Tag Archives: Μέτρον άριστον

Εγκυκλοπαιδική και Κοινωνική Μόρφωση, Εκλαϊκευμένα : Φιλοσοφία, Διεθνές Δίκαιο, Διεθνείς Σχέσεις, Πολιτολογία, Βιβλίο, Πρώτος Τόμος,Παναγιώτης Δημητρίου Τερζόπουλος (Panos Terz)

Posted on by
Reply

Βιβλίο

Εγκυκλοπαιδική και Κοινωνική Μόρφωση, Εκλαϊκευμένα

Φιλοσοφία, Διεθνές Δίκαιο, Διεθνείς Σχέσεις, Πολιτολογία

Πρώτος Τόμος

ISBN : 978-620-0-61337-0

Publ. House :  Globe Edit

Saarbrücken   2020

By (author): Παναγιώτης Δημητρίου Τερζόπουλος

Number of Pages: 300

In honorem illustris philosophi et theologi Graeci Christo Giannara

Αφιέρωμα στον έξοχο Ελληνα Φιλόσοφο και Θεολόγο Χρήστο Γιανναρά

Προοίμιον

Από το 2012 έως τις αρχές του 2020 έχω αναρτήσει πολυάριθμα ειδικά σχόλια στις κεντρικές ελληνικές εφημερίδες πρωτίστως στην Καθημερινή καθώς και στο Βήμα και στα Νέα. Ευθύς εξ αρχής είχα τον σκοπό, στο μέλλον να εκδόσω τα πιο ενδιαφέροντα σχόλια ως επιστημονικά εκλαϊκευμένο βιβλίο. Αυτός ήταν ο λόγος που σχεδόν πάντα έχω αναφέρει και τις ως επί το πλείστον επιστημονικές πηγές σε μερικές γλώσσες. Αφετηρία του σκεπτικού μου είναι το ηθικό καθήκον κάθε πανεπιστημιακού, να διαθέσει με κατάλληλο τρόπο τις γνώσεις του και σε ενδιαφερόμενους μη ειδικούς. Οι σπουδές στα Νομικά και ιδιαιτέρως στο Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο (πρωτίστως Διεθνές Συμβατικό Δίκαιο, Διπλωματικό Δίκαιο, Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης και Ανθρώπινα Δικαιώματα) στην Θεωρία των διεθνών σχέσεων, στις Πολιτικές Επιστήμες και στην Φιλοσοφία είναι η κυρία Βάση των επιστημονικών μου γνώσεων. Το ιδιαίτερο του παρόντος βιβλίου έγκειται στο ό,τι δημοσιεύεται υπό το ελληνικό μου όνομα, ενώ στην διεθνή επιστημονική κοινότητα είμαι από δεκαετίες γνωστός ως Panos Terz.

 

Σκελετός

 

1.Φιλοσοφία. 14

1.1 Φιλοσοφία, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 14

1.2 Επιστημολογία. 21

1.3. Ηράκλειτος, Επιγραμματικά. 21

1.4 Αρχαίοι Ελληνες και Αρχαίοι Ινδοί Φιλόσοφοι 22

1.5 Ερευνητές, Επιστήμονες, Ζηλώτες της Γνώσης. 23

1.6 „Κοινή Λογική“. 24

1.7 Kριτική Σκέψη, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 24

1.8 Παπαγαλία. 26

1.9 Ισότητα (Αριστοτέλης, Thomas Aquin, Locke, Γαλλική Επανάσταση) 27

1.10 Kοσμοϊστορικός Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός και οι Εχθροί του, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά  28

1.10.1 Προοίμιον. 28

1.10.2 Εννοια του Διαφωτισμού. 29

1.10.3 Ιστορικές Ρίζες και Βάσεις του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. 29

1.10.4 Αγγλία, η Γενέτειρα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. 30

1.10.5 Γαλλικός Διαφωτισμός, Αποκορύφωμα και Υλοποίηση του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού  33

1.11 Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός (Συνοπτικά) 39

1.12 Διάλογος με τον Επίσκοπο Πειραιώς Σεραφείμ. 40

1.13 Πλάτων και Αριστοτέλης, Ποιός από τους δύο είναι πιό Σπουδαίος; Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά  42

1.13.1 Πλάτων. 43

1.13.2 Αριστοτέλης. 44

1.14 Δικαιοσύνη, Αρχαίοι Φιλόσοφοι, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 46

1.15 Διαλεκτικός Υλισμός, Ιστορικός Υλισμός ως Βάση της Μαρξιστικής-Λενινιστικής Φιλοσοφίας, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 48

1.15.1 Διαλεκτικός Υλισμός. 48

1.15.2 Ιστορικός Υλισμός ως ο Σημαντικότερος Πυλώνας της Μαρξιστικής-Λενινιστικής Φιλοσοφίας  49

1.16 Μεθοδολογία, Γενική και Ειδική, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 50

1.17 Ελληνικά Προβλήματα, Μεθοδολογική Θεώρηση, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 51

1.18 Εξεύρεση και Επίλυση Προβλημάτων. 56

1.18.1. Εξεύρεση. 56

1.18.2 Επίλυση. 57

1.19 Αλήθεια, Μεθοδολογικά Προβλήματα, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 58

