Αναρχισμός, Τριτοκοσμικός Νεοελληνικός Αναρχισμός, Αναρχικοί “Σπουδαστές”

Περί του αναρχισμού

Ευκαιρίας δοθείσης είναι όντως απαραίτητο να ασχοληθούμε κάπως με τον αναρχισμό και δη με μερικές πτυχές του για να κατανοήσουμε
καλύτερα, με ποιό τρόπο σκέπτονται οι αναρχικοί.  Θα αναφέρουμε μόνον τις βασικές τοποθετήσεις των πιό γνωστών  εκπροσώπων του διεθνούς
αναρχισμού.

Αλλά κατ αρχάς θα διατυπώσουμε έναν ορισμό αυτού του κοινωνικοπολιτικού φαινομένου :

Πρόκειται για μίαν ουτοπική μικροαστική ψευτοεπαναστατική ιδεολογία, η οποία
αποκρούει τον οργανωμένο πολιτικό και ταξικό αγώνα, την πειθαρχία,  και  την εξουσία και επιδιώκει την «απόλυτη  ελευθερία» , την «απόλυτη
δικαιοσύνη» , την «απόλυτη  ισότητα»  καθώς και την εξουδετέρωση όλων των κρατικών οργανισμών και των  μέσων καταστολής.

Ο αναρχισμός έχει εμφανισθεί στην εποχή της μετάβασης του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο (19ος-20ος αι.) στις πιό εξελιγμένες βιομηχανικές χώρες. Στην ουσία του οαναρχισμός αποτελεί μίαν ιδιαίτερη μορφή της αστικής ιδεολογίας. Απορρίπτει τον πολιτικό αγώνα της εργατικής τάξης , τον “ηγετικό ρόλο” του κομμουνιστικού κόμματος, την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης και την
“δικτατορία του προλεταριάτου”.

Αντ αυτού απαιτεί τον «άμεσο κοινωνικό αγώνα» την γενική απεργία εθνικά και διεθνώς  με τον σκοπό μέσω μίας αυθόρμητης βίαιας  επαναστατικής πράξης  όλων των  αντιεξουσιαστικών δυνάμεων να καταστρέψει  όλες τις δομές του καπιταλιστικού κράτους και να εγκαθιδρύσει τον σοσιαλισμό όμως χωρίς  κρατική διοργάνωση. Προσπαθεί να πραγματοποιήσει τους σκοπούς του μέσω  μίας ριζοσπαστικής, ψευτοεπαναστατικής ρητορείας και τρομοκρατικών μεθόδων.

Είνα  λίαν ενδιαφέρον να διαπιστώσουμε, ότι  οι αρχιερείς της σοσιαλιστικής κοσμοαντίληψης έχουν αποκρούσει δριμύτατα  όλες τις εκφάνσεις του αναρχισμού.  Αναφέρουμε ως  παράδειγμα τον Λένιν («Αναρχισμός και Σοσιαλισμός»), ο οποίος έγραψε μεταξύ άλλων τα εξής  : «Ο αναρχισμός είναι ένα προϊόν της απελπισίας. Εκφράζει τηνιδιοσυγκρασία του ανεπιτυχούς διανοουμένου ή του λούμπεν προλετάριου , αλλά όχι του κανονικού προλετάριου» και “O κοσμος μας δεν αλλαξε απ’ το κόμμα που έβαζε βόμβες αλλα απ’ το κόμμα που είχε σαν σημαία του τον διαλεκτικό υλισμο.”

Ο Λένιν έχει επισημάνει και το εξής, εννοώντας τον τρομοκράτη  κατά του τσάρου αδελφό του : “O κόσμος μας δεν αλλαξε απ’ το κόμμα που έβαζε βόμβες αλλά  απ’ το κόμμα που είχε ως σημαία του τον διαλεκτικό υλισμό”. Και όμως ας υπενθυμίσουμε ότι ο Λένιν έχει εισαγάγει και εφαρμόσει την ΚΡΑΤΙΚΗ τρομοκρατία, την οποία ο διαδοχός του, ο ημιπολιτισμένος καυκάσιος Στάλιν έχει εξελίξει ως κύριο μέσον εξουσίας και βάρβαρης καταπίεσης.

