About panosterz

Siehe ausführlich meine Home Page : http://panosterz.de . Meine Beiträge werden in zwei Sprachen veröffentlicht und zwar die rein wissenschaftlichen sowie einige populärwissenschaftliche in Deutsch und die populärwissenschaftlichen sowie Artikel allgmeinen Charakters in Griechisch. Die wissenschaftlichen beziehen sich auf die Wissenschaftsgebiete Völkerrecht, Theorie der Internationalen Beziehungen, Theorie, Philosophie und Soziologie des Rechts, Allgemeine Methodologie der wissenschaftlichen und prognostischen Grundlagenforschung. Die populärwissenschaftlichen Artikel berühren Fragen der Außenpolitik, der Philosophie, der Geschichte, der Mythologie, der Ethnologie (Ethnogenese und Völkermentalität) , der Menschenbilder der wichtigsten Kulturkreise und der Etymologie. Hierbei handelt es sich um systematische Interessengebiete seit fast einem halben Jahrhundert. Mein Hauptziel besteht darin, mein Wissen Interessenten, vor allem Studenten und Schülern zur Verfügung zu stellen und zugleich mit anderen Kollegen in Dialog und Meinungsaustausch zu treten. Ich bin dankbar vor allem für konstruktive Kritik.

“Derecho Internacional del Desarrollo” (“Entwicklungsvölkerrecht” in statu nascendi )

“Derecho Internacional del Desarrollo”

Normbilldungstheorie in den internationalen Beziehungen und im Völkerrecht, Theoretische Grundfragen des internationalen Normenbildungsprozesses

PANOS TERZ       ( Universtät Leipzig )

Die Normbildungstheorie (Eine völkerrechtsphilosophische,

völkerrechtssoziologische und völkerrechtstheoretische Studie)

ACTA UNIVERSITATIS SZEGEDIENSIS DE ATTILA JÓZSEF NOMINATAE , ACTA JURIDICA ET POLITICA Tomus XXXIV. Fasciculus 9 ,  SZEGED  1985

(Nachträgliche Bemerkungen : 1.  Die vorliegende Studie stellt das vorläufige Ergebnis jahrelanger Untersuchungen dar. Es folgten  in den nächsten Jahren mehrere Studien zu den Normbildungstheorie :  Normenbildung in den internationalen Beziehungen der Gegenwart, in : Wissenschaftliche  Zeitschrift der Universität Leipzig (Sondernummer „Normative Grundlagen für ein System der internationalen  Sicherheit“), Leipzig 5/1990, S. 443– 459 ;  For a modern theory of the creation of norms in the nuclearcosmic era, in: Miscellanea in honorem Demetrii S. Constantopuli, Aristoteles Universitas Thessalonicensis, Internationale Festschrift (Pax, Ius, Libertas), Vol. B, Thessaloniki 1990, pp. 1163– 1175, Uni Thessaloniki  ; Cuestiones teoricas fundamentales del proceso de formación de las normas internacionales, Universidad Santiago de Cali, 1999, ISBN 958-96666—0 (Höhepunkt und Abschluß der Untersuchungen).  2. Die Studie wurde mit Unterstützung des ungarischen  Fachkollegen  Dr. Laszlo Bodnar an der Universität Szeged veröffentlicht. Dies widersprach jedoch den damaligen DDR-Rechtsbestimmungen über Publikationen im Ausland. Ich wurde deswegen an der Universität  Leipzig disziplinarisch zur Verantwortung gezogen und mit Publikationsverbot belegt.

Ferner habe ich es gewagt, die herrschende Völkerrechtstheorie des führenden sowjetischen Völkerrechtlers Tunkin als falsch  zu widerlegen und zu demontieren, was damals  einem Sakrileg glaichkam,  weil Tunkin als sakrosankt galt . Leipzig, Juli 2016)

1. BEGRÜNDUNG DER THEMENSTELLUNG

Die globalen Probleme der Menschheitsentwicklung, vor allem die Friedenssicherung, die zunehmende Rolle der Entwicklungsländer, insbesondere  ihre mit Vehemenz vorgetragene Forderung nach der Schaffung einer Neuen  Internationalen Wirtschaftsordnung auf der Basis der Gerechtigkeit, der Solidarität und der Nichtreziprozität und die wachsende Bedeutung

Die politisch-nichtrechtlichen Ergebnisformen des internationalen Willensbidungsprozesses, speziell die Resolutionen der UNO-Vollversammlung, werfen  normbildungstheoretische Fragen von eminenter Bedeutung auf.Hierdurch wird die Völkerrechtswissenschaft in den sozialistischen, den kapitalistischen und den jungen unabhängigen Staaten mit relativ neuen  Problemstellungen konfrontiert.

Es fehlt nicht an Versuchen,problemadäquate Lösungswege zu finden. Dabei drängt sich die Frage auf, ob die Mitte des 19.Jh.hauptsächlich von Triepelbegründeteund dann Mitte des 20.Jh. unter völlig anderen historischen Bedingungen von Tunkin weiterentwickelte Vereinbarungstheorie den komplizierten Anforderungen der Gegenwart gerecht wird.

2.  KOMPLEXITÄT UND GLOBALITÄT ALS  VÖLKERRECHTSMETHODOLOGISCHE GRUNDSÄTZE

Die bereits erwähnten und normbildungstheoretische Fragen aufwerfenden Faktoren zeichnen sich durch eine hohe Komplexität aus, denn sie weisen politische, ökonomische, philosophische, soziologische, psychologische, juristische (vor allem rechtstheoretische und völkerrechtliche) etc. Aspekte auf. Da sie im Grunde alle Kontinente und Staaten erfassen, werden sie außerdem durch Globalität charakterisiert. Die völkerrechtswissenschaftliche  Durchdringung dieser Probleme erfordert daher eine den Erfordernissen der  internationalen Beziehungen der Gegenwart adäquate Völkerrechtsmethodologie, deren wichtigsten Forschungsgrundsätze komplexer und globaler Natur  sein müssen. Natürlich müsste die sich auch auf die Normbildungstheorie erstreckende Völkerrechtsmethodologie speziell auf der philosophischen Methodologie als Leitlinie sowie auf der  allgemeinen rechtswissenschaftlichen Methodologie beruhen. Ein weiteres Fundament müsste die Völkerrechtstheorie sein, die sich ihrerseits größtenteils auf die Rechtstheorie stützt.

Direkter Bezugsgegenstand der Völkerrechtsmethodologie als einer Theorie von Forschungsmethoden sind m.E. alle sich auf das Völkerrecht in seiner Totalität erstreckenden Methoden, d.h. die Art und Weise des Herangehens an die Erforschung der Völkerrechtsrealität. Erst vermittels der Methoden gelangt die Völkerrechtsmethodologie zu ihrem indirekten Bezugsgegenstand, zu den eigentlichen völkerrechtstheoretischen, darunter zu den normbildungstheoretischen Fragestellungen.

Während letztere eine Widerspiegelung der Gegenstände an sich darstellen, erfolgt in der Methode, die stets theoriebezogen ist,die Gegenstandswiderspiegelung nur in Verbindung mit der Zielstellung des Forschungssubjekts.

Während sich die Komplexität im Rahmen der Völkerrechtsmethodologie auf alle essentiellen Determinanten der Völkerrechtsrealität erstreckt, kann durch die Globalität eine eurozentrische Betrachtungsweise vermieden werden.Hierdurch erhöht sich die Bereitschaft und die Fähigkeit, bestimmte Auffassungen von Völkerrechtlern aus jungen unabhängigen Staaten über den Normebildungsprozeß besser zu verstehen.

 

3. DIE DIALEKTIK DES NORMENBILDUNGSPROZESSES

 

3a) DAS VÖLKERRECHTSPHILOSOPHISCHE UND DAS VÖLKERRECHTSSOZIOLOGISCHE VOR- UND UMFELD DES NORMENBILDUNGSPROZESSES

Bei der Untersuchung der Normenbildungsprozeß-Problematik gilt es, einige ausschlaggebende Fakten in den internationalen Beziehungen der Gegenwart zu beachten. An erster Stelle ist die Tatsache zu nennen, dass sich international  große Wandlungsprozesse ereignen. Hieraus ergibt sich einerseits, dass der Grundwiderspruch zwischen den beiden Gesellschaftsordnungen der bestimmende ist, obwohl er in seiner Wirkungsweise durch das Auftreten der jungen unabhängigen Staaten leicht modifiziert wird, und andererseits, dass die friedliche Koexistenz nach wie vor das politische Grundprinzip ist.

Die Friedenssicherung stecht dabei in enger Verbindung mit der friedlichen Koexistenz, ist ihre wichtigste Seite, geht aber über die Beziehungen zwischen sozialistischen und  kapitalistischen Staaten hinaus und stellt eigentlich ein selbständiges politisches Prinzip dar, das m. E. an der Spitze der Hierarchie aller anderen politischen Prinzipien sowie der Völkerrechtsprinzipien steht und ihr Wesen durchdringt. Somit ist die Friedenssicherung die conditio sine qua non für die Untersuchung des internationalen Normenbildungsprozesses sowie für die Erarbeitung einer modernen Normbildungstheorie.

Von der Friedenssicherung  absetzend, sollten m.E. weitere Probleme der Menschheitsentwicklung (1) der  normtheoretischen

——————-

1. Zwischen der allmählichen Lösung der globalen Probleme der Menschheitsentwicklung ( z. B. der Versorgung der Weltbevölkerung mit Nahrungsmitteln,  der Erschöpfung der Naturessourcen, der Sicherung der Energieversorgung, der  Belastung der Umwelt durch die Intensivierung des Stoff-Wechselprozesses zwischen Gesellschaft und Natur und dem Wachstum der Bevölkerung) und der  Friedenssicherung besteht kein Gegensatz. Letztere ist im Gegenteil die wichtigste  Voraussetzung für die Bewältigung dieser Probleme.Vgl. in diesem Sinne auch  M.Maximowa, Wsemirnoje chosjaistwo, nautschno-technitscheskaja revoluzija in meschdunarodnyje otnoschenija, in: Mirowaja ekononiika i meschdunarodnyje otnoschenija, Nr.5, Moskwa, 1979, S.22.

2. Dabei geht es nicht um rechtliche Normen (Verträge, Konventionen) , wie J. G. Barsegow meint, sondern auch um politische Normen nichtrechtlichen Charakters , z. B. um Resolutionen. Meschdunarodno-prawowyje aspekty globalnych problem sowremennosti, in : Sowjeskoje gossudarstwo i prawo, Nr. 6, 1983, S. 83.

3. Der Autor stützt sich bei der Ausarbeitung der vorliegenden Studie über die Normbildungstheorie in erster Linie auf die  Publikationen der Leipziger ujnd Berliner Rechtstheoretiker.

4. Dabei sind die Produktionsverhälnisse  „die wirklichen, lebendigen Beziehungen der Menschen zueinander im Produktionsprozeß”. A.Bauer—H.Crüger— G.Koch—Chr.Zak (folgend : A.Bauer  et alt..), Basis und Überbau der Gesellschaft, Berlin 1974, S.16, 24—25, 62.

5. Karl Marx im Vorwort  „Zur Kritik der Politischen Ökonomie”,  in : K. Marx—F. Engels, Werke, Band 13,  S. 8—9.

————————-

Betrachtungsweise zugrunde gelegt werden, da ihre Regelungsbedürftigkeit  zur Schaffung  neuer  Normen (2) und Regelungsmechanismen führt.

Obwohl die souveränen Staaten die wichtigsten Teilnehmer am internationalen Willens- und Normenbildungsprozeß sind, seien sie nach der Friedenssicherung, d.h. an zweiter Stelle genannt, um zum einem den großen Unterschied zum 19. Jh. –damals  gab es die globalen Pobleme der Menschheitsentwicklung nicht- evidenter zu machen und zum anderen  nicht so sehr die Rollle des einzelnen Staates mit seiner besonderen Interessenlage, sondern die Beziehungen  zwischen den den souveränen Staatzen im Interesse der der Friedenssicherung  und das in Verbindung damit stehende staatliche Verhalten  in besonderem Maße zu unterstreichen. Das  Interesse des einzelnen  Staates ist, abgesehen davon , ein polydimensionales und multisynthetisches Phänomen, dessen Wesen  und Bandbreite  nur auf der  Basis des dialektischen  Materialismu richtig erfasst werden kann. Dies gilt auch für den sich auf das Staatsinteresse stützenden  Staaswillen . Somit handelt ess ich   hierbei um philosophische Fragestellungen, die auf  völkerrechtlich relevante Materien  konsequent angewandt , in der Perspektive zur erabeitung  einer Völkerrechtsphilosophie führen könnten. Zugleich geht es um rechtstheoretische Komponenten, die  nur unter Beachtung der neuesten Forschungsergebnisse  der Rechtstheorie (3) richtig erfasst werden können.

Staaatsinteressen  und Staatswille sind zutiefst materiell determiniert. Sie wurzeln   „in letzter  Instanz“ in den äußerst komplexen  materiellen  Existenzbedingungen  der Gesellschaft.  Es ist ein Axiom  der materialistischen Philosophie, dass  die ökonomischen  Verhältnisse die wichtigsten Umstände sind, „die den ideellen Motiven  das Gepräge geben“. Die Basis einer  Gesellschaft  als „die öokonomische Struktur der Gesellschaft , die von der Gesamtheit der jeweiligen  vom Willen der Menschen  unabhängigen  Produktionsverhältnisse einer Gesellschaftsformation  gebildet wird“, (4), ist die ausschlagende materielle Existenzbedingung jeder Gesellschaft und  jedes Staates. Hierauf erhebt sich „ ein juristischer und politischer Überbau“, (5) der sich aus Staatseinrichtungen, Rechtsanschauungen, Kunst, Moral, Religion  und sonstigen ideologischen Verhältnissen als Ausdruck der vorhandenen  Klasseninteressen zusammensetzt. (6)

Die ideologischen Verhältnisse sind nach dem neuesten Stand der philosophischen Forschung weder materiell noch ideell, sondern „objektiv-reale gesellschaftliche Beziehungen : Verhältnisse im Bereich des Politischen, Juristischen, Moralischen, Religiösen”.(7)

Zwischen den einzelnen Überbauelementen besteht ein enger Zusammenhang und es erfolgt eine Wechselwirkung. Gerade aus dieser Dialektik des Überbaus ergibt sich, dass die einzelnen Elemente und die darin existierenden Normen rechtlichen und moralischen Charakters eine widersprüchliche Einheit bilden. Daher bestehen im Überbau der kapitalistischen Gesellschaft Rechtsnormauffassungen und Moralnormen nicht nur der herrschenden Klassen, sondern auch der anderen  Klassen und Schichten. Auch letztere gewinnen Einfluß auf die internationalen Beziehungen sowie auf das Völkerrecht, (8) darunter ebenfalls auf den Normenbildungsprozeß. Basis und Überbau bilden eine dialektische Einheit, stehen in einem Wechselverhältnis, in dem jedoch die Basis bestimmend und primär ist. In ihr wurzeln „in letzter Instanz” (9) die im Überbau enthaltenen politischen, rechtlichen und anderen Anschauungen. Der Überbau wiederum reproduziert ideologisch die Basis, bildet sie ab und wirkt darüber hinaus aktiv auf sie ein.

Eines der wichtigsten Bestandteile des Überbaus in seiner Gesamtheit ist der juristische Überbau. Zu ihm gehören in erster Linie das Recht, aber auch die Rechtsauffassungen, die Rechtsverhältnisse, das Rechtsbewusstsein, die Rechtskultur etc. (10) Diese einzelnen Elemente des juristischen Überbaus besitzen ihre Besonderheiten und haben eine „originäre” Rolle und relative Selbständigkeit in der juristischen Überbaustruktur. In diesem Sinne weisen sie als Objekt „innere” Widersprüche auf,  (11) wobei zwischen ihnen ebenfalls innere Zusammenhänge bestehen.

Im Blickwinkel des Basis-Überbau-Verhältnisses betrachtet, kann konstatiert werden, dass zwischen den ökonomischen Verhältnissen und dem Recht als dem Kernstück des juristischen Überbaus „keine lineare Kausalbeziehung besteht, dass Rechtsnormen keine photographischen Abbilder objektiv-realer Verhältnisse sind”.(12) Es gibt vielmehr einen ganzen Vermittlungsmechanismus politisch-ideologischer Zwischenglieder. Erst durch sie erfolgt die Widerspiegelung der objektiv-realen Verhältnisse im juristischen Überbau und speziell im Recht. (13)  Es sei jedoch darauf hingewiesen, dass durch das ———————–

6.Vgl.A.Bauer et alt., Basis und Überbau in der Gesellschaft, a. a. O., S. 25, 83.

7. G. Stiehler, Die Grundfrage der Philosophie und die Unterscheidung materieller und ideologischer Verhältnisse, in : Deutsche Zeitschrift für Philosophie, Nr.

8, Berlin 1980, S. 951.

8.Vgl. U.—J. Heuer, Die aktive Rolle des Überbaus am Beispiel der Rechtsnormen, in : Deutsche Zeitschrift für Philosophie, Nr. 5, Berlin1980, S. 584.

9. Dieser Aspekt wurde von Friedrich Engels in seinem Brief an Joseph Bloch vom 21. 9. 1890 hervorgehoben. Vgl. in : K. Marx—F. Engels, Werke, Band 37, S. 463.

10. Vgl. I. Wagner, Sozialistisches Recht und juristischer Überbau, Zur Rechtskonzeption des entwickelten Sozialismus, Thesen zur zehnten wissenschaftlichen internationalen Konferenz, Karl-Marx-Universität, Leipzig, Juni1982, S. 24.

11.Vgl. I. Wagner, Recht und Widersprüche in der entwickelten sozialistischen Gesellschaft, in : Recht und Widerspruch (Sonderhef der Wissenschaftlichen Zeitschrift der Friedrich-Schiller-Universität Jena), Gesellschafts- und sprachwissenschaftliche Reihe, Nr. 6, Jena1983, S. 718.

12. K. A. Mollnau, Einleitung zu : Probleme einer Rechtsbildungstheorie (Hrsg. K. A. Mollnau), Berlin1982, S.10. 13 Marxistisch-leninistische Staats- und Rechtstheorie, Lehrbuch, Berlin 1980, S.395.

———————

Basis-Überbau-Verhältnis die Totalität des gesellschaftlichen Lebens bei weitem nicht erfasst wird. Mit dem Begriff der Basis wollten die Klassiker des Marxismus die Produktionsverhältnisse aus der Gesamtheit der materiellen Lebensbedingungen des gesellschaftlichen Lebens, eben aus dem gesellschaftlichen Sein herausheben. Karl Marx spricht im Vorwort„Zur Kritik der Politischen Ökonomie” auch von der Produktionsweise, (14) zu der die Produktivkräfte ebenfalls gehören. Ein besonders wichtiger Teil des Systems der Produktivkräfte ist dabei die „materiell-technische Basis” als das„Gesamtsystem der gegenständlichen Produktionsbedingungen” der Gesellschaft. (15) Über die Produktivkräfte und die Produktionsverhältnisse geht offensichtlich Karl Marx in der eben erwähnten Schrift hinaus, wenn er vom „gesellschaftlichen Sein” spricht, das das gesellschaftliche Bewusstsein bedingt. Das gesellschaftliche Sein, eine philosophische Fragestellung von eminenter Bedeutung, umfasst begrifflich nach der gegenwärtigen Auffassung der marxistischen Philosophie „die Gesamtheit der materiellen Bedingungen des gesellschaftlichen Lebens : Existenz der Menschen selbst, einschließlich der materiellen Grundlagen ihres  Geschlechts- und Familienlebens, Dichte der Bevölkerung, gesellschaftlich wirksames geographisches Milieu, Produktivkräfte, Produktionsverhältnisse”.(16) Man sollte noch hinzufügen : Naturreichtümer, Fruchtbarkeit und Größe des Territoriums und klimatische Bedingungen.

Die einzelnen Faktoren der materiellen Lebens- bzw. Existenzbedingungen der Menschen sind aber nicht nur ökonomischen Charakters, wie hin und wieder behauptet wird.(17) Sie bedingen  in ihrer Gesamtheit das Bewusstsein, wobei natürlich die Produktionsverhältnisse  (Basis) die entscheidende Rolle spielen. Das Bewusstsein wiederum ist nicht unbedingt mit dem Ideellen gleichzusetzen, weil es zwar einerseits mit dem erkennenden Subjekt zu tun hat, andererseits jedoch in seiner geselschaftsgeschichtlichen, also der soziologischen Typik zu erfassen ist. Deswegen wird neuerdings von Philosophen eine dreigliedrige Beziehung vorgeschlagen : materielle Verhältnisse; ideologische Verhältnisse ; gesellschaftliche Bewusstseinsformen. Dabei sollen die ideologischen Verhältnisse und die gesellschaftlichen Bewusstseinsformen den durch die materielle Grundlage bedingten Uberbau bilden. (18) Die materiellen Verhältnisse führen zu Bedürfnissen, die wiederum die Basis für die Interessen bilden. Die ideologischen Verhältnisse sowie indirekt auch die Bewusstseinsformen spielen ebenfalls eine wichtige Rolle.

Die bisher angestellten Überlegungen speziell über das Basis-Uberbau- Verhältnis und über die materiellen Grundlagen der Lebens- bzw. Existenzbedingungen gelten für alle Staaten und zwar unabhängig von ihrer Gesellschaftsordnung. Sobald aber ein Konkreter Staat in das Gesamtsystem der internationalen Beziehungen gesetzt wird, sieht es etwas modifiziert aus, weil zusätzlich essentielle Faktoren hinzu treten, die nur indirekt mit der Basis des Staates zu tun haben und dennoch Interessen und Willen eines Staates beeinflussen.

————————-

14.Vgl. Karl Marx, Vorwort „Zur Kritik der Politischen Ökonomie”, in : K. Marx—F.Engels, Werke. Band 13, S. 8—9.

15. Die „materiell-technische Basis” erstreckt sich auf die Produktionsmittel sowie auf die technologischen Verfahren.

Vgl. A. Bauer et alt.  Basis und Überbau  der Gesellschaft, Berlin 1974, S.27.

16. Ebenda, S. 27.

17. So einseitig wird dies im Völkerrecht, Lehrbuch, Teil 1, Berlin  1982, S.38  gesehen.

18.  Diesen vom Philosophen Gottfried Stiehler entwickelten interessanten Gedanken kann uneingeschränkt beigepflichtet werden. Vgl. seinen richtungsweisenden Beitrag „Die Grundfrage der Philosophie und…”, a.a.O., S.955, 962.

———————–

Zu diesen Faktoren zählen, um die wichtigsten zu nennen, das internationale Kräftverhältnis, die internationalen Wirtschaftbeziehungen, die Bündnisverpflichtungen, die bereits in einem anderen Zusammenhang erwähnten globalen Probleme der Menschheitsentwicklung, die objektiv bedingte gegenseitige Abhängigkeit der Staaten,(19) der Wille der Völker und die internationale öffentliche Meinung.

Hierbei handelt es sich um soziologische Fragestellungen, die nicht nur Gegenstand einer noch zu schaffenden Theorie und in diesem konkreten Fall einer Soziologie der internationalen Beziehungen (20), sondern auch einer Völkerrechtssoziologie sein können (21). In diesem Kontext ist daran zu erinnern, dass die Rechtskonzeption von Karl Marx als Bestandteil seiner gesamten Gesellschaftstheorie entwickelt wurde. Er lieferte die „erste auf dialektisch-materialistischer Grundlage fußende soziologische Rechtsbetrachtung” (22).

nteressen und Willen der Staaten werden in den internationalen Beziehungen von sozial-psychologischen Faktoren ebenfalls beeinflusst. Dabei geht es vor allem um die Psychologie der Klassen, den gewachsenen Selbsterhaltungstrieb angesichts der Gefahr eines thermonuklearen infernos— eine allgemeinmenschliche Frage— und das notwendig gewordene Klima des Vertrauens (23). Die Interessen wiederum beeinflussen das Verhalten eines Staates und nicht zuletzt das Auftreten von Regierungsvertreten auf Staatenkonferenzen und bei Verhandlungen.

Allein die knappe Behandlung der die Interessen und den Willen der Staaten beeinflussenden Faktoren macht evident, dass Interesse und Wille mehrdimensionale Phänomene sind, deren Wesen und Bedeutung nur im Blickwinkel des Basis-Überbau-Verhältnisses nicht erfasst und richtig gedeutet werden können.

Deswegen müssen zwangsläufig alle Versuche scheitern, sich auf eine Aussage von Karl Marx berufend, einen fast mystisch anmutenden Sonder-Überbau in den internationalen Beziehungen zu konstruieren. Er würde sich auf die internationalen Beziehungen als „abgeleitete Produktionsverhältnisse” stützen, die verglichen mit der Basis in jedem Staat sekundären Charakters wären (24).

——————–

19. Die so verstandene gegenseitige Abhängigkeit der Staaten z. B. in den Bereichen des Umweltschutzes, der Rohstoffpolitik etc. hat mit der These von der „Interdependenz” nichts zu tun. Vgl. hierzu auch M. Maximowa. Wsemirnoje chosjaistwo….a. a. O., S. 25—26. Zur gelungenen Kritik dieser These vgl. W. Kortunow, Neue Faktoren in den internationalen Beziehungen und die bürgerliche Politologie, in : Meschdunarodnaja schisn, Nr. 8, Moskva 1977, S. 113 ff. (russ.).

20. Auf diesem Gebiet gibt es seit längerer Zeit Untersuchungsergebnisse sowjetischer Spezialisten für internationale Beziehungen. An erster Stelle ist z. B. zu nennen D. Jermolenko, Soziologija meschdunarodnyje otnoschenija, in: Meschdunarodnaja schisn, Nr. 1. Moskwa1967, S. 20—27.

21. Die so aufgefaßte Völkerrechtssoziologie hat mit jener Huberscher Prägung nichts gemein, denn sie stützt sich auf den dialektischen Materialismus. Vgl. den repräsentativen Beitrag von Max Huber, Beiträge zur Kenntnis der soziologischen Grundlagen des Völkerrechts und die Staatengemeinschaft, in: Jahrbuch des öffentlichen Rechts der Gegenwart, Nr. 4, Tübingen1910.

22. H. Klenner, Rechtssoziologie, in: Wörterbuch der Soziologie, Berlin1977, S. 638 ff.

23. Vgl.ähnlich auch E.Kondakow, Rol Sozialnoj psychologii, in : Mirowaja ekonomika i meschdunarodnyje otnoschenija, Nr.11,Moskwa 1969, S.81—82.

24. So z.B. sehr detailliert bei G. W.Ignatenko, Ot kolonialnogo reshima k  nazionalnoj gossudarstwennosti, Moskwa 1966, S. 19,

——————–

Politischen Ökonomie” In einem bestimmten Zusammenhang gemachte Aussage lautet : „Sekundäres und Tertiäres, überhaupt abgeleitete, übertragene, nicht ursprüngliche Produktionsverhältnisse. Einspielen hier internationaler  Verhältnisse”(25). Zum einen ging es darum, die entscheidende Rolle der ökonomischen Verhältnisse in den internationalen Beziehungen, die umfangreicher als die ersteren sind, zu unterstreichen, zum anderen besteht kein Grund anzunehmen, dass der Dialektiker und Materialist Karl Marx an irgendeinen metaphysischen Überbau in den internationalen Beziehungen gedacht  hätte. Daher bedeutet m.E. dialektisch und historisch materialistisch die Welt untersuchen, nicht das bloße Zitieren der Klassiker des Marxismus-Leninismus, sondern die konsequente Anwendung ihrer Methode bei unbedingter Berücksichtigung der Besonderheiten in der Gegenwart und zwar sowohl in der Innen- und Außenpolitik der Staaten als auch in den internationalen Beziehungen.

Die Untersuchungsergebnisse bezüglich des völkerrechtsphilosophischen und völkerrechtssoziologischen Vor- und Umfeldes des Normbildungsprozesses lassen sich wie folgt zusammenfassen: In unserer  Epoche ist die friedliche Koexistenz das politische  Grundprinzip n den internationalen Beziehungen  : In dieser Epoche ist der Grundwiderspruch zwischen den beiden Gesellschaftsordnungen zwar bestimmend, wird jedoch in seiner Wirkungsweise durch die zunehmende Rolle der jungen unabhängigen Staaten in den internationalen Beziehungen etwas modifiziert ; Die Friedenssicherung ist ein selbständiges  politisches Prinzip, das an der Spitze der Hierarchie aller anderen politischen und völkerrechtlichen Prinzipien steht ; die globalen Probleme der Menschheitsentwicklung beeinflussen den internationalen Normbildungsprozeß ; in den internationalen Beziehungen der Gegenwart kommt es auf das Verhalten der souveränen Staaten im Interesse der Friedenssicherung an; das Ziel der souveränen Staaten in ihren Beziehungen zueinander kann nur ein Interessenausgleich im Interesse der Friedenssicherung sein ; das Staatsinteresse und der sich auf dieses stützende Staatswille sind polydimensionale und multisynthetische Phänomene ; die zunehmende Bedeutung der philosophischen Komponente der Fragestellungen in den internationalen Beziehungen und speziell im Völkerrecht lässt die Erarbeitung einer Völkerrechtsphilosophie als angemessen und notwendig erscheinen ; Staatsinteresse und Staatswille sind zwar materiell determiniert, wurzeln jedoch „in letzter Instanz” in den materiellen Lebensbedingungen der Gesellschaft, die in ihrer Gesamtheit das gesellschaftliche Sein ausmachen (Produktionsverhältnisse, Produktivkräfte und darunter vor allem die „materiell-technische Basis”, Größe und Fruchtbarkeit des Territoriums, Naturreichtümer, gesellschaftlich relevante geographische Lage und klimatische Bedingungen ; Dichte der Bevölkerung etc.) ; der gesellschaftliche Überbau ist komplexer und widersprüchlicher Natur, zwischen den einzelnen Überbaulementen (Staatseinrichtungen, Rechtsanschauungen, Kunst, Moral und sonstigen ideologischen Verhältnissen) bestehen wechselseitige Zusammenhänge, der Überbau wirkt auf die Basis aktiv ein ; das Recht ist das Kernstück des juristischen Überbaus als eines Bestandteils  des gesellschaftlichen Überbaus; zwischen dem Recht und den ökonomischen

——————————

bei A.S. Gawerdowskij, Implementazija norm meschdunarodnogo prawa, Kiew 1980, S.15 und in Völkerrecht, Lehrbuch, Teil 1, Berlin 1973  S. 41.

25. Karl Marx, Einleitung zur Kritik der Politischen Ökonomie, in : K. Marx— F. Engels, Werke, Band 13, S. 640.

————————-

Verhältnissen existiert keine lineare Beziehung, sondern es bestehen Vermittlungsmechanismen und politisch-ideologische Zwischenglieder; das Basis- Überbau-Verhältnis erfasst nicht die Totalität des gesellschaftlichen Lebens, das sich nicht nur auf die Basis  (Produktionsverhältnisse), sondern auch auf  andere Bestandteile des gesellschaftlichen Seins erstreckt ; aus den materiellen Lebens- bzw. Existenzbedingungen erwachsen Bedürfnisse, auf denen die Interessen beruhen, die wiederum die Grundlage des Willens darstellen ; Staatsinteresse und Staatswille werden von weiteren Determinanten beeinflusst, zu  denen in erster Linie das internationale Kräfteverhältnis, die Bündnisverpflichtungen, die globalen Probleme der Menschheitsentwicklung, die objektiv bedingte gegenseitige Abhängigkeit, der Wille der Völker und die internationale öffentliche Meinung gehören ; um solche soziologische Fragestellungen theoretisch zu bewältigen, bedarf es der Erarbeitung einer Völkerrechtssoziologie ; Staatsinteresse und Staatswille werden außerdem von sozialpsychologischen Faktoren beeinflusst wie die Psychologie der Klassen, der gewachsene Selbsterhaltungstrieb der Menschen angesichts der Gefahr eines  thermonuklearen Infernos und das notwendig gewordene Klima des Vertrauens ; die Konstruktion eines Sonder-Überbaus in den internationalen Beziehungen ist weder materialistisch, noch dialektisch, sondern sie mutet eher  metaphysisch und mystisch an und ist auch deshalb für das Völkerrecht nicht hilfreich.

3b) RECHTSTHEORETISCHE ASPEKTE DES NORMENBILDUNGSPROZESSES

Die zwischen dem Völkerrecht und dem innerstaatlichen Recht (Landesrecht) ohne Zweifel vorhandenen Unterschiede vor allem bezüglich des Normenbegründungs- und Normverwirklichungsprozesses vermögen m.E. die Verwendung der allgemeinen rechtstheoretischen Erkenntnisse für die Zwecke  der Völkerrechtstheorie und speziell einer modernen Normbildungstheorie nicht auszuschließen. Im Gegenteil ist das Zurückgreifen auf die allgemeine Rechtstheorie unverzichtbar und eigentlich eine Selbstverständlichkeit. Abgesehen davon, stützen sich international die  Völkerrechtler ebenfalls auf die verschiedenen rechtsphilosophischen und rechtstheoretischen Richtungen. Dies ist bei den  IGH- und ILC-Mitgliedern ohne weiteres feststellbar. Die Verwertung der neuesten Erkenntnisse der  allgemeinen Rechtstheorie soll natürlich zielgerichtet  und selektiv erfolgen.

Im innerstaatlichen Normenbildungsprozeß beeinflusst die die Gesetzmäßigkeiten der Entwicklung ausdrückende objektive Realität über die subjektive  Wahrnehmung, Erkenntnis und Bewertung den Normbildungsprozeß (26). In der  objektiven Realität existieren die zu normierenden gesellschaftlichen Verhältnisse außerhalb des menschlichen Bewusstseins und stellen damit einen  außerrechtlichen Sachverhalt dar. (27)  Dabei existiert der Regelungsgegenstand  als die materielle Grundlage

————————–

6. Vgl. R. O. Chalfina, Die objektiven Faktoren der gesellschaftlichen Entwicklung, ihre Erkenntnis und Bewertung im Rechtschöpfungsprozeß, in : K. A.

Mollnau (Hrsg.), Komponenten der Rechtsbildung und ihr Einfluß auf die gesellschaftliche Wirksamkeit des Rechts, Berlin 1980, S. 35.

27. Vgl. K. A. Mollnau, Wie relevant ist der rechtliche Regelungsgegenstand  im sozialistischen Rechtsbildungsprozeß ?

—Thesen, in: ebenda, S. 22 und Marxistich—leninistische Staats-und Rechtstheorie, Berlin 1980, S. 474.

—————————-

der normierungsbedürftigen gesellschaftlichen Verhältnisse „weder als besonderer Ausschnitt im gesellschaftlichen Sein, noch ist er auffindbar irgendwo anders in der Gesellschaft als deren separates  Segment. Verwoben mit der Gesellschaft und all ihren Teilen, ist der Rechtliche Regelungsgegenstand eingebettet in die Totalität der gesellschaftlichen  Beziehungen.” (28) Gerade diese Komplexität und Dynamik des Regelungsgegenstandes machen das Erkennen der Regelungsnotwendigkeit, -Würdigkeit  und -möglichkeit schwierig.

Auf alle Fälle darf von der Existenz eines Normierungsgegenstandes nicht auf das Bestehen entsprechender Normen geschlossen werden, (29), denn „rechtliche Regelungsnotwendigkeit und rechtliches Geregeltsein gesellschaftlicher Verhältnisse sind zwei verschiedene Dinge.”(30 ) Die Transformation von Aussagen über die rechtliche Regelungsnotwendigkeit  in Rechtsnormen setzt außerdem mehrere Zwischenstufen voraus, die nicht ohne weiteres übersprungen werden können, zumal der Rechtserzeugungsprozeß ein mehrdimensionaler Vorgang ist, an dem eine Vielzahl sozialer Faktoren und Determinanten  materieller und ideeller, objektiver und subjektiver, politischer, ökonomischer, ideologischer, kultureller, (31) religiöser und  anderer Art beteiligt ist. Dabei besitzen die materiellen Determinanten gegenüber den ideellen Priorität.  Besonders erwähnenswert scheint bei den ideologischen und ideellen  Faktoren das Rechtsbewusstsein zu sein. Dieses existiert hauptsächlich in Gestalt von Rechtsanschauungen und rechtspolitischen Forderungen und widerspiegelt die „rechtsnormative Regelungsbedürftigkeit, -fähigkeit und -würdigkeit” gesellschaftlicher Verhältnisse.

Philosophisch betrachtet, ist das Rechtsbewusstsein ideelles Abbild zu normierender oder aber auch rechtlich Normierter Interessen. (32)

Das Rechtsbewusstsein übt im Normenbildungsprozeß folgende Funktionen aus ;

a) Die kognitive Funktion : Sie trägt zum Erkennen der  rechtlichen Normierungsnotwendigkeit gesellschaftlicher I Verhältnisse bei. Es  werden somit Erfordernisse und Interessen erfaßt ; b) Die axiologische Funktion : Sie bewertet die rechtliche Normierungsnotwendigkeit gesellschaftlicher Verhältnisse und die Realisierungsmöglichkeit ; c) Die normierende Funktion :  Sie besteht darin, dass Aussagen und Rechtsforderungen in Rechtsnormen transformiert werden. Sie ist im Grunde die Wirkungsrichtung des Rechtsbewusstseins im Normenbildungsprozeß. (33)

Das Rechtsbewusstsein wiederum ist  von seinem materiellen Widerspielungsgegenstand abhängig, wobei diese Abhängigkeit vermittelt erfolgt. Sein Inhalt wird beeinflusst von der Gesamtheit  der gesellschaftlichen Verhältnisse, darunter von den politischen Lebenverhältnissen, von der Tradition, der Kultur etc. (34 ) Das Rechtsbewusstsein spielt zwar beim Rechtsbildungsprozeß mittelbar eine wichtige Rolle, sollte jedoch in den Rechtsbegriff nicht einbezogen

—————————–

28. K. A. Mollnau, ebenda, S.14.

2.9.  Vgl. derselbe, Rechtliches Regelungsobjekt und gesetzgeberische  Entscheidung, in: K. A. Mollnau (Hrsg.), Probleme einer Rechtsbildungstheorie, Berlin 1982, S. 32.

30. Derselbe,  Implikationen des gesellschaftlichen Ansatzes zur Erforschung der Rechtsbildung, in: ebenda, S. 18.

31. Vgl. ebenda, S. 14. Derselbe, Einleitung zu : Probleme einer Rechtsbildungstheorie, Berlin 1982, S. 10.

32. Vgl. Marxistisch—leninistische Staats- und Rechtstheorie, Berlin 1980, S.  469—473.

33. Vgl. ebenda. S. 484—486.

34. Vgl. auch E. W. Nasarenko, Sozialistisches Rechtsbewusstsein und Rechtsschöpfung, Berlin 1974,S. 20.

——————————–

werden, weil  sonst die Gefahr bestünde, die Rechtsordnung nur auf der  Grundlage von Rechtsanschauungen (35) und rechtspolitischen Forderungen zu gestalten. Hieraus ergibt sich fast automatisch die Unterscheidung von Rechtsprinzipien und Prinzipien des Rechtsbewusstseins. Letztere bilden sich vor  dem Rechtsbildungsprozeß heraus. (36 ) Um die der gesellschaftlichen Notwendigkeit inhärenten rechtlichen Möglichkeit in Recht als System von Rechtsnormen zu verwandeln, (37) bedarf es der tatsächlichen Beherrschung der gesellschaftlichen Prozesse. Dies setzt  voraus, dass die real verlaufenden Prozesse in der Gesellschaft auf rechtlich  normierungsbedürftige Beziehungen hin analysiert werden, denn die „Untersuchung des rechtlichen Regelungsobjekts, seiner Struktur und Entwicklung  ist der Ausgangspunkt und der  weltanschauliche Eckpfeiler einer materialistisch fundierten Rechtsbildungstheorie und Gesetzgebungsmethodik. Wer dies nicht beachtet, lässt sich darauf ein, das Abbild vom Abgebildeten zu trennen.”(38)

Erst die genaue Kenntnis des Normierungsgegenstandes kann  die Garantie dafür bieten, dass das Recht dem Entwicklungsstand der Gesellschaft entspricht.(39) Kriterium für diese Adäquatheit des Rechts ist die gesellschaftliche Praxis. (40 )Es ist aber darauf hinzuweisen, dass das Recht die gesellschaftliche  Praxis und Realität nur partiell widerspiegelt, d.h. es werden nur jene Seitenwiderspiegelt, an deren Regelung die herrschende Klasse interessiert ist.(41 )

Gegenstand der rechtlichen Widerspiegelung sind „alle jene Erscheinungen,  die im Recht eine Widerspiegelung Erfahren haben oder erfahren werden,  alles das, was Rechtsnormen wirklich oder potentiell abgebildet wird.”(42) Das Wesen der rechtlichen Widerspiegelung liegt in der rationalen Reproduktion von gesellschaftlichen Bedingungen sowie „von entsprechenden erlaubten,gebotenen oder verbotenen Verhaltensweisen, die im Klasseninteresse  verbindlich sind.”(43) Die rechtliche Widerspiegelung ist volitiver Natur, denn  sie bringt den durch die Klasseninteressen bedingten Staatswillen in Rechtsnormen zum Ausdruck.

Sie besitzt ferner eine wertmäßige Komponente, weil  der Normeninhalt unter Zugrundelegung gesellschaftlicher Werte ausgewählt wird.

—————————

35. Dieser von I. Wagner vertretenen Auffassung ist vorbehaltlos zu folgen. Vgl. I. Wagner,  Sozialistisches Recht und juristischer Überbau, Thesen, Leipzig 1982, S.3.

36. Vgl. W. Grahn, Theoretische Probleme der rechtlichen Widerspiegelung  und ihrer Bedeutung—weltanschauliche, erkenntnistheoretisch-methodologische und rechtstheoretische Probleme (Thesen), in: I. Wagner (Hrsg.), Das Recht als  Widerspiegelung, Leipzig 1979, S.12.

37.  Vgl. I. Wagner, Recht und Widersprüche in der enwickelten sozialitischen  Gesellschaft, a. a. O., S. 718.  58.

38. K. A. Mollnau, Einleitung zu : Probleme einer Rechtsbildungstheorie, a.a.O.,S.7—8.

39. Vgl. K.A. Mollnau, Rechtsnormen und  Rechtsbewusstsein im Wirkungsprozeß des sozialistischen Rechts, in : K. A. Mollnau (Hrsg.), Objektive Gesetze,  Recht, Handeln— Studien zu einer Wirkungstheorie des sozialistischen Rechts, Berlin 1979,S.79ff.

40. Vgl. W. Grahn, Theoretische Probleme der  rechtlichen Widerspiegelung  …, a.a.O.,S.10.

41. Vgl. H. Klenner, Der Marxismus—Leninismus über das Wesen des Rechts,  Berlin 1974, S.110.

42. W. Grahn, Theoretische Probleme der rechtlichen Widerspiegelung…, a.a.O.,S.5.

43. W. Grahn, Widerspiegelungsprobleme in der Rechsbildung, in : K. A. Mollnau (Hrsg.), Komponenten der Rechtsbildung und ihr Einfluß auf die gesellschaftliche Wirksamkeit des sozialistischen Rechts, Berlin 1980, S. 125.

——————————–

wird, die wiederum durch die gesellschaftlichen Verhältnisse und die Klasseninteressen bedingt sind, und weil auch Moral, Religion, Tradition und öffentliche Meinung in gewisser Hinsicht in das Recht eingehen.Für die Normbildungstheorie dürften die bemerkenswerten Gedankengänge Werner Grahns  von großer Bedeutung sein: Die rechtswissenschaftliche Widerspiegelung „hat  auch eine theoretische Widerspiegelung der rechtlichen Widerspiegelung zu  sein und besitzt demnach den Charakter einer Meta-Widerspiegelung”.(44)

Die  völkerrechtswissenscfiaftliche Widerspiegelung ist insofern diffizil, weil aus  politischen und auch aus rechtsdogmatischen Gründen eine subjektiv gefärbte  Meinungsvielfalt möglich ist. Eine verzerrte Meta-Widerspiegelung vermag jedoch keinesfalls, Wesen  und Charakter des Rechts zu verändern, das nach übereinstimmender Auffassung in der Rechtstheorie folgende wesentliche Merkmale  aufzuweisen hat :

a) Es bringt die Interessen und den Willen der herrschenden Klasse zum Ausdruck, dessen Inhalt letztlich von deren materiellen Lebensbedingungen determiniert wird ;

b) Es ist ein System von allgemeinverbindlichen Normen, von Verhaltensregeln ;

c) Das Recht ist Regulator der  gesellschaftlichen Verhältnisse ;

d) Im Falle seiner Verletzung kann es durch  Zwang gewährleistet werden.(43)

Ein konkretes juristisches Recht besitzt die  Eigenart, eine staatlich garantierte und geschützte konkrete Verhaltensmöglichkeit eines Berechtigten zu sein.

Der Berechtigte kann dann im Rahmen  des von den Rechtsnormen eingeräumten Entscheidungsfeldes eigenverantwortlich über das konkrete Recht entscheiden.(46)

In der  Rechtstheorie wird über den Umfang des Rechtsbegriffs ein Meinungsstreit geführt. Hier wird der erweiterte Rechtsbegriff— er erstreckt sich auf die Rechtsnormen, die Rechtspolitik, die Rechtsprinzipien, die Anwendung, die Einhaltung und soll nicht nur eine juristische, sondern auch eine politische, ökonomische, ethische, kulturelle und psychologische Erscheinung sein. (47)— abgelehnt. Es ist vielmehr den Auffassungen über den „engen”  Rechtsbegriff beizupflichten, da sie das Recht, als normatives System betrachten, das aber allgemein in der objektiven Realität wurzelt. Insofern  schließt das Recht Soziales, Politisches, Ideologisches, Psychologisches, (48) Ethisches, Religiöses etc. ein.

Hinsichtlich seines Geneseprozesses und seiner Bedeutung kann man das Recht dennoch als Wert betrachten, ohne abstrakt den ethisieren und den Boden der Normativität verlassen zu wollen, (49) weil der Wert zwar etwas Ideelles, jedoch sein Inhalt

———————————-

44. Vgl. W.Grahn, Theoretische Probleme der rechtlichen Widerspiegelung…,  a. a. O.,S. 7—8

45. Vgl. Marxistisch—leninistische allgemeine Theorie des Staates und des Rechts, Band 1 (Grundlegende Institute und Begriffe), Berlin 1974, S.273; Marxistisch-leninistische Staats- und Rechtstheorie, Berlin 1980, S. 108,521.

46. Vgl. ebenda,S. 589.

47. Für den erweiterten Rechtsbegriff plädiert D.A.Kerimow,Verfassung  der UdSSR und politisch-rechtliche Theorie, Berlin 1981,S. 152, 156. Für einen  komplexen Rechtsbegriff—er soll den Gedanken der juristischen Ordnung sowie jenen der sozialen Organisation umfassen—tritt Ch. Rousseau ebenfalls ein. Vgl.  Droit International Public, Tome I,Paris1970, p.24.

48. So I.Wagner, Sozialistisches Recht und juristischer Uberbau, Zur Rechtskonzeption des entwickelten Sozialismus, a.a.O.,S.7—8.

49. Diesbezüglich kann der Kritik von K.A.Mollnau am abstrakten ethisieren zugestimmt werden :„Wo mit dem Wertbegriff rechtliche Phänomene als selbständige Wesenheiten vorgeführt und Werte als Instanzen ausgegeben werden,  die Grundlage, Ausgangspunkt und Orientierung für das Recht sein sollen, dort  wird die gesellschaftstheoretische Erklärung des Rechts verlassen und mit seiner moralisierenden Verklärung begonnen.” Einleitung zu : Probleme einer Rechtsbildungstheorie, a. a. O., S. 10.

—————————————

durch die Bedürfnisse und Interessen der betroffenen Subjekte bedingt wird und damit objektiver Natur ist. Die Bedeutsamkeit der in Frage kommenden Objekte für die Interessenbefriedigung „kann in Werten als Prinzipien oder als Werturteile abgebildet werden”(50) das Recht erheblich beeinflussen und in gewisser  Hinsicht in  dieses einfließen. Insofern kann das Recht als Wert, (51) vielleicht sogar als  einer der höchsten Werte der menschlichen Kultur (52) betrachtet werden.

Eines der erwähnten wesentlichen Merkmale des Rechts besteht darin, ein System von allgemein-verbindlichen Normen, von Verhaltensregeln zu sein. Hinsichtlich dieses Rechtsmerkmals stützt sich die sozialistische Rechtstheorie auf Karl Marx, der in der „Kritik des Gothaer Programms” schreibt: „Das Recht kann seiner Natur nach nur in Anwendung von gleichem Maßstab bestehen.”(53) Das bedeutet, dass das Recht Grenzen des Verhaltens setzt  und damit allgemeinverbindlich vorschreibt, was erlaubt, geboten oder verboten ist. Allgemeinverbindlich sein, heißt aber, „ungleiche, aber gleichartige  Handlungen mit dem gleichen Maßstab” messen. (54)

Die Dialektik dieser Problemstellung wurde von R. Schüsseler am besten erfasst und am überzeugendsten dargestellt : „Soweit die Subjekte als Repräsentanten bestimmter gesellschaftlicher Verhältnisse und Interessen gleiche oder korrespondierende Eigenschaften aufweisen und in dieser Beziehung einer einheitlichen Verhaltensbestimmung und -beurteilung unterliegen müssen, gelten für sie jeweils gleiche Rechte und Pflichten , wird ihr Tun oder Unterlassen an einem  Rechtsmaßstab gemessen, der für alle gleichartigen Sachverhalte verbindlich  ist.

Unter dem für juristisch relevant erklärten Gesichtspunkt bringt ein  Rechtsmaßstab für jede Verhaltensmöglichkeit des einen korrespondierende  Verhaltensanforderungen an andere Rechtssubjekte zur Geltung, verlangt er für jede Leistung eine gleichwertig Gegenleistung. Er wahrt die Unverbrüchlichkeit dieses Verhaltens und enthält für pflichtwidrige Aktionen eine  adäquate Reaktion.” (55)

Das Recht hat als „staatlich-verbindlicher gleicher Verhaltensmaßstab”(56) eine Reihe von Funktionen zu erfüllen wie :

a) Es werden Ziele sozialen Verhaltens gesetzt (zielsetzende Funktion) ;

b) Das gesollte Verhalten wird durch Gebote, Verbote und Erlaubnis  direkt vorgeschrieben (regulierende Funktion) ;

c) das Recht bewertet soziales  Verhalten (bewertende Funktion) ;

d) Es verknüpft das gesollte und nichtgesollte soziale Verhalten mit Sanktionen (Zwangsfunktion). (57)

—————————

50. Vgl. hierzu die sehr überzeugende Argumentation W. Grahns, Die Rechtsnorm— eine Studie, Leipzig, 1979, S. 101, 103.

51. Vgl. auch I. Wagner, Sozialistisches Recht und juristischer Überbau, Zur  Rechtskonzeption des Sozialismus, a. a. O., S. 8.

52. Vgl. E. A. Lukaschewa, Übe die neuen Richtungen der wissenschaftlichen Untersuchungen in der allgemeinen Theorie des Rechts, in : Aktuelle Probleme der Theorie des sozialistischen Staates und Rechts, Moskau 1974, S. 34 ff.

53. Karl Marx Kritik des Gothaer Programms in : K.Marx—F. Engels, Werke,  Band 19,S.21.  54.

54. Vgl. H. Klenner, Der Marxismus—Leninismus über das Wesen des Rechts, Berlin1954, S. 73.

55. R. Schüsseler, Zu den Grundfragen der Theorie des sozialistischen Rechts in Marx’ „Kritik des Gothaer Programms” in: Staat und Recht, Nr.5, Berlin 1975,S.21. 56.

56. .Wagner, Sozialistisches Recht und juristischer Überbau, Zur Rechtskonzeption des entwickelten Sozialismus, a. a. O., S.9. 57

57. Vgl. W. Grahn, Die Rechtsnorm, a. a. O.,S.11—15.

—————————–

 

Hieraus ergibt  sich, dass das Recht über das Verhalten auf die sozialen Bedingungen einwirkt. (58) Somit macht m. E. das normgerechte Verhalten aller Normadressaten das Wesen der Allgemeinverbindlichkeit des Rechts aus. Diese dialektische Verknüpfung von Recht und Verhalten berechtigt daher zu der Feststellung, dass  das Recht „das in der Gesellschaft herrschende Ordnungsgefüge und Verhaltensmuster” darstellt. (59) Das reale Verhalten der Rechtssubjekte wird aber von mehreren objektiven Faktoren bedingt, wozu u.a. Bräuche, Traditionen, Sitten etc. gehören.( 60 ) Das Verhalten der Normadressaten ist Inhalt der Rechtsverhältnisse, (61) die wiederum die Hauptbeziehungen sind, in denen die Rechtsnormen verwirklicht werden.

In diesem Kontext besteht das Spezifikum der Rechtsverhältnisse darin, dass die an ihnen beteiligte  Rechtssubjekte wechselseitig konkrete Rechte und Pflichten haben, die sich durch ihr Verhalten realisieren. Das Rechtsverhältnis ist nicht identisch mit dem faktischen Gesellschaftlichen Verhältnis und steht damit nicht alsKonkretisierungsstufe der Verhaltensmöglichkeit zwischen den Rechtsnormen und dem faktischen Verhältnis. Hieraus folgt, dass das Rechtsverhältnis nur bestimmte Seiten des  realen gesellschaftlichen Verhältnisses in juristischer Form zum Ausdruck bringt.

Das gesellschaftliche Verhältnis besteht also vor und nach der Schaffung des Rechtsverhältnisses. Da nun Rechtsverhältnisse der politisch-moralischen Bewertung unterliegen, bringen sie auch politisch-moralische Wertvorstellungen zum Ausdruck. (62 )

Die für die Erarbeitung einer Normenbildungstheorie in den internationalen  Beziehungen und speziell im Völkerrecht notwendigen und geeigneten Erkenntnisse der Rechtstheorie seien zusammengefasst : Der innerstaatliche Normenbildungsprozeß wird von der objektiven Realität über die subjektive Wahrnehmung, Erkenntnis und Bewertung beeinflusst ; der Normierungsgegenstand ist in die Totalität der gesellschaftlichen Verhältnisse eingebettet ; die Existenz eines Normierungsgegenstandes sowie dessen Normierungsnotwendigkeit,-würdigkeit und-möglichkeit kann nicht  bedeuten, dass enstprechende Normen bereits existieren ; der Normbildungsprozeß ist ein mehrdimensionaler Vorgang, denn an ihm sind verschiedene Faktoren (materielle und ideelle, objektive und subjektive, politische, ökonomische, ideologische, kulturelle, ethische, religiöse etc.) beteiligt, wobei den materiellen Faktoren der Vorrang gebührt ; das zu den ideologischen und ideellen Determinanten gehörende Rechtsbewusstsein existiert in Gestalt von

————————

58. Vgl .W. Grahn, Widerspiegelungsprobleme in der Rechtsbildung, a.a.O., S.130.

59. H. Klenner, Grundsatzprobleme im Vorfeld einer Rechtsbidungstheorie,  in : K. A. Mollnau (Hrsg.), Probleme einer Rechtsbildungstheorie, Berlin 1982, S.21.

60. Vgl. auch R. O. Chalfina, Die objektiven Faktoren, in : K.A.Mollnau (Hrsg.),  Komponenten der Rechtsbildung und ihr Einfluß auf die gesellschaftliche

Wirksamkeit des sozialistischen Rechts, Berlin 1980,S. 37.

61. Vgl. Marxistisch—leninistische allgemeine Theorie des Staates und des  Rechts, Band 1,Berlin 1974, S. 393.

62. Vgl. Marxistisch—leninistische Staats- und Rechtstheorie, Berlin 1980, S. 587, 581—582. In der Rechtstheorie der UdSSR ist eine Wandlung der Auffassungen zu beobachten. Hierüber informiert U. E. Tkatschenko relativ ausführlich. Er berichtet darüber, dass die sowjetischen Rechtstheoretiker früher das Rechtsverhältnis als ein durch Rechtsnormen geregeltes gesellschaftliches Verhältnis betrachteten. Jetzt würden sie aber das Rechtsverhältnis als Verbindung zwischen den  Subjekten durch Rechte und Pflichten ansehen.

—————————————–

63. Vgl. Metodologitscheskije woprossy teorii prawootnoschenij, Moskwa 1980,S. 94ff.

————————————-

M. E. steht einer Verbindung beider  Konzeptionen nichts entgegen. Rechtsanschauungen und rechtspolitischen Forderungen und widerspiegelt Klasseninteressen sowie die Regelungsbedürftigkeit, -fähigkeit und – würdigkeit gesellschaftlicher Verhältnisse ; das Rechtsbewusstsein hat eine kognitive, axiologische und normierungsbeeinflussende Funktion ; es gilt, zwischen den Prinzipien des Rechstbewusstseins und den Rechtsprinzipien zu unterscheiden ; die Normadäquatheit setzt die Beherschung der normierungsbedürftige gesellschaftlichen Beziehungen voraus ; die rechtliche Widerspiegelung ist partieller, volitiver und axiologischer Natur ; die Rechtswissenschaftliche Widerspielung der rechtlichen Widerspiegelung ist eigentlich eine Meta-Widerspiegelung, sie kann verzerrt und falsch sein ; die wichtigsten Merkmale des  Rechts sind : Ausdrücken der„letztlich” materiell determinierten Interessen und des Willens der herrschenden Klasse ; es  ist ein System von allgemeinverbindlichen Normen (Verhaltensregeln), d.h. das  Recht schreibt allgemein-verbindlich vor, was erlaubt, geboten oder verboten ist, misst ungleiche aber  gleichartige Handlungen mit gleichem Maß, schafft gleiche Rechte und  Pflichten für die Rechtssubjekte, ist damit allgemein-verbindlicher Maßstab  für alle Normadressaten und fordert für jede Leistung eine gleichwertige  Gegenleistung; es ist Regulator gesellschaftlicher Verhältnisse und schließlich kann im Falle der Verletzung durch Zwang gewährleist werden; der „enge”  Rechtsbegriff ist vorzuziehen, weil er die Normativität am prägnantesten zum  Ausdruck bringt, zugleich ist darauf hinzuweisen, dass der „enge” Rechtsbegriff in gewisser Hinsicht in der objektiven Realität wurzelt und damit Soziales, Politisches, Ideologisches, Psychologisches, Ethisches, Religiöses etc. einschließt ; das Recht kann als Wert betrachtet werden ; das Recht hat eine zielsetzende, verhaltensorientierende, regulierende, bewertende und eine Zwangsunktion und kann als „Ordnungsgefüge und Verhaltensmuster” angesehen  werden ; die Rechtsverhältnisse haben das Verhalten der Normadressaten zum Inhalt, sind die Hauptform der Rechtsnormenverwirklichung und beziehen  sich auf Rechte und Pflichten der Rechtssubjekte ; die Rechtsverhältnisse  unterliegen der politisch-moralischen Bewertung und bringen insofern politisch-moralische Wertvorstellungen zum Ausdruck.

3c) VÖLKERRECHTSTHEORETISCHE GRUNDFRAGEN DES

NORMENBILDUNGSPROZESSES

 

3ca) Die Bedeutung der  Staatsinteressen und des Staatswillens für den Normenbildungsprozeß

 

Die Staaten als„die historisch entstandene, sich geschichtlich entwickelnde  und vergängliche, aus der Gesellschaft herausgelöste   und durch ihre ökonomische  Ordnung  bedingte,  souveräne politische  Macht der herrschenden Klasse, die die gemeinsamen   Interessen der Eigentümer der grundlegenden   Produktionsmittel sichert, vertritt und durchsetzt”, (63) schaffen und verwirklichen das Völkerrecht. Sie lassen sich dabei von ihren in den eigenen Bedürfnissen wurzelnden Interessen leiten, die polydimensional und multisynthetisch sind, denn sie werden von  innerstaatlichen Determinanten, durch das  gesellschaftliche Sein als die Gesamtheit der materiellen Lebens- bzw. Existenzbedingungen (Basis,  Produktivkräfte, Größe und  Fruchtbarkeit   des Territoriums, Naturreichtümer,

—————————–

63. Marxistisch—leninistische Staats-   und Rechtstheorie,Berlin1980,   S. 95.

———————————

gesellschaftlich relevante geographische Lage und klimatische Bedingungen, Dichte der Bevölkerung  etc.,  ferner  durch die eigenen Überbauerscheinungen) und   von   Determinanten in den internationalen Beziehungen(internationales Kräftverhältnis, Bündnisverpflichtungen, globale   Probleme der Menschheitsentwicklung, objektiv   bedingte gegenseitige Abhängigkeit, Wille der Völker, internationale Öffentliche Meinung) sowie von sozialpsychologischen Faktoren (Psychologie der  Klassen, gewachsener   Selbsterhaltungstrieb angesichts der Gefahr eines  Kernwaffenkrieges und  notwendig gewordenes Klima des Vertrauens) beeinflusst.

Die Interessen besitzen unabhängig von  ihrem  Träger und vom Bezugsobjekt objektiven Charakter. So entspricht die  Friedenssicherung den objektiven  Interessen  aller Völker. Da jedoch die Interessen eine Vermittlung  zwischen dem Materiellen und dem   Ideellen (Motive, Absichten,Wünsche etc.) darstellen und  letztere auf die Gerichtetheit  der Tätigkeit  im Sinne der Interessenrealisierung zielsetzend, mobilisierend und organisierend, einwirken, kann man auch von subjektiven Interessen sprechen. (64) Die grundlegenden Klasseninteressen bestimmen ihrerseits Wesen und Charakter der wichtigsten Klassenziele bzw. Klassenaufgaben. (65)

Für die internationalen Beziehungen   ist ausschlaggebend, dass speziell die jungen Nationalstaaten selbstverständlich von   ihren Bedürfnissen ausgehend, die Beseitigung der Überreste des Kolonialismus und die Lösung der  akuten sozialen und   ökonomischen Probleme als ihre Hauptaufgabe  betrachten. Hierauf beziehen sich ihre innen-  und außenpolitischen Interessen. (66)

————————————–

64. Vgl.   in:   Philosophisches Wörterbuch(Hrsg.   G. Klaus—M. Buhr),   Band1, Leipzig   1974,  S. 583.

65.  Vgl.   hierzu ausführlicher    P. Terz,   Das Problem    der   Interessen in den zwischenstaatlichen Vertragsbeziehungen, in: Wissenschaftliche Zeitschrift der Karx-Marx-Universität Leipzig, Gesellschafts- und sprachwissenschaftliche Reihe,    Nr. 1,  Leipzig,   1978,  S.   37 ff.

66. Vgl. hierzu   ausführlicher   P. Terz, Problematyka interesow   i   woli   w stosunkach  traktatowych wynikajacych z koegzystencji  orazw stosunkach miedzypanstwami wspolnoty    socjalistycznej, in : Przeglad Stosunkow Miedzynarodowych, Nr.  2, Opole 1978, S. 121 ff.

————————

Somit treffen sich   in   den internationalen Beziehungen der Gegenwart Interessen der drei wichtigsten Staatengruppen. Es kommt nun darauf   an,   einen Interessenausgleich zu erreichen. Er ist nur auf der Grundlage  von gegenseitigen Kompromissen möglich. Der Interessenausgleich erfolgt aus  globaler Sicht  also  nicht mehr zwei-, sondern dreigliedrig.

Die Interessen bestimmen das Handeln der Individuen, der  Völker, der  Staaten  und  der Staatengruppen. „Stets  waren und sind es die Interessen,  die  das praktische   Handeln   leiten   und die   ökonomische mit der politischen Sphäre der   Gesellschaft verknüpfen. Den letztlich treibenden   Faktor   des   geschichtlichen Handelns bilden die ökonomischen Interessen,…” (67) In den  internationalen Beziehungen  geht es letzten Endes um   die Durchsetzung der   staatlichen Interessen. (68) Hierbei gilt es, einige Bedingungen zu erfüllen bzw. einige Aspekte zu beachten : keine Gefährdung des  Weltfriedens,  im Gegenteil Interessen -Verwirklichung   zur   Friedenssicherung; keine   Verletzung    der    Prinzipien, vor allem  der Grundprinzipien und der Normen des  Völkerrechts ;   keine Verletzung grundlegender   und   legitimer (völkerrechtsgemäßer) Interessen der  anderen Staaten. Letzteres besonders  zu  betonen,  ist  insofern erforderlich,   weil   in der   Fachliteratur mitunter   nur die Interessendurchsetzung des  einzelnen   Staates  und nicht  der Staaten  in ihren Beziehungen  und ihremVerhalten zueinander gesehen wird.  Wird  noch dazu das Interesse  als Vorteil (Profit,  Nutzen) (69) aufgefasst, dann muss man   darin Tendenzen   der Überbewertung der Staatinteressen auf Kosten   des Völkerrechts erblicken.

Da   jedoch  in  den  internationalen Beziehungen Interessenkollisionen   m.  E.  als  eine  normale Erscheinung zu betrachten sind,  kommt nur ein Interessenausgleich   in Frage, der  auf  der Basis entsprechender Normen erzielt werden  kann. (70)

——————————-

67. G. Stiehler,   Ökonomie-Staat-Recht als dialektisches Verhältnis,    in : Deutsche Zeitschrift für  Philosophie, Nr.10, Berlin  1982, S.   1242.

68.  Vgl. hierzu   auch: A.   A.  Jessajan,   K. woprossu o Charaktere meshdunarodnogo prawa,    in: Sowjetskij   jeshegodnik meshdunarodnogo    prawa 1958, Moskwa 1959, S.  501, der in  den  völkerrechlichen Abmachungen die gegenseitige Anerkennung der   Interessen   erblickt ;   W.   Wengler,   Der   Begriff des Politischen   im   internationalen   Recht,   in   Staat  und   Recht,    Nr. 189-190, Tübingen    1956, S.   32—35.Er   untersucht    die entscheidende    Rolle der Staatsinteressen auf    der III.-UNO-Seerechtskonferenz ; derselbe, Prolegomena    zur   einer   Lehre   von den Interessen im    Völkerrecht,   in:   Die Friedenwarte, Band 50, Nr.   2,   1950,   S.   108(der Gestaltung jedes Rechtssatzes liegen   menschliche   Interessen zugrunde) ; A.   P.   Sereni, Diritto Internazionale,    II. (Organizzazione Internazionale),   Milano1960, p. 172   (Befriedigung der gegenseitigen   Interessen) ;   O Nippold, Die Fortbildung   des Verfahrens   in   völkerrechtlichen Streitigkeiten, Leipzig   1907   (Schutz   gemeinsamer Interessen der  Staaten als  Aufgabe des   Völkerrechts H. Kraus,   Staatinteressen   im   internationalen Leben, in : Internationale Gegenwartsfragen,    Völkerrecht    — Staatenethik    —  Internationalpolitik, Ausgewählte kleine   Schriften   von   H. Kraus, Würzburg1963, S. 4,  346,    (die Nichtbefriedigung    wichtiger Interessen führt   zu   internationalen   Reibungen); G. Morelli, Nozioni di   diritto   internazionale, Padova1963,   p. 1   ff.  (dem  zwischenstaatlichenVerkehr   liegen   die  Staatsinteressen zugrunde) ; G.   Balladore  Pallieri, Diritto   Internazionale Pubblico, Milano   1962,  p. 35   (die   internationale   Ordnung dient der Interessenbefriedigung   aller   Staaten).

69. So z.  B.  M.  Bos,  Will and order  in  the  nation-state system,   Observations   on   Positivism and    Positive International    Law,    in  :  Netherlands International Law    Review,   Vol.  XXIX,  Iss.1,  Leiden1982,  p.13.

70. Vgl.   in   diesem Sinne auch   H.   Lauterpacht, Privat   Law sources   and   analogies   of International Law,   London   1927,   p. 81 ;  A.   Verdross—B. Simma ,Universelles Völkerrecht. Theorie  und Praxis, Berlin1976,  S. 656 ;  L.Nelson, Die   Rechtswissenschaft ohne  Recht  — Kritische    Betrachtungen    über die Grundlagen des Staats- und Völkerrechts …, Hamburg  1949 )1. Afl. 1917), S.178.

————————–

Dies entspräche allerdings nicht den Realitäten in den internationalen Beziehungen  der Gegenwart, wollte man im Grunde nur kollidierenden Interessen die Normierungswürdigkeit zuerkennen. (71) Die Interessen sind  die Grundlage des Willens und prägen ihn. (72) Es ist ferner eine unbestrittene Erkenntnis der Staats- und Rechtstheorie, dass der Staatswille die Grundinteressen der herrschenden Klasse zum Ausdruck bringt. (73)

Wird das Verhältnis von Interesse und Wille dialektisch betrachtet, so können im innerstaatlichen Normierungsprozeß die Interessen als die objektive, der Wille hingegen als die subjektive Seite des Prozesses betrachtet werden, weil sich nur im Prozeß der Erkenntnis der Klasseninteressen der Klassenwille entwickelt. (74) Der Wille stützt sich darüber hinaus auf das Rechtsbewusstsein der herrschenden Klasse (75) und wird in Rechstnormen umgesetzt, (76) d. h. als allgemeine Verhaltensmöglichkeit und -aufforderung formuliert.(77) Somit äußert sich in der Herbeiführung allgemeinverbindlicher Verhaltensweisen die Willensnatur des Rechts. Dabei erfasst  der Willensbegriff im Rahmen des Normbildungsprozesses Erkenntnis, Entscheidung und Handeln in ihrer Einheit.(78 )

Im Unterschied davon kann jedoch in den internationalen Beziehungen  nicht auf den Willen der einzelnen Staaten orientiert werden. (79) Vielmehr geht es hier darum, dass die Normen das Produkt des Willens mehrerer Staaten sind. ( 80)

——————————-

71. So z. B. H Kröger—H. Wünsche, Friedliche Koexistenz und Völkerrecht, Berlin 1975, S. 53—54. Nach der Auffassung von G. Morelli hingegen ist der Interessenkonflikt eine Möglichkeit für den Regelungsprozeß. Vgl. Nozioni di diritto internazionale, Padova1963, p. 48—49. H. Triepel sprach von der Befriedigung  entgegengesetzter Interessen bei den „Verträgen” und gemeinsamer oder gleicher Interessen bei der„Vereinbarung”. Vgl. Völkerrecht und Landesrecht, Leipzig 1899, S. 53. Der von G. Dahm, Völkerrecht, Band III, Stuttgart 1961, S. 9 an dieser nicht überzeugenden Unterscheidung geübten Kritik ist zu folgen.

72. Vgl. H.-G. Eschke, Friedrich Engels über das Verhältnis von Gesamtwillen und Einzelwillen in der Gesellschaft, in : Deutsche Zeitschrift für Philosophie, Nr. 10, Berlin1970, S. 1217.

73. Vgl. .T Schönrath, Nochmals zum Verhältnis von juristischen Rechten und von Rechtsnormen, juristisch konkreten Rechten und der Tätigkeit, in : I. Wagner(Hrsg.), Zum subjektiven Recht im Sozialismus, Leipzig1978, S. 151 ff.

74. Vgl. Marxistisch—leninistische allgemeine Theorie des Staates und des Rechts, Band1, Berlin1974, S. 271.

75. Vgl. ebenda.

76. Vgl. T. Schönrath, Juristische Rechte, Juristische Rechte und Pflichten und Demokratie im Sozialismus (Thesen), in : I. Wagner (Hrsg.), Zum subjektiven Recht…, a. a. O., S. 36.

77. Vgl. T. Schönrath, Nochmals zum Verhältnis von juristischen Rechten…,a.a.O., S.151 ff.

78 Vgl. W. Grahn, Recht als eine besondere Widerspiegelung der Gesellschaft, in : Staat und Recht, Nr. 2, Berlin1982, S. 165.

79. Nach E. Kaufman seien „der Wille und die Interessen der Staaten alleiniger Ursprung und Geltungsgrund des Völkerrechts”. Das Wesen des Völkerrechts und die Clausula rebus sic stantibus, Tübingen 1911, S.58. Der Wille der einzelnen Staaten wird von J. Buchmann, A la recherce d’un Ordre International, Paris 1957, p. 133, ebenfalls überbewertet. Genau der entgegengesetzten Auffassung ist T. Gihl : Der Staatswille sei nicht die Grundlage des Völkerrechts ; man sollte sich eher nach dem Verhalten der Staaten richten. Vgl. The legal Charakter and Sources of international Law, in : Scandinavian Studies in Law, Vol. I ,Uppsala 1957, p. 51.

————————–

3cb)  Der konsensuale Charakter des Normenbildungsprozesses

Faktoren, die innerhalb eines Staates sowie in den internationalen Beziehung wurzeln und die sich durch eine hohe Komplexität auszeichnen, zwingen die souveränen Staaten, miteinander in Beziehung zu treten und gemeinsam ihr Verhalten zu regeln.

Im Rahmen des Prozesses von Auseinandersetzung und Zusammenarbeit koordinieren sie die Interessen und schaffen gemeinsam allgemeinverbindliche Verhaltensregeln. Die unabdingbare Voraussetzung hierfür ist der Consensus (Konsens ), (81) der Staaten, sonst gäbe es die Gefahr von Subordinationsbeziehungen. Der Staatenkonsensus entsteht jedoch nicht automatisch und stellt keinen einmaligen Akt dar. Er besitzt vielmehr eine hohe Prozesshaftigkeit. Hieraus leitet sich, wie noch im Einzelnen nachzuweisen ist, der konsensuale und dialektische Charakter des Normenbildungsprozesses— unter Zugrundelegung des Staatswillens handelt es sich um einen Willensbildungsprozeß— in den internationalen Beziehungen ab.

Der konsensuale und dialektische Willens- bzw. Normebildungsprozeß beginnt damit, dass einige oder mehrere Staaten gleichzeitig oder zu einem unterschiedlichen Zeitpunkt zunächst bestimmte Gegenstände bzw.Probleme kognitiv erfassen. Es wird also zunächst (erste Phase) erkannt, dass bestimmte Probleme (z. B. die globalen Probleme der Menschheitsentwicklung, bestimmte Fragen der internationalen Wirtschatfsbeziehungen) existieren. Hierüber entsteht allmählich und besteht ein allgemeiner Consensus (Consensus generalis) oder wenn er bei allen oder bei den meisten Staaten anzutreffen ist, ein Consensus omnium, wenn auch er von loser Natur ist. Bereits an der kognitiven Seite des Staatenconsensus beteiligen sich mehrere Determinanten (materielle und ideelle, ökonomische und ideologische, innerstaatliche und solche aus den internationalen Beziehungen) in ihrer Komplexität. Sie bedingen das Staatsinteresse.

Danach (zweite Phase) wird von einigen oder von mehreren Staaten natürlich aus ganz anderen Gründen— bei Staaten unterschiedlicher Gesellschaftsordnung können die Gründe mitunter von entgegengesetzter Natur sein— die Bedeutung des Problems erkannt. Hierüber können ebenfalls je nachdem ein Consensus generalis oder sogar ein Consensus omnium bestehen. (82) Der Bedeutungsgrad ist aber in erster Linie von der konkreten

——————————-

80. Vgl. auch D. Touret, Le principe de l’égalité souveraine des états ; fondement du droit international, in: Revue général de droit international public, No. 1, Paris 1978, p. 184.

81. Der Begriff Consensus wird im Sinne der Übereinstimmung, also als Konsens aufgefasst und verwendet. Vgl. L. Koep, Consensus, in : Reallexikon für Antike und Christentum, Band III. Stuttgart1957 S. 295 ; I. Stoer, Lexicon Iuridicum, M. D. XCINI, S. 267; R. Köstler, Wörterbuch zum Codex Iuris Canonici, Erste Lieferung, München1927, S. 88 ; P. G. Osborn, A Concise Law Dictionary London1964, p. 83; teilweise auch A. D’Amato, On Consensus, in: The Canadian  Yearbook of International Law, Vol. VIII, Vancouver1970, p. 107.

82. Nach M. I. Lasarew gibt es gegenwärtig eine übereinstimmende Auffassung darüber, dass die Menschen auf dem kleiner gewordenen Planeten Erde leben müssen. Vgl. Meschdunarodnoje prawo i nautschno-technitsheskaja revolucija, in  Sowjetskij jeshegodnik meschdunarodnogo prawa1978 , Moskwa1980, S. 60. E. Glaser begründet den allgemeinen Consensus damit, dass die globalen Probleme der Menschheitsentwicklung nicht nur bestimmte Staaten, sondern die Gemeinschaft der Staaten als Ganzes betreffen. Vgl. La place du consensus dans les relations internationales contemporaines, in: Revue roumaine d’études internationales, VII, No. 1, Bucuresti1973, p. 56. V. v. Dyke wiederum macht auf das Spannungsverhältnis von ideologischen Differenzen und Consensus aufmerksam. Vgl. International Politics, New York 1957, p. 309, 417.

——————————

Interessenlage des jeweiligen Staates abhängig. So erkennen die Staaten, abgesehen von einigen kapitalistischen Mächten, die den Hochrüstungskurs forcieren, die Abrüstungsnotwendigkeit. aus weltanschaulichen, sozialökonomischen und sicherheitspolitischen Gründen betrachten die sozialistischen Staaten die Friedenssicherung und die Abrüstung als die dringendste Aufgabe der Gegenwart. Hauptsächlich aus sozialökonomischen Gründen entsteht bei den meisten Entwicklungsländern eine ähnliche Bewertungssituation. Sie verbinden dabei die Abrüstungsnotwendigkeit mit ihrer ökonomischen Entwicklung. Vor allem kleinere entwickelte kapitalistische Staaten erkennen teilweise ebenfalls die aus der Rüstungsforcierung erwachsenden Gefahren für die Menschheit.

In den70er Jahren wurde der Consensus zwischen den  Hauptmächten der beiden Weltsysteme relativ oft und ziemlich konkret in gemeinsamen Dokumenten konstatiert. Im Artikel I des Abkommens zwischen der UdSSR und den USA über die Verhütung eines Nuklearkrieges vom 22. 6. 1976 z. B. heißt es : „Die Sowjetunion und die Vereinigten Staaten von Amerika stimmen darin überein, dass das Ziel ihrer Politik die Verhütung der Gefahr eines Nuklearkrieges und der Anwendung von Kernwaffen ist.”(83) Bei einem weiteren Fall ist der Geltungsbereich des in diesem Stadium noch bedeutungsbezogenen Consensus ebenfalls eingeschränkt.

Ausgehend von ihren großen sozialen und politischen Problemen betrachten z. B. die meisten Entwicklungsländer die gegenwärtige internationale Wirtschaftsordnung für sie als unvorteilhaft und fordern mit Vehemenz die Schaffung einer „Neuen und gerechten internationalen Wirtschafsordnung”. Für sie besitzt diese Frage einen besonders hohen Stellenwert.

Aus anderen Motiven erkennen auch die sozialistischen Staaten die Bedeutung dieser Frage. Sie sind zwar bereit, die Entwicklungsländer zu unterstützen, wollen jedoch, dass bei der Gestaltung der internationalen Wirtschaftsbeziehungen auf der Grundlage der Völkerrechtsprinzipien keine Staatengruppe diskriminiert werden darf. (84)

Einzelne entwickelte kapitalistische Staaten erkennen allmählich aus ganz anderen Gründen und Motiven die wachsende Bedeutung einer „Neuen und gerechten internationalen Wirtschaftsordnung”.

Das Erfassen der in der objektiven Realität existierenden Probleme ist bezüglich ihrer Bedeutung mit einer Wertung verbunden, der in der materiellen Lebensbedingungen wurzelnden sowie im Überbau befindlichen Faktoren zugrunde liegen.

 

Über die Wahrnehmung, Erkenntnis und Bewertung der Probleme gelangen die Staaten zur Normierungsnotwendigkeit und -würdikeit (dritte Phase). Der Normierungsgegenstand existiert zwar unabhängig von den wahrnehmenden, erkennenden und wertenden Subjekten (Staaten),  die Normierungsfrage ist jedoch stark subjektiv gefärbt, weil sie durch die materiell bedingte Vorstellungswelt der Staaten hindurch geht.

An diesem Prozeß beteiligen sich in verstärktem Maße solche Faktoren, wie das Gerechtigkeitsempfinden und das Rechtsbewusstsein. Erkennen mehrere Staaten die (83) Normierungsnotwendigkeit, -würdigkeit und -möglichkeit, so kann hierüber das Bestehen eines Consensus generalis und wenn dies bei der übergroßen Mehrheit der Fall ist, ein Consensus omnium bejaht werden. In dieser Phase werden zwischen den interessierten Staaten Kontakte aufgenommen, um die anstehenden Probleme einer Regelung zu zuführen.

———————————–

83. Abgedruckt in: Dokumente zur Abrüstung 1917—1976, Berlin 1978, S. 382— 383. Im gemeinsamen sowjetisch—amerikanischen Kommunique vom 3. 7. 1974 über die gleiche Materie ist ein ähnlicher Konsensus anzutreffen : „Sie gelangten zu der einmütigen Meinung, dass die auf diesem Gebiet zwischen ihnen geschlossenen grundlegenden Abkommen nach wie vor ein wirksames Instrument zur allgemeinen Verbesserung der sowjetisch—amerikanischen Beziehungen und der internationalen Situation insgesamt sind.” Abgedruckt in : ebenda, S. 398.

84. vgl. hierzu ausführlicher W. Spröte, Im Kampf für demokratische Umgestaltung der internationalen Wirtschaftsbeziehungen, in : Einheit, Nr. 1, Berlin 1980, S. 24 ff.

——————————

In der vierten Phase erstreckt sich der Consensus auf die zu klärenden  Verfahrensfragen. Er wird durch Verhandlungen und gegenseitige Kompromisse erzielt.

Die fünfte Phase des konsensualen Prozesses bezieht sich auf die Regelung der substantiellen Fragen. Sie ist deswegen die wichtigste. In diesem Stadium spielen Wille, Interessenlage, Gerechtigkeitsempfinden und Rechtsbewusstsein die entscheidende Rolle. Die verschiedenen Sessionen der III. UNO-Seerechtskonferenz haben eindeutig den Beweis dafür geliefert, dass ökonomische, sicherheits-politische, geographische, entwicklungsmässige, ethische und andere Faktoren direkt oder indirekt von Bedeutung sind. Geht es um internationale Konferenzen der genannten Art oder um Tagungen der UNO-Vollversammlung, dann wirken diese Faktoren global.

Im Verhandlungsprozeß versuchen die Staaten, einen Interessenausgleich zu erzielen. Dabei hängt der Schwierigkeitsgrad des Interessenausgleichs von der zu regelnden Materie und vom politischen Standort der Verhandlungspartner ab. Die Verhandlungen zu Materien, die mit der Sicherheit der Staaten in Verbindung stehen, verlaufen in der Regel schwieriger. Dies gilt auch für ideologisch besonders wichtige Fragen, wie die allmähliche Erarbeitung der beiden Menschenrechtskonventionen von1966 gezeigt hat.

Bei den Verhandlungen zwischen Staaten unterschiedlicher Gesellschaftsordnung vollzieht sich in der Regel ein Zusammenstoß ihrer sozialpolitisch entgegengesetzt determinierten Interessen und der darauf fußenden Willen. I diesem Falle  erfolgt der Interessenausgleich zweigliedrig. Auf internationalen Staatenkonferenzen und im Rahmen der UNO-Vollversammlung treffen sich die Interessen der sozialistischen und der westlichen Staaten sowie der jungen unabhängigen Staaten. In diesem Falle erfolgt der Interessenausgleich dreigliedrig.

Der Geltungsbereich der Verhaltensnormen ist relativ breit. An der Interessenkoordinierung zwecks eines Interessenausgleichs auf  internationalen Staatenkonferenzen, im Rahmen der UNO- Vollversammlung  oder auf bilateraler Ebene bei Verhandlungen über eine wichtige Materie sind verschiedene Determinanten beteiligt wie die globalen Probleme der Menschheitsentwicklung, das internationale Kräfteverhältnis, unter Umständen die Bündnisverpflichtungen, die objektiv bedingte gegenseitige Abhängigkeit, der Wille der Völker, die internationale öffentliche Meinung, die weltanschauliche Position und der politische Standort der Staaten, die ökonomische Stärke, die geographische Lage, die innenpolitische Situation in einem Staat, die Rechtsanschauungen , das Rechtsbewusstsein, die Wertvorstellungen, das Gerechtigkeitsempfinden, die Erwartungshaltung etc. Diese materiellen und ideellen, innerstaatlichen Faktoren und solche in den internationalen Beziehungen wirken in der Regel— das ist abhängig von der Verhandlungsmaterie — komplex und meistens gleichzeitig. Sie stellen damit  einen dialektischen und widersprüchlichen Prozeß dar.

Im Verhandlungsprozeß koordinieren die beteiligten Staaten ihre Interessen und die darauf fußenden Willen. Das Ergebnis dieses Prozesses ist Ausdruck ihres inhaltsbezogenen Consensus, findet seinen Niederschlag in Verträgen bilateraler oder multilateraler Art, Resolutionen und Deklarationen der UNO-Vollversammlung, Konferenzschlussakten, Absichtserklärungen etc. und stellt aus normbildungstheoretischer Sicht Verhaltensregeln dar. Somit bezieht sich der Consensus der Staaten auf Inhalt und Form der angenommenen Instrumente. Über die Normativitätsart und den Charakter der verschiedenen konkreten Ergebnisformen des konsensualen Willensbildungsprozesses wird aber noch nichts ausgesagt.

Dies ist der nächsten, der sechsten Phase dieses Prozesses vorbehalten. Zunächst ist davon auszugehen, dass die Staaten als politische Organisation im Rahmen des einheitlichen internationalen Normenbildungsprozesses politische Verhaltensregeln, politische Normen schaffen. Sie entscheiden gemeinsam (Consensus) darüber, ob diese politischen Normen rechtlichen oder nichtrechtlichen Charakters sind. Ihre Absicht (intentio) bzw.  ihr Wille (voluntas) sind dabei ausschlaggebend. Geht es um die Absicht bzw. den Willen, völkerrechtliche Rechte zu begründen und Pflichten zu übernenmen und damit politisch-rechtliche Normen zu schaffen, dann seien die Termini intentio iuris generalis (allgemeine juristische Absicht) bzw. voluntas iuris (Rechtswille) und bei den internationalen Verträgen voluntas iuris generalis allgemeiner (Rechtswille) vorgeschlagen. Diese Termini vermögen m. E., die in Frage kommenden Sachverhalte in den internationalen Beziehungen am prägnantesten und am besten zu charakterisieren.

Gent es aber um die Absicht bzw. den Willen, politisch-nichtrechtliche  Normen zu schaffen, so eignen sich hierfür die hier vorgeschlagenen Termini intentio política (politische Absicht) und demnach bei den internationalen politisch-nichtrechtlichen instrumenten intentio politica generalis (allgemeine politische Absicht) bzw. voluntas politica und folglich bei den internationalen politisch-nichtrechtlichen Dokumenten voluntas politica generalis (allgemeiner politischer Wille).

Den politisch-nichtrechtlichen Dokumenten ist ferner eigen, allgemeine Meinungen (opinio communis) bzw. allgemeine politische Meinungen (opinio communis politica) zum Ausdruck zu bringen.(85) Sie sind außerdem Ausdruck eines natürlich sachbezogenen Consensus generalis oder gar eines Consensus omnium, der an den recht unterschiedlichen Motiven und Zielstellungen der Staaten nichts zu ändern vermag, vor allem wenn es sich um Staaten unterschiedlicher Gesellschaftsordnung handelt.

Den bisherigen Überlegungen lag die Annahme eines einheitlichen Willens- bzw. Normenbildungsprozesses zugrunde, bei dem  nicht voraus zu sehen war, welchen Charakter die Ergebnisformen haben würden, wie dies bei dem UNO-Projekt „Verträge zwischen Staaten und internationalen Organisationen oder zwischen zwei oder mehreren internationalen Organisationen” der Fall ist.

Im Auftrage der UNO-Vollksersammlung befasste sich ab 1970 die ILC mit dieser Materie. (86) Elf Jahre später war jedoch auf der

————————————–

85. Vgl. hierfür auch: P. Terz. Für eine moderne Vereinbarungstheorie im Völkerrecht  . Thesen,in : Impact of International Organizations on Public Administration, Budapest 1982, p. 209 ff. ; P. Terz, Die Vereinbarungstheorie im Völkerrecht. Thesen zur Diskussion, in : Wissenschaftliche Zeitschrift der Karl-Marx- Universität Leipzig, Gesellschafts- und sprachwissenschaftliche Reihe, Nr. 3, Leipzig, 1984, S. 328 ff. Meine in diesen Thesen enthaltene Position wird durch die vorliegende Studie wesentlich weiterentwickelt. Einige Aussagen erfahren dabei eine leichte Modifizierung.

86. Zur ILC-Arbeit vgl.: P. Terz—T. Ansbach, Zum Stand der Kodifikation des Vertragsrechts der internationalen Organisationen, in: Deutsche Außenpolitik, Nr. 7, Berlin1980, S. 70; P. Terz—T. Ansbach, Die Kodifizierung des Vertragsrechts der internationalen Organisationen— Theoretische Probleme, in : Wissenschaftliche Zeitschrift der Karl-Marx-Universität Leipzig, Gesellschafts- und sprachwissenschaftliche Reihe, Nr. 4, Leipzig, S. 367.

————————————-

36. Tagung der UNO-Vollversammlung kurz vor Beendigung der zweiten Lesung der Artikelentwürfe nicht klar, ob daraus eine Konvention oder vielleicht eine Deklaration wird (87). Erst nach Abschluß der zweiten Lesung 1982 und damit ihrer Arbeiten zu diesem Projekt konnte die ILC der UNO-Vollversammlung vorschlagen, eine Kodifikationskonferenz einzuberufen. ((88)Auf der 37. Tagung der UNO-Vollversammlung wurde dann die Resolution37/112 ohne Abstimmung angenommen, in der für die Erarbeitung der „Konvention über das Recht der Verträge zwischen Staaten und internationalen Organisationen oder zwischen internationalen Organisationen” plädiert wurde. (89)

In diesem Falle lag also über ein Jahrzehnt lang keine Entscheidung darüber vor, ob die Ergebnisform des Willens- bzw. Normbildungsprozesses politisch- rechtlichen oder politisch-nichtrechtlichen Charakters sein wird.

Aus der Dialektik dieses Prozesses ergibt sich jedoch prinzipiell, dass der Charakter der Ergebnisformen bereits zu Beginn der Verhandlungsführung bekannt sein kann. Dies ist eindeutig der Fall, wenn zwei Staaten verhandeln, um einen völkerrechtlichen Vertrag abzuschließen. Gleiches gilt auch, wenn eine Kodifikationskonferenz zur Erarbeitung einer Konvention einberufen wird. Auf derartige Konferenzen bezieht sich das UNO-Projekt „Review of the multilateral treaty-making process”, das1975 in Angriff genommen wurde. ( 90) Auch wenn hierin Resolutionen genannt werden, sind sie nur als Vorstufe zur Vertragserarbeitung aufzufassen. Über den völkerrechtlichen Charakter des angestrebten Instruments besteht aber kein Zweifel.

Hieraus ist ersichtlich, dass es sich nicht um einen einheitlichen, sondern eindeutig um einen politisch- rechtlichen Willens-bzw. Normenbildungsprozeß (demnach politisch-rechtliche  Ergebnisformen d. h. politisch-rechtliche Normen und um eine juristische Normativität bzw. Verbindlichkeit) handelt.

Besteht bereits zum Verhandlungsbeginn Klarheit darüber, dass das Ergebnis politisch-nichtrechtlicher Natur sein wird, dann handelt es sich unmissverständlich um einen politisch-nichtrechtlichen Willens- bzw. Normenbildungsprozeß (demnach politisch-nichtrechtliche Ergebnisformen, d. h.politisch-nichtrechtliche Normen und um eine politisch-moralische Normativität bzw. Verbindlichkeit).

Als wichtigstes Beispiel hierfür können politische Abkommen wie die KSZE-Schlußakte von1975, Resolutionen/Deklarationen der UNO-Vollversammlung sowie Deklarationen internationaler Staatenkonferenzen genannt werden, vorausgesetzt,

————————-

87. Vgl. A/CN. 4/353, p. 4/5.

88. Vgl. A/CN. 4/L. 344, p. 17—19, para. 45—50.

89. Die Resolution 37/112 wurde von einer Gruppe, bestehend aus Vertretern von 15 Staaten im Rechtskomitee als Doc. A/C. 6/37/L. 28 am 3.12.1982 erarbeitet. Das 1975 in Angriff genommene UNO-Projekt (UN-Doc. A/32/143 and Corr. 1) dient dem Zweck, die Methoden und Verfahren zur Erarbeitung multilateraler Verträge, d. h. sämtliche Aspekte des Normbildungsprozesses von der Verhandlungsaufnahme bis hin zur Registrierung beim UNO-Sekretariat vor allem im Interesse der Entwicklungsländer genau zu untersuchen und zu vereinfachen. Inzwischen (1982) wurde das zu diesem Projekt gehörende gesamte Material von der UNO herausgegeben(Legislative Series, ST/LEG/SER.B/21).

91. Vgl. hierzu P. Terz, Der Normenbildungsprozeß in den internationalen Beziehungen und speziell im Völkerrecht, in : I. Wagner (Hrsg.), Sozialistisches Recht und juristischer Überbau, Leipzig, 1982, S. 281 ff. Die in diesem Beitrag entwickelten Positionen werden in der vorliegenden Studie selbstverständlich weiter entwickelt.-

—————————–

dass sie nicht nur allgemeine politische Zielstellungen und Programmsätze, also punctationes enthalten.

Dialektisch, d.h. in ihrer Widesprüchlichkeit und Dynamik betrachtet, sind die konkreten Ergebnisformen des internationalen Willens- bzw. Normenbildungsprozesses Verhaltensnormen politischer Natur. Gerade diese Eigenschaft politisch zu sein,ist das Bindeglied zwischen den rechtlichen und den nichtrechtlichen Normen. Hieraus ergibt sich aber einerseits, dass zwar jede rechtliche Norm politischer Natur ist,jedoch nicht jede politische Norm juristischen Charakter besitzt.

Auf Grund des dialektischen Wechselverhältnisses ist es andererseits durchaus möglich, dass politisch-nichtrechtliche Normen juristische Elemente beinhalten (Vgl. 3cc).

Spätestens in diesem Abschnitt und speziell an dieser Stelle ist evident geworden, dass die in der vorliegenden Studie erarbeitete theoretische Konzeption sich von der von H. Triepel erarbeitete und von G. Tunkin, worauf noch einzugehen sein wird, weiterentwickelte Vereinbarungstheorie unterscheidet.

Folgend seien einige wesentliche Unterschiede zur Vereinbarungs-Theorie Tunkinscher Prägung unterstrichen :

Erstens stellt hier die Konzeption nicht den souveränen Staat, sondern die Beziehungen zwischen den souveränen Staaten und damit ihr Verhalten in den internationalen Beziehungen in den Mittelpunkt. Hierdurch erhöht sich die Dialektik und Dynamik der zwischenstaatlichen Beziehungen.

Zweitens geht sie von einem einheitlichen internationalen  Normenbildungsprozeß aus, der entweder zu unterschiedlichen Ergebnisformen (politisch-rechtliche und politisch-nichtrechtliche Verhaltensormen) führt oder unter Umständen in zwei Säulen (politisch-rechtlicher und politisch-nichtrechtlicher Normenbildungsprozeß) zerfallen kann. Während sich die Vereinbarungstheorie Tunkins auf die juristische Seite des Willensbildungsprozesses beschränkt, ist die hier entwickelte Normbildungstheorie breiter und komplexer. Das vereinbarte juristische Element wird nur als eine Säule des internationalen Normenbildungsprozesses angesehen.

Drittens werden die die Interessen und den Willen der Staaten beeinflussenden Faktoren in ihrer Komplexität erfasst.

Viertens vermag die Normbildungstheorie im Unterschied  zu Tunkins Vereinbarungstheorie den konsensualen Charakter des Völkergewohnheitsrechts und bestimmter besonders wichtiger internationaler Instrumente (Resolutionen, Deklarationen etc.) zu erklären.

Fünftens berücksichtigt die Normbildungstheorie die zunehmende Bedeutung der jungen unabhängigen Staaten, während es Tunkin nur um die Beziehungen zwischen den sozialistischen und den kapitalistischen Staaten ging und weiterhin geht.

Tunkin entwickelte seine vereinbarungstheoretische Konzeption in Auseinandersetzung mit bürgerlichen Auffassungen. Er stützte sich dabei vorwiegend auf die Vereinbarungstheorie H.Triepels, übernahm ihren rationalen Kern (souveräne Staaten schaffen durch Vereinbarung das Völkerrecht) und wies auf den sozialen Charakter (sozialistische und Staaten) des vereinbarten Rechts hin.

Die vorliegende normbildungstheoretische Konzeption wird auf der Basis der neuesten Erkenntnisse der Philosophie sowie der Staats- und Rechtstheorie und zwar in Auseinandersetzung mit anderen Völkerrechtlern erarbeitet. Es erfolgt ferner eine kritische Aneignung und Verwertung der vereinbarungstheoretischen Erkenntnisse Tunkins.

In der siebenten Phase des dialektischen Normenbildungsprozesses bezieht sich der Consensus der in Frage kommenden Staaten auf das Akzeptieren einer geschaffenen Verhaltensnorm als verbindlich (juristisch oder politisch- moralisch) . Da in den seltensten Fällen die Staaten dies expressis verbis tun, kommt es auf das Verhalten der Staaten während des gesamten Normenbildungsprozesses sowie auf den Inhalt und die Form der angenommenen Instrumente und der darin enthaltenen Verhaltensregeln an.

Diesbezüglich gibt es allerdings angesichts des aus der staatlichen Souveränität erwachsenden Willenselements keinen Automatismus, d. h. dass politisch-rechtliche Verhaltensnormen nicht automatisch juristisch verbindlich sind, wie die Staatenpraxis bei ratifikationsbedürftigen Konventionen zeigt. Erst nach dem Abschluß des vertraglich festgelegten Ratifikationsverfahrens, das oft über ein Jahrzehnt dauern kann, erlangt eine Konvention für die Teilnehmerstaaten juristische Verbindlichkeit.

Mit der siebenten hängt die achte Phase eng zusammen. In ihr erstreckt sich der Consensus auf die Bereitschaft der Staaten, sich nach den akzeptierten Verhaltensregeln politisch-rechtlicher oder politisch-nichtrechtlicher Art  zu richten d. h. die Bereitschaft, diese einzuhalten (Vgl. 3cd).

Hier bedart es jedoch einer Differenzierung : Während die rechtlichen Normen grundsätzlich einzuhalten sind, ist es bei den politisch-nichtrechtlichen Normen den souveränen Staaten überlassen, die aus ihnen erwachsenden Verpflichtungen zu erfüllen. In diesem Falle gilt somit der Grundsatz der Freiwilligkeit, so z. B. bei den Resolutionen/Deklarationen der UNO-Vollversammlung. Dabei richtet sich ein konkreter Staat in der Regel nach dem Verhalten der anderen Teilnehmerstaaten. Dies ist bei den politischen Abkommen (KSZE-Schlußakte) ohne weiteres festzustellen.

Der Gegenseitigkeitsfaktor scheint vorherrschend zu sein.

In der neunten Phase liegt ein Consensus darüber vor, dass die Verletzung der angenommenen rechtlichen Verhaltensnormen gemäß dem Grundsatz der völkerrechtlichen Verantwortlichkeit Sanktionen nach sich ziehen kann.

Ob die Verletzung politisch-nichtrechtlicher Normen zur Einleitung von Sanktionen eben politisch-moralischer Natur berechtigt, ist schwierig,bejahend oder verneinend zu beantworten. Es ist eher anzunehmen, dass in diesem Falle unter Beachtung des Grundsatzes der Freiwilligkeit einerseits keine Berechtigung vorliegt, gegen den betreffenden Staat konkrete Sanktionsmaßnahmen zu ergreifen. Andererseits ist aber damit zu rechnen, dass ein derartiges Verhalten nicht ohne negative Folgen für ihn bleiben wird. So könnte er z.B. in den internationalen Beziehungen an Glaubwürdigkeit verlieren und moralisch verurteilt werden.

Dies würde seinem Prestige und seiner Ehre Abbruch tun. Sollte ein Staat Sanktionen politischer Art doch für notwendig halten, so hat er dabei das Prinzip der Friedenssicherung und die völkerrechtlichen Grundprinzipien strikt zu respektieren.

Die hier erläuterten möglichen Phasen des Normenbildungsprozesses dürfen selbstverständlich nicht als Dogma und statisch betrachtet werden. Unter Umständen könnten sich aus den jeweiligen Inhalten und Bedingungen die Notwendigkeit und die Möglichkeit ergeben, diese oder jene Phase zu überspringen. Abgesehen davon, wurde hier die Phaseneinteilung vorwiegend aus methodischen Gründen vorgenommen.

Der Normenbildungsprozeß sollte in seiner Komplexität und Dialektik gesehen werden, um eben die sich real vollziehenden Prozesse in den internationalen Beziehungen adäquat und richtig widerspiegeln zu können.

In den internationalen Beziehungen erfolgt der Interessenausgleich zwischen den Staaten, wie bereits nachgewiesen, auf der Basis des Consensus zwischen den Staaten. Dabei    sind    die   politisch-rechtlichen Normen die konkretesten  und wichtigsten Ergebnisformen. Auf sie  kann  der traditionelle  Begriff der   Vereinbarung    nach   wie vor angewandt werden.

Gerade um die Vereinbarung ging  es im  19. Jh. bei H.Triepel, der zwischen dem Vertrag und der  Vereinbarung unterschied.  Der Vertrag   sei die „Vereinigung    mehrerer   Personen   von   verschiedenem, aber korrespondierendem Interesse    zu    inhaltlich   entgegesetzten, auf denselben äussern Zweck gerichteten Willensäußerungen”. Ausschlaggebend sei  nach H. Triepel, daß der  Willensinhalt der   Kontrahenten verschieden ist,  und daher könne der Vertrag keinen Gemeinwillen  bilden.   Nur   bei   der Vereinbarung  sei der   Willensinhalt der   Kontrahenten   identisch.

Er betrachtete also die  Vereinbarung als Verschmelzung     verschiedener aber inhaltlich  gleicher Willen.  Das Ergebnis der Vereinbarung  sei ein Gemeinwille, der  das Völkerrecht  schaffe :  „Ich  finde die  bindende Kraft des  Völkerrechts  einmal  darin begründet,   dass  in   dem Gemeinwillen, dessen   Inhalt dem  Staat   als  Norm   seines  Verhaltens  gegen   andere Staaten erscheint, ihm nicht ein durchaus fremder,  sondern  zugleich  sein eigener  Wille  entgegentritt…   Nicht  lediglich sein  eigener  Wille,  … aber doch nicht   schlechthin   ein fremder Wille.  Freilich,   der   Wille   des Staates, der   jenen   Gesamtwillen   mit begründet,  ist nicht  unwandelbar; er  kann sich  ändern  in  dem Sinne,  dass  der Staat   sich   jetzt    nicht   ebenso   an der   Gesamtwillensbildung beteiligen würde,  wie er  es  früher  tat.” (92)

Diese  Gemeinwille-Konzeption  wurde teilweise  von  K. Binding (93)  sowie von  D. Anzilotti, (94)  wenn   auch modifiziert,  ebenfalls  vertreten.   Auch als   „Gesamtwille”   ist   sie anzutreffen. (95) Diese„kollektiv-psychologische Erscheinung”(96)    stieß bei vielen    Völkerrechtlern auf Ablehnung.   G.  Morelli  z.B. kritisierte     an   der  Konzeption   die Ungeeignetheit,   ein  einheitliches   Völkerrechtssystem   aufzubauen. Es  gäbe eine große Anzahl von zwischenstaatlichen Vereinbarungen, die im   Grunde miteinander   nicht   verbunden wären.(97) Die  massivsten Angriffe gegen  die Triepelsche Gemeinwille-Konzeption,   soweit   überblickbar, werden von T.   Gihl   geführt.  Er  wirft  ihr  Mystizismus  vor, spricht  in  diesem Zusammenhang   von   einer  „unio mystica”  und  schätzt schließlich ein, dass  sie  zum Scheitern verurteilt ist. (98)   Einer gründlichen Kritik   unterzog diese   Konzeption   erst der sowjetische Völkerrechtler

——————————-

92. H.   Triepel, Völkerrecht   und   Landesrecht,   Leipzig   1899,   S.   26   ff.,   45,

50,   64  ff.,  75,  82.

93. Vgl.   K.   Binding.   Die   „Vereinbarung”.   Ihr   Begriff  —  ihreschöpferische   Kraft ;  Zum Werden   und  Leben der  Staaten,   München, Leipzig   1920,  S.   215,   217  :   Die   Vereinbarung   „geht   dahin :   durch die   Verabredung   eines gemeinsamen   Willens… entsteht  eine Willensmacht über die   Verabredenden,   der   alle   Teilnehmer   an  der Verabredung zu  entsprechen  haben”. Binding  erkannte  aber  die   Schwächen   dieser Konzeption : „sie  scheint   nicht  ganz  frei   von  einem  mystischen Element zu sein”  (s.  245).

94. Vgl. D.  Anzilotti,   Lehrbuch  des Völkerrechts,   Band   1,  Berlin, Leipzig   1929, S.  31,  38  ff.  Auch  er meinte,  dass  die  Vereinbarung Ausdruck  des   „Gesamtwillens”   sei   und   Normen schaffe.   D. Anzilotti orientierte jedoch   auf eine„Grundnorm”  (Pacta   sunt servanda),   die   die Staaten zur   Einhaltung völkerrechtlicher Verpflichtungen  verpflichtet. Durch  die  Grundnorm würde   Völkerrecht   entstehen.

95.  Vgl. insbesondere W.  Sauer, System   des  Völkerrechts,   Bonn   1952, S. 54.

96. Vgl.   F. Somló,   Juristische Grundlehre,   Aalen 1973   (Neudruck der   2. Auflage,  Leipzig1927),  S.  233.

97. Vgl.  G. Morelli,  Nozioni   di  diritto  internazionale, Padova1963,  p. 12/13.

98. Vgl.  T.  Gihl,  The legal Charakter and Sources  of  international  Law, a. a. O.,  p. 59   („the union   of   the  wills of   the  various   states into a collective will   in   the   Vereinbarung     is  pure  mysticism ;  this unio mystica has  the obvious  intent  of  making  the  rules  of  international law  emanate  from  a will”).

——————————

G.Tunkin.  Er  lehnt hauptsächlich das formelle  und dogmatische Herangehen  an  die Vereinbarungsfrage  und das  Vorbeigehen „an  den Prozessen des  Kampfes  und   der Zusammenarbeit”   bei der  Vörkerrechtsschöpfung ab. Tunkin   unterstreicht   zugleich   dem   rationalen   Kern der   Konzeption  H. Triepels,   „dass   die  Vereinbarung   zwischen den  Staaten  die einzige  Methode der Schaffung   der   Prinzipien und Normen  des Völkerrechts   darstellt”.(99). Einerseits   ist Tunkins Kritik  zu folgen. Andererseits  darf  man  jedoch  die  historische Wahrheit nicht übersehen,    dass der Positivismus,    darunter der Rechtspositivismus, seinen Siegeszug  antrat, nachdem  die  bürgerliche Klasse  ihre  „heroischen Ilusionen”  schon   längst über   Bord geworfen   hatte   und  es ihr   nur   um die Sicherung   ihrer   Macht ging.

Diesem   politischen   Ziel dienten   konkrete   Rechtsnormen. gesellschaftspolitische Erfordernisse  zwangen   die Positivisten,  das Recht   aus   den gesellschaftlichen    Verhältnissen    heraus    zu konstruieren. (100)    Deswegen    konnte H.Triepel  das  soziale  Wesen der  Vereinbarung  nicht  aufdecken.

Die  Bewältigung  dieser  Aufgabe  war unter völlig  anderen historischen Bedingungen (Existenz   sozialistischer und kapitalistischer Staaten) dem Marxisten  Tunkin  vorbehalten. Seine  vereinbarungstheoretische Konzeption  ist  zwar  nach wie  vor von  Bedeutung, entspricht jedoch den  höheren Anforderungen  in den internationalen Beziehungen  der Gegenwart nicht  mehr ganz, weil  durch  sie   eben soziale Prozesse wie die   juristisch   verbindlichen   Beschlüsse   von Plenarorganen internationaler  Organisationen   (z.  B.  Beschlüsse  der UNO-Vollversammlung  zu  Haushaltsfragen),  die zunehmende Bedeutung politisch- nichtrechtlicher Normen   und   übrigens auch die Entstehung des   Völkergewohnheitsrechts   nicht befriedigend gedeutet werden   können.   Eine   angemessene   Lösung   dieses für die internationalen Beziehungen    in    besonderem    Maße    wichtigen theoretischen Problems   kann   m.   E.   nur auf der   Grundlage der neuesten Erkenntnisse der  Philosophie,   der   Staats- und Rechtstheorie und der Theorie der  internationalen  Beziehungen, in ständiger  Auseinandersetzung ebenfalls  mit den neuen   bzw. neuesten Forschungsergebnissen anderer Völkerrechtsler und  unter  unbedingter Beachtung   der völkerrechtstheoretischen Positionen   der   sich sukzessiv    entwickelnden Völkerrechtswissenschaft der  jungen   unabhängigen     Staaten gefunden  werden.

In einem anderen Zusammenhang   wurde   angedeutet,   dass   der   Staatenkonsensus auch   juristische Aspekte aufweist. Dies   ist der Fall, wenn die   Staaten  darüber übereinstimmen, dass ein  von  ihnen gemeinsam geschaffenes  Instrument juristischen Charakter  besitzt.

Diesbezüglich   kann   auf   den   rationellen Kern  der  Consensus-Lehre   im Römischen  Recht zurückgegriffen  werden. Die  wichtigste  Grundlage  hierfür bildeten die  Digesten  (Ulpianus,  3 50  12 :  „Pactum  est  duorum consensus atque conventio”). Hieraus  ist  ersichtlich,  dass  Conventio  erklärter  Consensus,   d.  h.  die Erklärung des  Consensus  ist.   Nach   den Digesten setzt  sich  der  Vertrag  aus innnerer  Willenseinigung   (Consensus)   und   äußerer Erklärungsübereinstimmung (Conventio)   zusammen.   Consensus   bedeutet   also   im  Römischen   RechtWillensübereinstimmung, (101) ohne die   ein   Vertrag nicht  zustande  kommen   kann.

——————————–

99. G. Tunkin,   Das Völkerrecht   der  Gegenwart,   Berlin1963,  S.   131—135.

100.  Vgl.    auch    H.   Klenner,    Grundsatzprobleme im   Vorfeld einer Rechtsbildungstheorie,  in :  K.   A.   Mollnau    (Hrsg.),   Probleme einer  Rechtsbildungstheorie,    Berlin   1982,  S. 20  ff.

—————————

Einige  Autoren gehen  bei   der Interpretation des  Consensus darüber  hinaus, indem  sie auch die„übereinstimmende   Meinung der  Parteien   über  die wesentlichen   Vertragselemente,   besonders des   Typus   und die   Hauptgegenstände des Vertrags”   erfassen. (102)

Das   Wesen des   Consensus im Römischen   Recht   besteht darin,   dass  die Willensübereinstimmung  die   conditio   sine   qua   non   jedes   Vertrages   ist.   Die Willensübereinstimmung    bedeutet,    dass   die sachbezogenen     Meinungen   derKontrahenten   ebenfalls   übereinstimmen.    Dieser    hohe Abstraktionsgrad    kann natürlich  weder   das   soziale   noch das politische Wesen der   Willensübereinstimmung zum Ausdruck  bringen. Das  konkrete soziale und  politische Wesen  der Willensübereinstimmung ist  ohnehin nicht a  priori gegeben.

In den  internationalen  Beziehungen  und  speziell  im  Völkerrecht  kommt  es  bei dieser  Fragestellung  auf den politischen  Standort der Vertragspartner  an.  Während z.  B.  bei  einem  Vertrag zwischen  Staaten  einer Gesellschaftsordnung die  Willen juristisch und   politisch  übereinstimmen,  würde eine  wesensmäßige,  d.  h.  sich auf  klassenbedingte  Motive  und  Zielstellungen  beziehende politische Willensübereinstimmung   zwischen  einem sozialistischen  und einem kapitalistischen Staat   eine   regelrechte   contradictio   in   adiecto   bedeuten. Von einer   solchen   politischen  Übereinstimmung  ist  jedoch  eine Übereistimmung  der Meinungen und  Willen über  politische  Fragen  zu unterscheiden.

Letztere  ist  im  Rahmen des konsensualen politisch nichtrechtlichen     Willens-bzw. Normenbildungsprozesses  der  Fall.  Hinsichtlich der multilateralen Verträge universellen   Charakters   ist die   Willensübereinstimmung  evidenter.

Das  Ergebnis  der  Interessen- und  Willenskoordinierung, erzielt  im Verhandlungsprozeß, ist  einheitlich. (103) Während die Willenskoordinierung   ein Verfahren    darstellt, ist die Willensübereinstimmung  das  Ergebnis des Willensbildungsprozesses. Von der Willensübereinstimmung    im völkerrechtlichen    Normsetzungsprozeß spricht auch Tunkin.  Er  bezieht  dabei  die  Willensübereinstimmung auf   den  Inhalt   einer  Norm sowie   auf   ihre Anerkennung   als  Rechtsnorm.   Hinzu   kommt noch   die gegenseitige Bedingtheit der   Staatswillen.   Sie   äußert   sich   darin,   dass  die Zustimmung des  einen  Staates   zur Anerkennung   einer Norm als Völkerrechtsnorm nur  unter der Bedingung  gegeben wird, dass der andere bzw. die  anderen Staaten gleichfalls  die  Zustimmung   dazu  geben.  Nach  Tunkins  Auffassung sind damit die   Übereinstimmung   und die gegenseitige   Bedingtheit der   Willen die   zwei   wichtigsten Merkmale der   Vereinbarung als   Mittel    der   Setzung   von Völkerrechtsnormen. (104)

————————————

101. Vgl.   hierzu   sehr   ausführlich die aufschlussreiche Studie von    H.   Fritsche,Untersuchungen   über   die   Bedeutung   von   consensus   und   consentire in den Digesten, Dissertation,   Universität   Göttingen    1888,   S.   5—7,   17, 27—33,   59—69 und    99.  Nach   Fritsche   sei   bei den Digesten der Consensus   die   „psychologische   Thatsache der Congruenz   innerer Willen”(S.   69).   Nach   R.   Leonhard   meinten    die    Römer unter   „Consensus“ den  Willen  sowie  die  Erklärung, weil   sich  beide im Normalfall   bei den   Vertragsabschlüssen deckten. Vgl.   Consensus, in : Real-Encyclopädie der   Classischen     Altertumswissenschaft,     Siebender     Halbband,     Hrsg.     G. Wissowa,   Stuttgart1900, S.   902,   907.  Nach   S.  Brie lag   „der   gewohnheitsrechtlichen Uebung   nach   römischer   Anschauung   ein inneres Moment zugrunde”, das zuerst Varro, dann   Gellius,   Gaius und Ulpianus sowie   die   Institutionen Justinians   „Consensus”   nannten.   Vgl. Die   Lehre   vom Gewohnheitsrecht, Eine historisch-dogmatische Untersuchung,   Erster   Theil, Geschichtliche Grundlegung,   Breslau   1899,   Universitätsnächdruck, Frankfurt1968,  S.   16.

102.   M. Käser,    Handbuch    der   Altertumswissenschaft,    Das Römische Privatrecht,  Erster Abschnitt,  München1971, S.  237.

103. Vgl.   hierzu   auch   I.   I.   Lukaschuk,   Mechanism    meschdunarodno-prawowogo regulirowanija,   Kiew   1980,  S.  29.

———————————–

In neueren    Publikationen    Tunkins  und  anderer  sowjetischer Völkerrechtler  ist  aber nicht mehr  von der  Übereinstimmung,  sondern  nur von  der  Koordinierung  der Willen die Rede. (105).

Die  Konzeption   von  der  Willenskoordinierung   kann  jedoch rechtstheoretisch die Rechtsnorm als  ein für   die   Staaten   einheitliches     Modell verbindlichen Verhaltens nicht   erklären. Wird diese   Konzeption   konsequent   zu   Ende gedacht, so gäbe es  nach   dem Abschluß von  Vertragsverhandlungen zwischen  hundert Staaten  immer  noch  hundert unterschiedliche Staatswillen. Was  aber  in   einem solchen   Fall   die Staaten schaffen,   ist   „das   einheitliche Ergebnis ihresZusammenwirkens”. (106)

In  einer Publikation neueren  Datums  bekräftigt  Tunkin   seineVereinbarungskonzeption   aus   den 50er und   60er  Jahren und   versucht,   sie  teilweise weiterzuentwickeln. Als Demonstrationsobjekt   hierfür   nennt Tunkin die   im Artikel   38 des IGH-Statuts erwähnten   „Allgemeinen   Rechtsprinzipien”   („General   Principles   of   Law”),  die juristisch verbindlichen Beschlüsse   sowie   einen   empfehlenden   Charakter aber auch einzelne   rechtliche  Elemente besitzenden  Resolutionen  internationaler Organisationen. Die  in  seiner   Argumentation   auftretenden Probleme   logischer und   rechtstheoretischer Art  lassen die Schwächen  seiner vereinbarungstheoretischen Konzeption   relativ  leicht erkennen. Denn  es  gelingt  ihm  in  keinem  der drei Fälle überzeugend nachzuweisen,   dass  sie („Allgemeine Rechtsgrundsätze”  etc.) das Ergebnis von  juristischen Vereinbarungen zwischen den Staaten  seien. (107)

In der  westlichen Fachliteratur wird die Übereinstimmung   (Consensus,   consent), bezogen   auf  das Völkerrecht zum einen ganz  allgemein   aufgefasst :   Übereinstimmung der  Auffassungen  über  das System und  die Prinzipien   des   Völkerrechts bereits als Fakt (108) oder  als  etwas  Erstrebenswertes. (109) Zum anderen  wird  der Consensus

———————————-

104. Vgl. G.  I. Tunkin,  Das Völkerrecht der Gegenwart,  Berlin1963,  S. 135—137.

105.  Vgl. :   G.  I.   Tunkin, Soviet    theory    of sources    of    international    law,    in : Völkerrecht   und Rechtsphilosophie,   Internationale   Festschrift für   St.   Verosta zum

70.  Geburtstag, Hrsg.   P.   Fischer—H.   F.  Köck—A.   Verdross,   Berlin   1981, S. 68 ff.;

G.   I. Tunkin    (Hrsg.),   Meschdunarodnoje    prawo,   Moskwa 1982,   S. 45—48 ; Slowar meschdunarodnogo prawa,   Hrsg.   B.  M.   Klimenko—B.   F. Petrowskij—J. M.   Rybakow, Moskwa 1982,  S. 91 ;  D.   B. Lewin, Meschdunarodnoje prawo, wneschnaja politica   i diplomatija, Moskwa 1981,   S. 122 ;   D.   I. Feldman—G.   L.   Kurdjukow— W.  N. Lichatschow, O  sistemnom   podchode   w  nauke   meschdunarodnogo prawa.   In : Prawowedenije,   Nr. 6,  Leningrad   1980,   S.   43 ;   G. W.   Ignatenko—D.   B.   Ostapenko (Hrsg.),   Meschdunarodnoje   prawo,   M.   1978,   S.   7  und 30 ; S.   W.   Tschernitschenko, Normy   meschdunarodnogo   prawa,    ich    sosdanije i osobennosti    ich    struktury,    in: Sowjetskij   jeschegodnik   meschdunarodnogo prawa   1979, Moskwa   1980,   S.   48/49 ;Ju.   G.   Barsegow, Meschdunarodno-prawowyje   aspekty   gbobalnych   problem sowremennosti,  in :  Sowjetskoje gossudarstwo   i  prawo,   Nr. 6, Moskwa1983,  S.   85(er   spricht   vorwiegend    vor   der   Interessenkoordinierung). Vgl.   ähnlich    (Völkerrechtals das Ergebnis   abgestimmter      Willen   souveräner   und  völlig gleicher  Staaten),   P. I. Rusu,   The   fundamental change   of circumstances    in  the  modern law of    treaties, in :   Revue  Roumaine d’ Études  Internationales,   No.   3, Bucuresti   1982,  p.   177.

106. Vgl. hierzu   ausführlich I.    I. Lukaschuk,    Mechanism    meschdunarodno…,    a.   a.   O., S.   29,  der  als einer   der wenigen sowjetischen   Völkerrechtler   der Vereinbarungstheorie   Tunkinscher   Prägung  nicht   vorbehaltlos   folgt.

107. Vgl.  G.   I. Tunkin,  Soviet  theory of   sources  of…,   a.  a. O., p.   77.

108. Vgl.   beispielsweise :   D.   W.   O.   Coplin, The   Functions   of International   law : An  Introduction   to   the   Role   of   International  Law   in   the Contemporary World, Chicago 1966,   p. 185 ;   D.   I.   L. Brown, Public   International  Law,   London   1970, p.   270 ; W. C. Jenks,   Recht   und   sozialer   Umbruch,   in : Recht  und   sozialer Umbruch,   Ein   ökumenisches Symposium, Hrsg. Chr.   Walther,   Frankfurt/M. 1971, S. 77    (in    seiner   m.   E.  bekanntesten   Schrift   „The Common   Law   of Mankind”, London1958,   p. 3, warf   Jenks  hingegen die Frage auf, ob  in   der   Welt   ein ausreichender Consensus   über   allgemeine Rechtsgrundsätze   erreicht werden   könne).

————————————-

-dabei  sind Nuancen  nicht zu übersehen— allgemein als die einzige Quelle des Völkerrechts angesehen. Dies ist vorwiegend bei Völkerrechtlern aus dem deutschsprachigen Raum (110) sowie bei mehreren aus dem „angloamerikanischen Rechtskreis” (111) festzustellen. Bei den Letzteren darf aber der Consensus nicht mit der Konzeption von „Common consent” verwechselt werden, die zwar im Prinzip die gemeinsame Übereinstimmung als Grundlage des Völkerrechts betrachtet („Common consent“) is the basis of all law” (112) jedoch eine Majorisierung einiger Staaten zulässt, weil sie letzten Endes nicht die Zustimmung jedes Staates verlangt. (113)

Weitere Juristen erkennen ebenfalls die grundlegende Bedeutung des Consensus für das Völkerrecht  (114) und bringen seine Bedeutung mit der staatlichen Souveränität in Verbindung. (115) In einem Fall wird der Versuch unternommen, die Grundlagen der Völkerrechtsordnung den „natürlichen und soziologischen Gegebenheiten in der

——————————

109. So z. B.  A. Dean, The Importance of International Law in the Maintenance of Peace, in : International Law in a changing World, New York 1963, p. 71. I. M. Sinclair hingegen, The Vienna Convention on the Law of Treaties, Manchester1973, vermag einen Consensus über die internationale Rechtsordnung nirgends zu erkennen (p. 131).

110. Stellvertretend für andere seien hier paradigmatisch genannt : H. Huber, Weltweite Interdependenz, Gedanken über die grenzüberschreitenden gesellschaftlichen Verhältnisse und die Rückständigkeit des Völkerrechts, Bern1968, S. 29  (das Völkerrecht beruht auf dem Konsens der Staaten) ; A. Verdross—B. Simma, Universelles Völkerrecht, Theorie und Praxis, Berlin1976, S. 30 (alle Normen des Völkerrechts beruhen auf einem zwischenstaatlichen Konsens) ; H. Mosler, The international society as a legal community, in : Recueil de Cours, Académie de droit international, IV, 140, Den Haag, p. 90 (“The principal source of law is therefore the consensus of states”) ; H. Weber—V. Wedel, Grundkurs Völkerrecht, Das Internationale Recht des Friedens und der Friedenssicherung, Frankfurt am Main1977, S. 33/34 (das Völkerrecht kann nur „auf einen konsensualen Satzungsakt zurückgeführt werden”) ; besonders prononciert A. Bleckmann, Die Funktionen der Lehre im Völkerrecht, Materialien zu einer Allgemeinen Methoden- und Völkerrechtslehre, Köln, Bonn, München1981, S. 313 (der Konsens als Ausgangspunkt der Rechtsquellenlehre ; der Konsens kann zu einer „Grundnorm des Völkerrechts” werden).

111. Als Beispiel  seien genannt : L. Henkin, How Nations Behave, Law and Foreign Policy, London1968, p. 25 („General law depends on onsensus“ ; M. Akehurst, A modern introduction to international law, London1970, p. 9 ; W. D. Coplin, The Functions of International Law…, a. a. O., p. 170, 185, („international law and its related institutions provide a medium through which a consensus can be reached on the nature of the state system”).

112. Dieser prägnante Satz wurde von L. Oppenheim, International Law, Vol. I, London1955, p. 5, 11 geprägt.

113.  Vgl. L. Oppenheim, International Law a Treatise, New York 1920, p. 14 ff. Dennoch wird das Völkerrecht in der „Encyclopedia Americana, International Edition, Vol. 7, New York1966 uneingeschränkt wie folgt definiert : „International law, a term usually defined as that body of rules, principles, and standards to which independent states are bound by common consent” (p. 254).

114. Vgl. vor allem A. D’Amato, On Consensus, in : The Canadian Yearbook of International Law, Vol. VIII, Vancouver 1970, der im Grunde die Begriffe „Consensus” und „Völkerrecht” als Synonyme verwendet (der Consensus sei „merely a definition of what we mean by the expression international law”, p. 122). Vgl. ferner : O. Y. Asamoah, The Legal Significance of the Declarations of the General Assembly of the United Nations, The Hauge 1966 (der Consensus als die Grundlage für die Entwicklung des allgemeinen Völkerrechts, p. 57).

115. So J. P. A. Tammes, Soft Law, in: Essays on international and comparative law in honour of judge Erades, The Hague 1983, p. 188. Er zieht aus der Verbindung von Consensus und staatlicher Souveränität die zu unterstützende Schlußfolgerung, daß dritte Staaten ohne ihre Zustimmung nicht verpflichtet werden können.

—————————-

internationalen Gemeinschaft” und im  „Konsens der Staatengemeinschaft” zu erblicken. (116) Einerseits wird über die formaljuristische Betrachtungsweise anderer Völkerrechtler hinausgegangen, andererseits werden allerdings die dem Consensus zugrundeliegenden sozialen, politischen und anderen Faktoren nicht genannt.

Die kurz skizzierten Auffassungen über die grundlegende Bedeutung des Consensus für das Völkerrecht haben zwar einen rationalen Kern, dass nämlich die Übereinstimmung der Staaten die unabdingbare Voraussetzung für die Schaffung des Völkerrechts ist, sie sind jedoch mit mehreren Mängeln behaftet : Sie sind zu abstrakt, allgemein und absolut ; es wird

zwischen den bezüglich des Charakters unterschiedlichen Ergebnissen des Staatenconsensus nicht unterschieden ; sie stehen weder mit dem Interesse noch mit dem Willen der souveränen Staaten in Verbindung ; sie stellen summa summarum keine geschlossene theoretische Konzeption, sondern Gedankenfragmente dar.

Im Unterschied dazu konzentrieren sich andere Völkerrechtler— die wenigsten jedoch in der Zeit nach dem zweiten Weltkrieg— auf die Willensübereinstimmung als Entstehungsgrund des Völkerrechts. An erster Stelle stehen deutsche (117) und

italienische  (118) Juristen. Abgesehen von seltenen Ausnahmen, (119) wird allerdings die Willensübereinstimmungsproblematik zu allgemein und abstrakt behandelt. Es werden keine philosophischen, soziologischen, erkenntnistheoretischen undrechtstheoretischen Untersuchungen angestellt. Die entscheidende Tatsache, dass es gegenwärtig sozialistische, kapitalistische und junge unabhängige Staaten mit unterschiedlichen Interessenlagen und Willen gibt, wird dabei völlig übersehen.

Dies gilt in diesem Kontext teilweise auch für jene Juristen, die ansonsten eine globale Sicht an den Tag legen. (120) Gleiches kann auch hinsichtlich des Charakters des Völkerrechts konstatiert werden.

——————————-

116. Vgl. R. Bernhardt, Ungeschriebenes Völkerrecht, in : Zeitschrift für ausländisches öffentliches Recht und Völkerrecht, Band 36 Nr. 1—3, Stuttgart 1976, S. 54.

117. Vgl. vor allem Th. Niemeyer, Völkerrecht, Berlin und Leipzig, 1923, der eine abgerundete Konzeption über die Willensübereinstimmung erarbeitete, wobei er sie mit Staatenkonsens gleichsetzte: „Das Völkerrecht besteht aus den durch übereinstimmenden Willen der Staaten für deren gegenseitige Beziehungen aufgestellten Rechtsnormen.” Ausgehend von der staatlichen Souveränität, betont er ferner, daß der Staatenkonsens die „einzige Quelle alles geltenden Völkerrechts ist” (S. 7, 11—15, 18/19). Vgl. ferner : A. Hold v. Ferneck, Lehrbuch des Völkerrechts, 2 Bände, Band I, Leipzig1930—32, (gegen den „Geheimwillen”; der über einstimmende Wille der Staaten ist die Grundlage des Völkerrechts), S. 110, 188; K. Strupp, Règles générales du droit de la paix; in: Recueil de Cours, Académie de droit internationale, Band47, Den Haag1934 (aus der Souveränität und der Gleichheit der Staaten ergibt sich, daß ohne Willensübereinstimmung kein Völkerrecht möglich ist), S. 301.

118. Vgl. in erster Linie T. Perassi, Teoría dominicata delle di norme giuridiche in diritto internazionale, in: Rivista di diritto internazionale, Milano 1917 („das wesentliche Moment der Vereinbarung ist die Willensübereinstimmung von zwei oder mehr Staaten”), p. 290 und M. Gulano, La communita internazionale e il diritto, Padova1950, p. 81.

119. Paradigmatisch ist hierfür Ch. Chaumont zu nennen, nach dessen Meinung die übereinstimmenden Willen ihre Ziele weiterhin nicht aufgeben. Er empfiehlt, Authentizität und Dauer der Willensübereinstimmung von konkreten, analysierbaren Faktoren abhängig zu machen und versucht dabei, eine dialektische Betrachtungsweise zu entwickeln („L’application de la méthode dialectique à l’analyse du droit et en particulier du droit international”).

Vgl. Methode d’ analyse du droit international, in : Revue belge de droit international, Tome XI, No.1, Bruxelles1975, p. 32—33.

———————————

Mehrere Völkerrechtler vertreten zwar die richtige Auffassung, dass das Völkerrecht einen Koordinationscharakter besitzt (121) bzw. eine Koordinationsordnung dar stellt. (122) Geht es aber um die politische Qualifizierung und Einordnung des Völkerrechts, dann beschränken sie sich auf Oberflächenerscheinungen. (123) Gerade die politische Einschätzung des Völkerrechts ist aber von besonderer Wichtigkeit, will man das Wesen, die Funktion und die Bedeutung des Völkerrechts erfassen.

In diesem Zusammenhang kann das Völkerrecht im Großen und Ganzen folgendermaßen beurteilt werden : Es gilt in unserer Epoche, in der die friedliche Koexistenz das politische Grundprinzip in den Beziehungen zwischen Staaten unterschiedlicher Gesellschaftsordnung darstellt ; die friedliche Koexistenz ist die allgemeinpolitische Grundlage des Völkerrechts, das somit einen allgemeindemokratischen Charakter besitzt ; (124) die wichtigste Aufgabe des Völkerrechts ist die Friedenssicherung, deshalb kann es als Friedensrecht betrachtet werden; es ist universell, d. h. es gilt für alle Staaten, wobei hier hauptsächlich die Grundprinzipien und die anderen Normen mit Jus-cogens-Charakter gemeint sind; es trägt zum sozialen Fortschritt vor allem durch die Schaffung günstiger äußerer Bedingungen für den nationalen und sozialen Befreiungskampf  bei ;

——————————

120. So z. B. O. Kimminich, der zu den wenigen deutschen Völkerrechtlern gehört, welche die neuesten Entwicklungen in den internationalen Beziehungen und im Völkerrecht einfangen und sich dazu äußern, wie u. a. sein Beitrag „Das Völkerrecht und die neue Weltwirtschaftsordnung”, in : Archiv des Völkerrechts, Band 20, Nr. 1, Tübingen1982, S. 2—39 eindeutig zeigt. Hierin schreibt er : „…denn die Ordnung des Völkerrechts gründet sich auf die Willensübereinstimmung und nicht auf den Willen einer globalen Diktatur” (S. 26).

121. Vgl. stellvertretend für andere : H. Mosler, Die Erweiterung des Kreises des Völkerrechtssubjekte, in : Zeitschrift für ausländisches öffentliches Recht und Völkerrecht, Band22, Stuttgart 1962(„Das Völkerrecht ist que definitione ein Koordinationsrecht”), S. 38 ; W. Rudolf, Völkerrecht und deutsches Recht, Tübingen 1967, S. 1; E. Menzel—K. Ipsen, Völkerrecht, Ein Studienbuch, München 1979 (Nachteile des Völkerrechts als eines Koordinationsrechts : langsame Entwicklung, da abhähgig vom Kooperationswillen aller Mitglieder ; Vorteile : Beständigkeit und Nähe zur Wirklichkeit), S. 40 ; L. Delbez, Les principes généraux du droit international public, Paris1964, p. 28 ; indirekt auch R. Pinto, Le Droit des Relations Internationales, Paris 1972 (das Völkerrecht regelt die Beziehungen zwischen souveränen Staaten), p. 84, T. Gebrehana, Duty to Negotiate, An Element of International Law, Uppsala1978 (das Völkerrecht als „Recht der Koordinierung und Anpassung”), p. 35, H, Lauterpacht bezweifelt hingegen den Koordinationscharakter des Völkerrechts. Vgl. The Function of Law in the International Community, Hamden, Connecticut 1966, p. 418, 419; derselbe, International Law, collected Papers (Ed. b. E. Lauterpacht),Cambridge 1970, p. 196.  122 122. Vgl. paradigmatisch: A.P. Sereni, Diritto Internazionale, I, Milano 1956, p. 86 ; P. Vellas, Droit International Public, Paris 1967, p. 16 ; A. Verdross, Völkerrecht, Wien 1964, S. 17 ff.; P. Guggenheim, Lehrbuch des Völkerrechts, Band 1, Genf 1948, S. 3. 123.

123. So schätzt z.B. L. Delbez, Les principes généraux…,a.a.O., das Völkerrecht als ein „egoistisches Recht” ein, da es den Staaten nicht verbietet, ihre Eigenen Interessen zu befolgen und dadurch anderen Staaten zu schaden (p. 16) ; W. Friedman, The Changing Structure of International Law, New York 1966 (das  Völkerrecht verlangt als „kooperatives Recht” Gemeinsamkeit der Staateninteressen), p. 57. Von den genannten Autoren unterscheidet sich B. J. Theutenberg, der eine universalhistorische und globale Sicht entwickelt. Er sieht einen modus  vivendi zwischen der Rechts- und Völkerrechtsauffassungen der westlichen, der sozialistischen und der jungen unabhängigen Staaten. Vgl. Changes in the norms guiding the international legal system-history and contemporary trends, in : Nordisk Tidsskrift for international Ret, Acta scandinavica juris gentium, Vol. 50, No. 1—2, Kobenhavn 1981, p. 32, 39.