1.20 Θεωρίες-Αλήθεια-Πραγματικότητα. 60

1.21 Γενικά, Βασικά και Συστηματικά (Επίκαιρα Πολιτικά και Κοινωνικά Ζητήματα), Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά (Χ.Γ.) 60

1.21.1 Προοίμιον. 60

1.21.2 Μεθοδικά. 61

1.21.3 Μεθοδολογικά. 62

1.22 Οντολογία, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 66

1.23 Μεταφυσική, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 68

1.23.1 Η Εννοια της Αριστοτελικής Μεταφυσικής. 68

1.23.2 Εννοια και Ουσία της Μεταφυσικής. 69

1.23.3 Αντίπαλοι της Σχολαστικής Μεταφυσικής. 69

1.23.4 Μεταλλαγή της Μεταφυσικής. 70

1.24 Μυστικισμός (Αποκρυφισμός), Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 72

1.25 Βασική Εποικοδομητική Κριτική στον Χρήστο Γιανναρά. 78

1.26 Ελευθερία, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 80

1.27 Ελευθερία του Λόγου, Οχι Απόλυτη. 83

1.28 Λόγος (Ratio) και Συναίσθημα (Emotio) 86

1.29. Διάλογος με Μίκη Θεοδωράκη. 87

1.29.1 Μίκης Θεοδωράκης ως Μουσικοσυνθέτης. 87

1.29.2 Μίκης Θεοδωράκης ως Πολιτικός. 88

1.30 Εmotio vs Ratio, Διάλογος με Κώστα Γαβρά. 90

1.31 Aισιοδοξία και Aπαισιοδοξία. 91

1.31.1 Αισιοδοξία. 91

1.31.2 Απαισιοδοξία. 91

1.32 Κρίση, Μεθοδολογική Θεώρηση. 92

1.33 Αξίες. 95

1.33.1 Αξίες και Αξιοκρατία, Meritocracy, Μία Συστηματική Προσέγγιση στο Θέμα. 95

1.33.2 Αξίες, Απλουστεύσεις. 99

1.34 Μέτρον Αριστον, Μηδέν άγαν, Μεσότης (Aurea mediocritas) ή Εφαρμογή των Γνώσεων του Αριστοτέλη επί του Ελληνικού Πολιτικού Σκηνικού. 100

1.34.1 Μεθοδολογική Πτυχή. 100

1.34.2. Πηγές και Τρόπος Διατύπωσης του Αποφθέγματος „Μέτρον Αριστον“: 101

1.34.3 Συμπεράσματα. 102

1.35 Δικαιοσύνη, Σουμερία, Κίνα, Ελληνες, Φιλόσοφοι (Πλάτων, Αριστοτέλης), Κινέζοι Φιλόσοφοι, Ευρωπαίοι Φιλόσοφοι, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 103

1.36 Συμφέρον, „Χησιμοθηρία“, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 107

1.36.1. Προοίμιον. 107

1.36.2. Αρχαίοι Ελληνες Φιλόσοφοι και το Συμφέρον. 107

1.36.3 Γάλλοι και Αγγλοι Φιλόσοφοι 109

1.37 Κοινωνικό Συμβόλαιο, Αντιφών, Επίκουρος, Ευρωπαίοι Φιλόσοφοι, Rousseau, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 110

1.37.1 Προοίμιον. 110

1.37.2 Κοινωνική Συνθήκη του Επικούρου. 111

1.37.3 Κοινωνική Συνθήκη των Ευρωπαίων φιλόσοφων. 112

1.38 Ανθρωπος-Διαστάσεις, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 113

1.39 Ανθρωποκεντρισμός, Ατομοκεντρισμός, Ατομικότητα, Ατομικισμός, Συμφεροντολογισμός, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 114

1.40 Ατομο και κοινωνία, Πολίτης και κράτος, Βορράς και Νότος της Ευρώπης ή η απωλεσθείσα αρχαία ελληνική επιστημονική κληρονομιά στην Ελλάδα και η αξιοποίησή της στην Ευρώπη. 117

1.40.1 Αρχαίοι Ελληνες Φιλόσοφοι 117

1.40.2 Ευρωπαίοι Φιλόσοφοι 118

1.41 Ατομον, Πολίτης, Κοινωνία κράτος, Κοινωνική, Κρατική, Νομική και Φορολογική Συνείδηση, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 119

2. Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο. 120

2.1 Βona fides (Καλή πίστη), Pacta sunt servanda („Ειλλημμένες υποχρεώσεις δέον να τηρούνται“), Clausula rebus sic stantibus. 120

2.2 Αναξιοπιστία (Μονομερές Σβήσιμο Δανείων) 121

2.3. Αμοιβαιότητα υπό το πρίσμα του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου και ιδιαιτέρως του Διεθνούς Συμβατικού Δικαίου. 122