Η κοινωνική βάση του αναρχισμού  ήταν κατ αρχάς η παραγωγή προϊόντων εκ μέρους μεμονομένων μικροπαραγωγών καθώς και η αντιφατική οικονομικοκοινωνική  θέση και κατάσταση του μικροπαραγωγού, ο οποίος αισθανόταν τελείως ανίσχυρος  λόγω του καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Αυτός ήταν  ο λόγος να αντιτίθεται
στον ισχυρό καπιταλισμό των μεγαλοεπιχειρηματιών  και να επιδιώκει αενάως την καταστροφή του. Από το άλλο μέρος όμως καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες να αυξάνει εγωϊστικά την δική του ιδιοκτησία.
Ταυτόχρονα ο Αναρχισμός στρέφεται εναντίον του αστικού κράτους, το οποίο είναι κατά τη γνώμη του υπηρέτης και προστάτης των μεγαλοκαπιταλιστών. Ο μικροπαραγωγός είναι πέραν τούτου και εχθρός ενός  σοσιαλιστικού κράτους, γιατί  αυτό θέτει σε κίνδυνο την ιδιοκτησία του.  Ετσι βρίσκεται σε μίαν δύσκολη θέση  υπερασπίζοντας τα εγωϊστικά του συμφέροντα  ταυτόχρονα προ των δεξιών και των αριστερών κινημάτων.
Το ιδανικό του είναι μία κοινωνία  χωρίς κρατικές δομές, στην οποία έχει την δυνατότητα να αχολείται ανεξάρτητα από κοινωνικές και πολιτικές δεσμεύσεις αποκλειστικά με την περιουσία του

Παρακάτω θα παρουσιάσουμε  συνοπτικά  τις σπουδαιότερες αντιλήψεις  των εμπεδωτών του διεθνούς αναρχισμού :

-William Godwinn (Αγγλος) , «Enquiry concerning Political Justice», εκπρόσωπος των Αγγλων μικροεπιχειρηματιών :  Η (μεγάλη) ατομική ιδιοκτησία και  η κρατική εξουσία είναι η αιτία όλων των κακών φαινομένων, όπως π.χ. της αδικίας,  της ανισότητας, των πολέμων και του μίσους μεταξύ των εθνών.
Επομένως πρέπει να παραμερισθούν και τα δύο όχι  μέσω βίας αλλά μέσω της διαφώτισης, της αγωγής και της παιδείας.

-Pierre Josef Proudhon (Γάλλος ), «Τί είναι η ιδιοκτησία», «Σύστημα των οικονομικών αντιξοοτήτων ή  Φιλοσοφία της δυστυχίας», εκπρόσωπος των Γάλλων μικροεπιχειρηματιών :Μέσω της δικαιοσύνης , της αμοιβαιότητας,
δανείων χωρίς τόκους και μίας «Λαϊκής τράπεζας» ,της μεταλλαγής όλων των εργατών σε μικροπαραγωγούς θα ήταν δυνατό να αλλάξει  ο καπιταλισμός ειρηνικά και γενικά να εξαλειφθεί  η εκμετάλευση του ανθρώπου από άλλον  άνθρωπο. Ο πολιτικός αγώνας με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας  δεν είναι αναγκαίος. Επίσης και ο οικονομικός αγώνας των συνδικάτων είναι περιττός.

-Μax Stirner (Γερμανός), «Der Einzige und sein Eigentum», εκπρόσωπος των Γερμανών μικροαστών και διανοουμένων  : υπερυποκειμενισμός , ατομικισμός, εγωϊσμός , εχθρός του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, αντιεξουσιαστικός αναρχισμός.

-Μπακούνιν (Ρώσος), μεγάλος εχθρός του Μαρξισμού, του εργατικού επαναστατικού κινήματος, του αστικού κράτους και της “δικτατορίας του προλεταριάτου”,  γεωργοί και λούμπεν προλετάριοι ως κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης, πραγματοποίηση των αναρχικών επιδιώξεων  πρωτίστως μέσω της τρομοκρατίας.