124. Vgl. auch G. W. Ignatenko—D. B. Ostapenko, Meschdunarodnoje prawo, Moskwa 1978, S. 30—35.

——————————

das Völkerrecht widerspiegelt in gewisser Hinsicht allgemein-menschliche Werte. (125)

Diese offenkundig unterschiedliche Auffassung über  den Charakter des Völkerrechts schließt wiederum nicht aus, dass

sozialistische und bürgerliche Völkerrechtler das Völkerrecht im Prinzip ähnlich definieren  und zwar als ein System (126) bzw. als einen Komplex von Rechtsnormen über die Regelung der zwischenstaatlichen Beziehungen. (127) Die Rechtsnormativität des Völkerrechts wird also im Prinzip bejaht. Es gibt aber auch andere Auffassungen. Soweit überblickbar, hat die „New Haven approach” ( McDougal) die normative Komponente des Völkerrechts am gründlichsten über Bord geworfen, indem das Völkerrecht als ein „Prozeß der Wertmaximierung” („maximization of values”) und als eine Abfolge autoritativer Entscheidungen („flow of decisions”) betrachtet wird. (128 )

Das Völkerrecht ist nicht nur ein System von allgemeinverbindlichen Verhaltensnormen und damit ein allgemeinverbindlicher Maßstab für alle Staaten, sondern auch ein Regulator gesellschaftlicher Verhältnisse in den internationalen Beziehungen. Es besitzt ferner eine zielsetzende, bewertende  sowie, zumindest theoretisch, eine Zwangsfunktion, deren Realisierung vom  konkreten internationalen Kräfteverhältnis abhängt. Seine typische Eigenschaft ist bei aller Bedeutung anderer Faktoren wie des Rechtsbewusstseins,  des Gerechtigkeitsempfindens etc. die Rechtsnormativität. (129) Somit wird hier  für einen „engen” Völkerrechtsbegriff plädiert. Dabei wird die Rechtsnormativität des Völkerrechts im Blickwinkel der Philosophie als das Maß betrachtet, das angibt „bis zu welcher unteren und oberen Grenze eine quantitative Veränderung stattfinden kann, ohne dass eine Qualitätsänderung eintritt. Überschreiten die quantitativen Veränderungen diese Grenze, so hört das Maß auf, Maß des gegebenen Gegenstandes zu sein. Es kommt zu einer qualitativen Veränderung des Gegenstandes.” (130)

Wird dieses  Maß verändert, dann hört das Völkerrecht auf, Recht zu sein. Deswegen ist  die Verteidigung der Völkerrechtsnormativität die ureigenste und Vornehmste Aufgabenstellung der Völkerrechtler.

———————————-

125. Bezüglich der allgemeinmenschlichen Werte vgl. W. I. Jewintow, Obschtscheprisnannyje normy meschdunarodnogo prawa i ideologitscheskaja borba,in :  Sowjetkoje gossudarstwo prawo, i Nr. 7, Moskwa 1983, S. 118.

126. Vgl. G. W. Ignatenko—D. B. Ostapenko, Meschdunarodnoje prawo, a. a. O., S. 7.

127. So G. Morelli, Nozioni di diritto internazionale, Padova 1963 (dieser Normenkomplex stellt die internationale Rechtsordnung dar), p. 6 ; R. Monaco, Diritto Internazionale, in : Grande Dizionario Enciclopédico, VI, Torino 1968, p. 383 und T. Gihl, The legal Charakter and Sources of international Law, in : Scandinavian Studies in Law, Vol. I. Uppsala 1957, p. 51. 128

128. Vgl. hierüber ausführlich : K. Krakau, Missionsbewußtsein und Völkerrechtsdoktrin in den Vereinigten Staaten von Amerika, Hamburg, Frankfurt/M.1967, S.461 ff ; H. Neuhold, Internationale Konflikte—verbotene und erlaubte Mittel ihrer Austragung, Wien, New York 1977, S.6 ff. ;K. B. Baum, Die soziologische Begründung des Völkerrechts als Problem der Rechtssoziologie, in : Jahrbuch für Rechtssoziologie und Rechtstheorie, Bielefeld 1970, S. 261 ff.

129. Die Völkerrechtsnormativität gegen verschiedene Verwässerungsversuche  („soft law” etc.) wird von P. Weil vehement und überzeugend verteidigt. Vgl. Vers une normativité relative en droit international ? in: Revue général de droit  international public, Tome 86, No.1, Paris 1982, p. 44—46.

130. G. Bartsch—G. Klimaszewski, Materialistische Dialektik—ihre Grundgesetze und Kategorien, Berlin 1975, S. 176—177.

————————————–

3cc) Politisch-rechtliche und politisch-nichtrechtliche Normen als unterschiedliche Ergebnisformen des Normenbildungsprozesses

3cca) Die politisch-rechtlichen Normen als Ergebnisform des  Normenbildungsprozesses

Auch in diesem Abschnitt gilt es, die neuen bzw. neuesten Erkenntnisse der Rechtstheorie zu berücksichtigen und sie natürlich unter Beachtung der Besonderheit des völkerrechtlichen Normbildungsprozesses für die Zwecke der Erarbeitung einer Normbildungstheorie zu verwerten.

Die einzelne Rechtsnorm steht im innerstaatlichen Recht mit dem Recht in einem Wechselverhältnis, „das Beziehungen zwischen Allgemeinem und Einzelnem ausdrückt”. Dabei umfasst das Recht nicht alle Besonderheiten der einzelnen Rechtsnorm ; die Rechtsnormen gehen „nicht vollständig im Begriff des Rechts auf”. (131) Die einzelne Rechtsnorm ist „die kleinste sinnvolle Einheit des Systems des geltenden objektiven Rechts, für die die allgemeinen Eigenschaften des Rechts zutreffen”. (132)

Es handelt sich um folgende Eigenschaften :

a) Die Allgemeinheit (Generalität). Sie bedeutet in erster Linie, dass die Rechtsnormen für mehrfache Anwendung durch die Rechtssubjekte bestimmt sind und für ihr Verhalten gleiche Maßstäbe setzen. Es wird also von den konkreten Sachverhalten abstrahiert und es werden ungleiche, aber gleichartige Rechtssubjekte und Vorgänge am gleichen Maßstab gemessen. Die Allgemeinheit bedeutet ferner, dass die in den Rechtsnormen fixierten Handlungsaufforderungen abstrakten Charakter besitzen. Sie existieren somit noch nicht als konkrete Rechte und Pflichten eines konkreten Rechtssubjekts. Die allgemeinen Verhaltensmaßstäbe werden individualisiert ;

b) die Rechtsnormen haben außerdem Aufforderungscharakter, der von verschiedener Intensität und Schärfe sein kann.Hieraus ergibt sich, dass die Rechtsnorm ein allgemeinverbindlicher und formalbestimmender allgemeiner Verhaltensmaßstab ist. ( 133) Diese rechtstheoretischen Erkenntnisse können m. E., etwas differenziert, auf das Völkerrecht angewandt werden.

In einem hohen Abstraktionsgrad stellt die Rechtsnorm auch im Völkerrecht die kleinste sinnvolle Einheit und die „primäre Zelle”(134 ) dar.

Während aber die Eigenschaften der Allgemeinheit, Allgemeinverbindlichkeit und Abstraktheit für alle Jus-cogens- Normen, vor allem für die Grundprinzipien gelten, ist dies bei konkreten Vertragsnormen nicht unbedingt der Fall. (135) Die Eigenschaft hingegen, Verhaltensmaßstab zu sein, gilt für alle Rechtsnormen. Ähnlich verhält es sich auch mit den Elementen einer Rechtsnorm, die nach gängiger Auffassung drei Bestandteile haben soll : a) Prämisse (Hypothese), die angibt, unter welchen

——————————-

131. Marxistisch—leninistische Staats- und Rechtsthehorie, Berlin1980, S. 521.

132 W. Grahn, Die Rechtsnorm— eine Studie, Leipzig 1979, S. 6. Seiner Kritik an der Beschränkung der Rechtsnorm auf die Begründung von Rechten und Pflichten ist zu folgen.

133. Vgl. Marxistisch—leninistische Staats- und Rechtstheorie, a.a.O.,  S.5 22, 589 und Marxistisch-leninistische allgemeine Theorie des Staates und des Rechts, Band 1, Berlin 1974, S. 253, 256.

134. Vgl. auch I. I. Lukaschuk, Mechanism meschdunarodno-prawowogo regulirowanija, Kiew 1980, S. 30.

135. In der Fachliteratur werden jedoch diese Eigenschaften der Rechtsnormen oft undifferenziert behandelt. Vgl. u. a. : I. I. Lukaschuk, ebenda, S. 27—37 ;

K. Skubiszewski, Rechtscharakter der Resolutionen der Generalversammlung der Vereinten Nationen, in : Fünftes deutsch-polnisches Juristen-Kolloquium, Hrsg. R. Bernhardt—J. Delbrück—I. v. Münch—W. Rudolf, Baden-Baden 1981, S. 13 ; G. Morelli, Nozioni di diritto internazionale, Padova1963, p. 57 ; E. Yemin, Legislative powers in the United Nations and specialized agencies, Leyden1969, p. 5— 6. Die genannten Autoren wollen den Rechtsnormen die Eigenschaften Allgemeinheit und Allgemeinverbindlichkeit zuerkennen.

——————————–

Bedingungen eine Rechtsnorm verwirklicht werden muss und festlegt, unter welchen Umständen und Bedingungen für welche Rechtssubjekte Rechte und Pflichten entstehen ; b) Disposition (Erlaubnis, Gebot, Verbot), die das Verhalten festlegt, das beim Vorliegen der Prämisse vom betreffenden Rechtsnormadressaten verbindlich gefordert wird und enthält somit die eigentliche Verhaltensregel ; c) Sanktion. Sie bestimmt die Rechtsfolgen, die für jeden Normadressaten eintreten, der die Disposition verletzt oder nicht verwirklicht. Da es aber schwierig ist, in jedem Artikel und jedem Paragraphen diese Elemente deutlich zu finden, wird vorgeschlagen, etwas differenzierter vorzugehen :

Im Strafrecht sollte die Dreiteilung aufrechterhalten bleiben ; in den anderen Rechtsdisziplinen sollte nur eine Zweiteilung (Prämisse und Disposition) akzeptiert werden. (136 ) Die Dreiteilung bleibt nicht unwidersprochen, weil durch sie ohnehin nicht festgestellt werden kann, die Hypothese und Disposition meistens zu einem Element verschmelzen und weil eine Sanktion für mehrere Dispositionen in Frage kommt. (137)

Der schwerfälligen und nicht überzeugenden Dreigliederungskonzeption ist jene dynamische und logische vorzuziehen, nach der die Rechtsnorm aus einem Tatbestandteil und einem Folgehandlungsteil (hauptsächlich Sanktionen) mit einem Operator besteht. „Für gleichartige Situationen und Bedingungen (Tatbestand) gebietet, verbietet oder erlaubt(Operator) sie ein angegebenes Verhalten (Folgehandlung).” (138) Dabei gestattet der Operator („ist verpflichtet”, „darf”,„ist verboten”, „muss”), eindeutig Normen von allgemeinen Aussagen, Werturteilen und Fragen zu unterscheiden. (139) Im Prinzip kann diese moderne Konzeption von der Rechtsnormstruktur übernommen und auf das Völkerrecht angewandt werden. Zugleich ist jedoch darauf hinzuweisen, dass der Folgehandlungsteil (Sanktionen) nicht in jeder Rechtsnorm, sondern vielmehr im Völkerrechtssystem(Grundsatz der völkerrechtlichen Verantwortlichkeit) enthalten ist. Ginge man von der Dreigliederung aus, so wäre es m. E. kaum möglich, alle drei Elemente in einer Völkerrechtsnorm zu finden, weil die Mehrzahl der Völkerrechtsnormen nur eine Disposition enthalten.( 140) Deshalb ist im Völkerrecht die Dreigliederungsthese abzulehnen. (141 )

——————————-

136. Vgl. Marxistisch—leninistische Staats- und Rechtstheorie, a. a. O., S. 529— 530.

137. Vgl. H. Klenner, Grundsatzprobleme im Vorfeld einer Rechtsbildungstheorie, In : K. A. Mollnau (Hrsg.), Probleme einer Rechtsbildungstheorie, Berlin 1982, S. 27.

138. W. Grahn, Recht als eine besondere Widerspiegelung der Gesellschaft, in : Staat und Recht, Nr. 2, Berlin 1982, S. 162. Derselbe, Die Rechtsnorm— eine Studie. Leipzig1979, S. 5, 21

139. Vgl. H. Klenner, Zur logischen Struktur sozialistischer Rechtsnormen  (Thesen), in : Wissenschafliche. Zeitschrift der Friedrich-Schiller-Universität Jena,  Gesellschafts- und sprachwissenschaftliche Reihe, Jena1966, S. 451 ff.

140. Vgl. I. I. Lukaschuk, Mechanism meschdunarodno-prawowogo…, a. a. O., S. 30.

141. Sie wird von S. W. Tschernitschenko mit besonderer Vehemenz verteidigt. Er meint u. a., dass kein Element fehlen darf, sonst handle es sich um keine Völkerrechtsnorm. Vgl. Normy meschdunarodnogo prawa, ich sosdanije i osobennosti ich struktury, in : Sowjetskij jeschegodnik meschdunarodnogo prawa1979, Moskwa 1980, S. 54. Ähnlich auch N. W. Mironov, Meschdunarodnoje prawo : normy i ich juriditscheskaja sila, Moskwa 1980, S. 30.

—————————-

Unabhängig  von der Anzahl der Rechtsnormbestanteile  stellt die Rechtsnorm   eine einheitliche Verhaltensvorschrift und    ein    einheitliches Ganzes dar. (142)   Sie  hat  damit Widerspiegelungs- und  Gestaltungsfunktion. (143) Als  Verhaltensvorschriften realisieren sich die  Rechtsnormen  vorwiegend   in   Rechtsverhältnissen.   Hieraus  ist ersichtlich,da Rechtsnormen   und   Rechtsverhältnisse   einen unlöslichen Zusammenhang bilden. (144)

Das heißt aber  nicht, dass  die  Rechtsverhältnisse   in den Rechtsnormbegriff   einbezogen werden dürfen,  weil sie  sich auf die  Realisierungsseite   und  nicht auf  den Inhalt der Rechtsnorm erstrecken. Die  Rechtsverhältnisse sind vielmehr die Hauptform, in der das Völkerrecht  seine regulierende Funktion ausübt. (145) In der Rechtstheorie wird zwischen den Rechtsnormen und  den Rechtsprinzipien unterschieden. Durch die Rechtsnormen existieren die Rechtsprinzipien, deren  Besonderheit  darin besteht,  „dass  sie  unbestimmter  in  der Angabe des  gesollten Verhaltens  als viele  Rechtsnormen  sind, dafür aber von grundlegender Bedeutung. Hinsichtlich der  Bestimmtheit   der  Verhaltensaufforderung    und    der    Bedeutung der Aufforderung unterscheiden    sich    Rechtsnormen und Rechtsprinzip.” (146)  Diese rechtstheoretische Unterscheidung  kann für die Zwecke des Völkerrechts übernommen werden, weil  sie im Prinzip einleuchtet.  Das  würde dann  bedeuten, dass die  Prinzipien  sowohl hinsichtlich ihres Anwendungsbereiches wie   auch   hinsichtlich der   Anwendungssituation   sowie der von ihnen   vorgesehenen Rechte und   Pflichten allgemeiner,   umfangreicher  und  von  größerer Bedeutung als  die  Normen  sind,  die eigentlich  die Prinzipien  spezifizieren. Zwischen  ihnen gilt somit das Verhältnis  von Allgemeinem und Besonderem. (147) So ist es  beim völkerrechtlichen Prinzip   des   Selbstbestimmungsrechts  und  der Gleichberechtigung der Völker,   das  sich in vielen speziellen  Normen  realisiert. In diesem  Falle  geht  es  also  um  ein Verhältnis zwischen  unterschiedlich  wichtigen Erscheinungen, die  aber  im  Blickwinkel des   gesamten Völkerrechtssystems gesehen, rechtliche Normen darstellen, die dann unterschieden werden   können :   Grundnormen und   spezielle   Normen,   die   m.   E. als Synonyme   mit   den Begriffen Grundprinzipien und  spezielle Prinzipien   zu betrachten   wären.

Hiermit  entsteht das Normenhierarchieproblem    im Völkerrecht. Die Normenhierarchie ergibt  sich aus   der inneren Struktur des   Rechts,   aus dem Begriff des Rechts  als eines Systems von  Normen, aus dem  strukturellen  Begriff der Systemkategorie   als solcher und aus der Verbindung und gegenseitigen Abhängigkeit  der durch die Rechtsnormen erfassten  und  geregelten Bereiche   des gesellschaftlichen   Lebens. Somit ist die Normenhierarchie

——————————-

142. Das   ist   m. E. entscheidend   und nicht so sehr die   Frage,   ob   die Rechtsnorm eine Willenskoordinierung oder   eine Willensübereinstimmung   darstellt. Vgl ähnlich auch I. I.  Lukaschuk, Mechanism meschdunarodno-prawowogo…, a. a. O., S. 29.

143. Vgl.   auch O.   Kimminich, Völkerrecht im Atomzeitalter, Der Atomsperrvertrag und  seine  Folgen, Freiburg im Breisgau1969,  S.   309.

144.  Vgl. Marxistisch—leninistische    Staats- und   Rechtstheorie, Berlin1980,   S. 585.

145.  Vgl. auch   I. I. Lukaschuk, Otnoschénija mirnogo sosustschestwowanija    i méschdunarodnoje   prawo, Kiew1974,  S. 135.

146. W. Grahn, Die Rechtsnorm—  eine Studie,   a.a.O., S. 56—57

147. Eine ähnliche Auffassung vertreten mehrere Völkerrechtler : V.Outrata, K pojmu obecnych    a základnich    zásad mezinárodniho práva,   in : Casopis   pro mezinárodní právo,   Nr.   3, Praha 1961, S.191 ; N. N. Uljanowa,   Obstschi je mnogostoronnije dogowory w    sowremennych meschdunarodnych otnoschenijach,   Kiew1981,  S.   106—107 ; T. Gihl,   The legal Character and Sources of  international  Law, a. a. O.,  p.  91.

——————————-

das Ergebnis des dialektischen Aufbaus des   Rechts, seiner   Kategorien,   der Existenz   von   Strukturbeziehungen,    verschiedener Ebenen   und Ordnungen.

Die Hierarchie ist aber  nicht identisch mit der Subordination, weil  es  bei  der Hierarchie   um die Herkunft und die  Kategorie   der   Normen   geht,   während sich  die Subordination  auf das Prioritätsverhältnis zwischen  den  Normen  bezieht.

Dennoch besteht   zwischen der  Hierarchie   und   der Subordination von Normen ein  enges Verhältnis. Die  Normenhierarchie  gestattet  es, sich  bei der großen Anzahl der Normen zu recht zu   finden. (148) Die gründlichsten Rechtsnormenklassifizierungsversuche haben m.   E.   sowjetische Völkerrechtler   unternommen. (149) Die  Vielzahl der normierten  Bereiche der internationalen   Beziehungen   lässt mehrere und relativ   umfangreiche Rechtsnormenklassifizierungssysteme  entstehen, deren  praktischer  Nutzen  und theoretische Bedeutung  jedoch  nicht  in jedem Falle überzeugend  sind.

Es kommt vielmehr auf die  Bedeutung  einer  konkreten Völkerrechtsnorm für die Erhaltung   des  Weltfriedens an. Sind   bestimmte Völkerrechtsnormen für die Friedenssicherung   unabdingbar,   dann sollte   ihnen die   Qualität   der   Grundnormen (Grundprinzipien)   zuerkannt   werden,   um   eben   ihre   herausragende  Bedeutung gegenüber den anderen  Rechtsnormen zu unterstreichen. Diese  Unterscheidung scheint zweckmäßiger  zu sein als  jene übliche zwischen dem  Jus  cogens  und dem Jus dispositivum, weil  zu den   Jus-cogens-Normen   außer den Grundprinzipien  weitere Prinzipien gehören. (150)

——————————-

148.Vgl.   hierzu die gründlichen Untersuchungen von N. W. Mironow, Meschdunarodnoje prawo : normy i   ich   juriditscheskaja sila, Moskwa    1980,   S.    24—2638/39.

149.   I. I.  Lukaschuk,  Mechanism…, a. a. O., S. 38,  klassifiziert  die   Völkerrechts- normen   in   Großen   und Ganzen   nach   folgenden Kriterien : a)   nach   der juristischen Kraft (imperative, dispositive) ;   b)   nach   dem Geltungsbereich    (universelle, regionale,   lokale) ; c) nach der Teilnehmerzahl   (mulilaterale,   Gruppennormen,    bilaterale) ; d)   nach den Subjekten   (Staaten,   internationale Organisationen) ;   e)   nach dem Grad   der Verallgemeinerung    (allgemeine, spezielle)  ; f)   nach der   Art   und Weise der    Schaffung    und    der    Existenzform (vertragliche,    gewohnheitsrechtliche) ; g) nach   der   Regelungsmethode    (verpflichtende,   verbietende,    ermächtigende).    N. W. Mironow, Meschdunarodnoje prawo : Normy…, a.  a. O.,   S.   29, nimmt   eine   andere Normenklassifizierung   vor :   a) nach   der Natur   und   dem   Charakter    (imperative,dispositive,   empfehlende,   appellierende,   deklarative,   alternative, fakultative, ständige, zeitweilige)  ;  b)   nach dem   Geltungsbereich    (universelle,   allgemeine regionale) ;  c)   nach den zu   erfüllenden Funktionen :   (zunächst   materielle   und prozessuale   und dann weitere Unterteilung nach    der Realisierungsmethode empfehlende, schlichtende, ermächtigende, verpflichtende,    verbietende     usw.). Hierzu ist zu sagen, dass   „empfehlende”,    „appellierende” und„deklarative”   Normen eigentlich    politisch-nichtrechtliche   Ergebnisformen des Willens bzw. Normbildungsprozesses    sind. Man sollte   daher solche Adjektiva   nicht   unbedingt auf die Rechtsnormen anwenden. A.  S.  Gaverdowskij, der offenkundig Arbeitsergebnisse I.I. Lukaschuks   und  anderersowjetischer   Völkerrechtler umfangreich   verwertet,   hat zwar ein fast perfektes, jedoch    kaum    überschaubares Klassifizierungssystem    entwickelt.     Vgl. Implementazija   norm meschdunarodnogo   prawa,   Kiew    1980, S.20—21,   26—30, 47   Er  nennt   u. a. auch  die„empfehlenden” Normen   (S. 30).  Dieser   Meinung   kann   ebenfalls   nicht   zugestimmt werden. G.Morelli,   Nozioni   di diritto internazionale,   Padova   1963,   p. 54—66   klassifiziert die Völkerrechtsnormen   nach anderen   Kriterien :   Hinsichtlich   des   Kreises   derer, für die   die   Normen   gelten ; bezüglich   des Normgegenstandes ; bezüglich der jeweiligen  Position der Destinatare   etc.

150. Vgl.   P.   Terz, Zum Jus   cogens im demokratischen   Völkerrecht, in :  Staat   und Recht,   Nr.   7, Berlin   1978,  S. 617.  Zur Kritik entsprechender bürgerlicher Auffassungen Vgl. E. J. B. Koloma, Kritische Analyse   bürgerlicher Auffassungen   über   das  Jus  cogens im Völkerrecht der Gegenwart, Dissertation A, Leipzig 1981 und P. Terz,   Bürgerliche Auffassungen   über Grundprinzipien   und  jus cogens   im Völkerrecht,  in : Neue Justiz, Nr. 7, Berlin   1983, S. 279 ff.

—————————

Unter Zugrundelegung    der UNO-Prinzipiendeklaration    von    1970   kann   davon ausgegangen    werden, dass  es gegenwärtig sieben völkerrechtliche    Grundprinzipien gibt.   Zu den   wichtigsten Merkmalen   der Grundprinzipien  des  Völkerrechts  liegen zwar relativ viele Publikationen   hauptsächlich sowjetischer Völkerrechtler vor.   Es fehlen jedoch die der  überragenden   Bedeutung der Grundprinzipien adäquaten Systematisierungskriterien.

Hier soll daher der Versuch unternommen  werden,  die Bedeutung  der Grundprinzipien

nach bestimmten notwendigen Kriterien herauszuarbeiten. :

a)  Nach   ihrer   Bedeutung allgemein    in den internationalen Beziehungen stellen :  eine Widerspiegelung der Hauptziele der internationalen Zusammenarbeit, der  grundlegenden   allgemeinen Interessen und der ideologischen  Hauptrichtungen  des gesamten Systems  der internationalen Beziehungen  und  einen  Garant  der  legitimen  Rechte  und Interessen der Völker  dar. (151)

b)  Nach   ihrer   Bedeutung speziell   für das Völkerrecht : die Grundprinzipien   sind Hauptkern   und   normative Eckpfeiler des Völkerrechts, Ausdruck   der inneren   Grundlage des gesamten Völkerrechtssystems   und des Hauptinhalts des Völkerrechts ; (152)   sie  stellen weiter orientierende  Richtlinien für  die Weiterentwicklung   des   Völkerrechts dar und   zeigen   überhaupt   die Hauptrichtungen der Entwicklung des  Völkerrechtssystems  an ; (153)  sie  können  in der  Tat  bezüglich der  überragenden  Bedeutung  mit den  Verfassungsprinzipien  im  „innerstaatlichen   Recht“ verglichen   werden ; (154) sie sind ein   „Mindeststandard   jeder   rechtmäßigen Gestaltung   internationaler   Beziehungen”, (155)   ein   stabiler   Faktor der internationalen zwischenstaatlichen   Beziehungen, (156) sie   besitzen   eine funktionale   und   strukturelle Rolle im Völkerrechtssystem und   sind   in   diesem   Rahmen   unabdingbar   für   das normale und effektive   Funktionieren   des völkerrechtlichen   Regulierungssystems ; (157)sie sind   derart unentbehrlich in den internationalen zwischenstaatlichen Beziehungen, dass ihre Negierung der Leugnung des Völkerrechts gleichkäme ; (158) sie   können ferner als eine   wichtige  Grundlage  für  die Mobilisierung  der Volksmassen zur  Durchsetzung des Völkerrechts  betrachtet  werden. (159)

——————————

151. Vgl. auch   I.I. Lukaschuk, Mechanism…, a. a. O., S. 40, 56, 60,162. Vgl.   auch : Meschdunarodnoje prawo,   Moskwa   1974, S.152 ;  A.S. Gawerdowskij,  Implementazija  norm…, a.  a. O.,  S.  22 ; A. N. Talalajew, Juriditscheskaja priroda meschdunarodnogo dogowora, Moskwa1963,  S.   171; Völkerrecht,   Lehrbuch,   Teil   1, Berlin1981, S. 109 ; E.  A. Puschmin, O  ponjatii osnownych   prinzipow   sowremennogo obstschego meschdunarodnogo   prawa,   in : Sowjetskij   jeshegodnik meschdunarodnogo    prawa, in :   Sowjetskij jeschegodnik meschdunarodnogo    prawa    1978,  Moskwa 1980,   S.   83 ; R.   R.   Bobrow, Sowremennoje meschdunarodnoje   prawo (objektiwnyje   predpossylki   i sozialnoje   nasnatschenije), Leningrad   1962, S. 71.

153. Vgl. auch : B. Graefrath,    O   meste    prinzipow w    sisteme  sowremennogo meschdunarodnogo prawa, in :  Prawowedenije,   Nr.   2, Leningrad 1969, S.   113 ;   E. A. Puschmin, O  ponjatii   osnownych   prinzipow…, a.   a. O., S. 76.

154.  Vgl.  auch   R. L. Bobrow,   Sowremennoje meschdunarodnoje    prawo…,     a.  a.  O., S. 76.

155. Vgl.   auch   Völkerrecht,   Lehrbuch,   Teil1, Berlin   1981,   S.   106.

156. Vgl.   auch :   B. Graefrath, Zur Stellung der Grundprinzipien   im gegenwärtigen Völkerrecht, Berlin1968, S. 24 ; G. W. Ignatenko, Meshdunarodnoje prawo   i   obstschestwennyi progress,   Moskwa1972, S.75.

157.  Vgl.  Auch : E.  A. Puschmin, O ponjatu osnownych prinzipow…,   a. a. O., S. 83 ; D.   I. Feldman—G.I. Kurdjukow—W. N.Lichatschow, O sistemnom podchode   w  nauke meschdunarodnogo prawa ,  in : Prawowedenije,   Nr. 6,  Leningrad   1980, S. 46 ;  I. I.  Lukaschuk,  Mechanism…, a.  a.  O.,  S. 28, 56.

158. Vgl. auch  N. W. Mironov, Meschdunarodnoje   prawo : Normy…,   a. a. O., S. 89.

159. Vgl.    auch K.   Becher, Die   Grundprinzipien    des   demokratischen    Völkerrechts und ihre Bedeutung für das Völkerrechtssystem, in : Deutsche Außenpolitik, Nr. 1, Berlin 1982, S. 92.

160. Vgl. auch E.A. Puschmin, O ponjatii osnownych prinzipow…, a.a.O., S. 83 ; Meschdunarodnoje prawo, Moskwa 1974, S. 152.

161. Vgl. auch  I.I.Lukaschuk, Elementarnyje normy wsaimootnoschenij sozialistitscheskich i i kapitalistitschechkich gossudarstw, in : Westnik Kiewskogo Universiteta, ser. Meschdunarodnyje otnoschenija i meschdunarodnoje pravo, Nr. 10, Kiew 1980, S.20.

—————————–

c) Nach ihrer Bedeutung  speziell für die anderen Prinzipien und Normen des Völkerrechts : Die Grundprinzipien   bestimmen   den Inhalt   der   anderen   völkerrechtlichen Prinzipien und   Normen und sind Maßstab,   an dem   die   Völkerrechtsmäßigkeit anderer   Prinzipien und   Normen gemessen wird und   auch   unentbehrlich   für ihre Auslegung. (160) Infolgedessen   haben   die anderen   Prinzipien und Normen mit den   Grundprinzipien   in Übereinstimmung zu stehen   (Artikel   103 der UNO-Charta), andernfalls   sind   sie   von Anfang an (ab initio, ex   tunc) rechtsungültig   (Artikel   53 der Wiener   Vertragsrechts-konvention von  1969).

d)  Unter Berücksichtigung     ihres Charakters :    Die Grundprinzipien   besitzen im Völkerrecht die höchste  politische, moralische  und vor allem juristische Kraft (161) und stehen damit an der Spitze der Prinzipienhierarchie ; (162) sie besitzen    einen    allgemeinen bzw. allgemeindemokratischen Charakter ; (163) sie stellen allgemeinanerkannte,   allgemeinverbindliche Normen mit   einem   unbegrenzten Adressatenkreis (164)   dar ; siesind verpflichtende   und verbietende Normen ; (165) die Grundprinzipien besitzen ferner einen Jus-cogens-Charakter,  d. h. sie  sind für  alle  Staaten  zwingend  verbindlich  und von  ihnen darf daher nicht abgewichen  werden. Hierbei handelt es sich  um  ein Nichtabweichen  im  doppelten  Sinne :  Einmal darf  ein Staat ein Grundprinzip  für  sich selbst auch  durch  ausdrückliche  Erklärung  oder  durch  konkludentes  Verhalten nicht ausschließen.  Zweitens  dürfen  Grundprinzipien   auch nicht freiwillig durch  Verträge zwischen  den  Staaten aus ihren  Beziehungen zueinander ausgeschlossen werden. Durch den Jus-cogens-Charakter der Grundprinzipien   werden die  Einhaltung des  Aggressions- und Annexionsverbotes, die Förderung  der friedlichen   internationalen   Zusammenarbeit, die   Entwicklung freundschaftlicher Beziehungen zwischen   den   Staaten   und ein interventionsfreies Zusammenwirken der  Staaten bei   der   Lösung   der verschiedenen Probleme   gewährleistet ; (166)   die   Grundprinzipien   stellen schließlich,   obwohl   jedes einzelne von   ihnen  eine  relative  Selbständigkeit  besitzt,   ein einheitliches Ganzes, also ein  System   dar. (167)  Daher  ist das  wesentliche   Merkmal des Systems   der völkerrechtlichen    Grundprinzipien ihre Abgeschlossenheit   und    Koordiniertheit. (168)

————————

162. Vgl.   auch   K. Becher, Die Grundprinzipien des demokratischen    Völkerrechts…,a. a.   O., S. 92.

163. Vgl. auch :  G. I.    Tunkin, Woprossy     teorii meschdunarodnogo     prawa,   Moskwa 1962,  S. 157 ; W.  A.   Masow, Prinzipy Chelsinki i  meschdunarodnoje prawo,   Moskwa 1980, S. 19.

164.  Vgl.   auch :  D.  I. Feldmann—G.  I.  Kurdjukow—N. Lichatschow,   O sistemnom podchode…, a. a. O., S. 46 ; E. A. Puschmin, O ponjatii osnownych prinzipow…, a. a. O., S. 83.

165. Vgl.   auch R. L.  Bobrow, Sowremennoje meschdunarodnoje prawo,   a. a.   O., S. 73.

166.  Vgl. Völkerrecht,   Lehrbuch,   Teil 1, Berlin   1981,  S. 104.

167. Vgl. auch Meschdunarodnoje   prawo, Moskwa   1974, S.   152 und Völkerrecht, Lehrbuch,   a.   a.   O., S. 103—104.

168. Vgl.   E.  T.  Rulko, Ponjatije   structury meschdunarodnogo   prawa (metodologitscheskije   aspekty),   in : Westnik Kiewskogo   universiteta, a.   a. O., Nr. 10, Kiew 1980, S. 27  ff.

———————————-

Aus dem Systemcharakter der Grundprinzipien   ergibt sich   ihre   rechtliche   Gleichwertigkeit. Dies schließt,   m. E. aber nicht   aus,   dass  unter bestimmten historischen Bedingungen eines der   sieben Grundprinzipien in den   Mittelpunkt der Aufmerksamkeit   rückt, eine prononciert aktuelle Bedeutung gewinnt und,   so betrachtet, etwas   wichtiger als die   anderen Grundprinzipien   sein kann. Während z.  B.  in den 60er  Jahren im Rahmen  der weltweiten  Bestrebungen   zur  Beseitigung des  Kolonialismus das  Grundprinzip der Gleichberechtigung und  des Selbstbestimmungsrechts der Völker   und  Nationen   im   Zentrum  der  internationalen Klassenauseinandersetzung   stand, spielt   gegenwärtig das Grundprinzip des Gewaltandrohungs- und   -anwendungsverbots   angesichts der akuten  Friedensbedrohung eine dominierende Rolle. (169)

Die Grundprinzipien  zeichnen sich  genauso wie  das gesamte  System des   Völkerrechts durch eine  hohe Dynamik und Anpassungsfähigkeit   aus. Hieraus  ergibt sich, dass sowohl die bereits vorhandenen Grundprinzipien weiter entwickelt   und konkretisiert werden,   als  auch sukzessive neue Grundprinzipien  entstehen können. Entscheidend ist dabei, dass ein solcher Prozeß sich auf  der Grundlage zwischenstaatlicher Vereinbarungen universellen Charakters,   so etwa im Sinne der Artikel   53   und 64 der Wiener Vertragskonvention   vollzieht. So könnte in der Zukunft als   Ergebnis gesellschaftlicher Bedürfnisse   und  Notwendigkeiten das  Grundprinzip der Abrüstung entstehen,   das immer  noch einen   politisch-moralischen   Charakter   besitzt. Hierzu   bedarf   es allerdings weiterer harter Auseinandersetzungen zwischen den Staaten der beiden Weltsysteme, deren Zustimmung zu  einem   neuen   Grundprinzip   unabdingbar   ist.

Dies ergibt   sich  konsequenterweise aus  der  friedlichen  Koexistenz und dem Kompromisscharakter   des Völkerrechts. Meines Erachtens sollte jedoch nicht   so  sehr auf die rasche Entstehung neuer  Grundprinzipien   orientiert werden. Es geht vielmehr um  die unbedingte Durchsetzung   der  bereits vorhandenen   Grundprinzipien. Abgesehen davon, könnte durch   eine Flut neuer Grundprinzipien der politische  und  juristische Wert der sieben  Grundprinzipien  erheblich herabgemindert werden.

Die konkreteste   juristische   Ergebnisform des Normenbildungsprozesses   ist   der völkerrechtliche     Vertrag,   durch den völkerrechtliche Rechte und  Pflichten  begründet bzw. übernommen  werden.   Er  ist das  juristische   Hauptinstrument   zur   rechtlichen Regulierung der Beziehungen zwischen   den Völkerrechtssubjekten, d.  h. in erster Linie zwischen  den Staaten aber  auch  zwischen  den  internationalen  staatlichen Organisationen.

Der völkerrechtliche Vertrag wird vor allem dadurch gekennzeichnet, dass er   durch   das Völkerrecht bestimmt wird  und  die  Staaten in erster linie durch  ihn  neues Völkerrechtschaffen. (170)

Eine  besondere  Kategorie des völkerrechtlichen Vertrages,   der  multilaterale     Vertrag universellen   Charakters,    ist  durch  seine  große  Bedeutung für den  Weltfrieden,   die internationale   Sicherheit   und die friedliche internationale Zusammenarbeit sowie durch seine Akzeptierung und Annahme durch die internationale Staatengemeinschaft charakterisiert. (171)

——————————–

169. In der Schrift von   K. Meier, Herausbildung,   Inhalt und    Weiterentwicklung des völkerrechtlichen Gewaltverbots im Zusammenhang mit Rechtsfragen  der   Rüstungsbegrenzung und    der Abrüstung, Dissertation B (Habilitation),   Leipzig 1983 wird aus   der gelungenen Verbindung des Gewaltverbotsprinzips mit der Abrüstungsmaterie d.  h. mit einem globalen   Problem der Menschheitsentwicklung eindeutig klar,  dass dieses Prinzip  auch auf Grund seiner Nähe zum politischen Grundprinzip der Friedenssicherung an der Spitze der Hierarchie der völkerrechtlichen Grundprinzipien steht.

—————————-

170.Vgl. ausführlicher P. Terz,   Die Rolle   des völkerrechtlichen Vertrages in   der Gegenwart,  in: Neue  Justiz, Nr. , Berlin1980,  S. 106  ff.

—————————-

Eine spezifische Kategorie des multilateralen Vertrages universellen Charakters ist wiederum der Kodifizierungsvertrag, durch den der internationale juristische Willens- bzw. Normenbildungsprozeß zielgerichtet vorangetrieben und realisiert wird. Diese Vertragskategorie zeichnet sich durch die Universalität des zu regelnden Objekts und die Einheitlichkeit der juristischen Regulierungsbestimmungen aus.

Weitere Ergebnisformen des juristischen Normenbildungsprozesses und zugleich eine juristische Vereinbarung sui generis sind das Pactum de negotiando (Verpflichtung zum Verhandeln), d. h. die vereinbarte Rechtspflicht der Staaten, über sie gemeinsam interessierende Fragen Verhandlungen zu führen oder bereits aufgenommene Verhandlungen fortzusetzen und das Pactum de contrahendo (Verpflichtung zum Vertragsabschluß), d. h. die vereinbarte Rechtspflicht der Staaten, über sie gemeinsam interessierende Fragen einen Vertrag abzuschließen. (172)

Die ebenfalls zu den juristischen Ergebnisformen des Normbildungsprozesses gehörenden Völkergewohnheitsrecthsnormen weisen bezüglich der Entstehung und dann der allmählichen Erweiterung ihres Geltungsbereichs gegenüber den anderen Rechtsnormen einige Besonderheiten auf. Zunächts ist z. B. darauf hinzuweisen, dass sie von relativ wenigen Staaten als solche akzeptiert und anerkannt werden. Dies erfolgt auf konsensueller Basis. Die erste Phase des Consensus bezieht sich auf das Vorliegen einer Gewohnheit. Hierbei geht es also um einen Consensus über die Auffassungen über das Bestehen einer Gewohnheit. Die Auffassungen wurzeln in gleichgearteten Bedürfnissen, die wiederum die Grundlage für ähnliche Interessenlagen bilden. (173) In der zweiten Phase erstreckt sich der Consensus der Staaten auf den Inhalt der Gewohnheit.

In der dritten Phase geht es beim Staatenconsensus um die Bedeutung der Gewohnheit, d. h. dass sie überhaupt von Bedeutung ist. Der Bedeutungsgrad kann dennoch unterschiedlich sein. Erst in der vierten Phase wird ein Consensus darüber erzielt, dass die Gewohnheit bereits die Qualität einer Rechtsnorm erreicht hat. Dieser Prozeß ist dialektischer Natur, denn er vollzieht sich allmählich und impliziert zwei sich wechselseitig bedingende Elemente, nämlich ein stabiles Verhaltensmuster (Übung, Praxis)

Der betreffenden Staaten und die ihren Willen zum Ausdruck bringende Rechtüberzeugung (opinio iuris). Die Staaten verhalten sich in gleicher Weise.(174) d. h. der Censensus kommt durch übereinstimmendes Verhalten zustande. (175)

——————————

171. Vgl. hierzu vor allem N. N. Uljanowa, Obstschije mnogostoronnije dogowory w sowremennych meschdunarodnych otnoschenija, Kiew 1981.

172. Vgl. hier zu : M. de la Muela, Pacta de contrahendo en Derecho internacional Público, in : Revista Española De Derecho Internacional, Vol. XXI, Num. 2, Madrid 1968, p. 392 ; M. Loic, La notion de „pactum de contrahendo” dans la jurisprudence internationale, in : Revue général de droit international Public,

Vol. 78, No. 2, Paris 1974, p. 351; P. Terz, A pactum de negotiando és pactum de contrahendo lényege és jelentosége a nemzetközi jogban, in : Jogtudományi Közlöny, Nr. 4, Budapest 1982, S. 320. system-history

173. Vgl. teilweise auch B.J. Theutenberg, Changes in the norms guiding the international legal and contemporary trends, in : Nordisk Tidsskrift for international Ret, Acta scandinavica juris gentium, Vol. 50, No. 1—2, Kobenhavn 1981, p. 29.

174. Vgl. auch L. A. Podesta Costa—J. M. Ruda, Derecho Internacional Publico, 1, Buenos Aires 1979, p. 15.

——————————-

Da keine Verhandlungen stattfinden, erfolgt der Interessenausgleich in indirekter Form.

In der fünften Phase liegt zwischen den Staaten ein Consensus darüber vor, dass sie sich nach der nun existierenden Gewohnheitsrechtsnorm richten werden.

Bisher ging es um den Entstehungsprozeß einer Völkergewohnheitsrechtsnorm. Normbildungstheoretisch entstehen aber einige Probleme, wenn eine solche Norm bereits existiert und ihr Geltungsbereich erweitert werden soll. In seltenen Fällen erkennen andere Staaten eine Gewohnheitsrechtsnorm expressis verbis an. Vielmehr bringen sie in erster Linie durch ein bestimmtes Verhalten ihr Einverständnis (Zustimmung) mit ihr zum Ausdruck. In einem solchen Falle wird der Consensus auf indirektem Wege erreicht, d. h. sie konsentieren mit dem Ergebnis des Consensus der die Norm schaffenden Staaten. Hier bleiben irgendwelche Verhandlungen ebenfalls aus.

Bei den Völkergewohnheitsrechtsnormen entsteht somit das theoretische Problem der Willenskoordinierung bzw. -übereinstimmung nicht. Spätestens an dieser Stelle ist klar geworden, dass das Wesen der Gewohnheitsrechtsnormen vermittels der Tunkinschen vereinbarungstheoretischen Konzeption nicht erfasst werden kann. (176) Es ist auch deutlich geworden, dass hier die in der Fachtliteratur verbreitete Trennung von Praxis („objektiv”) und opinio iuris („subjektiv”)  (177) als schematisch abgelehnt wird.

Da es bei den Gewohnheitsrechtsnormen um die Zustimmung von souveränen Staaten geht, kann letzten Endes die durch ihr Verhalten zum Ausdruck gebrachte Rechtsüberzeugung das entscheidende Element bei der Herausbildung und beim Akzeptieren einer Völkergewohnheitsrechtsnorm sein. (178) Dem konsensualen Charakter des Völkergewohnheitsrechts widerspricht die bereits Mitte der 60er Jahre entstandene These von einem „instant customary law” („spontan entstehendes Gewohnheitsrecht”), (179) das sehr an das „diritto spontaneo” (180)  der italienischen Völkerrechtslehre erinnert, und in der Völkerrechtsliteratur teilweise eine positive Einschätzung findet. (181)

In der in der vorliegenden Studie erarbeiteten normbildungstheoretischen ist ferner für ein „revolutionäres Gewohnheitsrecht” („coutume révolutionnaire”)  (182) ebenfalls kein Platz.

————————————-

175. Vgl. auch A. J. P. Tammes, Soft law, in : Essays on international and comparative law in honour of judge Erades, The Hague 1983, p. 194.

176. G. I. Tunkin ist sich dieses Problems bewußt, wenn er schreibt : „Das Wesen des Prozesses der Herausbildung einer Gewohnheitsnorm des Völkerrechts besteht nicht in Verhandlungen, sondern… in der Herausbildung einer Vereinbarung zwischen den Staaten…”. Vgl. Das Völkerrecht der Gegenwart, Berlin 1963, S. 136. Die „Vereinbarung” ist aber ein feststehender juristischer Terminus  Technicus, der m. E. nicht ohne weiteres auch für konsensuale Prozesse ohne Verhandlungen angewandt werden kann. (177)

177. Paradigmatisch seien genannt : M. S. Vázquez, Derecho Internacional Público, Mexico 1979, p. 70 ; G. R. Moncayo—R. E. Vinuesa—H. D. T. Gutiérrez Posse, Derecho Internacional Publico, Tomo I, Buenos Aires1981, p. 82.

178. Ähnliche Überlegungen stellt auch A. Bleckmann an, Vgl. Die Praxis des Völkergewohnheitsrechts als konsekutive Rechtssetzung, in : Völkerrecht

als Rechtsordnung, Internationale Gerichtsbarkeit, Menschenrechte, Festschrift für H. Mosler, Hrsg. R. Bernhardt (W. K. Geck) u. a., Heidelberg 1983, vor allern S. 89—92.

179. Urheber dieser These soll Bin Cheng, in : The Indian Journal of Inter national Law, Bombay 1965, p. 23 gewesen sein. Vgl. bei E. J. Aréchaga, El Derecho Internacional Contemporáneo, Madrid 1980, p. 31.

180. Der Begriff wurde nach K. Lenk, Beiträge der italienischen Rechtswissenschaft zur Entwicklung der Völkerrechtsdoktrin seit 1945, Dissertation Heidelberg, 1969, S. 40, von Ago geprägt.

181. Nach R.—J. Dupuy sei dieses Sofortgewohnheitsrecht „inspiratoire”,„incitatoire” und „programmatoire”. Vgl. in : L’élaboration du droit international public, Paris1975, p. 170. 43

——————————–

3ccb) Die politisch-nichtrechtlichen Normen als Ergebnisform des Normbildungsprozesses

Im Blickwinkel der Rechtstheorie ist das Recht nicht der einzige normative Faktor. Es gibt weitere normative Systeme, wie z. B. die Normen der Moral und der gesellschaftlichen Organisationen. Sie stellen in ihrer Gesamtheit soziale Normen dar und sind für die Verhaltensregulierung wichtig. (183) Dabei werden die Moralnormen inhaltlich ebenfalls durch objektive Interessen bestimmt. (184) Das Typische der Moralnormen besteht darin, dass sie keiner besonderen Institution bedürfen, die ihre Einhaltung erzwingen muss. Ihre Kraft beruht auf der Überzeugung, der öffentlichen Meinung, der moralischen Autorität etc. (185)

In den internationalen Beziehungen wird der moralische Aspekt von den politisch-nichtrechtlichen Normen miterfasst, wobei inhalts- und sachbezogene Nuancierungen nicht zu übersehen sind. Wollte man eine Hierarchie der politisch-nichtrechtlichen Normen schaffen, so müsste das Prinzip der Friedenssicherung an der Spitze stehen. Die Rangstellung aller anderen politisch- nichtrechtlichen Normen müsste sich dann nach dem wichtigsten Kriterium richten : ihr Beitrag zur Friedenssicherung.

Von dieser Prämisse ausgehend, können das Prinzip der Abrüstung— bei ihm bilden sich allmählich rechtliche Elemente heraus—und das Prinzip des militätisch-strategischen Gleichgewichts zwischen den Staaten des Warschauer Vertrages und der NATO genannt werden. Mit diesen hängt inhaltlich das Prinzip der Gleichheit und gleichen Sicherheit zusammen. (186)

Von diesen Grundnormen politischen Charakters sind konkrete, in politischen Abkommen, wie z. B. in der KSZE-Schlußakte vereinbarten Verhaltensnormen abzusetzen, die aber teilweise auch rechtliche Aspekte aufweisen.

———————————

182. Diese Auffassung wird von M. S. ad- Daqqaq vertreten, Vgl. Nahwa qanun duwwali  li-t-tanmiya ila Cadam al-musawat at-ta Cwidiya (Für ein Völkerrecht der Entwicklung von der präventiven Gleichheit zur kompensatorischen Ungleichheit), in : al-Magala al-misriya li-qanun ad duwwalli (arab. Teil der Revue egyptienne de droit international), Vol. 34, Le Caire1978, p. 91.

183. Vgl. Marxistisch—leninistische Staats- und Rechtstheorie, Berlin 1980, S. 400, 534

184. Vgl. auch K.—H. Thieme, Interessen und moralische Triebkräfte des Leistungsstrebens…in : Deutsche Zeitschrift für Philosophie, Nr. 1, Berlin 1984, S.2.

185. Vgl. Marxistisch—leninistische Saats- und Rechtstheorie, a. a. O., S. 534.

186. J. Gilas, Miedzynarodowe normy polityczne, in: Przeglad Stosunkow Miedzynarodowych, Nr. 3, Opole 1978, S. 20 ff. hat eine relativ breite Palette von grundlegenden politischen Normen wie die Anerkennung legitimer Interessen, das Einverständnis mit der territorialen Abgrenzung des Sozialismus und Kapitalismus in Europa, das Bestreben nach Entspannung, die wachsende Aufmerksamkeit gegenüber den globalen Menschheitsproblemen usw. entwickelt.I. I. Lukaschuk zählt zu den „elementaren”, also zu den grundlegenden politischen Normen, ferner die Nichtzulassung von „Überraschungen” in den Beziehungen zwischen den Blöcken, die Angemessenheit beim Einsatz der Macht usw. Diese  „Prinzipien“ können aber nicht unwidersprochen bleiben. Vgl. Elementarnyje normy wsaimootnoschenij sozialistitscheskich i kapitalistitscheskich gossudarstw, in : Westnik Kiewskogo Universiteta, Nr. 10, Kiew 1980, vor allem S. 17, 21—26.

—————————

Solche Ergebnisse des politischen Normbildungsprozesses vermögen mitunter, die Ziele der Staaten umfassender zu widerspiegeln, als dies bei völkerrechtlichen Verträgen der Fall wäre. (187) Sie gehören bereits zu den die internationalen Beziehungen, wenn auch partiell, regulierenden politischen Instrumenten. Sie besitzen eine politisch-moralische  Normativität, eine Frage, die eigentlich erst in den70er Jahren aktuell wurde, während bis dahin in ähnlichen Fällen von „non-binding agreements” die Rede war. (188) Neue Erscheinungen in den internationalen zwischenstaatlichen Beziehungen wurden also ausschließlich unter Zugrundelegung des völkerrechtlichen Vertrages eingeschätzt. Hierdurch wurde der Weg für Überlegungen in eine andere Richtung versperrt.

Verglichen damit, verlief die internationale Fachdiskussion zum Charakter der Resolutionen/Deklarationen der UNO-Vollversammlung völlig anders. Jahrzehntelang ging es um die Frage, ob sie rechtlich verbindlich oder nichtverbindlich sind.

Von der überwiegenden Mehrheit der Völkerrechtler wurde die Auffassung vertreten, dass die Resolutionen— gemeint sind nicht jene rechtlich verbindlichen zu Haushaltsproblemen— empfehlenden Charakter besitzen. Erst im Zusammenhang mit den zahlreichen Resolutionen zur„Neuen internationalen Wirtschaftsordnung”, zur Abrüstung und zum Umweltschutz wurde diese Fragestellung viel differenzierter betrachtet. Gerade in diesem Kontext wurden vorwiegend von britischen und französischen Juristen zwar schillernde, jedoch wissenschaftlich und speziell normbildungstbeoretisch nicht überzeugende Termini geprägt, die ihren Siegeszug durch die Völkerrechtsliteratur antraten, inzwischen aber bei einzelnen Juristen auf Ablehnung stoßen.

Pseudowissenschaftliche Begriffe wie„schwaches Recht” („soft law”), „grünes Recht”(„green law”), „Sofortrecht”(„instant law”), „Vor-Recht”(„pré-droit”), „Fast-Recht”  („para-droit”), „Pseudo-Recht” („pseudo-droit”)„Vor-juristisch” (pré-juridique”), „deklaratorisches Recht” („droit déclaratoire”), „empfehlendes Recht”  („droit recommandaire”), „programmatisches Recht” („droit programmatoire”, „droit programme”),„direktives Recht” („droit directif”),„wackliges Recht”  („droit fragile”), „aufforderndes Recht” („droit incitatif”),„unsichere Normen”(„normes précaires”), „weiche Verpflichtung”(„soft obligation”, „soft liability”) u. dgl. m. geistern in der Fachliteratur herum.

Im folgenden soll auf die verbreitesten Wortschöpfungen dieser Art eingegangen werden. Unter „soft law” verstehen einige Autoren zwei unterschiedliche Sachen. Zum einen rechnen sie dazu völkerrechtliche Instrumente, die aber den Rechtssubjekten Bewegungsfreiheit bezüglich der Erfüllung des Inhalts einer Direktive geben. Nur die Erzielung eines bestimmten Ergebnisses wird  unabhängig von den benutzten Mitteln und Wegen gefordert. Sie zählen dazu z. B. das Pactum de contrahendo, wobei das Resultat der Direktive von sekundärer Bedeutung sei, die Hauptaufgabe sei die Forderung einer Haltung beständigen und ernsthaften Bemühens um Zusammenarbeit zur Erreichung einer Übereinkunft.

—————————-

187. Vgl. ähnlich auch I. I. Lukaschuk, Meschdunarodnyje polititscheskije normy w uslowijach rasrjadki naprjashonnosti, in : Sowjetskoje gossudarstwoi  prawo, Nr. 8, Moskwa1976, S. 107, 113.

188. Diese theoretische Frage spielte z. B. bezüglich des sowjetisch-österreichischen „Moskauer Memorandums” vom August 1955 eine große Rolle. Das Dokument wurde von einigen Völkerrechtlern als eine unverbindliche politische Erklärung qualifiziert. Vgl. F. Ermacora, Österreichs Staatsvertrag und Neutralität, Frankfurt/M., Berlin 1957, S. 106 ff. und A. Verdross, Die österreichische Neutralität, in : Zeitschrift für ausländisches öffentliches Recht und Völkerrecht, Band 19, Stuttgart 1958, S. 515.

——————————–

Zum anderen bezieht sich das „soft law” auf in vielen internationalen Instrumenten z. B. Resolutionen zu den Menschenrechten, zum Umweltschutz, in Kodizes und in der KSZE-Schlußakte enthaltenen Verhaltensmodellen. Zwischen dem „soft law” einerseits und dem Völkergewohnheitsrecht sowie dem Moralrecht andererseits wird unter schieden. (189) Gegen die These vom „soft law” wenden sich einige Juristen, die es nicht für ein Recht halten. (190) Durch diese These werden der juristische Charakter der Rechtsquellen und die Rechtsnormativität des Völkerrechts stark gefährdet. Diese „Aufweichung” des Völkerrechts ist daher unbedingt zurückzuweisen.

Ähnlich verhält es sich auch mit dem „green law”, (191) dem „pré-droit”(192) dem  „droit directif”(193) und dem „droit programmatoire”. Für letzteres tritt vor allem Dupuy ein, das er dem „soft law” vorzieht. Er versteht darunter normatives Recht, das auf der Ebene von Zielstellungen und Prinzipien liege, ohne die Ebene einer detaillierten Regelung zu erreichen.In bestimmten UNO-Resolutionen(„résolutions programmatoires”) käme nach Dupuy bereits Recht zum Vorschein. (194)

—————————

189. Vgl. die von J. P. A. Tammes, Sotf law, in : Essays on internationale and …, aufgezählten Möglichkeiten des „soft law” (p. 189—190, 192, 194). Zum„Soft law” in Verträgen ökonomischen Charakters vgl. ausführlich J. Gold, Strengthenning the soft international law of exchange arrangements, in : The American Journal of International Law, No. 3, Washington1983, p. 443—456.

190. M. R. J. Dupuy, Droit déclaratoire et droit programmatoire : De la coutume sauvage a la „soft law”,in : L’élaboration du droit international public ( Société Française pour le Droit International, Colloque de Toulouse 1974), Paris 1975, p. 132—134, 139—145, erblickt in dieser These eine Gefährdung  der Reinheit der traditionellen Völkerrechtsquellen. Nach Dupuy soll der Begriff „soft law” von McNair auf einem Kolloquium der Haager Akademie (14.—16.August1973) geprägt worden sein. Dupuy habe sich schon damals gleich dagegen gewandt (p. 139). Das „soft law” liege auf der Ebene der Ethik (p. 145). Die Rechtsqualität des „soft law” wird von G. Schwarzenberger, The Dynamics of International Law, Oxon 1976, ebenfalls stark bezweifelt (p. 9). Den Generalangriff  auf diese These führte P. Weil, Vers une normativité relative en droit international ? in : Revue général de droit international public, Tome 86, No. 1, Paris1982, p. 5—47. Weil unterzieht die These vom„soft law” einer vernichtenden Kritik und verteidigt den rechtsnormativen Charakter des Völkerrechts.

191. M. R. J. Dupuy, Droit déclaratoire…, a. a. O., ist bereit, dem „green law” nur die Qualität von juristisch unverbindlichen Absichtserklärungen zu zuerkennen (p. 147).

192. Diese These wird vertreten von einigen französischen Völkerrechtlern : C.—A. Colliard, Institutions des relations internationales, Paris1974, p. 276 ; M.  Virally, in: Pays en voie de développement et transformation du droit international (Société Française pour le Droit International, Colloque d’Aix-en-provence 1973), Paris1974, p. 307; P. Buirette-Maurau, La Participation du Tiers-Monde a L’Élaboration du Droit International, Paris 1983. Sie betrachtet das „pré-droit” im Rahmen des Völkerrechtsbildungsprozesses als Ausgangspunkt und Etappe für künftige Normen (p. 72). Im Prinzip kann ihr zugestimmt werden. Der Begriff  „pré-droit” ist jedoch m. E. hierfür nicht unbedingt erforderlich. Er schafft nur Verwirrung.

193. Das  „droit-directif“ würde eine Richtung bestimmen und den Rahmen für künftige Handlungen abstecken. Vgl. hierzu I. F. Prévost, Observation sur la nature juridique de l’Acte Final la conférence sur la sécurité et la coopération en Europe, in: Annuaire Francais de Droit International, Paris1975. Als Beispiel für das„droit directif” nennt er undifferenziert die Normen der KSZE-Schlußakte (p. 142).

———————————-

Von diesem Verständnis ist jenes einiger sowjetischer Völkerrechtler zu unterscheiden, die nicht von einem „programmatischen Recht”, sondern vielmehr von „programmatischen Normen” sprechen, die rechtlicher oder nichtrechtlicher Art sein können. Kriterium hierfür ist der Normeninhalt. (194) Dieser differenzierten Betrachtungsweise kann grundsätzlich beigepflichtet werden.

Die oben kurz skizzierten Thesen und Begriffe stehen inhaltlich hauptsächlich mit Resolutionen/Deklarationen der UNO-Vollversammlung in Verbindung, die zu den wichtigsten politisch-nichtrechtlichen Ergebnisformen des internationalen Willens-bzw. Normenbildungsprozesses gehören. Aus der Realität der internationalen Beziehungen und speziell im Rahmen der UNO-Vollversammlung geht hervor, dass in den seltensten Fällen ein resolutionsbezogener Consensus omnium vorliegt. Größtenteils ist es so, dass einzelne oder mehrere Staaten zusammen, ausgehend von ihren Interessen, Resolutionsentwürfe einbringen, die dannje nach Materie mehr oder weniger kontrovers beraten werden. Während die sozialistischen Staaten, unterstützt von vielen Entwicklungsländern, zu den Fragen der Friedenssicherung und der Abrüstung zahlreiche Resolutionsentwürfe vorlegen, beziehen sich ähnliche Aktivitäten der Entwicklungsländer auf das komplexe Problem der  „Neuen Internationalen Wirtschaftsordnung” (NIWO). Die Staaten lassen sich dabei von ihrer konkreten Interessenlage und von anderen Faktoren in der Innenpolitik sowie in den internationalen Beziehungen leiten (vgl. 3ca und 3cb) . Da in den meisten Fällen die Staatsinteressen konträrer Natur sind, wird der Interessenausgleich unter komplizierten Bedingungen erzielt. Zu beachten ist in diesem Zusammenhang der Fakt, dass bei der Abstimmung führende kapitalistische Staaten entweder sich der Stimme enthalten oder sogar gegen die Resolutionen zu Fragen der NIWO und der Abrüstung stimmen. Das Ergebnis der Beratungen kann daher ein Consensus generalis sein. Der Consensus omnium und damit die opimo communis sind in bestimmten Fällen dennoch nicht ausgeschlossen.

Es soll hier nicht auf die verschiedenen Resolutionskategorien eingegangen werden. (196) Vielmehr ist zunächst ihre allgemeine Bedeutung zu unterstreichen : Sie widerspiegeln den Charakter der Beziehungen verschiedener Staaten und weisen auf die neuesten und wichtigsten Probleme der internationalen Beziehungen hin; sie vermögen, obwohl rechtlich nicht verbindlich,

————————–

194. Vgl. M. R. J. Dupuy, Droit déclaratoire…, a. a. O., p. 132, 134, 144—145. Nach der Meinung von P. M. Martin, Le Nouvel Ordre Économique International, in : Revue général de droit international public, Tome 80, No. 2, Paris1976, p. 535, stelle die gesamte NIWO ein „droit programmatoire” dar.

195. Vgl. vor allem I. I. Lukaschuk, Mechanism meschdunarodno-prawowogo regulirowanija, Kiew1980. Als Beispiel für solche Normen nennt er das Selbstbestimmungsrecht, das urprünglich als ein Programm verkündet wurde und sich allmählich als Rechtsnorm herausbildete und den Artike l2 der  Konvention über sozial-ökonomische Rechte von1966. Der programmatische Charakter dieser Bestimmung sei offensichtlich, da viele Staaten nicht in der Lage sind, solche Rechte gleich zu realisieren  (S. 41—43). Nach A. S. Gawerdowskij, Implementazija norm meschdunarodnogo prawa, Kiew1980, schließen sich die rechtlich verbindlichen „programmatischen Normen” nach Umfang und Inhalt andie allgemeinen Völkerrechtsnormen an (S. 22—24).

196. Vgl. hierzu die von J. E. Aréchaga, El Derecho Internacional Contemporáneo, Madrid 1980, p. 42 und vonG. R. Moncayo—R. E. Vinuesa—H.D. T. Gutiérrez Posse, Derecho Internacional Publico, Tomo I, Buenos Aires1981, p. 164—165 vorgenommene Unterscheidung zwischen den wichtigsten Kategorien von Resolutionen

—————————-

das Verhalten der Staaten zu beeinflussen ; sie sind oft Ausdruck des Rechtsbewusstseins und der Gerechtigkeitsvorstellungen der Staaten. So sind die zahlreichen Resolutionen der UNO-Vollversammlung zur Schaffung einer NIWO im Grunde ein Vehikel, um bestimmte Grundwerteforderungen (Gerechtigkeit, Solidarität etc.) der Entwicklungsländer in die internationale Diskussion hineinzutragen und ihnen nach Möglichkeit die Qualität positivrechtlicher Normen verleihen zu lassen. (197)

Die von den Juristen aus den Entwicklungsländern hierüber sporadisch entwickelte Argumentation lässt sich in völkerrechtsphilosophischer Sicht folgendermaßen zusammenfassen : Die in den internationalen Beziehungen herrschende juristische Gleichheit zwischen den Staaten sei angesichts der großen Unterschiede (klein, groß, reich, arm usw.) ungerecht.

Sie wenden sich daher gegen die ungerechte Gleichheit und fordern eine gerechte Ungleichheit, die aber dem Wesen nacheine gerechte Gleichheit sei. Sie fordern die Nichtreziprozität in den internationalen Wirtschaftsbeziehungen, um die gerechte Gleichheit zu erreichen. Die Reziprozität als eine Völkerrechtsnorm würde nämlich bedeuten : Gleiches auf Ungleiches angewandt, führt letzten Endes zur Ungleichheit. Deswegen würde der Wunsch nach bevorzugter Behandlung bedeuten : Ungleiches ungleich behandeln, führt zur gerechten Gleichheit. Derartige Vorstellungen und die darauf fußenden Forderungen spiegeln sich allerdings, abgesehen von seltenen Ausnahmen (Seerechtskonvention von1982 und GATT-Abkommen), vorwiegend in Resolutionen der UNO-Vollversammlung wider. Sie aber besitzen nach der UNO-Charta einen empfehlenden Charakter. (198 ) Eine rechtliche Verbindlichkeit können sie erst erlangen, wenn die voluntas iuris generalis vorliegt. Ohne den Consensus über einen möglichen Rechtscharakter von UNO-Resolutionen sind sie weiterhin als Ergebnisformen des politischen Normbildungsprozesses und ihre Inhalte als politisch-nichtrechtliche Verhaltensnormen zu betrachten. Andernfalls käme es hinsichtlich der Inhalte vonResolutionen zu einer Verwischung des Unterschieds von Rechtsprinzipien und Prinzipien des Rechtsbewusstseins bzw. des Gerechtigkeitsempfindens. Zwischen ihnen sind dennoch die Grenzen mitunter fließend.

3ccc) Das Verhältnis zwischen den politisch-rechtlichen und den politisch-nichtrechtlichen Normen

Zwischen den beiden unterschiedlichen Ergebnisformen des internationalen Normenbildungprozesses besteht keine chinesische Mauer. Ihre gemeinsamen materiellen und ideellen Wurzeln ermöglichen im Rahmen des dynamischen konsensualen Normenbildungsprozesses unter Umständen die Umwandlung der politisch-nichtrechtlichen in rechtliche Verhaltensnormen.

—————————-

197. Vgl. hierzu stellvertretend für andere Völkerrechtler aus Entwicklungsländern : I.Jazairy, Discours sur le nouvel ordre international et le droit, in : The new international economic order and developing countries, Beograd1980, p. 137; T. Nawaz, Equity and the New International Economic Order : A Note, in: Hossain Kamal (Ed.), Legal Aspects of the New International Economic Order, London, New York 1980, p. 113 ; O. B. Rivero, New Economic Order and International development Law, Oxford etc. 1980 ; R. P. Anand, Legal Regime of the Sea-Bed and the Developing Countries, Leyden1976, p. 261.

198. Vgl. in diesem Kontext N. Horn, Normative Problems of a New International Economic Order, in : Journal of World Trade Law, Vol. 16, 1982, speziell p. 347—348.

——————————–

Dieser Prozeß ist jedoch nicht glatt, etwa im Sinne der These vom „formlosen Konsens”,(199) sondern vielmehr dialektisch-wiedrsprüchlich und komplex. Insgesamt ist die völkerrechtliche Bedeutung der in Resolutionen verankerten politischen nichtrechtlichen Verhaltensnormen unter folgenden Gesichtspunkten zu sehen :

Erstens bringen sie bestimmte Tendenzen der Völkerrechtsentwicklung zum Ausdruck, zeigen notwendige Änderungen des Völkerrechts an und üben zugleich einen orientierenden Einfluß auf die Weiterentwicklung des Völkerrechts aus. (200) Unter bestimmten Bedingungen können Resolutionen zu einem entscheidenden Faktor im Prozeß der Völkerrechtsentwicklung werden. So war die Deklaration (Resolution1514 (XV) von1960 über die Gewährung der Unabhängigkeit an die kolonialen Länder und Völker eine Konkretisierung und Interpretation des Grundprinzips des Selbstbestimmungsrechts der Völker. Die UNO-Prinzipiendeklaration von 1970 hat die Grundprinzipien des Völkerrechts bekräftigt und authentisch interpretiert. Zweitens können Resolutionen im Rahmen des einheitlichen Normbildungsprozesses den Ausgangspunkt für die Schaffung von rechtlichen Normen bilden. (201) Dies erfolgt am konkretesten durch jene Resolutionen, die im Grunde den Inhalt der späteren Konvention bereits darstellen  (Vertragsresolutionen).(202) Drittens kann auf der Basis von Resolutionen Völkergewohnheitsrecht entstehen, vorausgesetzt, dass die unerläßliche opinio iuris vorliegt. ( 203 )

—————————-

199. Diese These wurde Mitte der 70er Jahre von B. Simma aufgestellt. Vgl. Methodik und Bedeutung der Arbeit der Vereinten Nationen für die Fortentwicklung des Völkerrechts(Thesen), in : W. Kewenig(Hrsg.), Die Vereinten Nationen im Wandel, Referate und Diskussionen eines Symposiums („Entwicklungslinien der Praxis der Vereinten Nationen in völkerrechtlicher Sicht”), Kiel, Berlin 1975, S. 71—101. Simmas Auffassung stößt aber auf Ablehnung : So Steiger bereits während des Symposiums, S. 122 ;  H. Ballreich, Wesen und Wirkung des „Konsens” im Völkerrecht, in : Völkerrecht als Rechtsordnung, Internationale Gerichtsbarkeit, Menschenrechte, Festschrift für H. Mosler, Hrsg. R. Bernhardt u. a., Heidelberg1983, S. 23—24 und K. Skubiszewski, Rechtscharakter der Resolutionen, der Generalversammlung  der Vereinten Nationen, in : Fünftes deutsch-polnisches Juristen-Kolloquium, Hrsg. R. Bernhardt u. a., Baden-Baden1981, S. 34—35 Diese ablehnende Haltung veranlasste Simma, seine ursprüngliche Konzeption etwas zu modifizieren : „So zeigt sich, dass die Völkerrechtserzeugung durch formlosen Konsens bei Gelegenheit der Generalversammlung bis heute in der Praxis kaum je eine Rolle gespielt hat. In der Theorie dagegen läßt sich diese Rolle nicht leugnen, und was die Praxis anbetrifft, so kann sie sich ändern”.Vgl. Zur völkerrechtlichen Bedeutung von Resolutionen der UN-Generalversammlung, in: Fünftes deutsch-polnisches Juristen-Kolloquium, a. a. O., speziell S. 57—67 (Zitat auf S. 64).

200. Hierzu seien aus der Vielzahl von Veröffentlichungen einige repräsentative paradigmatisch erwähnt : G. I. Tunkin—V. M. Schischkin, O meschdunarodno-prawowych prinzipach nowogo meschdunarodnogo ekonomitscheskogo porjadka, in : Sowjetskoje gossudarstwo i prawo, Nr. 9, Moskwa 1980,S. 88—96; I. I. Lukaschuk, Méchanism…,a. a. O., S. 142; H. Mosler, Völkerrecht als Rechtsordnung, in : Zeitschrift für ausländisches öffentliches Recht und Völkerrecht, Band 36, Nr. 1—3, Stuttgart 1976, S. 23 ; U. Scheuner, Zur Auslegung der Charta der Generalversammlung, Die Erklärung über freundschaftliche Beziehungen und Zusammenarbeit der Staaten, in : Vereinte Nationen, Nr. 4, Koblenz 1978, S. 112.

201. In diesem Sinne können sie schon als Inspirationsquelle” betrachtet werden. Vgl. O. B. Rivero, New Economic Order and…,a. a. O., p. 122.

202. Vgl. auch Report of the Working Group on the „Review of multilateral treaty-making process”, Doc. A/C. 6/37/L. 29, 3 Dec. 1982, p. 4/5, para. 20. Vgl. indirekt auch G. Arangio-Ruiz, The normative role of the General Assembly of principles of friendly relations, in : Recueil de Cours, Académie de droit international, III, 137, Den Haag 1972, p. 486—487.

——————————–

3cd) Zur Einhaltung der politisch-rechtlichen und der politisch- nichtrechtlichen Normen im Interesse der Friedenssicherung

Es wurde bereits angedeutet (vgl. 3cb), dass während auf die rechtlichen Ergebnisformen des internationalen Normenbildungsprozesses der Grundsatz der Vertragstreue (Pacta sunt servanda) anzuwenden ist, es für die politisch- nichtrechtlichen Ergebnisformen keinen adäquaten Grundsatz gibt und in dieser Form nicht geben kann. Die Achtung des Grundsatzes Pacta sunt servanda ist außerordentlich wichtig für die Schaffung stabiler internationaler Beziehungen (204) und eines Klimas des gegenseitigen Vertrauens. Das ist wiederum eine günstige Vorbedingung, um im Interesse der Friedenssicherung und der Vertiefung der friedlichen internationalen Zusammenarbeit auf einer qualitativ höheren Ebene neue Verträge abzuschließen.

Demgegenüber verursacht die Verletzung dieses Grundsatzes Unzufriedenheit bei den anderen Vertragspartnern und untergräbtdas Vertrauen. Ähnliche Folgen könnte die Nichtrespektierung der politisch-nichtrechtlichen Normen ebenfalls haben, obwohl ihre Einhaltung eher auf freiwilliger Basis erfolgt. Natürlich ist dabei zwischen den eindeutig politischen Abmachungen(z. B. der KSZE-Schlußakte) und den in Resolutionen der UNO-Vollversammlung enthaltenen Verpflichtungen zu unterscheiden.

——————————-

203. Vgl. auch G. R. Moncayo—R. E. Vinuesa—H. D. T. Gutierrez Posse, Derecho International Publico,as.as.O., p. 90 und G. Arangio-Ruiz, The normative role…,a. a. O., p. 478—479. Vgl. indirekt ebenfalls : L. A. C. Podesta—J. M. Ruda, Derecho Internacional Publico,a.a.O., p.22 ; M. Virally,The Sources of International Law, in : Max Sorensen (Ed.), Manual of Public International Law, London, New York 1968, p. 162 ; P.Visscher, Observations de l’Assamblée générale de l’Organisation desNations Unies, in : Festschrift für R. Bindschedler, Hrg. E. Diez—J.Monnier u. a.,Bern1980, p. 176—177 ; M. Mendelson, The legal  Charakter of General Assembly Resolutions : Some. Con-siderations of Principle, in: Hossain Kamal (Ed.), Legal Aspects of the…, a. a. O., p. 99—101.

204. Vgl. zum Verhältnis von Verträgen und Stabilität vor allem: A. Bolintineanu, Stabilitatea tratatelor-problema esentiala a kodificarii dreptului tratatelor, in : Revista romana de drept, Num. 1, Bucuresti1969, p. 66; M. Potocny, umluva o smluvnim pravu in : Casopis pro mezinârodni prâvo, Nr. 1, Praha1970, S. 5 ff.

 

 

Körülmények alapvető megváltozása szabályának elhatárolása az 1969. évi bécsi egyezmény néhány rendelkezésétől,

Terz, Panos A körülmények alapvető megváltozása szabályának elhatárolása az 1976. évi bécsi egyezmény néhány rendelkezésétől,

JOGTUDOMÁNYI KÖZLÖNY,1977/XXXII/3, 162-169

A Magyar Tudományos Akadémia Állam- és Jogtudományi Bizottságának folyóirata

Zeitschrift des Ausschusses für Staats- und Rechtswissenschaften der Ungarischen Akademie für Wissenschaften

Periodical of the Legal and Administrative Sciences Committee 6f the Hungárián Academy of Science

 

Az államközi szerződések egyik legfonto-

sabb feladata, hogy tartós nemzetközi kapcsola-

tokat teremtsenek. A nemzetközi kapcsolatok

dinamikája azonban azt eredményezi, hogy a

viszonylag gyors változások következtében a

szerződések meghaladottakká válnak. A szerző-

dések elavulása új helyzetek kialakulásához ve-

zet, hiszen a jog alapját képező viszonyok sem

időtlenek, hanem folyamatosan változnak. Ebből

a tényből a nemzetközi szerződések jogára le-

vonható a következtetés, hogy a meghaladott és

az új feltételeknek már nem megfelelő szabályo-

kon történő túllépés az, ami a megváltozott kö-

rülmények között biztosítani képes a szerződé-

sek további létezését.

1

Erre már csak azért is

szükség van, mert az alapvető változások nyo-

mán olyan ellentmondások keletkeznek a meg-

haladott szerződési kötelezettségek és az új vi-

szonyok illetve körülmények között, amelyek az

állaimközi kapcsolatokban feszültséget és veszé-

lyes helyzetek kialakulását eredményezhetik. Az

ilyen jellegű ellentmondások megoldásának

egyik eszköze a körülmények alapvető megvál-

tozásának szabálya, amely ebben az értelemben

és ebben a funkciójában rendkívüli kisegítő eszköz

2

és amely biztonsági szelepként is felfogható.

Az azonban elképzelhetetlen, hogy valamely ál-

lam számára, amely részese számos, a világbéke

és a nemzetközi biztonság megőrzését szolgáló

egyetemleges és többoldalú egyezménynek,

ezekből a tagsági viszonyokból ilyen jellegű te-

her szármázhassák. így aligha található olyan

nyomós érv, amely következtében a körülmé-

nyeik alapvető megváltozásának szabálya az

ilyen jellegű egyezményekre alkalmazást nyer-

ne. Ezért ezeknél nem érvényesülhet a körülmé-

nyek alapvető megváltozásának szabálya, hanem

— kivételes esetekben — a szerződésben meg-

határozott kilépési lehetőségekkel lehet élni.

A nemzetközi szerződések jogáról szóló bé-

csi konvenció 62. cikke feljogosítja a feleket ar-

ra, hogy a szerződés megkötésekor fennálló kö-

rülményeknek a későbbiek során történő

alap-* (Clausula rebus sic stantibus —

Szerk.)

1

Tunkin, G. I. szovjet nemzetközi jogász bizonyos

fokig általánosítva ezt a problémát, rámutatott arra,

hogy amennyiben egy jogszabály ellentétbe kerül a

társadalmi fejlődéssel, akkor a jogszabály nem akadályozhatja meg e fejlődési folyamatok illetve erők érvényre jutását. Yearbook of the International Law Comission (ILC-Yearbook), 1963, Vol. I. 145. old.

2

A körülmények alapvető megváltozása szabályá-

nak ezt az aspektusát az ENSz Nemzetközi Jogi Bizottsága (ILC) kommentárjában abból a szempontból emelte ki, hogy ez a szabály ösztönzésként is használható,amellyel a másik szerződő felet kompromisszumra lehet késztetni. United Nations Conference on the Law of Treaties, Official Records, Vienna 1968/1969, A/Conf.

39/11/Add. 2, 78. old.

Vető és előre nem

látható megváltozása esetén

a szerződést megszüntessék, attól visszalépjenek

vagy alkalmazását felfüggesszék. Egy ilyen lé-

pés azonban csak akkor tehető, ha ezeknek a

körülményeknek a fenntartása képezte a lényegét

annak, hogy a felek a szerződés kötelező ha-

tályát magukra nézve elismerték, és ha a válto-

zás hatására alapvetően megváltozik a szerződés

alapján még teljesítendő kötelezettségek mérté-

ke. Ugyanezen cikk 2. b. pontja azonban ki-

mondja, hogy a körülmények alapvető megvál-

tozására nem lehet hivatkozni, ha a változások

az erre hivatkozó fél magatartása miatt követ-

keztek be. Ezáltal érvényre jut a venire contra

factum proprium elve, tehát az, hogy egyik fél

sem juthat előnyhöz saját jogellenes magatartá-

sa folytán. Azoknál a szerződéseknél, amelyek

határvonalat állapítanak meg, ugyancsak nem

alkalmazható a körülmények alapvető megvál-

tozásának szabálya (2. a. pont.)

3

. Az Egyesült Nemzetek Szervezetének Nemzetközi Jogi Bizottsága (ILC) a korábban szokásos „Clausula rebus sic stantibus” formulát azzal a megokolással vetette el, hogy a múltban ezt hallgatólagosan a szerződések résziének tekintették

4

, amely viszont önkényeskedést tett lehetővé. Ennek, a nemzetközi kapcsolatok fejlődése által megha-

ladottá vált szubjektív doktrínának a veszélye

abban rejlett, hogy bármely szerződést meg-

szűntnek lehetett tekinteni pusztán azon az ala-

pon, hogy változások következtek be. Az ILC to-

vábbá arra törekedett, hogy a körülmények

alapvető megváltozásának elvét alkalmazási te-

rületének körülhatárolásával objektívebbé tegye.

A körülmények alapvető megváltozásának el-

ve csak kivételesen alkalmazható, amit különö-

,sen a szocialista államok képviselői hangoztattak

az ILC-ben folyó munka során

5, de a szakirodalomban is kialakult ilyen álláspont

6

. Ez a norma nem csodaszer, amely segítségével a fennálló szerződéseket felül lehetne vizsgálni és amenynyiben szükséges, meg lehetne szüntetni. Az ál-

lamközi szerződéses kapcsolatokban lehetőség

van más eszközök alkalmazására is, amelyek se-

gítségével a megfelelő előfeltételek megléte ese-

tén a szerződések megszüntethetők

7

.Következésképpen elhibázott lenne ennek a normának

3

2) jegyzet, 297. old.

4

2) jegyzet 78. old.

5

Így pl. a szovjet képviselő 1968-ban. UN-DOC.

A/Conf. 39/11, 368. old.

6

Példaként különösen Haraszti említhető.

Haraszti György: Somé Fundamental Problems of the Law of Treaties, Budapest 1973. 402. old.

7

Tunkin,G. I. 1963-ban az ILC-ben e norma je-

lentőségét viszonylagossá tette, amennyiben rámutatott,

hogy ez csak kiegészítő eszköz a szerződések felülvizs-

gálatához. ILC-Yearbook, 1963. Vol. I. 155. old.

1977. március hó változásának viszonylag csekély valószínűségű

előfordulását. Másrészt nem hagyható figyelmen

kívül, hogy kizárt a teljes jövőbeli fejlődés és az

összes eshetőség pontos előrelátása, amit különö-

sen hosszúlejáratú szerződések feltételeznek. En-

nek következtében lehetséges kellene hogy le-

gyen, hogy a szerződéses rendelkezésekkel

fel nem ölelt jövőbeli változásokra a körülmények

alapvető megváltozásának szabálya mégis alkal-

mazásra kerüljön.

A bécsi konvenció 62. cikk 3. pontja lénye-

gében negatív módon fogalmazza meg az 54.

cikka) pontjában foglalt szabályt, amely lehe-

tővé teszi, hogy a szerződés rendelkezéseinek

megfelelően a szerződés megszűnjék, vagy hogy

attól valamelyik fél visszalépjen. Itt szerződés-

ben megszabott feltételekről’ van szó, amelyek

összefüggésben állhatnak valamilyen határidő-

vel, általában egy meghatározott esemény vagy

akár meghatározott változások bekövetkeztével.

Az említett visszalépési vagy megszűnési

feltételektől megkülönböztetendő a gazdasági

jellegű szerződésekben található eltérési zára-

dék, amely egyetlen következménye a szerződés

felfüggesztése, tehát nem általános megkérdő-

jelezése. Ez azt jelenti, hogy a záradék hatása

magában a szerződésben körülhatárolt, kivételes

helyzetekre korlátozódik. Példaként említhető

az 1947. október 30.-án kötött Általános Vám-

és Kereskedelmi Egyezmény (GATT) XII. és

XIV. cikkelye. A XII. cikkely a fizetési mérleg-

ről rendelkezik. Kimondja, hogy kivételes hely-

zetekben külföldi pénzügyi helyzete és kifizetési

mérlege megóvása érdekében bármelyik szerző-

dő fél korlátozhatja a bevitelre engedélyezett

áruk mennyiségét vagy értékét, amelyek esetén

az ilyen korlátozás megengedett: éspedig hogy

„(i) valutatartalékai jelentős csökkenésének ve-

szélyét megelőzze, vagy a csökkenést megállít-

sa; vagy (ii) ha a szerződő fél igen alacsony va-

lutatartalékkal rendelkezik, biztosítsa a tartalé-

kok növekedésének méltányos ütemét”

19

. A  XIV. cikkely egy olyan eltérési záradékot tartal-

maz, amely kimondja, hogy a nemzetközi keres-

kedelmi és fizetési forgalom egyensúlyának lé-

nyeges és általános zavara esetén bármely szer-

ződő fél, amely a XII. cikkely alapján korláto-

zásokat alkalmaz, e korlátozásokon enyhíthet, és

eközben eltérhet a XIII. cikkely rendelkezései-

től oly mértékben, amely szükséges ahhoz, hogy

kontingensen felül pótlólagos behozatalra kerül-

hessen sor (a szerző kiemelése).

Míg az eltérési záradék

általában a szerződéses rendelkezések felfüggesztéséhez vezet, addig

a

szükséghelyzetre vonatkozó záradék a szerző-

dés megszűnését eredményezi. A nemzetközi

szerződéses gyakorlatban viszonylag gyakran

használják fel a szükséghelyzetet, mint olyan al-

kalmat, amely mentesít a szerződéses kötelezett-

19

Berber,F.: Völkerrecht, Dokumentensammlung,

Bd. I. München, 1967, 1198. old. 20

19) jegyzet, 1204. old.  ségek alól. Példaként említhető a nemzetközi

polgári repülésről 1944. április 7.-én aláírt

egyezmény, amelynek 89. cikke kimondja: „Há-

ború esetén az Egyezmény rendelkezései nem

érinthetik a Szerződő Államok cselekvési Sza-

badságát, akár hadviselő felek, akár semlegesek.

Ugyanez az elv vonatkozik arra a Szerződő Ál-

lamra, amely szükséghelyzetben

lévőnek nyilvánítja magát, és ezt a tényt a Tanács tudomására

hozza.”(a szerző kiemelése).

Az a felfogás, hogy a szerződés megszűné-

séről, felfüggesztéséről, valamint a szerződéstől

való visszalépésről rendelkező szerződéses kikö-

tések még akkor sem tartoznak a körülmények

alapvető megváltozása szabályának alkalmazási

területéhez, ha változásokkal vannak összefüg-

gésben, a nemzetközi jogban nem egyértelmű-

en elfogadott. így pl. W. M. Sursalov szerint

a clausula rebüs sic stantibust a nemzetközi köz-

jogi szerződésekben eleve feltételezik és hatása

bizonyos feltételektől függ

22

.Elsősorban burzsoá  jogászok beszélnek a szerződésileg rögzített fel-

tételeknél egy „intézményesített”vagy „jogszabályba foglalt”

24

clausula rebus sic stantibusról. Ennek az elvnek ilyen felfogását összefüg-

gésbe hozzák azzal a néhány szerződésben rög-

zített eljárással, amely azt célozza, hogy a szer-

ződés alkalmazásával vagy értelmezésével kap-

csolatos vitás esetet a felek egy választott fórum

elé terjesszék. Egy ilyen eljárás a clausula rebus

sic stantibusra történő hivatkozást kizárná

25

.Példaként említhető többek között a Benelux

Gazdasági Unióról szóló egyezmény 44. cikke,

amely kimondja, hogy amennyiben valamely vi-

ta a Miniszteri Bizottság keretében nem oldható

meg, akkor akár a felek közös megkeresése, akár

egyoldalú kérelem alapján az ügyben választott-

bíróság dönt.

26

A körülmények alapvető megváltozásának

szabályát vizsgálva ezt a normát elhatároltuk a

21

19) jegyzet, 97. old. A szükséghelyzetet, mint a

szerződéses kötelezettségek alól mentesítő okot, a szovjet nemzetközi jogászok is elismerik. Ld.:

Sadorosny,G.: Békés egymás mellett élés és a nemzetközi jog (orosz

nyelven), Moszkva ,1964, 273. old. továbbá

Filippov,S.: A nemzetközi szerződés kikötései az elméletben és a

gyakorlatban (orosz nyelven) Moszkva, 1958, 81. és 85.old. Sursalov

V. M.: A nemzetközi szerződések ha-

tékonyságának feltételei (orosz nyelven) Moszkva, 1957, 123. old.

22Sursalov,V. M.: A nemzetközi szerződések ha-

E.van Bogáért.Törekvései arra irányulnak, hogy e

norma egyoldalú alkalmazását elkerülje. Véleményem szerint ezáltal a körülmények alapvető megváltozásának szabálya a szerződés revíziójával válik azonossá.

Ld.: Le sens de la clause „rebus sic stantibus” dans le droit du gens, Revue Générale de Droit International Public, 1966, No. 1., 49. old. így pl.

Gentzcke,B. K. monográfiájában: Aus-

weich- und Katastropheraklauseln im internationalen Wirtschaftsrecht, Göttingen, 1959, 173—177. old. Véleménye szerint az eltérési klauzula célja a clausula re-

bus sic stantibus pontosítása, meghatározott alkalmazási esetekre tartalmának világos körülhatárolása és ezáltal normába foglalása.

25

23)jegyzet, 71. old.

26

19) jegyzet, 602. old.

166

visszalépés és a megszűnés szerződésben megha-

tározott eseteitől. Itt nyert ismereteink teljes

egészében alkalmazhatók a körülmények alap-

vető megváltozásának szabálya és a felmondás

közötti viszonyra is, kiváltképpen, hogy utóbbi

túlnyomórészt szerződéses kikötésként szerepel,

így a bécsi konvenció 54. cikke szerint egy nem-

zetközi szerződés rendelkezéseivel összhangban

felmondással is megszüntethető. Sőt az 56. cikk

értelmében lehetséges az egyoldalú és elfogadás-

ra kötelezett akaratnyilatkozat formájában meg-

jelenő felmondás a szerződés kifejezett rendel-

kezése hiányában is. Ennek mindenesetre előfel-

tétele, hogy a szerződő felek a felmondás lehető-

ségét meg kívánták adni, vagy hogy a felmon-

dás joga a szerződés természetéből és olykor a

szerződéskötés körülményeiről is következzék.

Szerződéselméleti szempontból érdekes kér-

dést jelent a bécsi konvenció 56. cikk 1. a) pont-

ja. amely a szándék megállapítása esetén lehető-

vé teszi a felmondást. Először is ez a rendelkezés

bizonyos vonatkozásban kiegészíti a 62. cikk 1.

pontját, mert míg utóbbi a körülmények előre

nem látható meigváltozásából indul ki, addig

előbbinél a felmondási klauzula hiánya esetére

a felmondási szándék szolgál a felmondás lehe-

tőségének alapjául. Itt abból a megfontolásból

kell kiindulni, hogy a szerződő feleknek szándé-

kukban áll a felmondás, tekintettel arra, hogy

— mégha csak egészen általában is — olyan

meghatározott események, tehát változások be-

következtével számolnak, amelyek az ilyen jel-

legű felmondásnál nem feltétlenül bizonyulnak

alapvetőnek. Másodszor a felmondással élő szer-

ződő fél az 56. cikk 2. pontja szerint felmondási

szándékát legalább tizenkét hónappal korábban

köteles tudtul adni. Ezzel kapcsolatban elfogad-

ható az a vélemény, hogy itt nem lehet szó szük-

séghelyzetről

27

. Harmadszor a felmondás sem

mint kifejezett rendelkezés, sem mint szándék,

nem zárhatja ki a körülmények alapvető meg-

változása szabályának alkalmazását

28

. Kizárás csak azzal kapcsolatban lehetséges, amire a fel-

mondás vonatkozik vagy vonatkozhat. Negyed-

szer a hallgatólagos felmondásra vonatkozó ren-

delkezésből következtetni lehet arra, hogy a

szerződés stabilitásának nincs abszolút jellege.

A szerződéstől való visszalépésre vagy a

szerződés megszűnésére vonatkozó klauzulák

adott körülmények között általános fenntartá-

sok formájában is létrejöhetnek. Ez a lehetőség

indirekt módon levezethető a bécsi konvenció 19.

27

Liszitzin,O. J.: a felmondási határidőből kiin-

dulva, a szükséghelyzet alkalmazását kizárja. Ld.: Treatise and Changed Circumstances (Rebus sic stantibus),

American Journal of International Law, 1967, No. 4.

920. old.

28

Wengeler,W. ezzel ellentétes véleményt képvi-

sel: egy felmondás, különösen ha össze van kötve a

szerződés revíziójára irányuló tárgyalásokkal, kizárj a clausula rebus sic stantibusra történő hivatkozást.

Ld.: Völkerkecht, Bd. I. Berlin (West) 1964, 375. old.

Hasonló véleményen van D. Anziíotti is. Lehrbuch des Völkerrecnts, Bd. 1., Berlin und Leipzig 1929, 357. old.

cikk

b) pontjából. Az államközi szerződéses kap-

csolatokban olykor közvetlenül a szerződések-

ben élnek fenntartásokkal. Példaként említhető

a nemzetközi légi járatok átmenő forgalmáról

1944. december 7.-én aláírt egyezmény I. cikké-

nek 5. szakasza, mely szerint: „Mindegyik Szer-

ződő Állam fenntartja magának azt a jogot, hogy

megtagadja vagy visszavonja a másik Állam lé-

giközlekedési vállalatának adott hozzájárulást

vagy engedélyt, ha nincs meggyőződve arról,

hogy a tulajdon túlnyomó többsége vagy a tény-

leges ellenőrzés a Szerződő Állam állampolgárai-

nak kezében van . . ,”

29

. Hasonló jellegű fentartást tartalmaznak az

olyan rendelkezések is, mint a stratégiai táma-

dófegyverek időleges korlátozásáról 1972. május

26.-án kötött szovjet—amerikai egyezmény

VIII. cikke, amelyben rögzítették a szerződő fe-

leknek azt a jogát, hogy visszalépjenek a szerző-

déstől, amennyiben rendkívüli körülmények or-

száguk „létfontosságú érdekeit” veszélyeztetik

30 Ezek a kvázi fenntartások nem cserélendők

össze a tulajdonképpeni, valódi fenntartásokkal,

amelyek egy szerződés aláírásakor, ratifikációja-

kor, elfogadásakor, jóváhagyásakor vagy az ah-

hoz való csatlakozáskor tehetők.

Mindenekelőtt megállapítható, hogy a fenn-

tartás és a körülmények alapvető megváltozásá-

nak szabálya között lényeges különbség van: a

fenntartás a bécsi konvenció 19. cikke

a) pontja értelmében a szerződésben kizárható. így pl. az atomfegyverek Dél-Amerikában történő alkal-

mazásának tilalmáról, 1967 február 14.-én kötött

szerződés 27. cikke kimondja, hogy: „Ehhez a

szerződéshez fentartások tétele nem megenge-

dett”.

31

Ezzel szemben a körülmények alapvető

megváltozásának szabályát nem lehet kiizárni,

mert ennek alkalmazásáról nem lehet lemondani.

Itt azt kell világosan látni, hogy nincs olyan ál-

lam, amely önként lemond a jövőbeli változá-

soknak más államokkal kötött szerződéseire gya-

korolt befolyásáról, tekintettel arra. hogy egy

ilyen jellegű szerződéses lemondás adott körül-

mények között elviselhetetlen terhet jelenthet

az állam számára, sőt előfordulhat, hogy létét is

fenyegetheti. A körülmények alapvető megvál-

tozásának szabálya, az előbb mondottaktól füg-

getlenül is elsőbbséget élvez olyan szerződéses

kikötésekkel szemben, amelyekkel a felek az

esetleges jövőbeli változásoknak a megkötött

szerződésekre gyakorolt hatását kívánják kizárni

32

. Ha ennek a normának a kizárása egy, az

államközi szerződéses kapcsolatok szempontjá-

ból fontos szerződésben, nevezetesen a bécsi

29

19) jegyzet, 1924. old.

30

16) jegyzet, 1362. old.

31

16) jegyzet, Bd. 2. 961. old.

32

Ld. ehhez, ha kissé módosítva is,

Berber,F. álláspontját, aki szerint egy olyan értelmű ígéret, hogy

a fél nem hivatkozik a clausula rebus sic stantibusra,

a maga részéről ismét csak a clausulának van alávetve.

Lehrbuch des Völlkerrechts, Bd. I. München 1960 462 old.

167 konvencióban nem is volt lehetséges, akkor

ugyanez, egy speciális szerződésben éppen olyan

kevéssé lesz léhetséges.

Kiemelendő továbbá, hogy fenntartással a

körülmények alapvető megváltozása nemzetközi

jogi szabályának hatását a fenntartással nem

érintett kérdésekre nem lehet kizárni. A nem-

zetközi jogi irodalomban

33

a körülmények alapvető megváltozásának szabályát némelykor hall-

gatólagos fenntartásnak tekintik. Ez a felfogás

nyilvánvalóan arra a meghaladott szubjektív el-

méletre támaszkodik, mely szerint a clausula re-

bus sic stantibus minden szerződésben benne-

foglaltatik; éppen ezért ezt a felfogást el kell

utasítani.

A körülmények alapvető megváltozásának

szabálya megkülönböztetendő továbbá a szerző-

dések módosítására (revíziójára) és felülvizsgá-

latára vonatkozó rendelkezésektől. A szerződő

felek érdekeik védelmének figyelembevételével

a jövőben is vesznek fel szerződéseikbe módosí-

tást lehetővé tevő rendelkezéseket. E rendelke-

zéseknek az a feladatuk, hogy az állandóan vál-

tozó objektív realitáshoz való igazodás céljából

lehetővé tegyék a szerződések megváltoztatását

és kiegészítését. Néhány szerződés ilyen jellegű

rendelkezéseiben kifejezetten figyelemmel

vannak a várható változásokra. A Németor-

szágról szóló szerződés 10. cikke például kifej-

ti, hogy „az aláíró államok e szerződés és a ki-

egészítő szerződések rendelkezéseit felülvizsgálják:

b) minden olyan helyzetben, amikor az ösz-

szes aláíró állam felfogása szerint az e szerződés

hatálybalépésekor fennálló körülményeikhez ké-

pest alapvető jellegű változások következtek be.”

34Az ilyen jellegű revíziós klauzula és a kö-

rülmények alapvető megváltozásának szabálya

között azonosság fedezhető fel: mindkét rendel-

kezés érvényesítésének előfeltétele alapvető vál-

tozások bekövetkezte. Az itt idézett szerződés 10,

cikke egy szerződésben meghatározott revíziós

rendelkezés, amellyel a körülmények alapvető

megváltozásának objektív jellegű normája nem

zárható ki. Ez még fokozottabb mértékben áll

azokra a revíziós klauzulákra, amelyék a legki-

sebb mértékben sem utalnak változásokra. A

fent elmondottak fényében nem követhető az a

néhány jogász által képviselt álláspont, mely

szerint azokra a szerződésekre, amelyek revíziós

vagy választottbírósági klauzulát tartalmaznak,

semmilyen kiegészítő clausula rebus sic stanti-

bus nem vonatkozhat, mivel az előbbiek amúgy

is magukban foglalják az esetleg előforduló le-

hetséges eseteket

33

.3:1Példaként említhetők: Jogi szakszótár (orosz

nyelven) 2. kötet, második kiadás, Moszkva, 1956, 319.old.,Lewin—Kaljusnaja:Völkerrecht, Lehrbuoh, Berlin, 1987, 105. old.,Sauer,W.: System des Völkerrechts,Bonn, 1952, 389. old.

Fauchille,F.: Traité de droit intern a tional public, Paris, 1926, t. I. 384. old.

3,1

16) jegyzet Teil 2, 555. old.

3″‘ E nézet védelmezői közül kiemelendők:

Connel, D. O.: International Law, Vol. I. London 1965, 297. old.és Fleischhauer,aki az NSZK képviselője volt a bécsi

A körülmények alapvető megváltozásának

szabály a-és a szerződésben meghatározott vagy

általában megállapodáson nyugvó revíziós lehe-

tőségek között három vonatkozásban állapítható

meg eltérés. Először is a revízió lehetősége a

szerződő felek egyetértésén alapszik, mégpedig

konkrét szerződéses rendelkezés vagy a felek kü-

lön megállapodása formájában. Ezáltal a szerző-

dés revíziója feltételezi a másik fél hozzájárulá-

sát. Néhány szerződésben kifejezett utalás tör-

ténik a másik fél hozzájárulására, mint pl. az

1959. december l.-i Antarktisz szerződés XII.

cikkében. Eszerint a rendelkezés szerint a szer-

ződés mindenkori megváltoztatása vagy kiegé-

szítése „a szerződő felek egyhangú határozatá-

tól” függ

36

.

Ezzel szemben a körülmények alapvető

megváltozásának szabálya alkalmazása során

nem követeli meg feltétlenül a másik fél hoz-

zájárulását, mivel ellenkező esetben ennek a

normának az államközi szerződéses kapcsolatok-

ban nem lenne létezési jogosultsága. Másodszor

a szerződésben meghatározott revíziós rendel-

kezések a legtöbb esetben közvetlenül kapcso-

lódnak egy viszonylag átfogó eljárási mechaniz-

mushoz, mint pl. az ipari tulajdon védelmére

1883. március 20.-án kötött Párizsi Uniós Egyez-

mények 1967. július 14.-i szövege, amely igen

aprólékos revíziós rendelkezéseket tartalmaz

37 Ezzel szemben a körülmények alapvető megvál-

tozásának szabályára történő hivatkozáshoz

nincs szükség az ilyen jellegű eljárási szabályok

figyelembe vételére. Harmadszor eltérések van-

nak a következmények tekintetében is. Míg a

körülmények alapvető megváltozására történő

hivatkozás a szerződés megszűnéséhez, az attól

való visszalépéshez, vagy alkalmazásának felfüg-

gesztéséhez vezet, addig a revíziós rendelkezé-

sek egyedüli következménye egy szerződéses

rendelkezés megváltoztatása, illetve új rendel-

kezéssel történő felváltása, ami a szerződésnek

az új adottságokhoz való hozzáigazítását célozza.

Elhatárolandó továbbá a körülmények alap-

vető megváltozásának szabálya a szerződés tel-

jesítésének hirtelen lehetetlenülésétől, amit a bé-

csi konvenció 61. cikke szabályoz. Ennek a ren-

delkezésnek a lényege abban áll, hogy: a lehe-

tetlenülés „a szerződés végrehajtásához elenged-

hetetlenül szükséges tárgy tartós eltűnése vagy

megsemmisülése folytán következett be.”

38

Ez az előfeltétele annak, hogy egy szerződő fél a

szerződés teljesítésének lehetetlenülésére, mint

a szerződés megszűnésének, az attól való vissza-

lépésnek vagy alkalmazása felfüggesztésének in-

dokára hivatkozhasson.

szerződésjogi konferencián. Álláspontját ld.: United Nations O’cmference on tíhe Law of Treaties, Second session, Vienna, 9. April—22. May 1969, Officiail Records.

119. old.

36 18) jegyzet, Teil 2. 689. old.

37 16 jegyzet, Teil 1. 45. old.

38 2) jegyzet 297. old.

168 A gyakorlatban a konvenció e rendelkezé-

se szempontjából többek között számításba jö-

hetnek a következő esetek: egy folyó kiszáradá-

sa, egy sziget elsüllyedése, egy gát vagy egy erő-

mű megsemmisülése, feltéve, természetesen

hogy ezek a szerződés teljesítéséhez elengedhe-

tetlenek. Valamely terület eltűnésére példaként

lehet említeni a Szicíliától 25 mérföldre délre

fekvő sziget, Grechema elsüllyedését, ami éppen

akkor történt, amikor arról folyt a vita, hogy a

sziget mely állam tulajdonát képezi. Egy másik

esetben Trinidad közelében süllyedt el egy kis

sziget, amelyen pár nappal korábban vonták fel

a brit lobogót

39  Itt nyilvánvalóan olyan esetek-

ről van szó, amikor a szerződés teljesítésének

lehetetlenülése abszolút abban az értelemben,

hogy a szerződés tárgya megsemmisült és pót-

lása lehetetlen.

Feltételezhető, hogy az ilyen események

általában az „erőhatalom”, másszóval valami-

lyen természeti katasztrófa következményei (or-

kán, villám, zivatar, szárazság stb.). Az „erőha-

talom” intézménye különben számos nemzetkö-

zi szerződésben említésre kerül, mégpedig eo

nominae vagy közvetett módon, mint „termé-

szeti katasztrófa”. A parti tengerről és a csatla-

kozó övezetről 1958. április 29,-én aláírt egyez-

mény 14. cikk 3. pontja szerint valamely parti

állam felségvizein történő békés áthaladás csak

akkor foglalja magában a tartózkodást és a hor-

gonyzási, ha „ez a normális hajózáshoz tartozik

vagy erőhatalom, illetve tengeri veszély ezt

szükségessé teszi.”

40 Gyakran történnek utalások nemzetközi szerződésekben „természeti ka-

tasztrófákra” vagy „természeti eseményekre”,

mint pl. az 1868. október 17.-én kötött mannhel-

mi revideált Rajnahajózási Akta 1963. novem-

ber 20.-i szövegének 9. cikkében

41 az 1936. szeptember 20-án aláírt montreux-i Tengerszoros egyezmény 16. cikkében

42, valamint a Nemzet-

közi Gabonaegyezmény revíziójáról és kiterjesz-

téséről 1953. április 13.-án aláírt megállapodás

X. cikk 1. pontjában

43

. Ilyen értelmű utalások bilaterális szerződésekben is találhatók, mint pl.

az NDK és az NSZK kormányai között a polgá-

ri személyek és javak NSZK és Nyugat Berlin

közötti tranzitforgalma tárgyában 1971. decem-

ber 17.-én kötött egyezmény 13. cikk 3. pontjában

44 és az NDK és az NSZK közötti forgalom

kérdéseiről 1972. május 26.-án kötött egyezmény

33 Filippow; 21) jegyzet, 78. old.

40 16) jegyzet, Bd. 2. 656. old.

41

Amennyiben útközben természeti események

vagy más elkerülhetetlen véletlen következtében szükségessé válik a rakomány megváltoztatása, és e célból

a zár felnyitása, a hajó kapitányának ezt megelőzően

a legközelebbi vámhivatalnokhoz kell fordulnia, és be kell várnia annak tájékoztatását.”

Berber,F. 19. jegyzet, 1503. old.

42 „Hajókár vagy tengeri veszély esetét kivéve a

tengerszorosokban hadihajók nem tartózkodhatnak

hosszabb ideig, mint amennyi az áthaladáshoz szükséges.”

Berber,F. 19) jegyzet, 1473. old.

43 Bundesgestzblatt, 1953. Teil II, Nr. 12, 221. old.

44 16) jegyzet, Teil 3., 1280. öld.

19. cikk 2. pontjában. Utóbbi rendelkezés a szer-

ződésben megállapítottakon kívül pontosan kö-

rülírt kivételes esetekben megengedi a más he-

lyeken történő utazásmegszakítást és az útról

való letérést, mégpedig olyképpen, hogy ki-

mondja: „Amennyiben szálláshelyek előírásra

kerültek, rendkívüli események, mint pl. balese-

tek, üzemzavarok, megbetegedések vagy termé-

szeti katasztrófák bekövetkeztekor.. . utazás-

megszakítás és útról való letérés más, erre al-

kalmas helyeken is megengedett.”

45 Az itt felsorolt esetekben az „erőhatalom”

illetve a „természeti katasztrófa” szerződéses

rendelkezés tárgyát képezi. Éppen ezért az érin-

tett szerződő fél nem hivatkozhat a bécsi kon-

venció 61. cikkére, hanem csak általában az 54.

cikkre, valamint ha létezik megfelelő szerződé-

ses kikötés, akkor erre az utóbbira. Ha például

a Nemzetközi Gabonaegyezmény revíziójáról és

kiterjesztéséről 1953. április 19.-én kötött megál-

lapodás X. cikk 1. pontjában megjelölt rossz ter-

més következik be, akkor a gabonát exportáló

országnak nem kell a bécsi konvenció 61. cik-

kére hivatkoznia. Elegendő, ha az említett Gabo-

naegyezmény X. cikk 1. pontjára támaszkodva

indítványozza a Tanácsnál, hogy „a szóban forgó

aratási évre kötelezettségei alól teljes mérték-

ben vagy részben mentesítsék.”

46 Az „erőhatalom” lényegénél fogva a kö-

rülmények lényeges megváltozását okozza, mi-

által bizonyos hasonlóságok állapíthatók meg a

szerződés teljesítésének hirtelen bekövetkező le-

hetetlenülése és a körülmények alapvető meg-

változása között. Mindkettő lényeges változások-

ra vezethető vissza. Ez az oka annak, hogy az

államok gyakorlatában és a nemzetközi válasz-

tottbíráskodásban gyakran nem tesznek különb-

séget a két intézmény között. Ez történt a svájci

Szövetségi Bíróság 1954. december 22.-én hozott

választottbírósági ítéletében is, amellyel Görög-

ország és a svéd Alsing Trading Co. Ltd. nevű

társaság közötti ügyben döntött úgy, hogy ala-

pos vizsgálat után egyenlőségjelet tett a clausula

rebus sic stantibus elve és a szerződés teljesíté-

sének lehetetlenülése között

47 Helyesebbnek látszik azonban, ha elválasztjuk egymástól a két in-

tézményt, még akkor is, ha vannak határesetek,

amelyeknél a tartalmi átfedések eleve nem zár-

hatók ki. A megkülönböztetés legfontosabb kri-

tériumának véleményem szerint az tekinthető,

hogy míg a körülmények alapvető megváltozá-

sa esetén még mindig lehetséges ugyan a szer-

45 16) jegyzet, Teil 3., 1339. old.

46

43) jegyzet.

47 A vita lényege az volt, hogy a háború következ-

tében több évre megszakadt szállítások miatt a szerződő feleik kötelezettségeinek fenntartása az 1926. évi szerződés alapján indokolt-e vagy sem. A választottbíróság azt a felfogást tette magáévá, hogy a háború

után kialakult új körülmények nem voltak előre láthatók, és hogy ezek a változások az egyik szerződő fél részére lehetetlenné tették kötelezettségeinek további tel-

jesítését. International Law Reports 1956, 633. old. 1954. december 22.-i ítélet.

ződés teljesítése, csak az nem elvárható és értel-

metlen, addig a szerződés teljesítésének hirtelen

bekövetkező lehetetlenülésekor ugyanez kizárt,

még akkor is, ha az egyik szerződő fél kész len-

ne a további teljesítésre. A különbséget egy el-

képzelt esettel illusztráljuk. 1973-ban a kataszt-

rofális méreteiket öltő aszály mint „erőhatalom”

Etiópiában az állatállomány több mint nyolcvan

százalékának elhullásához és egy sor kisebb

helység megsemmisüléséhez vezetett

48

. Tegyük fel, hogy Etiópia más államokkal szerződést kö-

tött hús szállítására. Etiópia elvileg a katasztró-

fa után is, amely hangsúlyozzuk, a körülmények

előre nem látható alapvető megváltozását jelen-

ti, abban a helyzetben van, hogy szerződéses kö-

telezettségeit teljesíteni tudja. Csakhogy ebben

az esetben saját lakosságának hússal való ellátá-

sát veszélyeztetné jelentősen, kiváltképp miután

ebben az országban az export leállítása ellenére

is éhinség tört ki. így a szerződés teljesítése

Etiópiától nem lenne elvárható és lehetősége

nyílna arra, hogy a körülmények alapvető meg-

változásának szabályára hivatkozzon. Ezzel

szemben az állatállomány teljes megsemmisü-

lése esetén, ami a bécsi konvenció 61. cikke ér-

telmében a szerződés tárgyának megsemmisü-

lését jelenti, a szerződés teljesítése mindenkép-

pen lehetetlen lenne. Ezáltal a szerződés telje-

sítésének hirtelen lehetetlenülése jön szóba. El-

méletileg tehát a körülmények alapvető meg-

változása szabályának alkalmazása az aszály

48 Archiw der Gegenwart, 1973. október 24—26.

1870. old.

sújtotta Szahel övezet államai számára min-

denképpen lehetséges.

49 A bécsi konvenció 61. cikk 1. pontja a szer-

ződés alkalmazásának felfüggesztését írja elő,

amennyiben a lehetetlenülés időleges termé-

szetű. Feltételezhető, hogy a lehetetlenülésnek

ez a speciális esete a szerződés tárgyának lé-

nyegével a legszorosabb összefüggésben áll. A

szerződés alkalmazásának felfüggesztése pl,

Etiópiában, az állatállomány megsemmisülése

esetén nem nagyon jöhetne szóba, hiszen éppen

a szerződés tárgya veszett el. Lehetséges lenne

viszont elekromos energia szállításakor, ha az

érintett erőműnek természeti katasztrófa követ-

keztében bizonyos időre fel kell hagynia az

energia előállításával. Az „erőhatalom” okozta

károk felszámolása után viszont az elektromos

energia további szállítása és ezáltal a szállítási

szerződés teljesítése lehetséges lenne.

Befejezésül ismételten utalni kell arra,

hogy a körülmények alapvető megváltozásának

szabálya nem csodaszer, amellyel meg lehet

szüntetni fennálló szerződéseket. Sokkal inkább

egyike az e célból rendelkezésre álló számos le-

hetőségnek. Alkalmazása semmi esetre sem ve-

szélyeztetheti vagy zavarhatja a nemzetközi

békés együttműködést.

Terz, Panos

 

Pactum de negotiando és Pactum de contrahendo lényege és jelentősége a nemzetközi jogban

Pactum de negotiando és Pactum de contrahendo lényege és jelentősége a nemzetközi jogban

Terz, Panos A Pactum de negotiando és Pactum de contrahendo lényege és jelentősége a nemzetközi jogban JOGTUDOMÁNYI KÖZLÖNY, 1982/XXXVII/4,  320-325

A Magyar Tudományos Akadémia Állam- és Jogtudományi Bizottságának folyóirata

Zeitschrift des Ausschusses für Staats- und Rechtswissenschaften der Ungarischen Akademie für Wissenschaften

Periodical of the Legal and Administrative Sciences Committee 6f the Hungárián Academy of Science

A nemzetközi kapcsolatok fejlő-

désével időnként lényegesen meg-

változik egyes nemzetközi jogi in-

tézmények jogi és politikai jelen-

tősége. Ez a megállapítás feltétle-

nül igaz a pactuim de negotiando

és a pactum de contrahendo eseté-

ben. Mindkét jogintézmény ismert

volt már korábbi időszakokban is

— erre később még visszatérünk —,

de igazi jelentősége a hatvanas

évek végén, hetvenes évek elején,

a hidegháborúról az enyhülésre való

átmenet korszakában bontakozott

ki. így például ha különböző je-

lentőségűek is a felhozott példák,

számos pactum de contrahendo és

pactum de negotiando található a

szocialista államok és az NSZK kö-

zött kötött, ún. keleti szerződések-

ben, illetve a Szovjetunió és az

USA között folytatott SALT-tár-

gyalások, illetve szerződések köré-

ben. Az enyhülési folyamat előre-

haladásával egészen a hetvenes

évek végéig újabb pactum de ne-

gotiandókat és pactum de contra-

hendókat találunk különféle nem-

zetközi szerződésekben. E folyamat-

tal együtt járt a kölcsönös szándé-

kokra utaló közös nyilatkozatok el-

terjedése is, melyeknek hasonlósá-

ga az említett pactumokkal feltét-

lenül említést érdemel. Ezzel kap-

csolatban is bizonyos elméleti kér-

dések vetődnek fel, amelyek továb-

bi vizsgálatot érdemelnek. A most

következő fejtegetések azt a célt

tűzik maguk elé, hogy az államközi

megállapodások és más dokumen-

tumok, illetve a nemzetközi jogi

irodalom alapján a felvetődő kér-

désekre megoldást keressenek. Bár

a két pactum között lényeges ha-

sonlóságokat fedezhetünk fel, azaz

álláspontunk, hogy két különböző

jogintézményrő

;1lévén szó, helye-

sebb őket külön-külön megvizs-

gálni.

1. A pactum de negotiando lényege,

jellege és a jelentősége

a nemzetközi jogban

Először is utalnunk kell arra,

hogy az ókorian hangzó „pactum”

fogalma megegyezést, egyezményt

vagy szerződést jelent.

1

Már Aqui-

1

H.Klotz: Handwörterbuch der la-

teinischen Sprache, Zweiter Band,

Braunschweig, 1857. 647. old.

nói Szent Tamás is használta ezt

a kifejezést a „Summa Theologiae”-

ben (II. II. 78. 2c), ahol is „pactum

expressum” és „pactum tacitum”,

vagyis kifejezett vagy hallgatóla-

gos megállapodás vagy szövetség

között tesz különbséget.

2 Lényeges az a felismerés, hogy a pactum

egyezséget, megállapodást jelent,

mert ez a körülmény a pactum de

negotiando lényegének és jellegé-

nek meghatározásában döntő jelen-

tőségű.

A pactum de negotiando lényege

abban áll, hogy a partnerek kötele-

zik magukat fair és jóhiszemű tár-

gyalások folytatására.

3 Az azonban, hogy ezek a tárgyalások megálla-

podásihoz vezetnek vagy sem, egé-

szen más kérdés. Éppen ezért nem

tudjuk követni azokat a felfogáso-

kat, melyek szerint a tárgyalási kö-

telezettség a megállapodás elérésé-

nek kötelezettségét is magában foglalja.

4 Véleményünk szerint a

tárgyalások folytatásának és a (meg-

állapodás elérésének kötelezettsége

a pactum de contrahendo lényegét alkotja.

A fenti értelemben vett pactum

de negotiando nemzetközi szerződés

5 amelyből nemzetközi jogi kö-

telezettségek származnak.

6 Időben az első ilyen kötelességmint

már említettüka fair, jóhisze-

mű és tisztességes tárgyalások foly-

tatása. További kötelezettség a

szerződő felek számára az, hogy a

pozitív magatartás egy bizonyos

minimumával elő kell segíteniük a

tárgyalások folytatását.

7 Ez konkrétan azt jelenti, hogy a tárgyalá-

2 Thomas Lexikon, herausgegeben

von L. Schütz, 2. Auflage, Paderborn,

1895, 559. old.

3 Ezzel a véleményünkkel sok nem-

zetközi jogász egyetért. Példaképpen

említsük meg a következőket: G.

Dahm: Völkerrecht, Band II. Stuttgart, 1961. 67.

old.; Seidl Hohenveldern: Völkerrecht,

3. Auflage, Köln, Bonn, München, 1974.

62. old.; v. Münch : Völkerrecht In pro-

grammierter Form, Berlin (West)—New

York, 1971. 232. old.; E.Menzel es K.Ipsén:

Völkerrecht, Ein Studienbuch,München, 1979. 76. old.

4 Ezt az álláspontot képviseli minde-

nekelőtt A.Verdross és B.Simma:

Uni-verselles Völkerrecht, Berlin , 1976.

275. old. és H. J.

Hahn: Das pactum de negotictndo als völkerrechtliche Entscheidungsnorm, Aussenwirtschaftdienst des Betriebsberaters, 1972. Nr. 10. 491,492. old.

5 Ld. még I.Lukasuk: A tárgyalási

megállapodásokból származó kötelezett-

ségek, Szovjetszkij Jezsegodnyik mezs-

dunarodnovo Prava, 1962. 118. old. (oro-

szul), illetve H. J.Hahn : i. m. 493, 494. old. és

Menzel es Ipsén: i. m. 76. old.

6 Hasonlóan M. Loic : La notion de „pactum de contrahendo” dans la jurisprudence Internationale, RGDIP, 1974. 398. old.

7 H. J. Hahn: i. m. 493. old. 1982. február hó sok ideje alatt a feleknek tartóz-

kodniok kell minden olyan maga-

tartástól, amely a tárgyalásokat nehezítené,

8 továbbá, hogy egymást kölcsönösen tájékoztatniuk

kell. Emellett e kötelezettségek tel-

jesítése feltételezi, hogy „a felek

korábban elfoglalt álláspontjukat

feladni hajlandók, és hogy a má-

sik félnek bizonyos engedmények-

kel elébe menni készen állnak”,

hogy végül is „mindkét felet kielé-

gítő kompromisszumos megoldást”

találjanak, mint ezt az 1953. feb-

ruár 27-i, a Német Szövetségi Köz-

társasággal szemben támasztott gö-

rög kártérítési követelésekről szóló

egyezmény kapcsán 1972. január

26-án kelt választott bírósági ítélet

62. pontjában megfogalmazza.

9 Amennyiben a felek lelkiismeretes

tárgyalások ellenére sem jutnak

eredményre, arra a következtetés-

re kell jutnunk, hogy tárgyalási

kötelezettségüket teljesítették.

10 Innen nézve látható, hogy a pactum

de negotiando nem tekinthető sem

előszerződésnek,

11 sem pedig keretszerződésnek, mivel az előszerződés

átmeneti jellegű és további ponto-

sítások révén konkretizálódik és

válik végérvényessé, nem zárva ki

természetesen az esetleges módosí-

tásokat sem, a keretszerződés pedig

a rendelkezéseket kitöltő további

megállapodások révén érvényesül a

gyakorlatban.

A pactum de negotiandót tartal-

mazó dokumentumok alapján kü-

lönféle fajtájú pactumokat külön-

böztethetünk meg bizonyos formá-

lis jegyek figyelembevételével.

Amennyiben a kötelezettség teljesí-

tésének módját vesszük a megkü-

lönböztetés alapjául, megkülönböz-

tethetünk egyrészt olyan pactum

de negotiandót, amelyben a felek

arra kötelezik magukat, hogy ál-

talában tárgyalásokat kezdjenek és

folytassanak. Így például a nukleá-

ris fegyverek elterjedésének meg-

akadályozásáról szóló, 1968. július

s Lukasuk: i. m. 118. old.

9 A viszonylag terjedelmes ítéletet

ld.: Archív des Völkerrechts, 1974—75.

339. old.

10 Ezzel kapcsolatban nem tudjuk kö-

vetni azt a íelfogást, hogy a tárgyalási

kötelezettség csupán a megállapodás

létrejöttével szűnik meg, amint azt U.

Beyerlin vallja: Pactum de contrahendo

und pactum de negotiando ím Völker-

recht, ZaöRV Band 36. (1976) 437. old.

11 Egyet kell értenünk E.

Kronnal, aki szerint „az előszerződés” fogalmá-

nak használata a pactum de negotian-

dora félrevezető. Vö.: Pactum de cont-

rahendo ím Völkerrecht, Köln, 1971. 1.old.

1-én kelt szerződés 6. cikke a kö-

vetkezőképpen hangzik: „E szerző-

dés minden egyes részese kötelezi

magát, hogy jóhiszemű tárgyaláso-

kat folytat a nukleáris fegyverke-

zési verseny mielőbbi megszünte-

tése és a nukleáris leszerelés érde-

kében hozandó hatékony intézke-

désekről, valamint egy szigorú és

hatékony nemzetközi ellenőrzés

mellett megvalósítandó általános és

teljes leszerelési szerződésről”.

12 Másodszor megkülönböztethe-

tünk olyan pactum de negotiandót,

amely meghatározott területen

megkezdett tárgyalások folytatásá-

ra kötelezi a feleket rendszerint

minőségileg magasabb szinten.

Ilyen kötelezettségeket mindenek-

előtt a nemzetközi biztonságot és

fegyverzetkorlátozást érintő két-

és többoldalú szerződésekben talá-

lunk. Az 1971. február l.i „A

nukleáris és más tömegpusztító

fegyverek tengerfenéken és óceán-

fenéken, valamint ezek altalajában

való elhelyezésének tilalmáról szóló

szerződés 5. cikke szerint „az eb-

ben a szerződésben részes felek kö-

telezik magukat, hogy jóhiszemű

tárgyalásokat folytatnak további le-

szerelési intézkedésekről abból a

célból, hogy megakadályozzák a

fegyverkezési versenyt a tengerfe-

néken és az óceánfenéken, vala-

mint ezek altalajában”.

13 A tárgyalások továbbfolytatásának kö-

telezettsége a tárgyalási folyamat-

nak kontinuitását és dinamikáját

biztosítja. A pactuim de negotiando

további alfaja, amely esetleg a ko-

rábban említett általános tárgyalá-

si kötelezettség egy sajátos fajtá-

jának tekinthető, a szerződésben

megállapított konzultációs kötele-

zettség. így például a bakteriológiai

(biológiai) és toxin-fegyverek fej-

lesztésének, gyártásának és táro-

lásának eltiltásáról és megsemmi-

sítéséről szóló 1972. április 10 i szer-

ződésben részes felek „… kötele-

zettséget vállalnak arra, hogy ta-

nácskoznak és együttműködnek

mindazon kérdések megoldásában,

amelyek az Egyezmény célkitűzé-

12 Dokument zur Abrüstung 1917—

1976., Berlin, 1978. 322. old. (Vö.: 1970. évi 12. tvr.)

13 Völkerrecht, Dokumente, Teil 3.,

Berlin, 1973. 1199. old. (Vö.: 1972. évi 28.

tvr.) Hasonló, a tárgyalások folytatására

irányuló kötelezettséget tartalmaz a

Szovjetunió és az USA által kötött szer-

ződés a rakétaelhárító rakétarendszerek

korlátozásáról. (1972. május 26.) U. o.

1357. old.

seivel kapcsolatban vagy rendelke-

zéseinek alkalmazása során felmerülhetnek”

14 (5. cikk). A diplomáciai gyakorlatban a fordított eset ugyanígy megtalálható. így a bécsi

középeurópai haderőcsökkentési

tárgyalások előkészítéséről folyta-

tott megbeszélések záróközlemé-

nyében, amely 1973. június 28-án

kelt Bécsben, a következőt olvas-

hatjuk : „A konzultációk során a

felek megállapodtak, hogy tárgya-

lásokat folytatnak a közép-európai

haderők és fegyverzetek kölcsönös

csökkentéséről, valamint az ezzel

összefüggő intézkedésekről.”

15 Az állami gyakorlat tanulmányo-

zásából kiderül, hogy a hetvenes

években a pactum de negotiando

intézményét főleg fegyverzetcsök-

kentési és leszerelési kérdésekben

alkalmazták. Szinte minden jelen-

tősebb megállapodás ezekben a

kérdésekben tartalmaz pactum de

negotiandót.

16 Az említett példák alapján nem szabad azonban a pactum de negotiando túlértékelé-

sére következtetnünk, hiszen a le-

szerelési tárgyalások esetén rend-

kívül fontos kérdésekről van szó,

amelyek a nemzetközi jog alapel-

veivel és fontos két- és többoldalú

nemzetközi szerződésekkel szoros

összefüggésben állnak. Említsük

meg például a Szovjetunió és az

Egyesült Államok között 1972. má-

jus 26 án a rakétaelhárító rakéta-

rendszerek korlátozásáról kötött

egyezmény 11. cikkét, vagy pedig az

atomsorompó szerződés már tár-

gyalt 6. cikkét. Ezekből a dokumen-

tumokból azt a következtetést von-

juk le, hogy az érintett államok a

pactum de negotiando révén, nyil-

ván biztonságpolitikai érdekeikből

kiindulva, ki óhajtják fejezni érde-

keltségüket bizonyos tárgyalások

megkezdésében, illetve folytatásá-

ban. És éppen ez az, amit ily mó-

don nyilvánosságra kívánnak hoz-

ni. Nem értünk egyet ezért M. Vi-

rally álláspontjával, aki szerint a

pactum Tle negotiando megkötése

mögött az a megfontolás húzódik

meg, hogy a politikailag fontos szer-

ződések esetén a felek el kívánják

kerülni a közvélemény túlzott fel-u

Dokumente zur Abrüstung, i. m.

357. p. (Vö.: 1975. évi 11. tvr.) is u.

o.385. old.

18 E rendelkezés szerint a felek kö-

telezik magukat arra, hogy ,,a straté-

giai támadófegyverek korlátozásáról

szóló tárgyalásokat tovább folytatják”.

U. o.: 364. old. 322

17 A viták békés megoldásának

kérdésében is, ahol természetesen

a nemzetközi jog megfelelő alap-

elve döntő szerepet játszik, növek-

szik a pactuim de negotiaodo sze-

repe (sőt maga a viták békés elin-

tézésének elve is tartalmaz pactum

de negotiandót — a ford.). Erről

tanúskodik az a tény, hogy számos

szerződés tartalmaz ilyen megálla-

podást. Például az 1972. május 29-i

megállapodás „a Szovjetunió és az

Egyesült Államok közötti kapcso-

latok alapjairól” a következőket

tartalmazza: „A felek egymással

való kapcsolatukban mindig mér-

sékletet fognak gyakorolni és ké-

szek arra, hogy nézetkülönbségei-

ket tárgyalásokkal és békés esz-

közökkel rendezzék”.

18 Felvetődik a

kérdés, hogy ez esetben tényleg

pactum de negotiandóról vane szó,

hiszen „a felek … gyakorolnak” ki-

tétel meglehetősen általánosnak tű-

nik. Egyrészt kétségtelen, hogy ez

a pactum de negotiando nem

ugyanabból a fajtából való, mint a

fentebb a fegyverzetkorlátozás kap-

csán említett példák.

19 Másrészt azonban nincs semmi alap arra,

hogy az ilyen típusú megállapodá-

soktól mindenfajta jogi következ-

ményt megtagadjunk, és így jelen-

tőségüket leértékeljük. Az ilyen tí-

pusú megállapodásokat, bizonyos

megszorításokkal, „gyenge” pactum

de negötiandónak nevezhetjük,

amelyek azonban abban különböz-

nek a puszta szándékot kifejező nyilatkozatoktól,

20 programtételektől vagy óhajoktól, hogy ez utób-

biaknál a felek jogi kötelezettség

vállalására irányuló készsége

hiányzik. Nem pactum de negotian-

do éppen ezért, amit az 1972. május

30 i szovjet—amerikai közös köz-

leményben olvashatunk, mely sze-

rint mindkét állam kinyilvánítja

szándékát, hogy „a stratégiai táma-

17 M.Virally: Le principe de récipro-

cité dans le droit international contem-

porain, Reeuell des Cours, 1967. Tóin.

122. 53. old.

18 Völkerrecht. Dokumente, Teil 3.

Berlin, 1973. 1365. old. Hasonló rendel-

kezéseket más dokumentumokban Is ta-

lálhatunk, mint például az NDK és az

NSZK között közlekedési kérdéseikről

kötött 1972. május 26-i szerződésben.

U. o. 1343. old.

19 U. Beyerlin szerint ilyen esetekben

is pactum de negotiandoról van szó: i. m. 47. old.

20 Részletesebben lásd: P.Terz: A

nyilatkozatok, különösen a szándék-

nyilatkozatok és ajánlások egyes kérdé-

sei a nemzetközi kapcsolatokban, Przeg-

lad Stosunków Mi^dzynarodowych, 1979.

3. 35. old. (lengyelül).

dófegyverek korlátozásáról szóló

tárgyalásokat tovább folytatják és

a jóakarat szellemében járnak el.”

21 Hasonló megállapításra juthatunk

az 1970. augusztus 12.-i szovjet—

NSZK szerződés preaimbulumával

kapcsolatban, amelyben mindkét

állam kinyilvánítja szándékát,

hogy „szerződési formában fejez-

zék ki elhatározásukat együttmű-

ködésük megjavítására és elmélyí-

tésére, beleértve a gazdasági kap-

csolatokat, valamint a tudományos-

műszaki és kulturális kapcsolatokat

mindkét állam érdekében”.

22 Ezeknek a tételeknek legfeljebb morális

kötelező erőt tulajdoníthatunk.

23 Az ilyen esetekben az érintett ál-

lamok számára semmilyen jogi kö-

telezettség, illetve alanyi jog nem

keletkezik.

Az eddigi fejtegetések eredmé-

nyét a pactum de negotiando kö-

vetkező meghatározásában foglal-

hatjuk össze: A pactum de nego-

tiando az államok szerződésben

megállapított jogi kötelezettsége

arra, hogy az őket érdeklő kérdé-

sekben tárgyalásokat vagy konzul-

tációkat kezdjenek és folytassanak,

vagy a már megkezdett tárgyaláso-

kat tovább folytassák. A pactum

de negotiandóból nem keletkezik

kötelezettség arra, hogy a felek

megállapodásra jussanak. Ez utóbbi

már a pactum de contrahendo fel-

adata, amely kifejezés a postglosz-

szátorok szókincséből származott át

az utókorra.

2. A pactum de contrahendo lényege,

jellege és jelentősége a nemzetközi jogban

A pactuim de contrahendo lénye-

ge, hogy a felek jogi kötelezettséget

vállalnak egy bizonyos tárgyiban

szerződés megkötésére. Ezt az ál-

láspontot már a XIX. század végén

képviselte A. Rivier: „…pactum

de contrahendo, vagyis kötelezett-

ségvállalás, amelynél fogva a felek

vagy valamelyik fél egy nemzetkö-

zi szerződés megkötésére kötelezik

magukat”.

24 Jelenleg is ez az állás-

pont tűnik .uralkodónak. így pél-

dául a „Dictionnaire de la Termi-

21 Dokumente zur Abrüstung, i. m. 373. old.

22 Völkerrecht, Dokumente, 1. m. 1148.old.

23 Ebben egyetértünk W.Wenglerrel.

Ld.: Völkerrecht, Band I, Berlin(West)

stb. 1964. 238. old.

24 A. Rivier: Principes du droit des gens, Paris, 1895., 2 vol., 70. old.

nologie du Droit International” a

következőképpen határozza meg a

pactuim de contraihendót: „Egy

meghatározott tárgyban nemzetközi

szerződés megkötésére vonatkozó

kötelezettségvállalást tartalmazó

megállapodás, esetleg csupán a

szerződés bizonyos részletei tárgyá-

ban.”

25 Emellett magától értetődik,

hogy a tárgyalások folytatására

való kötelezettségvállalás beleér-

tendő a szerződés megkötésére vo-

natkozó kötelezettségvállalásba.

A döntő elem azonban itt a szerződés

megkötése. Ennélfogva felesleges a

tárgyalások folytatására való köte-

lezettség külön kiemelése.

26 Szerződések megkötésére vonatkozó’

kötelezettség a nemzetközi jog

egyes általános szabályaiból, pél-

dául a békés nemzetközi együttmű-

ködés elvéből (ENSZ Alapokmány

1. cikk (3), 55. és 56. cikk, illetve

az 1970-es ENSZ deklaráció) is le-

vezethető. Különösen említésre

méltó az ENSZ Alapokmányának 1.

cikkének (3) bekezdése, amely a

nemzetközi együttműködésre mint

a gazdasági, szociális, kulturális

vagy emberbaráti jellegű feladatok

megoldásának alapvető módjára

utal. Semmi kétség nem lehet az-

iránt, hogy a szuverén államok kö-

zötti együttműködés főként nem-

zetközi szerződések alapján képzel-

hető el. Ennek az elvnek nagyon

lényeges specifikuma, hogy az ál-

lamok nemzetközi jogilag

kötelesek békésen együttműködni, ehhez vi-

szont feltétlenül szükséges, hogy

nemzetközi szerződéséket kössenek

egymással. Ebből azonban egyálta-

lán nem következik, hogy az álla-

mok jogilag kötelesek lennének

bármely tárgyban, bármily fontos

legyen is az, bármely állammal

szerződéseket kötni. A békés nem-

zetközi együttműködés alapelve te-

hát nem határozza meg, hogy mi-

kor, kivel és miről kell az államok-

nak egymással szerződéseket köt-

25 Dictionnaire de la Terminologie du

Droit International, Paris, 1960. 435. old.

Az NSZK és Ausztria legkiválóbb nem-

zetközi jogászai is ezen a véleményen

vannak. Pl. : G.Dahm: Völkerrecht. i.

m. 66—67. old.; F. A.v. der Heydte:

Völkerrecht, I. Köln, 1958, 73. old. ; Menzel—Ipsen H : Völkerrecht, i. m. 76.old.; v. Münch : i. m. 233. old.; A.Verdross : Die Quellen des universellen

Völkerrechts, Freiburg, 1973. 43. old., il-

letve A. Verdross—Simma, 1. m. 275.old.

26 M. Loic egyebek között ezt írja:

„hogy a megegyezéshez eljussanak, tár-

gyalniuk kell, … A pactum de contra-

hendo megvalósításának első stádiuma

a tárgyalási kötelezettség”, i. m.: 383.old.

niök. Következésképpen ezen alap-

elv konkrét megvalósítása az egyes

szuverén államokra marad. Min-

den állam kötelezettséget vállalíhat

tetszése szerint megállapodások út-

ján vagy közvetve bármely tárgy-

ban más államokkal szerződések

megkötésére. Éppen erre a célra

áll rendelkezésiünkre a pactum de

contraihendo. A nemzetközi doku-

mentumok elemzése arra a követ-

keztetésiekre vezet, hogy általános-

ságban a pactum de contraihendo

következő típusait lehet megkülön-

böztetni: Először azt a formát,

amelyben az államok többé vagy

kevésibé formáihoz kötött nemzet-

közi szerződésben kötelezettséget

vállalnak, hogy az őket érintő kér-

désekben szerződéseket kötnek. így

például az 1974. február 7-én kelt

amerikai—panamai nyilatkozat a

két állam által megkötendő új Pa-

nama-csatorna-szerződésről olyan

rendelkezéseket tartalmaz, ame-

lyekből egyértelműen kiviláglik,

hogy egy különös fajtájú pactum de

contrahendót kötöttek a felek egy-

mással: A közös nyilatkozat tulaj-

donképpen egy pactum de contra-

hendo, amelyben a felek megálla-

podnak, hogy az 1903 óta közöttük

érvényben levő szerződést a Pana-

ma-csatorna övezetről új szerződés-

sel fogják helyettesíteni: „Kormá-

nyunk nevében a következő elvek-

ben állapodtunk meg: 1. az 1903-

ből származó szerződést és a hoz-

zájuk csatlakozó kiegészítéseket tel-

jesen új, a két tenger közötti csa-

tornára vonatkozó szerződéssel he-

lyettesítjük.”

