Monthly Archives: November 2022

ΗΠΑ-Κίνα

Posted on by
Reply

ΗΠΑ-Κίνα
1 Οι ΗΠΑ, ως η μοναδική υπερδύναμη του κόσμου, έχουν φυσικά αυτοκρατορικές έως ηγεμονικές αξιώσεις. Αυτό δημιουργεί επιπλοκές με την υπερδύναμη σε statu nascendi Κίνα. Έτσι, αυτή τη στιγμή βιώνουμε μια ανησυχητική έως επικίνδυνη εξέλιξη του κράτους Imperium Americanum Supremum έναντι του Imperium Cinicum Supremum.
2. οι αυτοκρατορίες, όπως δείχνει η ιστορία, δεν είναι αιώνιες. Δηλαδή, η αμερικανική αυτοκρατορία δεν πρόκειται να διαρκέσει για πάντα. Πολλά δείχνουν ότι η κινεζική αυτοκρατορία θα ξεπεράσει τις ΗΠΑ και θα καταλάβει την πρώτη θέση το αργότερο μετά από 10-15 χρόνια. Είναι προφανές ότι η εξέλιξη αυτή έχει ήδη προκαλέσει μιαν έντονη κρίση ταυτότητας στην αμερικανική αυτοκρατορία. Ως εκ τούτου, οι ΗΠΑ, με βάση φυσικά τα αυτοκρατορικά τους συμφέροντα, προσπαθούν να δημιουργήσουν συμμαχίες εναντίον της Κίνας.
3. Επομένως, οι πιθανές διαφορές ή διαφωνίες μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας είναι αμερικανικό ζήτημα που δεν θα έπρεπε να επηρεάζει καν τους συμμάχους των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, εκτός αν πρόκειται για casus foederis σύμφωνα με το άρθρο 5 της Συνθήκης του ΝΑΤΟ. In concreto, αυτό σημαίνει ότι μόνο σε περίπτωση επίθεσης της Κίνας κατά των ΗΠΑ μπορεί να προκύψει περίπτωση βοήθειας από τη διάταξη αυτή. Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν συνάψει διμερείς στρατιωτικές συμφωνίες και συμφωνίες αμοιβαίας βοήθειας με άλλα κράτη, όπως με την Ταϊβάν, αυτό  έχει  σχέση με την περίπτωση βοήθειας του ΝΑΤΟ. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι του ΝΑΤΟ δεν πρέπει να εμπλακούν σε στρατιωτικές περιπέτειες των ΗΠΑ, οι οποίες έχουν ήδη λάβει χώρα στο πρόσφατο παρελθόν.
4. Κάθε υπερδύναμη φαντάζεται τον εαυτό της ως ηγεμόνα, οπότε ο ηγεμόνας προσπαθεί φυσικά να επηρεάσει την εξωτερική και στρατιωτική πολιτική των συμμάχων στο πλαίσιο μιας συμμαχίας με βάση τα εγωιστικά συμφέροντα ασφαλείας του. Εξαρτάται τελικά από την αυτοπεποίθηση των συμμάχων, αν συνεχίζουν να θεωρούν τους εαυτούς τους κυρίαρχα κράτη ή αν έχουν γίνει υποτελείς και επιτρέπουν να τους κακομεταχειρίζονται ή αν είναι έτοιμοι να ματώσουν για τον ηγεμόνα.                                 Βλέπε λεπτομερεικά:
-Panos Terz, Gleichgewichtstheorie: Geschichte, Gegenwart, Prognose, ISBN: 978-620-0-44488-2, Saarbrücken 2019,
-Panos Terz,Panos Terz, Völkerrecht und Internationale Beziehungen, Populärwissenschaftlich, ISBN: 978-620-0-44645-9, Saarbrücken 2020.
Δημοσιεύθηκε στα Γερμανικά σε: Zeit (12.11.22)

Γενοκτονία υπό τη σκοπιά του διεθνούς δημοσίου δικαίου (Ουκρανία, Γκολοντόμορ) )

Posted on by
Reply

Η γενοκτονία υπό τη σκοπιά του διεθνούς δημοσίου δικαίου (Ουκρανία, Γκολοντόμορ)

Η συγκεκριμένη νομική βάση της γενοκτονίας είναι η “Σύμβαση για την πρόληψη και την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας” της 9ης Δεκεμβρίου 1948 (τέθηκε σε ισχύ στις 12 Ιανουαρίου 1951). Σε αυτό το σημαντικό έγγραφο, πιο συγκεκριμένα στο άρθρο. II, αυτός ο terminus scientificus του διεθνούς δημοσίου δικαίου είναι επακριβώς περιγεγραμμένο: “Στην παρούσα Σύμβαση, ως γενοκτονία νοείται οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις που διαπράττονται με πρόθεση να καταστραφεί, εν συνόλω ή εν μέρει, μια εθνική, εθνοτική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα ως τέτοια: – α) να θανατωθούν τα μέλη μιας τέτοιας ομάδας,,- β) να προκληθεί σοβαρή σωματική ή ψυχική βλάβη στα μέλη μιας τέτοιας ομάδας, γ) δημιουργούν σκόπιμα τέτοιες συνθήκες ζωής για μια ομάδα που υπολογίζεται ότι θα επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν συνόλω ή εν μέρει,- δ) επιβάλλουν μέτρα που αποσκοπούν στην αποτροπή γεννήσεων εντός μιας τέτοιας ομάδας,- ε) μεταφέρουν με τη βία παιδιά από μια ομάδα σε μια άλλη ομάδα”.
Στην Art. III τα αδικήματα καθορίζονται με την ίδια λεπτομέρεια: “Οι ακόλουθες πράξεις τιμωρούνται: 1. η γενοκτονία, 2. η συνωμοσία για τη διάπραξη γενοκτονίας, 3.η άμεση και δημόσια υποκίνηση για τη διάπραξη γενοκτονίας, 4. η απόπειρα διάπραξης γενοκτονίας, 5. η συμμετοχή σε γενοκτονία”.
Ο ορισμός εξαρτά έτσι την ύπαρξη γενοκτονίας expressis verbis από την ΠΡΟΘΕΣΗ. Είχε ο Στάλιν την πρόθεση να καταστρέψει τον ουκρανικό λαό ή τμήματα αυτού (“κουλάκους”, μέλη της διανόησης); Όλα δείχνουν, ότι ήθελε να τους τιμωρήσει συγκεκριμένα και επομένως υπήρχε πρόθεση να το κάνει αυτό. Σχεδόν το ίδιο ισχύει και για τις ενέργειες του Στάλιν εναντίον τμημάτων του λαού του Καζακστάν. Είναι  απαραίτητο, να ληφθεί υπόψη το συνολικό πλαίσιο, ότι η κρατική τρομοκρατία ήταν πανταχού παρούσα στη Σοβιετική Ρωσία εκείνης της εποχής. Οι “εκκαθαρίσεις” στη δεκαετία του 1930 επιβεβαίωσαν για άλλη μια φορά, ότι ο Στάλιν ήταν έτοιμος να θυσιάσει αδίστακτα δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στο βωμό του “κομμουνισμού”. Για τον διεστραμμένο, άκρως φανατικό και ημιπολιτισμένο εγκληματία Στάλιν, τέτοιες βαρβαρότητες ήταν ψίχουλα.
Διαπιστώνεται, ότι οι πολεμικές τακτικές (μη στρατιωτικοί στόχοι, σκοπίμως καταστροφή κρίσιμων υποδομών με καταστροφικές συνέπειες για τον πληθυσμό, ιδίως για τους ηλικιωμένους και τα παιδιά) του Ρώσου επιδρομέα εναντίον της Ουκρανίας συνιστούν όχι μόνο σοβαρά εγκλήματα πολέμου, αλλά επιπλέον έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Επιπλέον, πρόκειται για μιαν ιδιαίτερα βάρβαρη μορφή κρατικής τρομοκρατίας. Από το 1963 περίπου, περισσότερα από 13 διεθνή ντοκουμέντα (συμβάσεις, διακηρύξεις) περί την τρομοκρατία έχουν συνταχθεί από τον ΟΗΕ. Αρκετά από αυτά έχουν ήδη τεθεί σε ισχύ. Έχουν γίνει επανειλημμένες προσπάθειες, να οριστεί με ακρίβεια ο όρος τρομοκρατία. Μόλις το 2001 ο ΟΗΕ μπόρεσε να προσδιορίσει τα βασικά χαρακτηριστικά του όρου τρομοκρατία: α) Χρήση βαρειάς βίας κατά αμάχων, πολιτών ή κρατικών θεσμών. β) Δημιουργία κλίματος γενικού φόβου. γ) Σκοπός είναι επίσης για να καταδείξει την ανικανότητα της κυβέρνησης, να προστατεύσει τους πολίτες της. Ενώ ο ΟΗΕ αναφέρεται στη διεθνή τρομοκρατία, όπως η γνωστή τρομοκρατία του “Ισλαμικού Κράτους”, μεταξύ άλλων, τα χαρακτηριστικά αυτά ισχύουν και για τη χρήση πυραύλων εναντίον μη στρατιωτικών αντικειμένων, με κύριο στόχο τη δημιουργία μιας γενικής ατμόσφαιρας φόβου, προκειμένου να καμφθεί η θέληση του ουκρανικού λαού να πολεμήσει. Υπό αυτό το πρίσμα, η Ρωσία μπορεί σε γενικές γραμμές να αξιολογηθεί ως τρομοκρατικό κράτος.
Επιπλέον, στοιχεία γενοκτονίας μπορούν ήδη να εντοπιστούν στη στρατηγική και την τακτική του ρωσικού επιθετικού στρατού.
Εν ολίγοις: η Ρωσία βρίσκεται στη διαδικασία διάπραξης της επόμενης γενοκτονίας εναντίον των Ουκρανών με αφάνταστη βαρβαρότητα. Αυτό δημιουργεί ηθικό καθήκον για τον πολιτισμένο κόσμο, να αποτρέψει αυτή τη βαρβαρότητα. Βλέπε λεπτομερειακά:
-Panos Terz, Wissenschaft vom Völkerrecht: Theorie des Völkerrechts, Philosophie des Völkerrechts, Soziologie des Völkerrechts, Methodologie des Völkerrechts, ISBN: 978-620-0-67264-3, Saarbrücken 2021.
-Panos Terz, The science of international law, ISBN: 978-620-3-97855-1, Saarbrücken 2021.
-Panos Terz, Quelques problèmes de droit international, Recueil d’écrits, ISBN: ‎ 978-620-4-10192-7, Saarbrücken 2021
-Панос Терц, Отдельные проблемы международного права, ISBN-13: 978-620-4-10170-5, Saarbrücken 2021
Professor.i.R.,Dr.,Dr.sc.,Dr.habil., Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο, Θεωρία των διεθνών σχέσεων, Γενική Μεθοδολογία των βασικών επιστημονικών ερευνών.
δημ. στα Γερμανικά επίσης σε: Beliner Zeitung, taz, Focus, Frankfurter Allgemeine Zeitung (30.11.22)