2.4. Αποτυχημένο Κράτος (failed state) 124

2.5 Γενοκτονία. 125

2.6 Ρατσισμός, Φυλετικές Διακρίσεις. 126

2.7 Αλλοδαπός, Πολιτικοί Πρόσφυγες, Οικονομικοί Πρόσφυγες. 128

2.7.1 Εισαγωγικές Παρατηρήσεις. 128

2.7.2 Αλλοδαπός. 129

2.7.3 Πολιτικοί Πρόσφυγες. 129

2.7.4 Οικονομικοί Πρόσφυγες. 130

2.8 Πρόσφυγες στην Γερμανία, Η Γλώσσα των Αριθμών. 131

2.9 Μωαμεθανοί στην Ευρώπη, Ενσωμάτωση. 131

2.10 Ατομική Βόμβα, Σωστή η Χρησιμοποίηση της. 132

2.11 Το Κουρδικό Πρόβλημα (Τουρκία, Ιράκ, Ιράν, Συρία) 133

2.11.1 Εισαγωγή. 133

2.11.2 Εθνολογική και Γλωσσολογική Πτυχή. 133

2.11.3 Κουρδικοί Πληθυσμοί στη Δυτική Ασία. 134

2.11.4 Επίλυση του Κουρδικού Προβλήματος. 135

2.12 Νταβούτογλου και οι Κούρδοι (όχι „Αποσχισμός“) 136

2.13 Συμφωνίες και Τρίτοι 137

2.14 Αποσχιστικές Τάσεις, Ευρωπαϊκά Κράτη. 138

2.15 Ισπανία, Βάσκοι, Καταλάνοι, Αποσχιστικές Τάσεις. 139

2.16 Καταλωνία και Ισπανία υπό το πρίσμα του Κρατικού Δικαίου, του Συνταγματικου Δικαίου και του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου. 140

2.17 Υποχρεώσεις και Δικαιώματα ως Μέλος του ΟΗΕ.. 141

2.18 Η σύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων υπό την Σκοπιά του Διεθνούς Δικαίου  142

2.19 Επιθετική Εξωτερική Πολιτική των ΗΠΑ.. 144

2.20 Υποχρέωση του ΝΑΤΟ να βοηθήσει την Τουρκία στην Βόρεια Συρία. 146

2.21 Βενεζουέλα και η Αρχή της μη Ανάμειξης στις Εσωτερικές Υποθέσεις, Μία Αξιολόγηση υπο την Σκοπιά του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου. 147

2.22 Ιράκ, Θρησκευτική Συνείδηση και Συνείδηση των Φύλων, αλλά όχι Εθνική και Κρατική Συνείδηση, Μία Ομοσπονδία?. 148

2.23 Στενό του Κερτς, Αζοφική Θάλασσα, Διένεξη μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, Θεώρηση υπό την σκοπιά του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου. 149

3. Διεθνείς Σχέσεις. 150

3.1.Υπερδύναμη, Μεγαλοδυνάμεις, Μεσοδυνάμεις. 150

3.2 Αλλαγή του Διεθνούς Σκηνικού, Ισορροπίες Υπερδυνάμεων. 151

3.3 Ισορροπία των Δυνάμεων. 151

3.4 Ισορροπία, Συμφέροντα, Διπλωματία, Μεσόγειος. 152

3.5 Σοβιετική Ενωση, Ρωσία, Καθεστώς, Ιστορία. 154

3.5.1 Καθεστώς. 154

3.5.2 Ρωσία και Ευρωπαϊκή Ενωση. 154

3.5.3 Σοβιετική Ενωση, Σύμφωνο με την Γερμανία, Νίκη μόνον του Κόκκινου Στρατού; Σύντομες Παρατηρήσεις. 155

3.6 Ελληνες και Τούρκοι, Διαλλακτικότητα. 156

3.7 Διεθνής Οργανισμός, Υπερεθνικός Οργανισμός (ΕΕ), „Παγκόσμιο Κράτος“, „Παγκόσμια Κυβέρνηση“  156

3.8 „Βαρβαρικός Μεσαίωνας“ στην Ευρώπη, Μοναστήρια και Πανεπιστήμια, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά  157

3.9 Ευρώπη, Ανατολή και Δύση, Προσπάθεια μιας Συστηματικής Προσέγγισης. 159

3.10 Pax Germanica και „Imperium Germanicum Politicum et Oeconomicum”? („Γερμανική Ειρήνη“ και Πολιτική και Οικονομική „Αυτοκρατορία“) 161

3.11 Ευρωπαϊκή Ενωση, Μία Συστηματική και Νηφάλια Θεώρηση χωρίς Φθηνούς Συναισθηματισμούς  163

3.12 Ευρωπαϊκή Ενωση, Μεθοδολογικό Πρόβλημα, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 165

