλεύουν τους Γερμανούς. :Καθημερινή (19.4.16)
Η προέλευσή μου (ιστορική διάσταση και εθνολογική πτυχή)
Περίπου τον 9ο αι. π. Χ. αυτόχθονοι πληθυσμοί (Ιωνες, Αχαιοί) έγκατέλειψαν κάτω από την πίεση των ημιπολιτισμένων Δωριέων την Πελοπόννησο και εποίκησαν μαζικά τα παράλια της Ιωνίας.
Ηδη μερικούς αιώνες πρωτύτερα εποίκησαν Μίνωες, Αχαιοί και γενικά Ιωνες αυτές τις περιοχές. Τον 7ο αι. κινήθηκε ένα τμήμα από αυτούς μέσω του Ελλησπόντου προς τον Βορρά και ίδρυσε στις ακτές του Ευξείνου Πόντου την πόλη Σινώπη που ήταν η αφετηρία για την αποίκηση όλων των παραλιών.
Μερικοί προχώρησαν στην ενδοχώρα και κατοίκησαν στην πόλη Hanusha (Αργυρούπολη). Εκεί συγχωνεύθηκαν με απογόνους των Χιττιτών. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των Χιττιτών: μέτριο ανάστημα, στρογγυλό κεφάλι, κοντό και πολύ δυνατό σβέρκο, φαρδειές πλάτες, ισχυρά χέρια, σχετικά κοντά, αλλά πολύ ισχυρά πόδια. Ακόμη και στο Μακρύγιαλο καθως καιστην Κατερίνη υπάρχουν τέτοιοι Πόντιοι. Τον 19ο αι. οι απόγονοί τους επέστρεψαν στα παράλια, όπου έγινε εν μέρει επιμειξία με τους καυκάσιους Λαζούς. Οι πρόγονοι των Τερζοπουλαίων κατοικούσαν πρώτα στην Τραπεζούντα, έφυγαν για την Αργυρούπολη, όπου έμειναν έως τις αρχές του 19ου αι., κατόπιν μετοίκησαν στην Φάτσα.
Οι πρόγονοι της μητέρας μου κατάγονται από την περιοχή της Τραπεζούντας. Ο παππούς μου εκ μέρους του πατέρα παντρεύτηκε μία κατάξανθη Πόντια με γαλανoπpάσινα μάτια από την περιοχή των Γαλατών. Όλοι οι συγγενείς της γιαγιάς μου στην Κατερίνη έχουν κορμιά, φυσιογνωμίες κλπ. όπως οι σημερινοί απόγονοι των Κελτών σε ευρωπαϊκές χώρες. Η Ελζα, κόρη του Νίκου Ξενίδη, αναδεικνύει όλα τα χαρακτηριστικά των Κελτών. Μία δισέγγονη της γιαγιάς μου παντρεύτηκε έναν Αγγλο κελτικής προέλευσης που σημαίνει, ότι το κελτικό στοιχείο είναι στα παιδιά της διπλό !
Εν ολίγοις, είμαι ένα κράμα αρχαίων Ελλήνων, Χιττιτών, Γαλατών και Λαζών (Καυκάσιων).Οι περισσότεροι συγγενείς κα φίλοι θέλουν να είναι «καθαροί» απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, ενώ μερικοί είναι εν μέρει απόγονοι Βλάχων, Σλάβων, Αλβανών. και Αρμένων.
Οι πρόγονοί μου έφτασαν το 1919 στην Ελλάδα.
Το ποντιακό ιδίωμα ιδιαιτέρως της Τραπεζούντας μοιάζει σε πολλά με την ιωνική διάλεκτο. Καθημερινή (30.11.15) και στο Blog μου υπο Panos Terz.
Κείμενο επεξεργασθέν και αναρτηθέν στο Facebook (28.9.2021)
——————————————————
Ονομα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ , Ετυμολογία, Σημασιολογία
1.Το επίθετο άγιος ετυμολογείται από το ρήμα άζω ή
άζομαι που σημαίνει έχω ευλάβεια, ή και σέβομαι. Σημειώνεται και στην Σανσκριτική ως gajate με την σημασία εκφράζω
ευσέβεια μέσω θυσίας.
Ετσι σημαίνει το επίθετο άγιος ευσεβής καθώς και αγνός. Από το άγιος ετυμολογείται κατόπιν το ρήμα αγιάζω ή και αγίζω και από αυτά η λέξη αγιασμός. Η λέξη άγιος ήταν γνωστή ήδη στα Αρχαία Ελληνικά (Ηρόδοτος, Πλάτων και άλλοι).
Πηγή : Langenscheids Taschenwörterbuch, Altgriechisch –Deutsch,
ISBN 3-468-10031-0, Berlin et alt., 1990, S.13, 19.
2. Παν (ουδέτερο και ως συνθετικό ) από το πας (αντωνυμία) : όλο , ολόκληρο.
3.Παναγιώτης (παν+ αγιώτης), εξ ου και Παναγιώτατος (υπερθετικό του πανάγιος, προσφώνηση του Οικουμενικού Πατριάρχη της Ορθοδοξίας).
Πηγή : Γ. Μπαμπινιώτη, Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, ISBN 978-960-89751-8-7, Αθήνα 2010, σελ.. 1027.
Σημειώνεται όμως ένα γλωσσικό πρόβλημα : η λέξη αγιώτης (αγιότης) είναι θηλυκού γένους : η αγιώ(ό)της, της αγιώ(ό)τητος. Αυτό σημαίνει, ότι το όνομα Παν-αγιώτης είναι από γλωσσική άποψη θηλυκό. Οπως φαίνεται έχει λάβει στην διάρκεια αιώνων αυτή η λέξη σημασιολογική μεταλλαγή. Καθημερινή (15.1.127)
Νομικές Επιστήμες με ειδίκευση στο Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο (Δ.Δ.Δ., ιδιαιτέρως στο Διεθνές Συμβατικό Δίκαιο), στο Διεθνές Οικονομικό Δίκαιο και στην Θεωρία/ Φιλοσοφία, Κοινωνιολογία και Μεθοδολογία του Δικαίου. Bάσεις της Φιλοσοφίας, της Εθνικής Οικονομίας ,της Πολιτολογίας, της πανεπιστημιακής Παιδαγωγικής, της Διδακτικής , της Μεθοδικής/Μεθοδολογίας, της Ψυχολογίας , της Κοινωνιολογίας και του Πανεπιστημιακού Managemant. Πέραν τούτου σπουδές στο Μαρξισμό-Λενινισμό, στην Μαρξιστική-Λενινιστική Φιλοσοφία ( ιδιαιτέρως στον Διαλεκτικό και στον Ιστορικό Υλισμό ), στην Πολιτική Οικονομία του Καπιταλισμού , στην Ιστορία του Διεθνούς Εργατικού Κινήματος, στο Διεθνές Επαναστατικό Κίνημα, στην Θεωρία της Επανάστασης και στο Διεθνές Σοσιαλιστικό Σύστημα.
———————————————————-
Πανεπιστημιακοί κλάδοι
Καθηγητής Πανεπιστημίου, Λειψία, Universidad Santiago
Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο (μεταξύ άλλων Επιστήμη του ΔΔΔ, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΘΕΩΡΙΑ, Κοινωνιολογία και ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ του ΔΔΔ, Διεθνές Συμβατικό Δίκαιο, Διπλωματικό Δίκαιο, Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης, Ανθρωπιστικό Δίκαιο («Δίκαιο του Πολέμου»), Διεθνές Δίκαιο των Μεταναστών, Διεθνές Δίκαιο του Σύμπαντος, Διεθνές Δίκαιο του Αφοπλισμού, Δίκαιο του ΟΗΕ , Διεθνής Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωματικών, Διεθνές Δίκαιο της Προστασίας του Περιβάλλοντος) , Θεωρία, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, Κοινωνιολογία και ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ του Δικαίου, Θεωρία των διεθνών σχέσεων, Γενική ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ των βασικών επιστημονικών ερευνών (ανθρωπιστικές επιστήμες). Το τελευταίο μόνον για την επιμόρφωση άλλων επιστημόνων πανεπιστημίου
και ανωτάτων σχολών.
—————————————————-
Εγκυκλοπαιδική μόρφωση
Στα πλαίσια της ανώτερης εγκυκλοπαιδικής μόρφωσης ασχολούμαι από το 1960 ερασιτεχνικά, αλλά συστηματικά με την Αρχαιολογία (ειδικά με την Μεσολιθική και την Νεολιθική Εποχή καθώς και με την Εποχή του Χαλκού ), με την αρχαία ελληνική Ιστορία και Φιλοσοφία καθώς και με την Ρωμαϊκή Ιστορία και Φιλοσοφία, με την συγκριτική παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού και της Λογοτεχνίας, με την Μυθολογία και την Ετυμολογία, συστηματικά με τους αρχαίους πολιτισμούς της Μέσης Ανατολής , των Χιττιτών, της Ινδίας και της Κίνας και απο το 1985 επιστημονικά με την Εθνολογία (προέλευση, φυσιογνωμία και νοοτροπία ) των ευρωπαϊκών και μερικών ασιατικών λαών.Λόγω επιστημονικών σκοπών εκμάθηση μερικών ξένων γλωσσών. ——————————————————– —
Μουσικές προτιμήσεις
Διαθέτω στην κατοικία μου περίπου 1300 δίσκους , κασέτες και CD με τουλάχιστον 15 χιλιάδες μουσικά κομμάτια και τραγούδια. Περίπου 75 τοις 100 αφορούν την μεσαιωνική (από τον 8ο αι.) μουσική και τραγούδια από πολλές ευρωπαϊκές χώρες και πρωτίστως κλασσική μουσική από όλες τις εποχές και όλες τις ευρωπαϊκές χώρες (πρωτοστατούν οι Ιταλοί, οι Γερμανοί, οι Αυστριακοί, οι Γάλλοι, οι Αγγλοι και οι Ρώσοι).
Τα υπόλοιπα αφορούν παραδοσιακά τραγούδια σχεδόν από όλον τον κόσμο, ιδιαιτέρως ελληνικά (πρωτίστως παραδοσιακά), γερμανικά, πάρα πολλά λατινοαμερικανικά, ιρλανδικά, αγγλικά, ινδικά, κινέζικα, μογγολικά, κεντροασιατικά, αραβικά ( ιδιαιτέρως αραβοανδαλουσιακά και αιγυπτιακά ) και αφρικανικά (δυτικοαφρικανικά) . Σε ό,τι αφορά τα ελληνικά τραγούδια και τη μουσική, διαθέτω μεν σχετικά πολλά, αλλά μου λείπουν , όπως συχνά διαπιστώνω, πολλά τραγούδια από τον Πόντο, την Μικρά Ασία και ιδιαιτέρως από τα ελληνικά νησιά (ΕΠΤΑΝΗΣΙΩΤΙΚΑ !!!)που μου αρέσουν πάρα πολύ. Εν τω μεταξύ έχει επιλυθεί το πρόβλημα αυτό χάριν του Youtube.
-Johann Sebastian Bach, Ο μεγαλύτερος μουσικοσυνθέτης στην παγκόσμια ιστορία της μουσικής.
Σε ό,τι αφορά το έργο του Bach, προτίμησα ήδη από το 1960 τα εξής έργα , τα οποία έχω στην “Οικιακή μουσική βιβλιοθήκη” μου : Matthäus-Passion (Υπάρχει και μία από τον Telemann !), Messe h-moll, Die vier Orchestersuiten BWV 166-169, Die sechs Brandenburgischen Konzerte BWV 1046-1051, Violinkonzerte I : BWV 1041-1043 (Αυτό ιδιαιτέρως με David et Igor Oistrach), Das Wohltemporierte Klavier ( I Präludien und Fugen 19-24, BWV 864-869 ( Swjatoslaw Richter !), Konzerte für Cembalo und Streichorchester f-moll BWV 1056, A-dur BWV 1055 und E-dur BWV 1053, στο τέλος το “λαϊκο” Weihnachtsoratorium.
Επισκέπτομαι τακτικότατα (abonnement) τα ρεσιτάλ κλασικής μουσικής γενικά στην “Πόλη της μουσικής” Λειψία εδώ και μισόν αιώνα.
Καθημερινή ( 30.1.16)
——————————————————————————-
Κλασική Μουσική σε Πανεπιστημιακές Διαλέξεις
Η Bartoli τραγουδά όπως ένα καναρίνι, και οι μουσικοί παίζουν άριστα, καλύτερα από αυτούς που άκουσα στην ερμηνεία του Vivaldi έως τώρα.
Εχω στην βιβλιοθήκη μου δίσκους και CD με μουσική του, μεταξύ αυτών και μία CD με το Giardino armonico, αλλά όχι με την Μπάρτολι. Το κονξέρτο με την Oboe είναι σαν πυροτέχνημα.
Κατ αρχάς αγαπούσα πολύ τις Le quatro stagioni ( ιδιαιτέρως La Primavera και L Estate), αλλά κατόπιν προτίμησα το δράμα Juditha Triumfans στα Λατινικά.
Εχω χρησιμοποιήσει τo κομμάτι Juditha et Holofernes συχνά στην διάλεξη περί της Ιστορίας του Διεθνούς Δικαίου του Πολέμου. Οι φοιτητές ξαφνιάστηκαν κάπως, αλλά η μουσική τους άρεσε.
Κάτι το παρόμοιο έκανα και με τη μουσική του Mozart ( Die Zauberflöte, Sarastro “Die Strahlen der Sonne vertreiben die Nacht” στο θέμα “Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός”), με τον Beethoven (Egmont, Αυτοδιάθεση), με το Händel και άλλους μουσουργούς.
Καθημερινή (17.1.16)
———————————————————————————-
Μογγολία, Τραγουδίστριες
Είναι γενικά γνωστό, ότι μόνον οι υψηλές φωνές των γυναικών είναι κατάλληλες για μαγεία. Σe σύγκριση με τις Κινέζες τραγουδούν μελοδικότατα και πολύ καλύτερα. Ισως είναι η Byambajargal Gombodorj η διασημότερη τραγουδίστρια της Μογγολίας.
Πάντως είναι προτιμότερο να είμαστε ανοιχτοί απέναντι στη μουσική και στα τρταγούδια άλλων πολιτισμών και λαών,από το να κάνουμε και εθνοκεντριστική μουσικοομφαλοσκόπηση.
Σύμφωνα με τους κανόνες της Λογικής το πρώτο καθήκον του αναλυτού είναι να εξεύρει χωρίς πολυποίκιλες παρωπίδες τον πυρήνα ενός προβλήματος (punctum quaestionis). Η μεθοδική προσέγγιση εξαρτάται από το είδος του προβλήματος (οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό κτλ).
Επειδή όμως τα περισσότερα προβλήματα έχουν σύνθετο χαρακτήρα, δέον να εφαρμοσθεί μία επίσης σύνθετη μέθοδος, η οποία όμως απαιτεί διακλαδικές ομάδες ερευνητών. Αλλά αυτό δεν είναι στην Ελλάδα ούτε γνωστό, ούτε επιθυμητό, ούτε εφαρμόσιμο. Επομένως κάθε ερευνητής είναι υποχρεωμένος, να προσπαθήσει επί τη βάσει των γνώσεων και των εμπειριών του να επιτύχει την εξεύρεση ενός προβλήματος.Τα προβλήματα αποτελούν συγκεκριμένα φαινόμενα, επομένως πρέπει η προσέγγιση να είναι σε αυτά επίσης συγκεκριμένη.
2. Προβλήματα (Επίλυση)
α) Αυτό σημαίνει κυρίως να εξετάσουμε, τί είναι hic et nunc απολύτως απαραίτητο, δηλαδή ποιό είναι και τί χαρακτήρα έχει το πρώτο βήμα. Αναμφιβόλως πρόκειται για ένα πολιτικό βήμα, το οποίο προϋποθέτει πολιτική βούληση (voluntas politica).
Η επίλυση των προβλημάτων αποτελεί μία πολύχρονη διαδικασία. In concreto αυτό σημαίνει την εμπέδωση μιας κυβέρνησης της εθνικής Ανασυγκρότησης με πρωθυπουργό έναν διεθνώς αναγνωρισμένο και έμπειρο τεχνοκράτη (π.χ. ο κ. Παπαδήμος). Το ίδιο δέον να ισχύει και για τον υπουργό των δημοσιονομικών.
Το κύριο καθήκον της κυβέρνησης πρέπει να είναι το δεύτερο βήμα, η επικέντρωση όλων των δυνάμεων στην δημιουργία των προϋποθέσεων
για την παραγωγή και εξαγωγή διεθνώς ανταγωνιστικών προϊόντων. Τελικά το οικονομικό πρόβλημα αποτελεί την conditio sine qua non για το ξεπέρασμα της μεγάλης κρίσης. Μόνον μέσω οικονομικών επιτυχιών η Ελλάδα θα είναι σε θέση να επαναποκτήσει διεθνή φερεγγυότητα,αξιοπρέπεια, εκτίμηση και ακτινοβολία.
β) Σε περίπτωση που μία κυβέρνηση της εθνικής Ανασυγκρότησης δεν είναι εφικτή, και πέραν τούτου σημειώνεται εθνικά και διεθνώς μία επικίνδυνη κατάσταση, προτείνω να ανατεθεί για μία μεταβατική περίοδο η διακυβέρνηση της χώρας σε
μίαν διεθνή επιτροπή/κυβέρνηση τεχνοκρατών από την Σουηδία, Ολλανδία, Αυστρία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ελβετία, αλλά ο πρωθυπουργός καθώς και ο υπουργός των δημοσιονομικών πρέπει οπωσδήποτε να είναι Ελληνες τεχνοκράτες (όπως παραπάνω). Εχει αποδειχθεί, ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν κατέχουν τις απαραίτητες ικανότητες για να ξεπεράσουν την κρίση.
Είμαι μεν πεπεισμένος, ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα ήταν σε θέση να συμβάλλει στην επιτυχή επίλυση του πρυτανεύοντος προβλήματος και δη του ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ, αλλά ας λαβουμε υπ όψη την αντίδραση των πατριδοκάπηλων Ελληναράδων και άλλων εξτρεμιστικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας. Καθημερινή (20.11.16)
——————————————————-
Μεθοδολογία, Γενική και Ειδική
Κύριε Γιανναρά, είμαι πεπεισμένος, ότι έχει ωριμάσει ο χρόνος να αναβιβάσουμε το επίπεδο των σχόλιων ακόμη λίγο, γιατί μερικοί συσχολιαστές το έχουν παρακάνει με τις παράξενες αντιπαραθέσεις. Ευχαριστώ.
Κάθε επιστήμονας –ερευνητής πρέπει να κατέχει άρτια το περιεχόμενο των τριών εννοιών Μέθοδος, Μεθοδική και Μεθοδολογία. Και οι τρεις αφορούν πρώτα από όλα την εξεύρεση και την επίλυση προβλημάτων. Ιδιαίτερα η Μεθοδολογία αποτελεί την διδασκαλία ή την επιστήμη περί των μεθόδων. Υπάρχει μία γενική Μεθοδολογία, η οποία είναι σε γενικές γραμμές η βάση για την πιό συγκεκριμένη Μεθοδολογία των ειδικών επιστημών. Αυτό σημαίνει , ότι κάθε επιστήμη πρέπει να έχει την δική της Μεθοδολογία. Η ειδική Μεθοδολογία έχει από το μέρος της την δικιά της Θεωρία και την δικιά της Φιλοσοφία. Μόνον πεπειραμένοι πανεπιστημιακοί ερευνητές είναι σε θέση να επεξεργασθούν την γενική Μεθοδολογία και τις ειδικές Μεθοδολογίες. Σε μερικά πανεπιστήμια της Ευρώπης υπήρχαν ειδικές έδρες για βασικά μεθοδολογικά προβλήματα.
Σύμφωνα με την Θεωρία της αντανάκλασης (Δημόκριτος) αντικατοπτρίζουμε τα φαινόμενα, τα οποία είναι αντικειμενικά που σημαίνει ότι αυτά εστιάζονται έξω από τον εγκέφαλο του ανθρώπου μεν, αλλά αυτός πρέπει να τα εξετάσει με τον απώτερο σκοπό να διεισδύσει στο punctum quaestionis ( πυρήνας ενός ζητήματος ) και να διαπιστώσει τί είναι αυτό. Ακριβώς αυτό το Τί είναι ο πυρήνας της Θεωρίας ήδη από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων φιλόσοφων. Σημειώνεται και το Διατί, αυτό είναι το βασικό ερώτημα της Φιλοσοφίας.
Αλλα πώς πραγματοποιείται μία τέτοια έρευνα ; Το Πώς είναι ο πυρήνας της Μεθοδολογίας ( Παρμενίδης, Ιδέ ιδιαιτέρως Karl R. Popper, The World of Parmenides- Essays on the Presocratic Enlightenment, New York, 1998. ).
Φαινόμενα, γεγονότα κλπ. μπορούν να ερμηνευθούν μεν, αλλά δεν επιτρέπεται μέσω ιδεοληψιών και επί τη βάσει του υποκειμενισμού ή και χειρότερα του βολονταρισμού να παρερμηνευθούν ή και εκουσίως να διαστρεβλωθούν. Αυτό συμβαίνει καθημερινώς στα ελληνικά ΜΜΕ. Ο αιώνιος Αριστοτέλης έχει εφαρμόσει στα έργα του την εξής προσέγγιση : Πρώτα να θεωρούμε την φύση και την κοινωνία . Κατόπιν να διαβάσουμε, τί έγραψαν άλλοι περί αυτών. Και στο τέλος να βγάλουμε επί τη βάσει των κανόνων της Λογικής συμπεράσματα.
Οι σημαντικότεροι κανώνες της Γενικής Μεθοδολογίας των βασικών και προγνωστικών επιστημονικών ερευνών είναι οι ακόλουθοι : Σύνθεση- Ανάλυση, Συνθετικότητα, Συστημικότητα, Σχετικότητα, Διαφοροποίηση, Συγκριτικότητα, Ιστορικότητα-Συγκεκριμενικότητα, Εξέλιξη και Μεταλλαγή, Αιτιολόγηση, Προγνωστικότητα. Υπάρχουν και άλλοι. Και η ιστορική επιστήμη στηρίζεται σε αυτούς τους κανόνες μεν, αλλά έχει και τους ειδικούς της κανόνες.
Πληροφορία : Περί πτυχών της Γενικής Μεθοδολογίας των βασικών και προγνωστικών επιστημονικών ερευνών έχω εκπαιδεύσει στα πλαίσια της επιμόρφωσης επιστήμονες και εκτός τούτου έχω δημοσιεύσει σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά συγγράμματα (Ιδέ στο Internet υπό Panos Terz καθώς και μέσω της Ιστοσελίδας μου στο Μπλογκ μου).
Ιδέ στο Internet υπό Panos Terz καθώς και εδώ στο Μπλογκ επίσης τις Μονογραφίες και τις μελέτες, όπου αναλύονται και εφαρμόζονται η Γενική και η εκάστοτε Ειδική Μεθοδολογία καθώς και η διαφορά μεταξύ της Μεθόδου, της Μεθοδικής και της Μεθοδολογίας :
“Μέθοδος, Μεθοδολογία, Αντιπαράθεση με Χρήστο Γιανναρά”,
“Menschen-und Gesellschaftsilder sowie Rechts- und Gerechtigkeitsvorstellungen in den Schriftdokumenten der alten Hochkulturen, Eine komparative philosophiehistorische Untersuchung”, (Monographie),
“Völkerrechtswissenschaft, Dimensionen” (Monographie), “Völkerrechtstheorie, Völkerrechtsphilosophie, Völkerrechtsmethodologie, Unterschiede” (Eine Studie), “Theorie, Philosophie und Methodologie des Völkerrechts, Unterschiede,
“Ελληνικά προβλήματα, Μεθοδολογική Θέαση”,
«Εφαρμογή των κανόνων της επιστημονικής Μεθοδολογίας επί της ελληνικής κρίσης».
__________________________________________
Αντιπαράθεση με τον κ. Χρήστο Γιανναρά
Ελληνικά προβλήματα, Μεθοδολογική θέαση
Ιδιαιτέρως στην Εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι σχεδόν όλες οι κοινωνίες και ειδικά οι οικονομίες άμεσα η έμμεσα μεταξύ τους συνδεδεμένες. Υφίστανται αλληλουχίες , αλληλοεξαρτήσεις και αλληλοεπιδράσεις. Η Ελλάδα είναι εκών ή άκων ένα στοιχείο του συστήματος των παρόντων διεθνών σχέσεων με διαφορετικές εκφάνσεις και δη οικονομικές, πολιτικές, πολιτισμικές , διπλωματικές κ.ο.κ.
Εκτός τούτου η Ελλάδα είναι στοιχείο ενός πιό συγκεκριμένου συστήματος σχέσεων υπό την ιδιότητα του μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στα πλαίσια της οποίας είναι μεν σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο όλα τα κράτη-μέλη ισότιμα, αλλά στην πραγματικότητα σημειώνονται πρωτίστως οικονομικές και πολιτικές εξαρτήσεις, ενώ η Γερμανία αποτελεί αντικειμενικά στον οικονομικό και στον πολιτικό τομέα την περιφεριακή υπερδύναμη, για να μην χρησιμοποιήσουμε τον όρο ηγεμώνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Πέραν τούτου η Ελλάδα ανήκει στο υποσύστημα της Ευρωζώνης, όπου λόγω της οικονομικής κατάπτωσης είναι ολοσχερώς εξαρτημένη από τις πλούσιες χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά και ιδιαιτέρως από την πανίσχυρη Γερμανία. Ετσι παίζει μόνον τον ρόλο του πάντα δανειολήπτη, δηλαδή ο ρόλος της είναι παθητικός.
Συμπέρασμα : Μία λύση των πρωτίστως οικονομικών και χρηματιστικών προβλημάτων της Ελλάδας μπορεί να εντοπισθεί μόνον στα πλαίσια των προαναφερθέντων συστημάτων, τα οποία έχουν αντικειμενικό χαρακτήρα. Αυτό σημαίνει ότι μία „ελληνική“ επίλυση των προβλημάτων είναι όντως ουτοπική και στην ουσία της άκρως βολονταριστική.
Θεώρηση σύμφωνα με την Γενική Μεθοδολογία των βασικών και προγνωστικών επιστημονικών ερευνών
Εδώ εφαρμόζουμε μόνον μερικούς καθοριστικούς κανόνες αυτής της Μεθοδολογίας.
α ) Πολυσυνθετικότητα των προβλημάτων : Δέον να ερευνήσουμε κυρίως τις εξής πτυχές των προαναφερθέντων προβλημάτων : ιστορικές, πολιτισμικές, εθνολογικές ( νοοτροπία ), ψυχολογικές , κοινωνικές κοκ. Στο σύνολό τους αυτές οι πτυχές αποτελούν επίσης ένα σύστημα.
β ) Εξέλιξη και μεταλλαγή των προβλημάτων ( Ηράκλειτος ( το ρητό προσδίδεται σε αυτόν): „Πάντα ρεί“ ) : Τα προβλήματα δεν έχουν εμφανισθεί ξαφνικά, αλλά εντός μίας διαδικασίας πολλών δεκαετιών. Ηδη αμέσως ύστερα από την δημιουργία του ελληνικού κρατικού μορφώματος άρχισαν να εμφανίζονται στοιχεία μερικών προβλημάτων, τα οποία έχουν βαθμιαία εξελιχθεί σε εγγενείς διαχρονικές παθογένειες μεν , αλλά έφθασαν στο αποκορύφωμά τους κατά στην διάρκεια της Μεταπολίτευσης , δηλαδή στην εποχή της επίπλαστης ευημερίας, της υλιστικής ευδαιμονίας και του πρωτόγονου και τριτοκοσμικού ηδονισμού. Η μεταλλαγή αφορά και τα πολιτικά κόμματα, σε μία περίπτωση ( Χρυσή Αυγή ) σαν άκρως δυσάρεστη έκπληξη.
γ ) Αντικειμενικότητα της θεώρησης, η οποία σημαίνει αντικατοπτρισμός της πραγματικότητας που υπάρχει έξω από την ανθρώπινη συνείδηση, αλλά αυτή έχει ως αποτέλεσμα μίαν „σκοτεινή αλήθεια“ περί του αντικειμένου , γι αυτό είναι μία εμβάθυνση αναγκαία ( Δημόκριτος ) και επομένως προκύπτει το ερώτημα , πώς , με ποιά μέθοδο ( Παρμενίδης : „ μετά οδόν“) είναι αυτή δυνατή .
Η αντανάκλαση της ελληνικής πραγματικότητας πρέπει να συντελείται τελείως ουδέτερα και ελεύθερα που σημαίνει άνευ πολυποίκιλων ( ιδεολογικών, πολιτικών, κομματικών, υπερπατριωτικών κλπ. ) παρωπίδων και βολονταριστικών ερμηνειών και παρερμηνειών, ειδάλλως θα αντικατοπτρίζονται ονειρώσεις, ψευδαισθήσεις και μύθη (
δ ) Παγκοσμιοποίηση ως κανώνας της Μεθοδολογίας. Ηδη στις αρχές της δεκαετίας του 80του περασμένου αιώνα έχουμε δημοσιεύσει μερικές μελέτες έμμεσα ( Παγκοσμιοποίηση ) περί αυτού του κανόνα.
Κατ αρχάς η Παγκοσμιοποίηση σημαίνει την διεύρυνση του μορφωτικού ορίζοντα ( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ την μελέτη „ Γενική και εγκυκλοπαιδική μόρφωση, παιδεία, παγκοσμιοποίηση“) , κάτι όμως που προϋποθέτει την εγκατάλειψη της ελληνοκεντρικής πολιτισμικής ομφαλοσκόπησης, η οποία έχει ήδη ως ολέθρια συνέπεια την τελεία έλλειψη πολύτιμων γνώσεων και εμπειριών των άλλων χωρών του κόσμου.
Η γνώση της ελληνικής πολιτισμικής κληρονομιάς είναι τόσο αυτονόητη, ώστε δεν είναι ανάγκη να το επαναλαμβάνουμε αυτό συνεχώς, αλλά αυτή δεν είναι επαρκής για να καταλάβουμε τον σημερινό κόσμο. Εκτός τούτου έχουμε πολλές φορές διαπιστώσει, ότι οι αρχαιολάτρες και οι Ελληναράδες στην πραγματικότητα έχουν μόνον μερικές φιλολογικές γνώσεις, οι περισσότεροι ξέρουν δυστυχώς μόνον μερικά αποφθέγματα, αλλά δεν έχουν ποτέ διεισδύσει στο κοσμοϊστορικό πνεύμα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμου.
Εγείρονται ερωτήματα όπως π.χ. τί μπορεί η Ελλάδα να παραλάβει από την Φιννλανδία, η οποία έχει τα πρωτεία στην Ευρώπη στο σημαντικότατο πεδίο της παιδείας, και τί θα ήταν δυνατό να μάθει από την Ολλανδία και την Γερμανία, σε ό,τι αφορά τις επιτυχείς μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και στο Δημόσιο. Θα ήταν λίαν ενδιαφέρον να παρατήσουμε την ψευτουπερηφάνεια μας και να διερωτηθούμε, γιατί η Τουρκία εξελίσσεται ραγδαίως από μία περιφρονημένη χώρα σε περιφερειακή μεγαλοδύναμη και με εξαγωγές σχεδόν σε όλον τον κόσμο.