Völkermord (Genozid) aus Sicht des Völkerrechts (Ukraine, HOLODOMOR)

Posted on by
Reply
Völkermord (Genozid) aus Sicht des Völkerrechts (Ukraine, HOLODOMOR)
Konkrete Rechtsgrundlage des Völkermordes ist die „Konvention über die Verhütung und Bestrafung des Verbrechens des Völkermordes“ vom 9. Dezember 1948 (in Kraft getreten am 12. Januar 1951). In diesem bedeutsamen Dokument, genauer im Art. II wird dieser terminus scientificus des Völkerrechts genau umschrieben: „In dieser Konvention bedeutet Völkermord eine der folgenden Handlungen, die in der Absicht begangen wird, eine nationale, ethnische, rassische oder religiöse Gruppe als solche ganz oder teilweise zu vernichten; a) Angehörige einer solchen Gruppe zu töten; b) Angehörige einer solchen Gruppe schweren körperlichen oder geistigen Schaden zuzufügen; c) vorsätzlich solche Lebensbedingungen für eine Gruppe zu schaffen, die darauf abzielen, ihre physische Vernichtung ganz oder teilweise herbeizuführen ; d) Maßnahmen zu verhängen, die auf eine Geburtenverhinderung innerhalb einer solchen Gruppe gerichtet sind; e) gewaltsam Kinder aus einer Gruppe in eine andere Gruppe zu überführen“.
Im Art. III werden die Straftatbestände ebenso ausführlich fixiert: “Die folgenden Handlungen sind zu bestrafen: 1. Völkermord, 2. Verschwörung zur Begehung von Völkermord, 3. unmittelbare und öffentliche Anreizung zur Begehung von Völkermord, 4. Versuch, Völkermord zu begehen, 5.Teilnahme am Völkermord.”
Die Definition macht also das Vorliegen des Genozids expressis verbis von der ABSICHT abhängig. Hatte Stalin die Absicht, das ukrainische Volk oder Teile von ihm (“Kulaken”, Angehörige der Intelligenz) zu vernichten? Alles deutet darauf hin, dass er sie gezielt bestrafen wollte und damit lag die Absicht vor, dies zu tun. Fast das Gleiche gilt auch für die Handlungen Stalins gegen Teile des kasachischen Volkes. Es ist ferner erforderlich, den Gesamtzusammenhang zu berücksichtigen, dass eben zu jener Zeit in Sowjetrussland der Staatsterror allgegenwärtig war. Die “Säuberungen” in den 30er- Jahren haben erneut bestätigt, dass Stalin bereit war, auf dem Altar des “Kommunismus” zig Tausende Menschen skrupellos zu opfern. Für den verblendeten, hoch fanatisierten und halb zivilisierten Verbrecher Stalin waren solche Barbareien Peanuts.
Es wird sachlich konstatiert, dass die Kriegstaktik (zivile Objekte, gezielte Zerstörung der kritischen Infrastruktur mit verhängnisvollen Folgen für die Bevölkerung, vor allem für ältere Menschen und für Kinder) des russischen Aggressors gegen die Ukraine stellt nicht nur schwerwiegende Kriegsverbrechen, sondern darüber hinaus auch ein Verbrechen gegen die Menschlichkeit dar.
Außerdem geht es um eine besonders barbarische Form des Staatsterrors. Etwa seit 1963 sind von der UNO über 13 internationale Dokumente (Konventionen, Erklärungen) über den Terror verfasst worden. Etliche sind inzwischen in Kraft getreten. Es wurde immer wieder versucht, den Begriff Terror genau zu definieren. Erst 201 konnten im Rahmen der UNO die wesentlichen Merkmale des Begriffs Terror erarbeitet werden: a) Anwendung von schwerer Gewalt gegen Zivilisten, zivile oder staatliche Einrichtungen. b) Schaffung eines Klimas der allgemeinen Angst. c) Es soll ferner nachgewiesen werden, dass die Regierung nicht imstande ist, die eigenen Bürger zu schützen. Die UNO meint zwar den internationalen Terror, wie z.B. u.a. den bekannten Terror des “Islamischen Staates”, jedoch diese Merkmale treffen auch auf den Einsatz von Raketen gegen zivile Objekte zu, deren Hauptziel darin besteht, eine allgemeine Atmosphäre der Angst zu schaffen, um den Kampfeswillen des ukrainischen Volkes zu brechen. So gesehen, kann im Prinzip Russland als ein Terrorstaat eingeschätzt werden.
In der Strategie und Taktik der russischen Aggressionsarmee kann man ferner schon genozide Elemente feststellen.
Kurzum: Russland ist dabei, mit unvorstellbarer Brutalität, ja Bestialität, den nächsten Völkermord an den Ukrainern zu begehen. Hieraus ergibt sich für die zivilisierte Welt die moralisch-ethische Pflicht, diese Barbarei zu verhindern. Siehe ausführlich:
-Panos Terz, Wissenschaft vom Völkerrecht: Theorie des Völkerrechts, Philosophie des Völkerrechts, Soziologie des Völkerrechts, Methodologie des Völkerrechts, ISBN: 978-620-0-67264-3, Saarbrücken 2021.
-Panos Terz, The science of international law, ISBN: 978-620-3-97855-1, Saarbrücken 2021.
-Panos Terz, Quelques problèmes de droit international, Recueil d’écrits, ISBN: ‎ 978-620-4-10192-7, Saarbrücken 2021
-Панос Терц, Отдельные проблемы международного права, ISBN-13: 978-620-4-10170-5, Saarbrücken 2021
Prof.i.R.,Dr.,Dr.sc.,Dr.habil., Völkerrecht, Theorie der internationalen Beziehungen, Allgemeine Methodologie der wissenschaftlichen Grundlagenforschung