27 Részben hasonló az

1950. június 6-án kelt közös dekla-

ráció a Német Demokratikus Köz-

társaság ideiglenes korimánya és a

Lengyel Köztársaság kormánya kö-

zött. Ebben a dokumentumban a

felek megegyeztek, hogy az Odera

—Neisse határt ki fogják jelölni. E

megállapodás végrehajtására egy

hónapon belül további szerződést

kötnek a felek, hogy a fennálló és

megállapított határt kijelöljék,

úgyszintén, hogy a határral össze-

függő más kérdéseket rendezzék.”

28 A pactum de contrahendo egy má-

sik válfaja esetén nem találunk

sem egyértelmű kötelezettségválla-

lást, sem pedig megállapodást. A

felek arra szorítkoznak, hogy kije-

\ ‘ ,

27 Ld. Archiv der Gegenwart, 1974./18. 537. old.

28 Dokumente zur Aussenpolitik der

DDR. Band I., Berlin, 1974. 332. old.

lentsék, szerződéseket fognak kötni. Az államok gyakorlatában viszonylag sok példát találunk ilyen

‘megállapodásokra. A Német Szö-

vetségi Köztársaság és az Olasz

Köztársaság között 1957. november

21-én kötött barátsági, kereskedel-

mi és hajózási szerződés szerint

mindkét fél arra kötelezi magát,

hogy intézkedéseket tesz a földrajzi

eredetmegjelölések védelmére a

kereskedelmi forgalomban. A to-

vábbiakban ugyanezen a helyen

(19. cikk 4. pont) leszögezik: „A

szerződő államok ezen kívül e kér-

désekben megállapodást fognak

kötni.”

29 A szövegösszefüggésből vi-

lágos, hogy a szerződő felek jogilag

kötelezték magukat, hogy új egyez-

ményt kössenek. Ettől az esettől

meg kell különböztetnünk azokat

az eseteket, amelyekben — mint ez

úgyszintén az összefüggésekből ki-

derül — pusztán csak általános cél-

kitűzést állapítanak meg, amelynek

nincsen jogi jelentősége. Erre pél-

da az 1961. szeptember 20-án a

Szovjetunió és az Egyesült Államok

képviselőinek megbeszéléséről ki-

adott közös nyilatkozat a leszere-

lési tárgyalások alapelveiről (ún.

(Zorin—McCloy-egyezmény), amely

többek között a következőt tartal-

mazza: „A tárgyalásokon résztvevő

államok a lehető leggyorsabban át-

fogó megállapodás elérésére és vég-

rehajtására törekszenek.”

30 Az ilyen közös nyilatkozatokat és célmeg-

határozásokat véleményünk szerint

egy jövendő szerződés tárgyának

kijelöléseként („Punktationen”) kell

értelmezni. Ugyanakkor figyelnünk

kell arra is, hogy az ilyen típusú

nyilatkozatokról eltérő vélemények

vannak a szakirodalomban. Míg pl.

L. Oppenheim a „punctationes” ki-

fejezésen pusztán egy jövendő szer-

ződés tárgyáról folytatott tárgya-

lást ért („ímere negotiations on the

dteims of a future treaty”

31 ), mások megelégszenek annyival, hogy itt

csupán egy szándékolt szerződés

tartalmára vonatkozó nyilatkozatot lássanak.

32 A két felfogás kö-

29 Bundesgesetzblatt der BRD, Teil

II. Nr. 38. 958. old. Hasonló rendelke-

zést találunk az NSZK, Franciaország

és Luxemburg között a Mosel folyón

való hajózásról szóló 1956. október 27-1

szerződés 56. cikkében. Ld.: F.

Berber: Völkerrecht, Dokumentensaanmlung,

Band I. München, 1967. 1584. old.

30 Dokumente zur Abrüstung, i. m.245. old.

31 L. Oppenheim—H.Lauterpacht:

International Law, Vol. I. London etc.1955. 890. old.

32 F. A.v. der Heydte : Völkerrecht,

i. m. 72—73. old.; E.Kron: i. m. 149. old.

zött annyiban nincs különbség,

hogy egyik szerint sem bírnak ezek

a nyilatkozatok vagy megállapodá-

sok jogi kötelező erővel. A döntő

kérdés itt nem annyira a nyelvi

megfogalmazás („kötelezik magu-

kat”, „szerződéseket kötnek”, „will”

vagy „shall conclude”), hanem sok-

kal inkább az államok tényleges

akaratának kiderítése atekintetben,

hogy jogilag kötelezni kívánták-e

magukat vagy sem.

Ami a pactum de contraihendo

tárgyát illeti, megállapíthatjuk,

hogy többnyire adminisztratív meg-

állapodásokra vonatkoznak. A het-

venes évek eleje óta azonban fel-

tűnő tendencia, hogy a pactum de

contrahendo megjelenik a gazda-

sági és tudományos szerződésekiben,

illetve részben a leszerelési és

fegyverzetkorlátozási megállapodá-

sokban. Az államközi kapcsolatok

fejlődése időközben a pactum de

contrahendo egy új, mondhatni ne-

gatív fajtájának kialakulásához is

elvezetett. Ennek lényege, hogy a

felek szerződési kötelezettséget vál-

lalnak arra, hogy bizonyos tárgy-

ban nem kötnek szerződéseket.

Ilyen rendelkezést tartalmaz a

Szovjetunió és a Szocialista Etiópia

között kötött barátsági és együtt-

működési szerződés: „A magas szer-

ződő felek kinyilatkoztatják, hogy

e szerződés rendelkezései nem áll-

nak ellentétben érvényes nemzet-

közi szerződésekből eredő kötele-

zettségeikkel, és kötelezik magukat,

hogy nem kötnek olyan nemzetközi

megállapodásokat, amelyek össze-

egyeztethetetlenek e szerződéssel.”

(Kiemelés a szerzőtől.)

33 A nemzetközi jogi szakirodalom-

ban olyan nézetek is találhatók,

amelyek a pactum de contrahendót

puszta tárgyalási ^telezettséggé

szűkítik. E nézet legismertebb kép-

viselője véleményünk szernt A.

Miaja de la Muela, aki azt vallja,

hogy a pactum de contrahendo

egyetlen joghatása, hogy a feleket

jóhiszemű tárgyalásokra kötelezi

anélkül, hogy emellett a szerződés

megkötésére kötelezettség keletkez-

nék. „… a pactum de contrahendo

a nemzetközi kapcsolatokban azt az

egyszerű joghatást hozza létre, hogy

a felek kötelesek jóhiszemű tárgya-

lásokat folytatni anélkül, hogy jog-

következményei a szerződés meg-

33 Idézve Neues Deutschland, 1978.

november 21. száma alapján.

324 kötésének kötelezettségéig terjed-

nének.”

34 E kérdéssel kapcsolatban

helyesnek látszik a már említett

1972. január 27-i választottbírósági

ítéletre utalni. Az ítélet 62. pontja

a nyugatnémet—görög választott-

bírói ítéletekből eredő követelések-

re vonatkozó tárgyalásokkal foglal-

kozik. Az 1953. február 27-i szer-

ződés 19. cikkével kapcsolatban a

bíróság kifejtette: „A 19. cikk pac-

tum de negotiand óként értelmezhe-

tő. A felek megállapodása ebben

az esetben nem pactum de contra-

hendo, amint ezt mi értelmezzük.

Ezt a megjelölést olyan esetekre

kellene fenntartani, amelyekben a

felek az egyezmény megkötésére is

kiterjedő kötelezettséget vállal-

nak.”

35 A választottbíróság abból

indult ki, hogy a felek kötelezett-

sége a köztük fennálló vita ismé-

telt megtárgyalására terjed ki. A

választottbíróság álláspontja sok-

ban hasonlít McNair nézetéhez, aki

elutasítja, hogy a pactum de cont-

rahendo kifejezést puszta tárgyalá-

si kötelezettség esetére is alkal-

mazzuk. Nyomatékkal hangsúlyoz-

za, hogy „the application to it of

the label pactum de contrahendo

can be misleading and should be

avoided”.

36 Amennyiben a pactum de cont-

rahendót jogi kötelezettségnek fog-

juk fel, fel kell tételeznünk, hogy

az nemzetközi szerződés,

37 még ha annak egy különös fajtája is.

38  A.Miaja de la “Muela: Pacta de

contrahendo en derecho international

publico, Revista Espanola de Derecho

Internacional, 1968. Vol. XXI. No. 2.

414. old. Egyébként már a XIX. század-

ban Bismarck az osztrák vámunióval

kapcsolatos tárgyalások kapcs’án kije-

lentette, hogy ,.a tárgyalásokat egy bi-

zonyos határidőn belül meg akartuk

kezdeni. Egy ilyen pactum de contra-

hendo ellen nem volt semmi kifogá-

som . . .” Ottó von Bismarck; Gedan-

ken und Eriufierungen, München, 1952.

275. old. Cc%Iidge amerikai elnök a

Tacna-Arica választottbífósági ügyben

kijelentette, hogy egy kifejezett pac-

tum de contrahendo csupán bona fide

tárgyalásra kötelez. Ld. F. Münch: Das Urteil Des IGH vom 20. Február 1969 über den deutschen Anteil am Festlandsockel in der Nordsee, ZaöRV,

Band, 29. (1969) 467. old. Ld. továbbá

I. v. Münch nézetét, aki szerint a pac-

tum de contrahendo csak tárgyalások-

ra kötelez: i. m. 8. old.

35 Archiv de Völkerrechts, i. h. 344.old.

36 McNair:The Law of Treaties, Oxford, 1961. 29. old.

37 Ez az értékelés uralkodónak tű-

nik. Ld. például Dictionnaire de la Ter-

minologie du Droit International, i. m.

437. old.; Oppenheim—Lauterpacht:

i. m. 890—891. old.; E.Menzel:

Völkerrecht, München, Berlin , 1962. 254. old.;

Verdross: Die Quellen … i. m. 43. old.

ás v. der Heydte: í.m. 73. old., B.Wabnitz:

Der Vorvertrag in rechtsge-

schichtlicher und rechtsvergleichender

Betrachtung, Diss. Münster, 1962. 1. old.

Ezért nem fogadható el a D. P.

Myers által kifejtett nézet, amely

szerint a pactum de contrahendo

csupán politikai ígéretnek, de nem

nemzetközi szerződésnek tekinthe-

39 Ugyanez áll A. P. Sereni állás-

pontjára is, aki a pactum de cont-

rahendo hatékonyságát általános-

ságban kétségbe vonja: „Erősen

kétséges az olyan egyezmények ha-

tékonysága, amelyben a felek in

futuro megállapodásra kötelezik

magukat (agreement to agree)”.

40 A nemzetközi kapcsolatok gyakor-

latában még az sem ritka, hogy egy

pactum de contrahendo cum tertio

is hatékonynak bizonyul. A Szov-

jetunió és az NSZK által 1970.

augusztus 12-én kötött szerződés

aláírásakor a felek közös nyilatko-

zatot adtak ki, amely szerint a fe-

lek megállapodtak abban, hogy a

Szövetségi Köztársaság kinyilvánít-

ja „készségét arra, hogy a Német

Demokratikus Köztársasággal olyan

szerződést kössön, amely az állam-

közi szerződésekkel azonos kötele-

ző erővel fog bírni, olyannal, mint

a Német Szövetségi Köztársaság,

illetve a Német Demokratikus Köz-

társaság harmadik államokkar kö-

tött szerződései.”

41 E politikailag rendkívül fontos dokumentum alá-

írásakor vált csak világossá, hogy

a két német állam között egyenjo-

gúságon alapuló nemzetközi szer-

ződés jön majd létre, ami 1972. de-

cember 21-én meg is történt. Ugyan-

ez a kötelezettségvállalás elméleti-

leg formális nemzetközi szerződés-

ben is elképzelhető.

42 A pactum de contrahendót nemzetközi szerződésnek kell tekinteni, amely azonban

abban különbözik egyéb nemzetkö-

zi szerződésektől, hogy a feleket

olyan magatartásra kötelezi, hogy

a tulajdonképpeni szerződés létre-

jöttét nem akadályozhatják. Innen

nézve a tulajdonképpeni szerződés

„utószerződésnek” tekinthető, amely

egyértelműen materiális természetű

jogokat és kötelezettségeket tartal-

maz. Mindazonáltal a nemzetközi

szerződések jogáról szóló bécsi kon-

39 D. P.Myers : The names nad

scopes of treaties, AJIL, Vol. 51, (1957)

605. old.

40 A. P.Sereni : Diritto Internazionale, Milano, 1962. 1391. old.

41 Völkerrecht, Dokumente, i. m. 1151.old.

42 Ld. ehhez H.Kelsen : Principles

of International Law, 2d ed. New York,

etc. 1967. 483. old.: „ . . . egy nemzetközi

szerződés kötelezheti a szerződő felet,

hogy a jövőben egy másik. szerződést

kössön egy bizonyos tárgykörben, akár

a másik szerződő féllel, akár a har-

madik féllel.

venció 18. cikke csak bizonyos fenn-

tartásokkal alkalmazható a pactuim

de contrahendóra.

A pactum de contrahendo viszo-

nya a tulajdonképpeni „utószerző-

déshez” kettős: egyrészt a pactum

de contrahendo, ha nem is mate-

riális értelemben, önálló szerződés,

amelyet a pacta sunt servanda elve

szerint be kell tartani. Másrészt

azonban előkészíti a talajt a tulaj-

donképpeni szerződés megkötésé-

hez, emellett pedig a két szerződés

•tartalma között tárgyi összefüggé-

sek is vannak. Csak ez utóbbi ér-

telemben lehet a pactum de cont-

rahendót előszerződésnek tekinte-

ni. Ha azonban összefüggéseiből ki-

emeljük, teljesen önálló szerződés-

nek tekintendő. A nemzetközi jogi

szakirodalomban meglehetősen dif-

ferenciálatlanul tekinti a szerzők

többsége előszerződésnek

43 vagy ahhoz igen közelálló intézménynek

44 a pactum de contrahendót. Minden-

esetre megállapítható, hogy a pac-

tum de contrahendo bizonyosan

„átmenet egyrészt a kötelezettség-

gel nem járó tárgyalások és más-

részt a főszerződés között”.

45 A pactum de contrahendót továbbá meg

kell különböztetnünk a nemzetközi

•jogi keretszerződésektől, amelyek a

szerződés tartalmát általában vagy

esetleg egyes részeit konkrétan is

már megelőlegezik.

46 összefoglalásul a pactum de contrahendót úgy

határozhatjuk meg, mint az álla-

mok nemzetközi szerződésen ala-

puló kötelezettségét arra, hogy az

őket érintő kérdésekben nemzetközi

szerződést kössenek.

Végezetül utalnunk kell árra,

hogy mindkét j9gdntézménynek

megvan a maga sajátos, önálló he-

lye a nemzetközi kapcsolatokban,

amely minden hasonlóságuk elle-

nére elválasztja őket egymástól, hi-

szen egészen különböző funkciókat

látnak el. Ehhez képest mellékes,

hogy megtartjuk-e a pactum de

43 Ld. pl.: G.Dahm : i. m. 66. old.

(„Egy nemzetközi jogalany nemzetközi

szerződéssel további szerződések meg-

kötésére -kötelezheti magát.

Az ilyen tartalmú előszerződést pactum de cont-

rahendonak nevezzük.”) ; A.Verdross

és B.Simma : i. m. 275. old. („A pactum

de contrahendo az előszerződés egy al-

faja.”); E.Menzel : i. m. 266. old.: B.

Wabnitz : i. m. 1. old. Ellenkezőleg

v.Heydte : i. m. 78. old.

44 Például Oppenheim—Lauterpacht:

i. m. 890—891. old. ; Sereni: i. m. 1390.old.; Kron : i. m. 13. old. Kron : u. o. 2. old.

46 Ld. részletesebben: E. G.Leube : Rahmenverträge mit privatrechtlichen

Ausfüllungsgeschaften, Göttingen, 1967.

7., 8. és 91. old.

 

Πανθεϊστές, Αρχαίοι Φιλόσοφοι

Πανθεϊστές, Αρχαίοι Φιλόσοφοι

Οι περισσότεροι φιλόσοφοι προ του Σωκράτη ακόμη και σε περιπτώση που
μιλούσαν για Θεό ή και σπάνια για Θεούς , εννοούσαν μάλλον το Θεϊκόν ή Θείον
(lat. Divinum) ως κάτι το αφηρημένο και αιώνιο, χωρίς αρχή και τέλος και ως αιτία όλων των υπαρχόντων ( Θαλής, Αναξίμανδρος, και Πυθαγόρας ).

Ο Αναξίμανδρος έχει πέραν τούτου 2400 χρόνια προ του Δαρβίνου
διατυπώσει το εξής συγκλονιστικό : «Εξ αλλοειδών ξώων ο άνθρωπος εγεννήθη» (Αναξιμάνδρου, Απόσπ. 12, 10, Diels ). Αυτό εκφράζει υλιστική
κοαμοαντίληψη par excellence.

Ο Ξενοφάνης ήταν ο πρώτος φιλόσοφος,
ο οποίος εστράφει κατά των ανθρωπομόρφων θεών και διετύπωσε στην εποχή
της ειδωλολατρείας την ενδιαφέρουσα άποψη, ότι υπάρχει μόνον ένας μη
αθρωπόμορφος θεός, ο οποίος εκτός τούτου είναι ακίνητος.

Με χαρίεντα τρόπο έχει λοιδορήσει τους πολυθεϊστές : «Για τους Αιθίοπες
είναι οι θεοί τους μελαψοί και με μικρές μύτες , για τους Θράκες είναι οι δικοί τους γαλανομάτες και ξανθοκόκκινοι» ( Clemens Alex., Strom.VII
22, 1=DK 21 B 16 ) και το διεθνώς πασίγνωστο : Εάν τα βόδια και τα άλογα
είχαν χέρια για να ζωγραφίσουν και να δημιουργήσουν έργα, τότε θα
ζωγράφιζαν τους θεούς και θα κατασκεύαζαν αγάλματα των θεών κατά την
ίδια τους μορφή, τα άλογα άλογα και τα βόδια επίσης βόδια (ελεύθερη
μετάφραση), (Clemens Alex. Strom. V 109, 3=DK 21 B 15 ).

Aπό αυτά απορρέει το συμπερασμα ότι ο Ξενοφάνης μπορεί να χαρακτηρισθεί μάλλον ως
μονοθεϊστής.

Ο Αναξιμένης θεωρούσε πανθεϊστικά τον αέρα ως απαρχή των πάντων : «Από αυτόν προέρχεται, αυτό που γίνεται, αυτό που είναι
και αυτό που θα γίνει, επίσης οι θεοί και το θεϊκό» ( Hippolytos ,Ref. 1 7 1 = DK 13 A ). Ο Εμπεδοκλής, ο Αναξάγορας και ο Ηράκλειτος έχουν
προσδιορίσει το θεϊκόν τελικά ως λόγο ή ως σοφία. Οι ειδικοί φιλόσοφοι ( Ιδέ Lexikon der Alten Welt, hrsg. von Carl Andresen et alt., Band 2,
Düsseldorf 2001, S.1263 και H. Seidel, Von Thales bis Platon, Berlin 1980, S. 72) ερμηνεύουν τον Ηράκλειτο υπό το πνεύμα του πανθεϊσμού.

Αυτή η αξιολόγηση βασίζεται πρωτίστως στην άποψή του, ότι στην ουσία η αρχή
της μεταλλαγής με σύμβολο το πυρ είναι ο φυσικός νόμος του σύμπαντος και εκτός τούτου ότι «ο θεός είναι : ημέρα νύχτα, χειμώνας καλοκαίρι,
πόλεμος ειρήνη…» (Iππόλυτος, Ref. IX 10,8 = DK 22 B 103) .

Εχουμε διαπιστώσει, ότι ο μεγάλος υλιστής φιλόσοφος Δημόκριτος και ο ποιητής
Πίνδαρος είχαν παρόμοιες πανθεϊστικές αντιλήψεις. Ο Δημόκριτος ονόμαζε
π.χ. το πνεύμα υπό την μορφή του πυρός ως θεό (Aetios, 1, 7, 16 ) και ο Πίνδαρος είπε « Τί είναι ο Θεός ; Ο,τι είναι το παν» ( Πινδάρου, Απόσπ.
129, Bowra). Πανθεϊστικές τάσεις διαπιστώνουμε και στον Ξενοφώντα : « Το θείον ότι τοσούτον και τοιούτόν εστίν ώσθ άμα πάντα οράν και πάντα
ακούειν και πανταχού παρείναι και άμα πάντων επιμελείσθαι» ( Ξενοφώντα,
Απομν. Α, ΙV, 18, « Το θεϊκον είναι τόσο μεγάλο και τέτοια είναι η δύναμή του, ώστε συγχρόνως τα πάντα βλέπει, τα πάντα ακούει, παντού
είναι παρών και συγχρόνως φροντίζει για όλα» ).

Είναι εντυπωσιακό που ο Δημόκριτος ήταν στην ιστορία της φιλοσοφίας ο πρώτος , ο οποίος
σκεπτόμενος σύμφωνα με την αιτιολογική αρχή έχει επισημάνει, ότι οι πρώτοι άνθρωποι δεν ηταν σε θέση να καταλάβουν, ποιά ήταν η αιτία για τα
επικίνδυνα φυσικά φαινόμενα, όπως τις αστραπές και τις εκλείψεις του ηλίου και έχοντας μεγάλο φόβο πίστεψαν ότι η κινητήρια δύναμη για όλα
αυτά ήταν θεϊκά όντα (Sextus Empiricus, Gegen die Wissenschaftler 9, 24 ).

Αυτή η άποψη έχει επικρατήσει και διδάσκεται ακόμη στα πανεπιστήμια, αλλά όπως φαίνεται, αν και σωστή δεν είναι μόνη της επαρκής.
Πάλι νευρωεπιστήμονες έχουν αποδείξει, ότι στους νευρώνες εστιάζεται και το αίσθημα της ευγνωμοσύνης για την ύπαρξη του ανθρώπου
και τις ωραιότητες της φύσης έναντι κάποιας ανώτερης δύναμης έξωθεν της ανθρώπινης ύπαρξης που έχει ονομασθεί κατ αρχάς θεά και ύστερα από πολλλές χιλιετηρίδες θεός.
Το “Θείον” είναι σε διαδικασία χιλιάδων αιώνων ΑΥΤΟΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΟ και είναι διάχυτο σε όλη την ύπαρξη (σύμπαν, γή, άνθρωπος, ζώα κτλ.).

Σύγχρονος ΠΑΝΘΕΙΣΤΗΣ

Καθημερινή (2016 , 2017)

Προγνωστικότητα, Φουτουρολογία, Προβλέψεις

ΦΟΥΤΟΥΡΟΛΟΓΙΑ, ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΟΤΗΤΑ, Προβλέψεις

Δεν υφίσταται ουδεμία σχέση με
προφητείες και αποκαλύψεις, γιατί πρόκειται για επιστήμες, οι οποίες έχουν μεν εμφανισθεί ως τέτοιες ύστερα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο,
αλλά ήδη τον 19ο αι. ήταν μερικοί επιστήμονες σε θέση να προβλέψουν κοσμοϊστορικά γεγονότα, οπως τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο και το παγκόσμιο περιβαλλοντικό πρόβλημα.

Ας υπενθυμίσουμε, ότι ο γνωστός Γάλλος
συγγραφέας Jules Verne έχει προειδεί μερικές εξελίξεις των φυσικών επιστημών φυσικά επί τη βάση των μεγάλων επιτεύξεων των φυσικών και τεχνικών επιστημών της εποχής του.

Σε μερικές επιστήμες είναι σχετικά εφικτό να γίνουν
προβλέψεις, αλλά αυτό προϋποθέτει χρονοβόρα συστηματική και μεθοδική προετοιμασία του είδους των ΒΑΣΙΚΩΝ επιστημονικών ερευνών (στην Ελλάδα δεν υπάρχει δυστυχώς τέτοια παράδοση, μόνο στο Πανεπιστήμιο του Ηρακλείου γίνονται επιτυχείς προσπάθειες) με το απαραίτητο ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, από ειδικούς επιστήμονες ερευνητές.

Ισως να υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις και σε άλλα πανεπιστήμια ή σε ειδικά ινστιτούτα επανδρωμένα με ερευνητές, οι οποίοι διαθέτουν ανάλογη πείρα σε ερευνητικά ιδρύματα των προηγμένων χωρών και εκτός τούτου δεν έγιναν καθηγητές πανεπιστημίου με ιδιαίτερη κομματική ταυτότητα στην εποχή της Μεταπολίτευσης.

Καθημερινή (1.3.16)

——————————————-

Μελλοντικές Προβλέψεις
Υφίσταται η επιστήμη της Φουτουρολογίας (Μελλοντολογίας) και η “Γενική Μεθοδολογία των βασικών και ΠΡΟΟΠΤΙΚΩΝ επιστημονικών ερευνών”.
. Λαφαζάνη, την παταγώδη αποτυχία του κ. Βαρουφάκη και την αυτοκαταστροφή της κ. Κωνσταντοπούλου καθώς και τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του χαμαιλεόντειου κ.Τσίπρα και βάλε.Προϋποθέσεις : α) επιστημονικές γνώσεις, β) κοινός νους και γ) κατάλληλη ΜΕΘΟΔΟΣ (διαδικασία της προσέγγισης).
Το γ) είναι στην Ελλάδα σχεδόν άγνωστο, αν και η Μέθοδος έχει εφευρεθεί στην ΑΡΧΑΙΑ Ελλάδα.
Το Βήμα (μέσα του 10.2015).

Σπουδές, Επιτυχίες, Πώς, Σπουδαστές στην Λειψία

Σπουδές, Επιτυχίες, Πώς, Σπουδαστές στην Λειψία
Επιτυχίες στις σπουδές και στην επιστημονική σταδιοδρομία

Αυτές δεν πραγματοποιούνται ούτε με υπερεπαναστατικές εξυπνάδες, ούτε με ανέξοδες υπερπατριωτικές κορώνες, ούτε με αρχαιολατρεία, ούτε με γλοιώδη πατριδοκαπηλεία, ούτε με εμετική υποκριτική θρησκοληψία, αλλά επί τη βάση των εξής ΗΘΙΚΩΝ αξιών :

ατσαλένια βούληση, σιδερένια αυτοπειθαρχία, γρανιτένια αντοχή, υπομονή και επιμονή από χρυσό και παράφορος έρωτας προς την Σοφία -Επιστήμη.

Μόνον μέσω τέτοιων αξιών μπορεί να σωθεί η Ελλάδα και να εξελιχθεί σε μίαν πραγματικά ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ χώρα.
Καθημερινή ( 21.3.16)

————————————————

Σπουδές στην Λειψία (πρώην Ανατολική Γερμανία)

Στην Ανατολική Γερμανία έχουν
σπουδάσει και πολλοί άλλοι. Ηταν ως επιστήμονες επιτυχέστατοι προ και ύστερα από την
Αλλαγή στην ενωμένη Γερμανία.

Μερικά παραδείγμαστα :
1. Πρώην φοιτητής και αργότερα
συνάδελφός μου έχει ύστερα από την ΑΛΛΑΓΗ αγορευθεί σε καθηγητή πανεπιστημίου
και κατόπιν έγινε και διεθυντής ενός μεγάλου ινστιτούτο στην Δυτική Γερμανία στην πόλη Bochum.

2. Ο πρώην υπεύθυνος του τμήματος
Λογικής και καθηγητής έμεινε στη θέση του και ύστερα από την Αλλαγή και έχει γίνει μέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου επιστημονικών ερευνών σε όλην την Γερμανία
κτλ. κτλ.

3. Πρώην καθηγητής της Χημείας
έγινε ύστερα από την Αλλαγή για χρόνια πρύτανης του πανεπιστημίου μας.

4. Ο Πρέδρος της Γερμανίας Gauck (ΘΕΟΛΟΓΙΑ, κάθε πανεπιστήμιο είχε μία Θεολογικη σχολή) και η καγκελάριος Merkel (Φυσική με άριστα) σπούδασαν με μεγστη επιτυχία στην Ανατολική Γερμανία.

5. Εχω συγγράψει πολλές επιστημονικές γμωματεύσεις για κυβερνήσεις ύστερα από την Αλλαγή (Ιδέ το ανάλογο παράρτημα με πηγές (πότε, τί, για ποιόν ) στο εκτενέστατο Βιογραφικό μου : «Wissenschaftliche Gutachten“).

Κατά τα άλλα έχουν κατορθώσει να αναλάβουν υψηλές θέσεις στην πολιτική της ενωμένης Γερμανίας ακόμη και πρώην αξιωματικοί της Στάζι (Staatssicherheit). Αυτά ανήκουν εδώ καθώς και στις άλλες πρώην «σοσιαλιστικές« χώρες στο ΠΑΡΕΛΘΟΝ.

Προσθήκη : Τα πανεπιστημιακά διπλώματα όλων των αποφοίτων όλων των νομικών σχολών της Ανατολικής Γερμανίας έχουν ΕΠΙΣΗΜΑ αναγνωρισθεί !
Σήμερα ανήκουν αυτοί στην εύπορη μεσαία τάξη.

Καθημερινή ( 21.3.16)

Ινδοί, Προέλευση, Μία ιστορική και Εθνολογική Θεώρηση

Προέλευση των Ινδών, Μία ιστορική και εθνολογική θεώρηση (Συνοπτικά)

Εγείρονται ερωτήμτα :

α) Οι πρώτοι πληθυσμοί ήταν νεγροειδείς (Νότια Ινδία). Υπάρχουν ακόμη υπολλείμματα. Κατόπιν (3000 π.Χ.) ακολούθησαν οι πολύ μελαψοί Weddas, προερχόμενοι από τόπους ανατολικά της Ινδίας. Από την ανατολική μεσογειακή περιοχή έπονταν οι Dravidas, μελαχρινοί μεν, άλλά όχι τόσο μελαψοί όπως οι Weddas.

Από ό,τι έχω διαβάσει σε βιβλία Ινδών ιστορικών, απορρέει το συμπέρασμα, ότι μάλλον θα επρόκειτο για Πελασγούς, οι οποίοι έφθασαν στον ελληνικό χώρο ήδη μεταξύ της 7ης και της 6ης χιλιετηρίδας προερχόμενοι από τη Μικρά Ασια και μεταφέρωντας την εξελιγμένη γεωργία.

Η τελευταία μεγάλη μετακίνηση πληθυσμών ήταν εκείνη των Ανατολικών Ινδοευρωπαίων,οι οποίοι ως πολεμικοί κατόρθωσαν από το 1500 π.χ. και μετά να κατακτήσουν όλη την περιοχή του σημερινού Πακιστάν και την Βόρεια Ινδία.

Αυτοί έχουν εισαγάγει το απάνθρωπο σύστημα των κοινωνικών καστών. Οι αγώνες των με τους γηγενείς πληθυσμούς έχουν αντικατοπτρισθεί στο μεγάλο ινδικό Επος Ramayana (Η ζωή (του Θεού) Ράμα). Η επιστήμη τους έχει ονομάσει Ινδοάριους.

Η γλώσσα τους ήταν η Σανσκριτική (Σάτεμ ινδοευρωπαϊκή ), συγγενείς με σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες.
Οχι μόνον μεταξύ των γλωσσών , αλλά και μεταξύ των σπουδαιότερων θεών σημειώνονται πολλές ομοιότητες.

Σύσταση στους στείρους αρχαιολάτρες : Να διαβάσουν ένα λεξικό της Σανσκριτικής. Βρήκα στα 60χρονα ακόμη και την γραμματική του Πανίνι, αλλά και πιο σύγχρονες γραμματικές αυτής της γλώσσας.

Οταν την διάβασα , αισθάνθηκα δέος αλλά και οργή, γιατί στην δεκαετία του  50στο Γυμνάσιο μας μάθαιναν πρωτίστως υπερεθνικιστικές και σχεδόν ρατσιστικές  ανοησίες.

Καθημερινή (21.2.16)

Αλεξάνδρεια, Μουσείον–Βιβλιοθήκη, Επιστήμη

Αλεξάνδρεια, Μουσείον–Βιβλιοθήκη, Επιστήμη

1. Αρχικά ήταν ο στρατός των Πτολεμαίων κατοχικός. Υπήρχαν γι αυτό και εξεγέρσεις των Αιγυπτίων, αλλά κατόπιν άλλαξαν οι Πτολεμαίοι τακτική και κατέβαλαν τεράστιες προσπάθειες να συμφιλιωθούν με τους γηγενείς σεβόμενοι και αξιοποιώντας τον πιό αρχαίο αιγυπτιακό πολιτισμό.

Σύμφωνα με την ιστορική επιστήμη έλαβε χώραν η σύσμειξη του ελληνικού με τον αιγυπτιακό πολιτισμό. Το τελικό αποτέλεσμα έχι ονομασθεί Hellenismus(Ελληνισμός).
2. Στην Αλεξάνδρεια ζούσαν περισσότεροι Εβραίοι από Ελληνες και Αιγυπτίους.

3. Η Πόλις έχει εξελιχθεί στο μεγαλύτερο κέντρο του ελληνικού πολιτισμού. ιδαίτερες επιτεύξεις :
α) Ιδρυση του Μουσείου ( το πρώτο διακλαδικό και διεθνές επιστημονικό κέντρο ερευνών στην ιστορία της ανθρωπότητας ) και της μεγαλύτερης Βιβλιοθήκης του κόσμου.
β) Για πρώτη φορά στην ιστορία της παγκόσμιας επιστήμης έπαιρναν οι ερευνητές ΜΙΣΘΟ !
γ) Ο Βασιλεύς δεν αναμειγνυόταν στην επιστημονική εργασία !
δ) Εντατική ενασχόληση με τις φυσικές επιστήμες, την αστρονομία, την ιατρική και ιδιαιτέρως με την μηχανολογία. Πολλές από τις συνταρακτικές εφευρέσεις τις χρησιμοποίησε ύστερα από περίπου 1600 έτη ο Leonardo da Vinci !
ε) Αλλά τον 5οαι. ‘εγινε το μεγάλο κακό : Οι πρώτοι φανατικοί χριστιανοί έκαψαν υπό την καθοδήγηση του επίσκοπου Κυρίλου την ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΗ βιβλιοθήκη, κατέστρεψαν όλες τις εγκαταστάσεις, σκότωσαν την διευθύντρια και φιλόσοφο της Βιβλιοθήκης Ηπατία και έτσι έσβησε δια παντός το καθαρό ελληνικό πνεύμα.
Κατόπιν έχει εξελιχθεί η Αλεξάνδρεια σε κέντρο του συνδυασμού στοιχείων της ελληνικής φιλοσοφίας με τον Χριστιανισμό (Αγιοι Πατέρες).

Καθημερινή (6.8.15)

——————————————-

Η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας

Η Βιβλιοθήκη έχει καταστραφεί τυχαίως στη διάρκεια πολεμικών επιχειρήσεων από τον Ι.Καίσαρα. Κατόπιν όμως την έχει πάλι κτίσει και της δώρησε χιλιάδες βιβλία έτσι ώστε είχε πρισότερα από πριν.

Κατόπιν την έχουν καταστρέψει και πέραν τούτου σκότωσαν την Φιλόσοφο και διευθύντρια Ηπατεία φανατισμένοι
χριστιανοί υπό την καθοδήγηση του πρώτου
επισκόπου Κύριλου, τον οποίο αργότερα έχει η Ορθόδοξη Εκκλησία ανακηρύξει σε ΑΓΙΟ !!!

Εξεδίωξε όλους τους επιστήμονες, πολλοί από τους οποίους εφυγαν με πολλά βιβλία και πήγαν στην Αυλή του Βασιλιά των Περσών Χοσρόη ( Chosrau II), ο οποίος τους υποδέχθηκε με χαρά και όπου έχουν μεταφρασθεί τα βιβλία στα Περσικά.

Από ιστορική άποψη δεν ευσταθεί η άποψη, ότι δήθεν οι Αραβες έκαψαν την Βιβλιοθήκη. Πρόκειται για μία φημολογία από τον 13ο αι.,η οποία έχει ανατραπεί ήδη τον 18ο αι.

Μάλλον ισχύει το αντίθετο, ο αρχιστράτηγος του αραβικού κατακτητικού στρατού Αμρ ιμπν αλ-Ας ήταν πολύ μορφωμένος, θαύμαζε τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και διέταξε στο στρατό του να μαζεύει , ακόμη και να αγοράσει ελληνικά βιβλία, τα οποία αργότερα εστιαζόνταν στη βιβλιοθήκη της Βαγδάτης, όπου μεταξύ του 8ου και του 11ου αι. έχουν ιδρυθεί φιλοσοφικές σχολές, στις οποίες διδασκόταν πρωτίστως ο Αριστοτέλης.

Ιδέ στον Ιστότοπό μου εκτενέστερα τη μελέτη ” Ισλαμική Τετραλογία”.

iefimerida (4.2.16)

———————————- -

Καταπληκτικό ΜΟΥΣΕΙΟΝ στην Αλεξάνδρεια

Σύντομες παρατηρήσεις

1. Οι επιτεύξεις των αρχαίων ημών που έχουν διεθνή επιρροή αφορούν πρωτίστως την Φιλοσοφία, την Θεωρία, τη Μεθοδολογία, τα Μαθηματικά , την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, το Ατομον, την Ελευθερία, την Φιλοσοφία του Δικαίου, το Θέατρον και κοινωνικές επιστήμες, όχι όμως τόσο πρακτικές εφευρέσεις.

2. Στην Αλεξάνδρεια των Πτολεμαίων έχει εμπεδωθεί για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας ένα κέντρο επιστημονικών μελετών ( ΜΟΥΣΕΙΟΝ) με τρία χαρακτηριστικά στοιχεία:

α) Ο Βασιλεύς έδινε μισθό στους ερευνητές που σημαίνει ότι αυτοί δεν είχαν οικονομικά προβλήματα.

β) Συντελούνταν ΒΑΣΙΚΕΣ επιστημονικές έρευνες,όπως σήμερα στα αμερικανικά ελίτ πανεπιστήμια με τους πολλούς νομπελίστες στις θετιικές επιστήμες.

γ) Στο επίκεντρο εστιαζόταν πρωτίστως οι φυσικές και τεχνικές επιστήμες, η αστρονομία καθώς και η Γραμματεία ( Γλωσσολογία).

δ) Οι έρευνες ήταν ΔΙΑΚΛΑΔΙΚΕΣ ( ήδη στην Αθήνα ιδέα του Αριστοτέλη).

ε) Η εξουσία δεν επέμβαινε, εκτός από δύο εξαιρέσεις στην ερευνητική εργασία των επιστημόνων.

ζ) Σημειώνεται όμως και ένα βασικό πρόβλημα : Πολλές εφευρέσεις, αλλα ελάχιστες έχουν εφαρμοσθεί. Αυτό το έκαναν οι πρακτικιστές και πραγματικιστές Ρωμαίοι.

η) Οι Αραβες έχουν επίσης παραλάβει εφευρέσεις , μετέφρασαν τα συγγράμματα στα Αραβικά και έχουν εφαρμόσει πολλές από αυτές.

θ) Φυσικά και οι Ρωμαίοι, οι μαθητές των αρχαίων Ελλήνων, έχουν κάνει σημαντικές εφευρέσεις και γενικά έχουν εξελίξει περαιτέρω τον ελληνικό πολιτισμό.

Δεν είναι τυχαίο που διεθνώς έχει εμπεδωθεί ο επιστημονικός όρος (terminus technicus) «ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» υπό τον φακό της Ιστορίας ως κυρία βάση του Κύκλου Πολιτισμού της Δύσης.
Το Βήμα ( 4.2.16 )

Ινδοευρωπαϊκές Ρίζες, Ευρωπαϊκές Γλώσσες, Aρχαιότατα Ελληνικά, Ετυμολογία, Σανσκριτική, Ρήματα

Ινδοευρωπαϊκές Ρίζες, Ευρωπαϊκές Γλώσσες, Ετυμολογία, Σανσκριτική, Ετυμολογία και Σημασιολογία λέξεων Ινδοευρωπαϊκής Προέλευσης

Στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια υφίστανται πανεπιστημιακές ΕΔΡΕΣ για την επιστήμες ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ (ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ, ΣΗΜΑΣΙΟΛΟΓΙΑ τοπώνυμων και εθνώνυμων).

Και στο πανεπιστήμιό μας υπάρχει από δεκαετίες μία τέτοια έδρα. Είχα ενδιαφέρον, ήδη όταν ήμουν φοιτητής στις αρχές των 60χρονων. Ο καθηγητής μου έχει συστήσει ένα τεράστιο έργο (35 τόμοι !)περί των κοινών ινδογερμανικών λέξεων στις ανατολικές ινδογερμανικές γλώσσες (Shatem από το Shat : 100 στην Σανσκριτική ) και στις δυτικές ινδοευρωπαΪκές γλώσσες (Hatem, από το 100 στα αρχαιότατα Ελληνικά) .

Δηλαδή πρόκειται για λέξεις που έχουν κοινές ινδοευρωπαϊκές ΡΙΖΕΣ. Βρήκα στα γρήγορα περίπου 60 τέτοιες λέξεις. Αναφέρω μόνον μία : καρδία (Ελλην.). κάρδα (Σανσκριτικά, Αρχαία Ιρανικά), κοr cordis (Λατινικά), herz (Γερμ.) κτλ.

Συμπέρασμα : Δεν ανήκει στα Ελληνικά κάθε λέξη που ακούγεται ολίγον τι ως ελληνική.

Το υδρωνύμιο Δούναβης είναι όπως σχεδόν όλοι οι ποταμοί και τα όρη στην Κεντρική Ευρώπη ΚΕΛΤΙΚΗΣ προέλευσης μεν, αλλά σημειώνεται και στα Αρχαία Ιρανικά και στα αρχαία Σανσκριτικά ως danu : ποταμός. Στην κελτική γλώσσα σημαίνει ακόμη και στα Νεοκελτικά ακόμη το ίδιο. Οι Ρωμαίοι τον ονόμασαν DANUBIUS, στηριζόμενοι σε κελτική λέξη με την σημασία θεός του ποταμού. Ο Δνείστερος είναι ιρανοσκυθικής προέλευσης δηλαδή μίας ινδοευρωπαϊκής γλώσσας.

Πρόκειται για επιστήμη. Και εγώ ασχολούμαι μεν με την Ετυμολογία ονομάτων στα αρχαία Ελληνικά, στα Λατινικά, στα Γερμανικά, στα Ρωσικά και στα Περσικά σχεδόν εδώ και μισόν αιώνα, αλλά δεν τολμώ να βγάζω το συμπέρασματα . ότι σχεδόν όλες οι γλώσσες προέρχονται από την ελληνική γλώσσα , φαινόμενο γνωστό ως “ελληνοκεντρική παραεπιστήμη).

Καθημερινή (17.1.16)

Το πιο αρχαίο κείμενο στην Σανσκριτικής γλώσσας είναι οι Veda (γνώσις) από το 1200 π.Χ., κατόπιν έπονται οι  Upanishad (Ιδέ  Upanischaden, Die alte Weisheit Indiens, ISBN 3-86533-024-x, München 2005) και η  Bhagavadgita (Ιδέ Die Bhagavadgita, ISBN 10:3-86539-099-4, Wiesbaden 2006). Σήμερα ομιλείται η Σανσκριτική από περίπου 200 χιλιάδες άτομα, μεταξύ αυτών   πολλοί ινδουιστές ιερείς.  Και ο Βουδισμός έχει γραφεί στην Σανσκριτική.

Πηγές
-Klaus Mylius: Sanskrit − Deutsch, Deutsch − Sanskrit. Wörterbuch.
-Harrassowitz, Wiesbaden 2005.
-Carl Capeller: Sanskrit-Wörterbuch. Straßburg 1887. Nachdruck: de Gruyter, Berlin 1966. (im Wesentlichen ein Auszug aus den Petersburger Wörterbüchern)

———————————————

Ρήματα με κοινές ινδοευρωπαϊκές ρίζες

Ρήματα σε ινδοευρωπαϊκές γλώσσες π.χ. στα αρχαία Ελληνικά το ρήμα δίδωμι (τινί τί).
Σανσκριτική, Αρχαία Περσικά Λατινικά, Αρχαία Σλαβικά .

dadami – dadami – do – dami
dadasi – dadahi – das – dasi
dadati – dadaiti – dat – dasti
dadwas – dademahi – damus – damu
datta – dasta – datis – daste
dadati – dadenti – dant – dadant

Ρήμα φέρω
Σανσκρ. Λατιν. Αρχ.Σλαβ.
bharami – fero – bera
bharasi – fers – beresi
bharati – fert – beretu
bharamas – ferimus – beremu
bharata – fertis – berete
bharanti – ferunt – beratu

Γερμανικά (6ος-1οαι. μ. Χ.)
biru
biris
birit
berames
beret
berant
Πηγή (πρωτίστως)

FG. Bodmer, Die Sprachen der Welt, Geschichte,
Grammatik, Wortschatz in vergleichender Darstellung (Orig. The Loom of Language), ISBN 3-88059-880-0, Köln,1977.

————————

Λέξεις με κοινές ινδοευρωπαϊκές ρίζες

Μερικά ενδιαφέροντα παραδείγματα από τους καταλόγους που έχω καταρτίσει 1991 επί τη βάση ενός τεράστιου έργου (πάνω από 30 τόμους ) Γερμανών ειδικών Γλωσσολόγων περί των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών.

-εστί . χιττ. : εεστ, περσ.: αστί, σανσκρ. : άστι, λατιν. : εστ, γερμ. ιστ.
-μήτηρ. σανσκρ. : ματά, περσ. : μάτα, λατιν. : μάτερ, φρυγικά : ματέραν, γερμαν. μούτερ κλπ.
-εσμί (είμαι) . σανσκρ. : άζμι, περσ. : αχμί ή και αμίυ, χιτίττικα : εσσμί (!).
-ισταμι(στέκω ). σανσκρ. : στχάναμ, περσ. : στχα, λατιν. : στο, γερμαν. στέε.
Ζεύς Δίας . σανσκρ. : ντιάους, ιλλυρικά : Τζις, αρχ. γερμαν. : τσιάου, οντιν, βόνταν.

Καθημερινή ( 21.2.16)

—————————————————–

Σανσκριτική, Ιλιάδα, Ποντιακά

Στην Σανσκριτική υπάρχει τo επίθετο trimurti του πιό σπουδαίου θεού που σημαίνει τριπρόσωπος. Σημειωνονται όντως τέτοιες αναπαραστάσεις.
Είναι γνωστό, ότι τα αρχαία Ελληνικά και η Σανσκριτική ανήκουν στον μεγάλο κλάδο των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών.

Μερικές λέξεις στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια είναι Αιολικής προέλευσης, ενώ και τα δύο Επη έχουν γραφεί στην Ιωνική διάλεκτο.

Στα Ποντιακά έχουν σωθεί σχετικά πολλές ιωνικές λέξεις, η κατάληξη -ων (π.χ. ο Νίκων ) καθώς και το σύμφωνο ν στην αιτιατική.

Καθημερινή (17.1.17)

———————————————–

Σανσκριτικά

1. Τα Σανσκριτικά αποτελούν την κορυφαία γλώσσα των Σάτεμ/Ινδοευρωπαϊκών γλωσσών. Υπάρχει γραμματική, τεράστια λεξικά και σημειώνονται όχι μόνον στην Ινδία, αλλά και στην Ευρώπη πανεπιστημιακές έδρες.

2.Η λέξη Σανσκριτικά σημαίνει σωστή (γλώσσα), δηλαδή στην ουσία μεταφράζεται ως ΚΑΘΑΡΕΥΟΥΣΑ.

3.Η λέξη Αστυ(υπάρχει και στα Σανσκριτικά) είναι πιό αρχαία από την λέξη Πόλις( άγνωστη στα Σανσκριτικά), Καθημερινή (30.1.16)

_______________________________________________________________________

Βαγγέλης Στεργιόπουλος , IN (4.4.22)

Όλες οι ελληνικές διάλεκτοι, της μυκηναϊκής συμπεριλαμβανομένης, μοιράζονται ορισμένα χαρακτηριστικά που είτε δεν απαντούν σε άλλη ινδοευρωπαϊκή γλώσσα είτε αναπτύχθηκαν ενδεχομένως στην ελληνική και μόνο, ανεξάρτητα δηλαδή από τις λοιπές γλωσσικές υποομάδες της ινδοευρωπαϊκής

Μια από τις εκατοντάδες γλώσσες που είχαν ως πηγή τους την αποκαλούμενη «πρωτοϊνδοευρωπαϊκή», την αφετηριακή γλώσσα ή «πρωτογλώσσα» της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας που μιλιόταν πριν από 6.500 περίπου χρόνια, υπήρξε η ελληνική. Εξ όσων γνωρίζουμε, μάλιστα, η ελληνική γλώσσα υπήρξε το τελικό αποτέλεσμα μιας αδιάκοπης διαδικασίας αλλαγών, μιας σειράς μεταβολών στο διάβα των αιώνων. Οι μεταβολές που έλαβαν χώρα κατά τη μετάβαση από την «πρωτοϊνδοευρωπαϊκή», την κοινή ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, στην «πρωτοελληνική», την ελληνική γλώσσα στα πρωιμότατα στάδιά της (πολλοί μελετητές τοποθετούν την ύπαρξή της στις αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ.), αφορούν τη φωνητική, τις κλιτικές και παραγωγικές καταλήξεις, το λεξιλόγιο και τη σύνταξη.

Πριν αναφερθούμε αναλυτικότερα στις αλλαγές αυτές, κρίνεται σκόπιμο να προβούμε σε ορισμένες διευκρινίσεις σχετικά με τον όρο ελληνική γλώσσα. Κατ’ αρχάς, είναι σημαντικό να αναφερθεί πως δεν είμαστε σίγουροι ότι υπήρξε κάποτε μια απολύτως ομοιογενής γλώσσα που θα μπορούσε να ονομαστεί ελληνική. Απεναντίας, είμαστε βέβαιοι ότι η ελληνική γλώσσα περιελάμβανε ένα σύνολο διαλέκτων, ενώ πιθανολογείται ότι σε πρωιμότερα στάδια της γλώσσας αυτής διακρίνονταν όλο και λιγότερες διάλεκτοι. Γνωρίζουμε επίσης ότι ο διαχωρισμός της ελληνικής σε διαλέκτους είχε συντελεστεί ήδη από τη 2η χιλιετία π.Χ. Αυτό φανερώνει η παλαιότερη μέχρι τούδε σωζόμενη μορφή της ελληνικής, η μυκηναϊκή γλώσσα των πινακίδων της Γραμμικής Β γραφής, καθώς είχε υποστεί αλλαγές που δεν είχαν συμβεί σε όλες τις διαλέκτους.

Εξάλλου, έχει διαπιστωθεί ότι κατά τους Κλασικούς Χρόνους υπήρχαν τέσσερις κύριες διαλεκτικές ομάδες: η δυτική ελληνική (σε αυτήν περιλαμβάνονταν η δωρική και οι διάλεκτοι της βορειοδυτικής Ελλάδας), η αιολική, η αττικοϊωνική και η αρκαδοκυπριακή.

Πάντως, πρέπει να επισημανθεί ότι όλες οι ελληνικές διάλεκτοι, της μυκηναϊκής συμπεριλαμβανομένης, μοιράζονται ορισμένα χαρακτηριστικά που είτε δεν απαντούν σε άλλη ινδοευρωπαϊκή γλώσσα είτε αναπτύχθηκαν ενδεχομένως στην ελληνική και μόνο, ανεξάρτητα δηλαδή από τις λοιπές γλωσσικές υποομάδες της ινδοευρωπαϊκής (υπενθυμίζεται ότι η ελληνική αποτελεί μόνη της μια τέτοια υποομάδα, έναν ιδιαίτερο και ξεχωριστό κύριο κλάδο της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας).

Οι μόνες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες με τις οποίες μοιράζεται η ελληνική κοινές γλωσσικές δομές και τύπους είναι όσες ανήκουν στην ινδοϊρανική υποομάδα (δηλαδή, η σανσκριτική και οι κατοπινές ινδικές γλώσσες, η αβεστική, η αρχαία περσική και οι μετέπειτα ιρανικές γλώσσες), η αρμενική (όπως η ελληνική, και αυτή συνιστά μόνη της μια γλωσσική υποομάδα) και πιθανώς η ελάχιστα μαρτυρημένη φρυγική (μια από τις αποκαλούμενες «υπολειμματικές γλώσσες»). Οι κοινές αυτές χρήσεις στις προαναφερθείσες γλωσσικές υποομάδες ενδέχεται να αντανακλούν κοινές εξελίξεις.

 

Αρχαία Ελληνικά, Φιλολογία, Φιλοσοφία, Διδασκαλία, Ευρώπη – Αρχαία Ελλάδα

Αρχαία Ελληνικά, Φιλολογία, Φιλοσοφία, Διδασκαλία, Ευρώπη – Αρχαία Ελλάδα

Οι σπουδαστές στο εξωτερικό σπουδάζουν την ελληνική φιλοσοφία σε μετάφραση. Το ίδιο έκανα και εγώ μια που στα Γερμανικά έχουν γραφεί τα έργα των κορυφαίων φιλόσοφων Kant Hegel. Το ίδιο συμβαίνει και με την Φιλοσοφία της Ινδίας και της Κίνας.

Στην Ελλάδα μαθαίναμε αρχαία ελληνικά αποκλειστικά υπό την έννοια της Φιλολογίας , αλλά δεν μπορούσαμε να μπούμε ποτέ στο νόημα των φιλοσοφικών έργων.
Καθημερινή (17.1.16)

—————————————-
Παπαγγελής: «Η Ευρώπη με την αρχαία Ελλάδα είχε εκρηκτικά ειδύλλια, με τη Ρώμη σταθερή συζυγία»
Ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης συνομιλεί με τον ακαδημαϊκό και καθηγητή Λατινικής φιλολογίας για τη στρεβλή αρχαιογνωσία των σύγχρονων Ελλήνων και τους «φονταμενταλιστές» της ελληνοφροσύνης
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  02/04/2017
Η γλωσσική διδασκαλία έχει μεν αξία καθεαυτήν, το σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι οι κλασικές γλώσσες είναι φορείς παραδειγματικών, τουλάχιστον για τη Δύση, πολιτισμικών αξιών. Μαθαίνουμε τη γλώσσα για να αποκτήσουμε ευθεία πρόσβαση σε γλωσσικά μνημεία που οξύνουν τελικά την ιστορική μας νοημοσύνη. Η ιστορική νοημοσύνη εγγυάται πιο συνειδητοποιημένους, πολιτικά και πολιτισμικά, πολίτες. Εδώ έγκειται η χρησιμότητα της αρχαιογνωσίας γενικότερα».

Γιώργης Γιατρομανωλάκης: Ο κ. Α. Ρεγκάκος κι εσείς, νεωτερικοί και εγκρατείς φιλόλογοι, είστε  στην Ακαδημία. Τι σχεδιάζετε για τα κλασικά γράμματα; Αναφέρομαι σε προγράμματα, εκδόσεις κ.λπ.Θεόδωρος Παπαγγελής: «Η Ακαδημία διαθέτει Κέντρο έρευνας και μελέτης της κλασικής γραμματείας, το οποίο, ακολουθώντας την οικονομική μας μοίρα, είναι εξαιρετικά αποψιλωμένο και υποστελεχωμένο. Σε πείσμα των καιρών, ο κ. Ρεγκάκος κι εγώ επιχειρούμε να δρομολογήσουμε μια νέα εκδοτική σειρά με “ζωντανές” μεταφράσεις κλασικών κειμένων και εκτενείς, εκσυγχρονισμένες εισαγωγές. Σκοπός: η υψηλού τύπου εκλαΐκευση των κλασικών, που δεν θα παίρνει τη μορφή του ερασιτεχνισμού. Εχουν συντελεσθεί πολύ σημαντικές αλλαγές στην ανάγνωση και ερμηνεία των κλασικών κειμένων όπου τώρα συμβάλλουν διάφοροι κλάδοι, η ανθρωπολογία, η ιστορία των ιδεών κ.λπ. Αυτό το είδος του εκσυγχρονισμού είναι απαραίτητο. Επιπλέον, εδώ και λίγο καιρό το Κέντρο μας διοργανώνει επιστημονικές συναντήσεις με έλληνες και ξένους μελετητές».

Γ.Γ.: Πολλά λέγονται για παρεξηγήσεις, ιδεοληψίες και στρεβλώσεις σχετικά με την αρχαιομάθειά μας.

Θ.Π.: «Από στρεβλώσεις και παρεξηγήσεις άλλο τίποτε. Ομως προτού περάσω στις στρεβλώσεις, να πω το εξής. Εδώ και μερικά χρόνια έχουμε την απόλυτη κυριαρχία της αγγλόγλωσσης φιλολογικής έρευνας. Η ελληνική φιλολογική επιστήμη συνεχίζει να είναι καχεκτική. Ο τρόπος για να ενθαρρύνουμε την αρχαιογνωσία είναι να γραφούν πρωτότυπες, ερμηνευτικές κυρίως, μελέτες στα ελληνικά, να γραφούν κείμενα θελκτικά, χωρίς την άνυδρη, στεγνή φιλολογική γλώσσα. Παραμένουμε μεταπράτες και εισαγωγείς ξένης αρχαιογνωσίας όσο δεν γίνεται αυτό.

Οι στρεβλώσεις της αρχαιογνωσίας μας τώρα… Νομίζω ότι η υπ’ αριθ. 1 στρέβλωση είναι ότι κατά κανόνα απαλείφουμε τον έναν από τους δύο πυλώνες του κλασικού κόσμου, τη Ρώμη. Οι λόγοι πολλοί, αλλά όχι του παρόντος. Το φαινόμενο αυτό είναι τόσο ελληνικό όσο η ρετσίνα και το σουβλάκι. Μιλάμε για Αρχαιότητα και είναι σαν να ανακρούομε τον Εθνικό μας Υμνο. Ομως η Ρώμη αποτελεί συνέχεια της κλασικού και του ελληνιστικού κόσμου. Ταυτόχρονα διατηρεί την ιδιοπροσωπία της. Η αποσιώπηση του ρωμαϊκού κόσμου προκαλεί ιδιότυπες στρεβλώσεις και εθνοναρκισσισμούς. Οι μικρές στρεβλώσεις σωρευτικά γεννούν μεγάλες ιδεοληψίες - αυτό δεν το συνειδητοποιούμε πάντα. Αλλά και στην ελληνική αρχαιότητα αν περιοριστούμε, έχουμε “θέματα”:  διεκδικούμε μεν την αρχαιοελληνική κληρονομιά μας, αρνούμαστε όμως, κατά κανόνα, να καταβάλουμε το τίμημα αποδοχής της κληρονομιάς. Διαθέτουμε μπόλικους πανηγυριστές του “ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού” και άλλους τόσους ερασιτέχνες, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο πληροφορημένους. Διαθέτουμε επίσης μια καθαρά τοπική ποικιλία “κιτς” αρχαιογνωσίας που καλλιεργείται κυρίως από “φονταμενταλιστές” της ελληνοφροσύνης - εδώ εμφανίζονται συχνά ως “γκεστ σταρ” και οι πολιτικοί μας. Αυτό που μας χρειάζεται είναι περισσότερη γνώση και λιγότερος επαρχιωτισμός».Το Βήμα (2.4.17)

Πόλεμοι, Κύριες Αιτίες, Εμφύλιος Πόλεμος (19ος και 20ος αι.), “Ιερός Πόλεμος” στην Ιστορία διεθνώς

-Πόλεμοι, Κύριες Αιτίες, Εμφύλιος Πόλεμος (19ος και 20ος αι.)
Ανταλλαγή γνώμης

Γράφει η κυρία Χ :
1.καποιος να μας πει οτι οι πολεμοι δε γινονται επειδη εχουμε διαφορετικες γλωσσες και θρησκειες αλλα επειδη εξυπηρετουν τα οικονομικα συμφεροντα καποιων.

2. Απάντηση μου :
Οι πόλεμοι έχουν και άλλες αιτίες. Η θεώρησή σας είναι απλοποιημένη και παρωχημένη και ανήκει όχι γενικά στον Μαρξισμό , αλλά στην λενινιστική του διαστρέβλωση.
Πρόκειται για το φαινόμενο του “πρωτόγονου Μαρξισμού”, καθιερωμένου όρου της Πολιτολογίας ήδη από τα 8οχρονα του περασμένου αιώνα.

3. Η κυρία Χ πάλι απαντά :για πες μερικες αλλες αιτιες απο καταβολης κοσμου δεν εχω δει αλλη απο το χρημα θρησκειες και κουλτουρες ηταν παντα το προσχημα για να φανατιζονται οι λαοι και να μισουν ο ενας τον αλλο.

4. Ανταπάντησή μου :

1) Tο θέμα ανήκει σε έναν από τους πανεπιστημιακούς μου κλάδους.
Αυτό σημαίνει ότι το έχω επεξεργασθεί.
2) Εχω σπουδάσει το Μαρξισμό εντατικότατα και ξέρω τις αδυναμίες του.

3) Εως τις αρχές της δεκαετίας του 80ανέφεραν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες αποκλειστικά το οικονομικό ως αιτία της εγκληματικότητας στην κοινωνία και των πολέμων.
Κατόπιν παραδέχθηκαν, ότι ο άνθρωπος είναι και ένα ον ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΝ και ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΝ.

4. Ειδικοί αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει μαζικά λείψανα ανθρώπων, από τα οποία βγάζουν το συμπέραμα, ότι ΠΟΛΕΜΟΙ γινόνταν και προ 7500 ετών (Γερμανία) καθώς και προ 10 χιλ. ετών (Κένυα)..
Τότε δεν υπήρχαν ούτε ατομική ιδιοκτησία , ούτε χρήματα.

5) Τον 17o αι. έλαβε στην Γερμανία χώραν ο “Τριακονταετής ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ Πόλεμος ” μεταξύ των Καθολικών και των Προτεσταντών.

6) Αλλοι λόγοι γιαπολέμους : κατάκτηση εδαφών, κατάκτηση πηγών για νερό, απόκτηση γυναικών, μετακινήσεις λαών, ζώνες επιρροής, απόκτηση πρώτων υλών, απόκτηση αγορών για τα προϊόντα, απελευθερωτικοί πόλεμοι, εμφύλιοι πόλεμοι κλπ.

ιefimerida (14.1.15)

————————————————-

-Εμφύλιος στην Ελλάδα (19ος αι. ) και Φιλέλληνες

Ενώ οι Τούρκοι βρισκόταν ακομη στην Ελλάδα , ξέσπασε ο εμφύλιος μεταξύ των Πελοποννησίων και των Στερεωελλαδιτών για το ποιός θα πάρει περισσότερα χρήματα από το αγγλικό δάνειο με αγριότητες εκατέρωθεν.

Φιλλέλληνες έχουν περιγράψει με μεγίστη απογοήτευση αυτά τα τραγικά γεγονότα . Βρήκα πολλά βιβλία σε ευρωπαϊκές βιβλιοθήκες τέτοιων Φιλελλήνων με τρομερές λεπτομέρειες.

———————————————————————————————————————

Εμφύλιος Σπαραγμός

Ο “πρώτος γύρος” (1940-1944) αποτελούσε εθνική αντίσταση, ενώ ο δεύτερος ήταν όντως “Εμφύλιος Πόλεμος”.

Αλλά σύμφωνα με την “τακτική και στρατηγική” όλων των κομμουνιστικών κομμάτων έχει το ΚΚΕ εκμεταλλευθεί τον πατριωτισμό απλών ανθρώπων για να αρπάξει την εξουσία και να εμπεδώσει όπως σε άλλες βαλκανικές χώρες τον κομμουνιστικό παράδεισο βαλκανοανατολίτικης κοπής.

Υστερα από το 1944 προσπάθησε να πραγματοποιήσει τις ιδεολογικοπολιτικές επιδιώξεις μέσω ενός άκρως εγκληματικού εμφυλίου σπαραγμού. Στην μεταβατική περίοδο έχουν διαδραματισθεί οικογενειακές τραγωδίες και σε στενότατο συγγενικό μου κύκλο.
Οταν τα θυμούμαι αυτά ανατριχιάζω και εξοργίζομαι.

Ο εμφύλιος πόλεμος έχει καταστρέψει για πολλα χρόνια την Ελλάδα και άδικα χάθηκαν χιλιάδες νέων.
Πάντως η γενιά μου δεν είχε την ευκαιρία να βιώσει παιδικές χαρές.
Είχαμε όμως τύχη που ηττήθηκαν οι κομμουνιστές.Καλά έπαθαν.Καθημερινή (6.12.15)

____________________________________________________________________

1.Το ΕΑΜ ήταν μία πατριωτική και όχι κομμουνιστική οργάνωση.
2. Σύμφωνα με τη λενινιστική θεωρία της επανάστασης το ΚΚΕ κατόρθωσε να αναρριχηθεί κατ αρχάς έμμεσα (μέσω των “συμμάχων”, σωστότερα των κορόϊδων ) και στο τέλος άμεσα στην ηγεσία του κινήματος. Σύμφωνα με την προαναφερθείσα θεωρία έγινε μία διάκριση μεταξύ της πρώτης φάσης (πατριωτική) και της δεύτερης φάσης (κομμουνιστική) . Το ΚΚΕ τα είχε όλα προετοιμάσει, ώστε ταχέως να ανακηρυχθεί η Ελληνική Λαοκρατία.
3. Οταν επρόκειτο για την δεύτερη φάση, την οποία κατ αρχάς ο Στάλιν απέρριψε, ο Ζαχαριάδης όμως κατόρθωσε κατόπιν να τον πείσει, ότι περίπου 80% του ελληνικού λαού υποστήριζε το ΚΚΕ. (sic)
4. Αν επικρατούσε το ΚΚΕ , θα εγκαθιδρούσε ένα ολοκληρωτικό σύστημα α λα Χότζα παραμερίζωντας ή και εξουδετερόνωντας τους πρώην “συμμάχους”. και ιδιαιτέρους ηγετικά στελέχη του Αγροτικού Κόμματος της Ελλάδας στα οποία ανήκε και ο θείος μου Νικόλαος Τερζόπουλος από την Κατερίνη που δεν ήταν ποτέ κομμουνιστής. Μου τα είπε αυτά το 1956, αλλά τότε δεν μου ήταν η θεωρία της λενινιστικής επανάστασης γνωστή. Πολύ αργότερα κατάλαβα, πόσο σατανική και επικίνδυνη ήταν η πολιτική ( στρατηγητική και τακτική) του ΚΚΕ.
5. Διερωτώμαι, γιατί το ΚΚΕ δεν ζήτησε ακόμη συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για την εμφύλια σύρραξη που αποτελούσε μέγιστο έγκλημα κατά του ελληνικού έθνους. Καθημερινή (1.9.18) .

—————————————————————————————————-

Εμφύλιος,  Κόκκινος Στρατός, Στάλιν

Απαραίτητες παρατηρήσεις στην συναισθηματική τοποθέτηση του Μίκη Θεοδωράκη. Αφετηρία : Είχα συγγενείς και στις δύο παρατάξεις.  Τα έχω αυτά βιώσει και επομένως μπορώ να πω, ότι αυτοί που στον “Δεύτερο” γύρο αγωνίσθηκαν και σκοτώθηκαν, ήταν ΘΥΜΑΤΑ. Τα αθώα αγροτόπαιδα δεν είχαν ιδέα από κομμουνισμό, αλλά κάποιος τους έκανε πλύση εγκεφάλου.

1. Οι μαχητές του ΕΑΜ στην πλειονότητά τους δεν ήταν κομμουνιστές.

2. Οι εξορισμένοι στα νησιά στην πλειονότητά τους δεν ήταν κομμουνιστές, αν και μερικοί νόμιζαν ότι ήταν.

3. Η επίσημη διατύπωση στα διεθνή ντοκουμέντα της αντιχιτλερικής συμαχίας ήταν ” νικητήριες δυνάμεις” ( Σοβιετική Ενωση, ΗΠΑ, Μεγάλη Βρεταννία, ολίγον τι και η Γαλλία.

4. Οχι ο Στάλιν που δεν είχε ιδέα από στρατιωτικά ζητήματα (κατ αρχάς τρομερά και εγκληματικά λάθη, εκατομμύρια ρώσοι αιχμάλωτοι), αλλά ο στρατάρχης  Ζούκοφ  έχει συμβάλλει στις νίκες του “Κόκκινου Στρατού.

5. Ακόμη και αν δεν ήταν η Σοβιετική Ενωση και ο Στάλιν, θα νικούσαν οι ΗΠΑ και η Αγγλία την Γερμανία.  Ούτως ή άλλως οι ΗΠΑ θα χρησιμοποιούσαν  την ατομική βόμβα , και  τουλάχιστον το Βερολίνο θα είχε την ίδια τύχη όπως η Χιροσίμα.

6. Ας υπενθυμίσουμε, ότι η Γερμανία έχει ηττηθεί στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο ύστερα από την επέμβαση των ΗΠΑ.

7. Η συμβολή του σοβιετικού στρατού στη νίκη των συμμάχων δεν αναιρεί τα φρικτά εγκλήματα του Στάλιν κατά του ιδίου πληθυσμού. Ηδη ο Λένιν ευθύνεται   για εγκλήματα. Με αυτόν άρχισε η “επαναστατική τρομοκρατία”.

8 Ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός-σταλινισμός ήταν όπως και ο ιταλικός φασισμός και ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός ένα ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ σύστημα.

9. Υστερα από την παταγώδη και ειρηνική κατάρρευση του “Υπαρκτού Σοσιαλισμού” έχουν τα πρώην κράτη του  επιστρέψει ταχέως στον καπιταλισμό. Αλλά υπολλείμματα του παρελθόντος σημειώνονται στην απολυταρχική Ρωσία και στην επίσης απολυταρχική Λευκορωσία.  Καθημερινή (15.2.18)

—————————————————————————————————-

Κάποιος σχολιαστής στην Καθημερινή :

»Εμφύλιος : πολιτικός της Ακρας Αριστεράς, πρώην κομμουνιστής :«ευτυχώς που δεν κερδίσαμε στον Εμφύλιο γιατί θα είχαμε κάνει την Ελλάδα, Αλβανία»!

Νομιζω οτι μεγαλυτερη βαρυτητα εχουν τα λογια παλαιων κομμουνιστων οπως του Τακη Λαζαριδη ,γεννημα θρεμα του ΚΚΕ και συγγραφεας του “Ευτυχως ηττηθηκαμε συντροφοι “.Γραφει λοιπον : Εμεις ,η Αριστερα ευθυνομαστε για τον εμφυλιο και τις συμφορες που επεσαν στη χωρα….Το δραμα της πατριδος μας ειναι ,οτι η Αριστερα ηττηθηκε στο πεδιο των μαχων ,νικησε ομως στο πεδιο της προπαγανδας.Καταφερε ετσι να διωξει τις ευθυνες της απο πανω της και να κυριαρχισει ιδεολογικα και πολιτικα.Κι ,ευθυνεται διοτι ενηργησε συνειδητα κατ”εντολην και ως οργανο των Σοβιετικων….Αγωνιστηκαμε για να κανουμε την Ελλαδα μελος της Σοβιετικης στρουγκας
Οπως εχει πει ο ιδιος ,ανηκω στη γενια των κομμουνιστων που πληρωσαν τον λογαριασμο χωρις ποτε να τον ελεγξουν». ——————————————————————————————————

Απόσπασμα από την Ομήρου Ιλιάδα Ι 63-65, όπου έλεγε ότι «Αφρήτωρ, αθέμιστος, ανέστιος έστιν εκείνος, ος πολέμου έραται επιδημίου οκρυόεντος» («ακοινώνητος, άγριος και άπατρις είναι αυτός που τον εμφύλιο πόλεμο αγαπά»).

 

 

 

Νοοτροπία των Ευρωπαίων, Διαφορές μεταξύ των Βορείων και των Νοτίων Ευρωπαίων

Νοοτροπία των Ευρωπαίων, Διαφορές μεταξύ των Βορείων και των Νοτίων Ευρωπαίων

Οι κλιματικές συνθήκες, η παράδοση και η θρησκεία έχουν επιδράσει σημαντικά και στην διαμόρφωση της διαφορετικής νοοτροπίας μεταξύ των Βόρειων και των Νότιων ευρωπαϊκών λαών.

Εδώ πρόκειται για νηφάλιες διαπιστώσεις στηριζόμενες σε γνώσεις των εν τω μεταξύ υπερεξελιγμένων νευρωεπιστημών, οι οποίες όπως φαίνεται δεν λαμβάνονται ουδόλως υπ όψη από μερικούς καθυστερημένους οπαδούς της Αριστεράς, οι οποίοι επισημαίνουν μόνον τον κοινωνικό παράγοντα στην διαμόρφωση του εθνοχαρακτήρα. Απο το άλλο μέρος είναι μη επιστημονικό να αναφέρεται μόνον ο ρόλος των νευρώνων. Η διαλεκτική μέθοδολος ( Hegel ) απαιτεί την θεώρηση όλων των προαναφερθέντων παραγόντων καθώς και άλλων στην στενότατη αλληλοεξάρτηση και αλληλοεπίδρασή των.

Παρακάτω αναφέρονται μόνον τα πιό σπουδαία χαρακτηριστικά στοιχεία της νοοτροπίας :

( Προτεσταντικός ) Βορράς :

εργατικότητα ως τρόπος ανθρώπινης αυτοπραγμάτωσης, δυναμικότητα, αντοχή, ισχυρή θέληση, υπομονή, επιμονή, πειθαρχία, αυτοπειθαρχία, οργανοτικότητα, συστηματικότητα, μεθοδικότητα, αποτελεσματικότητα, κοινωνική, κρατική και νομική συνείδηση, συνείδηση της υπευθυνότητας για το σύνολο, προτεραιότητα του γενικού έναντι του ατομικού συμφέροντος κλπ.

Νότος :

Αρχή της απόλαυσης της ζωής, κανόνας της ήσσονος προσπάθειας, έλλειψη δυναμικότητας, αντοχής, ισχυρής θέλησης, υπομονής, επιμονής, πειθαρχίας και αυτοπειθαρχίας, οργανοτικότητας, συστηματικότητας, μεθοδικότητας, αποτελεσματικότητας, κοινωνικής , κρατικής και νομικής συνείδησης, της υπευθυνότητας  κτλ. ( τα αντίθετα του Βορρά ), ευστροφία, δημιουργικότητα, εξελιγμένη σεξουαλικότητα.

Εν κατακλείδι :

Η νοοτροπία των Βορείων Ευρωπαίων ανταποκρίνεται ιδανικά στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής οικονομίας και του αστικού κράτους, ενώ η νοοτροπία των Νοτίων είναι σε γενικές γραμμές ιδανική για την απόλαυση της ζωής και τελείως ακατάλληλη για τις απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής ( Ιδέ εκτενώς εδώ στο Μπλογκ μου τις μελέτες και τα άρθρα : „“Γαλλία, Γερμανία, Διαφορετικές Νοοτροπίες“, „ Γαλλία, Γερμανία, Διάλογος με Αμερικανό ειδικό“, „Ελληνες και Γερμανοί, Διαφορετικές νοοτροπίες“, „Deutsche und Griechen, Mentalität, Eine komparative Studie“.
Δημοσιευθέν συχνά στον κεντρικό ηλεκτρονικό τύπο (τελευταία στην Καθημερινή , 22.2.17).

Πλάτων και Αριστοτέλης (και Ακινάτης, Δικαιοσύνη), Γιανναράς Ιδεαλιστής και Πλατωνικός

Πλάτων και Αριστοτέλης (και Ακινάτης, Δικαιοσύνη), Γιανναράς Ιδεαλιστής και Πλατωνικός

Στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια σημειώνεται παραδοσιακά εδώ και εκατοντάδες χρόνια προτίμηση για τον Αριστοτέλη , ο οποίος έχει εμπεδώσει μερικές επιστήμες.
Ξεχνούν όμως , ότι ο Αριστοτέλης ήταν στην ιστορία της ανθρωπότητας ο πρώτος Φιλόσοφος-Επιστήμων, ο οποίος έχει δημιουργήσει μίαν διακλαδική ομάδα ερευνητών (  εκπρόσωποι των φυσικών, των κοινωνικών , νομικών, φιλοσοφικών και άλλων κλάδων) . Σχεδόν όλα τα ερευνητικά αποτελέσματα έχουν δημοσιευθεί ως έργα του Αριστοτέλη.

Ο Πλάτων ήταν ο μόνος αρχαίος Ελληνας Φιλόσοφος, τον οποίο “παραδέχθηκαν” οι Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές. Τον θεωρούσαν ως παράδειγμα διοίκησης ενός κράτους , δηλαδή τον θεωρούσαν , σε ό,τι αφορά τον ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ, ως θεωρητικό προπάτορα.
Εχω ήδη προ 35 ετών διαπιστώσει, ότι μεταξύ του Πλάτωνα και του Κονφούκιου υπάρχουν ομοιότητες αντιλήψεων !

Καθημερινή (3.1.16)

—————————————–

Κοινωνικές τάξεις και αρετές σύμφωνα με τον Πλάτωνα (Πολιτεία)

1.Τάξη των αρχόντων (σοφία).
2.Τάξη των φυλάκων (ανδρεία)
3.Τάξη των εργαζομένων (σωφροσύνη και υποταγή).
Οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να συντηρούν τους άρχοντες και τους φύλακες.
Οι δούλοι δεν ανήκαν σε καμία κοινωνική τάξη.

Το ινδουϊστικό σύστημα των καστών (Rig Veda, χίλια έτη προ του Πλάτωνα)

1. Brahmanas : σοφοί, ιερατείο
2. Kshatriyas : μαχητές, ηγεμόνες, ανώτεροι υπάλληλοι
3.Vaishyas : έμποροι, γεωκτήμονες
4. Shudras : χειροτέχνες, μεροκαματιάρηδες.

Οι 3. και οι 4. είναι υποχρεωμένοι να συντηρούν τους 1. και 2.
Οι Parias δεν ανήκαν σε καμία κοινωνική τάξη.

Εγείρεται το εύλογο ερώτημα : Ποια είναι η σχέση μεταξύ των τάξεων του Πλάτωνα και των καστών του Ινδουϊσμού ;

Καθημερινή (2.2.17)

—  ———————–

Πλάτων και Αριστοτέλης
Ποιός από τους δύο είναι πιό σπουδαίος ;

Κατά τη γνώμη μου είναι ο Αριστοτέλης ο μεγαλύτερος Φιλόσοφος της ανθρωπότητας μεν , αλλά ήταν ο πρώτος που είχε ιδρύσει μία διακλαδική ομάδα ερευνητών και πέραν τούτου όλα τα αποτελέσματα των ερευνών έγιναν γνωστά ως έργα του Αριστοτέλη.

Σε πάρα πολά πανεπιστημιακά εγχειρίδια σε διαφορετικές επιστήμες αναφέρεται ήδη στις πρώτες σελίδες ο Αριστοτέλης, ενώ ο Πλάτων έχει, όπως φαίνεται, ξεχασθεί.

Αλλοι πάλι αναφέρουν τον Πλάτωνα ως τον μεγαλύτερο Φιλόσοφο.

Οι υλιστές φιλόσοφοι πάλι αναγνωρίζουν πρωτίστως τον Δημόκριτο σύμφωνα με τα σημερινά κριτήρια ως τον πιό επιστημονικό φιλόσοφο και απορρίπτουν τον Πλάτωνα.

Οι μεγαλύτεροι θαυμαστές του Πλάτωνα ήταν οι Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές, γιατί τους άρεσε η απόρριψη της Δημοκρατίας και της ατομικής ελευθερίας εκ μέρους του Πλάτωνα καθώς και η τάση του σε ολοκληρωτισμό.

Αλλά το πιό σημαντικό έγκειται στο γεγονός, ότι πρόκειται για ΕΛΛΗΝΕΣ.

Η σωτηρία θα βρεθεί μέσω του συνεπούς εξευρωπαϊσμού, εξορθολογισμού και εκσυγχρονισμού όλης της παιδείας , της κοινωνίας και του κράτους.

Ολά αυτά στηρίζονται στον ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟ, ο οποίος εμπεριέχει και το ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ, το οποίο δυστυχώς έχει εγκαταλείψει ήδη προ δύο χιλιάδων ετών την Ελλάδα και έφυγε εσαεί για την Ευρώπη (Στέλιος Ράμφος).

Καθημερινή (17.1.16)

————————————

Πλάτων, εμπεδωτής του ολοκληρωτισμού

Ηδη έχω αποδείξει  στην Καθημερινή σε ένα
ειδικό σχόλιο, ότι μεταξύ του κατά πολύ
προηγηθέντος ινδουιστικού συστήματος
περί των καστών και του πλατωνικού
κοινωνικοπολιτικού συστήματος υφίστανται
μεγάλες ομοιότητες σε όρους, ιεράρχηση
κλπ. Ο Πλάτων ήταν στην Ευρώπη ,
όπως και ο Κονφούκιος στην Απω Ανατολή,
ο εμπεδωτής της ολοκληρωτικής σκέψης
και του ολοκληρωτικού συστήματος.
Πέραν τούτου ήταν μεγάλος αντίπαλος
της δημοκρατίας και της ελευθερίας
καθώς και εκπρόσωπος του δουλοκτητικού
συστήματος.

Ο Πλάτων ήταν ο μόνος
Ελληνας Φιλόσοφος,τον οποίο έχουν λόγω
του ολοκληρωτισμού του παραδεχθεί οι
Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές.

Αυτό όμως δεν μειώνει τον ρόλο του στην
παγκόσμια Φιλοσοφία. Σε σύγκριση με
αυτόν είναι όμως ο πρώην μαθητής του Αριστοτέλης διεθνώς πιό γνωστός ,πιό σημαντικός και μεισχυρότερη φιλοσοφική ακτινοβολία.

Καθημερινή (17.10.15)

—–

Αντιπαράθεση με Χρήστο Γιανναρά ( άρθρο « Η ολιγάρκεια αποκλείει τις λύσεις» στην Καθημερινή , 16.2.14 )

Από τα γραφόμενα του κ. Γιανναρά απορρέει το συμπέρασμα, ότι αυτός έχει επηρεασθεί στην σκέψη και στην βασική προσέγγιση σε θεωρητικά καθώς και σε πολιτικά ζητήματα από τον μεγάλο φιλόσοφο και σημαντικότατο εκπρόσωπο του αρχαίου ελληνικού ιδεαλισμού και αντιπάλου του δημοκρατικού συστήματος και των ελυθεριών των πολιτών Πλάτωνα, ίσως γιατί εθύς εξ αρχής η Ορθοδοξία έχει παραλάβει καθοριστικά θεωρήματα του Πλάτωνα πρωτίστως για να εμπλουτίσει και να δικαιολογήσει φιλοσοφικά το χριστιανικό δόγμα. Θα ήταν τελείως ακατανόητο, εάν εστίαζε η Ορθοδοξία την θεολογία της στον υλιστή Δημόκριτο, στον κοινωνιολόγο και εμπεδωτή της θεωρίας του συμφέροντος Επίκουρο ή στον ανθρωποκεντριστή Πρωταγόρα.

Δεν είναι επιδίωξη του παρόντος σχόλιου να κάνουμε εμθριθείς μελέτες περί της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, αλλά να αναφέρουμε σε στενή σχέση με το θέμα του άρθρου μόνον μερικά ουσιώδη στοιχεία της φιλοσοφικής και μεθοδικής σκέψης των δύο κορυφαίων φιλοσόφων.

Πλάτων

α ) Ιδεαλισμός, εξωπραγματικότητα και ενασχόληση με τις μεγάλες και αιώνιες ουτοπίες.
β ) Εξεύρεση του αιώνιου, τέλειου και απόλυτου, δηλαδή του ανέφικτου ( ο Παρμενίδης επίσης : ο κόσμος των ιδεών είναι άφθαρτος και τέλειος). Συγκεκριμένα πρόκειται κυρίως για την απόλυτη αλήθεια,την απόλυτη δικαιοσύνη σύμφωνα με την άποψή του ( δίκαιο είναι ό,τι εμπεριέχει ο νόμος, την ίδια άποψη έχει διατυπώσει και ο μεγάλος κινέζος θεωρητικός αλλά και άκρως ρεαλιστής Κονφούκιος) και την την απόλυτη αρετή (ηθική ).
γ ) Στην πολιτεία του (κράτος) είναι οι φιλόσοφοι (άριστοι , επαίοντες) οι κυβερνήτες και οι άλλοι (φρουροί/στρατιώτες, δημιουργοί ) θα υπακούουν σε αυτούς). Το διοικητικό του σύστημα αναδεικνύει ομοιότητες με το ινδουιστικό ( Brahman, Ksatrya etc.).

Αριστοτέλης

Εχουμε διαπιστώσει προ πολλών ετών και εφαρμόζουμε συστηματικά στα επιστημονικά συγγράμματα την βασική του μέθοδο.

α ) Κατ αρχάς θέαση της πραγματικότητας (φύση, κοινωνία, πόλις, νόμοι).
β ) Μελέτη των συγγραμμάτων άλλων ειδικών περί της πολυποίκιλης πραγματικότητας.
γ ) Συμπεράσματα επί τη βάσει της λογικής, στην οποία σε γενικές γραμμές ανήκει και η «Αρχή της μεσότητος» (διεθνής terminus technicuς), «…μέσον τε και άριστον, όπερ εστί της αρετής»( 1106b) και «Οτι δεί το μέσον αιρείσθαι και μή την υπερβολήν μηδέ τήν έλλειψιν, τό δέ μέσον εστίν ώς ό λόγος ό ορθός λέγει» Αριστοτέλη (Ηθ. Νικομ. 1138b, 18-20), (γνωστή επίσης σαν «χρυσή τομή ( μετάφραση από το λατινικό „aurea mediocritas», αλλά αυτό στηρίζεται στην «Αρχή της μεσότητος» του Αριστοτέλη).

Στο σύγγραμμά του «Πολιτική» εφαρμόζει αυτήν την αρχή στην πολιτική ζωή : Οχι τα άκρα ολιγαρχία και τυραννίς, αλλά δημοκρατία ως το μέσον. Η ουσία της «χρυσής τομής» έγκειται πρωτίστως στην απόρριψη και αποφυγή των υπερβολών, κάτι που είναι σύμφωνα με τον Αριστοτέλη μία αρετή και εκτός τούτου ανταποκρίνεται πλήρως στον «ΟΡΘΟΝ ΛΟΓΟΝ». Τον ξανακάλυψε η Ευρώπη ύστερα από περίπου δύο χιλιάδες χρόνια (ius rationis) !

Εφαρμόζοντας τις αναφερθείσες καθοριστικές σκέψεις των δύο γιγάντων της παγκόσμιας φιλοσοφίας επί μερικών συγκεκριμένων προβλημάτων στα άρθρα του κ. Γιανναρά διαπιστώνουμε τα εξής :

α ) Η μεθοδική και μεθοδολογική πτυχή της προσέγγισης του κ. Γιανναρά είναι μάλλον πλατωνική, ουτοπική και εκτός τούτου μή πειστική. Ο βασικός πυλώνας της είναι η υπερβολή , η αποία αντιτίθεται στις αρχές της λογικής σκέψης , στο „common sense“ („κοινός νους») καθώς και στους αιώνιες νομοτελειακούς κανόνες της μητέρας φύσεως. Η υπερβολή αποτελεί par excellence μίαν Υβριν, η οποία επιφέρει την Νέμεσιν.

Προτιμούμε την διεθνώς αναγνωρισμένη ρεαλιστική μεθοδολογία του Αριστοτέλη, ιδιαιτέρως την «Αρχή της μεσότητος» η οποία εκφράζει λογικότητα , φυσικότητα και από πρακτική άποψη κανονικότητα. Αυτή η εκπληκτική ανακάλυψη του Αριστοτέλη μπορεί να συμβάλλει στην επίλυση ιδιαιτέρως κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων.
Δεν είναι λοιπόν λογικά σωστό, να διατυπώσουμε την ακραία αντίληψη „homo homini lupus“ (Plautus, «ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος») ή ακριβώς το αντίθετο «homo res sacra homini“(Seneca, . «ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο άγιος»). Ούτε το ένα , ούτε το άλλο είναι με τόσο απόλυτο νόημα σωστό. Στην αντικειμενική αλήθεια και όχι σε αστερισμούς αορίστων ιδεών είναι το μέσον ποιό κανονικό και σωστό.

Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς : Δεν είναι όλοι ανίκανοι, σπιθαμιαίοι, διεφθαρμένοι και καθάρματα, ούτε είναι όλοι προσωποποίηση της ευφυϊας, της εργατικότητας και της διοικητικής ικανότητας. Εδώ πρέπει από το ένα μέρος να εφαρμόσουμε τον μεθοδολογικό κανόνα της διαφοροποίησης και από το άλλο μέρος να εξεύρουμε τον κανονικό και κατάλληλο πολιτικό, ο οποίος ούτε μπορεί, ούτε είναι ανάγκη να ανήκει στους «αρίστους».

β ) Ο άριστος άνήρ πολιτικός είναι μία ποιητική εξιδανίκευση του ικανού και ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΥ ατόμου για την εξεύρεση και ειδικά για την επίλυση υπαρχόντων κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων. Εδώ πρόκειται για πολιτικό με βούληση, δυναμικότητα και διοικητικές ικανότητες και όχι για έναν φιλόσοφο, ο οποίος μπορεί το πολύ να συμβουλεύσει κατάλληλα τον υπέυθυνο πολιτικό, όπως π.χ. επιτυχέστατα ο Αναξαγόρας τον μεγαλύτερον πολιτικόν άνδρα της αρχαιότητας Περικλή. Οποιος είχε την ευκαιρία να επεξεργασθεί εξειδικευμένες γνωματεύσεις για πολιτικούς κλπ., ξέρει ότι υφίσταται μία μεγάλη διαφορά μεταξύ του επιστήμονα και του πολιτικού.

Εν ολίγοις, η επανειλλημμένα διατυπωθείσα
άποψη του κ. Γιανναρά περί της ανάληψης του κυβερνείν μίας χώρας από τους αρίστους, είναι εξιδανικευμένη, εξωπραγματική και εσφαλμένη. Αρκεί να έχει ο πολιτικός τις κατάλληλες και απαραίτητες προϋποθέσεις για μίαν επιτυχή σταδιοδρομία αυτονοήτως στο «συμφέρον του συνόλου ( Δημόκριτος ) και για το «κοινόν καλόν « ( Αριστοτέλης ).

γ ) Η άκρως αρνητική αντίληψη περί του συμβιβασμού σε κοινωνικοπολιτικά θέματα δεν πείθει και δεν ανταποκρίνεται σε ένα δημοκρατικό σύστημα, γιατί ο συμβιβασμός αποτελεί αποτέλεσμα του διαλόγου και τελικά της σύγκλισης των βασικών και θεμιτών συμφερόντων των ελεύθερων πολιτών . Γνωρίζουμε κάλλιστα, ότι μόνον τα ολοκληρωτικά καθεστώτα απορρίπτουν αναφανδόν τον συμβιβασμό.
Στον πολιτικό βίο της Ελλάδας ισχύει αυτή η διαπίστωση και για την μαρξιστική, την λενινιστική και σε μεγάλο βαθμό για την νεοσταλινική Αριστερά, η οποία είναι ολοκληρωτική, εξωπραγματική και τελείως ανίκανη και ακατάλληλη να κυβερνήσει μίαν πολιτισμένη χώρα.

Παρεμπιπτόντως επισημαίνουμε, ότι ο συμβιβασμός αποτελεί στις διεθνείς διακρατικές σχέσεις την conditio sine qua non (τελείως απαραίτητη προϋπόθεση) για την επίτευξη διεθνών συμβάσεων. Περί αυτού υφίσταται μία επεξεργασμένη Θεωρία της συμβάσεως σαν αναπόσπαστο στοιχείο της Θεωρίας των διεθνών σχέσεων.
Παρατήρηση:
Σαν πολιτικά ουδέτερος δεν θέλω να βγάλω συμπεράσματα για τα ελληνικά κόμματα και τους πολιτικούς. Και όμως προσπάθησα να συντάξω το παρόν σχόλιο sui generis έτσι ώστε ο καθείς αναγνώστης να είναι σε θέση να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Δημοσιευθέν στην ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής ( 22.2.14 ).

——————————–

Αριστοτέλης , “Αγιος Θωμάς”  και η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Πρωτίστως η Θεωρία περί της Δικαιοσύνης του Αριστοτέλη, ελάχιστα παραλλαγμένη από τον “Αγιο Θωμά”, εσιαζόταν στο επίκεντρο μίας διδακτορικής διατριβής ενός πρώην απόφοιτου ενός Πανεπιστημίου Ιησουϊτών, κατόπιν του δικού μας Πανεπιστημίου και πρώην υπουργού από την Μοζαμβική που κατείχε σχετικά καλά τα Αρχαία Ελληνικά και αυτονοήτως άριστα τα Λατινικά ( 12 ξένες γλώσσες ).

Η διατριβή έχει συγγραφεί υπό την πενταετή επιστημονική εποπτεία μου στα πλαίσια της Φιλοσοφίας του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου και έχει υπερασπισθεί με magna cum laude.

Λόγω των ικανοτήτων του ήταν επί χρόνια και ιδιαιτέρως στην δεκαετία του 80   επίσημος εκπρόσωπος στις διεθνείς διασκέψεις όλης της Αφρικής για την επεξεργασία της τεράστιας Διεθνούς Συνθήκης περί το Δικαίου της Θαλάσσης (311 άρθρα συν άλλων ντοκουμέντων).

Στηριζόμενος στον Αριστοτέλη και στον “Αγιο Θωμά” κατόρθωσε να εμπεδωθούν νέοι κανόνες προς όφελος των αναπτυσσόμενων χωρών. Δηλαδή επρόκειτο για αξιοποίηση της  Φιλοσοφίας του Δικαίου και συγκεκριμένα γνώσεων του Αριστοτέλη περί της σχέσης  μεταξύ της Ισότητας και της Δικαιοσύνης ( «Οίον δοκεί ίσον το δίκαιον είναι, και έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ίσοις  και το άνισον δοκεί δίκαιον είναι, και γαρ έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ανίσοις(Πολιτικά Γ, 9, 1280α, 10-13).

Συμπέρασμα  για το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο : Τα κράτη είναι μεν νομικά ίσα, αλλά μεταξύ των σημειώνονται τεράστιες διαφορές. Η εφαρμογή ίσων κανόνων επί αυτών  θα είχε ως αποτέλεσμα την αδικία, Γι αυτό θα ήταν δικαιότερο να εφαρμοσθούν σε άνισα κράτη  διαφορετικοί κανόνες.  Αυτό ήταν το καθοριστικό επιχείρημα τoυ Δρ Eduardo Koloma  από τη Μοζαμβική. Η επιτυχία ήταν εκπληκτική : ολόκληρο κεφάλαιο ειδικά για τις αναπτυσσόμενες χώρες.  Τον ρώτησαν , πού σπούδασε και ποιός ήταν ο καθηγητής του.

Λοιπόν : Ενας ιδιαίτερος Αφρικανός σπουδάζει κοντά σε Ελληνα πανεπιστημιακό στο πανεπιστήμιο της Λειψίας και συγγράφει υπό την εποπτεία αυτού διδακτορική διατριβή. Μαθαίνει από τον Ελληνα αυτά που έγραψε προ 2400 ετών ο αιώνιος Ελληνας Φιλόσοφος Αριστοτέλης και τα αξιοποιεί διεθνώς συμβάλλοντας έτσι στην περαιτέρω εξέλιξη του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου και στην εμπέδωση του Διεθνούς Δικαίου της Θαλάσσης.Τον ρώτησαν , πού τα σπούδασε αυτά και ποιός ήταν ο καθηγητής του.

Καθημερινή (3.1.16, 6.8.17)
—————————————————
Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο :
Τα κράτη είναι μεν νομικά ίσα, αλλά μεταξύ των σημειώνονται τεράστιες διαφορές. Η εφαρμογή ίσων κανόνων επί ανίσων κρατών θα είχε ως αποτέλεσμα την αδικία. Γι αυτό θα ήταν δικαιότερο να εφαρμοσθούν σε άνισα κράτη διαφορετικοί κανόνες.
Πρόκειται για την αξιοποίηση της γνωστής άποψης του Αριστοτέλη γύρω από την σχέση μεταξύ της ισότητας και της δικαιοσύνης.
Στην περίπτωσή μας δεν είναι δίκαιο να έχουν ο σεβόμενος το Διεθνές Δίκαιο (Ελλάδα) και ο καταπατών το Διεθνές Δίκαιο Δίκαιο ίση μεταχείριση.
Συμπεράσματα :
α) Η πολιτική των “ισων αποστάσεων’” έναντι της Ελλάδας και της Τουρκίας αποτελεί μεγάλη αδικία προς την Ελλάδα.
β) Η ελληνική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να δείξει στις σχέσεις της με τους συμμάχους μεγαλύτερη ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ. Καθημερινή (16.2.18)
———————————————————–
Δικαιοσύνη, Αρχαίοι Φιλόσοφοι

Εδώ πρόκειται για τον διάλογο μεταξύ του Σωκράτη και του Θρασύμαχου ( Πλάτων, Πολιτεία, Ι, 343α-3444c) .

Θρασύμαχος : Ο Σωκράτης ξέρει, ότι η δικαιοσύνη και το δίκαιο είναι στην πραγματικότητα το όφελος του δυνατότερου και αυτού που κατέχει την εξουσία, αλλά είναι η ζημιά του υπακούοντος και του υπηρετούντος ( απόδοση του νοήματος).Δηλαδή ο Θρασύμαχος ήθελε να επισημάνει, ότι το όφελος του ισχυρού είναι ταυτόσημο με το δίκαιο !

Δεν σκοπεύω να κάνω διάλεξη περί της δικαιοσύνης en general, αλλά οι Σοφιστές, ο Επίκουρος , οι Στωϊκοί και οι Κυνικοί έχουν πρεσβεύσει τελείως διαφορετικές απόψεις επισημαίνοντας παρεμπιπτόντως την εκάστοτε ταξική τους προέλευση. Το ίδιο ισχύει και για τους αρχαίους κορυφαίους Κινέζους φιλόσοφους, οι οποίοι έχουν διατυπώσει παρόμοιες απόψεις, κάτι που είναι στην Ελλάδα λόγω της ολέθριας εθνικιστικής ομφαλοσκόπησης τελείως άγνωστο.

Και όμως, η Θεωρία του Αριστοτέλη περί της δικαιοσύνης έχει επηρεάσει καθοριστικά την παγκόσμια Φιλοσοφία του Δικαίου : «δίκαιον διορθωτικόν», «δίκαιον συναλλάγμασι διορθωτικόν» και «δίκαιον διανεμητικόν».Αριστοτέλης περί της σχέσης μεταξύ της Ισότητας και της Δικαιοσύνης : «Οίον δοκεί ίσον το δίκαιον είναι, και έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ίσοις και το άνισον δοκεί δίκαιον είναι, και γαρ έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ανίσοις (Πολιτικά Γ, 9, 1280α, 10-13).

Επί τη βάσει αυτή έχει ο Thomas Aquin διατυπώσει την δική του πιό γνωστή άποψη („iustitia distributiva“, „iustitia communicativa“ „iustitia legalis“) , στην οποία στηρίζεται η ανάλογη νομική σκέψη της Δύσης ακόμη και στις σχέσεις μεταξύ των μελών της ΕΕ και της Ευρωζώνης !

Αυτά πρέπει να τα ξέρουμε, ειδάλλως δεν καταλαβαίνουμε τους Δυτικούς.

Ιδέ για τους ενδιαφερόμενους γερμανομαθείς μία συστηματική συγκριτική μελέτη περί της δικαιοσύνης ( Αρχαία Μέση Ανατολή, , Ελλάς , Ρώμη, Αρχαία Κίνα) σε «Menschen- und Gesellschaftsbilder, Rechts-und Gerechtigkeitsvorstellungen…, 4o Kεφάλαιο) στο Μπλογκ μου. Καθημερινή (22. 3.15)
————————————————-
Αρχαία Γνωμικά (διεθνώς) περί την δικαιοσύνη

-Το δίκαιον ουκ άλλο τι ή του κρείττονος ξυμφέρον.Πλάτων, 427-347 π.Χ.
-Μηδενί δίκην δικάσης, πριν αμφοίν μύθον ακούσης.
Φωκυλίδης, ~5ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής από τη Μίλητο
(αναφέρεται και από τον Αριστοφάνη στις «Σφήκες»).
-Έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πάνθ’ ορά.
Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής.
-Ώσπερ το ευθύ ευθέος ου δείται, ούτως ουδέ το δίκαιον δικαίου.
-Επίκτητος, 50 μ.Χ.-120 μ.Χ, Στωικός φιλόσοφος (όπως το ίσιο δεν χρειάζεται χάρακα, έτσι και το δίκαιο δεν χρειάζεται δικαιοσύνη).
-Νικά δ’ ο μείων τον μέγαν δίκαι’ έχων, Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός ‐ Ικέτιδες (ο μικρός νικάει τον μεγάλο όταν έχει δίκιο).
-Δει εν μεν τοις όπλοις φοβερούς, εν δε τοις δικαστηρίοις φιλανθρώπους είναι.
Δημοσθένης, 384-322 π.Χ. (οι άνθρωποι στον πόλεμο πρέπει να εμπνέουν φόβο, αλλά στα δικαστήρια να είναι συμπονετικοί).
-Οψέ θεών αλέουσι μύλοι, αλέουσι δε λεπτά (οι μύλοι των θεών αργούν αλλά αλέθουν λεπτά (καλά), αρχαιοελληνική Παροιμία.
-Δίκαια δράσας, συμμάχους έξεις θεούς. Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής (αν κάνεις δίκαιες πράξεις, θα έχεις συμμάχους τους θεούς).
-Οξύς θεών οφθαλμός ες το πανθ’ οράν, Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής (είναι κοφτερό το μάτι των θεών στο να τα βλέπουν όλα).
-Εμέ δε Άνυτος και Μέλητος αποκτείναι μεν δύνανται, βλάψαι δε ού.
Σωκράτης, 469-399 π.Χ.(Ο Άνυτος και ο Μέλητος [οι κατήγοροι στη δίκη του] μπορούν να με σκοτώσουν αλλά όχι να με βλάψουν).
-Ανεξέταστον μη κόλαζε μηδένα. Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής
-Δικαιότερος σταχάνης (σταχάνη=ζυγαριά), Αρχαία παροιμιακή φράση (για δίκαιο άνθρωπο)
—Εκκλησιαστικά Ρητά
-Οδός κακού και πους παρανόμου ολείται εν ημέρα κακή.Παλαιά Διαθήκη ‐ Παροιμοίαι ΚΕ’ 16 (ο δρόμος του κακού και η πορεία του παρανόμου θα εξολοθρευτούν όταν ξεσπάσει η οργή του Θεού)
-Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται.κατά Ματθαίον ‐ ε’ 6.
—Λατινικά Ρητά

-Fiat iustitia, et pereat mundus (ας επικρατήσει η δικαιοσύνη, κι ας χαθεί ο κόσμος),Πάπασ Αδριανός VI. (1459–1523) και μόττο του αυτοκράτορα της Αγ. Ρωμ. Αυτοκρατορίας Φερδινάνδου Ι (1503-1564).
-Summum jus, summa injuria, Cicero, De officiis 1,33 (υπέρτατη (υπερβολική) δικαιοσύνη, υπέρτατη αδικία).
-Audiatur et altera pars (ακούστε και την άλλη πλευρά) , κανόνες του Ius Romanum (Ρωμαϊκού Δικαίου(.
-Abusus non tollit usum (η κατάχρηση δεν καταργεί (απαξιώνει) τη χρήση), επίσης κανόνας του Ρωμαίκού Δικαίου.
——————————
Ο ανώτερος άνθρωπος σκέφτεται μόνο τη δικαιοσύνη. Ο κατώτερος άνθρωπος σκέφτεται μόνο τα συμφέροντά του. Kung fu Tse (Κομφούκιος), 551-479 π.X., o μεγαλυτερος Κινέζος φιλόσοφος.

Γιανναράς Χρήστος, Φιλόσοφος και Θεολόγος, Εποικοδομητική Κριτική, Προβληματικά Αρθρα, Ιδεαλιστκή Προσέγγιση , Υπαρξιακές Ανάγκες

Γιανναράς Χρήστος, Φιλόσοφος και Θεολόγος, Εποικοδομητική Κριτική, Προβληματικά Αρθρα, Ιδεαλιστκή Προσέγγιση , Υπαρξιακές Ανάγκες

Ο καθηγητής  κ. Χρήστος Γιανναράς, Φιλόσοφος και Θεολόγος ασχολείται ως επιφυλλιδογράφος της Καθημερινής με κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά προβλήματα μεν , αλλά διαπιστώνουμε μεγάλες ανεπάρκειες.

Δεν εκφράζουμε τη γνώμη μας επί του φιλοσοφικού και θεολογικού έργου του κ. Γιανναρά, αλλά αποκλειστικά επί των θιγομένων πολιτικών και κοινωνικών θεμάτων, τα οποία όμως προϋποθέτουν επιστημονικές σπουδές και γνώσεις της Πολιτολογίας , της Θεωρίας των διεθνών σχέσεων, της Ιστορίας, των Οικονομικών επιστημών, της Κοινωνιολογίας καθώς και της ανάλογης ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑΣ.
Αλλοι τα έχουν αυτά σπουδάσει και εν μέρει ΔΙΔΑΞΕΙ !

Σε ό,τι αφορά την Φιλοσοφία υπάρχουν διεθνώς όχι μόνον η “Φιλοσοφία καθ ευτού”, αλλά ήδη και η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, η ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ. η ΠΡΑΚΤΙΚΗ  ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ (ύστερα απο1991 ιδιαίτερη έδρα στο Πανεπιστήμιό μας ) ,  η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ τοτ ΔΙΚΑΙΟΥ καθώς και ειδικά η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ του ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΑΚΑΙΟΥ.

Αμφιβάλλω, αν αυτές οι εξελίξεις   είναι στην Ελλάδα γνωστές.

Η  Θεολογία είναι ούτως ή άλλως τελείως ανεπαρκής ως βάση αξιολόγησης συγκεκριμένων κοινωνικοπολιτικών και οκονομικών φαινομένων. Το μόνο αποτέλεμα είναι μία βαρετή γενικολογική ηθικολογία, η οποία είναι ανέξοδη και εύκολη.

Η “Φιλοσοφία καθ εαυτού” οδηγεί επίσης σε αοριστολογίες και γενικολογίες ή το χειρότερο σε παράλογα συμπεράσματα τα παραδείγματα με τον Πούτιν ,τον Ερντογκάν και κυρίως με την εξιδανίκευση του ανίκανου και λαοπλάνου Τσίπρα).

Καθημερινή (25.12.15)

—————————————————————

Εποικοδομητική Κριτική

Βασική κριτική  στον  κ. Χρήστο Γιανναρά

Ο κ. Χρήστος Γιανναράς είναι ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας και Θεολογίας, έχει εκδόση  πάνω από 20 επιστημονικά βιβλία, δημοσίευσε πάμπολα δημοσιογραφικά άρθρα, ανήκει στους καταξιωμένους διανοητές και στους κορυφαίους δημοσιογραφούντες επιστήμονες της Ελλάδας και είναι γενικά μία επιβλητική προσωπικότητα της επιστήμης, των γραμμάτων, του πνεύματος και του πολιτισμού.  Και όμως διαπιστώνουμε στα κείμενά του μερικές σημαντικές αδυναμίες. Παρακάτω αναφέρονται οι σπουδαιότερες.

1. Η προσέγγιση στα  θέματα είναι άκρως ιδεαλιστική-θεολογική, ενώ η ζωή είναι μία σύνθεση υποκειμενικών ιδεών και αντικειμενικών πραγμάτων. Στα τελευταία ανήκουν πρωτίστως οι συγκεκριμένες συνθήκες βίου, ιδιαιτέρως η βάση τους και δη οι παραγωγικές δυνάμεις και σχέσεις. Η αποκλειστική ενασχόληση μόνον με τον αστερισμό των ιδεών οδηγεί με λογική συνέπεια σε μη πειστικά συμπεράσματα.

2. Οπως η διεθνοποίηση των οικονομικών και χρηματιστικών σχέσεων στο δεύτερο ήμιση του 19ου αι. είχε  καθορισικές αντικειμενικές αιτίες, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με την παγκοσμιοποίηση. Τα μικρά έθνη πρέπει να ποσαρμοσθούν στις νέες διεθνείς συνθήκες, ειδάλλως θα καταποντισθούν. Είναι όμως  εσφαλμένο να δαιμονοποιούμε συλλήβδην και ολίγον τι λαϊκιστικά την παγκοσμιοποίηση

3. Στο άρθρο διαπιστώνουμε μίαν ελαφρά τάση στην συνωμοσιολογία, η οποία εκφράζει αδυναμία κατανόησης των διεθνών πεπραγμένων καθώς και φόβο. Αλλά αυτό το φαινόμενο είναι μάλλον τριτοκοσμικό και ανατολίτικο. Η πολιτική των ακραίων κομμάτων στηρίζεται πρωτίστως στην συνωμοσιολογία και στην κινδυνολογία.

4. Ενα βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα των άρθρων του κ. Γιανναρά είναι η ελληνοκεντρική θέαση. Αλλά θα έπρεπε σε κάθε περίπτωση παρόμοιων προβλημάτων να λάβουμε οπωσδήποτε υπ όψη και άλλες ευρωπαϊκές χώρες καθώς και πέραν τούτου μερικά σημαντικά έθνη και άλλων Κύκλων Πολιτισμού ( π.χ. την Κίνα και τις Ινδίες ). Η συνηθισμένη ελληνοκεντρική ομφαλοσκόπηση παρεμποδίζει την πνευματική διαύγεια και την σύλληψη του πυρήνα των υπαρχόντων προβλημάτων.

5. Ενα  άλλο καθοριστικό  γνώρισμα των άρθρων του είναι η ροπή στο απόλυτο, π.χ. στην απόλυτη αλήθεια, στην απόλυτη δικαιοσύνη κτλ., ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για σχετικά φαινόμενα. Το απόλυτο εστιάζεται στην παγκόσμια ιστορία των ιδεών  μόνον στις κοινωνικές ουτοπίες, στις οποίες ανήκουν και οι βασικές αντιλήψεις του Πλάτωνα.  Το ό,τι ο κ. Γιανναράς είναι  πλατωνικός, αλλά όχι νεοπλατωνικός , είναι εμφανές.

6. Ο κ. Γιανναράς  κάνει μεν εν μέρει εύστοχες αναλύσεις συνήθως σε  άρτια λογοτεχνική γλώσσα,  αλλά δεν αναδεικνύει ποτέ λύσεις των διαπιστωθέντων προβλημάτων. Αλλά από επιστημονική άποψη ανήκουν η εξεύρεση και η επίλυση των  προβλημάτων μαζί. «Negatio est determinatio“ ( „απόρριψη σημαίνει προσδιορισμός» : Οταν απορρίπτεις κάτι, κάνε δική σου πρόταση ( Baruch Spinoza).

7. Ποιό είναι άραγε το βασικό πρόβλημα στην Ελλάδα : Είναι τα Μνημόνια, είναι ο υπερδανεισμός η μάλλον το πολύ χαμηλό επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων  και της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων ; Αλά εκτός τούτου υφίσταται και κάτι το καθοριστικό : Ποιός πολιτικός άραγε θεωρείται διεθνώς φερέγγυος για να δοθούν στην Ελλάδα τα σχεδόν υπαρξιακά δάνεια ;

Συμπέρασμα : Η εποικοδομική κριτική δεν σημαίνει , ότι  αγνοείται η μεγάλη επίτευξη του κ. Γιανναρά στον  σημαντικό αναβιβασμό της δημοσιογραφίας  στην Ελλάδα. Καθημερινή ( 23. 7. 13 ).

———————————————————–

Ιδεαλιστική και υλιστική θέαση, Χρήστος Γιανναράς, Θεολόγος, Φιλόσοφος και Δημοσιογραφος της Καθημερινής (Επιγραμματικά)

Στην ιστορία της Φιλοσοφίας αναφέρονται ο Πλάτων ως εμπεδωτής του Ιδεαλισμού και ο Δημόκριτος ως εμπεδωτής του Υλισμού.
Ο Karl Marx έχει παραλάβει τον Υλισμό από τον Feuerbach.

Ο ιδεαλιστής βλέπει μόνον τις ιδέες, ενώ ο υλιστής μόνον την ύλη (κοινωνικοπολιτικοοικονομική πραγματικότατα).
Και οι δύο προσεγγίσεις είναι μονοδιάστατες, ενώ η θεώρησηση επί τη βάσει της διαλεκτικής αλληλοεξάρτησης αμφοτέρων είναι πιο λογική και επιστημονική.

Η μεθοδολογική προσέγγιση του κ. Χ. Γιανναρά είναι αποκλειστικά ιδεαλιστική, πλατωνική, ηθικολογική και γενική. Το αντίθετο από αυτήν είναι η μονοδιάστατη υλιστική προσέγγιση.

Υφίσταται όμως και η πιο σωστή προσέγγιση, η ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ και ΠΟΛΥΕΠΙΠΕΔΗ, η οποία όμως σε ό,τι αφορά τα πολιτικά και κοινωνικά αντικείμενα των άρθρων του Κ. Χ.Γ. προϋποθέτει σπουδές και γνώσεις τουλάχιστον στις Πολιτικές Επιστήμες και στην Κοινωνιολογία. Καθημερινή (29.12.15)

———————————————————-

Ο κ. Γιανναράς αναφέρει τις “υπαρξιακές ανάγκες του ανθρώπου” ως ρίζες μιας “καινούργιας φιλοσοφίας και οπτικής”. (Καθημερινή,11.10.15)

Αυτό αποτελεί για μένα μίαν έκπληξη, γιατί χρησιμοποιεί υπό την ιδιότητα του καθηγητού της ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ και της Φιλοσοφίας όχι μόνον εκφράσεις, αλλά πέραν τούτου και γνώσεις της Κοινωνιολογίας, ολίγον τι και του Ιστορικού Υλισμού.

Υφίσταται ολόκληρη θεωρία περί αυτού του προβληματισμού.
Συνοπτικότατα : Υπαρξιακές ΑΝΑΓΚΕΣ, στις οποίες εστιάζονται τα ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, τα οποία είναι η αφετηρία για την ΒΟΥΛΗΣΗ, η οποία είναι σε ένα κράτος η βάση των ΝΟΜΩΝ και στις διεθνείς διακρατικές σχέσεις η βάση των ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ, μέσω των οποίων (νόμων και συμφωνιών) δημιουργούνται ΚΑΝΟΝΕΣ συμπεριφοράς που πρέπει να τηρούνται εκ μέρους των πολιτών και των κρατών (ΣΕΒΑΣΜΟΣ, ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ), ειδάλλως θα τιμωρούνται (ΤΙΜΩΡΙΑ). Καθημερινή (11.10.15)

Φιλελευθερισμός και Νεοφιλελευθερισμός, Καπιταλισμός

Καπιταλισμός , Φιλελευθερισμός και Νεοφιλελευθερισμός, Δαιμονοποίηση
Καπιταλισμός, Αστικό κράτος, Ελευθερίες, Κεφάλαιο

“Δει δε χρημάτων και ανευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων”(Δημοσθένης) .Salve lucrum ! (Ζήτω το κέρδος ! ) έλεγαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι.

Δεν πρόκειται μόνον για αγορές, αλλά για ένα ολόκληρο κοινωνικό(αστική επανάσταση), πολιτικό (αστικό κράτος,αστικές ελευθερίες,ανθρώπινα και αστικά δικαιώματα, κράτος του δικαίου ) και οικονομικό σύστημα το οποίο έχει επικρατήσει παγκοσμίως και έχει κατορθώσει να γονατίσει το “Υπαρκτό Σοσιαλισμό”( βιομηχανική επανάσταση, έκρηξη των παραγωγικών δυνάμεων, ατομική ιδιοκτησία, επιχειρηματικότητα. δημιουργικότητα, ταχεία εξέλιξη των επιστημών,υψηλές τεχνολογίες κλπ.)

Αυτά τα στοιχεία είναι η απαραίτητη αφετηρία για μίαν επιστημονική θεώρηση και όχι αποκλειστικά οι θεολογικές γνώσεις, ή αέναη ηθικολογία και πλατωνική ουτοπία.
Αυτά παθαίνει όποιος ξεχνά τους υπέροχους υλιστές φιλόσοφους Δημόκριτο και Επίκουρο ( ο καθηγητής της Θεολογίας και της Φιλοσοφίας κ. Γιανναράς της Καθημερινής) ,Καθημερινή (26.7.15)

—————————————————–

Καπιταλισμός , Υπάρχει ένα καλύτερο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα ;

Υπάρχει στην πραγματικότητα ένα καλύτερο σύστημα ; Οι γνωστότατες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές ουτοπίες έχασεν ήδη την μαγική τους δύναμη. Στην πραγματικότητα της ζωής έχουν αποδειχθεί ως ανεφάρμοστες.

Κατά τα άλλα στην Κίνα εφαρμόζεται ο Καπιταλισμός κονφουκιανικής κοπής που σημαίνει χωρίς δημοκρατία.

Στα απολυταρχικά συστήματα της Ρωσίας και της Τουρκίας λειτουργεί ο καπιταλισμός επίσης χωρίς τις βασικές δημοκρατικές ελευθερίες και τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.Καθημερινή (26.1.16)

——————————————————–

Περί του Φιλελευθερισμού και του Νεοφιλελευθερισμού ή

Σαφήνεια vs του συνηθισμένου νεοελληνικού εννοιολογικού χάους

Σύντομες παρατηρήσεις υπό τον φακό της Ιστορίας των Ιδεών

1. Ο Φιλελευθερισμός είναι μετάφραση του terminus scientificus (καθιερωμένου όρου) στα Αγγλικά Liberalism.
2. Αποτελεί κατ αρχάς άμεσο προϊόν της Οικονομικής Φιλοσοφίας που ήταν  αποκλειστικά αγγλικής προέλευσης και δη σε συνδυασμό με την εμπέδωση της Βιομηχανικής Επανάστασης και με το ελεύθερο διεθνές εμπόριο.
3. Οι Γάλλοι έχουν παραλάβει την ιδέα του Λιμπεραλισμού και την έχουν
συγκεκριμενοποιήσει μέσω της διατύπωσης των ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ βασικών Ελευθεριών και ιδιαιτέρως επίσης των ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ βασικών ανθρωπίνων ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.
4. Η Γαλλική Επανάσταση δεν έχει διατυπώσει στην Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτου οικονομικά και κοινωνικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Αυτό έγινε ανεπιτυχώς ύστερα από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Μεξικανική και στην Ρωσική Επανάσταση και ύστερα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο επιτυχώς σε ειδικές διεθνείς
συμβάσεις του ΟΗΕ και της τότε Ευρωπαϊκής Ενωσης.
5. Ενώ το Κρατος του δικαίου εμπεριέχει πολιτικά και νομικά στοιχεία, ασχολείται το Κοινωνικό κράτος πρωτίστως με κοινωνικά προβλήματα.
6. Επομένως δεν υφίσταται μία άμεση σχέση μεταξύ του Φιλελευθερισμού και της κοινωνικότητας.
7. Ο Νεοφιλελευθερισμός είναι η διεστραμμένη εφαρμογή του παραδοσιακού  Φιλελευθερισμού στην διεθνή οικονομία στην εποχή της Παγκoσμιοποίησης μέσω των Hedge funds . Και εδώ έχουν πρωτοστατήσει το Ηνωμένο Βασίλειο και οι ΗΠΑ.
8. Ο Νεοφιλελευθερισμός έχει καταστρέψει τις εθνικές οικονομίες κυρίως αδύναμων χωρών. Αρχισε με αυτό το ολέθριο έργο στη Λατινική Αμερική, όπου η Αργεντινή ήταν το πρώτο θύμα.

Συμπέρασμα : Ενώ ο κανονικός Φιλελευθερισμός μπορεί να συνάδει με το κοινωνικό κράτος, αποτελούν ο Νεοφιλελευθερισμός από το ένα μέρος και η κοινωνικότητα από το άλλο μέρος μία μεγίστη contradictio in adiecto (ΟΞΥΜΩΡΟΝ).
Καθημερινή (12.12.15 και  8.1.2016, 18.12.18)

—————————————————–

Δαιμονοποίηση του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα

Στα πλαίσια των πανεπιστημιακών μου διαλέξεων  αναφέρθηκε αυτονοήτως και ο φιλελευθερισμός, ο οποίος αληθώς έθεσε την βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και γενικά της Δημοκρατίας στον Δυτικο Κύκλο Πολιτισμού . Αλλά ειδικά με το φιλελευθερισμό στην Ελλάδα δεν έχω ασχοληθεί εντατικά. Εν τούτοις θα προσπαθήσω να τοποθετηθώ  επί του θέματος.

1. Η Ελλάδα δεν γνώρισε ως γωστόν τον Ευρωπαϊκό   Διαφωτισμό, ούτε την αστική επανάσταση. Οι Νεοέλληνες παρέλαβαν το σχήμα (αστικό σύνταγμα, αστικοί νόμοι) χωρίς το ώριμο ευρωπαϊκό περιεχόμενο.

2.  Ακόμη δεν έχει διαμορφωθεί το άτομο ( αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμός, αυτονομία, βούληση, αυτογνωσία, αυτοπειθαρχία, υπευθυνότητα και κοινωνική συνείδηση)  και ο πολίτης ( κρατική συνείδηση, νομική συνείδηση (όχι μόνον το εύκολο „αίσθημα δικαίου“), αποδοχή της αλληλουχίας δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, αναγνώριση της προτεραιότητας του συμφέροντος του συνόλου κλπ. ).

3. Στην περίοδο της Μεταπολίτευσης έχουν αναλάβει οι „αριστεροί” διανοούμενοι την ηγεσία στον πολιτισμό , στην φιλοσοφία και στις πολιτικές επιστήμες. Οι πιό γνωστοί έζησαν πολλά χρόνια στην Γαλλία και έχουν κηρύξει έναν αδυσώπητο αγώνα κατά του φιλελευθερισμού και πρωτίστως κατά της ιδιωτικής  πρωτοβουλίας και της ατομικής ιδιοκτησίας. Αυτό έχει προκαλέσει στον τρόπο σκέψης των μορφωμένων Νεοελλήνων  ανεπανόρθωτη ζημία.

4. Αλλά ο αχαλίνωτος Νεοφιλελευθερισμός στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης έχει οδηγήσει σε οικονομική καταστροφή και κοινωνικές αντιξοότητες σε πολλες χώρες έτσι ώστε να γίνει μισητό κάθε τι που έχει σχεση με τον φιλελευθερισμό.
Δημοσιευθέν από το 2015 συχνά στον ηλεκτρονικό τύπο (Καθημερινή, Το Βήμα, Τα Νέα, iefimerida)

Πλάτων και Αριστοτέλης, Ινδικές Κάστες, Ερμηνεία, Χ. Γιανναράς

Πλάτων και Αριστοτέλης, Ινδικές Κάστες, Ερμηνεία, Χ. Γιανναράς

Ο Αριστοτέλης έχει ερμηνευθεί ήδη τον Μεσαίωνα υλιστικά (Ιbn Rushd γνωστός στην Ευρώπη ως Averroes ) και ιδεαλιστικά-χριστιανικά (Thomas de Aquin).

Στην πραγματικότητα ο Αριστοτέλης ήταν ο εμπεδωτής και της Κοινωνιολογίας, ενώ ο Πλάτων παρέμεινε σε ιδέες και σε φαντασιώσεις.

Είναι λογικό που δεν έπαιξε σχεδόν κανένα ρόλο στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, ο οποίος προτίμησε του υλιστές φιλόσοφους (πρωτίστως Δημόκριτος και Επίκουρος) και τους σοφιστές (κυρίως Αντιφών και Πρωταγόρας), τους οποίους όμως αγνόησε και καταπολέμησε η χριστιανική Θεολογία.

Ηδη προ τριών ετών έχω διαπιστώσει, ότι ο κ. Γιανναράς είναι πλατωνικός ιδιαιτέρως στο σκεπτικό του απολύτου, στην υποτίμηση της ελευθερίας του ατόμου (ο Πλάτων ήταν αντίπαλος της Δημοκρατίας και της ελευθερίας) καθώς και στην ροπή προς ολοκληρωτικές τάσεις (θαυμασμός για αυταρχικούς πολιτικούς ).

Εχω επίσης  εφιστήσει την προσοχή και στο πρυτανεύον πρόβλημα του. κ. Γιανναρά, το οποίο έγκειται σην έλλειψη μίας επιστημονικής μεθοδολογίας. Η θεολογική προσέγγιση σε ιδεολογικοπολιτικά και οικονομικοκοινωνικά προβλήματα είναι όντως ανεπαρκής.

Ετσι εννοούμε καλύτερα την μονοδιάστατη μεθοδολογική προσέγγιση σε πρακτικά ζητήματα εκ μέρους του κ. Γιανναρά, Θεολόγου και Φιλόσοφου, δημοσιογράφου στην Καθημερινή.

Καθημερινή (6.12.15)

——————————————

Περί των πολιτισμών, όχι ελληνοκεντριστικά ούτε ευρωκεντριστικά

Κοινωνικές τάξεις και αρετές σύμφωνα με τον Πλάτωνα (Πολιτεία)

1.Τάξη των αρχόντων (σοφία).
2.Τάξη των φυλάκων (ανδρεία)
3.Τάξη των εργαζομένων (σωφροσύνη και υποταγή).
Οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να συντηρουν τους άρχοντες και τους φύλακες.
Οι δούλοι δεν ανήκαν σε καμία κοινωνική τάξη.

Το ινδουϊστικό σύστημα των καστών (, Rig Veda, χίλια έτη προ του Πλάτωνα)

1.Brahmanas : σοφοί, ιερατείο
2.Kshatriyas : μαχητές, ηγεμόνες, ανώτεροι υπάλληλοι
3.Vaishyas : έμποροι, γεωκτήμονες
4.Shudras : χειροτέχνες, μεροκαματιάρηδες.

Οι 3. και οι 4. είναι υποχρεωμένοι να συντηρούν τους 1. και 2.
Οι Parias δεν ανήκαν σε καμία κοινωνική τάξη.

Εγείρεται το εύλογο ερώτημα : Ποια είναι η σχέση μεταξύ των τάξεων του Πλάτωνα και των καστών του Ινδουίσμού ; Καθημερινή (2.2.17)

Χριστιανισμός ( Ορθοδοξία, Καθολικισμός, Προτεσταντισμός ), Σύγκριση

Χριστιανισμός (Ορθοδοξία, Καθολικισμός, Προτεσταντισμός), Σύγκριση

Από τις τρεις εκδοχές του Χριστιανισμού αποτελεί ο Προτεσταντισμός την πιο εξελιγμένη, γιατί
α) έχει έμμεσα συμβάλλει στον ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟ,

β) είναι στενότατα συνδυασμένη με την πραγματική ζωή,

γ) απορρίπτει τον γελοίο μυστικισμό και την μεταφυσική της Ορθοδοξίας,

δ) αναγνωρίζει την ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ώς καθοριστική ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ ( Προτεσταντικό Εργασιακό Εθος, Protestantische Arbeitsethik),

δ) έχει ανακηρύξει την ΕΠΙΤΕΥΞΗ σε απαραίτητη ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ (Kalvinistisches Leistungsprinzip) για κάθε πιστό Προτεστάντη και

ε) όλες οι χώρες με προτεσταντική παράδοση υπερέχουν σε όλες τις εκφάνσεις του πραγματικού βίου όλων των καθολικών χωρών και ιδιαιτέρως των τρομερά καθυστερημένων χωρών με ορθόδοξη παράδοση (Ιδέ π.Χ.και την διαφορά μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας στο πολίτευμα και στις υψηλές τεχνολογίες).
Διευκρίνιση : Είμαι ΠΑΝΘΕΙΣΤΗΣ

iefimerida (3.12.15)

Σοσιαλισμός, Σοσιαλδημοκρατία, Κομμουνισμός, Σοσιαλιστική και Αστική Κοινωνία

Σοσιαλισμός-Σοσιαλδημοκρατία-Κομμουνισμός,Σοσιαλιστική και Αστική Κοινωνία
Διαφορές (συνοπτικότατα), Επαναδημοσίευση

1.Σοσιαλισμός :

Ασχολούμενοι πρωτίστως με την εργατική τάξη έχουν αστοί διανοούμενοι αναπτύξει στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αι. κυρίως στην Γερμανία σκέψεις περί τως βελτίωσης των βιοτικών συνθηκών αυτής της τάξης στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Οι αντίπαλοί τους τους έχουν επισήμως ονομάσει σοσιαλιστές (π.χ. Sozialistengesetz του Bismarck).

Σε μεμονομένες περιπτώσεις πρότειναν διανοητές στην Γαλλία αλλαγή όλου του συστήματος και αντικατάστση με ένα σύστημα της κοινοκτημοσύνης.

2.Υστερα από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο έχει λάβει στην Ρωσία χώραν η “Μεγάλη Σοσιαλιστική Επανάσταση” με σκοπό στο μέλλον να εγκαθιδρύσει ένα κομμουνιστικό σύστημα. Αγότερα έχει εμπεδωθεί το “Διεθνές Σοσιαλιστικό Σύστημα”, το οποίο όμως έχει ονομασθεί από τις καπιταλιστικές χώρες ως κομμουνιστικό σύστημα.

Στις πρώην ανατολικές χώρες απέφευγαν να χρησιμοποιήσουν τον όρο κομμουνιστικό σύστημα ή κομμουνιστική κοινωνία με την αιτιολόγηση, ότι ακόμη δεν ωρίμασε ο χρόνος. Σε μερικές χώρες ίσχυε το επίθετο κομμουνιστικό μόνον για το εκάστοτε κόμμα.

Στην Γερμανία προσπάθησαν οι κομμουνιστές Liebknecht και Luxemburg να κάνουν το ίδιο όπως στη Ρωσία, αλλά απέτυχαν οικτρά. Εχουν διασπασθεί από το σοσιαλιστικό κίνημα και ίδρυσαν ένα ριζοσπαστικό, το κομμoυνιστικό κίνημα.

3. Στα πλαίσια σκληρών αντιπαραθέσεων με το κομμουνιστικό  κίνημα μεταλλάχθηκε το σοσιαλιστικό επίσημα σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κίνημα, το οποίο ακόμη υφίσταται. Η Σοσιαλδημοκρατία είναι ισχυρή και στις σκανδιναβικές χώρες. Η κυρία επιδίωξή του είναι ακριβώς όπως η αρχική
(Ιδέ 1.).

4. Σε μερικές χώρες της Νότιας Ευρώπης και σε αραβικές χώρες προτίμησαν στο παρελθόν τον όρο Σοσιαλισμός (στην ουσία τριτοκοσμικός) για να δείξουν, ότι δεν πρόκειται για ασήμαντες αλλαγές στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, αλλά για κάτι το καινούργιο ( π.χ. Μπάαθ-”Σοσιαλισμός” στη Συρία και στο Ιράκ), ΠΑΣΟΚ -”Σοσιαλισμός” στην Ελλάδα κτλ.).

5. Εχει δημιουργηθεί μία διεθνής οργάνωση των σοσιαλιστικών, σοσιαλδημοκρατικών και εργατικών κινημάτων και κομμάτων. Πρόεδροι ήταν μεταξύ άλλων σοσιαλδημοκράτες (W. Brand) η “σοσιαλιστές” (Γ.Α. Παπανδρέου).

Συμπέρασμα : Ο Σοσιαλισμός εστιάζεται σήμερα στην ουσία μεταξύ της Σοσιαλδημοκρατίας και του Κομμουνισμού και δη ανεξάρτητα από την επίσημη ονομασία των κινημάτων και των κομμάτων.

Καθημερινή (29.11.15,6.8.17)

———————————————————

Αστική και Σοσιαλιστική Κοινωνία, Διαφορά

Η αστική κοινωνία από το 1789 είναι ΑΤΟΜΟΚΕΝΤΡΙΚΗ, ενώ η “σοσιαλιστική κοινωνία” είναι στα λόγια ΜΑΖΟΚΕΝΤΡΙΚΗ, στην πραγματικότητα ΚΟΜΜΑΤΟΣΤΕΛΕΧΟΚΕΝΤΡΙΚΗ, στην οποία δεν υφίστανται ούτε βασικές ΑΤΟΜΙΚΕΣ ελευθερίες ούτε βασικά ΑΤΟΜΙΚΑ ανθρώπινα δικαιώματα.

Επομένως δεν σημειώνεται η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ του ατόμου.
Γι αυτό τον λόγο  η κατάπτωση του”Σοσιαλισμού” ήταν νομοτελειακή. Καθημερινή (17.10.15)

Νεοέλληνες, (Προέλευση, Εθνογένεση) , Κρήτες, Γηγενείς Πληθυσμοί, Πόντιοι (ιδιαίτερο άρθρο),Ελληνες στη Νότια Ιταλία/Σικελία

Αρχαίο DNA «μίλησε»: Οι σημερινοί Έλληνες όμοιοι γενετικά με πληθυσμούς Β. Αιγαίου του 2.000 π.Χ. Πρόκειται για την πρώτη μελέτη που «διάβασε» (αλληλούχισε) πλήρη γονιδιώματα από σκελετούς που βρέθηκαν σε διάφορες αρχαιολογικές τοποθεσίες στην περιοχή του Αιγαίου και του ευρύτερου ελλαδικού χώρου, συγκεκριμένα τέσσερα από την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού και δύο από τη Μέση Εποχή του Χαλκού.Δημοσιευση: 10/05/2021

Ο Μινωικός πολιτισμός στην Κρήτη, ο Ελλαδικός πολιτισμός στην ηπειρωτική Ελλάδα και ο Κυκλαδικός πολιτισμός στα νησιά του Αιγαίου, παρά τις διαφορές τους στα ταφικά έθιμα, στην αρχιτεκτονική και στην τέχνη, είχαν γενετικές ομοιότητες στη διάρκεια της πρώιμης Εποχής του Χαλκού πριν περίπου 5.000 χρόνια. Αυτή είναι η διαπίστωση μιας νέας διεθνούς επιστημονικής μελέτης ανάλυσης αρχαίου DNA της περιοχής από Έλληνες και ξένους ερευνητές, η οποία ρίχνει περισσότερο φως στην προέλευση των πρώτων σημαντικών πολιτισμών του Χαλκού στην Ευρώπη, στο ρόλο των μεταναστεύσεων και στην εμφάνιση των Ινδο-Ευρωπαϊκών γλωσσών.

Πρόκειται για την πρώτη μελέτη που «διάβασε» (αλληλούχισε) πλήρη γονιδιώματα από σκελετούς που βρέθηκαν σε διάφορες αρχαιολογικές τοποθεσίες στην περιοχή του Αιγαίου και του ευρύτερου ελλαδικού χώρου, συγκεκριμένα τέσσερα από την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού και δύο από τη Μέση Εποχή του Χαλκού. Ακόμη αναλύθηκαν τα μιτοχονδριακά γονιδιώματα από άλλα 11 άτομα της πρώιμης Εποχής του Χαλκού. Η ανάλυση όλων αυτών των γονιδιωμάτων επέτρεψε στους επιστήμονες να πραγματοποιήσουν δημογραφικές και στατιστικές αναλύσεις και να εξάγουν συμπεράσματα για τις ιστορίες των αρχαίων πληθυσμών της περιοχής. Η ανάγνωση αρχαίου DNA αποτελεί ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα λόγω της φθοράς ενός τόσο παλαιού βιολογικού υλικού.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια Χριστίνα Παπαγεωργοπούλου του Εργαστηρίου Φυσικής Ανθρωπολογίας του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και την ‘Αννα-Σαπφώ Μαλασπίνα του Τμήματος Υπολογιστικής Βιολογίας του Πανεπιστημίου της Λωζάννης και του Ελβετικού Ινστιτούτου Βιοπληροφορικής, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό βιολογίας “Cell”, συμπέραναν ότι οι πρώτοι πολιτισμοί που έχτισαν μνημειακά ανάκτορα και αστικά κέντρα στην Ευρώπη, είναι πιο ομοιογενείς γενετικά από ό,τι αναμενόταν.