3.13 Ευρωσκεπτικισμός (ΕΣ), Επιγραμματικά. 167

3.14 Ευρωπαϊκή Ενωση, Σόρος ο Ψευτοπροφήτης. 168

3.15 Εχθρός της ΕΕ, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά. 170

3.16 Ευρωπαϊκή Ενωση, Αλληλεγγύη. 170

3.17 Παγκοσμιοποίηση, Ευρωπαϊκή Ενωση, Ελλάδα. 172

3.18 Ευρωπαϊκή Ενωση, Ελλάς, „Επεμβάσεις“. 173

3.19 Ευρωπαϊκή Ενωση και Εθνική – Κρατική Κυριαρχία. 174

3.20 Η Ελλάς Προτεκτοράτο; Οχι 175

3.21 Αξιοπρέπεια του Εθνους και του Κράτους, Εννοιολογικό Χάος. 177

3.22 Διεθνείς Διαπραγματεύσεις, Προϋποθέσεις, Συμβιβασμός. 178

3.23 Διαπραγματεύσεις, Προετοιμασία a la grec. 180

3.24. Ισραήλ και Αραβικά Κράτη, Στρατιωτικά. 180

3.25 Αγκελα Μέρκελ, Καγκελάριος της Γερμανίας. 181

4. Πολιτικά. 183

4.1 Δημοκρατία και Παρλαμενταρισμός (Κοινοβουλευτισμός) 184

4.1.1. Δημοκρατία (Δ.) 184

4.1.2 Παρλαμενταρισμός (Π.), Κοινοβουλευτισμός. 185

4.2 Ορισμός της Δημοκρατίας, Γερμανία, Αντιπαράθεση με Γιώργο Μαλούχο. 186

4.3 Ολοκληρωτικά Συστήματα: Φασισμός, Εθνικοσοσιαλισμός, Κομμουνισμός. 188

4.4 Μαρξισμός / Λενινισμός και „Υπαρκτός Σοσιαλισμός“. 189

4.5 Marx, Engels και ο Διαλεκτικός Υλισμός. 191

4.6 Κάρολος Μάρξ, Αποτυχημένος Οικογενειάρχης, Καλός Κοινωνιολόγος και Οικονομολόγος  191

4.7 Στάλιν και Σταλινικοί 191

4.8 Φασισμός, Εθνικοσοσιαλισμός, Ορισμοί, Εννοιολογικό χάος. 192

4.8.1 Φασισμός (Ιταλία) 192

4.8.2 Εθνικοσοσιαλισμός (Γερμανία) 193

4.9 Χιτλερικός Χαιρετισμός. 193

4.10 Ρωσικός Κομμουνισμός, Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός, Σύγκριση. 194

4.11 (Εθνικοκοινωνισμός), Εθνικοκομμουνισμός, Αριστερο-εθνικισμός (Εθνικοαριστερισμός) 195

4.12 Καπιταλισμός, Φιλελευθερισμός και του Νεοφιλελε-υθερισμός ή Σαφήνεια vs του Νεοελληνικού Εννοιολογικού Χάους. 195

4.12.1 Καπιταλισμός. 195

4.12.2 Φιλελευθερισμός, Νεοφιλελευθερισμός. 196

4.13 Φιλελευθερισμός στην Ελλάδα. 196

4.14 Κρατισμός και Ιδιωτική Πρωτοβουλία ή Οικονομικός Κρατισμός κατά των Παραγωγικών Δυνάμεων και της Προόδου. 197

4.15 Αναρχισμός, Τριτοκοσμικός Νεοελληνικός Αναρχισμός. 198

4.16 Επανάσταση. 201

4.17 Εμφύλιος Σπαραγμός. 203

4.18 Τρομοκρατία. 204

4.19 Tρομοκράτες ως Ηρωες ή το Νεοελληνικό Εννοιολογικό χάος. 209

4.20 Aνθρώπινα Δικαιωματα,Υποκειμενικά (Ατομικά), „Αντικειμενικά“. 211

4.21 „Λαϊκό Δικαίωμα“; Μεγάλο λάθος. 212

4.22 „Πελατειακό κράτος“, „Κομματική Πελατειοποίηση του Δημοσίου“ ή Κλιεντελισμός; 213

4.23 Οικογενειοκρατία Νεποτισμός a la grec. 216

4.24 ΣΥΡΙΖΑ και Νεποτισμός (Παραδείγματα) 219

4.25 Εθνος, Εθνική Συνείδηση, Εθνική Ταυτότητα. 219

4.26 Εθνική Συνείδηση ως Προϊόν του 19ου αι. 221

4.27 Πατριωτισμός, Φιλοπατρία, Mεθοδολογικά. 222

4.27.1 Γλωσσολογική διάσταση, Ετυμολογικώς. 222

4.27.2 Πατριωτισμός, Σημασιολογικώς. 222

4.27.3 Ιστορική διάσταση. 222

4.27.4 Εθνική Διάσταση. 223

4.27.5 Κοινωνική Διάσταση. 223

4.27.6 Εθνολογική Διάσταση. 224

4.27.7 Μεθοδολογικά. 224

4.28 Απόδημος Ελληνισμός. 226

4.29 Πατριωτισμός, Απόδημος Ελληνισμός. 228

4.30 Λαός, Οχλος. 229

4.31 Ελλάδα, Εθνος – Κράτος. 230

4.32 Κρίση, Ενοχοι, Συνένοχοι 230

4.33 Πολιτικό Κόμμα, Πολιτικό Κίνημα. 231

4.34 Εξωπραγματικότητα, Φαντασιώσεις, Παραλογισμοί, Νεοελληνικό Κράτος. 232

4.35 Ελλάς, μία „Περίκλειστη“ Χώρα. 233

4.36 Ελλάς, Απελπιστική Κατάσταση. 234

4.37 Ελλάς, Μίζα και Διαφθορά. 235

4.38 Ελλάς, Ελλειψη Περιβαλλοντικής Συνείδησης. 237

4.39 Αδράνεια, Εθνοψυχολογία. 238

4.40 Αριστερά, Δεξιά, Κέντρο, Κεντροαριστερά, Προοδευτικός, Μία Θεώρηση υπό το πρίσμα της Πολιτολογίας (Πολιτική Επιστήμη) σύμφωνα με διεθνή Κριτήρια. 239