veröff.in : Beliner Zeitung, taz, Focus, Frankfurter Allgemeine Zeitung (30.11.22), Neue Zürcher Zeitung (2.12.22)

 

 

Ρωσία και Ρώσοι ή η Ρωσική νοοτροπία

Posted on by
Reply
Ρωσία και Ρώσοι ή η Ρωσική νοοτροπία
Μια ανάλυση από τη σκοπιά της ιστορίας, της πολιτικής θεωρίας και της εθνολογίας
Η Ρωσία είναι μια από τις ευρωπαϊκές χώρες που δεν γνώρισαν ούτε την Αναγέννηση ούτε τον Διαφωτισμό (υπήρχαν μόνο απαρχές: Λομονόσοφ), ούτε την αστική επανάσταση, ούτε τη δημοκρατία, ούτε το κράτος δικαίου, ούτε το άτομο, ούτε τον πολίτη, ούτε τις ατομικές ελευθερίες, ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε τη διάκριση των εξουσιών. Ειδικότερα, δεν υπάρχει δημοκρατική παράδοση και, κατά συνέπεια, δεν υπάρχει αναπτυγμένη και διαδεδομένη συνείδηση της δημοκρατίας.
Η Ρωσία παρέλειψε μια ολόκληρη εποχή της ευρωπαϊκής ιστορίας. Αυτή η ιστορικά εξαρτημένη υστέρηση δεν μπορεί να αναπληρωθεί. Έτσι, από πλευράς πολιτισμού, η γιγαντιαία αυτή χώρα ανήκει στην Ευρώπη μόνο σε περιορισμένο βαθμό. Μπορείτε να το δείτε από κάθε άποψη. Αυτό έχει οδηγήσει σε ένα ισχυρό σύμπλεγμα κατωτερότητας έναντι της πιο ανεπτυγμένης Ευρώπης, το οποίο πρέπει να αντισταθμιστεί με παράξενη και σχεδόν γελοία αυτοπροβολή. Η Ρωσία ταυτόχρονα θαυμάζει και μισεί την ανώτερη Δύση.
Ήδη από το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, οι Ρώσοι διανοούμενοι απέρριπταν κατηγορηματικά τη ratio (λογική) του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Προβάλλουν τα ακόλουθα κύρια επιχειρήματα:
α) Ο δυτικός τρόπος σκέψης είναι υπανάπτυκτος (sic) επειδή στηρίζεται αποκλειστικά στον ορθολογισμό και κατά συνέπεια δεν μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να βρουν τον”σωστό δρόμο”. Σε αντίθεση με τη Δύση, η “ρωσική ψυχή” (sic) θα παρουσιαζόταν ως ένα μυθικό και μυστικιστικό φαινόμενο. Θεωρούσαν την ορθολογιστική σύνεση ως μια δυτική “ασθένεια”, δηλαδή καθαρή σύνεση χωρίς σοφία, και ταυτόχρονα τόνιζαν την ηθική αναγκαιότητα, όπως δοξάζεται στα γνωστά μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι, όπως “Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι σοφός, αλλά για να ενεργήσει σοφά η σύνεση δεν αρκεί”. Ή η φράση: “Αυτό που είναι αληθινό για εμάς, είναι ξένο για την Ευρώπη”!
Οι αντίπαλοι της Δύσης ονομάζονταν “σλαβόφιλοι” (φίλοι των Σλάβων), μεταξύ των οποίων ήταν και ο Πέτρο Κιριέφσκι, ο οποίος επεσήμανε τη μεγάλη διαφορά μεταξύ του δυτικού και του “ρωσικού πνεύματος” ως εξής: το δυτικό πνεύμα οδηγεί στον ατομικισμό (σύγχυση της ατομικότητας με τον ατομικισμό) και δεν βοηθά τον άνθρωπο να κατανοήσει τον κόσμο στην ολότητά του, ενώ το “ρωσικό πνεύμα” (sic) , βασισμένο στη χριστιανική πίστη, είναι σε θέση να συλλάβει την ουσία των πραγμάτων στην ολότητά τους!
Είναι αξιοσημείωτο, ότι οι απόψεις αυτές αντιστοιχούσαν περισσότερο στην προκαπιταλιστική περίοδο και στην πραγματικότητα αντανακλούσαν σχεδόν πιστά τη ρωσική πραγματικότητα. Η καθυστέρησή τους δεν μπορεί να ξεπεραστεί από τίποτα.
Το αδιανόητο είναι ότι τέτοιες απόψεις υποστηρίζονται στη Ρωσία κυρίως από θεολόγους, αλλά και από πολιτικούς επιστήμονες και ορισμένους φιλοσόφους. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να αναφερθεί ο Αλεξάντερ Γκελίεβιτς – Ντούγκιν, ο οποίος θεωρείται γενικά ως σύμβουλος με επιρροή σε κορυφαίους πολιτικούς, ενώ ορισμένοι πιστεύουν ότι είναι επίσης σύμβουλος του Πούτιν. Οι βασικές θέσεις του είναι οι εξής: α) Οι αξίες της Δύσης, όπως η δημοκρατία, ο κοινοβουλευτισμός, οι ελευθερίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.λ.π. δεν είναι οικουμενικές. β) Ο “ρωσικός πολιτισμός” διαμορφώνεται από τον ορθόδοξο χριστιανισμό. γ) Ο “ρωσικός πολιτισμός” είναι ανώτερος από τον δυτικό πολιτισμό. δ) Κατά συνέπεια, η Ρωσία δεν χρειάζεται τις δυτικές αξίες. ε) Είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί μια ιερή αυτοκρατορία υπό την ηγεσία της Ρωσίας στην Ευρασία, δηλαδή από τη Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ (sic).
Η Ρωσία είχε τη μεγάλη ιστορική ατυχία να μην έχει υιοθετήσει βασικά στοιχεία του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, αλλά τον χριστιανικό πολιτισμό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (ορθότερα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) και κυρίως την ορθόδοξη πίστη. Αυτό δημιούργησε μια κοινωνική και ανθρώπινη εικόνα με έντονα μεσαιωνικά χαρακτηριστικά, όπου ο μυστικισμός ως βασικό στοιχείο της Ορθοδοξίας έπαιξε και συνεχίζει να παίζει σημαντικό ρόλο, παρά το γεγονός ότι για αρκετές δεκαετίες επικράτησε ένα άθεο καθεστώς.
3. Τα βασικά στοιχεία αυτής της αντίληψης για την κοινωνία και τον άνθρωπο είναι τα εξής:
Για αιώνες δεν μπορούσε να διαμορφωθεί κανένα άτομο, αλλά το άτομο ήταν και είναι ένα μέσα στη μάζα. Έτσι, απουσιάζουν οι βασικές ιδιότητες του ατόμου, όπως η αυτονομία (αυτοδιάθεση), η προσωπική ευθύνη και η βούληση για λήψη αποφάσεων. Το άτομο έχει συνηθίσει σε άλλους, π.χ. πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση τον “Πατέρα Τσάρο” ή την κυβέρνηση, να ρυθμίζουν τα πάντα γι’ αυτό. Παρεμπιπτόντως, θα πρέπει επίσης να αναφερθεί ο κομμουνιστικός ολοκληρωτισμός, ο οποίος ούτως ή άλλως απέρριπτε αυστηρά το ελεύθερο άτομο.
4 Επειδή λείπει το άτομο, δεν θα μπορούσε και δεν μπορεί να προκύψει ένας σύγχρονος πολίτης, ο οποίος κανονικά ξεκινά από τη διασύνδεση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Αυτό όμως είναι ακριβώς η conditio sine qua non για την ύπαρξη μιας κρατικής συνείδησης. Ωστόσο, ως αντιστάθμισμα για την έλλειψη κρατικής συνείδησης, έχει δημιουργηθεί, ιδίως υπό τον Πούτιν, μια υπέρεξελιγμένη, σχεδόν παθολογική εθνική συνείδηση με την έννοια του πανρωσισμού.
Έτσι, υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν ιδανικές συνθήκες για απολυταρχικά, αυταρχικά και ακόμη και ολοκληρωτικά καθεστώτα. Δεν είναι επομένως περίεργο που ο Πούτιν είναι φανερά δημοφιλής στον ρωσικό λαό. Στην ουσία, ο Πούτιν είναι ο “πατέρας τσάρος”. Συνεπώς, μπορεί να δηλωθεί ότι ο Πούτιν είναι ο κατάλληλος ηγέτης για τη Ρωσία. Ανταποκρίνεται πλήρως στον ρωσικό λαό. Στην πραγματικότητα, αυτός ο λαός δε δύναται να εννοήσει τη δημοκρατία, επειδή γι’ αυτόν η δημοκρατία είναι ένα βιβλίο με επτά σφραγίδες. Προς το παρόν, λοιπόν, η Ρωσία θα κυβερνάται από αυταρχικούς ηγέτες.
Από: -Panos Terz, Διεθνές Δίκαιο και Διεθνείς σχέσεις, ISBN: 978-620-0-44645-9, 2020- -Panos Terz, Панос Терц, Отдельные προβλήματα διεθνούς δικαίου, ISBN-13: 978-620-4-10170-5, Saarbrücken 2021
- (Panos Terz) Παναγιώτης Δημητρίου Τερζόπουλος: Εγκυκλοπαιδική και Κοινωνική Μόρφωση, Εκλαϊκευμένα: Θρησκεία, Ιστορία, Εθνολογία, Πολιτισμός, Γλωσσολoγία: Θρησκεία, Ιστορία, Εθνολογία, Πολιτισμός, Γλωσσολογία, Δεύτερος Τόμος, ISBN: 978-620-0-61339-4, Saarbrücken 2020 (εδώ πιο λεπτομερώς ).