Τα ευρήματα, σύμφωνα με τους ερευνητές, είναι σημαντικά, επειδή υποδηλώνουν ότι σημαντικές καινοτομίες όπως η ανάπτυξη αστικών κέντρων, η χρήση μετάλλων και το εντατικό εμπόριο, που συνέβησαν κατά τη μετάβαση από τη Νεολιθική στην Εποχή του Χαλκού, δεν οφείλονταν μόνο στη μαζική μετανάστευση από την Ανατολή προς το Αιγαίο, όπως ήταν έως τώρα η επικρατούσα αντίληψη, αλλά επίσης στην πολιτισμική συνέχεια των τοπικών γεωργικών νεολιθικών πληθυσμών του Αιγαίου. Οι πληθυσμοί του Αιγαίου της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού, με βάση τα παλαιογενετικά δεδομένα, φαίνεται πως διαμορφώθηκαν σε σχετικά μικρό βαθμό από τις εξ ανατολών μεταναστεύσεις.

Από την άλλη, η μελέτη βρήκε ότι έως τη Μέση Εποχή του Χαλκού πριν 4.000 έως 4.600 χρόνια τα άτομα από το Βόρειο Αιγαίο είχαν πια σημαντικές γενετικές διαφορές σε σχέση με εκείνα κατά την Πρώιμη εποχή του Χαλκού. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν κατά περίπου το ήμισυ (50%) κοινή καταγωγή με τους ανθρώπους από την Ποντο-Κασπιακή Στέπα, μια μεγάλη γεωγραφική περιοχή που εκτεινόταν ανάμεσα στους ποταμούς Δούναβη και Ουράλη και βόρεια της Μαύρης Θάλασσας.

Επίσης, με βάση τα γενετικά ευρήματα, οι σημερινοί Έλληνες είναι αρκετά όμοιοι γενετικά με εκείνους τους πληθυσμούς του Βορείου Αιγαίου του 2.000 π.Χ. Η μελέτη εκτιμά ότι τα μεταναστευτικά κύματα από τη μεγάλη στέπα βόρεια του Αιγαίου διαμόρφωσαν τη σημερινή Ελλάδα. Όλα αυτά τα πιθανά μεταναστευτικά κύματα, σύμφωνα με τους ερευνητές, προηγήθηκαν χρονικά της εμφάνισης της πιο πρώιμης μορφής της ελληνικής γλώσσας, υποστηρίζοντας έτσι τις θεωρίες σχετικά με την ανάδυση της Πρωτο-Ελληνικής γλώσσας και την εξέλιξη των Ινδο-Ευρωπαϊκών γλωσσών είτε στην Ανατολία είτε στη στέπα του Πόντου-Κασπίας.

Η Εποχή του Χαλκού στην Ευρασία χαρακτηρίστηκε από καθοριστικές αλλαγές στο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, ορατές στην εμφάνιση των πρώτων μεγάλων αστικών κέντρων και ανακτόρων, που έθεσαν τα θεμέλια για τα σύγχρονα οικονομικά και πολιτικά συστήματα. Παρ’ όλη όμως τη σημασία της κατανόησης της εμφάνισης αυτών των πρώτων ευρωπαϊκών πολιτισμών και της εξάπλωσης των Ινδο-Ευρωπαϊκών γλωσσών, σύμφωνα με τους ερευνητές, η γενετική προέλευση των πληθυσμών πίσω από αυτή την κομβική μετάβαση από τη Νεολιθική Εποχή σε εκείνη του Χαλκού, καθώς και η συμβολή τους στο σημερινό ελληνικό πληθυσμό, παραμένουν διαφιλονικούμενα ζητήματα.

Περαιτέρω μελέτες ανάλυσης ολοκληρωμένων γονιδιωμάτων μεταξύ της Μεσολιθικής και της Εποχής του Χαλκού στις περιοχές της Αρμενίας και του Καυκάσου ελπίζεται ότι θα ρίξουν περισσότερο φως στην προέλευση των μεταναστεύσεων προς το Αιγαίο και στο καλύτερο «πάντρεμα» των παλαιογενετικών δεδομένων με τα αρχαιολογικά και τα γλωσσολογικά.

Στη νέα μελέτη συμμετείχαν πολλοί άλλοι Έλληνες ερευνητές από τις Εφορείες Αρχαιοτήτων της Κοζάνης και της Φλώρινας, καθώς επίσης τα πανεπιστήμια Δημοκρίτειο, Αριστοτέλειο και Αιγαίου.

Πηγή: https://www.skai.gr/news/politismos/arxaio-dna-milise-oi-simerinoi-ellines-omoioi-genetika-plithysmous-v-aigaiou-2000-

_______________________________________________________________________

Νεοέλληνες, (Προέλευση, Εθνογένεση) , Κρήτες, Πόντιοι (ιδιαίτερο άρθρο) 2015

-Πρόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων

1.Μεγίστη διαφορά μεταξύ Ιστορίας και Μυθολογίας. Ξέρω, ότι στην Ελλάδα γίνεται τρομερή σύγχιση μεταξύ των δύο εννοιών. Κυρίως στη Μυθολογία, εν μέρει και στην αρχαία ελληνική ιστοριογραφία αναφέρονται όχι ομόφωνα ένδεκα πελασγικά και ακόμη 15 ονόματα φυλών μεταξύ αυτών οι Λελέγες και οι Κάρες.
2. Σημαντική διαφορά μεταξύ Αρχαιολογίας και Φιλολογίας. Το δεύτερο ήμισυ του 19ου αι. έχουν ασχοληθεί με το θέμα μας πρωτίστως Γερμανοί φιλόλογοι. Πιο καθοριστική είναι η γνώμη των ειδικών αρχαιολόγων , οι οποίοι ασχολούνται με τη Νεολιθική Εποχή και την Εποχή του Χαλκού.
Η Αρχαιολογία μας λέει, ότι μεταξύ της 7ης και της 6ης χιλιετηρίδας έχει ο ελληνικός χώρος εποικισθεί από γεωργικούς πληθυσμούς, προερχόμενους από τη Μικρά Ασία. Αυτοί οι πληθυσμοί θεωρούνται ως οι πρώτοι κάτοικοι του ελληνικού χώρου. Με αυτούς έχουν συγχωνευθεί οι Ιαπετικοί (“Ινδοευρωπαίοι”) πληθυσμοί. Από αυτό το μείγμα έχουν προέλθει οι μακρινοί πρόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων.
3. Για κάθε επιστήμη ισχύει ο κανόνας consensus generalis professorum et doctorum (γενική ομοφωνία των καθηγητών και των δοκτόρων) που σημαίνει των υπερεξειδικευμένων επιστημόνων.
Οι πολλές πληροφορίες διασταυρώνονται και κατόπιν απορρέει το συμπέρασμα, ότι όλοι ή οι περισσότεροι και πιο έγκυροι επιστήμονες πρεσβεύουν μίαν άποψη, η οποία θεωρείται ως η επικρατούσα. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι δεν πρόκειται να μεταλλαχθεί στο μέλλον.
4. Ο μη ειδικός ενδιαφερόμενος στηρίζεται στα πανεπιστημιακά εγχειρίδια και λεξικά , στα οποία διατυπώνεται η γενική…καθώς και σε ειδικά συγγράμματα.
Υφίσταται ομφωνία περί την ονομασία των καθοριστικών φύλων : Πελασγοί, Λέλεγες, Κάρες.
5. Οι πολιτισμοί των Σουμερίων, Αιγυπτίων, Ακκάδων, Χιττιτών και Βαβυλωνίων ήταν αρχαιότεροι από τον πολιτισμό των Κρητών και των Αρχαίων Ελλήνων. Καθημερινή ( 8.9.17)

———————————————————————-

Η εθνογένεση των Νεοελλήνων είναι προϊόν μίας μακρόχρονης συγχώνευσης πολλών φύλων και λαών όπως και σε όλους τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς. Αυτή η διαδικασία άρχισε προ 42 χιλιάδων ετών με την άφιξη του Homo sapiens sapiens προερχόμενος από την Αφρική μέσω της Μέσης Ανατολής στον ελληνικό χώρο.

Πιό καθοριστικής σημασίας ήταν η άφιξη γεωργικών πληθυσμών με υλικό πολιτισμό από την Μικρά Ασία μεταξύ της 7ης και της 6ης χιλιετηρίδας π.Χ. Στην αρχαία ελληνική παράδοση έγιναν γνωστοί με τις εθνωνύμια Πελασγοί, Κάρες και Λέλεγες. Ιδιαιτέρως οι Πελασγοί εποίκησαν όλα τα παράλια της Ελλάδας , τα ιλλυρικά παράλια έως την Τεργέστη , τα ιταλικά παράλια απέναντι από την Αλβανία και όλα τα ελληνικά νησιά.

Έτσι είναι οι Πελασγοί οι μακρινοί κοινοί πρόγονοι των Ελλήνων , των Αλβανών, των Μαυροβουνίων, των Κροατών και ενός τμήματος των Ιταλών. Επρόκειτο για ειρηνόφιλους πληθυσμούς με θηλυκές θεότητες.

Από τον πολιτισμό τους σώθηκαν μόνον ονόματα βοτάνων, ανθών, δένδρων και τοπωνύμια με διπλό σ ( νάρκισσος, κυπάρισσος,Τυλησσός, Παρνασσός, Τηλμισσός, Σύασσος, Κνωσσός ), που τελειώνουν σε -νθος ( ασσάμινθος, υάκινθος, τερέβινθος, αμάρανθος, πλίνθος, λαβύρινθος, Ζάκυνθος ) και σε -ευς ( Αχιλλεύς, Οδυσσεύς, Ερμηνεύς, Θησεύς, Βασιλεύς ) καθώς και άλλες τοπωνυμίες και λέξεις : σέλυνος, κιθάρα, ξίφος, θάλαμος σάλπιγξ, , θίασος, χαλκός, αμυγδαλή, όρυζα, Λάρισσα, Λέσβος, Σκύρος, Σάμος, Νάξος, Χίος, Λυκαβητός, Μέγαρα, Ολυμπος, Μυκήναι, Αθήναι, Οι Πελασγοί, Κάρες και Λέλεγες αναμείχθηκαν μεταξύ τους καθώς και με τους λίγους “Πρωτοευρωπαίους”. Αυτές ήταν οι πρώτες επιμειξίες στον  ελληνικό χώρο.

Περίπου το 2250 π.Χ. έγινε η κάθοδος των μεγαλόσωμων και ξανθών Ινδοευρωπαίων, οι οποίοι συγχωνεύθηκαν με τον γηγενή πληθυσμό. Από αυτήν την επιμειξία προήλθαν οι πρόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Στην Ήπειρο και στην Δυτική Μακεδονία έχει συντελεσθεί  εν μέρει η επιμειξία με ιλλυρικά φύλα. Στην Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία και στη Θράκη συγχωνεύθηκαν με θρακικά φύλα ( π.χ. με τους Πιερείς ).

Μεταξύ του 6ου και του 7ου αι. έχουν κατεβεί στις ελληνικές περιοχές έως στην Πελοπόννησο περίπου οχτώ νοτιοσλαβικά φύλα ( τα ονόματά των είναι γνωστά από έργα βυζαντινών ιστορικών ) , τα οποία συγχωνεύθηκαν με τον ελληνικό πληθυσμό.

Μεταξύ του 8ου και του 12ου αι. έγινε επανειλλημμένα η κάθοδος φύλων από την Αλβανία (Αρβανίτικα ) και την Βλαχία ( Valahia , Νότια Ρουμανία ). Οι τελευταίοι διετήρησαν επι αιώνες την νεολατινική τους γλώσσα. Από αυτούς ξεχωρίζουν οι Σαρακατσάνηδες, οι οποίοι θεωρούνται από τους ειδικούς ιστορικούς ως εκλατινισμένοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων.

Εδώ ας υπενθυμίσουμε, ότι η λατινική γλώσσα ήταν αυτονοήτως το αργότερο από την αρχή   έως τα μέσα του 7ου αι. μ.Χ. η επίσημη γλώσσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Και όμως, τελικά έχει επιβληθεί η ελληνική γλώσσα . Βαθμιαία έλαβεν χώρα λόγω της πολιτιστικής υπεροχής του ελληνικού στοιχείου ο εξελληνισμός των πρώην Ρωμαίων κατακτητών. Εν ολίγοις :Τα Λατινικά κατόρθωσαν να επικρατήσουν μόνον στην Δύση, αλλά όχι στην υπερπολιτισμένη Ανατολή.

Στην διάρκεια του Μεσαίωνα και αργότερα στα πλαίσια του απελευθερωτικού αγώνα κατά των Τούρκων κατακτητών συγχωνεύθηκε ένα τμήμα των απογόνων των αρχαίων Ελλήνων αυτονοήτως με Σλάβους, Βλάχους και Αλβανούς. Στην Κρήτη έγινε επιμειξία με τους απόγονους των πρώην Αράβων κατακτητών καθώς και με Ενετούς ( Ιδέ  εδώ «Προέλευση των σημερινών Κρητών» ).

Στην επιμειξία των φύλων επαιξαν καθοριστικό ρόλο η χριστιανική πίστη και η ελληνική γλώσσα, η οποία ήταν επισήμως η γλώσσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, την οποίαν οι ιστορικοί ονόμασαν τον 19ο αι. Βυζαντινή . Μέσω της θρησκείας και της γλώσσας έχουν εξελληνισθει τελείως οι Σλάβοι, οι Αλβανοί και οι Βλάχοι. Στα πλαίσια του απελευθερωτικού αγώνα κατά των Τούρκων έχει δημιουργηθεί βαθμιαία το ελληνικό έθνος με μίαν ισχυρή ελλληνική εθνική συνείδηση. Αυτό μετράει. ( Ιδέ  εδώ τη μελέτη ” Αχαιός, , Ελληνας, Γραικός, Ρωμιός” ).

Ευκαιρίας δοθείσης θα ασχοληθώ ολίγον τι με τον περίφημο και περιβόητο Γερμανό ιστορικό, εθνολόγο και πρωτίστως περιηγητή Jakob Philipp Fallmerayer, ο οποίος στον 19ο αι. δεν ανήκε στους μεγάλους πανεπιστημιακούς ιστορικούς της Γερμανίας , αλλά ήταν καθηγητής γυμνασίου ( Gymnasialprofessor ) σε μία μικρή πόλη. Εγινε γνωστός κυρίως ως περιηγητής σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Εξέδωσε μερικά βιβλία περί των εθνών, τα οποία στα γρήγορα γνώρισε η πίστευε , ότι γνώρισε.

Εδώ ενδιαφέρει ιδιαιτέρως το βιβλίο του “Geschichte der Halbinsel Morea während des Mittelalters ( Peloponnes )”, Stuttgart, Tübingen, 1830 (“Ιστορία της Χερσονήσου Μορέας στην διάρκεια του Μεσαίωνα ( Πελοπόννησος ). Υπογραμμίζω εντόνως την εξής διαπίστωσή μου ύστερα από προσεκτική και πολλαπλή μελέτη του βιβλίου στα Γερμανικά : Οχι μέσα στο βιβλίο, αλλά μόνον στο μικρό προοίμιο γράφει μεταξύ άλλων : “Das Geschlecht der Hellenen ist in Europa ausgerottet…Denn auch nicht ein Tropfen edlen und ugemischten Hellenenblutes fließt in den Adern der christlichen Bevölkerung des heutigen Griechenlands”( ” Το γένος των Ελλήνων έχει στην Ευρώπη τελείως εξολοθρευθεί…Γιατί ούτε μία σταγόνα ευγενούς και μη αναμειχθέντος ελληνικού αίματος κυλάει στις φλέβες του χριστιανικού πληθυσμού στην σημερινή Ελλάδα” ( δική μου μετάφραση ).

Εν γνώσει της γερμανικής γλώσσας, βιβλίων και άλλων Γερμανών περιηγητών, αλλά και της νοοτροπίας των Γερμανών του 19ου αι. καθώς και λαμβάνοντας υπ όψη τα αποτελέσματα των DNA-ερευνών θα προαπαθήσω να ερμηνεύσω το παρόν κείμενο:
α ) Το προοίμιο είναι γραμμένο σε λογοτεχνικό και δημοσιογραφικό στυλ, το οποίο ήταν στην εποχή εκείνη κάτι το συνηθισμένο. Ακριβώς τότε έχει εξελιχθεί ραγδαίως η κατά τα άλλα πολύ καθυστερημένη γερμανική γλώσσα. Κάθε λογοτέχνης και κάθε δημοσιογράφος είχε την φιλοδοξία να συμβάλλει στην περαιτέρω διαμόρφωση της γλώσας. Ακόμη κα ο μεγάλος φιλόσοφος Hegel ( Εγελος) υπέκυψε σε αυτόν τον πειρασμό στο προοίμιο του έργου του “Geschichte der Philosophie” ( “Ιστορία της Φιλοσοφίας” ).

β ) Ο γλωσσικός οίστρος ήταν στενά συνυφασμένος με υπερβολές. Αυτό το φαινόμενο άρχισε στα τέλη του 19ου αι. να υποχωρεί και έχει αντικατασταθεί με νηφαλιότητα, η οποία επικράτησε για πάντα.

γ ) Πρωτού επισκεφθούν οι Γερμανοί την Ελλάδα είχαν πολύ ρομαντικές απόψεις περί των Νεοελλήνων. Περίμεναν να δουν μεγαλόσωμους, ξανθούς και γαλανομάτηδες , οι οποίοι μιλούσαν τουλάχιστον την κοινή αρχαία ελληνική γλώσσα. Αλλά αυτά που είδαν και άκουσαν , έχουν προκαλέσει σε αυτούς πολιτισμικό σοκ. Εχω περί αυτού προσωπική  εμπειρία, όταν ακριβώς το 1960 κάποιος συσπουδαστής μου με σύστησε στην μητέρα του που ήταν δασκάλα  Δημοτικού. Οταν με είδε, εξέφρασε την έκπληξη και την απαγοήτευσή της, γιατί όπως φαίνεται, δεν έχω ανταποκριθεί στην ρομαντική της αντίληψη περί των Ελλήνων.

δ ) Φυσικά τότε δεν ήταν εφικτό να κάνει ο Fallmerayer γενετικές αναλύσεις για να εμπεδώσει την λίαν επιπόλαια και κάπως εξυπνακίστικη γνώμη του. Και όμως βρισκόμαστε εδώ και δεκαετίες στην δυσάρεστη αμυντική θέση να αποδείξουμε κάτι το αυτονόητο, ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Κανένας άλλος ευρωπαϊκός λαός δεν ασχολείται με τέτοια προβλήματα.

Με ένα Klick στο Διαδίκτυο μπορεί κανείς να βρει ταχέως τα αποτελέσματα DNA-ερευνών εκ μέρους κορυφαίων επιστημόνων της γενετικής ( Ερευνα των πανεπιστημίων του Στάντφορτ και της Παβίας με σύμπραξη του καθηγητού Κ. Τριανταφυλλίδη με την ομάδα του ερευνών από το ΑΠΘ ) οι οποίοι αποδεικνύουν αδιασείστως την ελληνικότητα των περισσότερων Νεοελλήνων. Το 2009 έχει επιβεβαιωθεί από μίαν διαβαλκανική ομάδα ειδικών επιστημόνων , μεταξύ αυτών και Ελληνες από το ΑΠΘ, στον τομέα της Γενετικής ( DNA ) επίσης αδιασείστως και η επιμειξία με αλλες εθνότητες με άλλες βαλκανικές εθνότητες σαν κάτι το φυσικό.

Ύστερα από τους βαλκανικούς πολέμους και την Μικρασιατική καταστροφή έχουν πραγματοποιηθεί πληθυσμιακές μεταλλαγές , Από την Μικρά Ασία και από τον Πόντο εφθασαν στην Ελλάδα 1,5 εκατομμύριο Έλλήνων. Ειδικά οι Πόντιοι εν μέρει απόγονοι αρχαίων αποίκων πρωτίστως από την Ιωνία καθώς και ένα κράμα από από αυτούς και από εξελληνισθέντες γηγενείς λαούς και φύλα και ιδιαιτέρως από το καυκάσιο φύλο των Λαζών. Αυτός είναι ο λόγος, που οι Έλληνες από τον Πόντο διαφέρουν στην φυσιογνωμία καθώς και τον βασικό κώδικα συμπεριφοράς από τους Ελλαδικούς μεν, αλλά στα τελευταία χρόνια σημειώνεται μία προσαρμογή στα νεοελληνικά νοοτροπιακά δεδομένα.

Οι περισσότεροι Πόντιοι από την Αργυρούπολη έχουν π.χ. κάτι το ιδιαίτερο και δή το κορμί ( κοντόσωμοι, φαρδιές πλάτες, βραχύ και πολύ δυνατό σβέρκο ) και ιδίως το κεφάλι ( στρογγυλό και σχετικά μεγάλο ). Ακριβώς έτσι περιέγραψαν οι Ασσύριοι τους υπερπολιτισμένους Χιττίτες. Η λέξη Αργυρούπολις είναι απλώς μετάφραση της λέξης Hanuscha που ήταν ύστερα από την πρωτεύουσα Hatuscha η πιό σπουδαία πόλη του χιττικού βασιλείου και κέντρο της εξώρυξης αργύρου και της κατασκευής όπλων, κάτι που κράτησε έως τα τέλη του 19ου αι. Οι Κέλτες της Μικράς Ασίας γνωστοί ως Γαλάτες,εξελληνίσθηκαν και συγχωνεύτηκαν σε μερικά μέρη με τους Ποντίους ( Ιδέ εδώ  : Πόντιοι, Προέλευση, Ελληνικότητα,Φυσιογνωμία ).

Και όμως ο Fallmerayer τους έχει αναδείξει στο βιβλίο του “Geschichte des Kaisertums von Trapezunt” ( “Ιστορία της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας” ), München 1827, ως αδιάκοπη συνέχεια της ελληνικής φυλής, χωρίς όμως να αναφέρει ουδόλως και τις πολυάριθμες επιμειξίες , οι οποίες στα παρελθόντα 2.500 έτη αυτονοήτως έχουν λάβει χώραν. Δηλαδή και εδώ υπερβάλλει ο Γερμανός ιστορικός.

Στην Ελλάδα ήρθαν και Έλληνες από την Βουλγαρία και την Ανατολική Θράκη,  οι λεγόμενοι Θρακιώτες, οι οποίοι έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, είναι υψηλοί. Στο χωριό Κίτρος στον Νομό της Κατερίνης π.χ. ζούν δύο διαφορετικά ελληνικά φύλα, οι υψηλοί Θρακιώτες και οι σχετικά μικροί Βλάχοι. Αυτό το ύψος είναι αναμφιβόλως ένδειξη , ότι οι Θρακιώτες είναι απόγονοι ενός ελληνοθρακικού κράματος.

Πέραν αυτού ζουν στην Ελλάδα και Αθίγγανοι ( Ρόμα), των οποίων οι πρόγονοι ξεκίνησαν από την Βορειοδυτική Ινδία, διέσχισαν μερικές ασιατικές χώρες και έφθασαν τον 10αι. στο Βυζάντιο, όπου η περιφρονητική κοινωνική ονομασία Παρίας ( Σανσκριτικά Paryas ) μεταφράσθηκε στα Ελληνικά κατά λέξη Αθίγγανος ( Ανέγγιχτος, Τσιγγάνος ). Στην Ευρώπη επικράτησαν ύστερα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο οι ονομασίες Ρομά ( άνθρωποι ) και Σίντι ( Ινδοί ).

Οι σημερινοί Έλληνες είναι, όπως αποδείξαμε ,απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων καθώς και πολλαπλών επιμειξιών όλων των προαναφερθέντων φύλων και λαών.

————————————————————————————-

Γηγενείς πληθυσμοί

Γηγενείς Πληθυσμοί

Οι Σικανοί ήταν γηγενής πληθυσμός, ενώ οι Σικελοί ήταν Ινδοευρωπαίοι κατακτητές , οι οποίοι δεν έχουν επιτρέψει στους Ελληνες να ιδρύσουν ειρηνικές “αποικίες” . Γι αυτό οι Ελληνες άποικοι αναγκάσθηκαν να πολεμήσουν για πρώτη φορά. Το ίδιο έκαναν και οι Καρχηδόνιοι στην Δυτική Σικελία.
Ως γηγενείς θεωρούνται πρωτίστως οι κάτοικοι προ των Ινδοευρωπαίων (Ιαπετικών). Στον ελληνικό χώρο ήταν οι Πελασγοί και  οι Λέλεγες.
Ο μυκηναϊκός πολιτισμός ήταν πολεμικός ( π.χ. Τρωϊκός Πόλεμος, το 1500 π.χ. κατάκτηση της Κρήτης των Μινώων).
Οι Πρόγονοι των Περσών έφθασαν ΄στην αργότερη πατρίδα τoυς περίπου το 1500 π.Χ. Αλλά εκεί ζούσαν ήδη λαοί με μεγάλο πολιτισμό ( Σουμέριοι, Ακκάδες, Βαβυλώνιοι , Ασσύριοι). Αυτοί ήταν γηγενείς πληθυσμοί. Οι Πέρσες έχουν κατακτήσει 25 λαούς και φύλα και εμπέδωσαν την πρώτη μεγάλη αυτοκρατορία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Καθημερινή.  (23.1.18)

—————————————————————-

Μωριάς (Τοπωνύμιο)

Προ 55 ετών έμαθα ρωσικά και άρχισα να ασχολούμαι όλίγον τί και με τα ελληνικά τοπωνύμια.

Μεταξύ άλλων έχω διαπιστώσει ότι το τοπωνύμιο Μωριάς (Μωρέας) είναι καθαρώς σλαβικό  (μοργιε : θάλασσα). Ως τοπωνύμιο σημαίνει παραθαλάσσια περιοχή.
Θα ήταν περιττό να επισημάνω, ότι τα τοπωνύμια Αράχοβα, Τύρνοβο , Στάρα Ζαγόρα και πάρα πολλά άλλα είναι σλαβικά. Είναι χιλιάδες. Ηδη υπάρχουν ολόκληροι κατάλογοι με τα σλαβικά τοπωνύμια, τα οποία έχουν αντικατασταθεί κυρίως με αρχαία ελληνικά ονόματα. Καθημερινή (1.2.18)

————————————————-

Κρήτες, Προέλευση, Μία θεώρηση υπό
τον φακό της Εθνολογίας

Τα αποτελέσματα των γενετικών ερευνών επικυρώνουν τις απόψεις πολλών αρχαιολόγων, ότι οι πρόγονοι των αρχαίων Κρητών όπως γενικά και
όλων των αρχαίων Ελλήνων έχουν προέλθει μέσω της Ανατολίας από την περιοχή, όπου προ 11.00 ετών έχει εμπεδωθεί η γεωργία και έλαβε χώραν η Αγροτική Επανάσταση, ενώ στην Αίγυπτο έχει εφαρμοσθεί η γεωργία προ 7.000 ετών, δηλαδή
σχετικά αργά.

Πρόκειται για την περιοχή μεταξύ της Ανατολικής Τουρκίας και του του Ιράκ, όπου ακόμη και σήμερα φυτρώνει άγριο σιτάρι.

Κατά τα άλλα ισχύει η διατυπωθείσα άποψη στην μελέτη στο Μπλογκ μου περί της ” Προέλευσης των Ευρωπαίων και ιδιαιτέρως των Ελλήνων” έως την μετακίνηση των „Θαλασσίων Λαών“ σε γενικές γραμμές και περί των Κρητών με τις εξής
διαφορές :

α ) Οι Πελασγοί ήταν οι πρώτοι πολιτισμένοι κάτοικοι της Κρήτης. Από αυτούς κατάγονται οι εκπρόσωποι του Υψηλού Πολιτισμού (καθιερωμένος επιστημονικός όρος) οι Μινωίτες. Δεν ήταν Ινδοευρωπαίοι.

Το 1400 π.Χ. έχουν κυριεύσει οι Αχαιοί ( κράμα από Πελασγούς και Ινδοευρωπαίους ) την Κρήτη και συγχωνεύθηκαν με τον αυτόχθονο πληθυσμό. Το 1100 ακολούθησαν οι Δωριείς. Το πληθυσμιακό μείγμα ήταν οι μακρινοί πρόγονοι των Κρητών .

β ) Σύμφωνα με αρχαία αιγυπτιακά ντοκουμέντα ανήκαν στους „ Θαλλάσσιους Λαούς“ μεταξύ των Sherde ( Σάρδες ; ), Tursha, Shekelesh ( Σικελοί ; ) , Duna ( Δαναοί ; ) , Axaiwash ( Αχαιοί ; ) και οι Peleshi ( Φιλισταίοι, αργότερα Παλαιστίνιοι) ), οι οποίοι έχουν περάσει στην απέναντι ακτή μεν, αλλά πολλοί έμειναν στην Κρήτη. Το χαρακτηριστικό γνώρισμά τους ήταν η μεγαλοσωμία (Βλέπε στην Παλαιά Διαθήκη τον γίγαντα Φιλισταίο Γολιάθ ). Οι μεγαλόσωμοι Κρήτες ίσως να κατάγονται και από αυτούς.

γ ) Στα πλαίσια της ταχείας κατακτητικής εξάπλωσης των Αράβων έμειναν οι Αραβες από το 825 έως το 961 στην Κρήτη, οι περισσότεροι Κρήτες αλλαξοπίστησαν και οι χριστιανικές εκκλησίες έχουν μετατραπεί σε τζαμιά. Όταν το διεπίστωσε αυτό ο απελευθερωτής της Κρήτης Νικηφόρος Φωκάς απεφάσισε να στείλει τον Πόντιο μοναχό “Νίκων τον μετανοείτε” από τον Πόντο (Τραπεζούντα, πατρίδα των προγόνων μου) με σκοπό την επιστροφή στον Χριστιανισμό. Οι σημερινοί Κρήτες τον θεωρούν όσιο. Ο αυτοκράτορας έχει στείλει και μερικές χιλιάδες Ποντίων στην Κρήτη.

Και στις δύο περιοχές έχει συντελεσθεί επιμειξία Ελλήνων και Αράβων . Υπάρχει ένα μέρος στην Κρήτη, όπου ακόμη και σήμερα ονομάζονται τα χωριά „Βαρβαρικά „ ( κανονικά „Μπερμπέρικα“), που σημαίνει ότι οι περισσότεροι Αραβες κατακτητές σε αυτήν την περιοχή καταγόνταν από την Βερβερία (Τυνισία, Μαρόκκο και ιδιαιτέρως Αλγερία και δη από την Περιοχή Καμπυλία, όπου οι άνδρες είναι πολύ μεγαλόσωμοι και έχουν
κάπως σγουρά μαλλιά, σώματα λίαν τριχοτά και είναι πολύ ατίθασσοι ). Στην Κρήτη καθώς και στην Νότια Πελοπόννησο διαπιστώνουμε
απογόνους του κρητικοαραβικού μείγματος πολύ εύκολα.

Οι Αραβες έχουν επιδράσει σημαντικά και στην κρητική μουσική. Το πιό σπουδαίο παράδειγμα των γενετικών αποτυπωμάτων των Αράβων είναι ο μεγαλύτερος Ελληνας πεζογράφος Καζαντζάκης, όπως το έχει επισημάνει ο ίδιος σε μία συνέντευξη στο Παρίσι . Και ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, θυμίζει σε ανάστημα, μαλλιά της κεφαλής και χαρακτήρα ατίθασσους Βέρβερους. Αλλά και η νοοτροπία των Κρητικών έχει επηρεασθεί από τους Αραβες ( εκτός από ατίθασσοι επίσης ευέξαπτοι, φίλερεις και ματσιστές.) .

δ ) Πάνω από 200 έτη (1204 -1669 ) ήταν η Κρήτη κατακτημένη από τους Βενετσιάνους ( Ενετούς ) που είχαν έναν υπεραναπτυγμένο πολιτισμό, ο οποίος επέδρασε στην κουλτούρα των Κρητών. Πολλοί Κρήτες άλλαξαν τα ονόματά τους, μεταφράζοντάς τα από τα Ελληνικά στα Ιταλικά. Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί Κρητικοί , αλλά και Επτανησιώτες έχουν ιταλικά ονόματα. Το πιό γνωστό ιταλικό όνομα στην Κρήτη είναι ο Βενιζέλος ( bene zelo : ο καλός ζηλωτής).
Συμπέρασμα :
Οι σημερινοί Κρήτες είναι πρωτίστως ένα μείγμα από ΜΙΝΩΙΤΕΣ, Αχαιούς, Δωριείς, Φιλισταίους, εν μέρει και Αραβες. Καθημερινή  ( 21.8.16 ), iefimerida (11.6.19)

Πηγές

-Brockhaus, Weltgeschichte, 6 Bände, Leipzig, Mannheim, 1997.
-Der Brockhaus, Geschichte, Frühzeit und Altertum, Grundlage der Geschichte, 3 Bände, Mannheim, 2001.
-Große Enzyklopädie, 10 Bände, Köln, 1990.
-Dictionnaire de la civilisation greque, Edit. Guy Rachet, Paris, 1996.
-Lexikon der Antike, Edit J. Irmscher, Leipzig, 1987.
-Schachermeyr, Hethiter und Achäer, 1935.
-F.Cassola, La Ionia nel mondo miceneo, 1957.
-J. G., Das große Lexikon der Völker, Köln.
-H. Haarmann, Kleines Lexikon der Völker, München, 2004.

Δημοσιευθέν συχνά στις κεντρικές ελληνικές ηλεκτρονικές εφημερίδες (τελευταία Καθημερινή (18.4.17), αποθηκευμένο στο Μπλογκ μου (http://panosterz.de).

_______________________________________________________________

Ανάλυση DNA Μυκηναίων και Μινωιτών αποκαλύπτει μεγάλες γενετικές συγγένειες μεταξύ τους
Νέα έρευνα αναφέρει πως οι σημερινοί Έλληνες είναι γενετικά παρόμοιοι με τους Μυκηναίους

Nature, 03/08/2017

Οι Μινωίτες και οι Μυκηναίοι είχαν μεγάλες γενετικές συγγένειες
μεταξύ τους παρά τις όποιες διαφορές τους, κατάγονταν και οι δύο κυρίως από τους πρώτους νεολιθικούς γεωργούς στην περιοχή του Αιγαίου, ενώ οι σημερινοί Έλληνες είναι γενετικά παρόμοιοι σε μεγάλο βαθμό με τους Μυκηναίους.
Αυτά είναι τα κυριότερα ευρήματα μιας νέας πρωτοποριακής
έρευνας ελλήνων και ξένων επιστημόνων, οι οποίοι για πρώτοι φορά
ανέλυσαν το αρχαίο DNA Μυκηναίων και Μινωιτών και το συνέκριναν με άλλους πληθυσμούς και με τους σύγχρονους Έλληνες.

Η αρχαιογενετική μελέτη, με επικεφαλής δύο Έλληνες γενετιστές του
εξωτερικού, τον Ιωσήφ Λαζαρίδη του Τμήματος Γενετικής της Ιατρικής
Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ της Βοστώνης και τον Γιώργο
Σταματογιαννόπουλο του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον του Σιάτλ, η οποία δημοσιεύθηκε στο κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό “Nature”, εστίασε στην εποχή του Χαλκού (3η-2η χιλιετία π.Χ.).

Η προέλευση των Μυκηναίων και των Μινωιτών απασχολεί τους
αρχαιολόγους για πάνω από έναν αιώνα και οι σχετικές εκτιμήσεις
βασίζονταν έως τώρα κυρίως σε αρχαιολογικά και γλωσσολογικά δεδομένα. Η νέα μελέτη ρίχνει πλέον νέο γενετικό φως στην καταγωγή τους, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι Μινωίτες -οι δημιουργοί της πρώτης ευρωπαϊκής γραφής (της Γραμμικής Α, που δεν έχει ακόμη διαβασθεί)- είχαν βαθιές ρίζες στο Αιγαίο και δεν προέρχονταν από κάποιον άλλο μακρινό εξελιγμένο πολιτισμό εκτός αιγαιακού χώρου. Η γενετική ανάλυση συμπεραίνει ότι οι αρχικοί πρόγονοι τόσο των Μινωιτών όσο και των Μυκηναίων ήσαν κατά βάση ντόπιοι γεωργικοί πληθυσμοί από τη νεολιθική Δυτική Ανατολία, την ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου.

Για πρώτη φορά μελετήθηκαν δείγματα αρχαίου DNA από οστά και δόντια 19 ατόμων, μεταξύ των οποίων δέκα Μινωιτών από την Κρήτη, από τις τοποθεσίες της Ιεράς Μονής Οδηγήτριας στα νότια του νομού Ηρακλείου και του σπηλαίου του Αγίου Χαραλάμπους στο οροπέδιο του Λασιθίου (2900-1700 π.Χ.), τεσσάρων Μυκηναίων από την Αργολίδα της Πελοποννήσου και τη Σαλαμίνα (1700-1200 π.Χ.) και τριών κατοίκων της νοτιοδυτικής Ανατολίας στην Τουρκία (2800-1800 π.Χ.). Αυτά τα αρχαία γονιδιώματα συγκρίθηκαν μετο αρχαίο DNA 332 ανθρώπων από γειτονικές χώρες και 2.616 συγχρόνων
(μεταξύ των οποίων δύο σημερινών Κρητών).

Όπως δήλωσε στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ) ο Ι. Λαζαρίδης, «οι πρώτοι Νεολιθικοί πληθυσμοί της δυτικής Ανατολίας και της Ελλάδας ήσαν εξαιρετικά ομοιογενείς, απόγονοι ενός κοινού πρωτο-γεωργικού πληθυσμού που εξαπλώθηκε από την 7η χιλιετία π.Χ. ανά την Ευρώπη. Τα νέα δεδομένα της μελέτης μας αποδεικνύουν πως τόσο οι Μυκηναίοι όσο και Μινωίτες προέρχονται κατά βάση, σε ποσοστό 75% έως 85%, από αυτό τον πρωτο-γεωργικό πληθυσμό».

Η ανατολική και η βόρεια γενετική συνεισφορά

Η έρευνα δείχνει ότι τόσο στους Μυκηναίους όσο και στους Μινωίτες
υπάρχει επίσης μια μικρότερη ανατολική γενετική επιρροή, σε ποσοστό 10% έως 15%, από τη Δυτική Ασία, η οποία σχετίζεται με τους αρχαίους κατοίκους του Καυκάσου, της Αρμενίας και του Ιράν. Όμως οι Μυκηναίοι διέφεραν από τους Μινωίτες, επειδή είχαν στο DNA τους και μια βόρεια γενετική «συνεισφορά» από κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες της ανατολικής Ευρώπης και της Σιβηρίας.

Αντίθετα, οι Μινωίτες δεν εμφανίζουν τέτοια γενετική κληρονομιά από
τους πληθυσμούς των βορείων στεππών. Αυτό, κατά τους ερευνητές, σημαίνει ότι οι μετανάστες-επιδρομείς από το Βορρά εξαπλώθηκαν στην ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά δεν έφθασαν έως τη μινωική Κρήτη.

Σύμφωνα με τον κ. Λαζαρίδη, «οι Μυκηναίοι είναι γενετικά παρόμοιοι με
τους Μινωίτες, αλλά έχουν κι ένα μικρό ποσοστό προέλευσης, της τάξης του 5% έως 15%, από βόρειους αρχαίους πληθυσμούς της ανατολικής Ευρώπης και Σιβηρίας, το οποίο δεν έχουν οι Μινωίτες. Αυτή η γενετική συνιστώσα φαίνεται πως εξαπλώθηκε μετά το 3.000 π.Χ. δυτικά σε όλη την Ευρώπη, μέσω ποιμενικών πληθυσμών από τις στέπες, που βρίσκονταν βόρεια από τον Εύξεινο Πόντο και την Κασπία».

Όπως αναφέρει ο Έλληνας επιστήμονας, «η ακριβής γεωγραφική προέλευση και η διαδρομή αυτών των βορείων και ανατολικών επιρροών θα διευκρινιστεί καλύτερα στο μέλλον, με δειγματοληψία περισσοτέρων γειτονικών αρχαίων πληθυσμών. Υποδεικνύει πάντως κάποιο βαθμό πληθυσμιακής μετακίνησης προς τον Αιγαιακό χώρο, ένα αρκετά εύλογο συμπέρασμα, αφού η Ελλάδα είναι η γεωγραφική γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ασία».

Η μελέτη δείχνει ότι ‘μετανάστες’ από περιοχές βόρεια και ανατολικά
του Αιγαίου μπορεί να συνέβαλαν στην ανάδυση των μεγάλων Αιγαιακών πολιτισμών της Εποχής του Χαλκού κατά τη δεύτερη και τρίτη χιλιετία π.Χ.

Όμως η έρευνα δεν διαπίστωσε κάποιο διακριτό γενετικό «αποτύπωμα» ούτε των Αιγυπτίων ούτε των Φοινίκων στο DNA των Μινωιτών ή των Μυκηναίων.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, «αυτό οδηγεί σε απόρριψη της υπόθεσης ότι οι πολιτισμοί του Αιγαίου δημιουργήθηκαν από μετανάστες που προέρχονταν από παλαιούς πολιτισμούς εκείνων των περιοχών (Μέσης Ανατολής ή Αφρικής)».

Η γενετική συνέχεια των Ελλήνων

Όσον αφορά τους σημερινούς Έλληνες, η έρευνα δείχνει ότι είναι
γενετικά παρόμοιοι με τους Μυκηναίους, οι οποίοι ήσαν οι πρώτοι που
έγραψαν την Ελληνική γλώσσα με τη Γραμμική Β. Όπως είναι αναμενόμενο, με το πέρασμα του χρόνου έχει σήμερα πια επέλθει μια επιπλέον μείωση της γενετικής επιρροής των πρωτο-γεωργών.

«Το κύριο συμπέρασμα από την μελέτη μας», υπογραμμίζει ο κ.
Λαζαρίδης, «είναι πως η πληθυσμιακή ιστορία της Ελλάδας έχει
χαρακτηριστικά σημαντικής γενετικής συνέχειας, αλλά όχι πλήρους
απομόνωσης».

Οι ερευνητές τονίζουν ότι δυο βασικά ερωτήματα που πρέπει να
απαντηθούν μελλοντικά, είναι πότε για πρώτη φορά οι κοινοί «ανατολικοί» πρόγονοι των Μινωιτών και των Μυκηναίων έφθασαν στο Αιγαίο και κατά πόσο οι «βόρειοι» πρόγονοι των Μυκηναίων έκαναν σποραδικές διεισδύσεις στην Ελλάδα για μεγάλο χρονικό διάστημα ή μία γρήγορη και μαζική μετανάστευση, όπως συνέβη στην Κεντρική Ευρώπη.

Άσχετα πάντως με τις απαντήσεις στα δύο αυτά ερωτήματα, οι ερευνητές επισημαίνουν ότι υπήρξαν δύο τουλάχιστον μεταναστευτικά ρεύματα προς το Αιγαίο, ένα από την Ανατολή και ένα από το Βορρά, τα οποία ήλθαν να προστεθούν στην αρχική μετανάστευση και διασπορά στον αιγαιακό και ελληνικό χώρο των εξ Ανατολής πρώτων γεωργών ήδη πολύ πριν την Εποχή του Χαλκού.

Σύμφωνα με τον κ. Λαζαρίδη, «είναι αξιοσημείωτο πόσο συνεχής έχει
υπάρξει η κληρονομιά των πρώτων Ευρωπαίων γεωργών στην Ελλάδα και σε άλλες περιοχές της νότιας Ευρώπης, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι πληθυσμοί τους ήσαν πλήρως απομονωμένοι. Οι Έλληνες δεν αναδύθηκαν πλήρως σχηματισμένοι από τα βάθη της προϊστορίας, αλλά στην πραγματικότητα ήσαν πάντα ένας λαός στη διαδικασία του γίγνεσθαι, ένα ‘έργο σε εξέλιξη’, καθώς μεταναστευτικά στρώματα δια μέσου των εποχών έρχονταν να προστεθούν, αλλά ποτέ δεν έσβησαν τη γενετική κληρονομιά των πληθυσμών της Εποχής του Χαλκού».

Στη μελέτη συμμετείχαν κορυφαίοι ξένοι επιστήμονες, όπως ο
εξελικτικός γενετιστής Ντέηβιντ Ράιχ του Χάρβαρντ και ο Γιοχάνε Κράουζε,διευθυντής του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ για την Μελέτη της Ανθρώπινης Ιστορίας στην Ιένα της Γερμανίας.

Από ελληνικής πλευράς συμμετείχαν επίσης οι Γιάννης
Σταματογιαννόπουλος και Δήμητρα Λοτάκη (Πανεπιστήμιο Ουάσιγκτον), Γιάννης Μανιάτης (Εργαστήριο Αρχαιομετρίας «Δημόκριτου»), Μανώλης Μιχαλοδημητράκης (Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Κρήτης), Γιώργος Κορρές (Τμήμα Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών) και οι αρχαιολόγοι Γιάννης
Τζεδάκης, Αντώνης Βασιλάκης, Αναστασία Παπαθανασίου και Ελένη
Κονσολάκη-Γιαννοπούλου.________________________________________

Ελληνικό DNA σε μεγάλα ποσοστά στους σημερινούς Σικελούς

Ο Ιταλός καθηγητής A. Piazza το 1988, ιχνηλάτησε τη γενετική ιστορία των κατοίκων της Ιταλίας. Από την έρευνά του προέκυψε ότι οι κάτοικοι της Βόρειας Ιταλίας συγγενεύουν γενετικά με τους λαούς της Κεντρικής Ευρώπης, ενώ οι κάτοικοι της Νότιας Ιταλίας και της Ανατολικής Σικελίας, είναι πιο κοντά στους σημερινούς Έλληνες. Με βάση τις συχνότητες της γενεαλογικής γραμμής E-V13 υπολογίστηκε πως η γενετική συνεισφορά των Ελλήνων στη γενετική σύσταση των σημερινών κατοίκων της Καλαβρίας είναι 7% ,της Απουλίας 22% και της Σικελίας 37,3%! Το νούμερο αυτό δείχνει, και είναι, πολύ υψηλό. Εξηγείται όμως ως εξής:

Λόγω του ανωτέρου πολιτισμικού επιπέδου και της προνομιακής θέσης της Ελλάδας στο τέλος της Εποχής του Χαλκού, η μέση πυκνότητα του πληθυσμού στη χώρα μας ήταν τριπλάσια σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Συγκεκριμένα, κατοικούσαν 3,7 άτομα ανά τ.χλμ. Μεταξύ 1.000 και 400 π.Χ. ο πληθυσμός της Ευρώπης διπλασιάστηκε (από 10 σε 20 εκατομμύρια). Τότε, ο πληθυσμός της Ελλάδας ήταν περίπου 3 εκατομμύρια. Η Ιταλία, ήταν η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη, μετά την Ελλάδα, χώρα της Ευρώπης, είχε πληθυσμό 4 εκ. Η Σικελία είχε γύρω στο 1,5 εκ. κατοίκους. Από αυτούς, περίπου 200.000 ήταν Έλληνες. Άλλοι 100.000 Έλληνες ζούσαν στη Νότια Ιταλία. Έτσι στα ρωμαϊκά χρόνια, κάθε 10-13 κατοίκους της Νότιας Ιταλίας και της Σικελίας, ο ένας ήταν ελληνικής καταγωγής.

Η πολύ υψηλή γονιδιακή ροή, οφείλεται πιθανότατα και στην επιθυμία των ντόπιων γυναικών της Σικελίας να αποκτήσουν απογόνους με τους πολιτιστικά επιφανέστερους Έλληνες, αλλά και στην ελληνική κυριαρχία στην περιοχή.
Τα στοιχεία αυτά προκύπτουν από έρευνες των A. Piazza και N. Capello (1988), A. Piazza και G. Matullo (2000), W. Scheidel (2003) κ.ά. (μας είναι γνωστό και πού δημοσιεύθηκαν). Πιθανότατα, κάποιοι αναγνώστες θα διαφωνήσουν. Με μεγάλη χαρά θα περιμένουμε τα επιχειρήματά τους που θα αντικρούουν τις επιστημονικές μελέτες ξένων, και όχι Ελλήνων, ακαδημαϊκών…

Πηγές: Κ. Α. ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ – Α. ΚΕΣΟΠΟΥΛΟΣ, «ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ, από την αρχαιότητα ως σήμερα», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΖΙΑΜΠΙΡΗΣ – ΠΥΡΑΜΙΔΑ.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ, «Η ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ – ΤΟ DNA ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ 2020. Πρώτο Θέμα (27.10.21)

 

Μακρυγιαλιώτες

Μακρυγιαλιώτες

Μακρυγιαλιώτες

Ηδη στα παιδικά μου χρόνια διαπίστωνα διαφορετικές φυσιογνωμίες και συμπεριφορές μεταξύ των κατοίκων στη γενέτειρά μου, όπου ζούσαν Πόντιοι από διάφορα μέρη του Πόντου και επομένως με τελείως διαφορετικές φυσιογνωμίες (ελληνικές, καυκάσιες, κουρδικές, τουρκμενικές κλπ.) και συμπεριφορές, Εντόπιοι, Βλάχοι, Μικρασιάτες, Αρμένοι, Θρακιώτες και Νησιώτες από το Αιγαίο Πέλαγος.
Στο Γυμνάσιο της Κατερίνης προστέθηκαν και Κωνσταντινουπολίτες, Στερεοελλαδίτες, Πελοποννήσιοι, Σαρακατσαναίοι, Αλβανοί, Σλάβοι και Καραγκούνηδες (Βλάχοι).

Ειδικά οι Πόντιοι, εν μέρει απόγονοι αρχαίων αποίκων πρωτίστως από την Ιωνία καθώς και ένα κράμα από αυτούς και από εξελληνισθέντες γηγενείς λαούς και φύλα και ιδιαιτέρως από το καυκάσιο φύλο των Λαζών. Ας υπενθυμίσουμε, ότι οι Λαζοί δεν είναι Ελληνες Πόντιοι. Αυτός είναι ο λόγος, που οι Έλληνες από τον Πόντο διαφέρουν στη φυσιογνωμία καθώς και στον βασικό κώδικα συμπεριφοράς (εδώ υπάρχουν άλλοι λόγοι) από τους Ελλαδικούς μεν, αλλά στα τελευταία χρόνια σημειώνεται μία προσαρμογή στα νεοελληνικά νοοτροπιακά δεδομένα.

Οι περισσότεροι Πόντιοι από την Αργυρούπολη έχουν π.χ. κάτι το ιδιαίτερο και δή το κορμί (κοντόσωμοι, φαρδιές πλάτες, βραχύ και πολύ δυνατό σβέρκο) και ιδίως το κεφάλι (στρογγυλό και σχετικά μεγάλο).  Απόγονοί  τους ζουν  στον Τρίλοφο, στην Κατερίνη και στον Τενεκέ-μαχαλά του Μακρυγιάλου.

Ακριβώς έτσι περιέγραψαν οι Ασσύριοι τους πολιτισμένους Χιττίτες. Η λέξη Αργυρούπολις είναι απλώς μετάφραση της λέξης Hanusha που ήταν ύστερα από την πρωτεύουσα Hatusha η πιό σπουδαία πόλη του χιττικού βασιλείου και κέντρο της εξώρυξης αργύρου και της κατασκευής όπλων, κάτι που κράτησε έως τα τέλη του 19ου αι.

Οι Κέλτες της Μικράς Ασίας γνωστοί ως Γαλάτες, εξελληνίστηκαν και συγχωνεύτηκαν σε μερικά μέρη με τους Ποντίους (Ιδέ στο Blog μου: Πόντιοι, Προέλευση, Ελληνικότητα,Φυσιογνωμία).

Και όμως ο Fallmerayer τους έχει αναδείξει στο βιβλίο του “Geschichte des Kaisertums von Trapezunt” ( “Ιστορία της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας” ), München 1827, ως αδιάκοπη συνέχεια της ελληνικής φυλής, χωρίς όμως να αναφέρει ουδόλως και τις πολυάριθμες επιμειξίες, οι οποίες στα παρελθόντα 2.500 έτη αυτονοήτως έχουν λάβει χώραν. Δηλαδή και εδώ υπερβάλλει ο Γερμανός ιστορικός.

Στην Ελλάδα ήρθαν και Έλληνες από τη Βουλγαρία, οι λεγόμενοι Θρακιώτες, οι οποίοι έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, είναι υψηλοί. Στο Κίτρος   π.χ. σημειώνονται ακόμη δύο διαφορετικά ελληνικά φύλα, οι υψηλοί Θρακιώτες και οι σχετικά μικροί εντόπιοι και Βλάχοι. Ο γιος του φίλου μου Νίκο Καπουνιάρη (ήταν στο Γυμνάσιο ο υψηλότερος από όλους) από το Κίτρος έφθασε τα 2 μέτρα και 20 εκατοστόμετρα. Αυτό τό ύψος είναι αναμφιβόλως ένδειξη , ότι οι Θρακιώτες είναι απόγονοι ενός ελληνοθρακικού κράματος. Facebook (29.9.21)

———————————————————————–

Πόντιοι και Βλάχοι, Διαφορετική Νοοτροπία
(Αποτείνομαι σε κάποιον με το ψευδώνυμο Μανώλης από την Θεσσαλονίκη που με συκοφαντεί συχνά)

Ασχολούμαι εδώ και μισόν αιώνα με τη νοοτροπία των Νεοελλήνων. Αυτό είναι ένας από τους λόγους, γιατί άρχισα να δημοσιεύω συστηματικά σχόλια στον ελληνικό ηλεκτρονικό τύπο. Κάνω λοιπόν εθνολογικές μελέτες.

Ξέρω, ότι στην Θεσσαλονίκη ζουν στην πλειονότητα Πόντιοι (ευθείς, ειλικρινείς, ολίγον τι αγνοί και αφελείς) αλλά και Βλάχοι (παμπόνηροι, γλοιώδεις).

Αυτό το έχω διαπιστώσει ήδη στα παιδικά μου χρόνια στο Μακρύγιαλο και κατόπιν στο Γυμνάσιο της Κατερίνης.Φυσικά δεν είναι όλοι έτσι, υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Η διαφορά του βασικού κώδικα συμπεριφοράς μεταξύ τους είναι τεράστια έως διαμετρικά αντίθετη.

Καθημερινή (10.1.16)

Ευρώπη, Εθνογένεση, Μεγάλες Οικογένειες Φύλων και Λαών, Επιγραμματικά

Ευρώπη, Εθνογένεση, Μεγάλες οικογένειες φύλων και λαών, Επιγραμματικά

Από ιστορική άποψη έπαιξαν στην διαδικασία της ευρωπαϊκής εθνογένεσης τρεις μεγάλες ομάδες λαών έναν καθοριστικό ρόλο :

α ) Οι Κέλτες

Γαλλία, Ελβετία ( μισή ), Βέλγιο, Ιρλανδία, Σκωτία, Ουαλία, Βόρεια Ιταλία, Δυτική και Νότια Γερμανία ( “Κελτογερμανοί” ) , Αυστρία, Τσεχία ( Βοημία ), Ουγαρία , Ρουμανία ( “Δακοκέλτες” ), Ισπανία ( Gallicia ), Τουρκία ( Γαλάτες ).

β ) Οι ( αρχαίοι ) Γερμανοί

Γερμανία ( Ιδέ εδώ στο Μπλογγ την μελέτη “Αρχαίοι Γερμανοί, Σημερινοί Γερμανοί ” και το άρθρο “Βαυαρία, Βαυαροί, Εθνογένεση, Νοοτροπία ), Αυστρία, Ολλανδία, Δανία, Νορβηγία, Σουηδία, Φιννλανδία (μισή ), Αγγλία, Γαλλία ( Φράγγοι, Νορμανδοί ), Ιταλία ( Λομβαρδοί ), Ισπανία ( Γότθοι ), Πορτογαλλία ( Σουέβοι), Τσεχία, Ουγγαρία, Ρουμανία .

γ ) Οι Σλάβοι

Ρωσία, Ουκρανία Λευκορωσία, Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία, , Σλοβακία, Σλοβενία, Κροατία, Σερβία, Βοσνία -Ερζεγοβινή, Μαυροβούνιο, Σλαβομακεδονία, Κόσσοβο, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ελλάδα.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον από εθνολογική άποψη παρουσιάζουν οι Ουγγροι ( “Πρωτοευρωπαίοι”, Κιμέριοι, Σκύθες, Σαρμάτες, Κέλτες, Γερμανοί, Ούννοι, Σλάβοι, Χαζάροι , Μαγυάροι ) και οι σημερινοί Τούρκοι (πολυάριθμοι λαοί και φύλα ), ( Ιδέ εκτενώς στο Blog μου την μελέτη “Τούρκοι, Προέλευση, Εθνογένεση” ).

iefimerida (26.11.15)

Μετακινήσεις Φύλων και Λαών , Προϊστορική και Ιστορική Εποχή

Μετακινήσεις φύλων και λαών στην προϊστορική και στην ιστορική εποχή

α)Γενική παρατήρηση

Οι μετακινήσεις ηταν συνέπεια μεγάλων κλιματικών αλλαγών κυρίως στην Κεντρική Ασία, στις ρωσικές στέπες και στην Ευρώπη αλλά εδώ ως επί το πλείστον ως στόχος.
Φορείς των μετακινήσεων ήταν κατ αρχάς “Ιππείς Νομάδες” (terminus scientificus εδώ μετάφραση από τα Γερμανικά :”Reiternomaden”) που έχουν γενικά ονομασθεί από τους ειδικούς επιστήμονες “Ινδοευρωπαίοι” (επίσης terminus scientificus).
<

β) Οι Ινδοευρωπαίοι έχουν μετακινηθεί προς Ανατολάς έως τα δυτικά σύνορα της Κίνας και δυτικά κατ αρχάς(3.500 π.Χ.) έως την Κεντρική Ευρώπη (βοσκότοποι στις στέπες , σήμερα Ουγγαρία Σλοβακία εν μέρει Τσεχία) και από εκεί σκορπίστηκαν σε όλη την Ευρώπη έως την Πορτογαλλία, τον ευρωπαϊκό Βορά , Βορειοανατολικά και Νότο.

Στην Ανατολική Κεντρική Ασία έχουν βρεθεί σε ειδικούς τάφους σκελετοί απογόνων των . Οι DNA-αναλύσεις έχουν διαπιστώσει, ότι αυτοί ήταν ΞΑΝΘΟΙ και σχετικά μεγαλόσωμοι.Τότε δεν έφτασαν ακόμη μογγολικά φύλα στην Κεντρική Ασία.
Οι Ινδοευρωπαίοι (δυτικοί και ανατολικοί έως την Βόρεια Ινδία ως κατακτητές) μιλούσαν συγγενικές γλώσσες και είχαν παρόμοιους θεούς. Εχουν συγχωνευθεί με τους υπάρχοντες αγροτικούς πληθυσμούς.
Ακόμη και σήμερα είναι όλοι οι λαοί της Κεντρικής, Βόρειας και Ανατολικής Ευρώπης ξανθοί ή κοκκινομάληδες με γαλανά ή πράσινα μάτια (απόγονοι των αρχαίων Γερμανών, των Κελτών και των Σλάβων ).

γ) Στους ιστορικούς χρόνους έχουν επαναλειφθεί παρόμοιες μετακινήσεις φύλων και λαών “ιππέων νομάδων” από την Κεντρική Ασία και τις ρωσικές στέπες.
Αναφέρω τις πιο σημαντικές : Κιμέριοι (8ος αι. π.Χ.), Σκύθες (6ος-5ος αι. π.Χ.), Σαυρομάτες (4ος-3ος αι.π.χ.), Ούννοι (5ος αι.), Χάζαροι (8ος αι.,) Μαγυάροι (9ος αι.).
iefimerida (26.11.15)

Ειρηνική Συνύπαρξη Κύκλων Πολιτισμού

Κύκλοι Πολιτισμού, Ειρηνική Συνύπαρξη, Ανάμειξη θα σήμαινε αυτοκτονία

Σύμφωνα με την σύγχρονη Θεωρία των διεθνών σχέσεων δέον να ισχύει η ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ (αλληλοσεβασμός, ανεκτικότητα, αμοιβαίο συμφέρον συν εφαρμογή των επτά βασικών αρχών του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου) μεταξύ κρατών-μελών των εξής Κύκλων Πολιτισμού :
Δυτικός Κύκλος Πολιτισμού, Κονφουκιανικός Κύκλος Πολιτισμού, Ισλαμικός Κύκλος Πολιτισμού, Ινδουιστικός Κύκλος Πολιτισμού.

Αυτό σημαίνει in concreto πρωτίστως, ότι δεν μπορούμε να απαιτήσουμε από την
Κίνα (φυλακίσεις κτλ.) και τις ισλαμικές χώρες (“αραβική άνοιξη”) δημοκρατία και ιδιαιτέρως δικαιώματα και ελευθερίες σαν τις δικιές
μας.Ούτε οι μετανάστες και πρόσφυγες επιτρέπεται να εφαρμόζουν στις δυτικές κοινωνίες του δικούς τους νόμους, π.χ. την σαρία κτλ.).

Οι άλλοι Κύκλοι Πολιτισμού έχουν άλλη Κοσμοαντίληψη και άλλη Εικόνα του
ανθρώπου, δεν ξέρουν ούτε το άτομο, ούτε τον πολίτη, ούτε το κράτος δικαίου, ούτε τον διαχωρισμό των εξουσιών, ούτε τη νομική ισότητα των δύο φύλων ) και δεν αναγνωρίζουν τις βασικές ελευθερίες και τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Μία πολιτική συγχώνευση των προαναφερθέντων Κύκλων Πολιτισμού θα ήταν για την Δύση salto mortale. Αλλά ο αμοιβαίος πολιτισμικός εμπλουτισμός (μουσική, θέατρο, λογοτεχνία , διατροφή) είναι κάτι το φυσικό.

Καθημερινή (2.4.17)

Μανθάνειν από άλλους λαούς, Μίμηση, Πιθηκισμός ; Γνώσεις περί Αλλων Λαών

Μερικοί θέλουν τους Ελληνες πολιτισμικά παρθενογέννητους και crescendo της ανθρωπότητας. Λοιπόν :

Μανθάνειν από άλλους, Γνώσεις περί Αλλων Λαών

Αναφέρω Μερικά ενδιαφέροντα παραδείγματα από την ιστορία της ανθρωπότητας (κανόνας της Ιστορικής Οικουμενικότητας, όχι ελληνοκεντριστική προσέγγιση),
Οι Ακκάδες έμαθαν από τους Σουμερίους (πρώτος Υψηλός Πολιτισμός προ 5 χιλ. ετών, Νότιο Ιράκ, Νότιο Ιράν ), οι Βαβυλώνιοι και Ασσύριοι έμαθαν από τους Ακκάδες, οι Πέρσες παρέλαβαν ανεξαιρέτως όλον τον πολιτισμό των Βαβυλωνίων, γιατί ουδένα  πολιτισμό κατ αρχάς είχαν να αναδείξουν. Ετσι κατόρθωσαν να μεταλλαχθούν εντός 110 ετών από επιθετικούς έφιππους κτηνοτρόφους σε πολιτισμένο λαό. Πέραν τούτου παρέλαβαν από τους Συρίους τα Αραμαϊκά (αυτά μιλούσε και ο Ιησούς Χριστός ) και τα αναβίβασαν σε αυτοκρατορική γλώσσα. Μόνον στα ανάκτορα ομιλείτο η περσική γλώσσα .

Οι αρχαίοι Ελλήνες έχουν παραλάβει πολιτισμό και επιστήμες πρωτίστως από τους Αιγυπτίους (  Πλάτων, Τίμαιος, 22b :” και τινα ειπείν των ΙΕΡΕΩΝ ευ μάλα παλαιόν, “Ω Σόλων, Σόλων, Έλληνες αεί παίδές εστε, γέρων δε Έλλην ουκ έστιν”. Ακούσας ουν, “Πώς τι τούτο λέγεις;” φάναι. “Νέοι εστέ”, ειπείν, “τας ψυχάς πάντες …”.     6ος αι. !) και τους Βαβυλωνίους . Από τους Συρίους έχουν παραλάβει το αλφάβητο και την θεά Αφροδίτη ( Αστάρτη προερχόμενη από την Μεσοποταμία : Ισταρ).

Οι ανατολικοί λαοί έχουν αργότερα παραλάβει από τους Ελληνες πολιτισμό και επιστήμες (αμοιβαιότητα ιστορικών διαστάσεων !). Οι Ρωμαίοι έχουν παραλάβει από τους Ελληνες πάρα πολλά. Εσι έχει δημιουργηθεί ο “Ελληνορωμαϊκός Πολιτισμός” (terminus scientificus, αναγνωρισμένος σε όλον τον κόσμο, όχι όμως στην Ελλάδα).
Οι πρόγονοι των Γερμανών, των Γάλλων και των Ισπανών παρέλαβαν
ελληνορωμαϊκό πολιτισμό.

Μεταξύ του 8ου και του 11ου αι. έχει λάβει χώραν στην Δαμασκό και στην Βαγδάτη η πρώτη Αναγέννηση του Αρχαίου Ελληνικού πνεύματος πρωτοστατούντων των Συρίων και των Περσών φιλόσοφων (π.χ. Al Farabi, Ibn Rushd (Averroes), Ibn Sina (Avicenna), Ibn Chaldun και πολύ άλλοι).
Ολοι αυτοί έχουν πρεσβεύσει επί τη βάσει πρωτίστως της Φιλοσοφίας του Αριστοτέλη την στον Κύκλο Πολιτισμού του Ισλάμ πρωτότυπη και λίαν επικίνδυνη άποψη, ότι ο ΛΟΓΟΣ υπερτερεί της ΠΙΣΤΗΣ.

Υστερα από το Μεσαίωνα η Βόρεια Ιταλία έχει επί τη βάσει μίας ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΑΤΗΣ (άγνωστο πράμα στο Βυζάντιο) αφομίωσης του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού μέσω της Αναγέννησης ( Rinascimento) εξελιχθεί σε πολιτισμικό και
επιστημονικό φωτοδότη όλης της Ευρώπης. Αυτή η επίτευξη είναι αναμφιβόλως διεθνούς βεληνεκούς. Ιταλοί καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες και επιστήμονες προσέφεραν τις γνώσεις τους σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, ενώ χιλιάδες νέων πήγαιναν για πολυποίκιλες σπουδές στην Βόρεια Ιταλία.

Σε στενό συνδυασμό με τον Διαφωτισμό και αργότερα με την Γαλλική ΑΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ έχει η Γαλλία μετατραπεί σε κέντρο του πολιτισμού και των επιστημών. Οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί παρέλαβαν με μέγιστο ενθουσιασμό τις νέες ιδέες , μία πρωτότυπη ΚΟΣΜΟΑΝΤΙΛΗΨΗ και μίαν τελείως νεωτερική ΕΙΚΟΝΑ του ΑΝΘΡΩΠΟΥ, το αστικό κράτος, τις ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα απελευθερωμένοι απο σκοτάδι και τα δεσμά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Εκθαμβωμένοι από τις κοινωνικές και πολιτικές επιτυχίες προσπάθησαν πολλοί λαοί να παραλάβουν και να εφαρμόσουν τις ιδέες πρωτίστως του Διαφωτισμού και ειδικά της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά μερικοί από αυτούς, όπως οι Λατινοαμερικανοί και οι Βαλκάνιοι έχουν περιοριστεί στο σχήμα και παραμέλησαν την ουσία, γιατί σε αυτούς έλλειπε το πολιτισμικό, πολιτικό και κοινωνικό υπόβαθρο, πράγμα που ισχύει ακόμη και
σήμερα. Δεν έχουν κατορθώσει να εφαρμώσουν το νέο σύνταγμα και τους νόμους επάνω σε υποανάπτυκτες ή ανεπαρκώς εξελιγμένες κοινωνίες .

Από την Αγγλία η ανθρωπότητα έχει παραλάβει τον
Παρλαμενταρισμό (Κοινοβουλευτισμό) και τον Βιομηχανικό Καπιταλισμό (Βιομηχανική Επανάσταση), από τον οποίο έχουν επωφελεθεί σχεδόν όλα τα μεγάλα κράτη του κόσμου, χωρίς να αναφέρουν «ιδιαιτερότητες» και τέτοιες γελοίες εθνικιστικές κορώνες.

Στα τέλη του 19ου αι. η Ιαπωνία εξαπέστειλε χιλιάδες σπουδαστών στις ΗΠΑ και στην Γερμανία για να μελετήσουν την τότε εξελιγμένη αμερικανική και γερμανική βιομηχανία καθώς και το γερμανικό Ποινικό και το Αστικό Δίκαιο. Οι γνώσεις έχουν εφαρμοσθεί στην Ιαπωνία χωρίς να απωλεσθεί η ιαπωνική εθνική ταυτότητα. Ο τρόπος ζωής έχει μεταλλαγή κατω από την πολιτισμική επιρροή των ΗΠΑ ύστερα από τον 2ο Πακόσμιο πόλεμο. Αργότερο και οι Κινέζοι πραγματιστές έκαναν το ίδιο μια που εκεί ουδέν ιερατείο υφίσταται , ούτε μουλάδες ούτε παπάδες που θα μπορούσαν να εμποδίσουν τον εκσυγχρονισμό της τεράστιας χώρας.

Εκτός από την Ορθοδοξία έχει και το Ισλάμ λόγω του θεοκεντρικού , έν μέρει και του θεοκρατικού συστήματος μεγάλα προβλήματα με τις αξίες του Δυτικού Κύκου Πολιτισμού, όπως τον ανθρωποκεντρισμό, τον ατομοκεντρισμό, την δημοκρατία, τις αστικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα επισημαίνωντας ταυτόχρονα την δήθεν ηθική του ανωτερότητα. Αυτό όμως αποτελεί στην ουσία ένα ισοφάρισμα για αποτυχίες στα μείζονα πεδία του συγκεκριμένο βίου και εκφράζει συμπλέγματα κατωτερότητας.

Συμπεράσματα :
1.Το μανθάνειν από πιό προοδευμένους λαούς ήταν και είναι στην ιστορία της ανθρωπότητας κάτι το αυτονόητο και ευεργετικό.
2.Οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι της παραλαβής βασικών στοιχείων άλλων χωρών ή πολιτισμών είναι πρωτίστως η θρησκεία καθώς και τα καθυστερημένα κοινωνικά στοιχεία (στην Ελλάδα οι Ελληναράδες ) ή και πολιτικές ομάδες με τελείως παρωχημένες αντιλήψεις.

____________________________________________________________________

Πάσχος Μανδραβέλης : Η κρίση των λέξεων Kαθημερινή (3.1.21)

«Σε αυτόν τον γεωγραφικό χώρο, είτε επειδή διασταυρώνονται πολλοί πολιτισμοί είτε γιατί οι κάτοικοί του αναγκάζονταν να γίνουν υπερτοπικοί έμποροι και συνεπώς ταξιδιώτες, δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα. Από αρχαιοτάτων χρόνων ακολουθούσαμε τη συμβουλή του Ανατόλ Φρανς: «Αν κάτι έχει ειπωθεί και έχει ειπωθεί καλά, μην έχεις ενδοιασμούς. Πάρ’ το και αντίγραψέ το». Ετσι «Ο μύθος διαδοχής, που αποτελεί τη σπονδυλική στήλη της ησιόδειας Θεογονίας, προέρχεται από την Ανατολή. (…) Η ανατολική επίδραση φαίνεται επίσης στα έργα του υλικού πολιτισμού, κατά τον 8ο και τον πρώιμο 7ο αιώνα. (…) Η επίδραση της Ανατολής υπήρξε εμφανής και στην αρχιτεκτονική. Οι μεγάλοι κτιστοί βωμοί για μεγαλοπρεπείς θυσίες αντλούσαν από ανατολικά πρότυπα. (…) Για να δηλωθεί η σημασία του ανατολικού στοιχείου στην αναγέννηση της ελληνικής τέχνης και τεχνικής, η περίοδος του 8ου και του 7ου αιώνα ονομάζεται από τους αρχαιολόγους και τους ιστορικούς της τέχνης “ανατολίζουσα”», γράφουν οι Δ. Ι. Κυρτάτας και Σπ. Ι. Ράγκος στο «Η Ελληνική Αρχαιότητα: Πόλεμος – Πολιτική – Πολιτισμός» (εκδ. Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών). Εκείνη την εποχή η Ανατολή ήταν κάτι σαν τη σημερινή Δύση: παραγωγός πολιτισμού τον οποίο οι Ελληνες ρουφούσαν με εξαιρετική αποτελεσματικότητα και προπαντός χωρίς ενοχές».

 

 

 

 

Πόντιοι , Γενοκτονία , Μία ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ Προσέγγιση

Γενοκτονία των Ποντίων, Μία  ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ  Προσέγγιση

Το ζήτημα της Γενοκτονίας ήταν στα πλαίσια του εκτενέστατου θέματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επι δεκαετίες αντικείμενο των πανεπιστημιακών μου διαλέξεων. Επομένως και εδώ θα είναι το στιλ νηφάλιο και το περιεχόμενα ουδέτερο, κάτι που δεν εστιάζεται στα ελληνικά μίντια και σε δηλώσεις πολιτικών και πολιτευόμενων πανεπιστημιακών.

Από την ενασχόληση με το θέμα της Γενοκτονίας εγείρονται πολλά ερωτήματα:

Τί σημαίνει Γενοκτονία;

Ποιός αποφασίζει περί του αν υφίσταται η περίπτωση της γενοκτονίας;
Υπάρχει ένας διεθνώς αναγνωρισμένος ορισμός της Γενοκτονίας ή εξαρτάται το περιεχόμενό της από την άποψη των ειδικών διεθνολόγων ή των ιστορικών;
Υπάρχουν διεθνή ντοκουμέντα, τα οποία εμπεριέχουν τον ορισμό της;
Αν υπάρχουν τέτοια ντοκουμέντα, αυτά έχουν αναδρομική ισχύ;
Υπάρχουν σε διεθνή κλίμακα περιπτώσεις της Γενοκτονίας;
Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την τραγωδία των Ποντίων ως Γενοκτονία;
Αν η απάντηση είναι καταφατική, πώς αυτό αποδεικνύεται;
Αν όχι , είναι αποδείξεις αναγκαιότατες.

Δηλώσεις όμως καταφατικού ή αρνητικού χαρακτήρα χωρίς αιτιολογήσεις είναι άχρηστες, ανεπίτρεπτες και επικίνδυνες. Αλλά στην Ελλάδα είναι σχεδόν αυτονόητο να γίνονται δηλώσεις επί θεμάτων, τα οποία είναι άμεσα συνυφασμένα με την ελληνική εθνική ταυτότητα με μεγίστη επιπολαιότητα και ανευθυνότητα. Οφθαλμοφανώς πρόκειται για βασικά προβλήματα της εθνικής συνείδησης.

Αφετηρία της ενασχόλησης είναι η „Σύμβαση περί της αποτροπής και της τιμωρίας του εγκλήματος της Γενοκτονίας“ από τον Δεκέμβριο του 1948. Είναι ενδιαφέρον να επισημάνουμε, ότι ένας Pολωνοεβραίος νομικός έχει χρησιμοποιήσει το 1944 ως πρώτος τον όρο Γενοκτονία και έχει διατυπώσει, αν και ανεπαρκώς, τη σημασία της ως „καταστροφή ενός έθνους ή μίας ομάδας“. Το 1946 η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε την Απόφαση 96/1, η οποία έχει επισημάνει, ότι „η Γενοκτονία είναι σύμφωνα με το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο ένα έγκλημα, το οποίο αντιτίθεται στο πνεύμα και στους σκοπούς των Ηνωμένων εθνών“.

Η Σύμβαση από το 1948 εμπεριέχει στο άρθρο ΙΙ τον εξής λίαν λεπτομερειακό ορισμό της Γενοκτονίας : „Σε αυτή τη Σύμβαση Γενοκτονία σημαίνει μία από τις παρακάτω πράξεις, οι οποίες συντελούνται με την ΠΡΟΘΕΣΗ να εξοντώσουν μίαν εθνική, εθνοτική, φυλετική η θρησκευτική ομάδα στο σύνολό της ή εν μέρει:
α) Να θανατώσει μέλη μίας τέτοιας ομάδας.
β) Να προκαλέσει βαρέως σωματικές ή πνευματικές ζημίες σε μέλη μίας τέτοιας ομάδας.
γ) Να δημιουργήσει για μίαν ομάδα τέτοιες συνθήκες ζωής, με την πρόθεση να επιφέρουν τη σωματική καταστροφή στο σύνολό της ή εν μέρει.
δ) Να λάβει μέτρα, τα οποία έχουν ως σκοπό την παρεμπόδιση γέννας σε μία τέτοια ομάδα.
ε) Να μεταφέρει βιαίως παιδιά από μία ομάδα σε άλλην“ (δική μου μετάφραση από τα Αγγλικά).

Αυτή η όντως διεθνής Σύμβαση ισχύει από τον Ιανουάριο του 1951 και έχει ενσωματωθεί στο ενδοπολιτειακό (εσωτερικό) δίκαιο σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου με εξαίρεση τις ΗΠΑ λόγω των Ινδιάνων και του Ισραήλ λόγω των Παλαιστινίων (sic). Ο κύριος κανόνας του ντοκουμέντου ανήκει ούτως η άλλως στην κατηγορία των νομικών αρχών του ius cogens (αναγκαστικό δίκαιο) που σημαίνει, ότι έχει δεσμευτική ισχύ ανεξαιρέτως για όλα τα κράτη, ανεξάρτητα από το εάν αυτά το έχουν υπογράψει η ίσως όχι.

Στα πανεπιστημιακά εγχειρίδια και ιδιαιτέρως στις πανεπιστημιακές διαλέξεις αναφέρουμε πρωτίστως τις εξής περιπτώσεις γενοκτονίας: Την Γενοκτονία (Holocaust =Ολοκαύτωμα, οι Εβραίοι χρησιμοποιούν μόνο την έννοια Shoa ) κατά των Εβραίων της Ευρώπης εκ μέρους της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας, τη Γενοκτονία εκ μέρους της Τουρκίας κατά των Αρμενίων, τη Γενοκτονία εκ μέρους του Ιράκ (Saddam Hussein) κατά των Κούρδων, τη Γενοκτονία στην Ουγκάντα (Idi Amin) κατά μίας εθνικής μειονότητας (όλοι έχουν σκοτωθεί) , τη Γενοκτονία εκ μέρους της Σερβίας κατά των Κοσοβάρων και τη Γενοκτονία εκ μέρους των Huttu κατά των Tutsi στην Ruanda.

Αν και μερικά κράτη έχουν εν μερει προβλήματα σε ό,τι αφορά τη Γενοκτονία των Ποντίων εκ μέρους της Τουρκίας, αυτή είναι ένα γεγονός.

Από την παγκόσμια ιστορία είναι γνωστές και άλλες περιπτώσεις γενοκτονίας, πρωτίστως η Γενοκτονία των Ινδιάνων στην Κεντρική και Νότια Αμερική εκ μέρους των Ισπανών Conquistadores (Κατακτητές).
Εγείρεται το ερώτημα, εάν η Σύμβαση έχει αναδρομικήν ισχύ. Σύμφωνα με την Vienna Convention on the Law of Treaties (Σύμβαση της Βιέννης περί του Δικαίου των Συμφωνιών ) , από το 1969, η οποία είναι η βάση του Διεθνούς Συμβατικού Δικαίου, οι διεθνείς συμβάσεις δεν έχουν αναδρομική ισχύ, εκτός εαν τα κράτη -μέλη έχουν ήδη συμφωνήσει περί αυτής (άρθρο 28 ).

Από αυτόν τον κανόνα απορρέει το συμπέρασμα, ότι η Σύμβαση από το 1948 δεν ισχύει για τις γενοκτονίες, οι οποίες έχουν διαπραχθεί στο παρελθόν. Αυτό όμως δεν αποκλείει, ότι είναι δυνατόν να εφαρμόσουμε εκ των υστέρων το νόημα του επίσημου ορισμού της Γενοκτονίας σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν.

Εφαρμογή της Σύμβασης από το 1948 επί της περιπτώσεως του ποντιακού δράματος. Κατ αρχάς είναι απαραίτητες μερικές πληροφορίες περί του πλαισίου του θέματος.

α) Επρόκειτο για την εποχή του ιμπεριαλιστικού Δημοσίου Διεθνούς «Δικαίου» με καθοριστικά χαρακτηριστικά στοιχεία όπως το ius ad belllum (Δικαίωμα για πόλεμο, δηλαδή για διεξαγωγή πολέμου). Επομένως δεν υπήρχε επίσημα ακόμη ο όρος „επιθετικός πόλεμος“. Οποιος ήταν πεπεισμένος, ότι μπορούσε να πραγματοποιήσει τα συμφέροντά του μεσω πολέμου, τον έκανε.

β) Οι μεγάλες δυνάμεις είχαν αρχικά το σκοπό να διαλύσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ηδη κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ιθύνοντες πολιτικοί της Μεγάλης Βρεταννίας και της Γαλλίας έκαναν ανάλογες δηλώσεις, όπως π.χ. o Αγγλος πρωθυπουργός Lloyd George το 1916 (ο πόλεμος και η ήττα της Τουρκίας είναι η μεγάλη ευκαιρία „να λύσουμε το πρόβλημα μια και για καλά“) και ο Γάλλος υπουργός των εξωτερικών το 1917: απελευθέρωση των λαών από „την δολοφονική τυραννία των Τούρκων „ και „εκδίωξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία είναι τελείως ξένη στον δυτικό πολιτισμό, από την Ευρώπη“. Ετσι γίνεται κατανοητή η γνωστή ελληνική έκφραση να εκδιωχθούν οι Τούρκοι από την Μικρά Ασία “εως την κόκκινη μηλιά“, στην Κεντρική Ασία, από όπου κατάγονταν οι όντως μογγολικοί πρόγονοί τους.

γ) Οι Ελληνες του Πόντου έχουν εξεγερθεί κατά του τουρκικού κράτους, κάτι που ήταν στα μάτια των Τούρκων εσχάτη προδοσία.
Το τουρκικό κράτος έχει διαπράξει εγκλήματα, τα οποία ανήκουν στην κατηγορία της Γενοκτονίας (μετάφραση της έννοιας Genocide). Αυτό μπορεί να αποδειχθεί όχι μόνον με μαρτυρίες συγγενών των θυμάτων, αλλά πρωτίστως με πολλές διαπιστώσεις ουδετέρων ατόμων σε υπεύθυνες θέσεις στη διπλωματική υπηρεσία της Αυστρίας και της Γερμανίας.

Περί αυτού υπάρχουν πολυάριθμα ντοκουμέντα, τα οποία έχει εκδώσει ο Ελληνας ποντιακής καταγωγής Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, διεθνώς αναγνωρισμένος ιστορικός και ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου της Βιέννης (Ιδέ Γενοκτονία στον Εύξεινο Πόντο , Διπλωματικά έγγραφα από τη Βιέννη, Θεσσαλονίκη 1996).

Στο βιβλίο παρουσιάζονται σε 267 σελίδες 195 διπλωματικά έγγραφα χωρίς ερμηνείες. Η σωστή μεθοδική προσέγγιση απαιτεί να συντελεσθεί μία αποτίμηση επί τη βάσει των δύο καθοριστικών κριτιρίων, τα αποία αναφέρονται expressis verbis (κατά λέξη) στη Σύμβαση περί της αποτροπής και της τιμωρίας του εγκλήματος της Γενοκτονίας α) πρόθεση και β) εξόντωση, τα οποία σε συνδυασμό σημαίνουν ύπαρξη της πρόθεσης εκ μέρους ενός κράτους να „εξοντώσει μίαν εθνική εθνοτική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα στο σύνολό της ή εν μέρει».

Οι Πόντιοι ήταν σύμφωνα με την ορολογία της Σύμβασης μία εθνοτική (μειονότητα) και ταυτόχρονα μία θρησκευτική ομάδα. Στην πραγματικότητα ήταν και κάτι το πολύ περισσότερο, γιατί οι Ελληνες του Πόντου είναι στην πλειοψηφία τους απόγονοι αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι εποίκησαν τα παράλια του Πόντου προ περίπου 2600 ετών, ενώ οι εξελληνισθέντες γηγενείς πληθυσμοί είναι απόγονοι αρχαιοτάτων λαών, οι οποίοι κατοικούσαν σε αυτήν την περιοχή περίπου 11 χιλιάδες έτη.

Αλλά οι πρόγονοι των σημερινών γνήσιων Τούρκων έφθασαν στην Μικρά Ασία (μετάφραση από τα Λατινικά: Asia Minor) τον 11οαι. (Σελτζούκοι) και τον 13ο αι. (Οσμανλήδες) και βαθμιαία την έχουν κατακτήσει με αποκορύφωμα την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453. Ετσι γίνονται η ιστορική διάσταση και το μέγεθος της τραγωδίας των Ποντίων καθώς και των Μικρασιατών, των οποίων οι πρόγονοι εποίκησαν τα παράλια της Δυτικής Μικράς Ασίας προ τριών  χιλετηρίδων πιό έκδηλα.

Εδώ αναφέρουμε μόνο μερικά διπλωματικά έγγραφα, από τα οποία απορρέει το λογικό συμπέρασμα, ότι αναμφιβόλως πρόκειται για Γενοκτονία:

Επιστολή του πρόξενου της Αυστρίας Kwiatkowski προς τον υπουργό των εξωτερικών της Αυστρίας Ottokar Czernin von und zu Chudenitz (Αρ.45/Ρ., 12.11.1917, στο βιβλίο σελίδα 212) : „ Στους Τούρκους εκδηλώνεται καθαρά το μίσσος τους κατά των Ελλήνων : Οι Ελληνες πρέπει όσο γίνεται να εξοντωθούν“.
Πάλι Kwiatkowski ,Αρ.50/Ρ., 24.12.117, σελίδα 214 : „Διωγμοί Ελλήνων στην Πάφρα“. „ Παντού βλέπει κανείς τα ίχνη της κακοποίησης των Ελλήνων, οι στρατιωτικές και πολιτικές αρχές ολοκληρώνουν το έργο της εξόντωσης“.

Τηλεγράφημα του πρέσβη της Αυστρίας στην Τουρκία Pallavicini προς τον υπουργό των εξωτερικών) περί των διωγμών στην Πάφρα (Αρ.6-P/D, 19.1.1918 , σελίδα 223 : Εκτοπισμός χιλιάδων γυναικών και παιδιών, ένα „απάνθρωπο μέτρο που έχει προφανώς για σκοπό την περαιτέρω εξόντωση του ελληνικού στοιχείου“.
Αναφέρει ακόμη μίαν περίπτωση: „Θα πρόκειται και εδώ μάλλον για την παραδοσιακή πολιτική της Τουρκίας να εξοντώσει τα χριστιανικά στοιχεία“. Kwiatkowski προς τον υπουργό εξωτερικών (26.2.1917): “Οπως παντού, της πυρπόλυσης προηγείτο η λεηλασία. Ολοι οι κάτοικοι των καμένων χωριών εξωρίστηκαν στο εξωτερικό. Δεν είναι ανάγκη να επαναλάβω, ότι οι εξόριστοι λόγω της βαρυχειμωνιάς, είναι καταδικασμένοι πάνω στους αχανείς δρόμους σε βέβαιο θάνατο“.
Οι εκτοπισμοί έλαβαν χώραν το 1916/1917 και το 1918 και κατά δεκάδες χιλιάδες μέσω εξοντωτικών πορειών.

Η Συνθήκη Ειρήνης της Lausanne (24.7.1923) εχει επικυρώσει εκ των υστέρων την εκδίωξη του ελληνικού πληθυσμού από την Τουρκία.
Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Winston Churchill έκανε στους συμμάχους την πρόταση, λαμβάνοντας υπ όψη το υπόδειγμα της τύχης των Ποντίων και των Μικρασιατών, να κάνουν το ίδιο με τους Γερμανούς, οι οποίοι ζούσαν μόνον πάνω από τρεις αιώνες στις ανατολικές περιοχές (αργότερα πολωνικά και τσεχικά εδάφη). Και σε αυτήν την περίπτωση η εκδίωξη του γερμανικού πληθυσμού έχει επικηρυχθεί εκ των υστέρων. Αλλά έχουν προηγηθεί οι γνωστές γερμανικές θηριωδίες. Ετερον εκάτερον.

Και όμως, η υπόθεση των Ποντίων δεν έχει ακόμη περατωθεί. Κανονικά θα πρέπει η σημερινή Τουρκία να συμπεριφερθεί πολιτισμένα και να υλοποιήσει satisfaction δηλαδή να ζητήσει συγγνώμη για τη Γενοκτονία κατά των Ποντίων.

Δημοσίευση από το 2012 επανειλημμένως στον κεντρικό ηλεκτρονικό τύπο , πρωτίστως στην Καθημερινή και στο Βήμα. Την τελευταία φορά στο Βήμα (1.10.2021)

—————————————————————————————

Πόντιοι και Βλάχοι, Διαφορετική Νοοτροπία
(Αποτείνομαι σε κάποιον με το ψευδώνυμο Μανώλης από την Θεσσαλονίκη που με συκοφαντεί συχνά)

Ασχολούμαι εδώ και μισόν αιώνα με τη νοοτροπία των Νεοελλήνων. Αυτό είναι ένας από τους λόγους, γιατί άρχισα να δημοσιεύω συστηματικά σχόλια στον ελληνικό ηλεκτρονικό τύπο. Κάνω λοιπόν εθνολογικές μελέτες.

Ξέρω, ότι στην Θεσσαλονίκη ζουν στην πλειονότητα Πόντιοι (ευθείς, ειλικρινείς, ολίγον τι αγνοί και αφελείς) αλλά και Βλάχοι (παμπόνηροι, ύπουλοι, ψεύτες, γλοιώδεις).

Αυτό το έχω διαπιστώσει ήδη στα παιδικά μου χρόνια στο Μακρύγιαλο και κατόπιν στο Γυμνάσιο της Κατερίνης.Φυσικά δεν είναι όλοι έτσι, υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Η διαφορά του βασικού κώδικα συμπεριφοράς μεταξύ τους είναι τεράστια έως διαμετρικά αντίθετη. Καθημερινή (10.1.16)

Μετακινήσεις Πληθυσμών στη Νεολιθική Εποχή , Επιγραμματικά

Ματακινήσεις πληθυσμών στη Νεολιθική Εποχή, Επιγραμματικά
(Πρόκειται για τεμάχια μίας μελέτης περί της προέλευσης των ευρωπαϊκών λαών δημοσιευθείσα προ ετών στο Μπλογκ μου)

Η Νεολιθική Εποχή ( περίπου 5.500/5000 έως περίπου 3000 π.Χ. ) ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την “Αγροτική Επανάσταση”, την πρώτη μεγάλη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Στην Μέση Ανατολή όμως έχει προηγηθεί η Νεολιθική Εποχή κατά πολύ ( σύμφωνα με τις νεώτερες ανακαλύψεις συνέβει αυτό 8000 έως 9000 π.Χ. ! ). Αυτό ισχύει γενικά και για την γενική εξέλιξη του υλικού και ύστερα από 4.500 έτη και του πνευματικού πολιτισμού.

Η γεωργία οδήγησε μέσω των παραγωγικών δυνάμεων σε μία κοσμοϊστορική βελτίωση μεν των βιωτικών συνθηκών και σε πολλαπλασιασμό του πληθυσμού, αλλά ήδη προέκυψαν μεγάλα προβλήματα κατάλληλου εδάφους για τις γεωργικές καλλιέργειες,

Έτσι αναγκάσθηκαν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού να εγκαταλείψουν τις περιοχές τους και να κινηθούν προς τα δυτικά.

Πρώτα ξεχύθηκαν στις περιοχές της Μικράς Ασίας, όπου έχει επαναληφθεί λόγω των ευνοϊκότερων συνθηκών ζωής το φαινόμενο του πολλαπλασιασμού του πληθυσμού. Άρχισε πάλι η εξάπλωση των πληθυσμών ακόμη ποιό δυτικά και έφθασε έως την Βουλγαρία και την Ελλάδα.

Ακολουθώντας τον ποταμό Δούναβη έφθασαν οι γεωργοί έως την Κεντρική Ευρώπη και από εκει άρχισε ο εποικισμός της Βόρειας Ευρώπης. Άλλοι αγροτικοί πληθυσμοί εγκατέλειψαν την Βόρεια Αφρική και εποίκησαν την Ιβηρική Χερσόνησο , η οποία όμως λόγω της αφθονίας ψαριών και οστράκων παραμελήθηκε η καλλιέργεια της γης και έτσι υστέρησε στην εξέλιξη της γεωργίας.

Οι αγρότες από την Μέση Ανατολή έφεραν μέσω της Μικράς Ασίας στην καθυστερημένη Ευρώπη γνώσεις περί της γεωργίας και της συστηματικής κτηνοτροφίας καθώς και υλικό πολιτισμό. Ειδικοί επιστήμονες της Γενετικής, ένας στην Γερμανία και ένας στην Τσεχία, κατόρθωσαν προ μερικών ετών να αποδείξουν με DNA-έρευνες πειστικά, ότι τα σημερινά βοϊδή της Ευρώπης προέρχονται ιστορικά από την Μέση Ανατολή . Εκτός τούτου έχει αποδειχθεί, ότι ήδη 5500 π.Χ. επικράτησε η γεωργία στην Κεντρική Ευρώπη.

Δηλαδή οι Ευρωπαίοι, μεταξύ αυτών και οι μακρινοί πρόγονοι των σημερινών Γερμανών κατοικούσαν ήδη τότε σε σπίτια και όχι “επάνω στα δένδρα ! ” και έτρωγαν ψωμί και όχι βελανίδια, όπως συχνά και παρανοϊκά ισχυρίζονται κάποιοι ανιστόριτοι και υπερεξυπνάκηδες Ελληναράδες.

Οι πρώτοι γεωργοί έμειναν μόνιμα στις πιό εύφορες περιοχές της Ευρώπης με σκοπό να καλλιεργήσουν την γη. Αυτό συνέβαλε καθοριστικά στην δημιουργία μιας απαραίτητης κοινωνικής οργάνωσης και του πρώτου αγροτικού πολιτισμού σε ευρωπαϊκό έδαφος. Αλλά οι λαοί της Μέσης Ανατολής προηγούντο σε όλα τα επίπεδα επί περίπου 4000 έτη. Είναι ευκατανόητο, ότι αυτοί οι λαοί ( Σουμέριοι , Αιγύπτιοι, Ακκάδες, Βαβυλώνιοι ) ίδρυσαν κράτη προ 5 και συστηματικούς νόμους προ 4250 ετών και γενικά έθεσαν τις βάσεις για τους πρώτους πολιτισμούς της ανθρωπότητας ( Ιδέ στο Μπλογγ μου τη μελέτη “Πολιτισμός και Κουλτούρα” ).

Οι πολυάριθμες μετακινήσεις στην Ευρώπη οδήγησαν βαθμιαία σε επίσης πολυάριθμες συγχωνεύσεις των πληθυσμιακών ομάδων και σε αλληλοεπιδράσεις των τότε ευρωπαϊκών γλωσσών. Με αυτόν τον τρόπο έχει συντελεσθεί η διαδικασία της διαφοροποίησης των αυτόχθονων πληθυσμών και των γλωσσών τους.

Οι τελείως διαφορετικές κλιματικές συνθήκες συνέβαλαν και στην διαφοροποίηση των νοοτροποιών των Νοτίων και των Βορείων Ευρωπαίων , η οποία όμως στην ουσία άρχίσε ήδη προ 42 χιλιάδων ετών.
Η προϊστορική Αρχαιολογία τους αξιολόγησε ως φιλήσυχους γεωργικούς πληθυσμούς, οι οποίοι είχαν λόγω της παραγωγικότητας της γης πρωτίστως θηλυκές θεότητες.

Το Βήμα (27.10.15)

“Πρώτοινδοευρωπαίοι”, “Πρωτοευρωπαίοι”, “Πρωτοέλληνες”, Ινδοευρωπαίοι, Μετακινήσεις, Επιγραμματικά , Ινδοευρωπαίοι στα Βαλκάνια

Μετακινήσεις των Ινδοευρωπαίων, Επιγραμματικά

Στα μέσα της Νεολιθικής Εποχής έλαβε χώραν μία μεγάλη μετακίνηση νομαδικών πληθυσμών κτηνοτρόφων που ήταν πολύ δυναμικοί και γενικά επιθετικοί. Σε αυτούς χρωστούν οι σημερινοί ευρωπαϊκοί λαοί την δυναμικότητά τους. Γι αυτό κατόρθωσαν να νικήσουν σχετικά εύκολα τους ειρηνικούς αγροτικούς πληθυσμούς και να επιβάλλουν την γλώσσα και τους δικούς τους ως επί το πλείστον αρσενικούς θεούς.

Αυτοί προήλθαν σύμφωνα με την έως τώρα επικρατούσα άποψη των ειδικών επιστημόνων από τις περιοχές μεταξύ της Μαύρης Θάλασσας και της Κασπίας Θάλασσας.

Αυτό εχει επαναληφθεί αργότερα στην ευρωπαϊκή ιστορία πολλές φορές. Η τελευταία μετακίνηση λαών σημειώνεται στον 9ο αι., όταν οι νομαδικοί, πολεμικοί και ληστρικοί Μαγγυάροι , προερχόμενοι από την Ασία, εισέβαλαν στην Κεντρική Ευρώπη, την οποία κατέλαβαν εν μέρει , επέβαλαν την ασιατική γλώσσα τους και έμειναν για πάντα. Και αυτοί ανήκουν στους προγόνους των σημερινών Ούγγρων.

Η επιστήμη ονόμασε τους πολεμικούς νομάδες της Νεολιθικής Εποχής Ινδοευρωπαίους. Έως προ ολίγων δεκαετιών είχαν την ονομασία Ινδογερμανοί, ενώ μόνον στην Ελλάδα είναι γνωστοί ως Ιαπετικοί .

Εάν στα τέλη του 19ου αι. οι ιστορικοί και εθνολόγοι γνώριζαν περισσότερα περί των Κελτών, θα τους ονόμαζαν Ινδοκέλτες. Το νόημα της ονομασίας έγκειται στο ό,τι οι επιστήμονες έλαβαν υπόψη τους πιό ανατολικούς ( Ινδούς, κανονικά Ινδοάριους ) και τους πιό δυτικούς ( Γερμανούς ) συγγενικούς πληθυσμούς.

Περίπου 4000 έως 3.500 π. Χ. έφθασαν οι Ινδοευρωπαίοι στην Κεντρική Ευρώπη, όπου η μορφολογία του εδάφους έμοιαζε πολύ με την μορφολογία της πρώην πατρίδας τους. Η επιστήμη τους ονόμασε Χάτεμ-Ινδοευρωπαίους από τον αριθμό (Χ)εκατόν (100) στα Αρχαία Ελληνικά. Άλλοι Ινδοευρωπαίοι κινήθηκαν αργόοτερα προς το Κουρδιστάν, το Ιράκ και το Ιράν και την Βόρεια Ινδία και λόγω της δυναμικότητας και της στρατιωτικής υπεροχής τους κατέκτησαν ταχέως περιοχές, στις οποίες ζούσαν εδώ και χιλιετηρίδες υπερπολιτισμενοι λαοί , όπως π.χ. οι Σουμέριοι, οι Ακκάδες και οι Βαβυλώνιοι. Αυτοί ονομάσθηκαν Σάτεμ-Ινδοευρωπαίοι από τον αριθμό εκατόν ( Σάτεμ ) στην Σανσκριτική.

Αυτοί που κατέκτησαν και έμειναν στην τεράστια Βόρεια Ινδία είναι γνωστοί και ως Ινδοάριοι.

Υπάρχει λόγος να τονίσουμε, ότι η λέξη Άριος ( Arya ) σημαίνει ο ευγενής και έχει την ίδια ινδοευρωπαίκή γλωσσική ρίζα με την ελληνική λέξη Άριστος και ότι αυτή δεν έχει καμία σχέση με την φαντασιοπληξία των Γερμανών εθνικοσοσιαλιστών , οι οποίοι μπέρδεψαν η σκοπίμως διαστρέβλωσαν τις έννοιες αυτοονομαζόμενοι “Αριοι”. Και οί Ινδοάριοι κατόρθωσαν να επικρατήσουν με την θρησκεία και την γλώσσα τους ( Σανσκριτική ).

Στην Κεντρική Ασία έμειναν ακόμη μερικές χιλιετηρίδες Ινδοευρωπαίοι, όπως οι πρόγονοι των ιστορικών Κιμερίων , Σκυθών και Τοχάρων. Αργότερα εκτοπίσθηκαν πρώτα από τους Σαρμάτες και βαθμιαία από άλλους μογγολικούς λαούς, των οποίων οι απόγονοι κατοικούν σήμερα σε όλην την Κεντρική Ασία.

Το λίαν ενδιαφέρον έγκειται στο ό,τι οι αγώνες μεταξύ των επιθετικών Ινδοευρωπαίων κτηνοτρόφων νομάδων και των ειρηνικών αυτόχθονων αγροτικών πληθυσμών αντανακλώνται στην μυθολογία των λαών που προήλθαν από την συγχώνευση των κατακτητών με τους κατακτημένους με έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο. Το ινδικό έπος Ramayana περιγράφει π.χ. τον αγώνα μεταξύ των “καλών” λευκών πιθήκων ( Ινδοάριοι ) και των “κακών” μαύρων πιθήκων ( αυτόχθονοι Dravidas ) .

Κάτι το παρόμοιο διαπιστώνουμε και στην ελληνική μυθολογία. Η Τιτανομαχία τελείωσε με την ολοσχερή νίκη των θεών των Ινδοευρωπαίων κατά των θεών του γηγενούς πληθυσμού, ως επί το πλείστον των Πελασγών.

Όπως φαίνεται, όχι μόνον η Ιστορία, αλλά και η Μυθολογία γράφεται από τους εκάστοτε νικητές. Το Βήμα (27.10.15)

————————————————————————————–

“Πρώτοινδοευρωπαίοι”, “Πρωτοευρωπαίοι”, “Πρωτοέλληνες”

1.Οι πιο ομοιογενείς λαοί της Ευρώπης είναι οι σκανδιναβικοί, οι Ισλανδοί , οι Δανοί και οι Ολλανδοί.

2. Στην Ευρώπη μόνον οι Βάσκοι, οι Φιννλανδοί , οι Εσθονοί και οι Ούγγροι εν μέρει δεν συνδέονται άμεσα με τους Ηάτεμ (από τον αριθμό 100 στην αρχαία Ελληνική) -Ινδοευρωπαίους. Ολοι οι άλλοι Ευρωπαϊκοί λαοί αποτελούν ένα κράμα μεταξύ “Πρωτοευρωπαίων”, γεωργών και Χάτεμ-Ινδοευρωπάιων.
Συγγενείς με αυτούς ήταν οι Σάτεμ (από τον αριθμό 100 στην Σανσκριτική) -Ινδοευρωπαίοι ( Πέρσες, Κούρδοι, Παστου, Τατζίκοι, Βελουχιστάνοι, τμήμα των Αφγανών, των Πακιστανών , εν μέρει και των Βορείων Ινδών ( όχι φυσικά οι μελαψοί Ντραβίντας και Μάντρας).
Οι “Πρωτοινδοευρωπαίοι” ξεκίνησαν από την περιοχή μεταξύ της Μαύρης και της Κασπίας Θαλάσσης περίπου το 4500 π.Χ. κασι έφθασαν στην Ευρώπη, οπου έχουν συσμείξει με τους “Πρωτοευρωπαίους” και τους γεωργούς προερχόμενους από τη
ήδη μεταξύ της 7ης και της 6ης χιλιετηρίδας π.Χ.

3. Οι Ινδοευρωπαίοι (Ιαπετικοί) έφθασαν στον ελληνικό χώρο περίπου το 2020 π.Χ. και ύστερα από πολλούς πολέμους έχουν συγγχωνευθεί με τους γηγενείς πληθυσμούς (πρωτίστως Πελασγοί, αλλά και Λέλεγες και στα νησια Κάρες), οι οποίοι έχουν προέλθει από τη Μικρά Ασία ( μετάφραση από τη Λατινική : Asia Minor) μεταξύ της 7ης και της 6ης χιλιετηρίδας.
Γι αυτά θα μπορούσα να αναφέρω πολλές επιστημονικές πηγές.iefimerida (24.1.18)

———————————————————————————————————–

Μετακινήσεις Φύλων και Λαών (Ινδοευρωπαίοι : Πρωτοέλληνες, Θράκες , Ιλλύριοι )

Οι μετακινήσεις φύλων και λαών είναι κάτι το σύνηθες. Οι Ελληνες Ιαπετικοί (Ινδοευρωπαίοι ) έφθασαν ως πρώτοι περίπου το 2200 π.Χ. στην Χερσόνησο του Αίμου έως τη Νότια Πελοπόννησο και αργότερα έως την Κρήτη.
Κατόπιν έπονταν οι Θράκες (Ινδοευρωπαίοι), οι οποίοι εποίκησαν τα Ανατολικά εν μέρει και τα Κεντρικά Βαλκάνια. Σταμάτησαν εκεί, όπου άρχισε η περιοχή των Πρωτοελλήνων (μη επιστημονικός όρος).
Κατόπιν ακολούθησαν οι Ιλλύριοι (Δυτικά εν μέρει Κεντρικά Βαλκάνια ). Ηρθαν σε επαφή με τους Πρωτοέλληνες.
Οι πρόγονοι των Ρωμαίων έφθασαν π.χ. το 1500 π.Χ. στην ιταλική χερσόνησο.
ΟΙ Δωριείς (Δωρυφόροι), προερχόμενοι από την Ηπειρο έχουν ως γνωστόν διασχίσει όλην την Ελλάδα και κατέληξαν στη Νότια Πελοπόννησο, η οπoiα όμως δεν ήταν terra nullius. Λίγο αργότερα το δωρικό φύλο των Μακεδόνων έχει κατευθυνθεί προς τα Βορειοανατολικά, προς τις εύφορες περιοχές , όπου κατοικούσαν εκτός από μερικές νοτιοελληνικές αποικίες θρακικά φύλα.
Καθημερινή (30.12.17)

Μετακινήσεις Πληθυσμών στην Εποχή του Ορείχαλκου-Χαλκού, Επιγραμματικά

Μετακινήσεις Πληθυσμών στην Εποχή του Ορείχαλκου/Χαλκού ( 3000-1250 π. Χ. ), Επιγραμματικά

Οι Ινδοευρωπαίοι έζησαν μαζί μερικές εκατοντάδες έτη στην Κεντρική Ευρώπη. Από οικονομικούς και πληθυσμιακούς λόγους άρχισαν να εγκαταλείπουν αυτήν την περιοχή κινούμενοι προς όλες τις κατευθύνσεις :

Οι πρόγονοι των αρχαίων Ελλήνων , των Ιλλυρίων και των Θρακών προς τα Βαλκάνια, των αρχαίων Κελτών διαδοχικά προς τα Δυτικά,οι πρόγονοι των αρχαίων Γερμανών προς τον Βορρά, όπου προ 4 χιλιάδων ετών έχει πραγματοποιηθεί η γένεσή τους και των Βαλτικών πληθυσμών προς την Βορειο-Ανατολική Ευρώπη.

Σε εκείνη την εποχή δεν μπορούσε ακόμη να γίνει λόγος για προγόνους των Σλαβικών φύλων. Όπου και να πήγαιναν οι Ινδοευρωπαίοι γινόταν συγχώνευση με τους αγροτικούς πληθυσμούς. Ταυτόχρονα επικρατούσαν οι ως επί το πλείστον αρσενικοί θεοί και η γλώσσα τους φυσικά με πολλά στοιχεία των μη ινδοευρωπαϊκών γλωσσών. Κατ αυτόν τον τρόπο διαφοροποιήθηκαν ήδη τότε οι ινδοευρωπαϊκές γλώσσες.

Στην περίοδο της Εποχής του Ορειχάλκου έχει συντελεσθεί 1200 π.Χ. μία δυναμική μετακίνηση ευρωπαϊκών λαών, τους οποίους η Αρχαιολογία ονόμασε “Θαλάσσιους Λαούς” .

Η αφετηρία τους ήταν τα Βαλκάνια, πέρασαν στην Μικρά Ασία, κατέστρεψαν τον ακμαίο χιττικό πολιτισμό, αλλά στην Αίγυπτο νικήθηκαν από τον Φαραώ Ραμψή Γ. Και αυτό το γεγονός οδήγησε στην περαιτέρω επιμειξία μερικών ευρωπαϊκών λαών.

Το Βήμα (27.10.15)

Μετακινήσεις Πληθυσμών στην Εποχή του Σιδήρου,Ελληνες, Κέλτες, Ρωμαίοι Επιγραμματικά

Μετακινήσεις Πληθυσμών στην Εποχή του Σιδήρου , Ελληνες, Κέλτες, Ρωμαίοι, Επιγραμματικά

Κατά την διάρκεια της Εποχής του Σιδήρου έλαβαν χώραν στην Ευρώπη οι εξείς σημαντικές μετακινήσεις και ταυτόχρονα συγχωνεύσεις λαών και φύλων :

Ελληνες

Ελληνικά φύλα συγχωνεύθηκαν ιδιαιτέρως από τον 8ο αι. π.Χ. με γηγενείς πληθυσμούς στην Νότια Ιταλία ( Magna Graecia : Μεγάλη Ελλάδα ) και στην Σικελία, στη Νότια Γαλλία ( Gallia Graeca : Ελληνική Γαλλία ) και στα παράλια του Εύξεινου Πόντου , ιδιαιτέρως στα βόρεια παράλια της Μικράς Ασίας.

Ταυτόχρονα έχουν οι εντόπιοι πληθυσμοί λόγω του ανώτερου ελληνικού πολιτισμού εν μέρει εξελληνισθεί . Από ένα τέτοιο κράμα προέρχονται οι περισσότεροι Έλληνες του Πόντου, ενώ οι ελληνικοί πληθυσμοί την Νότια Ιταλία και στην Σικελία έχουν αργότερα εκλατινισθεί. Εν τούτοις, στην Νοτιοανατολική Σικελία και μεταξύ των Ποντίων από τις παραθαλάσσιες περιοχές διαπιστώνουμε, όπως προ ημών και Ευρωπαίοι περιηγητές και ιστορικοί τον 19ο αι. ακόμη και σήμερα καταπληκτικές ελληνικές φυσιογνωμίες.

Κελτες

Στην Εποχή του Σιδήρου έχει συντελεσθεί η εξής μεγαλύτερη μετακίνηση και συγχώνευση πληθυσμών . Πολυάριθμα κελτικά φύλα μετακινήθηκαν από τον 5ο αι. προς δυτικές περιοχές και κατέλαβαν όλη την Ιβηρική Χερσόνησο, Η επιμειξία με τους μη ινδοευρωπαϊκούς Ιβηρες ήταν τόσο έντονη που οι ιστορικοί ονόμασαν όλους τους κατοίκους Ιβηροκέλτες. Από την Ισπανία εποίκησαν την Ιρλανδία και από εκεί την Σκωτία.

Από την Γαλλία εποίκησαν την Μεγάλη Βρεταννία. Εξαπλώθηκαν σε όλη την Κεντρική Ευρώπη, όπου συγχωνεύθηκαν με τους “Βόρειους Ιλλυρίους” ( Γερμανία, Ελβετία, Αυστρία ( Gallia Transalpina : Γαλλία πέραν των Αλπεων ) την Βόρεια Ιταλία ( Gallia Cisalpina : Γαλλία ενδώθεν των Αλπεων ), στα Βαλκάνια και μερικά φύλα έφθασαν έως την Μικρά Ασία, όπου ίδρυσαν την πόλη Αγκυρα ! Νικήθηκαν από το βασίλειο της Περγάμου, έμειναν, εξελληνίσθηκαν και στον Μεσαίωνα εκτουρκοποιήθηκαν.

Οι Κέλτες άφησαν τα γενετικά τους ίχνη : μεγαλόσωμοι με ξανθά έως κόκκινα μαλλιά, γαλανά έως γαλανοπράσινα μάτια, δηλαδή ευρωπαϊκές φυσιογνωμίες. Ειδικά στην Τουρκία ξεχωρίζουν οι απόγονοί τους ακόμη και σήμερα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους από τους άλλους Τούρκους.

Ρωμαίοι

Στα πλαίσια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ( Imperium Romanum ) αναμείχθηκαν Ρωμαίοι από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα με Γάλλους και Ισπανούς Ιβεροκέλτες και από τα κατώτερα στρώματα με Δάκες ( Ρουμανία ). Οι αυτόχθονοι λαοί σε σύγκριση με τους Ρωμαίους με κατώτερο πολιτισμό ξέχασαν την μητρική τους γλώσσα και την αντικατέστησαν με τα Λατινικά που έγιναν η βάση για πολλές νεολατινικές γλώσσες.

Το Βήμα (27.10.15)

Μετακινήσεις Γερμανικών Φύλων στο Μεσαίωνα, Επιγραμματικά

Μετακινήσεις Πληθυσμών στο Μεσαίωνα , Γερμανικά φύλα

Οι ακόλουθες μεγάλες μετακινήσεις και συγχωνεύσεις πληθυσμών έχουν πραγματοποιειθεί και άλλαξαν ριζικά την εθνογένεση των Ευρωπαίων.

Η μεγάλη μετακίνηση των πολυάριθμων γερμανικών φύλων από τον 4ο έως τον 6ο αι. μ.Χ. ( Völkerwanderung : Μετακίνηση των λαών) . Έχοντας σαν αφετηρία την Γερμανία και την Σκανδιναβία διέσχιζαν την Ευρώπη προς όλες τις κατευθύνσεις. Έτσι έφθασαν οι Γότθοι και οι Βάνδαλοι από την Σουηδία μέσω της Κριμαίας ,διασχίζοντας την Ευρώπη έως την Ιβηρική Χερσόνησο, την οποία σύντομα κατέκτησαν. Αυτοί αποτελούσαν επί αιώνες στην Ισπανία την αριστοκρατία. Τα εθνωνύμιά τους άφησαν γλωσσικά ίχνη σε ισπανικές περιοχές, όπως π.χ. Andalucia, αρχικά Vandalucia ( χώρα των Βανδάλων ) η Cataluna αρχικά Gothalania , Gotalania, Catalania ( Χώρα των Γότθων και των Αλάνων ). Οι Αλάνες ήταν ένας καυκάσιος λαός, ο οποίος συμμάχισε με τους Γότθους και τους ακολούθησε στην ευρωπαϊκή διαδρομή τους. Οι συγγενοί τους ζουν ακόμη στον Καύκασο υπό το εθνωνύμιο Οσσέτες η Αλάνες ( Ιδέ στο Blog μου «Ισπανία, Καταλάνοι, Αυτονομία, Αποσχισμός «

Άλλα γερμανικά φύλα, όπως π.χ. οι Σάξονες ( Sachsen ) και οι Άγγλοι (Angeln ) επετέθηκαν κατά των κελτικών φύλων της Βρεταννίας, τα οποία κατετρόπωσαν , εποίκησαν για πάντα την χώρα, η οποία κατόπιν ονομάσθηκε Αγγλία (Αγγλοι).Αυτοί, αν και πολιτιστικά κατώτεροι από τους Κέλτες με στοιχεία ρωμαϊκού πολιτισμού που τους ονόμαζαν “άγριους Σάξονες”, προσέδωσαν στους αυτόχθονους πληθυσμούς μία μεγάλη δυναμικότητα που ήταν μία από τις προϋποθέσεις για την άνοδο της Αγγλίας πολλούς αιώνες αργότερα.

Το φύλο των Λαγγομπάρδων ( Langobarden ) έχοντας ως αφετηρία την Βόρεια Γερμανία, διέσχισε την Ευρώπη και έφθασε στην πλούσια και πολυπόθυτη Ιταλία, την οποία κυρίευσε σχετικά σύντομα. Ακόμη και σήμερα διαπιστώνουμε τα αποτυπώματά τους : μεγαλόσωμοι Βόρειοι Ιταλοί, ξανθοί, γερμανική φυσιογνωμία, δυναμικότητα, η οποία είναι άγνωστη στην υπόλοιπη Ιταλία, εθνωνύμιο Lombardi και τοπωνύμιο Lombardia, Ένα τμήμα του άκρως επιθετικού φύλου των Σουέβων ( Sueben ) έφθασε έως την Βόρεια Πορτογαλλία ( Lusitania ) , κατέκτησε την περιοχή , νίκησε σε πόλεμο τους Καστιλιάνους, ανεξαρτοποιήθηκε και ίδρυσε δικό του κράτος, την Πορτογαλλία. Και αυτό το γερμανικό φύλο προσέδωσε δυναμικότητα στον γηγενή ιβηροκελτικό πληθυσμό. Ακόμη και σήμερα ξεχωρίζουν οι Βόρειοι ξανθοί και υψηλόσωμοι Πορτογάλλοι από τους μελαχρινούς και μικρόσωμους του Νότου.

Το πιό μεγάλο, ισχυρό και δυναμικό γερμανικό φύλο ήταν αναμφιβόλως οι Φράγκοι ( Franken: Οι Ελεύθεροι ), οι οποίοι επέδρασαν στην ευρωπαϊκή ιστορία περισσότερο από τους άλλους αρχαίους γερμανικούς λαούς . Ξεκινώντας από την Βορειοδυτική Γερμανία, εισέβαλαν στην Γαλλία, εξεδίωξαν ταχέως τις ρωμαϊκές λεγεώνες έτσι, ώστε οι Γαλλοι τους υποδέχθηκαν σαν απελευθερωτές, συγχωνεύθηκαν με τους πολιτιστικά πολύ ανώτερους Γάλλους, έλαβαν τον πολιτισμό και την νεολατινική γλώσσα , ενώ τα σημερινά ολλανδικά κατάγονται από τα αρχαία φραγκικά , και όμως επικράτησαν στην εθνωνυμία και στην τοπωνυμία : Το τοπωνύμιο Γαλλία ( Gallia ) αντικαταστάθηκε με την France και ο Γάλλος ( Gallus : Ο πετεινός σαν τοτεμ ζώο ) με Francais.

Οι Φράγκοι κατόρθωσαν να κυριεύσουν τις περιοχές των πολυάριθμων κελτικών και γερμανικών φύλων και να ιδρύσουν μία κραταιά αυτοκρατορία υπό τον Καρλομάγνο Charlemagne, Karl der Große ) θέτοντας τις βάσεις για την δημιουργία της μετέπειτα Ευρώπης. Η επιρροή τους ήταν τόσο προσδιοριστική στην ευρωπαϊκή πολιτική, που οι Έλληνες και οι Άραβες εννοούσαν με την ονομασία Φραγκιά σχεδόν όλην την Κεντρική και Δυτική Ευρώπη και Φράγκους όλους τους Ευρωπαίους.

Αλλά στην Ελλάδα μείναμε στο εθνωνύμιο Γάλλος και με το τοπωνύμιο Γαλλία, αν και οι σημερινοί “Γάλλοι” εννοούν με αυτές τις έννοιες μόνον το παρελθόν τους. Το ίδιο συμβαίνει και με το εθνωνύμιο Γερμανός ( αυτονομασία Deutscher) και με το τοπωνύμιο Γερμανία ( αυτονομασία Deutschland ).

Το εθνωνύμιο Γερμανοί αφορά αποκλειστικά τους αρχαίους Γερμανούς, των οποίων απόγονοι είναι και άλλα έθνη, όπως π.χ. οι Ολλανδοί, οι Δανοί, οι Σουηδοί, Οι Νορβηγοί, οι Αυστριακοί, οι Αγγλοι και εν μέρει οι Βέλγοι, οι Ελβετοί και οι Φιννλανδοί. Διεπίστωσα, ότι τα σχολικά βιβλία στην France τονίζουν ιδιαιτέρως την καταγωγή από τους αρχαίους Γάλλους παραγκωνίζοντας και την καταγωγή τους από τους αρχαίους γερμανικούς Φράγκους καθώς και από τους σκανδιναβικούς Βίκιγκες , γνωστούς ως Νορμανδούς ( ¨”Βόρειοι άνδρες” ) εξ ου και Normandie ( Χώρα των Νορμάνων, Βόρεια Γαλλία ). Οι Γάλλοι μάλλον θα έχουν με την εν μέρει γερμανική καταγωγή τους εθνοψυχολογικά προβλήματα.

Το Βήμα (27.10.15)

Μετακινήσεις Πληθυσμών στο Μεσαίωνα, Σλαβικά Φύλα, Επιγραμματικά

Μετακινήσεις στο Μεσαίωνα , Σλαβικά φύλα

Σε σύγγριση με τους Κέλτες και τους Γερμανούς έχουν συντελεσθεί οι μετακινήσεις των Σλάβων αργά. Η αρχική πατρίδα τους ήταν η περιοχή βορείως των Καρπαθίων μεταξύ των ποταμών Weichsel και Dniepr ( Δνείπερος ). Τον 1ο αι. μ.Χ. κινήθηκαν ελάχιστα προς τα ανατολικά ( Ανατολικοί Σλάβοι ), προς τα δυτικά ( Δυτικοί Σλάβοι ) και προς τον Νότο ( Νότιοι Σλάβοι ) σε γενικές γραμμές με ενιαία γλώσσα έως τον 10ο αι.

Αλλά η μεγάλη μετακίνηση των επίσης πολυάριθμων σλαβικών φύλων έλαβε χώραν μεταξύ του 5ου και του 6ου αι. Οι Ανατολικοί Σλάβοι κατέκτησαν περιοχές των Βαλτικών λαών ( από αυτούς έμειναν μόνον οι Λέττονες και οι Λιθουανοί ) και συγχωνεύθηκαν με τους περισσότερους , οι Δυτικοί Σλάβοι ( περίπου 24 φύλα ) κινήθηκαν δυτικά του ποταμού Oder/Neiße και εποίκησαν ειρηνικά σε περιοχές, τις οποίες πρωτύτερα εγκατέλειψαν γερμανικά φύλα.

Πρόκειται για την περιοχή της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Μερικά φύλα προχώρισαν έως το Lübeck στην Βόρεια Γερμανία. Επειδή οι Σλάβοι είχαν την συνήθεια να ζουν σε πολύ μικρά χωριά ( πέντε έως το πολύ οκτώ σπίτια) , γέμισαν οι νέες περιοχές με σλαβικές τοπωνυμίες, οι οποίες έως σήμερα παρέμειναν άθικτες. Ακόμη και οι Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές δεν τις άλλαξαν ! Στην Ελλάδα τα άλλαξαν σχεδόν όλα. Αυτό όμως είναι βάναυση παραχάραξη της ιστορίας.

Από τον 8ο αι. άρχισε όμως η επιστροφή των Γερμανών και η βίαια επανακατάληψη αυτών των περιοχών που κράτησε τρεις αιώνες. Οι Σλάβοι εκχριστιανίσθηκαν και εκγερμανίσθηκαν με βίαιο τρόπο και φυσικά βαθμιαία συγχωνεύθηκαν με τους Γερμανούς. Οι σύγχρονοι ιστορικοί τους ονομάζουν Σλαβογερμανούς. Τους προδίδουν τα σχετικά μικρά αναστήματα, οι φυσιογνωμίες, τα ονόματα και οι τοπωνυμίες.

Θέλουμε να επισημάνουμε, ότι οι χειρότεροι Γερμανοί νεοφασίστες προέρχονται από αυτούς. Πρόκειται για το ψυχολογικό φαινόμενο της εξισσορόπησης, γνωστό και σε άλλες χώρες. Κάτι το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα.

Το Βήμα (27.10.15)

Μετακινήσεις Φύλων και Λαών στον Ελληνικό Χώρο

Μετακινήσεις φύλων και λαών στον ελληνικό χώρο

(και εδώ πρόκειται για τεμάχιο μίας ήδη αναφερθείσας μελέτης από το Μπλογγ μου), (Ολα τα αναρτηθέντα ειδικά σχόλια αγγίζουν άμεσα ή έμμεσα τους πανεπιστημιακούς μου κλάδους)

Η άφιξη γεωργικών πληθυσμών με υλικό πολιτισμό από την Μικρά Ασία μεταξύ της 7ης και της 6ης χιλιετηρίδας π.Χ. ήταν καθοριστικής σημασίας. Στην αρχαία ελληνική παράδοση έγιναν γνωστοί με τα εθνωνύμια Πελασγοί, Κάρες και Λέλεγες.

Ιδιαιτέρως οι Πελασγοί εποίκησαν όλα τα παράλια της Ελλάδας , τα ιλλυρικά παράλια έως την Τεργέστη , τα ιταλικά παράλια απέναντι από την Αλβανία και όλα τα ελληνικά νησιά.

Έτσι είναι οι Πελασγοί οι μακρινοί κοινοί πρόγονοι των Ελλήνων , των Αλβανών, των Μαυροβουνίων, των Κροατών και ενός τμήματος των Ιταλών. Επρόκειτο για ειρηνόφιλους πληθυσμούς με θηλυκές θεότητες.

Από τον πολιτισμό τους σώθηκαν μόνον ονόματα βοτάνων, ανθών, δένδρων και τοπωνύμια με διπλό σ ( νάρκισσος, κυπάρισσος,Τυλησσός, Παρνασσός, Τηλμισσός, Σύασσος, Κνωσσός ), που τελειώνουν σε -νθος ( ασσάμινθος, υάκινθος, τερέβινθος, αμάρανθος, πλίνθος, λαβύρινθος, Ζάκυνθος ) και σε -ευς ( Αχιλλεύς, Οδυσσεύς, Ερμηνεύς, Θησεύς, Βασιλεύς ) καθώς και άλλες τοπωνυμίες και λέξεις : σέλυνος, κιθάρα, ξίφος, θάλαμος σάλπιγξ, , θίασος, χαλκός, αμυγδαλή, όρυζα, Λάρισσα, Λέσβος, Σκύρος, Σάμος, Νάξος, Χίος, Λυκαβητός, Μέγαρα, Ολυμπος, Μυκήναι, Αθήναι, οι Πελασγοί, Κάρες και Λέλεγες αναμείχθηκαν μεταξύ τους καθώς και με τους λίγους “Πρωτοευρωπαίους”.
Αυτές ήταν οι πρώτες επιμειξίες σε ελληνικό έδαφος.

Περίπου το 2250 π.Χ. έγινε η κάθοδος των  Ινδοευρωπαίων (Ιαπετικών), οι οποίοι συγχωνεύθηκαν με τον γηγενή πληθυσμό. Από αυτήν την επιμειξία προήλθαν οι πρόγονοι των αρχαίων Ελλήνων (Αχαιοί, Αιολείς, Ιωνες, Δωριείς).

Στην Ήπειρο και στην Δυτική Μακεδονία έχει συντελεσθεί η επιμειξία με ιλλυρικά φύλα. Στην Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία και στη Θράκη συγχωνεύθηκαν με θρακικά φύλα ( π.χ. με τους Πιερείς ).

Μεταξύ του 6ου και του 7ου αι. μ.Χ. έχουν κατεβεί στις ελληνικές περιοχές έως στην Πελοπόννησο περίπου οχτώ νοτιοσλαβικές φυλές ( τα ονόματά των είναι γνωστά από έργα βυζαντινών ιστορικών ) , οι οποίες συγχωνεύθηκαν με τον ελληνικό πληθυσμό.

Μεταξύ του 8ου και του 12ου αι. έγινε επανειλλημμένα η κάθοδος φύλων από την Αλβανία και την Βλαχία ( Valahia , Νότια Ρουμανία ). Οι τελευταίοι διετήρησαν επι αιώνες την νεολατινική τους γλώσσα. Από αυτούς ξεχωρίζουν οι Σαρακατσάνηδες, οι οποίοι θεωρούνται από τους ειδικούς ιστορικούς ως εκλατινισμένοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων.
Εδώ ας υπενθυμίσουμε, ότι η λατινική γλώσσα ήταν αυτονοήτως το αργότερο από τον 1ο αι. π.Χ. έως τα μέσα του 7ου αι. μ.Χ. η επίσημη γλώσσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Και όμως, τελικά έχει επιβληθεί η ελληνική γλώσσα . Βαθμιαία έλαβεν χώρα λόγω της πολιτιστικής υπεροχής του ελληνικού στοιχείου ο εξελληνισμός των πρώην Ρωμαίων κατακτητών.
Εν ολίγοις :Τα λατινικά κατόρθωσαν να επικρατήσουν μόνον στην Δύση, αλλά όχι στην υπερπολιτισμένη Ανατολή.

Στην διάρκεια του Μεσαίωνα και αργότερα στα πλαίσια του απελευθερωτικού αγώνα κατά των Τούρκων κατακτητών συγχωνεύθηκε ένα τμήμα των απογόνων των αρχαίων Ελλήνων αυτονοήτως με Σλάβους, Βλάχους και Αλβανούς. Στην Κρήτη έγινε επιμειξία με τους απόγονους των πρώην Αράβων κατακτητών καθώς και με Ενετούς ( Ιδέ στο Blog μου «Προέλευση των σημερινών Κρητών» ).

Στην επιμειξία των φύλων έπαιξαν καθοριστικό ρόλο η χριστιανική πίστη, ο πολιτισμός και η ελληνική γλώσσα, η οποία ήταν επισήμως η γλώσσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, την οποίαν οι ιστορικοί ονόμασαν Βυζαντινή τον 19ο αι.

Μέσω της θρησκείας ,της γλώσσας και του πολιτισμού έχουν εξελληνισθεί τελείως οι απόγονοι των Σλάβων, των Αλβανών και των Βλάχων.

Στα πλαίσια του απελευθερωτικού αγώνα κατά των Τούρκων έχει δημιουργηθεί βαθμιαία το ελληνικό έθνος με μίαν ισχυρή ελλληνική εθνική συνείδηση.

Το Βήμα (27.10.15)

Πρόσφυγες,Πολιτικοί , Οικονομικοί Πρόσφυγες, Πρώτοι Πολιτικοί Πρόσφυγες στην Ιστορία

-Πολιτικοί πρόσφυγες

Γι αυτούς ισχύει η διεθνής “Σύμβαση περί της νομικής θέσης του Πρόσφυγα” από το 1951. Παρακάτω δεν θα αναφερθεί ο κάπως δύσκολος ορισμός, αλλά θα παραθέσω μόνον τα συστατικά στοιχεία του ( Άρθρο 1 ) :

α )”δικαιολογημένος φόβος καταταδίωξης” από τις αρχές της πατρίδας.
β ) «Καταδίωξη ” λόγω της ράτσας, της θρησκείας, της εθνότητας, του ανήκειν σε μία συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα ή της πολιτικής πεποίθησης”.
γ ) Τό άτομο βρίσκεται ήδη εκτός της χώρας του. Δεν επιτρέπεται να τους δοθούν λιγότερα δικαιώματα σε σύγκριση με τους επίσημους Αλλοδαπούς.
Έχουν φυσικά το δικαίωμα να εξασκούν την θρησκεία τους.
Λόγωτης της “δημοσίας ασφάλειας και της τάξης” είναι δυνατόν να εκδιωχθούν ( Άρθρο 32 ) , εκτός εάν σε περίπτωση επιστροφής στην πατρίδα τους υφίσταται κίνδυνος φυλακισμού , βασανιστηρίων ή ποινής θανάτου ( Άρθρο 33 ).Το Βήμα (27.10.15)

————————————————-

Οικονομικοί πρόσφυγες ιδιαιτέρως οι παράνομοι

Μία νηφάλια προσέγγιση χωρίς υπερβολικό συναισθηματισμό και εθνικιστικές ή ρατσιστικές παρωπίδες

Σήμερα βιώνουμε το στην ιστορία γνωστότατο φαινόμενο της μετακίνησης  ανθρώπων λόγω έκρηξης του πληθυσμού, φτώχειας, εμφυλίων πολέμων και κατατρεγμών, διαφορετικ ής εθνότητας, θρησκείας και άλλων αιτιών.

Αλλά  υπάρχουν ακόμη εθνικά κράτη, τα οποία διατηρούν σύνορα ως κράτη ή ως επίσημοι οργανισμοί (π.χ.ΕΕ) . Τα κράτη (πχ. η Ρωσία, η Κίνα, η Ιαπωνά, η Ινδία, η Νότια Κρέα, η Βραζιλία  κτλ.) προστατεύουν αυτονοήτως τα σύνορά τους . Αυτό ανταποκρίνεται στην βασική αρχή του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου που ονομάζεται Ιση Κυριαρχία των κρατών και εμπεριέχει το απαραβίαστο των συνόρων.

Η προαναφερθείσα έκρηξη του πληθυσμού η και υπερπληθυσμού ( εμπεδωμένος όρος σε πολυάριθμα ντοκουμέντατ ου ΟΗΕ), θεωρείται εδώ και  40 έτη  ως  ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας. Αυτό το φαινόμενο παρατηρείται πρωτίστως στις ισλαμικές χώρες, στις οποίες  λόγω θρησκείας ο σχεδιασμός της οικογένειας δεν επιτρέπετε. Θυμάμαι καλά , ότι σε μία πανεπιστημιακή διάλεξή μου το τέλος της δεκαετίας του 70  έχω αναφέρει  μόνον en pasant αυτό το καυτό θέμα , αλλά αμέσως έχουν διαμαρτηρηθεί μερικοί φοιτητές μου από ισλαμικές χώρες εντόνως διαμαρτυρηθεί   Μεταξύ άλων έθεσα το ερώτημα, ποιο θα είναι το μέλλον των ισλαμικων χωρών και των νέων τους, όταν ο πληθυσμός αυξάνει μδε γοργότατο ρυθμό,  εν ώ οι παραγωγικές δυνάμεις κάνουν σημεωτόν. Πήρα της εξής απαντήση : “Ο Αλλάχ τα δίνει (τα παιδιά, ο Αλλάχ τα φροντίζει¨Τότε έχω συνειδητοποιήσει, ότι κάτι πάει στραβά  αλλα δεν μπορούσα να φαντασθώ, αυτό που σήμερα βιώνουμε που  σε μερικά έτη θα μεταβληθεί σε τσουνάμι ίσως και βίαιων μετακινήσεων.

Ας αναφέρουμε μερικά παραδείγματα  : Ο Κεμαλ Ατατουρκ παρέλαβε 25 εκατομ κασι σήμερα η Τουρκία έχει σχεδόν 80 εκατ. Ο Νασέρ στην Αίγυπτο  στις αρχές της δεκαετίας του 50 παρέλαβε 16 εκατ. , αλλά η Αιγυπτος έχει σήμερα πάνω από 70 εκατ.  Τ ο ίδιο έχει συμβεί σε όλες τις ισλαμικκές χώρες. Ειδικοί επιστήμονες για πληθυσμιακά προβλήματα, πρεσβεύουν την άποψη, ότι στις αφρικανικές ισλαμικές χώρες θα βιώσουμε μίαν  πρωτοφανή αύξηση του πληθυσμού. Η Νιγερία  (η πλειονότητα του πληθυσμου είναι μωαμεθανοί) π.χ. είχε το 1997 89 εκατ., το 2000 123 εκατ. , το  2008 147 εκατ.  έχει σήμερα  194 εκατ. και σε περίπου 20 έτη θα έχει πάνω από 300 εκατ.  κατοίκους.
Στην Αφρική ζούσαν προ 25 ετών περίπου 500 εκατ. κάτοικοι, σήμερα έφθασαν το 1,3 δισ.  και το 2050 θα φθάσουν σύμφωνα με τον ΟΗΕ τα 2 δισ.κατοίκους.

α ) Οι παράτυποι (παράνομοι) έχουν παραβεί τους νόμους, επομένως δεν υπάρχει καμία νομική βάση να παραμείνουν εδώ. Κανονικά θα έπρεπε να τιμωρηθούν
β ) Για την λύση του προβλήματος είναι αρμόδια η κυβέρνηση με αναγκαία και πολύπλευρη υποστήριξη όλης της ΕΕ.
γ ) Σε όλον τον κόσμο  μία κυβέρνηση ειναι πρώτα από όλα υπεύθυνη για
τον δικό της λαό και κατόπιν στα πλαίσια των δυνατοτήτων της για άλλους
λαούς.
δ ) Καμία χώρα δεν ανοίγει διάπλατα τα σύνορά της για τους φτωχούς όλου του κόσμου, εκτός αν θέλει να αυτοκαταστραφεί.

