Επανάσταση (Ορισμός),Τρομοκρατία (Ορισμός), Επανάσταση και Τρομοκρατία
Επανάσταση, Επιστημονικός Ορισμός
Το θέμα είναι άκρως πολύπλοκο, πολυσύνθετο και απαιτητικό, γι αυτό θα είναι και η τοποθέτησή μου κάπως λεπτομερειακή.
Οταν το 1975 έλαβα στο εξωτερικό την κυβερνητική εντολή να συγγράψω μίαν επιστημονική γνωμάτευση για τα Ηνωμένα Εθνη περί της τύχης των διεθνών υποχρεώσεων των κρατών σε περίπτωση μίας κοινωνικοπολιτικής επανάστασης, διαπίστωσα, ότι οι γνώσεις μου περί του περιεχομένου μιας τέτοιας επανάστασης ήταν ανεπαρκείς. Ετσι ήταν απολύτως απαραίτητο πρώτα να μελετήσω επιστημονικά βιβλία της Πολιτικής Φιλοσοφίας και των Πολιτικών Επιστημών περί του θέματος. Τώρα ευκαιρίας δοθείσης μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτό το υλικό καθώς και μερικά επιστημονικά λεξικά του παρόντως για να διεισδύσω στο punctum quaestionis, στον πυρήνα της κοινωνικοπολιτικής επανάστασης φυσικά στα επιτρεπτά πλαίσια ενός σχόλιου σε καθημερινή εφημερίδα.
Ευθύς εξ αρχής επισημαίνουμε το γλωσσικό πρόβλημα, το οποίο έγκειται στο ότι διεθνώς είναι σε όλες τις σπουδαίες γλώσσες ο μεσαιωνικός όρος revolutio ( R.) στα Λατινικά διαδεδομένος και όχι η ελληνική έννοια επανάσταση (Ε), γνωστή ήδη στα αρχαία Ελληνικά ως στάσις, αλλά με περιορισμένη σημασία. Από αυτήν την διαπίστωση απορρέει το συμπέρασμα, ότι ο όρος Ρ. είναι πιό κατάλληλος ως βάση της παρούσας ανάλυσης από την έννοια Ε.
Η λέξη Ρ. προέρχεται από το ρήμα revolvere και σημαίνει (ριζική) αλλαγή του ισχύοντος κοινωνικοπολιτικού συστήματος ( Ιδέ Duden, Das große Fremdwörterbuch, Leipzig,Wien et alt., 2000, S. 1175 ). Δηλαδή λαμβάνει χώραν μία βασική ποιοτική αλλαγή των δομών μίας κοινωνίας. Αυτός ο ορισμός στηρίζεται στην εμπέδωση του όρου της»κοινωνικής Ε.» από τη Γαλλική Επανάσταση (Revolution Francaise 1789). Σύμφωνα με αυτόν το όρο πραγματοποιείται η κοινωνική Ε. μέσω ριζικών πολιτικών αλλαγών, οι οποίες είναι στην ουσία τους μία μετάλλαξη του ιστορικού παραδείγματος ((Ιδέ J. Mittelstraß (Edit.),. Enzyklopädie Philosophie und Wissenschaftstheorie,Tome 3, Stuttgart, 2004, S. 607/608).
Αυτό έχει υλοποιηθεί μέσω της αντικατάστασης του φεουδαλικού απολυταρχικού συστήματος («Ancien regime“) με το νέο κοινωνικοπολιτικό σύστημα των bourgeois.