4.41 Πολιτικός Συντηρητισμός. 241

4.42 Ελληνοκεντρισμός και άλλοι Εθνοκεντρισμοί 242

4.43 Παγκοσμιοποίηση και Ορθόδοξοι Ελληναράδες. 243

4.44 Εθναμύντοτορες και Πατριδοκάπηλοι ή „Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες“, Νηφάλια Θεώρηση vs της Πατριδοκαπηλείας. 243

4.45 Λάθη του ΣΥΡΙΖΑ.. 245

4.46 Αριστεροστρεφής Συνωμοσιολογία και Κινδυνολογία. 246

4.47 Αριστερά, Τριτοκοσμικός Παραλογισμός. 247

4.48 Ανορθολογισμός και Υπερεξυπνακισμός της Αριστεράς. 248

4.49 Συγκρουσιασμός και Διχασμός με Ιδεολογικές Ρίζες. 249

4.50 Ανορθολογικός Κρατισμός της Αριστεράς. 250

4.51 Κρατισμός και Ιδιωτική Πρωτοβουλία ή Οικονομικός Κρατισμός κατά των Παραγωγικών Δυνάμεων και της Προόδου. 250

4.52 „Αριστεροί“ Πολιτικοί και οι Γυναίκες τους. 251

4.53 Τσίπρας, Αλέξης, Πολιτικός, Προσωπικότητα. 252

4.54 Κρίση, Λαϊκισμός, Μεσσίας, Κίβδηλες Υποσχέσεις. 253

4.55 ΣΥΡΙΖΑ – Λατινοαμερικανοποίηση. 255

4.56 Τσίπρας, El Griego Chaves? (Ο Ελλην Τσάβες) 256

4.57 Βαρουφακιάδα: Πανεπιστημιακός ή Πολιτικός; Νοοτροπία, Ατομο. 258

4.57.1 Πανεπιστημιακός. 258

4.57.2 Βαρουφάκειος Σουρεαλισμός. 258

4.57.3 Νοοτροπία-Πολιτισμικό Πρόβλημα. 259

4.58 Πολιτική Δεξιά. 259

4.59 Αριστερά vs Αριστείας. 260

4. 60 Χρυσή Αυγή, Μία Προσωρινή Ανάλυση. 260

4.61 Λαϊκισμός, Περιεχόμενο και Καθοριστικά Συστατικά Στοιχεία. 262

4.62 Πολυδωρισμός, Μία από τις Νοελληνικές Κατάρες ή το Ακρων Αωτον της Πατριδοκαπηλείας  264

4.63 Νέα Δημοκρατία, Ριζική Μεταλλαγή, Επιγραμματικά. 266

4.64 Αξιολόγηση των Πολιτικών Θάτσερ και Ρήγκαν. 267

4.65 Νεοέλλην Ανήρ Πολιτικός, Αλήτης, Κάθαρμα, Μπάσταρδο. 267

4.65.1 Εισαγωγή. 267

4.65.2 Αλήτης. 269

4.65.3 Κάθαρμα. 272

4.65.4 Πολιτικό Μπάσταρδο. 273

4.65.5 Εφαρμογή της Συστημικής Θεωρίας και Συμπεράσματα. 275

4.66 Πολιτισμικό Πρόβλημα: Βαλκανοανατολίτες Πολιτικοί 276

4.67 Λουκάς Παπαδήμος, Πρωθυπουργός. 277

4.68 Μπουτάρης, ο Κατάλληλος Δήμαρχος για την Θεσσαλονίκη. 277

4.69 Ανευθυνότητα Ελλήνων Πολιτικών en general 279

4.70 Πολιτική Μαγεία. 279

4.71 Συνεννόηση (Εξαίρεση), Συγκρουσιασιασμός (Κανόνας) 280

4.72 Συνειδητοποίηση, Πολιτική, Κοινωνική. 282

4.73 Τεχνοκρατία, Τεχνοκράτης. 282

4.74 Υπερεξειδικευμένοι Σύμβουλοι 283

4.75 Σύμβουλοι (Εμπειρογνώμονες) Κυβερνήσεων, Συγκροτημένοι Σχεδιασμοί 284

4.76 Αλλαγή, Μεταρρύθμιση, Ελίτ, Οικονομικός Κρατισμός. 284

4.76.1 Αλλαγή. 284

4.76.2 Μεταρρύθμιση. 285

4.76.3 Ελίτ. 285

Πηγές όλες μαζί στο τέλος του Δεύτερου Τόμου

 