Ο Λίβανοςπ.χ.  το έκανε κάτω από πιέσεις μεγαλύτερων αραβικών κρατών, όμως ο μουσουλμανικός πληθυσμός αποτελούμενος από Παλαιστίνιους πρόσφυγες έχει τόσο ταχέως αυξηθεί, που τελικά οι  πρόσφυγες έγιναν πλειονότητα του πληθυσμού. Ετσι έχει συντελεσθεί μία ριζική μεταλλαγή του πολιτικού σκηνικού καταστρέφοντας τις πολιτικές ισορροπίες .

Το ίδιο θα είχε συμβεί και στην Ιορδανία, όπου οι Παλαιστίνιοι ξεπέρασαν τα 60 % του πληθυσμού  και κατόπιν προσπάθησαν να ρίξουν την ιορδανική κυβέρνηση και να καταλάβουν την εξουσία.Δηλαδή οι πρόσφυγες΄θα γινόταν παρα λίγοτο αφεντικό. Η αντίδραση του ιορδανού βασιλιά  ήταν σκληρότατη ( οι Βεδουίνοι του σκότωσαν κατά χιλιάδες Παλαιστινίους).
ε ) Κάθε παράνομος αποτελεί κίνδυνο γιια την ασφάλεια μίας χώρας. Γι αυτό κάθε  χώρα έχει το δικαίωμα να αποφασίσει συμφώνως με τα δικά της συμφέροντα, ποιός παράνομος και υπό ποίους όρους  μπορεί να μείνει.
ζ) Σε ιδιαιτέρως σκληρές περιπτώσεις ( π.χ. χήρες με μικρά παιδιά) μπορούν να γίνουν από ανθρωπιστικούς λόγους εξαιρέσεις. Και αυτό αποφασιζεται επί τη βάσει του ιδίου εθνικού συμφέροντος.
η ) Η παραμονή των παράνομων σε ειδικούς τόπους είναι διεθνώς κάτι το
σύνηθες. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με “Στρατόπεδα συγκεντρώσεως”.
θ ) Είναι θεμιτό, αν και από ανθρωπιστική άποψη πολύ σκληρό, να σταλθούν πίσω στις χώρες τους .

Εγκληματικά στοιχεία τιμωρούνται και κατόπιν
στέλνονται , αν είναι εφικτό, με δικά τους έξοδα στις πατρίδες τους. Αυτό είναι τελείως αυτονόητο. Και όμως οι πατρίδες τους (π.χ. το Αλγέριο, το Μαρόκο, η Τυνησία, η Αίγυπτος και άλλες αραβικές χώρες δεν επιθυμούν την επιστροφή τους  (sic).

Δημοσιευθέν από τις 7.12.2012 επανειλλημμένως στον ηλεκτρονικό τύπο (Καθημερινή (20.6.17, 29.6.18), Το Βήμα (27.10.15),, Τα Νέα, Το Πρώτο Θέμα, iefimerida).
——————————
Πολιτικοί πρόσφυγες. Οι πρώτοι του κόσμου

Οι πρώτοι πολιτικοί Πρόσφυγες στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν Αιγύπτιοι ευγενείς ( η φαραωνική οικογένεια με ανώτερους ιερείς και δημοσίους υπαλλήλους) , οι οποίοι ανατράπηκαν και εκδιώχθηκαν από τον επαναστατημένο λαό περίπου 1500 έτη π.Χ. από την τότε πρωτεύουσα “Τα-απε”: Χαρέμι ( οι πρόγονοι των Ελλήνων το άκουγαν σαν Θήβαι και βρήκαν άσυλο στην Ελλάδα , σε εναν τόπο, που αργότερα ονομάσθηκε Θήβα). Αυτό καθώς και η Σφίγγα δεν είναι τυχαία φαινόμενα.

Περί της πρώτης λαϊκής εξέγερσης στην ιστορία της ανθρωπότητας υπάρχει ντοκουμέντο στα ιερογλυφικά. Περίπου χίλια έτη αργότερα επεξεργάσθηκε ο Αισχύλος στην τραγωδία του ”Ικέτιδες”) τον πανάρχαιο μύθο με ιστορική βάση. Ύστερα από ένα περιπετειώδες ταξείδι είχαν προσαράξει οι Αιγύπτιοι στα παράλια της Πελοποννήσου (Αργος ).

Ο Δαναός, αρχηγός των καταδιωκομένων αποτείνεται στον βασιλέα του Άργους, Πελασγό : “Ω τεκνο του Παλαίχθονα/ των Πελασγών κορώνα υπάκουσέ μου,/ δε με, στης εξορίας μου τον άθλιο τον παραδαρμό,/ που προστασία σου ζητώ / σαν το λυκοκυνήγητο μοσχάρι,… ” ( Μετάφραση Γ.Γρυπάρη ). Στους συμπατριώτες του λέγει : ” Να είστε σεμνοί ! / Εδώ είστε ξένοι και φτωχοί / Δεν ταιριάζει η μεγαλοστομία στους αδυναμότερους”( δική μου μετάφραση ).

Κατόπιν υπογραμμίζει και τα δικαιώματα των προσφύγων , αφού ο δήμος αποφάσισε , ότι μπορούν να μείνουν : “..μέτοικοι σε τούτη / τη χώρα να καθώμαστε , λεύτεροι, μ όλα/ τα προνόμια ασφαλισμένοι/ απ εχθρού επιβολή, και ούτε κανείς ή ντόπιος / ή ξένος να μπορεί απ εδώ να μας σηκώσει./ Κι αν χέρι βάλει επάνω μας, όποιος πολίτης / να μας βοηθήσει αρνιότανε, άτιμος νάναι / κι από τη χώρα εξόριστος με όλωνε την ψήφο” ( Μετάφραση Γ.).

Οταν τα άκουγαν αυτά οι φοιτητές και μεταπτυχιακοί μου από 70 χώρες του κόσμου αισθανόνταν δέος και θαυμασμό για τον ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ των προγόνων μας.
Το Βήμα (28.10.15), Καθημερινή ( 20.6.17)

——————————————————————————————————–

 

Α) Εγώ υπό την ιδιότητα του ειδικού που σημαίνει, ότι γράφω αυτά που διατυπώνουν οι νόμοι.

1. Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, όλοι που βρίσκονται στις χώρες της ΕΕ απολαμβάνουν σε ό,τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα τις ίδιες ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
2. Σύμφωνα με το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο (Διεθνές Δίκαιο των προσφύγων) όλα τα κράτη είναι υποχρεωμένα να δεχτούν καταδιωκόμενους ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ πρόσφυγες.
3. Ολα τα κράτη είναι δια ΔιεθνούςΔημοσίου Δικαίου υποχρεωμένα να δεχτούν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους σε περίπτωση πολέμου η εμφυλίου ανθρώπους.

4. Ουδέν κράτος είναι δια δικαίου υποχρεωμένο να δεχτεί μετανάστες.

5. Μερικά κράτη έχουν δια νόμου αποφασίσει, ότι η συνένωση οικογενειών συντελείται υπό συγκεκριμένες συνθήκες :

α) μόνον οι γονείς ενός ανήλικου παιδιού που ήρθε μόνο του.
β) μόνον τα παιδιά γονέων έως 14 ή 18 ετών.

γ) Οχι όλη η μουσουλμανική “οικογένεια” που μερικές φορές αποτελείται από 100 έως 130 άτομα. Σημειώνονται π.χ. τρεις λιβανέζικες “οικογένειες” τέτοιου είδους στο Βερολίνο που ελέγχουν όλον τον εγκληματικό υπόκοσμο της μεγαλούπολης.

Β) Η προσωπική μου γνώμη

1. Κάθε κυβέρνηση έχει το ΝΟΜΙΚΟ καθήκον να προστατεύσει τον ΔΙΚΟ της πληθυσμό και ύστερα να ασχοληθεί με ξένους.

2. Αυτό το καθήκον είναι σύμφωνα με τιο Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο στενά συνδεδεμάνο με την βασική αρχή της κυριαρχίας των κρατών.
3. Ουδείς έχει το δικαίωμα να απαιτήσει από άλλο κυρίαρχο κράτος να δεχτεί μετανάστες και δη ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΣ.
4. Παράνομοι μετανάστες δέον να απορρίπτονται και να σταλθούν ταχέως στις χώρες προέλευσής των , ειδάλλως υφίσταται μέγας κίνδυνος κατάρρευσης του νομικού συστήματος των ευρωπαϊκών κρατών.

5. Να περιορισθεί η εισροή μωαμεθανών, γιατί η κοσμοαντίληψη και η εικόνα του ανθρώπου είναι όχι μόνον διαφορετική, αλλά πέραν τούτου είναι και αντίθετη έως εχθρική έναντι των κυριαρχουσών αντιλήψεων της Δύσης. Στις ευρωπαϊκές χώρες έχουν ήδη δημιουργηθεί “παράλληλες κοινωνίες” σχεδόν κράτος εν κράτει, στις οποίες το νομικό σύστημα δεν ισχύει πλέον.

Εκτός τούτου πολλοί Μωαμεθανοί έγκεινται εχθρικώς έναντι της πλειοψηφίας του πληθυσμού ( στην Γερμανία DEUTSCHFEINDLICHKEIT : εχθρότητα κατά των Γερμανών , Τούρκοι της 3ης γενεάς ). Αυτό το έχει γράψει σε ένα βιβλίο μία Γερμανίδα τουρκικής εθνότητας που κατηγορεί τους άλλους Τούρκους ως αχάριστους και πολιτισμικά καθυστερημένους.

6. Μεταξύ του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού και του Ισλαμικού Κύκλου Πολιτισμού δέον να ισχύει η διεθνής αρχή της ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑΣ ( σεβασμός και όχι κατατρεγμός των Χριστιανών στις ισλαμικές χώρες, σεβασμός των Μουσουλμώνων στις δυτικές χώρες, αλλά όχι αντιλήψεις και πρακτικές που αντιτίθενται στα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και στιςβασικές ελευθερίες του ατόμου).

Οπως βλέπετε, το πρόβλημα είναι πολυδιάστατο.
Πάντως είμαι πεπεισμένος , ότι οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών κρατών τελικά θα είναι πιο ρεαλιστικές και θα σκεπτονται πρωτίστως την Ευρώπη και κατόπιν την οικουμένη. Καθημερινή (24.7.18)

——————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————

Το άγνωστο «πογκρόμ» κατά Ελλήνων μεταναστών στις ΗΠΑ

Τι έγινε στη μικρή πόλη Σάουθ Όμαχα της πολιτείας Νεμπράσκα στις 21 Φεβρουαρίου 1909


29/06/2018Με αφορμή τα 250 χρόνια ελληνικής παρουσίας στις ΗΠΑ (1768-2018) δημοσιεύονται στον ομογενειακό τύπο ιστορίες για τους Έλληνες στην Αμερική, οι οποίες δεν είναι και πολύ γνωστές στην Ελλάδα και την ομογένεια .Μια από αυτές αφορά το «πογκρόμ» κατά Ελλήνων μεταναστών στην μικρή πόλη Σάουθ Όμαχα της πολιτείας Νεμπράσκα το 1909.

Για την ιστορία ενός πραγματικού «πογκρόμ» κατά των Ελλήνων μεταναστών που πραγματοποιήθηκε στην μικρή πόλη Σάουθ Όμαχα της πολιτείας Νεμπράσκα το 1909, έχει συγγράψει μονογραφία ο Ελληνοαμερικανός δάσκαλος και πανεπιστημιακός Τζον Μπίτζες. Η μελέτη του υπήρξε προϊόν σκληρού μόχθου και επίπονης δουλειάς στα αρχεία των τοπικών εφημερίδων αλλά και των επίσημων αρχών. Η πρώτη μορφή αυτής της εργασίας δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Nebraska History» το καλοκαίρι του 1970 και πήρε το βραβείο «James Sellers».Διαβάζοντας τη μελέτη του κ. Μπίτζες διαπιστώνουμε ότι στον Έλληνα μετανάστη απέδιδαν τότε οι αμερικανικές εφημερίδες όλα τα στερεότυπα: Οι Έλληνες είναι «βρώμικοι», «υπάνθρωποι», «απολίτιστοι», «άγριοι», επιρρεπείς στο έγκλημα.Οι ανθελληνικές ταραχές στη Σάουθ ‘Ομαχα σημειώθηκαν στις 21 Φεβρουαρίου του 1909, μετά από τη σύλληψη του Γιάννη Μασουρίδη ως ένοχου για την δολοφονία του αστυνομικού Εντ Λόουρι. Οι εφημερίδες αμέσως μίλησαν για τον «Έλληνα δολοφόνο» και δημοσίευσαν την εμπρηστική ανθελληνική προκήρυξη που συνέταξε ο Τζόζεφ Μέρφι, ένας τοπικός πολιτικός παράγοντας.Σ’ αυτή την προκήρυξη γινόταν λόγος για τους «βρωμερούς Έλληνες που επιτίθενται στις γυναίκες μας και χτυπούν τους περαστικούς στο δρόμο, που διατηρούν χαρτοπαιχτικές λέσχες και κάθε λογής παρανομίες». Στο κλείσιμο της προκήρυξης γινόταν έκκληση για συνάντηση στο Δημαρχείο «όπου θα πάρουμε μέτρα για να διώξουμε τους Έλληνες από την πόλη μας» (εφημερίδες World Herald και Daily News, 20 Φεβ 1909).Την επομένη, το κύριο άρθρο της Herald αναφερόταν στον Μασουρίδη με τα ακόλουθα λόγια:»Ένας Έλληνας που στη γενέτειρά του δεν είχε ποτέ το προνόμιο να υψώσει το κεφάλι του προς τα πάνω (…) η μόνη του σκέψη ήταν να σκοτώσει, να σκοτώσει.» Ο Μασουρίδης είχε έρθει στις ΗΠΑ από ένα χωριό της Καλαμάτας το 1906. Η αστυνομία τον είχε υπό παρακολούθηση, επειδή είχε συλληφθεί για παράνομο τζόγο.Στις 19 Φεβρουαρίου 1909, ο Λόουρι τον συνέλαβε μετά από καταγγελίες εις βάρος του, ότι είχε σχέσεις με μια ανήλικη (17 χρονών) κοπέλα, που του έκανε μαθήματα αγγλικών. Τη στιγμή της σύλληψης ανταλλάχθηκαν πυροβολισμοί που κατέληξαν στον τραυματισμό του Μασουρίδη και το θάνατο του Λόουρι. Αμέσως συγκεντρώθηκαν μερικές εκατοντάδες κάτοικοι με σκοπό να λιντσάρουν τον Μασουρίδη. Με δυσκολία κατάφερε η αστυνομία να τον φυγαδεύσει σε ασθενοφόρο.

Η συγκέντρωση περίπου 1.000 κατοίκων την επομένη, οδήγησε σε ανεξέλεγκτη βία εις βάρος των Ελλήνων. Με κραυγές «θάνατος στους Έλληνες» και «θυμηθείτε τον καημένο τον Λόουρι», το πλήθος όρμησε στην ελληνική συνοικία, την «Γκρίκ-τάουν» και επιτέθηκε στους ανύποπτους Έλληνες. ‘Όσοι απ’ αυτούς δεν κατάφεραν να διαφύγουν, έπεσαν στα χέρια των φανατισμένων Αμερικάνων και δάρθηκαν χωρίς έλεος.

Στην απελπισία του, κάποιος προσπάθησε να αμυνθεί με όπλο και τραυμάτισε ελαφρά δυο παιδιά. Τότε πλέον το πλήθος των επιτιθέμενων χωρίστηκε στα δύο και άρχισε τις λεηλασίες και τα σπασίματα σ’ όλα τα μαγαζιά και τα σπίτια των Ελλήνων. Οι ταραχές συνεχίστηκαν όλη τη μέρα κάτω από τη σιωπηλή επιδοκιμασία κάποιων αστυνομικών και την αδυναμία των τοπικών αρχών. Επί έξι ώρες το πλήθος «με ρεβόλβερ, με κλομπ και με δαυλούς γύριζε στην πόλη, έπινε τα κλεμμένα ποτά, έκλεβε εμπορεύματα, χτυπούσε όποιον μπορούσε, μέχρι να τρέξει το αίμα από τις πληγές.»

Περιγράφοντας την εικόνα που είχαν για τους ‘Έλληνες οι παλαιότεροι κάτοικοι της περιοχής, o Τζον Μπίτζες αναφέρεται στην εχθρότητα που προκλήθηκε από το γεγονός ότι οι Έλληνες δούλευαν με μικρότερα μεροκάματα και χρησιμοποιούνταν ως απεργοσπάστες. Τους κατηγορούσαν ακόμα ότι έφερναν στην Αμερική τις δικές τους άγριες συνήθειες, ότι ήταν βρώμικοι (εφόσον έκαναν πάντα τις βρώμικες δουλειές), ότι πολιτικολογούσαν στα δικά τους καφενεία και χαρτόπαιζαν. Οι ντόπιοι θεωρούσαν τη συμπεριφορά των Ελλήνων «ανήθικη» και «αντιαμερικάνικη».

«Το σημείο που προκαλεί το ανθελληνικό στοιχείο», γράφει η «Omaha Bee», «είναι ότι δουλεύουν φτηνά. ‘Οτι ζουν ακόμα φθηνότερα, σε ομάδες. ‘Οτι αδιαφορούν για τις μικρές λεπτομέρειες στις οποίες αποδίδουν μεγάλη σημασία οι Αμερικάνοι.» Και ο εκδότης της «Daily News» πρόσθετε ότι «τα δωμάτιά τους είναι βρώμικα. Επιτίθενται στις γυναίκες. Μ’ άλλα λόγια, με τη στάση τους εμφανίζονται ως επιθετικοί στα μάτια των περισσοτέρων κατοίκων της Σάουθ ‘Ομαχα».

Μετά το τέλος των ταραχών η κοινότητα των Ελλήνων της περιοχής σκόρπισε σε ολόκληρη την Αμερική. Από τις 2.000 μεταναστών που ζούσαν στην Σάουθ ‘Ομαχα μέχρι εκείνο το μοιραίο Σάββατο τον Φεβρουάριο του 1909, σε λίγους μήνες η απογραφή του 1910 κατέγραφε μόλις 59 άτομα.

Η περίπτωση των ανθελληνικών ταραχών στη Σάουθ ‘Ομαχα δεν είναι η μόνη εκείνης της περιόδου. Ο Μπίτζες ανακάλυψε στην εφημερίδα «Evening News of Roanoke» στην πολιτεία της Βιρτζίνια αναφορά σε επιθέσεις όχλου εναντίον των καταλυμάτων Ελλήνων μεταναστών τον Ιούλιο του 1907. Και την ίδια βδομάδα με τα επεισόδια στην Σάουθ ‘Ομαχα ξέσπασαν παρόμοιες βίαιες ταραχές σε δύο τουλάχιστον πόλεις, στο Κάνσας Σίτι της πολιτείας Κάνσας και στο Ντέιτον του Οχάιο.

Το τελευταίο μάθημα που παίρνουμε από την ιστορία αυτή είναι η τύχη της έρευνας του Μπίτζες. Το 1991, ο Τζον Μπίτζες επανήλθε στο θέμα, συμπληρώνοντας με καινούργια στοιχεία την υπόθεση. Όμως τη νέα του μελέτη δεν δέχθηκε κανείς να τη δημοσιεύσει.

Όπως εξήγησε ο ίδιος ο ερευνητής, η άρνηση των ακαδημαϊκών αρχών να προχωρήσουν στη δημοσίευση, οφειλόταν ακριβώς στο «ακανθώδες» αντικείμενό της. Οι σύγχρονοι Αμερικανοί θέλουν να «ξεχάσουν» το ρατσισμό εναντίον των μεταναστών στις αρχές του αιώνα, όπως ακριβώς και οι σύγχρονοι Έλληνες αρνούνται να πληροφορηθούν τις δύσκολες συνθήκες, κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε εκείνη η μετανάστευση.

Προμελετημένη δολοφονία Ν. Τζιμίκα

Τα αίτια των ανθελληνικών ταραχών στη Σάουθ Ομαχα το 1909 περιγράφει ο Τζον Μπίτζες σε μια νεότερη μελέτη του. Στη μελέτη αυτή, ο κ. Μπίτζες συγκρίνει το άγνωστο πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων μεταναστών με την περίφημη «νύχτα των κρυστάλλων» στη ναζιστική Γερμανία του 1938: «The Anti-Greek Riot of 1909 (South Omaha, Nebraska) and Kristallnacht of 1938 (Nazi Germany) – A Comparative Study of Ugly Human Behavior, 1991).

Όμως αυτή η μελέτη δεν δημοσιεύθηκε ποτέ. Το «απαγορευμένο» θέμα του ρατσισμού των ντόπιων εις βάρος των Ελλήνων μεταναστών το 1909 εξακολουθεί να ενοχλεί και θεωρείται ακόμα ταμπού για την ακαδημαϊκή κοινότητα. Το κείμενο που ακολουθεί είναι τμήμα της αδημοσίευτης αυτής μελέτης:

Οι αιτίες που κρύβονταν πίσω από τις ανθελληνικές ταραχές, σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, που αναδημοσιεύει την ιστορία από το ομογενειακό blog kalami.us, πρέπει να αναζητηθούν στις πολιτισμικές διαφορές και, κυρίως, στα οικονομικά συμφέροντα. Τον Φεβρουάριο του 1909, για παράδειγμα, η Σάουθ Ομαχα θύμιζε πυριτιδαποθήκη έτοιμη να εκραγεί κατά των Ελλήνων.

Το κλίμα αυτό είχε αρχίσει να δημιουργείται το 1904, όταν Ιάπωνες και Έλληνες εργάτες κλήθηκαν στην πόλη ως απεργοσπάστες στη βιομηχανία συσκευασίας κρέατος. Κατά την διάρκεια της απεργίας, ο Εντ Λόουρι επέλεξε να ακολουθήσει τους εργάτες, οι οποίοι τον θεώρησαν ήρωα και τον θαύμασαν για το κουράγιο του. Οταν έσπασε η απεργία, οι Ιάπωνες απομακρύνθηκαν, αλλά οι Έλληνες δούλεψαν με άλλους συμπατριώτες τους στη συσκευασία κρέατος και στους σιδηροδρόμους.

Το 1909, η ελληνική κοινότητα της Σάουθ Ομαχα διέθετε περισσότερες από τριάντα επιχειρήσεις και είχε συνεισφέρει στην ανέγερση της ελληνορθόδοξης εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη στις οδούς 16η και Μάρθα. Μολαταύτα, μεταξύ των Ελλήνων και των λοιπών μελών της κοινότητας της Σάουθ ‘Ομαχα είχε δημιουργηθεί μια σαφής εχθρότητα, η οποία ενισχυόταν από τη στάση της αστυνομίας. Δεν υπήρξαν, ωστόσο, ενδείξεις που να συνδέουν τον Λόουρι με τις παρενοχλήσεις που υφίσταντο οι νεοφερμένοι από την αστυνομία.

Ο Ιωάννης Μασουρίδης δικάστηκε δύο φορές για το θάνατο του αξιωματικού Λόουρι. Η αρχική καταδίκη για φόνο πρώτου βαθμού, η οποία συνεπαγόταν την ποινή της εκτέλεσης δι’ απαγχονισμού, ακυρώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Νεμπράσκα λόγω ανεπάρκειας των στοιχείων και ατελούς διαδικασίας. Στις κρατικές φυλακές της Νεμπράσκα, ο Μασουρίδης επρόκειτο να εκτίσει ποινή πεντέμισι χρονών από το σύνολο των δεκατεσσάρων που προέβλεπε η απόφαση.

Μετά την αποφυλάκισή του, ο Μασουρίδης επέστρεψε στην Ελλάδα για να περάσει εκεί το υπόλοιπο της ζωής του. Κατά πάσαν πιθανότητα γνώριζε ότι ο Νικόλας Α. Τζιμίκας, ένας νεοφερμένος Έλληνας από τα Γρεβενά, πλήρωσε τελικά το τίμημα για το θάνατο του Εντ Λόουρι.

Ο Τζιμίκας, ένας νεαρός εργάτης είκοσι τριών χρονών, ήταν πράγματι εκείνος που θα γινόταν το θύμα της αστυνομικής εκδίκησης λίγο μετά την απαλλαγή του Μασουρίδη από τη θανατική ποινή κατά τη δεύτερη δίκη του, που ολοκληρώθηκε στις 29 Μαΐου 1910. Η τύχη του Τζιμίκα αποφασίστηκε αυθαίρετα το βράδυ της 13ης Ιουνίου 1910. Ο Νικόλας Α. Τζιμίκας δολοφονήθηκε με προφανή προμελέτη από δύο αξιωματικούς της αστυνομίας. Το θύμα πυροβολήθηκε στο ίδιο σχεδόν σημείο όπου ο Εντ Λόουρι είχε δεχθεί το δικό του θανάσιμο τραύμα.

Η δολοφονία του Νικόλα Τζιμίκα υπήρξε ένα από τα καλύτερα φυλαγμένα μυστικά στα χρονικά της Νεμπράσκα και της ελληνικής της κοινότητας.

Το 1977 κατόρθωσα τελικά να εντοπίσω ένα φάκελο στα υλικά του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που φυλάσσονται στα Εθνικά Αρχεία. Ο φάκελος περιείχε ένα άδειο ντοσιέ με τίτλο «Η δολοφονία του Νικόλα Τζιμίκα». Ευτυχώς, στο φάκελο βρέθηκε ένα αντίγραφο με θέμα την «Ανάκριση για την υπόθεση Νικόλα Α. Τζιμίκα», η οποία πραγματοποιήθηκε από 7 έως 20 Ιουνίου 1910. Η ανάγνωση των πρακτικών της ανάκρισης δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για την ορθότητα της κατηγορίας περί «δολοφονίας» που περιείχε η έκθεση που χάθηκε μυστηριωδώς.

Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι η οικογένεια του Εντουαρντ Λόουρι ουδέποτε είδε έστω και μία δεκάρα από τα 505 δολάρια που συγκεντρώθηκαν κατά τον ειδικό έρανο που ξεκίνησε την ίδια την ημέρα των ταραχών. Η οικογένεια του Εντ Λόουρι αναγκάστηκε να τα βγάλει πέρα μοναχή της, εκτός από 150 δολάρια που της προσέφερε ένα Γυμνάσιο της περιοχής από τα κέρδη μιας μουσικής εκδήλωσης.

Και τα δύο παιδιά του Λόουρι έγιναν αργότερα δάσκαλοι στο Νότο. Στις 3 Φεβρουαρίου 1916, το Κογκρέσο αποφάσισε να δοθούν 40.000 δολάρια αποζημίωση στους Έλληνες-θύματα των ταραχών από τα 288.130 που είχαν ζητήσει. Όσο για τον Νικόλα Α. Τζιμίκα, αυτός βρίσκεται πάντοτε σ’ έναν τάφο χωρίς ταφόπετρα στο Κοιμητήριο Forest Lawn στην ‘Ομαχα της Νεμπράσκα των Ηνωμένων Πολιτειών.

«Φταίει η εγκληματικότητά μας»

(Από το κύριο άρθρο της ομογενειακής εφημερίδας «Ελληνικός Αστήρ» του Σικάγου, 26 Φεβ. 1909, για τα γεγονότα):

«Ουδείς βεβαίως εκ των εύ φρονούντων Αμερικανών ηδύνατο να συνηγορήση υπέρ της διαπραχθείσης βαρβαρότητος, αλλά και ουδαμόθεν υψώθη συμπαθητική φωνή (πλην ολίγων εξαιρέσεων) υπέρ των κακοποιηθέντων και καταστραφέντων Ελλήνων, αμφιβάλλομεν δε εάν και η χείρ της Θέμιδος δυνηθή όπως δεόντως προστατεύση τα συμφέροντα των παθόντων και ανταποδώση αυτοίς το δίκαιον δια τας προξενηθείσας ζημίας.

Η αρχή του κακού πηγάζει εκ του κακουργήματος, όπερ ο βδελυρός Μουσουρίδης διέπραξεν, αλλ’ εάν οι Αμερικανοί ήθελον να εκδικηθώσι τούτον, ηδύναντο κάλλιστα να εφήρμοζον και τον λύντσειον νόμον κατά του κακούργου, πάν όμως περαιτέρω διάβημα κατ’ αθώων ψυχών ήτο όλως βάρβαρον και ανάρμοστον προς τας αρχάς και τον πολιτισμόν του σημερινού κόσμου.

Αλλ’ ως φαίνεται και εν τη περιστάσει αυτή και εν άλλαις ομοίαις, οι Αμερικανοί έχασαν πάσαν υπόληψιν προς τους Ελληνες και ήρξαντο από τίνος χρόνου απεχθανόμενοι ημάς, ως λαόν ανάξιον της αποστολής του και του κλέους των προγόνων των και ως μη επιθυμητούς πολίτας. (…) Ο άνεμος εναντιώτατα πνέει καθ’ ημών, διότι, ως βλέπομεν ανωτέρω, επίσημα πρόσωπα και αυτοί οι βουλευταί ακόμη ήρξαντο κηρύσσοντες τον μέχρι εξοντώσεως πόλεμον καθ’ ημών.

Το φαινόμενον είναι αληθώς απελπιστικόν και βασανίζει ημάς, διότι επαπειλείται το μέλλον μας. Νομίζομεν ότι είναι καιρός εισέτι να σωθώμεν εκ του επαπειλούντος ημάς κινδύνου, εάν θελήσωμεν να γνωρίσωμεν τας υποχρεώσεις μας έναντι του φιλοξενούντος ημάς λαού.

Η Αμερική, ήτις μας τροφοδοτεί και περιφρουρεί την ελευθερίαν και τα δικαιώματά μας, έχει βεβαίως πληρέστατα δίκαιον να απαιτή παρ’ ημίν την ανταπόδωσιν της φιλοξενίας, όπερ εισέτι δεν επράξαμεν. Τούτον δύναται να κατορθωθή δια της υπακοής προς τους νόμους, ως και δια των καλών έργων, των ευγενών τρόπων, της εντίμου συναλλαγής και της προς τον πλησίον εκτιμήσεως, δηλαδή απαιτούσιν οι Αμερικανοί εκείνο, όπερ οι κατά την αρχαιότητα μεταναστεύοντες Ελληνες μετέδιδον ανά τον κόσμον.

Και οι εν Αμερική Ελληνες ηθέλομεν τυγχάνη ίσης προς τους άλλους εκτιμήσεως και προστασίας, αλλ’ ατυχώς παρεξετράπημεν και παρεξεκλίναμεν της ευθείας οδού και βαίνομεν κατά κρημνών μη γνωρίζοντες οποίου κακού πρόξενοι κατέστημεν διά της ασυστόλου συμπεριφοράς, ήν πολλοί δεικνύουσιν.

Εις τα αρχεία της αστυνομίας του Σικάγου οι Ελληνες έρχονται πρώτοι εις έν δύο εγκλήματα, πανταχόθεν δε λαμβάνομεν σωρείαν εφημερίδων, εις άς βλέπομεν πολλά εγκλήματα διαπραττόμενα από των Ελλήνων.

Και μ’ όλα αυτά έχομεν το θράσος να παραπονώμεθα κατά της φιλοξενούσης ημάς χώρας».

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGSΗΠΑ μεταναστεΣ ομογενεια

 

 

 

 

Πολιτικοί Πρόσφυγες, Οι Πρώτοι του Κόσμου

Πολιτικοί πρόσφυγες. Οι πρώτοι του κόσμου

Οι πρώτοι πολιτικοί Πρόσφυγες στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν Αιγύπτιοι ευγενείς ( η φαραωνική οικογένεια με ανώτερους ιερείς και δημοσίους υπαλλήλους) , οι οποίοι ανατράπηκαν και εκδιώχθηκαν από τον επαναστατημένο λαό περίπου 1500 έτη π.Χ. από την τότε πρωτεύουσα “Τα-απε”: Χαρέμι ( οι πρόγονοι των Ελλήνων το άκουγαν σαν Θήβαι και βρήκαν άσυλο στην Ελλάδα , σε εναν τόπο, που αργότερα ονομάσθηκε Θήβα). Αυτό καθώς και η Σφίγγα δεν είναι τυχαία φαινόμενα.

Περί της πρώτης λαϊκής εξέγερσης στην ιστορία της ανθρωπότητας υπάρχει ντοκουμέντο στα ιερογλυφικά. Περίπου χίλια έτη αργότερα επεξεργάσθηκε ο Αισχύλος στην τραγωδία του ”Ικέτιδες”) τον πανάρχαιο μύθο με ιστορική βάση. Ύστερα από ένα περιπετειώδες ταξείδι είχαν προσαράξει οι Αιγύπτιοι στα παράλια της Πελοποννήσου (Αργος ).

Ο Δαναός, αρχηγός των καταδιωκομένων αποτείνεται στον βασιλέα του Άργους, Πελασγό : “Ω τεκνο του Παλαίχθονα/ των Πελασγών κορώνα υπάκουσέ μου,/ δε με, στης εξορίας μου τον άθλιο τον παραδαρμό,/ που προστασία σου ζητώ / σαν το λυκοκυνήγητο μοσχάρι,… ” ( Μετάφραση Γ.Γρυπάρη ). Στους συμπατριώτες του λέγει : ” Να είστε σεμνοί ! / Εδώ είστε ξένοι και φτωχοί / Δεν ταιριάζει η μεγαλοστομία στους αδυναμότερους”( δική μου μετάφραση ).

Κατόπιν υπογραμμίζει και τα δικαιώματα των προσφύγων , αφού ο δήμος αποφάσισε , ότι μπορούν να μείνουν : “..μέτοικοι σε τούτη / τη χώρα να καθώμαστε , λεύτεροι, μ όλα/ τα προνόμια ασφαλισμένοι/ απ εχθρού επιβολή, και ούτε κανείς ή ντόπιος / ή ξένος να μπορεί απ εδώ να μας σηκώσει./ Κι αν χέρι βάλει επάνω μας, όποιος πολίτης / να μας βοηθήσει αρνιότανε, άτιμος νάναι / κι από τη χώρα εξόριστος με όλωνε την ψήφο” ( Μετάφραση Γ.).

Οταν τα άκουγαν αυτά οι φοιτητές και μεταπτυχιακοί μου από 70 χώρες του κόσμου αισθανόνταν δέος και θαυμασμό για τον ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ των προγόνων μας.

Το Βήμα (28.10.15), Καθημερινή ( 20.6.17)

Προτεσταντισμός-Καλβινισμός , Εργατικότητα -Υψηλή ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ, Αρχή της ΕΠΙΤΕΥΞΗΣ, Λειτουργικότητα, Κέρδος

Προτεσταντισμός-Καλβινισμός

Εδώ και 55 χρόνια ζω και δη όχι στο περιθώριο  αλλά σε περίωπτες θέσεις ανάμεσα σε προτεστάντες , έχοντας έτσι ευκαιρία και χρόνο να τους μελετήσω συστηματικά καθώς και να διαβάσω περί του θέματος πολυάριθμα επιστημονικά βιβλία.

1.Ο Προτεσταντισμός ήταν αρχικά αντίδραση του μοναχού και θεολόγου Martin Luther ( Μαρτίνος Λούθηρος , γλωσσομαθής : Λατινικά, Αρχαία Ελληνικά, Εβραϊκά ) στην διαφθορά, ασωτία, αυταρχία, υποκρισία, ψευτιά και πορνεία της τότε Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Βαθμιαία έχει βγάλει το συμπέρασμα, ότι ο Πάπας στη Ρώμη ήταν στην πραγματικότητα ο Αντίχριστος, δηλαδή ο Διάβολος  par excellence ! Με σκοπό να διαδώσει τον σωστό Χριστιανισμό μετέφρασε την Αγία γραφή στα Γερμανικά, για να την καταλαβαίνουν οι πιστοί καλύτερα.

Οι οπαδοί του πέταξαν από τους ναούς τα εικονοστάσια, τα λιβανιστήρια , τα κεριά, τα “ιερά οστέα” αγίων και ότι άλλο ήταν κατά τη γνώμη τους ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΟ .

Διέλυσαν τα μοναστήρια, έστειλαν μοναχούς και καλογριές στα σπίτια τους, τους προέτρεψαν να παντρευτούν και να δημιουργήσουν οικογένειες και ο ίδιος παντρεύτηκε μίαν ωραία γυναίκα πρώην καλογριά, η οποία αργότερα ίδρυσε μίαν εμπορική επιχείρηση και είχε μεγάλες οικονομικές επιτυχίες.

2.Μερικοί ηγεμόνες τον υποστήριξαν , κατόπιν έλαβε χώραν ο τρομερός και καταστροφικός “Τριανταετής Θρησκευτικός Πόλεμος” ( “Dreißigjähriger Religionskrieg” ) ο οποίος  κατέστρεψε τόσο την Κεντρική Ευρώπη, που τελικά αποφάσισαν οι ηγέτες και των δύο θρησκευτικών παρατάξεων να συνάψουν το 1648 την Συνθήκη  Ειρήνης της Βεστφάλης ( Westfälischer Frieden ).

Ο Προτεσταντισμός σώθηκε πρωτίστως από την προτεσταντική  τότε ευρωπαϊκή μεγαλοδύναμη Σουηδία. Η Συνθήκη διεκήρυξε μεταξύ άλλων δύο Αρχές καθοριστικής σημασίας όχι μόνον για την Γερμανία αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη :

α ) ” Ejus Regio cujus Religio” ( ” Όποιου η Xώρα, αυτού (και) η Πίστη” ) δηλαδη η θρησκεία των υπηκόων ήταν εξαρτημένη από την θρησκεία του εκάστοτε ηγεμόνα.

β ) Συμφώνησαν επί τη βάσει μίας πρότασης των Προτεσταντών για την εισαγωγή, την διατύπωση και την πιστή εφαρμογή της νέας  Αρχής ” Pacta sunt servanda” ( “Συμφωνίες δέον να τηρούνται ” ). Αυτη η αρχή είναι πιό συγκεκριμένη από τον κανώνα του Ρωμαϊκού δικαίου  bona fides  (Ιδέ  στο Μπλογκ μου τα άρθρα « bona fides , Αξιοπιστία», «Pacta sunt servanda, Διεθνείς υποχρεώσεις»).  Αν όχι, τότε θα υπάρχουν σοβαρές συνέπειες, ιδιαιτέρως σκληρές τιμωρίες !

Απόδωσαν στην Αρχή αυτή το επίθετο ” καθαγιασμένη”.  Όποιος δεν την σέβεται, είναι ανήθικος, απολίτιστος,  αξιοπεριφρόνητος , τιμωρητέος και πέραν  τούτου αμαρτωλός !

3.Ηθικές Αρχές του Προτεσταντισμού

α) Η ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ της εργασίας με λίαν ενδιαφέρουσες πτυχές : Ο καλός Χριστιανός έχει το ΙΕΡΟΝ ΚΑΘΗΚΟΝ να είναι εργατικός. Γι αυτόν η εργασία αποτελεί μίαν ιδιαίτερη μορφή της “Αυτοπραγμάτωσης” ( “Selbstverwirklichung”) του ανθρώπου.  Περί αυτού υπάρχουν ως βάση φιλοσοφικές απόψεις.

Στην προτεσταντική λογοτεχνία  η εργασία θεωρείται ως “Αυτοσυνάντηση” ( “Sebstbegegnung” ) του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει ότι η εργατικότητα είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης ταυτότητας. Μέσω της εργασίας του ο Προτεστάντης τιμά τον Θεό, ο οποίος έτσι τον αγαπά και τον ευλογεί. Μέσω  της εργατικότητάς του  ο Προτεστάντηςδημιουργεί τις απαραίτητες προüποθέσεις για να εισέλθει κάποτε κατ ευθείαν στον Παράδεισο. Να δημιουργεί λοιπόν  “hic et nunc” ( “εδώ και σήμερα” ) και να μήν ασχολείται τόσο με την “Δευτέρα Παρουσία”, δηλαδή με την “Αιωνιότητα”ή φιλοσοφικά με την Μεταφυσική. Ο τεμπέλης αποκλείεται να θεωρηθεί καλός άνθρωπος γι αυτό θα πάει ως  κακός άνθρωπος αναμφιβόλως και αιωνίως στην Κόλαση.

Η καλβινιστική ( Ελβετός θεολόγος  Calvinus ) ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ της Επίτευξης : Ο καλός Χριστιανός είναι όχι μόνον εργατικός, αλλά έχει το ΙΕΡΟΝ ΚΑΘΗΚΟΝ να είναι επιτυχής και να κάνει κέρδος. Είναι επιτυχής, τότε βρίσκεται ήδη στα πρόθυρα του παραδείσου. Αυτονοήτως δέον  να είναι και αλληλέγγυος. Αυτό είναι.Πρωτίστως έτσι γεννήθηke ο Εμπορικός Καπιταλισμός στην Ολλανδία και κατόπιν ο Βιομηχανικός Καπιταλισσμός στην Αγγλία. Αυτό είναι χωρίς υπερβολή συναρπαστικό.

Πρωτίστως από το κράμα των παραγωγικών δυνάμεων με τον Προτεσταντισμό απέρρευσε το καπιταλιστικό σύστημα ( Max Weber, Die protestantische Ethik und der Geist des Kapitalismus , Η προτεσταντική Ηθική και το πνεύμα του  Καπιταλισμού ).

γ ) Ο Προτεστάντης είναι άτομο, κατέχει ατομικότητα , αλλά αποκρούει τον ατομικισμό και τον εγωϊσμό (στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στα πλαίσια των ορθόδοξων κληρικών και θεολόγων συγχίζονται σκοπίμως αυτές οι έννοιες ! ).

Αναγνωρίζει , ότι μεταξύ των ιδιωτικών και των κοινωνικών συμφερόντων υφίσταται μία διαλεκτική αλληλοεξάρτηση. Σε αμφιλεγόμενες περιπτώσεις όμως πρυτανεύει το συμφέρον του συνόλου. Αυτό σημαίνει , ότι η κοινωνική συνείδησή του είναι υπεραναπτυγμένη.

δ ) Ως συνειδητός πολίτης κατέχει και κρατική συνείδηση αναγνωρίζοντας και εδώ την διαλεκτική αλληλουχία μεταξύ δικαιωμάτων και καθηκόντων απεναντι στο κράτος του.

ε ) Είναι πέραν τούτου αυτονοήτως νομοταγής έως νομολάγνος, δηλαδή κατέχει επίσης μίαν υπεραναπτυγμενη νομική συνείδηση ( όχι απλώς την ανέξοδη γενικολογία του ελληνικού όρου “αίσθημα δικαίου”).

ζ ) Ο Προτεστάντης είναι πολύ οικονομικός, αποφεύγει τα χρέη και είναι γι αυτόν αδιανόητο και ακατανόητο να ξοδεύει περισσότερα από ό,τι κερδίζει. Περιφρονεί τους άσωτους.  Είναι αυτοί και οκνηροί, τότε τους απεχθάνεται σε επικίνδυνο βαθμό από τα κατάβαθα της ψυχής του.

η) Είναι πολύ σεμνός σε όλα τα επίπεδα της ζωής π.χ. κατοικία, αυτοκίνητο, ρουχισμός, αποδοχές για μέλη της κυβέρνησης και του κοινοβουλίου (πολύ χαμηλές), ολιγομελείς κυβερνήσεις ( ένα τέταρτο , το πολύ ένα τρίτο της ελληνικής ), μικρά Κοινοβούλια ( π.χ. το ολλανδικό κοινοβούλιο έχει μόνον 100 βουλευτές σε μία χώρα με 18 εκατομ. κατοίκους ), λίγους δημοσίους υπαλλήλους ( Ολλανδία μόνον 265 χιλ.) .

θ) Ο Προτεστάντης δεν δείχνει πλούτο, γιατί είναι κάτι τετοιο σύμφωνα με την προτεσταντική του παράδοση και κοσμοαντίληψη αμάρτημα και απολίτιστο. Δεν είναι τυχαίο, που οι σκανδιναβικές χώρες έχουν ελάχιστη διαφθορά. Υφίσταται γενικά  αξιοκρατία. Στις άλλες ευρωπαϊκες προτεσταντικές χώρες διαπιστώνεται επίσης λίγη διαφθορά.

4. Στην Γερμανία έγινε ένα ιδιαίτερο κράμα μεταξύ του προτεσταντικού και του πρωσσικού πνεύματος με ιδιαίτερες αρετές, όπως π.χ. Τάξη και αξιοπιστία σε ατομικό, κοινωνικό και κρατικό επίπεδο, υπομονή και αντοχή, μεθοδικότητα, οργανωτικότητα, αποτελεσματικότητα, συστηματικότητα.

5.Ιδιαιτερότητες των οικογενειών των προτεσταντών ιερέων.

Στα παρελθόντα περίπου 400 έτη  45 τοις εκατό της γερμανικής ελίτ προήλθαν από τέτοιες οικογένειες. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα : μεγάλες ανθρώπινες και κοινωνικές αξίες, υψηλή ουμανιστική και εγκυκλοπαιδική μόρφωση, διαπαιδαγώγηση στο πνεύμα των καθηκόντων απέναντι στην κοινωνία και στο κράτος και στο πνεύμα της δικαιοσύνης.

Διαπιστώνω σχεδόν κάθε ημέρα, ότι η μεγάλη πλειοψηφία των νέων Γερμανών ιδιαιτέρως των σπουδαστών έχει τέτοιες ικανότητες. Υπάρχουν όμως και ενδείξεις του χαλαρώματος των αρχών υπό την επιδραση του ευρωπαϊκού Νότου.

Είναι πασιφανές και πασίγνωστο, ότι οι χώρες με προτεσταντικές Αρχές (Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, Βόρεια Αμερική και Αυστραλία) έχουν στην οικονομία, στις υψηλές τεχνολογίες ( σχεδόν όλες οι μεγάλες εφευρέσεις), στις επιστήμες κτλ. τα πρωτεία.

ε ) Είναι δυνατόν να διαπιστωθεί τελείως αντικειμενικά, ότι οι χώρες με παράδοση της Ορθοδοξίας είναι σε απίστευτο βαθμό καθυστερημένες.

Οπως φαίνεται, ακόμη δεν έχουν απογαλακτωθεί  επαρκώς από τον Μεσαίωνα. Ουδόλως η Εικόνα της του Ανθρώπου ανταποκρίνεται  στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποιημένης ανθρωπότητας.

Έχει αποδειχθεί, ότι ο ορθόδοξος μυστικισμός εμποδίζει την απελευθέρωση των πνευματικών ικανοτήτων του ανθρώπου. Ο κοινός νους και η λογική απαιτούν η Ορθοδοξία κάποτε να βγάλει τον δικό της Λούθηρο ( Ιδέ  στο Μπλογκ μου τα άρθρα “Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός  και Ορθόδοξη Εκκλησία”,  ”Διαφωτισμός  και Σκοταδισμός”

Το Βήμα (26.1.14)

———————————————————————————————

Προτεσταντισμός, Καλβινισμός, επιτυχίες

Οι διεθνώς καθοριστικές επιτυχίες στην οικονομία, στην επιστήμη και πρωτίστως στις κοσμοϊστορικές υψηλές τεχνολογίες, στην διοίκηση, στην παιδεία στον πολιτισμό κτλ. στις προτεσταντικές χώρες έχουν  βαθιές πολιτισμικές και θρησκευτικές  ρίζες και δη
α) το εργασιακό ΕΤΗΟΣ  (Arbeitsethik)  ήδη από τον Μεσαίωνα ως κάτι το θεάρεστο ( Προτεσταντισμός ) και β) την ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΕΝΗ ΑΡΧΗ της ΕΠΙΤΕΥΞΗΣ ( ο επιτυχής , δηλαδή αυτός
που επιτυγχάνει μεγάλο οικονομικό κέρδος, βρίσκεται ήδη στα πρόθυρα του
παραδείσου ) του Καλβινισμού, μίας ιδιαίτερης έκφανσης του Προτεσταντισμού.

Στην ιστορική επιστήμη της προηγμένης Ευρώπης
έχει επικρατήσει η εξής ενδιαφέρουσα άποψη : Ο Προτεσταντισμός στην  Γερμανία
) και ο Καλβινισμός  στην Ολλανδία ( Εμπορικός Καπιταλισμός ) έχουν σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες αποτελέσει τις γενικές βάσεις για την Βιομηχανική Επανάσταση  και την εμπέδωση του  Βιομηχανικού  Καπιταλισμού στην Αγγλία.
.Τα Νέα ( 30.1. 15

——————————————

Προτεσταντισμός vs  Μυστικισμού

Τα γραφόμενά μου στηρίζονται αποκλειστικά σε επιστημονικές πηγές σε πολλές γλώσσες και στις πολυποίκιλες σπουδές (όχι μόνον ένα, δύο η τρεις κλάδοι) στα παρελθόντα 57 έτη καθώς και στους πανεπιστημιακούς μου κλάδους (επίσης όχι μόνον δύο και τρεις) .
Ποτέ δεν θα τολμούσα να γράψω κάτι περί σημαντικού θέματος προτού το έχω συστηματικά μελετήσει.

Περί του μυστικισμού είχα και επειδή το μισό σόϊ μου στην Ελλάδα αποτελείται από προτεστάντες (εγώ δεν είμαι προτεστάντης), περί του μυστικισμού πολυάριθμες συζητήσεις με προτεστάντες πανεπιστημιακούς θεολόγους και ιερείς μόνον περί του μυστικισμού. Ενας πολύ γνωστός μου ιεροκήρυκας προτεστάντης παράτησε τον προτεσταντισμό και το λειτούργημά του και ασπάσθηκε την Ορθοδοξία με την δικαιολογία, ότι ο προτεσταντισμός δεν εμπεριέχει ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟ !

Επειδή ζω εδώ και 57 έτη μεταξύ προτεσταντών και πέραν τούτου έχω ασχοληθεί συστηματικά με τον προτεσταντισμό, προσθέτω κάτι ακόμη : Ο Martin Luther , ο μέγας θρησκευτικός μεταρρυθμιστής και εμπεδωτής του προτεσταντισμού, έσπασε την ραχοκοκαλιά του Ρωμαιοκαθολικού Μυστικισμού και έθεσε την κοσμοθεωρητική βάση για τον καπιταλισμό (Ολλανδία : εμπορικός καπιταλισμός, Αγγλία : βιομηχανικός καπιταλισμός) , Καθημερινή (30.8.125).

———————————————————————

Εργατικότητα και τεμπελειά

Η εργασία (ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΑ) αποτελεί στις χώρες με προτεσταντική και καλβινιστική παράδοση έναν ευγενή τρόπο ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗΣ (Φιλόσοφος Fichte, ο μεγάλος σοσιαλδημοκράτης πολιτικός του 19oυ αι.. Bebel και έμμεσα και ο Marx) και ΑΥΤΟΣΥΝΑΝΤΗΣΗ (ποιητές )του ανθρώπου.
Στην ποίηση και γενικά στην λογοτεχνία υπάρχουν σχεδόν ύμνοι περί της εργασίας.

Η εργατικότητα ισχύει ως υψηλή ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ στον προτεσταντισμό-καλβινισμό, στον κονφουκιανισμού (Κίνα, Ιαπωνία, Κορέα, Βιετνάμ κλπ.). και στις ινδικές σέχτες Σινγκ και Πάρσες (τα μέλη των ανήκουν στους πιό πλούσιους Ινδούς).

Η αξία ενός ανθρώπου εξαρτάται πρωτίστως από την τοποθέτησή του έναντι της εργασίας στις διαφορετικές εκφάνσεις της.

Ο τεμπέλης είναι περιφρονητέος και κοινωνικά άχρηστος. Δεν μπορεί εις ουδεμίαν περίπτωσιν να είναι “καλός” άνθρωπος.Το Βήμα ( 22.10.15)

———————————————————–

Αποδοτικότητα, λειτουργικότητα, “εμονή στο κέρδος” (κάποιος τα απορρίπτει)

Απάντησή μου

α) Είστε αληθώς πεπεισμένος, ότι η λειτουργικότητα και η αποδοτικότητα είναι κάτι το αρνητικό σε μίαν εξελιγμένη κοινωνία; Αναφέρω και άλλα : δυναμικότητα, μεθοδικότητα, συστηματικότητα, οργανοτικότητα και αποτελεσματικότητα καθώς και ανταγωνισμός.

Εχω διαπιστώσει , ότι στην ελληνική γλώσσα λείπουν οι λέξεις, κανώνας της επίτευξης, κανώνας της εργατικότητας, αγάπη στην εργασία, κρατική συνείδηση, νομική συνείδηση κλπ. Το ίδιο ισχύει και για τις γλώσσες άλλων νοτιοευρωπαϊκών λαών (π.χ. Ιταλικά, Ισπανικά και Πορτογαλλικά).

Πρόκειται όμως στην ουσία για ιδιότητες που είναι προϋπόθεση για την επιτυχή λειτουργία μίας κοινωνίας. Αυτονοήτως πρέπει ναεφαρμόζονται και ηθικές αξίες. Δεν εννοώ την αόριστη και ανέξοδη ηθικολογία.

β) Η “εμμονή στο κέρδος” αποτελεί συστατικό στοιχείο του παγκοσμίου οικονομικού συστήματος, το οποίο είναι ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ και το οποίο έχει κατατροπώσει τον “Υπαρκτό Σοσιαλισμό”. Ηδη οι αρχαίοι Ρωμαίοι έλεγαν : Salve lucrum : Ζήτω το κέρδος.

Λοιπόν, το κέρδος εμπεριέχει κινητήρια δύναμη για την οικονομική πρόοδο και για τις κοσμοϊστορικές επιτεύξεις των υψηλών τεχνολογιών.

Αλλά ας υπενθυμίσουμε, ότι αυτό το σύστημα είναι στενότατα συνυφασμένο με την αστική Δημοκρατία, το αστικό κράτος του δικαίου, με τις βασικές ελευθερίες , με τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα καθώς και με το κοινωνικό κράτος.

Παρατήρηση : Δεν υπερασπίζομαι τον καπιταλισμό, αλλά δέον να είμαστε ρεαλιστές. Η εποχή των ουτοπικών ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΩΝ πειραμάτων ( Φασισμός, Εθνικοσοσιαλισμός, Σοσιαλισμός-Λενινισμός-Σταλινισμός) έχει παρέλθει εσαεί.

Καθημερινή (17.1.16)

—————————————–

-Ο κ. Λαφαζάνης έχει δηλωσει το εξής προκλητικό : Τέρμα η Τρόϊκα και τα μνημόνια

Διατί αυτή η βιασύνη σε συνδιασμό με πρωτόγονο λεονταρισμό, αδικαιολόγητη προκλητικότητα, αμετροέπεια, παλιμπαιδιστική έπαρση, επαρχιωτισμό ,απερισκεψία και τριτοκοσμικό ανορθολογισμό ;

Δεν έχετε ουδεμίαν ιδέα από τον τρόπο σκέψης των Βορείων Ευρωπαίων, ιδίως των προτεσταντών που όντως διαθέτουν τα χρήματα. Επιθυμείτε την άκρως επικίνδυνη σύγκρουση μεταξύ του οικονομικά ξεβράκωτου Δαβίδ και του υπερπλούσιου Γολιάθ ; Σκοπεύετε να αυτοκτονήσετε ; Σκεφθείτε φανατισμένοι και ανεγκέφαλοι νεολενινιστές και τον ελληνικό λαό όχι μόνον με ψευτοεπαναστατικά λόγια. Τα Νέα ( 28.1.15

—————————————–

Λατινική Αμερική , Διάλεξή μου περί του Προτεσταντισμού

Απο τη διάλεξή μου στα πλαίσια επιμόρφωσης των καθηγητών πανεπιστημίου της κολομβιανής ολιγαρχίας το 1999 :

Οι προτεστάντες (προτεσταντική αρχή της εργατικότητας και καλβινιστική αρχή της επίτευξης) έχουν δημιουργήσει τις ΗΠΑ και οι καθολικοί Ισπανοί (αρχή της ήσσονος προσπάθειας και της φυγοπονίας) έχουν βάλλει τις βάσεις της Νότιας Αμερικής.

Δεν ήξερα, ότι μερικοί καθηγητές καταγόνταν από γνωστές οικογένειες των conquistadores ,γερουσιαστών , υπουργών και Latifundistas.

Βρήκα το μπελά μου, η υπόθεση εφτασε έως τον ανώτατο καρδινάλιο και το Υπουργείο Ανωτάτης Παιδείας, αλλά δε συνέβει τίποτα, γιατί ο υπουργός έχει σπουδάσει και αποκτήσει PhD στην  Yale Univer sity. Ορίστε. Καθημερινή (30.10.16)

——————————————————————————————

Κέρδος και Ηθική

1. Από τότε που υπάρχουν κράτη και κοινωνικές τάξεις (περίπου προ 6 χιλ. ετών) το κέρδος εστιάζεται, ανεξάρτητα από την συγκεκριμένη μορφή του, στο επίκεντρο της προσοχής των ανθρώπων.Ας υπενθυμίσουμε την γνώμη των αρχαίων Ρωμαίων : Salve lucrum !(Να ζήσει το κέρδος !). Προ αυτού ο Δημοσθένης είπε κάτι το παρόμοιο : “Δει δε χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων”(“Πρέπει να υπάρχουν χρήματα, γιατί χωρίς αυτά δεν είναι δυνατόν να γίνουν τα απαραίτητα”).

2. Στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες το κέρδος έπαιζε με άλλη μορφή επίσης έναν σημαντικό ρόλο. Μόνον στις κοινωνικές ουτοπίες δεν υπάρχει κέρδος και δήθεν είναι όλα απόλυτα, όπως π.χ. η κοινωνική ισότητα και η κοινωνική δικαιοσύνη.

3. Όποιος επιδιώκει κέρδος είναι κακός, ενώ ο δήθεν αποκρούων το κέρδος είναι καλός ; Ένας τεμπέλης δεν μπορεί ή δεν θέλει να αποκτήσει κέρδος. Είναι αυτόματα ενάρετος και ηθικός ;  όχι κέρδος και ταυτόχρονα ηθική ζωή με την προϋπόθεση, ότι το κέρδος αποκτάται με εντιμότητα και εργατικότητα ;

4. Το παράλογο δίλημμα “κέρδος ή ηθικότητα” είναι αποκύημα ψευτοεπαναστατικής φαντασίας και πεπαλαιωμένων ιδεοληψιών , όπως π.χ. η απόρριψη της ιδιοκτησίας και της ατομικής πρωτοβουλίας.Το  “Η αυτό ή εκείνο” δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Πιό λογική και έξυπνη είναι η άποψη του μεγάλου κινέζου φιλόσοφου Κονφούκιου : “Και αυτό και εκείνο”, στην περίπτωσή μας “Και κέρδος και ενάρετος” ( ήδη σχεδόν το ίδιο από Ομηρο  (“άλλοτε μεν τε κακώ [...] άλλοτε δ’ εσθλώ”, και Σοφοκλή : “τοτέ μεν κακόν, άλλοτ’ επ’ εσθλόν έρπει”.   Τα Νέα (28. 3. 14)

Αξίες Βασικές : Αλληλεγγύη, Ελευθερία, Ισότητα, Αξιοπρέπεια, Δικαιοσύνη. “Αώνιες” Αξίες ; Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια

Βασικές αξίες : Αλληλεγγύη, Ελευθερία, Ισότητα, Αξιοπρέπεια, Δικαιοσύνη

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Υφίστανται η προλεταριακή αλληλεγγύη (δεν είναι ταυτόσημη με την “αριστερή”), η χριστιανική αλληλεγγύη, η εβραϊκή αλληλεγγύη και η ισλαμική αλληλεγγύη.

2. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Είναι πανανθρώπινη μεν, έχει όμως επίσημα διατυπωθεί από την Γαλλική Επανάσταση το 1789 (LIBERTE). Η Αριστερά συγχίζει την ελευθερία με την ασυδοσία. Ελευθερία του ατόμου και Ακρα Αριστερά αποτελούν ένα οξύμωρον.

3. ΙΣΟΤΗΤΑ. Και αυτή έχει εμπεδωθεί από την ΑΣΤΙΚΗ Γαλλική Επανάσταση (EGALITE). Πρόκειται για την νομική ισότητα.

4. ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Μία πανανθρώπινη αξία, αλλά στον ευρωπαϊκό Κύκλο Πολιτισμού προέρχεται από τον Χριστιανισμό (DIGNITAS) και θεωρείται ως η γενική βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

5. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ . Μία πανανθρώπινη αξία, γνωστή σε όλους τους Κύκλους Πολιτισμού. Η ερμηνεία της είναι πολύ δύσκολη, γι αυτό ο καθείς την ερμηνεύει κατά το δοκούν. Το Βήμα ( μέσα του 10.2.15 )

—————– ———————————

Αιώνιες αξίες και αλήθειες ;

Υπάρχουν όντως αιώνιες αξίες και αλήθειες(aeternae veritates) , γνωστές στην παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού ως “Χρυσοί Κανόνες”
αναγνωρισθέντες ακόμη και από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ένα από τα κύρια όργανα του ΟΗΕ), το οποίο στηρίζεται σε αποφάσεις εν μέρει σε αυτούς (άρθρο 38). Καθημερινή (6.12.15)

——————————————————–

Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια , Τί ισχύει ακόμη ;
Συνοπτικά :
α) Ο πατριωτισμός είναι ζωντανότατος σε όλες τις μεγάλες χώρες ( Κίνα, Ινδία , Ιαπωνία, ΗΠΑ, Ρωσία, Βραζιλία, Ηνωμένο Βασίλειο κλπ.). Πατριωτισμός δεν σημαίνει αυτόματα εθνικισμός. Αμφιβάλλω, εάν οι λαοί των χωρών αυτών είναι σύμφωνοι με το “πλανητικό χωριό”. Είναι τουναντίον γεγονός, ότι η διεθνής κοινωνία αποτελείται από κυρίαρχα κράτη, μεταξύ των οποίων ισχύουν οι αρχές του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου. Δεν υφίσταται ακόμη ούτε ένα παγκόσμιο κράτος , ούτε μία διεθνής κυβέρνηση ( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ μου το άρθρο περί του Πατριωτιμού και της φιλοπατρίας).
β) Ο πατριωτισμός είναι προϋπόθεση για τον διεθνισμό ( δεν εννοώ τον αριστερό ). (Ιδέ το άρθρο περί της Αριστεράς και του πατριωτισμού).
γ) Η οικογένεια είναι επίσης ζωντανότατη στις προαναφερθείσες χώρες.
Εν τω μεταξύ διευρύνεται ολίγον τι ο όρος της οικογένειας. Η κοινωνία στηρίζεται στην οικογένεια , ενώ η βάση του κράτους είναι ο πολίτης (citoyen).
δ) Η θρησκεία είναι προσωπική υπόθεση και επομένως όχι ένα απαραίτητο καθολικό ιδανικό. Εγώ π.χ. είμαι σύγχρονος πανθεϊστής (Ιδέ την επταλογία περί της πίστης και της θρησκείας καθώς και τα αρθρα περί της Ορθοδοξίας (αντιπαράθεση).
Παραπομπές στο Μπλογκ  μου. Καθημερινή (21.1.15)

Νόμοι σε Γενικές Γραμμές, Νόμος και Ηθική, “Φύσει Δίκαιον”, “Αίσθημα Δικαίου”, Νομικά και Ηθικά Σωστό ;

Νόμοι σε Γενικές Γραμμές, Νόμος και Ηθική, “Φύσει Δίκαιον”, “Αίσθημα Δικαίου”, Νομικά και Ηθικά Σωστό ;

Ο πρωτανεύων σκοπός των νόμων είναι η ρύθμιση κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών κλπ. σχέσων μεταξύ των πολιτών και διοικητικών σχέσεων μεταξύ των πολιτών και του κράτους μέσω κανόνων συμπεριφοράς.
Ενίοτε εμφανίζεται το πρόβλημα της σχέσης μεταξύ νόμου και ηθικής καθώς και μεταξύ νόμου και δικαίου.

Στην παράδοση των κονφουκιανικών, ισλαμικών και των περισσότερων αφρικανικών χωρών δεν γίνεται διαχωρισμός μεταξύ των νομικών και των ηθικών κανόνων. Ο Κονφουκιανισμός γνωρίζει π.χ. γενικά τους Λι-κανόνες.

Περίπου το ίδιο διαπιστώνεται και στις διεθνείς σχέσεις ειδικά από τις αρχές της δεκαετίας του 70, όταν οι τότε υποανάπτυκτες χώρες απαιτούσαν μία Διεθνή και Δίκαια Οικονομική Τάξη και προσπαθούσαν να πραγματοποιήσουν τα αιτήματά τους μέσω Διακηρύξεων της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.
Πολλά κράτη έχουν ψηφίσει πολές διακηρύξεις μη γνωρίζοντας ότι οι υποανάπτυκτες χώρες δεν έκαναν διαχωρισμό μεταξύ της ΝΟΜΙΚΗΣ και της ΗΘΙΚΗΣ δέσμευσης, οι οποία απορρέει μονον από νομικές συμφωνίες και όχι απο διακηρύξεις.Οι αναπτυγμένες χώρες αναγκάσθηκαν να επισημάνουν, ότι η παράδοσή τους γνωρίζει μόνον την νομική δέσμευση.

Ο διαχωρισμός μεταξύ του Δικαίου και της Ηθικής έχει λάβει χώραν τον 18ο αι. στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας από τον νομικό Thomasius.
Αυτό ήταν η προϋπόθεση για τον γερμανικό θετικισμό και φορμαλισμό σε θεωρία και νομοθέτηση καθώς και για την απάνθρωπη νομοθεσία και πράξη στο 3ο Reich ( Gesetz ist Gesetz : νόμος είναι νόμος και χειρότερα : Befehl ist Befehl : διαταγή είναι διαταγή).

Εν κατακλείδι : Υπάρχουν ενίοτε ανήθικοι, άδικοι, απάνθρωποι και εγκληματικοί νόμοι.

Αλλά σε τέτοια περίπτωση ισχύει το “φύσει δίκαιον”( jus naturae ή jus naturalis, στην εποχή του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού το droit de raison ) μία από τις μεγαλύτερες επιτεύξεις του αρχαίου ελληνικού πνεύματος με τεράστιες επιδράσεις στην ευρωπαϊκή και στην παγκόσμια ιστορία.
Σε αυτό το δίκαιο βασίζεται το jus resistendi (δίκαιο της εξέγερσης).

Καθημερινή (17.10.15 et 1.10.16)

———————————————-

Μεταξύ του “Θέσει δίκαιον” (jus positivum ) και του “Φύσει Δίκαιον”

σημειώνεται μία τεράστια διαφορά. Ενώ το πρώτο βασίζεται σε συγκεκριμένους νόμους, αποτελεί το δεύτερ αποτελεί μίαν ιδέα των αδύνατων , καταπιεζόμενων και αδικημένων, οι οποίοι απορρίπτουν το Δίκαιο του καθεστώτος ως άδικο και απαιτούν νέο Δίκαιο, όπως αυτοί το σκέπτονται. Η Αντιγόνη π.χ. λέει στην γνωστή αντιπαράθεση στον ουζουρπάτορα Κλέοντα : Εσύ έχεις τους νόμους σου, αλλά οι θεϊκοί νόμοι είναι ανώτεροι και ισχυρότεροι. (τσιτάτο από μνήμη) .
Στην Φιλοσοφία του Δικαίου αυτή η φράση αποτελεί την αφετηρία του ¨Φυσικού Δικαίου ” καθώς και του “Jus resistendi “( Δίκαιο της Αντίστσης ή και Εξέγερσης).
Γι αυτό το “Φυσικό Δίκαιο” μπορεί σχετικά εύκολα με μεταβληθει σε ένα αποτελεσματικό όπλο.
Αυτό που δεν βρίσκω στο ισχύον νομικό σύστημα, το αναζητώ στον Θεό ( “Θεϊκό Δίκαιο”, “Jus Divinum”) ή στη φύση ή στη νοημοσύνη ( “Δίκαιο της Νοημοσύνης”ή “Δίκαιο του Ορθού Λόγου” Jus Rationis”). Καθημερινή (25.2.18)
———————————————————-

Φύσει Δίκαιον (Φυσικό Δίκαιον)

Το αρχαίο ελληνικό “φύσει δίκαιον” (Πλάτων (Γοργίας), Καλλικλής, Αντιφών, Ιππίας σε Πλάτων (Πρωταγόρας), Αντιγόνη προς Κρέωντα) ανήκει στα σημαντικότερα αντικείμενα της επιστήμης Φιλοσοφία του Δικαίου, ενός από τους πανεπιστημιακούς μου κλάδους. Το αντίθετο του “φύσει δίκαιον” είναι το “θέσει δίκαιον” (“θετικό δίκαιο”) που σημαίνει στην ουσία δίκαιο του κράτους.

Οι Ρωμαίοι το έχουν παραλάβει και το μετέφρασαν ως “jus naturae” ή “jus naturalis” ( ¨δίκαιον της φύσεως” η “φυσικό δίκαιο” και του προσέδωσαν θεϊκή σημασία “jus divinum ” (“θεϊκό δίκαιον”). Το “θέσει δίκαιον” έχει μεταφρασθεί ως “jus dispositivum”.

Στην εποχή του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού” έχει μεταβληθεί σε “jus rationis” ( “droit de raison”, “δίκαιο του (ορθού) λόγου ίσον ορθολογισμός).

Η ιδιαίτερη σημασία του φυσικού δικαίου έγκειται στο ό,τι αυτό έχει χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα για την ανατροπή του Ancien Regime, δηλαδή για την αστική επανάσταση στην Γαλλία.
Από τότε έχει επικρατήσει η άποψη, ότι το φυσικό δίκαιο εμπεριέχει μεγάλη εκρηκτική δύναμη.

Στην νεότερη εποχή έχει στηριχθεί στο φυσικό δίκαιο το κίνημα Σολιντάρνοστ στην Πολωνία για να ξεσηκωθεί κατά του τυραννικού κομμουνιστικού συστήματος . Εν όλίγοις : Μέσω του φυσικού δικαίου ως ιδελογικού μέσου άρχισε η βαθμιαία κατάπτωση του “Υπαρκτού Σοσιαλιασμού”.
Στο μέλλον δεν αποκλείεται να διαδραματίσει το “φύσει δίκαιον” στην κοινωνία καθώς και στις διεθνείς σχέσεις ένα καθοριστικό ρόλο.
Μέσω της γνώμης του Σοφοκλή (“Αντιγόνη “) έχει γεννηθεί η άποψη περί του “Φυσικού Δικαίου” , η οποία έχει βαθμιαία διευρυνθεί και μεταβληθεί σε μίαν από τις βάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών , τα οποία έχουν στα πλαίσια του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου συγκεκριμενοποιηθεί και διατυπωθεί σε ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΑ ντοκουμέντα των Ηνωμένων Εθνών (Συμβάσεις, Διακηρύξεις) .
Ολα αυτα βρίσκουν αντανάκλαση στα συντάγματα σχεδόν όλων των λαών. Σε μερικούς κύκλους πολιτισμού υπερτερούν τα πολιτικά, σε άλλους τα οικονομικά και σε μερικούς τα πολιτισμικά δικαιώματα. Στην Ευρώπη διαπιστώνουμε μίαν αλληλοσύνδεση όλων αυτών των δικαιωμάτων και ελευθεριώ στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Δικαίου επί τη βάσει ειδικών Συμβάσεων.

Αυτονοήτως σημειώνονται ιδιαιτέρως σε δικτατορικά ή απολυταρχικά κράτη και προβλήματα σε ό,τι αφορά την υλοποίηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών.

Κατά τα άλλα ούτε το “Δικαιο του ορθού λόγου”, ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε οι ελευθερίες του ατόμου είναι απόλυτα. Παντού είναι εξαιρέσεις απαραίτητες. Ακριβώς αυτό το λαμβάνουν υπ όψη όλες οι διεθνείς και οι ευρωπαϊκές συμβάσεις.

Μεταξύ των φυσικών επιστημών από το ένα μέρος και άλλων επιστημών (κοινωνικών, πολιτικών, νομικών κτλ. ) από το άλλο μέρος διαπιστώνουμε μεγάλη διαφορά. Γι υτό δεν είναι δυνατό να εφαρμόσουμε καθοριστικές γνώσεις των φυσικών επιστημών επί άλλων επιστημών με τα ετερογενή αντικείμενα και με την δική τους μεθοδολογία.
Καθημερινή ( 11.10.15, 25.2.18)
———————————————————-
Πλάτων περί φυσικού Δικαίου (Τσιτάτο)

”Καθόλου μὲν εἰπεῖν, ό κατὰ τῶν τεχνῶν καὶ τῶν ἐπιστημῶν λέγειν εἰώθαμεν, ταὐτὸ καὶ κατὰ τῆς ἀρετῆς φατέον ἐστίν, ώς εἰς τὴν παντελῆ δικαιοπραγίαν τρία δεῖ συνδραμεῖν. φύσιν καὶ λόγον καὶ ἔθος.
Καλῶ δὲ λόγον μὲν τὴν μάθησην, ἔθος δὲ τὴν ἄσκησιν, είσι δ’ αί μὲν ἀρχαὶ τῆς φύσεως”.
Πλουταρχος

”ἀλλ’ ἐκεῖ οὖ λέγω, ἐν τοῖς δικαίοις καὶ ἀδίκοις καὶ όσίοις καὶ άνοσίοις, ἐθέλουσιν ἰσχυρίζεσθαι ώς οὐκ ἔστι φύσει αὐτῶν οὐδὲν οὐσίαν ἐαυτοῦ ἔχον ἀλλὰ τὸ κοῖνη δόξαν τοῦτο γίγνεται ἀληθὲς τότε όταν δόξη καὶ όσον ἂν δοκῆ χρόνον”.
Πλατωνος, Θεαιτητος, 172 Β

———————————————–

Θρασύμαχος :» [φημί γάρ ἐγώ εἶναι τό δίκαιον οὐκ ἄλλο τι ἤ τό τοῦ κρείττονος συμφέρον].

——————————————————————————–

Είναι το νομικά σωστό επίσης Ηθικό ;

α) Κανονικά στηρίζονται οι νομικές αντιλήψεις στις ηθικές αντιλήψεις της πλειοψηφίας μίας κοινωνίας, γιατί στην ιστορία του πολιτισμού έχουν πρώτα εμπεδωθεί οι ηθικοί κανώνες και κατόπιν έπονταν οι νομικοί και δη στην Μέση Ανατολή (Σουμερία ο πρωτος νομικός κώδικας του Κόσμου Codex Esnuna pro 4200 ετών και στην Βαβυλωνία o Codex Hammurabi pro 3800 ετών).

Οι Ελληναράδες και οι αρχαιολάτρεις ας διαβάσουν πολύ προσεκτικά αυτές τις γνώσεις. Σε ποιά πολιτισμική κατάσταση βρισκόταν τότε ο “ελληνικός” χώρος ;

β) Στην περίπτωση όλων των εκφάνσεων της Αριστεράς (από την σοσιαλδημοκρατική , την σοσιαλιστική, την άκρα, την κομμουνιστική, την σταλινική έως την βοειοκορεατική) αποτελεί η “ηθική ανωτερότητα” απλούστατα ένα ΜΥΘΟ, ο οποίος όμως έχει εργαλειοποιηθεί με τον σκοπό της ανάληψης της πολιτικής εξουσίας.
Κατόπιν εξελίσσεται η ηθική σε αντικείμενο ιδεολογικού μουσείου.

γ) Αλλά στις εύνομες κοινωνίες ιδιαιτέρως στις χώρες με προτεσταντική παράδοση μπορούν να θεωρηθούν οι νόμοι στην πλειονότητα ως αντικατοπτρισμός των υφισταμένων ηθικών αξιών. Δεν είναι τυχαίο που σε τέτοιες χωρες γίνεται λόγος για Κράτος του Δικαίου και για Κοινωνικό Κράτος. Αυτά είναι αποκλειστικά δικές τους επιτεύξεις. Εγείρεται το εύλογο ερώτημα, γιατί δεν έχουν οι χώρες με ορθόδοξη παράδοση να αναδείξουν τέτοιες κοσμοϊστορικές επιτεύξεις ;

δ) Η σημερινή Ελλάδα όμως ανήκει μόνον pro forma στην εξελιγμένη Ευρώπη, γιατί παρέλαβε από την Δύση το σχήμα, αλλά όχι το περιεχόμενο σε ό,τι αφορά το πολιτικό και νομικό σύστημα, γιατί έλλειπαν οι κοινωνικές και οικονομικές προϋποθέσεις .

Επομένως είναι στη Ελάδα εσφαλμένη η άποψη, ότι σημειώνεται μία ταύτιση του νομικού με το ηθικό. Ας υπενθυμίσουμε, ότι στην ελληνική κοινωνία δεν υπάρχουν ούτε κοινωνική , ούτε ΝΟΜΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, η οποία δεν ανήκει στο ελληνικό λεξιλόγιο !

ε) Ούτως ή άλλως είναι στην Ελλάδα σχεδόν εθιμικό “δίκαιο” να συγχίζονται ακουσίως ή και εκουσίως βασικές έννοιες του κοινωνικού και πολιτικού βίου σε τέτοιο βαθμό που επικρατεί ένα τεράστιο εννοιολογικό χάος.

Ο καθείς λέει, ό,τι του συμφέρει η ερμηνεύει τις έννοιες κατά το δοκούν ή λαϊκά αμολάει καμιά κοτσάνα.

Καθημερινή (17.10.15  et 1.10.16)

————————————————-

Ελλειψη νομικής συνείδησης και “αίσθημα του δικαίου”

Το «αίσθημα δικαίου» μπορεί ο καθείς σύμφωνα με την ιδεολογική , πολιτική κλπ. τοποθέτησή του να το ερμηνεύσει κατά το δοκούν. Αλλά στις εύνομες κοινωνίες της προηγμένης Ευρώπης είναι οι εκφράσεις πιό συγκεκριμένες : “Νομική συνείδηση”. Αυτή σημαίνει πρωτίστως την αλληλουχία δικαίων και ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ, κάτι που είναι στον ελληνικό πολιτικό βίο και ιδιαιτέρως στον αριστεροστρεφή κύκλο άγνωστο ή και τελείως απορριπτέο.

Τώρα έχει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπήσει τις ιδεολογικές του αγκυλώσεις και “αμαρτίες από το παρελθόν του. Ετσι αλλάζουν οι καιροί. Καθημερινή ( 22./25.2.15)

 

Άρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός, Νεοέλληνες , Ευρωπαίοι, Αξιοποίηση Γνώσεων,Νιτσε Ελληνολάτρης

Άρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός, Νεοέλληνες , Ευρωπαίοι, Αξιοποίηση Γνώσεων
Αλλο οι αρχαίοι Ελληνες και άλλο εμείς

Οταν στις αρχές της δεκαετίας του  60 διεπίστωσα, ότι οι Ευρωπαίοι έχουν υλοποιήσει όλες τις καθοριστικές ιδέες των αρχαίων Ελλήνων και έχουν έτσι δημιουργήσει έναν ανώτερο πολιτισμό, ενώ εμείς καθυστερούμε στα Βαλκάνιά μας , με έπιασε κατάθλιψη.

Δυστυχώς δεν είμαστε αντάξιοι κληρονόμοι. Στην πραγματικότητα είναι επιτυχέστατοι κληρονόμοι αλλοι λαοί. Εμείς μείναμε με τα “περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς”.

Το κακό ειναι , ότι μας λείπει η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ και νομίζουμε  στα σοβαρά, ότι είμαστε ένας “περιούσιος λαός”. Αυτό είναι το άκρον άωτον του σουρεαλισμού και της  παράνοιας.Καθημερινή (11.10.15)

«Πάντοτε. Να τα πούμε απλά: όταν λέμε “αρχαίος ελληνικός πολιτισμός”, κυρίως είναι ο αθηναϊκός, που κράτησε το πολύ έναν αιώνα, και η πόλη είχε γύρω στους 40.000 ανθρώπους. Από εκεί και πέρα αρχίζει η δημαγωγία και έχουμε την εικόνα του διχαστικού γένους. Αν σταμάτησε κάπου, ήταν όταν δεν υπήρχε δημοκρατία.Γλύκατζη-Αρβελέρ, Το Βήμα (9.1.17)

—————————————————-

Ελλάς, Παρελθόν, Μέλλον

Πρόκειται για το γνωστό και άκρως αρνητικό φαινόμενο της παρελθοντολογίας που έχει καθαρώς χριστιανορθόδοξες ρίζες. Εχει ύστερα από την εμπέδωση του νεοελληνικού κράτους επεκταθεί και στον εθνικό τομέα (αρχαιολατρεία).

Ούτε το παρόν, ούτε το ΜΕΛΛΟΝ , δεν εννοώ την Δευτέρα Παρουσία και άλλα συναφή από την χιστιανική ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, αλλά το μέλλον του ελληνικού έθνους και του ελληνικού κράτους. Η εστίαση της προσοχής στο μέλλον προϋποθέτει όμως προετοιμασία επί τη βάσει ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ δυναμικότητας, συστηματικότητας, μεθοδικότητας, οργανωτικότητητας και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Στην ουσία πρόκειται για το υπαρξιακό πρόβλημα του εξευρωπαϊσμού, του εκσυγχρονισμού και του ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ (σημαίνει μεταξύ άλλων ΛΟΓΟΣ πρό της πίστης) της Ελλάδας σε όλες τις πτυχές και εκφάνσεις.

Αλλά οι μεγαλύτεροι εχθροί του ευρωπαϊκού μέλλοντος της Ελλάδας είναι
η Ορθόδοξη Εκκλησία , οι Θεολόγοι της, τα βαλκανοειδώς καθυστερημένα υπερεθνικιστικά στρώματα και οι διαστρεβλωμένοι οπαδοί της Ακρας Αριστεράς.

Καθημερινή (10.1.16)

————————————————————

Περί αρχαίων ,

περί ημών, περί θεμιτών επιστημονικών κληρονόμων και τελικά περί συνεχιστών και τιμητών του έργου των καθώς και περί της έμπρακτης Ελληνικότητας
(Αντιπαράθεση με μερικούς Ελληναράδες, εκπροσώπους του ανέξοδου και μόνον λεκτικού ψευτοπατριωτισμού)

Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης ήταν μεν σε γενικές γραμμές οι εμπεδωτές της Φιλοσοφίας του Δικαίου, αλλά οι Γερμανοί Φιλόσοφοι I. Kant και G.W.F. Hegel την έχουν εξελίξει σε πραγματική επιστήμη, αναγνωρισμένη διεθνώς.

Εν τω μεταξύ έχει εμπεδωθεί ως επιστήμη και η Φιλοσοφία του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου ( (όχι απλώς φιλοσοφικές πτυχές) στο επιστημονικό περιοδικό ανωτάτου διεθνούς επιπέδου ” Archiv für Rechts- und Soziaphilosophie” (Archives for Philosophy of Law and Social Philosophy – Archives de Philosophie du Droit et de Philosophie Sociale – Archivo de Filosofía Jurídica y Social, ,ISSN 0001- 2343, 2/2000, S.168-184 (Panos Terz, Die Völkerrechtsphilosophie, Versuch einer Grundlegung in den Hauptzügen, Pro scientia ethica iuris inter gentes, In honorem patrum hispanorum Vitoria et Suarez).

Ιδέ στο ίδιο περιοδικό ( επίσης : 3/2010, S.322 -336), Panos Terz, Völkerrrechtstheorie, Völkerrechtsphilosophie und Völkerrechtsmethodologie, Demonstratio et Defensio Scientiae latae Iuris inter Gentes, «Εκ πάντων εν και εξ ενός πάντα», Ηράκλειτος (DK 21 B 18).

Το υπερεξειδικευμένο περιοδικό εκδίδεται από την Διεθνή Εταιρεία της Φιλοσοφίας
του Δικαίου και της Κοινωνικής Φιλοσοφίας στην παράδοση του Καντ και Εγέλου. Τα
κείμενα, τα οποία παραγγέλονται κατόπιν τιμητικής πρόσκλησης , αξιολογούνται από
επιτροπή τουλάχιστον πέντε διεθνών ειδικών πανεπιστημιακών.

Ιδέ επίσης : Interessentheorie, Eine Abhandlung im Koordinatensystem von Philosophie, Epistemologie und Völkerrechtssoziologie (Theory of Interest. A Study in the Co-ordinate System of Philosophy, Epistemology and Sociology of International Public Law, Teoria de los Intereses. Un Estudio en un Sistema Co-ordinado con la Filosofia, Epistemologia del Derecho Internacional ),
( Veröffentlicht von Panos Terz in : Papel Politico , Vol. 14, No. 1 2009. pp. 223-274 ), Universidad Pontificia JAVERIANA, Facultad de Ciencias Politicas y Relaciones Internacionales )
In honorem philosophi Graeci, praestabilis Epicuri
(Αφιερωμένο στον έξοχο Ελληνα Φιλόσοφο Επίκουρο ).

Επί τη βάση της Θεωρίας του Επικούρου περί του συμφέροντος , έχει εμπεδωθεί μία νέα Θεωρία του συμφέροντος στο Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο και γενικά στις διεθνείς σχέσεις στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Η μελέτη είναι αφιερωμένη στον Επίκουρο λόγω ευγνωμοσύνης και τιμής έναντι του αθάνατου έργου του.
Απαραίτητη παρατήρηση : Οι “Αγιοι Πατέρες”, η Ορθόδοξη Εκκλησία καθώς και οι μονοδιάστατοι Θεολόγοι της έχουν αγνοήσει τον Επίκουρο καθώς και τον Δημόκριτο. Καθημερινή (17.2.16)

——————————————————

Ευρώπη, Σπουδή του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού

Στην Ευρώπη έχει αρχίσει η εντατικότατη ενασχόληση με ΟΛΕΣ τις πτυχές του αρχαίου ελληνικού πνεύματος ήδη από την εποχή της Αναγέννησης (15ος αι.) και του Ανθρωπισμού (Ουμανιστές, 15oς/16ος αι.).

Σε όλα τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια έχουν ιδρυθεί γι αυτόν τον σκοπό ειδικές πανεπιστημιακές έδρες, όπου έχουν σπουδάσει οι πρώτοι Ελληνες φιλόλογοι ύστερα από την εθνική παλιγγενεσία.

Εχουν συγγραφεί στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ δεκάδες χιλιάδες επιστημονικότατων βιβλίων , πτυχιακών και διδακτορικών διατριβών και υφηγεσιών περί πολυποίκιλων διαστάσεων της αρχαίας ελληνικής Φιλοσοφίας, της Ιστορίας, της Ποίησης, της Μυθολογίας , της Επιστήμης, του Θεάτρου, της Ιατρικής, της Αστρονομίας, του Ερωτα , της Διατροφής καθώς και του καθημερινού βίου κτλ. επί τη βάσει μίας επιστημονικής ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑΣ που στην Ελλάδα δεν ερφαρμόζεται.

Οι βιβλιοθήκες είναι γεμάτες με τέτοια συγγράμματα, Στην Βιβλιοθήκη της Λειψίας π.χ. εστιάζονται πάνω από 200 συγγράμματα μόνον περί του έργου του Ηρακλείτου ! Μόνον αυτοί που έκαναν ανώτερες σπουδές στο προαναφερθέν εξωτερικό έχουν γνώση περί αυτού.

Αλλά το σημαντικότερο έγκειται στο ό,τι οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί έχουν συστηματικοποιήσει και εκδόσει τα περισσότερα έργα των αρχαίων και πέραν τούτου έχουν εξελίξει περαιτέρω και έχουν εφαρμόσει το αρχαίο ελληνικό πνεύμα για να δημιουργήσουν αυτό που σήμερα ονομάζεται Δυτικός Κύκλος Πολιτισμού, στον οποίον ανήκει η σημερινή Ελλάδα δυστυχώς μόνον εν μέρει .
Οι σπουδές στην Ελλάδα συντελούνται εκτός σπανίων εξαιρέσεων στην Φιλολογία στείρα και άγονα χωρίς ουδεμία ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ και στα σχολεία και στον δημόσιο βίο επικρατούν η παπαγαλία και η παλιμπαιδιστική τσιτατολογία.

Σημειώνεται τελεία έλλειψη ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ. Με τέτοιον τρόπο σκέψης δεν είναι τυχαίο που η Ελλάδα βαθμιαία βυθίζεται στην ασημαντικότητα.
Πρωτίστως Ελληνες επιστήμονες, μεταξύ αυτών πολυάριθμοι πανεπιστημιακοί, του Αποδήμου Ελληνισμού τιμούν το ελληνικό όνομα και σώζουν κάπως την τιμή της Ελλάδας. Εάν δεν προσέξουμε θα χαθούμε όλοι στον ΑΝΑΤΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ.

Ωρίμασε λοιπόν ο χρόνος να αρχίσουμε με την συστηματική ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ και ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ επί της ουσίας των υπαρχόντων προβλημάτων με τους εκπροσώπους της μεσαιωνικής καθυστέρησης, του εθνικιστικού αυτοβαυκαλισμού, της πνευματικής αυτοπεριχαράκωσης, της μαζοχιστικής ομφαλοσκόπησης και του καταστροφικού ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΥ. Στο μέλλον θα αναρτήσω ανάλογα σχόλια σε στιλ μελετών.Νυν υπέρ πάντων ο (επιστημονικός) αγών. Καθημερινή (6.9.15)

———————————————-

Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα, Δύση Ελλάς Εκπαίδευση

Στα σχολεία και στα πανεπιστήμια της Ευρώπης συνεχίζεται η κριτική ανάλυση των αρχαίων κειμένων με μία μέθοδο, η οποία έγκειται στην διείσδυση στο αρχαίο ελληνικό και ρωμαϊκό πνεύμα. Αλλοίμονον στον μαθητή ή τον σπουδαστή που νομίζει , ότι αρκεί να κατέχει πολλά αποφθέγματα , αλλά δεν έχει καταλάβει το πνεύμα και την μέθοδο των Φιλοσόφων.

Αυτή η ευρωπαϊκή παράδοση άρχισε στην εποχή της Αναγέννησης στην Βόρεια Ιταλία και έχει εξελιχθεί τελείως στην εποχή του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού (17ος /18oς αι.)

Οι Ευρωπαίοι έχουν μεσω αυτού του τρόπου καταφέρει ύστερα από την συστηματική εμβάθυνση να ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΝ τις καθοριστικές γνώσεις των αρχαίων ημών (όχι μόνον του Αριστοτέλη, εν μέρει του Πλάτωνα, αλλά και των στο Βυζάντιο και αργότερα στην Ελλάδα παραμελημένων υλιστών και κοινωνιστών (π.χ. του Δημοκρίτου και πολύ εντατικά του Επικούρου και των Κυνικών ) καθώς και των Στωϊκών και των Σοφιστών στην κοινωνία, στο κράτος, στην Φιλοσοφία του Δικαίου και στις επιστήμες, ενώ στο Βυζάντιο και αργότερα στην ελληνική παιδεία έχουν ξεπέσει οι γνώσεις των αρχαίων σε αντικείμενο βαλκανοανατολίτικης παπαγαλίας και γελοίας τσιιτατολογίας.

Εν κατακλείδι : Οι αιώνιες γνώσεις (aeternae veritates) των αρχαίων Ελλήνων έγιναν αποκλειστικά αντικείμενο μίας ΣΤΕΙΡΑΣ Φιλολογίας .Το πιό τραγικό αποτέλεσμα αυτής της ολέθριας εξέλιξης έγκειται , σε ό,τι αφορά την νεοελληνική παιδεία και την Φιλολογία , στην σχεδόν τελεία έλλειψη της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Παπαγαλία απο το ένα μέρος και κριτική σκέψη καθώς και δημιουργικότητα από το άλλο μέρος αποτελούν μίαν contradictio in adiecto ( ΟΞΥΜΩΡΟΝ ).

Πρόκειται για ένα απωλεσθέν πνευματικό κεφάλαιο στην Ελλάδα, το οποίο όμως έχουν αξιοποιήσει οι Ευρωπαίοι ΕΞΥΠΝΟΤΑΤΑ, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΑΤΑ και πρωτίστως ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΑΤΑ.

Εγείρεται το σοβαρό ερώτημα, ποιός είναι ο πραγματικός κληρονόμος του αρχαίου πολιτισμού, της αρχαίας Φιλοσοφίας και της αρχαίας επιστήμης. Η Ευρώπη ή η Ελλάδα ; Πρόκειται φυσικά για ένα ρητορικό ερώτημα. Καθημερινή (6.9.15)

——————————————————-

Ευρωπαίοι Επιστήμονες και η Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία

Οταν στις αρχές της δεκαετίας του  60 διάβασα για πρώτη φορά σχόλια Γερμανών και Αυστριακών ειδικών του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, της ποίησης και πρωτίστως της Φιλοσοφίας, αισθάνθηκα δέος λόγω της συστηματικότητας και του βάθους των ερευνών των. Κατόπιν μελέτησα έργα Γάλλων και Αγγλων επιστημόνων.

Μέσω αυτών των έξοχων επιστημονικών εργασιών ξένων άρχισα να διεισδύω βαθμιαία στο νόημα των αθάνατων έργων των αρχαίων ημών.

Ετσι κατόρθωσα αργότερα ως πανεπιστημιακός να ΕΦΑΡΜΟΣΩ τις γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων επί των πανεπιστημιακών μου κλάδων . Αυτό ήταν καθοριστικό για την επιστημονική σταδιοδρομία μου. Από ευγνωμοσύνη αφιερώνω κάθε επιστημονικό σύγγραμμα στον Φιλόσοφο, του οποίου έχω αξιοπιήσει σημαντικές γνώσεις.

Ταυτόχρονα έπαθα όμως σοκ για τη μεγάλη καθυστέρησή μας ακόμη και σε αυτό το πεδίο. Αυτονοήτως αισθάνομαι απέραντη ευγνωμοσύνη προς τους ξένους επιστήμονες. Καθημερινή (6.9.15)

—————————————————

Αξιοποίηση  των γνώσων των αρχαίων Ελλήνων, Γενική και εγκυκλοπαιδική μόρφωση

α) Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη η πολιτική είναι η ύψιστη επιστήμη , αλλά σύμφωνα με τον φιλόσοφο Καντ κατέχουν μόνον τα μαθηματικά την ποιότητα της επιστήμης. Εδω πρόκειται φυσικά για ακραίες αντιλήψεις.

β) Πιό σπουδαία από την γνώση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος είναι η ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ του, κάτι που δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν οι φιλόλογοι. Εγώ το κάνω εδώ και πολλά χρόνια στους επιστημονικούς μου κλάδους . Δεν είναι τυχαίο που αφιερώνω τα ανεβασμένα επιστημονικά συγγράμματα στους ανάλογους αρχαίους σοφούς ( Ηράκλειτο, Δημόκριτο, Αριστοτέλη, Επίκουρο, Πρωτάγορα και άλλους) , των οποίων τα έργα ερμηνεύω σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα και όχι με τα δεδομένα των παρελθόντων αιώνων στην Δυτική Ευρώπη.

Οι γνώσεις των αρχαίων ημών είναι ιδιαιτέρως για τον σπουδαιότερο κλάδο μου Γενική Μεθοδολογία των βασικών επιστημονικών Ερευνών (μετεκπαίδευση ήδη επιστημόνων) καθοριστικές . Τα περισσότερα τα βρίσκετε στο Διαδίκτυο η και εδώ στο Μπλογκ μου.
γ) Η γενική και εγκυκλοπαιδική μόρφωση και οι καλές τέχνες (κλασική μουσική, λογοτεχνία, θέατρο κλπ.) ανοίγουν το μυαλό για νέους ορίζοντες σε όλες τις επιστήμες και γενικά προωθούν την δημιουργική σκέψη. Σας συνιστώ την ανάλογη μελέτη στο Μπλογκ μου μεσω του Ιστοτόπου. Δημοσιευθέν στην Καθημερινή.

———————————————————————————

Ελληνολάτρης Γερμανός Φιλόσοφος Νίτσε

Μία μικρή εμβάθυνση είναι τελείως απαραίτητη, γιατί πρόκειται για ένα μεγάλο ευρωπαίο φιλόσοφο . Ταυτόχρονα είναι μερικές συγκεκριμένες πληροφορίες χρήσιμες .

1. Το οικογενειακό όνομα Nietzsche είναι η δυτικοσλαβική (σοραβική) εκδοχή του ελληνικού κυρίου ονόματος Νίκος.

2. Όνομα, φυσιογνωμία και τόπος γέννησης είναι ένδειξη της σλαβικής καταγωγής του. Περίπου 70 τοις 100 του πληθυσμού των ανατολικών κρατιδίων της Γερμανίας είναι ένα σλαβογερμανικό κράμα. Η εκγερμανοποίηση και ο εκχριστιανισμός των σλαβικών πληθυσμών έχει συντελεσθεί από τον 8ο έως τον 12ο αι. Οι ιστορικοί και οι εθνολόγοι τους ονομάζουν Σλαβογερμανούς. Δεν υπάρχει λόγος να μην λέγουν την αλήθεια. Μία σύγκριση με την επίσημη ιστορία των βαλκανικών λαών θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα.Ακριβώς σε αυτές τις περιοχές ζουν οι φανατικότεροι Γερμανοί εθνικιστές και Νεοφασίστες !

3. Όταν οι μορφωμένοι Ευρωπαίοι αναφέρουν τους Έλληνες σε συνδυασμό με πολιτισμό και επιστήμη , εννοούν αποκλειστικά τους Αρχαίους Έλληνες. Αμέσως τονίζουν δυστυχώς, ότι οι Νεοέλληνες στον τομέα του πολιτισμού και των επιστημών δεν έχουν καμία σχέση με τους Αρχαίους Έλληνες. Μερικές φορές επισημαίνουν με έκδηλη ικανοποίηση την άποψη, ότι οι Νεοέλληνες στην πλειοψηφία τους δεν είναι γνήσιοι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων. Υπάρχουν και παραδείγματα, όπου δείχνουν για τους σημερινούς Έλληνες μια κάποια περιφρόνηση.

Αυτό όμως δεν ισχύει για τους απλούς Γερμανούς, οι οποίοι ούτως ή άλλως δεν γνωρίζουν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Όταν το διαπίστωσα αυτό πριν μισού αιώνα έπαθα ψυχικό σοκ.

4. Στην εποχή του Νίτσε υπήρχε στο διανοητικό ελίτ όλης της Ευρώπης , σε ότι αφορά το πνεύμα, ένας ισχυρός ελληνοκεντρισμός ως βάση του ευρωποκεντρισμού.

5. Ο φιλόσοφος ήταν δεινός γνώστης της αρχαίας ελληνικής σοφίας. Αυτονοήτως κατείχε τα αρχαία ελληνικά.

6. Ο Καζαντζάκης ήταν νιτσεϊκός ( Ιδέ Καπετάν Μιχάλης ).

Δημοσιευθέν στο Βήμα (15. 5. 12 ).

 

Κουρδικό Πρόβλημα (Τουρκία, Ιράκ, Συρία, Ιράν )

Το Κουρδικό Πρόβλημα ( Τουρκία, Ιράκ, Ιράν, Συρία )

Εισαγωγή

Στα πλαίσια των πανεπιστημιακών μου διαλέξεων καθώς και σε διατριβές ( διπλωματικές και διδακτορικές ) ήταν αυτό το πολυετές και πολύπλοκο θέμα αντικείμενο. Είχα την ευκαιρία να λαμβάνω από πρώτο χέρι συγκεκριμένες και πολύτιμες πληροφορίες περί των Κούρδων και των πολλών προβλημάτων τους.

Ηδη στο Γυμνάσιο διαβάσαμε στην “Ανάβασιν” του Ξενοφώντος
πολλά περί των Καρδούχων, όπως τους ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες. Εάν ο Ξενοφών δεν τους είχε περιγράψει τόσο εκτενώς, δεν θα ξέραμε, ούτε οι σημερινοί Κούρδοι δεν θα ήξεραν τόσο πολλά περί αυτού του ορεινού και σκληροτράχηλου λαού. Έχω διαπιστώσει, ότι μορφωμένοι Κούρδοι διακατέχονται από συναισθήματα ευγνωμοσύνης και σχεδόν αιωνίας φιλίας έναντι του Ξενοφώντος και γενικά των Ελλήνων, των αρχαίων καθώς και των σημερινών. Ο Κούρδος είναι γενικά έναντι των Ελλήνων αυτόματα φίλος.

Φυσικά δεν είναι δυνατόν στα πλαίσια μίας μικρής μελέτης στο Μπλογγ να συντελεσθεί μία εκτενής και εμπεριστατωμένη έρευνα περί των Κούρδων.
Γι αυτό εστιάζονται στο επίκεντρο της θέασης μόνο μερικές σημαντικές
πτυχές του πολυσύνθετου ζητηματος.

1. Εθνολογική και γλωσσολογική πτυχή

Οι Κούρδοι ανήκουν από ιστορική και εθνολογική άποψη στους Σάτεμ-,
στους ανατολικούς Ινδοευρωπαίους . Σάτεμ σημαίνει στα αρχαία Ιρανικά και στην Σανσκριτική εκατόν, ενώ οι ευρωπαϊκοί οι δυτικοί Ινδοευρωπαίοι
ονομάζονται Χάτεμ από τον αριθμό εκατόν στα αρχαία ελληνικά. Οι
Κούρδοι ανήκουν στους περίπου επτά ιρανικούς λαούς, από τους οποίους οι Πέρσες είναι από κάθε άποψη οι πιό σημαντικοί. Επίσης η γλώσσα τους είναι στενά συγγενής με τις άλλες ιρανικές γλώσσες και ιδιαιτέρως με τα Περσικά.

Ενώ οι γειτονικοί λαοί ( Σουμέριοι, Ακκάδες,
Βαβυλώνιοι, Χεττίτες, Πέρσες , Σύροι ) έχουν αναπτύξει εδώ και τρεις έως
πέντε χιλιάδες έτη σημαντικούς πολιτισμούς, καθυστέρησαν οι ορεινοί
Κούρδοι πολιτιστικά πολύ. Αυτό ισχύει ακόμη και στο παρόν. Οι Κούρδοι
ανήκουν π.χ. στην Τουρκία στις πιό καθυστερημένες πληθυσμιακές ομάδες.
Γενικά οι Κούρδοι αισθάνονται ως Ινδοευρωπαίοι και συγγενείς των Περσών και έτσι έχουν την πεποίθηση, ότι είναι ανώτεροι από τους Άραβες ειδικά του Ιράκ , τους οποίους εν μέρει περιφρονούν ! Εύκολα βλέπει κανείς, ότι οι Κούρδοι έχουν όντως ωραιότερη φυσιογνωμία.

2. Κουρδικοί πληθυσμοί στην Δυτική Ασία

Η Σύμφωνία της Λωζάνης ( 1923 ) αναφέρει τέσσερα κράτη, στα οποία
κατοικούν Κούρδοι και δη το Ιράν, το Ιράκ, την Τουρκία και την Συρία.

α) Σην Τουρκία αποτελούν οι Κούρδοι 18-20 τοις 100 του συνολικού
πληθυσμού. Το 1923 δεν τους έχει αναγνωρίσει η Τουρκία ως εθνική
μειονότητα. Οι Κούρδοι είχαν λόγο να κάνουν από το 1920 έως το 1938 έξι εξεγέρσεις, τις οποίες έχει καταπνίξει ο τουρκικός στρατός στο αίμα .
Έως προ μερικών ετών ήταν η κουρδική γλώσσα απαγορευμένη. Επίσημα τους ονόμαζε το τουρκικό κράτος “Ορεινούς Τούρκους” και όχι Κούρδους ! Το 1984 άρχισε ο η εξέγερση των Κούρδων. Στα εδάφη τους ίσχυε το καθεστώς του εκτάκτου νόμου. Η εξέγερση τελείωσε ανεπίσημα το 1999 με την  σύλληψη του αρχηγού του κόμματος ΠΚΚ και γενικά του κουρδικού κινήματος Οτσαλάν και επίσημα στις 21.03.2013 με δήλωσή του να “παύσουν τα όπλα και να μιλήσουν οι ιδέες”. Κατά την διάρκεια του αγώνα έχουν σκοτωθεί  35-40 χιλιάδες άτομα.

Στα πλαίσια των προσπαθειών της Τουρκίας να γίνει
μέλος της ΕΕ, αναγκάσθηκε η Τουρκία υπό την πίεση της ΕΕ να βελτιώσει την κατάσταση των Κούρδων σαν εθνική μειονότητα μέσω της παροχής μερικών μειονοτικών δικαιωμάτων. Και όμως η ΕΕ αξιολογεί την ΠΚΚ ακόμη ως μία τρομοκρατική οργάνωση.

β ) Στο Ιράκ αποτελούν οι Κούρδοι
16- 20 τοις 100 του συνολικού πληθυσμού. Ανταποκρίνεται στην ιστορική
αλήθεια, ότι το καθεστώς του περιβόητου δικτάτορα Σαντάμ Ηουσσείν έχει διαπράξει κατά του κουρδικού πληθυσμού πολλά και απαίσια εγκλήματα,  ακόμη και σε επίπεδο γενοκτονίας, κάτι που οι Κούρδοι δεν θα ξεχάσουν  ποτέ. Μόνον σε μιά μικρή περίοδο (1970-1972 ) έχει παρωχηθεί στους  Κούρδους μία περιορισμένη αυτοδιαθεση και συμμετοχή στην κυβέρνηση της Βαγδάτης ( περσική λέξη : Δώρον Θεού).

Το 1991 έχει δημιουργηθεί με απόφαση των Ηνωμένων Εθνών μία Ζώνη προστασίας των Κούρδων και το 2003 έχουν οι Κούρδοι συμμετάσχει στον πόλεμο κατά του καθεστώτος του δικτάτορα. Προς το παρόν κατέχουν οι Κούρδοι μία μεγάλη τοπική αυτονομία. κάτι που μερικοί ονομάζουν και de facto κράτος, αλλά αυτό
δεν είναι σωστό. Ο κουρδικός πληθυσμός ζει από πολιτική και
πολιτισμική άποψη εν μέρει σχεδόν κάτω από μεσαιωνικές συνθήκες ζωής και καθοδηγείται παραδοσιακά από τις δύο αντιμαχόμενες δυναστείες των Μπαρζάνι και των Ταλαμπάνι.

γ ) Το ποσοστό των Κούρδων της Συρίας
είναι πάνω από 10 τοις 100 του συνολικού πληθυσμού. Έως το 1971 έχουν καταπιέσει οι Σύροι τους Κούρδους, όμως σε όλην την εποχή του ηγέτη της Συρίας Χαφίζ Ασσάντ ( 35 έτη ) δεν σημειώνεται καταπίεση, αλλά και ούτε παροχή δικαιωμάτων σαν εθνική μειονότητα. Υπό τον Μπασσάρ Ασσάντ έγιναν
οι Κούρδοι πάλι αντικείμενο καταπίεσης. Στα πλαίσια της εξέγερσης
ιδιαιτέρως της μεγάλης πλειοψηφίας των σουννιτών κατά του καθεστώτος
του Ασσάντ έχουν οι Κούρδοι στην Βορειοανατολική Συρία μίαν de facto
αυτονομία. Από τους Κούρδους της Συρίας κατάγεται ο πείφημος Σαλαντίν ( Σαλάχ Αντίν ), ο οποίος υπό την ιδιότητα του αρχηγού των αραβικών και κουρδικών στρατευμάτων έχει κατροπώσει και εκδιώξει τον 12ο αι. τους Ευρωπαίους Σταυροφόρους από τη Μέση Ανατολή.

δ ) Στο Ιράν ( “Χώρα
των Αρίων”, Arya σημαίνει ο ευγενής ) ανέρχεται το ποσοστό των
Κούρδων σε 15-20 τοις 100 του ιρανικού πληθυσμού, ο οποίος είναι
πολυεθνικός ( Πέρσες, Άραβες, Αζερμπαϊτσάνοι κλπ.) . Το θεοκρατικό
καθεστώς του Χομέϊνι δεν ήταν διατεθειμένο να τους παραχωρήσει
δικαιώματα σαν εθνική μειονότητα πρωτίστως με την δικαιολογία, ότι στο
Ιραν ζουν μωαμεθανοί, μεταξύ των οποίων δεν γίνονται διαφοροποιήσεις ! Το 2005 έγινε η τελεταία έξέγερση των Κούρδων του Ιράν.

3. Λύση του κουρδικού προβλήματος

Η ιδανική λύση θα ήταν αναμφιβόλως η δημιουργία ενός ενιαίου κουρδικού  κράτους, αλλά δεν διαπιστώνουμε ως απαραίτητη βάση μίαν επίσης ενιαία  εθνική κουρδική συνείδηση. Εκτός τούτου είναι όπως στο παρελθόν όλες οι χώρες με κουρδικό πληθυσμό κατά την ίδρυση ενός ενιαίου, ομογενούς και μεγάλου κουρδικού κράτους, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να ανατρέψει την ισορροπία σε αυτήν την άκρως νευραλγική περιοχή.

Επομένως θα υπάρχουν μόνον ρεαλιστικές επί μέρους λύσεις του ζητήματατος μέσω μίας εκτενούς τοπικής αυτονομίας ,η οποία προϋποθέτει την αναγνώριση των Κούρδων από την εκάστοτε χώρα σαν εθνική μειονότητα. Όμως στην περίπτωση του Ιράκ ουσιαστικά δεν πρόκειται για εθνική μειονότητα, αλλά για μίαν από τις τρεις μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες ( Σιίτες, Σουννίτες, Κούρδοι ) του κράτους Ιρακ.

Αυτή η ιδιαίτερη θέση των
ιρακινών Κούρδων ανησυχεί αυτονοήτως πολύ την Τουρκία. Και όμως
απoκλείεται να αναγνωρίσουν οι Τούρκοι τους Κούρδους ως ισότιμο λαό.
Πάντως η Τουρκία δεν θα επιτρέψει στους Κούρδους να
αποσχισθούν δια παντός και να ιδρύσουν ένα ανεξάρτητο κράτος. Κάτι
τέτοιο ίσως να είναι φυσικά κάτω από μίαν λίαν ευνοϊκή συγκυρία για
τους Κούρδους το πρώτο σημαντικό βήμα για την δημιουργία του  ενιαίου κουρδικού κράτους.

Οι Κούρδοι της Συρίας καθώς και οι Κούρδοι του Ιράν θα προσπαθήσουν να αναγνωρισθούν σαν εθνική μειονότητα και θα απαιτήσουν εκτενή αυτονομία.

Δημοσιευθέν συχνά στον κεντρικό ηλεκτρνικο τύπο, την τελευταία φορά στην Καθημερινή (13.10.15).

Τούρκοι, Εθνογένεση, Κληρονομιά, Νοοτροπία , Γαλάτες

Τούρκοι, Προέλευση, Εθνογένεση, Κληρονομιά

Μία  νηφάλια προσέγγιση στο θέμα

Τα ονόματα των εθνών και των λαών συμπίπτουν σπάνια. Στην πραγματικότηα υπάρχει μεταξύ τους διαφορά.

Η Γαλλία αυτονομάζεται π.χ. μεν επίσημα France ( από τον αρχαίο γερμανικό λαό Franken: Οι ελεύθεροι ), αλλά οι Γάλλοι λένε ότι όλοι κατάγονται  από Κέλτες . Σκοπίμως δεν λένε επίσημα, ότι εκεί έζησαν Έλληνες ( στον  Νότο : Gallia Graeca = Ελληνική Γαλλία ) ,Γερμανοί , Νορμανδοί, Βρετόνοι κλπ.

Κάτι το ίδιο συμβαίνει και στην Τουρκία.Ήδη προ 9.000 ζούσαν στην χώρα αυτή πολυάριθμοι λαοί με τις δικιές τους γλώσσες. Ο πιό γνωστός και πιό πολιτισμένος λαός (προ 4.500 ετών) ήταν οι Ινδοευρωπαίοι Χιττίτες . Αριστοι νομοθέτες, οργανοτικότητα, πρώτοι στη μεταλλουργία, εθνικό έπος Ulikumi 600 έτη αρχαιότερο από την Ελλάδα (το έχω στην Βιβλιοθήκη μου σε γερμανική μετάφραση).

Οι μογγόλοι Τούρκοι (Πρωτοτούρκοι) ήταν από εθνολογική άποψη πάντα στη μειοψηφία. Ακόμη και στις αρχές του περασμένου αιώνα ζούσαν στην Μικρά Ασία (μετάφραση από τα Λατινικά : Αsia Minor )  περίπου 25 εθνότητες ( Ιδέ λεπτομερειακά Γ.Κ.Σκαλιέρης, Λαοί και φυλαί της Μικράς Ασίας, Αθήναι, 1922, Υλικό από το Σουλτανικό Αρχείο).

Οι εξής λαοί και εθνότητες έζησαν στην Μικρά Ασία :
α) Στην αρχαιότητα :
Πρωτοχάττες, Χιττίτες , Κάρες, Χουρρίτες, Λούβιοι,Χάλυβες ( εξ ου και χάλυψ στα Ελληνικά ), Φρύγες ( αρχικά στην αρχαία Μακεδονία Μπρύγες ), Μύσιοι, Λύκιοι, Λύδιοι, Βιθυνοί, Καππαδόκες,Έλληνες.

β) Ακόμη στις αρχές του 20ου αι. ζούσαν οι εξής εθνότητες :
Έλληνες (Μικρασιάτες, Πόντιοι και Κωνσταντινουπολίτες), Αρμένοι, Μιγγρέλοι, Κόλχοι, Κούρδοι,Παφλάγονες, Λάζοι, Σάννοι, Αμπαζάδες, Αβασγοί, Μαρωνίτες, Ανσαρίτες, Ερυθίνοι, Καππαδόκες, Ίσαυροι, Κιρκάσιοι,
Λυκάονες, Τάταροι, Εβραίοι, Άραβες, Πομάκοι, Γιουρούκοι, Βόσνιοι,  Αθίγγανοι, Μαρωνίτες, Σελτζούκοι, καθ ευτού Τούρκοι ( μειοψηφία ),
Τουρκομάνοι (πρωτίστως ποιμένες που ζουν πρωτίστως σε ορεινές περιοχές) ακόμη και σήμερα μογγολική φυσιογνωμία).

Όλοι αυτοί οι λαοί δεν εξαφανίσθηκαν (οι περισσότεροι Ελληνες επέστρεψαν ύστερα από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ελλάδα) , αλλά συγχωνεύθηκαν και έτσι δημιουργήθηκαν οι σημερινοί Τούρκοι με άλλη φυσιογνωμία (όχι μογγολική), με τουρκική γλώσσα και επίσημα με τουρκική εθνική συνείδηση.
Μόνον οι ινδοευρωπαίοι Κούρδοι κατόρθωσαν να διατηρήσουν την εθνότητατά τους και να αποκτήσουν μερική αυτονομία.

Οι σημερινοί Τούρκοι θεωρούνται από εθνολογική άποψη απόγονοι όλων των λαών, οι οποίοι στις παρελθούσες χιλιετηρίδες έχουν ζήσει στην Μικρά
Ασία  και ονομάζονται επιστημονικά-εθνολογικά „Ανατολίτικος Κλάδος των Ευρωπαίων“. Δηλαδή δεν πρόκειται μόνον για “μογγόλουςς” Τούρκους, όπως νομίζουν πολλοί Ελληνες και ιδιαιτέρως οι Ελληναράδες.

Η σύγχρονη τουρκική εθνογένεση άρχισε συστηματικά υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ („Πατέρας των Τούρκων“, Ατα σημαίνει στις μογγολοτουρκικές γλώσσες πατήρ, Αττίλας σημαίνει ο πατερούλης) ύστερα από την ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ κατά των Αρμένων και των Ελλήνων ( Μικρασιάτες και Πόντιοι).
Αυτός χρησιμοποίησε την έκφραση „Είμαι περήφανος που είμαι Τούρκος“. Αντιλήφθηκε εγκαίρως, ότι το τουρκικό έθνος ήταν και είναι ακόμη πολύ ευάλωτο.

Σύμφωνα με το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο ανήκουν όλα τα αρχαιολογικά ευρήματα σε τουρκικό έδαφος στην Τουρκία. Οι ειδκοί επιστήμονες έχουν ήδη προ ετών προβλέψει, ότι οι Τούρκοι κάποτε θα μιλούσουν επίσημα για την πολιτιστική τους  κληρονομία, γιατί αυτό είναι αυτονόητο, ανεξάρτητα από το αν μας αρέσει ή όχι.

Τοποθετούμαι με νηφαλιότητα και χωρίς ψευδαισθήσεις, αν και οι πρόγονοί μου έζησαν στον Πόντο έως την „Μικρασιατική Καταστροφή“ ( Ιδέ εδώ στο Μπλογγ τα άρθρα “Πόντιοι, Εθνογένεση, Ελληνικότητα ” και “Πόντιοι, Γενοκτονία”).
Ο όρος „Τούρκος“ σημαίνει υπήκοος του κράτους Τουρκία. Άλλο οι σημερινοί Τούρκοι και άλλο οι μογγολικοί Πρωτοτούρκοι.

Ήδη απαιτούν οι Κούρδοι  από χρόνια ευρύτερη αυτονομία . Οι Λάζοι (  δυτικοί Καυκάσιοι ) ακολουθούν πολύ προσεκτικά.
Από εθνολογική άποψη θα έχει η Τουρκία στο μέλλον προβλήματα τουλάχιστον με μερικές εθνικές μειονότητες.

Σε ό,τι αφορά τις εθνικές μειονότητες στην Τουρκία, είμαστε στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια εδώ και πολλά έτη καλά προετοιμασμένοι ( πτυχιακές και διδακτορικές διατριβές ).

Ύστερα από την έκδοση  του βιβλίου του πρώην Τούρκου υπουργού των εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου (“Το στρατηγικό Βάθος “) έγινε οφθαλμοφανές, ότι η Τουρκία βρίσκεται σε μία μεταβατική περίοδο, η οποία χαρακτηρίζεται από μίαν εντατική αναζήτηση μίας σύγχρονης εθνικής ταυτότητας και συνείδησης. Θα υπάρξουν σε αυτόν τον τομέα ενδιαφέρουσες εξελίξεις.

Δημοσιευθέν συχνά στον κεντρικό ηλεκτρονικό τύπο, την τελευταία φορά στην Καθημερινή (13.10.15, 15.3.17, 24.4.17)  και στην  iefimerida ( 24.11.15)

——————————————————————–

Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή ιστορική επιστήμη ( η Βικιπαίδεια δεν έχει επιστημονικό επίπεδο) μερικές επί πλέον πληροφορίες περί των Γαλατών : Ο βασιλιάς της Βυθηνίας Νικομήδης ο Πρώτος προσκάλεσε τους Γαλάτες το 279 π.Χ. για να τους χρησιμοποιήσει ως βοηθητικό στρατιωτικό σώμα κατά του αδερφού του Ζιποίτη.

Οι Γαλάτες αποτελούνταν από τρία φύλα : Τολιστοβόγοι, Τρόκμοι και και Τεκτοσάγγες, οι οποίοι ίδρυσαν την Αγκυρα ! Εμειναν εκεί. Ο Ατταλος ο Πρώτος τους νίκησε το 228 π.Χ. Υστερα από την νίκη του Πομπήου κατά του Μηθριδάτη έχει αυτός δημιουργήσει από τα τρία γαλατικά φύλα ένα κρατικό μόρφωμα εξαρτημένο από την Ρώμη . Οι Ρωμαίοι διώρισαν τρεις αρχηγούς : τον Δειόταρο για τους Τολιστοβόγους, τον Βρογιτάριο για τους Τρόκμους και τον Ταρκοντάριο για τους Τεκτοσάγγες. Το Βήμα (2.11.13)

——————————————–

Τούρκοι, Νοοτροπία
Σύντομες παρατηρήσεις

1. Η Τουρκία είναι μία χώρα με βαθιά ισλαμική παράδοση που σημαίνει με μία μεσαιωνική Κοσμοαντίληψη και Εικόνα του ανθρώπου, η οποία είναι αντίθετη (όχι μόνον διαφορετική) με την Κοσμοαντίληψη και την Εικόνα του ανθρώπου της δημοκρατικής και φιλελεύθερης Δύσης.
2. Στην Τουρκία το σύγχρονο άτομο και ο εξελιγμένος πολίτης λείπουν. Σημειώνονται φυσικά και εξαιρέσεις.
3. Η Τουρκία είχε σχεδόν πάντα αυταρχικά και δεσποτικά καθεστώτα, και ο Τούρκος δεν έχει ακόμη αποκτήσει την δημοκρατική ωρίμανση του μέσου Ευρωπαίου Πολίτου, του λείπει η δημοκρατική συνείδηση.

4. Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της τουρκικής νοοτροπίας είναι τα εξής :
α) Πλεονεκτήματα :φιλοξενία, πειθαρχία, σεβασμός των ηλικιωμένων, αγάπη στα παιδιά τους .
β) Μειονεκτήματα : προτεραιότητα του συναισθήματος έναντι της λογικής, εθισμός στις υπόνοιες, στην συνωμοσιολογία , στην κινδυνολογία και στον βολονταρισμό, απόρριψη της κριτικής, τελεία έλλειψη της αυτοκριτικής, υπερευαισθησία, υπεραυτοεκτίμηση, υπερεθνικισμός.
Συμπέρασμα : Η Τουρκία είναι μία ανατολίτικη χώρα, και οι Τούρκοι είναι στην πλειονότητά τους ανατολίτες , όχι σύγχρονοι Ευρωπαίοι.
Παρατήρηση : Σε ό,τι αφορά τα μειονεκτήματα, σημειώνονται κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα με τον μέσο Νεοέλληνα.

Καθημερινή (15.3.17)

Αθηναϊκή Δημοκρατία, Ρεαλιστική Θεώρηση , Δούλοι, Γυναίκες , Αρτιστοτέλης και Δούλοι

Αθηναϊκή Δημοκρατία, Δούλοι, Γυναίκες, Οχι εξιδανικευμένη θέαση, αλλά ΡΕΑΛΙΣΤΚΗ

Το πείραμα της Δημοκρατίας τελείωσε μέσω της Μάχης της Χαιρώνειας το 338 π.Χ.

Ας υπενθυμίσουμε πέραν τούτου, ότι η Δημοκρατία έχει εφαρμοστεί στα πλαίσια του πρώτου δουλοκτητικού συστήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στην Αθήνα ήταν οι δούλοι σχεδόν τριπλάσιοι από τους ελεύθερους. Δουλεία υπήρχε και αλλού, αλλά όχι ως σύστημα.

Εκτός τούτου οι γυναίκες δεν συμμετείχαν ενεργώς στις δημοκρατικές διαδικασίες.

Η θέση των γυναίκων  των κτηνοτρόφων της Ασίας (Κιμέριοι, Σκύθες, Σαυρομάτες , ο μύθος περί των Αμαζόνων στηριζόταν στις πολεμίστριες των Σκυθών) , των
αρχαίων γερμανικών φύλων και των Ρωμαίων ήταν πολύ καλύτερη από την ανάλογη θέση των Ελληνίδων.

Επομένως θα ήταν προτιμότερο να θεωρούμε την αρχαία Δημοκρατία ρεαλιστικά και όχι εξιδανικευμένεα.
——————————————————————–
Ορος Δούλος και Δουλεία

Ο όρος Δούλος ήταν γνωστός ήδη στη Μυκηναϊκή Εποχή στη Γραμμική Β ως do-e-ro καθώς και στον Ομηρος (Ιλιάς 7, 475) ως Δμως (αιχμάλωτοςπολέμου),αλλά στην κλασσική εποχή ο δούλος ονομαζόταν και Ανδράποδον για να ξεχωρίζει από το Τετράποδον (ζώο).
Οπως φαίνεται, υπάρχει ένα πρόβλημα προσέγγισης στο ζήτημα. Δούλοι του οίκου υπήρχαν πάντα και παντού, αλλά εδώ γίνεται λόγος για δούλους σε τέτοιο βαθμό που έχει εμπεδωθεί κατ αρχάς στην Ελλάδα και κατόπιν στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το ΔΟΥΛΟΚΤΗΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.

Ακριβώς στην κλασική εποχή ο φιλοσοφικός εκπρόσωπος του δουλοκτητικού συστήματος ο Αριστοτέλης έχει διατυπώσει για τον δούλο τον όρο ΟΡΓΑΝΟΝ.
Είναι γνωστό, ότι οι δούλοι δν είχαν δικαιώματα, αλλά ο Αριστοτέλης και ιδιαιτέρως οι Στωικοί φιλόσοφοι πρότειναν ο δουλοκτήτης να συμπεριφέρετε στο δούλο και λίγο ανθρώπινα. Ο δουλοκτήτης είχε το δικαίωμα να ξυλοκοπήσει, να φυλακίσει, ακόμη και να μη σιτίσει τον δούλο επαρκώς. Είχε και το δικαίωμα να διαλύσει την οικογένεια του δούλου πουλώβντας μέλη του. Κάτω από ορισμένες συνθήκες ο δουλοκτήτης χάριζε στον δούλο την ελευθερία μεν, αλλά αυτό ήταν αποκλειστικά δική του υπόθεση. Ο δούλος δεν είχε το δικαίωμα να κατέχει χρήματα, τα οποία ανήκαν μόνον στον δουλοκτήτη. Ο δούλος δεν συμμετείχε στον πολιτικό βίο της πόλης, η οποία όμως έχει απαγορεύση την θανάτωση του δούλου εκ μέρους του κυρίου του.

Στην ιστορία είναι αναμφισβήτητο γεγονός , ότι η οικονομία στηριζόταν πρωτίστως σε δούλους, ήλωτες κτλ.Υπήρχαν στην Αθήνα δουλοκτήτες που είχαν έως 300 δούλους. Το δουλοκτητικό σύστημα έχει στην Ρώμη τελειοποιηθεί μεν, αλλά ακριβώς στο Imperium Romanum η δουλεία έχει περατωθεί. Σε αυτό έχουν συμβάλλει οι ιδέες των Στωικών φιλόσοφων (Τρίτη γενεά της Σχολής των Στωικών) και η ανερχόμενη χριστιανική θρησκεία. Δεν είναι τυχαίο, ότι στη Ρώμη οι πρώτοι και περισσότεροι Χριστιανοί ήταν δούλοι.

Ευκαιρείας δοθείσης θα ήθελα να επισημάνω, ότι οι διεθνείς συμβάσεις του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών περί των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ελευθεριών και ειδικά περί του ζητήματος της δουλείας χρησιμοποιούν τον όρο ΣΚΛΑΒΟΣ. Βλέπε π.χ. και την Convention on the Abolition of Slavery, the Slave Trade, and Institutions and Practices Similar to Slavery από 1956. Το ίδιο ισχύει και για άλλες επίσημες διεθνείς γλώσσες του ΟΗΕ ( Ισπανικά, Γαλλικά, Ρωσικά ).
Καθημερινή (24 Φλεβάρη 2018)
————————————–

Εκτενέστερα περί των δούλων και των γυναικών

1. Ο Αριστοτέλης έχει χαρακτηρίσει τον δούλο ως ΟΡΓΑΝΟΝ (Πολιτικά Ι 4, 1253b) που σημαίνει ως εργαλείο και ως τεμάχιο του σώματος του κυρίου
του (Πολιτικά Ι 6, 1255b).

Οι πρώτοι φιλόσοφοι της Ρώμης ήταν Ελληνες δούλοι, οι οποίοι μετέφρασαν κείμενα των Φιλόσοφων στα Λατινικά. Η λέξη όργανον έχει μεταφρασθεί ως res (πράγμα), κάτι που έχει επικρατήσει στην ευρωπαϊκή Φιλοσοφία.

Ο μεγάλος Γερμανός και διεθνής Φιλόσοφος Hegel, άριστος γνώστης της αρχαίας ελληνικής Φιλοσοφίας, μετέφρασε το όργανον και το res σε Ding (πράγμα).

2. Ας μην ξεχνούμε, ότι ο Αριστοτέλης ήταν εκπρόσωπος του δουλοκτητικού συστήματος.

3. Πρόκειται για ένα ζήτημα μεθοδικής προσέγγισης σύμφωνα με την αρχή της Ιστορικής Συγκεκριμενικότητας, η οποία σημαίνει, ότι πρέπει να θεωρούμε γεγονότα και απόψεις του παρελθόντος στο ιστορικό τους πλαίσιο και όχι με σημερινά κριτήρια.

Η δουλεία ήταν στην αρχαιότητα κάτι το απαραίτητο και έχει οδηγήσει πέραν τούτου στην γιγαντιαία εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων.

Παραμένει όμως ιστορικό γεγονός, ότι η το Δουλοκτητικό Σύστημα είναι μία εφεύρεση αποκλειστικά των αρχαίων Ελλήνων, ενώ άλλοι λαοί γνώριζαν μόνον τους οικιακούς δούλους.

4. Ο Πλάτωνας γράφει ότι «οι άντρες είναι προφανώς ανώτεροι από τις γυναίκες και τα παιδιά…» (Νόμοι 917), ο δε Αριστοτέλης υποστηρίζει «…ο άντρας έχει τη θέση του αφέντη και η γυναίκα τη θέση του εξαρτημένου…» (Πολιτικά Α 13, 1260). Ο Πυθαγόρας μιλούσε για τις δυο αρχές που δημιούργησαν τον κόσμο, η πρώτη το αγαθό στοιχείο από το οποίο προήλθε η τάξη, το φως και ο άντρας και το κακό στοιχείο το οποίο γέννησε το χάος, το σκότος και τη γυναίκα…

Η αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν φαλλοκρατική, όπως και σε όλες τις άλλες εξελιγμένες κοινωνίες στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή (ήδη προ 5 χιλ. ετών με την δημιουργία των πρώτων κρατικών μορφωμάτων στην ιστορία της ανθρωπότητας), ενώ οι υποανάπτυκτες κοινωνίες των νομάδων της εποχής εκείνης (Σκύθες, ιρανικό φύλο) κατείχαν μίαν καλύτερη κοινωνική θέση , γιατί το απαιτούσαν έτσι οι σκληρότατες συνθήκες ζωής.

Περίπου το ίδιο ίσχυε και για τον ρόλο των γυναικών στους αρχαίους γερμανικούς
λαούς, στους οποίους έχει εμπεδωθεί μία ιδιαίτερη παράδοση που κράτησε επί αιώνες τόσο που τα πρώτα κινήματα για τα δίκαια των γυναικών έχουν εμφανισθεί αποκλειστικά στους απόγονους των αρχαίων Γερμανών ( Σκανδιναβοί, σημερινοί Γερμανοί).

Υπήρχαν εκτός τούτου και μητριαρχικές κοινωνίες που ακόμη και σήμερα σημειώνονται στην Βόρεια Σαχάρα, όπου στους Τούαρεγκ οι γυναίκες προέχουν των ανδρών σε όλους τους τομείς του βίου και ιδιαιτέρως στην οικογένεια, στην περιουσία και στον σεξουαλικό τομέα.

Καθημερινή (11.10.15)

———————————————–

Αρχαία Ελλάς, Δουλοκτητικό σύστημα

Ολη η ιστορική αλήθεια : Οι αρχαίοι Ελληνες ήταν σύμφωνα με την παγκόσμια ιστορική επιστήμη οι πρώτοι στην ιστορία της ανθρωπότητας που έχουν εφεύρει την δουλεία ως μαζικό φαινόμενο. Οι αρχαίοι Ελληνες περιφρονούσαν γενικά την πρακτική εργασία. Επομένως είναι αυτοί οι εμπεδωτές του δουλοχτητικού συστήματος. Στις άλλες χώρες υπήρχαν πρωτίστως οικιακοί δούλοι. Οι Ρωμαίοι ξεπέρασαν στο ζήτημα της δουλείας  τους Ελληνες. Οι πρώτοι φιλόσοφοι της Ρώμης ήταν Ελληνες σκλάβοι, οι οποίοι μετέφρασαν κείμενα των Φιλόσοφων στα Λατινικά.

Δούλοι στην αρχαία Αθήνα : Σε αρχαίες πηγές αναφέρονται τα εξής :

α) Οι δούλοι υπερτερούσαν (τριπλάσιος αριθμός σε σύγκριση με τους ελεύθερους). Μερικοί επιχειρηματίες είχαν εκατοντάδες δούλους . Μόνον οι φτωχοί ελεύθεροι δεν είχαν σκλάβους.

β) Τον 5ο αι. αναφέρεται ο αριθμός 80 χιλ., τον 3ο αι.τουλάχιστον 150 χιλ.

γ). Οι δουλοι ήταν αιχμάλωτοι πολέμου (πρωτίστως άλλοι ΕΛΛΗΝΕΣ !) ή αγορασμένοι στα παζάρια των σκλάβων.

δ) Οι δουλοι δεν είχαν δικαιώματα, τους ονόμαζαν ανδράποδα, και ο Αριστοτέλης έχει χαρακτηρίσει τον σκλάβο ως ΟΡΓΑΝΟΝ (Πολιτικά Ι 4, 1253b) που σημαίνει ως εργαλείο και ως τεμάχιο του σώματος του κυρίου του (Πολιτικά Ι 6, 1255b).Η λέξη όργανον έχει μεταφρασθεί ως res (πράγμα), κάτι που έχει επικρατήσει στην ευρωπαϊκή Φιλοσοφία. Ο μεγάλος Γερμανός και διεθνής Φιλόσοφος Hegel, άριστος γνώστης της αρχαίας ελληνικής Φιλοσοφίας, μετέφρασε το όργανον και το res σε Ding (πράγμα).

Για τους δούλους  δεν ίσχυε η δημοκρατία. Για τον Πλάτωνα (ιδέες, φαντασιώσεις, απαρχή της απόλυτης και ιδιαιτέρως της ολοκληρωτικής σκέψης) και τον Αριστοτέλη ήταν η δουλεία κάτι το φυσικό και απαραίτητο. Και οι δύο κορυφαίοι φιλόσοφοι Πλάτων και Αριστοτέλης ήταν εκπρόσωποι του δουλοχτητικού συστήματος.

ε) Η δημοκρατία ίσχυε μόνον για τους ελέυθερους πολίτες (άνδρες) της Αθήνας, όχι όμως για τους Ελληνες από άλλες πόλεις (π.χ. θεωρούσαν τον Αναξάγορα ξένο “Ausländer”).Αυτά όμως δεν μας τα έλεγαν δυστυχώς τότε στην δεκαετία του 50  στο γυμνάσιο. Καθημερινή (21.12.14, 19.2.17)

——————————————————————————————————————–

ΑριστοτέληςΔούλος,  εμψυχο όργανο

Αν , γράφει, κάθε εργαλείο μπορούσε να εκπληρώσει το έργο του με μια εντολή…αν οι αργαλειοί ύφαιναν από μόνοι τους και το πλήκτρο κτύπαγε από μόνο του την κιθάρα, τότε ούτε οι μάστορες θα χρειάζονταν βοηθούς, ούτε οι αφέντες δούλους».

Συχνά είναι δύσκολο να διακριθεί ο φύσει δούλος από τον ελεύθερο· συμβαίνει δηλαδή συχνά ένας ελεύθερος να έχει ψυχή και φρόνημα δούλου (να είναι φύσει δούλος), ενώ ένας δούλος να συμπεριφέρεται και να σκέφτεται σαν ελεύθερος (να είναι φύσει ελεύθερος).

ξίζει επίσης να σημειώσουμε ότι ο Αριστοτέλης θεωρεί το δούλο ως όργανο του αφέντη με τον ίδιο τρόπο που το χέρι είναι όργανο του ανθρώπου. Συμφέρον λοιπόν του αφέντη είναι να μην κακομεταχειρίζεται αλλά να ενδιαφέρεται και να φέρεται με ανθρωπιά στο δούλο.

