Πατριωτισμός, Εθνικισμός, Σωβινισμός, Ρατσισμός

Πατριωτισμός, Εθνικισμός, Σωβινισμός

Ευκαιρίας δοθείσης θα ασχοληθούμε με σημαντικές έννοιες , οι οποίες χρησιμοποιούνται δυστυχώς τελείως εσφαλμένα, φαινόμενο που έχει μερικές φορές δυσάρεστες συνέπειες. Οι έννοιες είναι επιστημονικοί όροι ( termini scientifici ) με ένα καθορισμένο περιεχόμενο , δηλαδή δεν επιτρέπεται να τις ερμηνεύσει κανείς υποκειμενικά ή βολονταριστικά.

α) Πατριωτισμός

Η γλωσσική αφετηρία του είναι η ελληνική λέξη Πατήρ (Γενική: Πατρός) και όχι η λατινική λέξη Pater (γενική: Patris ). Στο Μεσαίωνα εμφανίσθηκε η λέξη Πατριώτης  (κάποιος από το ίδιο γένος, συμπατριώτης) με μεσαιωνική λατινική Patriota και αργότερα με γαλλική προφορά Patriote. Παράλληλα παρουσιάσθηκε το επίθετο Πατριωτικός με τη λατινική Patrioticus και τη γαλλική προφορά Patriotique, πού έγινε η βάση για τη γαλλική λέξη με ελληνικές ρίζες Patriοtisme με την νεοελληνική προφορά Πατριωτισμός. Έτσι επέστρεψε η λέξη Πατριωτισμός στη γενέτειρά της.

Η έννοια αυτή σημαίνει την πολιτική τοποθέτηση ενός ατόμου που είναι συνυφασμένη με τον συναισθηματικό δεσμό με τις αξίες, την ιστορία, την παράδοση, τον πολιτισμό κλπ. της γενέτειράς του (Πατρίδα).Το κύριο νόημά της είναι η αγάπη προς την Πατρίδα. Μερικές φορές συνάδει όμως ο Πατριωτισμός με δυνατό συναίσθημα της υπερηφάνειας και της αλαζονείας, εάν κάποιος είναι αμετροεπής.

Ο Πατριωτισμός είναι προϊόν της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 και φορέας του είναι ο αστός (πολίτης, citoyen). Ένα από τα καθοριστικά γνωρίσματα του σύγχρονου πολίτου είναι η διαλεκτική αλληλουχία μεταξύ των δικαιωμάτων και των καθηκόντων. Αυτό είναι στις βαλκανικές χώρες άγνωστο.

β) Εθνικισμός

Υφίστανται δύο διαφορετικές ερμηνείες : Η γαλλική ερμηνεία είναι μάλλον ουδέτερη: Εννοεί τον πατριωτισμό, την αγάπη στο έθνος και την υπερηφάνεια γι αυτό.
Οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί λαοί την έχουν αποδεχθεί. Σύμφωνα όμως με τη γερμανική ερμηνεία ο εθνικισμός έχει αρνητική σημασία: υπερβολική και μή ανεκτική εθνική συνείδηση, η οποία θεωρεί την ισχύ και το μεγαλείο του έθνους ως υψίστη αξία. Οι λαοί της Βόρειας και της Ανατολικής Ευρώπης αποδέχθηκαν αυτή την ερμηνεία.

Στη νεώτερη παγκόσμια ιστορία η έννοια εθνικισμός χρησιμοποιήθηκε λίαν θετικά και δη από τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα πρώτα στις αραβικές χώρες και κατόπιν σε όλες τις χώρες που ξεσηκώθηκαν κατά της αποικιοκρατίας. Επομένως πρέπει να κάνουμε μία διαφοροποίηση.

γ) Σωβινισμός
σημαίνει  πολύ δυνατό πατριωτισμό που στρέφεται κατά άλλων λαών (αδιαλλαξία, αντιπάθεια, μίσος).

