Ελλάδα και Ελληνες. Νηφάλια θέαση : Ούτε εθνομηδενισμός, ούτε πατριδοκαπηλεία

 Σκοπός του παρόντος σχόλιου δεν είναι μία τοποθέτηση υποκειμενικού  είδους, αλλά μία πολιτικά ουδέτερη και νηφάλια προσέγγιση σε ένα όντως πολύπτυχο και σημαντικό  ζήτημα.

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη η πόλις  ( κράτος ) αποτελείται  από τα ακόλουθα συστατικά στοιχεία : εξουσία, πληθυσμός και έδαφος. Πολύ αργότερα, στα τέλη του 19ου αι. ο  κορυφαίος αυστριακός  νομικός επιστήμονας  Jellinek σχεδόν έχει διατυπώσει το ίδιο, χωρίς όμως να αναφέρει τον εφευρέτη της σκέψης !

Η εξουσία βασίζεται στη νομιμοποίηση από τον λαό  μέσω των εκλογών και ασκείται συγκεκριμένα πρωτίστως από την εκάστοτε κυβέρνηση. Το κράτος  στηρίζεται συνήθως σε ένα  έθνος. Το κράτος είναι  player ( παίκτης ) στις διεθνείς σχέσεις και ταυτόχρονα υποκείμενο του Διεθνούς δημοσίου δικαίου.

Υπό αυτές τις ιδιότητες  το κράτος  με εκπρόσωπο την κυβέρνηση είναι υποχρεομένο να ενεργεί  στο συμφέρον  ( όφελος )  του δικού του λαού που σημαίνει των δικών του πολιτών, δηλαδή ατόμων, τα  οποία  κατέχουν  την δική του ιθαγένεια. Από αυτήν απορρέουν  και για τις δύο πλευρές δικαιώματα  καθώς και υποχρεώσεις. Το κράτος  έχει το δικαίωμα να εκπροσωπεί στις διεθνείς σχέσεις  και την υποχρέωση να προστατεύει τους δικούς του πολίτες στο εξωτερικό.Από το άλλο μέρος οι πολίτες του μεταξύ άλλων έχουν την υψίστη υποχρέωση να υπερασπισθούν το πάτριον έδαφος και γενικά την Πατρίδα τους, όπως αυτό έχει  συμβεί στον Αλβανικό πόλεμο , όταν το ελληνικό έθνος ανεξάρτητα από ιδεολογικές και πολιτικές τοποθετήσεις έχει υπερασπισθεί σύσσωμα  την Ελλάδα, ενώ στην διάρκεια της  γερμανικής κατοχής υπήρχαν και όχι λίγοι  „Ελληνες“ , οι οποίοι  συνεργάσθηκαν με τον κατακτητή και έτσι πρόδωσαν την Πατρίδα τους.  Σε αυτό το σημείο θα έπρεπε να κάνουμε ένα δυσάρεστο σχόλιο  για υπερπατριωτικές δυνάμεις του παρόντος πολιτικού σκηνικού της Ελλάδας.

Εν ολίγοις , μεταξύ του κράτους και των πολιτών του υπάρχουν στενότατες και υπαρξιακές νομικές σχέσεις.

Εκτός τούτου υφίστανται και συναισθηματικές σχέσεις, οι οποίες εκφράζονται στις έννοιες πατριωτισμός ( φιλοπατρία ). Πατριωτισμός σημαίνει  μία πολιτική τοποθέτηση επί τη βάσει μίας συναισθηματικής δέσμευσης στις αξίες, στην γλώσσα, στην παράδοση, στην θρησκεία και στον πολιτισμό ( τρόπος ζωής, λογοτεχνία, μουσική κτλ.)  του  ιδίου έθνους.

Συμπέρασμα : Είναι αυτονήτο, ότι  μία χώρα ανήκει στους κατοίκους της, δηλαδή στην περίπτωσή μας, ότι η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες μεν, αλλά  σημειώνονται και άλλες πτυχές του ζητήματος.

Η εθνική συνείδηση ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση και βάση για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον οθωμανικό ζυγό. Ήταν όντως ένα εθνικό κατόρθωμα που από τις διαφορετικές πληθυσμιακές ομάδες έχει δημιουργηθεί το Ελληνικό Έθνος και έχει σφυρηλατηθεί μία ενιαία και ισχυρή εθνική συνείδηση. Αλλά ο αγώνας για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού είχε εθνοαπελευθερωτικό χαρακτήρα χωρίς  ιδαίτερη κοινωνικη σημασία.

Το ελεύθερο ελληνικό κράτος έχει ίσως διαπράξει από την αρχή ένα λάθος, το οποίο έγκειται στην υπερεκτίμηση της εθνικής συνείδησης και στην τελεία υποτίμηση τις κοινωνικής, της κρατικής ,  της νομικής, της περιβαλλοντικής  και της φορολογικής συνείδησης , πράγμα που είχε και έχει ακόμη και σήμερα ολέθριες συνέπειες. Είναι  π.χ. ευκολότατο πολλοί Έλληνες να επισημάνουν ανέξοδα και φραστικά τον πατριωτισμό τους. Δεν συνάδουν όμως πάντα πράξεις στην καθημερινή ζωή προς όφελος της Πατρίδας. Δηλαδή η εθνική συνείδηση και ο πατριωτισμός εχουν εκτός από την περίπτωση της υπεράσπισης του πατρίου εδάφους πρωτίστως  λεκτική σημασία.