Αρχαία επαναστατική παράδοση στην Κίνα

Posted on by
1
Αρχαία επαναστατική παράδοση στην Κϊνα
α ) Οι Κινέζοι έχουν μίαν υπεραναπτυγμένη ιστορική εθνική συνείδηση, η οποία αφορά μία συνεχή ιστορία πολιτισμού τεσσάρων χιλιάδων ετών. Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας οι Κινέζοι είναι οι πρώτοι, οι οποίοι ανέπτυξαν μία πειστική θεωρητική βάση του δικαιώματος της εξέγερσης ( „Γκε- Μινγκ “).
Στο „Βιβλίο της Ιστορίας („Σουντσινγκ“, 84 π.Χ.) προειδοποιεί ο εργαζόμενος λαός τον Αυτοκράτορα, ότι ο „Ουρανός“ αγαπά το λαό, γι αυτό ο Αυτοκράτοραςπρέπει να κάνει αυτό που επιθυμεί ο „Oυρανός“, διαφορετικά θα τιμωρηθεί.
Ο φιλόσοφος Μöng-Ds ( Μένκιος ) δημιούργησε τη θεωρία της „αφαίρεσης“ της εντολής του „ Ουρανού“ από τον Αυτοκράτορα, σε περίπτωση που αυτός καταδυναστεύει το λαό.
Δύο φορές ( 84 και 184 μ.Χ. ) έλαβαν χώραν επαναστάσεις των κινέζων αγροτών αναφέροντας ως δικαιολογία την καταπάτηση της «Εντολής του Ουρανού“ ( „Κοινωνική Συνθήκη“α λα Κίνα) από τον Αυτοκράτορα, τον οποίο στη δεύτερη επανάσταση έχουν εκθρονήσει ( τέλος της δυναστείας Χαν ).
β ) Χωρίς τέτοιες δικαιολογίες ξεσηκώθηκαν οι Κινέζοι υπό την καθοδήγηση του Μάο Τσε Τουνγκ και έθεσαν τις βάσεις για τη σημερινή Κίνα.
γ ) Η Κίνα εξελίσσεται σε υπερδύναμη και κατέχει από οικονομική άποψη παγκοσμίως τη δεύτερη θέση μεν, αλλά ο λαός και ιδίως οι αγρότες ζουν πολύ φτωχικά, ενώ παράλληλα η Κίνα έχει τους περισσότερους δισεκατομμυριούχους του κόσμου !
Αυτό σημαίνει όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, οι οποίες θα οδηγήσουν στο μέλλον νομοτελειακά σε αγώνες.
δ) Η αυξάνουσα μεσαία τάξη απαιτεί ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία κατέχουν ήδη από δεκαετίες οι Κινέζοι στην Ταϊβάνη και στο Χονγκ Κονγκ (κατείχαν).
ε ) Το διαδίκτυο διευκολύνει κοινωνικά και πολιτικά κινήματα . Η κινεζική κυβέρνηση φοβάται τώρα πρωτίστως πολιτικά κινήματα, γι αυτό ελέγχει το διαδίκτυο αυστηρότατα.
Γκε Μινγκ ( Δικαίωμα της εξέγερσης )
Προ περίπου 4 χιλιάδων ετών έχει το „Βιβλίο της ιστορίας“ (Shudshing) αναφέρει, ότι ο Αυτοκράτορας δέον να συμπεριφέρεται καλά στον λαό, γιατί ο ουρανός τον προστατεύει ( φυσικό δίκαιο, ius naturalis ). Τον 3ο αι. π.Χ ο φιλόσοφος Möng-ds (Μένκιος) δημιούργησε την κινεζική θεωρία του „Συμβολαίου της εξουσίας “, το οποίο αναφέρει το Γκε-Μινγκ („Αφαίρεση της εντολής του Ουρανού „ από τον Αυτοκράτορα) !
Ήδη 260 έτη αργότερα έκανε ο λαός στηριζόμενος στο συμβόλαιο αυτό επανάσταση και έρριξε τον τυραννικό Αυτοκράτορα.
Ο ειδικός για τη Θεωρία του κράτους Χαν Φέι –Τσε ( 2ος αι. π. Χ.) υπουργός των εσωτερικών, γνωστός ως ο κινεζικός Δράκων, έχει τονίσει στα συγγράματά του περί εξουσίας, ότι οι υπήκοοι είναι κακοί , γι αυτό η κυβέρνηση να μή τους έχει εμπιστοσύνη. Το μόνον που τους αξίζει είναι αυστηροί και τιμωρητικοί νόμοι.
Αυτός έχει ιδρύσει την πρώτη κρατική ασφάλεια του κόσμου. Πέραν τούτου διέταξε να θάψουν ζωντανούς 600 διανοούμενους ( σχεδόν όλους τους φιλόσοφους ), γιατί „φλυαρούσαν“ πολύ και αναστάτωναν τον κόσμο κάτω από τον ουρανό !
Η στάση της σημερινής κινεζικής κυβέρνησης έναντι των διανοουμένων δεν είναι λοιπόν ούτε κάτι το καινούργιο ούτε τόσο παράλογη, έχει τουναντίον μεγάλη παράδοση. Οι Κινέζοι ηγέτες φοβούνται στην πραγματικότητα τον λαό.
Μελλοντικά κινήματα
Ενώ στις χώρες με χριστιανορθόδοξη παράδοση η Εικόνα του Ανθρώπου είναι στενά συνυφασμένη με τη Δευτέρα Παρουσία και την αιωνιότητα , η Εικόνα του Ανθρώπου του Κονφουκιανισμού είναι πραγματιστική, μια που οι Κινέζοι είναι ιστορικά τελείως αθεϊστές. Τους ενδιαφέρει αποκλειστικά η επίγεια ζωή hic et nunc. Αυτή η εικόνα υπάρχει εδώ και 2500 χρόνια και είναι η βάση της ζωής όλων των Κινέζων.
Οι Κινέζοι έχουν κάνει στην μακρά ιστορία τους μερικές δυναμικές κοινωνικές επαναστάσεις. Μπορούν εύκολα να διαπιστώσουν, ότι η διαφορά μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών αυξάνει συνεχώς. Εκτός τούτου βλέπουν , ότι οι Ταϊβανέζοι (ζουν) και οι Κινέζοι στο Χονγκ Κονγκ ζούσαν σε ένα φιλελεύθερο καθεστώς και έχουν ένα πολύ ανώτερο βιοτικό επίπεδο. Είναι λοιπόν αυτονόητο να απαιτούν και αυτοί καλύτερες βιοτικές συνθήκες και ελευθερίες.
Η ανώτατη ηγεσία δεν μπορεί αιωνίως να παίζει τον ρόλο του αυτοκράτορα. Βαθμιαία πρέπει να δώσει στον λαό ελευθερίες που σημαίνει ότι θα μειωθεί η επιρροή του κόμματος, το οποίο λέγεται μεν κομμουνιστικό, αλλά στην πραγματικότητα ουδεμία σχέση έχει με τα κομμουνιστικά ιδεώδη που προσπάθησε να πραγματοποιήσει ο Μάο Τσε Τουνγκ. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα ολοκληρωτικό και άκρως αυταρχικό πολιτικό σύστημα.
-Panos Terz, Menschenbild und Recht in den alten Hochkulturen: Eine universalhistorische und komparative Betrachtung, ISBN: 978-620-0-27129-7, Saarbrücken 2019, 223 S.(Vollständiger Titel: Menschen- und Gesellschaftsbilder sowie Rechts- und Gerechtigkeitsvorstellungen in den Schriftdokumenten der alten Hochkulturen, Eine komparative philosophiehistorische Untersuchung);
-Panos Terz, Völkerrecht und Internationale Beziehungen, Populärwissenschaftlich, ISBN: 978-620-0-44645-9, Saarbrücken 2020.
επίσης σε: Berliner Zeitung, Neue Zürcher Zeitung, Stern (28.11.22)