Αλλά σημειώνεται και μία άλλη, πιό πειστική θεώρηση: Μεταξύ των παραγωγικών δυνάμεων (bourgeois) και των παραγωγικών σχέσεων (Ancien regime) που σημαίνει μεταξύ της οικονομικής και της πολιτικής ισχύος επικρατούσε μία αντίθεση, η οποία έχει εξουδετερωθεί μέσω της Ε. Εν ολίγοις, η ανερχόμενη κοινωνική τάξη των καπιταλιστών ήταν οικονομικά πιό ισχυρή από το παλαιό σύστημα, το οποίο ήδη εμπόδιζε με την πολιτική του την περαιτέρω εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων. Αυτός είναι ο λόγος που η αστική τάξη επιθυμούσε πολιτικά (ανθρώπινα) και όχι οικονομικοκοινωνικά δικαιώματα. Ετσι έχει αποδειχθεί, ότι τα πολιτικά δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτου έχουν μεν ανακηρυχθεί ως παναθρώπινα δικαιώματα, αλλά στην ουσία τους είχαν ταξικό χαρακτήρα. Εως τη Γαλλική Ε. αποτελούσε το ισχύον κοινωνικό σύστημα ένα αναπόσπαστο στοιχείο ενός θεϊκού συστήματος του κόσμου. Δηλαδή το «θεϊκό» σύστημα ήταν η γενική ιδεολογική βάση και το εργαλείο του απολυταρχικού συστήματος για την καταπίεση και της νέας κοινωνικής τάξης των αστών. Η Γαλλική Ε. έχει λοιπόν όντως επιφέρει τη ριζική μετάλλαξη του ιστορικού παραδείγματος. Η μετάλλαξη έχει συντελεσθεί ξαφνικά και βίαια. Εδώ πρόκειται για χαρακτηριστικά γνωρίσματα της κοινωνικής Ε.
Κάτι το παρόμοιο έχει συμβεί και με τη Μεγάλη Επανάσταση του Οκτωβρίου στη Ρωσσία το 1917 κάτω από τελείως διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες (π.χ. 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος και οικονομική εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων) . Ο Λένιν έχει διατυπώσει το 1922 την παράγραφο 58 του Ποινικού Δικαίου και ο Στάλιν την έχει το 1927 κάνει πιο αυστηρή. Επρόκειται για την “σοσιαλιστική τρομοκρατία κατά όλων των αντιφρονούντων. Οι Μπολσεβίκοι πραγματοποίησαν την«σοσιαλιστική» Ε. σε μία καθυστερημένη χώρα, η οποία δεν βίωσε την αστική Ε. Η «σοσιαλιστική» Ε. αποτελούσε μεν εν μέρει μία μετάλλαξη του ιστορικού παραδείγματος, αλλά δεν διήρκησε το νέο κοινωνικοπολιτικό σύστημα πολύν καιρό και τελικά κατέρρευσε παταγωδώς χωρίς γενικό ή εμφύλιο πόλεμο.
Τοιουτοτρόπως έχει περίτρανα αποδειχθεί, ότι η αστική Ε. ήταν πιό επιτυχής και εκτός τούτου το καπιταλιστικό σύστημα με το αστικό κράτος, τη Δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ρεαλιστικά το ανώτερο από τα ανάλογα συστήματα των παρελθόντων αιώνων, αν και φυσικά αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί τέλειο, όμως τέλεια , άψογα και ιδανικά συστήματα εστιάζονται αποκλειστικά στον αστερισμό των κοινωνικών ουτοπιών.
Απο την κοινωνική Ε. διαφέρει η εθνική Ε., η οποία όμως είναι στην ουσία απελευθερωτικός αγώνας, όπως στην Ελλάδα στις αρχές του 19 ου αι. και είναι στενά συνυφασμένη με την ισχυρότατη ελληνική εθνική συνείδηση. Επειδή όμως δεν έχει συντελεσθεί ποτέ η αστική Ε., σημειώνεται η έλλειψη της κοινωνικής, της κρατικής και της νομικής συνείδησης. Επομένως δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την Ελλάδα ως σύγχρονο αστικό κράτος αλλά το πολύ ένα κρατικό μόρφωμα βαλκανοανατολίτικου τύπου. Αυτή η νεολληνική «ιδιαιτερότητα» εκφράζεται πρωτίστως στα γνωστά οικονομικά προβλήματα από την εμπέδωση του κράτους έως σήμερα καθώς και στην ύπαρξη αναρχικών και τρομοκρατικών ομάδων, τα μέλη των οποίων ζουν στον αστερισμό του ρομαντικού και παρωχημένου επαναστατισμού συγχίζοντας τη βία στα πλαίσια της σπάνιας κοινωνικής Ε. με την τρομοκρατία, η οποία δε δικαιολογείται με τίποτα. Αλλο η Ε. και τελείως άλλο η τρομοκρατία. Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο και δη το ΚΚΕ, το οποίο ακόμη και ύστερα από την ολοσχερή κατάρρευση του «σοσιαλισμού» περιμένει την πολυπόθητη »επαναστατική κατάσταση» για να κάνει τη δική της Ε. a la grec, δηλαδή της κακιάς ώρας.