Είναι όντως ένα τραγικό φαινόμενο, να λείπει η κρατική συνείδηση, η οποία λειτουργεί στις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες ως βάση για την ύπαρξη του κράτους. Ταυτόχρονα  είναι όπως φαίνεται εύκολο και αυτονόητο να υπερασπίσει ο Έλληνας ηρωϊκά την Πατρίδα του. Εν τούτοις είναι δυσκολότατο να κάνει κάτι για την σωστή λειτουργία του κράτους και να πλήρώνει τους φόρους του. Πρέπει επί τέλους να καταλάβει, ότι έχει και υποχρεώσεις απέναντι στην κοινωνία ωςσύνολο ( κοινωνική συνείδηση ).

Διαπιστώνουμε πέραν τουτου και μία ψυχολογική πτυχή του ζητήματος :  Εγείρεται το ερώτημα, εάν είναι αναγκαίο, κάτω  από τις  σημερινές συνθήκες να υπογραμμίζουμε εντόνως το αυτονόητο, ότι η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες. Αμφιβάλλουμε, εάν υπάρχουν  σήμερα εξωτερικοί κίνδυνοι, οι οποίοι απειλούν άμεσα την Πατρίδα μας, εκτός έάν  πιστεύουμε στις γνωστές συνωμοσιολογίες  (Ιδέ εδώ στο Μπλογκ μου το άρθρο „Εθνικιστική (Δεξιά και ΄Αριστερά) συνωμοσιολογία“) αυτοκληθέντων εθναμυντόρων.

 Η Ελλάδα  έχει αποτανθεί  στους γνωστούς διεθνείς οργανισμούς και ικέτευσε γονυπετής να τις δοθούν δάνεια, γιατί στην διεθνή αγορά  ουδείς  ήταν διατεθειμένος να της δανίσει τα απαραίτητα χρήματα. Χωρίς αυτά δεν θα μπορούσε η τότε κυβέρνηση να πληρώσει τους μισθούς και τις συντάξεις. Αυτό ισχύει και σήμερα. Οι  συνθήκες της δανειοδότησης ήταν  και είναι  για την Ελλάδα αληθώς  πολύ δυσμενείς. Πρέπει όμως να λάβουμε οπωσδήποτε υπ όψη, ότι οι δανειοδοτικοί  οργανισμοί δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, και εκτός τούτου στις διεθνείς σχέσεις ισχύει η αρχή της αμοιβαιότητας ( Ιδέ εδώ στο Μπλογκ μου το άρθρο „Αμοιβαιότητα“).

Είναι όμως υπερβολή να συκοφαντηθούν  από φασίζοντες  „Υπερ-Ελληνες“ και από τους γνωστούς Ελληναράδες οι κυβερνήσεις , οι οποίες βγάζουν τα κάστανα απο την φωτιά  για όλους τους Ελληνες, ως προδοτικές. Ας υπενθυμίσουμε, ότι και ο κ. Α. Σαμαράς  έπαιζε με ιδιαίτερο ζήλο προ των εκλογών τον υπερπατριώτη, αλλά αμέσως ύστερα από την πρωθυπουργοποίησή του έκανε μία στροφή 180 μοιρών, γιατί στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις δεν ενδιαφέρουν οι εθνικιστικές φαντασιώσεις, αλλά πρωτίστως η οικονομική ισχύς.

Η τοποθέτηση  μερικών πολιτικών να καπαρώνουν  τον πατριωτισμό για τον εαυτό τους είναι τουλάχιστον άδικη, κάπως αήθης και γελοία και αγγίζει σχεδόν τα όρια του εθνικιστικού παροξυσμού, κάτι που ουδεμία έχει σχέση με τον πραγματικό, δηλαδή όχι με τον λεκτικό, αλλά με τον έμπρακτο πατριωτισμό., Η  εργαλειοποίηση της Πατρίδας για μικροπολιτικούς σκοπούς  θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί  τουλάχιστον  ως ανέντιμη και λίαν υποκριτική.  Ιούνιος 2013

————————————————————————————————–

Ελλάς, Παρελθόν, Μέλλον

Πρόκειται για το γνωστό και άκρως αρνητικό φαινόμενο της παρελθοντολογίας που έχει καθαρώς χριστιανορθόδοξες ρίζες. Εχει ύστερα από την εμπέδωση του νεοελληνικού κράτους επεκταθεί και στον εθνικό τομέα (αρχαιολατρεία).

Ούτε το παρόν, ούτε το ΜΕΛΛΟΝ , δεν εννοώ την Δευτέρα Παρουσία και άλλα συναφή από την χιστιανική ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, αλλά το μέλλον του ελληνικού έθνους και του ελληνικού κράτους. Η εστίαση της προσοχής στο μέλλον προϋποθέτει όμως προετοιμασία επί τη βάσει ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ δυναμικότητας, συστηματικότητας, μεθοδικότητας, οργανωτικότητητας και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Στην ουσία πρόκειται για το υπαρξιακό πρόβλημα του εξευρωπαϊσμού, του εκσυγχρονισμού και του ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ (σημαίνει μεταξύ άλλων ΛΟΓΟΣ πρό της πίστης) της Ελλάδας σε όλες τις πτυχές και εκφάνσεις.

Αλλά οι μεγαλύτεροι εχθροί του ευρωπαϊκού μέλλοντος της Ελλάδας είναι
η Ορθόδοξη Εκκλησία , οι Θεολόγοι της, τα βαλκανοειδώς καθυστερημένα υπερεθνικιστικά στρώματα και οι διαστρεβλωμένοι οπαδοί της Ακρας Αριστεράς.

Καθημερινή (10.1.16)