Βήμα, Καθημερινή (τελευταία στις 16.2.18), Τα Νέα.

————————————————————————————————————————————————–

Πατριωτισμός, Εθνικισμός

Γνωμικά

Αγαπώ υπερβολικά τη χώρα μου για να είμαι εθνικιστής.
Αλμπέρ Καμύ, 1913-1960, Γάλλος συγγραφέας, Νόμπελ 1957

Πατριωτισμός είναι η προθυμία να σκοτώσεις και να σκοτωθείς για ασήμαντη αφορμή.
Μπέρτραντ Ράσελ, 1872-1970, Βρετανός φιλόσοφος

Πατριωτισμός είναι η πεποίθηση πως αυτή η χώρα είναι ανώτερη απ’ όλες τις άλλες, επειδή γεννήθηκες εσύ σ’ αυτή.
Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, 1856-1950, Ιρλανδός συγγραφέας, Νόμπελ 1925

Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων.
Σάμουελ Τζόνσον, 1709-1784, Άγγλος συγγραφέας
(Αυτό βρίσκει στην Ελλάδα την απόλυτη εφαρμογή)

Ο εθνικισμός είναι μια παιδική ασθένεια. Είναι η ιλαρά της ανθρωπότητας.
Αλβέρτος Αϊνστάιν, 1879-1955, Γερμανοεβραίος φυσικός

Ένα υγιές έθνος δεν έχει συνείδηση της εθνικότητάς του, όπως ένας υγιής άνθρωπος δεν έχει συνείδηση των οστών του.
Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, 1856-1950, Ιρλανδός συγγραφέας, Νόμπελ 1925

Ένα κράτος αρχίζει να αυτοαποκαλείται πατρίδα όταν ετοιμάζεται να διαπράξει φόνους
Φρήντριχ Ντύρενματ, 1921-1990, Ελβετός θεατρ. συγγραφέας

Κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο απ’ όλα:
Είναι κρίμα που για να είσαι καλός πατριώτης πρέπει να γίνεις εχθρός της υπόλοιπης ανθρωπότητας.
Βολταίρος, 1694-1778, Γάλλος φιλόσοφος & συγγραφέας

Αποζημιώσεις Πολεμικές , Ελλάς-Γερμανία, Μία ειδική Αξιολόγηση

Αποζημιώσεις Πολεμικές , Ελλάς-Γερμανία, Μία ειδική Αξιολόγηση

Πρόκειται για ένα από επιστημονική (Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο , ¨Δίκαιο του Πολέμου”) καθώς και από πρακτική άποψη πολύ δύσκολο θέμα. Εδώ διατυπώνω την δική μου άποψη σαν ειδικός (πανεπιστημιακές διαλέξεις, ενμέρει συγγράμματα) και ιδιαιτέρως σαν πρώην εμπειρογνώμων(γνωμοδοτήσεις) σε ό, τι αφορά την προετοιμασία του σημαντικού ντοκουμέντου “Zwei -plus -Vier-Vertrag” (“Δύο-συν -Τέσσερα-Συμφωνία”) μεταξύ των τεσσάρων νικητήριων δυνάμεων και των δύο γερμανικών κρατών (Ιδέ στην Ιστότοπό μου την στήλη “Wissenschaftliche Gutachten”(“Επιστημονικές γνωμοδοτήσεις”, νούμερα 1-4 και , ιδιαιτέρως 16, “Friedensvertrag mit Deutschland, Entwurf” (“Συμφωνία Ειρήνης με την Γερμανία, Σχέδιο”).

Λόγω χώρου δεν είναι δυνατό να αναφέρω όλα τα ντοκουμέντα περί του ζητήματος των αποζημιώσεων λεπτομερώς. Το 1946 έχει υπογραφεί μεταξύ των Συμμαχικών Δυνάμεων στο Παρίσι η “Συμφωνία περί των αποζημιώσεων”, η οπoία ήταν η γενική νομική βάση για τις πράγματι τεράστιες αποζημιώσεις.