ε ) Ιστορικότητα. Η σημασία της έγκειται στο ό,τι κάθε φαινόμενο είναι ιστορικά συγκεκριμένο που θα πει, ότι αυτό έχει εμφανισθεί κάτω από ειδικές ιστορικές συνθήκες και υποβάλλεται σε εξέλιξη και σε μεταλλαγές επίσης κάτω από άλλες συγκεκριμένες συνθήκες. Επομένως πρέπει και οι αντιλήψεις περί των φαινομένων του ιστορικού παρελθόντος να μεταλλάσσονται και δη άνευ εξιδανικισμού του.
Πέραν τούτου θα ήταν μη ιστορικό και τελείως εσφαλμένο να εκφέρουμε από το πολιτισμικό και επιστημονικό αρχαίο ελληνικό παρελθόν συμπεράσματα για το παρόν των Νεοελλήνων ( „περιούσιος λαός“ και άλλα χαρίεντα ). Οποιος ζει σε εθνικιστικές φαντασιώσεις, δεν είναι διατεθειμένος να παραλάβει γνώσεις και εμπειρίες από άλλους λαούς. Επίσης θα ήταν αρκετό και λογικό να ασχοληθούμε πρωτίστως με τον σημερινό Ελληνισμό, μια που δεν είμαστε αντάξιοι των αρχαίων ημών. Αρκετά τους έχουμε ρεζιλέψει.
Είναι μεν επιτρεπτό να θεωρούμε σε γενικές γραμμές το ένδοξο παρελθόν ως πηγή έμπνευσης, αλλά θα ήταν προτιμότερο να βρούμε πρωτίστως στις σημερινές συνθήκες ζωής την απαραίτητη έμπνευση και τα ανταποκρινόμενα μέτρα για την επίλυση των πολυαρίθμων προβλημάτων.
ζ ) Συγκριτικότητα. Η εθνικιστική ομφαλοσκόπηση, ο υπερπατριωτικός ναρκισσισμός και εν τω μεταξύ και ο ανόητος ρατσισμός δεν διευκολύνουν την εξεύρεση της αλήθειας και του αυτοπροσδιορισμού σύμφωνα με τον κοινό νου. Αναμφιβόλως χρειαζόμαστε αυτογνωσία, πράγμα το οποίο επιτυγχάνεται και μέσω της ειλικρινούς σύγκρισης με άλλους λαούς. Δέον οπωσδήποτε να ξέρουμε, και τί πραγματικά είμαστε. Συγκρίνοντας την Ελλάδα με τις Χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά , διαπιστώνουμε αντικειμενικά, ότι η Πατρίδα μας είναι σχεδόν σε όλα τα σημαντικά πεδία (οικονομία, κράτος, διοίκηση, παιδεία, πολιτικά κόμματα, νοοτροπία κοκ.) μία καθυστερημένη και πιό συγκεκριμένα μία βαλκανοανατολίτικη χώρα.
η ) Αιτιολόγηση ( Διατί ). Με αυτό το κοσμοϊστορικό και συγκλονιστικό ΔΙΑΤΙ ξεκίνησε προ 2600 ετών στην αρχαία Ιωνία η σύγχρονη φιλοσοφική και επιστημονική σκέψη. Αυτή η λέξη απαιτεί απαντήσεις και επιχειρήματα επί τη βάσει των κανόνων της λογικής. Εάν όμως στα ελληνικά σχολεία η αποστήθιση είναι ο κανώνας , τότε ποτέ δεν θα μάθουν οι μαθητές την λογική και κριτική σκέψη. Από ό,τι έχουμε διαπιστώσει , συνεχίζεται αυτή η ολέθρια παπαγαλική συνήθεια και στα πανεπιστήμια.
θ)Συστηματικότητα.
Δεν είναι λοιπόν παράξενο που οι περισσότεροι Ελληνες πολιτικοί δεν είναι σε θέση να πείθουν με επιχειρήματα. Σημειώνονται τουναντίον γελοίες , επιθετικές και γενικά συγκρουσιακές αντιπαραθέσεις. Αλλά δεν έγινε συνήθεια να τίθεται το ευλογημένο ερώτημα Διατί. Ιδίως οι εκπρόσωποι των πολιτικών άκρων ούτε μπορούν, ούτε σκοπεύουν να απαντήσουν σε αυτό το Διατί. Καταφεύγουν σε κινδυνολογίες , υπόνειες και τριτοκοσμικές συνωμοσιολογίες. Αυτά όμως ανταποκρίνονται στο βασικό γούστο του ελληνικού λαού στην πλειονότητά του.
Πολλά ερωτήματα περιμένουν πειστικές απαντήσεις. Εδώ αναφέρουμε μόνον μερικά :
Διατί μεταξύ του Βορρά και του Νότου της Ευρώπης στην οικονομία, στο Δημόσιο , στην παιδεία, στον χρηματιστικό τομέα και στην φορολογία υπάρχει μία τόσο μεγάλη διαφορά ; Διατί οι χώρες του Βορρά είναι πιό πλούσιες και γενικά πιό εξελιγμένες από τις χώρες του Νότου ; Διατί ο Νότος έχει καταρρεύσει οικονομικά ; Διατί η Ελλάδα δεν έχει κατορθώσει στα παρελθόντα 200 ( διακόσια (sic) ) έτη να εξελιχθεί σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος ; Το χειρότερο από όλα, γιαυτό κανείς δεν τολμά να το αναφέρει : Διατί η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να διαθρέψει χωρίς δανεικά τον πληθυσμό της ; Διατί οι τελείως απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο , η conditio sine qua non ( τελείως απαραίτητη προϋπόθεση ) για γενικότερες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, στην παιδεία κ.ο.κ.δεν υλοποιούνται ; Διατί δεν τιμωρούνται οι υπαίτιοι της ολοσχερούς καταστροφής ;
Θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε μόνον την ερώτηση περί της διαφοράς μεταξύ του Βορρά και του Νότου ( Ιδέ στο Μπλογκ μου τη μελέτη “Ευρώπη, Βορράς, Νότος, Ιστορία, Σύγκριση” ). Ο Βορράς στηρίζεται στο άτομο (ατομοκεντρισμός, ατομικότητα και όχι ατομικισμός και εγωϊσμός ) και στον πολίτη με κρατική, νομική και φορολογική συνείδηση. Αυτά είναι στο Νότο μάλλον άγνωστα. Ο Βορράς διαθέτει υγιή οικονομία, εξελιγμένη παιδεία και άρτιο Δημόσιο, Ο Βορράς έχει την προτεσταντική και καλβινιστική παράδοση της εργατικότητας και των επιτεύξεων.
θ ) Σχετικότητα ως κανόνας. Η αλήθεια εκτός από τα αξιώματα ( βασικές αλήθειες ), η ελευθερία, η ευτυχία, η δικαιοσύνη κοκ. είναι από φιλοσοφική άποψη σχετικές. Και όμως ειδικά στην πολιτική ζωή της Ελλάδας επικρατεί το απόλυτο σε γλωσσικό και σε πολιτικό επίπεδο : „κατοχή“ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ιδιαιτέρως της Γερμανίας στην Ελλάδα, η κυβέρνηση αποτελείται δήθεν απο „εθνοπροδότες“, η Ελλάδα „πεινάει“ ή η απόλυτη ιδεολογική αλήθεια ( ΚΚΕ ), η απόλυτη δικαιοσύνη ( ΣΥΡΙΖΑ ), το απόλυτα γνήσιο ελληνικό έθνος ( Χρυσή Αυγή ) και τέτοια παράλογα.
Οι απόλυτες βεβαιότητες εστιάζονται κανονικά στα θρησκευτικά δόγματα, όπου πρόκειται για ζητήματα της πίστης. Οταν όμως ένα πολιτικό κόμμα δήθεν σκοπεύει να επιτύχει την απόλυτη κοινωνική δικαιοσύνη, τότε ψεύδεται σκοπίμως και εκ των προτέρων , γιατί ένας τέτοιος σκοπός ανήκει μάλλον στον αστερισμό γνωστότατων ψευτοαριστερών φαντασιώσεων. Δηλαδή η απόλυτη δικαιοσύνη γίνεται εργαλείο για να επιτευχθούν πολιτικοί και μικροκομματικοί σκοποί.
ι ) Διαφοροποίηση . Αυτός ο κανόνας απαιτεί να λάβουμε υπ όψη τις αντικειμενικά υφιστάμενες διαφορές μεταξύ των φαινομένων και γενικά των αντικειμένων. Σε ό,τι αφορά π.χ. την Ευρώπη , διαπιστώνουμε σήμερα μεταξύ του Βορρά και του Νότου πολυφασικές διαφορές, οι οποίες έχουν ήδη αναφερθεί. Αλλά και μεταξύ των χωρών του Νότου σημειώνονται διαφορές, οι οποίες ίσως να είναι ο λόγος για τον οποίο δεν μπορεί να επιτευχθει μία στενότερη συνεργασία μεταξύ τους.
Και όταν γίνεται λόγος για μία χώρα, π.χ. για την Γερμανία, τί ακριβώς εννοούμε ; Όλη την χώρα, όλον τον πληθυσμό, την κυβέρνηση η μόνον συγκεκριμένους πολιτικούς ;
Μεταξύ των κρατών–μελών της ΕΕ υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεν στην παραγωγικότητα, αλλά το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα με βάση την υπεραξία είναι το ίδιο. Επομένως αποκλείεται να εμπεδωθούν άλλες σχέσεις παραγωγής και ιδιοκτησίας που σημαίνει, ότι μόνον στα πλαίσια του επικρατούντος συστήματος εστιάζεται η εξεύρεση της επίλυσης των οικονομικών προβλημάτων της Ελλάδας. Εχουμε πολλές φορές διαπιστώσει, ότι τα ελληνικά μίντια δεν κατέχουν τον μεθοδολογικό κανώνα της διαφοροποίησης. Αυτό ισχύει και για τους περισσότερους Ελληνες πολιτικούς.
κ ) Προγνωστικότητα ως σημαντικός μεθοδολογικός κανόνας. Και όμως, αυτός ο κανόνας δεν εφαρμόζεται ή πιό εύστοχα , δεν είναι στην Ελλάδα της επιπολαιότητας και ρηχότητας γνωστός. Στη νεοελληνική νοοτροπία επικρατεί η παρελθοντολογία και σε ό,τι αφορά το παρόν, λείπουν η συστηματικότητα, η οργανοτικότητα και η μεθοδικότητα, ενώ με το μέλλον ασχολείται τουλάχιστον η Ορθόδοξη Εκκλησία, πράγμα το οποίο είναι από ψυχολογική άποψη απαραίτητο.
Αλλά το παρόν εστιάζεται μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος. Από το παρελθόν βγάζουμε διδακτικά συμπεράσματα για το παρόν, το οποίο πάλι είναι η αφετηρία για την συστηματική προετοιμασία του μέλλοντος, όπως αυτό όντως συντελείται στις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες σε όλα τα επίπεδα της ζωής.
Ειδικές ομάδες επιστημόνων, διαλεγμένων σύμφωνα με αυστηρότητα αξιοκρατικά κριτήρια, ασχολούνται συστηματικά και επί πολλά έτη με προγνωστικές μελέτες , τις οποίες οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν και δη ανεξάρτητα από κομματικά μικροσυμφέροντα, γιατί πρόκειται για το εθνικό συμφέρον. Ακόμη και αριστούχοι σπουδαστές εχουν την δυνατότητα μέσω των υπεύθυνων πανεπιστημιακών να συμβάλλουν με τις διπλωματικές και διδακτορικές διατριβές τους στην διοργάνωση των προγνωστικών μελετών. Η έναρξη των μελετών συντελείται τουλάχιστον πεντε έως δέκα και περισσότερα έτη προ των αναμενομένων εξελίξεων.
Από δική μας εμπειρία διαβεβαιώνουμε , ότι σε ιδιαίτερα σπουδαίες υποθέσεις αρχίζουν οι μελέτες 15 έως 20 έτη πριν.
Αυτό ισχύει πρωτίστως για πολύ δύσκολα θέματα των διεθνών σχέσεων . Στα πλαίσια των προγνωστικών μελετών προετοιμάζονται βαθμιαία εναλλακτικές λύσεις ( όχι μόνον αυτό το ανεπαρκέστατο και γελοίο „Plan Β“, αλλά τουλάχιστον τέσσερες εκδοχές ). Ετσι εφαρμόζονται ειδικές μέθοδοι των διπλωματικών διαπραγματεύσεων .
Ας αναφέρουμε ενα σημαντικό παράδειγμα. Στα μέσα της δεκαετίας του 70 του περασμένου αιώνα έχουν λάβει χώραν οξείες αντιπαραθέσεις μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας λόγω των „πετρελαίων „ του Βορείου Αιγαίου. Κανονικά θα έπρεπε ήδη τότε να αρχίσουν συστηματικές και πολυετείς έρευνες και για άλλα προβλήματα του Αιγαίου.
Εχουμε όμως την εντύπωση , ότι στην Ελλάδα γίνονται όλα τα σπουδαία πράγματα άκρως επιπόλαια και στα γρήγορα χωρίς προετοιμασία και σχεδιασμό, αλλά μεγαλόστομα και με τον συνηθισμένο νεοελληνικό υπερεξυπνακισμό. Οφθαλμοφανώς λείπουν μεταξύ άλλων η δυναμικότητα, η αντοχή, η υπομονή και η επιμονή.
λ ) Ρεαλιστικότητα ως κανόνας. Αυτός βασίζεται στην επίγνωση των ιδίων ικανοτήτων, αλλά ταυτόχρονα και των ατελειών και δεν επιτρέπει την ολέθρια σύγχιση της πραγματικότητας με τις επιθυμίες ή με τις ονειρώσεις ( π.χ. η Ελλάδα ως “Δανία του Νότου” ή ο δήθεν σκοπός μερικών πολιτικών να κάνουν “την Ελλάδα μεγάλη και δυνατή”). Αυτό ισχύει για τον ανθρωπο, το έθνος , την κυβέρνηση και για τον πολιτικό.
Από μία ρεαλιστική θέαση της νεοελληνικής νοοτροπίας απορρέει το συμπέρασμα, ότι το αντίθετο του ρεαλισμού και δη ο σουρεαλισμός αποτελεί ένα από τα καθοριστικά αρνητικά χαρακτηριστοικά γνωρίσματα ( Ιδέ στο Μπλογκ τα άρθρα: “Περί του νεοελληνικού σουρεαλισμού”, “Ευρωπαϊκή αντικειμενικότητα vs ελληνικού σουρεαλισμού” ). Μία ιδιαίτερη έκφανση του σουρεαλισμού είναι η αμετροεπής υπεραυτοεκτίμηση και η τελεία υποτίμηση των άλλων ανθρώπων και εθνών ως αποκορύφωμα της νεοελληνικής παράνοιας.
———————————————————
Ερωτήματα
1. Ποιες είναι οι κύριες αιτίες για τον ξεπεσμό της Ελλάδας σχεδόν σε ένα failed state ?2. Ποιός φταίει για την πολυσύνθετη κρίση ; 3. Τί εννοούμε συγκεκριμένα με την έκφραση “από το εξωτερικό” ; τον Απόδημο Ελληνισμό ή την ΕΕ ή και τα δύο μαζί ;4. Εάν σκεφτόμαστε τον Απόδημο Ελληνισμό, ποιοί θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην πραγματοποίηση της “Αναγέννησης” ; Οι πολιτικοί ανά τον κόσμο ή οι επιχειρηματίες ή οι επιστήμονες ( οι εκπρόσωποι ποιών επιστημών
5. Πώς οι Ελληνες του εξωτερικού θα συμπράξουν ; ως πολιτικοί, ως μέλη κυβέρνησης, ως σύμβουλοι ή ως πανεπιστημιακοί ;
6. Ποια ηλικία θα ήταν κατάλληλη ;
Κανονικά θα μπορούσε να συγγράψει κανείς ολόκληρη διδακτορική διατριβή η ένα μεγάλο δοκίμιο επί του θέματος.
Θα κάνουμε μια προσπάθεια να απαντήσουμε στα τεθέντα ερωτήματα αυτονοήτως στα πλαίσια ενός σχολίου σε εφημερίδα.
1. Η κρίση της Ελλάδας αναδεικνύει διαφορετικές διαστάσεις (οικονομική, πολιτική, ιδεολογική, εθνοψυχολογική, αξιακή (νοοτροπία) και ιστοριοπαραδοσιακή.
Δηλαδή πρόκειται για ένα πολυσύνθετο φαινόμενο, το οποίο στην ουσία αποτελεί ένα σύστημα, στο οποίο τα αναφερθέντα στοιχεία είναι μέσω αλληλουχιών , αλληλοεπιδράσεων και αλληλοεξαρτήσεων μεταξύ τους στενά συνδεδεμένα.
Ακριβώς αυτό κάνει την κρίση δυσεπίλυτη , εν τω μεταξύ και επικίνδυνη.
Αλλά κάθε φαινόμενο εμπεριέχει έναν πυρήνα ( punctum quaestionis). Στην περίπτωσή μας αποτελούν η Κοσμοαντίληψη και η Εικόνα του Ανθρώπου της Ορθοδοξίας τον καθ εαυτού πυρήνα της κρίσης και γενικά εδώ και διακόσια έτη των διαχρονικών εθνικών παθογενειών. Και τα δύο προέρχονται από την ορθοδοξοβυζαντινή, δηλαδή από την ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ παράδοση και είναι τελείως παρωχημένα.
Αν και έχουν παρέλθει δύο αιώνες από την εμπέδωση του νεοελληνικού κράτους, παραμένει η Ελλάδα μία ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ή πιο σωστά, μία ΒΑΛΚΑΝΟΑΝΑΤΟΛΙΤΙΚΗ χώρα. Αυτό σημαίνει, ότι η σημερινή Ελλάδα δεν ανήκει ακόμη στην Ευρώπη του ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ, τον οποίο αντιμετωπίζουν ο ορθόδοξος κλήρος και οι θεολόγοι του με θανάσιμο μίσος.
Το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτισμικά, πολιτικά, οικονομικά και τεχνολογικά καθυστερημένη ορθόδοξη Ρωσία καθώς και στις άλλες χώρες με ορθόδοξη παράδοση.
2. Για την κρίση ύστερα από την απομάκρυνση της στρατιωτικής χούντας από την την εξουσία είναι υπαίτιοι πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ λόγω της ολέθριας οικονομικής πολιτικής των υπέρογκων δανείων για μικροπολιτικούς σκοπούς και ιδιαιτέρως ο Ανδρέας Παπανδρέου και η Νέα Δημοκρατία ύστερα από την “ΠΑΣΟΚοποίησή” και ιδιαιτέρως ο Κώστας Καραμανλής που συνέχισε την πολιτική της επίπλαστης ευημερίας επί τη βάσει αστρονομικών δανείων.
3. Με την έκφραση “από το εξωτερικό” θα ήταν προτιμότερο να εννοουμε τον απόδημο Ελληνισμό σε συνδυασμό με την Ευρωπαϊκή Ενωση, εν μέρει και τις ΗΠΑ.
Και στο παρελθόν έπαιξε ένας παρόμοιος συνδυασμός καθοριστικό ρόλο ( Φιλική Εταιρεία και Ρωσία, Ναυμαχία του Ναυαρίνου και απελευθερωτικός αγώνας γενικά, Μεγάλες Δυνάμεις και Καποδίστριας). Οι ημιβάρβαροι των Βαλκανίων τον έχουν δολοφονήσει.
Σε μιαν άλλη περίπτωση έχουν οι τότε Ελληναράδες εκδιώξει τον Οθωνα και τους Βαυαρούς, οι οποίοι έχουν μεταξύ άλλων εμπεδώσει τις κρατικές δομές της Ελλάδας.
4. Πρωτεύοντα ρόλο θα μπορούσαν να παίξουν επιτυχείς επιχειρηματίες με πολιτική εμπειρία ή πολιτικοί πρώην επιχειρηματίες που είναι οικονομικά ανεξάρτητοι.
Κατόπιν έπονται διακεκριμένοι πανεπιστημιακοί, οι οποίοι διαθέτουν εμπειρία ως ειδικοί σύμβουλοι η ως ανώτεροι συνεργάτες κυβερνήσεων ή διεθνών οργανισμών.
Κατάλληλοι είναι πρωτίστως οι εκπρόσωποι των οικονομικών εν μέρει και των σύγχρονων πολιτικών επιστημών και οι ειδικοί γύρω από την διοίκηση.
5. Η conditio sine qua non είναι η μη εμπλοκή σε κομματικά ζητήματα που στην ελληνική παράδοση σημαίνουν πρωτίστως διαμάχες, συγκρουσιασμούς, ραδιουργίες και πολιτικά μίση.
Θα ήταν σε θέση να προσφέρουν υπό την ιδιότητα του ειδικού συμβούλου, μέσω γνωματεύσεων, ως μέλη κυβέρνησης, ως πρωθυπουργοί , στην ανωτάτη παιδεία, στην τοπική διοίκηση κλπ.
6. Οι ήδη συνταξιούχοι θα ήταν κατάλληλοι ως ειδικοί σύμβουλοι και ως πραγματογνώμονες. Αμφιβάλλουμε, εάν αυτοί θα ήταν διατεθειμένοι να αναλάβουν καθήκοντα σε καίρειες θέσεις.
7. Η βοήθεια από το “εξωτερικό” είναι εφικτή μόνον , εάν οι Ελλαδικοί από το ένα μέρος θέλουν πράγματι να βοηθηθούν ( δέον να υπερβούν τον περιβόητο υπερεξυπνακισμό) και ο Απόδημος Ελληνισμός από το άλλο μέρος είναι διατεθειμένος να παράσχει βοήθεια.
Το τελευταίο δεν είναι και τόσο αυτονόητο. Ζούμε σε αξιοκρατικά συστήματα (αγάπη στην εργασία, κανώνας της επίτευξης κλπ. ως ύψιστες αξίες), ενώ στην Ελλάδα επικρατούν η ευνοιοκρατία, η φαυλοκρατία και η διαφθορά σε όλους τους τομείς της ζωής.
Μία επιστροφή θα σήμαινε για μας κατ αρχάς ένα ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ σόκ.
- Προσθήκη : Γενικά θα λάβει χώραν η “Αναγέννηση” όταν ωριμάσουν οι εσωτερικές συνθήκες στην Ελλάδα (εξευρωπαϊσμός, εκσυγχρονισμός, εξορθολογισμός, ), και όταν διατηρηθεί στον Απόδημο Ελληνισμό η ελληνική εθνική συνείδηση. Καθημερινή (18.9.16)
———————————————————-
Μεθοδική, Μεθοδολογία (Διάλογος με κάποιον)
Η συγχρονη Μεθοδολογία έχει εμπεδωθεί στη Γερμανία (Kant, Hegel et alt.) και είναι διαδεδομένη κυρίως στις ΗΠΑ, στην Γερμανία, στην Σουηδία, στην Αυστρία και στην Ελβετία.
Στην γερμανική επιστημονική γλώσσα χρησιμοποιούνται οι εξής όροι : Μέθοδος, Μεθοδική, Μεθοδολογία. Εχω την εντύπωση, ότι εσείς εννοείτε μάλλον την Μεθοδική και όχι τη Μεθοδολογία. Η Μεθοδική μπορεί να υπάρχει και χωρίς τη Μεθοδολογία.
Εχω κάνει μερικές φορές την δυσάρεστη εμπειρία , ότι λόγω διαφορετικών γλωσσών προκύπτουν παρεξηγήσεις και με άλλους όρους, όπως π.χ. εθνικισμός. γνωσιοθεωρία , επιστημολογία κτλ. Καθημερινή (4.9.15)
————————————————-
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
ανήκει στους καθοριστικούς κανόνες της Γενικής ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑΣ των βασικών και προγνωστικών επιστημονικών ερευνών (ένας από τους πανεπιστημιακούς κλάδους μου) σχεδόν σε όλες τους επιστημονικούς κλάδους καθώς και στην πρακτική πολιτική, όπου αποκλείεται τελείως η επίλυση συνθέτων και πολυεπίπεδων προβλημάτων εν μία νυκτί και εν ριπή οφθαλμού.
Η εφαρμογή του κανώνα της Διαδικασίας προϋποθέτει πρωτίστως, εργατικότητα, οργανοτικότητα, υπομονή, επιμονή, μεθοδικότητα, συστηματικότητα και προγνωστικότητα.
Καθημερινή (10.3.16)
————————————————–
Εξέλιξη , Μία διαδικασία
Η εξέλιξη είναι όντως μία άκρως σύνθετη ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ .
Δεν είναι τυχαίο που ο τίτλος του παρακάτω βιβλίου μου εμπεριέχει τον όρο διαδικασία : Cuestiones teoricas fundamentales del PROCESO de las normas internacionales, 1989, ISBN 958-96666-2-0.
Η καγκελάριος της Γερμανίας A. Merkel, επιστήμονας και πολιτικός, χρησιμοποιεί τέτοιους όρους συχνότατα. Ετσι είναι η πρώτη πολιτικός της Γερμανίας που έχει εισαγάγει επιστημονικούς όρους στην πολιτική. Καθημερινή (9.3.16)
——————————————————————————–
Ελλειψη επιστημονικής Μεθοδολογίας
Μία γενική παρατήρηση : Συχνά διαπιστώνω στα κείμενα σε ελληνικές εφημερίδες ακόμη και σε βιβλία έλλειψη της αυστηρής λογικής σκέψης και γενικά της επιστημονικής Μεθοδολογίας καθώς και σοβαρών γνώσεων περί του εκάστοτε αντικειμένου. Χωρίς όμως αυτές τις προϋποθέσεις δεν μπορεί να γίνει ένας σωστός διάλογος.
Γι αυτό υπερτερούν η επιπολαιότητα, η ρηχότητα ο υποκειμενισμός -βολονταρισμός, ο γελοίος υπερεξυπνακισμός και ο ολέθριος νεοελληνικός συγκρουσιασμός. To Βήμα (29.7.14.)
Σε όλους τους επιστημονικούς κλάδους υπάρχουν ειδικοί που είναι σε θέση ύστερα από απαραίτητες μελέτες βάθους να προσδώσουν σε σχετικά νέα φαινόμενα έννοιες που αντικατοπτρίζουν το punctum quaestionis και ύστερα από την ανάλογη εμπέδωση και διεθνή αναγνώρτιση χρησιμοποιούνται ως termini scientifici και ειδικό επιστημονικό εργαλείο της επιστημονικής σκέψης και ιδιαιτέρως περαιτέρω βασικών επιστημονικών μελετών.Καθημερινή (22.7.18)
—————————————————————————-
Το “Η αυτό ή εκείνο” δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Πιό λογική και έξυπνη είναι η άποψη του μεγάλου κινέζου φιλόσοφου Κονφούκιου : “Και αυτό και εκείνο”, στην περίπτωσή μας “Και κέρδος και ενάρετος” ( ήδη σχεδόν το ίδιο από Ομηρο (“άλλοτε μεν τε κακώ [...] άλλοτε δ’ εσθλώ”, και Σοφοκλή : “τοτέ μεν κακόν, άλλοτ’ επ’ εσθλόν έρπει”.
Οι κλιματικές συνθήκες, η παράδοση και η θρησκεία έχουν επιδράσει σημαντικά και στην διαμόρφωση της διαφορετικής νοοτροπίας μεταξύ των Βόρειων και των Νότιων ευρωπαϊκών λαών.
Εδώ πρόκειται για νηφάλιες διαπιστώσεις στηριζόμενες σε γνώσεις των εν τω μεταξύ υπερεξελιγμένων νευρωεπιστημών, οι οποίες όπως φαίνεται δεν λαμβάνονται ουδόλως υπ όψη από μερικούς καθυστερημένους οπαδούς της Αριστεράς, οι οποίοι επισημαίνουν μόνον τον κοινωνικό παράγοντα στην διαμόρφωση του εθνοχαρακτήρα. Απο το άλλο μέρος είναι μη επιστημονικό να αναφέρεται μόνον ο ρόλος των νευρώνων. Η διαλεκτική μέθοδολος ( Hegel ) απαιτεί την θεώρηση όλων των προαναφερθέντων παραγόντων καθώς και άλλων στην στενότατη αλληλοεξάρτηση και αλληλοεπίδρασή των.
Παρακάτω αναφέρονται μόνον τα πιό σπουδαία χαρακτηριστικά στοιχεία της νοοτροπίας :
( Προτεσταντικός ) Βορράς :
εργατικότητα ως τρόπος ανθρώπινης αυτοπραγμάτωσης, δυναμικότητα, αντοχή, ισχυρή θέληση, υπομονή, επιμονή, πειθαρχία, αυτοπειθαρχία, οργανοτικότητα, συστηματικότητα, μεθοδικότητα, αποτελεσματικότητα, κοινωνική, κρατική και νομική συνείδηση, συνείδηση της υπευθυνότητας για το σύνολο, προτεραιότητα του γενικού έναντι του ατομικού συμφέροντος κλπ.
Νότος :
Αρχή της απόλαυσης της ζωής, κανόνας της ήσσονος προσπάθειας, έλλειψη δυναμικότητας, αντοχής, ισχυρής θέλησης, υπομονής, επιμονής, πειθαρχίας και αυτοπειθαρχίας, οργανοτικότητας, συστηματικότητας, μεθοδικότητας, αποτελεσματικότητας, κοινωνικής , κρατικής και νομικής συνείδησης, της υπευθυνότητας κτλ. ( τα αντίθετα του Βορρά ), ευστροφία, δημιουργικότητα, εξελιγμένη σεξουαλικότητα.
Εν κατακλείδι :
Η νοοτροπία των Βορείων Ευρωπαίων ανταποκρίνεται ιδανικά στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής οικονομίας και του αστικού κράτους, ενώ η νοοτροπία των Νοτίων είναι σε γενικές γραμμές ιδανική για την απόλαυση της ζωής και τελείως ακατάλληλη για τις απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής ( Ιδέ εκτενώς στο Μπλογγ μου τις μελέτες και τα άρθρα : „“Γαλλία, Γερμανία, Διαφορετικές Νοοτροπίες“, „ Γαλλία, Γερμανία, Διάλογος με Αμερικανό ειδικό“, „Ελληνες και Γερμανοί, Διαφορετικές νοοτροπίες“, „Deutsche und Griechen, Mentalität, Eine komparative Studie“.
Δημοσιευθέν από το 2012 συχνά στον κεντρικό ηλεκτρονικό τύπο ( Καθημερινή , Το Βήμα, Τα Νέα, Πρώτο Θέμα, iefimerida).
——————————————————
Γερμανοί, Νοοτροπία
Είμαι πεπεισμένος, ότι το εξής κείμενο μπορεί να συμβάλλει κάπως στην κατανόηση της εθνικής νοοτροπίας των Γερμανών, μια που στην Γερμανία ζούν από δεκαετίες πάνω από 350 χιλιάδες Ελληνες και εκτός τούτου χιλιάδες νέοι Ελληνες έρχονται λόγω της κρίσης για εργασία. Αν θέλουν να είναι επιτυχείς, τους συνιστώ να ρίξουν στην κάλαθο των αχρήστων ιδιαιτέρως τις προκαταλήψεις εναντίον του γερμανικού λαού.
Το κείμενο στηρίζεται σε ειδικά βιβλία ιστορικών, εθνολόγων και ψυχολόγων Γερμανών, στην γνώση της ιστορίας, του πολιτισμού και της κουλτούρας των Γερμανών και σε δική μου εμπειρία στα παρελθόντα 55 έτη συμβίωσης σε υπεύθυνες θέσεις (π.χ. σαν σεφ, έχουν άλλη συμπεριφορά !).