Kυρίως στις νοτιοαμερικανικές, στις αφρικανικές και σε μερικές αραβικές χώρες ήταν και εν μέρει είναι ακόμη η σκόπιμη σύγχυσή στρατιωτικών κινημάτων (Coup d` Etat, Επανάσταση του παλατιού», «Επανάσταση Οπερέτας», εξέγερση κτλ.) πολύ διαδεδομένη. Στις δεκαετίες του 70 και του 80 έχουν τέτοια κινήματα εργαλειοποιηθεί από την εκάστοτε νέα κυβέρνη για να κηρύξει άκυρες τις διεθνείς συμφωνίες της προηγούμενης κυβέρνησης με τον απώτερο σκοπό να μην ξεπληρωθούν τα τεράστια κρατικά χρέη. Αμέσως ύστερα από την εξέγερση δήλωναν, ότι υφίσταται η περίπτωση της κοινωνικής Ε. !
Διεθνώς έχουν οι δύο συμφωνίες („Vienna Convention on Succession of States in Respekt of State Property, Archives and Debts of 8 April 1983“ και η „Vienna Convention on Succession of States in Respect of Treaties of 23 August 1978 ) περατώσει δια παντός αυτές τις αναξιοπρεπείς συμπεριφορές.
Συμπέρασμα για την Ελλάδα : Σε περίπτωση που αναλάβει το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ φυσικά ύστερα από νικητήρια εκλογική αναμέτρηση, τα ηνία της εξουσίας δεν θα μπορέσει μονομερώς να ακυρώσει τις συμφωνίες περί των δανείων. Γι αυτό συνιστούμε στους ειδικούς σύμβουλους του Τσίπρα να ρίξουν μια ματιά στα προαναφερθέντα ντοκουμέντα, προτού συμβεί ένα μεγάλο κακό για την Ελλάδα. Η διεθνής σκακιέρα δεν ανέχεται βαλκανοβλάχικες κουτοπονηριές. Η εποχή των «κουτόφραγκων» έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Δημοσιευθέν από το 2014 συχνά στον ελληνικό τύπο (Το Βήμα, Καθημερινή (τελευταία φορα στις 19.7.17),
———————————————————————————-
Ελληνική Επανάσταση 1821
Ηταν εθνική επανάσταση , στην οποία έχει παραμεληθεί το κοινωνικό στοιχείο. Αυτός είναι ο λόγος που ο μέσος Νεοέλληνας διαθέτει εθνική συνείδηση , αλλά ούτε καν ξέρει , τί είναι η κοινωνική και η κρατική συνείδηση.
Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες βαλκανικές χώρες, στις οποίες υπήρχε μία υποτυπώδης “αστική τάξη”.
Η Αυτοδιάθεση των εθνών και των Λαών είναι ένα προϊόν του Γαλλικού Διαφωτισμού, από το 1945 αποτελεί μίαν από τις επτά βασικές αρχές της Χάρτας του ΟΗΕ καθώς και του ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ Δικαίου και πέραν τούτου έχει διατυπωθεί στην διεθνή Σύμβαση περί των πολιτικών και αστικών δικαιωμάτων ως συλλογικό ανθρώπινο δικαίωμα.
Σε αυτήν την αρχή έχουν πρωτίστως αφρικανικοί λαοί (όχι ακόμη έθνη) στηριχθεί στην εποχή του αντιαποικιοκρατικού αγώνα. Καθημερινή (27.3.18)
———————————————————————————-
Ταξικός Αγώνας
Ο ταξικός αγώνας προϋποθέτει την εξελιγμένη κοινωνική τάξη με την ταξική της συνείδηση. Εδώ πρόκειται για κοινωνικά στρώματα μίας πολιτισμικά και οικονομικά καθυστερημένης κοινωνίας , ενώ στην Ευρώπη (Γαλλία , 1789 ) έλαβε χώραν η ΑΣΤΙΚΗ Επανάσταση, δηλαδή η επανάσταση της οικονομικά εξελιγμένης αστικής τάξης κατά του φεουδαλισμού (Ancien Regime) με σκοπό την απόκτηση πολιτικών και ΑΣΤΙΚΩΝ δικαιωμάτων.
Η Κoμμούνα του Παρισιού ( Commune de Paris) το 1871 ήταν όντως ένας αγώνας του προλεταριάτου κατά την αστική τάξη, δηλαδή ταξικός αγώνας par excellence.