Πολιτικά» (Α 1253 b30 – 1254 α5) γράφει:

«Αφού λοιπόν το να αποκτήσει κανείς κάτι είναι μέρος από τα αναγκαία πράγματα του σπιτιού, γι’ αυτό και η τέχνη να το αποκτήσει είναι μέρος της οικιακής οικονομίας (γιατί χωρίς απαραίτητα μέσα ) για τη ζωή δεν μπορεί κανείς ούτε να ευτυχήσει ούτε να ζήσει απλά» και καθώς για ορισμένες τέχνες είναι απαραίτητο να χρησιμοποιήσει κανείς κατάλληλα εργαλεία, έτσι είναι ανάγκη και για την οικιακή οικονομία να υπάρχουν τα κατάλληλα όργανα για να ολοκληρωθεί το έργο. Και από τα όργανα αυτά, άλλα είναι άψυχα και άλλα έμψυχα, όπως π.χ. για τον καπετάνιο του πλοίου το πηδάλιο είναι άψυχο όργανο, ενώ ο πρωρέας[1] είναι το έμψυχο όργανο. Γιατί ο άνθρωπος που προσφέρει τις υπηρεσίες του είναι είδος εργαλείου στην τεχνική. Έτσι, λοιπόν, και στην τέχνη της οικιακής οικονομίας το κτήμα (δηλαδή ένα οποιοδήποτε υλικό μέσο) είναι όργανο για να ζήσει κανείς, και τα υλικά αγαθά (δηλαδή ο πλούτος) δεν είναι τίποτε άλλο από πολλά τέτοια όργανα, και ο δούλος είναι ένα ζωντανό κτήμα. Με τη διαφορά, ότι ο κάθε υπηρέτης είναι πιο σπουδαίος από τα άψυχα όργανα. Γιατί, αν κάθε όργανο είχε την ικανότητα να αποτελειώνει την ορισμένη του δουλειά, είτε ύστερα από διαταγή που του δίνεται, είτε από κάποια δική του αυθόρμητη διάθεση, όπως λένε ότι γινόταν με τα ανδρείκελα του Δαίδαλου ή τους τρίποδες του Ήφαιστου, για τους οποίους λέει ο Όμηρος ότι έκαναν αυτόματα τις δουλειές τους στο εργαστήρι του θεού, και έτσι, με τον ίδιο τρόπο, αν είχαν και οι σαΐτες στα υφαντήρια την ιδιότητα να υφαίνουν μόνες τους, και τα πλήκτρα να παίζουν μόνα τους την κιθάρα, τότε οι αρχιτεχνίτες δεν θα χρειάζονταν εργάτες ούτε και τα αφεντικά θα χρειάζονταν δούλους…».
Βλέπουμε εδώ, ότι ο Αριστοτέλης αντικρύζει τη ζωή ιεραρχημένη σε μια νομοτέλεια μηχανική με στόχο ένα έργο. Δεν εξετάζει τον παράγοντα «άνθρωπο» με ψυχικά και ηθικά προβλήματα. Ωστόσο, όμως, προφητεύει, με τον τρόπο του, ότι η δουλεία θα μπορούσε να καταργηθεί, αν η τεχνική έφτανε στην τελειότητα εκείνη που είχε επινοήσει η μυθική φαντασία των Ελλήνων με τα εργαλεία του Δαίδαλου[2] και τους τρίποδες του Ήφαιστου.[3] Η σκέψη αυτή του Αριστοτέλη είναι ολότελα θεωρητική και γίνεται με καθαρά αντικειμενική αιτιολογία της κατάστασης, που παρουσίαζε η κοινωνική σύνθεση της εποχής του μέσα σε μια οργανωμένη πολιτεία. Για την ηθική, όμως, αιτιολόγηση της δουλείας γράφει στην αρχή των «Πολιτικών» (1254 b5 κ.ε.):
«…η ψυχή εξουσιάζει το σώμα, όπως ένας δεσπότης το δούλο, και ο νους ασκεί εξουσία που μοιάζει σαν εξουσία πολιτικού… Αναγκαστικά, ο κανόνας αυτός ισχύει και για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Όσοι λοιπόν διαφέρουν από τους άλλους, όπως η ψυχή από το σώμα, και ο άνθρωπος από το θηρίο… αυτοί είναι από τη φύση τους δούλοι, για τους οποίους είναι καλύτερο να υποτάσσονται… Γιατί δούλος είναι από την ίδια του τη φύση εκείνος που μπορεί να βρίσκεται κάτω από την εξουσία ενός άλλου, γι’ αυτό και είναι κτήμα του άλλου. Και τέτοιος είναι όποιος έχει τόσο μόνο λογικό, όσο αρκεί για να αισθάνεται, αλλά να μη μπορεί να έχει ολοκληρωμένο το λογικό του. Αλήθεια, τα άλλα ζώα προσφέρουν υπηρεσίες όχι από συνειδητή ενέργεια του λογικού τους, αλλά από υποταγή παθητική. Γι’ αυτό και η διαφορά στη χρησιμότητά τους (ανάμεσα σ’ αυτά και τους δούλους) δεν διαφέρει πολύ, γιατί η βοήθεια για την απόκτηση των αγαθών της ζωής προσφέρεται εξίσου και από τα ήρεμα ζώα και από τους δούλους. Και η φύση θέλει να κάνει τα σώματα των δούλων και των ελεύθερων διαφορετικά, έτσι ώστε, των δούλων να είναι δυνατά και κατάλληλα για βαριές δουλειές και των ελεύθερων να είναι όρθια και άχρηστα για δουλικές εργασίες, χρήσιμα όμως για τον πολιτικό βίο… Συμβαίνει όμως πολλές φορές και το αντίθετο: Δηλαδή, οι δούλοι να έχουν σώματα ελεύθερων ανθρώπων και οι ελεύθεροι να έχουν δουλικές ψυχές. Μα το βέβαιο είναι ότι, αν κάποιοι άνθρωποι διαφέρουν από τους άλλους, όσο διαφέρουν μόνο στη σωματική διάπλαση τα αγάλματα των θεών από τους ανθρώπους, τότε όλοι αυτοί θα δέχονταν πρόθυμα να θεωρούν τους άλλους που υστερούν ικανούς να είναι είναι δούλοι τους. Κι αν αυτό αληθεύει για το σώμα, είναι πολύ πιο σωστό να αληθεύει εφαρμοζόμενο στην ψυχή. Μα δεν είναι το ίδιο εύκολο να διακρίνει κανείς της ψυχής την ομορφιά, όπως διακρίνει την ομορφιά του κορμιού. Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι είναι ολοφάνερο, πως άλλοι άνθρωποι είναι από τη φύση τους ελεύθεροι και άλλοι δούλοι. Και γι’ αυτούς τους τελευταίους το δίκαιο και το συμφέρον τους είναι να παραμένουν δούλοι».

Εκείνο που μας κάνει εντύπωση εδώ, είναι ο πολύ αφελής τρόπος με τον οποίον προεξοφλεί ο αρχαίος φιλόσοφος τις βαθύτερες ψιχικές ανάγκες του δούλου, σαν να ήταν ανύπαρκτες για έναν δούλο, κι αυτός ο δούλος κάτι λιγότερο από άνθρωπος. Βέβαια, ψυχική καλλιέργεια, όπως την ξέρουμε σήμερα, με τη συνδρομή της θρησκείας, δεν μπορούσαμε να περιμένουμε στην εποχή εκείνη.
Μόνον όσοι είχαν διανοητική δύναμη και μπορούσαν να βάλλουν τάξη στη ζωή τους, ανακάλυπταν τη σημασία της δικαιοσύνης και της εντιμότητας στις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους, ώστε να φτάσουν στη διάπλαση ηθικού χαρακτήρα, ολοκληρώνοντας την προσωπικότητά τους με δική τους ευθύνη. Και όσοι είχαν καλλιεργηθεί έτσι, είχαν φτάσει, ύστερα από τη θεοποίηση κάθε μεμονωμένης αρετής, στην αντίληψη ότι πάνω από όλα κυριαρχεί μια δύναμη υπερκόσμια και θαυμαστή, που κυβερνά το σύμπαν και τον άνθρωπο.

 

ς«ο σκοπός ύπαρξης του δούλου ταυτίζεται με το σκοπό ύπαρξης του κυρίου του

».Συνεπώς, «η σχέση δούλου και κυρίου είναι ανάλογη προς τη σχέση

μέρους και όλου, ατελούς προς το τέλειο».www.prooptikh.com

—————————————————————————————–

Κύρ Τάκη, τόσα λεφτά παίρνεις γράφοντας χρονογράφημα στην «Καθημερινή» και βαριέσαι να κάνεις ένα «κλίκ» για να βρείς το απόσπασμα του Ιππολύτου που ζητάει από το Δία να εξαφανίσει τις γυναίκες; Ήμαρτον, κύρ Τάκη μου, κρίμα την πολυδιαφημισμένη αρχαιογνωσία σου. Μήπως γέρασες και δεν θυμάσαι τα πλέον στοιχειώδη; ΙΔΟΥ αυτό που ζητάς, κύρ Τάκη μου (Ιππόλ. 616-627):

ΙΠ. ὦ Ζεῦ, τί δὴ κίβδηλον ἀνθρώποις κακὸν
γυναῖκας ἐς φῶς ἡλίου κατώικισας;
εἰ γὰρ βρότειον ἤθελες σπεῖραι γένος,
οὐκ ἐκ γυναικῶν χρῆν παρασχέσθαι τόδε,
620 ἀλλ᾽ ἀντιθέντας σοῖσιν ἐν ναοῖς βροτοὺς
ἢ χαλκὸν ἢ σίδηρον ἢ χρυσοῦ βάρος
παίδων πρίασθαι σπέρμα του τιμήματος,
τῆς ἀξίας ἕκαστον, ἐν δὲ δώμασιν
ναίειν ἐλευθέροισι θηλειῶν ἄτερ.
625 [νῦν δ᾽ ἐς δόμους μὲν πρῶτον ἄξεσθαι κακὸν
μέλλοντες ὄλβον δωμάτων ἐκτίνομεν.]
τούτωι δὲ δῆλον ὡς γυνὴ κακὸν μέγα·

———————————————————————-

Πέτρου Α 2,18 Οἱ οἰκέται ὑποτασσόμενοι ἐν παντὶ φόβῳ τοῖς δεσπόταις, οὐ μόνον τοῖς ἀγαθοῖς καὶ ἐπιεικέσιν, ἀλλὰ καὶ τοῖς
σκολιοῖς. (Οι δούλοι ας υποτάσσωνται με φόβον Θεού εις κάθε τι,
που διατάσσουν οι κύριοί των, όχι μόνον στους καλούς και επιεκείς, αλλά και στους ιδιοτρόπους, που ποτέ δεν ικανοποιούνται, αλλά πάντοτε γογγύζουν).

Γερμανοί, Γερμανοί και Ξένοι, Πρόνοια για Πρόσφυγες, Μωαμεθανοί σε Ευρωπαϊκές Κοινωνίες

Γερμανοί, Γερμανοί και Ξένοι, Πρόνοια για Πρόσφυγες
Περί των Γερμανών
Κάποιος χρήστης της Καθημερινής :
(Antoniou
“Έχετε ιδέα τι εστί γερμανός; Το απόσταγμα της πιο αδίστακτης αρπακτικότητας μέσα στο ανθρώπινο είδος. Αδίστακτοι άρπαγες. Ήταν ολέθριο σφάλμα των συμμάχων, που επέτρεψαν να υπάρξει ανεξάρτητο γερμανικό κράτος, αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου….”)
Η απάντησή μου παρακάτω :
Το άκρον άωτον του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας και της παράνοιας εκφράζωντας ταυτόχρονα βαλκανοανατολίτικα συμπλέγματα κατωτερότητας.
Μερικές λεπτομέρειες :
α) ΟΙ μεγαλύτεροι φιλόσοφοι της ανθρωπότητας ύστερα από τους αρχαίους Ελληνες : Kant ,Hegel.
β) Οι μεγαλύτεροι μουσικοσυνθέτες της ανθρωπότητας : Bach, Beethoven.
γ) Νομπελίστες πρωτίστως στις θετικές και στις ιατρικές επιστήμες : 86.
δ) Η ευρωπαϊκή οικονομική υπερδύναμη.
ε) Η πρυτανεύουσα πολιτική δύναμη της Ευρώπης.
ζ) Στην Γερμανία ζουν πάνω από έξι εκατομμύρια ανθρώπων από πάνω από 130 χώρες του κόσμου, μεταξύ αυτών 4 εκατ. μουσουλμάνοι και πάνω από 45000 χιλ. Ελληνες. Περίπου 16 εκατ. από τα 82 εκατ. κατοίκων έχουν ξένες εθνικές ρίζες.
η) Η Γερμανία έγινε μαγνήτης για εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων. Διατί άραγε ;
Ερώτηση : Ξέρετε άραγε, τί γράφετε ;
Καθημερινή ( 25.9.15)
———————————————–

Μειονότητα οι βιαιοπραγούντες Γερμανοί κατά ματαναστών
Διευκρίνίσεις

α) Οι Γερμανοί είναι στην πλειονότητά τους φιλόξενοι και ουχί ξενοφοβικοί.
β) Πολλοί όμως ανησυχούν για το μέλλον.
γ) Αυτοί που βιαιοπραγούν προέρχονται από το κατώτατο στρώμα της κοινωνίας και αντιστοιχούν στους οπαδούς της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα. Αποτελούν την απόλυτη μειοψηφία.
δ) Και μία ιδιαιτερότητα : Ξέρουν, ότι δεν είναι “γνήσιοι” Γερμανοί, αλλά απόγονοι σλαβικών πληθυσμών( ονόματα, τοπωνυμίες, φυσιογνωμίες) από την εποχή του Μεσαίωνα.

Αυτό το φαινόμενο είναι πολύ διαδεδομένο σε όλη την Ευρώπη , ιδιαιτέρως στην Ελλάδα : Οι περισσότεροι Ελληναράδες (“Υπερπατριώτες”) είναι απόγονοι Σλάβων, Αλβανών, Αράβων και κυρίως Βλάχων.Το Βήμα ( 22.2.16)

———————————————————-

Πρόσφυγες στην Γερμανία, Η γλώσσα των αριθμών , Νηφάλια

Από το 2015 έως σήμερα
ήρθαν στην Γερμανία περίπου 1εκ. 300χιλ. άτομα.

Το γερμανικό κράτος ξόδεψε το 2015 για τους πρόσφυγες 21 δις.
Ευρώ. Στα δύο έτη 2016 και 2017 θα ξεπεράσουν οι πρόσφυγες τα δύο εκατ., και τα έξοδα σε φθάσουν τα 55 δις Ευρώ.

Aμέσως όταν φθάσουν πρόσφυγες στην Γερμανία παίρνει κάθε πρόσφυγας μηνιαίως ως χαρτσιλίκι 143 Ευρώ (Ε), τα ζευγάρια
260 Ε, τα παιδιά μεταξύ 84 και 92 Ε. Αυτοί που επιθυμούν να ζουν έξω απο τα επίσημα κέντρα διαμονής παίρνουν επί πλέον 216 Ε, τα ξευγάρια 380 Ε, κάθε παιδί έως 6 ετών 133 Ε, από 14 ως 17 ετών 198 Ε.

Το κράτος αναλαμβάνει όλα τα έξοδα για επισιτισμό, κατοικία, επίπλωση, θέρμανση, ιατρική περίθαλψη και εκμάθηση της γλώσσας. Σε περίπτωση που ο πρόσφυγας μένει περισσότερο από 15 μήνες στη Γερμανία, παίρνει κάθε μήνα 394 Ε και το κράτος αναλαμβάνει μεταξύ άλλων τα έξοδα για κατοικία. Καθημερινή (23.3.16)

———————————————————–

Γερμανοί και Αλλοδαποί

Εδώ πρόκειται για αντιπαράθεση με κάποιον αναγνώστη της εφημερίδας Το Βήμα, ο οποίος έχει διατυπώσει την παράξενη άποψη ότι οι περισσότεροι επιτυχείς επιστήμονες της Γερμανίας είναι Αλλοδαποί.
Αν ήταν έτσι, πώς εξηγούνται τα εξής φαινόμενα ;
α) Η Γερμανία έχει έως σήμερα 86 νομπελίστες, από τους οποίους ήταν έως τα 30χρονα μόνον 15 τοις εκατόν ΓΕΡΜΑΝΟ-Εβραίοι, που σημαίνει ότι οι προγονοί τους ήρθαν στην Γερμανία προ μισής χιλιετερίδας και είχαν γερμανικό πολιτισμό και γερμανική παιδεία. Πολλοί Αμερικάνοι νομπελίστες έχουν γερμανικά ονόματα.
β) Από τα τέλη του 19ου αι. προηγείται η Γερμανία στην ποιότητα των βιομηχανικών προϊόντων ιδιαιτέρως στις εφευρέσεις και στην κατασκευή αυτοκινήτων.
γ) Διατί έχει η Γερμανία υπερφαλλαγγίσει τις πάλαι τότε κύριες μεγαλοδυνάμεις Αγγλία και Γαλλία και αποτελεί hic et nunc (εδώ και σήμερα) την οικονομική ευρωπαϊκή υπερδύναμη ; Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα. Εγινε αυτή η επίτευξη υπό την καθοδήγηση Αλλοδαπών ;
δ) Τί να είναι άραγε οι πανεπιστημιακοί αλλοδαπής προέλευσης στα γερμανικά πανεπιστήμια που σπούδασαν στην Γερμανία και έκαναν επιστημονική σταδιοδρομία ;
Διευκρίνιση : Δεν είμαι ούτε γερμανόφιλος αλλά ούτε και »Γερμανομάχος» ή «Γερμανοφάγος» ή «Γερμανοκτόνος» της κακιάς ώρας που σημαίνει της Ακρας ελληνικής Αριστεράς ή των ΑΝ.ΕΛΛ.  Το Βήμα (11.7.14)

————————————————————————————

Μωαμεθανοί στην Ευρώπη, Ενσωμάτωση

Μην ξεχνάτε, ότι στην Γαλλία και στο Ηνωμένο Βασίλειο , στο Βέλγιο , στην Γερμανία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες σημειώνονται μεγάλα προβλήματα σε ό,τι αφορά την ενσωμάτωση των μωαμεθανικών πληθυσμών. Δημιουργούνται “παράλληλες” και κλειστές κοινωνίες, όπου οι νομοί δεν εφαρμόζονται.

Η πολυπολιτισμικότητα έχει δυστυχώς παταγωδώς αποτύχει, γιατί οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών δεν έλαβαν υπ όψη την όχι μόνον διαφορετική, αλλά και διαμετρικά αντίθετη παράδοση και ψυχοσύνθεση των Τούρκων και Αράβων μωαμεθανών.

Ακόμη και ο περίφημος Γερμανός πρώην καγκελάριος Helmut Schmidt είπε προ του θανάτου του, κάναμε μεγάλο λάθος που επιτρέψαμε την εισροή μωαμεθανικων πληθυσμών πρωτίστως από την καθυστερημένη Ανατολική Τουρκία. Καθημερινή (8.7.18)

Σοβιετική Ενωση, Σύμφωνο με την Γερμανία, Νίκη μόνο του Κόκκινου Στρατού ;

Σοβιετική Ενωση, Σύμφωνο με την Γερμανία, Νίκη μόνον του Κόκκινου Στρατού ;

Σύντομες παρατηρήσεις :

α) Οι ΣΥΜΜΑΧΟΙ από κοινού νίκησαν τον τεράστιο γερμανικό στρατό. Ο γερμανικός στρατός αγωνιζόταν σε δύο μέτωπα, στο ανατολικό και ταυτόχρονα στο δυτικό.
Πέραν τούτου οι δυτικοί σύμμαχοι βοήθησαν πολύ με σύγχρονο εξοπλισμό τον κόκκινο στρατό.
β) Αυτοβούλως ο Στάλιν έχει συνάψει το αναφερθέν σύμφωνο με την Γερμανία, μια που επρόκειται για ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ καθεστώτα (έτσι τα “βρήκαν” εύκολα και οι δύο) δικτάτορες.
γ) Το Σύμφωνο του Μονάχου έχει γίνει μέσω μεγίστων εκβιασμών εκ μέρους της φασιστικής Γερμανίας. Aκριβώς αυτό το τρισκατάρατο “Σύμφωνο” ανέφερα στις πανεπιστημιακές μου διαλέξεις επί του πεδίου του Διεθνούς Συμβατικού Δικαίου ως παράδειγμα της ακυρότητας συμφωνιών ευθύς εξ αρχής ( ab initio, ex tunc, nul et non avenu ).

δ) Δήθεν χρειαζόταν ο Στάλιν απαραίτητο χρόνο για προετοιμασία κλπ. Και όμως μέσα σε λίγους μήνες αιχμαλωτίστηκαν εκατομμύρια Ρώσσων στρατιωτών. Η στρατιωτική κατάσταση άρχισε βαθμιαία να μεταβάλλεται ύστερα από την ανακήρυξη του “Πατριωτικού Πολέμου” . Εως τότε εστιαζόταν ο διεθνισμός στο επίκεντρο της πολιτικής.

Ο εγκληματίας και ημιπολιτισμένος Καυκάσιος Στάλιν διέταξε τοστα τέλη των 30χρονων να εκτελεσθεί στα πλαίσια των μεγάλων εκτελέσων και ο εξέχων κορυφαίος στρατάρχης Mιχαήλ Τουχατσέφσκι (“Κόκκινος Ναπολέων”), ένας από του καλύτερους στρατιωτικούς σε διεθνές επίπεδο. Μαζί με αυτόν έχει εξαφανισθεί σχεδόν όλο το γενικό επιτελείο του “κόκκινου στρατού”.

ε) Εάν η Ελλάδα είχε κοινά σύνορα με την Ρωσσία, θα έχανε όλην την Μακεδονία και τα μισά νησιά υλοποιώντας το ρωσσικό όνειρο για πρόσβαση στην Μεσόγειο.

Καθημερινή ( 24.9.15)

Νέα Δημοκρατία, Ριζική Μεταλλαγή

Νέα Δημοκρατία, Ριζική Μεταλλαγή, Επιγραμματικά

α) Η ΝΔ να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τα καταστροφικά λάθη της στο παρελθόν.

β) Η ΝΔ να απορρίψει εσαεί την οικογενειοκρατία. Εν τω μεταξύ τέσερις   Καραμανλήδες και τέσσερις  Μητσοτάκηδες/Μπακογιάννηδες π.χ. είναι  αρκετοί. Κάποτε θα πρέπει να  περατωθούν οι μεσαιωνικές βαλκανοανατολίτικες απόψεις και συνήθειες.

Ο Αχιλλέας Καραμανλής π.χ. όμως έχει κατορθωσει ύστερα από τεράστιες και επίμονες προπάθειες να γίνει ο γιος τυυ Υπουργός, αν και αυτόν δεν τον διαρκίνει ιδιαίτερη καταλληλότητα για πολιτική σταδιοδρομία. Επέτυχε τον σκοπό του παραμερίζοντας πολυάριθμους ικανότατους νέους πολιτικούς.

γ) Να αποσυρθού λοιπόν  οι “δυναστείες”  των Μητσοτάκηδων /Μπακογιάννηδων και των Καραμανλήδων  από τον ενεργό πολιτικό βίο.

δ) Η ΝΔ να αναγνωρίσει τις πρυτανεύουσες πολιτισμικές, πολιτικές και ηθικές ευρωπαϊκές αξίες και αρχές. Αυτό άρχισε να γίνεται πολύ προσεκτικά, γιατί  ο πανίσχυρος ορθόδοξος κλήρος είναι πολύ δύσπιστος  και παρακολουθεί αενάως κάθε βήμα της κυβέρνησης.

ε) Να μεταλλαχθεί η ΝΔ από καθυστερημένο βαλκανοβλάχικο και βαλκανοανατολίτικο κόμμα σε σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα. Το γερμανικό Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα μπορεί να της παράσχει αποτελεσματική βοήθεια. Και εδώ κάτι γίνεται.

ζ) Η ΝΔ να πετάξει την πολιτική σαβούρα των «βαρώνων» , «δελφίνων» και λαμογιών (άρχισαν να ξαναεμφανίζονται) δια παντός στον κομματικό κάλαθο των αχρήστων και τοξικών.

Ταυτόχρονα η ΝΔ να προωθήσει νέους, δυναμικούς και άφθαρτους πολιτικούς στην ηγεσία και δη όχι μόνον από την Κρήτη, αλλά από όλες τις ελληνικές περιοχές. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να πήρε στο πεδίο αυτό πλώρη σε νέους ορίζοντες. Αλλά το κουσούρι της οικογενειοκρατίας παραμένει.

Το Βήμα (4.9.15), επεξεργασία (8.5.20)

Ελληνική Γλώσσα, Ξένες Λέξεις σε Εθνικές Γλώσσες, Τούρκικες Λέξεις, Γλώσσες της Διπλωματίας στην Ιστορία, Ξένα Ονόματα στην Ελλάδα

Ελληνική Γλώσσα, Ξένες Λέξεις σε Εθνικές Γλώσσες, Τούρκικες Λέξεις, Γλώσσες της Διπλωματίας στην Ιστορία

 

 

H χρησιμοποίηση ξένων λέξεων θεωρείται ως πρόβλημα σuνήθως από μη γνώστες ξένων γλωσσών και πρωτίστως από ανεπαρκώς μορφωμένους
υπερεθνικιστές.

Επίσημες προσπάθειες να απαγορευθούν αυτές έγιναν
μερικές φορές, αλλά δεν έχουν στεφθεί με επιτυχία.Τα πιό γνωστά παραδείγματα στην Ευρώπη είναι τα εξής : Το εθνικοσοσιαλιστικό σύστημα της Γερμανίας απαγόρευσε δια νόμου τις ξένες λέξεις . Πέραν τούτου
μεταφράσθηκαν στα Γερμανικά όλοι οι λατινικοί όροι της Γραμματικής που στην πραγματικότητα είναι έννοιες της αρχαίας Ελληνικής
Στην δεκαετία του 80 του περασμένου αιώνα ένας γαλλικός νόμος απαγόρευσε την χρησιμοποίηση
αγγλικών λέξεων στους ραδιοφωνικούς σταθμούς και στην τηλεόραση για να προστατεύσει τα Γαλλικά. Και αυτή η προσπάθεια έχει φυσικά αποτύχει.
Στην ιστορία της ανθρωπότητας σημειώνονται πολλά παραδείγματα γλωσσών με διεθνή σημασία.

Η σημιτική ακκαδική γλώσσα ( 2.500 π.Χ. στο Ιράκ ) ήταν η πρώτη διεθνής διπλωματική γλώσσα του κόσμου , η οποία όμως χρησιμοποιούσε πολυάριθμες
λέξεις της σουμερικής γλώσσας , γιατί οι μη σημίτες Σουμέριοι έχουν δημιουργήσει παγκοσμίως τον πρώτο πολιτισμό ( 3.000 π.Χ.) .

Η πρώτη διεθνής αυτοκρατορία, η περσική χρησιμοποίησε ως επίσημη γλώσσα όχι τα ανεπαρκώς εξελιγμένα Περσικά, αλλά τα Αραμαϊκά ( Αρχαία Συριακά ), τα οποία ήδη ήταν διαδεδομένα σε όλη την μέση Ανατολή και εμπεριείχαν πολλές ακκαδικές λέξεις.Ο Ιησούς Χριστός κήρυξε στα Αραμαϊκά (όχι στα
Ελληνικά), ενώ η Καινή Διαθήκη έχει γραφεί , ως γνωστόν, στην ελληνική Κοινή, αλλά η διάρθρωση μέσω μεταφοράς από τον προφορικό στο γραπτό λόγο προέρχεται από τα Αραμαϊκά.

Στην εποχή των Διαδόχων του Μέγα Αλεξάνδρου η
Κοινή Αρχαία ελληνική γλώσσα επικράτησε χρησιμοποιόντας και συριακές λέξεις. Στη
Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ( Imperium Romanum ) τα Λατινικά ήταν εμπλουτισμένα με πάμπολες ελληνικές λέξεις. Τα Λατινικά ήταν η επίσημη γλώσσα της
διπλωματίας έως τον 17ο αι. !
Κατόπιν ακολούθησαν τα Γαλλικά ως η
πρυτανεύουσα πολιτισμική γλώσσα πού έδωσαν λέξεις και όρους πρωτίστως με την κατάληξη –ισμός (-isme ) σε όλον τον κόσμο. Τα Γαλλικά ήταν έως
τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο η επίσημη διεθνής γλώσσα της διπλωματίας.
Τώρα τα έχουν ξεπεράσει ακόμη και τα Ισπανικά, τα οποία είναι η δεύτερη σημαντική γλώσσα παγκοσμίως και πέρα τούτου θεωρούνται στις ΗΠΑ ως η πιό σπουδαία ξένη γλώσσα !

Ύστερα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο τα Αγγλικά επικράτησαν υπό την εξελιγμένη μορφή των Αμερικανικών ιδιαίτερα στην Υψηλή Τεχνολογία. Αυτονοήτως σχεδόν όλοι οι τεχνικοί όροι του Διαδικτύου κλπ. χρησιμοποιούνται στα Αμερικανικά η έννοια έχει ήδη επικρατήσει). Αυτό δεν μπορεί
ουδόλως να απαγορευθεί. Δηλαδή πρόκειται για κάτι το αντικειμενικό.

Και όμως θα ήταν καλύτερα να μην υπερβάλλουμε την χρησιμοποίηση ξένων λέξεων στην καθημερινή γλώσσα παραγκωνίζοντας τη μητρική μας γλώσσα. Κάτι
τέτοιο αγγίζει βαθμιαία τα όρια της εθνικής αυτοκτονίας, γιατί κάθε εθνική γλώσσα είναι αναπόσπαστο στοιχείο της εθνικής ταυτότητας και του εθνικού πολιτισμού.
Ολες οι ευρωπαϊκές γλώσσες εμπεριέχουν τουλάχιστον 35% ελληνικές και λατινικές λέξεις μεριές φορές σε συνδυασμό των δύο γλωσσών.

Καθημερινή
Γλώσσες :Λατινικά, Γερμανικά, Γαλλικά
Οι αριστοκράτες της Γερμανίας μιλούσαν γερμανικά, τα οποία όμως περιφρονούσαν.
Η επίσημη γλώσσα της διπλωματίας και των κρατικών ντοκουμέντων ήταν τα Λατινικά.

Υστερα από τον 18ο αι. οι αριστοκράτες μιλούσαν μεταξύ τους Γαλλικά, τα οποία ήταν η διπλωματική γλώσσα (όλα τα διεθνή νοκουμέντα στα Γαλλικά). Το ίδιο έγινε και στη Ρωσία.

Στις Βαλτικές χώρες μιλούσαν οι μορφωμένοι πρωτίστως Γερμανικά και ο απλός λαός την εκάστοτε εθνική γλώσσα (π.χ.Λιθουανικά , Λετονικά κλπ.) Καθημερινή (30.1.16)
————————————————————–

Τούρκικες λέξεις στην ελληνική γλώσσα (60 βρήκα εγώ, τις άλλες τις πήρα από καταλόγους, τις περισσότερες απο το  ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου)

1. Αγάς (δεσποτικός-αυταρχικός),
2. Αγιάζι (πρωινό ή νυχτερινό κρύο),
3. Αλάνα (ανοιχτός χώρος),
4. Αλάνι (αλήτης)
5. Γιακάς (περιλαίμιο),
6. Γιαπί (οικοδομή),
7. Γιαρμάς (ροδάκινο),
8. Γιαούρτι (πηγμένο γάλα)
9. Γιλέκο (περιθωράκιον)
10. Γινάτι (πείσμα),
11. Γιουρούσι (επίθεση)
12. Γκάιντα (άσκαυλος),
13. Γκέμι (χαλινάρι)
14. Γλέντι (διασκέδαση)
15. Γούρι (τύχη),
16. Γρουσούζης (κακότυχος),
17. Δερβένι (κλεισούρα),
18. Εργένης (άγαμος),
19. Ζαμάνια (μεγάλο χρονικό διάστημα),
20. Ζαρζαβατικά (λαχανικά),
21. Ζόρι (δυσκολία),
22. Ζουμπούλι (υάκινθος),
23. Καβγάς (φιλονικία),
24. Καβούκι (καύκαλο),
25. Καβουρδίζω (φρυγανίζω-ξεροψήνω),
26. Καζάνι (λέβητας),
27. Καΐκι (βάρκα)
28. Καλέμι (γραφίδα),
29. Καλούπι (μήτρα-πρότυπο),
30. Κάλπικος (κίβδηλος),
31. Καπάκι (σκέπασμα- κάλυμμα),
32. Καραούλι (φρουρά-σκοπιά),
33. Καρπούζι (υδροπέπων),
34. Κασμάς (αξίνα-σκαπάνη)
35. Κατσίκα (ερίφι-γίδα)
36. Καφάσι (κιβώτιο),
37. Κελεπούρι (ανέλπιστο εύρημα)
38. Κέφι (ευδιαθεσία)
39. Κιμάς (ψιλοκομμένο κρέας),
40. Κιόσκι (περίπτερο),
41. Κολάι (ευκολία-άνεση),
42. Κολαούζος (οδηγός),
43. Κόπιτσα (πόρπη),
44. Κοτζάμ (τεράστιος-πελώριος),
45. Κοτσάνι (μίσχος),
46. Κότσι (αστράγαλος),
47. Κουβαρντάς (γενναιόδωρος-ανοιχτοχέρης)
48. Κουβάς (κάδος-αγγείο),
49. Κουμπαράς (δοχείο χρημάτων),
50. Κουσούρι (ελάττωμα-μειονέκτημα),
51. Κουτουρού (ασύνετα-απερίσκεπτα),
52. Λαγούμι (υπόνομος-οχετός),
53. Λαπάς (χυλός),
54. Λεβέντης (ανδρείος-ευσταλής),
55. Λεκές (κηλίδα),
56. Λελέκι (πελαργός),
57. Λούκι (υδροσωλήνας),
58. Μαγιά (προζύμη-ζυθοζύμη),
59. Μαγκάλι (πύραυνο),
60. Μαγκούφης (έρημος),
61. Μαϊντανός (πετροσέλινο-μακεδονίσι)
62. Μαντζούνι (φάρμακο),
63. Μαούνα (φορτηγίδα)
64. Μανάβης (οπωροπώλης),
65. Μαράζι (φθίση),
66. Μαραφέτι (μικρό εργαλείο),
67. Μασούρι (μικρό ξύλο),
68. Μαχαλάς (συνοικία),
69. Μεζές (ορεκτικά),
70. Μελτέμι (άνεμος ετησίας),
71. Μενεξές (εύοσμο λουλούδι),
72. Μεντεσές (στρόφιγγα),
73. Μεράκι (πόθος),
74. Μερεμέτι (επισκευή-επιδιόρθωση)
75. Μουσαμάς (κερωμένο-αδιάβροχο ύφασμα),
76. Μουσαφίρης (φιλοξενούμενος-επισκέπτης),
77. Μπαγιάτικο (μη νωπό),
78. Μπαγλαρώνω (δένω-φυλακίζω),
79. Μπαϊράκι (σημαία)
80. Μπακάλης (παντοπώλης),
81. Μπαλτάς (πελέκι),
82. Μπάμια (ιβίσκος ο εδώδιμος),
83. Μπαμπάς (πατέρας),
84. Μπάμπαλης (ο πολύ γέρος),
85. Μπαξές (περιβόλι-κήπος),
86. Μπαρούτι (πυρίτιδα),
87. Μπατζάκι (κνήμη-σκέλη),
88. Μπατζανάκης (σύγαμπρος-συννυφάδα),
89. Μπατίρισα (πτωχεύω-χρεοκοπώ),
90. Μπαχαρικό (αρωματικό άρτυμα),
91. Μπεκρής (μέθυσος),
92. Μπελάς (ενόχληση),
93. Μπινές (κίναιδος-ασελγής)
94. Μπογιά (βαφή-χρώμα),
95. Μπογιατζής (ελαιοχρωματιστής)
96. Μπόι (ανάστημα-ύψος),
97. Μπόλικος (άφθονος)
98. Μπόρα (καταιγίδα)
99. Μπόσικος (χαλαρός),
100. Μποστάνι (λαχανόκηπος),
101. Μπούζι (πάγος-ψύχρα),
102. Μπουλούκι (στίφος-άτακτο πλήθος),
103. Μπουλούκος (καλοθρεμμένος-παχουλός),
104. Μπουνταλάς (κουτός-ανόητος),
105. Μπουντρούμι (φυλακή),
106. Μπουρί (καπνοσωλήνας),
107. Μπούτι (μηρός),
108. Μπούχτισμα (κορεσμός),
109. Νάζι (κάμωμα-φιλαρέσκεια),
110. Νταβαντούρι (σύγχυση)
111. Νταμάρι (φλέβα-λατομείο),
112. Νταμπλάς (αποπληξία),
113. Νταντά (παραμάνα-τροφός),
114. Νταραβέρι (συναλλαγή-αγοραπωλησία) *** Λάθος, το νταραβέρι είναι ιταλικής προέλευσης (dare e avere, δούναι και λαβείν). Το τουρκογενές αντίστοιχο είναι το αλισβερίσι.
115. Ντελάλης (διαλαλητής),
116. Ντελής (παράφρονας),
117. Ντέρτι (καημός)
118. Ντιβάνι (κρεβάτι)
119. Ντιπ για ντιπ (ολωσδιόλου),
120. Ντουβάρι (τοίχος),
121. Ντουλάπι (ιματιοθήκη),
122. Ντουμάνι (καταχνιά-καπνός),
123. Ντουνιάς (κόσμος-ανθρωπότητα),
124. Παζάρι (αγορά-διαπραγμάτευση),
125. Παντζάρι (κοκκινογούλι-τεύτλο),
126. Πατζούρι (παραθυρόφυλλο),
127. Παπούτσι (υπόδημα),
128. Περβάζι (πλαίσιο θυρών),
129. Πιλάφι (ρύζι),
130. Πούστης (κίναιδος-ασελγής)
131. Ραχάτι (ησυχία)
132. Ρουσφέτι (χαριστική εξυπηρέτηση),
133. Σακάτης (ανάπηρος),
134. Σαματάς (θόρυβος),
135. Σεντούκι (κιβώτιο),
136. Σέρτικο (τσουχτερό, βαρύ),
137. Σινάφι (συντεχνία, κοινωνική τάξη),
138. ΣιντριβάνιΙ(πίδακας),
139. Σιρόπι (πυκνόρρευστο διάλυμα ζάχαρης),
140. Σαΐνι (ευφυής),
141. Σοβάς (ασβεστοκονίαμα),
142. Σόι (καταγωγή-γένος),
143. Σοκάκι (δρόμος),
144. Σόμπα (θερμάστρα),
145. Σουγιάς (μαχαιράκι),
146. Σουλούπι (μορφή-σχήμα)
147. Ταβάνι (οροφή),
148. Ταμπλάς (αποπληξία-συγκοπή),
149. Ταπί (χωρίς χρήματα)
150. Ταραμάς (αυγοτάραχο),
151. Τασάκι (σταχτοδοχείο),
152. Ταχίνι (αλεσμένο σουσάμι),
153. Ταψί (μαγειρικό σκεύος),
154. Τεκές (καταγώγιο)
155. Τεμπέλης (οκνηρός-ακαμάτης),
156. Τενεκές (δοχείο),
157. Τερτίπι (τέχνασμα-απάτη),
158. Τεφαρίκι (εκλεκτό-αριστούργημα),
159. Τεφτέρι (κατάστιχο)
160. Τζάκι (παραγώνι),
161. Τζάμι (υαλοπίνακας-γυαλί),
162. Τζάμπα (δωρεάν),
163. Τζαναμπέτης (κακότροπος-δύστροπος),
164. Τόπι (σφαίρα),
165. Τουλούμι (ασκός),
166. Τουλούμπα (αντλία),
167. Τουμπεκί (σιωπή),
168. Τράμπα (ανταλλαγή),
169. Τσαίρι (λιβάδι-βοσκοτόπι),
170. Τσακάλι (θώς),
171. Τσακίρης (γαλανομάτης),
172. Τσακμάκι (αναπτήρας),
173. Τσάντα (δερμάτινη θήκη),
174. Τσαντίρι (σκηνή),
175. Τσαπατσούλης (ανοικοκύρευτος-άτσαλος),
176. Τσάρκα (επιδρομή-περιπλάνηση),
177. Τσαντίζω (εξοργίζω-προσβάλω),
178. Τσαχπίνης (κατεργάρης-πονηρός),
179. Τσέπη (θυλάκιο)
180. Τσιγκέλι (αρπάγη-σιδερένιο άγκιστρο),
181. Τσιγκούνης (φιλάργυρος)
182. Τσιμπούκι (καπνοσύριγγα),
183. Τσιράκι (ακόλουθος),
184. Τσίσα (ούρα)
185. Τσίφτης (άψογος-ικανός) **αυτό είναι μάλλον λάθος, διότι ο τσίφτης πρέπει να πρόερχεται από τα αλβανικά· αντικαταστήστε το με το “τσιφλίκι”
186. Τσιφούτης (φιλάργυρος),
187. Τσομπάνης (βοσκός-ποιμένας)
188. Τσουβάλι (σακί),
189. Τσουλούφι (δέσμη μαλλιών),
190. Τσογλάνι (νέος)
191. Τσοπάνης (βοσκός) Υπάρχει και πιο πάνω, ας βάλω στη θέσητου το τσουρέκι να μη χαλάσει η αρίθμηση
192. Φαράσι (φτυάρι-σκουπιδολόγος),
193. Φαρσί (τέλεια-άπταιστα),
194. Φιντάνι (φυτώριο),
195. Φιστίκι (πιστάκη),
196. Φιτίλι (θρυαλλίδα),
197. Φλιτζάνι (κύπελλο),
198. Φουκαράς (κακομοίρης-άθλιος),
199. Φουντούκι (λεπτοκάρυο-λεφτόκαρο),
200. Φραντζόλα (ψωμί),
201. Χαβάς (μουσικός σκοπός)
202. Χαβούζα (δεξαμενή νερού),
203. Χάζι (ευχαρίστηση),
204. Χαλαλίζω (συγχωρώ),
205. Χάλι (άθλιο),
206. Χαλί (τάπητας),
207. Χαλκάς (κρίκος),
208. Χαμάλης (αχθοφόρος)
209. Χαμπάρια (αγγελία-νέα),
210. Χάνι (πανδοχείο),
211. Χάπι (καταπότι),
212. Χαράμι (άδικα),
213. Χαρμάνης (χασισοπότης),
214. Χαρτζιλίκι (μικρό χρηματικό ποσό),
215. Χασάπικο (κρεοπωλείο),
216. Χατίρι (χάρη),
217. Χαφιές (καταδότης),
218. Χουζούρεμα (ανάπαυση),
219. Χούι (ιδιοτροπία),
220. Χουνέρι (πάθημα-εξαπάτηση)

Διαπίστωση : Η λεκτική βάση του “ρωμαίϊκου” τρόπου ζωής ειναι τούρκικη! Σε πολλά λαϊκά τραγούδια είναι μερικές φορές τρεις από πέντε λέξεις τούρκικες. Σε συνδυασμό με τους ανατολίτικους χορούς εκφράζουν δήθεν τον Νεοέλληνα.

Τις δημοσίευσα στην Καθημερινή (6.9.15)

—————————————————————————-

Ξένα Ονόματα στην Ελλάδα

Νεγροπόντης (ιταλ.) :  Μαυρογέφυρας

Καποδίστριας (Capo di Istria, ιταλ.) : Ηγεμών της Ιστρίας

Δελαπόρτα (ιταλ.) : Από την πόρτα

Καβάφης (τούρκ.) : Τσαγκάρης

Ζορμπάς (τούρκ.)  : Ταραξίας, Οπλοφόρος

Καρτάλης (τούρκ.) : Αετός

Ντάλλας (τούρκ.) : Γυμνός

Ντερτιλής (τούρκ.) : Βασανισμένος

Ράμμος (περσικό) : Υπάκουος

Μπότσαρης (αλβ.) : Βαρελοποιός

Ντούρος (τούρκ.) : Μακρυνός

ΖΟΛΩΤΑΣ (ρωσικό) : Χρυσάφι

Κάλβος (λατιν.) : Φαλακρός

Καραμανλής (τούρκ.)  : Κατοικος από την Καραμανία (Καπαδοκία)—Καραογλου(τούρκ.) : Μαυρογιός

Βενιζέλος  (ιταλ.-ελλην.) : Ο Καλός Ζηλωτής κτλ.

Πηγή : Μανόλης Τριανταφυλλίδης, Τα Οικογενειακά μας Ονόματα, ISBN 960-231-010-3, Θεσσαλονίκη 1995

——————————————————————————–

Ονομα Ρήγας , Ετυμολογία, Σημασιολογία

Rex,γενική regis, ονομ. πληθυντ. reges. Από το rex προέρχονται στη Νεολατινική ή Ρομανική ονόματα όπως Regina (στην Ισπανική reina, στην Σανσκριτική rani) , Ρήγας και άλλα.
Η λέξη Rex είναι συγγενική με την λέξη Ratsha (βασιλεύς) στην Σανσκριτική.
Η λεξη qasiru (αρχηγός) μου είναι αυτονοήτως γνωστή. Η αρχαία ελληνική (μηκυναϊκή ) λέξη με την σημασία του Βασιλέως είναι ΑΝΑΞ (εξ ου και ανάκτορα). Στην Γλωσσολογία ονομάζεται αυτό το φαινόμενο “ινδοευρωπαϊκή γλωσσική κληρονομιά”.  Καθημερινή (18.1.18

——————————————————————————–

Το όνομα Μπόγδης ή Μπογδάνος

είναι σλαβικής προέλευσης : Μπογκντ = Ο Θεός. Γνωστό είναι και το όνομα Μπογδάνος από το σλαβικό Μόγκνταν = Δώρον Θεού, δηλαδή Θεόδωρος. Σχεδόν την ίδια σημασία έχει και το όνομα Μιθριδάτης (δώρον του (Θεού) Μίθρα).
Στα αρχαία Περσικά λέγεται Μπαγκντ με την ίδια σημασία. Βλέπε και Μπαγκτατντι (Βαγδάτη). Στα Ελληνικά μεταφράζεται ως Θεο-Δώρα.
Η δεύτερη συστατική λέξη των άνωθεν ονομάτων προέρχεται από το κοινό ινδοευρωπαίκό ρήμα δίδω (στα αρχαία Ελληνικά δίδωμι, στα αρχαία Ιρανικά και στην Σανσκριτική dadami, στα Λατινικά do, στα Σλαβικά dati : δοθέν).
Πηγές
-F. Bodmer, Die Sprsachen der Welt ( Original English : The Loom of Language), ISBN 3-88059-880-0, Köln 1997, S.212.
-H. Haarmann, Weltgeschichte der Sprachen, Von der Frühzeit des Menschen bis zur Gegenwart, ISBN 978 3 406 608025, München 2010, Kap. 6. Die indoeuropäische Sprachfamilie (S. 152-240).
-Duden, Das große Vornamen Lexikon , ISBN 3-411-06081-6, Mannheim 1998, S.71.
-M. Τριανταφυλλίδης, Τα οικογενειακά μας ονόματα, Θεσσαλονίκη 1995, σ. 30 (66). Γράφει μόνον , ότι πρόκειται για όνομα πρωτίστως Μολδαβών ηγεμόνων. Του είναι άγνωστο, ότι το όνομα Bogdan είναι αμιγώς σλαβικό.

————————————————————————————-

Ονομα Κώτσος

Πρόκειται για το ΡΩΜΑΙΚΟ όνομα Constantius με ελληνική κατάληξη : Κωνσταντίνος. Το μεταφράζω στην ελληνική γλώσσα : (ΕΥ)ΣΤΑΘΙΟΣ, ΣΤΑΘΟΣ.
Το όνομα Κώτσος ήταν στην δεκαετία του 50 μεταξύ των Βλάχων συμμαθητών μου στο Γυμνάσιο της Κατερίνης από τα Πιέρια πολύ διαδεδομένο. Το προέφεραν όμως κάπως έτσι : Ου Κώτσους, δηλαδή σύμφωνα με τη λατινική γραμματική. Μεταξύ αυτών υπήρχαν μερικοί Ελληναράδες. Πολύ αργότερα στο εξωτερικό έχω διαπιστώσει την βασική αιτία αυτού του ενδιαφέροντος φαινομένου.
Καθημερινή (28.12.17)

 

 

Θεωρία, Φιλοσοφία, Μεθοδολογία, Τί, Διατί, Πώς, Αρχαίοι Ελληνες και Ινδοί Φιλόσοφοι

Θεωρία, Φιλοσοφία, Μεθοδολογία, Τί, Διατί, Πώς, Αρχαίοι Ελληνες και Ινδοί Φιλόσοφοι

1. Δεν σκοπεύω να παραθέσω τους διεθνώς
αναγνωρισμένους επιστημονικούς όρους περί της Θεωρίας, της Φιλοσοφίας και της Μεθοδολογίας. Είχα τη
μεγάλη τιμή να δημοσιεύσω περί αυτού στο διεθνές ανώτατο επιστημονικό περιοδικό στο πεδίο της Φιλοσοφίας του Δικαίου, εκδιδόμενο από μίαν παγκόσμια επιστημονική εταιρεία στην παράδοση του Kant Hegel “Archiv für Rechts – und Sozialphilosophie (3/2010 . S.322 ff.). Συνοπτικά : Θεωρία : ΤΙ (είναι αυτό) ; Φιλοσοφία :
ΔΙΑΤΙ (είναι αυτό έτσι) ; Μεθοδολογία : ΠΩΣ (μπορώ να απαντήσω τα παραπάνω ερωτήματα με σκοπό να μάθω την αλήθεια;) .

2. Αυτά τα τρία ερωτήματα σε συνδυασμό έχουν
διατυπωθεί για πρώτη φορά στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, γι αυτό κατόρθωσαν να επιδράσουν στην Φιλοσοφία σχεδόν όλου του κόσμου. Είναι καθοριστικό, ότι αυτό που εννοούμε σήμερα
Φιλοσοφία και όχι μόνον εν μέρει γνώσεις στις «άγιες» vedas η
στο επος Mahabharata , έχει εμπεδωθεί σύμφωνα με τα
έγκριτα επιστημονικά λεξικά και πανεπιστημιακά εγχειρίδια στην Ελλάδα.

3. Επαναδημοσιεύω από μία ήδη δημοσιευθείσα μικρή μελέτη (Καθημερινή, 15.12.2013) ένα μικκρό απόσπασμα περί μερικών Φιλόσοφων :

Ας υπενθυμίσουμε, ότι η φιλοσοφία είναι μία εφεύρεση των ΗΛΙΣΤΩΝ φιλόσοφων. Αυτό ισχύει για την Ελλάδα και ειδικά
για την Ιωνία καθώς και για την Βόρεια Ινδία. Δεν σκοπεύω να επαναλάβω αυτά που σπούδασα στον κλάδο της φιλοσοφίας προ μισού αιώνα. Σχεδόν ταυτόχρονα έχουν διατυπώσει οι Ιωνες φιλόσοφοι Θαλής ο Μιλήσιος, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης καθώς
και Ηράκλειτος υλιστικές και διαλεκτικές απόψεις σε συνδιασμό σχεδόν όπως και οι μεγάλοι Ινδοί υλιστές φιλόσοφοι Uddalaka, Lokayata, Carvaka και οι Jainas (Ιδέ E. Frauwallner, Geschichte der indischen Philosophie, 2 Bände, Salzburg, 1953, 1956).

Ελληνες και Ινδοί φιλόσοφοι έχουν επισημάνει τον καθοριστικό ρόλο της αιώνιας και άφθαρτης ύλης (στοιχεία) και
της κίνησης (αλλαγή, εξέλιξη) σε διαλεκτική αλληλουχία, αλλά μόνον οι Ελληνες και ιδιαιτέρως ο Αναξίμανδρος, ο Ηράκλειτος, αργότερα ο Επεδοκλής, έμμεσα και ο Δημόκριτος έχουν διατυπώσει την από επιστημονική άποψη κοσμοϊστορική αντίληψη,
ότι η σύγκρουση των αντιθέσεων του υλικού κόσμου είναι ο κύριος μοχλός της εξέλιξης.
Οι υλιστές Λεύκιππος, Δημόκριτος, Uddalaka και πιό εξελιγμένα από όλους τους υλιστές φιλόσοφους οι εκπρόσωποι της φιλοσοφικής σχολής των Jainas έχουν επεξεργασθεί συστηματικά την θεωρία του
ατόμου( Ιδέ Veränderung und Entwicklung, Studien zur vormarxistischen Dialektik, edit.von Gottfried Stieler, Berlin 1974, S.15-29).

Αλλά αμέσως ύστερα από τους υλιστές φιλόσοφους εμφανίστηκαν οι ιδεαλιστές φιλόσοφοι πάλι ταυτόχρονα στην Ελλάδα οι Ελεάτες: Ξενοφάνης, Παρμενίδης, Ζήνων και Πυθαγόρας) και στην Ινδία
πρωτίστως ο θεολόγος και φιλόσοφος Yajnavalkya, οι οποίοι έχουν πρεσβεύσει στην ουσία παρόμοιες
απόψεις: Από τους δύο υπάρχοντες κόσμους των ιδεών και των φαινομένων είναι ο αισθητός κόσμος απατηλός, ενώ ο κόσμος του πνεύματος είναι αληθινός και πραγματικός (Ιδέ Θανάσης Μητσόπουλος, Ιστορία και ανθολογία της αρχαίας ελληνικής σκέψης, τόμος Β, Αθήνα, 1984, σ. 98-103).

Ο Ινδός φιλόσοφος αναφέρει
το brahman, atman σαν «πνεύμα του κόσμου» και σαν το μόνον
πραγματικό. Ο Παρμενίδης επισημαίνει, ότι ο κόσμος των ιδεών είναι αιώνιος, τέλειος και άφθαρτος (Απόσπασμα 101). Ετσι θεωρείται αυτός σαν εμπεδωτής του αντικειμενικού ιδεαλισμού.

Καθημερινή  (16.8.15)

————————————————-

Τί λέγει άραγε διεθνώς η φιλοσοφία περί του ΔΙΑΤΙ και του ΠΩΣ :

α) Περίπου τον 6ο αι. π.χ. έχει διατυπωθεί για πρώτη φορά στην πνευματική ιστορία της ανθρωπότητας στην Ιωνία από ΥΛΙΣΤΕΣ φιλόσοφους το ερώτημα ΔΙΑΤΙ.
Αυτό αποτελεί την απαρχή της φιλοσοφικής καθώς και της ΚΡΙΤΙΚΗΣ επιστημονικής σκέψης. Το φιλοσοφικό ΔΙΑΤΙ είναι σε άλλους Κύκλους Πολιτισμού, όπως στον Κονφουκιανικό, στον Ισλαμικό και στον Ινδουιστικό άγνωστο. Επίσης άγνωστο είναι και στην Ορθοδοξία, γιατί κριτική επιστημονική σκέψη και πίστη αποτελούν ένα οξύμωρον.

Ο πιστός έχει το ανθρώπινο δικαίωμα να πιστεύει , ό,τι του έχουν διδάξει. Ετσι πιστεύει ο Μουσουλμάνος, ότι στο τέλος της ζωής του ο Μωάμεθ έχει εγκαταλείψει στα Ιεροσόλυμα την γη και έφθασε στον έβδομο ουρανό (παράδεισο) καβάλα στο άλογό του. Ορίστε. Παρόμοιοι  μύθοι των άλλων θρησκειών δεν ενδιαφέρουν εδώ.

β) Το ΠΩΣ σημαίνει σύμφωνα με τον Παρμενίδη την οδό (μετά την όδο: ΜΕΘΟΔΟΣ) για την απόκτηση της γνώσης ή για την εξεύρεση τηα Αλήθειας. Αυτό ισχύει στην Φιλοσοφία και σήμερα.
Η μέθοδος αποτελεί την προσέγγιση (approach, approche, acercamiento, avvicinamento, Annäherung), σε κάτι (φαινόμενο, πρόβλημα κλπ. ).
Και αυτό δεν είναι τόσο γνωστό στους άλλους Κύκλους Πολιτισμού.
Η Θεωρία περί των μεθόδων είναι γνωστή ως ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ, η οποία αποτελεί την κυρία βάση της υπεροχής του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού έναντι των άλλων κύκλων πολιτισμού.
Η Μεθοδολογία είναι υπερεξελιγμένη στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη και στις ΗΠΑ.
Στην Ελλάδα είναι ανεπαρκώς  αναππτυγμένη.

Καθημερινή (16.8.15)

“Υπαρκτός Σοσιαλισμός”, “Παγκόσμιο Σοσιαλιστικό Σύστημα” και Σοβιετική Ενωση, ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ διατί ;

“Υπαρκτός Σοσιαλιασμός”, “Παγκόσμιο Σοσιαλιστικό Σύστημα” και Σοβιετική Ενωση, ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ διατί ;

Κατάρρευση όχι μόνον της Σοβιετικής Ενωσης.
Διατί έχει καταρρεύσει οχι μόνον η Σοβιετική Ενωση, αλλά ο «Υπαρκτός Σοσιαλισμός» και γενικά το «Παγκόσμιο Σοσιαλιστκό Σύστημα» ;
Εν γνώσει του αντικειμένου theoria cum praxi έχουμε διαπιστώσει ήδη προ 30 ετών, ότι οι κύριοι λόγοι για την προαναφερθείσα κατάρρευση είναι οι εξής :
1.Η χαμηλή παραγωγικότητα σε σύγκριση με τη Δύση ( μόνον 25% της οικονομίας του Καπιταλισμού). Σήμερα η παραγωγικότητα της βιομηχανίας της Ρωσίας έφθασε στα 30 % της αμερικανικής βιομηχανίας. Ηδη στις αρχές της δεκαετίας του 80  η Σοβιετική Ενωση αποτάνθηκε στο  Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να πάρει δάνειο. Ετσι άρχισε η βαθμιαία η κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος.
2. Ελλειψη της Δημοκρατίας, των αστικών και πολιτικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε όλην την ιστορία της Ρωσίας δεν υπήρχαν δικαιώματα και ελευθερίες του αθρώπου και του πολίτου.
3. Ελλειψη του ατόμου, εχθρότητα έναντι της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, καταπολέμηση της αριστείας και σε συνδυασμό με αυτά πολύ περιορισμένη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ. Ετσι γινόταν το χάσμα στις υψηλές τεχνολογίες με εξαίρεση των στρατιωτικών τεχνολογιών πιό μεγάλο. Σχεδόν την ίδια τοποθέτησε έχουν  σήμερα το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ.

4.  Οι ΗΠΑ υπό τον πρόεδρο Ρήγκαν έχει  σκοπίμως γονατίσει μέσω του υπερεξοπλιστικού ανταγωνισμού τη Σοβιετική Ενωση. Το ίδιο θα πάθει σήμερα και η Ρωσία.

5. Η υπεροχή της ελεύθερης οικονομίας, του αστικού κράτους και γενικά του δυτικού οικονομικοπολιτικού συστήματος ήταν διεθνώς διάχυτη, δηλαδή έχει αποδειχθεί, ότι το δυτικό σύστημα υπερέχει του «σοσιαλιστικού» συστήματος.
6. Ο Γκορπατσόβ έχει συμβάλλει ακουσίως στην επιτάχυνση της κατάρρευσης του σαθρού συστήματος της Σοβιετικής Ενωσης. Ο αλκοολικός Γιέλτσιν έχει σχεδόν διαλύσει το κράτος.

7.  Ο αυταρχικός Πούτιν προσπαθεί ματαίως να ανασυστήσει την πρώην κραταιά Σοβιετική Ενωση. Νομίζει, ότι μέσω σύγχρονων οπλικών συστημάτων θα υλοποιήσει τον σκοπό του. Η Σοβιετική Ενωση ήταν υπερδύναμη, ενώ η Ρωσία είναι μεγαλοδύναμη. Και αυτό το σύστημα θα καταρρεύσει, γιατί του λείπουν η οικονομική και η τεχνολογική βάση.
Το Βήμα (13.8.15), Καθημερινή ( 16.5.18, 13.10.19), iefimerida (8.8.19)

-Προσθήκη : Μία εκλαϊκευμένη  επιστημονική προσέγγιση
Οι νομοτέλειες και οι προσωπικότητες στην διαλεκτική αλληλοεπίδραση και αλληλοεξάρτηση διαμορφώνουν τον ρουν της ιστορίας.
Πρόκειται και πέραν τούτου περί της σχέσης μεταξύ του υποκειμένου (π. Χ. Τενγκ Χσια-πινγκ) και του αντικειμένου (οικονομική άνοδος Κίνας μέσω διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων ). Εάν είχε ένας Νεοέλληνας πολιτικός τα ηνία της εξουσίας στην Κίνα, θα ήταν αυτή ακόμη μία τριτοκοσμική και φτωχή χώρα.
Το ό,τι δήθεν ο Γκορπατσόβ έχει καταστρέψει την Σοβιετική Ενωση, ανήκει στους πολλούς μύθους και στην αρρωστημένη συνωμοσιολογία του ΚΚΕ.
Το Βήμα (13.-15.8.15)

Ολοκληρωτικά Συστήματα (όρος) : Φασισμός, Εθνικοσοσιαλισμός, Κομμουνισμός (Στάλιν-Ηίτλερ, Διαφορές)

Ολοκληρωτικά Συστήματα (όρος) : Φασισμός, Εθνικοσοσιαλισμός, Κομμουνισμός (Στάλιν-Ηίτλερ, Διαφορές)

Ολοκληρωτικά κοινωνικοπολιτικό συστήματα ,
τα οποία αναδεικνύουν έως τώρα τις εξής εκφάνσεις :
ιταλικός Φασισμός, γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός, ρωσικός Κομμουνισμός-Σταλινισμός, κινέζικος Κονφουκιανισμός-Σοσιαλισμός, Ισλαμικός Κληρικοφασισμός. Τάσεις σε ολοκληρωτισμό έχουν μερικά αυταρχικά συστήματα όπως στην Τουρκία και στην Ρωσία.

Στα πλαίσια της ελληνικής Ριζοσπαστικής (Ακρας) Αριστεράς σημειώνονται σε μερικές περιπτώσεις ελαφρές τάσεις σε ολοκληρωτικές σκέψεις και ενέργειες υπό τον μανδύα της νομιμότητας (Κωνσταντοπούλου) και της Γνήσιας Ακροαριστεράς (Λαφαζάνης).

Τα κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα όλων των ολοκληρωτικών συστημάτων είναι τα ακόλουθα : απόρριψη του ατόμου και του πολίτου, απόρριψη της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων και των ελευθεριών, επικράτηση μόνον μίας ιδεολογίας σχεδόν με γνωρίσματα μίας θρησκείας (στον Ισλάμ δεδομένη), ιεραρχική οικοδόμηση της κοινωνίας και του κράτους με δικτάτορες ως ηγέτες-μεσσίες, προσωπολατρεία του εκάστοτε ηγέτη (ο ηγέτης ως παντοδύναμος, παντογνώστης: πολιτικός, φιλόσοφος, οικονομολόγος, ποιητής κλπ.), οικονομικός κρατισμός, παντοδύναμη μυστική ασφάλεια, εκτεταμένος χαφιεδισμός,. ισχυρό και αυταρχικό Δημόσιο, συνδιασμός κοινωνικών και εθνικιστικών στοιχείων, ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ.

Καθημερινή (6.8.15, 3.3.17)

————————————————————-

Φασισμός, Εθνικοσοσιαλισμός, Ορισμοί

Εννοιολογικό χάος
Πολυάριθμες φορές έχω διαπιστώσει, ότι στην Ελλάδα λαμβάνει χώραν μία επιπόλαια και βολονταριστική χρησιμοποίηση εννοιών με διεθνώς συγκεκριμένο και καθορισμένο περιεχόμενο.
Ισως να παίζουν γνωστές πτυχές της νεοελληνικής νοοτροπίας, όπως η οκνηρία και η επιπολαιότητα ένα προσδιοριστικό ρόλο. Χρειάστηκα πολλά χρόνια για την εξεύρεση των αιτιών αυτού του παράξενου, ανατριχιαστικού και στην Ευρώπη μοναδικού φαινομένου.

Η κυρία αιτία έγκειται στην σχεδόν γενική επικράτηση της Αριστεράς στον δημόσιο πολιτισμικό τομέα στην περίοδο της Μεταπολίτευσης. Λόγω ιδεολογίας έχει η Αριστερά καπαρώσει και διαστρεβλώσει συστηματικά σημαντικές και αναμφισβήτητες έννοιες ( π.χ. λαός, καπιταλιστής, ιδιωτική πρωτοβουλία, επιχειρηματικότητα, φιλελευθερισμός, φασισμός, κομμουνισμός, παγκοσμιοποίηση κτλ. ), οι οποίες χρησιμοποιούνται ιδιαίτερα από τον αριστερό όλων των αποχρώσεων chacun a sa facon (σύμφωνα με το γούστο του ).
Ούτως η άλλως πιστεύει η Αριστερά, ότι κατέχει μόνη και εσαεί την „απόλυτη” και “αιώνια” αλήθεια.

Αυτό είναι για μένα λόγος, να εξηγήσω τς έννοιες “Φασισμός” και “Εθνικοσοσιαλισμός”, όπως αυτές έχουν διατυπωθεί σε εγχειρίδια και λεξικά των πολιτικών επιστημών και διδάσκονται διεθνώς σε  πανεπιστήμια.
Περί αυτών των termini scientifici (επιστημονικοί όροι) υφίσταται ένας consensus generalis professorum et doctorum (γενική ομοφωνία των καθηγητών και δοκτόρων).
Πέραν αυτής της ομοφωνίας επικρατούν η γλωσσολογική ασυδοσία , το εννοιολογικό χάος, ο πολιτικός καθώς και ο δημοσιογραφικός υπερεξυπνακισμός και ο επιδερμισμός.

Φασισμός (Ιταλία)
Ο Φασισμός είναι μία γενική έννοια εθνικιστικού, αντιδημοκρατικού, αντιφιλελεύθερου και αντιμαρξιστικού προσδιορισμού με τα εξής καθοριστικά χαρακτηριστικά :
ολοκληρωτισμός, ιμπεριαλισμός, μιλιταρισμός, κανόνας του αρχηγού ( Duce ), ιεραρχική οικοδόμηση της κοινωνίας και του κράτους. Η βάση του ήταν τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, από τα οποία έχουν προέλθει και τα περισσότερα ηγετικά στελέχη.

Εθνικοσοσιαλισμός (Γερμανία)

Ο Εθνικοσοσιαλισμός παρέλαβε πολλά στοιχεία του φασισμού , εισήγαγε όμως και άλλα.
Γενικά τον χαρακτηρίζουν τα ακόλουθα γνωρίσματα : κανόνας του παντογνώστη και πανίσχυρου αρχηγού (Führer), φυλετική “ανωτερότητα” των Γερμανών ως των γνήσιων «Αρίων» ( σημαίνει γλωσσολογικά στην Σανσκριτική και στην αρχαία Ιρανική «Οι ευγενείς», Ιράν :»Χώρα των Αρίων», δηλαδή ουδεμία σχέση με τα γερμανικά φύλα ) και ταυτόχρονα κατωτερότητα των άλλων λαών, στην Ευρώπη ιδιαιτέρως των σλαβικών , δεξιός εξτρεμισμός, αντισημιτισμός, αυταρχισμός, τρομοκρατία κατά των πολιτικών αντιπάλων και το πιό απαίσιο, η βιομηχανική μαζική εξόντωση των Εβραίων, των Ρόμα και Σίντι, των ομοφυλόφιλων και των διανοητικά και σωματικά ανάπηρων.

Πρόκειται για κοινωνικοπολιτικά ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ολοκληρωτικού χαρακτήρα . Αν και ιδεολογικά διαφορετικά ήταν και ο Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός όχι μόνον στην έκφανση του Σταλινισμού ένα ολοκληρωτικό σύστημα, γι αυτό και απέτυχε παταγωδώς. Οπερ εστί φαεινότερον του ηλίου.

Δεν είναι λοιπόν σωστό να αποκαλούμε κάθε ενέργεια που δεν μας αρέσει φασισμό. Το πολύ θα ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί το επίθετο “φασίζον” ( π.χ. «φασίζουσα συμπεριφορά”, φασίζουσες αντιλήψεις» κ.ο.κ. ). Επίσης δεν ευσταθεί να γίνεται λόγος για “κόκκινο φασισμό”, για “κληρικοφασισμό” η για “ισλαμοφασισμό”.

Έννοιες και το περιεχόμενό τους είναι συγκεκριμένα ιστορικά δεδομένα. Επομένως δεν είναι από λογική άποψη επιτρεπτό να εφαρμόζονται αυτές σε νέα φαινόμενα, τα οποία δεν εκπληρώνουν τις εννοιολογικές απαιτήσεις ήδη διατυπωθέντων όρων. Η ερμηνεία είναι υποκειμενική . Γι αυτό δεν μπορεί αυτή να αντικαταστήσει ένα αντικειμενικά υφιστάμενο φαινόμενο.

Δημοσιευθέν από το 2012 επανειλλημμένως στον ηλεκτρονικό τύπο όλων των κεντρικών εφημερίδων (Το Βήμα, Τα Νέα, Καθημερινή, iefimerida, Πρώτο Θέμα ( το νεότατο στην Καθημερινή (3.12.14, 3.3.17, 7.5.17) iefimerida (3.8.19)

—————————————————————

Ρωσικός Κομμουνισμός, Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός

Κοινά χαρακτηρισικά : ολοκληρωτισμός ( επικράτηση μόνον μίας κοσμοθεωρίας), έλλειψη δημοκρατίας,  του citoyen  (πολίτης, αντ αυτού η αγέλη), προσωπικών αστικών ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων , απόλυτη διτατορία.

Διαφορές :

α) Ο Χίτλερ έχει ελεύθερα εκλεχθεί από τον γερμανικό λαό, ενώ ο Λένιν και ο Στάλιν έχουν αρπάξει την εξουσία μέσω βίαιας επανάστασης.

β) Ο Ρωσικός Κομμουνισμός έχει εξοντώσει μέρος του δικού του πληθυσμού, ενώ ο Εθνικοσοσιαλισμός έχει επιδιώξει την εξόντωση άλλων ευρωπαϊκών εθνών, ιδιαιτέρως των σλαβικών.

γ) Ο Κομμουνισμός δεν ήταν εντόνως ρατσιστικός, ενώ ο Εθνικοσοσιαλισμός ήταν άκρως ρατσιστικός και έχει διαπράξει το μεγάλο έγκλημα του Ολοκαυτώματος κατά των Εβραίων.

δ) Ο Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός ήταν επιθετικός, κατακτητικός και καταστρεπτικός, ενώ ο ρωσικός κομμουνισμός ήταν κατ αρχάς αμυντικός και πέραν τούτου έχει συμβάλει σημαντικά στην στρατιωτική νίκη επί του χιτλερισμού, αλλά ύστερα από τον 2ο Παγκόσιο Πόλεμο έχει επιβάλει βιαίως τον Κομμουνισμο σε όλη την Ανατολική και εν μέρει στη Νοτιο-Ανατολική Ευρώπη.

ε) Ο Εθνικοσοσιαλισμός έχει εξουδετερωθεί από ξένες δυνάμεις, ενώ ο Κομμουνισμός έχει καταρρεύσει χωρίς παγκόσμιο και χωρίς εμφύλιο πολεμο, δηλαδή μπατίρισε.Τα Νέα (11.4.2015)

————————————————————————-

Χιτλερικός χαιρετισμός»

Σοκ στο συλλαλητήριο: Ο πρόεδρος των Παραολυμπιονικών χαιρέτησε ναζιστικά -Δίπλα στον Μίκη Θεοδωράκη

Ουδεμία σχέση με την αρχαία ελληνική ιστορία.

Σε ό,τι αφορά την Αρχαία Ρώμη, υπάρχει στην πραγματικότητα μόνο μία αναπαράσταση στον « Κίονα του
(καίσαρα) Τραγιανού» από το 113 π.Χ. με λεγεωνάριους που σηκώνουν το δεξί χέρι ίσως προς χαιρετισμό.

Ο Γάλλος ζωγράφος Jacques-Louis David (1784) δείχνει στο «Ορκο των Ορατίων» Ρωμαίους λεγεωνάριους να δίνουν όρκο με ανεβασμένο το δεξιό χέρι σε ξίφη που σηκώνει προς τα πάνω ένα από αυτούς.

Ο εμπεδωτής του ιταλικού φασισμού και μέγας αρχαιολάτρης Benito Mussolini το έχει παραλάβει και αναβιβάσει στον γνωστό „Saluto Romano“ ( «Ρωμαϊκός Χαιρετισμός»), δήθεν p.x. “Ave Caesar”( “Χαίρε Καίσαρ”).

Ο εμπεδωτής του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού Adolf Hitler παρέλαβε μεταξύ άλλων και τον «Ρωμαϊκό Χαιρετισμό», ό οποίος κατ αρχάς έχει ονομασθεί «Χιτλερικός Χαιρετισμός» που ύστερα από το 1933 έχει δια νόμου ανακηρυχθεί σε «Γερμανικό Χαιρετισμό» σε συνδυασμό με τις λεξεις „Heil Hitler“ (Χαίρε Χίτλερ) .
Εχω διαπιστώσει , ότι συντελείται μία μεγάλη σύγχιση μεταξύ των «ιστορικών» φιλμ και της ιστορικής πραγματικότητας.
Ο δυστυχώς ανεγκέφαλος και αφελής συμπόντιος δείχνει αναμφιβόλως τον χιτλερικό χαιρετισμό.

Πηγές (επιστημονικές)
- Francis Haskell, Die Geschichte und ihre Bilder. Die Kunst und die Deutung der Vergangenheit. München 1995.
-Hans-Jürgen Hillen (Hrsg.), Titus Livius,Römische Geschichte. Buch I-III, München/ Zürich 1987.
-Elmar Stolpe, Klassizismus und Krieg. Über den Historienmaler Jacques-Louis David.Frankfurt am Main/ New York 1985.
-Rolf Toman (Hrsg.), Klassizismus und Romantik. Köln 2000.
iefimerida (5.2.18)

____________________________________________________

Το κοινό στοχείο μεταξύ του λενινισμού ή του “ϋπαρκτού σοσιαλισμού” ή του κομμουνισμού (όχι του μαρξισμού) και του φασισμού-εθνικοσοσιαλισμού είναι ο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ.

Ολοκληρωτικά καθεστώτα υφίστανται ακόμη ( κομμουνιστκά: Βόρεια Κορέα, Κίνα, Βιετνάμ, Κούβα κτλ. καθώς και ισλαμικά : Ιράν, Σαουδική Αραβία, Πακιστάν, Αίγυπτος κτλ. ). Καθημερινή(23.2.20)

 

 

 

Φοίνικες, Εθνότητα, Γλώσσα, Αλφάβητο

Φοίνικες, Εθνότητα Γλώσσα, Αλφάβητο 

Σύντομες παρατηρήσεις
1.Ως πρώτος ο Ομηρος αναφέρει το όνομα Φοίνικες.
2.Οι Φοίνικες ήταν μία βορειοδυτική εθνότητα, κράμα από γηγενείς (Χαναανίτες) και ευρωπαίους κατακτητές (“Λαοί της Θαλάσσης”).
3. Είχαν την δική τους γλώσσα συγγενή με τις άλλες δυτικοσημιτικές γλώσσες (Εβραϊκή, Αραμαιϊκή κλπ.). Οι Ρωμαίοι ονόμασαν αργότερα τους κατοίκους της Καρχηδώνας (Νεάπολις !) προερχόμενους από την Φοινίκη Punici. Μιλούσαν την φοινικική γλώσσα.
4. Το ελληνικό αλφάβητο στηρίζεται πρωτίστως στο στην εποχή εκείνη λίαν διαδεδομένο φοινικικό αλφάβητο, αλλά εμπεριέχει και ψηφία της Μινωϊκής (Γραμμική 2) καθώς και αρχαιότερων (προελληνικών) γραφών . Πρόκειται για το ψηφία φ, χ και ψ.
Πηγές
-H. Haarmann, Lexikon der untergegangenen Sprachen, München, 2004, S. 163-165.
-H. Freydank et alt., Der Alte Orient in Stichworten, Leipzig, S. 339/340.
Το Βήμα (3.7.15)
 ——————————————-

Φοινικική γλώσσα, Φοινικικό αλφάβητο

1. Φοινικική γλώσσα
Η φοινικική γλώσσα ανήκει στην υποοικογένεια των καναανιτικών γλωσσών (Ουγκαριτικά, Εβραϊκά, Μοαμπιτικά, Αμμουριτικά) , η οποία μαζί με τα Αραμαϊκά αποτελεί τον δυτικό κλάδο των σημιτικών γλωσσών.

Η Φοινίκη έχει  εξελιχθεί βαθμιαία ύστερα από την θαλασσοκράτειρα μινωϊκή Κρήτη σε δεύτερη θαλασσοκράτειρα και σε μεγαλύτερο εμπορικό κράτος σε όλην την Μεσόγειο. Αυτή η διαδικασία έχει εντατικοποιειθεί μέσω της αποικίας Καρχηδώνα ( Νεάπολις ).

Τοιουτοτρόπως έχει επεκταθεί ο πολιτισμός καθώς και η γλώσσα των Φοινίκων σχεδόν σε όλα τα παράλια της Μεσογείου εκτός από την Ελλάδα και την Κρήτη, αλλά εν μέρει και στην Κύπρο καθώς και στα παράλια της Νοτιοδυτικής Μικράς Ασίας.

Στην ιστορική εποχή έχουν τα Αραμαϊκά παραγκωνίσει τα Φοινικικά, τα οποία ήταν η επίσημη γλώσσα της Καρχηδόνας και όλων των νησιών της Δυτικής Μεσογείου έως την κατάκτηση και την τελεία καταστροφή   εκ μέρους της Ρώμης. Αν και τα αρχεία της πόλης έγιναν θύμα εμπρησμού , σώθηκαν ντοκουμέντα  γραμμένα στα Φοινικικά !

2. Φοινικικό αλφάβητο

Εδώ πρόκειται και για  ένα πρόβλημα μεθοδικής προσέγγισης : Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι ο μινωϊκός πολιτισμός, ο οποίος έχει εφεύρει την γραμμική γραφή Β, έχει προηγηθεί του φοινικικού πολιτισμού με την δική του γραφή μεν, αλλά από μία σύγκριση των δύο αλφαβήτων απορρέει το συμπέρασμα, ότι το φοινικό αλφάβητο εμπεριέχει και ψηφία του μινωϊκου αλφαβήτου.

Πέραν τούτου σημειώνονται και ψηφία της αιγυπτιακής ιερογλυφικής γραφής.  Ενώ όμως η γραμμική Β ήταν σε κάθε άποψη πολύ δύσκολη  συλλαβογραφική, κατόρθωσε  να  επικρατήσει το πιό πρακτικό και εύκολο φοινικικό συμφωνογραφικό  σύστημα όχι μόνον στον ελληνικό χώρο αλλά  και σε όλους τους πολιτισμούς της Μέσης Ανατολής , ακόμη και στην Βόρεια Ινδία.

Αλλά οι Ελληνες των ιστορικών χρόνων έχουν συνδιάσει τα φοινικικά  ψηφία με την σε φωνήεντα υπερπλούσια γλώσσα τους, κάτι που οι ειδικοί γλωσσολόγοι διεθνώς έχουν αξιολογήσει σαν γλωσσολογική ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Εδώ δεν είναι ανάγκη να αναφέρουμε το πασίγνωστο, ότι το υπερεξελιγμένο ελληνικό αλφάβητο είναι και μέσω του ελληνογενούς λατινικού αλφάβητου η βάση για όλα τα αλφαβητικά συστήματα του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού.

Πηγές
-Lexikon der Alten Welt , Edit.Carl Andersen et alt., 3 Bände ) Band 2, S. 2033, 2313,  Band 3, S. 2729, 2730), ISBN 3 491 96036 3,Tübingen und Zürich, 2001. (Πληροφορία : Στο παρόν Στάνταρντ-Λεχικό (600 πυκνογραμμένες σελίδες) έχουν συνεργασθεί 236 εξέχοντες ειδικοί επιστήμονες (αρχαιολόγοι, ιστορικοί, φιλόλογοι) από πολλά πανεπιστήμια της Γερμανίας, Αυστρίας και της Ελβετίας). Πώς γράφονται τα λεξικά στην Ελλάδα ;
-Η. Haarmann, Weltgeschichte der Sprachen, Von der Frühzeit des Menschen bis zur Gegenwart, ISBN 978 3 406 60802 5, München,  2010, S. 112.
-F. Bodmer, Die Sprachen der Welt ( Orig. The Loom of Language) , ISBN 3  88059  880  0, S. 58-62.
-C. Faulmann, Schriftzeichen und Alphabete aller Zeiten und Völker, Wiesbaden, 2004 (1. Ed. Wien 1880), ISBN  3  937715  49  5, S.  77-80.
-H. Freydank et alt., Der Alte Orient in Stichworten, Leipzig, 1978, S. 339.
Το Βήμα (6.6.15 0
———————————————————
Die einzelnen Buchstaben
Die phönizischen Namen der Buchstaben werden häufig durch die fast gleich lautenden hebräischen Namen ersetzt.
ʔalf, Aleph

Aleph ist ein semitischer Guttural, ein Glottisverschluss wie in deutsch bearbeiten zwischen e und a, die hier keinen Diphthong bilden; erst im griechischen Alphabet wurde aus dem Zeichen der Vokal a, Alpha. Der Buchstabe leitet sich von der stilisierten Darstellung eines Stierkopfes (alef = Rind) her. Lateinische Entsprechung: A.
bēt, Beth

Beth ist ein Konsonant, der sich von der stilisierten Darstellung des Grundrisses eines Hauses (beth = Haus) herleitet. Im Griechischen wurde daraus der Buchstabe Beta. Lateinische Entsprechung: B.
gaml, Gimel

Das Gimel ist ein Konsonant, der sich von der stilisierten Darstellung eines Kamelrückens (gamel = Kamel) herleitet. Im Griechischen wurde daraus der Buchstabe Gamma. Lateinische Entsprechungen: C und G.
delt, Daleth

Das Daleth ist ein Konsonant, der sich von der Darstellung einer aufgeklappten Zelttür herleitet. Im Griechischen wurde daraus der Buchstabe Delta. Lateinische Entsprechung: D.
hē, He

He ist ein semitischer Guttural, aus dem erst im griechischen Alphabet der Vokal Epsilon wurde. Der Buchstabe leitet sich von der stilisierten Darstellung eines mit erhobenen Händen betenden Menschen her, wie noch heute weithin praktiziert. Lateinische Entsprechung: E.
wau, Waw

Waw ist ein Konsonant, der sich von der Darstellung eines Hakens oder eines Nagels herleitet. Im Griechischen wurden daraus die Buchstaben Digamma und Ypsilon. Lateinische Entsprechungen: F, U, V, W und Y.
zai, Zajin

Zajin ist ein Konsonant, der sich von der stilisierten Darstellung einer Waage oder einer Waffe herleitet. Im Griechischen wurde daraus der Buchstabe Zeta. Lateinische Entsprechung: Z.
ḥēt, Chet

Chet ist ein semitischer Guttural. Der Buchstabe leitet sich von der Darstellung eines Zaunes oder einer Haarsträhne her. Im Griechischen wurde daraus der Buchstabe Eta. Lateinische Entsprechung: H.
ṭēt, Tet

Tet ist ein Konsonant, der sich vermutlich von der Darstellung einer Garnrolle herleitet. Im Griechischen wurde daraus der Buchstabe Theta. Keine lateinische Entsprechung.
yōd, Jod

Jod ist ein semitischer Guttural, aus dem erst im griechischen Alphabet der Vokal Iota wurde. Der Buchstabe leitet sich von der Darstellung einer Hand (yod = Hand) her. Lateinische Entsprechungen: I und J.
kaf, Kaph

Kaph ist ein Konsonant, der sich vermutlich von der Darstellung einer geöffneten Hand herleitet. Im Griechischen wurde daraus der Buchstabe Kappa. Lateinische Entsprechung: K.
lamd, Lamed

Lamed ist ein Konsonant, der sich vermutlich von der Darstellung eines Stabes herleitet. Im Griechischen wurde daraus der Buchstabe Lambda. Lateinische Entsprechung: L.
mēm, Mem

Mem ist ein Konsonant, der sich von der Darstellung einer Wasserlinie herleitet. Im Griechischen wurde daraus der Buchstabe My. Lateinische Entsprechung: M.
nūn, Nun

Nun ist ein Konsonant, der sich vermutlich von der Darstellung einer Schlange oder eines Fisches herleitet. Im Griechischen wurde daraus der Buchstabe Ny. Lateinische Entsprechung: N.
semk, Samech

Samech ist ein Konsonant, der sich vermutlich von der Darstellung eines Stützpfeilers herleitet. Im Griechischen wurden daraus die Buchstaben Xi und Chi. Lateinische Entsprechung: X.
ʕain, Ajin

Ajin ist ein semitischer Guttural, aus dem erst im griechischen Alphabet die Vokale Omikron und Omega wurden. Der Buchstabe leitet sich von der stilisierten Darstellung eines Auges her. Lateinische Entsprechung: O.
pē, Pe

Pe ist ein Konsonant, der sich von der stilisierten Darstellung eines Mundes herleitet. Im Griechischen wurde daraus der Buchstabe Pi. Lateinische Entsprechung: P.
ṣädē, Zade

Zade ist ein Konsonant, der sich vermutlich von der Darstellung einer Heuschrecke herleitet. Dieser Buchstabe wurde als Sampi vorübergehend in das griechische Alphabet übernommen, später aber nur noch als Zahlzeichen verwendet. Keine lateinische Entsprechung.
qōf, Qoph

Qoph ist ein Konsonant, der sich von der stark stilisierten Darstellung eines sitzenden Äffchens mit herabhängendem Schwanz herleitet. Im Griechischen wurde daraus der Buchstabe Qoppa, der aber nur für seinen Zahlwert 90 beibehalten wurde. Lateinische Entsprechung: Q.
rōš, Resch
Resch ist ein Konsonant, der sich von der stilisierten Darstellung eines Menschenkopfes im Profil herleitet. Im Griechischen wurde daraus der Buchstabe Rho. Lateinische Entsprechung: R.
šin, Schin
Schin ist ein Konsonant, der sich vermutlich von der stilisierten Darstellung eines Zahnes herleitet. Im Griechischen wurde daraus der Buchstabe Sigma. Lateinische Entsprechung: S.
Taw ist ein Konsonant, dessen schriftliche Form ein Markierungszeichen ist. Im Griechischen wurde daraus der Buchstabe Tau. Lateinische Entsprechung: T.
Unicode

Αποτυχημένο Κράτος ( failed state )

Αποτυχημένο Κράτος ( failed state )

Τί είναι το failed state ? ΝΗΦΑΛΙΑ, Απάντηση σε έναν Ελληναρά

Σύμφωνα με την σύγχρονη επιστήμη του Διεθνούς Δημοσίου
Δικαίου καθώς και την Πολιτολογία (Πολιτική Επιστήμη) πολλά κράτη της Υποσαχάρειας Αφρικής είναι failed states (αποτυχημένα κράτη).

Η αφετηρία του σκεπτικού έγκειται στα τρία συστατικά στοιχεία κάθε κράτους : Εξουσία, Εδαφος και Πληθυσμός. Η
Εξουσία ως καθοριστικό στοιχείο αφορά πρωτίστως την επικράτηση των νόμων και την διασφάλιση της συντήρησης (σχετική ευημερία) του ιδίου πληθυσμού.

Τα χαρακτηριστικά στοιχεία ενός αποτυχημένου κράτους είναι τα εξής :
α) Το κράτος δεν είναι σε θέση με δικές του δυνάμεις να διασφαλίσει την συντήρηση του πληθυσμού. Στην Ελλάδα η σχετική ευημερία έχει ως καθοριστική βάση υπέρογκα δάνεια και όχι μίαν ιδία οικονομική βάση. Δηλαδή πρόκειται για μίαν ΕΙΚΟΝΙΚΗ ευημερία.
Αυτή η κατάσταση έχει ως λογική συνέπεια την απώλεια ενός τμήματος της κρατικής κυριαρχίας και ούτως ή άλλως της εθνικής αξιοπρέπειας.

β) Ο κρατικός μηχανισμός δεν λειτουργεί ή είναι τελείως ατελέσφορος και υπέρογκος και πέραν τούτου αποτελεί την μεγαλύτερη εστία  διαφθοράς, δηλαδή είναι όχι ευρωπαϊκός, αλλά ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΟΣ.
γ) Δεν υφίσταται ένα κεντρικό κτηματολόγιο. Επίσης χαρακτηριστικό στοιχείο τριτοκοσμικών κρατικών μορφωμάτων.
δ) Δεν υπάσρχει  μία ενιαία ρύθμιση περί των μισθών και των συντάξεων.
ε) Δεν σημειώνεται ένας σύγχρονος φορολογικός μηχανισμός.

ζ) Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στοιχείο ενός αφρικανικού failed state είναι η μη εφαρμογή της κρατικής εξουσίας σε όλην την επικράτεια. Στην Ελλάδα αποτελούν οι αναρχοαλήτες στον πανεπιστημιακό χώρο και οι οι αναρχοτρομοκράτες στα Εξάρχεια κράτος εν κράτει.
Ας υπενθυμίσουμε πέραν τούτου, τι έκαναν στις παρελθούσες δεκαετίες οι αναρχο- και μερικοί αλητοσυνδικαλιστές.

Συμπέρασμα : Η Ελλάδα αναδεικνύει ήδη μερικά στοιχεία ενός failed state.

Αναμφιβόλως δεν αποτελεί η Ελλάδα ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, αλλά ένα βαλκανοανατολίτικο κρατικό μόρφωμα με μερικά υπολλείμματα από την οθωμανική εποχή.

Κάποιος έχει διατυπώσει ευστοχότατα το εξής : Η Ελλάδα είναι “πτυελοδοχείο της Ευρώπης και καρπαζοεισπράκτορας του κόσμου”.
Κατά τα άλλα ισχύει το chacun a sa place.
Δημοσιευθέν από τον Ιούλιο 20015 συχνά στον ελληνικό τύπο πρωτίστως στην Καθημερινή και στο Βήμα.

Αλήθεια, Μεθοδολογικά Προβλήματα, Αντιπαράθεση με Χρήστο Γιανναρά

Αλήθεια,

Μεθοδολογικά Προβλήματα, Ακαδημαϊκή (όχι δικολαβική) Αντιπαράθεση (Θέσις, Αντίθεσις ) με Χρήστο Γιανναρά

Σοβαρά μεθοδοδολογικά προβλήματα

1.Το αντικείμενο του άρθρου είναι συγκεκριμένο και αναδεικνύει πτυχές
, οι οποίες κανονικά ανήκουν σε διαφορετικές επιστήμες (Πολιτολογία,
Κοινωνιολογία, Ιστορία, Εθνολογία, Φιλοσοφία ) , αλλά η θεώρηση του κ.
Γιανναρά στηρίζεται μάλλον στην γενική χριστιανική Ηθική. Αυτή όμως δεν
συμβάλλει ούτε στην εξεύρεση της ουσίας των υπαρχόντων προβλημάτων ,
ούτε στην επίλυσή των.

2.Η συγκεκριμένη προσέγγιση εμπεριέχει μερικές ήδη συχνά αναφερθείσες βασικές αδυναμίες :
α) Είναι άκρως ιδεαλιστική και έτσι σημειώνεται μόνον έμμεσα μία σύνδεση με τα προβλήματα.
β) Στην ουσία πρόκειται για μίαν απόλυτη αλήθεια (α και β έχουν πλατωνικές πηγές).
γ) Η θεώρηση είνα σχεδόν όπως σε όλα τα άρθρα του κ. Γιανναρά
ελληνοκεντρική , κάτι που αντιτίθεται στις αναγκαιότητες και απαιτήσεις
της αντικειμενικά υφισταμένης παγκοσμιοποιήσεως.

Σημειώνεται μία έλλειψη του μεθοδολογικού κανόνα της συγκριτικότητας.
Θα ήταν οπωσδήποτε αναγκαίο να συγκρίνουμε την Ελλάδα με τις άλλες
βαλκανικές χώρες καθώς και με τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Μία
σύγκριση με τα προηγμένα κράτη του Βορρά δεν είναι ούτε δυνατή ούτε
σκόπιμη , γιατί πρόκειται για δύο διαφορετικούς αστερισμούς.

Θα υπήρχε ένας επιτυχέστερος διάλογος με τον αρθρογράφο, εάν
διετύπωνε ένα πειστικό ορισμό της Αλήθειας. Τί εννοεί άραγε με την
έννοια Αλήθεια ; Από το κείμενο απορρέει το συμπέρασμα , ότι ο
αρθρογράφος χρησιμοποιεί αυτήν την βαρυσήμαντη έννοια πολύ υποκειμενικά
εν μέρει και βολονταριστικά.

Αν και δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ αποφθέγματα και παροιμίες, θα κάνω
σήμερα μίαν εξαίρεση αναφέροντας μία κινεζική παροιμία : «Υπάρχουν τρεις
αλήθειες : η δικιά μου αλήθεια, η δικιά σου αλήθεια και η αλήθεια».

Λοιπόν συνοπτικά περί την έννοια Αλήθεια .

Εδώ δεν πολυενδιαφέρουν οι πολλές θεωρίες και απόψεις περί την
Αλήθεια. Γενικά σημειώνονται η ιδεαλιστική και η υλιστική
(κοινωνιολογική), η μεταφυσική και η διαλεκτική βασική άποψη.

Περί την Αλήθεια

Αν και δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ αποφθέγματα και παροιμίες, θα κάνω σήμερα μίαν εξαίρεση αναφέρωντας μία κινεζική παροιμία : «Υπάρχουν τρεις αλήθειες : η δικιά μου αλήθεια, η δικιά σου αλήθεια και η αλήθεια».

Λοιπόν  συνοπτικά περί την έννοια  Αλήθεια . Εδώ δεν πολυενδιαφέρουν οι πολλές θεωρίες και απόψεις περί την Αλήθεια. Γενικά σημειώνονται η ιδεαλιστική και η υλιστική (κοινωνιολογική), η μεταφυσική και η διαλεκτική βασική άποψη.

Εχω διαπιστώσει, ότι ο αιώνιος Αριστοτέλης έχει θέσει στο έργο του Μεταφυσική τις βάσεις για τον κοινωνιολογικό ορισμό της Αλήθειας θεωρώντας την όχι ως ιδιότητα των αντικειμενικά υπαρχόντων πραγμάτων ή ιδεωδών οντοτήτων, αλλά πρωτίστως ως ΣΧΕΣΗ μεταξύ του λεχθέντος εκ μέρους ενός υποκειμένου και του θεωρουμένου αντικειμένου. Ο Αιστοτέλης επισημαίνει στην Μεταφυσική (Γ 7) : Είναι αληθές το λέγειν περί ενός υπάρχοντος, ότι αυτό υπάρχει και περί μη υπάρχοντος, ότι αυτό δεν υπάρχει. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη η Αλήθεια έγκειται στην συμφωνία (ανταπόκριση) μεταξύ της γνώσης και της πραγματικότητας. Ετσι έχει επηρεάσει ο μέγας Φιλόσοφος σημαντικά την δυτική *υπάρχει και η πανάρχαια ινδική)Γνωσιοθεωρία.

Αλλά ο Τhomas  Aquinas έχει συνδέσει την αριστοτελική άποψη με τον ιδεαλισμό (ο αντίπαλός του Ibn Rushd (Averroes) την συνέδεσε με τον υλισμό) και την χριστιανική Θεολογία υπογραμμίζοντας μεταξύ άλλων , ότι «ο Θεός είναι η πρώτη και μεγίστη Αλήθεια» ( Summa theologica I, 16, 1; I, 79, 4). Η τοποθέτηση της ορθόδοξης Θεολογίας δεν είναι διαφορετική.

Το κοινό γνώρισμα όλων των ιδεαλιστικών απόψεων περί τηνΑλήθεια έγκειται στην εντόπισή της αποκλειστικά στην συνείδηση του υποκειμένου (ανθρώπου). Από αυτήν την άποψη διαφέρουν κάπως οι αντικειμενικές-ιδεαλιστικές θεωρίες περί την Αλήθεια, σύμφωνα με τις οποίες μία ιδέα κατέχει ήδη την ποιότητα ενός αντικειμένου, μίας οντότητας.

5. Θα αναφέρω μερικές  αντικειμενικά υφιστάμενες συγκεκριμένες Αλήθειες :

α) Η Ελλάδα είναι μία βαλκανοανατολίτικη χώρα με μίαν ανεπαρκώς αναπτυγμένη αστική τάξη και επίσης με μίαν αδύναμη εργατική τάξη.

β) Σε σύγκριση με τις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες η Ελλάδα είναι από πολιτισμική άποψη μία καθυστερημένη χώρα στην πλειονότητα  χωρίς συνειδητά άτομα και πολίτες (έλλειψη της κοινωνικής, της κρατικής, της νομικής, της φορολογικής και ιδιαιτέρως τηε περιβαλλοντικής  συνείδησης).

γ) Οι Νεοέλληνες πολιτικοί ανταποκρίνονται στην καθυστερημένη χώρα. Στην Ευρώπη θα ήταν τέτοιοι πολιτικοί άνεργοι.

δ) Οι Νεοέλληνες είναι στην πλειονότητα σουρεαλιστές, επομένως δεν τους ενδιαφέρει η αντικειμενική Αλήθεια, αλλά η δικιά τους ερμηνεία της πραγματικότητας. Ετσι είναι αυτός το ιδανικό θύμα όλων των λαϊκιστών.

ε) Εχει επανειλλημμένα αποδειχθεί, ότι οι Νεοέλληνες εδ΄ω και 200 έτη δεν είναι σε θέση να επιτύχουν μίαν επίλυση των πολυάριθμων προβλημάτων τους. Επομένως χρειάζονται οπωσδήποτε βοήθεια από πιό αναπτυγμένες χώρες.

ζ) Ο υπερεξυπνακισμός είναι μία από τις διαχρονικές εγγενείς εθνικές παθογένειες, που εμποδίζει τους Νεοέλληνες να μάθουν από του επιτυχείς λαούς.

η) Ο βίος του Νεοέλληνα στηρίζεται σε δύο βασικούς κανόνες : α) κανόνας της απόλαυσης της ζωής και β) κανόνας της ήσσονος προσπάθειας.

Σύμφωνα  με τους εμπεδωτές της «θεωρίας» της μετανεωτερικότητας J.F.Lyotard, J. Derrida, εν μέρει και M. Foucault  η «μετα-αλήθεια» σημαίνει σε σχέση με τις «απόλυτες» αλήθειες του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και τις «αιώνιες» αλήθειες των θρησκειών  την ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑ της αλήθειας.

Εν τω μεταξύ σημαίνει η «μετα-αλήθεια» στην πολιτική την διαστρεύλωση και το ψεύδος, το οποίο παρουσιάζεται ως η μοναδική αλήθεια. Κατά τα άλλα θα τοποθετηθούμε μόνον ευκαιρίας δοθείσης  στο ενδιαφέρον και δύσκολο θέμα της Προνεωτερικότητας, της Νεωτερικότητας, της Μετανεωτερικότητας και της Νεωτερικότητας της Μετανεωτερικότητας κάπως πιό συστηματικά.

Καθημερινή ( 15. 6. 14 , 20.6.14, 18.7.15 ,22.2.17, 25.11.18)

 

Διεθνείς Σχέσεις, Μεθοδολογικά, Κανόνες, Αντιπαράθεση με Χρήστο Γιανναρά

Διεθνείς Σχέσεις, Μεθοδολογικά, Κανόνες, Αντιπαράθεση με Χρήστο Γιανναρά

Συστηματική ακαδημαϊκή αντιπαράθεση ( Αρθρο του κ. Χρήστου Γανναρά “Γεωπολιτική” της δουλοκτησίας στην Καθημερινή, 7.7.13 ) σε εκλαϊκευμένο επιστημονικό στιλ επί τη βάσh της Γενικής Μεθοδολογίας των βασικών και προγνωστικών επιστημονικών ερευνών.

Η τοποθέτησή μου δεν είναι ούτε έκθεση ιδεών, ούτε λογοτεχνικό κείμενο, ούτε δημοσιογραφικό άρθρο και βασίζεται στη νηφαλιότητα της σκέψης και του λόγου. Ηδη είχα τοποθετηθεί επί ενός  άρθρου του κ. Γιανναρά συστηματικά και εμπεριστατωμένα με επτά τεμάχια ( Μία ρεαλιστική „πολιτική ουτοπία“, Καθημερινή, 28. 5. 13 ) εφαρμόζωντας την προαναφερθείσα μεθοδολογία, αλλά με άλλο περιεχόμενο.

Κατ αρχάς θα ήθελα να κάνω μερικές κριτικές παρατηρήσεις :

α ) Και το σημερινό άρθρo του κ. Γιανναρά εμπεριέχει πολλές υπερβολές, τις οποίες δεν θέλω να χαρακτηρίσω.

β ) Το στυλ είναι απόλυτο υπό το νόημα της απόλυτης αλήθειας.

γ ) Υφίσταται μεν συνδυασμός των λέξεων, αλλά λείπει ενμέρει η λογική συνοχή.

δ ) Λείπει πέραν τούτου και μία πειστική μεθοδολογική προσέγγιση.

ε ) Διαπιστώνουμε μίαν τάση προς ναρκισσισμό και λαϊκισμό. Και τα δύο δεν αρμόζουν σε έναν καταξιωμένο πανεπιστημιακό.

ζ ) Η θεώρησή του είναι μονόπλευρη και δη θεολογική, ιδεαλιστική φιλοσοφική και στην ουσία ελληνοκεντρική.

η ) Είναι ακατανόητο να αγνοούνται καθοριστικά φαινόμενα των παρόντων διεθνών σχέσεων, όπως π.χ. η παγκοσμιοποίηση, ο νεοφιλελευθερισμός, οι άλλοι Κύκλοι πολιτισμού και τα πολυποίκιλα συμφέροντα των εθνών και των χωρών. Σύμφωνα με την Θεωρία των διεθνών σχέσεων υπάρχει μεταξύ της γεωπολιτικής και των συμφερόντων των κρατών μία ισχυρή αλληλουχία.

Εφαρμογή των κανόνων της μεθοδολογίας

Αντικειμενικότητα

Σύμφωνα με την Θεωρία της αντανάκλασης (Δημόκριτος) αντικατοπτρίζουμε τα φαινόμενα, τα οποία είναι αντικειμενικά που σημαίνει ότι αυτά εστιάζονται έξω από τον εγκέφαλο του ανθρώπου μεν, αλλά αυτός πρέπει να τα εξετάσει με τον απώτερο σκοπό να διεισδύσει στο punctum quaestionis ( πυρήνας ενός ζητήματος ) και να διαπιστώσει τί είναι αυτό. Ακριβώς αυτό το Τίείναι ο πυρήνας της Θεωρίας ήδη από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Ο Δημόκριτος ονομάζει το αποτέλεσμα της αντανάκλασης „σκοτεινή αλήθεια“ και συνιστά μίαν έρευνα εμβάθυνσης.

Αλλα πώς πραγματοποιείται μία τέτοια έρευνα ; Το Πώς είναι ο πυρήνας της Μεθοδολογίας (Παρμενίδης  (Ιδέ ιδιαιτέρως Karl R. Popper, The World of Parmenides- Essays on the Presocratic Enlightenment, New York, 1998 ).

Φαινόμενα, γεγονότα κλπ. μπορούν να ερμηνευθούν μεν, αλλά δεν επιτρέπεται μέσω ιδεοληψιών και επί τη βάση του υποκειμενισμού ή και χειρότερα του βολονταρισμού να παρερμηνευθούν ή και εκουσίως να διαστρεβλωθούν. Ο αιώνιος Αριστοτέλης έχει εφαρμόσει στα έργα του την εξής προσέγγιση : Πρώτα να θεωρούμε την φύση και την κοινωνία . Κατόπιν να διαβάσουμε, τί έγραψαν άλλοι περί αυτών. Και στο τέλος να βγάλουμε επί τη βάση των κανόνων της Λογικής συμπεράσματα.

Στην εποχή της παγκοσμιότητας σημειώνονται αλληλοεξαρτήσεις μεταξύ των οικονομιών όλων των χωρών, αλλά υπάρχουν και φτωχές χώρες , όπως η Ελλάδα, οι οποίες εξαρτώνται από άλλες χώρες ή διεθνείς οργανισμούς ( Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Τράπεζα ), οι οποίοι αναμφιβόλως δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Εάν η ΕΕ , το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα δεν  διέθεταν αστρονομικά δάνεια στην Ελλάδα,  αυτή  δεν θα ήταν σε θέση θα χρηματοδοτήσει τους εργαζομένους και τους συνταξιούχους της , μια που στην διεθνή χρηματοπειστωτική αγορά ουδείς δεν ήθελε να της δώσει δάνεια, γιατί η Ελλάδα διεθνώς δεν κατέχει φερεγγυότητα ( Ιδέ στο Μπλογκ μου  το άρθρο „Διαχρονική έλλειψη φερεγγυότητας“).

Συνθετικότητα

Ο Αριστοτέλης ήταν ο πρώτος, ο οποίος έχει εφιστήσει την προσοχή στην συνθετικότητα των φαινομένων, κάτι που όπως φαίνεται είναι στα ελληνικά ΜΜΕ ανεπαρκώς γνωστό, γιατί οι ιδεοληψίες επιτρέπουν μόνο μονόπλευρες θεάσεις και έτσι επιδρούν άκρως αρνητικά στην σκέψη, η οποία τελικά έχει θολωθεί.

Η Αριστερά υπογραμμίζει την οικονομική πτυχή, η Δεξιά την πολιτική, η άκρα δεξιά βλέπει μόνον τους παράνομους μετανάστες, το ΚΚΕ βρίζει τον ιμπεριαλισμό και την πλουτοκρατία, ο κορυφαίος διανοητής Στέλιος Ράμφος τονίζει πρωτίστως την εικόνα του ανθρώπου στην νεοελληνική παράδοση και ο κ. Γιανναράς , ένας από τους κορυφαίους διανοουμένους και αρθρογράφους, ασχολείται με την ηθική και άλλες αρετές.

Εχω βιώσει πολλές φορές οξύτατες „συζητήσεις“ περί των αιτιών της κρίσης, εάν π.χ. αυτές είναι πολιτικού ( ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ ) ή οικονομικού ( ΚΚΕ ) χαρακτήρα. Από αυτήν την μονόδρομη τοποθέτηση απορρέουν διαφορετικές απόψεις περί της επίλυσης του υπάρχοντος προβλήματος.
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα  π.χ. πεπεισμένος , ότι τα προβλήματα επιλύονται με νόμους, καταγγελίες , με ανέξοδες αντιμνημονιακές ρητορίες και τριτοκοσμικές φαντασιώσεις (οικονομικός κρατισμός, μεγέθυνση του Δημοσίου κτλ.).

Αλλά στα άρθρ του κ. Γιανναρά δεν γίνεται λόγος για επίλυση των σύνθετων προβλημάτων μέσω επίσης συγκεκριμένων συνθέτων μέτρων και μεθόδων και αναφέρονται επανειλλημμένα η ηθική, η αγάπη μεταξύ   των ανθρώπων  και η απαραίτητη αυτοθυσία, δηλαδή ηθικολογίες και γενικολογίες.

Στην πραγματικότητα είναι οι αιτίες της γενικής κρίσης, ηθικές ( κατάπτωση των αξιών στην εποχή της Μεταπολίτευσης), πολιτικές ( λαϊκιστική και ψηφοθηρική πολιτική των υπερδανείων), οικογενειοκρατία, φαυλότητα και ανικανότητα της ψευτοελίτ ( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ μου τη μελέτη „ Νεοέλλην άνήρ Πολιτικός, Αλήτης, Κάθαρμα, Μπάσταρδο“ ), εθνολογικές ( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ μου τα άρθρα „Ελληνες και Γερμανοί, Εθνολογική σύγκριση“ και τη μελέτη „Deutsche und Griechen, Mentalität, Eine komparative Studie“ καθώς και τα άρθρα „Αδράνεια- Εθνοψυχολογία“, “Περί του νεοελληνικού Σουρεαλισμού“, „Νεοέλλην Βαλκανοανατολίτης“), και ιστορικές ( εγγενείς διαχρονικές παθογένειες εδώ και 200 έτη ! ) και άλλες.

Συστημικότητα

Από φιλοσοφική άποψη υφίστανται μεταξύ των προαναφερθέντων πτυχών αλληλοσυνδέσεις, αλληλοεξαρτήσεις και αλληλοεπιδράσεις. Αν φαντασθούμε έναν κύκλο, στον οποίο εστιάζονται σε ίδιες αποστάσεις πτυχές του προβλήματος υπό την ιδιότητα στοιχείων , τότε διαπιστώνουμε, ότι κάθε στοιχείο είναι με κάθε άλλο στενότατα συνδεδεμένο έτσι , ώστε να δημιουργείται μία νέα ενιαία οντότητα, η οποία εμπεριέχει μεγίστη δυναμικότητα και αναδεικνύει μίαν ανώτερη ποιότητα σε σύγκριση με τις ποιότητες των πρώην μεμονομένων στοιχείων.

Από τον συστημικό χαρακτήρα της κρίσης απορρέει το συμπέρασμα, ότι ευθύς εξ αρχής πρέπει να αρχίσει η βαθμιαία ενασχόληση με  όλες τις βασικές της πτυχές.
Γι αυτόν τον σκοπό είναι μία αναδιάρθρωση όλης της Ελλάδας η conditio sine qua non ( η τελείως απαραίτητη προϋπόθεση ) για να επιτευχθούν επί τέλους ο εκσυγχρονισμός και ο εξευρωπαϊσμός. Της. Δεν είμαστε όμως ονειροπόλοι. Ξέρουμε, ότι οι πολιτικοί παλαιοκομματικού τύπου δεν είναι σε θέση , ούτε επιθυμούν να πραγματοποιήσουν ριζικές μεταρρυθμίσεις. Μόνον μία νέα γενεά πολιτικών με γνήσια εθνική συνείδηση, με αρετές και με επιστημονική κατάρτιση θα μπορούσε να πραγματοποιήσει αυτό το όραμα. Εχει  ήδη αποδειχθεί, ότι  ούτε  η κυβέρνηςη της Ακρας (Ριζοσπαστικής) Αριστεράς είναι διατεθειμένη ή γενικά ικανή να υλοποιήσει τις απαραίτητες διαρθρωτκές μεταρρυθμίσεις.

Παγκοσμιοποίηση

Διαπιστώνουμε πολλές εκφάνσεις της παγκοσμιοποίησης όπως π.χ. τις οικονομικές αλληλοεξαρτήσεις, τον ολέθριο νεοφιλελευθερισμό με τα καταστροφικά hedge funds, τo διαδίκτυο με το Facebook, τις πολιτισμικές ( η ραγδαία εξάπλωση του American way of life με τα καλά , αλλά και με τα πολλά μειονεκτήματά του ) και την συνεργασία μεταξύ των επιστημόνων σε συνδασμό με την πολυγλωσσία.
Οι εθνοκεντρισμοί και οι γελοίες εθνικές ομφαλοσκοπήσεις, όπως π.χ. „περιούσιος λαός“, „ελληνικό δαιμόνιο“ και άλλα χαρίεντα ανήκουν πλεον σε παρελθούσες εποχές.

Αυτές οι εξελίξεις δεν έχουν όμως σχέση με τον υγιή πατριωτισμό, ο οποίος εργαλειοποιεί τον πατριωτισμό για ιδιοτελείς σκοπούς. Οι υπερπατριώτες ήταν στην ευρωπαϊκή ιστορία συνήθως επικίνδυνοι για την πατρίδα τους και την έχουν εν μέρει καταστρέψει.
Απαιτούνται γνώσεις και περί των άλλων ευρωπαϊκών λαών ( ιστορία, λογοτεχνία, εθνολογία, γλώσσα κλπ.) και πέραν τούτου και περί των άλλων Κύκλων πολιτισμού ( Κονφουκιανικός , Ισλαμικός και Ινδουϊστικός Κύκλος Πολιτισμού ).

Η μόρφωση ενός ανθρώπου εκλαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις. Κάθε λαός πρέπει να είναι διατεθειμένος να παραλάβει γνώσεις από άλλους λαούς, ιδίως από τους υπερεξελιγμένους και ας λησμονήσει τυχόν προβλήματα από το παρελθόν.
Οι εθνοκεντριστές έχουν ισχυρό εθισμό στην αυτοπεριχαράκωση, στην ξενοφοβία , στην κινδυνολογία και στην βαλκανοανατολίτικη συνωμοσιολογία.
Ας υπενθυμίσουμε, ότι οι πρόγονοί μας ήταν κατ αρχάς μαθητές των ανατολίτικων λαών με τους αρχαιότατους πολιτισμούς τους, αλλά κατόπιν κατόρθωσαν να τους υπερφαλαγγίσουν και να γίνουν δάσκαλοί τους.

Σχετικότητα

Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις είναι όλα π. χ. η αλήθεια, η δικαιοσύνη , η ελευθερία, οι επιστημονικές γνώσεις, η πίστη, η αγάπη κλπ. σχετικά.
Αλλά το πρόβλημα στην Ελάδα έγκειται κυρίως στο ό,τι κόμματα της Αριστεράς και πολλοί συνδικαλιστές έχουν απόψεις περί της απόλυτης αλήθειας, της απόλυτης κοινωνικής δικαιοσύνης, της απόλυτης ελευθερίας κοκ.
Στην παγκόσμια ιστορία εχει όμως αποδειχθεί, ότι σε περίπτωση που έχουν τέτοιες κοινωνικές δυνάμεις αναλάβει τα ηνία της  πολιτικής εξουσίας, όχι μόνον όλα αυτά έχουν μεταλλαχθεί σε σχετικούς όρους , αλλά πέραν τούτου έχουν εξαφανισθεί τελείως.

Εγείρεται ούτως ή άλλως το εύλογο ερώτημα, πώς είναι δυνατόν να επιλυθούν οικονομικά προβλήματα πρωτίστως με ιδεολογικά και πολιτικά μέτρα και μέσω του απαρχαιομένου και ανίκανου κρατισμού, μια που σημειώνεται μεταξυ του κρατισμού και της οικονομικής προόδου μία contradictio in adiecto( οξύμωρον) .
Απαιτήσεις για απόλυτη κοινωνική δικαιοσύνη είναι πέραν τούτου και έκφραση του σουρεαλισμού και της ουτοπίας. Ηδη ο Κικέρων (Cicero έχει ασχοληθεί με  το λίαν ενδιαφέρον θέμα του απόλυτυ δικαίου :“Summum ius, summa iniuria“(„Απόλυτο δίκαιο, απόλυτο άδικο“ ).

Διαφοροποίηση

Λαμβάνονται υπόψη οι υπάρχουσες ιδιαιτερότητες και διαφορές μεταξύ ανθρώπων, εθνών και φαινομένων, ειδάλλως μπορεί να είναι μία αξιολόγηση επί τη βάση της απλούστευσης και της γενίκευσης όχι μόνον εσφαλμένη, αλλά και άδικη. Εφαρμόζεται συνήθως ένας κανόνας, εάν πρόκειται π.χ. για εθνολοψυχολογικά ζητήματα για την πλειοψηφία ή την μειοψηφία.
Δεν είναι π.χ. σωστό να πρεσβεύσουμε την άποψη ότι όλοι οι Γερμανοί είναι εργατικοί και πειθαρχικοί. Πιό σωστή είναι η διαφοροποιημένη αποτίμηση, ότι οι Γερμανοί είναι στην πλειοψηφία τους εργατικοί και πειθαρχικοί. Επίσης θα ήταν λίαν εσφαλμένο και άδικο να διατυπώσουμε την άποψη, ότι όλοι οι δημοσιογράφοι είναι εντεταλμένοι.

Ούτως ή άλλως διαθέτουν οι μορφωμένοι αναγνώστες του τύπου την διανοητική ικανότητα να ξεχωρίσουν τους έντιμους από τους πολλούς εντεταλμένους δημοσιογράφους. Τα γενικά γνωστά κλισέ περί ανθρώπων και εθνών αντιτίθενται στους κανόνες της λογικής , δεν δύνανται να ανταποδώσουν την πραγματικότητα και μπορούν να θεωρηθούν άδικα.

Συγκριτικότητα

Μόνον μέσω της σύγκρισης με άλλους ανθρώπους μπορεί κανείς να εννοήσει καλύτερα, πού αυτός βρίσκεται, σε ό,τι αφορά μόρφωση, επαγγελματικές επιτυχίες κλπ.
Το ίδιο ισχύει και για τους λαούς. Συγκρίνοντας π.χ το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων με εκείνο των άλλων βαλκανικών λαών , διαπιστώνουμε , ότι οι Ελληνες ζουν πολύ καλύτερα, αν και μερικοί πιστεύουν, ότι φυτοζωούν.

Μόνον σε σύγκριση με την „Χρυσή εποχή“ της Μεταπολίτευσης με την επίπλαστη ευημερία και τον πρωτόγονο ηδονισμό επί τη βάση τεραστίων δανείων βγαίνει το συμπέρασμα, ότι το βιοτικό επίπεδο έχει δραστικά επιδεινωθεί. Σε σύγκριση με τους λαούς των χωρών της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης είναι σήμερα το βιοτικό επίπεδο στην Ελλάδα όντως χαμηλό.

Αλλά μπορούμε να κάνουμε και άλλες συγκρίσεις, όπως στην παραγωγικότητα και στην διεθνή ανταγωνιστικότητα των προϊόντων , στην αποδοτικότητα του Δημοσίου, στο επίπεδο της παιδείας , στην οργανωτικότητα, συστηματικότητα, μεθοδικότητα και αποτελεσματικότητα. Σε αυτούς τους τομείς είναι η καθυστέρηση της Ελλάδας σε αφάνταστο βαθμό μεγάλη.

Κανονικά θα έπρεπε οι Ελληνες να καταβάλλουν αυτοβούλως τις απαραίτητες προσπάθειες για να φθάσουν στο επίπεδο των προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών. Εν τούτοις, κάθε προσπάθεια εκμοντερνισμού της Ελλάδας προσκρούει στην λυσσώδη αντίδραση των συνδικαλιστών και των αριστερών κομμάτων, τα οποία ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί, ότι η ανέμελη ζωή με δανεικά ( και αγύριστα) έχει παρέλθει εσαεί.

Ιστορικότητα

Αυτή σημαίνει σε γενικές γραμμές, ότι φαινόμενα και απόψεις του παρελθόντος δέον να αξιολογούνται στο συγκεκριμένο τους ιστορικό πλαίσιο και   όχι επί τη βάση κριτηρίων του παρόντος. Σε περίπτωση της θεματικής απομόνησης υπάρχει ο κίνδυνος της μη διείσδυσης στον πραγματικό πυρήνα τους και της εσφαλμένης εφαρμογής γνώσεων του παρελθόντος επί φαινομένων του παρόντος. Αναφέρουμε μόνο δύο παραδείγματα.

Ο υλιστής φιλόσοφος Δημόκριτος προερχόταν από τα μεσαία δημοκρατικά στρώματα, κάτι που επηρέασε σημαντικά και τον τρόπο της σκέψης του, ενώ ο ιδεαλιστής Πλάτων ήταν εκπρόσωπος του δουλοκτητικού συστήματος με ανάλογες επιδράσεις επί της  θεωρίας του, όπως  π.χ. η άποψή  του , ότι δίκαιο είναι αυτό που εμπεριέχει ο νόμος. Σχεδόν στην ίδια εποχή είπε ακριβώς το ίδιο ο λίαν πραγματιστής Κονφούκιος> σαν εκπρόσωπος της κινεζικής αριστοκρατίας !

Πιό σπουδαίο από ιστορική άποψη είναι το γεγονός, ότι μία από τις προϋποθέσεις για τις πνευματικές επιτυχίες στην αρχαία Ελλάδα ήταν το ατομικό, όχι το ατομικιστικό και εγωϊστικό συμφέρον.

Από μίαν σωστή εφαρμογή του κανώνα της ιστορικότητας επί των Νεοελλήνων δεν μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα, ότι ως απόγονοι των ευφυέστατων αρχαίων Ελλήνων είμαστε a priori ( ευθύς εξ αρχής ) διανοητικά τέρατα.
Κάτι τέτοιο δεν λένε άλλοι λαοί με επίσης επιτυχέστατους προγόνους, όπως π.χ. οι Αιγύπτιοι και οι Ιρακινοί  σαν απόγονοι των Σουμερίων, των Ακκάδων και των Βαβυλωνίων, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει τους πρώτους μεγάλους πολιτισμούς στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ρεαλισμός

Σχεδόν κάθε μέρα σκοντάφτει ο ξύπνιος παρατηρητής στον σουρεαλισμό ,ο οποίος  ήδη εξέλαβε την διάσταση ενός  ηδονιστικού  εθισμού. Ο Νεοέλληνας αισθάνεται ευτυχέστατος , όταν αυτοβαυκαλίζεται και συγχίζει την σκληρή πραγματικότητα με τις αυταπάτες του. Αυτό το έχω πάμπολες φορές διαπιστώσει και σε ατομικό επίπεδο, ιδίως όταν μία από τις πολλές εκφάνσεις του σουρεαλισμού είναι η υπεραυτοεκτίμηση σε βαθμό παράνοιας.

Ας αναφέρουμε μερικά παραδείγματα : Οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ κυρίες Βάσω Παπανδρέου και Αννα Διαμαντοπούλου έχουν προ δύο ετων επανειλλημένως με ιδιαίτερη υπερηφάνεια  υπογραμμίσει  ότι τουςThatcher ή εκπρόσωποι της ΕΕ )  τα είπαν : „Ποιοί είστε εσείς που θα μας πειτέ εμάς… „ ή  „Ποιός είναι ο κ. Αλμούνια… „ . Ακόμη και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε το τσαμπουκάδικο ερώτημα : „Τί είναι οι  Ολλανδοί, οι Φιννλανδοί…“. Είχα λόγο να θυμηθώ από τα παιδικά μου χρόνια την γραφική ερώτηση  : „Ξέρεις , ποιός είμαι εγώ ρε… „. Τοιαύτα που είναι και στις αραβικές χώρες γνωστά και πολύ συνηθισμένα,  δείχνουν την πολιτιστική καθυστέρηση των Νεοελλήνων.

Ο σουρεαλισμος είναι πολύ διαδεδομένος στον πολιτικό βίο, όπου κάποιος πολιτικός υπόσχεται, ότι θα ανοικοδομήσουμε μίαν νέα Ελλάδα, ότι σε λίγους μήνες θα περάσει η μπόρα και ότι το επομενο έτος θα βρεί η  Ελλάδα  στην διεθνή αγορά δάνεια και άλα ακατανόητα.

Αυτό είναι παροξυσμός par excellence. Είναι οθαλμοφανές , ότι ο Νεοέλληνας δεν δύναται να υπερβεί τον παθολογικό του σουρεαλισμό , γιατί αυτός ανήκει στα καθοριστικά χαρακτηριστικά του γνωρίσματα. Η έλλειψη ρεαλιστικού πνεύματος είναι ένδειξη της έλλειψης του ορθολογισμού μεν , αλλά αυτό δεν σημαίνει , ότι στην Ελλάδα ζουν μόνον σουρεαλιστές. Ο σουρεαλισμός σε συνδυασμό με τον υπερεξυπνακισμό είναι ευρέως διαδεδομένος σε πολιτικίζοντες καλλιτέχνες ιδιαιτέρως της Αριστεράς.

Εξέλιξη και μεταλλαγή

Οι Νεοέλληνες έχουν την ακατανόητη συνήθεια να λαμβάνουν υπόψη σε ό,τι αφορά τον εαυτό τους, μόνον τις επιτεύξεις των αρχαίων Ελλήνων, αλλά όταν πρόκειται για τους Ευρωπαίους και ιδίως για τους Γερμανούς, αναφέρουν τους όχι και τόσο πολιτισμένους αρχαίους Γερμανούς καθώς και τα εγκλήματα των εθνικοσοσιαλιστών.

Δεν είναι διατεθειμένοι ούτε σε θέση να δουν την πραγματικότητα, ότι „ πάντα ρεί“( αποδίδεται στον Ηράκλειτος) που σημαίνει ότι οι λαοί εξελίσσονται, προοδεύουν , αλλάζουν συνήθειες και συμπεριφορές και προσαρμόζονται στα νέα διεθνή δεδομένα.
Ο εθνικοσοσιαλισμός έχει επικρατήσει στην Γερμανία μόνον  12 έτη , από το 1933 έως το 1945, αλλά η γερμανική ιστορία έχει μία πιό μεγάλη διάρκεια και είναι συνυφασμένη ιδίως από τον 18ο αι. με πολιτιστικές και επιστημονικές επιτεύξεις διεθνούς βεληνεκούς ( μεταξύ άλλων 86 βραβεία Νομπέλ ).

Διαπιστώνουμε όμως και συμπεριφορές , όπως τον ολέθριο συγκρουσιασμό, ο οποίος κατέστρεψε την αρχαία Ελλάδα ( Σπάρτη κατα Αθηνών ) και ακόμη παίζει έναν αρνητικό ρόλο στον σημερινό πολιτικό βίο. Το ίδιο συμβαίνει και με το διογκωμένο, ανίκανο και εν μέρει διεφθαρμένο Δημόσιο, για το οποίο, όπως φαίνεται, δεν ισχύει το απόφθευγμα του Ηρακλείτου. Μάλλον δεν είναι ουδεμία κυβέρνηση σε θέση να επιτύχει τον απαραίτητο εκσυγχρονισμό και εξορθολογισμό αυτού του πολιτικοκοινωνικού τέρατος, το οποίο καταστρέφει καθημερινώς την χώρα.

Αιτιολόγηση
Είναι σε γενικές γραμμές γνωστό, ότι η επιστήμη, όχι μόνον οι μεμονομένες γνώσεις, έχει εμφανισθεί για πρώτη φορά στη ιστορία της ανθρωπότητας τον 6ο αι. π.Χ. στην Ιωνία με την χρησιμοποίηση της λέξης Διατί, μέσω της οποίας έχει εισαχθεί η κριτική σκέψη. Ακριβώς αυτό το Διατί είναι ο πυρήνας της Φιλοσοφίας.

Το Διατί απαιτεί λογικές και πειστικές απαντήσεις χωρίς ιδεοληψίες και παρωπίδες, τις οποίες διαπιστώνουμε κάθε μέρα στα ελληνικά ΜΜΕ. Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις , δεν είναι οι δημοσιογράφοι ούτε διατεθειμένοι , ούτε σε θέση να εφαρμόσουν το Διατί και να γράφουν δομημένα, λογικά και πειστικά κείμενα. Στα άρθρα των περισσότερων εφημερίδων επικρατούν επιπολαιότητα, ρηχότητα, υπερεξυπνακισμός, δημαγωγία και φθηνός λαϊκισμός. Οι σοβαρές εφημερίδες είναι δύο έως τρεις ( η Καθημερινή, το Βήμα και το Εθνος ίσως και τα Νέα ), αλλά και σε αυτές δημοσιεύονται μερικές φορές άρθρα αυτού του είδους. Αυτονοήτως κατέχουν κείμενα των λίγων πανεπιστημιακών αρθρογράφων ( π.χ. Χ. Γιανναράς και Π.Ιωακειμίδης ) υψηλό επίπεδο, αν και δεν συμφωνούμε με κάθε άποψη, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι σε κάθε περίπτωση απαραίτητο.

Διατί έχει αυτοκαταστραφεί η Ελλάδα ; Ποιές είναι οι κύριες αιτίες και ποιοί πολιτικοί είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την κατάπτωση ; Εχω λόγο να αμφιβάλλω, ότι οι πολιτικοί και πολλοί δημοσιογράφοι θα ήταν σε θέση να δώσουν λογικές και πειστικές απαντήσεις.
Μόνον ειδικοί επιστήμονες διαθέτουν τα αναγκαία μεθοδολογικά εργαλεία, την πείρα, τις γνώσεις και τις απαραίτητες ειδικές προϋποθέσεις όπως π.χ. εργατικότητα, συστηματικότητα, οργανωτικότητα, ισχυρή βούληση, αντοχή , υπομονή και επιμονή για να πραγματοποιήσουν έρευνες βάθους με αντικειμενικότητα και επιτυχία.

Ο σοβαρός ερευνητής εστιάζει την προσοχή του στην επιστημονική έρευνα και όχι στα κανάλια , δηλαδή δεν πάσχει από αρρωστημένο ναρκισσισμό. Οι ναρκισσιστές πολιτικοί αρκούν.

Προγνωστικότητα

Μία από τις διαχρονικές εγγενείς παθογένειες είναι  η τσαπατσουλιά στα οικονομικά και γενικά στην διεύθυνση του κράτους. Αντί να προετοιμάζουν ένα σοβαρό χρονοδιάγραμμα σαν αποτέλεσμα πολυετών συστηματικών μελετών, παρασκευάζουν μέσα σε μερικές εβδομάδες τελείως πρόχειρα κάτι , το οποίο ονομάζουν με υπερηφάνεια „χρονοδιάγραμμα“ , το οποίο  ούτως ή άλλως ποτέ δεν υλοποιούν.Το κακό έγκειται στο ό,τι κάθε νέα κυβέρνηση επεξεργάζεται τα δικά της υπερεξυπνακίστικα  και τσαπατσούλικα „χρονοδιαγράμματα“.
Δεν υπάρχει δυστυχώς ουδεμία παράδοση της συνέχειας και υλοποίησης χρονοδιαγραμμάτων όπως στις εξελιγμένες ευρωπαϊκές χώρες.
Αφετερία της προγνωστικότητας είναι η γνώση περί της σημερινής κατάστασης στην ολότητά της. Λαμβάνονται υπόψη μεταξύ άλλων εθνικές και διεθνείς διαστάσεις των υπαρχόντων προβλημάτων στην διαλεκτική τους αλληλοεξάρτηση. Επί τη βάση των κανόνων της λογικής βγάζουμε συμπεράσματα για πιθανές εξελίξεις μεσοπρόθεσμα ή και μακροπρόθεσμα. Αδιάκοπα παρακολουθούμε τις πραγματικές εξελίξεις των φαινομένων ( κοινωνιολογική μέθοδος στην ουσία του Αριστοτέλη ). Αυτός ο τρόπος προσέγγισης στα προβλήματα διαφέρει φυσικά από προφητείες, πολύ διαδεδομένες στους κόλπους της Ακρας Αριστεράς.

Εγείρεται το ερώτημα, τί άραγε κάνουν οι πολλοί „ειδικοί σύμβουλοι“, μεταξύ αυτών και απόφοιτοι με διδακτορικά γνωστών διεθνών πανεπιστημίων. Ισως να μην είναι οι υπεύθυνοι πολιτικοί , οι οποίοι στην Ελλάδα έτσι ή αλλιώς ασχολούνται πρωτίστως με την κομματική τους πελατεία , σε θέση να εκτιμήσουν τις συστάσεις των επιστημόνων, ενώ στα προηγμένα κράτη οι πολιτικοί εισακούουν προθύμως τους ειδικούς επιστήμονες, γιατί σέβονται τις επιστημονικές γώσεις. Εχω περί αυτού προσωπική πείρα.

Σημειώνεται και ένα γνωστότατο φαινόμενο στο να είναι ένας πολιτικός τόσο πεπεισμένος από τις ex officio ικανότητες και δήθεν γνώσεις του, ώστε να μην χρειάζεται τις συμβουλές των επιστημόνων.

Παρατήρηση

Το κείμενο έχει δημοσιευθεί ως εκτενέστατο σχόλιο κάτω από το αναφερθέν άρθρο του κ. Χ. Γιανναρά στην ηλεκτρονική  έκδοση της Καθημερινής. Εδώ πρόκειται για εκλαϊκευμένη επιστημονική αντιπαράθεση αυτονοήτως νηφάλια, ψύχραιμα και πολιτισμένα, κάτι που είναι στην Ελλάδα σχεδόν άγνωστο.

Δημοσιευθέν στην ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής (Ιούλιος 2013 και 18.7.15)

———————————————————————————

Διεθνείς Σχέσεις, Αλλαγές

Είναι ζήτημα λογικής και νηφάλιας προσέγισης στην αντικειμενική πραγματικότητα .

Ακριβώς σήμερα αναδύεται βαθμιαία η δεύτερη υπερδύναμη , η Κίνα. Η μέλλουσα τρίτη υπερδύναμη ,η Ινδία αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς. Η Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελεί σύμφωνα με την αξιολόγηση εκ μέρους του αμερικανού νομπελίστα της οικονομίας Stieglitz μίαν οικονομική υπερδύναμη.

Στην Δύση συντελούνται συγκλονιστικές επιτεύξεις στο πεδίο των υψηλών τεχνολογιών. Οι επιστήμονές της ερευνούν επιτυχέσταστα το σύμπαν, τα βάθη των ωκεανών, τον βιολογικό μικροκόσμο και τις πιο λεπτές πτυχές του ανθρώπινου εγκεφάλου, ενώ οι θεολόγοι της Ορθοδοξίας και οι Ελληναράδες κάνουν αενάως ασκήσεις “πνευματικής” και πατριδοκάπηλης αυτοικανοποίησης, αποχαυνωτικής ομφαλοσκόπης και αυτοκαταστροφικής αυτοπεριχαράκωσης.

Ο κ. Γιανναράς επιθυμεί το πλατωνικό απόλυτο το ηθικά τέλειο (σύμφωνα με τα μεσαιωνικά κριτήρια της Ορθοδοξίας), αλλά τέτοια πράματα σημειώνονται αποκλειστικά σε ουτοπίες και στην τελείως παρωχημένη θρησκευτική μεταφυσική.

Συνιστώ λοιπόν να εγκαταλείψουμε την αποκλειστικά ελληνοκεντρική θεώρηση του κόσμου και την βαρετή και παλιμπαιδιστική παρελθοντολογία. Αυτό όμως προϋποθέτει συστηματικές γνώσεις ανταποκρινόμενες στις αναγκαιότητες της εποχής της παγκοσμιοποίησης.

Καθημερινή (22.1.17)

 

 

Κοινωνικό Συμβόλαιο , Αντιφών, Επίκουρος, Ευρωπαίοι Φιλόσοφοι, Rousseau, Αντιπαράθεση με Χρήστο Γιανναρά

Κοινωνικό Συμβόλαιο, Αντιφών, Επίκουρος,  Rousseau

vs. Χρήστο Γιανναρά

Ο αρθρογάφος ως θεολόγος της Ορθοδοξίας έχει πάμπολλα πνευματικά και ψυχολογικά προβλήματα γενικά με την „τρισκατάρατη Δύση“ και ιδιαιτέρως με τoν Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, ο οποίος θεωρείται διεθνώς ως  μία από τις μεγαλύτερες διανοητικές, πολιτισμικές και πολιτικές επιτεύξεις σε όλην την ιστορία της ανθρωπότητας. Χωρίς αυτήν δε θα υπήρχαν ούτε η σύγχρονη δημοκρατία, ούτε το κράτος του δικαίου, ούτε ο πολίτης, ούτε τα κοσμοϊστορικά ατομικά ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε οι συγκλονιστικές επιστημονικές επιτεύξεις επί τη βάση του ελευθέρου ατόμου, μέσω των οποίων συντελούνται περαιτέρω κοινωνικές εξελίξεις. Το ότι σημειώνονται και πολυποίκιλα προβλήματα, είναι κάτι το φυσικό. Αλλά το διαρκές υπερβάλλειν στα άρθρα του μπορεί να θεωρηθεί πρωτίστως ως ένα  ψυχολογικό πρόβλημα sui generis.

Είναι γνωστό, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχουν αντιδράσει λυσσωδώς  επί του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού λόγω του αθεϊσμού της, αλλά έχουν παρέλθει εν τω μεταξύ πολλές δεκαετίες και έχει ήδη από τις νευρωνικές επιστήμες αποδειχθεί, ότι γενικά η πίστη σε μίαν ανώτερη μεταφυσική δύναμη, όχι όμως σε μία συγκεκριμένη θρησκεία, είναι στον άνθρωπο έμφυτη.

Εντούτοις  είναι ακατανόητο, γιατί ο αρθρογράφος συκοφαντεί μανιωδώς σχεδόν σε κάθε άρθρο του την αστική αντίληψη περί του ατόμου και της ατομικότητας παρερμηνεύοντάς την ως  ατομικισμό και εγωισμό.
Τώρα επιτίθεται και κατά του Contrat social (Κοινωνικού Συμβολαίου) παραμορφώνοντας και αυτό. Αυτό είναι για μένα λόγος να παρουσιάσω κάπως συστηματικά αυτό το υπέροχο διανοητικό και πολιτικό επίτευγμα του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού.

Η Κοινωνική Συνθήκη του Επικούρου

Τον 5ο και 4ο αι. π.Χ. ωρίμασαν στην Αθήνα οι κοινωνικές συνθήκες για την ενασχόληση με ανθρωπολογικά θέματα, τα οποία έχουν εστιασθεί στο επίκεντρο φιλοσοφικών ερευνών, οι οποίες είχαν ως μεθοδολογική βάση την εικόνα του ανθρώπου και δη το μεμονωμένο άτομο με ατομικότητα και αυτοπεποίθηση. Τα άτομα ήταν ισότιμα και με αυτόν τον τρόπο  έχει εγερθεί το ερώτημα, πώς να δοθεί μία πειστική εξήγηση του ρόλου του ατόμου για τη συνεκτικότητα της πόλης (κράτους). Ετσι έχει βαθμιαία εμπεδωθεί η Θεωρία της Κοινωνικής Συνθήκης.