Ποιές συνθήκες έχουν διαμορφώσει τη νοοτροπία των Γερμανών ;
α ) Σκληρό κλίμα στον Βορρά , ήπιο κλίμα στην Μεσόγειο. Ο homo sapiens sapiens ζει στην Ευρώπη εδώ και 42 χιλιάδες έτη. Το κλίμα έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα και τις συνήθειες των αθρώπων. Στον Βορρά τους έκανε ποιό εργατικούς, δυναμικούς και με τεράστια αντοχή ( άνδρες και γυναίκες ) σε αφάνταστο βαθμό για τους Νότιους Ευρωπαίους.. Το κύριο πρόβλημα των Βορείων ήταν πως να επιζήσουν. Έτσι έγιναν αυτοί ποιό εφευρετικοί, πειθαρχικοί και ανέπτυξαν οργανωτικές ικανότητες. Εκτός τούτου ήταν και είναι ολιγόμιλοι. Στον Νότο ήταν η φύση ποιό απλόχερη, και οι άνθρωποι είχαν λόγω του κλίματος την ευκαιρία μίας έντονης κοινωνικής ζωής επί τη βάσει της συνομιλίας κλπ.
β ) Ήδη στον Μεσαίωνα τους δίδαξε ο Προτεσταντισμός, ότι η φιλοπονία και η επίτευξη είναι κάτι το πολύ θεάρεστο. Αυτό το ενστερνίσθηκαν. Η εργατικότητα είναι ιερόν καθήκον και ταυτόχρονα συστατικό στοιχείο της ταυτότητάς τους, ανεξάρτητα από το είναι πιστοί ή αθεϊστές (πλειοψηφία).
γ ) Ειδικά στην Γερμανία έχουν οι “Πρωσσικές αρετές” όπως π.χ. η πειθαρχία, η αυτοπειθαρχία, η τάξη, η σεμνότητα κλπ. ασκήσει μεγίστη επίδραση στους ανθρώπους.
δ ) Η ταχεία εκβιομηχανοποίηση της Γερμανίας στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αι. ενδυνάμωσε τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά, αλλά ταυτόχρονα έκανε τους Γερμανούς ολίγον τι βραδυκίνητους και υπήκοους με την αρνητική σημασία της λέξης, αλλιώς δεν θα ήταν σύμφωνοι με τον Χίτλερ. Στους Έλληνες δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο.
Παρακάτω αναφέρονται συνοπτικά τα προσόντα και τα ελαττώματα των Γερμανών.
Προσόντα
Εργατικότητα ( μέσο της ανθρώπινης αυτοεκπλήρωσης), δυναμικότητα, δυνατή αντοχή, δυνατή βούληση, αξιοπιστία, υπεραναπτυγμένη ικανότητα οργάνωσης, εμβρίθεια, προτεραιότητα της λογικής έναντι των συναισθημάτων, νηφαλιότητα, κρατική και νομική συνείδηση, αναγνώριση του συμφέροντος του συνόλου, αγάπη στην τάξη.
Ελαττώματα
Ξενοφοβία, έλλειψη της ανεκτικότητας έναντι ηλικιωμένων, παιδιών και αρρώστων, υπερεθνικισμος, εθνική αλαζονεία, πνευματική βραδυκινησία, κλίση στην επιθετικότητα, έλλειψη της αυτοπεποίθησης , της φιλοξενίας, της αισθητικής ( είναι χοντρoκομμένοι), δυνατός εθισμός στον αυταρχισμό, υπερεκτίμηση της τυπικότητας, υποανάπτυκτη σεξουαλικότητα ( άνδρες συμπλεγματικοί , όχι οι γυναίκες), έλλειψη της “χρυσής τομής» (εθνικά ζητήματα στο παρελθόν).
(Ιδέ εδώ στο Μπλογγ επίσης τις μελέτες «Γερμανοί, Προέλευση», «Γερμανοί . Αρχαίοι, Σημερινοί».
Δημοσιευθέν από το 2014 συχνά στην ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής.
—————————————————–
Γάλλοι και Γερμανοί, Διαφορετικές Νοοτροπίες
Η Γαλλία μας ενδιαφέρει ιδιαιτέρως για αυτό διαπιστώνουμε με μεγάλη λύπη το γεγονός ,ότι αυτή η παραδοσιακά φιλική μας χώρα έπαψε πλέον από δική της υπαιτιότητα να είναι ηγέτιδα ευρωπαϊκή δύναμη στα πλαίσια της ΕΕ. Στην πραγματικότητα η Γερμανία είναι η μόνη ηγέτιδα δύναμη στην Ευρώπη , αν και αυτή δεν το επιδιώκει.
Συγκεκριμένες εθνολογικές γνώσεις περί την νοοτροπία των λαών είναι απολύτως απαραίτητες , για να γίνει η αποκρυπτογράφηση των δηλώσεών των πολιτικών
τους εφικτή.
Κάτωθι αναφέρονται μόνο μερικά βασικά
χαρακτηριστικά γνωρίσματα της νοοτροπίας των Γάλλων και των Γερμανών, χωρίς να εξετασθούν λόγω χώρου οι πολυσύνθετοι λόγοι.
Γάλλοι ( Μεσογειακοί )
α) Πλεονεκτήματα : Ατομικότητα, , ελευθεροφιλία, εύστροφοι, πολιτισμένοι τρόποι συμπεριφοράς, ξεστοί, ελευθεροφιλία με τάση όμως προς την αναρχία
(βίαιες απεργίες των Γάλλων αγροτών και των αλιέων).
β) Ελαττώματα : αρχή της ήσσονος προσπάθειας, εργασία μόνον ως μέσον για το ζείν, λίγη πειθαρχία και αυτοπειθαρχία, πολυλογία, συχνά λόγια του αέρα,
μεγαλοστομία ( κελτική παράδοση από την εποχή των Δρουϊδων ), κολακία ( μοιράζουν εύκολα και αφειδώς τσάμπα επαίνους και κομπλιμέντα στους
«υποδεέστερους» λαούς), υπεραναπτυγμένη εθνική υπερηφάνεια με τάση προς τον ( αρνητικό) εθνικισμό, υπερεκτίμηση του σχήματος σε σύγκριση με την
ουσία, αίσθημα προ λογικής, έλλειψη δυναμικότητας και αντοχής κτλ.
Διαπιστώνουμε πολλά κοινά χαρακτηριστικά με εμάς τους Ελληνες, για αυτό τους συμπαθούμε ιδιαιτέρως.
Γερμανοί ( Βόρειοι )
α) Πλεονεκτήματα : Εργατικότητα (εργασία ως αυτοσκοπός και ανθρώπινη αυτοπραγμάτωση ),συστηματικότητα, μεθοδικότητα, οργανοτικότητα, αποτελεσματικότητα, αξιοπιστία , αφάνταστη δυναμικότητα, τρομερή αντοχή (άνδρες και γυναίκες), λίγα λόγια και πολλά εργα, σεμνότητα ( καμία επίδειξη πλούτου), πειθαρχία και αυτοπειθαρχία, αυτοσυγκράτηση.
β) Ελαττώματα : εσωστρεφικοί, τάση προς επιθετικότητα και (αρνητικό) κρυπτοεθνικισμό, εν μέρει κομπλεξικοί ( ιστορικοί λόγοι), χοντροκομμένοι στην συμπεριφορά, έλλειψη αισθητικής ( ιδίως οι άνδρες ),
υποτίμηση του σεξουαλισμού ( μόνον οι άνδρες ! ), ολίγον τι βραδυκίνητοι.
Φυσικά υπάρχουν και στους δύο λαούς και εξαιρέσεις
και εκτός τούτου διαδραματίζονται και μεταλλαγές της νοοτροπίας .
Είναι αυτονόητο, ότι οι Γεμανοί είναι στους περισσότερους Ελληνες a priori όχι τόσο συμπαθητικοί.
Δημοσιευθέν από το 2012 συχνά στον ηλεκτρονικό τύπο ( Το Βήμα, Καθημερινή, Τα Νέα, Πρώτο Θέμα).
————————————————————–
Βαυαροί, Νοοτροπία
Οι Βαυαροί κληρονόμησαν από τους Κέλτες την καλοφαγία έως λαιμαργία (Ιδέ και παροιμία των Σαξώνων : :” Du frißt wie ein Bayer und scheißt wie ein Reiher” : «Καταφροχθίζεις σαν
Βαυαρός και χαί… σαν ψαροφάγος» (πουλί)) , την αθυροστομία και την μεγαλοστομία, από τους Γερμανούς την παροιμιώδη πνευματική βραδυκινησία και τον συγκρουσιακό χαρακτήρα, το ευέξαπτο και γενικά το τεμπεραμέντο από τους Σύρους. Δημοσιευθέν στο Βήμα (ηλεκτρονική έκδοση ).
Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της τουρκικής νοοτροπίας είναι τα εξής :
α) Πλεονεκτήματα : φιλοξενία, πειθαρχία, σεβασμός των ηλικιωμένων, αγάπη στα παιδιά τους .
β) Μειονεκτήματα : προτεραιότητα του συναισθήματος έναντι της λογικής, εθισμός
στις υπόνοιες, στην συνωμοσιολογία , στην κινδυνολογία, στην (περιβόητη ανατολίτικη) μεγαλοστομία, στην αθυροστομία, στον τσαμπουκαλίκι (νταηλίκι) και στον βολονταρισμό, απόρριψη της κριτικής, τελεία έλλειψη της αυτοκριτικής, υπερευαισθησία, υπεραυτοεκτίμηση,υπερεθνικισμός.
Συμπέρασμα : Η Τουρκία είναι μία ανατολίτικη χώρα, και οι Τούρκοι είναι στην πλειονότητά τους ανατολίτες , όχι σύγχρονοι Ευρωπαίοι.
Παρατήρηση : Σε ό,τι αφορά τα μειονεκτήματα, σημειώνονται κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα με τον μέσο Νεοέλληνα, ο οποίος είναι βαλκανοανατολίτης.
Καθημερινή (15.3.17)
————————————————————-
Διατί κάνω αναλύσεις του βασικού κώδικα συμπεριφοράς Ελλήνων πολιτικών ;
Οι αναλύσεις δεν είναι αυτοσκοπός.
Ετσι προετοιμάζω συστηματικά εδώ και δεκαετίες δίπλα στα καθαρώς επιστημονικά συγγράμματα στους πανεπιστημιακούς κλάδους μου και μία μεγαλύτερη μελέτη γύρω από τη νεοελληνική νοοτροπία, στην οποία ανήκει ως ιδιαίτερο κεφάλαιο και ο βασικός κώδικας συμπεριφοράς των πολιτικών μας όλων των αποχρώσεων.
Αν έχετε χρόνο, μπορείτε να επισκεφθείτε το Μπλογκ μου, όπου αποθηκεύονται μερικές επιστημονικές, αλλά πρωτίστως εκλαϊκευμένες επιστημονικές μελέτες καθώς και δημοσιογραφικά άρθρα (περίπου 700)
Στις μελέτες αποτελούν ποσότητα και ποιότητα μία διαλεκτική ενότητα (Hegel).
Καθημερινή ( 3.2.16)
Νεοελληνική Νοοτροπία (Επιγραμματικά) :
α) Προσόντα:
Αγάπη στην ελευθερία, αυτοπεποίθηση, υπερηφάνεια, φιλότιμο, πνευματικη διαύγεια ( ευστροφία ), δημιουργική φαντασία, επικοινωνικότητα, ενθουσιασμός , ανεκτικότητα, αισθητικότητα, αγάπη στην οικογένεια, σεβασμός των ηλικιωμένων, εξελιγμένη σεξουαλικότητα και αισθησιασμός, τεμπεραμέντο, υπεραναπτυγμένη φιλοξενία.
β) Ελαττώματα :
Τάση στην απειθαρχία, στον χαοτισμό και στην φυγοπονία ( αρχή της ήσσονος προσπάθειας , δηλαδή φυγοπονία) , έλλειψη της δυναμικότητας , της αντοχής και της αίσθησης του συμφέροντος του συνόλου, ατομικισμός και εγωϊσμός, έλλειψη της κοινωνικής, της κρατικής, της νομικής και της φορολογικής συνείδησης, παραλογικά υπεραναπτυγμένη εθνική συνείδηση, προτεραιότητα του συναισθήματος έναντι της λογικής, σύγχιση των φαντασιώσεων με την πραγματικότητα, εθισμός στις σπέκουλες, στις υπόνειες, στην συνωμοσιολογία , στην κινδυνολογία, στον βολονταρισμό και στον ενοχλητικό υπερεξυπνακισμό, υποανάπτυκτη ικανότητα της οργάνωσης, δυνατή ροπή στην δημαγωγία, στον λαϊκισμό και στην επιπολαιότητα, αναξιοπιστία, απόρριψη της κριτικής, τελεία έλλειψη της αυτοκριτικής, υποανάπτυκτο αίσθημα της υπευθυνότητας, υπερευαισθησία, υπεραυτοεκτίμηση, οικογενειοκρατία, νεποτισμός και δυνατή ροπή στην διαφθορά (πρωταθλητές στην Ευρώπη). Το Βήμα (2016)
—————————————————
Τούρκοι, Νοοτροπία
Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της τουρκικής νοοτροπίας είναι τα εξής :
α) Πλεονεκτήματα : φιλοξενία, πειθαρχία, σεβασμός των ηλικιωμένων, αγάπη στα παιδιά τους .
β) Μειονεκτήματα : προτεραιότητα του συναισθήματος έναντι της λογικής, εθισμός
στις υπόνοιες, στην συνωμοσιολογία , στην κινδυνολογία, στην (περιβόητη ανατολίτικη) μεγαλοστομία, στην αθυροστομία, στον τσαμπουκαλίκι (νταηλίκι) και στον βολονταρισμό, απόρριψη της κριτικής, τελεία έλλειψη της αυτοκριτικής, υπερευαισθησία, υπεραυτοεκτίμηση,υπερεθνικισμός.
Συμπέρασμα : Η Τουρκία είναι μία ανατολίτικη χώρα, και οι Τούρκοι είναι στην πλειονότητά τους ανατολίτες , όχι σύγχρονοι Ευρωπαίοι.
Παρατήρηση : Σε ό,τι αφορά τα μειονεκτήματα, σημειώνονται κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα με τον μέσο Νεοέλληνα, ο οποίος είναι βαλκανοανατολίτης.
Καθημερινή (15.3.17)
————————————————————————-
Βόρειοι και Νότιοι Ευρωπαίοι
Εγείρονται σημαντικά ερωτήματα
α) Διατί (φιλοσοφικό) είναι οι Βόρειοι λαοί ( Σουηδοί, Ολλανδοί, Γερμανοί, Αυστριακοί) τόσο επιτυχείς ;
β) Τί (θεωρητικό) μπορούμε να παραλάβουμε από αυτούς ;
γ) Πως (μεθοδικό) μπορούμε να βγάλουμε τα σωτήρια συμπεράσματα για εμάς ;
δ) Διατί η Ελλάδα αγγίζει ήδη τα όρια ενός failed state (αποτυχημένου κράτους) ;
ε) Ποιόν ρόλο θα μπορούσαν να παίξουν στην ανοικοδόμηση μίας σύγχρονης και επιτυχημένης χώρας εξέχοντες Ελληνες που ζουν σε αυτές τις χώρες ; Εχει αποδειχθεί, ότι οι γηγενείς Νεοέλληνες είναι ΤΕΛΕΙΩΣ ανίκανοι και διεφθαρμένοι να εκμοντερνίσουν την Ελλάδα.Αυτή είναι η τραγική αλήθεια.Το Βήμα (1.9.15)
Στα παρελθόντα ακριβώς 55 έτη έχω διαβάσει τις εξής θεωρίες περί της προέλευσης των Ινδοευρωπαίων : α) Κατάγονται από τον Βορρά. Αντιεπιστημονική “Θεωρία”, καθαρώς γερμανική. β) Κατάγονται από την Βαλτική. Οπως στο α). γ) Προέρχονται από τη Μικρά Ασία. Είναι γνωστό , ότι μόνον οι γεωργικοί πληθυσμοί προέρχονται από την Βόρεια Συρία, Βόρειο Ιράκ και την Ανατολική Μικρά Ασία. δ) Προέρχονται από τις νοτιορωσικές στέπες μεταξύ της Μαύρης και της Κασπίας Θαλάσσης.
Γιατί είναι αυτή η Θεωρία για εμέ πειστική ; 1. Οι πληθυσμοί των προαναφερθεισών χωρών άρχισαν λόγω αλλαγής κλίματος (υδρολειψία) να μετακινούνται προς δύο κατευθύνσεις και πρωτίστως προς Δύση, όπου (Κεντρική Ευρώπη, πρωτίστως σημερινή Ουγγαρία) υπήρχαν απέραντα βοσκοτόπια. Εκεί συγχωνεύθηκαν με τους αγροτικούς πληθυσμούς. 2. Εως τις αρχές του Μεσαίωνα ζούσαν στην Κεντρική Ασία ινδοευρωπαϊκοί πληθυσμοί (π.χ. οι Τοχάρες). Ούτως ή άλλως κατοικούσαν στις νοτιορωσικές στέπες αποδεδειγμένα ήδη προ πέντε χιλιάδων ετών ινδοευρωπαϊκά φύλα, τα οποία κατευθυνόνταν πρωτίστως προς την Ευρώπη αλλά μερικές φορές και προς τη Νότια Ασία. 3. Οι ειδικοί γλωσσολόγοι έχουν αποδείξει ότι οι φορείς των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών στην Μικρά Ασία ήδη προ 4 χιλιάδων ετών έχουν προέλθει από την περιοχή των Καρπαθίων (π.χ οι Χιττίτες και οι Πρωτοαρμένοι, όχι οι γηγενείς Ουραρτού). 4. Στην παράδοση των πολλών ιρανικών φύλων υπήρχαν στην αρχαιότητα γραπτές αναφορές περί του τόπου προέλευσής των. Ηδη προ 4 χιλιάδων ετών έχουν παραλάβει οι Σατεμ -Ινδοευρωπαίοι την γραφή από τους πρώτους μεγάλους πολιτισμούς στην ιστορία της ανθρωπότητας στη Μεσοποταμία. Η προέλευση των ιρανικών φύλων από τις νοτιορωσικές ρωσικές στέπες είναι αναμφισβήτητη. Από τους πολεμικούς έφιππους νομάδες έγιναν σχετικά γρήγορα γεωργοί. iefimerida (9.12.15) ————————————————————————————————————————————————————
Τα μεταναστευτικά κύματα των νομάδων από τις στέπες, μεταξύ Ευξείνου Πόντου και Κασπίας Θάλασσας, που έφθασαν στην Κεντρική Ευρώπη πριν από 4.800 έως 3.700 χρόνια, έφεραν μαζί τους για πρώτη φορά τα βακτήρια της πανώλους (πανούκλας) στην Ευρώπη.Βήμα25.11.17. Από Max-Plank-Institut.
αποτελεί μίαν αντιεπιστημονική φαντασίωση των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών. Οι Ευρωπαίοι έχουν μουδεμία σχέση με τους ARYAS, λέξη που σημαίνει στα αρχαία Ιρανικά και στα Σανσκριτικά οι ΕΥΓΕΝΕΙΣ, στους οποίους ανήκαν μόνον οι έφιπποι πολεμικοί κτηνοτρόφοι που έχουν εγκαταλείψει την πρώτη τους πατρίδα στις στέπες μεταξύ της Μαύρης και της Κασπίας Θάλασσας και 2000 π.Χ. κατέκτησαν βαθμιαίως τις σημερινές περιοχές του Ιράν, του Ιράκ, του Νότιου Αfγανιστάν και του Πακιστάν καθώς και ένα τμήμα της Βόρειας Ινδίας.
Αυτοί έχουν αυτοονομασθεί ARYAS λόγω της πολεμικής υπεροχής έναντι των ειρηνικών γεωργικών πληθυσμών, τους οποίους περιφρονούσαν.
Ανήκουν στους Ανατολικούς Ινδοευρωπαίους ή Σάτεμ Ινδοευρωπαίους από τον αριθμό Σάτεμ (100) στα Αρχαία Ιρανικά και στα Σανσκριτικά.
Στην Γλωσσολογία σημειώνονται περίπου επτά ιρανικές γλώσσες (Περσικά, Κουρδικά, Παστούν κτλ.). .
Το σημερινό τοπώνυμο Ιράν σημαίνει ακριβώς “Η Χώρα των Αρίων”. Ο Βασιλεύς των Βασιλέων Κύρος ( Περσικά Kurush : Ηλιος της Δικαιοσύνης) διέταξε να του ετοιμάσουν μία ταφόπλακα με την εξής Επιγραφή : “Εγώ ο Κύρος, ένας Arya, γιος ενός Arya…”
Ακόμη και σήμερα αισθάνονται οι Ιρανοί καθώς
και οι Κούρδοι φυλετικά ( ! ) ανώτεροι σε σύγκριση με τους Αραβες και οι Πακιστανοί αισθάνονται ανώτεροι των Ινδών. Υπάρχει συγκρίνοντσς τους στρατιώτες μία ενδιαφέρουσα έκφραση “Ενας Πακιστανός ίσον δέκα Ινδοί”.
γ ) Οι Σλάβοι Ρωσία, Ουκρανία Λευκορωσία, Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία, , Σλοβακία, Σλοβενία, Κροατία, Σερβία, Βοσνία -Ερζεγοβινή, Μαυροβούνιο, Σλαβομακεδονία, Κόσσοβο, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ελλάδα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον από εθνολογική άποψη παρουσιάζουν οι Ουγγροι ( “Πρωτοευρωπαίοι”, Κιμέριοι, Σκύθες, Σαρμάτες, Κέλτες, Γερμανοί, Ούννοι, Σλάβοι, Χαζάροι , Μαγυάροι ) και οι σημερινοί Τούρκοι (πολυάριθμοι λαοί και φύλα ), ( Ιδέ εκτενώς στο Blog μου την μελέτη “Τούρκοι, Προέλευση, Εθνογένεση” ). -
- Εθνογένεση ( Προέλευση) των Ρουμάνων
“Πρωτοευρωπαίοι”, Δάκες ( Θράκες ) και Γέτες , Σκύθες ( Ινδοευρωπαίοι ), Κέλτες, Ρωμαίοι, Γότθοι, Γερμανοί, Βλάχοι ( Valahi ) , Μολδαβοί, Ούγγροι, Αθίγγανοι. To εθνωνύμιο Rοmanus ( Ρωμαίος ! ) έχει δημιουργηθεί τον 19.αι. για δύο λόγους : α) Δήθεν καταγωγή όλων και κατ ευθείαν από τους αρχαίους Ρωμαίους και β) ήθελαν να δείξουν, δεν έχουν καμία γενετική σχέση με τους γείτονες Σλάβους. Με αυτόν τον τρόπο έχουν λεκτικά μεταβληθεί οι βαλκάνιοι Βλάχοι και Μολδαβοί σε ευρωπαίους Ρωμαίους ! Ιδιαιτερότητα : Ενώ η αριστοκρατία της Ρώμης προτιμούσε τις πλούσιες περιοχές (Αίγυπτος, Μικρά Ασία, Gallia) , εποίκησαν στην Δακία (επίσημο τοπωνύμιο) τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Καθημερινή (30.1.16)
-Εθνογένεση ( Προέλευση) των Βουλγάρων
Οι σημερινοί Βούλγαροι είναι απόγονοι του κράματος πολλών λαών και φύλων :
Πρωτοευρωπαίοι από την Παλαιολιθική και τη Μεσολιθική Εποχή, γεωργικοί πληθυσμοί από την Εγγύς Ανατολή στη Νεολιθική Εποχή, Θράκες πρωτίστως Οδρύσες (Ινδοευρωπαίοι), Αρχαίοι Ελληνες, Ρωμαίοι, Σλάβοι (από αυτούς η σλαβική γλώσσα), Ούννοι (από αυτούς το εθνωνύμιο Βούλγαροι) , Τούρκοι (οι Βούλγαροι ιστορικοί τους θεωρούν εξισλαμισθέντες Βούλγαρους (Πομάκοι), όπως οι Βοσνιάκοι είναι όντως εξισλαμισθέντες Σέρβοι ), Αθίγγανοι . Εν τω μεταξύ οι Πομάκοι στην Βουλγαρία ονομάζονται Τουρκοι. Καθημερινή (2.1.18). Έως στις αρχές της δεκαετίας του 80 τόνιζαν μόνον την σλαβική καταγωγή. Κατόπιν θυμήθηκαν και τους Θράκες, αλλά έχουν εσαεί παραγκωνίσει τους Ούννους !
των Μαυροβουνίων και των Κροατών : “Πρωτοευρωπαίοι”, Πελασγοί, Ιλλύριοι, Ρωμαίοι, Σλάβοι. Και όμως τονίζουν μόνον το σλαβικό στοιχείο. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό : υψηλά σώματα ( ιλλυρικό ).
- Εθνογένεση ( Προέλευση) των Αλβανών
“Πρωοευρωπαίοι”, Πελασγοί, Ιλλύριοι, Έλληνες, εν μέρει Σλάβοι. Από εθνολογική άποψη είναι η διαφορά μεταξύ των βορείων ( Γκέκηδες, υψηλά σώματα από τους Ιλλυρίους, άλλες φυσιογνωμίες ) και των νοτίων ( Τόσκηδες , μέτριο ανάστημα, μάλλον πελασγικό η ελληνικό ) Αλβανών. Σημειώνονται εκτός τούτων οι Τσάμηδες και η υποδιαίρεση Λιάπηδες.
Αρβανίτες και Αλβανοί, Μεγάλη Διαφορά : Οι Αρβανίτες ήταν χριστιανοί, ενώ οι περισσότεροι Αλβανοί ήταν μωαμεθανοί. Πέραν τούτου οι Αρβανίτες ζουν εδώ και 800 έτη στην Ελλάδα. Ολοι οι Σουλιώτες ήταν Αρβανίτες . Είναι ακραιφνείς πατριώτες. Γενικά οι Α. ανήκαν στους καλύτερους πολεμιστές κατά των Τούρκων. Αργότερα προτίμησαν την στρατιωτική σταδιοδρομία (στρατός, αστυνομία). Οι Αρβανίτες έχουν έναν βασικό κώδικα συμπεριφοράς, ο οποίος είναι ακριβώς το αντίθετο από την βασική νοοτροπία των Βλάχων. Γνώρισα Αρβανίτη από την Αθήνα που ακόμη και σήμερα καταλαβαίνει τα Αλβανικά. Οι Α. θεωρούν μία σύγκριση με τους Αλβανούς ως μία βαρειά προσβολή iefimerida (24.3.16)
- Εθνογένεση ( Προέλευση) των Τούρκων
Οι εξής λαοί και εθνότητες έζησαν στην Μ.Α. :α) Στην αρχαιότητα : Πρωτοχάττες, Χιττίτες (υπερπολιτισμένοι), Κάρες, Χουρρίτες, Λούβιοι, Χάλυβες ( εξ ου και χάλυψ στα Ελληνικά ), Φρύγες ( αρχικά στην αρχαία Μακεδονία Μπρύγες ), Μύσιοι, Λύκιοι, Λύδιοι, Βιθυνοί, Καππαδόκες,Έλληνες.
β) Ακόμη στις αρχές του 20ου αι. ζούσαν οι εξής εθνότητες : Έλληνες (Μικρασιάτες, Πόντιοι), Αρμένοι, Μιγγρέλοι, Κόλχοι, Κούρδοι, Παφλάγονες, Λάζοι, Σάννοι, Αμπαζάδες, Αβασγοί, Μαρωνίτες, Ανσαρίτες, Ερυθίνοι, Καππαδόκες, Ίσαυροι, Κιρκάσιοι, Λυκάονες, Τάταροι, Εβραίοι, Άραβες, Πομάκοι, Γιουρούκοι, Βόσνιοι, Αθίγγανοι, Μαρωνίτες, Ανσαρίτες, Σελτζούκοι, καθ ευτού Τούρκοι ( μειοψηφία ), Τουρκομάνοι (πρωτίστως ποιμένες, ακόμη και σήμερα μογγολική φυσιογνωμία ). Οι σημερινοί Τούρκοι είναι υπό τον φακό της Εθνολογίας προϊόν όλων των φύλων και λαών , οι οποίοι έχουν ζήσει στη Μικρά Ασια και αποτελούν τον “Ανατολίτικο κλάδο των Ευρωπαίων”. Αυτό σημαίνει, ότι δεν μπορούν πλέον να θεωρηθούν σήμερα ως Μογγόλοι. iefimerida (26.11.15).
-Εθνογένεση ( Προέλευση) των σημερινών Γάλλων : Πρωτοευρωπαίοι, στην Νεολιθική Εποχή αγροτικοί πληθυσμοί από την Μέση Ανατολή, Ινδοευρωπαίοι : ΚΕΛΤΕΣ, Ελληνες (Gallia Graeca) , μη Ινδοευρωπαίοι (Βάσκοι) ,Ρωμαίοι, Φράγκοι (αρχαίοι Γερμανοί), Βουργούνδοι από την Σουηδία, Βίκιγκες (Νορμανδοί) , Βρετόνοι από την Νότια Αγγλία, Ιταλοί , εν τω μεταξύ επίσης άτομα από τις πρώην αποικίες (πρωτίστως Αραβες και Αφρικανοί). Καθημερινή ( 21.2.16) -
-Εθνογένεση (Προέλευση) των σημερινών Ιταλών
Πρωτοευρωπαίοι, γεωργικοί πληθυσμοί από τη Μέση Ανατολή ( Νεολιθική Εποχή), μη ινδοευρωπαϊκοί πληθυσμοί (Ετρούσκοι κλπ.) στην προρωμαϊκή εποχή, Ινδοευρωπαίοι (Ρωμαίοι, Κέλτες (Gallia Cisalpina ),Ελληνες (Magna Graecia), Λογγοβάρδοι (αρχαίοι Γερμανοί). Καθημερινή ( 21.2.16)
-Εθνογένεση (Προέλευση των Καταλάνων
Οι Καταλάνοι έχουν μία τελείως διαφορετική εθνογένεση από τις άλλες ισπανικές εθνότητες : Είναι ένα κράμα από Κελτοίβηρες, Γότθους, προερχομένους τον 6οαι.μ.Χ. από την Σουηδία δια μέσου της Κριμαίας και από Αλάνες, συμμάχους των Γότθων , προερχομένους από τον Βόρειο Καύκασο. Δεν είναι τυχαίο που η επίσημη ονομασία βασίζεται σε αυτούς τους δύο λαούς : Gothalania, Gotalunia , Catalania, CATALUNA), δηλαδή χώρα των Γότθων και των Αλάνων.
Στον Καύκασο ονομάζονται σήμερα οι Αλάνες Οσσέτες , από τους οποίους ένα μέρος ζει στην Βόρεια ( Ρωσία ) και ένα άλλο στην Νότια( Γεωργία ) Οσσετία. Οι Οσσέτες και οι Αμπχάζοι απαιτούν με ρωσική ενίσχυση αποσχισμό απο την Γεωργία !
Το Catalan, μία νεολατινική γλώσσα , ήταν ιστορικά η πρώτη ισπανική λογοτεχνική γλώσσα, συγγενής με τα πορτογαλλικά και τα προβεντσαλικά ( Νότια Γαλλία ).
———————————————————————
Πελασγοί, Ανατολικοί Ινδοευρωπαίοι
Από ό,τι έχω διαβάσει σε βιβλία ειδικών ιστορικών, απορρέει το συμπέρασμα, ότι μάλλον θα επρόκειτο για Πελασγούς, οι οποίοι έφθασαν στον ελληνικό χώρο ήδη μεταξύ της 7ης και της 6ης χιλιετηρίδας προερχόμενοι από τη Μικρά Ασία και μεταφέρωντας την εξελιγμένη γεωργία.