Καθημερινή (25.3.18)
—————————————————————————————————
Η έννοια Coup d` etat (Πραξικόπημα) σημαίνει
ξαφνικό και βίαιο σφετερισμό της εξουσίας εκ μέρους στρατιωτικών ή πολιτικών,οι οποίοι ήδη ανήκαν άμεσα ή έμμεσα στην εξουσία με σκοπό να εγκαθιδρύσουν μία
στρατιωτική δικτατορία ή μία αυταρχική κυβερνητική εξουσία χωρίς να αλλάξουν το κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό σύστημα (Βλέπε μεταξύ άλλων W.Theimer. Lexikon der Politik, Bern 1961, S. 673).Καθημ., 15.10.17
—————————————————————–
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Μία νηφάλια, συστηματική και εκλαϊκευμένη επιστημονική θεώρηση
Κατ αρχάς θα ασχοληθούμε με την έννοια Τρομοκρατία, η οποία είναι
απλά μετάφραση της γαλλικής λέξης terrorisme, προερχόμενη από την λέξη terreur Ιδέ Duden, Das große Fremdwörterbuch, Leipzig, Wien et alt., 2000, S. 1336) η οπoία πάλι έχει ως απαρχή το λατινικό ουσιαστικό terror (κάτι που προκαλεί τρόμο) από το ρήμα terrere (διάδοση τρόμου μέσω βιαίων πράξεων).
Ο Ρωμαίος ιστορικός Livius χρησιμοποιεί π.χ. τις εκφράσεις «terror servilis“ («τρόμος (προερχόμενος) από τους σκλάβους» και „terrorem habere ab alga re“ ( υφίσταται τρόμος από κάτι»), (Ιδέ το Standard Latein-Deutsches Handwörterbuch, K.E.Georges, Leipzig, 1890, S. 2523 . Πληροφορία: Το λεξικό αποτελείται από 3000 πυκνότατα γραμμένες σελίδες ). Ο όρος Τρομοκρατία ανήκει στην Πολιτική
Φιλοσοφία (υπάρχουν στην προηγμένη Δύση επίσης Θεωρητική, η Κοινωνική, η
Πολιτισμική, η Ηθική,νη Κρατική, η Οικονομική, η Πρακτική φιλοσοφία καθώς και η Φιλοσοφία του Δικαίου με τις ανάλογες έδρες στα πανεπιστήμια) και στις πολιτικές επιστήμες.
Αν και υπήρχε ήδη στην αρχαία Ελλάδα το φαινόμενο της πολιτικής
τρομοκρατίας, π.χ. το πρόβλημα της δικαιολογημένης θανάτωσης τυράννων, έχει δημιουργηθεί ο όρος της τρομοκρατίας μέσω της Γαλλικής Επανάστασης, η οποία είχε κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα. Για πρώτη φορά έχουν οι Ιακωβίνοι εισαγάγει και χρησιμοποιήσει την τρομερή έκφραση «regime de terreur“ («καθεστώς τρομοκρατίας»), αλλά κατά τη γνώμη τους ως κάτι το θετικό. Αυτό έχει συμβεί στις 5. του ΣΕπτέμβρη του 1793, όταν η Εθνική Συνέλευση έχει εκδώσει το περιβόητο ντοκουμέντο ” Τρομοκρατικά μέτρα για την καταστολή αντεπαναστατικών πράξεων” που έγινε βάση για τη δολοφονία 40 χιλιάδων ατόμων μέσα σε οχτώ μήνες. Αυτή η ιδιαίτερη μορφή της εξουσίας των Ιακωβίνων έχει διαρκέσει από το 1793 έως το 1794.
Ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Hegel έχει ασχοληθεί με τον τρομοκρατικό τρόπο εξουσίας των Γάλλων επαναστατών του τελευταίου σταδίου της Επανάστασης και έχει διατυπώσει την άποψη, ότι μία επαναστατική κατάσταση , η οποία έχει ως σκοπό την εμπέδωση της ελευθερίας , μπορεί σε περίπτωση μην υπαρχόντων κρατικών θεσμών για την προστασία της ελευθερίας να μεταλλαχθεί βαθμιαία σε τρομοκρατία . Ετσι δημιουργείται μία πολιτική κατάσταση, στην οποία κυβερνάει η «υποκειμενική αρετή» μέσω του πολιτικού φρονήματος, κάτι που συνεπιφέρει την πιό φοβερή Τρομοκρατία (Ιδέ Vorlesungen Philosophie Geschichte, Sämtliche Werke, Band XI, S. 561). Ιδιαιτέρως μεταξύ των δεκαετιών του 70 και του 90 έχουν ασχοληθεί ειδικοί επιστήμονες της Ευρώπης και των ΗΠΑ με το πολύπλευρο φαινόμενο της Τρομοκρατίας. Θα προσπαθήσουμε να αναφέρουμε τις πιό σημαντικές απόψεις.