Κονφουκιανισμός

Posted on by
Reply
Κονφουκιανισμός
Η Κίνα ανήκει στον Κύκλο Πολιτισμού του Κονφουκιανισμού, ο οποίος διαφέρει κατά πολύ από τον Δυτικό Κύκλο Πολιτισμού.
Ο Κονφουκιανισμός είναι κοσμοθεωρία καθώς και θεωρία της κοινωνίας και του κράτους και γενική βάση της καθημερινής ζωής των Κινέζων και άλλων λαών της Απω Ανατολής (Ιαπωνία, Κορέα, Βιετνάμ κτλ.) και της Εικόνας του Ανθρώπου, όπως την έχει διαμορφώσει ο Κονφουκιανισμός στα παρελθόντα δυόμισι χιλιάδες έτη χωρίς διακοπές.
Τα καθοριστικά χαρακτηριστικά του Κονφουκιανισμού είναι τα ακόλουθα:
1. Αρμονία (Σταθερότητα) στην κοινωνία και στο κράτος.
Όποιος ενεργεί εναντίον της σταθερότητας πρέπει να τιμωρείται παραδειγματικά. Υπάρχει ένα παράδειγμα, σύμφωνα με το οποίο 600 φιλόσοφοι της αρχαίας Κίνας έχουν θαυτεί ζωντανοί, γιατί διατάραξαν μέσω των αντιλήψεών τους “την Αρμονία κάτω από τον ουρανό”.
2. Ιεραρχίες στο κράτος, στην κοινωνία και στην οικογένεια.
Στις παρελθούσες εποχές ο Αυτοκράτορας ήταν η υψίστη αρχή, τώρα είναι το Πολιτικό Γραφείο του “Κομμουνιστικού Κόμματος”. Στην οικογένεια ο γηραιότερος είναι το πιό αξιοσέβαστο πρόσωπο.
3. Στην κινεζική παράδοση το άτομο είναι άγνωστο και ανεπιθύμητο, ενώ στη Δύση κοινωνία και κράτος βασίζονται στο άτομο. Η οικογένεια, η κοινωνία και το κράτος έχουν έναντι αυτού απόλυτη προτεραιότητα.
4. Επομένως δεν υφίσταται και ο πολίτης με τα υποκειμενικά του ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά η καινοτομεία (Δημιουργικότητα) προϋποθέτει το ΑΤΟΜΟ με ελευθερία της βούλησης και των επιλογών, η γενικά υποκειμενικά βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και βασικές ελευθερίες.
Η προσπάθεια ενός Κινέζου να πραγματοποιήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα θεωρείται από τις κρατικές αρχές ως αδιάντροπη πρόκληση και τιμωρείται αυστηρότατα.
Στην Κίνα επικρατεί μία τελείως διαφορετική άποψη περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δη η αντικειμενική. Αυτό σημαίνει, ότι το κράτος έχει την απόλυτη δυνατότητα να παραχωρεί δικαιώματα και , αν το κρίνει σωστό, πάλι να τα αφαιρεί.Τα διακαιώματα των Κινέζων έχουν αντικειμενικό χαρακτήρα. Αυτό σημαίνει, ότι το κράτος δίνει και όποτε θέλει πέρνει πίσω τα δικαιώματα.
Έτσι γίνεται κατανοητό, γιατί η κινεζική κυβέρνηση αντιδρά σε κριτική της Δύσης πολύ εκνευρισμένα, ενίοτε και με οργή. Γενικά η Κίνα δεν είναι διατεθειμένη να αναγνωρίσει τη δυτική κοσμοθεωρία και τον τρόπο ζωής της Δύσης.
5. Η Εργατικότητα είναι μία από τις πιό υψηλές αρχές του Κονφουκιανισμού. Αυτή είναι η κυρία βάση της προόδου της Κίνας.
6. Η Ανταγωνιστικότητα δεν είναι μόνον ως κανόνας στην κοινωνία γνωστή, αλλά και εφαρμόζεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.
7. Η Πειθαρχία και η Αυτοπειθαρχία ανήκουν στις προσδιοριστικές βάσεις του Κονφουκιανισμού.
Η Ιαπωνία αναγκάσθηκε ύστερα από την ολοσχερή και οδυνηρή ήττα να παραλάβει στοιχεία του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού (π.χ. τον παρλαμενταρισμό (κοινοβουλευτισμό), τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες του πολίτου δημιουργώντας  ένα κράμα με τη δική της παράδοση. Περίπου το ίδιο έχει συντελεσθεί αλλά οικειοθελώς στη Νότια Κορέα. Και το Βιετνάμ αρχίζει βαθμιαία και πολύ προσεκτικά να μεταλλάσσεται.
-Panos Terz, Menschenbild und Recht in den alten Hochkulturen: Eine universalhistorische und komparative Betrachtung, ISBN: 978-620-0-27129-7, Saarbrücken 2019, 223 S.(Vollständiger Titel: Menschen- und Gesellschaftsbilder sowie Rechts- und Gerechtigkeitsvorstellungen in den Schriftdokumenten der alten Hochkulturen, Eine komparative philosophiehistorische Untersuchung);
-Panos Terz, Völkerrecht und Internationale Beziehungen, Populärwissenschaftlich, ISBN: 978-620-0-44645-9, Saarbrücken 2020.
Δημ. επίσης σε:Berliner Zeitung, Neue Zürcher Zeitung, Stern (28.11.22)