Η τελευταία μεγάλη μετακίνηση πληθυσμών ήταν εκείνη των Ανατολικών Ινδοευρωπαίων,οι οποίοι ως πολεμικοί κατόρθωσαν από το 1500 π.χ. και μετά να κατακτήσουν όλη την περιοχή του σημερινού Πακιστάν και την Βόρεια Ινδία. Αυτοί έχουν εισαγάγει το απάνθρωπο σύστημα των κοινωνικών καστών. Οι αγώνες των με τους γηγενείς πληθυσμούς έχουν αντικατοπτρισθεί στο μεγάλο ινδικό Επος Ramayana (Η ζωή (του Θεού) Ράμα). Η επιστήμη τους έχει ονομάσει Ινδοάριους. Η γλώσσα τους ήταν η Σανσκριτική (Σάτεμ ινδοευρωπαϊκή ), συγγενείς με σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Οχι μόνον μεταξύ των γλωσσών , αλλά και μεταξύ των σπουδαιότερων θεών σημειώνονται πολλές ομοιότητες. Σύσταση στους στείρους αρχαιολάτρες : Να διαβάσουν ένα λεξικό της Σανσκριτικής. Βρήκα στην δεκαετία του ακόμη και την γραμματική του Πανίνι, αλλά και πιο σύγχρονες γραμματικές αυτής της γλώσσας. Οταν την διάβασα , αισθάνθηκα δέος αλλά και οργή, γιατί στην δεκαετία του 50 στο Γυμνάσιο μας μάθαιναν πρωτίστως υπερεθνικιστικές και σχεδόν ρατσιστικά ανοησίες.
Πληροφορία : Περί άλλων Λαών υπάρχουν ειδικά άρθρα : Ελληνες, Ισπανοί, Γερμανοί, Βαυαροί, Ινδοί, Παλαιστίνιοι. Καθημερινή (21.2.16 )
————————————————————————————-
Εθνογένεση ( Προέλευση) των Ούγγρων
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον από εθνολογική άποψη παρουσιάζουν οι Ουγγροι : “Πρωτοευρωπαίοι”, Κιμέριοι, Σκύθες, Σαρμάτες, Κέλτες, Γερμανοί, Γότθοι, Ούννοι, Σλάβοι, Χαζάροι , Μαγυάροι . iefimerida (26.11.15).
Αγγλοι, Εθνογένεση των Λαών του Ηνωμένου Βασιλείου
Το όνομα Βρετανία προέρχεται από την κελτική φυλή των Βρετανών, η οποία ξεκινώντας από την Βόρεια Γαλλία έχει εποικήσει σε κύματα από το 500 π.Χ. το Νότο της νήσου και συγχωνεύθηκε με τους γηγενείς πληθυσμούς, ενώ στην Ουαλία ζουν , ως επί το πλείστον απόγονοι των Κελτών.
Τον 5ο αι. μ. Χ. έφυγe ένα τμήμα των Βρετανών, και εποίκησε την Βοορειοδυτική Γαλλία , εξ ου και Bretagne.
Κελτίβηρες (Ιβηρες γηγενείς Ισπανοί και Κέλτες από την Δυτική Γαλλία) από την Ισπανία έχουν μεταξύ του 2ου και του 3ου αι. π.Χ. εποικήσει την Ιρλανδία, και εκεί έχει λάβει χώραν μία επιμειξία με τους ήδη υπάρχοντες γεωργικούς πληθυσμούς. Μόνον ομάδες πολεμιστών έχουν καταλάβει την Σκωτία και έχουν αναμιχθεί με τους Πίκτες (χρωματιστοί).
Πληροφορίες :
α) Στην Ιρλανδία, στην Ουαλία , εν μέρει και στην Σκωτία άρχισαν οι κάτοικοι να καλλιεργούν τη νεοκελτική γλώσσα (Gällish), η οποία στα σχολεία είναι υποχρεωτικό μάθημα και αποτελούν την βάση της ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, δηλαδή την εθνική ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ !
β) Δεν είναι τυχαίο , ότι η παραδοσιακή μουσική στις προαναφερθείσες χώρες και περιοχές καθώς και στην Gallicia (Ισπανία) είναι σχεδόν η ίδια, γι αυτό λαμβάνουν χώραν κοινά πολιτισμικά και μουσικά φεστιβάλ της υπέροχης ΚΕΛΤΙΚΗΣ μουσικής. Εχω ολόκληρη συλλογή .
γ) Οι σημερνοί κάτοικοι του Ηνωμένου Βασιλείου, πριν της Μεγάλης Βρετανίας και πιό πριν της Αγγλίας είναι ένα κράμα και απόγονοι των εξής φύλων και λαών : Πρωτοευρωπαίων από την Μεσολιθική Εποχή, γεωργικών πληθυσμών απο τη Νεολιθική Εποχή (προ 7 χιλιάδων ετών, πολυάριθμα φύλα ), Κελτών από την Γαλλία και την Ισπανία (πολυάριθμα φύλα), εν μέρει Ρωμαίων, γερμανικών φύλων των Σαξόνων και των Αγγλων, Βίκινγκων από την Νορβηγία και την Δανία και Νορμανδών από την Βόρεια Γαλλία (πρώην Βίκινγκες, αλλά με γαλλικό πολιτισμό και γαλλική γλώσσα , η οποία έχει εμπλουτίσει τα πάμπτωχα Σαξονικά).
Εν τω μεταξύ συντελείται μία γιγαντιαία μεταλλαγή του πληθυσμού λόγω των αναμειξιών με πολυάριθμους κατοίκους ( χώρες, φυλές, ράτσες) από τις πρώην αποικίες. Δημοσιευθέν το 2017 και 2018 στον ηλεκτρονικό τύπο (Το Βήμα, Τα Νέα, iefimerida ).
————————————————————-
Μεγάλη Βρεταννία (Great Britain): Αγγλία, Ουαλία και Σκωτία. Μεγάλη Βρεταννία συν Βόρεια Ιρλανδία =Ηνωμένο
Βασίλειο (United Kingdom of Great Britain and Ireland ).Η Γαλλία θυμήθηκε την δική της περιοχή Bretagne και έθεσε βέτο, όταν το 1973 η Μεγάλη Βρεταννία ήθελε να γίνει μέλος της ΕΟΚ, αν και υφίσταται διαφορά μεταξύ των τοπωνύμιων Great Britain και Bretagne.
Bretagne, από το κελτικό φύλο των Βρεταννών , οι οποίο από
φόβο προ των εισβολέων γερμανικών φύλων των Σαξόνων και Αγγλων (εξ ου και Αγλοσάξονες) από την Βόρεια Γερμανία τον 5ο αι. εγκατέλειψαν τη Νότια περιοχή της νήσου και σώθηκαν στην Γαλλία (bretagne = χώρα των Βρετόννων), δηλαδή ήταν refugees. Οι Σάξονες και οι Αγγλοι περίμεναν, έως ότου οι ρωμαϊκές λεγεώνες εγκατέλειψαν τη νήσο, γιατί το Imperium Romanum ήδη κατέρρεε, και οι κάτοικοι έμειναν απροστάτευτοι. Οι Ρωμαίοι κατακτητές τους απαγόρευσαν να κατέχουν όπλα.
Το ίδιο έκαναν και οι Γότθοι κατακτητές στην Ισπανία έναντι των Κελτιβήρων (αργότερα Ισπανών), και όταν έφθασαν οι Αραβες κατακτητές τον 8ο αι. μόνον οι Γότθοι που ήταν ατη μειονότητα άγωνίσθηκαν και ηττήθηκαν. Καθημερινή (19.1.18)
Γαλανομάτηδες αλλά σκουρόδερμοι οι πρώτοι Βρετανοί
Αυτό υποστηρίζει νέα μελέτη που «διάβασε» το γονιδίωμα σκελετού 10.000 ετών
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 09/02/2018
Γαλανομάτηδες αλλά σκουρόδερμοι οι πρώτοι Βρετανοί
Ο «πρώτος Βρετανός», ο οποίος έζησε πριν από 10.000 χρόνια, ήταν κάπως έτσι σύμφωνα με νέα μελέτη. Πηγή UCL
Ο αρχαιότερος γνωστός σύγχρονος Βρετανός, ο οποίος έζησε πριν από 10.000 χρόνια, είχε γαλάζια μάτια αλλά το δέρμα του ήταν πολύ σκούρο ή και σχεδόν μαύρο.
Αυτό αποκαλύπτει νέα μελέτη η οποία δείχνει ότι ανάλογο χρώμα επιδερμίδας πρέπει να είχαν και όλοι οι «συντοπίτες» του εκείνης της εποχής, ανατρέποντας την κρατούσα θεωρία σχετικά με την εξέλιξη των χρωματικών χαρακτηριστικών των Βόρειων Ευρωπαίων.
Ο «άνθρωπος του Τσένταρ» είναι ο αρχαιότερος σχεδόν πλήρης ανθρώπινος σκελετός που έχει βρεθεί στη Βρετανία. Ανασκάφηκε το 1903 στο σπήλαιο του Γκοφ στο Τσένταρ του Σόμερσετ και έκτοτε δεν έχει πάψει να απασχολεί τους παλαιοντολόγους, οι οποίοι προσπαθούν να διερευνήσουν την ιστορία του χωρίς ωστόσο να έχουν καταλήξει σε σαφείς απαντήσεις.
Τώρα ερευνητές από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και το University College του Λονδίνου κατόρθωσαν να διαβάσουν το πλήρες γονιδίωμά του, αναλύοντας με καινοτόμες τεχνικές DNA από το κροταφικό οστό του κρανίου του. Τα αποτελέσματά τους αποκάλυψαν ότι ο «άνθρωπος του Τσένταρ» είχε σκούρο προς μαύρο δέρμα, σκούρα σγουρά μαλλιά και γαλάζια μάτια.
Ακόμη πιο σημαντικό, οι αναλύσεις έδειξαν ότι ο αρχαίος αυτός κάτοικος της Βρετανίας δεν διέθετε τις παραλλαγές των γονιδίων που σχετίζονται με την ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα. Αυτό, σύμφωνα με τους ερευνητές, σημαίνει ότι η εμφάνιση του ανοιχτόχρωμου δέρματος στη Βόρεια Ευρώπη ήταν κατά πολύ μεταγενέστερη – τουλάχιστον στα βρετανικά νησιά θεωρούν ότι τα γενετικά «εφόδια» των ανοιχτόχρωμων χαρακτηριστικών εξαπλώθηκαν τα τελευταία 4.800 χρόνια.
Και άλλες μελέτες έχουν εντοπίσει σχετικά πρόσφατα σκουρόχρωμους ανθρώπους ηλικίας χιλιάδων ετών στη Βόρεια Ευρώπη, αλλά οι επιστήμονες πίστευαν ότι επρόκειτο για μεμονωμένες περιπτώσεις. Η νέα ερευνητική εργασία έρχεται λοιπόν να ανοίξει μια νέα συζήτηση υποστηρίζοντας ότι αυτό που ως τώρα εθεωρείτο εξαίρεση είναι μάλλον ο κανόνας.
Τα νέα ευρήματα μαζί με μια πλήρη ανακατασκευή του προσώπου του «Ανθρώπου του Τσένταρ» θα παρουσιαστούν σε ντοκιμαντέρ με τον τίτλο «First Brit: Secrets of the 10.000 Years Old Man» («Πρώτος Βρετανός: μυστικά του ηλικίας 10.000 ετών ανθρώπου»), το οποίο θα προβληθεί την Κυριακή 18 Φεβρουαρίου από το βρετανικό Channel 4. Η μελέτη αναμένεται να δημοσιευθεί ως το τέλος τον μήνα σε επιστημονικό έντυπο.
Γλώσσα Φιλοσοφικά, Ελληνικά, Κινεζικά, Σανσκριτική, Εβραϊκά, Αραμαϊκά, Λατινικά, Στάδια, Προφορά Διφθόγγων, Γλώσσα και Λογοτεχνία, Σημαντικότατες Γλώσσες Σήμερα
Γλώσσα μερικές φιλοσοφικές πτυχές, επιγραμματικά
1. Η γλώσσα είναι προϊόν της σταδιακής εξέλιξης του ανθρωπίνου γένους και των υπαρξιακών αναγκαιοτήτων οι οποίες απορρέουν από τις συνθήκες ζωής.
2. Η γλώσσα αποτελεί στην ουσία ένα σύστημα λεκτικών συμβόλων, το οποίο στα πλαίσια της διαδικασίας της διαμόρφωσης της σκέψης εξυπηρετεί την γνώση περί της αντικειμενικής πραγματικότητας και κάνει εφικτή την ανταλλαγή σκέψεων, συναισθηματικών βιωμάτων καθώς και την αποθήκευση των διατυπωθέντων γνώσεων.
3. Η ηχητική γλώσσα έχει διαμορφωθεί ταυτόχρονα με την ικανότητα σκέψης στα πλαίσια της ποώθησης της κοινωνικής εργασίας σε όλα τα επίπεδα των διαφορετικών εποχών της εξέλιξης και προόδου της ανθρωπότητας. Μεταξύ της γλώσσας και της σκέψης υφίσταται μία διαλεκτική αλληλουχία. Ετσι αποτελούν και τα δύο φαινόμενα μία διαλεκτική οντότητα.
4. Οι χρησιμοποιηθείσες λέξεις αποτελούν τον τρόπο έκφρασης των εννοιών μέσω των οποίων εργάζεται η ανθρώπινη σκέψη . Ετσι οι έννοιες είναι το περιεχόμενο και η σημασία των λέξεων.
5. Ενώ η «φυσική γλώσσα» που σημαίνει η γλώσσα της απλής συνεννόησης είναι προϊόν του λαού, η γλώσσα της λογοτεχνίας και ιδιαιτέρως της επιστήμης αποτελεί ένα αποτέλεσμα της σκέψης και γενικά της ικανότητας ατόμων να δημιουργούν τελείως νέες λέξεις και έννοιες («γλωσσοπλάστες).
Χρησιμοποιηθείσες πηγές
-Enzyklopopädie Philosophie und Wissenschaftstheorie, Edition von Jürgen Mittelstraß, Band 4, Stuttgart, Weimar, 2004, S.47-68.
-Philosophisches Wörterbuch, Edition von Georg Klaus und Manfred Buhr, Band 2, Leipzig 1969, S. 1033-1034.
-Frederick Bodmer, Die Sprachen der Welt, Geschichte, Grammatik, Wortschatz in vergleichender Darstellung (Original : The Loom of Lnguage ), Köln, 1997, S. 1-32.
-Harald Haarmann, Lexikon der untergegangenen Sprachen, München, 2004. Καθημερινή (23.11.14).
————————————————————
Διατί η γλωσσολογική παρελθοντολογία ;
Μου είναι γνωστό, ότι ουδείς Κινέζος έχει εκφράσει την επιθυμία να
επαναχρησιμοποιηθούν τα Κινέζικα της Shang Δυναστείας (16ος–11ος αι. π.Χ.) ή της Zhou-Δυναστείας (11ος αι π.Χ.–3ος αι. μ.Χ.) ή του Μεσαίωνα. Επίσης ουδείς Εβραίος έχει διατυπώσει την άποψη να ομιλούνται τα Αρχαία Εβραϊκά (γλώσσα των ιερών βιβλίων των Εβραίων, «Βιβλικά Εβραϊκά») ή τα “Μεσαία” Εβραϊκά.
Μόνο λόγω της εθνικής ταυτότητας τα Αγγλικά άρχισαν να αντικαθίστανται με τα Νεοκελτικά. Γενικά τα Κελτικά ομιλούνται από την αρχαιότητα έως σήμερα φυσικά παραλλαγμένα ως Irish, Schottish, Gälish και Goidelish, Ουαλικά (πολύ διαδεδομένα, διδάσκονται υποχρεωτικά ως ΕΘΝΙΚΗ γλώσσα στα σχολεία), Βρετονικά (Γαλλία) γνωστές ως νεοκελτικές γλώσσες , οι οποίες επίσης βιώνουν μίαν ισχυρότατη Αναγέννηση στην Ουαλία, στην Σκωτία, στην Ιρλανδία και στην Μπρετάνιε (Γαλλία).
Δε έχω κατανόηση για προτάσεις που συχνά γίνονται να επανέλθουμε στα Αρχαία Ελληνικά ή στην Καθαρεύουσα σαν να μην έχει η
Ελλάδα άλλα προβλήματα. Μάλλον πρόκειται για γλωσσολογικό αυτοβαυκαλισμό.
Πηγές
-Bernhard Karlgren: Schrift und Sprache der Chinesen, Berlin 2001.
-Chaim Rabin, Die Entwicklung der hebräischen Sprache, Wiesbaden 1988.
-Angel Sáenz-Badillos, A History of the Hebrew Languag, Cambridge
1996.
-S. Zimmer: Die keltischen Sprachen; in: Stefan Zimmer (Hrsg.): Die
Kelten, Mythos und Wirklichkeit, Stuttgart 2009.
-H.Pedersen: Vergleichende Grammatik der keltischen Sprachen,
Göttingen 1909. Καθημερινή ( 3.9.17)
——————————————————————
Αρχαιότατες γλώσσες (εκτός από τα Ελληνικά) σε συνέχεια (ομιλούνται ακόμη)
Η κινεζική γλώσσα ανήκει στις πιο αρχαίες : Σε γραπτή μορφή εδώ και 3.200 χρόνια ( S. 29. 97)
Η Σανσκριτική ομιλείτο ήδη το 1500 π.Χ., και η γραμματική της έχει γραφεί από τον γραμματικό Πανίνι ήδη τον 5ο αι. π.χ. (S.369).
Η εβραϊκή γλώσσα ομιλείτο τουλάχιστον πάνω από 3500 χρόνια, αλλά έχει γραφει τον 8ο αι π.χ. Το ιερατείο την κατείχε και αργότερα χωρίς διακοπή( S..184).
Η Αραμαϊκή γλώσσα ομιλείτο ήδη προ 4 χιλιάδων ετών και υπήρχε γραμμένη προ 3 χιλιάδων ετών (S.44). Μονον ιερείς την κατέχουν.
Πηγή :H.Freydank, W. F. Reinecke, M. Schetelich, T. Thilo, Der Alte Orient in Stichworten, Leipzig, 1978.
————————————————————-
Αρχαιότατες γλώσσες που ακόμη φυσικά μεταλλαγμένες ακόμη ομιλούνται ή η συνέχεια της ελληνικής γλώσσας είναι αναμφισβήτητη, Μία νηφάλια θεώρηση χωρίς υπερεθνικιστικές και υπεραριστερές παρωπίδες
Η Συγκριτική μέθοδος ανήκει στους καθοριστικούς κανόνες της Γενικής Μεθοδολογίας των βασικών επιστημονικών ερευνών. Μέσω της σύγκρισης ενός φαινομένου με άλλα παρόμοια φαινόμενα διευκολύνεται η διείσδυση στην ουσία του. Ενας άλλος μεθοδολογικός κανόνας είναι η Οικουμενικότητα, η οποία σημαίνει μίαν διεθνοποιημένη θεώρηση της αντικειμενικής πραγματικότητας με επιδίωξη την εξεύρεση της αλήθειας. Παρεμπιπτόντως αναφέρω και τον σημαντικότατο κανώνα της Συστηματικότητας.
Επί τη βάσει αυτών των μεθοδολογικών κανώνων θα προσπαθήσω να αποδείξω , ότι υφίσταται μία συνέχεια της εληνικής γλώσσας εδώ και 3400 έτη. Στηρίζομαι αυτονοήτως σε διεθνή βιβλιογραφία.
Ελληνική γλώσσα
Η ελληνική γλώσσα σημειώνεται σε γραπτή μορφή εδώ και 3400 έτη. Εχει να αναδείξει σε σύγκριση με άλλες γλώσσες μία μοναδική ιδιότητα (έκφραση ευρωπαίων γλωσσολόγων) : μικρές αλλαγές. Οι ειδικοί γλωσσολόγοι μιλούν για ΣΤΑΔΙΑ η για Περιόδους της ελληνικής γλώσσας :
α) Μυκηναϊκά Ελληνικά ( 1400-1200 π.Χ.). Η Γραμματική έχει εμπεδωθεί τον 3ο αι π.Χ. στην Αλεξάνδρεια.
β) Αρχαία Ελληνικά ( γενικά 800 π.Χ.-550 μ.Χ.). Σε αυτά ανήκουν τα «Αιολικά, τα Ιωνικά, τα Αττικά και τα Δωρικά. Τα αρχαία Ελληνικά αναδεικνύουν τρεις περιόδους : 1. Προκλασικά (800-450 π.Χ.). 2. Κλασικά (450-300 π.Χ.). 3. Ελληνιστική Κοινή (300 π.Χ. -565 μ. Χ.).
γ) Μεσαιωνικά Ελληνικά (565-1453). Σε αυτήν την εποχή έγραφαν μερικοί πολύ μορφωμένοι (Φιλόσοφοι και Θεολόγοι ) στα κλασσικά Ελληνικά.
δ) Νεοελληνικά (από το 1453 έως σήμερα). Τα Νεοελληνικά βρίσκονται σε στάδιο εξέλιξης και διαμόρφωσης. Σκοπίμως δεν αναφέρω την τεχνητή «Γλώσσα» Καθαρεύουσα.
Πηγές
-”Francisco Rodríguez Adrados” F. R. Adrados, Geschichte der griechischen Sprache. Von den Anfängen bis heute, ISBN 3-8252-2317-5 , Tübingen/Basel 2002.
-Νεοελληνική Γραμματική, ΙδρυμαΤριανταφυλλίδη, ISBN 960-231-027-8, Θεσσαλονίκη 1991.
-Leonard Robert Palmer, The Greek language, ISBN 0-391-01203-7, London 1996.
————————————————————————–
Κινεζική γλώσσα
Η κινεζική γλώσσα είναι η πιο αρχαία : σε γραπτή μορφή εδώ και 3.600.
Στάδια
α) Shang Δυναστεία (16ος–11 αι. π.Χ.).
β) Zhou-Δυναστεία (11ος αι π.Χ.–3ος αι. μ.Χ.). Σε γενικές γραμμές ονομάζεται αυτή Αρχαία κινεζική γλώσσα, η οποία έχει εξελιχθεί στα Κλασικά Κινεζικά που έχουν μείνει σε γραπτή μορφή έως σήμερα.
γ) Τον 2οαι. π.Χ. άρχισαν τα ομιλούμενα ως γλώσα του λαού να απομακρύνονται από την Κλασική γλώσσα.
δ) Από τον 15ο αι. μ.Χ. γίνεται λόγος για μία Σύγχρονη κινεζική γλώσσα.
Πηγή : Bernhard Karlgren, Schrift und Sprache der Chinesen, ISBN 3-540-42138-6, Berlin 2001.
—————————————————-
Σανσκριτική γλώσσα
Το πιο αρχαίο κείμενο στην Σανσκριτική γλώσσα είναι η Veda (γνώσις) από το 1200 π.Χ., κατόπιν έπονται οι Upanishad (Ιδέ Upanischaden, Die alte Weisheit Indiens, ISBN 3-86533-024-x, München 2005) και η Bhagavadgita (Ιδέ Die Bhagavadgita, ISBN 10:3-86539-099-4, Wiesbaden 2006). Συνιστώ στους Ελληναράδες να ρίξουν μια ματιά σε αυτά τα εκπληκτικά βιβλία. Ισως καταλάβουν, πόσο γελοία είναι η υπερεθνικιστική ομφαλοσκόπησή τους.
Σήμερα ομιλείται η Σανσκριτική από περίπου 200 χιλιάδες άτομα, μεταξύ αυτών πολλοί ινδουιστές ιερείς (Βραχμάνοι). Και ο Βουδισμός έχει γραφεί στην Σανσκριτική. Η γραμματική της Σανσκριτικής έχει γραφεί από τον φιλόλογο Πανίνι ήδη τον 5ο αι. π.Χ. Πρόκειται για την πρώτη γραμματική στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η γραμματική της αρχαίας ελληνικής γλώσσας έχει συνταχθεί στην Αλεξάνδρεια περίπου 250 έτη αργότερα. Μεταξύ της Σανσκριτικής και της αρχαίας Ιρανικής γλώσσας είναι η διαφορά τόσο μικρή, που οι δυτικοί ειδικοί γλωσσολόγοι έχουν εκδώσει κοινή γραμματική. Διάβασα μια τέτια γραμματική και βρήκα πάμπολλες ινδοευρωπαϊκές λέξεις συγγενείς με τα αρχαιότατα Ελληνικά.
Πηγές
-K. Μylius, Sanskrit − Deutsch, Deutsch − Sanskrit, ISBN 3-447-05143-4 ,Wiesbaden 2005. Αυτός ήταν πανεπιστημιακός στο πανεπιστήμιό μας στηΛειψία (Εδρα: Ινδολογία , Σανσκριτική Γλώσσα). Με βοήθησε πολύ να ασχοληθώ με την φιλοσοφία και την λογοτεχνία της αρχαίας Ινδίας, λίγο και με την Σανσκριτική.
-Κ. Μylius, Geschichte der Literatur im alten Indien, Leipzig 1983.
-Carl Capeller, Sanskrit-Wörterbuch, Straßburg 1887, Berlin 1966.
————————————————————
Εβραϊκή γλώσσα
Η εβραϊκή γλώσσα ομιλείται τουλάχιστον πάνω από 3500 χρόνια, αλλά έχει γραφεί τον 1000 π.Χ. Το ιερατείο την κατείχε και αργότερα χωρίς διακοπή. Πρόκειται για μία Βορειοδυτική σημιτική γλώσσα.
Στάδια
α) Αρχαία Εβραϊκά (γλώσσα των ιερών βιβλίων των Εβραίων, «Βιβλικά Εβραϊκά»). β) Μεσαία Εβραϊκά. γ) Νέα Εβραϊκά. δ) Σύγχρονα Εβραϊκά (Ιβρίτ).
Πηγές :-Chaim Rabin, Die Entwicklung der hebräischen Sprache, Wiesbaden 1988.
-Angel Sáenz-Badillos, A History of the Hebrew Languag, Cambridge 1996.
————————————————————
Η Αραμαϊκή γλώσσα
(την μιλούσε ο Ιησούς Χριστός) ομιλείτο ήδη προ 4 χιλιάδων ετών και υπήρχε γραμμένη προ 3 χιλιάδων ετών. Μόνον ιερείς της χριστιανικής Εκκλησίας πρωτίστως στην Συρία την χρησιμοποιούν στην λειτουργία.
———————————————————-
Νεολατινικές (ρωμανικές) Γλώσσες
Η λατινική γλώσσα του Μεσαίωνα είναι η μητέρα όχι μόνον των γνωστότατων νεολατινικών γλωσσών ( Ιταλικά, Ισπανικά, Πορτογαλλικά, Γαλλικά, Ρουμανικά, αλλά εν τω μεταξύ και άλλων όχι τόσο σημαντικών γλωσσών μεν, αλλά και αυτές βιώνουν μίαν Αναγεννηση (Καταλανικά, Γαλλικικά (Ισπανία), Σαρδικά, Φουρλανικά (Ιταλία) , Αστουρικά, Λαντινικά (Ελβετία), Αραγκονεζικά (Ισπανία), Πραετορωμανικά (Ελβετία).
Πηγές
-T. Janson, Latein, Die Erfolgsgeschichte einer Sprache,ISBN 3-87548-400-2, Hamburg 2006.
-J.Jürgen Leonhardt”Latein, Geschichte einer Weltsprach,ISBN 978-3-406-56898-5, München 2009.
-Georg Bossong, Die romanischen Sprachen. Eine vergleichende Einführung, ISBN 978-38754-8518-9 (+ 1 CD), Hamburg 2008.
-Harri Meier, Die Entstehung der romanischen Sprachen und Nationen (Das Abendland; Bd. 4). Pro Quest, Ann Arbor, Mich. 1984.
-Günter Holtus, Michael Metzeltin, Christian Schmitt (Romanist) (Seite nicht vorhanden), Ch. Schmitt(Hrsg.),Lexikon der Romanistischen Linguistik,12 Bände. Niemeyer, ISBN 3-484-50250-9,Tübingen 1988–2005.
Νεοκελτικές γλώσσες
Τα Κελτικά ομιλούνται από την αρχαιότητα έως σήμερα φυσικά παραλλαγμένα ως Irish, Schottish, Gälish και Goidelish, Ουαλικά (πολύ διαδεδομένα, διδάσκονται υποχρεωτικά ως ΕΘΝΙΚΗ γλώσσα στα σχολεία), Βρετονικά (Γαλλία) γνωστές ως νεοκελτικές γλώσσες , οι οποίες επίσης βιώνουν μίαν ισχυρότατη Αναγέννηση στην Ουαλία, στην Σκωτία, στην Ιρλανδία και στην Μπρετάνιε (Γαλλία).
Πηγές : -S. Zimmer: Die keltischen Sprachen, in: Stefan Zimmer (Hrsg.): Die Kelten, Mythos und Wirklichkeit, ISBN 978-3-8062-2229-6, Stuttgart 2009.
-H. Pedersen, Vergleichende Grammatik der keltischen Sprachen, Göttingen 1909.
———————————————————-
Γενικές γλωσσολογικές πηγές
-H.Freydank, W. F. Reinecke, M. Schetelich, T. Thilo, Der Alte Orient in Stichworten, Leipzig, 1978.
-Η. Haarmann, Weltgeschichte der Sprachen, ISBN 978-3-406-60802-5, München, 2006.
-H. Haarmann, Lexikon der untergegangenen Sprachen,ISBN 3-406-47596-5, München 2002. Εδώ αναφέρονται λεπτομερειακά όλες οι εξαφανισθείσες αρχαίες γλώσσες από όλες τιςς ηπείρους και τους πολιτισμούς. Στην Ευρώπη δεν είναι οι ειδικοί επιστήμονες εθνοκεντριστές και αυτοπεριχαρακωμένοι., όπως δυστυχώς οι περισσότεροι επιστήμονες στην Ελλάδα.
- Die Sprachen der Welt ( Org. F. Bodmer, The Loom of Language ) , ISBN 3-88059-880-0, Köln, 1997. Πρόκειται για ένa Standard-Βιβλίο της διεθνούς γλωσσολογίας (Linguistic).
Συμπεράσματα :
1. Διεθνώς σημειώνονται αρχαιότατες γλώσσες που ομιλούνται ακόμη φυσικά πολύ ή κάπως παραλλαγμένες (ΣΤΑΔΙΑ της ίδιας γλώσσας). Αυτό δεν έχει αμφισβητηθεί σε άλλους λαούς, τουναντίον θεωρείται ως κάτι το αυτονόητο.
2. Ο,τι (χιλιετής ιστορία και συνέχεια) ισχύει ως κάτι το αυτονόητο για άλλες γλώσσες, ισχύει αναμφιβόλως και για την ελληνική γλώσσα, η οποία (εν μέρει και η λατινική γλώσσα) είναι διεθνώς λόγω της επιστημονικής υπεροχής του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού έναντι των άλλων πολιτισμών πέραν τούτου η αστείρευτη γλωσσική πηγή για την πρόσδωση εννοιών στις επιτεύξεις ανεξαιρέτως όλων των νέων και ανώτερων επιστημών.
3.Το παράξενο έγκειται, στο ό,τι οι Νεοέλληνες λόγω έλλειψης δημιουργικότητας δεν είναι σε θέση να διατυπώσουν νέες έννοιες διεθνούς βεληνεκούς και έτσι παραλαμβάνουν τις πολυάριθμες ελληνογενείς έννοιες αποκλειστικά από την Δύση.