 

 

Μέτρον άριστον, Μηδέν άγαν, Χρυσή τομή , Το Απόλυτο ως Ουτοπία

Posted on by
Reply

Μέτρον άριστον,Μηδέν άγαν, Μεσότης (Aurea mediocritas ) ή εφαρμογή των γνώσεων του Αριστοτέλη επί του ελληνικού πολιτικού σκηνικού

Εισαγωγική παρατήρηση:
Η κατανόηση και ερμηνεία αρχαίων αποφθεγμάτων και γενικά φιλοσοφικών κειμένων προϋποθέτουν ιστορικές, φιλοσοφικές και μεθοδοδολογικές γνώσεις, ειδάλλως υφίσταται ο κίνδυνος παρερμηνειών, ανούσιων μεμονομένων γνώσεων σε επίπεδο παπαγαλισμού καθώς και γελοίου παλιμπαιδισμού. Πέραν τούτου τίθεται το ερώτημα, εάν μία εφαρμογή των αποφθεγμάτων επί ζητημάτων της σημερινής εποχής είναι εφικτή.

1. Μεθοδολογική πτυχή

α) Διαπιστώνουμε, ότι τα αρχαία ελληνικά αποφθέγματα ως συμπυκνωμένη κοσμο- και ανθρωπαντίληψη των επτά σοφών έχουν αργότερα επιδράσει στις φιλοσοφικές αντιλήψεις των περισσότερων γνωστών φιλόσοφων της αρχαιότητας υπό το νόημα ότι αυτά ήταν η αφετηρία καθοριστικών φιλοσοφικών θεωριών.
β) Σημειώνεται εκτός τούτου, ότι μία σκέψη έχει διατυπωθεί από διαφορετικούς σοφούς επίσης με διαφορετικό τρόπο. Γι αυτό δέον να εφαρμόσουμε τη συγκριτική μέθοδο με σκοπό να διαπιστώσουμε τα κοινά γνωρίσματα.
γ) Ας υπενθυμίσουμε, ότι οι πολιτισμικά κατώτεροι Ρωμαίοι κατακτητές έχουν μεταξύ άλλων παραλάβει σχεδόν όλα τα αποφθέγματα και τα μετέφρασαν στα Λατινικά προσπαθώντας να αποδώσουν το κύριο περιεχόμενό τους.
δ) Μερικές φορές έχει αλλάξει κάπως η διατύπωση αποφθεγμάτων ή έχουν προσδοθεί σε έναν συγκεκριμένο φιλόσοφο λαμβάνοντας υπ όψη το βασικό νόημα των άλλων αποφθεγμάτων ή όλου του έργου του. Στη δεύτερη περίπτωση έχει κάτι τέτοιο συμβεί με το γνωστό απόφθεγμα «Πάντα ρεί») (ή και” Τα Πάντα ρεί»), το οποίο έχει προσδοθεί στον Ηράκλειτο. Κάτι το παρόμοιο επισημαίνεται και με το απόφθεγμα »Μέτρον άριστον» (ή »Παν Μέτρον άριστον»), το οποίο όμως έχει διατυπωθεί με διαφορετικές μορφές.
ε) Εχουμε διαπιστώσει εκτός τούτου, ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση αποφθέγματα και termini scientifici (επιστημονικοί όροι) έχουν τελικά σχεδόν το ίδιο περιεχόμενο. Αυτό ισχύει π.χ. για το » Μέτρον άριστον», το «Μηδέν άγαν» και την «Αρχή της Μεσότητος» ( «Aurea mediocritas“ = «Χρυσή τομή»).

2. Πηγές και μορφές διατύπωσης του αποφθέγματος « Μέτρον άριστον»:

«Μέτρον επί πάσιν άριστον» Πυθαγόρα, (Χρ. Επη, 38). «Το μέτριον άριστον και το μέσον» Αριστοτέλη (Πολιτικά, 1295b), »Μέτρο χρώ» Πιττακού (Ανθ. Στοβ. Γ, 79δ ). «Μέτρον άριστον» Κλεοβούλου (Διογ. Λαέρτ. Βίοι Φιλ. Ι, 93). «Mέτρα φυλάσσεσθαι» Ησιόδου (Εργα και Ημ. 694 ), «Πάντων μέτρον άριστον, υπερβασία δ αλγειναί» Φωκυλίδη (Γνώμαι, 36). « Εντεχνον δέ τό τήν μέσην εν άπασει τέμνειν «Πλουτάρχου (Ηθικά, 7β). «Καλόν εν παντί το ίσον, υπερβολή δέ καί έλλειψις ού μοι δοκέει» Δημοκρίτου (Απόσπ.102, Diels), „Οτι δεί το μέσον αιρείσθαι και μή την υπερβολήν μηδέ τήν έλλειψιν, τό δέ μέσον εστίν ώς ό λόγος ό ορθός λέγει» Αριστοτέλη (Ηθ. Νικομ. 1138b, 18-20). «Πάντων μεσ άριστα» Θέογνι (Ελεγ. 335, West). «Η μεσότης εν πάσιν ασφαλεστέρα» Τραγικών (Αδ. Απόσπ. 457, Nauck). «Εί τις υπερβάλλει το μέτριον τεπιτερπέστατα ατερπέστατα αν γίνοιτο» («Εάν κάποιος ξεπεράσει το μέτριο, τότε εκείνα που είναι πολύ ευχάριστα, θα γίνουν πολύ δυσάρεστα» Δημοκρίτου (Ανθ. Στοβ. ΙΖ, 39).
«Τα δ υπερβάλλοντ ουδένα καιρόν δύναται θνητοίς» (»Τα υπερβολικά δεν μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους» Ευριπίδη (Μήδεια, 127-128) . «Παιδός, ου ανδρός το αμέτρως επιθυμείν» («Είναι γνώρισμα παιδιού και όχι άνδρα οι επιθυμίες χωρίς μέτρο») Δημοκρίτου (Απόσπ. 70, Diels). «Αδικούσι γε τά μέγιστα διά τάς υπερβολάς , αλλ ού διά τά αναγκαία» («Τα πιό μεγάλα αδικήματα γίνονται από τις υπερβολικές επιθυμίες και όχι για την απόκτηση των αναγκαίων» Αριστοτέλη (Πολιτικά, 1267α ).»Ουδ υγιείης της περί σώμ αμέλειαν έχειν χρή, αλλά ποτού τε μέτρον καί σίτου γυμνασίων τε ποιείσθαι, μέτρον δέ λέγω τόδ ό μή σ ανιήσει» (Δεν πρέπει ν αμελείς την υγεία του σώματος, αλλά να κάνεις χρήση με μέτρο στο ποτό, στην τροφή και στη σωματική άσκηση, μέτρο εννοώ, αυτό που δε θα σε στενοχωρήσει» Πυθαγόρα (Χρυσά Επη, 32-34). »Σιτία ποτά, ύπνοι, αφροδίσια, πάντα μέτρια» («Φαγητό, ποτό, ύπνος, έρωτας σαρκικός, όλα με μέτρο» Ιπποκράτη (Ανθ. Στοβ. PA,22). «Μηδέν άγαν « («Μήν υπερβάλεις τίποτα») Χίλωνα (Διογ. Λαέρτ. Φιλ. Ι, 41).

 

Οι, ως γνωστόν, πρακτικοί Ρωμαίοι έχουν παραλάβει το «Μέτρον άριστον» και το μετέτρεψαν σε «αurea mediocritas“ = «Χρυσή τομή»(Horatius (Ode 2,10,5) και το «μηδέν άγαν» μεταφράζοντάς το στα Λατινικά =: «Ne quid nimis“ (Terentius , Andria, I i; V. 61 (Ιδέ Georges, Kleines Handwörterbuch, Lateinisch-Deutscher Teil, Leipzig, 1890, S. 1691).

3. Ο αιώνιος Αριστοτέλης έχει σε σύγκριση με όλους τους άλλους αρχαίους Ελληνες φιλόσοφους ασχοληθεί λεπτομερειακά με το πρόβλημα του μέτρου και της υπερβολής αφιερώνοντας σε αυτό σχεδόν όλο το κεφάλαιο Β (ιδιαιτέρως 1106α έως 1108β) και εμπεδώνοντας επί του Μέτρου τον „Κανόνα της Μεσότητος» (σε άλλες γλώσσες γνωστός ως Mesotes-Prinzip, διεθνώς φιλοσοφικός τerminus scientificus .

Εδώ αναφέρεται η γνώμη του μόνον  επιλεκτικά και αποσπασματικά: « Ούτω δή πάς επιστήμων την υπερβολήν μεν και την έλλειψιν φεύγει, το δέ μέσον ζητεί…», «»Εί δη πάσα επιστήμη ούτω το έργον εύ επιτελεί, προς το μέσον βλάπουσα…», «τό δ ότε δεί καί εφ οίς προς ούς καί ού ένεκα καί ως δεί, μέσον τε και άριστον, όπερ εστί της αρετής», «Η δ αρετή περί πάθη καί πράξεις εστίν, εν οίς ή μέν υπερβολή αμαρτάνεται και ή έλλειψις ψέγεται, τό δέ μέσον επαινούται και κατορθούται» (1106b, στο βιβλίο Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια, Βιβλιοθήκη Αρχαίας Ελλάδας, Αθήναι, 2011, σελ.36). «Μεσότης δέ δύο κακιών, της μέν καθ υπερβολήν της δέ κατ έλλειψιν», «έσται γάρ ούτω γε υπερβολής καί ελλείψεως μεσότης καί υπερβολής υπερβολή καί έλλειψις ελλείψεως « (1107a,1107b, σελ. 37) κτλ. Ο Αριστοτέλης βγάζει τελικά το συμπέρασμα, ότι ένας μέτριος τρόπος βίου «»μέσος βίος» είναι ο καλύτερος βίος (Πολιτ. Δ11. 1295a37-39).
Αλλά για την Πολιτική Επιστήμη είναι καθοριστική η άποψή του, διατυπωθείσα στο τέταρτο βιβλίο του μεγάλου συγγράμματός του Πολιτικά, όπου ο Αριστοτέλης κάνει διαχωρισμό μεταξύ της ολιγαρχίας καί της τυραννίας εκατέρωθεν στα άκρα και της δημοκρατίας στη (μέση), την οποία φυσικά επαινεί (1289a 19, στο βιβλίο Politik, Staat der Athener, Düsseldorf, 2006, S.121 ff.), αν και αυτή έχει μερικά προβλήματα.