Μία άποψη προσδιορίζει τον πυρήνα της Τρομοκρατίας έχοντας ως στόχο τη διάδοση τρόμου. Μια άλλη αντίληψη επισημαίνει τη σχέση μεταξύ του σκοπού και των μέσων προς επίτευξή του.
Πρόκειται τελικά για την άσκηση βίας κατά ανθρώπων και πραγμάτων λόγω της επίτευξης πολιτικών ή «ηθικών» στόχων. Η άσκηση βίας σύμφωνα με το σύνταγμα και τους νόμους μέσω κρατικών οργάνων δεν ανήκει σε μία τέτοια περίπτωση, εκτός εάν η βία αντιτίθεται στα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η κρατική Τρομοκρατία (π.χ. στη Βόρεια Κορέα ή ήδη στην εποχή του Στάλιν, εν μέρει και του Λένιν ή στη Νότια Αφρική μέσω του συστήματος της Apartheid). Σε ό,τι αφορά την επιδίωξη της βίας, είναι αυτή από νομική άποψη εγκληματική μεν, αλλά διαφέρει σε γενικές γραμμές από άλλες εγκληματικές πράξεις. Τοιουτοτρόπως διαφέρει η Τρομοκρατία από την άσκηση βίας στα πλαίσια πολέμων, εμφυλίων πολέμων και του αντάρτικου αγώνα.
Επισημαίνουμε και μίαν άλλη διαφορά και δη μεταξύ των κυρίων και των δευτερευόντων σκοπών της βίας . Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν πολιτικά όργανα, εναντίων των οποίων στρέφεται η βία. Στη δεύτερη περίπτωση είναι αντικείμενο της βίας άνθρωποι ή κρατικές εγκαταστάσεις με σκοπό να αναγκασθεί μία κυβέρνηση να κάνει αυτό που επιδιώκουν οι τρομοκράτες.
Σε ό,τι αφορά τη δικαιολογία, διαπιστώνουμε μία διαφορά μεταξύ της κρατικής και της «Επαναστατικής Τρομοκρατίας». Στην πρώτη περίπτωση ασκείται βία κατά του πληθυσμού και δεν ισχύει ουδεμία ηθική δικαιολογία. Η πιό ενδιαφέρουσα «επαναστατική Τρομοκρατία» έχει ως κύριο σκοπό να αποσταθεροποιήσει την
κρατική τάξη ή να επιφέρει αλλαγή του πολιτικού συστήματος.
Μια τέτοια βία έχει ως βάση όχι θεσμούς, αλλά την αυτεξουσιοδότηση λόγων ιδίων πολιτικών σκοπών.
Αλλά και στην περίπτωση δικαιολογίας της “Επαναστατικής Τρομοκρατίας” πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός.
α) Εάν εξυπηρετούνται ανήθικοι σκοποί, όπως π.χ. πραγματοποίηση
ρατσιστικών αντιλήψεων. Εδώ δεν ισχύει ουδεμία ηθική δικαιολογία.
β) Αλλά και στην περίπτωση της υλοποίησης ηθικών σκοπών, όπως π.χ. την εμπέδωση της ισότητας και της δικαιοσύνης δεν μπορεί κάτω από κανονικές συνθήκες να δικαιολογηθεί η βία (Ιδέ την Standard Enzyklopädie, Philosophie und Wissenschaftstheorie, J. Mittelstraß et alt. (Edit.),4 Bände, Band 4, Stuttgart, 2004, S.237).
Τι σημαίνει λοιπόν η έννοια Τρομοκρατία (Terror); Ποιός είναι σε θέση να δώσει έναν πειστικό ορισμό; Οπωσδήποτε ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι δημοσιογράφοι, αλλά οι ειδικοί επιστήμονες, στους οποίους ανήκουν, όπως ήδη αναφέραμε, οι εκπρόσωποι της πολιτικής φιλοσοφίας, πέραν τούτου των πολιτικών επιστημών, οι κοινωνιολόγοι και οι ψυχολόγοι.