Εν κατακλείδι : Οι Νεοέλληνες αυτοβαυκαλίζονται γλωσσολογικά, φιλολογικά και θεολογικά, ενώ οι καθ ευτού Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί επί τη βάσει της ελληνικής γλώσσας δημιουργούν αενάως νέους επιστημονικούς όρους.
Καθημερινή (12.2.17)
—————————————————-
Αρχαιότατες Γλώσσες
Η γλωσσολογία κάνει διαχωρισμό μεταξύ των “εξαφανισθεισών ” και των “νεκρών” γλωσσών.
Τα αρχαία Ελληνικά ως στάδιο της ελληνικής γλώσσας ανήκουν μεν στις “νεκρές” γλώσσες υπό την έννοια ότι δεν ομιλούνται πλέον, αλλά χρησιμοποιούνται ακόμη ως αστείρευτη πηγή για την επιστημονική εμπέδωση νέων εννοιών.
Και τα τα Λατινικά ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία των γλωσσών , αλλά αποτελούν την επίσημη γλώσσα του Βατικανού και παίζουν για την επιστημονική ορολογία παρόμοιο ρόλο όπως τα αρχαία Ελληνικά.
Ιδέ λεπτομερειακά : Harald Haarmann, Lexikon der untergegangene Sprachen, Verlag C.H. Beck (πρόκειται για επιστημονικό εκδοτικό οίκο), ISBN 3-406-47596-5, München 2002, 232 σελίδες ( αναφερονται πάνω από 80 “εξαφανισθείσες” γλώσες από όλον τον κόσμο). Καθημερινή (12.2.17)
—————————————————
Ελληνική Γλώσσα
1. Είναι ζήτημα αιώνων. Οπως μεταξύ της σημερινής εποχής και του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού σημειώνονται τουλάχιστον 2500 έτη, διαπιστώνουμε μεταξύ του τελευταίου και των πρώτων υψηλών πολιτισμών (Σουμερία, Αίγυπτος) επίσης περίπου 2500 έτη.
2. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός έχει επαναγεννηθεί τον 15ο αι. και ύστερα από λίγους αιώνες έχουν οι κύριες επιτεύξεις του πραγματοποιηθεί στην Δύση (Διαφωτισμός).
Εγείρεται το ερώτημα, γιατί δεν έχει λάβει χώραν στην χιλιετή ιστορία της θεοκρατικής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κάτι τέτοιο.
3. Η Δύση στηρίχθηκε όχι μόνο στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, αλλά και στον ρωμαϊκό πολιτισμό ( δίκαιο, γλώσσα).
Υστερα από τον Διαφωτισμό άρχισε η Δύση να ξεπερνά στον πολιτισμό και κυρίως στις επιστήμες τους αλλους κύκλους πολιτισμού (Ισλάμ, Κονφουκιανισμός, ινδουισμούς ), των οποίων τις χώρες έχει μεταβάλλει σε αποικίες ή σε ημιαποικίες, αλλά έχει μεταφέρει και ευρωπαϊκό πολιτισμό καθώς και ευρωπαϊκές γλώσσες.
4. Σε όλες τις εθνικές γλώσσες του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού αποτελούν οι αρχαίες ελληνικές και οι λατινικές λέξεις περίπου 35% όλου του γλωσσικού πλούτου. Αυτονοήτως είναι στις νεολατινικές (ρωμανικές γλώσσες) το ποσοστό των λατινικών λέξεων μέγιστο.
Στην Δύση έχουν επικρατήσει οι όροι στα αρχαία ελληνικά στις περισσότερες επιστήμες (πρωτίστως στην Φιλοσοφία, στην Θεωρία και στην Μεθοδολογία ) καθώς και σε όλες τις κοινωνικές επιστήμες, ενώ οι όροι της Λατινικής έχουν επικρατήσει στις νομικές επιστήμες. Στην Ιατρική, στην Γλωσσολογία και στην Βοτανολογία (εδώ είναι οι ονομασίες σύνθετες ελληνολατινικές) σημειώνονται επιστημονικοί όροι στα αρχαία Ελληνικά και στα Λατινικά.
5. Οι επιστήμονες της εξελιγμένης Δύσης διατυπώνουν για επιστημονικούς λόγους νέες έννοιες επί τη βάσει της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας και της Λατινικής γλώσσας (πχ. skepticism, gnoseology, postmodern κτλ.).
Και εδώ εγείρεται το ερώτημα, διατί δεν πράττουν οι Ελληνες επιστήμονες κάτι τέτοιο, αλλά εκ των υστέρων μεταφράζουν τις ελληνογενείς έννοιες στα νέα Ελληνικά ;
Συμπέρασμα : Οι Ευρωπαίοι επιστήμονες είναι αναμφιβόλως οι κληρονόμοι της αρχαίας ελληνικής επιστήμης.
6. Αλλα και οι άλοι προαναφερθέντες Κύκλοι Πολιτισμού έχουν τους δικούς τους επιστημονικούς όρους στην εκάστοτε επίσημη γλώσσα τους.
7. Σε συνδυασμό με τις υψηλές τεχνολογίες , οι οποίες είναι πρωτίστως επιτεύξεις των ΗΠΑ , έχει επικρατήσει η Αγγλική γλώσσα.
8. Γιατί σημειώνονται στις ευρωπαϊκές γλώσσες πολυάριθμες ελληνικές λέξεις ;
Γιατί ο Δυτικός Κύκλος Πολιτισμού στηρίζεται στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και όχι στον φοινικικό ή τον αιγυπτιακό ή τον σουμερικό ή τον ακκαδικό ή τον βαβυλωνικό, και πέραν τούτου οι ευρωπαϊκές γλώσσες ( εξαίρεση : Ουγκρικά, Εσθονικά, Φιννλανδικά και Βασκικά) ανήκουν στην οικογένεια των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών, και εκτός τούτου όλες οι γραμματικές των ευρωπαϊκών γλωσσών (όχι οι εξαιρέσεις) έχουν ως βάση την αρχαία ελληνική γραμματική.
Καθημερινή (22.1.17)
———————————————————
Μεταξύ του 3ου και του 2ου αι. πΧ. εχει λάβει χώραν στην Αλεξάνδρεια στα πλαίσια της εμπέδωσης μίας Γραμματικής της ελληνικής γλώσσας η μεταλλαγή στην προφορά των φωνηέντων, π.χ. των διφθόγγων :από ε-ι σε ει, α-ι σε ε κλπ.
Το ίδιο έχει συμβεί τον 5ο αι. π.Χ. μέσω της πρώτης Γραμματικής στον κόσμο,έργο του γραμματικού Πανίνι και με τα φωνήεντα της συγγενούς γλώσσας ινδοευρωπαϊκής της Σανσκριτικής (στην ουσία αρχαιότατα ιρανικά). Με προβληματίζει και η νεοκελτική γλώσσα (Gällish, Ιρλανδία, Ουαλία)) με τα πολλά φωνήεντα και τους διφθόγγους.
Μέσω της Κοινής έχει απλοποιηθεί η γλώσσα και έχει εμπεδωθεί γενικά η προφορά των φωνηέντων ,κάτι που δεν έχει πλέον αλλάξει έως σήμερα.
Επομένως , έχετε μεν δίκαιο, μπορούμε να λάβουμε και υπ όψη την προφορά των ελληνικών λέξεων , ιδιαιτέρως των ονομάτων στα Λατινικά μεν, αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα. Ερασιτεχνικά ασχολούμαι εδώ και 15 χρόνια με το φαινόμενο των φωνηέντων στις σπουδαιότερες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες ξεκινώντας από τις αρχαιότερες.
Συμπεράσματα : α) Υπήρχε μία σχετικά εκτενής μεταβατική περίοδος.
β) Για τα Ελληνικά των ομηρικών έπων και των κλασσικών χρόνων ισχύει η ερασμιακή προφορά.
γ) Για τα κείμενα από την εμπέδωση της Κοινής και εδώθεν ισχύει η απλοποιημένη προφορά.
δ). Επομένως είναι η γενική συνήθεια των Ευρωπαίων, να προφέρουν τα κείμενα της τελευταίας εποχής (3.) ακόμη και σημερινά κείμενα ( λέξεις, τοπωνύμια ) ερασμιακά τελείως εσφαλμένη. Καθημερινή (9.6.15)
————————————————————–
Συστηματικά περί την προφορά των διφθόγγων της αρχαίας Ελληνικής ΓλώσσαςΤο θέμα με έχει απασχολήσει εδώ και πολλά χρόνια. Εχω συλλέξει σχετικά πολύ κατάλληλο υλικό από έγκριτα πανεπιστημιακά εγχειρίδια και λεξικά, από Standard-βιβλία καθώς και από μερικά ειδικά επιστημονικά περιοδικά , αλλά δεν είχα καιρό να το επεξεργασθώ κατάλληλα. Σχεδίασα ήδη προ πολλών ετών να το κάνω αντικείμενο πιο συστηματικής ενασχόλησης.
Ευκαιρίας δοθείσης μελέτησα τώρα το υλικό προσεκτικά και συγκριτικά.Ιδέ παρακάτω τις διαπιστώσεις
1. Πολλά φωνήεντα καθώς και διφθόγγους είχαν και
η Σανσκριτική και η αρχαία Κελτική γλώσσα (σήμερα όλες οι νεοκελτικές γλώσσες
στην Ιρλανδία, στην Ουαλία και στην Σκωτία).
Σε ό,τι αφορά την Σανσκριτική, έως τον 5ο αι.
π.Χ. έχουν προφερθεί οι δίφθογγοι ει και αι χωριστά κατόπιν επί τη βάση τως πρώτης γραμματικής του κόσμου επεξεργασθείσα από τον γραμματικό-φιλόλογο Πανίνι εί ως ι και αι ως ε.
Στα Κελτικά και Νεοκελτικά, τα οποία έχουν διφθόγους (ai ao ; ea ei èi eo eò eu ; ia io ìo iu ; oi òi ua ui ùi ) ακόμη και τριφθόγγους ( aoi eoi iai iui uai) προφέρονται τα φωνήεντα ως επί το πλείστον χωριστά.
2. Για τα ομηρικά και για όλα τα κλασσικά κείμενα έως τον 4ο και 3ο αι. π.Χ. έχουν προφερθεί τα φωνήεντα χωριστά ). Ιδέ μεταξύ άλλων και Α. Τζαρτζάνου, Γραμματική της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης, Αθήναι 1958, σ. 11 : « Αρχήθεν όμως υπό των παλαιών εκάστη δίφθογγος επροφέρετο ούτως, ώστε διεκρίνοντο κατά την προφοράν οι δύο φθόγγοι, ήτοι τα δύο φωνήεντα, από τα οποία αποτελείται. ( πρβλ. Νυν : Νεραϊδα, ρό ϊδο)«. Εδώ Ο Ερασμος έχει σε γενικές γραμμές δίκιο.
O Μιχ. Χ. Οικονόμου (Γραμματική της Αρχαίας Ελληνικής, ISBN 960-231-048-0, Θεσσαλονίκη, 1991, σ.9 ) γράφει πιο λεπτομερειακά : ” Οι παραπάνω συνδυασμοί φωνηέντων προφερόνταν από τους αρχαίους πραγματικά σαν δίφθογγοι (βλ.§5), δηλ. το αι σαν αϊ (όπως το νεοελληνικό χαϊδεύω), το ει σαν εϊ (όπως το νεοελληνικό λεϊμόνι), το οι σαν οϊ (όπως το νεοελληνικό ρόιδι). κτλ. Ετσι π.χ. λέξεις όπως σφαίρα, πείρα, μοίρα κτλ. προφέρονταν σφάιρα, πέιρα, μόιρα κτλ. Με τον καιρό όμως έπαψαν να προφέρονται σαν δίφθογγοι και ήδη προφέρονται…”.
Αλλά ήδη από τον 3ο αι. π.Χ. στην ελληνιστική εποχή έχει η προφορά απλοποιηθεί.
Τον 9ο αι. μ.Χ. έχει μεταβληθεί και η προφορά της διφθόγγου οι (από ϋ σε ι) (
ιδέ Lexikon der Alten Welt, hrsg, Carl Andresen et alt. , Tübingen et Zürich, Band 1, 2, 3 (εδώ 1, σ.1172). Πρόκειται για ένα Standard-λεξικό, στην συγγραφή του οποίου έχουν συμβάλλει 236 κορυφαίοι ειδικοί επιστήμονες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού από την Γερμανία, την Αυστρία και την Ελβετία.
Συμπεράσματα
1. Είναι λοιπόν ανιστόρητο και τελείως εσφαλμένο, να εφαρμόζεται η ερασμιακή
προφορά σε κείμενα γραμμένα ακόμη και ύστερα από τον 4ο και 3ο αι. π.Χ. Το συμπέρασμα ισχύει και για όλη την Αγία Γραφή (Παλαιά και και Καινή Διαθήκη).
2. Η προφορά των διφθόγγων της Ελληνικής
Γλώσσας δεν έχει βασικά αλλάξει σχεδόν εδώ και 2300 έως 2400 έτη. Αλλά αυτονοήτως σημειώνεται διαφορά στην προφορά μεταξύ της Ελληνιστικής
κοινής, της Μεσαιωνικής ελληνικής και της Νεοελληνικής .
3. Η Ελληνική γλώσσα έχει σε γενικές γραμμές συνέχεια σε γραπτή μορφή τουλάχιστον 2800 ετών. Εάν λάβουμε και την μυκηναϊκή εποχή , τότε θα έπρεπε να προσθέσουμε ακόμη περίπου 700 έτη. Αλλά δέον να λάβουμε υπ όψη,
ότι η προφορά της Μυκηναϊκής («Πρώϊμης ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ γλώσσας» (Γραμμική Β), διεθνώς
επιστημονικά καθιερωμένος όρος ), την οπoία έχουν αποκρυπτογραφήσει ο Michael
Ventris και ο John Chawick από την «επάρατη» Ευρώπη ( διατί δεν το έκαναν αυτό Ελληνες
γλωσσολόγοι) είναι πολύ διαφορετική από την Ελληνική γλώσσα στην εποχή του Ομήρου.
α) Σύμφωνα με την Γενική Μεθοδολογία των επιστημονικών ερευνών ισχύει ο κανώνας “ομοφωνία των καθηγητών και δοκτόρων” ( “consensus professorum et doctorum”) , η οποία εκφράζεται στα έγκριτα πανεπιστημιακά εγχειρίδια και λεξικά. Αναφέρω ένα παράδειγμα από την ιστορία-αρχαιολογία : Μόνον ένας καθηγητής πανεπιστημίου στην Γερμανία έχει απορρίψει την επικρατούσα άποψη, ότι οι πρώτοι γεωργοί της Κεντρικής Ευρώπης έχουν προέλθει από τη Μέση Ανατολή μέσω της Μικράς Ασίας. Υστερα όμως από λίγους μήνες έχει απορρίψει την απόρριψή του.
Αυτό όμως δεν αποκλείει το ενδεχόμενο, ότι κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες ίσως ανατραπεί μία πρυτανεύουσα επιστημονική άποψη. Αλλά η νέα άποψη θα ληφθεί ταχέως υπ όψη στη νέα έκδοση των προαναφερθέντων βιβλίων.
β) Προ μερικών εβδομάδων έχει ανακοινωθεί, ότι πάλι ένας Αγγλος αρχαιολόγος-γλωσσολόγος κατόρθωσε να αποκρυπτογραφήσει μερικές λέξεις της Γραμμικής Α !
Πάλι διερωτώμαι, διατί όχι ένας δικός μας γλωσσολόγος ; Μα τί συμβαίνει στα ελληνικά πανεπιστήμια ; Αλλά και διατί είναι οι ξένοι επιστήμονες τόσο δημιουργικοί και επιτυχείς ακόμη σε ζητήματα που αφορούν άμεσα την δική μας εθνική ταυτότητα ;
Πηγές
-FG. Bodmer, Die Sprachen der Welt, Geschichte,
Grammatik, Wortschatz in vergleichender Darstellung (Orig. The Loom of Language), ISBN 3-88059-880-0, Köln 1977.
-H. Haarmann, Weltgeschishte der Sprachen, Von der Frühzeit des Menschen bis zur Gegenwart, ISBN 3-406-47596-5, München 2006.
- A. Bartoněk , Handbuch des mykenischen Griechisch,ISBN 3-8253-1435-9, Heidelberg 2003.
-J. Chadwick, L. Baumbach , The Mycenaean Greek Vocabulary. In : Glotta 41, 1963, ISSN 0017-1298.S. 157-271. (Indogermanische Bibliothek Reihe 1).
-S. Hiller, O. Panagl , Die frühgriechischen Texte aus mykenischer Zeit, Wissenschaftliche Buchgesellschaft, ISBN 3-534-06820-3, Darmstadt 1986.
-C. J. Ruijgh , Études sur la grammaire et le vocabulaire du grec mycénien, Hakkert, Amsterdam 1967. Καθημερινή (21.2.16)
————————————————-
Γλώσσα και λογοτεχνία
Μία γλώσσα μπορεί να είναι απλή η εξελιγμένη εως σε λογοτεχνικό επίπεδο.
Το δεύτερο είναι επίτευξη των λογοτεχνών (ποιητών και πεζογράφων) , οι οποίοι θεωρούνται συχνά και γλωσσοπλάστες.
Θα αναφέρουμε τα πιό γνωστά παραδείγματα από την ιστορία της λογοτεχνίας σημαντικών ευρωπαϊκών χωρών : Dante (13os αι. ) και Petrarca (14os αι. ) στην Ιταλία, Shakespear (16oς αι. ), Calderon (17ος αι., Ισπανία), Racine (17ος αι. Γαλλία), Dostojewski και Tolstoi (19ος αι., Ρωσία), Goethe και Schiller (19ος αι., Γερμανία). Προ αυτών των δύο ποιητών οι πιό εξελιγμένοι Γάλλοι λοιδορούσαν τα τότε Γερμανικά ως “γερμανικές βαρβαρότητες”.
Η νέα Ελλάδα δεν είχε δυστυχώς λογοτέχνες τέτοιου βεληνεκούς. Περαν τούτου νομίζω ότι το πείραμα με την καθαρεύουσα έχει επιδράσει πολύ αρνητικά στην φυσιολογική εξέλιξη της Δημοτικής ,την οποία περιφρονούσαμε ως γυμνασιόπαιδα ακόμη και στα μέσα της δεκαετίας του 50 ως κάτι το υποδεέστερο. Είχαμε την φιλοδοξία να μιλούμε όσο το δυνατό καλύτερα την καθαρεύουσα, για να μας θαυμάζουν. Καθημερινή
——————————————————————-
Γερμανική Γλώσσα
Τα σύγχρονη γερμανικά (Hochdeutsch) έχουν ως βάση πρωτίστως την επίσημη γλώσσα της καγκελαρτίας της Δρέσδης , πρωτεύουσας της Σαξονίας.
Στην περαιτέρω εξέλιξή της έχουν συμβάλλει ιστορικά ο Λούθηρος, και ιδιαιτέρως τον 18 και 19ο αι. οι ποιητές και γενικά οι λογοτέχνες πρωτοστατούντως του μεγαλύτερου ποιητού της Γερμανίας Wolfgang von Goethe.
Στην διαμόρφωση της Αγγλικής έχει συμβάλλει καθοριστικά ο Shakespeare, στην Ιταλία ο Dante και ο Petrarca, στην Ισπανία ο Calderon κτλ. Ποιος έχει διαπλασει σε τέτοιο βαθμό την Δημοτική μας ;
Οπως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι λογοτέχνες έχουν βαθμιαία συμβάλλει στην περαιτέρω εξέλιξη της εθνικής γλώσσας , έτσι το ίδιο έκαναν πολλοί λογοτέχνες στην Γερμανία. Ο Wilhelm Humboldt ήταν γλωσσολόγος και όχι γλωσσοπλάστης. Καθημερινή (5.2.18)
———————————————————-
Λατινικά, Γερμανικά, Γαλλικά , Γερμανία
Οι αριστοκράτες της Γερμανίας μιλούσαν γερμανικά, τα οποία όμως περιφρονούσαν.Η επίσημη γλώσσα της διπλωματίας και των κρατικών ντοκουμέντων ήταν τα Λατινικά.
Υστερα από τον 18ο αι. οι αριστοκράτες μιλούσαν μεταξύ τους Γαλλικά, τα οποία ήταν η διπλωματική γλώσσα (όλα τα διεθνή νοκουμέντα στα Γαλλικά). Το ίδιο έγινε και στη Ρωσία.
Στις Βαλτικές χώρες μιλούσαν οι μορφωμένοι πρωτίστως Γερμανικά και ο απλός λαός την εκάστοτε εθνική γλώσσα (π.χ.Λιθουανικά , Λετονικά κτλ.) Καθημερινή (30.1.16)
——————————————————-
Ποιές γλώσσες είναι οι πιό σπουδαίες ;
Συγκριτικά περί της σπουδαιότητας των γλωσσών στην εποχή της παγκοσμιοποίησης : ΑΓΓΛΙΚΑ, Ισπανικά (Λατινική Αμερική), Γαλλικά.
Η σημαντικότητα των Αγγλικών αυξάνει ραγδαίως σε συνδυασμό με την υπεροχή των ΗΠΑ στις υψηλές τεχνολογίες.
Στην Ευρωπη είναι λίγο διαφορετικά : Αγγλικά,Γερμανικά, Γαλλικά.
Γενικά για τους Ελληνες , οι οποίοι θέλουν να εργασθούν ή να κάνουν επιστημονική σταδιοδρομία στην Ευρώπη, ισχύει η εξής σκάλα : Αγγλικά, Γερμανικά Γαλλικά. και εάν αφορά αυτό την Γερμανία Γερμανικά και Αγγλικά.
Σε γενικές γραμμές τα Γαλλικά έχουν απωλέσει κατά πολύ την σπουδαιότητά τους.
Υπό τον φακό της ευρωπαϊκής ιστορίας σημειώνεται η εξής σκάλα σημαντικότητας :
Ελληνικά, Λατινικά (στο Βυζάντιο από τον 6.-7ο αι. πάλι Ελληνικά), Γαλλικά ( 18ος-20ς αι.), Αγγλικά( ύστερα από 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο).
Σημαντικότερες γλώσσες προ των αρχαίων Ελληνικών : Σουμερικά, Ακκαδικά, Βαβυλωνικά, Αραμαϊκά ( γλώσσα της τεράστιας περσικής αυτοκρατορίας και τασυτόχρονα γλώσσα του Ιησού Χριστού, αν και η Καινή Διαθήκη έχει γραφεί στα Ελληνικά (ΚΟΙΝΗ). Καθημερινή (3.10.15)
———————————————————————————
Σερβοκροατικά, Σλοβενικά, Βοσνιακά ,Γλώσσες της πρώην Γιουγκοσλαβίας
Η επίσημη γλώσσα της πρώην Γιουγκοσλαβίας ήταν η ΣΕΡΒΟΚΡΟΑΤΙΚΗ.
Αμέσως ύστερα από την ανεξαρτοποίηση της Κροατίας (ο Τίτο ήταν Κροάτης), Κροάτες φιλόλογοι έχουν καταβάλλει τεράστιες γλωσσολογικές προσπάθειες με σοπό να αποδείξουν, ότι τα Κροατικά αποτελούν μίαν άλλη σλαβική γλώσσα. Το ίδιο έκαναν και οι Ουκρανοί για να επισημάνουν την ιδιαιτερότητα της ουκρανικής γλώσσας έναντι της Ρωσικής.
Η Κροατική η Σλοβενική και η Βοσνιακή χρησιμοποιούν το Λατινικό αλφάβητο, η Σερβική, η Μαυροβουνιακή και η Σλαβομακεδονική γράφονται στο Κυριλλικό αλφάβητο , το οποίο στηρίζεται στο ελληνικό αλφάβητο που έχει ως βάση πρωτίστως το αλφάβητο της συριακής πόλης Ούγκαριτ (9ος αι. π.Χ.). Καθημερινή (1.2__________________
Π. Παυλόπουλος: «Ελληνική Γλώσσα και Ελληνικός Πολιτισμός»
Ομιλία του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας και επίτιμου καθηγητή της Νομικής σχολής του ΕΚΠΑ στο 20ο Πανελλήνιο Συνέδριο του Λυκείου Ελληνίδων στην Καλαμάτα
Σημεία της ομιλίας του Προκοπίου Παυλοπούλου, τέως Προέδρου της Δημοκρατίας και Επίτιμου Καθηγητή της Νομικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με τίτλο «Ελληνική Γλώσσα και Ελληνικός Πολιτισμός» που διοργανώνει το Λύκειο των Ελληνίδων Καλαμάτας σε συνεργασία με το Τμήμα Φιλολογίας της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου με θέμα: «Ελληνικότητα και Ρωμιοσύνη: Η μακρά διαμόρφωση της νεοελληνικής πολιτισμικής ταυτότητας μέσα από τη σύγκρουση δύο οραμάτων».
Αναλυτικά η ομιλία του με τίτλο «Ελληνική Γλώσσα και Ελληνικός Πολιτισμός»:
Η «σύλληψη» και κατανόηση του Ελληνικού Πολιτισμού, από τις καταβολές του ως σήμερα, πάντοτε ως δημιουργήματος του ελεύθερου Αρχαίου Πνεύματος, δίχως την συσχέτισή του με την Ελληνική Γλώσσα αναδεικνύονται άκρως ελλιπείς.
Α. Για την ακρίβεια, η άρρηκτη σύνδεση του Ελληνικού Πολιτισμού με την Ελληνική Γλώσσα προκύπτει, κατά κύριο λόγο, εκ του ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός χαρακτηρίζεται, εξ’ υπαρχής, Πολιτισμός ιδίως του γραπτού λόγου. Πολλώ μάλλον όταν η περίοδος, οπωσδήποτε υπαρκτή, της «προφορικότητάς» του ήταν και σύντομη και άνευ ουσιαστικής πολιτισμικής «παραγωγής». Συγκεκριμένα, ο Ελληνικός Πολιτισμός είναι Πολιτισμός του γραπτού λόγου πρωτίστως, και κατά κύριο λόγο, υπό την έννοια ότι συνιστά το αποτέλεσμα της γραπτής διατύπωσης και αποτύπωσης των κάθε είδους -και ιδίως των μεγάλων- πνευματικών δημιουργημάτων και κατακτήσεων που τον απαρτίζουν. Ο γραπτός λόγος όμως είναι -γενικώς και όχι μόνο στο πλαίσιο της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Πολιτισμού- και το μέσο, με το οποίο η γλώσσα πορεύεται στην αιωνιότητα. Άρα στην βάση του γραπτού λόγου είναι η γλώσσα.
Κατά τούτο δε η γλώσσα, πριν καταστεί μέσο εξωτερίκευσης της σκέψης και, επέκεινα, μέσο επικοινωνίας με τρίτους δια της διάδοσής της κυρίως μέσω του γραπτού λόγου, είναι, προηγουμένως και αναποδράστως, το μέσο δημιουργίας και διαμόρφωσης της σκέψης. Με άλλες λέξεις αυτή η «ενδοσκοπική» θεώρηση της γλώσσας, ως δημιουργού της σκέψης, εμφανίζει οιονεί «αρχετυπικά» χαρακτηριστικά, δοθέντος ότι δίχως την δημιουργία και την διαμόρφωση της σκέψης μέσω της γλώσσας, είναι ουσιαστικώς αδύνατη και αδιανόητη η «εξωτερίκευσή» της, βεβαίως κατά τον προορισμό της. Δηλαδή προκειμένου να καταστεί, δια της επικοινωνίας που αυτή καθιστά εφικτή, «κτήμα» τρίτων.
Ι. Ο Ελληνικός Πολιτισμός ως Πολιτισμός του γραπτού λόγου
Εκ προοιμίου, και προς άρση κάθε παρανόησης (βλ., αντί άλλης παραπομπής, Ιωάννη Καζάζη, «Λόγος για την Ελληνική Γλώσσα, Λόγος για την Ελληνική Παιδεία», Θεσσαλονίκη, 2016), πρέπει να διασαφηνισθεί ευκρινώς ότι γλώσσα και πολιτισμός -επομένως η Ελληνική Γλώσσα και ο Ελληνικός Πολιτισμός- είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις, αφού και οι δύο πέρασαν από την φάση της προφορικότητας στην φάση της γραπτής έκφρασης.
Α. Ο γραπτός λόγος
Όμως είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο το γεγονός πως η ριζική «μετάλλαξη» -πάντοτε προς την κατεύθυνση της ουσιαστικής πνευματικής δημιουργίας- της Ελληνικής Γλώσσας, αφότου άρχισε να γράφεται, «συμπαρέσυρε» και τον Ελληνικό Πολιτισμό:
Το Ελληνικό Λεξιλόγιο του Πολιτισμού -ήτοι, στην πραγματικότητα, το «Ελληνικό Εννοιολογικό», που δημιουργήθηκε για όλο το φάσμα των Γραμμάτων, των Τεχνών, των Επιστημών και της Φιλοσοφίας- επέφερε την πλήρη «μετάλλαξη», προς την ίδια κατεύθυνση, και του συνόλου του Ελληνικού Πολιτισμού.
Αυτή η, άκρως θετική για τον Πολιτισμό, «μετάλλαξη» της Ελληνικής Γλώσσας της έδωσε και την δυνατότητα -θάλεγε κανείς το «προνόμιο», αν αναλογισθούμε ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβη με κάθε γλώσσα, άρα δεν είναι συστατικό στοιχείο κάθε γλώσσας, αλλά μόνον εκείνων που έχουν την «έφεση» διαμόρφωσης αυθεντικής πολιτισμικής «παραγωγής»- να υπερβεί τα όρια του χώρου, εντός του οποίου την ομιλούσαν. Και να έλθει, συνακόλουθα, σ’ επαφή με άλλες γλώσσες, επέκεινα δε με άλλα κοινωνικά σύνολα, εντελώς διαφορετικής γλωσσικής ιδιοσυστασίας.
Β. Η «εκφραστική διαχρονία» της Ελληνικής Γλώσσας
Επειδή δε με αυτή την εκδοχή της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Πολιτισμού ήλθαν σ’ επαφή οι Λατίνοι και, μέσω αυτών, η Δύση γενικότερα, δικαιολογημένα επιφανείς ειδικοί Ελληνιστές χαρακτηρίζουν τις Νεολατινικές και τις λοιπές Ευρωπαϊκές γλώσσες «κρυπτοελληνικές» και, κατ’ επέκταση, τον Δυτικό Πολιτισμό «κρυπτοελληνικό».
Πραγματικά, η Ελληνική Γλώσσα, ως γραπτή γλώσσα, άφησε ανεξίτηλα αποτυπωμένη την «σφραγίδα» της πάνω στην Λατινική. Και δι’ αυτής, πάνω στις Νεολατινικές όπως και πάνω στις Γερμανικές και τις Σλαβικές γλώσσες, που γνώρισαν την Ελληνική Γλώσσα δια της εξ αυτής μετάφρασης σ’ εκείνες των Ιερών Βιβλίων. Και στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι και μόνο το γεγονός πως τα Ιερά Βιβλία -τεράστιας σημασίας από πλευράς επίδρασης σ’ ένα εξαιρετικά ευρύ και πολυσύνθετο αναγνωστικό κοινό- διατυπώθηκαν, μετά την αρχική «πηγή» τους, στην Ελληνική Γλώσσα, αναδεικνύει, δίχως αμφιβολία, την εξαιρετική εκφραστική δύναμη, από κάθε έποψη, της τελευταίας.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ακριβώς λόγω και της κατά τ’ ανωτέρω «διεισδυτικότητας» της Ελληνικής Γλώσσας, τα στοιχεία της «διαχύθηκαν» σε άλλες, όπως οι προαναφερόμενες, κατ’ εξοχήν στο πεδίο της Επιστήμης και της Λογοτεχνίας. Και μάλιστα η ώθηση μιας τέτοιας «διάχυσης» ήταν τόση, ώστε η διάρκεια της αντίστοιχης επιρροής της Ελληνικής Γλώσσας υπήρξε εξαιρετικά μακρά, σε σημείο που να δεχόμαστε σήμερα πως η παρουσία της στα λοιπά ως άνω γλωσσικά πεδία ουδέποτε διεκόπη ως τις μέρες μας. Ούτε, βεβαίως, υπάρχουν ενδείξεις ότι πρόκειται να διακοπεί στο μέλλον. Το φαινόμενο δε τούτο αποδίδει αυτό, το οποίο θα μπορούσαμε, δίχως υπερβολή, ν’ αποδώσουμε με τον όρο της «εκφραστικής διαχρονίας» της Ελληνικής Γλώσσας.