Τελικά αναφέρουμε και το φαινόμενο του
αναρχοσυνδικαλισμού,το οποίο έχει εμφανισθεί  στα τέλη του 19ου αι. στην Γαλλία , έχει εξαπλωθεί κυρίως στην Λατινική Αμερική και στην Ελλάδα,
αποτελεί  μία μικροαστική και  αναρχική  έκφανση  του εργατικού κινήματος, τίθεται εναντίον του πολιτικού αγώνα της εργατικής τάξης και της “δικτατορίας του προλεταριάτου” και θεωρεί τα συνδικάτα ως την πιό σημαντική πολιτική δύναμη κατά του καπιταλισμού.

Ο νεοελληνικός αναρχισμός αναδεικνύει όπως και ο λατινοαμερικανικός  επί πλέον τα εξής  πολιτιστικά και εθνοψυχολογικά  χαρακτηριστικά στοιχεία : υπερεξελιγμένος ναρκισσισμός, μέγιστος αυτοαναβιβασμός, αυτοηρωοποίηση, σουρεαλισμός,  ολίγον τι και ρομαντισμός.

Ιδέ επίσης εδώ στο Μπλογκ μου τις εξής μελέτες σε συναφή θέματα : «Τρομοκρατία», « Επανάσταση και Τρομοκρατία», «Τρομοκράτες ως ήρωες ή το νεοελληνικό χάος, Μία συστηματική θέαση».

Πηγές
-Klaus, G., /Buhr, M., Philosophisches Wörterbuch, Band 1, Leipzig, 1969, S. 68-71.
-Lenz, C. / Ruchlak, N., Kleines Politisches Lexikon, München, Wien, 2001, S.7.
-Mittelstraß, J., Enzyklopädie, Philosophie und Wissenschaftstheorie, Band 1, Stuttgart 2014, S. 107-109.
Δημοσιευθέν συχνά στον κεντρικό ελληνικό ηλεκτρονικό τύπο (Καθημερινή, Το Βήμα, iefimerida)

————————————-

Η κατάρα των αναρχοψευτοφοιτητών

Πρόκειται για σχόλιο-απάντηση σε κάποιον συσχολιαστή, ο οποίος διαπιστώνει μια σχέση μεταξύ των αναρχικών  και «επαναστατικών» φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστήμια από το ένα μέρος και του εμφυλίου πολέμου από το άλλο μέρος.

Τα έχω βιώσει στα 40χρονα, έβλεπα και εβγαζα συμπεράσματα, τα οποία πολύ αργότερα στο εξωτερικό ύστερα από πολυποίκιλες σπουδές  και πολλά βιώματα με βοήθησαν για να κατανοήσω, τί ακριβώς έχει συμβεί.

Ο πρώτος γύρος ήταν πατριωτικός και αντιφασιστικός, ο δεύτερος ιδεολογικός (κομμουνιστικός). Οι περισσότεροι μαχητές του δεύτερου γύρου ήταν αντικειμενικά θύματα. Στην γενέτειρά μου έχει θυσιασθεί μία ολόκληρη γενιά (μεταξύ αυτών πολλοί στενοί συγγενείς μου).

Σε ό,τι αφορά τους αναρχικούς “φοιτητές” , πρόκειται για ένα τριτοσμικό (λατινοαμερικανικό : eviva la revolucion) μείγμα αποτελούμενο από ψευτοεπαναστατικό ρομαντισμό, ιδεολογικό μεσσιανισμό, πολιτικό σουρεαλισμό, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ κοσμοαντίληψη (εν μέρει φασίζουσες συμπεριφορές), καταστρεπτικό μένος, κοινωνική ανωριμότητα και πρωτοφανή ανευθυνότητα, πρωτόγονο φανατισμό, “ταξικό” μίσος , έλλειψη λογικής σκέψης, υπομονής, διαλλακτικότητας , πολιτιστική καθυστέρηση, τεμπελιά και εξυπνακισμό.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μίαν ιδεολογική και πολιτική κατάρα.

Δημοσιευθέν ως σχόλιο στην Καθημερινή , 3.12.14. Κατόπιν συχνά.