 

Αφγανική εικόνα του ανθρώπου και της κοινωνίας (βασικά στοιχεία)

Posted on by
Reply
Αφγανική εικόνα του ανθρώπου και της κοινωνίας (βασικά στοιχεία)
1. Επικρατούν αρχαϊκές οικονομικές, κοινωνικές και νοητικές δομές.
2. Eπικρατεί ο τυπικός ανατολικός-ισλαμικός ανορθολογισμός.
3. Στο Αφγανιστάν έχει αναπτυχθεί μια ιδιαιτέρως καθυστερημένη μορφή του Ισλάμ. Το Ισλάμ έχει καθιερωθεί με έναν απόλυτο θεοκεντρισμό (ο Αλλάχ εστιάζεται στο κέντρο).
4.Απεριόριστα κακή και άκρως τοξική πατριαρχία ως βάση της κοινωνίας και του κράτους. Ο άνδρας είναι τα πάντα, η γυναίκα είναι τίποτα.
5. Φυσικά, καμία δημοκρατία, κανένα άτομο και κανένας πολίτης, κανένα ανθρώπινο δικαίωμα και καμία θεμελιώδης ελευθερία.
6. Μεσαιωνική καταπίεση των γυναικών. Η γυναίκα είναι η
προσωπική ιδιοκτησία του άνδρα.
7. Η “τιμή” του άνδρα είναι πανίσχυρη.
8. Δολοφονική μισαλλοδοξία αναμεμειγμένη με πρωτόγονο και θανατηφόρο φανατισμό απέναντι σε άλλες θρησκείες.
9. Το χειρότερο όλων, είναι η χρήση ωμής βίας ως κανονικό μέσο διεκδίκησης συμφερόντων και απόψεων.
10. Μόνο οι μορφωμένοι Αφγανοί καταφέρνουν να ενσωματωθούν στη Δύση.
Υ.Γ. Είχα Αφγανούς μαθητές για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήταν έξυπνοι και εργατικοί. Σχεδόν όλοι τους δολοφονήθηκαν από τους Ταλιμπάν.
Panos Terz, Völkerrecht und Internationale Beziehungen, Populärwissenschaftlich, ISBN: 978-620-0-44645-9, Saarbrücken 2020; επίσης σε: Berliner Zeitung (29.11.22)

Αξίες και συμφέροντα στις διεθνείς σχέσεις

Posted on by
Reply
Σχέση μεταξύ αξιών και συμφερόντων στις διεθνείς σχέσεις
Η γενική βάση της στάσης των κυρίαρχων κρατών στα προβλήματα των διεθνών σχέσεων είναι τα νόμιμα συμφέροντά τους στην πολυπλοκότητά τους (παράλληλα, κοινά, διασταυρούμενα, ζωτικής σημασίας κλπ.). Εδώ αναφέρεται η γνώμη του μεγάλου φιλόσοφου Χέγκελ (Hegel): Τα συμφέροντα καθορίζουν τις ενέργειες των ανθρώπων και των λαών. Κάτι το παρόμοιο είχε καταδείξει ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Επίκουρος ήδη προ 2.400 ετών. Η συγκεκριμένη νομική βάση
αυτών των σχέσεων είναι οι επτά θεμελιώδεις
αρχές του διεθνούς δημοσίου δικαίου, που κατοχυρώνονται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Αυτές με τη σειρά τους εμπεριέχουν ήδη σημαντικά ηθικά και δεοντολογικά στοιχεία. Δηλαδή,
α) οι διεθνείς σχέσεις μεταξύ των κρατών δεν βασίζονται σε γενικές αρχές (π.χ. εξωτερική πολιτική “βασισμένη σε αξίες” ή “βασισμένη σε κανόνες”), κάτι που αποτελεί κατά τη γνώμη μου στην εξωτερική πολιτική μιαν επικίνδυνη χίμαιρα ).
β) Λόγω της ύπαρξης εντελώς διαφορετικών πολιτισμικών και νομικών κύκλων σε διεθνές επίπεδο υφίστανται όχι μόνο διαφορετικές, αλλά και αντικρουόμενες αξίες, π.χ. περί τη δημοκρατία, το σύστημα διακυβέρνησης, το τη διάκριση των εξουσιών, τη νομική θέση των γυναικών, τη σχέση κράτους και εκκλησίας κλπ.
Επομένως, είναι απαράδεκτο, η Δύση να προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να επιβάλει τις αξίες της σε άλλους λαούς. Αντίθετα, στο διεθνές δημόσιο δίκαιο ισχύει η Αρχή της απαγόρευσης της ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων κρατών, εκτός εάν υπάρχουν μαζικές, συστηματικές και κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών των πολιτών καθώς και η γενοκτονία. Σε μια τέτοια περίπτωση, το ζήτημα δεν είναι εσωτερικό, αλλά ΔΙΕΘΝΕΣ.
γ) Μεταξύ κρατών με διαφορετικό πολιτισμικό και νομικό υπόβαθρο ισχύει η νέα Ειρηνική Συνύπαρξη και in concreto κυρίως οι ήδη αναφερθείσες επτά θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δημοσίου δικαίου που εμπεριέχονται ήδη στο Χάρτη του ΟΗΕ. Σε αυτές ανήκει και η Αρχή της ειρηνικής
διεθνούς συνεργασίας. Υπάρχει λόγος, να διερωτηθούμε δικαιολογημένα διατί ο Γερμανός Ομοσπονδιακός Καγκελάριος και η Υπουργός Εξωτερικών δεν χρησιμοποιούν τη φράση “αρχές του διεθνούς δικαίου”.
Δεν έχουν συμβούλους ειδικούς επί του διεθνούς δημοσίου δικαίου;
Δείτε πιο λεπτομερειακά:
-Panos Terz, Interessentheorie, Eine Abhandlung im Koordinatensystem von Philosophie, Epistemologie, Völkerrechtssoziologie und Theorie der
internationalen Beziehungen, In : Papel Politico , No. 1, Vol. 14, 2009, pp. 223-274, Universidad Pontificia JAVERIANA, Facultad de Ciencias Politicas y Relaciones Internacionales;
-Panos Terz, Völkerrecht und Internationale Beziehungen, Populärwissenschaftlich, ISBN: 978-620-0-44645-9, Saarbrücken 2020;
-Panos Terz, La science du droit international, ISBN: 978-620-3-97857-5, Saarbrücken 2021;
-Панос Терц, Международное договорное право,
ISBN-13: 978-620-4-10708-0, Saarbrücken 2021.
Professor.i.R.,Dr.,Dr.sc.,Dr.habil.,
Völkerrecht, Theorie der internationalen Beziehungen, Allgemeine
Methodologie der wissenschaftlichen Grundlagenforschung
Δημοσιευθέν επίσης σε: Zeit, Süddeutsche Zeitung (29.11.22)
Prof.i.R.,Dr.,Dr.sc.,Dr.habil.,
Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο, Θεωρία Διεθνών Σχέσεων, Γενική
Μεθοδολογία των βασικών επιστημονικών ερευνών