Γ. Η «γοητεία» του κειμένου
Για την συμπλήρωση της εν προκειμένω ανάλυσης είναι ανάγκη να προστεθεί και τούτο: Εξασφαλίζοντας στην Ελληνική Γλώσσα την γραπτή της μορφή, ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός έδωσε στους «κοινωνούς» του, μεταξύ άλλων, και:
Την ικανότητα να εξετάζουν το ίδιο γραπτό έργο πολλές φορές, ώστε να δημιουργηθεί έτσι η έννοια του «κειμένου», ως οντότητας ανεξάρτητης από τα συμφραζόμενα και τις συνθήκες παραγωγής του. Με τον τρόπο αυτό το «κείμενο» αποκτά την ικανότητα να «ταξιδεύει» αυτοτελώς και ν’ ασκεί την ανάλογη επιρροή του μέσα στον χρόνο.
Την ικανότητα να «συγκρίνουν» μεταξύ τους τα κείμενα και τμήματα των κειμένων -έως τις έσχατες μονάδες τους, μετά την σταδιακή κατάτμησή τους, τις «λέξεις»- καθιστώντας έτσι δυνατή την σύλληψη της «γραμματικής», ως «τέχνης» συνδυασμού των λέξεων σ’ ευρύτερες νοηματικές μονάδες, ακόμη και εκτός των «συμφραζομένων».
Την ικανότητα να συλλάβουν και ν’ αναγάγουν σ’ ένα είδος «επιστήμης» την «Λογική». Δηλαδή τις «λογικές» σχέσεις μεταξύ των εννοιών και των προτάσεων του γραπτού λόγου, ως μια «τέχνη» αφηρημένη, ανεξάρτητη ιδίως από τα συμφραζόμενά της.
ΙΙ. Η καταξίωση της Ελληνικής Γλώσσας
Περαιτέρω, η «τελειότητα» -στο μέτρο που της αναλογεί σε σχέση με τις λοιπές- της γλώσσας κρίνεται, δίχως αμφιβολία, από την δύναμή της να συμβάλλει στην όσο το δυνατόν πληρέστερη και ολοκληρωμένη δημιουργία και σύνθεση της σκέψης.Με τρόπο ώστε παίρνοντας η τελευταία την μορφή της Γνώσης και, έπειτα, της «Σοφίας», ήτοι της Επιστήμης, να δώσει στην γλώσσα την δυνατότητα της επικοινωνίας με τρίτους, άρα να της επιτρέψει να «χαράξει» τον δρόμο γέννησης Πολιτισμού.
Α. Η σαφήνεια της σκέψης και της έκφρασης
Και ακόμη τούτο, σύμφωνα με τα όσα προεκτέθηκαν:
Εκείνος που δεν έχει πραγματική και ουσιαστική γνώση της γλώσσας δεν μπορεί να δημιουργήσει και να διαμορφώσει με πληρότητα τις σκέψεις του ούτε, επομένως, να τις μεταδώσει προς τρίτους, κατά τρόπο σύμφωνο με τις απαιτήσεις της Γνώσης και της Επιστήμης. Και τούτο διότι, κατ’ ακολουθία των όσων ήδη επισημάνθηκαν, η γλώσσα είναι ο κατ’ εξοχήν «οδηγός» της σκέψης, έως ότου αποκτήσει την πληρότητα που αναλογεί στον ανθρώπινο συλλογισμό και διαλογισμό. Άρα ο σκεπτόμενος ασαφώς εκφράζεται, οιονεί νομοτελειακώς, ασαφώς.
Αυτή δε η ασάφεια «υποβαθμίζει» -κατά κάποιον τρόπο, και πάντοτε ως προς τον συγκεκριμένο σκεπτόμενο- την λειτουργικότητα της γλώσσας. Διότι υπ’ αυτές τις συνθήκες η γλώσσα δεν έχει την δυνατότητα να του «μεταδώσει» το σύνολο των εγγενών της εκφραστικών πλεονεκτημάτων. Και το μεγαλείο της Ελληνικής Γλώσσας έγκειται, πρωτίστως, ακριβώς στην ανεπανάληπτη, μέσα στην ανά τις χιλιετίες αδιάλειπτη πορεία της, δύναμή της να συμβάλλει στην πλήρη και ολοκληρωμένη δημιουργία και διαμόρφωση της σκέψης. Με άλλες λέξεις η Ελληνική Γλώσσα, οιονεί «εκ φύσεως», διαθέτει το μείζον πλεονέκτημα της διευκόλυνσης της σκέψης όχι μόνο στο επίπεδο της διαμόρφωσής της αλλά και στο επίπεδο της έκφρασής της. Γεγονός που σημαίνει ότι εκείνος, ο οποίος την γνωρίζει επαρκώς μπορεί, ακόμη και αν το διανοητικό του επίπεδο στέκεται αρχικώς εμπόδιο προς τούτο, να σκέπτεται με περισσότερη σαφήνεια και, άρα, να εκφράζεται με μεγαλύτερη σαφήνεια.
Το ότι η Ελληνική Γλώσσα διευκόλυνε, κατά τ’ ανωτέρω, τα μέγιστα την εν γένει σκέψη και την διάδοσή της οφείλεται, εν πολλοίς, και στον τρόπο, με το οποίο οι Προσωκρατικοί αλλά και, στην συνέχεια, η πλειονότητα των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων «μεταχειρίσθηκαν» την γλώσσα κατά την διαμόρφωση της πνευματικής τους «παραγωγής».
α) Κατ’ ακρίβεια, η φιλοσοφική σκέψη στην Αρχαία Ελλάδα -πάντα βεβαίως κατά κανόνα- χρησιμοποίησε την Ελληνική Γλώσσα έτσι ώστε το νόημα μιας λέξης ή μιας πρότασης να προσδιορίζεται όχι τόσο με τον τρόπο, με τον οποίο «απεικονίζει» την πραγματικότητα. Αλλά, πολύ περισσότερο, με τον τρόπο χρήσης του στο συγκεκριμένο πλαίσιο αναφοράς, εντός του οποίου λειτουργεί εκφραστικώς. Και τούτο διότι, κατά την ρήση του Αντισθένους «ἀρχή σοφίας ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», η φιλοσοφική σκέψη στην Αρχαία Ελλάδα -επαναλαμβάνεται, κατά κανόνα- ουδέποτε επικεντρώθηκε αποκλειστικώς στην διερεύνηση του νοήματος της γλώσσας. Αντιθέτως, η νοηματική προσέγγιση των λέξεων και των προτάσεων αποτελούσε το μέσο, για να διευκολυνθεί το θεμελιώδες αντικείμενο της φιλοσοφικής έρευνας, που ήταν πρωτίστως ο καθορισμός του περιεχομένου των υπό έρευνα εννοιών σε σχέση με τα πράγματα, στα οποία αυτές αναφέρονται.
β) Το πόσο «προωθημένη» ήταν εν προκειμένω, για την εποχή εκείνη, η φιλοσοφική σκέψη στην Αρχαία Ελλάδα προκύπτει, οπωσδήποτε με όλες τις επιφυλάξεις μιας τέτοιας αναλογίας, και από το εξής: Ο κορυφαίος σύγχρονος φιλόσοφος Ludwig Josef Johann Wittgenstein, στην περίφημη πρώτη «Πραγματεία» του, το «Tractatus Logico-Philosophicus» (1922), υιοθέτησε την λεγόμενη «απεικονιστική» θεώρηση της γλώσσας. Ήτοι εκείνη, κατά την οποία η λέξη έχει νόημα μόνον όταν «απεικονίζει» πιστώς και, επέκεινα, αποδίδει πιστώς τα πράγματα και την πραγματικότητα. Κάτι το οποίο συναντάμε και στον «Κρατύλο» του Πλάτωνος, όπου επιχειρήθηκε μια αναίρεση της προαναφερόμενης ρήσης του Αντισθένους περί της «αρχής της σοφίας». Πολύ αργότερα ο Wittgenstein, στην συλλογή του «Philosophical Investigations» -η οποία, σημειωτέον, εκδόθηκε ολοκληρωμένη το 1953, ήτοι μετά τον θάνατό του που επισυνέβη το 1951- αναίρεσε τις προμνημονευόμενες θέσεις του περί της γλώσσας. Για να καταλήξει οριστικά στο συμπέρασμα -στο οποίο, κατά τα προλεχθέντα, είχε οδηγηθεί προ αιώνων η φιλοσοφική σκέψη στην Αρχαία Ελλάδα- πως το νόημα μιας λέξης ή μιας πρότασης καθορίζεται όχι από την δυνατότητά τους ν’ «απεικονίζουν» τα πράγματα και την πραγματικότητα αλλά από τον τρόπο χρήσης τους μέσα στο ad hoc κάθε φορά πλαίσιο συλλογιστικής αναφοράς.
Β. Ελληνική Γλώσσα και Παιδεία
Η Ελληνική Γλώσσα υπήρξε όχι μόνο το μέσο επικοινωνίας ενός Λαού ή και ενός Έθνους γενικότερα. Αλλά το όργανο διαμόρφωσης της Παιδείας, η οποία βρίσκεται στον πυρήνα του Ελληνικού Πολιτισμού, από την γέννησή του ως την σύγχρονη εξέλιξή του, λόγω του ότι, σύμφωνα με τις επόμενες σκέψεις, η Ελληνική Γλώσσα συνέβαλε καθοριστικώς στην δημιουργία του Έθνους των Ελλήνων.
Όλα αυτά έχουν ως αφετηρία το επιστημονικώς ακραδάντως τεκμηριωμένο γεγονός, ότι η δύναμη της Ελληνικής Γλώσσας, ως μέσου επικοινωνίας των συμβιούντων σε οργανωμένη κοινωνία ανθρώπων, είναι τέτοια μέσα στον χρόνο, ώστε βασίμως μπορούμε να δεχθούμε πως δεν είναι τόσο το σύνολο των επιμέρους Λαών στην Αρχαιότητα, οι οποίοι συνδέθηκαν ιστορικώς μεταξύ τους ως Έλληνες, που δημιούργησε την Ελληνική Γλώσσα. Πολύ περισσότερο ήταν η Ελληνική Γλώσσα, όπως προέκυψε από την σύνθεση των επιμέρους διαλέκτων της -αφού από την ιστορική εποχή δεν υπάρχει, αποδεδειγμένα, Ελληνική διάλεκτος αυτόνομη και ανεξάρτητη από τις άλλες- εκείνη η οποία συνέδεσε, σταθερά και σε βάθος, μεταξύ τους τους Έλληνες και οδήγησε στην μετέπειτα ενότητα των Ελλήνων.
Ενότητα η οποία, όπως εκτίθεται στην συνέχεια, οδήγησε από τότε στην «γέννηση» του Έθνους των Ελλήνων. Ενός Έθνους που η γλώσσα του, ομιλούμενη ουσιαστικώς δίχως διακοπή μέσα στον χρόνο, του επιτρέπει να διατηρεί, αδιαλείπτως, μια σταθερή «ισορροπία». Δοθέντος ότι, μέσω αυτής, οι «κεντρομόλες» ενωτικές για τον «εθνικό πυρήνα» δυνάμεις παραμένουν σταθερά πολύ περισσότερες και πολύ πιο ισχυρές από τις, ενδεχομένως, «φυγόκεντρες». Πραγματικά, η ίδια η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους αποδεικνύει, με αμάχητα τεκμήρια, ότι η διαχρονική ενότητά του οφείλει πολλά -αν όχι τα περισσότερα- στην Ελληνική Γλώσσα.
Γ. Το δίδαγμα του Θουκυδίδη
Ο μέγιστος των ιστορικών Θουκυδίδης είναι, δίχως αμφιβολία, οπιο κατάλληλος για ν’ αποδείξει αυτή την μεγάλη αλήθεια, αν αναλογισθούμε το μεγαλείο και την «αυθεντία» του έργου του.
1. Συγκεκριμένα ο Θουκυδίδης, στην εισαγωγή των «Ιστοριών» του, καταγράφει το γεγονός ότι για πρώτη φορά ενώθηκαν οι Έλληνες κατά την προετοιμασία και την διεξαγωγή του Τρωϊκού Πολέμου, έστω και αν ο σκοπός του πολέμου αυτού έχει τις ρίζες του σε μυθολογικά, αμιγώς, δεδομένα.
α) Καθώς και ότι τα Ομηρικά Έπη, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, μάλλον είναι το κυριότερο πρώτο παράδειγμα της γλωσσικής και πολιτισμικής ενότητας του τότε Ελληνικού Κόσμου, γραμμένα σε μίαν ιδιαίτερη Ελληνική Γλώσσα, προϊόν σύνθεσης διαφόρων, συγγενών μεταξύ τους, διαλέκτων πάνω σε Ιωνική βάση. Υπό τις συνθήκες αυτές ο Θουκυδίδης είναι ο πρώτος ιστορικός ερευνητής, ο οποίος ανέδειξε την σημασία της Ελληνικής Γλώσσας στην δημιουργία του Έθνους των Ελλήνων. Ίσως δε και ο μόνος ιστορικός ερευνητής, ο οποίος κατάφερε να σηματοδοτήσει, με πειστικά τεκμήρια, το πώς και γιατί μια γλώσσα μπορεί να θέσει τις βάσεις της δημιουργίας ενός έθνους.
β) Επιπλέον, αυτές οι βάσεις μας παρέχουν, ακόμη και σήμερα, επαρκείς εξηγήσεις για την αδιάλειπτη συνέχεια της Ελληνικής Γλώσσας. Αρκεί ν’ αναλογισθεί κανείς π.χ. την πλειάδα λέξεων της εποχής του Ομήρου που «επιβιώνει» σε όλο το φάσμα του προφορικού και γραπτού λόγου, ιδίως δε σε πεδία τα οποία έχουν μια μορφή «κοινότητας αναφοράς» μεταξύ ορισμένων σημερινών δρώμενων και των δρώμενων που εξιστορούν τα Ομηρικά Έπη. Για παράδειγμα, είναι εντυπωσιακή, κατά κυριολεξία, η ανίχνευση μεγάλου αριθμού ναυτικών λέξεων-όρων στην Γλώσσα μας, που έλκουν ευθέως, σχεδόν, την καταγωγή τους από τις εξιστορήσεις του Ομήρου (βλ., αντί άλλης παραπομπής, Αθανασίου Γιαννάκη, «Ομηρικό Λεξικό ναυτικών όρων», εκδ. Αμφιτρίτη, Αθήνα, 2013). Στο ίδιο, κατά βάση, συμπέρασμα καταλήγει στις μέρες μας ο μεγάλος νομπελίστας Ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης, με τους εξής στίχους από το ποίημά του «Άξιον Εστί» (Ενότητα «Τα Πάθη»): το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου. Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου».
Χρήσιμο είναι να παρατεθεί το απόσπασμα των «Ιστοριών» (Ι,1.3.1-1.3.4), όπου με τρόπο «λακωνικό», πλην σαφή, ο Θουκυδίδης αποδεικνύει πως η Ελληνική Γλώσσα ήταν εκείνη, η οποία έθεσε τις βάσεις για την δημιουργία του Έθνους των Ελλήνων.
α) «Δηλοῖ δέ μοι καὶ τόδε τῶν παλαιῶν ἀσθένειαν οὐχ ἥκιστα· πρὸ γὰρ τῶν Τρωικῶν οὐδὲν φαίνεται πρότερον κοινῇ ἐργασαμένη ἡ Ἑλλάς· δοκεῖ δέ μοι, οὐδὲ τοὔνομα τοῦτο ξύμπασά πω εἶχεν, ἀλλὰ τὰ μὲν πρὸ Ἕλληνος τοῦ Δευκαλίωνος καὶ πάνυ οὐδὲ εἶναι ἡ ἐπίκλησις αὕτη, κατὰ ἔθνη δὲ ἄλλα τε καὶ τὸ Πελασγικὸν ἐπὶ πλεῖστον ἀφ᾽ ἑαυτῶν τὴν ἐπωνυμίαν παρέχεσθαι, Ἕλληνος δὲ καὶ τῶν παίδων αὐτοῦ ἐν τῇ Φθιώτιδι ἰσχυσάντων, καὶ ἐπαγομένων αὐτοὺς ἐπ᾽ ὠφελίᾳ ἐς τὰς ἄλλας πόλεις, καθ᾽ ἑκάστους μὲν ἤδη τῇ ὁμιλίᾳ μᾶλλον καλεῖσθαι Ἕλληνας, οὐ μέντοι πολλοῦ γε χρόνου [ἐδύνατο] καὶ ἅπασιν ἐκνικῆσαι. τεκμηριοῖ δὲ μάλιστα Ὅμηρος· πολλῷ γὰρ ὕστερον ἔτι καὶ τῶν Τρωικῶν γενόμενος οὐδαμοῦ τοὺς ξύμπαντας ὠνόμασεν, οὐδ᾽ ἄλλους ἢ τοὺς μετ᾽ Ἀχιλλέως ἐκ τῆς Φθιώτιδος, οἵπερ καὶ πρῶτοι Ἕλληνες ἦσαν, Δαναοὺς δὲ ἐν τοῖς ἔπεσι καὶ Ἀργείους καὶ Ἀχαιοὺς ἀνακαλεῖ. οὐ μὴν οὐδὲ βαρβάρους εἴρηκε διὰ τὸ μηδὲ Ἕλληνάς πω, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, ἀντίπαλον ἐς ἓν ὄνομα ἀποκεκρίσθαι. Οἱ δ᾽ οὖν ὡς ἕκαστοι Ἕλληνες κατὰ πόλεις τε ὅσοι ἀλλήλων ξυνίεσαν καὶ ξύμπαντες ὕστερον κληθέντες οὐδὲν πρὸ τῶν Τρωικῶν δι᾽ ἀσθένειαν καὶ ἀμειξίαν ἀλλήλων ἁθρόοι ἔπραξαν. ἀλλὰ καὶ ταύτην τὴν στρατείαν θαλάσσῃ ἤδη πλείω χρώμενοι ξυνεξῆλθον».
β) Κατά την μετάφραση του Ελευθερίου Βενιζέλου, με δικό του τίτλο «Το όνομα Ελλάς»: «1.1.3. Την αδυναμίαν, άλλωστε, των παλαιών καιρών μου φαίνεται ότι αποδεικνύει και το γεγονός προ πάντων ότι πριν από τα Τρωικά τίποτε δεν επεχείρησεν από κοινού η Ελλάς. Νομίζω μάλιστα ότι το όνομα αυτό ούτε είχε δοθή ακόμη εις όλην την χώραν, ούτε καν υπήρχε προ του Έλληνος, υιού του Δευκαλίωνος, αλλά τα διάφορα φύλα, και εις μεγαλυτέραν έκτασιν το Πελασγικόν, έδιδαν το όνομά των εις τα υπ’ αυτών κατοικούμενα διαμερίσματα. Αλλ’ από την εποχήν που ο Έλλην και οι υιοί του απέβησαν ισχυροί εις την Φθιώτιδα, και την βοήθειάν των επεκαλούντο οι κάτοικοι των άλλων πόλεων, τα διάφορα φύλα, συνεπεία της επικοινωνίας αυτής, ωνομάζοντο ήδη επί μάλλον και μάλλον Έλληνες, μολονότι πολύς επέρασε καιρός πριν το όνομα τούτο ημπορέση να επικρατήση γενικώς. Την καλυτέραν απόδειξιν παρέχει ο Όμηρος. Διότι, μολονότι έζησε πολύ ύστερον και από τα Τρωικά, πουθενά δεν ωνόμασε με το όνομα αυτό όλους, ούτε άλλους εκτός εκείνων που ηκολούθησαν τον Αχιλλέα από την Φθιώτιδα, οι οποίοι ήσαν και οι πρώτοι Έλληνες, αλλ’ αποκαλεί αυτούς εις τα ποιήματά του γενικώς Δαναούς και Αργείους και Αχαιούς. Ούτε βαρβάρους, άλλωστε, μνημονεύει διά τον λόγον, ως νομίζω, ότι ούτε οι Έλληνες είχαν ακόμη διακριθή διά κοινού αντιθέτου ονόματος. Οπωσδήποτε τα διάφορα ελληνικά φύλα, επί των οποίων το όνομα των Ελλήνων, λόγω κοινότητος της γλώσσης, εξηπλώνετο διαδοχικώς από μίαν περιφέρειαν εις άλλην, έως ότου επεξετάθη ακολούθως επί του συνόλου των, δεν έκαμαν καμμίαν κοινήν επιχείρησιν πριν από τα Τρωικά, ένεκα αδυναμίας και ελλείψεως αμοιβαίας επικοινωνίας. Άλλωστε, και την εκστρατείαν ακόμη κατά της Τροίας τότε μόνον επεχείρησαν από κοινού, όταν είχαν ήδη αποκτήσει αξιόλογον εμπειρίαν της θαλάσσης».
3. Στο απόσπασμα αυτό ο Θουκυδίδης επιβεβαιώνει και προεκτείνει, σε παρελθόντα χρόνο, όσα είχε διαπιστώσει ο προγενέστερός του, «Πατέρας της Ιστορίας», Ηρόδοτος στις δικές του «Ιστορίες» (Θ, 8. 144,2) για την συμβολή της Ελληνικής Γλώσσας στην διαμόρφωση του Έθνους των Ελλήνων.
α) Στο ως άνω απόσπασμα ο Ηρόδοτος παραθέτει την απάντηση των Αθηναίων προς τους Σπαρτιάτες, όταν οι τελευταίοι δυσπιστούσαν έναντι των Αθηναίων, φοβούμενοι μιαν ενδεχόμενη μελλοντική συμμαχία τους με τον Βασιλέα των Περσών. Για να είμαστε ιστορικώς ακριβείς, τούτο ήταν ένα χαρακτηριστικό δείγμα της παραδοσιακής Σπαρτιατικής καχυποψίας προς άλλους, εκ μέρους της Σπάρτης. Το οποίο όμως δεν θα μπορούσε, κατ’ ουδένα τρόπο, να δικαιολογηθεί έναντι των Αθηναίων, ακόμη και αν είχαν υπάρξει στο παρελθόν εντελώς μεμονωμένα και αμιγώς προσωπικά «δείγματα γραφής» φιλικών σχέσεων, κυρίως με την περσική «αυλή».
β) Συγκεκριμένα, στην απάντησή τους οι Αθηναίοι θεωρούν «ντροπή» και «αίσχος» μια τέτοια υποψία για πολλούς λόγους, κυρίως όμως διότι: «Αὖτις δὲ τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα, τῶν προδότας γενέσθαι Ἀθηναίους οὐκ ἂν εὖ ἔχοι». («Επιπλέον δε είμαστε Έλληνες, με κοινό αίμα και γλώσσα, κοινούς βωμούς, κοινές θυσίες και παρεμφερή ήθη και έθιμα, πράγμα που σημαίνει ότι αν προδίδαμε όλα αυτά θα ήταν ντροπή και αίσχος για τους Αθηναίους»). Είναι δε εδώ χαρακτηριστικό το ότι οι Αθηναίοι, κατά τον Ηρόδοτο, δεν κατέφυγαν στο επιχείρημα ότι οι υποψίες των Σπαρτιατών ήταν αβάσιμες λόγω της πάγιας αντίθεσης της Αθήνας προς τους Πέρσες. Αλλά προτίμησαν, εντείνοντας τις ενδείξεις ότι υφίσταται ήδη -και προ πολλού- Έθνος Ελλήνων, ν’ αναδείξουν την οιονεί «ιερή» προσήλωσή τους στο «όμαιμον» και, κατ’ εξοχήν, στο «ομόγλωσσον».
ΙΙΙ. Η «δοξαστική» πορεία του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος
Την πορεία εξέλιξης του Ελληνικού Πολιτισμού, σε όλη του την μακραίωνη διαδρομή, «καταγράφει», πιστά και αξιόπιστα όπως επισημάνθηκε συνοπτικώς προηγουμένως, κυρίως η πορεία του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος στον δρόμο προς την επιστημονική -ουσιαστικώς την πρώτη στην ιστορία της επιστημονικής εξέλιξης- δημιουργία. Αυτή η πορεία του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος προς την θεμελίωση της ολοκληρωμένης Επιστήμης και της Φιλοσοφίας με συστηματική δομή παραπέμπει, εν πολλοίς, στον μύθο του Προμηθέα, κατά την Αισχύλεια εκδοχή του. Ήτοι παραπέμπει στον ημίθεο, ο οποίος τίθεται στην υπηρεσία του Ανθρώπου -προκειμένου να τον διδάξει τις Τέχνες, μέσω της χρήσης της φωτιάς που έχει κλέψει από τους θεούς- με σκοπό να καταστήσει την ανθρώπινη δημιουργία δύναμη «παραγωγής» Πολιτισμού, άρα δύναμη η οποία θ’ απελευ-θερώσει τον Άνθρωπο και από τον αρχέγονο φόβο του θανάτου. Σκοπό, τον οποίο «αποκαλύπτει» στον Χορό ο Προμηθέας με τον συγκλονιστικό στίχο του Αισχύλου (260): «Θνητούς γ’ ἔπαυσα μὴ προδέρκεσθαι μόρον» («Απέβαλα από τους θνητούς τον φόβο του θανάτου»). Και τούτο στοίχισε στον Προμηθέα την σύγκρουση ως και με τον Δία, σύγκρουση που «σφραγίσθηκε» με την τιμωρία της αλυσόδεσής του στον καυκασιανό βράχο.
Α. Μια «προμηθεϊκή» πορεία
Μεσ’ απ’ αυτήν την, οιονεί προμηθεϊκή, πορεία του το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα γέννησε, σχεδόν ταυτοχρόνως, την Επιστήμη και την Φιλοσοφία, κατά τα προλεχθέντα συντόμως. Σήμερα, η συνεισφορά αυτή του Ελληνικού Πνεύματος στον Πολιτισμό, εν γένει, φαίνεται ίσως φυσική. Όμως η ιστορική διαδρομή και έρευνα στο πεδίο κυρίως της Επιστήμης αρκεί για να καταδείξει, ότι αυτή η «προμηθεϊκή», κατά τ’ ανωτέρω, πορεία του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος συνιστά μια από τις πιο συγκλονιστικές -δίχως ίχνος υπερβολής- περιόδους της ανθρώπινης δημιουργίας, αφότου εμφανίσθηκε ο Homo Sapiens ως «τελείωση» του Homo Sentiens. Και τούτο διότι, κατ’ ουσία και κατ’ αποτέλεσμα, σηματοδοτεί την αρχή της πνευματικής «καταξίωσης» του Homo Sapiens.
1. Για να γίνει σαφέστερη και, επομένως, ακριβέστερη η ανάλυση που προηγήθηκε, πρέπει να διευκρινισθεί ότι το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα έφθασε στον «κολοφώνα» της διάπλασης της Επιστήμης μέσ’ από την «επαναστατική», μεθοδολογικώς, για την εποχή εκείνη μετατροπή της πληροφορίας σε Γνώση και της Γνώσης σε «Σοφία».
α) Με άλλες λέξεις το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα οδήγησε έτσι την εν γένει Παιδεία -υπό την έννοια του συνόλου των έργων του Πνεύματος και της Τέχνης, κατά τον André Malraux- της Αρχαίας Ελλάδας σε μια πρωτόγνωρη, με οιαδήποτε σύγκριση παρελθόντος, ολοκλήρωσή της, προσθέτοντάς της τους «ακρογωνιαίους λίθους» της, ήτοι την Επιστήμη και την Φιλοσοφία. Την τελευταία δε ιδίως με την μορφή της «τελειοποίησης» -για τα δεδομένα της εποχής- της επιστημονικής μεθόδου, ως θεμελιώδους «εργαλείου» αναζήτησης και επεξεργασίας της Γνώσης, που έχει ως τελικό στόχο την διεπιστημονική της προσέγγιση ως την, κατά το δυνατόν, ολιστική θεώρησή της. Ολιστική θεώρηση, η οποία βεβαίως και δεν οδηγεί στην, από μεθοδολογικής πλευράς, πλήρη «εξομοίωση» των επιμέρους επιστημονικών κλάδων, πλην όμως αναζητεί τα υπαρκτά κοινά σημεία μεταξύ τους, έτσι ώστε ν’ αποφεύγονται, όσο αυτό είναι εφικτό, μεγάλες αντιφάσεις στο lato sensu πεδίο του «επιστητού».
β) Η «δοξαστική» σύλληψη και κυοφορία της Επιστήμης –που, με πολλή «ελευθερότητα» ως προς την χρησιμοποίηση του όρου είναι αλήθεια, συνιστά το ισοδύναμο του «big-bang» στο πεδίο μορφοποίησης του «σύμπαντος» της ανθρώπινης δημιουργίας, καθώς ο Άνθρωπος πλάθει το δικό του Σύμπαν για να κατανοήσει εκείνο του Δημιουργού του- είναι, κατά το μεγαλύτερο μέρος της, έργο των Προσωκρατικών φιλοσόφων καθώς και των Σοφιστών, οι οποίοι επηρεάσθηκαν από αυτούς, με κυριότερους τους Πρωταγόρα και Ιππία, φυσικά με βάση τα υπάρχοντα, δυστυχώς άκρως ελλιπή, ιστορικά τεκμήρια. Κατά κάποιον τρόπο οι Προσωκρατικοί, με τις πρωτόγνωρες για την εποχή εκείνη προσεγγίσεις της αλήθειας γύρω από την φύση του Κόσμου, «οργάνωσαν» το πρώτο «επιστημονικό εργαστήρι» στο πλαίσιο της ιστορίας της επιστημονικής «παραγωγής».
2. Και τούτο, διότι ήταν εκείνοι που πρώτοι επιχείρησαν –και ουσιαστικώς πέτυχαν- ν’ απαλλάξουν την ανθρώπινη διανόηση από τα «προπατορικά» δεσμά του μύθου και να την οδηγήσουν, σταδιακώς, προς την κατανόηση και εξήγηση του Κόσμου στις πραγματικές του, φυσικές, διαστάσεις.
α) Ταυτοχρόνως, αυτή η «ριζοσπαστική» δημιουργική παρακαταθήκη των Προσωκρατικών υπήρξε, στην μετέπειτα πορεία του Πνεύματος, το σπουδαιότερο όπλο για την αντιμετώπιση των εμποδίων του κάθε είδους δογματισμού που έκανε, κατά καιρούς, την εμφάνισή του. Δογματισμού ο οποίος, εν τέλει, έφθανε, μέσ’ από ένα καταστροφικό «πισωγύρισμα», στο να μετατρέψει την όποια Γνώση είχε προκύψει και πάλι σε απλή πληροφορία. Πληροφορία, που μεταδιδόταν εφεξής μεταξύ των, δήθεν, «επαϊόντων», δίχως δυνατότητα αμφισβήτησής της εκ μέρους τους και, πολύ περισσότερο, τροποποίησης του περιεχομένου της προς την κατεύθυνση οιασδήποτε επιστημονικώς αποδεκτής εξέλιξής της.