Αλλά πρώτα ενδιαφέρουν τα ελληνικά λεξικά. Το Λεξικόν νέας ελληνικής γλώσσης (Γ. Ζευγώλη κ.α.,Αθήναι , 2ος τόμος, σ. 2424) δίδει τον εξής ορισμό : »Η δια του τρόπου
επικράτησης ή επιβουλή της εξουσίας υπό κοινωνικής τινος τάξεως δια
σκληρών μέτρων βίας : «λευκή τρομοκρατία», η ασκουμένη υπό της κρατούσης αστικής τάξεως, «ερυθρά τρομοκρατία», η χρησιμοποιουμένη υπό των επαναστατών εναντίον της αστικής». Αυτός ο ορισμός συγχίζει αναμφιβόλως τις κοινωνικές επαναστάσεις με το φαινόμενο της τρομοκρατίας και είναι επομένως απορριπτέος .
Ο ορισμός στο «Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας ελληνικής γλώσσας», Αθήνα, 2010, σ. 1456/57 του Γ. Μπαμπινιώτη είναι σε αφάνταστο βαθμό επιπόλαιος και επιδερμικός : «Με την ίδια ελληνική λέξη κατονομάστηκαν ο περίοδοι της Γαλλικής Επανάστασης που χαρακτηρίστηκαν από μαζικές εκτελέσεις και οχλοκρατία..»
O ορισμός των κοινωνιολόγων θεωρεί την Τρομοκρατία ως «μέθοδο μέσω άσκησης φυσικής και ψυχικής βίας ακόμη και της φυσικής καταστροφής για να δημιουργήσει μία
ομάδα συστηματικά τρόμο με τον στόχο να πραγματοποιήσει τη δική της
αξίωση για εξουσία έναντι των άλλων ομάδων» (Ιδέ W. Fuchs-Heinritz et
alt. (Edit.), Lexikon zur Soziologie, Opladen, 1995, S. 674 . Αλλά και αυτός ο ορισμός δεν πείθει πλήρως.
Σε διεθνή κλίμακα έχει ο ΟΗΕ καταβάλλει από τις αρχές της δεκαετίας του 70 επανειλημμένως μεγάλες προσπάθειες για να επεξεργασθεί μία σύμβαση περί της απαγόρευσης και τιμωρίας της Τρομοκρατίας, αλλά τα διαφορετικά κράτη δεν κατόρθωσαν να συμφωνήσουν περί του ορισμού της.
Υπάρχουν αντίθετες ερμηνείες, ενώ π.χ. οι Παλαιστίνιοι αγωνιστές θεωρούνται σε πολλές χώρες αγωνιστές για την ελευθερία, αλλά άλλες χώρε τους ονομάζουν, το Ισραήλ ούτως ή άλλως, τρομοκράτες.
Ηδη το 1972 έγιναν προτάσεις να προσδιορισθεί η Τρομοκρατία ως προσχεδιασμένη χρήση θανατηφόρας βίας κατά αμάχων πολιτών λόγω πολιτικών σκοπών. Περί αυτού έχουν συγγράψει και υπερασπίσει τρεις ειδικοί σπουδαστές υπό την επιστημονική εποπτεία μου στη δεκαετία του 70 τη διπλωματική διατριβή τους.
Το 1992 έχει η απόφαση 731 του ΟΗΕ, επισημάνει ότι η Τρομοκρατία είναι κίνδυνος για την παγκόσμιο ειρήνη και δη ανεξάρτητα από τις επιδιώξεις. Το 2001 έχει διατυπωθεί ο πιό πειστικός ορισμός : «Τρομοκρατία είναι κάθε πράξη, η οποία μπορεί να
προκαλέσει τον θάνατο ή βαρείς τραυματισμούς σε αμάχους πολίτες…, εάν αυτή έχει ως κίνητρο να φοβίσει τον πληθυσμό ή μία κυβέρνηση»» για να ενεργήσουν, όπως επιθυμούν οι τρομοκράτες.
Περί της τρομοκρατίας κατά της διεθνούς αεροπορικής συγκοινωνίας υφίσταται ήδη από το 1970 η «Διεθνής Σύμβαση για την αντιμετώπιση της παράνομης κατάληψης αεροσκαφών» (hijacking) . Ειδικά περί αυτού ένας Σουδανέζος διπλωμάτης έχει συγγράψει και υπερασπίσει υπό την επιστημονική μου εποπτεία το 1978 την διδακτορική του διατριβή με magna cum laude.