4. Συμπεράσματα
α) Στο μέτρον προσδίδεται το επίθετο άριστον και αναβιβάζεται τοιουτοτρόπως σε μίαν αρχή υψίστου ποιοτικού επιπέδου.
β) Η άγνοια ή η απόρριψη του αρίστου μέτρου σε όλες τις εκφάνσεις του ανθρώπινου βίου προκαλεί μίαν τελεία παραλλαγή έως στο αντίθετο ενός φαινομένου.
γ) Το άριστον μέτρον αντιτίθεται στην υπερβολή που όντως σημαίνει Υβρι που συνεπιφέρει τη Νέμεσι.
δ) Το άριστον μέτρον ανταποκρίνεται στους νόμους της φύσης και στούς κανόνες της λογικής.
5. Εφαρμογή των γνώσεων επί τη βάσει του « Μέτρον άριστον» («Μηδέν άγαν», «Μεσότης», „aurea mediocritas“-”χρυσή τομή») επί της πολιτικής γενικά και ειδικά:
α) Στη δεκαετία του 30 του παρελθόντος αιώνα απόρριψη
των ακραίων ιδεολογών και δη της Ακρας Δεξιάς υπό τη μορφή του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού και της Ακρας Αριστεράς υπό τη μορφή του ρωσικού σταλινισμού. Απόρριψη των άκρων κομμάτων στην Ελλάδα και δη της Ακρας Δεξιάς (Χρυσή Αυγή) και της Ακρας Αριστεράς (ΚΚΕ καθώς των λενινιστικών, τροτσκιστικών και μαοϊστικών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ), γιατί οι ακραίες τοποθετήσεις των αντιτίθενται στους κανόνες της λογικής. Τέτοιες πολιτικές οδηγούν συνήθως σε μεγάλες καταστροφές.
β) Προτίμηση των πολιτικών, οι οποίοι είναι σε γενικές γραμμές σύμφωνοι με το υπάρχον σύστημα (δημοκρατία, αστικό κράτος, καπιταλισμός, βασικές ελευθερίες και βασικά ανθρώπινα δικαιώματα). Αυτό δε σημαίνει αναγνώριση των εξάρσεων
του διεθνώς καταστροφικού νεοφιλελευθερισμού.
γ) Οι πολίτες να μην απαιτούν απόλυτα πράγματα, όπως π.χ. απόλυτη κοινωνική δικαιοσύνη, απόλυτη ισότητα απόλυτη ελευθερία, τέλειους ανθρώπους, ιδανικούς πολιτικούς. Το απόλυτο εστιάζεται μόνον σε ουτοπίες ή στην κίβδηλη ρητορική λαϊκιστών, λαοπλάνων ή εξωπραγματικών ονειροπόλων.
δ) Οι ψηφοφόροι να μήν αποφασίζουν επί τη βάσει του ολέθριου υπεραναπτυγμένου νεοελληνικού υπερσυναισθηματισμού και υπερσουρεαλισμού ως έκφραση τελείας
έλλειψης του μέτρου.
Δημοσιευθέν συχνά στην Καθημερινή από το 2014 έως το 2017 και στην efimerida ( 21.1.2018 )

——————————————————————-

Το ΑΠΟΛΥΤΟ είναι ανέφικτη ΟΥΤΟΠΙΑ

α) Το ΑΠΟΛΥΤΟ (απόλυτη αλήθεια, απόλυτη δικαιοσύνη, απόλυτη ελευθερία, απόλυτη δημοκρατία κτλ.) είναι στενά συνδεδεμένο με τα ολοκληρωτικά συστήματα (οχι μόνον ιδεολογικοπολιτικά, αλλά και θρησκευτικά) και με τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες τους.

β) Ο εμπεδωτής του ΑΠΟΛΥΤΟΥ στην Ευρώπη ήταν ο Πλάτων και στην Ασία ο Κονφούκιος.

γ) Ξέρω λόγω συστηματικών σπουδών προ μισού αιώνα , ότι ο Διαλεκτικός Υλισμός (ΔΥ) αναγνωρίζει την σχετικότητα και την ιστορικότητα της γνώσης και της αλήθειας.
Ο Λενινισμός και το εκάστοτε κομμουνιστικό κόμμα όμως έχουν αναβιβάσει τον Μαρξισμό (πρωτίστως τον Διαλεκτικό και τον Ιστορικό Υλισμό, ΙΥ) σε ύψιστη και απόλυτη γνώση και αλήθεια.

δ) Σήμερα έχουν ο Μαρξισμός και ιδιαιτέρως ο ΔΥ και ο ΙΥ μόνον μία σχετική μεθοδολογική σημασία. Καθημερινή (20.5.16)