β) Αυτό, ακριβώς, το καταστροφικό «πισωγύρισμα» της ανθρώπινης Σκέψης και της καθήλωσής της στην «κατεστημένη» πληροφορία απέτρεψε το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα, στην πορεία της ελεύθερης δημιουργίας του. Ουσιαστικώς δε το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα ουδέποτε, ακόμη και στις απαρχές της «ανόδου» του, συμβιβάσθηκε με μια τέτοια μεθοδολογική στασιμότητα που είναι, εκ των πραγμάτων και διαχρονικώς, ο κυριότερος «εχθρός» της Επιστήμης. Και υπενθυμίζεται εκ νέου: Το «άλμα» αυτό του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος δεν κατανοήθηκε πλήρως ακόμη και με τα πνευματικά «εργαλεία» των απαρχών της σύγχρονης εποχής. Χρειάσθηκε πολύς χρόνος και μεγάλη προσπάθεια για να οριοθετηθεί επαρκώς το μέγεθος των «επαναστατικών» καινοτομιών της περιόδου και της συνεισφοράς των Προσωκρατικών στο πεδίο της επιστημονικής εξέλιξης, ιδίως κατά το αρχικό της στάδιο.
3. Αλήθεια πόσο αργότερα, άραγε, ο Max Weber, στην μελέτη του «Η επιστήμη ως επάγγελμα», ανέδειξε ότι η Επιστήμη σημαίνει το «ξεμάγεμα του κόσμου», την «απομάγευση του κόσμου» («die Entzauberung der Welt»), ήτοι την απαλλαγή της Σκέψης, κατά την έρευνα του Κόσμου τούτου, από τα «μάγια» του κάθε είδους μύθου!
α) Βεβαίως, και για ν’ αποδοθούν «τὰ τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι καὶ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ», είχε προηγηθεί η σκέψη του René Descartes και του Francis Bacon, που εξέφρασαν την πλήρη αντίθεσή τους στην αυθεντία της παράδοσης, στην εξωλογική πίστη, στο δόγμα σε κάθε πεδίο της γνώσης. Αλλά και η σκέψη του Gottfried Wilhelm Leibniz, μέσω της «αρχής του αποχρώντος λόγου», σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχουν «θαύματα», τίποτα στον Κόσμο μας δεν συμβαίνει χωρίς λόγο. Descartes, Bacon και Leibniz -όπως και άλλοι φιλόσοφοι, σε μικρότερο όμως βαθμό- ανέδειξαν πως ό,τι συμβαίνει στον Κόσμο δεν είναι προϊόν κάποιας «θείας» παρέμβασης ούτε καν κάποιας «μοιραίας», οιονεί νομοτελειακής, εξέλιξης, ανεπίδεκτης λογικής έρευνας και επεξήγησης.
β) Όλως αντιθέτως, κάθε φαινόμενο έχει την αιτία του, άρα η πρόοδος της Επιστήμης μπορεί να εξηγηθεί μόνο με όρους αιτίου και αποτελέσματος. Όπου ως αίτιο εμφανίζεται αυτό, το οποίο επιτρέπει στο αιτιατό να προκύψει υπό συνθήκες δυνατότητας επιστημονικής απόδειξης, που φυσικά και υπόκειται στην διαρκή δοκιμασία της επιλάθευσης. Και με τον τρόπο αυτό, όπως υποστήριξε ο θεμελιωτής της νεότερης επαγωγικής μεθόδου Francis Bacon: «Scientia nihil aliud est quam veritatis imago» («Η Επιστήμη δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εικόνα της Αλήθειας»). Της ίδιας αλήθειας την οποία, όπως προαναφέρθηκε, είχαν αρχίσει ν’ αναζητούν αιώνες πριν οι Προσωκρατικοί, απορρίπτοντας εκ προοιμίου την «τύχη» και το «τυχαίο» ως μέσα εξήγησης των φυσικών, κυρίως, φαινομένων.
4. Οι Προσωκρατικοί λοιπόν, στις ακτές της Ιωνίας, παρατηρώντας τον Κόσμο που απλωνόταν γύρω τους πήραν την εμπειρία και την πληροφορία, η οποία εκπορεύεται από αυτήν, και οργανώνοντας τον φιλοσοφικό στοχασμό στα πεδία της λογικής, της μεταφυσικής και της επιστημολογίας την μετέτρεψαν σε ουσιαστική, εξελικτικώς αναπαραγόμενη, Γνώση. Επέκεινα, βασιζόμενοι πρωτίστως στην μεθοδική αποδεικτική διαδικασία -την οποία εφάρμοσαν π.χ. ο Ιπποκράτης και ο Αριστοτέλης- παρήγαγαν «Σοφία». Δηλαδή, σε τελική ανάλυση, Επιστήμη. Βασικό τους όπλο υπήρξε η «πραγματική σκέψη», όπως την «κωδικοποίησε» ο Κορνήλιος Καστοριάδης ως μέθοδο που επιτρέπει, διαδοχικώς:
α) Αρχικώς την «εξήγηση», που σημαίνει την αναγωγή ενός φαινομένου στις ρίζες και στις αιτίες του.
β) Έπειτα την «κατανόηση», που σημαίνει την δημιουργία νοημάτων για την σύλληψη της σημασίας της εξήγησης.
γ) Και, τελικώς, την «διαύγαση», που σημαίνει την μέσω της εξήγησης και της κατανόησης ολιστική σύλληψη της Γνώσης. Κάπως έτσι το Πνεύμα φθάνει στον τελευταίο σταθμό του «ταξιδιού» της επιστημονικής δημιουργίας, που είναι η Φιλοσοφία.
Β. Η συμβολή των Προσωκρατικών και των επιγόνων τους στην ανακάλυψη της Επιστημονικής Μεθόδου
Τα όσα προηγήθηκαν αρκούν για να καταδείξουν ότι δεν πρέπει να προσπεράσει κανείς «αβασάνιστα» το γεγονός, πως οι Προσωκρατικοί -και οι επίγονοί τους βεβαίως, ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο ενός είδους «επιλάθευσης», όπως εκτίθεται ειδικότερα στην συνέχεια- ακριβώς επειδή υπήρξαν συνεπείς πολέμιοι της πνευματικής «αιχμαλωσίας» του μύθου και του δόγματος, ουδέποτε επιφύλαξαν στο έργο τους ένα είδος επιστημονικού «αλαθήτου».
1. Όλως αντιθέτως, είχαν πλήρη επίγνωση -τόσο ενωρίς, που και σήμερα προκαλεί ένα είδος επιστημονικού «δέους»- ότι το «επιφαινόμενο» δεν αποδίδει αυτονοήτως την αλήθεια, χρειάζεται έρευνα σε βάθος για την αποκάλυψή της. Έρευνα, η οποία πρέπει να είναι διαρκής και αδιάλειπτη, επιπλέον δε πρέπει να έχει ως αφετηρία την επίγνωση αυτού τούτου του εαυτού μας. Κατά τον Ηράκλειτο, «ἐδιζησάμην ἐμεωυτόν» (Diels-Kranz, 53, 101).
α) Το ότι το «επιφαινόμενο», κατά τους Προσωκρατικούς, δεν αποδίδει αυτονοήτως την αλήθεια καταδεικνύει η ρήση του Ηρακλείτου, αναφορικά με την τάση της φύσης ν’ αντιτίθεται στην «αποκρυπτογράφηση των μυστικών της» : «Φύσις κρύπτεσθαι φιλεῖ» (Diels-Kranz, 53,123). Την διαχρονική επικαιρότητα της ως άνω διαπίστωσης του Ηρακλείτου αναδεικνύει -βεβαίως τηρουμένων των επιστημονικών αναλογιών, και μάλιστα μετά την παρέλευση χιλιετιών επιστημονικής αναζήτησης- π.χ. το μεγάλο «μυστήριο», και σήμερα και ποιος ξέρει για πόσο χρόνο ακόμη, ως προς την σύνθεση του Σύμπαντος. Συγκεκριμένα, και παρ’ όλη την αλματώδη επιστημονική πρόοδο εν προκειμένω, ελάχιστα γνωρίζουμε για το 95%, περίπου, της σύνθεσης του Σύμπαντος, το οποίο απαρτίζουν η σκοτεινή ύλη και η σκοτεινή ενέργεια, κατά το 26,8% και 68,3% αντιστοίχως. Κατ’ ακρίβεια, το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι -και αυτό υπό όρους πιθανολόγησης- η μεν σκοτεινή ύλη κρατά «δεμένους» τους γαλαξίες μεταξύ τους, ως μια μορφή «συμπαντικού chainage». Η δε σκοτεινή ενέργεια συνιστά την «κινητήρια δύναμη» της αέναης διαστολής του Σύμπαντος, η οποία ξεκίνησε αμέσως μετά την «Μεγάλη Έκρηξη».
β) Υπό τις ως άνω συνθήκες, και με αφετηρία π.χ. τις ρήσεις του Ηρακλείτου, «πάντα χωρεῖ καὶ οὐδὲν μένει»(Πλάτωνος, Κρατύλος, 402α) και του Πρωταγόρα, «πάντων χρηµάτων µέτρον ἄνθρωπος» (Πλάτωνος, Θεαίτητος, 152α), οι Προσωκρατικοί έβαλαν πρώτοι στον χώρο της Επιστήμης τον «θεμέλιο λίθο» της «σχετικότητας», φυσικά υπό την ευρεία του όρου έννοια. Άρα, έστω και εμμέσως, της «επιλάθευσης» -και πάλι υπό την ευρεία του όρου έννοια- που, επειδή δεν θεωρεί τίποτε δεδομένο, ανοίγει τον δρόμο της αναγνώρισης του σφάλματος, προκειμένου η επιστημονική έρευνα να εξελιχθεί ως την τελική, οριακή, αποστολή της. Και έτσι συνιστά τον θεμέλιο λίθο της Επιστημονικής Μεθόδου. Είναι, λοιπόν, οι Προσωκρατικοί που, κατ’ αποτέλεσμα, υπήρξαν οι «προπομποί» εμπνευστές του Karl Popper, όταν έγραφε για την «ανοιχτή κοινωνία και τους εχθρούς της» -ο ίδιος, άλλωστε, τ’ ομολογεί, ουσιαστικώς ευθέως, στο έργο του «Ο κόσμος του Παρμενίδη, Δοκίμια για τον προσωκρατικό διαφωτισμό» (εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα, 2002)- και τουThomas Kuhn, όταν θεμελίωνε την θεωρία του για την «δομή των επιστημονικών επαναστάσεων».
γ) Δεν ήταν, άραγε, αυτοί που –για ν’ αναχθούμε στο κατά Kuhn πρότυπο της «επιστημονικής επανάστασης»- αποτέλεσαν ένα είδος, βεβαίως πρωτόλειας, «επιστημονικής κοινότητας», η οποία διαμόρφωσε περαιτέρω ένα, επίσης πρωτόλειο, «επιστημονικό παράδειγμα»; Και μάλιστα αφήνοντας ανοιχτό τον δρόμο της μελλοντικής αμφισβήτησής του και αντικατάστασής του από ένα νέο «επιστημονικό παράδειγμα», με το ανάλογο «περιβάλλον» μιας, εξίσου νέας, «επιστημονικής κοινότητας»; Και για να γίνει σαφέστερος αλλά και να τεκμηριωθεί επαρκέστερα ο ισχυρισμός αυτός: Πόσο, άραγε, απέχει από τα δεδομένα της σύγχρονης μεθοδολογικής θεώρησης η άποψη, ότι φεύγοντας ο Λεύκιππος από την Μίλητο και πηγαίνοντας στα Άβδηρα, όπου συναντήθηκε με τον Δημόκριτο, διαμόρφωσε μαζί του -με την ιστορική ακρίβεια να επιβάλλει την αναγνώριση της «μερίδας του λέοντος» επ’ αυτού στον τελευταίο- μια κυριολεκτικώς πρωτόγνωρη, σε σχέση με το παρελθόν των Προσωκρατικών, νέα «επιστημονική κοινότητα», στο επίκεντρο της οποίας κυριάρχησε το «επιστημονικό παράδειγμα» της Ατομικής Θεωρίας ως προς την σύνθεση και την αέναη εξέλιξη του Σύμπαντος;
2. Το παράδειγμα της ανάπτυξης της Επιστήμης των, και πάλι υπό την ευρεία του όρου έννοια, Μαθηματικών στην Αρχαία Ελλάδα -κατ’ εξοχήν μέσω της Ελληνικής Γλώσσας- είναι άκρως ενδεικτικό της συνεισφοράς του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος στην ανακάλυψη της Επιστημονικής Μεθόδου. Η αρχή ανάγεται στον 5ο π.Χ. αιώνα, κυρίως με τον Λεύκιππο και τον Δημόκριτο στο πεδίο της Ατομικής Θεωρίας, κατά τα προαναφερθέντα, και τον Πυθαγόρα στο πεδίο των Μαθηματικών. Άκρως αποκαλυπτική είναι η συνέχεια, πρωτίστως με τον Θαλή και τον Ευκλείδη στην Γεωμετρία και τον Διόφαντο στην Άλγεβρα, βεβαίως κατά το επιστημονικό όνομα που πήρε αυτή αργότερα. Είναι απαραίτητο να διευκρινισθεί περισσότερο εκείνο που ήδη επισημάνθηκε, ως προς την σύνδεση της Επιστήμης των Μαθηματικών στην Αρχαία Ελλάδα με την Ελληνική Γλώσσα. Και τούτο διότι αποφασιστική, από πλευράς επιστημονικής δημιουργίας, υπήρξε -φυσικά μεταξύ άλλων- η «συνάντηση» της Ελληνικής Γλώσσας με την Επιστήμη των Μαθηματικών. Και αυτή η «συνάντηση» ήταν η αιτία, η οποία εξηγεί το γιατί και άλλοι, βεβαίως, Λαοί στην Αρχαιότητα είχαν αξιοσημείωτη γνώση στον ευρύτερο χώρο των Μαθηματικών. Πλην όμως, οι Έλληνες πρωτοπόρησαν στην θεμελίωση της Επιστήμης των Μαθηματικών, με κολοφώνα τα «Στοιχεία» του Ευκλείδη, το έργο του Ευδόξου και του Αρχιμήδη -σχετικά με το είδος των Μαθηματικών που είναι γνωστά από τον 17ο αιώνα και μετά ως «απειροστικά μαθηματικά»- και την εν γένει μαθηματική σκέψη του Διοφάντου όπως προκύπτει, μεταξύ άλλων, από τα εξής:
α) Προφανώς, κάτι υπήρχε ειδικώς στην γλωσσική υφή της Ελληνικής Γλώσσας που αποδείχθηκε πρόσφορο για την σχέση, η οποία διαμορφώθηκε μεταξύ αυτής και των Μαθηματικών.
α1) Και τούτο εντοπίζεται, κατά κύριο λόγο, στις εξής δύο «ιδιομορφίες» της. Κατά πρώτο λόγο σε μια ειδική γραμματική προϋπόθεση της Ελληνικής Γλώσσας, συγκεκριμένα στην ύπαρξη του οριστικού άρθρου, κάτι ανύπαρκτο π.χ. στην λατινική γλώσσα. Το οριστικό άρθρο εξελίχθηκε στην μεθομηρική Ελληνική Γλώσσα από την αντωνυμική χρήση του «ο, η, το». Το άρθρο, προτασσόμενο σε συγκεκριμένες γραμματικές δομές της γλώσσας, δημιουργεί «αφηρημένη έκφραση». Και αυτή, στην χρονική συνέχεια, οδηγεί στο «αφηρημένο ουσιαστικό». Το δε «αφηρημένο» είναι, εξ ορισμού και εκ φύσεως, η βάση του σχηματισμού λογικών προτάσεων και συλλογισμών, ένα στοιχείο σύμφυτο με την ανάπτυξη της Μαθηματικής Σκέψης, ιδίως στην πρώιμη φάση της.
α2) Η ως άνω ευνοϊκή γραμματική προϋπόθεση συμπορεύθηκε, ως προς την σχέση μεταξύ της Ελληνικής Γλώσσας και της Μαθηματικής Σκέψης, μ’ ένα γενικότερο όρο που διέπει εξ αρχής την Ελληνική Σκέψη: Την «ακατάσχετη» και «καθολική» ροπή προς την κατεύθυνση της εύρεσης της «ατομικής μονάδας» σε κάθε χώρο του επιστητού. Είναι η ροπή που «απομόνωσε», στον εκφερόμενο και ακουόμενο λόγο, τον «φθόγγο», ως την έσχατη ατομική και αδιαίρετη ακουστική μονάδα, που υπήρξε η βάση του μετασχηματισμού του φοινικικού αλφαβήτου σ’ Ελληνικό. Και είναι αυτή η ροπή η οποία «απομόνωσε», με την μέθοδο ιδίως του Δημοκρίτου, το άτομο, αναδεικνύοντάς το ως την έσχατη, άτμητη και αδιαίρετη, μονάδα της ύλης.
Καθώς παρατηρεί ο J.L.Gardies (L’organisation des mathématiques grecques de Théétète à Archimède, Paris, εκδ. Vrin, 1997, σελ. 270 και κυρίως 276 επ.), μοναδική υπήρξε η συμβολή των Αρχαίων Ελλήνων στον τομέα των Μαθηματικών, σε ό,τι αφορά την σύνθεση προβλήματος και απόδειξης.
β1) Και για την ακρίβεια, σε ό,τι αφορά από την μια πλευρά την διαμόρφωση του προβλήματος, μέσω της διατύπωσης του θεωρήματος με την μαθηματική εκείνη ιδιότητα, η οποία του προσδίδει την πιο γενική μορφή. Και, από την άλλη πλευρά, την προσθήκη, στην διαδικασία λύσης του προβλήματος, της κατάλληλης απόδειξης. Επιπροσθέτως, στο σημείο αυτό δεν πρέπει να υποτιμάται το ότι η παραγωγή και η επαγωγή αναπτύχθηκαν στην Ελληνική διανόηση πολύ ενωρίς, με την εμφάνιση της εμπειρικής γλώσσας των Ιώνων στην Φιλοσοφία και ήδη στην Αρχαϊκή Ποίηση.
β2) Μέσα, λοιπόν, από αυτή την εμβληματική «διαδρομή» η Ελληνική Γλώσσα κατέστησε εφικτή και την δημιουργία γλωσσικών διατυπώσεων τέτοιας «αφαιρετικότητας», ώστε να μπορεί να «συντονίζεται» ευχερώς ακόμη και με ακραίως αφηρημένες μαθηματικές έννοιες. Γι’ αυτό και η Ελληνική Γλώσσα αναδείχθηκε στην πιο κατάλληλη «μεταγλώσσα» ως προς τα Μαθηματικά, προκαλώντας την «έκρηξη» της εν γένει μαθηματικής γνώσης.
γ) Η προαναφερόμενη όμως -μοναδική όπως τονίσθηκε- συμβολή των Αρχαίων Ελλήνων στην δημιουργία της Επιστήμης των Μαθηματικών κατέστη δυνατή μέσω της εξίσου μοναδικής, όπως επίσης προαναφέρθηκε, ιδιοσυστασίας της Ελληνικής Γλώσσας. Εξ ού και Λαοί που δεν διέθεταν το κατάλληλο «γλωσσικό εργαλείο» δεν κατάφεραν να κάνουν ανάλογα επιστημονικά βήματα.
γ1) Κατ’ ουσία δε, η ως άνω ιδιοσυστασία έγκειται, πρωτίστως, στο ότι η Ελληνική Γλώσσα είναι οιονεί «ιδανική» στο πεδίο της παραγωγής «συμβόλων», ικανών ν’ απεικονίσουν επαρκώς την Σκέψη, έτσι ώστε να δομηθεί η αναγκαία, για την συνολική επιστημονική δημιουργία, «κιβωτός γνώσεων». Κυρίως δε η «κιβωτός γνώσεων» που άνοιξε τον δρόμο στην θεμελίωση και εξέλιξη της Επιστήμης των Μαθηματικών (βλ., αντί άλλης παραπομπής, Χρ. Φίλη «Οι Αρχαιοελληνικές Καταβολές των Σύγχρονων Μαθηματικών», εκδ. Παπασωτηρίου, Αθήνα, 2010, σελ. 877).
γ2) Είναι ιδιαιτέρως ενδεικτικό προς αυτή την κατεύθυνση ότι τα σύμβολα διευκόλυναν καθοριστικώς και την χρήση των αριθμών ως, κατά την φύση τους και τον προορισμό τους, βάσης της μαθηματικής σκέψης, όπως συνάγεται και από τα εξής: Ετυμολογικώς η λέξη «αριθμός» προκύπτει από την σύνθεση του ρήματος «αραρίσκω» – αναδιπλασιασμένος τύπος του «άρω» – που σημαίνει, μεταξύ άλλων, την αρμονική σύνδεση δεδομένων μεταξύ τους, και του ουσιαστικού το «ίθμα», που σημαίνει το «βήμα». Με άλλες λέξεις, ο «αριθμός» είναι το μέσο για να τεθεί κάτι στην σωστή του θέση σε σχέση με συγγενή δεδομένα, και υπ’ αυτό το πρίσμα ο αριθμητικός συλλογισμός μπορεί να κάνει τα επόμενα βήματα, κυρίως για την διατύπωση ενός προβλήματος. Ακριβώς αυτή την λειτουργία των αριθμών διευκόλυναν καθοριστικώς, όπως προεκτέθηκε, τα σύμβολα, κατ’ εξοχήν ως προς την διατύπωση ενός προβλήματος. Πολλώ μάλλον αφού, όπως η ίδια η Ιστορία των Επιστημών έχει τεκμηριώσει, προ της χρήσης των συμβόλων, με «όχημα» διαμόρφωσής τους την Ελληνική Γλώσσα, δεν είχε «αναδυθεί» επαρκώς η επιστημονική προσέγγιση και καλλιέργεια των Μαθηματικών.
δ) Μέσω των «εργαλείων» της Ελληνικής Γλώσσας εξελίχθηκε και η μαθηματική σκέψη του Διοφάντου του Αλεξανδρέως.
δ1) Και τούτο, διότι η ιδιοσυστασία της Ελληνικής Γλώσσας επέτρεψε στον Διόφαντο ν’ ανοίξει τον δρόμο στην «πρόδρομη» κατάσταση της διαμόρφωσης ενός μαθηματικού προβλήματος, υπό όρους που καταλήγουν στις λεγόμενες «πολυωνυμικές αλγεβρικές εξισώσεις», όπως είναι η «διώνυμη εξίσωση» αxn =bxm ή η «τριώνυμη εξίσωση» . Καθώς επίσης γίνεται δεκτό, ότι η αναζήτηση των λεγόμενων «Πυθαγόρειων τριάδων» -ήτοι ακέραιων λύσεων της εξίσωσης «χ2 + ψ2 = γ2»- αποτελεί μέρος των κλασικών προβλημάτων της όλης ανάλυσης του Διοφάντου. Δικαίως, λοιπόν, τ’ «Αριθμητικά» του Διοφάντου -σε δεκατρία βιβλία, από τα οποία σώζονται έξη στην Ελληνική Γλώσσα και τέσσερα σε αραβική μετάφραση- θεωρούνται, και σήμερα, «θεμέλιο» της δημιουργίας της παράδοσης, η οποία οδήγησε στην δημιουργία της αλγεβρικής σκέψης και ανάλυσης της νεότερης εποχής. Διότι, όπως έχει γράψει ο J.Klein, η «σύγχρονη άλγεβρα και ο σύγχρονος φορμαλισμός προέκυψαν από την ενασχόληση του Viète με τον Διόφαντο» (βλ. J. Klein, «Ο κόσμος της Φυσικής και ο “φυσικός” κόσμος», μετ. Δ. Λάππας, Μ. Μυτιληναίος, Γ. Σαγιάς, Τ. Σπύρου, Γ. Χριστιανίδης, Νεύσις 7 (1998), 41-74. Το αγγλικό κείμενο δημοσιεύθηκε το 1981, στο περιοδικό «The St. Johns Review» και ανατυπώθηκε στην συλλογή, R.B. Williamson and E. Zucherman (επιμ.) «Jacob Klein: Lectures and Essays», Annapolis, Maryland, St. John’s College Press, 1985, 1-34).
δ2) Ας σημειωθεί ότι ο όρος «Άλγεβρα» ανήκει στον Πέρση μαθηματικό, αστρονόμο και γεωγράφο Αμπού Μουσά αλ-Χουαρίζμι. Ο οποίος πολύ αργότερα, τον 9ο αιώνα -κοντά 500 χρόνια μετά τον Διόφαντο- παρουσίασε, είναι αλήθεια για πρώτη φορά, την συστηματική επίλυση της δευτεροβάθμιας πολυωνυμικής εξίσωσης. Αξίζει, λοιπόν, ν’ αναρωτηθούμε: Θα είχε, άραγε, οδηγηθεί ο αλ-Χουαρίζμι, έστω και στα χρόνια του, στην αλγεβρική του ανάλυση δίχως την πρωτοποριακή μαθηματική «παρακαταθήκη» του Διοφάντου αναφορικά με την δημιουργία των, «πρόδρομων» κατά τα προλεχθέντα, αλγεβρικών τεχνικών επίλυσης προβλημάτων, μέσω της «αφαιρετικής» δύναμης της Ελληνικής Γλώσσας;
ε) Σ’ επίρρωση των ανωτέρω αξίζει να γίνει, εν προκειμένω, ειδική αναφορά στο σύγγραμμα του Reviel Netz, Καθηγητή Ελληνικών Μαθηματικών και Αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο Stanford των ΗΠΑ -ενός εκ των κορυφαίων μελετητών του έργου του Αρχιμήδη- με τίτλο: «Η διαμόρφωση της Παραγωγικής Μεθόδου στα Ελληνικά Μαθηματικά-Μια μελέτη υπό το πρίσμα της γνωσιακής επιστήμης» (απόδοση στα ελληνικά Β. Σπυρόπουλου, επιστημονική επιμέλεια Γ. Χριστιανίδη και Μ. Σιάλαρου, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο, 2019).
ε1) Στο σύγγραμμα αυτό μελετάται ένα θέμα κεφαλαιώδους σημασίας για την όλη ιστορία του Δυτικού Πολιτισμού. Ήτοι η διαμόρφωση της παραγωγικής απόδειξης στα Κλασικά Ελληνικά Μαθηματικά. Η εντυπωσιακή, κυριολεκτικώς, πρωτοτυπία του ως άνω έργου του Reviel Netz έγκειται στο γεγονός ότι ο συγγραφέας εστιάζει την ανάλυσή του σε δύο, θεμελιώδη, χαρακτηριστικά της πρακτικής των Ελληνικών αποδείξεων, το εγγράμματο διάγραμμα και την τεχνική, λογοτυπική γλώσσα. Δίχως μάλιστα να παραλείπει, έστω και κατ’ ελάχιστο, την ανάδειξη των υλικών και κοινωνικών συνθηκών αλλά και των πρακτικών, εντός των οποίων τα κατά τ’ ανωτέρω χαρακτηριστικά «αναδύθηκαν», μέσα στην πορεία της εξέλιξης των Ελληνικών Μαθηματικών.
ε2) Ειδικότερα, ο Reviel Netz ανέδειξε ότι οι τεχνικές που τότε ανέπτυξαν οι Έλληνες Μαθηματικοί -εστιάζοντας την μελέτη του στον Ευκλείδη, τον Αρχιμήδη και τον Απολλώνιο- για την κατασκευή γραμμάτων στα διαγράμματά τους και, συνακόλουθα, η συνεχής αλληλεπίδραση μεταξύ του κειμένου και του διαγράμματος στις αποδείξεις τους, υπήρξαν καίριας σημασίας για την «γέννηση» της παραγωγικής απόδειξης. Με τον τρόπο αυτόν ο Reviel Netz κατάφερε ν’ αποσαφηνίσει, επαρκώς, και τις υποκείμενες γνωστικές διαδικασίες.
ε3) Το γεγονός, όμως, αυτό έχει και μια δεύτερη, ευρύτερη, σημασία που αφορά την πορεία της όλης Επιστήμης στην Δύση, άρα την πορεία αυτού τούτου του Δυτικού Πολιτισμού. Είναι δε χαρακτηριστικά τα όσα, συνοπτικώς, υπογραμμίζει ο ίδιος ο Reviel Netz στην εισαγωγή, την οποία έγραψε για την ελληνική έκδοση του προμνημονευόμενου συγγράμματός του: «Οι Έλληνες μαθηματικοί ανακάλυψαν μια συγκεκριμένη πρακτική και ένα συγκεκριμένο σύνολο εργαλείων, που κατέστησαν δυνατό ένα συγκεκριμένο έργο: Την συνεπή άσκηση της παραγωγικής απόδειξης. Αυτό θα παίξει ουσιαστικό ρόλο στην ανάδυση της δυτικής επιστήμης. Η προοπτική της απόδειξης οδήγησε στην μαθηματικοποίηση του συνόλου της επιστήμης, και εν τέλει στο νευτώνειο πρόγραμμα το οποίο, με την επιτυχία του, άνοιξε το δρόμο για την βιομηχανική επανάσταση και την άνοδο της Δύσης» (όπ. παρ., σελ. XV-XVI).
Γ. Οι πολιτειακές επιπτώσεις
Αυτό το, ταυτοχρόνως και αθροιστικώς, ελεύθερο, ατίθασο και δημιουργικό Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα είχε καταλυτικές επιπτώσεις και στον τομέα της πολιτειακής οργάνωσης, κυρίως της Αρχαίας Αθήνας και των Πόλεων-Κρατών, που η «ακτινοβολία» της κάλυπτε στον ευρύτερο χώρο της τότε Ελληνικής επικράτειας, η οποία συμπεριλάμβανε, φυσικά, και τον χώρο των Αποικιών της.
Για λόγους σαφήνειας πρέπει να επισημανθεί ότι ήταν, αναμφιβόλως, και η επιρροή του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος που συνέβαλε- αυτή κυρίως- στην γέννηση του προτύπου της Άμεσης Δημοκρατίας ή, όπου η Άμεση Δημοκρατία δεν εφαρμόσθηκε στο σύνολό της, του προτύπου της lato sensu δημοκρατικής οργάνωσης ενός συγκεκριμένου κοινωνικού συνόλου, με θεσμικά και πολιτικά χαρακτηριστικά Πόλης-Κράτους. Μια τέτοια, πάντα lato sensu, δημοκρατική οργάνωση μπορεί να «περικλείσει» -φυσικά με τα πολιτικοκοινωνικά δεδομένα της εποχής εκείνης- και την «αριστοκρατική» διακυβέρνηση, όταν βεβαίως η τελευταία δεν συγκάλυπτε την ολιγαρχία αλλά είχε την τάση ν’ αποτελέσει ένα είδος «βασιλικής οδού» προς μια, έστω και περιορισμένης έκτασης, Άμεση Δημοκρατία. Όταν δηλαδή λειτούργησε ως «προπομπός» της Άμεσης Δημοκρατίας, είτε σε περιόδους όπου η αριστοκρατική διακυβέρνηση είχε προηγουμένως καταλύσει αντιδημοκρατικά ολιγαρχικά καθεστώτα. Είτε είχε προκύψει λόγω «κατάρρευσης» της Άμεσης Δημοκρατίας για συγκεκριμένους, κατά περίπτωση, λόγους και ασκούσε την εξουσία όχι για να «διαιωνισθεί» σε αυτήν αλλά προκειμένου να προετοιμάσει, εκ νέου, το έδαφος με στόχο την «επανίδρυση» της Άμεσης Δημοκρατίας.