Ο πρώτος, ο οποίος έχει ασχοληθεί με αυτό το νέο θέμα ήταν ο Σοφιστής Αντιφών: „Και οι κανόνες της πόλεως είναι το προϊόν μίας αμοιβαίας συμφωνίας, όχι όμως δεδομένοι. Οι κανόνες της φύσης… , δεν είναι προϊόν αμοιβαίας συμφωνίας“. Αυτή η σοφιστική αντίληψη έχει προσλάβει από τον Δημόκριτο μίαν κοσμική διάσταση: Δημιουργία της κοινωνίας μέσω συμφωνίας αρχικά μεμονομένων ατόμων, όπως έχει συγκροτηθεί το σύμπαν μέσω της συνένωσης σωματιδίων της ύλης. Ο Επίκουρος παρέλαβε μεν μερικές γνώσεις των σοφιστών, αλλά τις εξέλιξε περαιτέρω: „Το ανταποκρινόμενο δίκαιο στη φύση είναι μία συμφωνία, η οποία αφορά το όφελος, με τον σκοπό να μη ζημιώνει ο ένας τον άλλον, ούτε να ανεχθεί ζημία“. Υφίστανται και άλλες όμοιες διατυπώσεις εκ μέρους του Επικούρου.

Παρακάτω θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω την άποψή του:

1. Οι Ανθρωποι και όχι οι θεοί δημιουργούν την κοινωνία και το κράτος. Τοιουτοτρόπως περατώνονται οι μύθοι περί θεών και ημίθεων, οι οποίοι δήθεν συγκρότησαν την κοινωνία και το κράτος.

2. Οι σχέσεις μεταξύ των ατόμων καθορίζονται από τα συμφέροντά τους. Αυτή η βασική αντίληψη του φιλόσοφου είναι όντως χρησιμοθηρική, αλλά ακόμη και σήμερα επίκαιρη.

3. Η Συνθήκη προϋποθέτει, ότι οι εταίροι είναι ελεύθεροι με ιδίαν βούληση και εκτός τούτου είναι ισότιμοι.

4. Μία άλλη προϋπόθεση είναι η εθελοντικότητα των εταίρων χωρίς την οποία η συμφωνία δεν αποκτά ισχύ.

5. Εμπεδώνεται και η αρχή της αμοιβαιότητας, η οποία αφορά την εκατέρωθεν παράλειψη.

6. Εκφράζεται πέραν τούτου σε γενικές γραμμές μία ατομικιστική άποψη, γιατί σκοπός είναι η ευδαιμονία του ατόμου.

Η κοινωνική Συνθήκη των Ευρωπαίων φιλόσοφων

Η Θεωρία της Κοινωνικής Συνθήκης του Επικούρου έχει επηρεάσει σχεδόν όλους τους φιλόσοφους και ειδικά τους φιλόσοφους του κράτους, οι οποίοι έχουν ασχοληθεί με τη Συνθήκη σύμφωνα με τις απαιτήσεις της εποχής τους (17ος και 18ος αι.) σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Εδώ αναφέρουμε μόνον τα πιό σημαντικά παραδείγματα:
οι Ισπανοί Covarruvias, Vasquez (Escuela de Salamanca), οι Γερμανοί J. Althusius, C. Wolff (λόγω του κοινού σκοπού της συμφωνίας εκχωρεί ο πολίτης μέρος της ελευθερίας του ) καί S. Pufendorf (κοινοί σκοποί του πολίτη και του κράτους ως βάση της συμφωνίας), και οι Αγγλοι J.Locke (σκοπός της συμφωνίας είναι η ασφαλής και ειρηνική ζωή στην κοινωνία και στο κράτος) και Hobbes (Συμφωνία περί της εξουσίας, την οποία εφαρμόζει το κράτος, στο οποίο οι πολίτες έχουν εκχωρήσει  εξουσίες).

Όλες αυτές οι αντιλήψεις έχουν επηρεάσει κατά πολύ το μεγάλο διαφωτιστή J.J. Rousseau, ο οποίος έθεσε το κέντρο του δικού του „contrat social“ (Κοινωνικό Συμβόλαιο) επί τη βάση του ορθού λόγου και της χρηστοήθειας, την volonte generale (γενική βούληση). Αυτό σημαίνει, ότι το γενικό κοινωνικό συμφέρον εστιάζεται στο επίκεντρο και έχει προτεραιότητα έναντι των ατομικών συμφερόντων. Το ατομικό συμφέρον όμως είναι ένα κομμάτι του γενικού κοινωνικού συμφέροντος.
Ο κύριος σκοπός του ήταν να εμπεδώσει από τα διαφορετικά άτομα μίαν ηθική και πολιτική οντότητα. Ειδικά σχετικά με το δίκαιο αντανακλάται η άποψη του J.J.Rousseau στο άρθρο 6 της περίφημης και κοσμοϊστορικής Declaration de droits de l Homme et du Citoyen (1789): “La Loi est l expression de la volonte generale”.

Ενώ η θεωρία της Συνθήκης σοφιστικού και επικουρικού είδους στηριζόταν στον ατομικιστική εικόνα του ανθρώπου, η άποψη περί της Συνθήκης κομφουκιανισμού τύπου (Κομφούκιος) βασιζόταν στα χαρακτηριστικά γνώρισματά του της υποτέλειας του ανθρώπου και της υπακοής. Δεν υπήρχαν ούτε το άτομο, ούτε ο πολίτης. Αυτό ισχύει ακόμη και σήμερα και είναι η κυρία βάση του Κύκλου Πολιτισμού του Κομφουκιανισμού και στην παραλλαγή και περαιτέρω εξέλιξή του,  του Κομφουκιανισμού-Κομμουνισμού.

Αυτός είναι ο κύριος λόγος που οι Κινέζοι δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν μία θεωρία της κοινωνικής Συνθήκης. Εχουν όμως διατυπωθεί απόψεις οι οποίες θα μπορούσαν να θεωρηθούν το πολύ ως πρώτα βήματα για τη συγκρότηση μίας θεωρίας της Συνθήκης της Εξουσίας.

Αλλά γενικά ανεξάρτητα από το είδος της Συνθήκης, εάν π.χ. επρόκειτο για Κοινωνική ή για Σύμβαση Εξουσίας, ίσχυε σε γενικές γραμμές ένα μίνιμουμ αμοιβαιότητας μεταξύ των εταίρων καθώς και η αλληλουχία μεταξύ των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων.

Πηγές

-Επίκουρος, Απαντα, Αθήνα 1994

-Χ. Κεχρολόγου, Η Επικούρεια Φιλοσοφία- Ατομο και Κοινωνία, Θεσσαλονίκη 2013

-Θ. Πελεγρίνης, Ηθική Φιλοσοφία, Αθήνα 1997

-Epikur, Briefe, Sprüche, Werkfragmente, Stuttgart 1980

-M. Hosenfelder, Epikur, München 1991

-J.-J. Rousseau, Der Gesellschaftsvertrag, Leipzig 1984

-J. Locke, Bürgerliche Gesellschaft und Staatsgewalt, Leipzig 1980

-Th. Hobbes, Leviathan oder Materie, Form und Gewalt eines kirchlichen und  staatlichen Gemeinwesens, Leipzig 1978

-R. Wilhelm, Chinesische Philosophie, Wiesbaden 2007

-Konfuzius,  Gespräche in der Morgenstille, Düsseldorf  2008

-Han Fei, Die Kunst der Staatsführung, Die Schriften des chinesischen

Meisters Han Fei, Köln 1994

Δημοσιευθέν στην Καθημερινή (4.6.13).

από το βιβλίο μου:Παναγιώτης Δημητρίου Τερζόπουλος (Panos Terz), Εγκυκλοπαιδική και Κοινωνική Μόρφωση, Εκλαϊκευμένα: Φιλοσοφία, Διεθνές Δίκαιο, Διεθνείς Σχέσεις, Πολιτολογία, Πρώτος Τόμος (Enzyklopädische und Allgemeinbildung, populärwissenschaftlich: Philosophie, Völkerrecht, Internationale Beziehungen, Politik, Erster Band) ), ISBN: 978-620-0-61337-0, Saarbrücken 2020, 289 Σελίδες, σ.110.

Φιλοσοφία και Μεταφυσική, Αντιπαράθεση με Χρήστο Γιανναρά

Φιλοσοφία και Μεταφυσική, Αντιπαράθεση με Χρήστο Γιανναρά

Τα περισσότερα άρθρα του αξιότιμου κ.Χρήστου  Γιανναρά  είναι  λίαν ενδιαφέροντα, ανταποκρίνονται πλήρως στις πνευματικές και μορφωτικές απαιτήσεις των πανεπιστημιακών , γενικά των επιστημόνων και ιδιαιτέρως των φιλοσοφικά καταρτισμένων  αναγνωστών ,  τοιουτοτρόπως  αναβιβάζουν   σημαντικά το ούτως ή άλλως υψηλό διανοητικό επίπεδο της παρούσας ιστοσελίδας και γενικά και το επίπεδο της Καθημερινής και συγχρόνως  δημιουργούν  την  επιθυμητή και απαραίτητη  βάση για  έναν σοβαρό, εκλεπτυσμένο και ανεβασμένο  διάλογο.

Αυτό  φυσικά δεν σημαίνει , ότι συμφωνώ σε όλα με την άποψη του αρθρογράφου. Γι αυτό θα προσπαθήσω να κάνω ακόμη μίαν ανάλογη αντιπαράθεση.

Τα άρθρα είναι γραμμένα  σχεδόν σε στυλ Ιερεμιάδας, ενός καταγγελτικού και αορίστως ηθικολογικού λόγου,  διακατέχονται από ένα πνεύμα του απολύτου (απόλυτη αλήθεια, απόλυτη δικαιοσύνη, απόλυτη επιτυχία, απόλυτες απαιτήσεις), της εξιδανίκευσης του  παρελθόντος και αναδεικνύουν τάση σε  συναισθηματισμό, εν μέρει και σε σουρεαλισμό, , δεν διαφοροποιούν μεταξύ  των  όντως διαφορετικών  βασικών περιοχών της Ευρώπης (Βορράς, Νότος, καθολική, προτεσταντική και ορθόδοξη παράδοση), αγνοούν  καθοριστικές επιτεύξεις  στον τομέα των παραγωγικών δυνάμεων, των υψηλών τεχνολογιών  και δεν λαμβάνουν ουδόλως υπ όψη τις κοσμοϊστορικές αλλαγές , οι οποίες  σήμερα διαδραματίζονται διεθνώς, όπως π.χ. την παγκοσμιοποίηση σαν αντικειμενικό  φαινόμενο, τις υψηλές τεχνολογίες , οι οποίες είναι τα σύγχρονα  επιστημονικά και επικοινωνιακά θαύματα, το γεγονός , ότι υπάρχουν Κύκλοι Πολιτισμού (terminus technicus: επιστημονικός όρος ) και ιδιαιτέρως τον Δυτικό Κύκλο Πολιτισμού, στον οποίο ανήκουν  πρωτίστως η Ευρώπη και οι ΗΠΑ,  την άνοδο Κίνας με την δικιά της φιλοσοφική παράδοση ( π.χ. Κονφούκιος,  Λαο Τζε, Μο Τζι, Χσιουν Τζι και Χαν Φει ) ήδη ως δεύτερη υπερδύναμη.

Δεν αναφέρει το  διεθνές κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο   μέσα στο οποίο έχουν λάβει χώραν  τα φιλοσοφικά ψηλαφήματα , οι απορίες, τα ερωτήματα,  οι αντιλήψεις και τα θεωρήματα.  Αυτονοήτως έπαιξαν ρόλο οι εμπειρίες του καταστροφικού  2ου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά αργότερα έχουν συμβεί γεγονότα , τα οποία έχουν συταράξει τον κόσμο, όπως  η εμφάνιση του παγκοσμίου σοσιαλιστικού κινήματος κατ αρχάς σαν κάτι το ελπιδοφόρο και κατόπιν  αναμφιβόλως  ως ολοκληρωτικό και απάνθρωπο σύστημα, η  άνοδος των ΗΠΑ ως  προκλητική και αλαζονική υπερδύναμη, η κατάρρευση του απαίσιου αποικιοκρατικού συστήματος και η συγκρότηση πολυαρίθμων νέων ανεξαρτήτων κρατών, ο ψυχρός πόλεμος κλπ.

Οπως δεν είναι τυχαίο που ο Πλάτων συνέγραψε την Πολιτεία ο Αριστοτέλης την Πολιτική και ο Επίκουρος την Συνθήκη,  που οι τρεις τραγικοί  Αισχύλος, Σοφοκλής και Ευριπίδης δημιούργησαν τις αθάνατες τραγωδίες τους, που συνέγραψαν  ο θεολόγος και φιλόσοφος Thomas de Aquin την Summa Theologiae, ο J.J. Rousseau  το   Contrat social , o Karl Marx  το Kapital και o J.P. Sartre τo περίφημο έργο του L etre et le neant ( Η ύπαρξη και το τίποτα ).

Κάθε εποχή  έχει τις δικιές της αναγκαιότητες, επιθυμίες , οράματα και παράγει τίς   ανταποκρινόμενες  φιλοσοφικές  αντιλήψεις. Επομένως δεν είναι ουδόλως τυχαίο που οι κορυφαίοι φιλόσοφοι της Ευρώπης και των ΗΠΑ  έχουν εστιάσει στο επίκεντρο των  ερευνών τους σε ζητήματα, τα οποία έχουν άμεση σχέση  με τις κοσμοϊστορικές αναζυμώσεις  και ανακατατάξεις, οι οποίες συντελούνται καθημερινά.

Γι αυτό ασχολούνται  φιλόσοφοι στα προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη εντατικότατα με θεωρητικά προβλήματατα, τα οποία  είναι στενά συνυφασμένα πρωτίστως  με την  παγκοσμιοποίηση όπως π.χ. με τις αξίες Δικαιοσύνη και Αλληλεγγύη  καθώς και με την Δημοκρατία  σε όλον τον κόσμο. Πρόκειται για Πολιτικούς και  Κοινωνιολογικούς καθώς και για Πολιτισμικούς Φιλόσοφους( Sozialphilosoph, Politischer Philosoph, Kulturphilosoph) μια που ούτως ή άλλως υπάρχουν ήδη από χρόνια ειδικές έδρες στα πανεπιστήμα για Πολιτική Φιλοσοφία (ΗΠΑ :  J.Rawls, T. Neigel, D. Miller, C Beitz , M. Nussbaum, B.Barry  κ.α.) και για  Κοινωνιολογική Φιλοσοφία και Πολιτική Φιλοσοφία (Ευρώπη ).

Ο κορυφαίος κοινωνιολογικός φιλόσοφος της Ευρώπης, ίσως και παγκοσμίως είναι ο Γερμανός  J. Habermas, του οποίου τα σπουδαιότερα βιβλία έχουν μεταφρασθεί σε  πάνω από τριάντα γλώσσες. Διδάσκεται σε πολυάριθμα πανεπιστήμια σχεδόν σε όλον τον κόσμο. Οι σπουδαστές καταβροχθίζουν κυριολεκτικά  τα συγγράμματά του. Παρεμπιπτόντως θα ήθελα να  υπογραμμίσω, ότι αυτός έχει συγγράψει και “καθευτού“ φιλοσοφικά έργα.  Ας μου επιτραπεί να υπενθυμίσω , ότι οι μεγάλοι  Αγγλοι φιλόσοφποι  και αργότερα οι Γάλλοι διαφωτιστές ήταν εκπρόσωποι της Πολιτικής, της Κοινωνιολογικής  Φιλοσοφίας καθώς και της Φιλοσοφίας του κράτους.

Δεν είναι υπερβολή να διατυπώσουμε την άποψη, ότι η εποχή  της   „καθευτού“ Φιλοσοφίας υπό το νόημα της Μεταφυσικής  έχει παρέλθει.  Ανταποκρίνεται   άραγε στην ιστορική αλήθεια  , ότι όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι ήταν εκπρόσωποι της Μεταφυσικής ; Ας  αναφέρουμε  τα παραπάνω  έργα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη καθώς  και  το όπως φαίνεται άγνωστο γεγονός, ότι ο I.Kant  έχει ασχοληθεί συστηματικά και με φιλοσοφικές πτυχές του μεγάλου και λίαν συγκεκριμένου θέματος της ειρήνης ( „Ewiger Frieden“ ) και ότι αυτός και ο άλλος γίγας της παγκόσμιας φιλοσοφίας  Hegel (Διαλεκτική) έχουν εμπεδώσει  επί τη βάση των αναλόγων γνώσεων  των αρχαίων Ελλήνων  την νέα επιστήμη Φιλοσοφία του δικαίου   ( Rchtsphilosophie ),αναγνωρισμένη παγκοσμίως ; Διατί δεν έχουν οι Νεοέλληνες Φιλόσοφοι να αναδείξουν τέτοιες επιτεύξεις ;

Δημοσιευθέν το 2015 στην Καθημερινή.

Συμφέρον, “Χησιμοθηρία”, Αντιπαράθεση με Χρήστο Γιανναρά, Φιλία και Συμφέροντα (Ελλάς-Ρωσία)

Συμφέρον, “Χησιμοθηρία”, Αντιπαράθεση με Χρήστο Γιανναρά, Φιλία και Συμφέροντα (Ελλάς-Ρωσία)Συμφέρον, Διάλογος με Χ. Γιανναρά

Ορθόδοξοι θεολόγοι και ιδιαιτέρως κληρικοί της ορθοδοξίας ( Ρώσοι και Ελληνες ) εξαπολύουν αφηρημένως ηθικολογώντας δριμύτατες επιθέσεις κατά της „Χρησιμοθηρίας“ της Δύσης και πρωτίστως των προτεσταντών επισημαίνοντας εντόνως  την δήθεν ηθική „ανωτερότητα“ στην ουσία του μεσαιωνικού βυζαντινού πολιτισμού που σημαίνει του μυστικισμού και της θρησκοληψίας (Ιδέ εδώ στο Μπλογκ μου τις δύο  μελέτες περί του πολιτισμού του Βυζαντίου).
Δεν σκοπεύουμε να υπερασπισθούμε την Δύση και τους προτεστάντες, αλλά να ασχοληθούμε συστηματικά και εμπεριστατωμένα με το όντως αιώνιο , ενδιαφέρον αλλά και κάπως δύσκολο πρόβλημα του Συμφέροντος με τα συνώνυμά του Ωφέλημα και Χρησιμότητα. Ο αξιότιμος κ. Γιανναράς μας δίνει εκ νέου αφορμή να κάνουμε πολιτισμένη και εποικοδομητική κριτική.

Θα αποδείξουμε, ότι οι καταβολές αυτών των όρων είναι πράγματι αρχαίες ελληνικές. Ταυτόχρονα θα δείξουμε, με ποιόν τρόπο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για επιστημονικούς σκοπούς τον θησαυρό γνώσεων των αρχαίων ημών προγόνων χωρίς αρχαιολατρικό εθισμό, αρρωστημένη πατριδοκαπηλεία και παλιμπαιδιστική αποφθεγματολογία. Η Δύση ήπιε και περαιτέρω πίνει στην αστείρευτη πηγή του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, ενώ οι Νεοέλληνες αντί να πάνε ad fontes ( προς τις πηγές), προτιμούν να διδαχθούν από τους Ευρωπαίους και στα τελευταία από τους Αμερικάνους, τι έχουν διδάξει οι αρχαίοι φιλόσοφοι. Αυτό είναι από εθνική άποψη αναξιοπρεπές. Και όταν μελετούν τις πηγές, το κάνουν αυτό αποκλειστικά φιλολογικά ή γλωσσολογικά.

Δηλαδή από την εποχή του Κοραή ασχολούμαστε μέσω της Δύσης με τους αρχαίους, αντί να τους μελετήσουμε άμεσα, συστηματικά και να βγάλουμε τα απαραίτητα συμπεράσματα ακόμη και για την σημερινή ζωή μας. Αλλά σημειώνεται και ένα άλλο λίαν δυσάρεστο φαινόμενο, το οποίο έγκειται στην άγνοια ή το χειρότερο, στην έμμεση απόρριψη της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς και στην αναζήτηση της επίλυσης των σημερινών προβλημάτων μας στον μυστικισμό και τον ανορθολογισμό του βυζαντινού Μεσαίωνα.

Οι αρχαίοι Ελληνες φιλόσοφοι και το συμφέρον

Ευθύς εξ αρχής ήταν το Συμφέρον συνυφασμένο με το Ατομον . Ο ρήτορας Λυσίας το έχει διατυπώσει αυτό σαφέστατα : „Οτι ου περί πολιτείας εισίν αι προς αλλήλους διαφοραί, αλλά περί των ιδία συμφερόντων εκάστω“ ( Δήμου καταλ. απολ. 10 ). Από αυτήν την αντίληψη απορρέει το λογικό συμπέρασμα, ότι το Οφελος του Πολίτου ήταν η βάση της Πόλεως.

Οι Σοφιστές Αντιφών, Καρνεάδης και Πρωταγόρας ήταν πιό συγκεκριμένοι σε ό,τι αφορά το Οφελος για το Ατομον. Ενώ όμως ο Αντιφών σκεπτόταν πρωτίστως το Ατομο, έχει εστιάσει ο Πρωταγόρας την προσοχή του στο Συμφέρον όλης της κοινωνίας. Αυτό είναι όντως καταπληκτικό , συγκλονιστικό και επίσης συγκινητικό για εμάς τους Ελληνες , γιατί 2.300 έτη αργότερα έχει εμφανισθεί ακριβώς η ίδια διαφορά μεταξύ του J. Bentham και του John Mill, όπως παρακάτω θα αποδείξουμε.

Οι εξελιγμένες κοινωνικές και πολιτικές αναγκαιότητες έχουν βαθμιαία επιφέρει έναν συνδυασμό του Συμφέροντος με την Θεωρία του Συμβολαίου, κάτι που είχε και ακόμη έχει μίαν μεγάλη σημασία για επιστήμη και πρακτική.

Στα μέσα του 5ου και στο τέλος του 4ου αι. π.Χ. , όταν η Δημοκρατία της αθηναϊκής Πόλεως βρισκόταν στο crescendo της εξέλιξής της, άρχισε μία συστηματική ενασχόληση με ανθρωπολογικά θέματα και δη με την Εικόνα του Ανθρώπου. Το Ατομον, η αυτοπεποίθησή του και η ισονομία των ελευθέρων πολιτών ήταν οι προϋποθέσεις για την συνοχή της κοινωνίας και της Πόλεως ( κράτους ). Εχει τεθεί το φιλοσοφικό καθώς και πρακτικό ερώτημα, πως λειτουργούν οι δυναμικές σχέσεις μεταξύ των Ατόμων καθώς και μεταξύ των Ατόμων και της Πόλεως.

Οι Σοφιστές Αντιφών και Πρωταγόρας έχουν ως πρώτοι πρεσβεύσει τη κοσμοϊστορική άποψη , ότι η κοινωνία έχει δημιουργηθεί μέσω ενός Συμβολαίου ( Συνθήκη,Συμφωνία ) μεταξύ των αρχικά μεμονομένων Ατόμων. Αυτό ήταν η αφετηρία για την επεξεργασία μίας ολόκληρης Θεωρίας του κοινωνικού Συμβολαίου από τον επίσης ανθρωποκεντριστή, δηλαδή όχι θεοκεντριστή Επίκουρο.

Ο Επίκουρος είχε ως αφετηρία της θεωρίας του επίσης το σκεπτικό, ότι η κοινωνία έχει αποτελεσθεί κατ αρχάς από μεμονομένα Ατομα, τα οποία έχουν συγκροτήσει μέσω συμφωνιών επί τη βάσει του αμοιβαίου ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ( ΩΦΕΛΗΜΑΤΟΣ , ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑΣ ) και της αποφυγής της βίας μία μεγάλην οντότητα, την ανθρώπινη κοινωνία.

Ο Επίκουρος έχει εφαρμόσει την Θεωρία του Συμφέροντος όχι μόνον επί της κοινωνίας, της Πόλεως και των νόμων, αλλά και επί της φιλίας ( „Κάθε φιλία επιλέγεται ως αυτοσκοπός. Αυτή όμως έχει την απαρχή της στο όφελος“), των καλών τεχνών ( „Η καλή τέχνη είναι μία μέθοδος, η οποία δημιουργεί το χρήσιμο για την ζωή „) καθώς και επί της επιστημονικής εργασίας του ερευνητού ( „ Με μεγάλη ειλικρίνεια επιθυμώ να ανακοινώσω ως ερευνητής σε όλους τους ανθρώπους, τί είναι γι αυτούς χρήσιμο… „) .

Η Θεωρία του Συμφέροντος είναι αναπόσπαστο μέρος όλου του επιστημονικού οικοδομήματός του, το οποίο βασίζεται στην Ευδαιμονία και ιδιαιτέρως στην Ηδονή. Το τελευταίο ήταν λόγος να τον συκοφαντήσουν οι αντίπαλοί του, χωρίς να λάβουν υπ όψη , τί αυτός εννοούσε με Ευδαιμονία και Ηδονισμό : „Δεν είναι δυνατόν να ζει κανείς ηδονικά, χωρίς να ζει με ορθοφροσύνη, αξιοπρεπώς και δίκαια“. Σην πραγματικότητα έχει ο Επίκουρος προσδώσει στις „πνευματικές απλαύσεις“ προτεραιότητα έναντι των υλικών απολαύσεων.

Γάλλοι και Αγγλοι φιλόσοφοι

Εφιστώ την προσοχη των αξιότιμων αναγνωστών στο να διαβάσουν πολύ προσεκτικά το παρακάτω κείμενο, γιατί εμπεριέχει το νοηματικό και μεθοδικό κλειδί για την καλύτερη κατανόηση των θεωρητικών και επιστημονικών βάσεων σημαντικών πτυχών του παρόντος Κύκλου Πολιτισμού της Δύσης. Τον 17ο/18ο αι. έχουν ασχοληθεί κάτω από διαφορετικές συνθήκες πρωτίστως υλιστές φιλόσοφοι με τον Ευδαιμονισμό και το ζήτημα της Χρησιμότητας ( Συμφέρον, Ωφελος ).

Ο Γάλλος Holbach χρησιμοποιούσε την λέξη Χρησιμότητα υπό την έννοια της συμβολής κάθε ανθρώπου για την „ευτυχία των συνανθρώπων του“, αν και „αυτή είναι απαραίτητη για την δκή του Ευδαιμονία “.

Ενώ όμως αυτός προτιμούσε την Χρησιμότητα για όλόκληρη την κοινωνία, την περιόρισε ο Helvetius στην ιδιοτέλεια κάθε Ατόμου. Αυτός έχει διατυπώσει την αντίληψη, ότι το Συμφέρον („interet prive“) είναι „το μοναδικό κριτήριο για τις πράξεις του ανθρώπου“ . Ανήκει στους πρώτους φιλόσοφους , οι οποίοι έχουν συνδυάσει το Συμφέρον με την ηθική γράφοντας, ότι οι ηθικές απόψεις είναι συνέπειες των αντιλήψεων περί του Συμφέροντος.

Το αντίθετο από τον Helvetius έχει πρεσβεύσει ο περίφημος J.J. Rousseau (“contrat social”: “Κοινωνικό Συμβόλαιο”) . Το συμφέρον ανήκει μεν στην φύση του ανθρώπου, αλλά θα ήταν δυνατόν μέσω της διαπαιδαγώγησης να γίνει αυτό κινητήρια δύναμη για ηθικές πράξεις („interet moral“, „ amour de l ordre“), κάτι που δύναται να επιφέρει την „volonte general“( „γενική βούληση“) ως γενική ψυχολογική βάση της αστικής κοινωνίας.

Ενώ οι Γάλλοι έχουν ασχοληθεί πρώτα από όλα με τις φιλοσοφικές και ηθικές πτυχές του Συμφέροντος, ο Αγγλος Jeremy Bentham έκανε κάτι το πρωτότυπο συνδυάζοντας το Συμφέρον με την ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ! Αυτός εγινε διεθνώς φημισμένος ως θεμελιωτής του Ηδονιστικού Ουτιλιταρισμού (Ηδονιστική Χρησιμότητα ). Σύμφωνα με την Αρχή της Χρησιμότητας εξαρτάται η ηθική ποιότητα των ανθρωπίνων πράξεων από το εάν μεγενθύνουν την ευτυχία όλων των Ατόμων, τα οποία έχουν κάποια σχέση με αυτές ( Ιδέ το κύριο έργο του „An Introduction to the Principles of Morals and Legislation“).

Σύμφωνα με την δική του αντίληψη περί του „καλού του συνόλου“ αυτό εξαρτάται από τα συμφέροντα των πολιτών . Μέσω του Ουτιλιταρισμού ερμηνεύεται θεωρητικά το ανθρώπινο πράττειν υπό το νόημα , ότι η επίτευξη του Ωφελήματος είναι το κινητήριο μοτίβο των πράξεών του.

Στην περαιτέρω επεξεργασία και εξέλιξη του αγγλικού Ουτιλιταρισμού έχει συμβάλλει και ο John Mill ( Ιδέ το περίφημο σύγγραμμά του „Utilitarianism“). Μεταξύ άλλων γράφει :“Θα ήθελα εκ νέου να επαναλάβω, ότι οι αντίπαλοι της Ωφελημιστικής Αρχής σπάνια το αναγνωρίζουν : Οτι η ευδαιμονία, η οποία αποτελεί για τον ουτιλιταριστικό μοραλιστή το ηθικόν μέτρον , δεν είναι η δική του ευδαιμονία του ενεργούντος, αλλά όλων των συμπραττόντων“.

Το κύριο μήνυμά τους είναι το εξής : Μεταξύ της ατομικής και της γενικής Ευδαιμονίας δεν επιτρέπεται ουδεμία αντίθεση, δηλαδή να σκέπτεται το συγκεκριμένο Ατομο φυσικά το δικό του, αλλά και ταυτόχρονα και την Ωφελημότητα για όλην την κοινωνία. Και αυτό δεν λαμβάνεται υπ όψη εκ μέρους των γενικά ηθικολογούντων Θεολόγων ιδιαιτέρως της Ορθοδοξίας.

Ο Bentham και o Mill έχουν θεμελιώσει τον αγγλικό Ουτιλιταρισμό, ο οποίος εκπέμπει ένα ενδιαφέρον μήνυμα : „ the greatest happines of the greatest number“). Αλλά μέσω αυτής της θεωρητικής τοποθέτησης έχει δικαιολογηθεί ο φιλελευθερισμός, σύμφωνα με τον οποίο η μεγέθυνση του Οφέλους του ενός μπορεί να επιφέρει την μεγέθυνση του Οφέλους όλης της κοινωνίας.

Ειδικά η άποψη του Bentham έχει οδηγήσει με συνέπεια στο credo των πολυποίκιλων σχολών του ρεαλισμού. Ο Bentham δεν θα μπορούσε να φαντασθεί, ότι κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες (παγκοσμιοποίηση) η θεωρία του έχει παραμορφωθεί στον τρισκατάρατο Νεοφιλελευθερισμό και στα τερατώδη „hedge funds“, τα οποία έχουν καταστρέψει την οικονομία ιδίως των αδύναμων χωρών.

Θα ήταν εν τούτοις εσφαλμένο και άδικο να βγάλουμε όπως ο κ. Γιανναράς τα συμπεράσματα , ότι όλη η Δύση σκέπτεται αποκλειστικώς χρησιμοθηρικά και δεν έχει ουδόλως ηθικές αρχές, και ότι οι ορθόδοξοι πληθυσμοί των φτωχών χωρών κατέχουν μίαν „ηθική ανωτερότητα“. Φτάνει πια ο βαλκανοανατολίτικος σουρεαλισμός. Ωρίμασε ο χρόνος να αποκτήσουμε επί τέλους ένα μίνιμουμ αυτογνωσίας. Αρκετά έχουμε διεθνώς ρεζιλευθεί.

Πληροφορία:

Το παρόν κείμενο είναι μία πολύ μικρή περίληψη ενός συγγράμματος αφιερωμένου στον έξοχο Επίκουρο : Panos Terz, Interessentheorie . Eine Studie im Koordinatensystem von Philosophie, Epistemologie und Völkerrechtsphilosophie, In honorem philosophi Graeci, praestabilis Epicuri ( Προς τιμήν του εξόχου Ελληνος φιλοσόφου Επικούρου ), in : Papel Politico, Pontificia Universidad Javeriana, Facultad de Sciencias Politicas y Relaciones Internacionales, 1/14/2009, pp. 223-272.

Πρόκειται για έναν ακαδημαϊκό τρόπο να εκφράσουμε τον θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη μας απέναντι στους φωτοδότες προγόνους μας. Μπορείτε να διαβάσετε όλο το κείμενο με τις πολυάριθμες παραπομπές στο Ιντερνετ.

Στο Μπλογκ μου υπάρχει υπό τον τίτλο “Interessentheorie” ένα κείμενο με σύντομες περιλήψεις στα Αγγλικά και στα Ισπανικά και με μία εκτενή περίληψη στα Γερμανικά καθώς και ένα άρθρο με τον τίτλο “Συμφέροντα-Ισορροπίες-Συμμαχίες-Διπλωματία”. Η συστηματική ενασχόληση με αυτό το θέμα άρχισε ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 70  του περασμένου αιώνα. Περί του θέματος υπάρχουν και άλλες μελέτες μου. Παράκληση : Εποικοδομητική κριτική.

Παρατηρήσεις

α )Το κείμενο ανήκει στην κατηγορία των εκλαϊκευμένων επιστημονικών άρθρων.
β ) Το κείμενο έχει δημοσιευθεί ως σχόλιο στην ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής ως συστηματική αντιπαράθεση με τον Χ. Γιανναρά.Την τελευταία φορά(20.7.14, 16.7.17).

——————————————————-

Συμφέρον του Συνόλου, Ατομικό Συμφέρον

Είναι μεν αυτονόητο, ότι κανονικά κάθε άτομο έχει το δικό του συμφέρον , αλλά σε μία πολιτισμένη κοινωνία συντελείται η ειρηνική σύγκλιση των συμφερόντων ( Αντιφών, ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ) με σκοπό μία ΣΥΝΘΗΚΗ ( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ τη μελέτη «Περί του contrat social» (Κοινωνική Συνθήκη) υπό  την μορφή του συντάγματος). Στις εξελιγμένες κοινωνίες είναι επίσης αυτονόητο, ότι το συμφέρον του συνόλου προέχει των ατομικών συμφερόντων.
Επειδή όμως η Ελλάδα δεν εβίωσε ούτε την Αναγέννηση, ούτε τον ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟ, ούτε την αστική επανάσταση , δεν ήταν δυνατό να δημιουργήσει το άτομο ή τον σύγχρονο πολίτη. Αυτό ίσως συμβεί στο απώτερο μέλλον. Καθημερινή.

———————————————

Το Γενικό Συμφέρον στην κοινωνία

έχει επισημανθεί ήδη από τον Δημόκριτο και τον Επίκουρο. Ο Αριστοτέλης το ονόμασε ¨το κοινόν καλόν” και το έχει παραλάβει ο Thomas Aquin (φιλόσοφος και θεολόγος) και το ονόμασε “commune bonum”.
Αργότερα έχει εισαχθεί στα σύγχρονα συντάγματα των προηγμένων χωρών.

Η ΕΦΑΡΜΟΓΉ Γενικού Συμφέροντος προϋποθέτει το ΑΤΟΜΟ και τον ΠΟΛΙΤΗ (Citoyen, Γαλλική Επανάσταση,1789), ο οποίος αναγνωρίζει την διαλεκτκή αλληλοεξάρτηση διακαιωμάτων και υποχρεώσεων.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε το Ατομο , ούτε ο σύγχρονος Πολίτης , γι αυτό δεν είναι δυνατόν να εφαρμοσθεί το σύνταγμα.
Οι Νεοέλληνες στην πλειονότητά τους δεν είναι Ευρωπαίοι,αλλά πρωτίστως Βαλκανοανατολίτες. Το Βήμα (11.6.15)

———————————————

Οχι φιλία μεταξύ πολιτικών ή κρατών, αλλά συμφέροντα !

Υπενθυμίζω τον ρήτορα Λυσία :„Ότι ου περί πολιτείας εισίν αι πρός αλλήλους διαφοραί, αλλά περί των ιδία συμφερόντων εκάστω“ Λυσία ( Δήμου καταλ. απολ. 10 ) : “Οι διαφορετικές αντιλήψεις μεταξύ των ανθρώπων αφορούν όχι το πολιτικό συστημα, αλλά το ατομικό συμφέρον του καθένα„.
Ο Επίκουρος έχει εμπεδώσει ολόκληρη θεωρία περί του συμφέροντος. Εγραψε μεταξύ άλλων (τσιτάτο από μνήμη) : Η φιλία στηρίζεται αυτονοήτως στο αμοιβαίο συμφέρον.
Υστερα από δύο χιλιάδες χρόνια έχει διατυπώσει ένας από τους μαγαλύτερους φιλόσοφους του κόσμου, o Γερμανός Ηegel το εξής : “Interessen bestimmen das Handeln der Menschen und der Völker” ( “Συμφέροντα προσδιορίζουν την συμπεριφορά των ανθρώπων και των λαών”).

Εαν θέλετε να εμβανθύνετε, ιδέ στον Ιστότοπό μου την το 2009 ήδη δημοσιευθείσα μελέτη σε ένα επιστημονικό περιοδικό “Interessentheorie im Koordinatensystem von Philosophie. Epistemologie und Völkerrechtssoziologie” . Καθημερινή (1.2.15)

——————————————–

Σχέσεις Ελλάς-Ρωσία, Φιλία ή Συμφέροντα

Τί γράφουν οι Ευρωπαίοι ιστορικοί ομόφωνα περί της Ρωσίας και των Βαλκανίων , ιδιαιτέρωςτης Ελλάδας.

1. Η Ρωσία θεωρούσε επί αιώνες τον εαυτό της ως την “Τρίτη Ρώμη”. Από αυτή την γενική τοποθέτηση έβγαζε το δικαίωμα να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη.

2. Η Ρωσία επιθυμούσε διακαώς να αποκτήσει πρόσβαση στην Μεσόγειο. Αυτή η επιθυμία έχει εκπληρωθεί κάποτε στην Αλβανία ( βάση υποβρυχίων) και στην σημερινή Συρία (βάση ναυτικού). Γι αυτό υποστηρίζει η Ρωσία το καθεστώς της Συρίας.

3. Ο ορθόδοξος κλήρος της Ρωσίας το θεωρούσε ιερόν καθήκον του να προστατεύσει τους ομόθρησκους στα Βαλκάνια.

4. Και κάτι το προσωπικό : Οταν άρχισε η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, Ελληνες μεταξύ αυτών και οι έγκυες γιαγιάδες μου προσπαθούσαν να φτάσουν με βάρκες στα ρωσικά πλοία που βρισκόταν άπεναντι από την Τραπεζούντα.
Εν τω μεταξύ άρχισαν να κατευθύνονται οι Τούρκοι προς την παραλία. Τότε απεφάσισαν οι δικοί μας υπό την αρχηγία κάποιου προγόνού μου να αναχαιτήσουν τις επιθέσεις των Τούρκων. Πραγματικά πέτυχαν μεν τον σκοπό τους , αλλά όταν άρχισαν να τελειώνουν τα πυρομαχικά τους αυτοκτόνησαν όλοι για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων που ούτως ή άλλως θα τους έσφαζαν.

Τα ρωσικα πλοία υποδέχθηκαν τους κατατρεγμένους και τους μετέφεραν στην Γερωργία από όπου λίγο αργότερα ο Καζαντάκης σαν εκπρόσωπος του Διεθνούς Ερυρθρού Σταυρού τους μετέφερε στην Ελλάδα.
Η μητέρα μου ζει ακόμη (97 ετών) και φυσικά αισθάνεται απέραντη ευγνωμοσύνη έναντι των Ρώσων.

Σύγκριση : Στα πλαίσια του μακελειού στην Σμύρνη, πετσόκεβαν οι Τούρκοι του Μικρασιάτες Ελληνες, πολλοί προσπαθούσν να φτάσουν στα πολεμικά πλοία των Αγγλων και Γαλλων, αλλά αυτοί όχι μόνον δεν τους επέτρεψαν να μπουν στα πλοία, αλλά τους πετούσαν στη θάσλασα ή τους έκοβαν τα χέρια γα να μην ανέβουν στα πλοία. Αυτή είναι η διαφορά μεταξυ των Ρώσων και των Δυτικών.

Εγώ προσωπικά αγαπώ τον ρωσικό λό, αλλά όχι τον Πούτιν. Ετερον εκάτερον. Καθημερινή (1.2.15)

 

Σουρής, Γεώργιος , Κωστής Παλαμάς και Ροϊδης και η Νεοελληνική Νοοτροπία

Ο Γεώργιος Σουρής και η νεοελληνική Νοοτροπία

Ο Γεώργιος Σουρής έγραψε  καταπληκτικά ποιήματα.
Πηγή : γεωργιου σουρη, ο φασουλης φιλοσοφος και άλλα ποιήματα, δωρικος, Αθήνα, 1985.

Από τον πρόλογο εκ μέρους του εκδότη : Πρόκειται για κοινωνικοπολιτική σάτιρα. Τα ποιήματα είναι γραμμένα με σκοπτική σφοδρότητα και καλοπροαίρετη διάθεση. Καυτηρίασε τα ελαττώματα και εξύμνησε τα προτερήματα της ρωμαίικης ψυχής. Ηταν βαθύς γνώστης της.

Ο Γεώργιος Σουρής γεννήθηκε το 1853 στη Σύρο και πέθανε το1919 στην Αθήνα.Στα ποιήματά του αντικατοπτρίζεται μία κοινωνία των κομματαρχών, των τραμπούκων,  των αμφίβολων εθνοπατέρων, των προεκλογικών υποσχέσεων και των μετεκλογικών υπαναχωρήσεων ,των θνησιγενών κυβερνήσεων, των πολέμων και των εκστρατειών. Κατείχε μία κοφτερή ρωμαίικη ματιά και μία δηκτική γλώσσα

Μερικά μανιτάρια από διάφορα ποιήματα :

-”βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους θέλω
και στρίβω το μουστάκι μ αγέρωχο πολύ”.
–”τον Ελληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κ απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ”.
–”Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ…
–”Μ αρέσει ο παράδεισος, αλήθεια,
χωρίς δουλειά σκοτώνω τον καιρό”.
–”Δεν έχω κέφι για δουλειά,
πάλι με δέρνει τεμπελειά.
“–”Καλά θαρρώ πως τα λεγε για τους Ρωμηούς κι εκείνος ο Γιουβενάλης
ο γνωστός, σατιρικός Λατίνος, πως στην εξυπνάδα,
τον Ρωμηό κανένας δεν τον φτάνει,
ό,τι τον θέλεις γίνεται κι ό,τι κι αν θέλεις κάνει,
γι αυτόν κανένα δύσκολο δεν βρίσκεται στην σφαίρα,
μπορεί και σαν τον Ικαρο να πάει στον αέρα”.
–”Ηθελα Φαρδούλης να μαι , λαοπρόβλητος σωτήρ,
και των εργατών πατήρ, …
προστάτης να μαι του λαού του φουκαρά,
κι ο λαός μου μια χαρά
να με κάνει δυνατό κι είδωλό του λατρευτό”,
“Να προέχω λαμπερός, μεταξύ πολλών ειδώλων
και να παίζω κρατερός λαϊκού σωτήρος ρόλον.”
–”Σε βλέπω δεν εσπούδασες ούτ αρχαιολογία
και είσαι πρώτος μοναχά εις την πολυλογία”.
–”Του κρέατός μας κόβετε καμιά παχιά λωρίδα,
και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα”.
–”Ο ένας και ο άλλος με γελά κι εγώ μ αυτούς γελώ,
ψέματα όλοι μου πουλούν και ψέματα πουλώ,
κι έτσι διαβαίνει ο καιρός”.
– “Πάψε Μούσα, να είσαι σκαρτάδα,
έλα λίγο και σύ εις την πράξη,
συλλογίσου πως ζεις στην Ελλάδα,
κι εδώ είναι “ποιός πρώτος θ αρπάξει.
–”Ου να χαθείς κηφηναριό…στων μελισσών το σμήνος,
εσύ ζηλεύεις μοναχά την θέσιν του κηφήνος,
και θέλεις πάντα χάρισμα να τρώγεις στην κυψέλην,
οπόταν είσαι μάλιστα γιγαντομάχος Ελλην”κλπ.

Καθημερινή (13.7.15)

–Γεώργιος Σουρής (Συνέχεια)

-Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,

κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.

-Κι από προσπάππου κι από παππού

συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

-Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο,

να παριστάνει τον ευρωπαίο.

Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει

στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.

-Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,

ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.

-Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,

λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

-Και ψωμοτύρι και για καφέ

το ‘’δε βαρυέσαι’’ κι ‘’ωχ αδερφέ’’.

-Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς σαν πιάσει πόστο:

δερβέναγάς.

-Δυστυχία σου, Ελλάς,

με τα τέκνα που γεννάς!

-Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;»
-Ποιός είδε (το ωραιότερο ποίημά του)
-Ποιος είδε κράτος κλασικό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

-Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς
Ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
-Να χει Βουλή ωσάν κι αυτή
Με Τσουτσουνάτο βουλευτή,
να γεμίζει κάθε μέρα
από λόγια τον αέρα;
-Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
-Να χει και άνδρες  θηλυκούς,
Σακατεμένους, φθισικούς,
Να τους δέρνουν , να τους γδύνουν,
Και φωνή να μην αφήνουν ;
-Να θέλει δα κι απ την Τουρκιά,
Χωρίς να ρίξει τουφεκιά,
Χίλιες χιλιάδες στρέμματα,
Ν αυξήσει με τα  ψέμματα;

(σελίδα 20 στην προαναφερθείσα πηγή)
———————————
Τέσσερις ημέρες έπειτα από το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», ο ποιητής Βαγγέλης Κουσουλάκος δημοσιεύει, με το ψευδώνυμο «Πελαργός» στίχους σαν κι αυτούς:

Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά

Δεν δίνουμε κουπόνι

Τα βρήκαμε πολύ στενά

Γιατί δεν έχουμε λιανά

Και ρίχνουμε κανόνι

Οι έμποροί μας δεν πωλούν

Εις την οδόν Αιόλου

Τα μαγαζάκια των σφαλούν

Και δίχως διόλου να μιλούν

Τραβούν κατά διαβόλου

Κάπως έτσι ήταν βεβαίως τα πράγματα -στην Αιόλου- προτού καν επέλθει και επισήμως η κρατική πτώχευση. Ο «Πελαργός», όμως, είχε ραμφίσματα και για την πολιτική εξουσία. Δηλαδή για τον Τρικούπη:

Στα δυο του χέρια τα γυμνά

Κρατεί του Κρουπ κανόνια

Για δανειστάς δεν μεριμνά

Τους δίνει πέντε στ’ αχαμνά

Και φεύγουν τα κωθώνια

Οι δανειστές φεύγουν χλωμοί

Το φοβερό του χέρι,

δεν κάνει πλέον πληρωμή,

Ξέρει να ζήση με τιμή

Και να τα σκάζη ξέρει…

Βαρειά, βαρειά, βουίζ’ η γη

Ένα κανόνι πέφτει

Παντού τρομάρα και κραυγή

Παντού φυγή χωρίς …φαγί

Ζήτω του πρωτοψεύτη!

Οι σύντροφοί του οι χαζοί

Τον βλέπουν χορτασμένοι

Και τραγωδούν μ’ αυτόν μαζί,

Πως «όσω τρων το έθνος ζή

Και σαν δεν τρων πεθαίνει

Το ποίημα του Κουσουλάκου είναι άλλωστε αφιερωμένο, όπως ο ίδιος τονίζει, «εις τον κανονιέρην Χ, Τρικούπην».

«Που μας θαρρούσαν φρόκαλα και πρώτους τενεκέδες….»

Ο Σουρής πάντως επιστρατεύει λιγότερη τραχύτητα, χαλιναγωγημένη διάθεση ευθείας πολιτικής καταγγελίας και περισσότερο «σοφιστικέ» πνεύμα.

Πλάθει ένα «ψήφισμα μέγα εν συστολή, του Περικλέτου και του Φασουλή» – των δυο μόνιμων ηρώων του. Ψήφισμα το οποίο ανιχνεύει τη … θετική πλευρά του «κανονιού».

Ιδόντες Κραταιότατε, πως η χρεωκοπία

είναι εντελής ανάρρωσις και μόνη θεραπεία,

ότι προς τούτην συμφωνεί και του Ρωμηού η φύσις,

που δεν ανέχεται δεσμά, μηδέ ζυγών αλύσσεις,

μα τα τινάζη καταγής ημέρα μεσημέρι

και μήτε χρεωλύσια και τόκους υποφέρει

Ιδόντες με την κανονιά πώς τίποτε δεν χάσαμε,

απεναντίας μάλιστα πάρα πολύ ησυχάσαμε

και κάπως φιγουράραμε μ’ αυτήν την μπαταρία

και μέσα στην Ανατολή και μεσ’ την Εσπερία

και σήμερα μιλούν παντού για’ μας τους ρεμπεσκέδες,

που μας θαρρούσαν φρόκαλα και πρώτους τενεκέδες

Ιδόντες πως οι δανεισταί πολύ μας φοβερίζουν

κι αδιάκοπα συνέρχονται κι αδιάκοπα μας βρίζουν

και κάθε φαύλος δανειστής και της Ευρώπης λιάπης

σε κάθε γλώσσα παρδαλή βρισιαίς μας δίνουν τόσαις,

καθώς το Ευαγγέλιον, εκείνο της Αγάπης,

που στη Δευτέρα Ανάστασιν, σ’ επτά το λένε γλώσσαις.

Δημοσιευθέν από το 2015 συχνά στην Καθημερινή

—————————————————————————————

Ἀπό θαμπούς ντερβίσηδες καὶ στέρφους μανταρίνους,
κι ἀπό τοῦς χαλκοπράσινους ή πολιτεία πατιέται.
Χαρά στοῦς χασομέρηδες! χαρά στοῦς ἀρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ό Β-ρωμιός καὶ δασκαλοκρατιέται.
Καὶ δημοκόποι Κλέωνες καὶ λογοκόποι Ζωίλοι,
καὶ Μαμμωνάδες βάρβαροι, καὶ χαύνοι λεβαντίνοι.
Λύκοι, κοπάδια, οί πιστικοί καὶ ψωριασμένοι οί σκύλοι,
καὶ οί χαροκόποι ἀδιάντροποι, καὶ πόρνη ή Β-ρωμιοσύνη.
Κωστής Παλαμάς

————————————————————————

Ροΐδης περί των Ελλήνων

“Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις κατηγορίας:
α) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντας κοχλιάριον να βυθίζωσιν εις την χύτραν του προϋπολογισμού.
β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντας εν παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον.
γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντας, αλλʼ επιφορισμένους να γεμίζωσι την χύτραν διά του ιδρώτος των”

 

 

Αξιολόγηση Πολιτικών, Ποιά Κριτήρια ; Αξιολόγηση των Πολιτικών Θάτσερ και Ρήγκαν

Αξιολόγηση Πολιτικών, Ποιά Κριτήρια ; Αξιολόγηση των Πολιτικών Θάτσερ και Ρήγκαν

(O γνωστός αντιευρωπαϊστής δημοσιογράφος Γεώργιος Μαλούχος απεκάλεσε τον πρόεδρο του Eurogrup αχυράνθρωπο κλπ.). Αλλά τα νεοελληνικά κριτήρια για την αξιολόγηση ευρωπαίων πολιτικών δεν είναι ακόμη ευρωπαϊκά, αλλά βαλκανοανατολίτικα.

Συγκεκριμένα αποτελούν ένα τριτοκοσμικό μείγμα από έλλειψη του κοινού νου (common sense), της αυστηρής λογικής σκέψης ,της αυτογνωσίας, των πολιτισμένων τρόπων έκφρασης και πέραν τούτου είναι ενδειξη της λεκτικής ασυδοσίας, της προκλητικότητας, του συγκρουσιασμού, του τσαμπουκά και της λίαν ενοχλητικής υπερεξυπνάδας (όλοι τα ξέρουν όλα). Το Βήμα (3.5.15 )

——————————————————

Αξιολόγηση των Πολιτικών Θάτσερ και Ρήγκαν

Η αξιολόγηση πολιτικών δεν είναι ζήτημα συμμπάθειας ή αντιπάθειας ή και εχθρότητας. Οποιος θέλει να αξιολογήσει ακόμη και τόν εθχρό του δέον να το κάνει αυτό τελείως αντικειμενικά και να βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα χωρίς ιδεοληπτικές παρωπίδες.

α) Προτού αναλάβει η Θάτσερ βρισκόταν η αγγλική οικονομία λόγω του κρατισμού και των αναρχικών συνδικαλιστών σχεδόν σε ιταλικό επίπεδο. Μέσω των τεράστιων ιδιωτικοποιήσεων και της σύντριψης της παντοδυναμίας των συνδικαλιστών έχει επιτευχθεί η οικονομική άνοδος της τότε Μεγάλης Βρεταννίας.

β) Ο πρώην ηθοποιός Ρήγκαν είχε ως ύψιστο σκοπό του μέσω πανάκριβων εξοπλιστικών προγραμμάτων να “γονατίσει” (δική του έκφραση) την πάλαι τότε κραταιά Σοβιετική Ενωση.
Εχει πλήρως επιτύχει την επιδίωξή του. Βαθμιαία άρχισε η οικονομική κατάρρευση της ΣΕ, γιατί η οικονομία της αποτελούσε μόνον 25% της παραγωγικότητας των ΗΠΑ !!! (σήμερα σύμφωνα με τον Πούτιν μόνον 30%).

Ευκαιρίας δοθείσης ας επισημάνουμε και κάτι πιό συγκεκριμένο για την Ελλάδα :

Είναι τόσο πεπεισμένοι οι αιθεροβάμωνες, φαντασιόπληκτοι και άκρως εξωπραγματικοί πολιτκοί του ΣΥΡΙΖΑ, ότι ο διεθνής ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ θα τους επιτρέψει ύστερα από την κατάρρευση του “Υπαρκτού Σοσιαλισμού” να κάνουν μετακομμουνιστικά πειράματα στην μικροσκοπική Ελλάδα ; Θα τους διαλύσουν. Αυτό δεν σημασίνει, ότι χαίρομαι, αλλά είμαι οπαδός του πολιτικού ρεαλισμού, μίας άγνωστης λέξης στην ΑΚΡΑ Αριστερά. Καθημερινή (10.5.15)

Αριστεία Αρετή, Ατομον, Αριστερά Εχθρός της Αριστείας, Προτεσταντισμός-Καλβινισμός και Αριστεία

Αριστεία Αρετή, Ατομον, Αριστερά Εχθρός της Αριστείας, Προτεσταντισμός-Καλβινισμός και Αριστεία

Προτεσταντισμός-Καλβινισμός  και Αριστεία

H αριστεία είναι πρωτίστως σε χώρες με
προτεσταντική-καλβινιστική παράδοση εφικτή, γιατί σε αυτές επικρατεί η ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, η οποία έχει ως γερή βάση την ηθική αξία της ΑΓΑΠΗΣ στην ΕΡΓΑΣΙΑ ( Προτεσταντικό Εργασιακό Εθος, Protestantische Arbeitsethik) καθώς και τον κοινωνικό κανώνα βίου της  ΕΠΙΤΕΥΞΗΣ Kalvinistisches Leistungsprinzip).

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, που ακριβώς αυτές οι χώρες έχουν τα πρωτεία στις κοσμοϊστορικές εφευρέσεις στο καθοριστικό πεδίο των υψηλών τεχνολογιών.

Νέοι Ελληνες επιστήμονες που κατάφεραν μέσω ιδιαιτέρων επιτυχιών να εργασθούν σε αμερικανικά και ευρωπαϊκά κέντρα ερευνών μαθαίνουν σχετικά εύκολα εκεί, όχι στην Ελλάδα την εξής conditio sine qua non για επιστημονικούς άθλους :

ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ, ΑΝΤΟΧΗ, ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΟΡΓΑΝΟΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΜΕΘΟΔΙΚΟΤΗΤΑ,
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΠΙΜΟΝΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ της ΒΟΥΛΗΣΗΣ και ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ.

Γι αυτά είναι υπεύθυνοι οι εκάστοτε πανεπιστημιακοί – διευθυντές των ερευνητικών ομάδων.

iefimerida (17.2.16)

—————————————————

Αριστερά vs Αριστείας

Η απόρριψη της αριστείας εκ μέρους της Αριστεράς
στις χώρες του “Υπαρκτού Σοσιαλισμού” ιδιαιτέρως στην ανωτάτη παιδεία και στους ακαδημαϊκούς κύκλους άρχισε ήδη με τον Μαρξ και κράτησε έως την κατάρρευση του συστήματος. Την θεωρούσαν ως κάτι το μικροαστικό και ως έκφανση αστικής ελίτ-σκέψης.

Αυτή η παράλογη τοποθέτηση κατά της αριστείας έχει κατόπιν θεωρηθεί ως μία από τις σημαντικότερες αιτίες για τα πολυεπίπεδα προβλήματα και τελικά και για την κατάρρευση του ολοκληρωτικού συστήματος.

Εν ολίγοις, επρόκειτο για μίαν από τις πιό καταστροφικές εγγενείς παθογένειες της μαρξιστικής-λενινιστικής Κοσμοαντίληψης και Εικόνας του Ανθρώπου. Δηλαδή δεν είναι ένα τυχαίο φαινόμενο, που οι περισσότεροι οπαδοί των άκρων αριστερών και ιδίως των κομμουνιστικών κομμάτων είναι στην πλειονότητά τους καραμπινάτοι τεμπέληδες, οι οποίοι όμως αντικαθιστούν απαραίτητες πράξεις με αέναη και ανέξοδη ψευτοεπαναστατική ρητορική.

Επομένως είναι όλως αυτονόητο να γίνει κάποιος που δεν εργάσθηκε ποτέ στη ζωή του και ούτε καν μπορεί να φαντασθεί, τί είναι δημιουργικότητα και
παραγωγικότητα, σε μία ανεπαρκώς εξελιγμένη  χώρα ακόμη και πρωθυπουργός.

Δημοσιευθέν το 2016 συχνά στην Καθημερινή.

——————————————————–

Αριστεία, Αρετή

Στο γυμνάσιο, στο πανεπιστήμιο και αργότερα και ως πανεπιστημιακός έχω διαπιστώσει ένα άκρως ενδιαφέρον φαινόμενο του ψυχολογικού ισοφαρίσματος :
Οι αποτυχημένοι και μέτριοι υπογράμμιζαν εντόνως τον δήθεν καλό χαρακτήρα και τις δήθεν αρετές τους .

Εννοούμε τις γενικές, αφηρημένες και πρωτίστως ανέξοδες αρετές ή τις συγκεκριμένες, οι οποίες απαιτούν ιδρώτα, αυτοπειθαρχία, επιμονή, υπομονή ,δυναμικότητα εργατικότητα, συστηματικότητα και μεθοδικότητα ; Γενικά πρόκειται στην ουσία περί της κοσμοαντίληψης και της ΕΙΚΟΝΑΣ του ΑΝΘΡΩΠΟΥ ! Το Βήμα (14.2.15)

————————————————-

Ατομο και Αριστεία

Βασική φιλοσοφική γνώση του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού (Δύση) : Ανθρωπος – ΑΤΟΜΟΝ- Πολίτης (citoyen) και Κοινωνία – Κράτος.

Στην Ελλάδα όμως σημειώνεται έλλειψη του σύγχρονου  Ατόμου και του συνειδητού Πολίτου.

Η αριστεία έχει ως απαρχή το Ατομο . Αλλά μεταξύ του ατόμου και της κοινωνίας  υφίσταται γνωσιολογικά και οντολογικά μία διαλεκτική αλληλουχία (αλληλοεπίδραση, αλληλοεξάρτηση).

ιεφιμεριδα, Καθημερινή (25.5.12)

————————————————

Αριστοι και Μέτριοι

Οι άριστοι ενοχλούν τους πολικούς με παρωχημένες αριστερόστροφες αντιλήψεις, τους τεμπέληδες και αποτυχημένους.
Εχω πολλάκις διαπιστώσει σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, ότι οι μέτριοι θεωρούν τους άριστους ως μία ψυχολογική πρόκληση και επισημαίνουν κάποιες γενικές και ασαφέις “αρετές” (ψυχολογικό ισοφάρισμα) , τις οποιες αυτοί δήθεν έχουν.
Καθημερινή (14.2.15)

Αντίληψη της Πραγματικότητας, Αλήθεια και Ερμηνεία, Θεωρία και Πραγματικότητα

Αντίληψη της Πραγματικότητας, Αλήθεια και Ερμηνεία, Θεωρία και Πραγματικότητα

Προϋποθέσεις για την σωστή αντίληψη της αντικειμενικής πραγματικότητας : α) Επαρκής νοητική ικανότητα. β) Κατάλληλη μεθοδική προσέγγιση.γ) Ξεκαθάρισμα του μυαλού από άχρηστες και επικίνδυνες ιδεοληπτικές αγκυλώσεις (μαρξισμός-λενινισμός, θρησκευτικός σκοταδισμός, , υπερεθνικισμός- ανέξοδος υπερπατριωτισμός) . δ) Σαν πολιτικός να έχει στο μαυλό του το γενικό συμφέρον (Δημόκριτος, Επίκουρος) ή το “κοινόν καλόν” (Αριστοτέλης) και όχι το συμφέρον του κόμματος ή την εξουσιομανία του.
ε) Να κατέχει κοινωνική, εθνική, κρατική, νομική και φορολογική συνείδηση κλπ. Απο ό,τι έχω διαπιστώσει, δεν υπάρχουν στην ελληνική γλώσσα οι έννοιες κρατική, νομική και φορολογική συνείδηση, ενώ στις προηγμένες ευρωπαϊκές γλώσσες είναι αυτές πασίγνωστες. Καθημερινή (22.2.15)

——————————————————

Αλήθεια και ερμηνεία, Κονφούκιος

Σε ό,τι αφορά την αλήθεια, ιδέ ένα κινέζικο ρητό : “Υπαρχουν τρείς αλήθειες : η δική σου, η δική μου και Η ΑΛΗΘΕΙΑ”.
Αυτό σημαίνει αντικειμενική αλήθεια, ενώ η ερμηνεία της είναι υποκειμενική έως βολονταριστική ιδιαιτέρως μέσω του πανίσχυρου τριτοκοσμικού λαϊκισμού με κίνδυνο διαστρέβλωσης.
Ο καθείς ερμηνεύει γεγονότα και φαινόμενα του αντικειμενικού κόσμου κατά το δοκούν και νομίζει ότι καπάρωσε αιωνίως την αλήθεια (π.χ. το ΚΚΕ και η Ορθοδοξία).
Εδώ πρόκειται για την τεθλασμένη αντανάκλαση της πραγματικότητας (Δημόκριτος, Θωρία της αντανάκλασης). Καθημερινή (21.1.15)

——————————————————-

Θεωρίες-Αλήθεια-Πραγματικότητα

Η αξία θεωριών εξαρτάται από την καταλληλότητά τους να συμβάλλουν στην διεύρυνση του επιστημονικού ορίζοντα και στην επίλυση ακόμη και προβλημάτων του βίου.
Δεν είνα τυχαίο που στα κεντρο- και βορειοευρωπαϊκά πανεπιστήμια υπάρχουν έδρες όχι μόνον της γενικής , αλλά και της Πρακτικής Φιλοσοφίας.

Μεταξύ του υλικού κόσμου και του πνεύματος, του υποκειμενικού και του αντικειμενικού ακόμη και στο ζήτημα της αλήθειας υφίστανται ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΕΣ αλληλοεπιδράσεις. Μεταξύ τους δεν σημειώνεται ένα σινικό τείχος.

Ειδικά στα πεδία των κοινωνικών και των πολιτικών επιστημών είναι κριτήριο για την αλήθεια μίας θεωρίας η πράξη.
Η δημοκριτική Θεωρία περί τον αντικατοπτρισμό μπορεί κάλλιστα να ερμηνευθεί και επί τη βάση της Διαλεκτικής και όχι μηχανιστικά.

Το λαμβάνειν υπ όψη (πνευματικό στοιχείο), ότι ο «Υπαρκτός σοσιαλισμός» έχει αποτύχει παταγωδώς σημαίνει ότι η βασική αρχή του Ιστορικού Υλισμού περί της δήθεν νομοτελειακής εξέλιξης της ανθρωπότητας στον Κομμουνισμό είναι εσφαλμένη.
Και όμως στην Ελλαδα εθελελοτυφλούν νεοκομμουνιστές και ανειροπολούν σε βάρος του λαού. Το παράδειγμα αυτό είναι αντικείμενο της Πολιτικής Φιλοσοφίας , η οποία αποτελεί επίσης ειδική φιλοσοφική έδρα.
Καθημερινή (4.6.15)

Προτεσταντισμός- Καλβινισμός, Επιτυχίες, Κέρδος, Αποδοτικότητα. Αποτελεσματικότητα

Προτεσταντισμός – Καλβινισμός, Επιτυχίες, Κέρδος, Αποδοτικότητα, Αποτελεσματικότητα

Οι διεθνώς καθοριστικές επιτυχίες στην οικονομία, στην επιστήμη και πρωτίστως στις κοσμοϊστορικές υψηλές τεχνολογίες, στην διοίκηση, στην παιδεία στον πολιτισμό κτλ. στις προτεσταντικές χώρες έχουν  βαθιές πολιτισμικές και θρησκευτικές  ρίζες και δη
α) το εργασιακό ΕΤΗΟΣ  (Arbeitsethik)  ήδη από τον Μεσαίωνα ως κάτι το θεάρεστο ( Προτεσταντισμός ) και

β) την ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΕΝΗ ΑΡΧΗ της ΕΠΙΤΕΥΞΗΣ ( ο επιτυχής , δηλαδή αυτός
που επιτυγχάνει μεγάλο οικονομικό κέρδος, βρίσκεται ήδη στα πρόθυρα του
παραδείσου ) του Καλβινισμού, μίας ιδιαίτερης έκφανσης του Προτεσταντισμού.

Στην ιστορική επιστήμη της προηγμένης Ευρώπης
έχει επικρατήσει η εξής ενδιαφέρουσα άποψη : Ο Προτεσταντισμός στην  Γερμανία
) και ο Καλβινισμός  στην Ολλανδία ( Εμπορικός Καπιταλισμός ) έχουν σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες αποτελέσει τις γενικές βάσεις για την Βιομηχανική Επανάσταση  και την εμπέδωση του  Βιομηχανικού  Καπιταλισμού στην Αγγλία.
.Τα Νέα ( 30.1. 15 )

———————————————————–

Αποδοτικότητα, λειτουργικότητα, “εμονή στο κέρδος” (κάποιος τα απορρίπτει)

Απάντησή μου

α) Είστε αληθώς πεπεισμένος, ότι η λειτουργικότητα και η αποδοτικότητα είναι κάτι το αρνητικό σε μίαν εξελιγμένη κοινωνία; Αναφέρω και άλλα : δυναμικότητα, μεθοδικότητα, συστηματικότητα, οργανοτικότητα και αποτελεσματικότητα καθώς και ανταγωνισμός.

Εχω διαπιστώσει , ότι στην ελληνική γλώσσα λείπουν οι λέξεις, κανώνας της επίτευξης, κανώνας της εργατικότητας, αγάπη στην εργασία, κρατική συνείδηση, νομική συνείδηση κλπ. Το ίδιο ισχύει και για τις γλώσσες άλλων νοτιοευρωπαϊκών λαών (π.χ. Ιταλικά, Ισπανικά και Πορτογαλλικά).

Πρόκειται όμως στην ουσία για ιδιότητες που είναι προϋπόθεση για την επιτυχή λειτουργία μίας κοινωνίας. Αυτονοήτως πρέπει ναεφαρμόζονται και ηθικές αξίες. Δεν εννοώ την αόριστη και ανέξοδη ηθικολογία.

β) Η “εμονή στο κέρδος” αποτελεί συστατικό στοιχείο του παγκοσμίου οικονομικού συστήματος, το οποίο είναι ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ και το οποίο έχει κατατροπώσει τον “Υπαρκτό Σοσιαλισμό”. Ηδη οι αρχαίοι Ρωμαίοι έλεγαν : Salve lucrum : Ζήτω το κέρδος.

Λοιπόν, το κέρδος εμπεριέχει κινητήρια δύναμη για την οικονομική πρόοδο και για τις κοσμοϊστορικές επιτεύξεις των υψηλών τεχνολογιών.

Αλλά ας υπενθυμίσουμε, ότι αυτό το σύστημα είναι στενότατα συνυφασμένο με την αστική Δημοκρατία, το αστικό κράτος του δικαίου, με τις βασικές ελευθερίες , με τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα καθώς και με το κοινωνικό κράτος.

Παρατήρηση : Δεν υπερασπίζομαι τον καπιταλισμό, αλλά δέον να είμαστε ρεαλιστές. Η εποχή των ουτοπικών ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΩΝ πειραμάτων ( Φασισμός, Εθνικοσοσιαλισμός, Σοσιαλισμός-Λενινισμός-Σταλινισμός) έχει παρέλθει εσαεί.

Καθημερινή (17.1.16)

—————————————–

-Ο κ. Λαφαζάνης έχει δηλωσει το εξής προκλητικό : Τέρμα η Τρόϊκα και τα μνημόνια

Διατί αυτή η βιασύνη σε συνδιασμό με πρωτόγονο λεονταρισμό, αδικαιολόγητη προκλητικότητα, αμετροέπεια, παλιμπαιδιστική έπαρση, επαρχιωτισμό ,απερισκεψία και τριτοκοσμικό ανορθολογισμό ;

Δεν έχετε ουδεμίαν ιδέα από τον τρόπο σκέψης των Βορείων Ευρωπαίων, ιδίως των προτεσταντών που όντως διαθέτουν τα χρήματα. Επιθυμείτε την άκρως επικίνδυνη σύγκρουση μεταξύ του οικονομικά ξεβράκωτου Δαβίδ και του υπερπλούσιου Γολιάθ ; Σκοπεύετε να αυτοκτονήσετε ; Σκεφθείτε φανατισμένοι και ανεγκέφαλοι νεολενινιστές και τον ελληνικό λαό όχι μόνον με ψευτοεπαναστατικά λόγια. Τα Νέα ( 28.1.15

—————————————–

Λατινική Αμερική , Διάλεξή μου περί του Προτεσταντισμού

Απο τη διάλεξή μου στα πλαίσια επιμόρφωσης των καθηγητών πανεπιστημίου της κολομβιανής ολιγαρχίας το 1999 :

Οι προτεστάντες (προτεσταντική αρχή της εργατικότητας και καλβινιστική αρχή της επίτευξης) έχουν δημιουργήσει τις ΗΠΑ και οι καθολικοί Ισπανοί (αρχή της ήσσονος προσπάθειας και της φυγοπονίας) έχουν βάλλει τις βάσεις της Νότιας Αμερικής.

Δεν ήξερα, ότι μερικοί καθηγητές καταγόνταν από γνωστές οικογένειες των conquistadores ,γερουσιαστών , υπουργών και Latifundistas.

Βρήκα το μπελά μου, η υπόθεση εφτασε έως τον ανώτατο καρδινάλιο και το Υπουργείο Ανωτάτης Παιδείας, αλλά δε συνέβει τίποτα, γιατί ο υπουργός έχει σπουδάσει και αποκτήσει PhD στην  Yale Univer sity. Ορίστε.

Καθημερινή (30.10.16)

Αρχαίοι Φιλόσοφοι, Βυζάντιο, Αραβες, Δύση

Αρχαίοι Ελληνες Φιλόσοφοι, Βυζάντιο, Αραβες, Δύση

Τα κείμενα πρωτίστως του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη ήταν γνωστά στην Ευρώπη μέσω των λατινικών μεταφράσεων . Στην Ανατολή ήταν γνωστά ήδη στον 5ο αι. (Περσία) και στον 8 αιώνα έχουν μεταφρασθεί στα Αραβικά (Βαγδάτη, Δαμασκός), από τα οποία έχει στην αραβική και κατόπιν στην καθολική Ισπανία συντελεσθεί η μετάφραση στα Λατινικά πολύ πιό νωρίς από την πτώση της Πόλης.

Υστερα από την πτώση της Πόλης έφεραν λόγιοι από την Κωνσταντινουπολη τα έργα των Ελλήνων φιλόσοφων (όχι μόνον του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη) στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ.
Σε αυτό έγκειται η συμβολή τους στην Αναγέννηση. Αλλά στην Βόρεια Ιταλία είχαν ωριμάσει οι οικονομικές , πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες για την κοσμοϊστορική αλλαγή. Αρχισε ήδη να διαφαίνεται η ανερχόμενη εμπορική αστική τάξη, η οποία χρειαζόταν νέες ιδέες όχι όπως στον Μεσαίωνα στα μοναστήρια και στις θεολογικές σχολές.
Για τους ενδιαφερόμενους Ιδέ στο Μπλογκ μου μελέτες περί του αντικειμένου, αλλά εκτενώς και περί του Βυζαντίου χωρίς ακρότητες και υπερβολές. Καθημερινή ( 8.3.15)

Ανθρώπινα Δικαιώματα, Υποκειμενικά (Ατομικά), Αντικειμενικά

Ανθρώπινα Δικαιωματα,Υποκειμενικά (Ατομικά), “Αντικειμενικά”

Υπάρχουν περί αυτών των ζητημάτων ολόκληρες θεωρίες στα πλαίσια της Φιλοσοφίας του Δικαίου και των Πολιτικών επιστημών.

Προ της Γαλλικής Επανάστασης (1789) έχει χρησιμοποιήσει η ανερχόμενη αστική τάξη μόνον την έκφραση “Droits de l Homme ( «Δικαιώματα του ανθρώπου»). Αυτό σημαίνει, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι έμφυτα σε κάθε άνθρωπο ( φύσει δίκαιον: ius naturae, ius naturalis : φυσικό δίκαιο) και είναι απεριόριστα.

Αλλά ύστερα από την επανάσταση και την εμπέδωση της εξουσίας της αστικής τάξης έχει αυτή αντικατασταθεί με την έκφραση “Droits du Citoyen ” ( «Δικαιώματα του πολίτου) που σημαίνει, ότι αυτά είναι διατυπωμένα στο σύνταγμα ως  νομική βάση του αστικού πολιτικού συστήματος και μπορούν με νόμους να περιορισθούν. Το σύνταγμα πάλι είναι η συγκεκριμένη νομική έκφραση του «volonte generale“ (γενική βούληση, εννοείται του λαού).
Στις διεθνείς συνθήκες χρησιμοποιείται η έκφραση „human rights“ («ανθρώπινα δικαιώματα»), τα οποία όμως είναι μόνον εν μέρει απόλυτα.

Στα δημοκρατικά καθεστώτατα δικαιώματα του πολίτου είναι αυτονόητα και ατομικά ή υποκειμενικά (άτομο ίσον υποκείμενο ως φορεάς δικαιωμάτων και υποχρεώσεων ) και σε περίπτωση δυσκολιών έχει ο πολίτης το δικαίωμα να αποτανθεί στο συνταγματικό δικαστήριο.

Στις χώρες του πάλαι τότε “Υπαρκτού Σοσιαλισμού “  η χρησιμοποίηση της εκφρασης “υποκειμενικά” ή “ατομικά δικαιώματα” ήταν σχεδόν απαγορευμένη . Ακόμη και σήμερα συλλαμβάνονται ως εχθροί του συστήματος στην Κίνα αυτοί που απαιτούν τέτοια δικαιώματα.

Στα δικτατορικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα , τα οποία φυσικά δεν εκφράζουν την πολιτική βούληση του λαού, διατυπώνονται μερικά δικαιώματα σύμφωνα με τις πολιτικές αντιλήψεις του δικτάτορα ή του ολοκληρωτικού συστήματος , αλλά αυτά περιορίζονται πολύ μέσω ειδικών διατάξεων και πέραν τούτου δεν υπάρχει ένα συνταγματικό δικαστήριο, στο οποίο θα μπορούσε να αποτανθεί ο συγκεκριμένος πολίτης. Τα δικαιώματα κατέχουν αντικειμενικό χαρακτήρα ( επιστημονικός όρος), γιατί προέρχονται έξωθεν ως «δώρο». Τέτοια «δικαιώματα» υπήρχαν στην Μέση Ανατολή ήδη προ 4 χιλιάδων ετών !

Αυτό ισχύει για όλα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες όπως π.χ. για την ελεύθερη έκφραση της γνώμης , για την ελευθερία της συνείδησης, την ελευθερία των συνδικάτων κτλ.  Καθημερινή (22.3.15).

———————————————————————————————————-

Στα ευνομούμενα κράτη αυτές οι συμβάσεις αποτελούν βάση καθώς και υπό ορισμένες συνθήκες εργαλείο της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής ( π.χ. επί δεκαετίες η Δύση έναντι της Σοβιετικής Ενωσης , εν μέρει και τώρα ένατντι της Κίνας, της Ρωσίας, της Τουρκίας και του Ιράν. Τότε και τώρα γίνεται λόγος για επεμβάσεις της Δύσης στις εσωτερικές υποθέσεις . των προαναφερθέντων χωρών.

Ηδη στο στάδιο της επεξεργασίας των συμβάσεων λαμβάνει χώραν μία σύγκρουση, τελικά μία σύγκλιση των πολτικών συμφερόντων καθώς και των πολιτικών βουλήσεων των ενδιαφερομένων κρατών. Καθημερινή (25.5.18)

——————————————————————————————————-

«Λαϊκό δικαίωμα» ;μεγάλο λάθος

 

Η αριστεροστρεφής ορολογία εκφράζει άγνοια, υπεrεξυπνάδα, βουλησιαρχία και μεγίστη ρηχότητα  και αντιτίθεται σε βασικές διεθνείς συμβάσεις  γύρω από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες και ιδιαιτέρως στα κάτωθι καθοριστικά διεθνή ντοκουμέντα :

 

-Universal Declaration of Human Rights, Déclaration universelle des droits de l’homme , Οικουμενική Διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (1948)

-International Covenant on Civil and Political Rights , pacte international relatif aux droits civils et politiques, Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα

-International Covenant on Economic, Social and Cultural

Rights , pacte  international relatif aux droits économiques, sociaux et

culturels,  Διεθνές Σύμφωνο για τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά δικαιώματα

 

Αυτά τα κοσμοϊστορικά ντοκουμέντα βασίζονται στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και ιδιαιτέρως στην ΑΤΟΜΟΚΕΝΤΡΙΚΗ κοσμοαντίληψη .Γι αυτό χρησιμοποιούνται οι ανάλογες  εκφράσεις : στα Αγγλικά : every human, everyone, anyone και στα Γαλλικά : chacun, toute personne, tout individu κι στα Ελληνικά, καθείς, κάθε άτομο, κάθε πρόσωπο.

Συμπέρασμα : Πρόκειται για ΑΤΟΜΙΚΟ δικαίωμα ασφάλειας και όχι για ένα φαντασιακό “λαϊκό” Δικαίωμα. Καθημερινή ( 31.8.18)

Συνειδητοποίηση, Πολιτική, Κοινωνική

Συνειδητοποίηση, Πολιτική, Κοινωνική

Η πολιτική και κοινωνική συνειδητοποίηση προϋποθέτει πολλά πράγματα :
α) Μία πλατειά σύγχρονη μόρφωση που δεν είναι αποκλειστικά ελληνοκεντρική, ούτε μόνον ευρωποκεντρική , αλλά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης διεθνής. Ειδάλλως δεν είναι ο πολίτης σε θέση να κατανοήσει τις διεθνείς διαστάσεις της λειτουργίας του κράτους του (Ιδέ εδώ στο στο Μπλογκ μου το άρθρο « Γενική και εγκυκλοπαιδική μόρφωση, παιδεία, παγκοσμιοποίηση). Η εποχή της υπερεθνικιστικής ομφαλοσκόπησης έχει παρέλθει εσαεί.
β) Μία λογική σκέψη που στην Ελλάδα σημαίνει πρωτίστως μία σκέψη χωρίς πολυποίκιλες παρωπίδες σαν αποτέλεσμα ιδεολογικής και πολιτικής (λαϊκισμός) πλύσης εγκεφάλου. Απλά : 1 και 1 κάνουν δύο. Αλλά στην άκρα Αριστερά κάνουν δέκα και στην άκρα δεξιά 100. Πρόκειται για το γνωστότατο φαινόμενο του νεοελληνικού σουρεαλισμού αλλά πολλαπλασιασμένο.

γ) Μία κριτική σκέψη, η οποία είναι στην ελληνική παράδοση σπάνια. Οι περισσότεροι πολίτες έχουν σαν αφετηρία των πολιτικών επιλογών αποκλειστικά το ιδιωτικό τους συμφέρον, ενώ το «συμφέρον του συνόλου» (Δημόκριτος) ή το «κοινόν καλόν» (Αριστοτέλης) είναι σχεδόν άγνωστο (Ιδέ εδώ στο Μπλογκ μου μου το άρθρο «Περί της κριτικής σκέψης»).

Λείπουν αυτές οι προϋποθέσεις, τότε δεν μπορεί να γίνει λόγος για συνειδητοποίηση , ούτως ή άλλως όχι για «ακαταμάχητη δυναμική των συνειδητοποιήσεων». Γενικά πρόκειται για βασικά ζητήματα παιδείας και μόρφωσης.
Παρόμοια προβλήματα υπάρχουν και στις ευρωπαϊκές χώρες, όπου οι πολίτες διαθέτουν γενικά μίαν ανώτερη και ποιό σύγχρονη μόρφωση. Λύση του προβλήματος : εκσυγχρονισμός και εξευρωπαϊσμός όλης της παιδείας. Καθημερινή (2015, 2017

ΟΗΕ, Υποχρεώσεις των Μελών, Γερμανία

ΟΗΕ, Υποχρεώσεις των Μελών, Γερμανία

Υπάρχει και μία σοβαρή θέαση, η οποία στηρίζεται σε γνώσεις και σε λογική σκέψη :
1.Οταν επιθυμεί ένα κράτος να γίνει μέλος του ΟΗΕ, εξεταζει ο Οργανισμός πρωτίστως δύο πράγματα :
α) Αξιολογείται το ενδιαφερόμενο κράτος σαν ειρηνικό ;
β ) Είναι σε θέση να εκπληρώσει τις πολυποίκιλες υποχρεώσεις, οι οποίες απορρέουν από τον Χάρτη του ΟΗΕ ; Δηλαδή είναι σε θέση, να συμβάλλει στην διασφάλιση της παγκοσμίου ειρήνης και στην επικράτηση της διεθνούς ασφάλειας ; Πιό συγκεκριμένα : Πρόκειται για περιπτώσεις των κατάλληλων και απαραίτητων μέτρων σύμφωνα με το Κεφάλαιο VII (7ο) του Χάρτη του διεθνούς Οργανισμού, στο οποίο γίνεται λόγος και για μέτρα στρατιωτικού χαρακτήρα.
Κοντολογίς : Η Γερμανία είναι υποχρεωμένη να συμμετάσχει όχι μόνον σε πολιτικές, διπλωματικές και οικονομικές ενέργειες αλλά και σε στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΟΗΕ που είναι απαραίτητες σύμφωνα με το καταστατικό του. Πέραν τούτου έχει και το δικαίωμα συμμετοχής σε τέτοιες ενέργειες του ΟΗΕ.
Το 1973 έχει εκ μέρους του Οργανισμού διαπιστωθεί, ότι τα τότε δύο γερμανικά κράτη εκπληρώνουν τις προανεφερθείσες προϋποθέσεις και έτσι κατόρθωσαν να γίνουν μέλη του ΟΗΕ.

2. Υστερα από την συγκρότηση του ενιαίου γερμανικού κράτους , έχουν άλλα κράτη εκφράσει πολλάκις την επιθυμία έναντι της Γερμανίας να δραστηριοποιηθεί στις διεθνείς σχέσεις. Οι Γερμανοί πολιτικοί είχαν όμως λόγω του γνωστού παρελθόντως ενδοιασμούς, έως ότου έχει συμβεί κάτι το εκπληκτικό : Οχι το συντηρητικό Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα, αλλά η κυβέρνηση του «Μικρού Συνασπισμού ( Σοσιαλδημοκράτες συν Πράσινοι) και δη ο τότε καγκελάριος G. Schröder και ο υπουργός των εξωτερικών J. Fischer ήταν οι πρώτοι Γερμανοι πολιτικοί , οι οποίοι πρότειναν έναν επαναπροσδιορισμό της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, επιδιώκοντας μίαν εξωτερική πολιτική πλέον σαν κανονικό κράτος στις διεθνείς σχέσεις. Εν ολίγοις : Η άποψη του Προέδρου του γερμανικού κράτους J. Gauck έχει συγκεκριμενοποιήσει, αν και πιό ήπια, τα ήδη διατυπωθέντα.

3. Γενικά το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο καθώς και συγκεκριμένα ο Χάρτης του ΟΗΕ προβλέπουν σε μερικές περιπτώσεις την άσκηση ακόμη και βίας με στρατιωτικά μέσα, όταν υπάρχουν οι απαραίτητες νομικές προϋποθέσεις.
Αγαπητοί αναγνώστες, όπως μπορείτε εύκολα να διαπιστώσετε, μεταξύ της γενικής πολιτικής ή και δημοσιογραφικής τοποθέτησης από το ένα μέρος και της νηφάλιας εκλαϊκευμένης ( διατυπωμένη από επιστημονικά καταρτισμένο, αλλά απλά για να την καταλαβαίνουν και μη επιστήμονες) επιστημονικής τοποθέτησης από το άλλο μέρος υφίσταται μία τεράστια και λίαν ουσιώδης και καθοριστική διαφορά. Chacun a sa place : Ο καθένας στον τόπο (κλάδο) του.
Δημοσιευθέν σαν σχόλιο στο άρθρο του Γ. Μαλούχου «Οι Γερμανοί στα όπλα» , Το Βήμα, (17.6.14 ).

Ναοί Μεγάλοι, ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑ

Μεγάλοι Ναοί,
Μεγαλομανία βαλακανομεσοανατολίτικου τύπου

κ. Κοκκόλη, έχετε γράψει πάλι ένα σφαιρικό και λίαν πετυχημένο άρθρο.Το φαινόμενο της μεγαλομανίας σχεδόν όλων των μεγάλων θρησκειών με έχει απασχολείσει πολλές φορές και από πολλού, ιδίως όταν στις αρχές των 60χρονων του περασμένου αιώνα άρχισε στα πλαίσια της ανώτερης εγκυκλοπαιδικής μόρφωσης μία εντατική συγκριτική ενασχόληση με τις μεγάλλες θρησκείες του κόσμου.

Παράπλευρα έχει βαθμιαία τεθεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και το φαινόμενο του ναού ( εκκλησία, τέμενος, συναγωγή, τσαμί, παγώδα κοκ.). Έχω διαπιστώσει, ότι οι παγκόσμιες θρησκείες διακατέχονται από την φιλοδοξία να οικοδομούν τεράστιους ναούς. Έχω διερωτηθεί, ποιές είναι άραγε οι κύριες αιτίες γαι το φαινόμενο αυτό.

Με βοήθησε πολύ η άποψη του γερμανού φιλόσοφου Hegel,ο οποίος θεωρείται ως διάδοχος του αθάνατου Αριστοτέλη, ότι τα συμφέροντα είναι η κινητήρια δύναμη των ενεργειών των ανθρώπων και των εθνών. Μόνον η πίστη δεν δικαιολογεί τέτοια μεγαλομανία. Το συμφέρον ( όφελος ) των αρχόντων ( βασιλείς, αυτοκράτορες κοκ. ) , οι κάστες των ιερέων και κοινωνικές τάξεις έκαναν την θρησκεία και τους μεγάλους ναούς εργαλείο για να πραγματοποιήσουν τα διάφορα συμφέροντά τους.

Οι πρώτοι τεράστιοι ναοί π.χ. έχουν οικοδομηθεί στην αρχαία Αίγυπτο, όπου ο Φαραώ ήταν ή υιός του θεού, ή έπαιζε ο ίδιος τον ρόλο του θεού. Η θρησκεία και οι ναοί ήταν η βάση της κοινωνικής ισχύος του εκάστοτε ιερατείου. Κάτι το παρόμοιο έχει συντελεσθεί και στην Μεσοποταμία, αργότερα στην Μέση Ανατολή ( Ιουδαϊσμός, Ισλάμ ) στις Ινδίες ( Ινδουϊσμός ), στην Άπω Ανατολή, στην Νοτιοανατολική Ασία ( Βουδδισμός ) και στον Χριστιανισμό. Πρόκειται για ένα κοινό γνώρισμα των παγκοσμίων θρησκειών.

Υπάρχει και μία θρησκοψυχολογική πτυχή του θέματος : Όσο πιό μεγάλος είναι ο ναός, τόσο πιό μικρός αισθάνεται ο πιστός τον εαυτό του. Σε όλες της θρησκείες δεν χρειάζεται κανονικά ο πιστός μεγάλους ναούς για να προσευχηθεί στον θεό του. Η οικοδόμηση επιβλητικών ναών άρχισε στην μεταπολεμική εποχή σε μερικά ισλαμικά κράτη. Πρωτοπόροι ήταν η Λυβίη και το Μαρόκκο. Ο Καντάφι επιδιώκοντας να αναλάβει την ηγεσία του αραβικού κόσμου έχει οικοδομήσει μεγάλους ναούς σε χώρες της Κεντρικής και της Δυτικής Αφρικής. Ο βασιλιάς του Μαρόκκου έκανε το ίδιο στη χώρα του με άλλο πολιτικό σκοπό : Ηθελε να δείξει στο λαό του ότι είναι καλός μουσουλμάνος και επομένως πρέπει να καταπολεμήσει τους φανατικούς, οι οποίοι απειλούσαν την εξουσία του. Εχει ως τώρα επιτυχία.

Αλλά γιατί χτίζονται στην φτωχή Ελλάδα τώρα μεγάλοι ναοί ; Όταν το 1995 είδα στην Αίγινα ένα τεράστιο  ναό τρόμαξα. Η παρούσα ξένη συνάδελφος μου είπε , ότι με τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν οι Έλληνες να χτίσουν ολόκληρο πανεπιστήμιο. Αναγκάστηκα να ζητήσω πληροφορίες από τον παριστάμενο ιερέα, αλλά αυτός αντέδρασε εξοργισμένος και είπε μεταξύ άλλων, να ασχολούνται οι άπιστοι ξένοι με τα δικά τους προβλήματα και εκτός τούτου η μεγάλη εκκλησία είναι ένδειξη της επίσης μεγάλης πίστης !

Κατά τη γνώμη μου υφίστανται γι αυτό το πολύ δυσάρεστο φαινόμενο οι εξής λόγοι : α) Ενδυνάμωση της θέσης των κληρικών στην κοινωνία.
β)Αντίδραση στην βαθμιαία εξάπλωση του Ισλάμ σε όλον τον κόσμο, όπου χτίζονται μεγάλα τσαμιά ( π.χ. στη Ρώμη το μεγαλύτερο τσαμί έξω από τον ισλαμικό κόσμο ! ).
γ) Στα παρελθόντα τριάντα χρόνια έχει εξαπλωθεί σε όλη την Ελλάδα η μεγαλομανία ( βίλες σαν ανάκτορα, μεγάλα αυτοκίνητα, μεγάλα ιδιωτικά πλοία, αλλά και τρομερά μεγάλη αρπαχτή και η διαφθορά ).
δ) Οι Νεοέλληνες έχουν στην πλειοψηφία τους τη γνωστή νοοτροπία του “Βλαχοδήμαρχου”.
ε) Ιδιαιτέρως οι νεόπλουτοι διακατέχονται με δυνατή ροπή στη μεγαλομανία και στον ναρκισσισμό. Επιθυμούν οπωσδήποτε να μπουν και αυτοί στην ιστορία της χώρας. Τον 19ο αι. έχουν ανακηρυχθεί μερικοί σε ευεργέτες του γένους, πράγμα που είναι σωστό. Όποιος όμως οικοδομεί μίαν επιβλητική εκκλησία μπορεί να ανακηρυχθεί από τον Οικουμενικό Πατριάρχη και σε “Ευπατρίδη”!
ζ) Ενα από τα καθοριστικά χαρακτηριστικά στοιχεία της νοοτροπίας των Νεοελλήνων είναι η ενασχόληση με το περελθόν λίγο και με το παρόν όχι δυστυχώς ως προετοιμασία του μέλλοντος, το οποίο δεν παίζει κανένα ρόλο, εκτός εάν πρόκειται για την Δευτέρα Παρουσία ( Ιδέ και Στέλιος Ράμφος, Ο Καημός του ενός). iefimerida ( 19. 7. 12 )

Προφητεία, Αποκάλυψη, Μυθολογία, Ποίηση, Καταστροφολογία, Φουτουρολογία, Προγνωστικοτητα

Προφητεία, Αποκάλυψη, Μυθολογία, Ποίηση, Καταστροφολογία, Φουτουρολογία, Προγνωστικοτητα

Η σοβαρή ενσχόληση με πολύπλοκα και πολυσύνθετα φαινόμενα και γενικά αντικείμενα δέον να στηρίζεται στην κατάλληλη προσέγγιση, η οποία προϋποθέτει αναμφιβόλως γνώσεις περί της Μεθοδολογίας των επιστημονικών ερευνών, ακόμη και όταν πρόκειται για συγκεκριμένα επίκαιρα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα.

Με μεγάλη έκπληξη διαπιστώνω από τότε που άρχισα να δημοσιεύω σχόλια στον ελληνικό ηλεκτρονικό τύπο (Μάρτιος 2012), ότι σε σπάνιες περιπτώσεις εφαρμόζονται οι κανόνες της Μεθοδολογίας.Υπερτερούν οι ιδεοληψίες, ο ολέθριος νεοελληνικός σουρεαλισμός, ο υπερεξυπνακισμός, ο γνωστότατος πρωτόγονος τριτοκοσμικός λαϊκισμός, ένας φθηνός υπερσυναισθηματισμός, μία στην προηγμένη Ευρώπη αδιανόητη επιπολαιότητα, ο πατριδοκαπηλικός και όλως ανέξοδος υπερπατριωτισμός.

Ελάχιστοι δημοσιογράφοι και αναγνώστες είναι διατεθημένοι και σε θέση να κάνουν λογικό, νηφάλιο, ουσιώδη και εμπεριστατωμένο διάλογο.Το κακό έγκειται, στο ό,τι εδώ δεν πρόκειται για τυχαία φαινόμενα, αλλά σε γενικές γραμμές για διαχρονικές εγγενείς παθογένειες, οι οποίες είναι στενότατα συνυφασμένες με μία σχετικά χαμηλή όχι ευρωπαϊκή αλλά βαλκανοανατολίτικη παιδεία.

Ετσι δεν είνα τυχαίο, ότι λαμβάνει χώραν μία μεγάλη σύγχιση διαφορετικών εννοιών , οι οποίες κανονικά έχουν ως επί το πλείστον ένα συγκεκριμένο, καθορισμένο και διεθνώς αναγνωρισμένο περιεχόμενο. Σε ό,τι αφορά το θέμα μας αναφέρουμε τις έννοιες που μας ενδιαφέρουν : Προφητεία, Αποκάλυψη, Μυθολογία, Ποίηση, Μυστικισμό, Παράνοια, καταστροφολογία και Φουτουρολογία-Προγνωστικότητα. Παρακάτω θα εστιάσουμε μερικές από αυτές τις έννοιες στο επίκεντρο της ενασχόλησης με σκοπό την εξεύρεση των καθοριστικών χαρακτηριστικών τους.

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Προφητεία είναι μία εφεύρεση και ικανότητα ήδη των σαμάνων. Στην αρχαία Ελλάδα είχε τη σημασία της εξαγγελλίας και της ερμηνείας του θεϊκού η του μελλοντικού. Ο προφήτης έπαιζε το ρόλο του διαμεσολαβητού μεταξύ των θεών και των ανθρώπων, οι οποίοι αποτείνονταν σε ένα μαντείο για να μάθουν τα περί του μέλλοντός των.Το προφητεύειν ή προειδείν ήταν συνδεδεδεμένο με έκσταση, με οράματα και πρωτίστως με αποκάλυψη ( Ιδέ J. Irmscher (Edit.), Lexikon der Antike, Leipzig, 1987, S. 473 και E. Hennecke (Edit.), Apokryphe Apokalypsen , Wiesbaden , 2005, S.11).

Ένώ όμως η αρχαία Ελλάς έχει εξελιχθεί σε γενέτειρα του Λόγου,  το αρχαίο Ισραήλ ήταν κέντρο της προφητείας και των πολυάριθμων προφητών (nabi, chozäh), οι οποίοι πολλές φορές έχουν συγκρουσθεί με την εκάστοτε άρχουσα τάξη και γενικά με το κοσμικό κράτος (J.Maier, Judentum von A-Z, Glauben, Geschichte, Kultur, Erftstadt, 2001, S. 330/332 ). Αυτοί έχουν συνήθως αναλάβει την πρωτοβουλία να κάνουν τις εξαγγελλίες των.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Αιτίες για την εμφάνιση του φαινομένου της Αποκάλυψης : Η ιδεολογική ρίζα της Αποκάλυψης εστιάζεται σε γενικές γραμμές στην τελεολογική αντίληψη περί της ιστορίας στο αρχαίο Ισραήλ μεν, αλλά οι Εβραίοι έχουν παραλάβει σημαντικά στοιχεία ανώτερων πολιτισμών και θρησκειών, π.χ. την ουσία της περσικής σωτηριολογίας και την αντίληψη των Βαβυλωνίων περί των επτά (7) Αιώνων της ανθρωπότητας. Από την ελληνιστική – ρωμαϊκή λογοτεχνία περί του μαντείου («Σιβυλλινικά Βιβλία»), παρέλαβαν τα περί κάποιας μυθικής προσωπικότητας από το εξιδανικευμένο παρελθόν, η οποία πραγματοποιεί την Αποκάλυψη, δηλαδή αυτό δεν το κάνει ο συγγραφέας του κειμένου.

Το αποτέλεσμα ήταν ολόκληρα βιβλία με Αποκαλύψεις ( Ιδέ C.Andresen et alt. (Edit.), Lexikon der Alten Welt, 3 Tom. , εδώ Τοm.1, S.206. Ενδιαφερουσα πληροφορία : Στην συγγραφή αυτού του Standart-Λεξικού ( πάνω από τρεις χιλιάδες σελίδες ) έχουν συμβάλλει 236 ειδικοί επιστήμονες απο όλες τις γερμανόφωνες χώρες. Αυτό είναι επιστημονική  εμβρίθεια, άγνωστη στα Βαλκάνια ).

Προ της εμφάνισης των πρώτων βιβλίων της Αποκάλυψης (Δανιήλ και Ενοχ)  η διεθνής πολιτική κατάσταση των Εβραίων ήταν άκρως απελπιστική. Αρχισε ήδη η πολιτιστική και η στρατιωτική σύγκρουση με τους Ελληνες κατακτητές (Αντίοχος 4ος ο Επιφάνης ). Οι Εβραίοι διανοούμενοι προτιμούσαν να μιλούν Ελληνικά και ήταν στην πλειοψηφία τους οπαδοί της στωϊκής φιλοσοφίας, από την οποία  ο Χριστιανισμός έχει παραλάβει την αλληλοαγάπη των ανθρώπων (Ιδέ στο Μπλογκ μου »Αγάπη προς αλλήλους, Ελληνες Στωϊκοί και Κινέζοι Φιλόσοφοι»(. Πολλοί ιθύνοντες Εβραίοι έχουν διαπιστώσει μεγάλους κινδύνους, όπως ίσως την απώλεια της θρησκευτικής και εθνοτικής τους ταυτότητας. Οι θεοσεβείς (chasidim), μάλλον θρησκόληπτοι, φανταζόταν το επερχόμενο τέλος του κόσμου.

Μεθοδικά έχουν αναφέρει στις πρώτες αποκαλύψεις τη νομοτελειακή κατάπτωση κραταιών βασιλείων και αυτοκρατοριών σύμφωνα με το «χρονοδιάγραμμα του Θεού» και κατέληγαν στο συμπέρασμα, ότι η ιστορία τελειώνει, αλλά κατόπιν θα ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ  (Νεκρανάσταση) και θα θριαμβεύσει το Ισραήλ ! Και το βιβλίο του προφήτη Ησαϊα βρίθει από φαντασίες, εκστατικά όνειρα και συμβολισμούς με άγγελους, τέρατα, ζώα και σατανάδες (Ιδέ εκτενέστατα το διεθνώς φημισμένο Standard – έργο (4 Τόμοι) του Ρουμανογάλλου κορυφαίου ιστορικού των θρησκευτικών ιδεών M. Iliade , Histoire des croyances et idees religieuses, Paris1978, 1992, Cap. 25 ).

Από την πιό γνωστή Αποκάλυψη του «Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου» θα αναφέρω μερικά άκρως χαρακτηριστικά παραδείγματα των εκστατικών οραμάτων του : «Και είδον και ήκουσα ένα άγγελον πετώμενον εις το μεσουράνημα, όστις έλεγε μετά φωνής μεγάλης, Ουαί, ουαί, ουαί εις τους κατοικούντες επί της γης, δια τας λοιπάς φωνάς της σάλπιγγος των τριών αγγέλων των μελόντων να σαλπίσωσι» (ΚΕΦ. Η,13). Αλλο τεμάχιο: »Και ήκουσα φωνήν μεγάλην εκ του ναού λέγουσαν προς τους επτά αγγέλους, Υπάγετε και εκχέατε εις την γην τας φιάλας του θυμού του Θεού… Και ο έκτος άγγελος εξέχεε την φιάλην αυτού επί τον παταμόν τον μέγαν Ευφράτην και εξηράνθη το ύδωρ αυτού, δια να ετοιμασθη ή οδός των βασιλέων των από ανατολών ηλίου». » (ΚΕΦ.ιε,1,12).»

Και τώρα το αποκορύφωμα, πολύ επίκαιρο : «…και είδον γυναίκα καθημένην επί θηρίον κόκκινον, γέμον ονομάτων βλασφημίας, έχον κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα….Και επί το μέτωπον αυτής ήτο όνομα γεγραμμένων, Μυστήριον, Βαβυλών η μεγάλη, η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης. Και είδον την γυναίκα μεθύουσαν εκ του αίματος των αγίων , και εκ του αίματος των μαρτύρων του Ιησού… «(ΚΕΦ.ιζ, 3-6).

Οι συγγραφείς των Αποκαλύψεων ήταν ευφυέστατοι. Σκοπίμως επέστρεψαν αν στο παρελθόν και ανέφεραν γεγονότα, τα οποία έχουν συμβεί στο απώτερο παρελθόν με σκοπό να δώσουν στους κατατρομαγμένους Εβραίους παρηγοριά και θάρρος. Και όμως, στο μάθημα των θρησκευτικών στο Γυμνάσιο μας τα δίδαξαν έτσι, ώστε έχει σε εμάς δημιουργηθεί η εντύπωση, ότι οι προφήτες έχουν προειδεί την καταστροφή τεσσάρων βασιλείων και αυτοκρατοριών. Αλλά ανεξάρτητα από το μυστικιστικό και μυθολογικό χαρακτήρα της η Αποκάλυψη αποτελεί ένα αξιόλογο λογοτεχνικό δημιούργημα ιδιαιτέρου είδους.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΟΛΟΓΙΑ

Οι συγγραφείς των Αποκαλύψεων ήταν ίσως οι πρώτοι καταστροφολόγοι του κόσμου. Αλλά το σχεδόν απίστευτο έγκειται στο ό,τι Αμερικανοεβραίοι οικονομολόγοι ή και μεγαλοεπενδυτές (Krugman, Rubini, Soros ) παίζουν όπως φαίνεται ευχαρίστως τον ρόλο του καταστροφολόγου, διατυπώνοντας επανειλημμένως στα ΜΜΕ την άποψη με τεράστια αυτοπεποίθηση, ότι σε λίγο καταρρέει το Ευρώ και διαλύεται η ΕΕ και άλλα χαρίεντα και παράξενα. Ο Rubini έφθασε στο σημείο να οριστικοποιεί (έτος, μήνα) την επαλήθευση των ψευτοπροφητειών του. Με αυτούς έχουμε ασχοληθεί ήδη το 2012 και κατόπιν ( Ιδέ στο Μπλογκ μου τα άρθρα «Ρουμπινί, Ο μέγας καταστροφολόγος», «Τζωρτζ Σόρος, Ο Ψευτοπροφήτης», »Paul Kugman, Νομπελίστας»(.

ΦΟΥΤΟΥΡΟΛΟΓΙΑ, ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ουδεμία σχέση υφίσταται με προφητείες και αποκαλύψεις, γιατί πρόκειται για επιστήμες, οι οποίες έχουν μεν εμφανισθεί ως τέτοιες ύστερα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ήδη τον 19ο αι. μερικοί επιστήμονες ήταν σε θέση να προβλέψουν κοσμοϊστορικά γεγονότα, όπως τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο και το παγκόσμιο περιβαλλοντικό πρόβλημα.Ας υπενθυμίσουμε, ότι ο γνωστός Γάλλος συγγραφέας Jules Verne έχει προειδεί μερικές εξελίξεις των φυσικών επιστημών φυσικά επί τη βάση των μεγάλων επιτεύξεων των φυσικών και τεχνικών επιστημών της εποχής του.

Σε μερικές επιστήμες είναι σχετικά εφικτό να γίνουν προβλέψεις, αλλά αυτό προϋποθέτει χρονοβόρα συστηματική και μεθοδική προετοιμασία του είδους των ΒΑΣΙΚΩΝ επιστημονικών ερευνών με το απαραίτητο ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο από ειδικούς επιστήμονες ερευνητές.

δημοσιευθέν συχνά στην Καθημερινή (2015, 2016, 2017)

Αποφθέγματα, Ξένα, Ερμηνεία, Παλιμπαιδιστική Τσιτατολογία, Ηράκλειτος

Αποφθέγματα, Ξένα, Ερμηνεία, Παλιμπαιδιστική Τσιτατολογία, Ηράκλειτος

Η αποκωδικοποίηση σημαντικών μάλλον φιλοσοφικών αποφθεγμάτων είναι για έναν μη ειδικό πολύ δύσκολη .
.Chacun a sa place (γαλλικό): προφορά : σακάν α σαν πλας, μετάφραση : ο καθείς στη θέση του, σημασία : ο καθείς στον κλάδο ή στο επάγγελμά του.
.Chacun a sa facon (γαλλικό ) : προφ. : σακάν α σον φασόν, μετάφρ. : ο καθείς σύμφωνα με το γούστο του, σημ. : ο καθείς σύμφωνα με τον τρόπο ή με την πεποίθησή του. Το είπε ο πρώην πρώσος βασιλεύς Friedrich der Große και εννοούσε την ανεξιθρησκεία.Ο καθείς ήταν ελεύθερος να αποφασίσει για τον προτεσταντισμό ή για τον καθολικισμό. Εν τω μεταξύ εφαρμόζεται το απόφθεγμα και σε άλλες περιπτώσεις, όπως στην εφημερίδα : Κάθε σχολιαστής αποφασίζει, αν γράψει επιπόλαια και ρηχά ή συγκροτημένα.
.Cui bono (λατινικό) : προφ.: κουί μπόνο ?, μεταφρ. : για ποιόν είναι (αυτό) καλό ; σημ. : ποιόν ωφελεί ή ποιόν εξυπηρετεί (αυτό) συνήθως σε περιπτώσεις που αμολά κανείς μία περιτή ή ακατανόητη κοτσάνα ( π.χ. η κ. Ρεπούση ) .
.Suum cuique tribuere (λατινικό) : προφ. : σούουμ κουίκβε τριμπουέρε, μετάφραση : στον καθένα ό,τι δικαιούται, σημ. : να δώσεις στον καθένα ό ,τι ανταποκρίνεται σε αυτόν ή ό,τι του αξίζει. Στα λατινικά κατάγεται μεν από τον Ρωμαίο νομικό επιστήμονα Ulpianus , αλλά το είπε για πρώτη φορά ο Πλάτων και σχεδόν την ίδια εποχή και ο Κονφούκιος στην Κίνα ! Πρόκειται για την ανώτερη μορφή της δικαιοσύνης. Αλλά δυστυχώς οι γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές το έχουν εφαρμόσει απάνθρωπα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ειδικά στο Buchenwald : «Jedem das seine» , γραμμένο με τεράστια γράμματα στην είσοδο του Στρατοπέδου Συγκεντρώσεως του Buchenwald, όπου εξολόθρευαν τους Εβραίους. Πρέπει κανονικά να ισχύει πάντα το γνωστό ρητό των αρχαίων ημών « Γηράσκω αεί διδασκόμενος ! Το Βήμα

—————————————————

Ηράκλειτος, Τσιτατολογία

Απάντηση και σύντομες παρατηρήσεις, γιατί έχω εδώ στην σελίδα του κ.Τάκη Θοδωρόπουλου (Καθημερινή) ήδη δημοσιεύσει ολόκληρη μελέτη. Διευκρίνιση : Το σχόλιο προορίζεται για κάθε ανεγκέφαλο και παλιμπαιδιστή ξιτατολόγο.

1. Η Deutsche Bibliothek ( Leipzig και Frankfurt/Main ) έχει έναν τεράστιο πλούτο βιβλίων, περίπου 28 εκατομμύρια. Μόνον στην Λειψία βρίσκονται περί του Ηράκλειτου (Η.) 241 βιβλία και κτός τούτου πολλές διδακτορικές διατριβές.

2. Στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έχει αναφερθεί ο Ηράκλειτος παρεμπιπτόντως μόνον μερικές φορές. Στην Δύση ήταν αυτός έως τον 12 αι. άγνωστος. Τον έχει αναφέρει για πρώτη φορά ο φιλόσοφος Bernardus Silvestris. Από τον 13 αι. άρχισε η δυτική σχολαστικιστική φιλοσοφία να ενδιαφέρεται για τον Η.
Το 1808 έχει εκδώσει ο προτεστάντης φιλόσοφος και θεολόγος F. Schleiermacher ένα βιβλιαράκι υπό τον τίτλο «Herakleitos oder der Dunkle“(«Ηράκλειτος η ο Σκοτεινός») με 73 Fragmenta. To 1913 έχουν εκδώσει πάλι Γερμανοί ένα πολύτιμο βιβλίο με 117 Framenta (H.Diels/W.Kranz, Die Fragmente der Vorsokratiker, Berlin ).
Το αποκορύφωμα της εκδοτικής δραστηριότητας είναι το βιβλίο του Γερμανοαμερικανοεβραίου C.Kahn, The Art and throught of Heraclitus, Cambridge, 1989.

3.Ως πηγές αναφέρονται πρωτίστως οι “Πατέρες της Εκκλησίας” («Πατρίστες») Clemens της Αλεξάνδρειας και ο Ιππόλυτος της Ρώμης καθώς και ο Διογένης Λαέρτιος, ο Στρωβαίος, ο Αριστοτέλης, ο Θεόφραστος, ο Πλούταρχος και άλλοι.

4. Σχεδόν όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι της Ευρώπης, ακόμη και o Hegel και ο Heidegger έχουν ασχοληθεί με τον Η. Οι μαρξιστές φιλόσοφοι τον εκτιμούν ως φιλόσοφο πρώτης κατηγορίας και μαζί με τον Δημόκριτο ως εμπεδωτή της επιστημονικής σκέψης στην ιστορία της ανθρωπότητας. Κατά την ταπεινή γνώμη μου ισχύει αυτή η αξιολόγηση αναμφιβόλως για τον Δημόκριτο, ο οποίος είναι ισάξιος με τον Αριστοτέλη.

5. Δεν σκοπεύουμε να αναφέρουμε τα γνωστότατα περί της αντίθεσης μεταξύ του αρχαίου »ειδωλολατρικού» πνεύματος , το οποίο στηρίζεται στον Λόγο (Ratio) από το ένα μέρος και της χριστιανικής καθώς και της ισλαμικής θρησκείας από το άλλο μέρος, οι οποίες βασίζονται στην πίστη και στον μυστικισμό. Εδώ πρόκειται για μία contradictio in adiecto (οξύμωρον) ,(Ιδέ μεδώ στο Μπλογκ μου τις εξής μελέτες : «Επιστήμη vs Μυστικισμού, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά», “Φιλοσοφία και Μεταφυσική, Διάλογος με Χρήστο Γιανναρά»,  Οι θεολόγοι και των δύο θρησκειών αγνόησαν τους υλιστές και τους κοινωνιολόγους φιλόσοφους.
Και οι δύο θρησκείες παρέμειναν στον μεσαιωνικό σκοταδισμό, ενώ η Δύση έχει εμπεδώσει επί τη βάσει του αρχαίου ελληνικού πνεύματος τον ορθολογισμό (ius rationis). Η προτεραιότητα της τυφλής πίστης έναντι του Λόγου ήταν και είναι η αιτία της κατάπτωσης ειδικά της χριστιανικής ορθοδοξίας και του Ισλάμ . Οι χώρες τους έχουν καθυστερήσει σε απελπιστικό βαθμό σε όλα τα επίπεδα.

6.Τα αποφθέγματα δεν δύνανται ουδόλως να αντικαταστήσουν μη υπάρχουσες συστηματικές φιλοσοφικές και γενικά πανεπιστημιακές σπουδές . Δεν μπορεί κανείς να παριστάνει με αποφθέγματα και επιπόλαιες γνώσεις τον φιλόσοφο, μια που εκτός τούτου δεν έχει ουδεμία ιδέα από την επιστημονική μεθοδολογία, η οποία είναι η conditio sine qua non ( τελίως απαραίτητη προϋπόθεση ) για την κατανόηση φιλοσοφικών και γενικά επιστημονικών κειμένων, εκτός εάν διακατέχεται από το ολέθριο «πνεύμα» του γελοίου νεοελληνικού υπερεξυπνακισμού.
Αλλά ακόμη και οι πανεπιστημιακές γνώσεις δεν σημαίνουν , ότι κάποιος αυτόματα είναι σε θέση να διεισδύσει στο punctum quaestionis ( πυρήνας του ζητήματος ) και εκτός τούτου να σκεφθεί φιλοσοφικά, λογικά, δημιουργικά και όχι παπαγαλιστικά.

7. Η χρησιμοποίηση αποφθεγμάτων οπωσδήποτε παρμένων από βιβλία συλλογών αποφθεγμάτων και παροιμιών είναι τόσο αντιεπιστημονική που στα πανεπιστήμια της προηγμένης Ευρώπης δεν επιτρέπεται σε επιστημονικά κείμενα αντί επιχειρημάτων.
Η μαζική χρησιμοποίηση αυτών είναι πέραν τούτου ένδειξη έλλειψης σοβαρών γνώσεων ,επιστημονικής σκέψης, μη επαρκώς εξελιγμένης διανοητικότητας και εκτός τούτου και ένδειξη παλιμπαιδισμού. Πράγματι, όταν είμασταν στο Γυμνάσιο περίπου 15 ετών , προσπαθούσαμε να εντυπωσιάσουμε αδαείς ανθρώπους με αρχαία αποφθέγματα και πολλές γελοίες ελληνικούρες α λα Πολύδωρα και άλλους γραφικούς τύπους.

Καθημερινή ( 9. 1. 14 )

—————————————————————————–

-Ερμηνεία σημαντικών αποφθεγμάτων

Η αποκωδικοποίηση σημαντικών μάλλον φιλοσοφικών αποφθεγμάτων είναι για έναν μη ειδικό πολύ δύσκολη .
.Chacun a sa place (γαλλικό): προφορά : σακάν α σα πλας, μετάφραση : ο καθείς στη θέση του, σημασία : ο καθείς στον κλάδο ή στο επάγγελμά του.
.Chacun a sa facon (γαλλικό ) : προφ. : σακάν α σα φασόν, μετάφρ. : ο καθείς σύμφωνα με το γούστο του, σημ. : ο καθείς σύμφωνα με τον τρόπο ή με την πεποίθησή του. Το είπε ο πρώην πρώσος βασιλεύς Friedrich der Große και εννοούσε την ανεξιθρησκεία.Ο καθείς ήταν ελεύθερος να αποφασίσει για τον προτεσταντισμό ή για τον ρωμαιοκαθολικισμό. Εν τω μεταξύ το απόφθεγμα εφαρμόζεται και σε άλλες περιπτώσεις, όπως στην εφημερίδα : Κάθε σχολιαστής αποφασίζει, αν γράψει επιπόλαια και ρηχά ή συγκροτημένα.
.Cui bono (λατινικό) : προφ.: κουί μπόνο ?, μεταφρ. : για ποιόν είναι (αυτό) καλό ; σημ. : ποιόν ωφελεί ή ποιόν εξυπηρετεί (αυτό) συνήθως σε περιπτώσεις που αμολά κανείς μία περιτή ή ακατανόητη κοτσάνα ( π.χ. η κ. Ρεπούση ) .
.

Suum cuique tribuere (λατινικό) : προφ. : σούουμ κουίκβε τριμπουέρε, μετάφραση : στον καθένα ό,τι δικαιούται, σημ. : να δώσεις στον καθένα ό ,τι ανταποκρίνεται σε αυτόν ή ό,τι του αξίζει. Στα λατινικά κατάγεται μεν από τον Ρωμαίο νομικό επιστήμονα Ulpianus , αλλά το είπε  για πρώτη φορά και σχεδόν την ίδια εποχή και ο Κονφούκιος στην Κίνα ! Πρόκειται για την ανώτερη μορφή της δικαιοσύνης. Αλλά δυστυχώς οι γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές το έχουν εφαρμόσει απάνθρωπα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ειδικά στο Buchenwald : «Jedem das seine» , γραμμένο με τεράστια γράμματα στην είσοδο του Στρατοπέδου Συγκεντρώσεως του Buchenwald, όπου εξολόθρευαν τους Εβραίους. Πρέπει κανονικά να ισχύει πάντα το γνωστό ρητό των αρχαίων ημών « Γηράσκω αεί διδασκόμενος ! Το Βήμα (8.5.17)

“Βαρβαρικός Μεσαίωνας” ( Χ. Γιανναράς ), Μοναστήρια και Πανεπιστήμια, Βάρβαρος Ορος

“Βαρβαρικός Μεσαίωνας” ( Χ. Γιανναράς ), Μοναστήρια και Πανεπιστήμια

Ο γνωστός αρθρογράφος καθηγητής της Φιλοσοφίας και της Θεολογίας κ. Χρήστος Γιανναράς έχει έως τα μέσα του 2013 επιτεθεί επανειλλημμένα την Δύση, έως ότου αναγκάσθηκα να κάνω νηφάλια αντιπαράθεση. Παρακάτω ένα από τα κείμενά μου, φυσικά ως περίληψη.

Γίνεται λόγος για τον “ατομοκεντρισμό της μεσαιωνικής βαρβαρικής θρησκοληψίας”. Εδώ εγείρονται μερικά ερωτήματα.
α ) Έως τον κορυφαίο Φιλόσοφο και Θεολόγο της Δύσης  Thomas de Aquin ( Ακινάτης,13ος αι.) επικρατούσε στην καθολική Ευρώπη ο θεοκεντρισμός ως κάτι το τελείως αυτονόητο. Η άποψη του Thomas de Αquin άρχισε βαθμιαία να αναγνωρίζεται μεν, αλλά δεν ήταν ακόμη σε θέση να ανταγωνίζεται το θεοκεντρικό σύστημα ( γενικά Ιδέ : Aaron J. Gurjewitsch, Das individuum im europäischen Mittelalter (Το άτομο στον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα ), μετάφραση από τα Ρωσικά, München, 1994 και Jaques Le Goff (Edit.), L Uomo Mediavale, Roma 1987 ).

β ) Δεν έχουμε ουδεμία κατανόηση για την χρησιμοποίηση του επιθέτου «βαρβαρική», κάτι που είναι σύνηθες στην Ελλάδα. Και δη ιδιαιτέρως σε εκπροσώπους της Ορθοδοξίας. Δηλαδή πολλοί ισχυρίζονται , ότι στην καθολική Ευρώπη επικρατούσε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μεγάλη βαρβαρότητα. Αυτό είναι μία εσφαλμένη αντίληψη. Οι ειδικοί ιστορικοί για τον Μεσαίωνα έχουν πειστικά αποδείξει , ότι υπήρχε κουλτούρα και εκτός αυτής και Φιλοσοφία.

Αναφέρουμε μόνον τους πιo γνωστούς φιλόσοφους, όπως π.χ. τον Φιλόσοφο και Θελόγο Augustinus, τον Boethius, τον Anselm de Canterbury, τον Petrus Abaelard, τον Roger Bacon, τον Albert Magnus (“Doctor universalis” ), πρωτίστως τον Thomas de Aquin, τον J. Duns Scotus και τον John Wyclif ( Ιδέ λεπτομερειακά : Geschichte der mittelalterlichen Philosophie, Berlin , 1989 ).

Ας αναφέρουμε και την αγγλική Magna Charta Libertatum (Μεγάλη Χάρτα των Ελευθεριών) από το 1215, η οποία θεωρείται ως αφετηρία των ανθρωπίνων ελευθεριών.

Γενικά πρεσβεύεται η άποψη, ότι στα σπλάχνα του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα έχουν βαθμιαία προετοιμασθεί οι αργότερες κοσμοϊστορικές εξελίξεις στην Ευρώπη.

γ ) Η αλήθεια είναι ιστορικά συγκεκριμένη, που σημαίνει, ότι δεν είναι σωστό να κρίνουμε φαινόμενα του παρελθόντος με σημερινά κριτήρια. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε , γιατί υπήρχε τότε μεγάλη θρησκοληψία. Σήμερα σημειώνονται θρησκοληψία και φανατισμός πρωτίστως στους κόλπους του Ισλάμ. Καθημερινή ( 29. 4. 2013 , 9.7.17).

———————————————————————————-

Μοναστήρια και πανεπιστήμια στην Ευρώπη του Μεσαίωνα

Κέντρα της γνώσης ήταν τα μοναστήρια και οι θεολογικές σχολές, οι οποίες προοριζόνταν και για άλλους ενδιαφέροντες. Υπήρχαν ήδη τον 8ο και τον 9ο αι. στις πόλεις Tours, St. Gallen, Fulda, Lüttich, Paris , γνωστές ως scholae publicae. Hδη τον 11ο και τον 12ο αι. άρχισαν να εμφανίζονται δάσκαλοι (Magister), και ο Αυτοκράτωρ έδει δώσει επίσημη άδεια (authentica habita) για την εμπέδωση οργανωμένων σχολίων δημοσίου χαρακτήρα , αλλά πάντα υπό την εποπτεία της εκκλησίας.
Τον 11ο αι. έχουν ιδρυθεί μεν τα πρώτα πανεπιστήμια, αυτά είχαν όμως μόνον λίγες σχολές.
Πρωτίστως παιδιά των ευγενών είχαν την δυνατότητα να σπουδάσουν εκκλησιαστικό δίκαιο, κοσμικό δίκαιο και ιατρική.

Τα πρώτα πανεπιστήμια έχουν ιδρυθεί στην Bologna (1088) , η ιατρική σχολή στο Salerno, στο Παρίσι (1150) , στην Οξφόρδη (1167), στο Cambridge (1209), στην Salamanca (1218) και στο Montpellier (1220). Γενικά ήταν η Θεολογία και το Δίκαιο τα πιο σημαντικά μαθήματα. Αργότερα έχει προστεθεί και η Φιλοσοφία, η οποία έπαυσε πλέον να είναι η υπηρέτρια της Θεολογίας. Και όμως έως τον 15ο αι. (Αναγέννηση) είχε η εκκλησία το δικαίωμα να ελέγχει τα πανεπιστήμια.

Βαθμιαία έχουν μέσω της εμπέδωσης και άλλων σχολών (π.χ. Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία κτλ.) εξελιχθεί τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια σε Universitas Litterarum (όλες οι επιστήμες) και έχουν συμβάλλει στην πολύπλευρη πρόοδο της Ευρώπης, ενώ τα Βαλκάνια έχουν αποκοπεί από αυτές τις ραγδαίες εξελίξεις.

Καθημερινή (25.6.17, 9.7.17)

————————————————————————-

Βάρβαρος , Ορος

Εως τώρα έχουμε ασχοληθεί με τη λέξη βάρβαρος στηριζόμενοι σε μίαν αποκλειστικά ελληνοκεντρική προσέγγιση στο θέμα ( Βάρβαρος : μη ελληνικά ομιλών, δηλαδή όχι με την τωρινή σημασία ).
Αλλά σημειώνεται διεθνώς στην παγκοσμιοποιημένη κοινότητα επίσης μία διεθνής θεώρηση.

α) Οι Κινέζοι θεωρούσαν πολύ υποτιμητικά και περιφρονητικά τους άλλους λαούς δυτικά καιβόρεια των συνόρων της τεράστιας αυτοκρατορίας τους (σημ ερινή Κεντρική και Βόρεια Ασία καθώς και όλους τους Ευρωπαίους) ως βαρβάρους. Ακόμη και
στα τέλη υου 18ου αι. ονόμαζαν τους Αγγλους και τους Αμερικανούς  βαρβάρους.

β) ΟΙ Ινδοί ονόμαζαν όλους τους λαούς πέραν των βορείων και των ανατολικών συνόρων “αγρίους” , για τους οποίους δεν ίσχυαν οι πρώτοι στην ιστορία της ανθρωπότητας ανθρωπιστικοί κανώνες πολέμου του Βιβλίου Μανού ( βλέπε Mahabharata και ιδιαιτέρως Bhagavadgita).
Αυτοί οι κανώνες απαγόρευαν μεταξύ άλλων την χρησιμοποίηση δηλητηριασμένων
βελών, την θανάτωση των αιχμαλώτων καθώς και την θανάτωση γέρων , γυναικών και παδιών.

γ) Οι Ισπανοί Conquistadores θεωρούσαν επίσηςς τους Indios ( Indigenas : Ιθαγενείς) στην Κεντρική και Νότια Αμερική ως “αγρίους”, τους οποίους μπορούσαν κατά το δοκούν να σφάζουν. Καθημερινή  (4.9.16)

Clausula rebus sic stantibus ( in polnischer Sprache )

Titel des Beitrages : Niestosowanie klauzuli rebus sic stantibus i sukcesji panstw w odniesieniu  do ukladow granicznych

( Nichtanwendung der Clausula rebus sic stantibus und der Staatennachfolge auf Grenzverträge )

Quelle : Przeglad Stosunkow Miedzynarodowych, Edit. Instytut  Slaski w Opolou ,  1978 /3/75, S. 49-54.

Wenn technisch möglich, folgt demnächst der deutsche Urtext.

Clausula rebus polnisch

 

Ευρώπη, Εννοια, Προϊστορία, Ποιοι ανήκουν στην Ευρώπη ;

Ευρώπη, Εννοια, Προϊστορία, Ποιοι ανήκουν στην Ευρώπη ;

Προϊστορία

Ήδη προ 25χιλ. (γυναικεία είδωλα ίσως θεοτήτων ) και μία φλογέρα, προ 18χιλιάδων ετών (ζωγραφιές) έχουν συντελεσθεί στην Ευρώπη στην
Παλαιολιθική Εποχή (700χιλ-8χιλ. π.Χ.) μερικές πολιτισμικές επιτεύξεις.
Με την Νεολιθική Εποχή ( 5.500-2.500 π.Χ. ) έλαβε χώραν η „Γεωργική Επανάσταση“ και έχει αρχίσει ο συστηματικός εκπολιτισμός των Ευρωπαίων (
οικισμοί, καλλιέργεια δημητριακών , καταμερισμός εργασίας, κεραμική ( 5χιλ. π.Χ.) και αστεροσκοπείο (Stonehenge, 3χιλ. π.Χ.).

Οι πρώτοι αγρότες έχουν προέλθει από την περιοχή μεταξύ της Ανατολικής Μικράς Ασίας, της Συρίας και του Ιράκ ( DNA ! ) . Εκεί έχει εφευρεθεί 9 χιλιάδες έτη π.Χ. η γεωργία .

Η Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη είχαν γεωργικό πολιτισμό ήδη μεταξύ του 5.500 και του 4.500 π.Χ. Μερικές επιτεύξεις των Ευρωπαίων είναι πολύ
αρχαιότερες και από τις αιγυπτιακές πυραμίδες ! Και όμως, πολλοί αφελείς και αδαέστατοι Ελληναράδες νομίζουν , ότι οι Βόρειοι Ευρωπαίοι ζούσαν επάνω στα δένδρα και είχαν τα βελανίδια σαν διατροφή. Αυτό είναι το αποκορύφωμα της αμορφωσιάς , της άγνοιας και της μορφωτικής αυτοπεριχαράκωσης.Καθημερινή (28.8.16)

—————————————— —————-

Ευρώπη, Εννοια

1. Γλωσσολογικά  : H λέξη Ευρώπη  είναι η ελληνική εκδοχή (προφορά) της φοινικικής λέξης ΒΡΠ (μόνο σύμφωνα !) και σημαίνει η Δύση.
Μερικούς αιώνες αργότερα  έχουν ονομάσει και οι αρχαίοι Ελληνες όλες τις περιοχές δυτικά από την Ελλάδα Δύση (Εσπερία).
Η λέξη Ευρώπη ερμηνεύεται ακόμη και σε επίσημα λεξικά εσφαλμένα ως «ευρύα όψη».
2. Μυθολογικά
Η ωραία Ευρώπη ήταν κόρη του βασιλιά της Φοινίκης Αγένορα. Ο Δίας με  μορφή του  ταύρου την απήγαγε και την έφερε στην Κρήτη, όπου γέννησε τρία αγόρια : τον Μίνωα, τον Ραδαμάνθη και τον Κάδμο κλπ.
3. Ιστορικά
Η Μέση Ανατολή  έχει προγηθεί της Ευρώπης  στις παραγωγικές δυνάμεις  (εμπέδωση της γεωργίας ήδη 9 χιλιάδες έτη π. Χ. στην δημιουργία κρατών 3 χιλ. έτη π. Χ., στην νομοθεσία (πρώτοι κώδικες 2.240 έτη π.Χ., πρώτα αλφάβητα περίπου 3 χιλ. έτη π.Χ. (το ελληνικό αλφάβητο έχει παρθεί τον 9ο αι. από τους Φοίνικες κλπ. Από τον 6 αι. π.Χ. άρχισαν να σπουδάζουν Ελληνες στις χώρες με πολύ αρχαιότερους πολιτισμούς ιατρική, νομοθεσία, διοικητικά συστήματα, αρχιτεκτονική και γεωμετρία (Αίγυπτος), μαθηματικά και αστρονομία (Βαβυλωνία).
Ακόμη και η  θεά Αφροδίτη προέρχεται από την Ανατολή και δη μέσω  Συρίας (Aschterut, Αστάρτη) από την Βαβυλωνία (Ischtar).
Πρώτο Θέμα (1.6.15)

———————————-

Ευρώπη, ποιοί ανήκουν σ αυτήν ;

α) Στην Ευρώπη ανήκουν γεωγραφικά όλες οι χώρες μεταξύ της Πορτογαλλίας και της Ρωσίας και μεταξύ της Σκανδιναβικής και της Ελλάδας.
β) Στην Ευρώπη ανήκουν πολιτισμικά η Νότια ( στα Βαλκάνια μόνον η Ελλάδα λόγω της ιστορίας) , η Δυτική, η Κεντρική, η Βόρεια, και η Ανατολική Ευρώπη (η Ρωσία, η Λευκορωσία, η Ουκρανία και η Μολδαβία μόνον εν μέρει).
γ) Το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ευρώπης είναι ο Διαφωτισμός theoria cum praxi.
δ) Ηδη προ 26 ετών έχω στις διαλέξεις μου πρεσβεύσει την άποψη περί της Ευρώπης των δύο ταχυτήτων. Αυτή η αντίληψη έχει όμως τότε θεωρηθεί ως υπουτιμητική για τις χώρες του ευρωπαίκού Νότου.
Καθημερινή (3.2.17)

“Χρυσή τομή”, “Σοσιαλιστική-Καπιταλιστική Δημοκρατία” ; Σοσιαλδημοκρατία

“Χρυσή τομή”, “Σοσιαλιστική-Καπιταλιστική Δημοκρατία” ; Σοσιαλδημοκρατία

-Πολιτική και Οικονομία, Σχέση (Αντιπαράθεση με τον κ. Ψυχάρη,Το Βήμα : Προτεραιότητα της Πολιτικής έναντι της Οικονομίας)

Η άποψή σας είναι απόλυτη, λείπει η διαφοροποίηση και η συγκεκριμενοποίηση.Πότε, κάτω από ποιές συνθήκες και με ποιά επιδίωξη μπορεί να προέχει η πολιτική ;

Πέραν τούτου η πολιτική είναι συχνότατα στενά συνδεδεμένη με τον βολονταρισμό (βουλησιαρχία) όπως π.χ. όλη η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η οικονομία βασίζεται πρωτίστως στον ιδιωτικό επιχειρηματία (ατομική πρωτοβουλία) και εκτός τούτου η παραγωγικότητα παίζει σε μίαν κοινωνία καθοριστικό ρόλο.

Ας υπενθυμίσουμε, ότι η υψηλή παραγωγικότητα καθώς και τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν οι προϋποθέσεις για την ιστορική συντριβή του “Υπαρκτού Σοσιαλισμού” εκ μέρους του Καπιταλισμού και του αστικού κράτους.
Το Βήμα (11.5.15)

-Αγαπητέ κ. Κωνσταντινίδη (αξιόλογος σχολιαστής ), σήμερα τα μπερδέψατε κάπως .

1. Περί της “Χρυσής Τομής” :

α) Στην Παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού γίνεται λόγος για “Χρυσούς Κανόνες”. Υπάρχουν σε όλους τους Κύκλους Πολιτισμού πολλοί. Το “Μέτρον Αριστον” είναι ένας από αυτούς, τον γνωρίζει και ο Βουδδισμός.
β) Στην Φιλοσοφία είναι επί τη βάση του “Αρίστου Μέτρου” η γενική “Αρχή του Μεσότη”(αποφυγή των άκρων,σήμερα της Ακρας Αριστεράς !) του Αριστοτέλη που έχουν μεταφράσει οι Ρωμαίοι σε “Aurea Mediocritas” (“Χρυσή Μέση Τομή” ή κάπως απλοποιημένα “Χρυσή Τομή”).

2. Μείγμα “Σοσιαλιστική-Καπιταλιστική Δημοκρατία”

Αυτά που προτείνετε, ταιριάζουν στην Σοσιαλδημοκρατία.
Κανονικά θα έπρεπε να αναρτήσω περί αυτού του λίαν ενδιαφέροντος θέματος ολόκληρη διατριβή, αλλά υφίσταται μεθοδικά και κάποιος σύντομος τρόπος: Πρόκειται στην ουσία για Σοσιαλδημοκρατία, της οποίας οι βασικές εφαρμόζονται με επιτυχία εδώ και δεκαετίες στις σκανδιναβικές χώρες, στην Γερμανία, στην Δανία, στην Ολλανδία και στην Ελβετία (προτεσταντικές χώρες).

3. Επί του Ιστορικού Υλισμού
( μαζί με τον Διαλεκτικό Υλισμό η γενική βάση της Μαρξιστικής-Λενινιστικής Φιλοσοφίας) δεν τοποθετούμαι, γιατί το έχω κάνει σε αυτήν την σελίδα ματαίως πολλάκις.
4 .Η “Σοσιαλιστική-Καπιταλιστική Δημοκρατία” αποτελεί υπό τον φακό της Πολιτικής Φιλοσοφίας (αναγνωρισμένος επιστημονικός κλάδος) μάλλον ένα τερατούργημα.
Σας εκτιμώ, γι αυτό δεν θέλω να διατυπώσω περί αυτού την γνώμη μου.