Το 1953 έχει συντελεσθεί στο Λονδίνο η “Συμφωνία περί των χρεών” της Γερμανίας. Εκεί συμφώνησαν ότι άλλα προβλήματα αποζημιώσεων θα επιλυθούν “τελικά” μέσω ιδιαιτέρου ντοκουμέντου. Εννοούσαν μέσω της Συμφωνίας Ειρήνης (Friedensvertrag ). Αλλά το 1960 έχει πληρώσει η Γερμανία στην Ελλαδα 115 εκατομμύρια Μάρκα και άλλα 27 εκατομμύρια δολλάρια και το 2003 ακόμη 20 εκατομμύρια  Ευρώ  Υπάρχουν ενδείξεις, ότι η τότε ελληνική κυβέρνηση έχει παραιτηθεί όλων των ελληνικών απαιτήσεων έναντι της Γερμανίας. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΙΖΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ !

Όταν προετοιμαζόταν πυρετωδώς η «Συνθήκη από τις 12 Σεπτεμβρίου 1990 περί της τελικής διευθέτησης σχετικά με την Γερμανία» δεν έθιξε κανένα εμπλεκόμενο ή κάποιο άλλο κράτος το θέμα των αποζημιώσεων και των χρεών της Γερμανίας. Στις 15. Μαρτίου 1991 (ημερομηνία ισχύως) επί τη βάση της επίσημης συμφωνίας έχουν περατωθεί δια παντώς όλλα τα “υπόλοιπα” του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Εν ολίγοις, το θέμα των αποζημιώσεων έκλεισε.Εγείρονται ερωτήματα :

α) Τί έχει συμφωνήσει ο τότε Έλλην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής με τον τότε Γερμανό ομότιμό του ;
β) Διατί δεν έχει η Ελλάδα διατυπώσει αιτήματα προ της τελικής Συμφωνίας με την Γερμανία (η ελληνική πρεσβεία έθιξε το θέμα μόνον του κατοχικού δανείου εκ των υστέρων το 1995 !) ;
γ) Διατί δεν έχει η ελληνική κυβέρνηση διατυπώσει την αντίρρησή της σε ό,τι αφορά την «τελική διευθέτηση» ;
δ) Διατί  εγείρει μόνον η Ελλάδα σαν κράτος τέτοια αιτήματα ;
ε) Διατί θυμάται η Ελλάδα σαν κράτος τις αποζημειώσεις πολέμου, όταν οξύνονται τα οικονομικά της προβλήματα ;
ζ) Διατί αναθερμαίνεται αυτή η υπόθεση σε ακατάλληλη συγκυρία ; Δεν κατέχουν οι υπεύθυνοι τους διπλωματικούς κανόνες ;
Αλλά εγείρονται όντως ακόμη δύο σοβαρά ζητήματα :
α)  Μάλλον δέον να γίνει διαχωρισμός μεταξύ των πολεμικών αποζημιώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου.
β) Το Διεθνές  Συμβατικό Δίκαιο δεν επιτρέπει συμφωνίες εις βάρος τρίτων κρατών, εκτός εάν αυτά δώσουν εκ των υστέρων την συγκατάθεσή τους (άρθρα 34 και 35 της  Vienna Convention  of  the Law on Treaties  1969 , Συνθήκη της Βιέννης περί του Δικαίου των Συμφωνιών). Είναι γεγονός  ότι η Ελλάδα δεν έχει υπογράψει την Συνθήκη 2 συν 4. Εάν δεν έχει δώσει εκ των υστέρων την συγκατάθεσή της, υπάρχει για την Γερμανία όντως ένα σοβαρό πρόβλημα.

Δημοσιευθέν σε κεντρικές  ηλεκτρονικές εφημερίδες 2012, 2013, 2015 τελευταία φορά στο Βήμα και στα Νέα (13.3,15).