Λατινοαμερικανική Νοοτροπία

Posted on by
Reply
Λατινοαμερικάνικη νοοτροπία, κύρια χαρακτηριστικά, μια συστηματική θεώρηση
Για την καλύτερη κατανόηση των λαών της Λατινικής Αμερικής, είναι απαραίτητο να φωτιστεί το ιστορικό, εθνολογικό, οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο που εκφράζει μια σειρά από κοινά σημεία σε όλη τη Λατινική Αμερική:
1. Αυτά τα τεράστια εδάφη κατακτήθηκαν με μεγάλη βιαιότητα από τους Ισπανούς Conquistadores (κατακτητές) και κυριολεκτικά εκμεταλλεύτηκαν επί αιώνες.
2. οι γυναίκες των ιθαγενώνπληθυσμών βιάστηκαν μαζικά (ακόμη και σήμερα ο βιασμός θεωρείται peccadillo), δημιουργώντας έναν μικτό πληθυσμό. Σε αυτό προστέθηκαν οι Αφρικανοί σκλάβοι, οι οποίοι επίσης αναμείχθηκαν με τους ιθαγενείς, τους λευκούς και τους mestizos. Έτσι, στις περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, εκτός από τους ιθαγενείς, τους λευκούς και τους Αφρικανούς εκπροσώπους, μπορούμε να βρούμε μιγάδες, mestizos (μείγμα ιθαγενών και λευκών), μιγάδες (μείγμα λευκών και Αφρικανών) και διάφορες προσμίξεις μεταξύ των διαφόρων πληθυσμιακών ομάδων, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν σταδιακά κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων.
Στην ανεπίσημη, αλλά πραγματική κοινωνική πυραμίδα, οι λευκοί βρίσκονται στην κορυφή, ακολουθούμενοι από τους μιγάδες, μετά από τους mestizos και στην τελευταία θέση οι απόγονοι των ιθαγενών. Μόνο στο Μεξικό οι mestizos κατατάσσονται πάνω από τους Αφρικανούς. Από αυτή την κοινωνική πυραμίδα μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι, από εθνολογική άποψη, η κοινωνία είναι διαιρεμένη εδώ και αιώνες.
Υπάρχει ένας άλλος διαχωρισμός που είναι ακόμη μεγαλύτερος και πιο καταστροφικός: μεταξύ της πλειοψηφίας των φτωχών ανθρώπων, ιδίως των campesinos (αγροτών), από τη μία πλευρά, και της ολιγαρχίας, που αποτελείται κυρίως από latifundistas (μεγαλογαιοκτήμονες), μεγαλοεμπόρους, ανώτερους δημόσιους υπαλλήλους και αξιωματούχους, και σε ανεπτυγμένες χώρες όπως η Βραζιλία, βιομηχάνους, από την άλλη. Η μεσαία τάξη είναι σχετικά αδύναμη ή και ανύπαρκτη. Κατά τα άλλα προσπαθεί να ενταχθεί στην ολιγαρχία.
4. Τα εδάφη της Λατινικής Αμερικής δεν αποικίστηκαν ακριβώς από τις πιο ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες (Ισπανία και Πορτογαλία), οι οποίες εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. En passant, θα πρέπει να αναφερθεί ότι και οι δύο χώρες κυβερνήθηκαν από δικτατορίες για δεκαετίες. Αντίθετα, η Βόρεια Αμερική ενίοτε αποικίστηκε από τις ευρωπαϊκές ελίτ, οι οποίες μάλιστα δημιούργησαν τη σημερινή υπερδύναμη, τις ΗΠΑ.
5. Η καθολική εκδοχή του χριστιανισμού επιβλήθηκε με τη βία στους αυτόχθονες πληθυσμούς, αλλά βασικές ηθικές αρχές όπως η αγάπη για την εργασία και η αρχή της επίτευξης δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένες στον καθολικισμό. Ακριβώς αυτές οι ηθικές και θρησκευτικές αρχές αποτελούν τη σταθερή γενική βάση για την ταχεία ανάπτυξη των ΗΠΑ, οι οποίες λειτουργούν ως μαγνήτης για τους Λατινοαμερικανούς.
6. Οι λαοί της Λατινικής Αμερικής δεν έχουν βιώσει την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό (ατομική, ελεύθερη, λογική και κυρίως κριτική σκέψη, απελευθέρωση από τις θρησκευτικές δεισιδαιμονίες) και κυρίως την αστική επανάσταση με τα κοσμοϊστορικά επιτεύγματά της, όπως ο citoyen (πολίτης), η δημοκρατία, το σύγχρονο κράτος, οι ελευθερίες των πολιτών και τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, το κράτος δικαίου, η κρατική συνείδηση και η νομική συνείδηση των πολιτών.
Οι Λατινοαμερικανοί απελευθερώθηκαν από την ισπανική αποικιοκρατία σε έναν καθαρά εθνικό αγώνα για ανεξαρτησία υπό την ηγεσία του Βενεζολανό Σιμόν Μπολίβαρ (σημειώστε το πλήρες όνομα : Simón José Antonio de la Santísima Trinidad Bolívar y Ponte Palacios y Blanco) που ονομαζόταν σε όλη τη Λατινική Αμερική “El Libertador” (“Ο Απελευθερωτής”), ήταν, παρεμπιπτόντως, μεγαλογαιοκτήμονας και ιδεολογικά υποστηρικτής της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά η προτίμησή του ήταν κυρίως στον τεκτονισμό, δηλαδή αφηρημένη δικαιοσύνη, όχι συγκεκριμένη κοινωνική δικαιοσύνη. Τα ανεξάρτητα κράτη που προέκυψαν πριν από περίπου διακόσια χρόνια αντέγραψαν επιμελώς το γαλλικό σύνταγμα και τους νόμους, αλλά δεν υπήρχε η παραμικρή πολιτική, κοινωνική και, κυρίως, οικονομική βάση γι’ αυτό. Εν ολίγοις, η βάση δεν αντιστοιχούσε στην εποικοδόμημα. Το αδιανόητο είναι ότι αυτές οι χώρες έχουν τα πιο εκτενή συντάγματα στον κόσμο, τα οποία όμως δεν υλοποιούνται.
7. Δεν είναι επομένως τυχαίο ότι οι περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής δεν έχουν σωστά λειτουργικά κράτη και δικαστήρια και, στο σύνολό τους, δεν έχουν αναπτυγμένη δημοκρατία. Κυβερνώνται από δικτάτορες ή από αυταρχικά καθεστώτα. Η διαφθορά είναι ένα “γενετικό ελάττωμα” στο DNA αυτών των κρατικών δομών.
8. Υπό τις προαναφερθείσες συνθήκες στην πολυπλοκότητά τους, έχει προκύψει ένα ιδιόμορφο βασικό πρότυπο συμπεριφοράς (νοοτροπία), το οποίο έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
α) Αίσθημα προ της λογικής, κάτι το διεθνώς γνωστό ως “surrealismo latinoamericano” (“λατινοαμερικανικός συναισθηματισμός”), δηλαδή έντονη σύγχυση των ευσεβών ονείρων με την πραγματικότητα. Αυτό εκφράζεται εύστοχα στο μιούζικαλ “Evita”: “Son ilusiones νo son soluciones” : “είναι ψευδαισθήσεις, δεν είναι επιλύσεις”.
β) Πολλά λόγια και λίγες πράξεις, επειδή τα λόγια θεωρούνται σχεδόν αυτοσκοπός.
γ) Έλλειψη πειθαρχίας και αυτοπειθαρχίας, σύγχυση της ελευθερίας με την αναρχία.
δ) Απολαμβάνοντας τη ζωή και, αν είναι δυνατόν, με ελάχιστη εργασία και μηδαμινή προσπάθεια. Υπενθυμίζεται ότι μετά από λίγα μόλις χρόνια “σοσιαλισμού”, ο Φιντέλ Κάστρο αισθάνθηκε υποχρεωμένος να ψηφίσει νόμο περί την καταναγκαστική εργασία.
ε) Ανεπαρκώς ανεπτυγμένες ιδιότητες, όπως οργανωτικό ταλέντο, συστηματικότητα, μεθοδολογία, δυναμικότητα,αποτελεσματικότητα, βούληση, υπομονή και, πάνω απ’ όλα, επιμονή.
στ) Έλλειψη δημόσιου πνεύματος και ευθύνης απέναντι στην κοινωνία. Οι άλλοι κατηγορούνται για τις δικές τους αποτυχίες.
ζ) Υποανάπτυκτο αίσθημα δικαιοσύνης, αλλά υπερεξελιγμένο “αίσθημα δικαιοσύνης”, το οποίο αυτονοήτως ερμηνεύεται εξαιρετικά υποκειμενικά και σχεδόν βολονταριστικά.
Αλλά όταν οι Λατινοαμερικανοί σπουδάζουν σε χώρες με προτεσταντική παράδοση, προσαρμόζονται εκεί και είναι σε θέση να αποδώσουν άριστα. Είχαμε εξαιρετικές εμπειρίες από αυτή την άποψη.
Αυτή η νοοτροπία μπορεί να είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο οι Λατινοαμερικανοί ήταν, και ίσως εξακολουθούν να είναι, εύκολη λεία για τους πραγματιστές και δυναμικούς Βορειοαμερικανούς εδώ και δεκαετίες.
9. Μέχρι τον πρόεδρο Κλίντον, οι ΗΠΑ θεωρούσαν τις χώρες της Λατινικής Αμερικής ως προαύλιο και σφαίρα επιρροής (π.χ. Δόγμα Μονρόε). Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες οργάνωναν πραξικοπήματα (“επαναστάσεις”), εναντίον δυσάρεστων κυβερνήσεων και ακόμη και κατά τη διάρκεια εσωτερικών συγκρούσεων η αμερικανική κυβέρνηση ζητούσε βοήθεια από τους “εξεγερμένους” και στη συνέχεια έθετε τους “πεζοναύτες” εν κινήσει.
10. Στις περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, οι στρατιωτικοί ηγέτες συχνά κυβερνούσαν, ανέβαιναν πραξικοπηματικά στην εξουσία, αλλά δεν ήταν ούτε πρόθυμοι ούτε ικανοί να λύσουν τα πολυάριθμα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα. Διαφορετικά, οι αριστεροί λαϊκιστές εναλλάσσονται με τους δεξιούς λαϊκιστές, οι οποίοι έχουν κάποια κοινά στοιχεία: Surrealismo latinoamaricano, αδυναμία συμβολής στην επίλυση προβλημάτων και έλλειψη ικανότητας σωστής οργάνωσης της οικονομίας.
Prof.i.R., Dr., Dr.sc., Dr.habil, Panos Terz, Leipzig, Cali, Prof. Dr. Eduardo Pastrtana, Cali, Bogota, Dr. Mario Arroyave, Cali, Frankfurt
Αναδημοσίευση απο: Panos Terz, Völkerrecht und Internationale Beziehungen, Populärwissenschaftlich, ISBN: 978-620-0-44645-9, Saarbrücken 2020,
Zeit (8.6.20, 5.7.21), Berliner Zeitung (8.8.22), Neue Zürcher Zeitung (23.11.22)