Καθημερινή ( 10.5.15)

Αποζημιώσεις Πολεμικές , Ελλάς-Γερμανία, Μία ειδική Αξιολόγηση

Αποζημιώσεις Πολεμικές , Ελλάς-Γερμανία, Μία ειδική Αξιολόγηση

Πρόκειται για ένα από επιστημονική (Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο , ¨Δίκαιο του Πολέμου”) καθώς και από πρακτική άποψη πολύ δύσκολο θέμα. Εδώ διατυπώνω την δική μου άποψη σαν ειδικός (πανεπιστημιακές διαλέξεις, ενμέρει συγγράμματα) και ιδιαιτέρως σαν πρώην εμπειρογνώμων(γνωμοδοτήσεις) σε ό, τι αφορά την προετοιμασία του σημαντικού ντοκουμέντου “Zwei -plus -Vier-Vertrag” (“Δύο-συν -Τέσσερα-Συμφωνία”) μεταξύ των τεσσάρων νικητήριων δυνάμεων και των δύο γερμανικών κρατών (Ιδέ στην Ιστότοπό μου την στήλη “Wissenschaftliche Gutachten”(“Επιστημονικές γνωμοδοτήσεις”, νούμερα 1-4 και , ιδιαιτέρως 16, “Friedensvertrag mit Deutschland, Entwurf” (“Συμφωνία Ειρήνης με την Γερμανία, Σχέδιο”).

Λόγω χώρου δεν είναι δυνατό να αναφέρω όλα τα ντοκουμέντα περί του ζητήματος των αποζημιώσεων λεπτομερώς. Το 1946 έχει υπογραφεί μεταξύ των Συμμαχικών Δυνάμεων στο Παρίσι η “Συμφωνία περί των αποζημιώσεων”, η οπoία ήταν η γενική νομική βάση για τις πράγματι τεράστιες αποζημιώσεις.

Το 1953 έχει συντελεσθεί στο Λονδίνο η “Συμφωνία περί των χρεών” της Γερμανίας. Εκεί συμφώνησαν ότι άλλα προβλήματα αποζημιώσεων θα επιλυθούν “τελικά” μέσω ιδιαιτέρου ντοκουμέντου. Εννοούσαν μέσω της Συμφωνίας Ειρήνης (Friedensvertrag ). Αλλά το 1960 έχει πληρώσει η Γερμανία στην Ελλαδα 115 εκατομμύρια Μάρκα και άλλα 27 εκατομμύρια δολλάρια και το 2003 ακόμη 20 εκατομμύρια  Ευρώ  Υπάρχουν ενδείξεις, ότι η τότε ελληνική κυβέρνηση έχει παραιτηθεί όλων των ελληνικών απαιτήσεων έναντι της Γερμανίας. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΙΖΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ !

Όταν προετοιμαζόταν πυρετωδώς η «Συνθήκη από τις 12 Σεπτεμβρίου 1990 περί της τελικής διευθέτησης σχετικά με την Γερμανία» δεν έθιξε κανένα εμπλεκόμενο ή κάποιο άλλο κράτος το θέμα των αποζημιώσεων και των χρεών της Γερμανίας. Στις 15. Μαρτίου 1991 (ημερομηνία ισχύως) επί τη βάση της επίσημης συμφωνίας έχουν περατωθεί δια παντώς όλλα τα “υπόλοιπα” του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Εν ολίγοις, το θέμα των αποζημιώσεων έκλεισε.Εγείρονται ερωτήματα :

α) Τί έχει συμφωνήσει ο τότε Έλλην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής με τον τότε Γερμανό ομότιμό του ;
β) Διατί δεν έχει η Ελλάδα διατυπώσει αιτήματα προ της τελικής Συμφωνίας με την Γερμανία (η ελληνική πρεσβεία έθιξε το θέμα μόνον του κατοχικού δανείου εκ των υστέρων το 1995 !) ;
γ) Διατί δεν έχει η ελληνική κυβέρνηση διατυπώσει την αντίρρησή της σε ό,τι αφορά την «τελική διευθέτηση» ;
δ) Διατί  εγείρει μόνον η Ελλάδα σαν κράτος τέτοια αιτήματα ;
ε) Διατί θυμάται η Ελλάδα σαν κράτος τις αποζημειώσεις πολέμου, όταν οξύνονται τα οικονομικά της προβλήματα ;
ζ) Διατί αναθερμαίνεται αυτή η υπόθεση σε ακατάλληλη συγκυρία ; Δεν κατέχουν οι υπεύθυνοι τους διπλωματικούς κανόνες ;
Αλλά εγείρονται όντως ακόμη δύο σοβαρά ζητήματα :
α)  Μάλλον δέον να γίνει διαχωρισμός μεταξύ των πολεμικών αποζημιώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου.
β) Το Διεθνές  Συμβατικό Δίκαιο δεν επιτρέπει συμφωνίες εις βάρος τρίτων κρατών, εκτός εάν αυτά δώσουν εκ των υστέρων την συγκατάθεσή τους (άρθρα 34 και 35 της  Vienna Convention  of  the Law on Treaties  1969 , Συνθήκη της Βιέννης περί του Δικαίου των Συμφωνιών). Είναι γεγονός  ότι η Ελλάδα δεν έχει υπογράψει την Συνθήκη 2 συν 4. Εάν δεν έχει δώσει εκ των υστέρων την συγκατάθεσή της, υπάρχει για την Γερμανία όντως ένα σοβαρό πρόβλημα.

Δημοσιευθέν σε κεντρικές  ηλεκτρονικές εφημερίδες 2012, 2013, 2015 τελευταία φορά στο Βήμα και στα Νέα (13.3,15).

Βαρουφακιάδα : Πανεπιστημιακός ή Πολιτικός ; Νοοτροπία, Ατομο

Βαρουφακιάδα : Πανεπιστημιακός ή Πολιτικός ; Νοοτροπία, Ατομο

Βαρουφακιάδα , Πανεπιστημιακός  και Πολιτικός

Α.  Ενας πανεπιστημιακός  αξιολογείται  συνήθως σε ό,τι αφορά την σχέση μεταξύ της θεωρίας και της πράξης  ως εξής :

α) Είναι αποκλειστικά θεωρητικός ( πλειονότητα).
β) Εχει την δυνατότητα να συγγράψει για την πράξη (κράτη, κυβερνήσεις, κοινοβούλια, ΟΗΕ κλπ. ) σημαντικές γνωματεύσεις.
γ) Ειναι  ειδικός σύμβουλος κρατών, διεθνών οργανισμών, υπουργείων κλπ.
δ) Συμμετέχει σποραδικά ή τακτικά σε διεθνείς συσκέψεις ή διαπραγματεύσεις.
ε) Εχει εργασθεί προ της πανεπιστημιακής του σταδιοδρομίας σε υπεύθυνες θέσεις στην πράξη.

Υστερα από την περάτωση της υφηγεσίας μου το 1975 έχω λάβει την εντολή από ένα κράτος να συγγράψω μία γνωμάτευση  συν την ασπαραίτητη ομιλία στον ΟΗΕ. Ομολογώ, ότι τα έκανα θάλασσα. Αλλο η θεωρία και άλλο η εφαρμογή της στην πράξη. Και τα δύο έχουν την δική τους μεθοδολογία.Τέλος πάντων κάποτε έμαθα να συγγράφω γνωματεύσεις. για κράτη και για τον ΟΗΕ.

Συμπεράσματα :

1.Το να είναι κανείς απόφοιτος ενός πανεπιστημίου ή και  καθηγητής, δεν σημαίνει αυτόματα, ότι  είναι κατάλληλος για μίαν υπεύθυνη θέση και δη για το αξίωμα του υπουργού.

Οταν πρόκειται για σπουδαίες διαπραγματεύσεις  απαιτούνται επί πλέον σπουδές στην Διπλωματία καθώς και στην Θεωρία των διαπραγματεύσεων, ειδάλλως δεν είναι π.χ. ένας υπουργός σε θέση να διαπραγματευθεί επιτυχώς στο συμφέρον της χώρας. Μερικές φορές υφίσταται ο μεγάλος κίνδυνος να κάνει ανεπανόρθωτα λάθη  με λίαν αρνητικές συνέπειες για το κράτος.

2. Ο κ. Βαρουφάκης  δεν είναι κατάλληλος διαπραγματευτής. Πέραν τούτου ας επισημάνουμε, ότι οι διεθνείς διαπραγματεύσεις δεν αποτελούν εις ουδεμία περίπτωση ευκαιρία σόου για ναρκισσιστές. Ας σοβαρευθούμε λοιπόν.

Β.  Σουρεαλισμός – Βαρουφάκης

Περί του κ. Βαρουφάκη (λόγος του στη Βουλή, αλλά και γενικά)

Τα λεγόμενα (ουσία και σχήμα) του κ. Βαρουφάκη αντιτίθενται στις βασικές αρχές της ΘΕΩΡΙΑΣ των ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ και της ΘΕΩΡΙΑS της ΣΥΝΘΗΚΗΣ ( Ιδέ περί του δευτέρου το βιβλίο μου Cuestiones teoricas fundamentales del proceso de formacion de las normas internacionales, Universidad Santiago (USACA), 1999.

Εάν τολμούσε να εκφρασθεί με τόσον επιπόλαιο
τρόπο κάποιος σπουδαστής μου θα έπαιρνε ένα μηδενικό. Είναι αδιανόητο και ακατανόητο να θέτει στο επίκεντρο της ομιλίας του την πιθανή ρήξη. Αυτό το επίπεδο δεν είναι ούτε διεθνές, ούτε ευρωπαϊκό, αλλα απλούστατα βαλκανοανατολίτικο (τσαμπουκάς, σουρεαλισμός, επιπολαιότητα, αρρωστημένος ναρκισσισμός , φλυαρία, μεγαλοστομία, αριστερίστικος υπερεξυπνακισμός, ανευθυνότητα).
Θα έχει όμως σε λίγο να κάνει με πεπειραμένους πολιτικούς και διπλωμάτες που είναι γνωστοί ως ενσάρκωση του ρεαλισμού και του ευρωπαϊκού ορθολογισμού.

Εν κατακλείδι  : Η αποτυχία του είναι προγραμματισμένη.
Λοιπούμαι πολύ, αλλά εδώ είναι απαιτούμενος ένας υπερεξελιγμένος ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΣ ρεαλισμός.

Γ. Νοοτροπία-Πολιτισμικό πρόβλημα-Βαρουφάκης

Προ της συνάντησης με τον Γερμανό υπουργό των οικονομικών Schäuble επαίνεσε ο κ.Βαρουφάκης αυτόν και την Γερμανίδα καγκελάριο  Μέρκελ σαν ιδιοφυίες και μεγάλους  Ευρωπαίους.

Σύμφωνα με την ΕΘΝΟΛΟΓΙΑ αποτελεί αυτός ο πολιτικός λυρισμός κάτι το αδιανόητο και ακατανόητο στις προτεσταντικές χώρες, οι οποίες θεωρούν τέτοιες ανοησίες ως λεβαντίνικες γλοιώδεις και εμετικές συμπεριφορές.

Του συνιστώ να ασχοληθεί ολίγον τι με τη νοοτροπία ειδικά των Γερμανών και Ολλανδών προτού κάνει και άλλες γκάφες αυτού του είδους.
Μου θυμίζει σπουδαστές από μεσοανατολίτικες χώρες, οι οποίοι ακριβώς μία εβδομάδα προ των τελικών εξετάσεων υπεγράμμιζαν την ευφυία των Ελλήνων.

—————————————————-

Δ. Η “Θεωρία” και η πράξη της διπραγμάτευσης του κ. Βαρουφάκη δεν ανταποκρίνεται ούτε στην γενική Θεωρία της Διαπραγμάτευσης, ούτε στην Θεωρία της Συνθήκης , οι οποίες στηρίζονται στην ΘΕΩΡΙΑ των Διεθνών Σχέσεων καθώς και στο Διεθνές Συμβατικό Δίκαιο.

Πέραν τούτου πρέπει ο διαπραγματευτής να κατέχει σοβαρές εθνολογικές γνώσεις περί της νοοτροπίας των εταίρων.

Εχει κάνει τόσο πολλά και σοβαρά λάθη που εάν ήταν σπουδαστής μου θα ήταν στις εξετάσεις ανεπιτυχής.

Διπλωματικές διαπραγματεύσεις και συγκρουσιακή διάθεση αποτελούν ένα ΟΞΥΜΩΡΟΝ (CONTRADICTIO IN ADIECTO) και μπορούν να θεωρηθούν ως ένδειξη σοβαρών ψυχολογικών προβλημάτων. Καθημερινή (10.6.15)

————————————————————

Βαρουφάκης ως άτομο

Περί του κ. Βαρουφάκη έχω δημοσιεύσει
στην Καθημερινή και στο Βήμα πολλά και συστηματικά σχόλια. Γι αυτό πρόκειται εδώ μόνον για μίαν συνοπτικότατη αξιολόγησή του.

Πλεονεκτήματα

πνευματική ευστροφία, δυναμικότητα, αντοχή, παραγωγικότητα, δημιουργικότητα, μεθοδικότητα, επικοινωνικότητα.

Μειονεκτήματα

ατομικισμός, εγωκεντρισμός, υπεραυτοεκτίμηση, φιλαρέσκεια, αμετροέπεια υπερεξελιγμένος
ναρκισσισμός, τάση στον βολονταρισμό (βουλησιαρχία), στον συγκρουσιασμό, στην φαντασιοπληξία και στην συνωμοσιολογία, απόρριψη της κριτικής, τελεία έλλειψη της
αυτοκριτικής, υποανάπτυκτο αίσθημα της κοινωνικής , πολιτικής και εθνικής υπευθυνότητας, περιπετειώδης, ίσως και επικίνδυνος.

Καθημερινή (26.7.15)

———————————————————–

Όπως αναφέρει η Καθημερινή, περιγράφοντας τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ο κ. Μοσκοβισί γράφει:

«Για να χώσει το μαχαίρι πιο βαθιά στην πληγή, ο κ. Τσίπρας διορίζει τον Βαρουφάκη υπουργό Οικονομικών. Με τον ακαδημαϊκό και ταυτόχρονα ετερόδοξο λόγο του, με την εξεζητημένη εμφάνισή του, με τη φρενήρη ενασχόλησή του με τα Μέσα Ενημέρωσης και τον αχαλίνωτο ναρκισσισμό του, ο Γ.Βαρουφάκης τράβηξε επάνω του τους προβολείς και κανιβάλισε για κάποιους μήνες τις συζητήσεις.

» [...] Συνέβαλε στην ένταση των συνομιλιών αρνούμενος κάθε διαπραγμάτευση, βγάζοντας νοκ άουτο το ακροατήριο με ατελείωτες και γεμάτες περιφρόνηση επαναληπτικές ομιλίες, προκαλώντας την απελπισία, αλλά και τη σκλήρυνση της στάσης των εταίρων του.» Το Βήμα (4.11.16)

Διαπραγματεύσεις Διεθνείς, Προϋποθέσεις, Συμβιβασμός , Ερμηνεία Συμφωνιών

Διεθνείς Διαπραγματεύσεις, Προϋποθέσεις, Συμβιβασμός

Για διεθνείς διαπραγματεύσεις είναι κατάλληλοι μόνον αυτοί που εκπληρώνουν τουλάχιστον τις εξής προϋποθέσεις :

α) Κατέχουν τις απαραίτητες γνώσεις περί του συγκεκριμένου αντικειμένου της διαπραγμάτευσης.

β) Κατέχουν την Μέθοδο της εφαρμογής αυτών
των γνώσεων στην πράξη. Ενας πανεπιστημιακός που δεν έχει εφαρμόσει ποτέ τις θεωρητικές γνώσεις του στην πράξη είναι ακατάλληλος για την διεκπεραίωση επιτυχών διαπραγματεύσεων.

γ) Κατέχουν την Θεωρία της διαπραγμάτευσης που είναι
ολόκληρη επιστήμη. Η Θεωρία των παιγνιδιών προορίζεται για άλλα πεδία.
δ)Κατέχουν την Θεωρία της συνθήκης που είναι επίσης μία επιστήμη.

ε) Γνωρίζουν καλά την νοοτροπία (εθνοψυχολογία ) της άλλης πλευράς. Αυτό είναι μία από τις προσδιοριστικές προϋποθέσεις, ιδιαιτέρως όταν η άλλη πλευρά αποτελείται από προτεστάντες.Ειδάλλως συμβαίνει αυτό που έπαθε ο πρώην υπουργός κ. Χρυσοχοϊδης υπό τον πρωθυπουργό Παπαδήμο , όταν διαδραματιζόνταν σημαντικότατες διαπραγματεύσεις με τον Γερμανό υπουργό Rößler. Αλλα έλεγε ο Γερμανοβιετναμέζος και άλλα καταλάβαινε ο Χ.

ζ) Συστηματική προετοιμασία μέσω όχι μόνον αυτών των
γελοίων, επιπόλαιων και τσαπατσούλικων “προτάσεων”,
αλλά τουλάχιστον μέσω τριών ή τεσσάρων εκδοχών.Αυτά
πραγματοποιούνται με ατσαλένια θέληση, γρανιτένια εργατικότητα, επιμονή από γρανίτη και με συστηματική προετοιμασία .

η) Οι εκδοχές αποτελούν κρατικά ή κυβερνητικά μυστικά. Τέτοια
πράγματα δεν προορίζονται για τα τηλεοπτικά παράθυρα ή για τα λαϊκά παζάρια  (βαλκανοανατολίτικος λαϊκισμός).Ο ναρκισσισμός του κ. Βαρουφάκη έχει εκλάβει ήδη μαζοχιστικές διαστάσεις : παντού και πάντα τα λέει όλα. Ημαρτον. Αούτος επαλαβώθεν, λέμε εμείς οι Πόντιοι.Συνήθως προσπαθούν οι μυστικές υπηρεσίες των
ενδιαφερομένων κρατών να αποκτήσουν πληροφορίες περί των top secret πραγμάτων.Σε περίπτωση που τα καταφέρουν , έχασε ο αντίπαλος το παιγνίδι ήδη προ της έναρξης των διαπραγματεύσεων δηλαδή είναι αξιολύπητος.

Η έκφραση “εμπιστευτικές διαπραγματεύσεις” αποτελεί έναν καθιερωμένο όρο (terminus technicus) της Διπλωματίας.
θ) Είναι αυτονόητο, ότι κάθε συνθήκη σαν αποτέλεσμα σοβαρών διαπραγματεύσεων περατώνεται με έναν συμβιβασμό επί τη βάση αμοιβαίων υποχωρήσεων.

Η έννοια ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ( compromise, compromis, compromiso ) είναι σύμφωνα με το επίσημο τεράστιο σχόλιο της International Law Commission του ΟΗΕ επί της
Σύμβασης της Βιέννης περί του Δικαίου των Συνθηκών ( Vienna Convention of International Law on Treaties) από το 1969 ( άρθρο 2)
καθώς και επί της Vienna Convention of the International Law on Treaties between the International Organisations από το 1986 ( εδώ είχα την τιμή επί 12 έτη να συγγράψω υπό την ιδιότητα του ειδικού
εμπειρογνώμονα για τον ΟΗΕ πολλές γνωματεύσεις) με το όρο ΣΥΜΦΩΝΟ, ΣΥΝΘΗΚΗ κλπ.

Επομένως είναι η αριστερόστρεφες και εθνικιστικόστρεφες (ΑΝΕΛ)
εκφράσεις «δεν κάνουμε συμβιβασμούς» ή δεν «κάνουμε πίσω» καθαρώς εξωπραγματικές και αποτελούν συνήθως  ιδεοληψίες με λενινιστικές καταβολές, αλλά ακόμη και ο Λένιν έκανε στις διεθνείς σχέσεις υποχωρήσεις (Συμφωνία Μπρεστ-Λιτόφσκ).

Μου είναι γνωστό , οτι ειδικά οι κομμουνιστές απεχθάνονται
τους συμβιβαστές σχεδόν σαν προδότες ! Σε λίγες ημέρες θα βιώσουμε το θέατρο του ιδεολογικοπολιτικού παραλόγου με πρωταγωνιστές τους φανατικούς και εξωπραγματικούς εκπροσώπους της νεοκομμουνιστικής και νεολενινιστικής πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ.

Μάλλον σε λίγο θα αρχίσουν στον ΣΥΡΙΖΑ που στην πραγματικότητα δεν είναι κόμμα αλλά ένα παρδαλό ιδεολογικοπολιτικό κίνημα, οι αποσχισμοί, κάτι που είναι στα ακροαριστερά κινήματα ανά τον κόσμο νομοτελειακό.

Καθημερινή (6./8.2.15 και 3.3.15)  , Το Βήμα (7./8.15) Τα Νέα (

——————————————

Διαπραγματεύσεις, Προετοιμασία a la grec

Οι προετοιμασίες (travaux preparatoires : προπαρασκευαστικές εργασίες)) σημαντικών διεθνών διαπραγματεύσεων πρέπει να είναι έως σε ένα σημείο κρατικό μυστικό. Σ αυτά ανήκουν όχι μόνον το γελοίο πλαν Β του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για κάθε πρόβλημα τουλάχιστον με πέντε εκδοχές. Οσο πιό καλύτερες είναι οι προετοιμασίες, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η πιθανότητα επιτυχίας.
Συνήθως οι εκατέρωθεν μυστικές υπηρεσίες καταβάλλουν τεράστιες προσπάθειες να μάθουν τέτοια μυστικά.
Στην Ελλάδα όμως λαμβάνει χώραν μία λίαν επικίνδυνη σύγχιση μεταξύ σοβαρών υποθέσεων και ενός ποδοσφαιρικού αγώνα η και ενός θεάτρου του παραλόγου με τσαμπουκά, εξυπνάδες και άκρως αντιδιπλωματικά. Στην περίπτωση της τωρινής κυβέρνησης δαπιστώνουμε μία πρωτοφανή και επιζήμια τσαπατσουλιά και επιπολαιότητα. Ας ελπίσουμε να σοβαρευτούν ύστερα από την προδιαγεγραμμένη παταγώδη αποτυχία του ανίδεου  κ. Βαρουφάκη στο  πεδίο διεθνών διαπραγματεύσεων (Θεωρία των Διαπραγματεύσεων, Θεωρία  της Συνθήκης, Διπλωματία κλπ.). Καθημερινή 22.7.15

—————————————————————————————–

Διαπραγματεύσεις, Συμβιβασμός
Είναι προτιμότεο να μην θριαμβολογείτε (Σκουρλέτης, ΣΥΡΙΖΑ) τόσο σύντομα. Οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν αρχίσει ακόμη.
Σύμφωνα με την Θεωρία των διαπραγματεύσεωνως  ιδιαίτερο τμήμα της Θεωρίας των διεθνών σχέσεων επιτυγχάνεται μία συμφωνία μέσω διαπραγματεύσεων ΠΑΝΤΑ επί τη βάση ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΩΝ (αμοιβαίων υποχωρήσεων).
Οι αριστεροί ομως με μαρξιστικές -λενινιστικές καταβολές απορρίπτουν συλλήβδην τον συμβιβασμό, δηλαδή υφίστανται ιδεολογικές παρωπίδες.Ιδωμεν. Νέα (1.2.15)

————————————————

Χωρίς συμβιβασμούς ;

Ο κ. Τσίπρας έχει επισημάνει , ότι δεν θα κάνει συμβιβασμούς στις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ.

Σύμφωνα με την Θεωρία της Συνθήκης στα πλαίσια του Διεθνούς Συμβατικού Δικαίου είναι ο όρος συμβιβασμός ΣΥΝΩΝΥΜΟΣ με τον όρο συνθήκη !
Πρόκειται για βάσεις της σκέψης του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού και όχι για ιδεολογική θέαση του Λενινισμού .Ο Λένιν είπε : Δεν κάνουμε συμβιβασμούς ! Και όμως έγινε η Συμφωνία στο Μπρεστ-Λιτόβσκ επί τη βάση μεγάλων συμβιβασμών.
Δεν έχει ακόμη αντιληφθεί, ότι οι ιθύνοντες ευρωπαίοι πολιτικοί χρησιμοποιούν συχνότατα τον terminus technicus ; Ηδη άρχισαν οι μεγάλες γκάφες .

Διερωτώμαι, δεν έχει ο κ. Τσίπρας τους σωστούς ειδικούς συμβούλους ή δεν μπορεί να βγάλει από το μυαλό του τις επιζήμιες λενινιστικές αγκυλώσεις ; Το Βήμα ( 28.1. 15 )

——————————————————————————–

Ερμηνεία κειμένων διακρατικών συμφωνιών

Προ ολίγων ημερών  ο κ. Βαρουφάκης έχει χρησιμοποιείσει την έκφραση « εκούσιες ασάφειες» σε ό,τι αφορά το κείμενο τηςσυμφωνίας απο την  20 του Φεβρουαρίου. Συχνά προκύπτουν προβληματα ερμηνείας συμφωνιών της Ελλάδας με άλλα κράτη. Γι αυτό θα προσπαθήσω παρακάτω να διευκρινίσω  υπό το πρίσμα του Διεθνούς Συμβατικού Δικαίου την και ειδικά της Θεωρίας των διεθνών συμφωνιών τις μεθόδους  της ερμηνείας  κειμένων διακρατικών συμφωνιών :

α) Λεκτικά : Νόημα των λέξεων στο πλαίσιο μίας σειράς.

β) Ιστορικά :Εξέλιξη της διαδικασίας  επεξεργασίας του κειμένου λαμβάνοντας υπ όψη τις συγκεκριμένες συνθήκες.

γ) Λογικά-συστηματικά : Νόημα των λέξεων στο πλαίσιο του συνόλου του κειμένου.

Η άποψη του κ. Βαρουφάκη  προορίζεται για τους αδαέστατατους και είναι τουλάχιστον γελοία και πέραν τούτου είναι ένδειξη τελείας άγνοιας της θεωρίας και πράξης των διεθνών συμφωνιών (προετοιμασία, διαπραγμάτευση,  επικύρωση, υλοποίηση).

Αλλά και γενικά σημειώνεται μία  σχεδόν ολέθρια άγνοια ή και περιφρόνηση των ΚΑΝΟΝΩΝ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωζώνης εκ μέρους της Ακρας Αριστεράς. Ετσι  γίνονται πιό κατανοητά τα πολλά προβλήματα της κυβέρνησης με τους εταίρους. Στην ουσία πρόκειται πρωτίστως για εθνολογικά και ιδεολογικά ζητήματα. Το Βήμα (20.18.17)

——————————————————————————-

Νικητής-Ηττημένος, Μεσαιωνική νοοτροπία

Πάνω από μισόν αιώνα ζω στο εξωτερικό και ασχολούμαι επαγγελματικά με την Θεωρία των διεθνών σχέσων, με την Διλωματία και ιδιατέρως με το Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο.

Εχω διαπιστώσει, .οτι μόνον στην Ελλάδα (πολιτικοί, δημοσιογράφοι) έχουν μια παράξενη, ακατανόητη ίσως και πρωτόγονη θεώρηση γεγονότων των θεθνών σχέσεων ,σαν να πρόκειται για ποδοσφαιρικό αγώνα : νικητήςκαι – ηττημένος. Οπως φαίνεται δεν ξεπεράσθηκε ακόμη η μεσαιωνική νοοτροπία. Το Βήμα (17.2.15)

 

Ελληνορωμαϊκός Πολιτισμός, Δυτικός Κύκλος Πολιτισμού, Ποιοι ανήκουν σε αυτόν; Αρχαία Ελληνικά και Μορφωμένοι Ρωμαίοι

Ελληνορωμαϊκός Πολιτισμός, ; Δυτικός Κύκλος Πολιτισμού, Ποιοι ανήκουν σε αυτόν ; Αρχαία Ελληνικά και Μορφωμένοι Ρωμαίοι

ο  καθιερωμένος όρος ελληνορωμαϊκός πολιτισμός στις εξελιγμένες ευρωπαϊκές χώρες έχει ως βάση όχι μόνο τις όντως αξιοθαύμαστες επιτεύξεις του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, αλλά και  αξιόλογες και παγκοσμίως σημαντικές επιτεύξεις του ρωμαϊκού πολιτισμού. Κάτωθι αναφέρω τις πιο σπουδαίες :

1. Δημιουργία της  res publica, η οποία έχει επιδράσει στα πολιτικά συστήματα της Ευρώπης. 2. Αρχιτεκτονική  με τεράστια επιρροή στην μετέπειτα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική. 3. Τέλειο Διοικητικό σύστημα, το οποίο ήταν η βάση και του Imperium Romanum Orientalis (Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία). 4.  Μοναδικό νομικό σύστημα επί τη βάση του jus romanum, το οποίο  έχει εξελιχθεί σε βάση όλων των νομικών κωδίκων του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού ( π.χ.  Code Napoleon και του γερμανικκού  Bürgerliches Gesetzbuch που έχουν αξιοποιήσει ευρωπαϊκές και εξωευρωπαϊκές χώρες ), του Jus Publicum Europaeum και αργότερα του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου, του Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου, του Διεθνούς Συμβατικού Δικαίου, του Διεθνούς Δικαίου της Θαλάσσης κτλ. Ολοι οι διεθνείς όροι αυτών των νομικών συστημάτων είναι λατινικοί. 5. Λατινική γλώσσα , όχι μόνον μητέρα δεκαπέντε  νέων γλωσσών (βλέπε G. Holtes et alt., Lexikon der Romanistischen Linguistik, Bände I-VIII , Tübingen 2005) μεταξύ των οποίων τρεις (  Γαλλικά, Ισπανικά και Πορτογαλλικά)  έγιναν διεθνείς, αλλά  και επίσημη γλώσα της Διπλωματίας, της διοίκησης, όλων των επιστημών  στη Δύση έως τον 19. αι. καθώς και στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έως τα μέσα του 6ου αι μ. Χ. 6. Σε σύγκριση με τις Ελληνίδες, είχαν οι γυναίκες στην Αρχαία Ρώμη αστικά δικαιώματα. 7. Το  Imperium Romanum  έχει συμβάλλει στον εκπολιτισμό όλων τν πολυάριθμων κελτικών   και των περισσότερων γερμανικών φύλων. 8. Mέσω της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έχει εμπεδωθεί και εξελιχθεί η αυτοκρατορική ιδέα, η οποία  έχει παίξει καθοριστικό   ρόλο στις μετέπειτα ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες.  9. Σε συνδυασμό  με την αχανή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έχουν εξελιχθεί οι τεχνικές επιστήμες, και έχει εμπεδωθεί ένα στην ιστορία της ανθρωπότητας πρωτοφανές και άρτιο οδικό σύστημα από τη Μέση Ανατολή έως την Κεντρική Μεγάλη Βρετανία.

Καθημερινή (23.2.20)

Σε όλον τον Δυτικό Κύκλο Πολιτισμού και πέραν αυτού και ειδικά σε όλα τα λεξικά γενικής μόρφωσης, τα ειδικά λεξικά της ιστορίας , της φιλολογίας, της λογοτεχνίας και της κουλτούρας καθώς και στα ανάλογα πανεπιστημιακά εγχειρίδια χρησιμοποιείται ο standard- τerminus technicus (καθιερωμένος επιστημονικός όρος ) ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ.

Περί αυτού υφίσταται ένας consensus generalis professorum et doctorum (γενική ομοφωνία των καθηγητών και δοκτόρων). Ολα τα άλλα ανήκουν, όπως φαίνεται στις παράξενες νεοελληνικές “ιδιαιτερότητες”. Η έννοια “ελληνοχριστιανικός πολιτισμός” είναι στην Ευρώπη ακατανόητη και απαράδεχτη. Ούτως ή άλλως πρόκειται για μία contradictio in adiecto (οξύμωρον). Εμπεδωτής αυτής της μάλλον εθνικιστικής, μεγαλοϊδεατικής και θεολογικής έννοιας ήταν ο ιστορικός Παπαρηγόπουλος.

Εν τω μεταξύ παραγκωνίζει ο επιστημονικός όρος Δυτικός Κύκλος Πολιτισμού τον ασαφή όρο Δύση. Αυτό δεν έγινε ακόμη στην Ελλάδα αντιληπτό.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους επιστημονικούς όρους Αναγέννηση και Διαφωτισμός. Περί αυτών προετοιμάζω επί τη βάση πανευρωπαϊκών επιστημονικών συγγραμμάτων δύο συστηματικές μελέτες προς δημοσίευση στην Καθημερινή.

Καθημερινή (18.1.15, 21.1.15)

——————————————————

Ελληνο-Ρωμαϊκός πολιτισμός

Πρόκειται για έναν καθιερωμένο terminus  scientificus ( επιστημονικός όρος) της ιστορίας του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μόνον στην Ελλάδα δεν χρησιμοποιείται τόσο συχνά, γιατί αμέσως οι “εθναμύντορες’ και γενικά οι εκπρόσωποι του ανέξοδου υπερπατριωτισμού. αντιδρούν  εντόνως.

Οι Ευρωπαίοι επιστήμονες γνωρίζουν την ασύγκριτη υπεροχή του αρχαίου ελληνικού πνεύματος ( στην πολιτική η εφεύρεση τη δημοκρατίας, στην επιστήμη (πρωτίστως θεωρία, φιλοσοφία και μεθοδολογία και γενικά ο λόγος) αλλά λαμβάνουν υπόψη

α) ότι η νομική σκέψη όχι μόνον του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού, αλλά σχεδόν σε όλον τον κόσμο βασίζεται στο ius romanum ( ρωμαϊκό δίκαιο ), κάτι που είναι οφθαλμοφανές ιδιαιτέρως στο Διεθνές Δίκαιο ( Διεθνές Δημόσιο Δίκαιο και Διεθνές Ιδιωτικό Δίκαιο ) και στο Αστικό Δίκαιο ανα τον κόσμο (ουσία και όροι) και

β) ότι οι Ρωμαίοι μετέφρασαν σχεδόν όλα τα έργα των αρχαίων ημών προγόνων στα “βαρβαρικά” ( Plautus , “Arsinaria”), δηλαδή στα Λατινικά, τα οποία ήταν η Lingua Franca στην επιστήμη , στον κλήρο, στα δικαστήρια και στην διπλωματία έως τον 18ο αι. στην Ευρώπη . Στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τα Λατινικά έως τον 7οαι. ήταν η επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας, οπότε έχουν  αντικατασταθεί με τα Ελληνικά, τα οποία όμως ήταν  αναμφιβόλως και προ αυτού η γλώσσα της θρησκείας, της επιστήμης και της λογοτεχνίας.

2. Έως τα μέσα του 19ου αι. το κοινωνικό κύρος αυτών, που κατείχαν τα Αρχαία Ελληνικά και τα Λατινικά ήταν μέγιστο. Επρόκειτο όμως για τους εκπροσώπους της ευρωπαϊκής ελίτ (Bildungsbürgertum). Ακόμη και έως τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο σε όλες τις χώρεςτου Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού και οι δύο γλώσσες ήταν υποχρεωτικά μαθήματα στα γυμνάσια και τα λύκεια.

Η επιτευχθείσα δημοκρατικοποίηση των κοινωνικών μαζών σε συνδυασμό  με την ενδυνάμωση των φυσικών και ιδίως των τεχνικών και τεχνολογικών επιστημών καθώς και με την επιτάχυνση της διεθνοποίησης και εν τω μεταξύ και της παγκοσμιοποίησης, άρχισαν και οι δύο γλώσσες να χάνουν μεν επίσημα τον πρυτανεύοντα ρόλο για τον πολιτισμό, αλλά στην ουσία έχουν γίνει αναπόσπαστο τμήμα της ζωής των ανθρώπων.

Εν ολίγοις το αρχαίο ελληνικό πνεύμα είναι ζωντανό, αν και τα Αρχαία Ελληνικά δεν διδάσκονται σε όλα τα γυμνάσια και τα λύκεια (στην Τουρκία διδάσκονται !!!). Ευχαριστώ τον Δία που έχω μάθει ήδη στο γυμνάσιο στην Ελλάδα και τις δύο γλώσσες, ειδάλλως δεν θα μπορούσα να γίνω στο εξωτερικό πανεπιστημιακός.

3. Οι πραγματικοί συνεχιστές του αρχαίου ελληνικού πνεύματος πρωτίστως στην Πολιτική (Δημοκρατία), στον Πολιτισμό και στην Επιστήμη είναι οι εξελιγμένοι λαοί της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, ενώ η σημερινή Ελλάδα ουδόλως  ανταποκρίνεται  στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

Δημοσιευθέν στο Βήμα (ηλεκτρονική έκδοση), 3.4.2013.

———————————————————–

Δύση, Δυτικός Κύκλος Πολιτισμού

Υπό ποίο πρίσμα θεωρούμε την έννοια „Δύση“ ;
Ιστορικά, γεωγραφικά, πολιτισμικά, ιδεολογικά, πολιτικά ; Χρησιμοποιείται η έννοια σε επιστημονικό η σε δημοσιογραφικό επίπεδο ; Είναι γενικά δυνατή μία λογική και συστηματική διείσδυση στον καθοριστικό πυρήνα μίας έννοιας επί τη βάσει του πρωτίστως χαοτικού, αυθαίρετου, εξυπνακίστικου, επιπόλαιου και ανορθολογικού τρόπου σκέψης του μέσου Νεοέλληνα ;

Η ενασχόληση με βαρυσύμαντες έννοιες πρέπει οπωσδήποτε να βασίζεται σε αρχές της Γενικής Μεθοδολογίας Ερευνών, όπως π.χ. Ιστορικότητα, Συνθετικότητα, Συγκριτικότητα και Διαφοροποίηση.

1. Η έννοια „Δύση“ είχε στην εποχή της ύπαρξης των δύο γνωστών πολιτικοκοινωνικών συστημάτων ιδεολογικοπολιτική απόχρωση.
Υπό το πρίσμα αυτό ανήκαν στη „Δύση“ πρωτίστως τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ ( ευρωπαϊκά κράτη καθώς και οι ΗΠΑ και ο Καναδάς) και της τότε Ευρωπαϊκής Κοινότητας.

Ύστερα όμως από την ειρηνική κατάρρευση του „σοσιαλιστικού“ συστήματος και την επικράτηση της παγκοσμιοποίησης άρχισε να χρησιμοποιείται ειδικά στην Θεωρία των Διεθνών σχέσεων η επιστημονική έκφραση „ Δυτικός Κύκλος Πολιτισμού“.
Εκτός από αυτόν υπάρχουν και άλλοι επίσης σπουδαίοι κύκλοι πολιτισμού, όπως π.χ. ο „ Κονφουκιανικός Κύκλος Πολιτισμού“, ο „ Ισλαμικός Κύκλος Πολιτισμού“ και ο „Ινδουϊστικός Κύκλος Πολιτισμού”.

Ο κάθε κύκλος πολιτισμού έχει την δική του εικόνα του ανθρώπου με πολυάριθμες συνέπειες ιδιαιτέρως στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αστικών ελευθεριών.

2. Στον „Δυτικό Κύκλο Πολιτισμού“ ανήκουν αντικειμενικά όλες οι ευρωπαϊκές χώρες ( γεωγραφικά δυτικές και ανατολικές) η Βόρεια Αμερική, Αυστραλία , η Νέα Ζηλανδία και το Ισραήλ καθώς και έμμεσα οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, η Γεωργία και η Αρμενία.
Η Τουρκία ανήκει σε δύο Κύκλους Πολιτισμού, στον Ισλαμικό και στον Δυτικό, πράγμα από το οποίο απορρέουν γι αυτήν τεράστια γεωπολιτικά πλεονεκτήματα.
Δημοσιευθέν στο Βήμα και αργότερα στην Καθημερινή.

————————————————

Αρχαία Ελληνικά και Ρωμαίοι
(Απάντηση σε κάποιον χρήστη)

1. Κατ αρχάς σας ευχαριστώ για την πληροφορία περί των τα Ελληνικά ομιλούντων Ρωμαίων λεγεωνάριων. Μέσω του ανεβασμένου διαλόγου υφίσταται όντως η δυνατότητα διεύρυνσης του μορφωτικού ορίζοντα.

2.Υπάρχει λόγος να πρεσβεύσουμε την άποψη , ότι οι λεγεωνάριοι ή ήταν Ελληνες , ή ένα κράμα Κελτών και Ελλήνων ή Κελτες από την Gallia Grαeca (Ελληνική Γαλλία) , περιοχή της Μασσαλίας.

3. Οποιος στη Ρώμη κατείχε τα κλασσικά, όχι τόσο την Κοινή, θεωρείτο υπερμορφωμένος. Γι αυτό προσπαθούσαν οι πλούσιοι Ρωμαίοι να μάθουν τα παιδιάτους Ελληνικά, τα οποία αργότερα χρησιμοποιούσαν μερικές φορές ακόμη και μέσα στη Σύγκλητο για να δείξουν την μορφωτική τους ανωτερότητα.

Ετσι συνέβει, όπως γράφουν υπερεξειδικευμένοι πανεπιστημιακοί στα Αρχαία Ελληνικά και στα Λατινικά, να κατέχουν αριστοκράτες Ρωμαίοι και στον 5ο αι. τα κλασσικά Ελληνικά, ενώ οι μορφωμενοι Ελληνες μιλούσαν μόνον την Κοινή.

4. Αυτονοήτως έχουν επιβληθεί τα Λατινικά σαν αυτοκρατορική γλώσσα σε όλην την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μεταξύ αυτών και στην Gallia Graeca καθώς και στην Magna Graecia (Μεγάλη Ελλάδα).

Στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μιλούσαν οι μορφωμένοι λόγω της ανωτερότητας του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής γλώσσας περαιτέρω τα Ελληνικά, ώστε οι αυτοκράτορες αναγκάσθηκαν να ανακηρύξουν τα Ελληνικά σε αυτοκρατορική γλώσσα. Αυτό που συνέβει ήταν κοσμοϊστορικό, γιατί στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έχουν σχεδόν εξαφανισθεί οι γλώσσες των εντόπιων πληθυσμών, οι οποίοι έχουν εκλατινισθεί.

5. Στην Συρία και στην Ιουδαία ήταν σύνηθες να δίδουν οι μορφωμένοι στα παιδιά τους ελληνικά ονόματα η να ελληνοποιούν τα λατινικά ονόματα π.χ. από Marcus σε Μάρκο, από lulius σε Ιούλιο κλπ. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι πρόκειται για Ελληνες.

Κάτι το παρόμοιο έχει συμβεί και με τα αραβικά ονόματα, τα οποία έχουν διαδοθεί μαζί με την ισλαμική θρησκεία σε πολυποίκιλους πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής.

6. Το πιό σημαντικό έγκειται στο αδιαμβισβήτητο γεγονός, ότι όλες οι ευρωπαϊκές γλώσσες , στηρίζονται σε ό,τι αφορά τον πολιτισμό και τις επιστήμες στην αρχαία ελληνική γλώσσα καθώς και στα Λατινικά.
Οποιος είχε την τύχη να μάθει κάποτε τα υπέροχα Αρχαία Ελληνικά, ήταν στις σπουδές σε ευνοϊκότατη θεση για να σπουδάσει επιτυχώς και να διαπρέψει ως επιστήμων στο εξωτερικό. Καθημερινή ( 21.7.15 )

——————————————————————————-

Ρώμη και Ελληνες Ιστορικοί

Tο πρώτο ρωμαϊκό ιστορικό σύγγραμμα έχει εκδοθεί  στα Ελληνικά όντως από τον  Quintus Fabius Pictor (τέλος του 2ου αι. ), αλλά λίγο αργότερα  έχει  ο Marcus Porcius Cato Censorius συγγράψει στα Λατινικά το έργο  Origenes. Επίσης οι παρακάτω Ρωμαίοι (αναφέρω τους πιο γνωστούς) έχουν συγγράψει τα έργα τους στα Λατινικά : Sempronius Asellio, Gaius Sallustius Crispus, Titus Livius, Iulius Caesar, Velleius Paterculus, Quintus Curtius Rufus, Cornelius Tacitus, Gaius Suetonius Tranquillus, Gaius Asinius Pollio, Cornelius Sisenna και Ammianus Marcellinus.

Πηγές

-Andreas Mehl, Römische Geschichtsschreibung: Grundlagen und Entwicklungen. Eine Einführung,  Stuttgart u. a. 2001.

-John Marincola (Edit.), A Companion to Greek and Roman Historiography. 2 tom. , Oxford u.a. 2007.  Καθημερινή (27.3.17)

 

Τουρκία υπό τον Ερντογκάν,Türkei ( Klein-Asien ), Wertvolle kulturhistorische Kenntnisse für Kultur-Touristen

Τουρκία υπό τον Ερντογκάν

Τουρκία υπό τον Ερντογκάν (2013)

Εγείρεται το εύλογο ερώτημα, διατί οι Τούρκοι υποστηρίζουν τον Ερντογκάν. Οταν έγινε το στρατιωτικό πραξικόπημα, πολλοί Τούρκοι ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν πέφτοντας μπροστά τα τανκς ακόμη και την ζωή τους για να τον σώσουν.

Ερμηνεία των πληροφοριών κα αξιολόγηση των γεγονότων επί τη βάσει αντικειμενικών κριτηρίων που σημαίνει χωρίς παρωπίδες, διαστρεβλώσεις και συναισθηματισμούς.

Επί δεκαετίες έχω διδάξει ιδιαιτέρως στους ειδικούς μεταπτυχιακούς που προετοιμαζόταν για ανώτεροι διπλωμάτες να μην υπερεκτιμούν την χώρα τους και να μην υποτιμούν ποτέ αντίπαλες ή και εχθρικές χώρες, αλλά να αντικατοπτρίζουν την αντικειμενική πραγματικότητα, ειδάλλως θα έχουν να αντιμετωπίσουν στο μέλλον λίαν δυσάρεστες εκπλήξεις.

1.Η Τουρκία πήρε υπό τον Ερντογκάν με δυναμικότητα μία πολυφασική και πολυεπίπεδη ανιούσα. Ήδη σήμερα η Τουρκία είναι στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Μέση Ανατολή και πέραν τούτου έως την Κεντρική Ασία και τις Ινδίες η δεσπόζουσα οικονομική μεγαλοδύναμη με εξαγωγές σε όλον τον κόσμο και ιδιαιτέρως σε όλες τις ισλαμικές χώρες.
Ο Ερντογκάν έχει συνειδητοποιήσει, ότι η γενική πρόοδος μίας χώρας εξαρτάται πρωτίστως από την οικονομία, ενώ ο Πούτιν έχει θέσει στο ερίκεντρο της πολιτικής του τον στρατιωτικό παράγοντα, αντί να εκσυγχρονίσει την καθυστερημένη ρωσική οικονομία.
.Από στρατιωτική άποψη η Τουρκία έχει ίσως με εξαίρεση το Ισραήλ στην Ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή τα πρωτεία.
Έχουν πέραν τούτου υλοποιηθεί ριζικές μεταρρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα της παιδείας. Έξυπνα παιδιά από φτωχές οικογένειες π.χ. προωθούνται ιδιαιτέρως.
2. Η Τουρκία στηρίζεται εθνικά και διεθνώς σε συστηματικότητα, μεθοδικότητα και μακρόπνοο σχεδιασμό. Αυτά τα έουν μάθει από τους Γερμανούς. Ακριβώς αυτά λείπουν στην Ελλάδα.
3. Οι επιτεύξεις της Τουρκίας είναι έκφραση αυξάνουσας αυτοπεποίθησης και εθνικής υπερηφάνειας και είναι η βάση για απαιτήσεις στις διεθνείς σχέσεις. Σε περίπτωση π.χ. που στο μέλλον ίσως γίνει η Τουρκία μέλος της ΕΕ, θα αλλάξουν οι ισορροπίες όχιμόνον στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά πέραν τούτου και σε όλην την Ευρώπη.
4. Αλλά το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας είναι αυταρχικό και δεν αποκλείεται να εξελιχθεί στο μέλλον σε ισλαμοεθνικιστική δικτατορία. Είναι φαεινότερον του ηλίου, ότι η σημερινή Τουρκία απαμακρύνεται βαθμιαίως από τις αξίες της Δύσης.
5. Για την Ελλάδα υπάρχει μόνο μία δυνατότητα να παίξει τουλάχιστον ένα μκρό ρόλο στην Ευρώπη : εξευρωπαίσμός, εκμοντερνισμός και εξορθολογισμός σε όλα τα πεδία.

Ιδέ επίσης στο Μπλογκ μου (http://panosterz.de) :”Τουρκία, Προέλευση, εθνογένεση, και κληρονομιά”, «Ισλαμική Τετραλογία» :”Ο Νταβούτογλου και οι μωαμεθανοί φιλόσοφοι “, “Ισλάμ, εικόνα του ανθρώπου”,”Ισλάμ, η τραγωδία των γυναικών”.

Δημοσιευθέν από το 2013 επεξεργασένο συχνά στον κεντρικό ηλεκτρονικό τύπο, τελευταία στην Καθημερινή (15.3.17, 2.9.18).

__________________________________________________

Ερντογκαν

Ετσι είναι στα αυταρχικά και δικτατορικά, όχι όμως στα δημοκρατικά συστήματα. Ο Ερντογκάν είναι πρόεδρος όλων των Τούρκων και όχι μόνον των πολιτικών οπαδών του. Δεν επιτρέπεται να αναμιγνύαται σε τοπικές εκλογές. Είναι ο γνωστός ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ ηγέτης. Ουδεμία σχέση με την Ευρώπη.
iefimerida (19.6.199)

________________________________________________________

Erdogan , kein Demokrat

Sowenig “aus einer gebratenen Katze eine Hasenpastetet wird” (Hegel), sowenig wird aus dem Orientalen Erdogan ein Demokrat. Die Haltung Erdogans zu den Wahlen in Istanbul ist als niederträchtig, haarsträubend und brandgefährlich einzuschätzen. Münchner Merkur (19.6.19)

 

Δημοκρατία και Κοινοβουλευτισμός ( Παρλαμενταρισμός), Δημοκρατία (Γερμανία) και Ατομο-Πολίτης

Δημοκρατία (Παρλαμενταρισμός) , Δημοκρατία (Γερμανία) και Ατομο-Πολίτης

Περί της Δημοκρατίας και του Παρλαμενταρισμού (Κοινοβουλευτισμού)

Η Δημοκρατία (Δ.) και ο Παρλαμενταρισμός (Π.) ανήκουν στα πρυτανεύοντα αντικείμενα της Πολιτικής Φιλοσοφίας , των Πολιτικών, εν μέρει και των Νομικών  Επιστημών. Περί του περιεχομένου κτλ.  αμφοτέρων των  εννοιών επικρατεί  στα πλαίσια του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού (Δύση) μία γενική ομοφωνία των ειδικών επιστημόνων (Consensus generalis  Professorum  et Doctorum  ).

Φορείς  των   επιστημονικών γνώσεων είναι πρωτίστως τα πανεπιστημιακά εγχειρίδια και τα λεξικά. Σε σύγκριση με αυτά δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί η  Wikipedia  πηγή σοβαρών γνώσεων ιδιαιτέρως  όταν μη ειδικοί επιστήμονες την χρησιμοποιούν .

Τοιουτοτρόπως δημιουργείται ένα αφάντατο εννοιολογικό χάος, το οποίο ενδυναμώνεται μέσω μίας νεοελληνικής ιδιαιτερότητας να απορρίπτει η Αριστερά τις «αστικές γνώσεις» ως μη επιστημονικές και να χρησιμοποιεί με μεγίστη αυτοπεποίθηση δικές της ιδεοληψίες ως τις μοναδικές «επιστημονικές» γνώσεις. Αυτό ισχύει σχεδόν για όλες τις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες.

Περί της Δημοκρατίας

Λόγω χώρου δεν αναφέρονται οι γλωσσικές και ιστορικές πτυχές του όρου της Δ. Στην ουσία αποτελεί η Δ. έναν  τρόπο εξουσίας με τα εξής χαρακτηριστικά στοιχεία :

1. Κυριαρχία του λαού ( μετάφραση από τα Γαλλικά : souverainete du peuple ήδη στην εποχή της Γαλλικής Αστικής Επανάστασης , 1789) που σημαίνει, ότι η ανώτατη εξουσία σε ένα κράτος προέρχεται από τον λαό ( τότε όχι από την φεουδαλική αριστοκρατία).

2. Η πολιτική ισότητα που στην πραγματικότητα σημαίνει θεωρητικά ισότιμη συμμετοχή ΟΛΩΝ των πολιτών στην διαδικασία της πολιτική διαμόρφωσης της βούλησης και την λήψη των απαραιτήτων αποφάσεων.

3. Ελευθερία και βασικά δικαιώματα ΟΛΩΝ των πολιτών, δηλαδή τα ανθρώπινα δικαιώματα τίθενται υπό την προστασία του κράτους του δικαίου.

4. Πολυποίκιλες δυνατότητες συμμετοχής ΟΛΩΝ των πολιτών μέσω του δικαιώματος των εκλογών, της διαφάνειας  στην διαμόρφωση των αντιλήψεων , χρονικά περιορισμένων  αποφάσεων και  μέσω της προστασίας των δικαιωμάτων της αντιπολίτευσης.

5. Εμπέδωση ενός μίνιμουμ ισότητας και δικαιοσύνης ως προϋπόθεση της ενεργούς συμμετοχής ΟΛΩΝ των πολιτών στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι.

Η Δημοκρατία δεν είναι τέλεια, αλλά έως σήμερα δεν έχει αποδειχθεί, ότι άλλα πολιτικά συστήματα είναι καλύτερα.Ο Αρισττοτέλης  έχει αναλύσειΣτο περίφημο έργο του Πολιτικά (ΑΡΙΣΤ Πολ 1279a22–1281a10: Τα είδη των πολιτευμάτων) τα πολιτικά συστήματα καθώς και τους πέντε διαφορετικούς τύπους της Δημοκρατίας. Απορρέει το συμπάρασμα , ότι η Δημοκρατία είναι σχετική.

Και ο ρήτορας Ισοκράτης εκφράζει μερικές επιφυλάξεις : “Καίτοι πῶς χρὴ ταύτην τὴν πολιτείαν ἐπαινεῖν ἢ στέργειν τὴν τοσούτων μὲν κακῶν αἰτίαν πρότερον γενομένην, νῦν δὲ καθ’ ἕκαστον τὸν ἐνιαυτὸν ἐπὶ τὸ χεῖρον φερομένην; πῶς δ’ οὐ χρὴ δεδιέναι μὴ τοιαύτης ἐπιδόσεως γιγνομένης τελευτῶντες εἰς τραχύτερα πράγματα τῶν τότε γενομένων ἐξοκείλωμεν” ( “Πως γίνεται να επαινούμε και να ευνοούμε αυτό το πολίτευμα που έγινε η αιτία τόσων κακών και σήμερα φαίνεται να πηγαίνει προς το χειρότερο; Πως γίνεται να μην φοβόμαστε ότι, αφού η κατάσταση πάει προς το χειρότερο, δεν θα καταντήσουμε σε κατάσταση ακόμα πιο άσχημη από την εποχή εκείνη ;”
Οι βασικοί πυλώνες της δημοκρατίας είναι  κυριαρχία του λαού, η ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα  και η ισότητα όλων των πολιτών.
Σε γενικές γραμμές σημειώνονται δύο είδη της  Δ. :

α) Η άμεση Δ., στην οποία ο λαός αποφασίζει μέσω δημοψηφισμάτων (π.χ. στην Ελβετία επιτυχέστατα) περί σημαντικών πολιτικών υποθέσεων.

β) Η αντιπροσωπευτική Δ., στην οποία η εξουσία της λήψης αποφάσεων ανατίθεται σε εκλεγμένους αντιπροσώπους. Σε αυτήν ανήκει ο σύγχρονος Κοινοβουλευτισμός (Παρλαμενταρισμός).

Στην πολιτική πράξη διαπιστώνονται δύο βασικές μορφές της Δ. :

α) Η φιλελεύθερη Δ. στην οποία η γενική δημοκρατική διαδικασία εξυπηρετεί την εξεύρεση επίλυσης του  μεγάλου κοινωνικού και πολιτικού  προβλήματος διαφορετικών ή και αντιθέτων συμφερόντων επί τη βάσει αμοιβαίων συμβιβασμών (παρανοϊκό κόκκινο πανί στην αριστερή ορολογία).

β) Η ρεπουμπλικανική Δ., η οποία δεν χρησιμοποιεί τις δημοκρατικές διαδικασίες ως μέσο διευθέτησης  συγκρουομένων συμφερόντων , αλλά πρωτίστως ως ευκαιρία και δυνατότητα να δημιουργήσει κοινές αξίες και επιδιώξεις.  Στα τελευταία χρόνια διαδραματίζονται σε μερικά εξελιγμένα κράτη προσπάθειες δημιουργίας ενός κράματος των προαναφερθέντων μορφών της Δ. Συγκεκριμένα καταβάλλονται προσπάθειες πραγματοποίησης  μίας γενικής συνεννόησης ίσως και συμφωνίας  ακόμη κα σε περίπτωση αποφάσεων εκ μέρους της πλειοψηφίας.

Ο απώτερος σκοπός είναι η δημιουργία ευνοϊκών προϋποθέσεων για την πραγματοποίηση των ληφθεισών αποφάσεων  και με την συγκατάθεση της μειοψηφίας. Αλλά η κυβέρνηση από το ένα μέρος και η αντιπολίτευση από το άλλο μέρος δεν ενεργούν ως πολιτικοί εχθροί. Ετσι είναι εφικτό, να εμπεδώνεται μία κυβέρνηση της ¨Μεγάλης Συμμαχίας»  όπως π.χ. στην Γερμανία η επιτυχέστατη κυβέρνηση μεταξύ των Χιστιανοδημοκρατών και των Σοσιαλδημοκρατών επί έτη.

Υπό τον φακό της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας του ατέρμονου συγκρουσιασμού , μερικές φορές και της παροξυστικής σχεδόν εμφυλιοπολεμικής διάθεσης πρόκειται εδώ για εξελίξεις σε έναν άλλον αστερισμό.

Παρλαμενταρισμός (Κοινοβουλευτισμός)

Ο Π. (εμπέδωση για πρώτη φορά στην Αγγλία) ορίζεται ως πολιτικό σύστημα, στα πλαίσια του οποίου  το κοινοβούλιο ως  αντιπρόσωπος ενός μέρους του λαού έχει την δυνατότητα ενεργούς συμμετοχής σε πολιτικές αποφάσεις. Στην ουσία πρόκειται για ένα κοινοβουλευτικό κυβερνητικό σύστημα, στο οποίο το κοινοβούλιο προσδίδει στα κρατικά όργανα και ιδιαιτέρως στην κυβέρνηση την απαραίτητη πολιτική νομιμότητα, μια που τα μέλη της κυβέρνησης ψηφίζονται από αυτό.

Συνοπτικά αναδεικνύει αυτό το κυβερνητικό σύστημα τα εξής βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα :

α) Οι υπουργοί προέρχονται λόγω νομιμότητας στην πλειονότητά  τους από το κοινοβούλιο.

β) Η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για το έργο της έναντι του κοινοβουλίου, έτσι ώστε  αυτό έχει υπό ορισμένων προϋποθέσεων το δικαίωμα να απολύσει την κυβέρνηση.

γ) Στενή συνεργασία μεταξύ της κυβέρνησης και της πλειοψηφίας του κοινοβουλίου, κάτι που επιδρά μάλλον αρνητικά στον διαχωρισμό μεταξύ της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας. Αυτό όμως ισοφαρίζεται μέσω του πραγματικού αναβιβασμού του ρόλου της αντιπολίτευσης μέσα στο κοινοβούλιο.

Εν ολίγοις, η αντιπολίτευση ελέγχει τις ενέργειες της κυβέρνησης. Σχήμα, τρόπος και ουσία του ελέγχου είναι συνήθως ένδειξη της πολιτικής ωριμότητας και της κοινωνικής συνείδησης των εκπροσώπων της αντιπολίτευσης.

Το αντίθετο της Δ. αποτελούν τα ολοκληρωτικά ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΑ καθεστώτα. Αυτό άς το λάβουν υπ όψη όσοι ανεύθυνα, επιπόλαια και άδικα απορρίπτουν την Δημοκρατία, η οποία όπως όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα δεν μπορεί να είναι τέλεια, ιδανική και απόλυτη.

Μερικές πηγές

-D. Nohlen/F. Groetz, Kleiners Lexikon der Poltik, München 2015 ( πρόκειται για πανεπιστημιακό λεξικό 800 πυκνογραμμένων σελίδων ).
-C. Lenz / N.Ruchlak, Kleines Politik – Lexikon, München / Wien / Oldenbourg , 2001, S.35/36, 162-164.
-Duden, Das große Fremdwörterbuch, Herkunft und Bedeutung der Fremdwörter, Mannheim /Leipzig / Wien / Zürich, 2000, S.310, 999.
-Philosophisches Wörterbuch, hrsg. von G. Klaus / M. Buhr, Band 1,Leipzig, 1969, S.224-/225
-P.Nolte”,Was ist Demokratie? Geschichte und Gegenwart, München 2012.
-H. Vorländer, Demokratie. Geschichte, Formen, Theorien , München, 2010.

Καθημερινή (27.12.14).

——————————————————

Ορισμός της Δημοκρατίας

( Αντιπαράθεση με Γιώργο Μαλούχο, „Που γεννήθηκε ή που πέθανε η δημοκρατία ;“, Βήμα ( ηλεκτρονική έκδοση, 21.11.2013 )
Συστηματικά, νηφάλια και πολιτισμένα χωρίς υπερεθνικιστικές εξάρσεις, ψευτοπατριωτικές ανέξοδες κορώνες και νεοελληνικό υπερεξυπνακισμό.

Ο κ.Roman Herzog ήταν καθηγητής πανεπιστημίου σε Κρατικό Δίκαιο και Πολιτική, έχει ασκήσει τα αξιώματα του κοσμήτωρα και του πρύτανη, ήταν δικαστής και απο το 1987 έως το 1994 πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου και έχρησε πρόεδρος του κράτους από το 1994 έως το 1999. Εχει τοποθετεθεί πολυάριθμες φορές σε πολύπλοκα προβλήματα γενικά της Δημοκρατίας και ειδικά της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

Οι μορφωμένοι Γερμανοί θεωρούν αυτονοήτως την Ελλάδα ως Geburtsland der Demokratie (Γεννήτρια χώρα της Δημοκρατίας) . Ταυτόχρονα κάνουν διαχωρισμό μεταξύ της αρχαίας και της νέας Ελλάδας. Γενικά αισθάνονται θαυμασμό και σχεδόν λατρεία για τους αρχαίους Ελληνες και εν μέρει περιφρόνηση για τους Νεοέλληνες τους οποίους θεωρούν τελείως ανάξιους των αρχαίων Ελλήνων.

Οταν όμως γίνονται επιστημονικές συζητήσεις, αναφέρονται, σε ό,τι αφορά την εποχή ύστερα από τον Μεσαίωνα σε θέματα Δημοκρατίας, πρωτίστως η Αγγλία, η Ελβετία,η Γαλλία και οι ΗΠΑ. Σε τέτοια περίπτωση γίνεται λόγος περί της Αγγλίας και της Ελβετίας ως γεννήτριες της σύγχρονης Δημοκρατίας. Περίπου το ίδιο συμβαίνει και με τους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, των οποίων η γεννήτρια χώρα είναι μεν η Αγγλία, αλλά είναι πασίγνωστο, ότι από ιστορική άποψη έχουν αυτοί εφευρεθεί από τους αρχαίους Ελληνες . Αυτό δεν το αμφιβάλλει ουδείς.

Αφετηρία για μίαν σωστή και δίκαιη αξιολόγηση των δημοκρατικών θεσμών είναι η τοποθέτηση, ότι από την μια μεριά η Δημοκρατία είναι σε παγκόσμια κλίμακα το πιό εξελιγμένο πολιτικό σύστημα, αλλά από την άλλη μεριά δεν έχει αποκτήσει ποτέ την ποιότητα του απόλυτου, πράγμα που ούτως ή άλλως δεν μπορεί να επιτευχθεί στην πραγματικότητα ποτέ. Και όμως σημειώνονται μεγάλες διαφορές στην εφαρμογή των δημοκρατικών θεσμών μεταξύ των χωρών, οι οποίες αυτονομάζονται δημοκρατικές. Κατά την ταπεινή μου γνώμη κατέχει όντως η Ελβετία παγκοσμίως την πρώτη θέση.

Κατόπιν ακολουθούν οι χώρες της Κεντρικής και της Βόρειας Ευρώπης καθώς και της Βόρειας Αμερικής, οι χώρες της Νότιας Ευρώπης , ενώ οι χώρες της Ανατολικής και οι περισσότερες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης καθώς και οι χώρες της Λατινικής Αμερικής ειναι στην ουσία μάλλον καρικατούρες της Δημοκρατίας. Αυτές έχουν παραλάβει μόνον τα σχήματα των αστικών συνταγμάτων και πολλών νόμων από τα προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη , αλλά εκλείπει το ανάλογο περιεχόμενο.

Η Δημοκρατία στηρίζεται στο Ατομο και στον Πολίτη. Σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα έχει το άτομο στα πλαίσια του Δυτικού Κύκλου Πολιτισμού ( terminus scientificus : επιστημονικός όρος) τα εξής βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα :

αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμός, βούληση, ελευθερία των επιλογών, αυτονομία ( αυτεξουσία ), αυτογνωσία, αυτοπειθαρχία, αυτοκριτική, εργατικότητα, συνείδηση της ευθύνης και πρωτίστως κοινωνική συνείδηση, η οποία σημαίνει κυρίως αποδοχή της προτεραιότητας του γενικού προ του ατομικού συμφέροντος.

Τα βασικά γνωρίσματα του πολίτου είναι τα εξής : κρατική συνείδηση ( διαλεκτική αλληλοσύνδεση πολίτου και κράτους ), νομική συνείδηση ( σεβασμός των νόμων και όχι “αντιεξουσιαστικός” νομομηδενισμός ), αναγνώριση και εφαρμογή της διαλεκτικής αλληλουχίας δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, φορολογική συνείδηση, υπεράσπιση του κράτους προ εξωτερικών κινδύνων.

Η Γερμανία είναι πράγματι μία ειδική περίπτωση, γιατί αυτή έχει καθυστερήσει σε σύγκριση με άλλα ευρωπαϊκά κράτη στην πολιτιστική και πολιτική εξέλιξη πάρα πολύ. Στην Γερμανία άρχισαν να εξελίσσονται το άτομο και ο πολίτης στην „Δημοκρατία της Βαϊμάρης“ (Weimarer Republik, 1919-1933 !). Εως αυτήν δεν υπήρχαν ούτε το άτομο , ούτε ο πολίτης, αλλά ο Untertan ( υποτεταγμένος ) ως μέλος της τεράστιας και όπως έχει αποδειχθεί γερμανικής αγέλης ( Herde ), επάνω στην οποία στηρίχθηκαν ο Αυτοκράτορας (Kaiser ) και ένας από τους μεγαλύτερους εγκληματίες σε όλην την ιστορία της ανθρωπότητας, ο τρισκατάρατος Hitler. Υστερα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο έμαθαν οι ηττημένοι Γερμανοί πρωτίστως από τις ΗΠΑ και από την Μεγάλη Βρεττανία να εισαγάγουν και να εφαρμόζουν δημοκρατικούς θεσμούς.

Σημερα όμως αξιολογείται γενικά η Γερμανία ως μία δημοκρατική χώρα, στην οποία λειτουργεί τυπικά η Δημοκρατία με επιτυχία, αλλά έχω στα παρελθόντα 55 έτη επίσης διαπιστώσει , ότι σε ό,τι αφορά την δημοκρατική συνείδηση του πληθυσμού, υφίστανται ακόμη μερικά προβλήματα ιδιαιτέρως στην πρώην Ανατολική Γερμανία.

Συνήθως δεν λαμβάνουμε υπ όψη, ότι οι Ανατολικογερμανοί έχουν βιώσει την αστική Δημοκρατία μόνον 25 έτη Οι πρόγονοί τους έζησαν στο αυταρχικό καθεστώς του Αυτοκράτορα, μόνο 14 έτη μίαν υποανάπτυκτη Δημοκρατία, 12 έτη την φασιστική δικτατορία και 45 έτη την κομμουνιστική δικτατορία. Επομένως διαρκεί η διαδικασία της εξέλιξης μίας δημοκρατικής συνείδησης ακόμη πολύν καιρό.
Και όμως, δύο Ανατολικογερμανοί ασκούν τα ανώτερα αξιώματα του Γερμανικού κράτους : Η πρώην επιστημονικός συνεργάτης των φυσικών επιστημών στην Ακαδημία Επιστημών Angela Merkel επί πάνω απο μία δεκαετία  ως καγκελάριος και ο πρώην προτεστάντης ιερέας J. Gauck ως πρόεδρος . Καθημερινή και Το Βήμα, συχνά δημοσιευθέν από το 2014.

——————————————————————————————————————–

Δημοκρατία, Αποφθέγματα , Γνωμικά, Αφορισμοί

Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία, Ισοκράτης

 


Το εναντιούμενον τω δυναστεύοντι δήμος ωνόμασται ,  (αυτό που εναντιώνεται στο δυνάστη λέγεται λαός) , Θουκυδίδης 
Κρατίστην είναι δημοκρατίαν εν ή πάντες ως τύραννον φοβούνται τον νόμον.Βίας ο Πριηνεύς, 625-540 π.Χ., Εκ των 7 σοφών της αρχαίας Ελλάδος 
Ακρισία δήμου τον χείριστον εις αρχήν προΐστατο.Μέγας Βασίλειος, 330-379, Πατέρας της Εκκλησίας  ( η έλλειψη κρίσης του λαού, ανέδειξε στην εξουσία τον χειρότερο ). 
Δημοκρατία κρείτον τυρρανίδος, Περίανδρος, 668-584 π.Χ., Τύραννος της Κορίνθου και εκ των 7 σοφών 


Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία.Ισοκράτης, 436-338 π.Χ., Αθηναίος ρήτορας 
Η διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και δικτατορίας είναι ότι στη δημοκρατία ψηφίζεις πρώτα και παίρνεις διαταγές μετά. Στη δικτατορία, δεν χρειάζεται να χάσεις τον καιρό σου ψηφίζοντας, Charles Bukowski, 1920-1994, Αμερικανός συγγραφέας 
Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, με εξαίρεση όλα τα άλλα.Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1874-1965, Βρετανός πρωθυπουργός, Νόμπελ 1953 
Το καλύτερο επιχείρημα εναντίον της δημοκρατίας είναι μια συζήτηση πέντε λεπτών με το μέσο ψηφοφόρο, Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1874-1965, Βρετανός πρωθυπουργός, Νόμπελ 1953 
Ψήφισε αυτόν που υπόσχεται λιγότερα. Θα είναι ο λιγότερο απογοητευτικός.Bernard Baruch, 1870-1965, Αμερικανός επιχειρηματίας & πολιτικός 
Άριστη δημοκρατία είναι εκείνη που δεν έχει ούτε πάρα πολύ πλούσιους ούτε πάρα πολύ φτωχούς πολίτες, Θαλής ο Μιλήσιος, 643-548 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος 
Οι πολιτισμένοι λαοί κερδίζουν την εξουσία με την ψήφο των πολλών, κυβερνώνται με την ικανότητα των ολίγων και μεγαλουργούν με την πνοή του ενός, Ελευθέριος Βενιζέλος, 1864-1936, Έλληνας ηγέτης 

Αναρχισμός, Τριτοκοσμικός Νεοελληνικός Αναρχισμός, Αναρχικοί “Σπουδαστές”

Αναρχισμός, Τριτοκοσμικός Νεοελληνικός Αναρχισμός, Αναρχικοί “Σπουδαστές”

Περί του αναρχισμού

Ευκαιρίας δοθείσης είναι όντως απαραίτητο να ασχοληθούμε κάπως με τον αναρχισμό και δη με μερικές πτυχές του για να κατανοήσουμε
καλύτερα, με ποιό τρόπο σκέπτονται οι αναρχικοί.  Θα αναφέρουμε μόνον τις βασικές τοποθετήσεις των πιό γνωστών  εκπροσώπων του διεθνούς
αναρχισμού.

Αλλά κατ αρχάς θα διατυπώσουμε έναν ορισμό αυτού του κοινωνικοπολιτικού φαινομένου :

Πρόκειται για μίαν ουτοπική μικροαστική ψευτοεπαναστατική ιδεολογία, η οποία
αποκρούει τον οργανωμένο πολιτικό και ταξικό αγώνα, την πειθαρχία,  και  την εξουσία και επιδιώκει την «απόλυτη  ελευθερία» , την «απόλυτη
δικαιοσύνη» , την «απόλυτη  ισότητα»  καθώς και την εξουδετέρωση όλων των κρατικών οργανισμών και των  μέσων καταστολής.

Ο αναρχισμός έχει εμφανισθεί στην εποχή της μετάβασης του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο (19ος-20ος αι.) στις πιό εξελιγμένες βιομηχανικές χώρες. Στην ουσία του οαναρχισμός αποτελεί μίαν ιδιαίτερη μορφή της αστικής ιδεολογίας. Απορρίπτει τον πολιτικό αγώνα της εργατικής τάξης , τον “ηγετικό ρόλο” του κομμουνιστικού κόμματος, την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης και την
“δικτατορία του προλεταριάτου”.

Αντ αυτού απαιτεί τον «άμεσο κοινωνικό αγώνα» την γενική απεργία εθνικά και διεθνώς  με τον σκοπό μέσω μίας αυθόρμητης βίαιας  επαναστατικής πράξης  όλων των  αντιεξουσιαστικών δυνάμεων να καταστρέψει  όλες τις δομές του καπιταλιστικού κράτους και να εγκαθιδρύσει τον σοσιαλισμό όμως χωρίς  κρατική διοργάνωση. Προσπαθεί να πραγματοποιήσει τους σκοπούς του μέσω  μίας ριζοσπαστικής, ψευτοεπαναστατικής ρητορείας και τρομοκρατικών μεθόδων.

Είνα  λίαν ενδιαφέρον να διαπιστώσουμε, ότι  οι αρχιερείς της σοσιαλιστικής κοσμοαντίληψης έχουν αποκρούσει δριμύτατα  όλες τις εκφάνσεις του αναρχισμού.  Αναφέρουμε ως  παράδειγμα τον Λένιν («Αναρχισμός και Σοσιαλισμός»), ο οποίος έγραψε μεταξύ άλλων τα εξής  : «Ο αναρχισμός είναι ένα προϊόν της απελπισίας. Εκφράζει τηνιδιοσυγκρασία του ανεπιτυχούς διανοουμένου ή του λούμπεν προλετάριου , αλλά όχι του κανονικού προλετάριου» και “O κοσμος μας δεν αλλαξε απ’ το κόμμα που έβαζε βόμβες αλλα απ’ το κόμμα που είχε σαν σημαία του τον διαλεκτικό υλισμο.”

Ο Λένιν έχει επισημάνει και το εξής, εννοώντας τον τρομοκράτη  κατά του τσάρου αδελφό του : “O κόσμος μας δεν αλλαξε απ’ το κόμμα που έβαζε βόμβες αλλά  απ’ το κόμμα που είχε ως σημαία του τον διαλεκτικό υλισμό”. Και όμως ας υπενθυμίσουμε ότι ο Λένιν έχει εισαγάγει και εφαρμόσει την ΚΡΑΤΙΚΗ τρομοκρατία, την οποία ο διαδοχός του, ο ημιπολιτισμένος καυκάσιος Στάλιν έχει εξελίξει ως κύριο μέσον εξουσίας και βάρβαρης καταπίεσης.

Η κοινωνική βάση του αναρχισμού  ήταν κατ αρχάς η παραγωγή προϊόντων εκ μέρους μεμονομένων μικροπαραγωγών καθώς και η αντιφατική οικονομικοκοινωνική  θέση και κατάσταση του μικροπαραγωγού, ο οποίος αισθανόταν τελείως ανίσχυρος  λόγω του καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Αυτός ήταν  ο λόγος να αντιτίθεται
στον ισχυρό καπιταλισμό των μεγαλοεπιχειρηματιών  και να επιδιώκει αενάως την καταστροφή του. Από το άλλο μέρος όμως καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες να αυξάνει εγωϊστικά την δική του ιδιοκτησία.
Ταυτόχρονα ο Αναρχισμός στρέφεται εναντίον του αστικού κράτους, το οποίο είναι κατά τη γνώμη του υπηρέτης και προστάτης των μεγαλοκαπιταλιστών. Ο μικροπαραγωγός είναι πέραν τούτου και εχθρός ενός  σοσιαλιστικού κράτους, γιατί  αυτό θέτει σε κίνδυνο την ιδιοκτησία του.  Ετσι βρίσκεται σε μίαν δύσκολη θέση  υπερασπίζοντας τα εγωϊστικά του συμφέροντα  ταυτόχρονα προ των δεξιών και των αριστερών κινημάτων.
Το ιδανικό του είναι μία κοινωνία  χωρίς κρατικές δομές, στην οποία έχει την δυνατότητα να αχολείται ανεξάρτητα από κοινωνικές και πολιτικές δεσμεύσεις αποκλειστικά με την περιουσία του

Παρακάτω θα παρουσιάσουμε  συνοπτικά  τις σπουδαιότερες αντιλήψεις  των εμπεδωτών του διεθνούς αναρχισμού :

-William Godwinn (Αγγλος) , «Enquiry concerning Political Justice», εκπρόσωπος των Αγγλων μικροεπιχειρηματιών :  Η (μεγάλη) ατομική ιδιοκτησία και  η κρατική εξουσία είναι η αιτία όλων των κακών φαινομένων, όπως π.χ. της αδικίας,  της ανισότητας, των πολέμων και του μίσους μεταξύ των εθνών.
Επομένως πρέπει να παραμερισθούν και τα δύο όχι  μέσω βίας αλλά μέσω της διαφώτισης, της αγωγής και της παιδείας.

-Pierre Josef Proudhon (Γάλλος ), «Τί είναι η ιδιοκτησία», «Σύστημα των οικονομικών αντιξοοτήτων ή  Φιλοσοφία της δυστυχίας», εκπρόσωπος των Γάλλων μικροεπιχειρηματιών :Μέσω της δικαιοσύνης , της αμοιβαιότητας,
δανείων χωρίς τόκους και μίας «Λαϊκής τράπεζας» ,της μεταλλαγής όλων των εργατών σε μικροπαραγωγούς θα ήταν δυνατό να αλλάξει  ο καπιταλισμός ειρηνικά και γενικά να εξαλειφθεί  η εκμετάλευση του ανθρώπου από άλλον  άνθρωπο. Ο πολιτικός αγώνας με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας  δεν είναι αναγκαίος. Επίσης και ο οικονομικός αγώνας των συνδικάτων είναι περιττός.

-Μax Stirner (Γερμανός), «Der Einzige und sein Eigentum», εκπρόσωπος των Γερμανών μικροαστών και διανοουμένων  : υπερυποκειμενισμός , ατομικισμός, εγωϊσμός , εχθρός του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, αντιεξουσιαστικός αναρχισμός.

-Μπακούνιν (Ρώσος), μεγάλος εχθρός του Μαρξισμού, του εργατικού επαναστατικού κινήματος, του αστικού κράτους και της “δικτατορίας του προλεταριάτου”,  γεωργοί και λούμπεν προλετάριοι ως κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης, πραγματοποίηση των αναρχικών επιδιώξεων  πρωτίστως μέσω της τρομοκρατίας.

Τελικά αναφέρουμε και το φαινόμενο του
αναρχοσυνδικαλισμού,το οποίο έχει εμφανισθεί  στα τέλη του 19ου αι. στην Γαλλία , έχει εξαπλωθεί κυρίως στην Λατινική Αμερική και στην Ελλάδα,
αποτελεί  μία μικροαστική και  αναρχική  έκφανση  του εργατικού κινήματος, τίθεται εναντίον του πολιτικού αγώνα της εργατικής τάξης και της “δικτατορίας του προλεταριάτου” και θεωρεί τα συνδικάτα ως την πιό σημαντική πολιτική δύναμη κατά του καπιταλισμού.

Ο νεοελληνικός αναρχισμός αναδεικνύει όπως και ο λατινοαμερικανικός  επί πλέον τα εξής  πολιτιστικά και εθνοψυχολογικά  χαρακτηριστικά στοιχεία : υπερεξελιγμένος ναρκισσισμός, μέγιστος αυτοαναβιβασμός, αυτοηρωοποίηση, σουρεαλισμός,  ολίγον τι και ρομαντισμός.

Ιδέ επίσης εδώ στο Μπλογκ μου τις εξής μελέτες σε συναφή θέματα : «Τρομοκρατία», « Επανάσταση και Τρομοκρατία», «Τρομοκράτες ως ήρωες ή το νεοελληνικό χάος, Μία συστηματική θέαση».

Πηγές
-Klaus, G., /Buhr, M., Philosophisches Wörterbuch, Band 1, Leipzig, 1969, S. 68-71.
-Lenz, C. / Ruchlak, N., Kleines Politisches Lexikon, München, Wien, 2001, S.7.
-Mittelstraß, J., Enzyklopädie, Philosophie und Wissenschaftstheorie, Band 1, Stuttgart 2014, S. 107-109.
Δημοσιευθέν συχνά στον κεντρικό ελληνικό ηλεκτρονικό τύπο (Καθημερινή, Το Βήμα, iefimerida)

————————————-

Η κατάρα των αναρχοψευτοφοιτητών

Πρόκειται για σχόλιο-απάντηση σε κάποιον συσχολιαστή, ο οποίος διαπιστώνει μια σχέση μεταξύ των αναρχικών  και «επαναστατικών» φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστήμια από το ένα μέρος και του εμφυλίου πολέμου από το άλλο μέρος.

Τα έχω βιώσει στα 40χρονα, έβλεπα και εβγαζα συμπεράσματα, τα οποία πολύ αργότερα στο εξωτερικό ύστερα από πολυποίκιλες σπουδές  και πολλά βιώματα με βοήθησαν για να κατανοήσω, τί ακριβώς έχει συμβεί.

Ο πρώτος γύρος ήταν πατριωτικός και αντιφασιστικός, ο δεύτερος ιδεολογικός (κομμουνιστικός). Οι περισσότεροι μαχητές του δεύτερου γύρου ήταν αντικειμενικά θύματα. Στην γενέτειρά μου έχει θυσιασθεί μία ολόκληρη γενιά (μεταξύ αυτών πολλοί στενοί συγγενείς μου).

Σε ό,τι αφορά τους αναρχικούς “φοιτητές” , πρόκειται για ένα τριτοσμικό (λατινοαμερικανικό : eviva la revolucion) μείγμα αποτελούμενο από ψευτοεπαναστατικό ρομαντισμό, ιδεολογικό μεσσιανισμό, πολιτικό σουρεαλισμό, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ κοσμοαντίληψη (εν μέρει φασίζουσες συμπεριφορές), καταστρεπτικό μένος, κοινωνική ανωριμότητα και πρωτοφανή ανευθυνότητα, πρωτόγονο φανατισμό, “ταξικό” μίσος , έλλειψη λογικής σκέψης, υπομονής, διαλλακτικότητας , πολιτιστική καθυστέρηση, τεμπελιά και εξυπνακισμό.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μίαν ιδεολογική και πολιτική κατάρα.

Δημοσιευθέν ως σχόλιο στην Καθημερινή , 3.12.14. Κατόπιν συχνά.

“Πελατειακό Κράτος” ή “Κομματική Πελατειοποίηση του Δημοσίου” ή Κλιεντελισμός, Μία γλωσσολογική, κοινωνιολογική και εθνολογική έρευνα

Πελατειακό κράτος», „ Κομματική πελατειοποίηση του Δημοσίου» ή  Κλιεντελισμός ;

Εδώ πρόκειται για  μία γλωσσολογική , κοινωνιολογική και εθνολογική έρευνα μίας πτυχής του βαλκανοανατολίτικου που σημαίνει υποανάπτυκτου ελληνικού κομματικού συστήματος.

Είναι γενικά γνωστό, ότι  ύστερα από την Αστική Επανάσταση στην Γαλλία  το 1789, την επικράτηση του αστικού κράτους, την  ραγδαία εξέλιξη των επιστημών και την εμπέδωση  νεωτεριστικών  εννοιών και όρων  επί τη βάσει  αρχαίων  ελληνικών και λατινικών  λέξεων,  άρχισαν  όλοι οι λαοί της Ευρώπης να τις χρησιμοποιούν κατ ευθείαν στην γαλλική γλώσσα ή να τις μεταφράζουν στην εκάστοτε εθνική γλώσσα. Μεταξύ άλλων έγιναν διεθνώς γνωστές πολυάριθμες έννοιες με την κατάληξη  -ism (π.χ. patriotism, nationalism  etc.). Εν τω μεταξύ συμβαίνει  ύστερα από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο  κάτι το παρόμοιο με την αγγλική γλώσσα μεν, αλλά στην ουσία στηρίζονται και οι δύο γλώσσες στα αρχαία Ελληνικά και στα Λατινικά. Επομένως πρέπει να πάμε  ad fontes (στις ρίζες) για να κατανοήσουμε καλύτερα περί τίνος πρόκειται, γιατί υπάρχει όντως μεγάλος κίνδυνος της σύγχισης  των εννοιών, όπως έχει αποδειχθεί σε πολυάριθμα  σχόλια από 2012 έως  σήμερα.

Σην  αρχαία ελληνική γλώσσα δσημειώνεται η λέξη πελάτης από το ρήμα πελάζω με την σημασία «ο πλησιάζων» (Ιδέ Langescheidts Taschenwörterbuch, Altgriechisch,   Berlin et alt., 1990, S.340 ) ή ένα άτομο είναι εξαρτημένο από άλλο άτομο ( Ιδέ Benselers Griechisch-Deutsches Wörtersbuch, Leipzig, 1981, S. 613 ).  Αυτή η ερμηνεία είναι οπωσδήποτε  δανεισμένη από τον Πλάτωνα : «ο αντι τροφών υπηρετών και προσπελάζων , από του πέλας ήτοι εγγύς  εκαλείτο ο δι ένδειαν  προσιών  μίσθιος δε υπηρετών « (Ιδέ Γ. Μπαμπινιώτη, Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας,  Αθήνα, 2010, σ. 1074). Το Λεξικόν της Νέας Ελληνικής Γλώσσης, Πρωίας ( Αθήναι, χωρίς έτος, δεύτερος τόμος, σ. 1893 ) ερμηνεύει την λέξη πελάτης ως εξής : «ο πλησιάζων  και δη όπως ζητήση προστασίαν , προστατευόμενος, υποτακτικός».

Και όμως  έχει επικρατήσει  μάλλον η λατινική γλώσσα αρχικά με την λέξη  cliens ( Γεν. clientis), η οποία είναι στην περίπτωση αυτή  ευρύτερη αναδεικνύοντας τις εξής  ερμηνείες : προστατευόμενος, υποτακτικός, ο  patronus είχε την υποχρέωση να προστατεύσει τον  clientem , ενώ αυτός είχε έναντι του προστάτη  υποχρεώσεις και  μεταξύ τους υπήρχε  μια κάποια σχέση  αμοιβαιότητας  (clientula), ( Ιδέ K.E. Georges, Kleines Lateinisch-Deutsches  Handwörterbuch, Leipzig, 1890, S.434. Αυτό το  «μικρό» Λεξικό έχει 2700 πυκνογραμμένες σελίδες ! ). Εχω συγκρίνει μερικά  Λεξικά νεολατινικών γλωσσών (Ιταλικά, Γαλλικά, Ισπανικά και Πορτογαλλικά) καθώς και ένα της αγγλικής γλώσσας και διεπίστωσα, ότι μόνον ένα  Λεξικό της ισπανικολατινοαμερικανικής  γλώσσας   αναφέρει την λέξη  cliente με την σημασία του προστατευόμενου.

Μόνον μέσω γκουγκλαρίσματος κατόρθωσα να βρω  λίγα  κοινωνιολογικά και εθνολογικά  άρθρα περί του φαινομένου του clientelism  μεν, όμως  τα παραδείγματα δεν αφορούν  ουδεμία ευρωπαϊκή χώρα, αλλά κυρίως αφρικανικές και λατινοαμερικανικές χώρες  (sic) ! Πέραν τούτου έχω διαπιστώσει, ότι  πρωτίστως Αμερικανοί και Αγγλοι Κοινωνιολόγοι και Εθνολόγοι έχουν ερευνήσει  το ενδιαφέρον φαινόμενο του Κλιεντελισμού. Σημειώνονται και μερικές προσπάθειες ερμηνείας εκ μέρους Ισπανών, Ιταλών και Βραζιλιανών. Υπάρχει και μία μικρή ελληνική προσπάθεια , η οποία αγγίζει το ελληνικό πρόβλημα του «πελατειακού κράτους». Διαπιστώνουμε , ότι ο μη επιστημονικός αλλά μόνον πολιτικός  και  δημοσιογραφικός όρος του «Πελατειακού κράτους» είναι μία μετάφραση του όρου των Πολιτικών επιστημών, της Κοινωνιολογίας και της Εθνολογίας clientelism(us)  στην ελληνική γλώσσα. Δηλαδή  είναι μερικές φορές  ωφέλιμο και σκόπιμο να μεταφράσουμε πίσω σχεδόν καθιερωμένες εκφράσεις  από τα Ελληνικά στην αρχική γλώσσα. Μέσω αυτού του  τρόπου είμαστε σε θέση να διεισδύσουμε στον  πυρήνα ενός φαινομένου (punctum quaestionis).

Το πρόβλημα όμως είναι πιό πολύπλοκο , γιατί σημειώνεται και το φαινόμενο της «κομματικής πελατείας» ή σωστότερα του «πελατειακού κόμματος». Ακριβώς τώρα που το γράφω αυτό θυμήθηκα, ότι η έκφραση «πελατειακό κόμμα» , χρησιμοποιείται συχνά στην Ευρώπη  και αφορά δυστυχώς μόνον τα πολιτικά κόμματα  στην Ελλάδα ! Αυτό σημαίνει, ότι τα κόμματα αυτά εκτός από το ΚΚΕ (δεν είμαι οπαδός του) δεν έχουν πραγματικά  πολιτικά προγράμματα, ούτε σωστούς μηχανισμούς και εξαρτώνται από σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες, οι οποίες επιβάλλονται και σε μερικές περιπτώσεις μεταβάλλουν το λεγόμενο κόμμα σε οικογενειακή υπόθεση ( Παπανδρέοι, Καραμανλήδες, Μητσοτάκηδες  ). Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει μία στενή σχέση μεταξύ του Κλιεντελισμού και της οικογενειοκρατίας (νεποτισμός).

Να δούμε, τι γράφουν οι ειδικοί επιστήμονες : «Clientelism is definide as transactions  between politicians and citizens where be material favors are offered in return for political  support at the polls“ (L. Wantschekon, Clientelism and voting behavior Evidence from a Field Experiment in Benin , in : World Politics, 55/2003 , p.400, εφιστώ την προσοχή των συσχολιαστών επί του ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΟΥ παραδείγματος).

Λίαν ενδιαφέρων είναι ο ορισμός σε ένα λατινοαμερικανικό άρθρο  : Clientelismo : „relaciones  INTERPERSONALES en el sistema politico ha incluido con frecuencias“.  Εδώ επισημαίνονται δύο πτυχές του φαινομένου : Σχέσεις μεταξύ ατόμων και επανάληψη. Το βραζιλιανό  Λεξικό αναφέρει άλλες πτυχές  : «sub-sistema de relacao politica- em general ligado ao coronelismo „ : Πρόκειται για ένα πολιτικό υποσύστημα , το οποίο επικρατούσε όντως τον 19ο αι. και εμπεριείχε υπολλείμματα του φεουδαρχισμού ! Ενα ιταλικό Λεξικό επισημαίνει εντονότατα το αμοιβαίο συμφέρον, το αμοιβαίο όφελος και την ανταλλαγή ως χαρακτηριστικά  στοιχεία του Κλιεντελισμού : «La practica del clientelismo  tende a garantire il reciproco interesse o il mutuo vantaggio tra chi fornisse i benefici e chi ne ottiene il controcambio“.

Ο ορισμός του Κλιεντελισμού  σε ένα ειδικό  Λεξικό στα Γερμανικά είναι πιό στρογγυλός και αναφέρει και ομάδες, δηλαδή όχι μόνον άτομα  και τονίζει την άνιση ισχύ μεταξύ τους και επομένως  την εξάρτηση  καθώς και την βοήθεια, προϋποτιθέσθω, οτι  θα υπάρξει φερεγγυότητα του αδύναμου έναντι του ισχυρού. Και εδώ επισημαίνεται η αμοιβαιότητα της δημιουργηθείσας σχέσης : »Verhältnis zwischen Gruppen  oder Personen mit ungleichen Machtpositionen , wobei die eine Seite (Patron)  der anderen  (Klientel) Unterstützung  bietet, wenn diese ihre Loyalität zusichert“ (C. Lenz und N. Ruchlak, Kleines Politisches Lexikon,  München, Wien, Oldenbourg, 2001, S.111).

Συμπεράσματα

1. Η δημοσιογραφική και το πολύ πολιτική έκφραση »Πελατειακό κράτος» είναι άστοχη και επιπόλαια μετάφραση   του ευρωπαϊκού  καθιερωμένου όρου (terminus scientificus) της Κοινωνιολογίας , των Πολιτικών Επιστημών  και της Εθνολογίας Clientelism(us). Συνέχεια

2.  Πρόκειται για σχέση  μεταξύ ατόμων ή σε σπάνιες περιπτώσεις μεταξύ  ενός ατόμου και μίας ομάδας.

3. Τα άτομα είνα σχετικά με την θέση στην κοινωνία και στο κράτος άνισα ( προστάτης-προστατευόμενος).

4. Ο πολίτης ως ανίσχυρος αναλαμβάνει συνήθως την πρωτοβουλία και αποτείνεται σε ένα πολιτικό λόγω μίας εξυπηρέτησης.

5. Ο πολιτικός υπόσχεται  να εξυπηρετήσει τον πολίτη (π.χ. διορισμός , προσέχετε, όχι στην   ανύπαρκτη επιχείρηση του πολιτικού, αλλά στο ΔΗΜΟΣΙΟ). Ετσι προκύπτει για την οικογένεια του πολίτη με την τακτοποίηση του παιδιού της ένα τεράστιο όφελος, αλλά για τα ίσως καταλληλότερα «παιδιά» μία επίσης τεράστια αδικία.

6. Ο πολίτης εκπληρώνει την υπόσχεσή του, ψηφίζοντας τον πολιτικό, ο οποίος θα γίνει βουλευτής, ίσως  κάποτε και υπουργός, εν ολίγοις αυτός οικονομικά μπορεί για πολύν καιρό να τακτοποιηθεί .

7. Η αμοιβαιότητα  είναι δυνατόν να συνεχισθεί , γιατί από το ένα μέρος ο πολίτης έχει και άλλα παιδιά, ανεψιούς, γαμπρούς κτλ. που πρέπει και αυτοί να τακτοποιηθούν συνήθως εις βάρος του συνόλου. Ετσι εξαπλώνεται η αναξιοκρατία ως καρκίνωμα σε όλην την κοινωνία. Από το άλλο μέρος ο   πολιτικός συνήθησε να ζεί σχετικά πλούσια και θέλει να συνεχισθεί αυτή η παραδεισιακή ζωή ( π.χ. κάποιος Καλογγιάννης από την Κρήτη ήταν 50 (πενήντα χρόνια) μέλος της  Βουλής ).

8. Μεταξύ του πολίτη και του πολιτικού (όχι του δημοσίου υπαλλήλου) εστιάζεται το Δημόσιο ως κρατικό εργαλείο και ως  κυρία βάση του Κλιεντελισμού. Αντιμετωπίζουμε λοιπόν όχι το «Πελατειακό κράτος», αλλά το «Πελατειακό κόμμα» και επομένως την «Κομματική Πελατειοποίηση του Δημοσίου», την νεοελληνική εκδοχή του Κλιεντελισμού.

9. Επικρατεί όμως όπως πολύ συχνά  ένα εννοιολογικό χάος. Γι αυτό προτείνουμε εδώ  να χρησιμοποιηθεί ο terminus scientificus generalis Κλιεντελισμός και όχι οι εκφράσεις «Πελατειακό κράτος» ή «Κομματική Πελατειοποίηση του Δημοσίου».

10. Ο Κλιεντελισμός είναι συνήθως ένα τριτοκοσμικό φαινόμενο , όπως και η Οικογενειοκρατία.  Και όμως στην Ελλάδα διαπιστώνουμε και τα δύο υπολλείμματα του Φεουδαλισμού.

11. Το φαινόμενο του Κλιεντελισμού είναι ένδειξη υποανάπτυκτων  παραγωγικών δυνάμεων σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην διατίθεται εργασία για όλους. Δηλαδή δεν είναι τυχαίο που αυτό είναι ευρέως διαδεδομένο σε τριτοκοσμικές χώρες και στην Ελλάδα.

12.  Ο Κλιεντελισμός συνοδεύει την ελληνική κοινωνία  ως μίασμα απο την  εμπέδωση του νεοελληνικού κράτους και ανήκει   από εθνολογική άποψη στις διαχρονικές εθνικές παθογένειες  ως κάτι το αυτονόητο.

13. Ο Κλιεντελισμός  επικρατεί  σε ο,τι αφορά την Ευρώπη , κυρίως στην Ελλάδα, γιατί εδώ  διαπιστώνουμε ένα κρατικό μόρφωμα χωρίς την  conditio sine qua non (τελείως απαραίτητητη προϋπόθεση) ενός κράτους, την ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ των πολιτών, την οποία δεν βρήκα  έως τώρα ως όρο σε κανένα νεοελληνικό Λεξικό. Ο μεσαίος Νεοέλληνας θεωρεί το κράτος σχεδόν εχθρό του. Το κακό έγκειται στο  ό,τι δεν υφίσταται ούτε ο όρος ΝΟΜΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ  των πολιτών , αλλά αυτό το παράξενο «αίσθημα του Δικαίου», το οποίο μπορεί  ο κάθε παμπόνηρος να ερμηνεύσει σύμφωνα με το δικό  του εγωϊστικό συμφέρον. Αδιανόητα φαινόμενα στη προηγμένη  Ευρώπη. Και οι δύο όροι κρατική συνείδηση και νομική συνείδηση είναι  στη νεοελληνική γλώσσα σχεδόν άγνωστοι.

14. Εγείρεται στα σοβαρά  το βασικό ερώτημα, εάν η Πατρίδα μας ίσως να είναι ένα  failed state (αποτυχημένο κράτος), όπως μερικά αφρικανικά κράτη. Τί ντροπή ιστορικών διαστάσεων !

Ιδέ επίσης  εδώ  στο Μπλογκ μου το αρθρο  “Κοινωνική Συμφωνία  a la grec της αμοιβαίας Διαφθοροποίησης”, «Nεοέλλην , Ανήρ Πολιτικός,  Αλήτης, Κάθαρμα, Μπάσταρδο».

Δημοσιευθέν από το 2014 συχνά στον κεντρικό ηλεκτρονικό τύπο (Καθημερινή, Το Βήμα, Τα Νέα, Ελληνική Γνώμη (25.7.17)

Nah-Ost, Methodologische Aspekte

Nah-Ost, Methodologische Aspekte

Es gibt ohne Zweifel  ein Problem der Methodologie : Annäherung an ein Thema (Auseinandersetzung mit einem anderen Kommentator)

Diesbezüglich gilt die “Allgemeine Methodologie der wissenschaftlichen Grundlagen- und Perspektivforschung” mit ihren Grundsätzen.

Ich werde versuchen, unter Berufung auf Aristoteles, Demokritos und Parmenides das eigentliche Wesen dieser Methodologie knapp zu formulieren :

a) Genaues Betrachten der Phänomene in der Natur und in der Gesellschaf (Beginn der Soziologie).

b) Studieren, was andere bisher darüber geschrieben haben. (Aristoteles: Schon die Alten Ägypter sagten, daß es in der Gesellschaft Klassen und Schichten gib).

c) Auf der Grundlage der Gesetze der Logik die richtigen Schlußfolgerungen daraus ziehen.

All dies setzt allerdings ein Minimum an Neutralität des Betrachters voraus, weil die einseitige Parteinahme zwangsläufig zu einer Sicht-Verengung, zur verzerten Widerspiegelung der Realität und schließlich zu falschen Schlußfolgerungen führt.

Ist nun der Betrachter ein Regierungsberater, dann hat eine verzerrte Widerspiegelung der objektiven Realität katastrophale Folgen, wie z.B. in der Außenpolitik der USA unter Busch jn., als die Vertreter der political sciences und insbesondee der Theory of international relations die träumerische Auffassung vertreten haben, daß es durchaus möglich wäre, den islamischen Völkern die Demokratie beizubringen, obwohl es klar sein dürfte, dass islamischer Kulturkreis und Demokratie eine contradictio in i( Widerspuch in sich ) dastellen.

Veröffentlicht in : Der Tagesspiegel (9.8.14), (elektronische Ausgabe).

Islamischer Kulturkreis im Abstieg

Islamischer Kulturkreis im Abstieg, Kurze Einschätzung

Aus den folgenden Gründen befindet sich der islamische Kulturkreis in einem Abstiegsprozeß :

a) Er hat die Moderne schon längst verpasst und bewegt sich mit hoher Geschwindigkeit zurück ins Mittelalter.

b) Absoluter Vorrang des Glaubens vor der Vernunft. (schon im 11 Jh. so endschieden, Al Ghasali, Kairo).

c) Vernachläßigung der Produktivkräfte und Konzentration auf die Religion . Man träumt von einem universellen Gottesstaat ! Es ist sogar im 21. Jh. in Irak/Syrien ein “Kalifat” ausgerufen worden !

d) Zunahme des Surrealismus und der Illusionen. Sie sprechen von Siegen des Islam, weil der  freiheitliche Westliche Kulturkreis ihnen gestattet, haufenweise Moscheen zu bauen und zugleich verfolgen sie in ihren Ländern die Christen brutal . Diese Rechnung geht nicht auf, denn es fehlt total die Gegenseitigkeit zwischen den beiden Kulturkreisen. Es ist nunmehr an der Zeit, darauf hinzuweisen,

e) Fehlen der Demokratie, der Rechtsstaatlichkeit, der Menschenrechte, des Individuums und vor allem des Staatsbürgers.

All dies wird sukzessive zu einer Katastrophe führen. Sie hat schon angefangen.

Veröffentlicht als Kurz-Kommentsar in : Spiegel (1.8.14), Focus (9.8.14),  Die Zeit (12.8.14), Berliner Zeitung (12.8.14), Wiener Zeitung (12.8.14) , (alle elektronische Ausgabe).

Islamisches Menschenbild

Orientalisch – Islamisches Gesellschafts- und Menschenbild, Eine historische und kulturelle Betrachtungsweise

Ohne ernsthafte Kenntnisse über das Orientalisch-Islamische Gesellschafts- und Menschenbild ist es ausgeschlossen, in den Kern der zahlreichen kulturellen, politischen und sozialökonomischen Probleme des Orients einzudringen. Meistens ist es so, dass man aus lauter Bäumen den Wald nicht sieht. Aus meinen jahrzehntelangen zahlreichen Kontakten zu Studierenden (Studenten, Doktoranden) aus islamischen Ländern weiß ich, dass die folgenden Ausführungen nicht als Beleidigung empfunden werden.

1. In dieser Region sind zwar die ersten Staaten (vor 5500 Jahren!), die ersten Kodices (vor 4250 Jahren !), die ersten Wissenschaften entstanden und später zwischen dem 8. und dem 11. Jh.nach Chr.  erfolgte eine Art Renaissance des altgriechischen Geistes vorwiegend in Damaskus und in Bagdad (Al Farabi, Ibn Sina (Avicenna), Ibn Ruschd (Averroes), Ibn Haldun et alt.), aber man hat später die Moderne regelrecht verpasst.

2. Es ist fast unvorstellbar, jedoch bittere Realität, dass dem Wesen nach das orientalische Gesellschafts – und Menschenbild seit fast fünftausend Jahren sich nicht wesentlich verändert hat. Der Islam konnte zwar ab dem 6./7. Jh. einige kleinere Veränderungen herbeiführen, jedoch die prägenden Merkmale dieses Bildes sind bis heute geblieben. Es sind die folgenden:

a) Theozentrismus und teilweise auch Theokratie, die hochaktuell geworden ist. Im Grunde geht es darum, dass im Mittelpunkt des Menschenlebens der Gott steht. Es sei daran erinnert, dass im Antiken Hellas der Anthropozentrismus (Protagoras: „Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος εστί», „Panton chrematon metron anthropos esti“, „Der Mensch ist das Maß aller Dinge“,) sich durchsetzen konnte, was zu einer bis dahin unbekannten Emanzipation des Menschen, zur Entwicklung der Wissenschaften führte und die Grundlagen der westlichen Zivilisation führte.

b) Gerade auf den so verstandenen Menschen konnte sich das Individuum (Ατομον, Atomon) und auf ihn der antike Polisbürger (Πολίτης, Polites) stützen. In der Zeit der europäischen Aufklärung wurden diese bahnbrechenden Gedanken aufgegriffen und in Verbindung mit der bürgerlichen Revolution wurde der Citoyen (Bürger) geboren. Und so stehen sich gegenüber der selbstbewusste Bürger des westlichen Kulturkreises, zu dem selbstverständlich auch Israel gehört, und die Masse oder höchstens der Einzelne im Orientalisch-Islamischen Kulturkreis, der weder Individuum, noch Staatsbürger ist. Deswegen ist es relativ leicht, ihn zu fanatisieren.

c) Von Anfang an herrschten Pharaonen, gottähnliche Könige, Satrapen, Autokraten, Diktatoren etc. absolut und uneingeschränkt, während bereits vor 2500 Jahren im alten Griechenland die Demokratie erfunden wurde.
Gerade dieses System verleiht dem Westen eine große politische Überlegenheit gegenüber der orientalisch-islamischen Welt. Die Diktatoren in den islamischen Staaten sind in gewisser Hinsicht die heutigen Pharaonen, gottähnliche Könige, Despoten und Satrapen. Das diktatorische Regime entspricht der Natur der orientalisch-islamischen Welt, während die Demokratie ihm wesensfremd ist. Noch schlimmer: Islam und Demokratie stellen eine contradictio in adiecto (Widerspruch in sich) dar.
Ich habe nie verstanden, wie unwissend und träumerisch jene “Experten“ und „Wissenschaftler“ aber auch Politiker und einige Staatsmänner waren, die im Ernst angenommen haben, dass es möglich wäre, die westliche Demokratie-Erfindung den Moslems im Orient aufzuzwingen.

d) Während der westliche Kulturkreis die wunderbaren Menschenrechte und allgemein den Rechtsstaat geschaffen hat, ist dies in den islamischen Ländern eine Chimäre und daher  völlig ausgeschlossen. Dass die Frauen in der Realität keine Rechte besitzen, ist kaum zu bestreiten.Sie werden zu Gebärmaschinen degradiert. Keine einzige meiner Studentinnen aus islamischen Ländern durfte zu Hause wegen der ” Ehre” ihres Gatten arbeiten. So war das ganze Studium für die Katz.

e) Gestützt auf das altgriechische Kultur- und Wissenschaftserbe konnte sich im Westen das jus rationis (Vernunft, logisches und kritisches Denken) durchsetzen und führt zu einer Explosion aller Wissenschaften, während der Orient im spekulativen Denken erstickt und daher nichts Kreatives hervorbringt.

f) Die islamische Welt ist in der Tat hoffnungslos zurückgeblieben. Und vielleicht deswegen schafft ständig irgendwelche Ungeheuer (Al Kaida, Taliban, Fanatiker etc.). Der vortreffliche Philosoph Al Farabi in Bagdad (9. Jh.) machte sich, gestützt auf Aristoteles Gedanken über das Verhältnis von Logos (Ratio, Vernunft) und Glauben. Am Anfang gab er der Vernunft den Vorrang, bis er von der Obrigkeit gezwungen wurde, die Vernunft über Bord zu werfen und die Priorität des Glaubens anzuerkennen.Den größten Schaden hat aber der islamische Theologe und erklärte Feind der griechischen Philosophie Al Ghasali in Kairo (11.Jh.) angerichtet, der als Erster im Orient meinte, man brauche nicht das Wissen der heidnischen Griechen (Junani), denn das heilige Buch der Muslime, der Koran, enthalte Antworten auf alle Fragen des Lebens.Danach fing man im Orient damit an, die Schriften der Griechen sowie der aufgeklärten Philosophen des Orients öffentlich zu verbrennen. Damit begann der unaufhaltsame Niedergang der islamischen Hochkultur und zugleich tauchte schon damals der islamische Fundamentalismus auf. Hieraus ergibt sich, dass dieser Niedergang jahrhundertelang gedauert hat.

g) Das streng logische und systematisch- methodische Denken, auch eine Erfindung des Kulturkreises des Westens bereits vor 2500 Jahren, ist im heutigen Orient weitestgehend unbekannt. Im gesamten Schulsystem überwiegen das Auswendiglernen und die Autoritäts-Zitate.
Als Hochschullehrer konnte ich jahrzehntelang dies bei zahlreichen Studenten und Doktoranden aus dem Orient feststellen. Wenn sie es aber gelernt haben, dann konnte sie mit sehr guten Leistungen glänzen (mehrere magna cum laude bei den Doktorarbeiten).

Literatur

-Abdel-Samad. H., Mohammed, Eine Abrechnung, München 2015.

-Adel-Th.Khury, Der Glaube des Islam, Leipzig 1981.

-Blume, M., Islam in der Krise, Eine Weltreligion zwischen Radikalisierung und stillem Rückzug, Ostfildern 2017.

-Essad Bey, „Allah ist gross“, Niedergang und Aufstieg der islamischen Welt, München 2002.

-Seibert, I., Die Frau im Alten Orient, Leipzig 1973.

-Panos Terz, Völkerrecht und Internationale Beziehungen, Populärwissenschaftlich, ISBN: 978-620-0-44645-9, Saarbrücken 2020.

Veröffentlicht oft in zentralen Zeitungen: Die Süddeutsche Zeitung (25./26. 7. 14.),  Neue Zürcher Zeitung (27.7.14, 6.12.23), Wiener Zeitung (9.8.14.), Berliner Zeitung (12.8.14, 1.8.23), Frankfurter Allgemeine Zeitung, Die Welt,  Tagesspiegel (14.8.14), Leipziger Volkszeitung (27.11.18) , Frankfurter Allgemeine Zeitung (7.1.19), Welt  (7.1.19), FAZ (2.4.22)

——————————————————————————————-

-Pakistan
Kurze Bemerkungen: 1. Pakistan ist zweifelsohne ein failed state (gescheiterter Staat). 2. In diesem Land herrscht eine besonders rückständige Ausprägung des Islam mit folgenden Merkmalen: a) Theozentrismus, b) absolutes Patriarchat wie vor Jahrhunderten c) keine richtige Demokratie, d) Unterdrückung der Frau, e) keine Menschenrechte und Grundfreiheiten, f) kein Individuum und kein citoyen, g) Intoleranz vermischt mit primitivem und tödlichem Fanatismus gegenüber anderen Religionen. Frankfurter Rundschau (31.10.18)

-In Pakistan ist eine hochexplosive Mischung von archaischem Denken, bösartigem Patriarchat, ökonomischer, politischer und kultureller Rückständigkeit, religiösem Fanatismus, psychologischer Paranoia, mörderischer Intoleranz und orientalischer Irrationalität festzustellen. Ausgerechnet dieser Staat verfügt über Atomwaffen. Frankfurter Allgemeine Zeitung (3.10.18)

——————————————————————————————————

Mitte der 80er- Jahre fragte ich meinen palästinensischen Doktorand S.M., warum gibt es denn keine Geburtenregelung ? Antwort: Sie ist gegen den Islam. Zweite Frage: Wie und wer soll sie ernähren ? Antwort: Allah!. Dritte Frage: Die Kinder werden krank und schließlich werden sie wegen der Ernährung sterben. Antwort: Allah gibt sie, Allah nimmt sie. Ich war entsetzt.
Es sei darauf verwiesen, dass er schon neun Jahre in Deutschland gelebt hat. Man kann sich vorstellen, wie die einfachen (und Analphabeten) Muslime denken.

Noch bis Mitte der 80er- Jahre ist die Überbevölkerung speziell in den “Entwicklungsländern” in zahlreichen UNO -Resolutionen als ein globales Problem der Menschheit eingeschätzt worden. Heute würden einige sagen, dies sei rassistisch.
Wenn das so weiter geht, werden die Länder mit islamischer Tradition kollaborieren, weil auf der einen Seite die Bevölkerung regelrecht explodiert , jedoch auf der anderen Seite die ökonomische Entwicklung fast auf der Stelle tritt. NZZ (22.5.19)

Die Bevölkerungsentwicklung in einigen islamischen Ländern :
-Ägypten: 1951: 21 Mill. ; 1980: 43 Mill. ; 2919: ca. 99 Mill.
-Algerien: 1951: 9 Mill.; 1980: 20 Mill.; 2018: 42 Mill.
-Indonesien: 1960: 88 Mill.; 1980: 148 ; 2019: 272 Mill.
-Marokko: 1951: 9 Mill.; 1980: 20 Mill.; 2018: ca. 36 Mill.
-Nigeria: 1951: 38 Mill.; 1980: 73 Mill. ; 2018: ca. 195 Mill.
-Pakistan: 1951; 38 Mill. ; 1980: 77 Mill., 2019: 200 Mill.
-Türkei: 1951: 22 Mill. ; 1980: 43 Mill.; 2019: ca. 84 Mill. NZZ (22.5.19)

 

Genozid (Völkermord), Holocaust, Shoah

Genozid (Völkermord), Holocaust, Shoah

Der Begriff Holocaust ist kein wissenschaflicher Terminus technicus, sondern besitzt rein politischen und einen negativ-ethischen Charakter. Er stammt aus dem Griechischen ( Oλοκαύτωμα : vollständiges Verbrennen) und wird aus linguistischer Sicht grundfalsch benutzt, weil er , angewandt auf Menschen a priori das freiwillige Element impliziert, was bei der Vernichtung der europäischen Juden nicht zutrifft, denn sie waren Opfer.

Daher ist es zutreffender, den Begriff Shoah ( unerwartete Vernichtung ) aus dem Hebräischen zu verwenden. Hierbei handelt es sich um eine historisch einmalige Verbrechensart, sozusagen um das crescendo der Barbarei und der Bestialität. Es wäre deshalb unlogisch und fast unethisch, jedes Verbrechen gegen ethnische und religiöse Minderheiten als Holocaust oder als Shoah zu qualifizieren.
Es drängt sich die Frage auf, ob Israel das Verbrechen des Völkermordes an den Palästinensern im Gaza-Streifen begeht oder nicht.

An dieser Stelle möchte ich klarstellen , hier ausschließlich als Völkerrechtler und damit völlig neutral Stellung zu beziehen. Natürlich lässt mich das tragische Schicksal der palästinensischen Zivilisten nicht unberührt, aber dies ist eine andere Frage.

Folgend steht im Mittelpunkt der Untersuchung die völkerrechtliche Bestimmung des Tatbestandes des Völkermordes, wie er in der „Konvention über die Verhütung und Bestrafung des Verbrechens des Völkermordes“ vom 9. Dezember 1948 ( In Kraft getreten am 12. Januar 1951) formuliert worden ist.

Artikel II

„In dieser Konvention bedeutet Völkermord eine der folgenden Handlungen, die in der Absicht begangen wird, eine nationale, ethnische, rassische oder religiöse Gruppe als solche ganz oder teilweise zu vernichten :
a) Angehörige einer solchen Gruppe zu töten;

b)Angehörige einer solchen Gruppe schweren körperlichen oder geistigen Schaden zuzufügen;

c) vorsätzlich solche Lebensbedingungen für eine Gruppe zu schaffen, die darauf abzielen, ihre physische Vernichtung ganz oder teilweise herbeizuführen ;

d) Maßnahmen zu verhängen , die auf eine Geburtenverhinderung innerhalb einer solchen Gruppe gerichtet sind;

e) gewaltsam Kinder aus einer Gruppe in eine andere Gruppe zu überführen“.

Die folgenden Fälle des Völkermordes sind im Allgemeinen bekannt : der Völkermord der Türkei an den Armeniern, der Völkermord des Irak unter Sadam Hussein an den Kurden, der Völkermord in Uganda unter Idi Amin an einem ganzen Stamm und der Völkermord der Huttu an den Tutsi in Ruanda.

Es kann festgestellt werden, dass die Völkermord-Definition auf die Handlungen Israels gegenüber den Palästinensern im Gaza -Streifen nicht angewandt werden kann, in keinem Falle die Absicht Israels als die conditio sine qua non für das Vorliegen des Tatbestandes des Völkermordens nachgewiesen werden kann. Auch ansonsten wird das palästinensische Volk im Gaza-Streifen nicht vernichtet.

Dies aber schließt nicht aus, dass Menschenrechts – sowie kriegsrechtliche Dokumente verletzt werden, was jedoch eine andere Fragestellung ist und außerdem exakt an Hand der geltenden Bestimmungen nachzuweisen wäre. Diese Problematik soll Gegenstand eines anderen völkerrechtlichen Kommentars sein.

Veröffentlicht als Fach-Kommentar in

: Frankfurter Allgemeine Zeitung, Focus , Die Welt (22.7.14) und Wiener Zeitung (28.7.14), Berliner Zeitung (15.12.22)

Ukraine, Einheitsstaat oder Bundesstaat ? Ουκρανία και Κριμαία, Ουκρανική Ορθοδοξία

Η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία που υπαγόταν στο Πατριαρχείο της Μόσχας ανακοίνωσε την Παρασκευή (27/5) ότι διακόπτει τη σχέση της με τη Ρωσία.

Η απόφαση αυτή έρχεται εξαιτίας της εισβολής στην Ουκρανία και διακήρυξε την «πλήρη ανεξαρτησία της» από τις ρωσικές Πνευματικές Αρχές.
«Δεν συμφωνούμε με τον πατριάρχη της Μόσχας Κύριλλο (…) σε ό,τι αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία» ανέφερε στην ανακοίνωσή της γι’ αυτήν την ιστορική πρωτοβουλία της η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας, αφού ολοκληρώθηκαν οι εργασίες της συνόδου που ήταν αφιερωμένη στη ρωσική «επιθετικότητα». Κατά τη διάρκεια της συνόδου διακήρυξε «την πλήρη ανεξαρτησία και αυτονομία της».
Μέχρι σήμερα, η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας υπαγόταν στον Ρώσο Πατριάρχη Κύριλλο, ο οποίος έχει εκφράσει τη στήριξή του στον πόλεμο της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας.
«Η σύγκλητος καταδικάζει τον πόλεμο, που συνιστά παραβίαση της εντολής του Θεού ”Ου φονεύσεις” και εκφράζει τα συλλυπητήριά της σε όλους εκείνους που υποφέρουν εξαιτίας του πολέμου», προστίθεται στην ανακοίνωση.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση, την οποία μεταφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, οι σχέσεις της Εκκλησίας με το Πατριαρχείο Μόσχας ήταν «περίπλοκες έως ανύπαρκτες» από τη στιγμή που κηρύχθηκε ο στρατιωτικός νόμος στην Ουκρανία.
Η πρωτοβουλία αυτή είναι το δεύτερο σχίσμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας μέσα σε λίγα χρόνια. Εκατοντάδες ιερείς υπέγραψαν πρόσφατα μια ανοιχτή επιστολή ζητώντας να δικαστεί ο Κύριλλος από εκκλησιαστικό δικαστήριο, επειδή πήρε θέση στον πόλεμο.
iefimerida (28.5.22)
________________________________

-Ukraine, Einheits- oder Bundesstaat ? Ουκρανία και Κριμαία

Hierbei geht es um das punctum quaestionis (Kern der Frage) des gegenwärtigen ukrainischen Problems. Aus verschiedenen wohlbekannten Gründen wie z.B. unterschiedliche Konfession und Sprache, allgemein kulturelle Tradition zwischen der West- und der Ost-Ukraine , aber auch aus praktischen Gründen, hat sich die Form des ukrainischen Einheitsstaates als mißlungener Versuch erwiesen.

Normalerweise hätte man bereits vor dem Beginn der Separationsbestrebungen mit militärischen Mitteln die Möglichkeit der Gewährung eines angemessenen Autonomie-Status an die russischsprachige Ost-Ukraine in Betracht ziehen müssen. Diese Lösung scheint wohl nicht mehr aktuell zu sein, obwohl die nationalistischen Kräfte sogar auch dies ablehnen würden.

Die beste Lösung wäre natürlich auf der Grundlage einer neuen Verfassung eine völlig neue staatliche Struktur im Sinne einer Föderation (Bundesstaat), wie dies allerdings in Staaten mit demokratischer Tradition übrig ist.

Zuerst ist jedoch das Zurückdrängen des verhängnisvollen Einflusses der faschistoiden und ultranationalistischen Kräfte in der Wet-Ukraine die conditio sine qua non für diese dem Wesen nach endgültige Lösung des ukrainischen Staatsproblems. Völkerrechtler

Frankfurter Allgemeine Zeitung ( , 7.7.14. ),  Neue Zürcher Zeitung (29.7.14. ) und Tagesspiegel (6.8.14), Die Zeit (12.8.14), (alle elektronische Ausgabe).

-Ουκρανία και Κριμαία από εθνολογική άποψη
Ουκρανία : Η περιοχή της σημερινής Ουκρανίας έχει εποικισθεί προ περίπου 7500 ετών από γεωργούς προερχόμενους από την την Μικρά Ασία. Το έδαφός της ήταν και είναι ακόμη ιδανικό για την καλλιέργεια σιτηρών. Μεταξύ της 3ης και 4ης χιλιετερίδας έλαβε χώραν η κάθοδος των δυτικών ινδοευρωπαϊκών (Χάτεμ) βαλτικών φύλων. Τον 8ο αι. π.Χ. έχει εποικισθεί από τους ανατολικούς Ινδοευρωπαίους (Σάτεμ) , τους πολεμικούς νομάδες Κιμέριους ( οι Αμαζόνες ανήκουν σε αυτούς ), 200 χρόνια αργότερα κατεύθασαν οι Σκύθες, οι οποίοι ανήκαν επίσης στους ανατολικούς Ινδοευρωπαίους και ήταν ενμέρει νομάδες ( αυτονομασία «οι βασιλικοί»), αλλά και επιτυχείς γεωργοί. Από αυτούς εισήγαγαν στην ιστορική εποχή οι αρχαίοι Ελληνες σιτάρι και εξήγαγαν κεραμεικά προϊόντα, κρασί και λάδι. Επίσης οι περισσότεροι αστυνομικοί στην αρχαία Αθήνα ήταν Σκύθες δούλοι από την Ουκρανία (Σκυθία). Περίπου τον 3οαι. π.Χ. κατέκτησαν την περιοχή οι ποιό δυναμικοί και μαχητικοί μογγολικοί Σαυρομάτες. Μεταξύ του 6ου και του 5ου αι. π.Χ. έφθασαν Ελληνες άποικοι φέρνοντας τον κατά πολύ ανώτερο ελληνικό πολιτισμό. Μεταξύ του 5ου. και του 6ου αι. μ.Χ. έχει συντελεσθεί η κάθοδος σλαβικών φύλων , τον 8οαι. εμφανίσθηκαν οι πρώτοι Βαρέγγοι κατ αρχάς σαν ειρηνική έμποροι και κατόπιν σαν δεινοί πολεμιστές (γνωστοί στην Ευρώπη σαν Νορμάνοι) προερχόμενοι από την Σουηδία, οι οποίοι ίδρυσαν το πρώτο ανατολικό σλαβικό κράτος με πρωτεύουσα το Κίεβο, ανέλαβαν την διακυβέρνηση του κράτους και βαθμιαία αναμείχθηκαν με τους Σλάβους. Το εθνωνύμιο Ρώσος είναι σκανδιναβικής προέλευσης. Οι «Ρώσοι του Κιέβου» ( επιστημονικός όρος ) ήταν γενικά οι πρώτοι Ρώσοι, οι οποίοι παρέλαβαν από τους Ελληνοβυζαντινούς την θρησκεία, τον πολιτισμό και πολλά ελληνικά ονόματα. Οι πρώτοι ιερείς και επίσκοποι ήταν Ελληνες. Αλλά από ιστορικούς λόγους έχει επικρατήσει στην εποχή του Μεσαίωνα στην Δυτική Ουκρανία ο Ρωμαιοκαθολικισμός Τον Μεσαίωνα έφθασαν Ελληνες από την Πελοπόννησο και από τον 18ο έως τις αρχές του 20ου αι. μετοίκησαν δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων από τον Πόντο ( μεταξύ πολλών η περίφημη ποντιακή οικογένεια των Υψηλάντηδων). Κάθε επισκέπτης του Κιέβου μπορεί να διαπιστώσει στις φυσιογνωμίες των κατοίκων, ότι οι σημερινοί Ουκρανοί είναι από εθνολογική άποψη ένα μεγάλο κράμα εθνών και φύλων.
Κριμαία : Σχεδόν όπως παραπάνω με μερικές διαφορές : Οι Ελληνες την εποίκησαν προερχόμεοι από τον Πόντο ήδη προ 2600 ετών, δηλαδή 1100 χρόνια προ των Σλάβων ! Τον 5οαι. κάθοδος των σουηδικών Γότθων, τον 12οαι. Τάταροι (κράμα από Μογγόλους, Βούλγαρους του Βόλγα, Κουμάνους και Πετσενέγους, αλλά μιλούν τούρκικα) σαν κατακτηκές, λίγο αργότερα κατέκτησαν οι οσμανλήδες Τούρκοι την περιοχή. Υπό την αυτοκράτειρα Αικατερίνη (18ος αι.) έγινε η κατάκτηση από την Ρωσία. Η Κριμαία έμεινε ρωσική, ώσπου ο ηγέτης της Σοβιετικής Ενωσης Νικήτα Χρουστσόφ (Ουκρανός) την παρεχώρησε στην Ουκρανία, που τότε ανήκε στην Σοβιετική Ενωση !
Στην Ουκρανία ζουν περίπου 140 χιλ. Ελληνες, οι οποίοι μιλούν ποντιακά, νεοελληνικά, ρωσικά και ουκρανικά.
.Πηγές : E. Lips et alt., Völkerkunde für jedermann, Leipzig, 1966 ; J. Guter, Das große Lexikon der Völker, Köln ; M. Gibutas, Die Balten, München, 2008 ; R. Schmoeckel, Die Indoeropäer, Bergisch Gladbach, 1999 .

-Ουκρανία και Κριμαία, Ιστορικά Εθνολογικά

Η περιοχή της σημερινής Ουκρανίας έχει εποικισθεί προ περίπου 7500 ετών από γεωργούς προερχόμενους από την την Μικρά Ασία. Το έδαφός της ήταν και είναι ακόμη ιδανικό για την καλλιέργεια σιτηρών.
Μεταξύ της 3ης και 4ης χιλιετερίδας έλαβε χώραν η κάθοδος των δυτικών ινδοευρωπαϊκών ( Χάτεμ ) βαλτικών φύλων.
Τον 8ο αι. π.Χ. έχει εποικισθεί από τους ανατολικούς Ινδοευρωπαίους ( Σάτεμ ) , τους πολεμικούς νομάδες Κιμέριους ( οι Αμαζόνες ανήκουν σε αυτούς ), 200 χρόνια αργότερα κατεύθασαν οι Σκύθες, οι οποίοι ανήκαν επίσης στους ανατολικούς Ινδοευρωπαίους και ήταν εν μέρει νομάδες ( αυτονομασία «οι βασιλικοί» ), αλλά και επιτυχείς γεωργοί. Από αυτούς εισήγαγαν στην ιστορική εποχή οι αρχαίοι Ελληνες σιτάρι και εξήγαγαν κεραμεικά προϊόντα, κρασί και λάδι. Επίσης οι περισσότεροι αστυνομικοί στην αρχαία Αθήνα ήταν Σκύθες δούλοι από την Ουκρανία ( Σκυθία ).
Περίπου τον 3οαι. π.Χ. κατέκτησαν την περιοχή οι πιό δυναμικοί και μαχητικοί μογγολικοί Σαυρομάτες (άλλοι τους κατατάσσουν στα ιρανικά φύλα).
Μεταξύ του 6ου και του 5ου αι. π.Χ. έφθασαν Ελληνες άποικοι φέρνοντας τον κατά πολύ ανώτερο ελληνικό πολιτισμό.

Μεταξύ του 5ου. και του 6ου αι. μ.Χ. έχει συντελεσθεί η κάθοδος σλαβικών φύλων , τον 8οαι. εμφανίσθηκαν οι πρώτοι Βαρέγγοι κατ αρχάς ως ειρηνική έμποροι και κατόπιν ως δεινοί πολεμιστές ( γνωστοί στην Δυτική Ευρώπη ως Νορμάνοι ) προερχόμενοι από την Σουηδία, οι οποίοι ίδρυσαν το πρώτο ανατολικό σλαβικό κράτος με πρωτεύουσα το Κίεβο, ανέλαβαν την διακυβέρνηση του κράτους και βαθμιαία αναμείχθηκαν με τους Σλάβους. Το εθνωνύμιο Ρώσος είναι σκανδιναβικής προέλευσης.

Οι «Ρώσοι του Κιέβου» ( terminus scientificus : επιστημονικός όρος ) ήταν γενικά οι πρώτοι Ρώσοι, οι οποίοι παρέλαβαν από τους Ελληνοβυζαντινούς την θρησκεία, τον πολιτισμό και πολλά ελληνικά ονόματα. Οι πρώτοι ιερείς και επίσκοποι ήταν Ελληνες. Αλλά από ιστορικούς λόγους έχει επικρατήσει στην εποχή του Μεσαίωνα στην Δυτική Ουκρανία ο Ρωμαιοκαθολικισμός.

Το Μεσαίωνα έφθασαν Ελληνες από την Πελοπόννησο και από τον 18ο έως τις αρχές του 20ου αι. μετοίκησαν δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων από τον Πόντο ( μεταξύ πολλών η περίφημη ποντιακή οικογένεια των Υψηλάντηδων ).

Κάθε επισκέπτης του Κιέβου μπορεί να διαπιστώσει στις φυσιογνωμίες των κατοίκων, ότι οι σημερινοί Ουκρανοί είναι από εθνολογική άποψη ένα μεγάλο κράμα εθνών και φύλων.

Κριμαία

Σχεδόν όπως παραπάνω με μερικές διαφορές : Οι Ελληνες την εποίκησαν προερχόμεοι από τον Πόντο ήδη προ 2500 ετών, δηλαδή 1000 χρόνια προ των Σλάβων !
Τον 5οαι. κάθοδος των Γότθων από την Σουηδία, τον 12οαι. εγκαταστάθηκαν εκεί Τάταροι ( κράμα από Μογγόλους, Βούλγαρους του Βόλγα, Κουμάνους και Πετσενέγους, αλλά μιλούν τούρκικα ), λίγο αργότερα κατέκτησαν οι οσμανλήδες Τούρκοι την περιοχή.

Υπό την αυτοκράτειρα Αικατερίνη ( 18ος αι.) έλαβε χώραν η κατάκτηση εκ μέρους της την Ρωσίας. Η Κριμαία έμεινε ρωσική, ώσπου ο ηγέτης της Σοβιετικής Ενωσης Νικήτα Χρουστσόφ (Ουκρανός) την παρεχώρησε στην Ουκρανία, που τότε ανήκε στην Σοβιετική Ενωση.
Στην Ουκρανία ζουν περίπου 140 χιλ. Ελληνες, οι οποίοι μιλούν ποντιακά, νεοελληνικά, ρωσικά και ουκρανικά.

Μόνον μερικές πηγές

-E. Lips et alt., Völkerkunde für jedermann, Leipzig 1966 ;
-J. Guter, Das große Lexikon der Völker, Köln ;
-H. Haarmann, Kleines Lexikon der Völker, München 2004.
-M. Gibutas, Die Balten, München 2008 ;
-R. Schmoeckel, Die Indoeropäer, Bergisch Gladbach 1999 .

Το Βήμα ( 27.2.14 )

Menschenbild im Orient und im Okzident, knapp

 

Menschenbild im Orient und im Okzident, Überblick

Menschen- und  Gesellschaftsbild, Unterschiede zwischen dem Kulturkreis des Westens (Westen) und dem Orientalisch Islamischen Kulturkreis (Orient-Islam) .
1.Anthropozentrismus bereits in der Antike (Protagoras :“Der Mensch ist das Maß aller Dinge“, “) im Westen. Theozentrismus (Gott ist das Maß aller Dinge) im Orient Islam.
2. Demokratie schon in der Antike  im Westen.- Alleinherrscher, Despoten. autoritäre Regime, Diktatoren  seit fast 5 tausend Jahren ohne Unterbrechung im Orient-I.
3. Individuum (Individualität ) im Westen.- Familie und Sippe im Orient-Islam.
4. Citoyen (Staatsbürger)   im Westen .-Masse im Orient-Islam .
5. Rechtsstaat im Westen.-Vorwiegend Scharia im Orient-Islam.
6. Individuelle Menschenrechte und Freiheiten im Westen .- Unfreiheit, Unterdrückung im Orient-Islam.
7. Vernunft und Logik im Westen.- Glaube und Spekulation im Orient-Islam. Vom 8. bis zum 11. Jh. sah es hoffnungsvoll aus.
8. Prinzipiell Gleichberechtigung der Geschlechter im Westen . Patriarchalismus und Fallokratie im Orient-Islam.
9. Im Bildungswesen kritisch-kreatives Denken im Westen .- Auswendig lernen im Orient-Islam.
10. Kreativität im Westen (Erfindungen, Hochtechnologien, Nobelpreisträger  ) –Geistige und wissenschaftliche  Agonie im Orient-Islam.
11. Im Westen explodieren die Produktivkräfte, während der Orient-Islam  auf diesem entscheidenden Gebiet hoffnungsvoll zurückgeblieben ist.
12. Im Orient explodiert die Bevölkerung, für die aber keine Arbeitsplätze geschaffen werden, während im Westen die Bevölkerung stagniert oder abnimmt.
13. Insgesamt, schreitet der Kulturkreis des Westens dynamisch vorwärts und unaufhaltsam, gefolgt vom Konfuzianischen sowie teilweise vom Hinduistischen Kulturkreis, während der Orientalisch-Islamische Kulturkreis nicht nur auf der Stelle tritt, sondern teilweise zurück ins Mittelalter marschiert. Es ist nicht übertrieben die Behauptung aufzustellen, dass von diesem Kulturkreis mitunter große Gefahren für de Menschheit ausgehen werden.

Veröffentlicht in der elektronischen Presse (2.7.14), Die Zeit (13.12.18)

Surrealismo Italiano, Italienische Mentalität

Surrealismo italiano, Italienische Mentalität
Die Kenntnis den Mentalität der Völker ist die conditio sine qua non , um sie richtig einschätzen zu können. Nach unserer Meinung weist die italienische Variante des südeuropäischen Surrealismus die folgenden Merkmale auf

a) Die verzerrte Widerspiegelung der Realität, die außerhalb unseres Bewusstseins existiert und somit objektiven Charakter besitzt. Hierdurch erfolgt eine Verwechselung von Wunschträumen mit der größtenteils unangenehmen Realität. Kurzum man macht sich gerne etwas vor.

b ) Ein weiteres Merkmal ist das Lebensprinzig, das Leben zu genießen , was im Allgemeinen nicht schlecht ist, allerdings zuerst muß man wohl die notwendigen Vorraussetzungen dafür schaffen.

c) Zu nennen ist auch das Lebensprinzip der geringsten Anstrengung, wodurch nicht unbedingt große Leistungen vollbracht werden können.

d) Erwähnenswert ist desweiteren die große Neigung zu der Selbstüberschätzung und zugleich zu der nicht gebührenden Beachtung des Schwierigkeitsgrades der zu lösenden Aufgaben.

e) Die starke Neigung ziemlich oft die Taten durch heroische Formulierungen zu ersetzen, darf nicht unerwähnt bleiben. Meistens bleibt es bei den Worten.

f) Im Falle des Scheiterns wird man vergeblich auf die normalerweise notwendige Selbstkritik warten, weil sie im Süden Europas so gut wie unbekannt ist. Vielmehr wird man anderswo nach Schuldigen suchen. Die jüngste Erfahrung zeigt, dass in ester Linie Deutschland für die zahlreichen Probleme des Südens verantwortlich gemacht wird.

g) Abschließend seien weitere prägende Merkmale erwähnt und zwar das Fehlen der Dynamik, der Methodik, der Systematik, des Organisationstalents und vor allem der Ausdauer. Information : Der Inhalt war natürlich in gehobener Form, Gegenstand von Universitätsvorlesungen.