Είναι λίαν ενδιαφέρον να αναφέρουμε τη μεγάλη μεταλλαγή της επίσημης τοποθέτησης της τότε Σοβιετικής Ενωσης στο τότε καυτό θέμα του hijacking.
Επί χρόνια αξιολογούσε η Σοβιετική Ενωση τις ενέργειες πρωτίστως Νοτιοαμερικανών απαγωγέων αεροπλάνων ως ιδιαίτερη μορφή του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Οταν όμως έχει ένας αντιεξουσιαστής σοβιετικός πολίτης απαγάγει ένα αεροπλάνο, αμέσως άλλαξε η τότε κραταιά χώρα την πολιτική στάση της και άρχισε να καταδικάζει και γενικά καθώς και στα πλαίσια του ΟΗΕ το hijacking.
Από μεθοδική άποψη θα ήταν προτιμότερο να γίνει μία σύνθεση των προαναφερθέντων ορισμών της Τρομοκρατίας και δη με τα εξής χαρακτηριστικά γνωρίσματα :
α) Χρήση βαρειάς βίας κατά αμάχων πολιτών, πολιτικών ή κρατικών εγκαταστάσεων.
β) Δημιουργία ενός κλίματος διάχυτου τρόμου.
γ) Σκοπός να αποδειχθεί, ότι η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τους τρομοκράτες.
δ) Το πιό σημαντικό κινητήριο είναι η πραγματοποίηση άκρων ιδεολογικών και πολιτικών επιδιώξεων, όπως π.χ. η αντικατάσταση μίας κυβέρνησης με μίαν άλλη ή ενός κοινωνικοπολιτικού καθεστώτος με ένα άλλο.
ε) Τρομοκρατικές πράξεις δεν μπορούν να δικαιολογηθούν ούτε ιδεολογικά, ούτε πολιτικά ή θρησκευτικά (π.χ. Al Kaida, “Ισλαμικό Κράτος”), γιατί στην ουσία τους είναι εγκληματικές.
Υστερα απο την παταγώδη αποτυχία και κατάρρευση του «Υπαρκτού σοσιαλισμού» διερωτάται κανείς, τι πράγματι επιδιώκουν οι τρομοκράτες ψευτοεπαναστάτες. Ισως να πρόκειται για ψυχικά αρρωστημένους ανθρώπους, οι οποίοι χρειάζονται κατεπειγόντως ψυχιατρική περίθαλψη. Αυτό ισχύει και για γονείς κτλ., οι οποίοι εκφράζουν δημοσίως την υπερηφάνεια τους για τα «ηρωϊκά» βλαστάρια τους (π.χ. ένοπλη ληστεία σε μία τράπεζα στον Βελβεντό το 2013).
Συμπεράσματα :
α) Οι Ελληνες τρομοκράτες αναβιβάζουν τις δικιές τους πολιτικές αντιλήψεις σε μοναδική αρχή και σε κριτήριο για το τί είναι στην κοινωνία σωστό, ηθικό και δίκαιο. Διακατέχονται από υπερσουρεαλισμό , γιατί είναι πεπεισμένοι, ότι μέσω τρομοκρατικών ενεργειών θα μπορούσαν να αναλάβουν σε μίαν ευρωπαϊκή χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης την εξουσία με σκοπό να εμπεδώσουν ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα ίσως α λα Πολ Ποτ (Κambodscha) ο οποίος έχει εξοντώσει ένα τρίτο του πληθυσμού στο όνομα του “γνήσιου κομμουνισμού».
Ακριβώς τώρα θυμήθηκα, ότι στις αρχές της δεκαετίας του 50 μου είπε κάποιος που επέστρεψε μερικές ημέρες πρωτύτερα από την εξορία στη Μακρόνησο, ότι έπρεπε να «το κάνουν όπως είπε ο Τρότζκι». Οταν τον ρώτησα, τί εννοούσε, μου έδωσε την εξής τρομερή απάντηση, που δεν θα την ξεχάσω ποτέ : «Να καθαρίζαμε τουλάχιστον 20 τοις εκατόν του πληθυσμού !«. Διερωτώμαι, αν ακόμη και τώρα υπάρχουν φανατισμένοι και τρελοί που σκέφτονται εμφυλιοπολεμικά. Αυτοί είναι οπωσδήποτε για δέσιμο.