Την επιρροή αυτή του ελεύθερου, ατίθασου και δημιουργικού Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος τεκμηριώνει επαρκώς το γεγονός, ότι αυτή η πολυπρισματικώς φιλελεύθερη ιδιοσυστασία του δεν θα μπορούσε, υφ’ οιανδήποτε ιστορική και πολιτική εκδοχή, να συμβιβασθεί με ανελεύθερες μορφές πολιτειακής οργάνωσης, ήτοι πολιτειακής οργάνωσης με βασικά στοιχεία δεσποτισμού, ατομικού ή συλλογικού. Ειδικότερα δε δεσποτισμού υπό τον μανδύα π.χ. της βασιλείας, της τυραννίας ή και της ολιγαρχίας. Η ως άνω διαπίστωση ενδυναμώνεται, από ιστορική και πολιτική σκοπιά, αν ανατρέξει κανείς στον τρόπο οργάνωσης και εξέλιξης των μεγάλων Βασιλείων της τότε Ανατολής, με πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα το Περσικό Βασίλειο, όπως θ’ αναλυθεί εκτενέστερα στην συνέχεια: Το ανθρώπινο πνεύμα δεν είναι σε θέση να εξελιχθεί και να δημιουργήσει ελεύθερα υπό καθεστώς δεσποτισμού που, μοιραίως, του θέτει όρια σύμφυτα με τις ανάγκες της δεσποτικής επιβίωσης. Με άλλες λέξεις ο δεσποτισμός είναι, από την φύση του, μήτρα οιονεί αμάχητων δογμάτων ή δοξασιών, που ουδόλως συμβαδίζουν με την ελευθερία του Πνεύματος. Ο δεσποτισμός έχει την τάση να «μαγεύει» το Πνεύμα. Όλως αντιθέτως, το ελεύθερο Πνεύμα -όπως ήταν κατεξοχήν το Αρχαίο Ελληνικό- κατατείνει πάντα, καθώς προεκτέθηκε, στο «ξεμάγεμα» του κόσμου. Μέγιστη απόδειξη αυτής της, βαθύτατα φιλελεύθερης, ιδιοσυστασίας του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος και της εντεύθεν ουσιώδους διαφοροποίησής του σε σχέση με τον πνευματικό σκοταδισμό του δεσποτισμού συνιστά, κυρίως, η σύγκριση των εκατέρωθεν επιδόσεων ως προς τα αποτελέσματα της πνευματικής δημιουργίας:
Α. Το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα, μέσα σ’ ένα πεδίο πραγματικής ελευθερίας, κατάφερε να μετατρέψει την εμπειρία, την πληροφορία και την Γνώση σ’ Επιστήμη, επέκεινα δε σε Φιλοσοφία. Σε κανένα όμως από τα Βασίλεια της τότε Ανατολής οι πνευματικοί τους άνθρωποι, κάθε είδους, όση εμπειρία, πληροφορία και γνώση και αν συσσώρευσαν δεν μπόρεσαν να προσεγγίσουν τον «Όλυμπο της Σοφίας», στον οποίο «ανέβηκε» το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα. Γι’ αυτό, και δίχως ν’ αμφισβητείται το γεγονός ότι στα Βασίλεια αυτά υπήρχε αξιοσημείωτη, πολλές φορές, πληροφορία ή και γνώση, οφειλόμενη στην σταδιακή συλλογή τους από γενιά σε γενιά -πληροφορία και γνώση, η οποία είχε οδηγήσει π.χ. στην κατασκευή εμβληματικών κτιρίων και μνημείων- οι «κάτοχοι» της πληροφορίας και της γνώσης δεν συνεισέφεραν κάτι χειροπιαστό στην μετέπειτα επιστημονική δημιουργία. Εκτός, ίσως, από ένα είδος «βάσης δεδομένων» πληροφοριακού χαρακτήρα, την οποία αξιοποίησαν άλλοι μελλοντικά, όπως συνέβη με τα όποια τέτοια «δάνεια» αξιοποίησε το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα στον δρόμο της δικής του, εμβληματικής, επιστημονικής «παραγωγής».
Β. Υπ’ αυτό το πρίσμα είναι, όπως συνάγεται από το σύνολο της ανάλυσης που προηγήθηκε, απολύτως θεμιτό, ιστορικώς, να ερμηνεύουμε τους Μηδικούς Πολέμους και την τελική περηφανή επικράτηση των Ελλήνων, υπό την Αθηναϊκή καθοδήγηση, και ως εξίσου περιφανή επικράτηση του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος. Το οποίο έτσι νομιμοποιείται ιστορικώς, και μάλιστα στο ακέραιο, να διεκδικεί, ως κοιτίδα και λίκνο του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, την «παλαίφατη» όχι μόνο γεωγραφική αλλά και πνευματική οριοθέτηση των συνόρων μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Ορθοδοξία Εχθρός του Διαφωτισμού, Διαχωρισμός μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας, Μάθημα Θρησκευτικών και Ανθρώπινα Δικαιώματα των Μαθητών, “Ιερά Αμφια”,Ηθικοί Κανόνες, Ορθοδοξία κατά Ανθρωπισμού
Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός και Ορθόδοξη Εκκλησία
Το θέμα είναι όντως πολυεπίπεδο και πολυφασικό. Ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να επεμβαίνει επίσημα, όταν πρόκειται άμεσα η έμμεσα για σημαντικά προβλήματα, τα οποία έχουν σχέση με τον Χριστιανισμό και δη με την Ορθοδοξία.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση είχε την μεγάλη ευκαιρία να διευκρινίσει την τοποθέτησή του απέναντι στην εκμετάλλευση της χριστιανικής πίστης από την Χρυσή Αυγή ( Χ.Α.) καθώς και απέναντι σε φανατικά άτομα, τα οποία όχι μόνον δεν τιμούν την χριστιανοσύνη , αλλά και είναι πραγματικός κίνδυνος για αυτήν. Θα μπορούσε π.χ. κάλλιστα να επισημάνει, ότι η κορυφή της Ορθόδοξης Εκκλησίας καταδικάζει και τις γνωστές πρακτικές της Χ.Α. και την παράνοια μερικών πιστών.
Αντί του Αρχιεπισκόπου το έκανε αυτό με καθυστέρηση ο Μητροπολίτης της Σιάτιστας. Και όμως τα προβλήματα παραμένουν.
Από ιστορικούς λόγους η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι όχι μόνον στην Ελλάδα σε σύγκριση με τον Ρωμαιοκαθολικισμό και ιδαίτερα με τον Προτεσταντισμό σε γενικές γραμμές καθυστερημένη.
Ενώ οι άλλες Εκκλησίες έχουν από πολλού συμφιλιωθεί με τις επιτεύξεις του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, όπως π.Χ. με το άτομο, τον πολίτη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, και τις αστικές ελευθερίες, η Ορθοδοξία αντιτίθεται με έμφαση στο σύγχρονο πνεύμα, συγχίζει εκουσίως την ατομικότητα με τον ατομικισμό και με τον εγωϊσμό και σχεδόν καταριέται το πνεύμα του Διαφωτισμού ( ο προκάτοχός του ), επισημαίνει τον μυστικισμό και την μεταφυσική, δεν πραγματοποιεί απαραίτητες μεταρρυθμίσεις , έχει εθισμό στα σύμβολα, τα οποία στην είναι εν μέρει ιδωλολατρικής προέλευσης , έχει μίαν τελείως απαρχαιωμένη Εικόνα του Ανθρώπου, ασχολείται εντατικότατα με τα επουράνια και παραμελεί τα επίγεια.
Όποιος ασχολείται κάπως εντατικά και συγκριτικά με τις χριστιανικές εκκλησίες, διαπιστώνει σχετικά εύκολα , ότι οι προτεσταντικές χώρες είναι οι πιό εξελιγμένες και κρατούν τα πρωτεία σε όλους τους καθοριστικούς τομείς της ζωής ( οικονομία ,δίκαιο, οργάνωση, επιστήμη και ιδιαιτέρως ΥΨΗΛΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ, παιδεία, βιοτικό επίπεδο κοκ.).
Κατόπιν ακολουθούν οι προηγμένες χώρες με ρωμαιοκαθολική παράδοση, ενώ όλες οι χώρες με ορθόδοξη παράδοση στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Ευρώπη είναι δυστυχώς σε απίστευτο βαθμό καθυστερημένες.
Ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός εχει τοποθετηθεί σαφέστατα : Το Ius rationis ( Δίκαιο του ορθού Λόγου : ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ) είναι η βάση του σύγχρονου ανθρώπου και όχι πλέον η πίστη.
Επειδή όμως η Ελλάδα δεν εβίωσε ούτε την Αναγέννηση, ούτε τον Διαφωτισμό, ούτε την αστική Επανάσταση, ούτε εδώ μπόρεσαν να εξελιχθούν το άτομο και ο συνειδητός πολίτης, επικρατεί εν μέρει ακόμη ο σκοταδισμός.
Τοιουτοτρόπως εξηγούνται εύκολα τα φαινόμενα της θρησκοληψίας , του θρησκευτικού φανατισμού και της παράνοιας.
Η έλλειψη των προαναφερθέντων κοσμοϊστορικών γεγονότων στην Ελλάδα, τα οποία έκαναν την Ευρώπη σε κέντρο του παγκόσμιου πολιτισμού, έχουν δυσμενείς συνέπειες και στους αθεϊστές.
Και αυτοί δεν μπορούν στην πλειοψηφία τους να θεωρηθούν εξελιγμένοι Ευρωπαίοι. Οι περισσότεροι εκπρόσωποι των Ελλήνων “προοδευτικών” δεν έχουν ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό ισχύει ιδιαιτέρως για τους οπαδούς των αριστερών κομμάτων. Και αυτοί δεν ενστερνίσθηκαν το πνεύμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία γενικά απορρέουν από την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Έτσι δεν είναι τυχαίο, που δήθεν “προοδευτικοί” δεν σέβονται την αξιοπρέπεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα των συνανθρώπων τους και ειδικά των πιστών χριστιανών.
Μερικοί είναι αδιάλλακτοι και επίσης φανατισμένοι. Έχουν μία ενοχλητική ροπή σε προσβλητικές προκλήσεις, οι οποίες δεν είναι ούτε απαραίτητες ούτε ένδειξη παιδείας και πολιτισμένου τρόπου ζωης καθώς και εθισμό σε ένα καταστροφικό συγκρουσιασμό.
Κατά την γνώμη μου πρόκειται για υπερεξυπνακίστικα και ολίγον τι ψυχικά τεταραγμένα άτομα (Ιδέ εδώ και στο Μπλογγ “Αριστερός Ανορθολογισμός και εξυπνακισμός” ).
Λαμβάνει μεν χώραν μία πολιτισμική αντιπαράθεση , όχι αγώνας, μεταξύ οπαδών του Διαφωτισμού και του Σκοταδισμού, αλλά δέον να είναι σεβαστή η αξιοπρέπεια των μελών και των δύο παρατάξεων και αυτό να γίνεται με πολιτισμένους τρόπους, στους οποίους οπωσδήποτε δεν ανήκουν οι γνωστές συμπεριφορές μελών της Χ.Α. και παραχριστιανικών οργανώσεων , για τους οποίους αυτονοήτως δεν ευθύνεται η ηγεσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Δημοσιευθέν από το 2012 συχνά στον ηλεκτρονικό τύπο ( ifimerida (6.10.17), Καθημερινή )
———————————————-
Σκοταδισμός vs Διαφωτισμού
Οι περισσότεροι Ελληνες ορθόδοξοι ιεράρχες είναι εχθροί του Ευρωπαϊκού ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ (άτομο, πολίτης (citoyen), αστικές ελυθερίες, ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ) .
Το σκεπτικό τους εκφράζει ένα ακρώς δυσάρεστο κράμα μεσαιωνικού και βαλκανοανατολίτικου ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΥ, ο οποίος εμποδίζει την ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ πρόοδο στην Ελλάδα.
Καθημερινή (11.12.15)
————————————————-
Ορθοδοξία, Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός, Διαχωρισμός Κράτους και Εκκλησίας
1. Η Ορθοδοξία σε όλες τις χώρες όπου υπάρχει έχει αναμειχθεί πάντα στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Αυτό συμβαίνει ακόμη και σήμερα στη Ρωσία, στην Ελλάδα και στη Σερβία.
Ειδικά στη Ρωσία σημειώνεται ένας συνδυασμός μεταξύ της Ορθοδοξίας με την δήθεν ανωτερότητα της “ρωσικής ψυχής”( ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ) και το σχεδόν παρανοϊκό μίσος κατά της “δυτικής” δημοκρατίας, του ατόμου, του πολίτου, των αστικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Είναι γνωστό, ότι στην Ελλάδα δεν υφίσταται ακόμη ο απαραίτητος διαχωρισμός μεταξύ κράτους και εκκλησίας.
Μέσω μεσαιωνικών και γενικά σκοταδιστικών αντιλήψεων η Εκκλησία εμποδίζει κάθε πρόοδο σε όλα τα πεδία του βίου.
2. Ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός έχει στραφεί κατά του απόλυτου φεουδαλισμού και κατά της παντοδυναμίας της καθολικής εκκλησίας.
3. Στην βυζαντινή εποχή έχουν λάβει χώραν λόγω πίστης σφαγιασμοί “αιρετικών”.
Ας υπενθυμίσουμε, ότι αμέσως ύστερα από την εμπέδωση του Χριστιανισμού ως αυτοκρατορικής θρησκείας έχουν διαπραχθεί ειδικά στην Αλεξάνδρεια εγκλήματα κατά των Ελλήνων ειδωλολατρών και κατά του αρχαίου ελληνικού πνεύματος.
iefimerida (13.12.15, 6.10.17)
———————————————
Ηθικοί Κανόνες και Ορθόδοξη Εκκλησία
Οι ηθικοί κανόνες δεν είναι μονοπώλιο της
Ορθοδοξίας και γενικά του Χριστιανισμού
και πιό γενικά των Θρησκειών
1.Σήμερα σημειώνονται οι εξής πρωταρχικές
κατηγορίες αρχών : κοινωνικές, ηθικές,
πολιτικές, νομικές και αισθητικές.
2. Στα πλαίσια της εξελικτικής διαδικασίας
του ανθρωπίνου γένους κοινωνικοί
κανόνες συμπεριφοράς ήταν υπαρξιακά
απαραίτητες, ειδάλλως θα επικρατούσε
χάος.
3. Οι πρώτοι υπεύθυνοι για την εμπέδωση και
λειτουργία των κανόνων ήταν οι σαμάνοι,
οι οποίοι πέραν τούτου λειτουργουσαν
και ως ιατροί και έτσι ήταν οι πρώτοι
φορείς των γνώσεων. Αυτό τους προσέδιδε
αναγνώριση , αλλά και ισχύ.
4. Για τη λειτουργία των πρώτων κρατικών
μορφωμάτων στην Μέση Ανατολή προ περίπου
5 χιλιάδων έτη ήταν απαραίτητοι νομικοί
κανόνες.Προ 4250 ετών έχει δημιουργηθεί
ο πρώτος νομικός κώδικας του Eshnuna
στο Νότιο Ιράκ. Προ 3750 ετών έχει
εμπεδωθεί ο κώδικας του Χαμουράμπι
(Codex Hamourabi). Oι νομικοί κανόνες εξέφραζαν και τις επικρατούσες ηθικές αντιλήψεις.
5. Σύμφωνα με την παράδοση έχουν οι
μεγάλοι νομοθέτες “παραλάβει” τους νόμους από τον
εκάστοτε ύψιστο θεό (Ενλιλ,Μαρντουκ).
Ετσι επιδίωκαν οι βασιλείς-νομοθέτες
να υπογραμμίσουν την”θεϊκή” προέλευση
των νομικών κανώνων (Jus
Divinum : Θεϊκόν Δίκαιον).
6. Αλλά η Κίνα δεν είχε και δεν έχει ούτως ή
άλλως και τώρα θεό. Ό κινεζικός πολιτισμός
ως το σημαντικότερο τμήμα του Κονφουκιανικού
Κύκλου Πολιτισμού βασίζεται στις αρχές
και στους κανόνες Λι που αναδεικνύουν
ηθικές, κοινωνικές και νομικές πτυχές.
Ετσι έχει αποδειχθεί, ότι η ύπαρξη ηθικών
κανόνων δεν εξαρτάται από τη θρησκεία.
Εδώ αναφέρονται μόνο οι σπουδαιότεροι
κανόνες :
α) Σεβασμός και ΥΠΟΤΑΓΗ στους γηραιότερους
στην οικογένεια και στους ανώτερους
στην αυτοκρατορία. Σην κορυφή αυτής
της πυραμίδας εστιάζεται ο αυτοκράτορας.
β) Πειθαρχία στους γηραιότερους και στους
ανώτερους.
γ) Εργατικότητα και
δ) Αμιλλα.
7.Οι χριστιανικές ηθικές αρχές είναι εν
μέρει στωϊκής προέλευσης, όπως π.χ. η
ουσία του “Αγαπάτε αλλήλους”. Η Τρίτη
Σχολή των Στωϊκών πήγε παραπέρα και
έχει διακηρύξει το “homo homini
res sacra est“ (“ο άνθρωπος είναι για τον
άνθρωπο κάτι το άγιο”).
Και στην κινεζική φιλοσοφική παράδοση έχει διακηρυχθεί η αρχή Shön (αγάπη μεταξύ όλων των ανθρώπων).
8. Συμπεράσματα :
α) Η Θρησκεία δεν έχει το μονοπώλιο της ηθικής.
β) Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης δέον
να διδάσκονται οι ηθικές αρχές όπως
στην εξελιγμένη Ευρώπη και δη στα πλαίσια
ενός συγκριτικού μαθήματος περί της
ΗΘΙΚΗΣ.
Καθημερινή (3.10.15) , iefimerida ( 6.10.17)
___________________________
Tο υποχρεωτικό μάθημα των θρησκευτικών παραβιάζει τα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ των παιδιών
Το αυτονόητο στις άλλες χώρες του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού είναι στην Ελλάδα άγνωστο ή ακατανόητο.
α) Σύμφωνα με τις νεότατες γνώσεις των νευρωεπιστημών είναι το αίσθημα γενικά της πίστης έμφυτο σε κάθε άνθρωπο.
β) Αυτό όμως δεν έχει σχέση με μίαν συγκεκριμένη
θρησκεία.
γ) Η πίστη και η θρησκευτική πεποίθηση είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ υπόθεση του καθενός.
δ)Το “Δικαίωμα της Ελευθερίας της Σκέψης, της Συνείδησης και της Θρησκείας” (καθιερωμένη διατύπωση σε όλα τα διεθνή ντοκουμέντα) αποτελεί σύμφωνα με την
Γενική Διακήρυξη περί των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από το 1948 (άρθρο 18),
την Συνθήκη περί των Αστικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων από το 1966 (άρθρο 18) και
την ευρωπαϊκή Συνθήκη περί της Προστασίας των Ανθρώπίνων Δικαιωμάτων και των Βασικών Ελευθεριών από το 1950 (άρθρο 5)
ένα ΒΑΣΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ και μία ΒΑΣΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Και τα δύο ισχύουν για πιστούς καθώς και για αθεϊστές.
ε) Επομένως αποτελεί το υποχρεωτικό μάθημα περί της θρησκείας γενικά σύμφωνα με τις προαναφερθείσες διεθνείς συνθήκες σε συνδιασμό με την ειδική Διεθνή Σύμβαση περί των Δικαιωμάτων των Παιδιών από το 1981
ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.
Είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβει κανείς αυτό ; Διατί αγνοείται στην ελληνική κοινωνία και εδώ στη στήλη η ύπαρξη των διεθνών συμβάσεων ; Πότε επί τέλους θα φτάσει η Ελλάδα στην Ευρώπη ; Η προτιμά να ζει στο σκότος του Μεσαίωνα ;
Καθημερινή (3.10.15)
——————————————————————————
Σύντομες παρατηρήσες
Α) Σύμφωνα με τις νεότατες γνώσεις των νευρωεπιστημών είναι το αίσθημα γενικά της πίστης έμφυτο σε κάθε άνθρωπο.
Β)Αυτό όμως δεν έχει σχέση με μίαν συγκεκριμένη θρησκεία.
Γ) Η πίστη και η θρσκευτική πεποίθηση είναι προσωπική υπόθεση του καθενός.
Δ) Η θρησκευτικές αντιλήψεις αποτελούν σύμφωνα με την Συνθήκη περί αστικών και πολιτικών δικαιωμάτων (1966) ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Αυτό ισχύει και για τους μη πιστούς.
Ε) Επομένως αποτελεί το υποχρεωτικό μάθημα περί της θρησκείας ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ γενικά σύμφωνα με την προαναφερθείσα σύμβαση καθώς και σύμφωνα με την ειδική διεθνή σύμβαση για τα δικαιώματα των παιδιών (1981). Το Βήμα (1.10.15)
—————————————————
Οθόδοξη Εκκλησία κατά του Ανθρωποκεντρισμού
Στα τέλη του Ιουλη 2012 ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος επετέθη μεταξύ άλλων και κατά του Ανθρωποκεντρισμού. Την ίδια τοποθέτηση έχουν όλες οι μεγάλες Θρησκείες, ιδιαιτέρως το Ισλαμ.
Λαμβάνω μέρος στην συζήτηση σαν πανεπιστημιακός με σεβασμό έναντι του, με ψυχραιμία , νηφαλιώτητα και πολιτισμό και με τις κατάλληλες γνώσεις.
Ο ανθρωποκεντρισμός έχει δημιουργηθεί στην αρχαία Ελλάδα. Ο σοφιστής Πρωταγόρας έχει διατυπώσει την ακόλοθη κοσμοϊστορική άποψη : „ Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος εστί“. Δική μου ερμηνεία ( σύγγραμμά μου στην Ολλανδία,1990 ) :
α ) Αντικατάσταση του θεοκεντρικού με ένα ανθρωποκεντρικό σύστημα.
β ) Ο άνθρωπος είναι ένα ενεργόν ον, το οποίο μεταβάλλει το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον του.
γ ) Μεταξύ του περιβάλλοντος και του ανθρώπου υπάρχει αλληλοεπίδραση.
δ ) Ο άνθρωπος κατακτά το περιβάλλον του και εξελίσσεται σε μέτρον του.
ε ) Ο άνθρωπος είναι το μέτρον , με το οποίο αξιολογούνται η κοινωνία, οι κανόνες, οι νόμοι και οι συνήθειες.
ζ ) Το απόφθεγμα εκφράζει κριτική θεώρηση έναντι της θρησκείας.
η ) Διευκρινίζεται, ότι οι νομικοί κανόνες του κράτους και οι ηθικοί κανόνες της κοινωνίας είναι σχετικοί.
Ο Ποσειδώνιος πήγε πιό πέρα : „Όπως το κορμί μας υψώνεται ευθέως και προς τον ουρανό, έτσι είναι και το πνεύμα μας, το οποίο δύναται να θέαται ό,τι θέλει, η φύση τον έκανε έτσι, ώστε να θέλει το ίδιο όπως οι θεοί, με την προϋπόθεση , ότι χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του… „ ( δική μου μετάφραση από τα αρχαία Ελληνικά ).
Ερμηνεία :
α ) Να μη σέρνεσαι σαν τα ζώα, αλλά να περπατάς με υψωμένο κεφάλι.
β ) Να συμπεριφέρεσαι αξιοπρεπώς και με αυτοπεποίθηση.
γ ) Μην επιτρέπεις σε κανένα να σε προσβάλλει και να σε ταπεινώσει.
δ ) Να μην υποκύπτεις σε ουδεμία πίεση.
ε ) Να απαιτείς και να υπερασπίζεσαι τα δικαίωματά σου.
ζ ) Να έχεις συνείδηση της δικιάς σου δύναμης και των δικών σου δυνατοτήτων προόδου.
η ) Να υπερασπισθείς την αυτεξουσία ( αυτονομία ) σου. Να μην επιτρέψεις ποτέ την ετερονομία από άλλους !
Σπουδαστές μου ( φοιτητές , μεταπτυχιακοί, δοκτορά ) από αραβικές χώρες τρόμαξαν , όταν στα πλαίσια μίας ειδικής πανεπιστημιακής διάλεξης άκουσαν τέτοιες “βλασφημίες “.
Μου γνωστοποίησαν, ότι αν ο Πρωταγόρας και ο Ποσειδώνιος ζούσαν σε μία ισλαμική χώρα θα τους αποκεφάλιζαν αμέσως, δηλαδή ανευ δίκης.
Αυτή είναι η τεράστια πολιτισμική διαφορά μεταξύ του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού από την μια μεριά και του Ισλαμικού Κύκλου Πολιτισμού από την άλλη μεριά.
Ο Ανθρωποκεντρισμός έχει δημιουργήσει στην εξελιγμένη Ευρώπη το Άτομο και τον Πολίτη , τα ανθρώπινα Δικαιώματα και το κράτος Δικαίου.
Θα ήταν καλύτερα για την Ελληνική Ορθοδοξία να αναπτύξει μίαν θετικότερη τοποθέτηση έναντι του Ανθρωποκεντρισμού, ο οποίος δεν είναι εχθρικός έναντι της θρησκείας. Οι αθεϊστικές ακρότητες του 19ου αι. έχουν ήδη ξεπερασθεί.
Δημοσιευθέν από το 2012 στο Βήμα και αργότερα στην Καθημερινή ως αντιπαράθεση με Χ. Γιανναρά . Τελευταία στην efimerida (6.10.17).
————————————————-
Ορθοδοξία , Ποιές μεταρρυθμίσεις
θα μπορούσε να υλοποιήσει άραγε ο ορθόδοξος “Λούθηρος”; Εδώ και 60 χρόνια με απασχολεί αυτό το ερώτημα. Το συζήτησα και με θεολόγους.
Ιδέ η δική μου πρόταση :
α ) Επίσημη μετάφραση της Αγίας Γραφής στα Νεοελληνικά και λειτουργία μόνον επί τη βάσει αυτής.
β ) Συμφιλίωση της ορθόδοξης πίστης με τoν Eυρωπαϊκöo Διαφωτισμό.
γ ) Διαχωρισμός Κράτους και Εκκλησίας.
δ ) Δημιουργία μίας σύγχρονης θρησκευτικής επιστήμης. Είναι πασιφανές, ότι η σημερινή ορθόδοξη Θεολογία είναι στην Ελλάδα ανεπαρκής, ενώ οι Ρώσσοι θεολόγοι είναι πιό δημιουργικοί.
ε ) Βαθμιαία μεταλλαγή της ορθόδοξης Εικόνας του Αθρώπου, δηλαδή συνδυασμός του πιστού με τα επίγεια. Οι πιστοί έχουν από καιρό βαρεθεί τα επουράνια, τα οποία ανήκουν μεν στην παράδοση, αλλα στην ουσία τους είναι η εβραϊκή μυθολογία ( Παλαιά Διαθήκη ).
ζ ) Ριζικός περιορισμός των συμβόλων, τα οποία ούτως ή άλλως δεν έχουν ουδεμία σχέση με την χριστιανική πίστη και είναι ειδωλολατρικά υπολλείμματα.
η ) Να επιτραπεί στους Αρχιμανδρίτες και στους Επισκόπους να παντρεύονται και να δημιουργούν οικογένειες, που σημαίνει να παύσει επιτέλους η υποκρισία . Υπάρχουν και άλλα καθήκοντα.
θ ) Να εκμοντενισθούν οι παράξενες ενδυμασίας των Μητροπιλιτών, οι οποίες είναι αναμφιβόλως περσικής προέλευσης.
Δημοσιευθέν το 2013 στο Βήμα και στην Καθημερινή ( ηλεκτρονική έκδοση )
——————————————–
“Ιερά άμφια” των Οθόδοξων κληρικών-περσικής προέλευσης
Ο Χιστιανισμός έχει παραλάβει πολλά από τις θρησκείες των χωρών της Μέσης Ανατολής, ιδιαιτέρως από την Περσία και την Αίγυπτο. Ο περσικός πολιτισμός έχει επιδράσει ακόμη και στις ενδυματολογικές προτιμήσεις των κατεχομένων χωρών.
Αυτό ισχύει ιδιαιτέρως για τις ενδυμασίες όπως π.χ. τα πολυτελή απανωτά άμφια και η πολυποίκιλη τιάρα των βασιλέων και των κληρικών. Αλλά και οι Πέρσες τα έχουν αυτά παραλάβει από τους Βαβυλωνίους και τους Ασσυρίους, οι οποίοι είχαν ανώτερο και αρχαιότερο πολιτισμό.
Σε κάθε επιστημονικό βιβλίο περί του πολιτισμού των προαναφερθέντων λαών μπορεί κανείς να δει τα περί των ενδυμασιών. Σε περσικές απεικονίσεις βλέπει κανείς τις διαφορετικές ενδυμασίες και τις τιάρες των δεκάδων λαών της τεράστιας περσικής αυτοκρατορίας που δεν έχουν ουδεμία σχέση με την ελληνική , την ρωμαϊκή ή την αιγυπτιακή ενδυμασία.
Παρεμπιπτόντως θα ήθελα να επισημάνω, ότι η επίσημη αυτοκρατορική γλώσσα των Περσών δεν ήταν τα όχι τόσο εξελιγμένα Περσικά, αλλά τα ανώτερα Αραμαϊκά, τα οποία μιλούσε και στα οποία κήρυξε ο Ιησούς Χριστός.
Κατόπιν έχει ο προφορικός του λόγος γραφεί στην ελληνική ΚΟΙΝΗ μεν , αλλά οι ειδικοί γλωσσολόγοι μπορούν να διαπιστώσουν εν μέρει την δομή της Αραμαϊκής.
α) Η Γαλλική Επανάσταση του 1789, η οποία έχει εγκαθιδρύσει το αστικό κράτος, έχει διακηρύξει τρεις σκοπούς : Liberte (Ελευθερία). Egalite (Ισότητα), Fraternite (Αδελφοσύνη).
Το τελευταίο προέρχεται από τους Μασόνους.
β) Οι δημιουργοί των ΗΠΑ ήταν στην πλειοψηφία μασόνοι.
γ) Το κείμενο της 9ης Συμφωνίας του Μεγάλου Γερμανού μουσουργού και μασόνου Ludwig von Beethoven “Ode an die Freude ” ( ποιητής ο Friedrich Schiller, επίσης μασόνος ) ήταν έργο μασόνων. Από την “μασονία” προέρχεται το Fraternite της Γαλλικής Επανάστασης καθώς και το υπέροχο ποίημα του Friedrich Schiller “An die Freude” , μελοποιημένο από τον Beethoven (Neunte Symphonie, 9η Συμφωνία).
Συγκλονιστικό είναι το μήνυμα : “Seid umschlungen
, Millionen ! Diesen Kuß der ganzen Welt ! Brüder” ( Να είστε αγκαλιασμένοι εκατομμύρια ! Αυτό το φιλί σε όλην την ανθρωπότητα, Αδέλφια… ).
Ορίστε .
δ) Κατά τα άλλα ανήκε έως τις αρχές του 2οου αι. στην οργάνωση των Μασόνων διεθνώς η ελίτ της εκάστοτε κοινωνίας.
Δεν είμαι ούτε μασόνος, ούτε οπαδός της ενσάρκωσης του σκοταδισμού του Μητροπολίτη Σεραφείμ, ο οποίος έχει μετατρέψει το “Αγαπάτε αλλήλους” σε “Μισείτε τους πάντες”.
iefimerida (28.2.16)