Wirtschaftsbeziehungen mit China und das Völkerrecht

Posted on by
Reply

Wirtschafts- und Handelsbeziehungen mit China aus Sicht des Völkerrechts

Prämisse meiner meiner Position ist die Beachtung der Tatsache, dass es gegenwärtig unterschiedliche Kulturkreise mit ebenso unterschiedlichen, teilweise entgegengesetzten Gesellschafts- und Menschenbildern, gibt.

Genannt seien hier nur der Kulturkreis des Westens (Anthropozentrismus, Individuum, Bürger, Demokratie, Menschenrechte und Grundfreiheiten, Gleichberechtigung der Geschlechter, Rechtsstaat, Gewaltenteilung) und der konfuzianisch-kommunistische Kulturkreis (kein Individuum, kein Citoyen, Priorität der Gesellschaft vor dem Einzelnen und des Staates vor dem Untertan, Priorität der Familie gegenüber dem Einzelnen, nicht Individual- sondern objektive Rechte und Freiheiten, keine Demokratie, keine Gewaltenteilung, starke totalitaristische Tendenzen) erwähnt.

In den Beziehungen der zu diesen Kulturkreisen gehörenden Staaten zueinander gilt die internationale Rechtsordnung und zwar das völkerrechtliche grundlegende Prinzip der friedlichen internationalen Zusammenarbeit unter Beachtung der gegenseitigen Interessen, speziell des gegenseitigen Vorteils. Natürlich können die Staaten, sich auf internationale Menschenrechtskonventionen berufend, schwerwiegende Verletzungen dieser Rechte anprangern.
Dabei ist es nicht unbedingt nötig, die Wirtschafts- und die Handelsbeziehungen mit eigenen Wertvorstellungen, also mit Ideologien zu belasten, weil eben für sie andere Kriterien gelten. Es gibt zahlreiche Beispiele dieser pragmatischen Art.
Es drängt sich ohnehin die Frage auf, wie viel Staaten denn international als echt demokratisch zu betrachten sind.                                                                                 Siehe ausführlich: Panos Terz, Völkerrechtswissenschaft: Völkerrechtstheorie Völkerrechtsphilosophie Völkerrechtssoziologie Völkerrechtsmethodologie, ISBN: 978-620-0-27090-0, Saarbrücken 2019; Panos Terz, Internationales Vertragsrecht, Spezialprobleme, ISBN: 978 – 620 – 0 – 44713 – 5, Lehrbuch, Saarbrücken 2021; Panos Terz, Selected problems of international law, Collected writings, ISBN: ‎978-620-4-10172-9, Saarbrücken 2021.  Zeit, BZ, FAZ, NZZ, WZ (4.11.22)

____________________________

Volksrepublik Eingriffe in die globale Ordnung, gegen das Völkerrecht

Unter Partei- und Staatschef Xi Jinping tritt China immer selbstbewusster als Weltmacht auf. Bislang weniger beachtet ist dabei, dass Alleinherrscher Xi seine wachsende Macht mit Recht und Gesetz sichert. Was im Inland längst Praxis ist, soll künftig auch im Ausland gelten. Diese Woche hat der Ständige Ausschuss des Nationalen Volkskongresses ein Gesetz zu Chinas Außenbeziehungen erlassen. Und das betrifft uns alle.

Das neue Gesetz ist deshalb so brisant, weil die Volksrepublik darin ihren Anspruch auf eine Rolle als Weltmacht formuliert und die Umgestaltung der globalen Ordnung definiert. Trotz wohltönender Formulierungen werden die harten Prioritäten der Führung schnell deutlich: Gleich an erster Stelle steht für die Kommunistische Partei (KP) der Schutz der eigenen Souveränität, Sicherheit und Entwicklungsinteressen, die künftig noch aktiver auch im Ausland vertreten werden sollen.

Dabei wird deutlich: Die KP sichert sich eindeutig die Führungsrolle über auswärtige Beziehungen aller Art, stellt die eigene Staatsverfassung über das Völkerrecht und propagiert seine Lesart der Menschenrechte. Diese gelten nach chinesischer Auslegung nicht uneingeschränkt universell, sondern sollten von jedem Land selbst interpretiert werden. Focus (1.7.23)