β) Οι τρομοκράτες προσδίδουν την εξουσία στον εαυτό τους (αυτεξουσιοδότηση) και ενεργούν ταυτόχρονα ως αστυνομικός, ως εισαγγελέας, ως δικαστής και ως
εκτελεστής, αν και η θανάτωση ανθρώπων δεν είναι σύμφωνα με διεθνές , με ευρωπαϊκό καθώς και με εθνικό δίκαιο επιτρεπτή. Αυτή η απαγόρευση είναι αναμφιβόλως ένδειξη ανώτερου πολιτισμού.
γ) Οι πράξεις των τρομοκρατών αποτελούν σύμφωνα μα τα προαναφερθέντα συστήματα δικαίου ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ που σημαίνει ότι αυτοί είναι εγκληματικά στοιχεία. Η οποιαδήποτε ιδεολογία δεν αποτελεί ουδεμία δικαιολογία για τα εγκλήματά τους. Ο δήθεν ρομαντικός επαναστατισμός τους είναι αναμφιβόλως εγκληματικός.
δ) Δέον να τιμωρηθούν παραδειγματικά επί τη βάσει του ποινικού δικαίου ή πιό απλά : Να σπάσουν τηραχοκοκαλιά των καθαρμάτων και πολιτικών αλητών. Επάνω στον ελληνικό λαό έπεσαν τόσες κατάρες. Τώρα αυτοί του έλλειπαν.
ε) Κόμματα με τρομοκρατικές συνιστώσες που και εκτός τούτου δεν καταδικάζουν την «πολιτική» τρομοκρατία ως εγκληματική πράξη είναι λίαν ακατάλληλα να αναλάβουν την εξουσία σε μίαν ευρωπαϊκή χώρα.
Διευκρίνιση : Είμαι πολιτικά και κομματικά τελείως ουδέτερος, αλλά λογικά και ψύχραιμα σκεπτόμενος. Ευκαιρίας δοθείσης θα ήθελα να επισημάνω, ότι εβίωσα τον τρομερό εμφύλιο με τις θηριωδίες εκατέρωθεν.
Δημοσιευθέν συχνά στον ηλεκτρονικό τύπο ( Το Βήμα, Τα Νέα, Καθημερινή, τελευταία φορά στις 19.7.17)
—————————————————————
Πρώτα ο άνθρωπος και ύστερα ο πολιτικός προσδιορισμός
Ηδη στην εποχή του Εμφυλίου και μετέπειτα μου έκανε εντύπωση, ότι κάποιος της “Αριστεράς” η της “Δεξιάς¨ έχει θεωρηθεί ως”δικός μας” , “΄καλό παιδί”, “κονωνικός άνθρωπος” ,”καλός πατριώτης” και παράδειγμα για τους άλλους, ας ήταν και τεμπέλαρος , αμόρφωτος , βλάκας και από κάθε άποψη άχρηστος και επικίνδυνος.
Αυτή η ηλίθια θεώρηση συνεχίζεται και σήμερα : Ο “Αριστερός” θεωρείται καλός, ο “Δεξιός” κακός, ο πατριδοκάπηλος μέγας πατριώτης, ο λογικά σκεπτόμενος πατριώτης εθνομηδενιστής, ο επιχειρηματίας είναι κατάπτυστος εκμεταλλευτής, ενώ ο εργάτης ή πιό εύστοχα το μέλος του ΚΚΕ ή ο συνδικαλιστής είναι άγγελος και »θυσιάζεται» για το συμφέρον του «λαoυτσίκου» . Αυτό είναι παράνεια par excellence.
Η λογική λέγει όμως κάτι άλλο : άνθρωπος, άτομο, πολίτης, κατόπιν η ιδεολογική και πολιτική τοποθέτηση. Καθημερινή (4.7.14).
—————————————————————–
Αρχαία Γνωμικά
| Όπου βία πάρεστι, ουδέν ισχύει νόμος., Μένανδρος |
Εκκλησιαστικά Ρητά
Αρχαία Γνωμικά
Ιστορικές φράσεις
Αφορισμοί
Αρχαία Γνωμικά
Ιστορικές φράσεις
Αφορισμοί
|
Πάντες γαρ οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρῃ απολούνται. κατά Ματθαίον ‐ κς’ 52 (αποδιδόμενο και ως: Μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβεις.) |